-31-
ซีซัง
“ขอโทษครับ ขอโทษ! พ่อ! คิดไม่ทำแล้ว ขอโทษครับ ขอโทษ ฮึก.......”
“ไอ้คิด คิด”
“ร....อย่า ไป...”
ผมพยายามปลุกมันให้ตื่นเมื่อได้ยินมันนอนละเมอ พร้อมกับตัวมันที่ดิ้นไม่หยุด
เฮือก!
“คิด”
“ซ...ซัน...ซัน กู...ก...คิด ไม่....ฮึก” มันลุกพรวดพร้อมกับพูดไม่เป็นประโยค กลั้นสะอื้นทั้งๆที่น้ำตามันไหลอีกแล้ว ผมกอดมันไว้นิ่งๆลูบหัวมันให้นอนต่อไป นี่เพิ่งจะตีสองอยู่เลย ไม่ช้าเพราะความล้าก็ทำให้มันหลับไปอีกครั้ง...
...ขนาดฝันดีมันคงจะไม่มีเลยสินะ
ผมนอนให้มันกอดพลางนึกอะไรไปเรื่อยอยู่คนเดียว ไม่อยากหลับเพราะกลัวมันฝันร้ายอีก แค่นี้มันก็ช้ำมากพอแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
ใครวะ
ผมนึกสงสัยทีแรกนึกว่าหูฝาดไป แต่พอได้ยินอีกครั้งถึงรู้ว่ามีคนมาเคาะประตูหน้าห้องผม พอเปิดไปดูก็พบว่าเป็นไอ้แรม...
“...ซีซัง...ใช่ไหมครับ..คิดอยู่ในนั้นใช่ไหมครับ...ให้ผมเข้าไปนะครับ...”
“......”
“ซีซัง....”
“.......ไว้รอเช้าก่อน ตอนนี้มันหลับอยู่”
“...........ครับ”
ผมตอบมันไปก่อนจะปิดประตูลง เห็นไอ้แรมมันทำหน้าจ๋อยๆแต่ผมไม่ไดนึกสนใจหรอก ผมไม่รู้ว่ามันรู้ที่อยู่รู้ห้องพักผมได้ไง แต่เดาว่าน่าจะถามนันไม่ก็เปเปอร์เอา อีกทั้งหอผมไม่ได้มีระบบรักษาความปลอดภัยอะไรมากมายด้วย คงไม่แปลกถ้ามันคิดจะขึ้นมาหาง่ายๆแบบนี้ ว่าแต่ไอ้สองคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ หึ
ผมเดินไปล้มตัวนอนข้างไอ้คิดอย่างเก่า นึกอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วก็เผลอหลับไป...
....
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ซีซังครับ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ครั้งนี้อะไรอีกวะ
ผมงัวเงียไปเปิดประตูเพื่อพบว่าไอ้แรมยืนอยู่ตรงหน้า แต่คราวนี้มีไอ้เปอร์กับไอ้นันอยู่ข้างๆด้วย
“...ค..คือตอนนี้หกโมงแล้ว ผมเลยว่าน่าจะเช้าพอแล้วน่ะครับ...” ไอ้แรมเป็นคนพูด เมื่อผมหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าเข็มสั้นชี้เลขหกอย่างที่มันบอกจริงๆ เหอะๆ นี่กูนอนไปได้แค่สามชั่วโมงอยู่เลย
แต่เฮ้อ...เอาเถอะ เพราะความสะเพร่าของผมเองที่ไม่บอกเวลามันให้ชัดๆ แค่บอกว่าตอนเช้าแต่ก็ไม่นึกว่าแม่งจะโผล่มาตอนหกโมงเช้า ผมเปิดประตูให้มันเข้าไป
“...เอ่อ...ซัน พวกกู เข้าไปด้วยได้ไหม...” ไอ้เปอร์พูด ผมไม่ตอบมันแต่เปิดประตูค้างไว้อย่างนั้น ทั้งสองคนรีบเข้ามาในห้องผมก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ ผมเดินนำพวกมันไปที่ระเบียงห้อง
หอผมไม่ใช่คอนโดหรูที่จะมีหลายห้อง ห้องผมมีอยู่ห้องเดียวก็คือห้องน้ำ เปิดประตูเข้ามาก็เจอเตียงแล้วครับ เพราะไอ้คิดนอนอยู่ในห้องผมเลยคิดว่าออกไปคุยที่ระเบียงน่าจะดีที่สุด จะได้ไม่รบกวนมันหลับ ผมแอบเห็นทั้งสามคนเหลือบมองไอ้คิดนอนขดอยู่บนเตียง ก่อนมันจะเดินออกมาที่ระเบียงกัน
“คือ....”
“ถ้ามึงอยากจะคุยกับไอ้คิดตอนนี้คงไม่ได้ มันหลับอยู่อย่างที่เห็น”
“......”
“ฟังอะไรจากกูหน่อยแล้วกัน...”
“.....ค..ครับ”
“กูจะไม่บอกว่าเป็นเรื่องใครเพราะเจ้าของเรื่องแม่งไม่อยากให้ใครรู้”
“...”
“แต่กูว่าพวกมึงควรรู้”
“....เอ่อ...”
“สัญญาก่อนได้ไหมว่าถ้ารู้แล้วจะไม่ทำตัวเปลี่ยนไป”
“..ครับ /อืม”
ผมพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ จ้องมองวิวตรงหน้าโดยไม่หันไปมองหน้าไอ้พวกนี้เลยสักนิด เวลาผ่านไปสักพักก่อนผมจะเริ่มเล่าเรื่องคิดให้ฟัง ไม่ได้บอกว่าเป็นใครอย่าที่ว่าไว้นั่นแหละ แต่หวังว่าพวกมันน่าจะฉลาดกันบ้างนะ
แม้ว่าไอ้คิดไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องมันเพราะกลัวคนจะสงสารมันก็เถอะ แต่ผมเชื่อว่าไอ้พวกนี้คงต้องอยู่กับไอ้คิดไปอีกนาน
.
.
.
-แรม-
เขาร้องไห้
ผมทำเขาร้องไห้.....? น้ำตาเขาทำเอาหัวใจผมถูกบีบรัดแน่น
หายใจไม่ออก...
“แรมทำแบบนี้ทำไม......
“คิด คือว่าผม...”
“แรม...ผิดสัญญาคิดทำไม? ....แรม....โกหกคิดทำไม? แรม.......ทำแบบนี้ทำไม” เขาว่าพลางกลั้นสะอื้น น้ำตาเขาไหลไม่หยุด
ผมขอโทษ มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้โกหก...
อยากจะบอกเขาแต่ภาพที่เขาร้องไห้ทำผมจุกจนพูดไม่ออก
“คิด...ครับ..” ผมพยายามเรียกเสียงผมคืนมา หวังจะได้อธิบายให้เขาฟัง
“แรม...พอ...พอเถอะครับ....พอแล้ว”
เขาว่าพลางมองผม แววตาเขาฉายถึงเขาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด...
“คิดครับ มันไม่ใช่...คิดฟังผมนะครับ” ผมพยายามอธิบายให้เขาฟัง กุมมือเขาไว้หวังเรียกร้องให้เขาสนใจผมก่อน ฟังผมก่อนนะครับ...
“แรมทำแบบนี้ทำไม.....”
“แรมจูบเมทำไม.....”
“...คิดคร-”
“นั่นน้องคิดนะ!”
เขาตะโกนเสียงแหบพร่า แม้จะไม่ดังแต่มันก้องไปในใจผมไม่หยุด.... เขากำลังเสียใจ เสียใจมากมากขนาดที่คนโง่ๆอย่างผมยังดูออก
“เราคบกันอยู่จริงๆหรอ?.....แรมยังรักเราอยู่รึเปล่า”
คำพูดเขากรีดลงเข้าไปในใจผม เรายังคบกันอยู่สิครับ ผมรักคิดมากนะ ขอโทษที่ทำแบบนี้ ผมไม่รู้จะพูดอะไร แค่เห็นเขาร้องไห้คำพูดมันจุกอยู่ที่คอ ผมอึกอักอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีเพื่อนเขามาเขาออกไป
ไม่ใช่สิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้
“อ่ะ...ไอ้โฟร์ร้องไห้ทำไม”
“กู...กูไม่น่ามาเลย มึงไม่เห็นหรอไงว่าคิดมันร้องไห้ ฮึก กูไม่เคยเห็นมันร้องแบบนี้ กู...กู.....ฮึก” โฟร์เริ่มร้องไห้จนฟุ้งต้องเข้าไปปลอบ ส่วนคนอื่นๆยังคงเงียบ
“...พี่แรม”
“.....”
“พี่แรมคะ”
“เปอร์นันครับ คนที่พาคิดไปคือใครหรอครับ”
“...อ่ะ ซีซังเพื่อนเก่าไอ้คิด เพื่อนเก่ากูด้วย.............” เปอร์เป็นคนตอบผมเมื่อนันยังคงยืนค้างอยู่อย่างนั้น
“พี่แรมคะ?”
“เม ปล่อย”
“แต่พี่แรม! เม..เมเพิ่งบอกว่าชอบพี่ไปนะคะ ปล่อยพี่คิดไปก่อนสิ เขาไม่เป็นไรหรอก”
“ผมไม่ได้ชอบคุณ! เข้าใจแล้วใช่ไหมครับ ผมชอบคิด...ผมรักเขา ปล่อยไปไม่ได้หรอก”
ผมเกือบจะตวาดใส่น้องเมที่ยังคงดึงแขนผมไม่หยุด ให้ตายเธอพูดแบบนั้นได้ไง เธอเป็นน้องคิดนะปล่อยให้เขาร้องไห้แบบนั้นได้ยังไง ไม่นึกเป็นห่วงกันบ้างหรอ ผมพยายามดันตัวเองออกมาจากน้องเม น้องไม่ผิดหรอก ผมผิดเองแหละ....
ผมผิดทั้งหมด
“เปอร์รู้ที่อยู่เขาไหมครับ?”
“...อื่อ กูรู้ แต่มึงรู้ไปจะทำไรได้ มึงไปหาเขาแล้วมึงจะทำอะไร ไอ้ซันมันหวงคิดจะตาย....มันคงไม่ปล่อย...ให้มึงเข้าไปคุยง่ายๆหรอก”
“...มันหวงคิดจะตาย”
“นันมึงตั้งสติก่อนดิวะ”
“กู....ทำไมกูทำแบบนี้วะ....กูแค่...แค่....”
“นัน!”
บรรยากาศเริ่มวุ่นวายเมื่อเพื่อนๆเริ่มโทษตัวเองเรื่องคิด น้องเมยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหนแม้ผมจะบอกให้เธอกลับไปได้แล้ว ดูเหมือนคนที่มีสติที่สุดจะเป็นโคมกับเปเปอร์
“กู..กูต้องไปขอโทษมัน กูแม่งเหี้ย กู..กู....”
“นันมึงหยุด! ใจเย็นก่อนนะครับ” เปอร์พยายามปลอบนัน
“เปอร์ครับ.......”
“....อื่มแรม...หอสุภาวดี ตรงไปถนน— แล้วเลี้ยวซอยสี่ เจอแยกแล้วเลี้ยวขวา.....”
“...ครับ”
“ที่อยู่ไอ้ซันมัน มันอยู่ชั้นสามห้อง 308”
“..ข ขอบคุณครับ”
“...รีบไปหามันนะ เดี๋ยวพวกกูตามไป รีบไปหามันนะ อย่าให้มันอยู่คนเดียว เดี๋ยวที่นี่กูจัดการเอง”
“แต่พี่แรมคะ”
“เมกลับบ้านได้แล้ว”
“พี่แรมไปส่งเมหน่อยนะคะ เพื่อนเมกลับหมดแล้ว”
“...” ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดแบบนี้ออกไป ผมไม่อยากไปส่งเธอ ไม่อยากพูดกับเธอเสียด้วยซ้ำทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมผมต้องนึกโทษเธอๆทั้งๆที่ผมต่างหากที่ผิด...
“...เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงไปเถอะ”
“...ข...ขอบคุณครับโคม”
“อือ รีบไปเหอะ ฝากบอกคิดด้วยว่ากูขอโทษ เดี๋ยวจะไปหา”
โคมว่าก่อนผมจะรีบออกมาจากร้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเม ในหัวผมมีแต่ภาพของเขาร้องไห้วนเวียนเต็มไปหมด ผมทำได้ไงกัน ผมทำให้เขาร้องไห้ได้อย่างไรกัน ผมทำ...หัวใจอีกครึ่งดวงต้องเจ็บช้ำได้อย่างไรกัน...
ผมมันแย่ที่สุด
วินาทีที่ผมเห็นเขาร้องไห้ มันเหมือนกับพระอาทิตย์ในโลกของผม....ได้จากหายไป...
.
.
.
กว่าผมจะมาถึงก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ไม่ใช่เพราะรถติดหรอกครับ ผมหลง... แม้เปอร์จะบอกเส้นทางผมมาแล้วก็เถอะแต่มืดๆแบบนี้ผมก็เลี้ยวเข้าผิดซอยได้เหมือนกันนะ พอมาถึงกว่าจะหาที่จอดรถยนต์ได้ก็เหนื่อยพอควร เพราะเป็นซอยเล็กๆอีกทั้งที่จอดของหอก็กั้นให้เฉพาะคนในหอใช้เท่านั้น ผมเลยต้องไปหาที่จอดเกือบสุดซอยก่อนจะรีบวิ่งมาใหม่
ห้อง 308…
ผมยืนอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะเคาะประตูไป... ครั้งแรกไม่มีใครเปิด แต่พอเคาะอีกครั้งคนที่เปิดประตูออกมาคือซีซัง... คนที่เป็นเพื่อนเก่าคิด
“...ซีซัง...ใช่ไหมครับ..คิดอยู่ในนั้นใช่ไหมครับ...ให้ผมเข้าไปนะครับ...”
“......” เขาไม่ตอบผม แต่จ้องไม่วางตา
“ซีซัง....”
“.......ไว้รอเช้าก่อน ตอนนี้มันหลับอยู่”
“...........ครับ”
เขาพูดแค่นั้นก่อนปิดประตูปัง.... รอเช้าก่อนงั้นหรอ แม้ผมไม่อยากรอแล้วก็ตาม แม้อยากจะเข้าไปกอดเขา ลูบหัวเขาหรือทำอะไรก็ได้ให้เขากลับมายิ้มกับผมเหมือนเดิม แต่ก็ขัดเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ดี
ตอนนี้ตีสามอยู่เลย... ผมนั่งรอหน้าห้องเขารอเช้าอย่างที่ซีซังว่า ในใจเอาแต่พร่ำขอโทษเขาไปมา ภาพที่เขาร้องไห้ยังคงติดอยู่ในหัวไม่ไปไหน แค่คิดใจผมก็เจ็บปลาบขึ้นมาแต่ผมรู้ว่าเขาคงเจ็บผมมากกว่าผมหลายเท่าแน่ๆ ผมสัญญากับเขาแล้วแท้ๆว่าจะไม่ไปไหนกับเม แม้ผมจะไม่ได้ไปไหนกับเมจริงๆแต่เมื่อเขาเห็นผมอยู่กับเมแบบนี้คงจะคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ และผมโกหกเขา... ผมโกหกว่าติดธุระและเขาคงเชื่อผมสนิท
ผมทำลงไปได้ไงกัน
ผมเป็นแฟนที่แย่ที่สุด ขนาดที่เขาต้องถามว่าเราคบกันอยู่จริงๆหรือเปล่า ผมรักเขาสุดใจนั่นเป็นเรื่องจริง เพียงแต่ผมคงแสดงมันออกไปได้ไม่มากพอ
คิดครับ ผมขอโทษ...
ผมรักคุณ...
...
“แรม..”
“...อ่ะ”
“มานอนทำไมตรงนี้ ซันไม่ให้เข้าหรอ” เปอร์ถามผม
ผมเผลอหลับไปตอนไหนกันนะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว..... ผมก้มลงไปดูนาฬิกาข้อมือ ตีห้า... ยังไม่เช้าพอ..สินะ
“ครับ” ผมตอบกลับเปอร์ไป เขามาพร้อมกับนันที่เอาแต่อยู่เงียบๆ ผมเห็นเขาตาแดงๆ
“แล้ว...เมื่อไหร่จะได้เข้าไปคุย?”
“...ซีซังบอกให้รอเช้าก่อนนะครับ”
“....อ่อหรอ” เปอร์ว่าพลางลงมานั่งพิงผนังข้างๆผมพร้อมกับดึงมือนันให้ลงมานั่งด้วยกัน
“.....แรม กูขอโทษนะ” เรานั่งเงียบๆกันไปสักพักก่อนนันจะพูดขึ้นมา
“ทำไมหรอครับ?”
“ที่ชวนมึงมา...แล้วไม่ให้ชวนคิด กูขอโทษ กูแม่งเหี้ย กูขอ...”
“นันพอแล้ว”
“...นันครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรนันเลยนะครับ ไม่เป็นไรหรอก”
“....กูขอโทษ” นันว่าแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าซุกกับเข่าตัวเอง มีเปเปอร์คอยลูบหลังอยู่ใกล้ๆ
ไม่มีใครผิดหรอกเรื่องนี้ ผมผิดเองทั้งหมดต่างหาก...ถ้าผมยกเลิกนัดกับนันแล้วไปหาเขาคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว.... ทำไมตอนนั้นผมไม่ทำกันนะ ทั้งๆที่ผมก็คิดถึงเขามากแท้ๆ
พอเข็มนาฬิกาชี้เลขหกผมก็รีบลุกขึ้นไปเคาะประตูห้องใหม่ทันที
“ซีซังครับ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
แอ๊ด... เขาเปิดประตูออกมาทำหน้าหงุดหงิด
“...ค..คือตอนนี้หกโมงแล้ว ผมเลยว่าน่าจะเช้าพอแล้วน่ะครับ...” ผมบอกเขาไป เขานิ่งไปสักพักก่อนยอมให้พวกผมเข้ามาในห้อง ห้องเขาเปิดแอร์เย็นสบายผิดกับอากาศร้อนอบอ้าวข้างนอก บนเตียงใหญ่นั้นมีร่างของคนที่ผมรักสุดหัวใจนอนอยู่...
ผมไม่เห็นหน้าเขา แต่ไม่ต้องเดาก็ต้องรู้ว่าเขาต้องร้องไห้จนหลับไปแน่ๆ ผมอยากเข้าไปกอดเขาเสียตอนนี้จริงๆ
ซีซังเดินนำพวกเราออกมาที่ระเบียง คงเพราะกลัวว่าคิดจะตื่น พอพวกผมเดินตามเขามากันครบแล้ว เขาทำเพียงแค่มองวิวข้างนอกนั่นก่อนจะเอ่ยเล่าเรื่องราวของคนนิรนามคนหนึ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่รู้แน่ว่าเขาพูดถึงใคร แต่ในใจของผมตอนนี้มีแต่คิดและคงไม่มีเหตุผลอื่นที่ซีซังจะเล่าเรื่องของคนที่ผมไม่รู้จักให้ฟัง ผมจึงคิดว่านี่น่าจะเป็นเรื่องราวของเขาแน่ๆ
เรื่องราวยังคงดำเนินจากปากของซีซังไปเรื่อยๆ ยิ่งผมฟัง ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแย่แค่ไหน คิดเขาเจออะไรมาตั้งมากมาย เขาแบกรับความรู้สึกแย่ๆนี้มาตั้งนาน ทำไมผมไม่เคยสังเกต
ผมมันเห็นแก่ตัว...
โดนซีซังด่าว่าโง่นี่ก็คงเป็นเพราะผมโง่จริงๆบวกกับ...การที่ผมไม่สนใจจิตใจของเขาเท่าที่ควร... ผมมันเห็นแก่ตัวที่พอได้เป็นแฟนกับเขาแล้วผมก็คิดแต่เรื่องของตัวเอง คิดแทนเขาว่าเขาคงรู้สึกแบบนั้นแบบนี้เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจ
ผมมันแย่ที่สุด ทำไมผมทำตัวได้แย่ขนาดนี้
ใจมันโดนบีบรัดจนเจ็บเมื่อฟังเรื่องของเขาจบ ทำไมผมไม่ดูแลเขาให้ดีกว่า ทำไมผมไม่แสดงว่าผมรักเขาให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ไม่เคยมีแฟน...แม้ว่าแฟนคนก่อนของผมเธอจะมีคนละนิสัยแบบคิด เธอคิดอะไรก็พูดออกมาหมด แต่ไม่ใช่ว่าผมจะบอกว่าคิดผิดที่ไม่พูดผมต่างหากที่ไม่ใส่ใจเขาผมต่างหากที่คิดไปเองว่าเขาจะโอเค คิดโง่ๆแบบนั้นไปได้ยังไงกัน
ผมไม่รู้จะขอโทษเขายังไงแล้ว คำขอโทษผมคงไม่พอสำหรับการกระทำของผมแบบนี้ เขาผ่านอะไรร้ายแรงมามากมาย แต่เขากลับเปิดใจให้ผมขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่รักษามันไว้ ถ้าเขาจะเกลียดผมผมคงไม่แปลกใจเลย...
ซีซังคุยกับพวกเราอีกสักพักก่อนเงียบไป
“ซัน...กู....กู.......” นันเริ่มพูดเสียงสั่นหลังจากที่ทุกคนเงียบกันไปนาน
“ซั-”
“คิด!”
“ม..ไม่เอา...ซัน..ซัน!”
“คิดครับ”
“ซัน!!” ซีซังรีบเข้าไปหาเขา คิดตื่นตอนไหนไม่มีใครรู้ เขาคงเดินตามหาซีซัง แต่พอเห็นผมแล้วตัวเขาก็เริ่มสั่นอีกครั้ง ผมพยายามเข้าหาเขาแต่เขากลับถอยหนีเรียกชื่อซีซังไม่หยุด น้ำตาเริ่มกลับมาคลอเบ้าเขาอีกครั้ง พอซีซังเข้าไปหาเขาคิดก็เกาะเขาแน่นไม่ปล่อยเหมือนเขาเป็นที่พึ่งที่สุดท้าย
นี่ผม...ทำอะไรลงไปนะ
ทำให้เขาต้องท้อแท้ไม่เหลือใครอยู่แบบนี้ได้ไงกัน ผมกล้าเรียกตัวเองว่าแฟนเขาได้ไงกัน
“คิดครับ.....”
“คิด...กู....กูขอโทษ...คิด กูขอโทษ...”
“..................ฮึก” เขาไม่ตอบทั้งผมทั้งนัน เอาแต่เกาะซีซังไว้แน่นเขาก้มหน้าแต่ผมได้ยินเสียงสะอื้น
“พวกมึง...ออกไปก่อนเถอะ”
“แต่..”
“...ซีซังครับ ให้ผมได้คุยกับเขาก่อนเถอะนะครับ .....ได้โปรด” ผมอ้อนวอนเขาเมื่อเขาเริ่มไล่ผมกลับอีกครั้ง
“..ซัน ไม่เอา...”
“.....ผมขอร้อง”
ซีซังทำท่าลังเลใจ แต่พอคิดกอดเขาแน่นขึ้นเขาก็ส่ายหน้าให้ผม
“.....ที่เราคุยกัน.....ขอโอกาสให้ผมทำหน่อยนะครับ”
“........”
“.......ขอร้องล่ะครับ”
เขาถอนหายใจก่อนจะพาคิดมาหาผม! แม้ว่าคิดจะดิ้นสุดแรงก็ตาม
“เปอร์ นัน ออกไปเดินเล่นกันหน่อยไหม อีกสามชั่วโมงกูจะกลับมา”
“..ขอบคุณครับ!”
“ซันไม่เอา!! ซันไม่! อย่าทำแบบนี้ ซัน ฮึก....ซันอย่าทิ้งคิดไป ซัน! ซัน” คิดตะโกนพร้อมดิ้นพล่าน น้ำตาเขาไหลนองหน้าจนผมนึกเจ็บอยู่ในใจ ผมกอดเขาแน่น
เมื่อซีซังยอมให้ผมคุยกับเขาแล้ว
คราวนี้จะไม่ยอมให้พระอาทิตย์ของผมต้องดับแสงอีกแล้ว...
________________________________________________________
อรั๊งงง... พระเอกโผล่มาทวงเรตติ้งคืนแล้วค่ะ55555 (จะได้ผลรึเปล่าน้อ)
แรมจะเริ่มปฏิบัติการง้อแล้ว... 5555
ที่รีบเอามาต่อไวๆเพราะอยากให้หมดดราม่าภายในอาทิตย์นี้ค่ะเพราะ....
อาทิตย์หน้าเราจะไม่อยู่ยาว...........ยาวมาก.......... (หนึ่งเดือนค่ะ...)
แจ้งไว้ก่อนค่ะ เพราะที่ๆจะไปไม่รู้ว่าจะได้ใช้เนตมากแค่ไหน
เลยอยากให้เคลียร์กันเร็วๆจะได้ไม่ค้าง....
แต่จะแต่งทันรึเปล่านี่สิ...
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
(ตอบคอมเม้น ต่อเรปล่างนะคะ)
v
v
v
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 547484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก