ตอนพิเศษ“อ๊ะ...พลัส” ผมกระแทกสะโพกเข้าไปอย่างรุนแรงก่อนจะเกร็งตัวปล่อยน้ำรักเข้าสู่ร่างกายของค้อป อาจารย์ที่ตอนนี้ได้บรรจุเข้าเป็นครูในโรงเรียนผม และยังเป็นแฟนผมเรียบร้อยแล้ว
มันได้ผลจริงครับ เวลาผมมีอะไรกับเขา อาการผมจะหยุดไป 2 วัน ซึ่งก็ถูกใจอาจารย์ล่ะ หื่นซะขนาดนั้น เลยต้องจัดให้หน่อย ผมเปล่านะ
อาจารย์จีบผมไป 3 เดือนกว่าผมจะใจอ่อนและเข้าใจตัวเองในที่สุด ผมชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ อาจจะตั้งแต่ในห้องสุขะนั่นเลยก็ได้ หยุด!! เขิน
“พลัสของครู”
“หยุดเลย เลี่ยน” ผมหยิกแก้มเจ้าตัว ตอนนี้ความเกรงใจไม่ค่อยมีหรอกครับถึงจะเป็นอาจารย์ก็เถอะ
มันคือบทบาทและหน้าที่ในโรงเรียน แต่ตอนนี้ ที่หอผมขณะนี้ เค้าเป็นพี่ค้อป คนที่ผมรัก
ผมนอนแผ่อย่างสงบ พี่ค้อปหันมากอดเอวผม
“อีกรอบไหม”
“พอเลยพี่ พรุ่งนี้เดี๋ยวไปสอนไม่ไหวหรอก”
“พี่กลัวอาการพลัสกำเริบน่ะ 5555555”
“ไม่ต้องแถเลย แค่นี้ก็ไม่เป็นอีกอาทิตย์แล้วมั้งเนี่ย”
ครับ พักนี้อาการผมเริ่มนานๆมาที เพราะเราเล่นทำกิจกรรมกันถี่ยิ่งกว่าวิ่งจ้อกกิ้ง เรื่องที่ผมกับพี่ค้อปเป็นแฟนกันก็ไม่มีใครรู้หรอก
ที่โรงเรียนเราปกปิดกันได้แนบเนียนมาก(มั้ง)
คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผมหลับอย่างมีความสุข
เมื่อผมตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่ค้อปแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนเข้ารูป อีกแล้ว ไม่เปลี่ยนไปจากตอนเป็นนิสิตเลยให้ตาย
“เลิกใส่แบบนี้เหอะ” ผมพูดงัวเงียเพราะพึ่งตื่น
“ทำไมล่ะครับ ผมว่าดูดีออก” บางทีเขาจะติดการพูดแบบอาจารย์มาพูดกับผม ซื่งผมชินแล้ว
“มันแน่น... หวง”
พี่ค้อปยิ้มหวานก่อนจะเดินมายีหัวผม
“ก็มีให้คุณคนเดียวแหละครับ พัชรกร”
“รีบๆไปเลยก่อนจะโดนต่อย” ผมพูดเสียงแข็ง พูดอะไรเนี่ย หน้าผมแดงหมดแล้ว
พี่ค้อปออกจากห้องไปก่อนเพราะว่าถ้าผมกับเขาไปโรงเรียนพร้อมกัน ได้โดนสงสัยแน่ๆ
ผมลุกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำก่อนจะออกมาแต่งชุดนักเรียนและไปโรงเรียนตามปกติ
“ระบบกล้ามเนื้อ..”
คาบสุขะกี่ปีๆก็ยังเป็นคาบสุดท้ายเหมือนเดิม ผมเท้าคางเหม่อมองหน้าคนสอน ซึ่งก็ยังเป็นอ.ค้อป
“พัชรกร!!”
ผมสะดุ้งโหยงจนไอพีชสะดุ้งตามไปด้วย
“อย่าเหม่อครับ” หึ รอยยิ้มกวนนั่นอยากจะชกให้แว่นแตกเหลือเกินนะครับ
เพื่อนในห้องขำเบาๆที่ผมโดนดุ ทำไงได้ ห้องผมมันตั้งใจเรียนกันเยอะนี่
ตกเย็นผมเดินออกจากโรงเรียนมาได้สักพัก ก็ได้ยินเสียงวิ่งตามหลังผมมาติดๆ
“เฮ้ เป็นอะไรทำไมวันนี้ไม่คุยกับพี่เลย”
“ก็พี่ค้อปเล่นว่าผมซะลั่นห้อง ผมอายนะ”
“โถ เรื่องแค่นี้เอง ขอโทษนะครับ”
“โนว” ผมรีบเดินเร็วขึ้นให้รู้ว่าโกรธจริงนะ เขาคว้ามือผมไปจับ ผมเผลอกระชากออกอย่างแรงเพราะแถวนี้ยังไม่พ้นเขตโรงเรียน พี่
ค้อปทำหน้าเหวอๆก่อนจะกลับไปเป็นหน้านิ่ง
“ถ้ายังไม่อยากคุยตอนนี้ ก็ไม่เป็นไร”
พูดเสร็จเขาก็วิ่งจากไปเฉยๆทั้งๆที่ผมยังไม่อธิบายให้ฟังเลย แต่ช่างเหอะ งอนสักวัก 2 วันเดี๋ยวก็กลับมาง้อ
ผมคิดผิด
เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาพี่ค้อปไม่โผล่มาให้ผมเห็นหน้าแม้แต่นิด โกรธจริงหรอ? ผมโทรไปก็ตัดสายทิ้ง ไปหาที่คอนโดก็ไม่เปิดประตูให้ ไอผมก็ไม่ใช่พวกที่จะตามง้อใครได้นานๆด้วย โกรธก็ช่างละ ถือว่าผมง้อแล้ว
วันนี้การเรียนก็คงน่าเบื่อเหมือนเดิม กับคาบสุขะเหมือนเดิม
พี่ค้อปมองผมนิ่งก่อนจะสอนต่อ วันนี้สอนเรื่องมีลูกอย่างถูกวิธี ต้องทำอย่างไร
“ครับ นักเรียนรู้ๆกันอยู่ว่าถ้าอยากมีลูก ก็ต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งนะครับ”
“...” ผมนั่งมองคนสอนอย่างค้อนๆ
“ละต้อง ร่วมรัก!กันอย่างชอบคอกัน ไม่ใช่การข่มขืน! หรือรุนแรง เพราะเด็กอาจจะผิดปกติได้” กระแทกเสียงทำไม แต่พอคำว่า
ร่วมรัก ออกมาจากปากคนหน้าห้อง ภาพในหัวผมตัดไปที่ผม และ พี่ค้อป มีอะไรกันเฉย
ไม่เอานะ
โรคผมมันกลับมาอีกแล้ว พลัสน้อยผมค่อยๆขยายตัวขึ้น
“ขออนุญาต!!”
“ไม่ให้ครับ!”
“....”
ไม่ฟังคำตอบของอาจารย์ ผมรีบวิ่งไปที่ประตูห้อง แต่พี่ค้อปไวกว่าวิ่งไปขวางประตูห้องเรียนไว้
“ถอย!!”
“ไม่ครับ” ในแววตาพี่ค้อปไม่มีอะไรอยู่ในนั้น มีแต่ความว่างเปล่า
“ขอร้อง!!”
ผมพยายามเอามือดันคนข้างหน้าให้ถอยไป ไม่ทันการเสียแล้ว ผมปลดปล่อยออกมาแล้ว
ด้วยความโมโหผมเลยผลักเค้าสุดแรงจนคนขวางผงะเซออกไป ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยเร็ว
“ฮึก....”
ปังๆ!!
“พลัส พี่ขอโทษ” เสียงหน้าประตูห้องน้ำเบาๆแน่นอนว่าจะเป็นใครไม่ได้ ผมโกรธเขามาก รู้ว่าเขางอนผม แต่ทำไมต้องแกล้งกัน
ขนาดนี้
ด้วยความโมโหปรี๊ด ผมเปิดประตูห้องน้ำแล้วกะชากเขาเข้ามาผลักจนแผ่นหลังพี่ค้อปกระแทกกับกำแพงด้านใน
“พลัส?”
ผมยื่นหน้าเข้าไปจูบอย่างบดขยี้ด้วยอารมณ์ร้อน คนตรงหน้าเอากำปั้นทุบอกผม แต่ผมไม่ยอมถอนออก และกัดรีมฝีปากบางจน
เลือดไหลซิบ เมื่อผมใจเย็นลง จึงถอนปากออกก่อนจะมองหน้าอีกคนซึ่งตอนนี้ทำหน้าไม่พอใจมาก
“นี่มันโรงเรียนนะ”
“แคร์ป่ะล่ะ” ผมพูดห้วน
“พี่ค้อปทำ ดูที่พี่ทำ”
ผมชี้ไปที่กางเกงตัวเองที่ตอนนี้เป็นคราบออกมาอย่างเห็นได้ชัด ผมจะทำยังไงดี นี่มันมอปลายแล้ว ถ้าใครเห็นว่ากางเกงผมเปียก
มีหวังโดนล้อแน่
“พี่ขอโทษ”
“ขอโทษแล้วหายไหมครับ” ผมพูดอย่างหัวเสียแต่ยังไม่ทันได้บ่นต่อ พี่ค้อปก็ย่อตัวลงไป แล้ว
เอาปากดูดที่กางเกงผมที่เลอะน้ำอย่างนุ่มนวล
“พี่..ค้อป”
ผมรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว ตอนนี้เขาทั้งเลียและดูดพลัสน้อยผ่านกางเกงนักเรียน จนรอยน้ำที่ออกมานั้น หายไปหมด
“อึก.. ”
“หายโกรธหรือยังครับ”
ผมไม่ตอบ รู้แค่ตอนนี้ผมหน้าแดงเหมือนกาต้มน้ำ ฮึ่ย
คืนนี้ ต้องจัดหนักซะแล้ว....
************************************************
จบตอนพิเศษ
ขอบคุณมากที่ติดตามเรื่องสั้นหื่นๆเรื่องนี้ 
แต่มันยังไม่หมดหรอก
ผู้แต่งยังมีตอนพิเศษอีกตอน
ฝากติดตามด้วยนะครับบบ
อัพมันทั้งเรื่องสั้นและเรื่องยาว อย่าลืมไปลองอ่านกันด้วยนะ 
[Heart Transplantation] เพราะหัวใจ ไม่ใช่ของคน 2 คน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41254.0
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] โรคแปลก “แตก” ไม่ได้ตั้งใจ แจ้งข่าว P.3 (อ่าน 44696 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก