: destiny of B ชุลมุนวุ่นนัก..รักของนายตัวบี : Final Game Up 12เม.ย58 จบแล้วครับ
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: : destiny of B ชุลมุนวุ่นนัก..รักของนายตัวบี : Final Game Up 12เม.ย58 จบแล้วครับ  (อ่าน 46044 ครั้ง)

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :z3: ถ้าแกจะมามุ้งมิ้งขนาดนี้
รีบๆไปบอกเลิกเมย์เถอะ ปล่อยน่าจะยิ่งน่าสงสารกว่าเดิม

เกมส์เป็นใครรรรรรรรร

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 19th Game – It’s not easy

ผมแอบอมยิ้ม เพราะไอ้บอสไม่เคยเจอไอ้เกมส์ที่เป็นทั้งเพื่อนในวงการเทนนิสของผม และก็เป็นคู่แข่งที่สำคัญด้วย ไอ้นี่แหละครับหัวหน้าชมรมเทนนิสโรงเรียนเด็กกางเกงน้ำเงินแถวๆบางรักที่จะต้องแข่งกับพวกเราเร็วๆนี้แหละครับ

ความรู้สึกดีแผ่ซ่าน ที่เห็นอาการของไอ้บอส เพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่ามันหวงผม^^
ไอ้เกมส์เข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องชมรม ผมจึงมีโอกาสเดินไปหาไอ้บอส

“ใครอะ” ยังเดินไปไม่ถึงตัวมันเลย T-T
“เพื่อนที่เล่นเทนนิสด้วยกันอะ” ผมตอบมันไป
“สนิทกันจังเลยนะ” ถ้าหูกรูไม่ฝาดมรึงประชดกรูหรา
“ก็สนิท จะไม่ให้สนิทได้ไง เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งคู่แข่งกันมาตั้งแต่เด็ก” พอได้ฟังมันก็ยิ้ม
“หึงเหรอ” ผมกระทุ้งเอวมันด้วยศอก มันเก็บยิ้มทำหน้านิ่ง
“หึงไร ไม่ได้หึง ทำไมต้องหึง” ไอ้บอสรนรานตอบมาเป็นชุด
“หึงก็บอกมาเหอะ” ผมยังกระเซ้ามันต่อไป ผมชอบที่มันเป็นแบบนี้มาก
“ก็บอกว่าไม่ได้หึง” มันยังคงปั้นหน้านิ่งตอบผมมา
“ไม่หึงจริงๆเหรอ” ขอยั่วต่ออีกนิด
“แน่ใจนะ” ผมย้ำมันกับอีกครั้งด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์
“เออ หึงก็ได้” มันพยายามหน้านิ่งแต่ก็กลั้นยิ้มแถบแย่
“ก็ไม่ชอบให้ไปใกล้คนอื่น” มันก้มหน้าลงนิดหน่อยตอนพูด
“อืม ก็รู้ แต่นี่มันเป็นเพื่อนอะ” ผมเอียงคอแล้วก้มตัวยิ้มให้มัน
“จะรอกลับพร้อมกันหรือป่าว” ผมถามมัน
“อืมม เด่วรอกลับกับโบ๊ท”

“ไอ้โบ๊ทเดี๋ยวมรึงเดี่ยวให้กรูหน่อย” ไอ้เกมส์เดินมาเรียก
“ไอ้เกมส์นี่ไอ้บอส ประธานนักเรียนโรงเรียนกรูปีนี้”
ผมแนะนำให้เกมส์รู้จัก ไอ้บอสขยับตัวก่อนจะยื่นมือไปจับ
“หวัดดีครับ” เสียงทักทายจากไอ้บอส
“หวัดดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ไอ้เกมส์ตอบกลับพร้อมกับพยักหน้า
“วันนี้ขอแอบมาซ้อมที่นี่นะครับ”
“มรึงควรจะขอกรูนะไอ้สัส” ผมรีบทักท้วง
“ก็ไอ้บอสมันใหญ่กว่ามรึงนี่ไอ้เชี่ย” มันสวนผมทันควัน
“ทีเมื่อกี้มรึงสุภาพเชียวตอนนี้ด่ากรูแระ สัส”  ไอ้บอสยืนยิงฟันขาวขำกับพวกผม
   
วันนี้คงอีกยาว เพราะผมกับไอ้เกมส์เดี่ยวกันทีไร ไม่เคยแป็ปเดียว เพราะสูสีกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แถมไอ้แบงค์เตรียมจ่อคิวต่อด้วย เพราะยังไงตอนแข็งกันในงานเชื่อมสัมพันธ์ ไอ้แบงค์ก็ต้องเดียวประเภททีม ก็ยังไม่รู้ว่าหวยจะออกที่ใคร ผมหรือไอ้แบงค์ที่จะต้องเดียวกับไอ้เกมส์ ได้เจอกับไอ้เกมส์ก่อนจะได้ซ้อมมือกันไว้ก่อน

...

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย ไอ้เกมส์เดินออกมากับผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเอาไว้ รูปร่างแบบนักกีฬา สมส่วน แถมยังขาวโอโม่ มาก
“ชมรมเทนนิสโรงเรียนมรึงนี่เจ๋งดีนะไอ้โบ๊ท” มันหันมาคุยกับผมในขณะเอาผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผม
“เจ๋งไงวะ” แต่ยังไม่ทันไอ้เกมส์จะตอบ ไอ้เบนซ์พี่ชายผมก็เปิดประตูเข้ามา
“อ้าวไอ้เชี่ยเกมส์ ลมอะไรหอบมรึงมาถึงนี่ได้” ไอ้เบนซ์ทักไอ้เกมส์
“ไงมรึง” มันหันหน้ามาทักไอ้เบนซ์ จริงๆแล้วไอ้เกมส์นี่มันสนิทกับไอ้เบนซ์มากกว่าผมอีกนะครับ เพราะสมัยตอนไอ้เบนซ์ยังแข่งเทนนิสอยู่ มันเป็นเพื่อนซี้กัน
“ยังตีเทนนิสบ้างมั้ยนี่มรึงหรือเอาดีแต่แซกฯ อย่างเดียววะ”
“ไม่ได้ตีเลยหว่ะ” ไอ้เบนซ์ตอบกลับมา
“ตอนนี้ไอ้เบนซ์มันคงจะเอาดีกับการเป็นเชฟอีกอย่างหว่ะ” ไอ้เชี่ยแบงค์ปล่อยหมาอีกแล้วครับ
“เอ้า แดกซะจะได้หยุดเห่า” ไอ้เบนซ์ส่งกล่องขนมให้ไอ้แบงค์ ที่กำลังแลบลิ้นกับยกมือสองข้างทำท่าหมาขอของกินก่อนจะรับกล่องขนมไป
“วันนี้มีพายไก่หว่ะ” แล้วพวกมันก็แตกฮือกันไปที่กล่องขนม

“พวกมรึงรีบกลับกันป่าว ไปหาไรแดกกัน” ไอ้เกมส์มันเอ่ยชวนพวกเรา
ผมหันไปมองหน้าไอ้บอส มันพยักหน้ากลับมา ส่วนไอ้เบนซ์ไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะมันไม่ได้เจอกับไอ้เกมส์มานาน
ไอ้ไบร์ททำท่าจะไม่ไป แต่ไอ้เกมส์มันเดินไปตบหลังไอ้ไบร์ทก่อนจะบอกว่า
“ไปด้วยกันสิ” ไอ้ไบร์ทจึงหนีไม่ออก

สรุปมีไอ้เพียวกับไอ้วายที่ขอตัวกลับก่อน ที่เหลือก็ไปกันครบทีมเทนนิส พ่วงไอ้บอสกับไอ้เบนซ์ รวมกันเป็น 7 คน อัดกันไปใน audi Q5 คันหรู ตกลงกันว่าจะไปกิน ทัคคาลบี้ ที่สยาม ไอ้เกมส์เหยียบรถอย่างกับจรวด เพราะร้านปิดสามทุ่มส่วนตอนนี้ใกล้จะสองทุ่มแล้ว

ก่อนจะเข้าไปในร้านผมหันไปมองไอ้บอส ทำมือเป็นรูปโทรศัพท์ บอกมัน
 “อืมม งั้นเดี๋ยวบอสเข้าไปก่อน” มันพยักหน้าเข้าใจ
ผมรีบโทรไปรายงานตัวกับเมย์และบอกว่าออกมาหาไรกินกับทีมเทนนิสที่สยาม รีบคุย รีบวาง และรีบเดินตามเข้าไปในร้าน

ระหว่างรอพนักงานผัดไก่ผัดซอสทัคคาลบี้ ส่วนอีกกระทะเป็นทะเลผัดซอสทัคคาลบี้

“เฮ้ยย กรูขอไลน์พวกมรึงหน่อย” ไอ้เกมส์พูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบไอโฟนของมันมาเตรียมถ่าย Qr code
“ของมรึงกับไอ้เบนซ์ กรูมีแล้ว” ผมแปลกใจนิดหน่อยที่ไอ้เกมส์มันขอไลน์ทุกคน หรือมันจะมีอะไรแอบแฝงอยู่.......
เผลอแป็ปเดียวไอ้บอสคีบโน่นคีบนี่ให้ผมเต็มจาน
“มรึงกินมั่งเหอะ” ผมหันไปบอกมัน
“อยากกินปลาหมีกอะ” มันหันมามองหน้าผมทำตาปริบๆ
ผมเหยียดปากออกหนึ่งที ก่อนจะคีบปลาหมึกมาให้มัน มันอ้อนอยากให้ผมคีบให้มัน

“ทีมโรงเรียนมรึงมีใครบ้างวะ” ผมถามไอ้เกมส์
“ก็มีกรู ไอ้เทมส์ ส่วนคู่ก็มี ไอ้เจมส์กับไอ้เฟรม พวกมรึงก็รู้จักหมดไม่ใช่เหรอ”  มันหันมาถามผมกลับ
“กรูแค่อยากแน่ใจอะ  ก็แน่นปึ๊กเหมือนเดิมเลยนี่หว่า” ผมตอบกลับมันไป
“ก็ชัวร์” มันทำหน้ากวนตีนใส่
“แต่ทีมมรึงก็น่ากลัวอยู่นะ”
“สรุปพวกเรากำลังล้วงความลับกันอยู่ใช่ไหม” มันหันมาหัวเราะผมก็อดหัวเราะตามมันไมได้ ก็ที่เราคุยมันก็เหมือนล้วงความลับของแต่ละทีมกันอยู่เบาๆ

บรรยากาศสนุกสนาน ไอ้บอสกับไอ้เกมส์ก็สนิทกันอย่างเร็ว เออออห่อหมก กันเข้าขา แต่การที่ไอ้เกมส์เทคแคร์ไอ้ไบร์ทมากกว่าปกติ ก็ไม่รอดไปจากสายตามผม ไอ้คู่นี้มันยังไงๆอยู่

หลังจากแยกย้ายกับพวกมัน ผมไอ้บอส ไอ้แบงค์ มารอ BTS สายสีลม

“โบ๊ท” ไอ้บอสมันมาคุยกับผม
“โบ๊ทไม่ต้องห่วงบอสนะ เรื่องเมย์นะ” ผมถึงกับจุก
“แค่โบ๊ทบอกไม่ปิดบังไม่โกหก บอสก็โอเคแล้ว” มันบอกผมสีหน้าเรียบเฉย
“กรูขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก บอสเข้าใจ แล้วบอสก็เป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่ตรงเอง”
“บอสอยากให้โบ๊ท ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วงบอส โบ๊ทเข้าใจนะ” มันเอามือมาตบหลังผม

พอลงจากรถไฟฟ้าที่สถานี วงเวียนใหญ่ ไอ้บอสเดินไปส่งเราขึ้น ป.อ 21 จริงๆแล้วมันจะเอารถออกไปส่งผมกับไอ้เบนซ์ที่บ้าน แต่ผมห้ามมันไว้ก่อน ส่งกันไปมา พอดีไม่ต้องนอนกันพอดี บอกให้มันเข้าบ้านไปเลย แต่มันไม่ยอมยืนยันว่าถ้างั้นก็ขอเดินไปส่งขึ้นรถเมลก็แล้วกัน

“ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วย” มันสั่งผม
“อืมม” ผมยกมือให้มันก่อนจะขึ้นรถ

ผมนั่งเอาหูฟังไอโฟนยัดเข้าหู ก่อนที่เพลงนี้จะวนอยู่ในหูของผม

It may sound absurd but don't be naive
Even heroes have the right to bleed
I may be disturbed but won't you concede
Even heroes have the right to dream?
And it's not easy to be me
Up up and away away from me
Well it's all right
You can all sleep sound tonight
I'm not crazy or anything
I can't stand to fly
I'm not that naive
Men weren't meant to ride
With clouds between their knees
I'm only a man in a silly red sheet
Digging for kryptonite on this one way street
Only a man in a funny red sheet
Looking for special things inside of me


ก่อนเสียงเพลงจะถูกตัดด้วยเสียง
“ตรึ่ง”  ผมคว้าไอโฟนขึ้นมากดดู แล้วแอพฯสีเขียวๆก็เด้งขึ้นมา

BOSS
อย่าคิดมากนะ
ถึงบ้านแล้วไลน์มาบอกด้วย  22.01
                                                                                  22.01 ครับ^^

30-40
Game
See You Next Game

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 20th Game – Just

ดูนาฬิกา ตอนนี้ 22.45 แล้วผมเดินวนไปวนมาอยู่บนห้องนอน ก่อนตัดสินใจ เก็บชุดนักเรียนใส่เป้ เก็บเสื้อผ้าชุดเทนนิสที่จะต้องซ้อมพรุ่งนี้ใส่โคฟเว่อร์ แล้วเดินไปเคาะห้องไอ้แบงค์

“แบงค์เดี๋ยวคืนนี้กรูไปนอนบ้านไอ้บอสนะ” มันเกาหัวแกร่กในชุดนอน
“มรึงจะไปยังไง” มันถามผมกลับมา
“เดี๋ยวกรูเอารถไป”
“มรึงไม่ต้องรายงานพ่อกับแม่นะ เดี๋ยวเค้าเป็นห่วงกัน” โชคดีว่าวันนี้พ่อกับแม่ผมไปจัดการงานที่โรงงานที่แหลมฉบัง และค้างกันที่คอนโดที่ศรีราชา

“เออ ขับรถดีๆล่ะมรึง ถึงแล้วโทรมาบอกกรูด้วย” 
ผมลงไปข้างล้างคว้ากุญแจรถ แบกของมาใส่ท้ายรถ Volk Swaken tiguan สีขาวของผม จากนั้นก็ขับรถออกมาตามถนนสุขสัวสดิ์ เลี้ยวขวาเข้าถนนธนบุรี ก่อนจะเลี้ยวเข้าซอย จนรถมาจอดอยู่หน้าประตูบ้านที่คุ้นเคย ที่มีต้นเหลืองอินเดียอยู่หน้าบ้าน
ผมหยิบไอโฟนขึ้นมา กดเบอร์ไอ้เบนซ์
“ถึงแล้วนะมรึง” ผมบอกไอ้เบนซ์
“อืมม ดูแลตัวเองดีๆ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน” มันสั่งผมปิดท้าย

ผมไล่เบอร์ที่โทรออก แล้วกดที่ชื่อไอ้บอส

“ฮัลโหล”
“ครับ ถึงบ้านหรือยังอะโบ๊ท”
“ถึงแล้ว ตอนนี้อยู่หน้าบ้านบอสอ่ะ”
“ห๊ะ” น้ำเสียงมันตกใจ
“คืนนี้โบ๊ทนอนบ้านบอสได้ไหมอะ”
“รอแป็ปนะ” เสียงมันวิ่งตึ่งตั้งลงบันใดมาเพราะมันยังไม่ได้กดวางโทรศัพท์ ก่อนจะเปิดประตูตึก วิ่งหน้าตื่นลงมาที่รั้ว พอมันเห็นผมซึ่งตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตูรั้ว
“มายังไงนี่ เดินมาเหรอ ทำไมไม่โทรบอกก่อน จะได้ออกไปรับ” มันบ่นมาเป็นชุดรีบไขกุญแจประตูเล็กออกมา ยืนหอบแฮ่ก ตัวโยนอยู่ตรงหน้าผม
“เปล่าอะ เอารถมา” ผมหันหน้าไปทางรถ SUV ของผม มันหันตามมาที่รถของผม ก่อนจะกดรีโมทประตูรั้วบานใหญ่
“เอารถเข้าบ้าน” มันบอกผมและเดินไปที่ประตู้ข้างคนขับ
ผมเปิดรถขึ้นไปนั่งเตรียมจะสตาร์ท แต่ไอ้คนข้างๆหันสำรวจสัมภาระของผมเรียบร้อย
“เตรียมพร้อมเต็มที่เลยนะ” ผมสตาร์รถและค่อยๆขับไปจอดข้างๆโรงรถมัน พอมันลงจากรถมันก็ไปคว้าของผม ทั้งเป้หนังสือ เป้ใส่ชุดนักเรียน โคฟเว่อร์เทนนิส
“เอาโคฟเว่อร์มาเด่วถือเองมันหนัก” ผมคว้าไปที่โคฟเว่อร์เทนนิส
“ไม่ต้องเดี๋ยวถือเอง ถ้าจะช่วยเอาเป้หนังสือไป” มันเลือกส่งอันที่เบาที่สุดมาให้ผม
ก่อนจะลากผมเข้าตัวตึก แล้วมันก็ปิดบ้านจนเรียบร้อย

“กินไรมาหรือยัง” มันหันมาถามผม ผมยิ้มแหย่ๆ เพราะเริ่มรู้สึกเกรงใจ
“แสดงว่ายัง” มันคว้าข้อมือผมลากไปที่ห้องครัว
“มาม่านะ”
“อืมม” ผมตอบมันไปเพราะว่าง่ายที่สุด แต่ที่ไหนได้ คุณเชฟบอส ก็สาระวนอยู่หน้าเตา ทั้งหั่นหมู ทั้งล้างผักกาดหอม ให้วุ่นวาย
“เดี๋ยวกรูช่วย” ผมเดินไปช่วยมันแต่มันกลับหันมาแล้ว
“ไปนั่งรอเลย เดี๋ยวทำให้กิน”
“แต่ว่า” ยังพูดไม่ทันจบ
“ไม่ต้องแต่” มันหันมาดุ ผมก็ได้แต่เดินกลับมารอที่โต๊ะ สักพัก ชามมาม่าแบบที่เต็มไปด้วยหมู ผัก และไข่ ก็ถูกยกมาเสริฟ ตะเกียบกับช้อนถูกยื่นมาให้

“ชิม” คนทำสีหน้าภาคภูมิใจบอกให้ผมชิม ผมจับช้อนตักซุบขึ้นมาชิม
“เป็นไง” มันถามด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น
“งั้นๆอะ” ผมขอยั่วมันหน่อย
“ห๊ะ” มันลากเกาอี้มานั่งข้างๆผม แล้วคว้าช้อนจากมือผมไปตักน้ำซุบชิม แล้วผมก็โดนมันโบกหัวไปหนึ่งที
“ถ้าไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน” มันเลื่อนชามมาม่าออก แต่ผมไวกว่ารีบคว้าชามไว้ก่อน
“อร่อย อะ อย่างอนสิ” ก่อนจะคว้าตะเกียบ โกยเส้นเข้าปาก ก่อนจะนึกขึ้นได้
“บอสไม่กินอ่ะ” มันส่ายหัว แต่หน้ายังคงยิ้มอยู่
“ดูโบ๊ทกินก็อิ่มแล้ว”
ผมคีบเส้นใส่ช้อน กับหมูอีกหนึ่งชิ้น แล้วยกไปจ่อที่ปากมัน
“หนึ่งคำ” มันก็ยอมกินแต่โดยดี จากนั้นผมกินคำมันกินคำ แป็ปเดียวก็หมดชาม

“คนกินไปล้างเลย คนทำไม่ล้างแล้วนะ”
“จร้า” ผมตอบมันก่อนจะยกชามไปล้างที่ซิงค์

....

บอสหอบของเข้ามาหาที่วางในห้องนอน ผมหันกลับไปปิดประตู หลังจากวางเป้หนังสือลง บอสชูแขนขึ้นสองข้างรอให้ผมเข้าไปในอ้อมอกมัน ผมค่อยเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นนั้น มันประทับริมฝีปากหยุ่นๆที่หน้าผากผม อ้อมกอดนั้นที่ผมโหยหา อ้อมกอดนั้นที่ผมพยายามจะไขว่คว้า อ้อมกอดที่ผมอยากจะรักษาเอาไว้ ตอนนี้อยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมกอดบอสแน่นที่สุด จนมันถามว่า

“โบ๊ทเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมส่ายหน้าตอบมัน เอาหน้าซุกไปที่บ่าบอส
“ไม่ใครกอดโบ๊ทได้อุ่นเท่าบอสกอด” ผมกระซิบบอกมัน
มันขยับแขนกอดผมแน่นขึ้นอีก
“บอสรักโบ๊ทนะครับ” ฝ้าน้ำเริ่มทำให้นัยต์ตาผมพร่ามัว ความรู้สึกตื้นตันแพร่ซ่านไปทั่วร่างกายของผม
“โบ๊ทก็รักบอส” เสียงของผมเริ่มสั่นเครือ
“เป็นไรหรือเปล่าเนี้ย” น้ำเสียงที่อ่อนโยนถามผมอีกครั้ง
บอสจับหน้าผมมองหน้ามัน มันค่อยๆเอามือมาปาดหยดน้ำที่หางตาผมแล้วมันก็รวบผมเข้าไปในอ้อมแขนมันอีกครั้ง
“บอสอยู่ข้างๆโบ๊ทเสมอนะ”

เสียงเพลงจาก Series Club Flyday ที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ดังเข้ามา

หัวใจไม่เคยจะอยู่กับคนที่ควรรักกัน
หัวใจไม่เคยจะอยู่กับคนนี้ที่เคียงข้างฉัน
มันอยู่กับเธอนั้นจนหมดใจ ก็ไม่รู้ทำอย่างไร
กับรักที่มันไม่ควรเกิด ตัดใจลืมเธอเสียยังเถิดก็ทำไม่ได้


“ไปอาบน้ำกัน” เสียงบอสทำลายความเงียบ ทำให้ตื่นจากภวังค์
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เราสองคนนอนมองหน้ากันอยู่บนเตียง ปากหยุ่นๆสีแดงระเรื่อค่อยเคลื่อนเข้ามาประกบที่ริมฝีปากผม เราจูบกันอยู่นาน เมื่อความต้องการของร่างกายเอาชนะจิตใต้สำนึก ทุกอย่างที่เก็บที่กดเอาไว้พังทลาย เราทั้งคู่ก็ปล่อยให้จิตใจทำตามความต้องการของร่างกาย


ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเริ่มมีแสงเข้ามาในห้อง ผมนอนตะแคงข้างอยู่ มือของบอสโอบกอดผมจากด้านหลัง อ้อมกอดของบอสยังคงอบอุ่น ผมอยากอยู่ในอ้อมกอดนี้ไปนานๆ
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงที่อบอุ่นเอ่ยถาม ขณะที่มือก็ควานหาโทรศัพท์
“เพิ่ง05.45 เอง อย่าเพิ่งลุกเลย”
“เด่วสายนะบอส” ผมตอบมันกลับไป
“ขอบอสกอดโบ๊ทอีกแปปนึงนะ”
แต่มื้อข้างนั้นไม่กอดเปล่า เริ่มซุกซนมาที่อกผม
“จะกอดอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ” ผมดุมัน แต่ริมฝีปากของมันเริ่มมาสัมผัสที่คอและหลังใบหูผม ผมขัดขืนมันเล็กน้อย ก่อนที่จะยอมตามใจมันอีกครั้ง

...

กว่าจะออกจากบ้านมันก็ปาไปจะ 7.15 แล้ว ผมทิ้งรถไว้ที่บ้านมัน เพราะถ้าขับไปมีหวังสายแน่ๆ หลังจากขึ้นบันใดเลื่อนจนถึง เอาบัตรรถไฟฟ้าสอดเข้าแท่น มันจับมือผมวิ่งขึ้นบันไปยังชานชาลา เราแทรกคนจำนวนมหาศาลขึ้นมาบน BTS ได้สำเร็จ บอสยืนชิดกับผมมาก เพราะจำนวนคนที่เบียดกันอยู่ในตู้โดยสาร บอสคอยขืนตัวอยู่เกือบตลอด เพื่อที่จะให้คนอื่นไม่มาเบียดผม สักพักหูฟัง Sony Xperia Z1 จะถูกยัดเข้ามาที่หูผมข้างหนึ่ง

เธออาจะได้ยิน เสียงของบางคนบอกมา
ว่าเธอกับฉันไม่คู่ไม่ควร
บางคำเหล่านั้น ฉันรู้มันอาจก่อกวน
และอาจจะทำให้เธอลังเล

อยากขอ ขอเธออย่าหวั่นไหว
เรื่องนี้มีแค่เราใช่ไหม
ไม่ต้องถาม ต้องตอบใคร
ตอบแค่ใจเธอก็พอ ว่าต้องการกันและกันหรือเปล่า
ไม่ต้องรู้คำตอบใคร ตอบแค่ใจของเธอพอ
หากว่าใจเรารักกัน ก็แค่ทำมันให้เป็นเรื่องของเรา

มือของบอสสอดประสานเข้ากับมือของผม คนๆนี้อยู่ข้างๆผมเสมอ ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีเพียงแค่มันที่เข้าใจผมเสมอ ก็จริงอย่างที่เพลงบอก มันก็แค่เรื่องของเราสองคน แค่เราเข้าใจกันก็พอแล้ว

30-40
Game
See You Next Game

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เนื่องจากคืนนี้อาจจะไม่ได้มาลง คนเขียนเลยลง "เบิ้ล" สองตอนเลยนะครับ อิอิ
คืนนี้จะหนีไปดู Love's Coming ครับบบบบ 5555+

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอบคอมเมนท์คุณ Spelling_B

เกมส์ กางกางน้ำเงิน นี่ดึงดูดความสนใจคนอ่านทุกคนจริงๆครับ อิอิ
ส่วนอีกเดี๋ยวคนเขียนเปิดตัวละครมากกว่านี้อีกหน่อย จะเอาแผนผังความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องมาลงนะครับ คนอ่านจะได้ไม่งง^^

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer

เง้อออ มีแต่คนคนอ่านสงสารเมย์ อิอิอิ ตาโบ๊ท โลเลครับ คิคิ

ขอบคุณคนอ่านทุกๆท่านสำหรับคอมเมนท์และกำลังใจด้วยนะครับ คนเขียนเริ่มเขียนนิยายเรื่องนี้ วันที่ 15 ก.พ. 57 นี่เองครับ ตอนนี้ เขียนไปได้ 30 กว่าตอนแล้ว จะทยอยๆเอาลงนะครับ อิอิ

ออฟไลน์ ★KVH™★

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 516
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-3
สนุกอ่ะครับ  o13
อ่านแล้วหยุดไม่ได้ (ฮา)
สงสารเมย์นะ แต่ก็อยากให้เลิกกับโบ๊ทเร็วๆ  :ling1:
ปล.เราทำผังตัวละครด้วยนะ ตระกูลตัว บใบไม้  555   

รอตอนต่อไป +  :L2:


ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6
ติดตามจ้าาาา ชอบค่ะ +++ ให้

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :katai1: รีบบอกเลิกเมย์เถอะโบ๊ท ไหนๆแกก็รู้ตัวว่าแกจะกลับมาคบบอสแล้ว
ยิ่งนานไปเมย์ยิ่งรู้สึกแย่นะ เหมือนโดนสวมเขาเลย

เกมส์นี่ แลดูมีเสน่ห์อ่ะ => อยากได้  ไบร์ทหลบไป  #หนีไปเปลี่ยนชื่อเป็นตัว B

เรื่องนี้หนุ่มวัยขบเผาะกำลังแซ่บเพียบ รู้สึกอยากได้มาอยู่ในฮาเร็มของตัวเอง ฮ่าฮ่าฮ่า

ออฟไลน์ OJSG7

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
ชอบ ๆ ลงหลายๆตอน ฮ่าๆๆ
โบ็ท โลเล =,.= สงสารใครดี ?
คนเขียนไปดู Love's coming มาบอกด้วยน่ะ
มาฟินไหม ><'

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 21st Game – Sweet

เรามาทันโรงเรียนแบบฉิวเฉียด ผมเกือบจะพาประธานนักเรียนมาสายซะแล้ว
“เดี๋ยวตอนเที่ยงกินข้าวด้วยกันนะครับ” บอสบอกผม
“อืม เดี๋ยวตอนเที่ยงเจอกัน” ผมตอบมันกลับไป ก่อนที่เราจะแยกย้าย ผมเอาโคฟเว่อร์ไปเก็บที่ชมรม

ตรึง... ไอ้โฟนของผมสั่นอยู่ในกางกาง
Benz.
ถึงโรงเรียนหรือยัง 07.55
                                                                          07.55 ถึงแล้ว
Benz.
เย็นนี้มรึงกลับเองได้ไหม? 07.56
                                        07.56 มรึงจาปายหน่าย
Benz.
เย็นนี้กรูจะไปซื้อของกับเบียร์ที่สยาม 07.57
                                                                        07.57 เออ

วันนี้ มิส สุกัญญา เข้ามาสั่งงาน ให้พวกเรานั่งทำกันก่อนจะออกไปประชุม หลังจากป่นงานเสร็จ จริงๆคือลอกเสร็จ  ก็ได้เวลาจับกลุ่ม
“เดี๋ยวเย็นนี้มรึงต้องซ้อมกับวงหรือเปล่าวะบาส” ผมหันไปถามหัวหน้าวงโย
“เออดิ วันนี้ต้องสอบรูปแบบขบวน”
“แล้วไอ้เบนซ์มันบอกมรึงยัง”
“บอกว่ามันจะลาไปช่วยเมียมันแบกของชิมิ” ไอ้บาสเริ่มปล่อยหมาออกจากปาก มันหันมาฉีกยิ้มกว้าง
“แหม่ แล้วน้องปั๊ปมรึงล่ะไปถึงไหนแล้ว” เพอเจอประโยคนี้ของผมเข้าไป ไอ้บาสถึงกับหูแดง หน้าแดง ไปกันไม่เป็นเลยทีเดียว
“จีบติดยังวะ สาด” ไอ้บูมเสริมมาอีกคน
“จีบเชี่ยไร” หน้าไอ้บาสแดงไปทั้งหน้า
“กรูตกข่าว” ไอ้แบงค์หน้าเหว่อ ปกติมันจะแสนรู้เรื่องพวกนี้
“ปั๊ปไหนวะ เล่ามาเดี๋ยวนี้ ไอ้บาส”
“ปั๊ป ไหน ไม่มี”
“มรึงจะเล่าดีๆ หรือจะให้โลกรู้” ไอ้แบงค์เริ่มขู่
“ไอ้เชี่ยยย เบาๆสิวะ” ไอ้บาสสีหน้าเริ่มเป็นกังวล ส่วนไอ้แบงค์ยิ้มอย่างผู้ชนะ

“ปั๊ป เป็นหัวหน้าวงโยของเด็กโรงเรียนกางเกงน้ำตาลแถวๆถ.พระราม1”
“กรูเจอกันเพราะวงโยโรงเรียนเรากับโรงเรียนนั้นต้องแสดงร่วมกันในพิธีเปิดงานบอลหว่ะ”
“แล้วไง” ไอ้บูมขัดจังหวะขึ้นมา
“ก็ไม่แล้วไง กรูชอบเขา”
“แล้ว” ไอ้แบงค์เริ่มเร่ง เพราะไอ้บาสเล่าช้า
“แต่กรูไม่กล้า”
“จบกัน” ไอ้บูมพูดโพล่งออกมา

“ไอ้เชี่ยบาส หล่อขนาดมรึง แถมเป็นทั้งดรัมเมเยอร์ + หัวหน้าวงโยโรงเรียนเรานี่นะไม่กล้า” ไอ้แบงค์ชี้หน้า
“ไอ้สัส กรูชอบจริงๆนี่วะ” ไอ้บาสตอบกลับมา
“มรึงมี เฟส เข้าป่าว” ไอ้บูมถาม ไอ้บาสสั่นหน้า
“เบอร์เขาล่ะ” ไอ้แบงค์ถามต่อ ไอ้บาสพยัคหน้า
“ไลน์เขาล่ะ” ผมซักต่อ
“มี มันเด้งมาตั้งแต่ได้เบอร์มาแล้ว” ไอ้บาสเสียงอ่อยๆตอบมา
“แล้วมรึงคุยกับเค้าหรือเปล่า”  ไอ้บูมถามต่อ
“ก็คุยแต่เรื่องงาน” ทีงี้ถามคำตอบคำนะมรึงผมด่ามันในใจ
“หมดกันเสียชื่อคุณชายบาสหมด” ไอ้บูมบ่น

“มรึงมีอีเมลล์เขาป่าววะ” ไอ้แบงค์ถาม
“มี งั้นมรึงเอาอีเมมล์มา แล้วเอาโทรศัพท์มรึงมาด้วย” ไอ้แบงค์สั่งให้ไอ้บาสเอาอีเมลล์ของปั๊ปมา มันพิมพ์อีเมลล์ลงไปช่องค้นหาใน Facebook ของไอ้บาสอย่างรวดเร็ว แล้ว Facebook ของ ปั๊ป ก็เด้งขึ้นมาแต่ยังถูกล็อกไว้

รูปโพลไฟล์เป็นเด็กหนุ่มกำลังยืนเป่าฟลุ๊ตในชุดทักซิโด้สีดำ หน้าตาดีขนาดนี้ไอ้บาสถึงไม่กล้านี่เอง ผมนึกในใจ

“ไอ้เชี่ยบาส เล่นของสูงนะมรึง” ไอ้บูมด่า
“กรูเคยเห็นขึ้นคอลัมน์แนะนำใน เด็กดีเลยนะมรึง” ไอ้บูมเสริมต่อ

“กรูกดแอดนะมรึง” ไอ้แบงค์มือเร็วกว่าปาก กดไปเรียบร้อย ไอ้บาสได้แต่นั่งอ้าปากเหว่อ

ตรึ่ง.. LG Optimus ของไอ้บาสสั่นอยู่ในมือของไอ้แบงค์

“เชี่ยย รับแล้วโว้ย” จากนั้นปฏิบัติการนักสืบรุ่นจิ๋ว ก็ได้เริ่มขึ้นทุกซอกทุกมุมของ Facebook ปั๊ป ไม่รอดสายตาของเราไปได้ ที่สำคัญ
“Status : Single” ไอ้เชี่ยแบงค์แถบกรีดร้อง
“กรูว่ามรึงจีบติด” ไอ้บูมตบบ่าไอ้บาส
“กรูก็ว่าติด อยู่ที่มรึงแล้วล่ะว่ากล้าพอจะจีบเค้าหรือเปล่า”  ไอ้แบงค์เสริมมา
“อยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือสิวะ” ผมบอกมัน

...........

ใกล้จะพักเที่ยง
“ไอ้โบ๊ทมีคนมาหา” ไอ้ศักดิ์ตะโกนบอกอยู่ที่ประตูห้อง
“ใครวะ”  แต่ยังไม่ทันที่ผมจะโผล่หน้าออกไป ร่างสูงโปร่ง กับหน้าหล่อ ก็เดินเข้ามาในห้องเสียก่อน

เสียงโห่ฮา  โดยเฉพาะจากไอ้สามตัวนั่น

“ว่าไง” ผมทักมันไป
“มารอไปกินข้าวด้วยครับ”  เสียงผิวปากตบโต๊ะดั่งสนั่น ผมหันหน้าไปเอ็ดไอ้สามตัวนั่น ก่อนจะหันตะโกนบอกพวกมัน
“ไปแดกข้าวกันพวกมรึง”

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ พวกเราก็มานั่งชิวใต้ตึกกัน ส่วนคุณชายบอสมีประชุมกับพวกสภา เลยขอแยกไปก่อน ไอ้บาสนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับมือถือ ทุกคนพยักหน้าลงความเห็นกันว่า สงสัยปฏิบัติการพิชิตใจเริ่มต้นขึ้นแล้ว

“ไอ้บูมเย็นนนี้มรึงไปไหนป่าว” ไอ้แบงค์หันไปถาม
“กรูมีประชุมกับประธานเชียร์ทั้ง 4 โรงเรียนหว่ะมรึง มีไรป่าววะ”  มันหันมาถามไอ้แบงค์กลับ
“กรูว่าจะชวนไปซื้อขวัญวันเกิดให้อาร์มสักหน่อย แต่ไว้วันหลังก็ได้มรึง”
“ไม่รีบใช่ป่ะ เด่วกรูไปช่วยเลือก” ไอ้บูมรีบบอก
“เออ อีกหลายวันอยู่”

....

ตกเย็น ไอ้เบล วันนี้ขอถ่ายรูปเดี่ยวของทุกคนในทีม แล้วก็ขอรูปทีม
“อัดรูปมาเผื่อด้วยนะเบล เดี๋ยวมาเก็บตังค์กับชมรม” ผมบอกมัน
“ได้สิ เดี๋ยวเอาไฟล์มาให้ด้วย” มันหันมาตอบ
“ขอบใจนะมากนะโบ๊ท” บอกผมก่อนจะขอแยกไปทำรูป

ขณะที่พวกเรากำลังซ้อม มีรถส่งของมาจอดที่ข้างๆคอร์ท ชายวัยกลางคนรูปร่างท้วมๆ เดินมาที่ประตูรั้ว ผมจึงเดินออกมา
“มีของมาส่งให้คุณภัทราวุธครับ” ชายสูงวัยเอ่ยขึ้นมา
“สักครูนะครับ” ผมตอบแกไปก่อนจะหันไปตะโกนเรียกเจ้าของชื่อ
“ไอ้ไบร์ท มีคนส่งของมาให้มรึง” ไอ้ไบร์ทวิ่งหน้าตาเลิกลั่กมา
“เซนต์รับของตรงนี้ด้วยครับ” ลุงแกยื่นแผ่นเพลตลองใบส่งของให้ไอ้ไบร์ทเซนต์
หลังจากที่ไอ้ไบร์ทเซนต์รับของแล้ว ลุงแกก็กลับไปที่รถ ก่อนจะหอบดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ ที่ถูกตกแต่งมาอย่างดี มาส่งให้ไอ้ไบร์ท ซึ่งตอนนี้หน้าแดงหูแดงเรียกได้ว่าแดงไปทั้งตัวแล้ว ยืนยิ้มหน้าเหว่ออยู่ตรงนั้น

ตอนมันเดินเข้ามาในคอร์ท เสียงโห่ฮิ้ว ดังไปทั่วคอร์ท ตอนนี้ทุกคนหยุดการซ้อมชั่วขณะ ก่อนจะวิ่งมาล้อมตัวไอ้ไบร์ทกันหมดคอร์ท
“ใครส่งมาวะ” ต่อมเสือกไอ้แบงค์ทำงานขึ้นมาเชียว
“ไม่รู้หว่ะ” ไอ้ไบร์ทยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบกลับมา
“ในการ์ดอะไม่ได้บอกเหรอ” ไอ้บีมรีบทัก
ไอ้ไบร์ทมันหันการ์ดออกมาให้พวกเราอ่าน

“จากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร”
“ไอ้เชี่ยย จากลอร์ดวอร์เดอมอร์” ไอ้แบงค์โพล่งออกมาเล่นเอาทุกคนฮาแตก
“แล้วมรึงไม่รู้จริงๆเหรอว่าใคร” ผมถามไอ้ไบร์ทไป
“กรูยังงอยู่นี่ไงมรึง”

...

หลังจากซ้อมเสร็จไอ้บอสก็มารอกลับบ้านพร้อมกัน วันนี้ผมต้องกลับไปเอารถที่บ้านไอ้บอสด้วย พอเก็บของเสร็จเรียบร้อยกำลังจะเดินออกจากคอร์ท
“โบ๊ท รีบกลับหรือเปล่าครับ”
“ก็ไม่อะ” ผมเหลือบไปมองนาฬิกาตอนนี้ก็ 19.30 พอดี
“จะชวนไปเดทเหรอ” ผมกระเซ้ามันไป
“แล้วจะไปปะล่ะ” มันหันมาแหย่ผม
“ไปไหนอะ” ไอ้นี่ก็ใจง่ายเนอะ ผมด่าตัวเอง
“ไปเอเชียทีคกัน.......”

15-40
Game
See You Next Game

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอบคอมเมนท์ครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ ★KVH™★

ขอบคุณครับ คนเขียนมีความสุขมากครับที่ชอบกันนะครับ
มีแต่คนสงสารเมย์ อิอิ โบ๊ทเมื่อไรนายจะตัดสินใจ.....เสียที อิอิอิ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ nunnan
ขอบคุณสำหรับการ +++ ให้นะครับ^^
ขอบคุณที่ติดตามอ่านด้วยนะครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
รีบบอกเลิกเมย์ คนเขียนก็หมดมุขจิครับ อิอิอิ
ส่วนเกมส์นั่นเขาแพรวพราวตามแบบฉบับเด็กกางเกงน้ำเงินครับ 555+
ส่วนเรื่องไบร์ท คนอ่านต้องไปตบตีกับไบร์ทเอาเองนะคราบ
อุต๊ะ ฮาเรม ฮาเรม ฮาเรม....
ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาโดยตลอดนะครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ aoddy10553

นั่นสิครับ สงสารใครดี คนเขียนสงสารโบ๊ทครับ เอิ๊กกกกก
ส่วน Love's coming ฟิน ครับ หนังโอเคเลยล่ะครับ เนื้อเรื่อง พ็อต นักแสดง ชอบหมดครับ
มีบางเรื่องเช่น เสียง แล้วก็บทเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มที่ออกแนวเหนือมนุษย์ นอกนั้นโอเค
ฉากเซอร์วิสแฟน เต็มเรื่อง ดูแล้ว จิกหมอนนนน ครับ 5555+

ขอบคุณที่ติดตามอ่านด้วยนะครับ^^


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-03-2014 11:25:09 โดย destiny_of_b »

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 22nd Game –  Surprise

หลังจากลง BTS ที่สะพานตากสิน ลงมาต่อ ป.อ 75 สักพักเราก็มาถึงที่หมายและตรงดิ่งไปฝั่งริมแม่น้ำ เราเดินมาถึงร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดัง ที่ตรงดิ่งมากินกันก่อนเพราะพยาธิในท้องเริ่มดิ้นทุรนทุราย

“สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาปูนิ่ม” ครับ ไอ้บอสสั่งไปแล้ว
“ของผมพาสต้าเส้นดำกุ้งแม่น้ำกับพิงค์ซอสครับ” ผมสั่งตามไปติดๆ
“เอาพิซซ่ามั้ย เดี๋ยวไม่อิ่ม” ไอ้บอสเอ่ยปากถาม ผมพยักหน้าตอบมันไป
“ขอพิซซ่า แฮมเห็ดครับ”

“เดี๋ยวโบ๊ทช่วยบอสเลือกของขวัญวันเกิดให้ไอ้อาร์มหน่อยนะครับ” มันบอกผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“เอาสิ อยากได้อะไรอะ”  ผมถามมัน
“ยังไม่รู้เลยครับ เด่วไปเดินๆดูก่อนเผื่อเจออะไรถูกใจ”
“อืมม”

หลังจากจัดการกับอาหารที่กองอยู่บนโต๊ะเรียบร้อย วันนี้ไอ้บอสไม่ยอมให้ผมจ่าย มันอ้างว่า วันนี้มันชวนมา และจะให้ช่วยเลือกของ เฉพาะฉะนั้นมันต้องรับผิดชอบ ส่วนผมก็สบายตัวอิ่มจังตังค์อยู่ครบครับ อิอิ

เดินดูของเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้อยู่สักพักก็ยังไม่ได้ของที่ถูกใจ
“มรึงรอกรูแปปนะ” ผมหันไปบอกมัน เมื่อเดินมาถึงร้านชาไข่มุกสีเหลืองๆร้านโปรดของผมเดินเข้าไปสั่ง
ขอ Green tea with Rock salt Cheese กับ Cocoa with Rock Salt Cheese ครับ สักพักพนักงานก็เสริฟทั้งสองแก้ว เพราะเป็นเมนูชีส จึงไม่มีหลอดให้ ต้องยกแก้วกระดก ผมจัดการโกโก้ของผมเพราะอดใจไม่ไหวจริงๆครับ ระหว่างเดินกลับไปหาไอ้บอส

“อ่ะนี่” ผมยื่นแก้วชาเขียวชีสให้มัน
“หืมม” มันทำหน้าสงสัย
“ไม่เคยกินเหรอ” มันส่ายหัว
“นายของอร่อยพลาดแล้ว” ผมทำหน้าเยาะเย้ยมัน
“ชิมดูสิ”
“หลอดอ่ะ”
“มันเป็นชาเขียวชีส ถ้าใช้รอดมันก็ดูดได้แต่ชาเขียวสิ” ผมอธิบายให้มันฟัง
มันก็ค่อยๆยกแก้วขึ้นดื่ม
“อร่อยจริงๆด้วย” มันรีบหันมาบอก
“เห็นมั้ย เรื่องกินนี่ไอ้โบ๊ทไม่เคยพลาด” ควรจะภูมิใจดีไหมนี่
แต่ด้วยความไม่ชินกับการต้องยกแก้วขึ้นดื่มแถมยังมีชีสฟองหนาๆท็อปอยู่ด้านบน สุดท้ายเด็กชายบอสก็มีคาบฟองชีสติดอยู่ที่ริมฝีปาก ผมอดยิ้มไม่ได้

“กินเป็นเด็กๆไปได้” ผมหันไปบ่นมัน กับเอากระดาษทิชชู่ค่อยช็ดฟองออกจากริมฝีปากมัน ถ้าเป้นในหนังจะต้องเป็นภาพสโลโมชั่นกล้องแพนไปรอบๆตัวเราแหง่ๆผมคิดในใจ
“ขอบใจ” เสียงมันพูดออกมาในขณะที่สายตาที่เปี่ยมสุขคู่นั้นจ้องมาที่หน้าผม

สุดท้ายเราก็ได้ของขวัญให้ไอ้อาร์ม ไม่รู้ว่าไอ้อาร์มจะชอบไหมแต่ที่แน่ๆ ไอ้บอสชอบมาก เป็น Bingo Drink เป็นเกมส์ที่ต้องหมุนให้ลูกบอลสีๆหล่นลงมา ถ้าลูกบอลสีไหนออกมา และจะต้องดื่มเครื่องดื่มแก้วสีเดียวกับลูกบอล

“โบ๊ทรอแถวนี้แปปนึงได้ไหม” ไอ้บอสหันมาถาม
“ทำไมอะ” ผมถามมันกลับไป
“บอสขอไปห้องน้ำแป็ป”
“อืมม เด่วเดินรออยู่แถวนี้ล่ะกัน” พอพูดเสร็จไอ้บอสก็วิ่งปรู๊ดหายไป ผมเดินดูโน่นดูนี่ไปสักพักใหญ่ คุณชายบอสก็กลับมา

“ไปนั่งชิงช้ากัน”

มันคว้าข้อมือผมแล้วลากไป เข้าคิวซื้อตั๋ว ก่อนจะขึ้นมันส่ง Xperia Z1 ให้พนักงานช่วยถ่ายรูปให้ เรารีบมุดเข้าไปนั่งในชิ่งช้า พนักงานถ่ายรูปให้ ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนมาให้เรา ชิงช้าค่อยๆเคลื่อนขึ้นไป แอร์ข้างในเย็นฉ่ำ บรรยากาศกรุงเทพยามค่ำคืนริมแม่น้ำเจ้าพระยา ช่างสวยงามมาก ตึกระฟ้าแสงไฟสีสันสวยงามเป็นทิวแถวริมแม่น้ำเจ้าพระยา อีกข้างก็เป็นบรรยากาศมุมสูงของเอเชียทีค ที่สำคัญที่สุดผมอยู่กับบอส

รอบแรกพวกเราตื่นเต้นกับบรรยากาศมุมสูง พอรอบที่สองเป็นรอบถ่ายรูป ทั้งไอโฟนผมและโซนี่ของไอ้บอส ทำงานกันอย่างหนัก พอรอบที่สาม

“อ่ะนี่” ไอ้บอสหยิบกล่องเล็กๆขึ้นมาส่งให้ผม
“อะไรอ่ะ” ผมหยิบมาแล้วเปิดดู เป็นแหวนคู่หนึ่งที่สลับสีระหว่างสีเงินกับสีทองหม่นๆ สีเข้ากับที่รัดข้อมือที่เราใส่กันอยู่
“อย่าบอกนะว่าไปซื้อตอนวิ่งไปเข้าห้องน้ำอ่ะ” ผมหันไปถามมัน มันพยักหน้าตอบกลับมา กับทาทางเขินๆของมัน
“บอสใส่ให้นะครับ” แล้วมันก็ค่อยๆหยิบแหวนใส่ที่นิ้วของผม (ข้างไหนนิ้วอะไรเดากันเอาเองนะครับ คิคิ)
มันยื่นมือซ้ายมา “ใส่ให้ด้วย” ผมหยิบแหวนใส่ที่นิ้วของบอส
“ขอบคุณมากนะ” มันบอกผม
“กรูตาหากต้องขอบคุณมรึง” ผมหันไปบอกมัน
“ไม่เอาอ่ะ ขอเป็นรางวัลดีกว่า” หน้าเจ้าเล่ห์มาอีกแล้วครับ
“เอาไรอ่ะ”  ผมหันไปมองมันก็เห็นมันเอานิ้วจิ้มแก้มตัวมันเอง ผมก็เลยต้องหอมมันไปตามระเบียบ

มันนั่งจับมือผม ผมเอนหัวไปอิงไหล่มัน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข เพลงะเบาๆคลอมาจากลำโพงชิงช้า

ฉันอยากจะหยุดเวลานี้ ตั้งแต่วินาทีที่ชีวิตมีเธอเข้ามา
เธอทำให้คนที่เหนื่อยล้า นั้นกล้าจะเปิดหัวใจ
หยุดๆชีวิตหยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีสักแค่ไหน
หยุดๆความรักทั้งหัวใจ หยุดอยู่กับเธอคนเดียว

ลงมาจากชิงช้าสวรรค์ ก็ลงมาเดินที่ริมน้ำเจ้าพระยากัน

อาอียา มอนจอ กา ออกี ยา ทียอราชา ออกี ยาทียา ทวีชาชึลกอยา
ชัมชียา อัพซอโต นอล ตารา จับบือรี นัน
คือนยอรึล จิคยอรา นัล อิจจิ มซทาเก
แน นิมมี คเยชิน กซ กึทกาจี คารยอนดา
 
ไอโฟนผมดังลั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รูปหญิงสาวหน้าสวยยิ้มหวานอยู่หน้าโทรศัพท์ ผมหันไปมองหน้าไอ้บอส มันพยักหน้าให้ผมกดรับโทรศัพท์

“หวัดดีครับ”
“โบ๊ทอยู่ไหนคะ” เสียงใสๆถามผมมาในโทรศัพท์
“อยู่ เอเชียทีคครับ” ผมตอบเธอกลับไปเพราะไม่มีประโยชน์ที่จะโกหก
“มาทำไรคะ” เมย์ยังคงถามต่อ
“มาซื้อของขวัญวันเกิดให้เพื่อนครับ”

ก่อนที่จะมีนิ้วมาสัมผัสที่ไหล่ผม ผมหันหลังกลับไปดู
“Surprise ใช่โบ๊ทจริงๆด้วย” ใบหน้ายิ้มแย้มร่าเริงดีใจ
“อ้าว เมย์” ผมอุทาน
“เมย์มาทำไรที่นี่ครับ” ผมถามเธอกลับไป ขณะเดียวกันก็เหลือบตาไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างอีกคน
“เมย์มาทานข้าวกับที่บ้านอ่ะ อยู่ที่ร้านนี้” เธอชี้ไปที่ร้านหรูที่หันหน้าออกแม่น้ำ
“เออ เมย์ครับนี่ บอส เพื่อนโบ๊ทครับ” ผมแนะนำบอสให้เธอรู้จัก
เธอยิ้มกว้าง ก่อนจะทักทายด้วยน้ำเสียงที่สดใส
“สวัสดีค่ะ บอส”  เมย์พยักหน้าทักบอส
“สวัสดีครับ เมย์ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” มันยิ้มแย้มทักทาย
“ค่ะ เหมือนกันนะคะ”
“เดี๋ยวเมย์ต้องไปแล้ว เมย์เห็นโบ๊ทแวบๆ ก็เลยมาทัก”
“ครับ ไว้คุยกันนะครับ”
“ค่ะ เด่วไว้โทรคุยกันนะคะ” ก่อนเธอจะยกมือบ้ายบาย

“กลับเรือกันไหม” บอสหันมาถามผม
“อืมม เอาสิ” ผมตอบมันกลับไป พร้อมกับสำรวจอาการของบอส
“ไม่ต้องห่วง บอสไม่เป็นไรจริงๆ”  มันหันมาบอก
แต่มันก็เอามือ มาบิดที่เอวผมหนึ่งทีเล่นเอาผมสะดุ้งสุดตัว
“ทำโทษที่บอกว่าบอสเป็นเพื่อน”  ตอนแรกตั้งใจจะด่ามัน แต่สถานการณ์นี้ อ้อนน่าจะดีกว่า
“แล้วจะให้ทำไงอ่ะ” ผมทำหน้าอ้อนมัน
มันเอามือมาจับหัวก่อนจะบอกว่า “ไม่ทำไงหรอก แค่อยากแกล้งคนเล่น”
“ใช่สิ เป็นของตายแล้วนี่ อยากจะแกล้ง อยากจะทำไรก็ทำได้” ต้องพลิกสถานการณ์ก่อน
“งอนแล้ว” ผมหันหน้าหนีมัน
“โอ๋ๆ เก๊าล้อเล่นอ่ะ อย่าโกรธเก๊าน้า นะ นะ นะ”

....

พอเรือมาจอด บอสกับผมก็ลงมาในเรือได้ที่นั่งด้านหลัง ผมค่อยเอามือจับมือบอสไว้ มันบีบมือผมกลับมา บรรยากาศแม่น้ำเจ้าพระยายามค่ำคืน กับเรือที่กำลังฝ่าสายน้ำไปข้างหน้าอย่างช้าๆ วันนี้ผมมีความสุขมากจริงๆครับ

30-40
Game
See You Next Game

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 23rd Game –  Lie

หลังจากขึ้นจากเรือที่ท่าน้ำสะพานตากสินแล้ว เราก็มาต่อ BTS ลงที่สถานีวงเวียนใหญ่
“ไปนอนบ้านกรูไหม” ผมเอ่ยปากชวน
“จะดีเหรอ” มันหันมาถาม นี่ถามหยั่งเชิงป่ะนี่
“ดีสิ ป๊ากับม๊า ยังไม่กลับมีแค่กรูกับไอ้เบนซ์”
“ถ้างั้นโบ๊ทรอบอสเก็บของแป็ปนะ”
“ได้สิ”

พอเข้ามาในบ้านไอ้บอส
“ป้านิดครับ วันนี้เดี๋ยวผมไปนอนบ้านโบ๊ทนะครับ” มันรีบหันไปบอกป้านิด
“ค่ะ คุณบอส” หญิงวัยกลางคนรับคำ
“ให้ป้าขึ้นไปช่วยเก็บเสื้อผ้าหรือเปล่าคะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวผมเก็บเองครับ ขอบคุณครับ”
มันพยักหน้าให้ผม แปลว่าผมต้องเดินตามมันขึ้นไปห้องมัน นี่อย่าบอกให้กรูช่วยเก็บเสื้อผ้าให้มรึงนะ แล้วก็เป็นจริงดั่งคาด

“พับให้หน่อยสิ” มันบอกหลังจากหยิบเสื้อผ้านักเรียนมาวางกองกับเป้ ผมไม่มีทางเลือกต้องไปนั่งพับผ้าให้มัน T-T
ส่วนมันก็หันไปเก็บหนังสือ สายชาร์ทโทรศัพท์ สักครู่เราสองคนก็เก็บของกันเสร็จ

รถ Volk Swagen tiguan สีขาวทะยานออกจากบ้าน อรรถากร มุ่งหน้าบ้าน สุขอนันต์

หลังจากจอดรถเรียบร้อย ผมเดินเข้ามาเปิดประตูบ้าน ก็เห็นไอ้พี่ชายตัวดีนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกกับไอ้เบียร์ แถมไอ้เบียร์ยังหน้าแดงตาปู๊ดอีกตาหาก พอเห็นผมไอ้เบียร์ก็พยายามทำหน้าปกติและทักทายผมกับไอ้บอส หน้ามันงงที่เห็นผมกับไอ้บอส ซึ่งไม่ต่างจากที่ผมงงที่เห็นไอ้เบียร์อยู่ที่บ้านกับเบนซ์

ผมชี้หน้าไอ้เบนซ์แล้วก็ชี้ไปทางไอ้เบียร์ แล้วอ้าปากถามมันแบบไม่ออกเสียงว่าเกิดไรขึ้น
“หรือว่า” แต่ยังไม่ทันจะพูดออกไป
“โป๊ก โดนไอ้พี่ชายเบิร์ดกระโหลกไปหนึ่งที สงสัยผมเก็บอาการหน้าหื่นไว้ไม่อยู่
“ไปอาบน้ำก่อนเหอะพวกมรึง” มันไล่ผมสองคน ก่อนจะทำปากขมุบขมิบว่าเด่วกรูเล่าให้ฟัง

...

หลังจากอาบน้ำเสร็จผมนั่งเช็ค เฟสบุค อยู่หน้าคอม เสียงเคาะห้องดังขึ้นผมเดินไปเปิดประตูไอ้เบนซ์ก็ยืนอยู่หน้าประตู
“เข้ามาสิมรึง” ผมเรียกมัน มันก็เดินมานั่งที่เตียงผมนั่งเกาที่เก้าอี้หน้าคอม ส่วนไอ้บอส นั่งอยู่อีกมุม
“ไอ้เบียร์ล่ะ” ไอ้บอสถาม
“มันอาบน้ำอยู่” ไอ้เบนซ์หลุบตามองพื้น
“เกิดไรขึ้นวะ ไหนมรึงบอกว่าไปซื้อของกัน”  ผมเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ไอ้เบนซ์
“ก็ไปซื้อของที่สยาม แล้วก็ไปเจอไอ้บิวมันไปเดินกับเด็กใหม่มัน”
“ไอ้เบียร์ก็เลยมีสภาพอย่างที่เห็น” ผมสรุปให้ ไอ้เบนซ์มันพยักหน้า
“กรูใช้เวลาตั้งหลายเดือน กว่าเบียร์จะกลับมายิ้มได้ แต่เจอไอ้บิวแค่ไม่กี่วินาที” ผมเอามือบีบบ่ามัน
“มรึงตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่มรึงจะมาอ่อนแออีกคนนะโว้ย” ผมเตือนสติพี่ชาย
“ตอนนี้ไม่มีใครจะดูแลเบียร์ได้ดีเท่ามรึงนะ” ผมให้กำลังใจมัน

“สู้สิโว้ย กรูเชื่อว่าพี่กรูทำได้ กรูเชื่อว่ามรึงจะชนะใจเบียร์ได้สักวัน” ผมเชื่อว่าพี่ผมถ้าตัดสินใจอะไรแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนแปลง ถ้ามันตัดสินใจว่ามันเต็มที่กับไอ้เบียร์จริงๆแล้ว ก็แปลว่าไม่เปลี่ยนความตั้งใจแน่ๆ
“กรูก็เชื่อว่ามรึงทำได้” ไอ้บอสพูดพร้อมกับเอามือมาตบบ่าไอ้เบนซ์

หลังจากไอ้เบนซ์กลับไปห้องมันแล้ว
“เหนื่อยใจแทนไอ้เบนซ์มัน” ไอ้บอสบ่นออกมา
“ทำไงได้มันเลือกของมันแล้ว ก็ทำได้แต่คอยให้กำลังใจ” ผมบอกไอ้บอส
“นอนกันเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ผมตัดบทเพราะมันเที่ยงคืนกว่าแล้ว

มือนุ่มๆโอบกอดมาที่เอวผมก่อนจะมีเสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหู “ฝันดีนะครับโบ๊ท”
ผมสัญญากับตัวเอง อีกไม่นานผมจะเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อย...

...

เสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง ดังมาแต่เช้า
“ไอ้โบ๊ทตื่นได้แล้ว อาบน้ำ แล้วลงมากินข้าวเลย เดี๋ยวสาย” เสียงไอ้เบนซ์ตะโกนเรียกอยู่หน้าห้อง

ไอ้บอสคลายอ้อมกอดออก มือไปควานหาโทรศัพท์
“โบ๊ทจะ 06.30 แล้ว” บอสปลุกผมด้วยการเอาปากที่ได้รูปสวยสีแดงระเรื่อประดับลงที่แก้มผม ผมลืมตาขึ้นยากเย็น
“ขอนอนอีก 5 นาทีได้มั้ยอ่ะ”
“ตื่นนะครับ” มันพยายามเรียก
“เง้ออ” ผมพยายามอิดออด
“จะตื่นมั้ยตื่นครับ” เสียงเริ่มยียวน ก่อนผมจะตาเบิกโพลง และหัวเราะเสียงดัง เพราะไอ้บอสขึ้นมาค่อมตัวผมไว้แล้ว แถมเอามือจี้ที่เอว ไอ้ผมก็บ้าจี้ ก็เลยดิ้นพลาดอยู่บนเตียง
“ตื่นแล้ว ยอมแล้ว” ผมร้องบอกมันออกไป
มือคู่นั้นหยุดแกล้ง สายตาคู่นั้นจ้องมองมาที่หน้าผม ก่อนที่จูบจะถูกประทับลงมาที่ริมฝีปากผม มือของบอสเริ่มอยู่ไม่สุก ผมรีบคว้ามือคู่นั้น บอสถอนจูบออก
“ไหนบอกจะให้รีบตื่น” ผมตัดบทก่อนจะได้สายกันจริงๆ ยังไม่ยากตาลีตาเหลือกวิ่งขึ้น BTS อีก

หลังจากจัดการทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ ผมกับไอ้บอสก็เดินลงมาข้างล่าง ก็เข้าใจว่าทำไมไอ้เบนซ์ถึงไปเรียก ไข่ดาว ใส้กรอก แฮม กับมะเขือเทศและหอมใหญ่สไล์ด์บางๆ ถูกเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว ขนมปังปิ้งส่งกลิ่นหอมไปทั้งห้อง

“ดีจังมีเชฟมาทำให้กินแต่เช้า” ผมแซวไอ้เบียร์ มันยิ้มกว้าง
“มาบ่อยๆนะครับ” ผมหยอดแทนพี่ชายไป ไอ้เบียร์ดูเขินๆยิ้มนิดๆ

หลังจากจัดการมื้อเช้ากันเรียบร้อย พวกเราตัดสินใจกันว่าเรียกแท็กซี่ไปโรงเรียนกันเลย เพราะดูท่าจะประหยัดกว่า BTS และนี่ก็ยังเช้าอยู่รถน่าจะยังไม่ติดมาก

ก่อนจะแยกย้ายกันไป ไอ้บอส หันมาบอกว่ากลางวันยังไม่แน่ใจว่าจะมากินข้าวด้วยได้หรือเปล่าเพราะมีประชุม ส่วนเย็นนี้ก็มีประชุมสภา อาจจะมาเจอตอนจะกลับกันเลยทีเดียว ผมพยักหน้ารับทราบ

แต่พอถึงตอนกลางวันจริงๆ ผมก็อดที่จะโทรไปหามันไม่ได้
“หวัดดีครับโบ๊ท” เสียงแจ่มใส่เอ่ยทักทายทันทีที่กดรับโทรศัพท์
“อืม มาได้หรือเปล่า”  ผมแหย่ถามมันไป
“โทษทีนะครับ คาดว่าน่าจะไม่ได้อ่ะ โบ๊ทกินกับไอ้แบงค์ ได้ไหมอ่ะ”
“อืม ได้ไม่เป็นไร” ผมตอบมันไป
“โทษทีนะครับ เดี๋ยวเย็นนี้เสร็จแล้วจะรีบไปหาเลยนะครับ”  มันรีบบอก
“อืมแล้วเจอกัน” ผมบอกมันก่อนจะกดวางโทรศัทพ์ไป

แต่ยังไม่ทันจะเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋ากางเกง

อาอียา มอนจอ กา ออกี ยา ทียอราชา ออกี ยาทียา ทวีชาชึลกอยา
ชัมชียา อัพซอโต นอล ตารา จับบือรี นัน

เครื่องสีขาวก็สั่นเป็นเจ้าเข้า
“หวัดดีครับเมย์” ผมทักทายไป
“โบ๊ทคะ เย็นนี้โบ๊ทซ้อมเสร็จกี่โมงคะ”  เสียงเมย์ถามมาทางโทรศัพท์
“ก็คงประมาณ 19.00 อ่ะครับ” ผมตอบเมย์กลับไป
“เหรอ” เสียงเธออ่อยลงไป
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คือเย็นนี้ เมย์อยากให้โบ๊ทมาเป็นเพื่อนเมย์ที่สยามหน่อยได้ไหมคะ”
“หืมม?” ผมสงสัยปกติเมย์ไม่ใช่คนที่ไปซื้อของคนเดียวไม่ได้
“คือเมย์จะซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณพ่ออ่ะคะ ไม่รู้จะเลือกอะไรดี ถ้าโบ๊ทมาได้จะได้ช่วยเมย์เลือกค่ะ”
ผมคิดคำนวณอยู่ในหัวก่อนจะตอบเมย์ไปว่า
“ได้ครับ”
“จริงนะคะ” เสียงเมย์ถามกลับมาด้วยความดีใจ
“งั้นตอนเย็นนี้ 19.00 เจอกันที่หน้าลาน พาราก้อนพาร์ค นะคะ”
“ครับ งั้นเด่วเย็นนี้เจอกัน”

ผมกดวางสายก่อนจะเลื่อนมาที่ชื่อไอ้บอส ก่อนจะคิดได้ว่าตอนนี้คงกำลังยุ่งอยู่แน่ๆ เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยโทรบอกก็ได้มั้ง

หลังจากซ้อมเสร็จ เกือบจะ 19.00 แล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว เตรียมเดินไปขึ้นรถไฟฟ้า ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาบอส แต่มันไม่ได้รับสาย ผมคิดว่าสงสัยมันคงยุ่งอยู่จริงๆ ผมรีบแทรกตัวเองขึ้นไปบน BTS สำเร็จ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไลน์
                                                                                                    19.05 วันนี้กลับก่อนนะพอดีมีธุระ

กำลังจะถึงสยาม “ตรึง” ไลน์เด้งขึ้นมา

BOSS
โทษทีเมื่อกี้คุยกับมาสเซอร์อยู่ขึ้นรถดีๆล่ะ            19.10
                                                                                               19.10 ครับ

เดินทะลุสยามเซนเตอร์ก็ออกมาที่ลาน พาราก้อนพาร์ค ก่อนที่จะเห็นเมย์ยืนรออยู่แล้ว
“โทษทีครับ โบ๊ทมาช้า” ผมเอ่ยปากขอโทษเธอ
“ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ” เธอคว้าข้อมือผมเดินเข้าไปที่พาราก้อน เราเดินสวนกับคนๆหนึ่งที่หน้าแสนจะคุ้นตาผม เค้าคนนั้นก็เห็นผมเช่นกัน

ไอ้วิน........

30-40
Game
See You Next Game
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-03-2014 00:12:34 โดย destiny_of_b »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
อยากได้เกมส์ เด็กขาสั้นกางเกงน้ำเงินนี่น่าจะหวานกรอบ ฮุฮุ  :hao6:

กว่าโบ๊ทจะได้เลิกกับเมย์นี่ตอนจบเลยมั้ย
หลายตอนแล้วนะ นานไปสงสารเมย์จริงๆนะ

 :katai1: วิน นี่ใครอีกเนี่ย

ออฟไลน์ OJSG7

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
เอ๊ะ วินทำไม ? มันต้องเงื่อนงำ 555
คนเขียน เขียน เบนซ์กับแบงค์สลับกันบ่อยน๊า
สู้ ๆ น่ะจ่ะ ^^'

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 24th Game –  Interview

ผมตื่นมาแต่เช้า กับอาการสสะลึมสะลือ เพราะการนอนที่ไม่ได้คุณภาพเมื่อคืน และรู้สึกขาดๆอะไรไป หลายคืนที่ผ่านมามักจะมีคนแกล้งโน่นแกล้งนี่ แหย่โน่นแหย่นี่ สุดท้ายผมก็จะหลับไปในอ้อมกอดของเค้าและตื่นมาอยู่ในวงแขนที่อบอุ่น แต่วันนี้ว่างเปล่า ความรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกเหงาๆ เข้ามาเกาะกินหัวใจผม จนผมต้องมุดหน้าลงไปที่หมอนที่คนๆนั้นนอนเป็นประจำ

“ไอ้โบ๊ท ตื่นยัง” เสียงไอ้เบนซ์เคาะประตูและตะโกนเรียก
“ตื่นแล้ว เดี๋ยวแปรงฟันแป๊ป” ผมตะโกนบอกไอ้เบนซ์ หลังจากบิดไล่ความขี้เกียจ ผมก็พาตัวเองไปยืนแปรงฟันอยู่หน้ากระจก ก่อนจะตัดสินใจว่า จะเล่าให้บอสฟังว่าเมื่อวานไปทำอะไรมา...

หลังจากเบียดตัวเองกับไอ้เบนซ์ขึ้น ป.อ 75 มาได้ วันนี้คนเยอะจนต้องยืน

ตรึง  เสียงไอโฟนดังอยู่ในมือผม

BOSS
อยู่ไหนแล้ว 07.05
                                                                                                                   07.06 อยู่บน 75 แล้ว
ผมค่อยเอานิ้วโป้งกดตัวอักษรกลับไป

ประตูรถเมลเปิดตรงป้ายหน้าวัดยานนาวา ผมก้าวเท้าลงรถเมลพร้อมกับสัมภาระ ไอ้เบนซ์เดินตามมาข้างหลัง

“พรุ่งนี้มรึงไปงานวันเกิดไอ้อาร์มหรือเปล่า” มันหันมาถาม
“คิดว่าไปหว่ะ แต่คงหลังซ้อมเสร็จ” ผมหันไปตอบมันก่อนที่จะขึ้นบันใดเลื่อนที่สถานนี้สะพานตากสิน บันใดค่อยเลื่อนมาจนถึงข้างบน สายตาผมก็เงยขึ้นไปเห็น เด็กหนุ่มในชุดนักเรียน กางเกงสีดำ กับกระเป๋า Jacob ที่คุ้นตา ยืนรออยู่แล้ว เมื่อมันเห็นผม รอยยิ้มก็ถูกคลี่ออกจนเห็นฟันขาวๆที่เรียงตัวกันสวยงาม ผมเดินเข้าไปหามัน

“มาได้ไงล่ะเนี่ย” 
“ก็มารอโบ๊ทไง”  ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อโดนหยอดแต่เช้า มันยกมือทักทายไอ้เบนซ์ แล้วโคฟเว่อร์ผมก็โดนคว้าไปถือเหมือนเคย หลังจากแทรกตัวขึ้น BTS กันได้

“วันนี้คนเยอะตั้งแต่ 75 ยัน BTS” ผมบ่นกับไอ้บอส แล้วมือหนาๆก็ถูกสอนประสานเข้ากับมือผม มันหันมายิ้มให้กับผม ผมอยากให้ความรักครั้งนี้อยู่กับผมไปนานๆ นั่นคือความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวผม

พอถึงโรงเรียน ไอ้เบนซ์ก็แยกตัวไปซ้อมกับวงโย
“บอส มรึงรีบหรือเปล่า” ผมถามมัน
“ไม่อะ มีไรหรือเปล่าครับ”
“คือ...” เสียงผมขาดหายไป
“คือ..อะไรครับ” มันเลิกคิ้วขึ้น
“เมื่อวานนี้อ่ะ ที่กรูบอกว่ากรูไปซื้อของอ่ะ คือกรูไปซื้อของกับเมย์” ไอ้บอสหลุบตามองพื้น
“คือ เมื่อวานนี้ กรูจะบอกมรึง แต่เห็นมรึงยุ่งๆอยู่”
“อืมม ไม่เป็นไรหรอก กรูรู้แล้วล่ะ” ผมตกใจตาเกือบเหลือก
“รู้แล้ว” ผมหลุดพูดออกไป
แล้วบอสรู้ได้อย่างไร ผมกะแล้วว่าไอ้วินคงบอกแล้ว
“กรูขอโทษ ที่ไม่ได้บอกมรึงตรง” ผมหลุบตามองพื้น
“โบ๊ทกลัวว่าบอสจะเสียใจ” มันพูดสวนขึ้นมา
“แต่โบ๊ทรู้ไหมว่าบอสจะเสียใจมากกว่าถ้าโบ๊ทโกหก”
“ขอโทษ” เสียงของผมขาดหายไป เหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่คอ
“ไม่เป็นไร แต่ทีหลังอย่าทำอีกนะครับ” มันบอกพร้อมกับเอามือมาตบหลังผมเบาๆ
“มรึงไม่โกรธกรูเหรอ” ผมถามมันกลับไป
“ถ้าบอสโกรธ บอสจะรอโบ๊ทที่สะพานตากสินมั้ย” มันเอามือมาบีบจมูกผม

“แล้วมรึงรู้ได้ยังไง” ผมอดสงสัยไม่ได้จึงถามมันไป
“โบ๊ทรู้ตัวหรอืเปล่าว่าเป็นคนโกหกไม่เก่งอ่ะ” ผมยังคงนิ่งฟังมันพูดต่อ
“ก็เมื่อวานนี้ บอสก็อยู่ข้างหลังโบ๊ทตลอด”
“ห๊ะ” ผมตกใจเมื่อมันพูดประโยคนี้จบ
“นี่มรึงเป็นประธานนักเรียน หรือเป็นนินจา วะ” ผมสบถใส่มัน มันยักไหล่ใส่ผม
“แล้วรังเกียจหรือเปล่าที่จะมีนินจาคนนี้ตามดูแลไปตลอดชีวิตอ่ะ” ขอสลบสัก 3 วิก่อนนะครับ เจอประโยคนี้เข้าไป

จริงๆ ผมโล่งใจมากที่ทุกอย่างไม่ได้แย่อย่างที่คิดไว้

“เที่ยงนี้ โบ๊ทว่างหรือเปล่า” ไอ้บอสหันมาถาม
“ทำไมอะ”
“ไอ้วินมันจะขอสัมภาษณ์โบ๊ทอ่ะ” มันอธิบาย
“สัมภาษณ์อะไรอ่ะ”
“ก็ที่จะเอาไปลงวารสารประจำเดือนอ่ะ ลืมไปแล้วเหรอ”
“อืม ได้สิ” ผมกับบอสก็แยกย้ายกันเรียน

ผมเดินเข้ามาที่ห้องในขณะที่พวกไอ้บาส ไอ้บูม ไอ้แบงค์กำลังกรีดร้องกันอยู่
“อะไรของพวกมรึง” ผมถามพวกมันไป
“มรึงดูเอาเอง” ไอ้แบงค์ส่ง LG Optimus ของไอ้บาสมาให้ผม
“ก็ Facebook ไอ้ปั๊ป กรูเคยเห็นแล้ว” พูดจบ ก็โดนได้แบงค์โบกหัวไปหนึ่งดอก
“ไอ้เชี่ยย เตตัส เตตัส”  ไอ้แบงค์พยักเพยิดให้ดู
Status : In Relationship
“เหยดดดดด เมื่อไม่กี่วันก่อนยัง Single อยู่เลย”
“ไอ้เชี่ยบาส” เจ้าของชื่อนั่งยิ้มแก้มแถบปริอยู่
“ติดแล้ว” ผมถามมันไปอีกครั้ง
“อืมมม” มันกอดอกตอบ ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“งั้นงานวันเกิดไอ้อาร์ม มรึงชวนมาด้วยสิ” ไอ้บูมเสนอ
“เออ กรูอยากเห็นตัวเป็นๆเหมือนกัน” ไอ้แบงค์เสริมมาอย่างเร็ว
“กรูด้วย” ผมบอกไอ้บาสอีกคน
“เออ เดี๋ยวกรูลองชวนดู” ไอ้บาสสรุปปิดท้าย

...

หลังจากกินข้าวเที่ยงกับไอ้บอสกับแอนด์เดอะแก๊งค์เสร็จ  คุณชายบอสก็พาผมมาห้องชมรมวารสาร ก็เห็นไอ้วินกับเพื่อนมันอีกคนรอสัมภาษณ์อยู่แล้ว ตอนหลังเพิ่งมารู้ว่าอีกคนชื่อไอ้มาร์ช แล้วไอ้บอสก็ปล่อยผมไว้ในถ้ำเสือ
“ไอ้บอสมรึงอย่างทิ้งกรูไป มรึงปล่อยกรูอยู่กับเสือมรึงรู้หรือเปล่า” ผมกรีดร้องในใจ

หลังจากถูกเชิญให้นั่ง การสัมภาษณ์โดยไอ้วิน ก็เริ่มต้นขึ้น โดยทีมีทีอัดเทปจ่ออยู่ที่ปากผม
 
วิน : แนะนำตัวกันก่อนเลยคับ
ผม : ชื่อ รัชชานนท์ สุขอนันต์ ชื่อเล่น โบ๊ท ครับ
วิน : มีพี่น้องกี่คนคับ
ผม : พี่น้องกี่คน 2 คน พี่ชาย 1 คนแล้วผมเป็นคนเล็กครับ
วิน : บุคลิคนิสัยเป็นยังไงคับ
ผม : เป็น คนสนุกร่าเริง ยิ้มง่าย
วิน : สีที่ชอบละคับ
ผม : ชอบสี เขียว ครับ
วิน : อาหารที่ชอบละคับ
ผม : ชอบกินทุกอย่างครับ
วิน : มีแนวหนังที่ชอบไหมคับ
ผม : แอคชั่น แอนิเมชั่น                                                                                                                           
วิน : นักร้องที่ชอบคับ
ผม : INFINITE ครับ
วิน : สิ่งที่ชอบละคับ
ผม : เล่นกีฬา ดนตรีครับ
วิน : ความสามารถพิเศษ
ผม : เล่นกีตาร์ นับได้ใช่ไหมครับ                                                                                                             
วิน : คติประจำใจละคับ
ผม : สงครามยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร ครับ
วิน : เริ่มเข้าชมรมเทนนิสตั้งแต่เมื่อไรคับ
ผม : ตั้งแต่ ม.1 ครับ
วิน : เพราะอะไรถึงเลือกเข้าชมรมนี้คับ
ผม : เล่นเทนนิสมาตั้งแต่เด็กๆครับ เลยชอบ
วิน : ผลงานของตัวเอง
ผม : อันดับ 5 เยาวชนเทนนิสชิงแชมป์ประเทศไทย รุ่นอายุไม่เกิน 16 ปีครับ กับ รอบ SF ลอนเทนนิสพัฒนาฝีมือรอบมาสเตอร์ครับ
วิน : มีต้นแบบนักเทนนิสอาชีพไหมครับ
ผม : ภารดร ศรีชาพันธ์ ครับ
วิน : วางเป้าหมายไว้อย่างไรบ้างครับในการแข่งขันเชื่อมความสัมพันธ์ที่กำลังจะมาถึง                                                                                               ผม : ทำให้ทีมโรงเรียนเราได้แชมป์ครับ                                                                                                     
วิน : มาถึงคำถามรองสุดท้ายที่คิดว่าหลายคนอย่างรู้ สถานะโสดหรือมีแฟนครับ                                                                                                     ผม : มีแฟนแล้วครับ   (เป็นคำถามที่ผมกระอักกระอ่วนใจมาก)                                                                                 วิน : เป็นสาวสวยจากโรงเรียนไหนคับ                                                                                                       
ผม : ขออนุญาตไม่ตอบนะครับ  (สำหรับผมไม่จำเป็นต้องลากเธอเข้ามาเกี่ยว)                                                                          วิน : แต่ที่เจอเมื่อวานนี้สวยจริงๆนะครับ                                                                                                     
ผม : ครับ ขอบคุณครับ   (สรุปเค้าจะมาไม้ไหนล่ะเนี่ย เฮ้ออ)                                                                                                        วิน : ท้ายนี้มีอะไรอยากจะฝากไหมคับ
ผม : ฝากมาช่วยเชียร์และให้กำลังใจชมรมเทนนิสโรงเรียนเรา ที่จะมีการแข่งขันเชื่อมความสัมพันธ์ วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ   
 
การสัมภาษณ์ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ ไอ้วินขอบคุณที่ช่วยสละเวลามาให้สัมภาษณ์ แต่ผมเหมือนมีอะไรขุ่นอยู่ในใจนิดหน่อยตอนสัมภาษณ์เสร็จ แต่ก็คิดว่าทั้งหมดน่าจะเป็นปัญหาของเค้าไม่ใช่ของผมกับบอส

ตรึง...
BOSS
เป็นไงบ้าง เสร็จหรือยัง 12.50
                                                                             12.51 เสร็จแล้ว
BOSS เย็นนี้เด่วไปหาที่คอร์ท 12.51
                                                                             12.52 คับ

หลังจากหมดคาบสุดท้าย ผมกับไอ้แบงค์ก็ไปเตรียมตัวซ้อมที่คอร์ทตามปกติแต่ที่ไม่ปกติ ก็คือ ไอ้ไบร์ท หอบช่อดอกไม้ช่อใหญ่เดินเข้ามาอีกแล้ว

“วี๊ดดวิ้ววว” เสียงไอ้แบงค์ผิวปากแซว
“สรุปแล้วมรึงรู้หรือยังว่าใครส่งมาวะ” ผมถามไอ้ไบร์ทออกไป
“กรูยังไม่มั่นใจว่ะ แต่กรูคิดว่าใช่” มันหันมายิ้มๆ
“ใครว่ะ” ไอ้แบงค์เกาหัวแกร่กๆ
“กรูว่าพวกมรึงก็รู้จัก” ไอ้ไบร์ทยิ้มมุมปาก

“กรูว่าพวกมรึงตั้งใจซ้อมกันดีกว่าไหมวะ มะรื่นแข่งแล้วนะโว้ย” ผมตัดบทพวกมัน
“ไปวอร์มกันได้แล้ว สัส” ผมไล่พวกมันออกไปที่คอร์ท การซ้อมแบบบ้าคลั่งก็เริ่มต้น

40-30
Game
See You Next Game

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอบคอมเมนท์ครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer ครับ

วิน เปิดตัวละครนี้ออกมาตั้งแต่ตอนที่ 18 ครับ^^
ส่วนโบ๊ทบอกเลิกเมย์ไม่ถึงตอนจบครับ เดี๋ยวเรื่องปมของเมย์กำลังจะคลี่คลายครับ
แล้วเมย์ก็มีปมที่จะต้องแก้ด้วยครับ^^
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ aoddy10553

เรื่องของวิน ต้องตามอ่านนะครับ^^
ขอบคุณครับที่เตือนเรื่องเขียนชื่อสลับด้วยนะครับ คนเขียนจะพยายามแก้ไขเรื่องข้อผิดพลาดนะครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ^^



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-03-2014 12:29:26 โดย destiny_of_b »

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 25th Game – Party

เช้านี้ผมมาโรงเรียนกับไอ้บอสตามปกติ (หืมมเดี๋ยวนี้กล้าใช้คำว่าปกติหรา)  ก็เมื่อคืนมันหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านผม วันนี้ต้องเตรียมเสื้อผ้ามาเผื่อเย็นนี้ด้องไปงานวันเกิดไอ้อาร์ม ผมกับไอ้บอสหอบของกันพะรุงพะรัง เพราะผมต้องซ้อมเทนนิสก่อน ไอ้บอสเลยหอบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนแล้วไปด้วยกันเลยทีเดียว

“ไอ้แบงค์ เย็นนี้ไอ้โอมจะมาซ้อมด้วยนะมรึง” ผมหันไปบอกมันหลังจากอ่านข้อความในไลน์
“ดีๆ จะได้แก้มือคราวที่แล้วแพ้มันฉิ่วเฉียด”
“แล้วใครบอกมรึงวะ ว่ามันจะมา” มันหันมาถามผม
“ไอ้บีมไลน์มาบอก” ผมโชว์หน้าไลน์ที่ไอ้บีมพิมพ์มาบอกให้ไอ้โอมดู
ไอ้โอมหัวหน้าชมรมเทนนิสเด็กโรงเรียนกางเกงสีน้ำเงินแถวๆหอสมุดแห่งชาติ แต่ผมว่าที่มันจะมาซ้อมนี่ ไอ้บีมน่าจะลากมาและยาวไปงานวันเกิดไอ้อาร์มเลย

พอตกเย็น ผมกับไอ้แบงค์เดินมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชมรมก็เห็น Volvo XC 60 สีน้ำเงิน จอดอยู่ข้างๆคอร์ท ไอ้โอมกำลังก้มๆเงยๆหยิบโคฟเว่อร์อยู่หลังรถ มันยกมือทักทายพวกเรา
“ไอ้โบ๊ท กรูมีเซอร์ไพร์สด้วย” มันทักทายผม
“เซอร์ไพร์สเชี่ยไรของมรึง” ผมหันไปด่ามัน
“เดี๋ยวไอ้เกมส์มา” มันยิ้มแป้น
พูดไม่ทันขาดคำ Audi Q5 สีดำก็จอดต่อจาก Volvo XC60 กระจกข้างคนขับถูกลดลง พร้อมกับหน้าหล่อใส่แว่นดำ ฉีกยิ้มกว้าง มันจอดรถเรียบร้อยก็รีบไปคว้าโคฟเว่อร์ ตรงดิ่งมาทางพวกเรา
“ไงพวกมรึง” มันยกมือทักทาย
“ลมไรหอบมรึงมาถึงนี่” ผมแขวะมันไป
“ก็อยากมาสืบความลับ” มันตอบพร้อมทำหน้ากวนตีน
“สัส ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปจะได้ซ้อมกัน” ผมตัดบทขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับมัน

วันนี้ ไอ้แบงค์ขอแก้มือกับไอ้โอม  ผมก็เดี่ยวกับไอ้เกมส์ พอเสร็จ ได้โอมกับไอ้เกมส์จับคู่กันซ้อมกับคู่ของไอ้บีมไอ้ไบร์ท ตีกันสูสีและสนุกมากจนไอ้เพียวกับไอ้วายคันไม้คันมือขอพี่แข่งคู่กับพวกมันอีกเซ็ต สักพักไอ้เบนซ์พี่ชายตัวดีของผมก็เดินมากับไอ้เบียร์กับไอ้บอส วันนี้ชมรมคึกคักด้วยจำนวนคนที่ผิดปกติทำให้ห้องชมรมแคบไปถนัดตา
“ไอ้เกมส์เดี๋ยวมรึงไปไหนต่อป่าววะ” ไอ้แบงค์ถาม
“ไมวะ”ไอ้เกมส์มันสวนมาด้วยคำถาม
“เดี๋ยวพวกกรูไปงานวันเกิดไอ้อาร์มกัน” ไอ้แบงค์บอก ไอ้เกมส์หันมามองผม
“ไปกันหมดนี่แหละ” ผมเสริมอีกคน
“ถ้ามรึงว่างก็ไปกับพวกกรู” ไอ้แบงค์เอ่ยปากชวน
“ จะดีเหรอวะกรูไม่รู้จัก” ไอ้เกมส์ลังเล
“เดี๋ยวก็รู้จัก เมียไอ้แบงค์มัน” ไอ้บีมปล่อยหมามาแล้วครับ ทุกคนหลุดหัวเราะออกมาลั่น  แต่ไอ้ตัวที่ปล่อยหมาโดนโบกหัวไปหนึ่งดอก
“ไปด้วยกันสิ” ไอ้ไบร์ทเอ่ยปากชวนไอ้เกมส์ น่าแปลกที่ไอ้เกมส์เจอประโยคนี้ของไอ้ไบร์ทเข้าไปมันยอมไปด้วยแต่โดยดี

หลังจากแต่งหล่อกันเสร็จ สรุป ผมไอ้บอส ไอ้เบนซ์ ไอ้เบียร์ อัดไปในแถว Volvo XC60 โดยที่ไอ้โอมขับไอ้บีมนั่งหน้า ส่วน Audi Q5 มีไอ้เกมส์ ไอ้ไบร์ท ไอ้แบงค์ และไอ้เพียวกับไอ้วายพ่วงไปด้วย

ขับออกมาไม่นานก็ถึงร้านที่ไอ้อาร์มจัดงานวันเกิดเป็นร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งแถวๆถ.นราธิวาส ใกล้ๆโรงเรียน ร้านอาหารแบ่งเป็น 2 โซน ด้านนอกกับด้านใน ไอ้อาร์มเลือกปิดโซนด้านนอก เพราะคนที่รู้จักเยอะและสนิทกับทั้งสายวิทย์และสายศิลป์ แถมยังเป็นเลขาสภา เป็นคนที่มีเพื่อนฝูงเยอะมาก โซนข้างนอก เป็นโต๊ะอาหารอยู่บนเทอเลสมีต้นไม้ร่มรื่น แสงไฟสีส้มอ่อนสว่าง น่านั่ง ด้านหน้ามีเวทียกระดับ มีดนตรีแบบชิวๆ ฟังสบายๆ อาหารถูกจัดเป็นแบบุฟเฟ่ต์

พวกเราเดินเข้าไปหาเจ้าของงาน พร้อมกับของขวัญวันเกิด
“HBD นะมรึงมีความสุขมากๆ” ผมกับไอ้บอสยื่นของขวัญให้ไอ้อาร์ม
“ขอบใจมากหว่ะเพื่อน พวกมรึงหาที่จ๋อมกันตามสบายเลยนะโว้ย แล้วก็หาไรแดกกันได้เลย” มันหันมาขอบคุณแล้วก็สั่งพวกเราชุดใหญ่
ของขวัญของไอ้บีมกับไอ้โอม ถูกยื่นให้ไอ้อาร์มพร้อมคำอวยพร
ของไอ้ไบร์ทกับไอ้เกมส์เป็นคิวต่อไป
ต่อด้วยของไอ้เพียวกับไอ้วาย
ปิดท้ายด้วยของไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์

ไอ้บาสยกแขนโบกมือเรียกพวกเราไปที่โต๊ะเป็นโต๊ะยาว ที่มันนั่งอยู่กับไอ้บูมแล้วก็เด็กหนุ่มหน้าตาดี รูปหน้าคมสันต์ได้รูป คิ้วเรียว ตากลมโตสดใส ผิวขาว รังสีความหล่อแผ่อยู่รอบตัว พอพวกเราเดินมาถึง
“นี่ปั๊ปนะ หัวหน้าวงโย โรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำตาลแถวๆถนนพระราม1 ” ไอ้บาสแนะนำเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆที่ลุกขึ้นยืนทักทายพวกเรา
ผมกับไอ้แบงค์หันมามองหน้ากันอมยิ้ม

“นี่ไอ้โบ๊ทกับไอ้แบงค์ เพื่อนสนิทที่ห้องของบาส” เด็กหนุ่มพยักหน้าให้พร้อมกับยื่นมือมาจับทักทาย
“นี่ไอ้ไบร์ทกับไอ้บีม” ชมรมเทนนิสที่โรงเรียน
“ส่วนนี่ไอ้บอส” ประธานนักเรียนปีนี้
“นี่ไอ้เบนซ์ รองประธานชมรมวงโยพี่ชายไอ้โบ๊ทด้วย”
“ไอ้เบียร์ ประธานชมรมคหกรรม”
“แล้ว” ไอ้บาสมันหันมามองหน้าผมเพราะมันไม่รู้จัก ไอ้โอมกับไอ้เกมส์
“นี่ไอ้โอม ประธานชมรมเทนนิสโรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำเงินแถวๆหอสมุดแห่งชาติ”
“นี่ไอ้เกมส์ ประธานชมรมเทนนิสโรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำเงินแถวๆบางรัก” ผมแนะนำไอ้สองตัวนี่ ไอ้ปั๊ปยืนมือมาจับทักทายทุกคน

“ไอ้เกมส์กับไอ้โอม นี่ไอ้บูม ประธานเชียร์ปีนี้ห้องเดียวกับกรู” ผมแนะนำไอ้สองตัวนี้กับไอ้บูม
หัวโต๊ะเดียวกันเป็นพวกห้อง 8 เพื่อนๆไอ้เบียร์
“นี่ไอ้เบลประธานชมรมถ่ายภาพ” ไอ้บาสยังคงแนะนำต่อ
“นั่นไอ้เบสต์ ประธานชมรม X Game”
สุดท้ายผมก็ถึงบางอ้อว่า ไอ้เบสต์นี่มันคนไหนวะไอ้นี่นี่เอง

ผมเห็นไอ้วินหัวหน้าชมรมวารสารกับไอ้มาร์ชเพื่อนในชมรมมัน และไอ้บิวหัวหน้าชมรมดนตรีนั่งอยู่อีกโต๊ะมุมโน้นกับเด็กที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาแต่จากความใกล้ชิดคาดว่าจะเป็นเด็กใหม่มัน
“นั่นไงเด็กใหม่ไอ้บิว กรูได้ข่าวมาว่าชื่อไอ้ริวเป็นประธานชมรมดนตรีโรงเรียนเด็กกางเกงดำแถวๆ พาหุรัด” ไอ้ไบร์ทหันมาบอกเมื่อมันหันตามผมไปเจอ ผมหันไปมองที่ไอ้เบียร์ซึ่งหน้าเจื่อนลงนิดนึงแต่เห็นไอ้เบนซ์นั่งกุมมือไอ้เบียร์อยู่

สักพักไอ้อาร์มเจ้าของงานก็เดินลากเด็กหนุ่มหน้าตาดีสูงโปร่ง ผมหน้าม้าเต่อๆ เดินมาที่โต๊ะเรา กรูฝากเพื่อนนั่งโต๊ะมรึงคนหนึ่งสิ
“นี่ไอ้นัท เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถมกรู ตอนนี้มันเป็นประธานเชียร์โรงเรียนเด็กกางเกงน้ำเงินแถวๆบางรัก”
“อ้าวไอ้นัทเป็นเพื่อนอาร์มเหรอ” ไอ้เกมส์เอ่ยทัก
“ไอ้เกมส์มาได้ไงวะนี่” ไอ้นักตกใจนิดหน่อยที่เห็นไอ้เกมส์ มันทั้งสองคนโรงเรียนเดียวกัน แถมเป็นหัวหน้าชมรมทั้งคู่ด้วย
ไอ้บูมพยักหน้าทักทายไอ้นัทและขยับตัวเพื่อให้ไอ้นัทนั่งลงข้างๆมันที่ติดกับไอ้เกมส์
ผมอดแปลกใจไม่ได้ว่าไอ้บูมกับไอ้นัทมันรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน
“ทำไมไอ้บูมกับไอ้นัทมันถึงรู้จักกันได้วะ” ผมหันไปถามไอ้บอส
“ก็มันเป็นประธานชมรมเชียร์ทั้งคู่ไง”ไอ้บอสอธิบาย
“แล้ว” ผมยังคงไม่เข้าใจ
“ก็งานบอลไงต้องประชุมกันปะล่ะ” ไอ้บอสเฉลย
“เออจริงด้วย กรูโง่เสียตั้งนาน” ผมเกาหัวตัวเอง

ไอ้อาร์มนี่เพื่อนมันเยอะจริงไรจริง มันเดินพามาอีก 2 คนแล้ว
“นี่ไอ้เคนประธานชมรมถ่ายภาพโรงเรียนเด็กกางเกงสีเทาที่ขอนแก่น สมัยก่อนมันก็เรียนโรงเรียนเรา แต่มันย้ายต่อพ่อกับแม่มันไปที่ขอนแก่น” ไอ้อาร์มก็ไล่ให้ไอ้เคนไปนั่งกับไอ้เบล เพราะชมรมเดียวกันจะได้คุยกันถูกคอ ไอ้เคนเป็นหนุ่มแนวๆ เรียกได้ว่าติสๆ แต่เรื่องความหน้าตาดีก็ไม่เป็นรองใคร

“ส่วนนี่ไอ้แดน เป็นเพื่อนที่คอนโดกรู มันเรียนโรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำเงินแถวๆถนนเพชรบุรี มรึงไปนั่งกับไอ้เบสต์ละกัน พวกเอ็กซ์ตรีมเหมือนๆกัน” มันไล่ไปนั่งข้างๆได้เบสต์ ไอ้แดนหน้าตาเป็นแนวบีบอย จ๋าๆ ยิ่งนั่งคู่กับไอ้เบสต์ด้วยแล้ว นี่มันใช่เลย

แล้วไอ้อาร์มก็ขอตัวขึ้นไปหน้าแหลมอยู่บนเวที
“สวัสดีครับเพื่อนๆ”  ทุกคนหันไปตามเสียงนั้น
“ขอบคุณที่มางานเลี้ยงผมนะครับ ขอบคุณสำหรับของขวัญด้วยนะครับ”
“เพื่อตอบแทนน้ำใจเพื่อนๆ วันนี้เบียร์เราไม่อั้นนะครับ”
เสียงเป่าปาก โห่ฮา เสียงส้อมกระทบจาน ดังลั่นร้าน

ไฟบนเวทีค่อยๆหลี่ลงเรื่อยๆ เสียงร้องเพลง HBD ค่อยดังขึ้น ไอ้แบงค์ค่อยๆถือเค้กวันเกิดที่ปักเทียนอยู่เต็ม เดินขึ้นไปบนเวทีอย่างช้าๆ ไอ้อาร์มยืนยิ้มหน้าแป้นอยู่บนนั้น เสียงร้องท่อนสุดท้ายดังขึ้น Happy birthday to arm ไอ้อาร์มทำท่าจะเป่าเทียน

“อธิฐานก่อนสิ” ไอ้แบงค์บอกไอ้อาร์มเบาๆ
ไอ้อาร์มหลับตาอธิฐาน ก่อนจะเป่าเทียนดับวูป เสียงปรับมือดังลั่นร้าน

“มีเกมส์มาให้เล่นกันด้วยนะครับ” ไอ้อาร์มพูดใส่ไมค์
“ในกล่องนี้จะมีชื่อของทุกคนที่มาในงานวันนี้” เสียงฮือฮาดังขึ้น
“เดี๋ยวจะมีการจับฉลาก ถ้าโดนใครต้องขึ้นมาร้องเพลง 1 เพลงนะครับ”
“แต่ก่อนอื่นขอหนึ่งเพลงเป็นเพลงเปิดจากประธานนักเรียนก่อนนะครับ” เสียงตรบมือดังลั่น ไอ้บอสก็เลยต้องลุกขึ้นและค่อยๆเดินไปบนเวที ตอนนี้ไอ้แบงค์รับหน้าที่เป็นพิธีกรโดยปริยาย

“นี่เป็นครั้งแรกของผมเลยนะครับที่จะได้ฟังท่านประธานร้องเพลง” ไอ้แบงค์เริ่มแซว
“ครับ ร้องไม่บ่อยเท่าไรครับ” ไอ้บอสเขินเบาๆ

“งั้นเราปล่อยให้ท่านประธานร้องเพลงเปิดเลยนะครับ เสร็จแล้วค่อยให้ประธานจับฉลากคนที่จะร้องเป็นคนต่อไปครับ”

ไอ้บอสหันหลังไปคุยกับนักดนตรีข้างหลังแปปนึง

“ร้องไม่ค่อยเก่งนะครับ ยังไงก็ทนๆฟังกันหน่อยนะครับ” ไอ้บอสถล่มตัวก่อนเสียงเปียโนค่อยดังขึ้น

เธอทำให้ฉันเข้าใจ ในคำว่ารักที่มันหายไป
หายไปจากใจมานานแสนนาน
เธอทำให้ฉันรู้สึก ว่ามีหนึ่งคนอยู่เคียงข้างกัน
แม้ว่าตัวฉันจะเป็นเช่นไร
   
เธอคือความหมายของทุกลมหายใจในวันนี้
เธอคือความรักและคือไออุ่นหนึ่งเดียวที่ฉันมี
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน จะรักเธอ มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น
แม้ทุกอย่างจะเปลี่ยนผัน แต่ว่าใจฉันมันจะยังเหมือนเดิม
ไม่ว่าจะเกิดอะไร จะรักเธอ มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้น
เพราะไม่มีสิ่งใดที่มันสำคัญ มีค่ายิ่งใหญ่เทียมเท่าหัวใจของเธอ

อะไรที่ฉันพลาดไป กับสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจ
ที่เคยได้ทำเธอมีน้ำตา
ต่อจากวันนี้ทุกอย่าง จะไม่ให้เป็นอย่างที่แล้วมา
สัญญากับเธอด้วยหัวใจ

ระหว่างที่ร้องสายตาของบอสมองมาที่ผม จนหน้าผมรู้สึกร้อนผ่าว แต่เป็นเพลงที่เพราะที่สุดสำหรับผม ยิ่งเป็นเสียงของบอสด้วยแล้ว

“เพลงนี้ให้ใครหรือเปล่าครับท่านประธาน” ไอ้แบงค์ยังคงแซวแม้จะร้องจบไปแล้วท่านประธานเอาแต่ยิ้ม

“งั้นจับฉลากเลยครับ” ไอ้บอสล้วงลงไปในกล่อง เสียงดนตรีจังหวะเล้าใจตื่นเต้นถูกประโคมขึ้น

“แล้วท่านต่อไปที่จะขึ้นมาร้องก็คือ” เสียงดนตรีรับลูก
“คุณเบนซ์ครับ” ไอ้แบงค์ประกาศออกมา ไอ้เบนซ์ค่อยๆเดินขึ้นไปที่หน้าเวที
“คนกันเองนี่เอง พี่ชายเพื่อนสนิทผมครับ” ไอ้แบงค์พูดใส่ไมค์ ไอ้เบนซ์หันหลังไปคุยกับนักดนตรี ก่อนจะหันมาพยักหน้ากับไอ้แบงค์

“ผมฝากเพลงนี้ให้กับคนๆหนึ่ง อยากให้เค้ารู้ไว้ ว่ามีคนๆนี้อยู่ข้างๆเค้าเสมอนะครับ”

รู้ที่เธอมีน้ำตา รู้เธอคงเหนื่อยและล้า
กับการที่เค้าไม่เคยสนใจ
รักตั้งด้วยการทุ่มเท หารด้วยที่เขาไม่เคยแคร์
มันยังคงเหลือใจเท่าไร

ไม่เคยต้องการจะแทนที่ใคร
แค่ได้เป็นใครสักคนที่พร้อมจะแชร์ความเหงา
ในนาทีที่เธอไม่เหลือใคร
   
ทิ้งมาที่ฉัน ความช้ำในใจมากมายที่เธอได้เจอ
ให้รู้ว่าเธอยังเหงา โลกก็ยิ่งเศร้าไปกับเธอ
ช่วยทดฉันเอาไว้ พร้อมกับคำว่าห่วงใย แค่ขอให้ฉันได้ดูแล

เธอให้กันได้หรือเปล่า ขอแค่เศษหนึ่งส่วนเหงา
แค่ความผิดหวังที่เธอนั้นมี
รักฉันไม่มีเงื่อนไข พร้อมให้เป็นที่ระบาย
แลกรอยยิ้มของเธอสักที

เสียงตบมือดังเมื่อเพลงจบ ผมมองไปที่ไอ้เบียร์ มันน้ำตาคลอ แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข
“คุณเบนซ์ครับ จับฉลากลุ้นโชค คนต่อไปด้วยครับ” ไอ้แบงค์ทำหน้าที่พิธีกรจำเป็นต่อไป

ผมลุกจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างทาง ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยคุยกับใครคนหนึ่งก่อน ผมค่อยๆเดินเข้าไปก็เห็น

ไอ้บอส กับ ไอ้วิน......

0-40
Game
See You Next Game

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 26th Game – Disclose 

“ทำไมอะ ทำไมบอสถึงคบกับวินไม่ได้” เสียงวินโวยขึ้นมา
“ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” บอสยังคงนิ่ง
“ก็ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านยังไม่เห็นมีวี่แววเลยนี่”
“ก็เพิ่งไม่นานมานี้” เสียงเรียบๆยังคงตอบคำถามกลับไป
“แล้วที่ผ่านมาล่ะ มันคืออะไร” น้ำเสียงวินเริ่มสั่นเครือ
“ยังไงวิน ผมไม่เข้าใจ” คิ้วเริ่มขมวดเป็นปม
“ก็ที่บอสทำดีกับวิน คอยช่วยเหลือ คอยเอาใจใส่มาตลอด มันหมายความว่าอย่างไร” ทุกอย่างที่ถูกเก็บไว้ก็พลั่งพลูออกมา

“เดี๋ยวนะวิน  ผมช่วยเหลือ เอาใจใส่ ในฐานะเพื่อนคนหนึ่งไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้” เสียงของบอสหนักแน่น
“งั้นแปลว่าวินคิดไปเองคนเดียวอย่างนั้นหรือ” น้ำตาของวินเริ่มไหลลงมาเป็นทาง
“ผมขอโทษ ถ้าทำให้วินเข้าใจผิด” บอสหลับตาลง
“คนที่บอสชอบใครอ่ะ” บอสยังคงเงียบ
“ใครอะบอส” เสียงวินยังคงเซ้าซี้เพื่อขอคำตอบ
“วิน จะรู้ไปทำไม” บอสคิ้วขมวดเป็นปม
“ตอบให้ตรงคำถามสิ ตอบวินมาสิ ใคร” น้ำเสียงยังคงไม่ยอมแพ้
“โบ๊ท” บอสตอบชื่อผมไป
“อย่างนั้นหรือ” สายตาของวินเปลี่ยนไป
“บอสรู้หรือเปล่าว่าโบ๊ทมีแฟนอยู่แล้ว”
“รู้” บอสตอบสั้นๆเพียงคำเดียว
“รู้แล้วทำไมถึงยัง...” เสียงวินขาดหายไป
“เมื่อวานก่อนวินยังไปเจอแฟนเค้า ยังไปเดินกันที่พาราก้อน” วินเปลี่ยนเรื่อง เหมือนคิดได้ว่าประเด็นนี้อาจจะทำให้บอส ลังเล

“โบ๊ทไม่เคยปิดบังอะไรบอส” ผมรู้สึกหน้าชานิดๆกับประโยคนี้
“ทำไมอะบอส เค้ามีแฟนของเค้าอยู่แล้วจะไปเป็นมือที่สามทำไม จะไปแย่งเค้าทำไม”
“ผมไม่ได้แย่ง” บอสย้ำหนักแน่น
“หมายความว่าอย่างไง” วินยังคงถามอย่างไม่ลดละ
“ผมกับโบ๊ทคบกันมาก่อน ตั้งแต่สมัยม.ต้น” เสียงเริ่มดังขึ้น
“งั้นโบ๊ทก็เป็นคนไม่ดีล่ะสิ” วินยังคงโวยต่อไป
“หยุด วินไม่มีสิทธิ์ไปว่าโบ๊ท” บอสตวัดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมล่ะ ก็โบ๊ทคบบอสมาก่อนแล้วยังไปมีคนอื่นอีก” วินยังพูดไม่ทันจบ
“ฟังให้จบก่อนค่อยว่าคนอื่น” บอสดุเสียงเขียว
“เราคบกันตอนนั้นแต่บอสทำไม่ดีกับโบ๊ท จนเราต้องเลิกคบกัน แล้วตอนนี้ บอสเองที่ไปขอโบ๊ทให้กลับมาคบ เพราะฉะนั้นวินไม่มีสิทธิ์ไปว่าโบ๊ท ” บอสพยายามอธิบายด้วยท่าทีที่อ่อนล้า แต่ประโยคสุดท้ายนั้นบอสเน้นเสียงเพื่อให้คนที่อยู่ตรงหน้าเข้าใจ

วินก้มหน้าลงเหมือนรู้สึกว่าตัวมันเองพ่ายแพ้หมดรูป

“เราไม่มีโอกาสเลยเหรอ” น้ำเสียงสลดลงและดูเศร้าอยู่ในที
“ผมขอโทษนะวิน ตัดใจจากผมเสียเถอะ ผมไม่มีค่าพอสำหรับความรักของวิน”  บอสหันหลังเตรียมจะเดินออกมา
“ม่ายเอา” วินเข้ามากอดบอสจากด้านหลัง น้ำตาร่วงพราว
“ขอเราเป็นอะไรก็ได้ อย่าบอกให้เราเลิกรักบอส เราทำไม่ได้” วินร้องไห้สะอึกสะอื้นโอบกอดเอวบอสเหมือนคนที่กำลังจะสูญเสียความรักไป

บอสค่อยๆแกะมือที่โอบรัดอยู่รอบเอวออก
“ผมคงให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน” พอพูดจบบอสค่อยๆก้าวเดินออกมา ทิ้งให้วินนั่งกองลงนั่งที่พื้น อย่างคนหมดเรี่ยวแรง มือนั้นถูกยกขึ้นมาปิดหน้า ร้องไห้อย่างหนักอยู่ตรงนั้น

พอบอสเดินออกมาเงยหน้าขึ้นมองผม สายตาของบอสประสานกับสายตาของผม บอสนิ่งสงบ ก่อนจะคว้าข้อมือผมแล้วเดินออกไปจากตรงนี้

“มาตั้งแต่เมื่อไรครับ” บอสเอ่ยปากถาม
“สักพักแล้ว” ผมตอบกลับไป
“ได้ยินหมดแล้วใช่ไหม?”
“อืมม” ผมส่งเสียงในลำคอตอบไป

แล้วความคิดก็สั่งให้ผมพูดประโยคนี้อกไป

“บอสที่วินพูดมันก็ถูกนะ กรูเองก็ไม่คู่ควรกับความรักที่มรึงให้มา” บอสหยุดเดินทันที พร้อมกับหันหน้ามา แววตาที่ดุดัน คิ้วขมวดเป็นปม

“ทำไมต้องฟังคนอื่นด้วย” หางเสียงแสดงถึงความไม่พอใจ
“นี่มันเรื่องของเรา มีแค่บอสกับโบ๊ทเท่านั้นที่เข้าใจ” น้ำเสียงช้าและเบาลง
“เราคุยกันเรื่องนี้เข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ” ก่อนเสียงถอนหายใจเอือกใหญ่จะดังจากบอส

“อย่าผลักใสบอสให้ไปไหนเลย” เสียงมันสั่น น้ำตาเริ่มคลอ

“กรูขอโทษ” ผมหลุบตามองที่พื้น ตลอดระยะเวลาตั้งแต่บอสกลับเข้ามาในชีวิตผม บอสดีกับผมมาโดยตลอดแม้กระทั่งบางครั้งผมอาจจะทำไม่ดีกับบอสบ้าง แต่บอสก็ให้อภัยผม และอยู่ข้างๆผมเสมอ ความคิดสั่งให้ผมดึงตัวมันเข้ามากอด บอสค่อยยกแขนขึ้นมากอดผม เรากอดกันอยู่นานเพราะอยากให้ร่างกายถ่ายทอดความรู้สึกที่มีมากมายให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ปลอบประโลมซึ่งกันและกัน

แต่ถ้าเราไม่ได้สนใจแค่เราสองคนในตอนนี้ เราจะเห็นอีกร่างหนึ่งหันหลังเดินจากไปด้วยหัวใจที่แตกสลาย

หลังจากเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตากันเสร็จ บรรยากาสในงานยังคงเป็นไปอย่างสนุกสนาน ผมกับบอสก็กลับมาที่โต๊ะบนเวทีไอ้เบียร์กำลังร้องเพลงอยู่ หวยคงออกที่ไอ้เบียร์

เขาอาจเข้ามาในวันที่เหงา
ตั้งแต่มีเขาไม่เหงาสักวัน ถ้าไม่จำเรื่องวันวานที่มีฉันและเธอ
วันหนึ่งซึ่งมันเมื่อไรไม่รู้ จะอยู่และรักเค้าได้มากเท่าเธอ
สักวันจะต้องลืมเธอ ไม่ว่านานเท่าไร

ให้ฉันเหนื่อยข้างเขา ดีกว่าเหงาข้างเธอ
ความเงียบงันที่ฉันต้องเจอ คนเราเมื่อเจ็บมันก็ต้องจำใช่ไหม
อยากบอกให้เธอรู้ อยากจะอยู่ข้างเธอถึงวันตาย
เธออาจจะเป็นลมหายใจ แต่เค้าคือความหมายของการหายใจที่แท้จริง

ไอ้เบนซ์นั่งฟังน้ำตาคลอ จมูกแดง มันลุกขึ้นเดินไปรับเบียร์ที่ข้างๆเวทีเมื่อเพลงจบลง อย่างน้อย ณ จุดนี้แสงที่ปลายอุโมงค์ก็ส่องให้เห็นทางออกของมันแล้ว แม้อาจจะต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะเดินไปถึงจุดหมายนั้น

“จับฉลากคนต่อไปด้วยครับ” ไอ้แบงค์พูดใส่ไมค์ ไอ้เบียร์จับฉลากแล้วส่งให้ไอ้แบงค์ ก่อนจะเดินลงไปที่ข้างๆเวที ที่ไอ้เบนซ์ไปยืนรออยู่

“คนสุดท้ายสำหรับคืนนี้ครับ” เสียงไอ้แบงค์พูดใส่ไมค์ เสียงดนตรีรับลูกด้วยจังหวะที่เล้าใจ
“คุณเกมส์ครับ” ไอ้แบงค์เอ่ยชื่อคนสุดท้ายที่จะต้องร้องเพลงในคืนนี้
“อยู่โต๊ะไหนครับนี่”  ไอ้เกมส์ยกมือขึ้น
“โต๊ะนี้ครับ” มันตะโกนตอบไป
“อ้าว โต๊ะผมเองหรอกเหรอ” ไอ้แบงค์โพล่งออกมาใส่ไมค์
“เชิญบนเวทีเลยครับ” ไอ้เกมส์ค่อยเดินขึ้นไปบนเวที สวนกับไอ้เบนซ์ที่เดินจับมือมากับไอ้เบียร์เดินกลับมาที่โต๊ะ

เสียงดนตรีเริ่มขึ้น ไอ้แบงค์ยืนอ้าปากค้างอยู่ บนเวที เมื่อได้ยินอินโทรเพลง ไอ้บีม ชี้ไม้ชี้มือให้ผมดูใหญ่ แต่เพลงนี้.....นี่มันคุ้นๆ นี่
“เพลงไรอะบอส” ผมหันไปหาตัวช่วยข้างๆผม
“คนที่คุณก็รู้ว่าใคร ไง” แล้วบางอ้อก็อยู่ตรงหน้าผม


หากคุณตื่นตอนเช้าแล้วพบว่ามีช่อดอกไม้ใหญ่
มองหาเจ้าของคุณก็ไม่เห็นใคร
ก็ไม่ต้องแปลกใจ เพราะช่อนั้นมันเป็นของคน
กลางคืนก่อนเข้านอนแล้วพบว่ามีเบอร์ที่ไม่คุ้น
ส่งเป็นข้อความว่าเค้าคิดถึงคุณ
ด้วยถ้อยคำอ่อนละมุน ว่าคืนนี้ฝันดีรีบเข้านอน

ก็อย่าเพิ่งคิดไปไกล ใครส่งให้ใครผิดหรือเปล่า
ไม่ต้องเดาหรอกแค่รับมันไป

โปรดอย่าสงสัย นั่นคือความจริงใจจากผม
จากคนๆเดิน คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
คนที่คอยอยู่ ดูแลอยู่ระยะไกล
จำได้ไหม เค้ายังเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม
คุณก็รู้ว่าใคร คุณก็รู้ใช่ไหม

เมื่อไรเจอลมฝน หัวเปียกปอนหนาวกาย
ต้องรีบไปให้ทัน ในใจหวังเพียง ขอมีร่มสักคัน
ก็ไม่ต้องตกใจ ถ้าคุณบังเอิญเห็นมันวางอยู่ตรงนั้น

ก็จะเป็นใครไปได้ ไม่ต้องวุ่นวายเก็บไปคิด
นึกสักนิดก็คงรู้กัน

ไอ้บีมเขย่าตัวไอ้ไบร์ทใหญ่ เพราะคำตอบที่ไม่แน่ใจ ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าคนที่ส่งดอกไม้มาให้ มันยืนร้องเพลงหน้าแป้นแล้นอยู่บนเวทีแล้ว ตอนนี้ไอ้ไบร์ทนั่งหน้าแดงอยู่บนโต๊ะ ไอ้บีมแซวใหญ่

“ตอนนี้เราก็ได้รู้กันแล้วนะครับว่า ลอร์ดวอร์เดมอร์ ตัวจริงคือใคร” เสียงไอ้แบงค์แซวมาจากบนเวที

ผมเริ่ม พยักหน้าส่งสัญญาว่าถึงเวลาต้องกลับแล้ว ให้กับพวกชมรมเทนนิส เพราะพรุ่งนี้พวกเรามีภารกิจเพื่อโรงเรียน แมนต์เชื่อมความสัมพันธ์กับโรงเรียนไอ้เกมส์จะเริ่ม ตอนสายๆ พรุ่งนี้ โรงเรียนเราเป็นเจ้าภาพ และเป้าหมายของพวกเราคือต้องชนะเท่านั้น

เดี๋ยวคืนนี้ต้องต่อรองไอ้บอสก่อน ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาอย่าหักเงินเบี้ยเลี้ยงพวกเรานะ T-T  เป็นกำลังใจให้ผมอ้อนไอ้บอสด้วยนะครับ

30-40
Game
See You Next Game


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


วันนี้คนเขียนลง 3 ตอนรวดเลยนะครับ
เดี๋ยวคืนนี้มาลง Special Game - Character รูปอิมเมจตัวละครนะครับ

ตอบคอมเมนท์ใน @Game ที่ 24 นะครับ^^

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :m3: อร๊ายยยยยยยยยยยยยย
ฉันอยากได้เกมส์ (ส่วนคนอื่นเก็บเข้าฮาเร็มลับ อิอิ)
เท่ห์มั่กๆ ตอนนี้ตัวละครวัยขบเผาะเยอะแยะจนเลือกไม่ถูก แต่เกมส์ยังเป็นที่หนึ่งในใจนะเออ
ไอไบร์ท แกหลบไป :beat:  เกมส์เป็นของฉัน  :hao7:

เรื่องเมย์กับอดีต ไม่จบซะที สงสัยจะไปเฉลยทีเดียวเลยใช่มั้ยนี่  :เฮ้อ:

ปอลิง: น้องเกมส์ขอแบบหล่อที่สุดในโลกา ฉันมโนไปไกลล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

ออฟไลน์ ★KVH™★

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 516
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-3
ชายหนุ่มมากหน้าหลายตา
เปิดฮาเร็มกันเลยดีกว่าเน้อะ งั๊กๆ  :hao7:
ปล.รีบบอกเลิกเมย์เร็ว โบ๊ทททททททท  :z2:

ออฟไลน์ Spelling_B

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 173
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
เค้าก็ FC เกมส์นะเออ


สงสารเมย์เหมือนกันนะ แต่มันวายไง ยัยเมย์หลบไปเถอะให้ผู้ชายเค้าได้กัน

ตัวละครเยอะจริง ๆ ตอนแต่งหลงบ้างไหม?? 

รออ่านต่อไปนะ :L2:

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@Special game - Character























-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้รูปเพิ่งทำเสร็จได้เท่านี้นะครับ รอคนวาดต่ออยู่ 555+ ดีนะว่า Game เสร็จแล้ว เอิ๊กกก ไม่งั้นคนเขียนโดนแน่ๆ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-03-2014 22:45:00 โดย destiny_of_b »

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8


อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย  :hao7:  :hao7:
จะเอาเกมส์ๆๆๆๆๆๆๆๆ  :ling1:
ใครแย่งเกมส์ข้ามศพฉันไปก่อน (ส่วนคนอื่นรอเข้าฮาเร็มตอนล๊อตสองนะจ๊ะ)
หล่อโฮกกกกกกกกกกกกก ห้ามใครแย่ง
 
เอาไบร์ทไปเก็บไป  :z6: :z6:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ MaRiTt_TCL

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1513
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-6
รูปสวยมากเลยอ่ะ >< ฟินความหล่อ ฮาา
เรื่องนี้ถ้าไม่มีเมย์อะไรๆมันก็คงจะง่ายกว่านี่สินะ แต่ก็อย่างว่านางไม่ผิดอะไร

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 27th Game – Competition

ผมกับบอสมาเตรียมความพร้อมที่คอร์ทแต่เช้า (แน่ะๆ อย่าคิดไปไกลครับ เมื่อคืนเราแค่นอนกอดกันเฉยๆ เดี๋ยวไม่มีแรงแข่งกันพอดี อิอิ) ได้พวกสวัสดิการจากชมรมเชียร์มาช่วยบริการเรื่องน้ำ,น้ำแข็ง ด้วยความอนุเคราะห์จากไอ้บูม ประธานชมรมเชียร์ กรรมการตัดสินการแข่งขันจากวิทยาลัยพลศึกษาที่ไอ้แบงค์ติดต่อไว้ก็มากันพร้อม

“ไปเตรียมตัวเถอะครับ เดี๋ยวบอสดูแลให้เอง” ไอ้บอสไล่ผมไปเตรียมตัวที่จะลงแข่ง
“งั้นฝากด้วยนะ” ผมหันไปบอกมัน แล้วก็เดินเข้าไปเตรียมตัวที่ชมรม

ตรึ่ง
May
วันนี้สู้ๆนะคะ เมย์เป็นกำลังใจให้นะคะ  08.01
                                                              08.01 ครับขอบคุณคับ
May
เดี๋ยวตอนบ่ายถ้าเสร็จธุระแล้วจะตามเข้าไปนะคะ  08.02
                                                                           08.03 ครับ..เดินทางดีๆนะคับ
                                                               

ในห้องชมรมแบ่งเป็น 2 โซน คือทีมโรงเรียนเรากับทีมคู่แข่ง ในโซนของโรงเรียนเรา ไอ้บีม ไอ้ไบร์ท กำลังจัดการกับเสื้อผ้าและอุปกรณ์ของตัวเองอยู่ ไอ้แบงค์นั่งเช็คแร็กเก็ต ส่วนไอ้เพียวกับไอ้วาย ก็กำลังเก็บของลงโคฟเว่อร์

ประตูชมรมถูกเปิดออก

“อีก 5 นาที พิธีเปิดการแข่งขันจะเริ่มนะครับ ขอให้นักกีฬาทั้งสองทีมเตรียมพร้อมสำหรับพิธีเปิดด้วยนะครับ” ไอ้อาร์มเข้ามาแจ้งให้พวกเราทราบ

ผมเรียกประชุมทั้งทีม พวกเราเอามือกอดคอล้อมวงกัน

“ทำให้ดีที่สุด เต็มที่ที่สุด สุดกำลังความสามารถที่พวกเรามี เราจได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังว่าทำไมเรายังทำดีไม่พอ ทำเพื่อโรงเรียนเพื่อชื่อเสียงของพวกเรากัน” ผมพูดปลุกใจทุกๆคนให้ทำให้เต็มที่ ก่อนจะย่นมือไปตรงกลาง ทุกๆคนเอื้อมมือมาจับกัน

“สู้ไหมสู้” ผมตะโกนเรียกกำลังใจจากทุกคน
“สู้..” เสียงตะโกนกลับ

ผมตรวจความเรียบร้อยของชุดวอร์มของโรงเรียนของตัวเองและทุกคนในทีม ขณะเดินออกมารอที่หน้าประตูห้องชมรม ซึ่งทีมโรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำเงินแถวๆบางรัก รอกันอยู่แล้ว ผมยืนมือไปจับทักทายกับไอ้เกมส์

สต๊าฟในงานจะมาเชิญพวกเราให้เดินแถวออกไป ประตูชมรมเปิดออก ทำเอาพวกเราขนลุก คนเต็มทั้ง 6 สแตน โซนด้านตรงข้ามโต๊ะตัดสินกรรมการ มี 2 สแตน เป็นชมรมเชียร์ของโรงเรียนเรานำทีมโดยไอ้บูม ติดกันเป็นชมรมเชียร์ของโรงเรียนอีกโรงเรียน นำทีมโดยไอ้นัท นี่ประธานเชียร์ทั้งสองโรงเรียนออกโรงเอง เสียงตบมือดั่งลั่นคอร์ท ผมนำทีมเทนนิสโรงเรียนเราเดินไปอีกฝั่งของตาขาย

“ขอเสียงตบมือให้กับทีมเทนนิสทั้งสองโรงเรียนด้วยครับ” เสียงพิธีกรในสนามประกาศ สิ้นเสียงประกาศเสียงตรบมือก็ดังลั่น

“ต่อไปจะเป็นการแนะนำนักกีฬาของทั้งสองโรงเรียน”
“นักกีฬาเทนนิสโรงเรียนเราประกอบไปด้วย”
“1. นายรัชชานนท์ สุขอนันต์  หัวหน้าทีม” ผมก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับยกมือไหว้ไปรอบอัฒจรรย์ เสียงตะโกนกลับมา “พี่โบ๊ท พี่โบ๊ท พี่โบ๊ท”
“2. นายปฏิภาณ ปัทมศิริ ไอ้แบงค์ก้าวออกไปข้างหน้ายกมือไว้ไปรอบอัฒจรรย์ “พี่แบงค์ พี่แบงค์ พี่แบงค์” เสียงตะโกนจากอัฒจรรย์
“3. นายอลงกรณ์ ศรพระวิษณุ ไอ้บีมก้าวออกไปยกมือไหว้ไปรอบสแตน เสียงตะโกนจากสแตน “พี่บีม พี่บีม พี่บีม” ผมเห็นไอ้โอมยิ้มหน้าแป้นอยู่บนสแตน
“4. นายภัทราวุธ อุดมโชค ไอ้ไบร์ทก้าวออกไปข้างหน้ายกมือไหว้ “พี่ไบร์ท พี่ไบร์ท พี่ไบร์ท” เสียงเชียร์ออกมาจากสแตน ถ้าไม่ติดว่าไอ้ไบร์ทมันถนัดประเภทคู่ จะใส่ชื่อมันลงเล่นเดี่ยว แล้วภาวนาให้เจอไอ้เกมส์ งานนี้ชนะใสๆ
“5. นายวิศรุต บุญประสิทธิ์ ไอ้วายก้าวออกไปยกมือไว้ไปรอบอัฒจรรย์ เสียงกรี๊ดดั่งลั่น “พี่วาย พี่วาย พี่วาย” ดังออกมาจากอัฒจรรย์ ไอ้นี่มันป็อปขนาดนี้เลยเหรอวะผมนึกในใจ
“6. สกลกฤษณ์ ประเสริฐทรพัย์ ไอ้เพียวก้าวออกมายกมือไว้ไปรอบทิศ “กรี๊ดดดดด พี่เพียว เสียงดั่งมาจากสแตนที่แก๊งค์สาวๆในโรงเรียนชายล้วน (ห๊ะ แม่เจ้า) นั่งรวมกันอยู่ ตายแระน้องกรู....

นักกีฬาโรงเรียน......ประกอบไปด้วย
   
1.นายณัฐภัทร กิตติกรสกุล เสียงกรี๊ดไอ้เกมส์ดังลั่นมาจากสแตนฝั่งโรงเรียน นั้น  ดูมันจะป็อปมากสุดในทีม 
      2.นายภูริวัจน์ แก้วศักดา ของไอ้เทมส์ก็ไม่แพ้กัน
      3.นายพุฒิพงศ์ กมลเวช ตามมาด้วยของไอ้เจมส์
      4.นายวิชเวช สุนทรจิรศักดิ์ แล้วก็ไอ้เฟรม
      5.นายนนธนันท์ เจษฎากร  ต่อด้วยรุ่นน้องของโรงเรียนนั้น...ไอ้โดม
      6.นายศิริวัฒน์ เขมาพิทักษ์ ปิดท้ายด้วยเสียงกรี๊ดของไอ้เซน น้องเล็กสุดใน
           ทีมมัน

ไอ้เบลกับพวกชมรมถ่ายภาพ เก็บรูปกันมือเป็นระวิง แถมไอ้เคนยังมาช่วยอีกแรงหลังจากงานพิธีเปิดอย่างเป็นทางการเสร็จสิ้นทั้งสองทีมมีเวลาเตรียมตัว 20 นาทีก่อนที่การแข่งขันจะเริ่ม ต้องจัดสรรคนที่จะลงแข่งประเภททีม จะต้องวางมือหลบกันให้ดีๆ จะต้องเอาเดี่ยวมือหนึ่งของเราเจอกับเดี่ยวมือสองของโรงเรียนไอ้เกมส์ เพื่อที่จะเก็บ 1 คะแนนให้ได้ก่อน จากนั้นให้เดี่ยวมือสองของเราวัดกับเดี่ยวมือหนึ่งของโรงเรียนไอ้เกมส์ ถ้าแพ้ก็ยังต้องตัดสินกันที่ประเภทคู่

“ต้องวัดใจกับทีมไอ้เกมส์” ผมบอกทุกคนในทีม
“ไอ้แบงค์ เป็นเดี่ยวมือหนึ่ง”
“กรู เป็นเดี่ยวมือสอง”
“และภาวนาให้ไอ้เกมส์เป็นเดี่ยวมือหนึ่ง และได้เทมส์เป็นเดี่ยวมือสอง” เท่านี้ก็ไปวัดกันที่ประเภทคู่ไอ้บีมไอ้ไบร์ทแล้ว

“ขอให้ทั้งสองทีมส่งรายชื่อประเภททีมที่เต้นอำนวยการด้วยครับ” เสียงประกาศจากสนาม

ผมเดินนำรายชื่อทีมไปส่งที่เต้นอำนวยการ แล้วเดินกลับมารอกับทีมที่ม้านั่งนักกีฬา ไอ้แบงค์เตรียมตัวอบอุ่นร่างกาย เพราะมันเป็นคนแรกที่จะต้องลงสนาม

“ปฏิภาณ ปัทมศิริ กับ ณัฐภัทร กิตติกรสกุล เตรียมพร้อมทำการแข่งขันด้วยครับ” เสียงโฆษกสนามประกาศ ไอ้แบงค์เจอไอ้เกมส์จริงๆด้วย

ไอ้แบงค์หันไปมองหลังม้านั่งนักกีฬาก็เห็นกำลังใจสำคัญของมันนั่งอยู่ตรงนั้น ไอ้อาร์มพยักหน้าให้กำลังใจไอ้แบงค์ ข้างๆก็มากันครบทีม ไอ้บอส ไอ้เบนซ์ ไอ้เบียร์ ไอ้โอม ไอ้บาส ไอ้ปั๊ป! บนอัฒจรรย์ผมเห็น ไอ้เบสต์ชมรม X-Game มาดูกับไอ้แดน ยังมีไอ้บิวชมรมดนตรีมากับไอ้ริวเด็กใหม่มันก็มาด้วย สรุปยกมาทั้งงานเลี้ยงเมื่อคืนเลยใช่หรือเปล่า

ไอ้แบงค์กับไอ้เกมส์กำลังเดินเข้าสนาม เสียงเชียร์จากชมรมเชียร์ทั้งสองโรงเรียนที่นำทีมโดยไอ้บูมกับไอ้นัท ดั่งกระหึ่มไปทั้งสนาม

กรรมการเรียกทั้งสองคนไปเสี่ยงเหรียญเลือกเสริฟกับเลือกแดน แล้วทั้งคู่กับจับมือกัน ไอ้แบงค์เดินมาที่ม้านั่งของตัวเองในสนาม ถอดเสื้อวอร์มกับกางเกงขายาวออก เหลือเสื้อกีฬาสีแดงสดใส กางเกงสีกรมท่า ยี่ห้อ Nike ทั้งชุดรวมไปถึงโคฟเวอร์ ส่วนไอ้เกมส์เสื้อสีน้ำเงิน กางเกง สีขาว Fila ทั้งชุดและโคฟเวอร์ ทั้งคูเริ่มอบอุ่นร่างกาย 5 นาทีก่อนการแข่งขันตามกฎ

หลังจากอบอุ่นร่างกายกันเสร็จเรียบร้อย

“จะเริ่มการแข่งขันประเภททีม เดี่ยวมือหนึ่ง ระหว่าง ปฏิภาณ กับ ณัฐภัทร การแข่งขันแข่งแบบระบบ 2 ใน 3 เซ็ต 6 เกมส์เท่าเล่นระบบไทเบรก 1 เซ็ตเท่าเล่นระบบซุปเปอร์ไทเบรคในเซ็ตที่ 3”

“ผลการเสี่ยงทาย ปฏิภาณ ได้สิทธิ์เลือกเสริฟ ณัฐภัทร ได้สิทธิ์เลือกแดน”
“ต่อไปเป็นการแข่งขันเกมส์ที่หนึ่งของเซ็ตที่หนึ่ง เสริฟโดย....ปฏิภาณ”
“เริ่มเกมส์ 0/0” สิ้นเสียงประกาศจากกรรมการไอ้แบงค์ก็เริ่มเสริฟ..”

คะแนนแรกเป็นไปอย่างสูสี หลังจากดวลลูกหลังเส้นเบตส์ไลน์กัน ไอ้แบงค์ยิงนำให้ไอ้เกมส์ต้องตามไปเก็บลูกด้านซ้ายของคอร์ท ลูกที่รีเทิร์นกลับมาสั้นตกอยู่กลางคอร์ท ไอ้แบงค์เข้าไปกดวินเนอร์เป็นลูกโฟร์แฮนอินไซน์เอาท์ ฉีกหนีไปทางขวาของคอร์ทไอ้เกมส์ไล่ไม่ทัน คะแนนแรกจึงเป็นของเรา เสียงเชียร์จากสแตนดังลั่น

“15 – 0” เสียงกรรมการประกาศ

ไอ้แบงค์เสริฟคะแนนต่อไป ลูกแรกฟอลต์คือหลุดออกจากเส้นที่กำหนดไว้ ไอ้แบงค์ต้องเสริฟลูกที่สอง ซึ่งแน่นอนว่าต้องผ่อนแรงลงเพื่อความแม่นยำให้ลูกลงในเขตที่กำหนดไว้ ถ้าฟอลต์อีกก็จะเสียแต้มไปเลย ลูกเสริฟหลุดออกจากหน้าไม้ไอ้แบงค์ ไอ้เกมส์ก็ตั้งท่าเตรียมยิ่งวินเนอร์ เพราะลูกเสริฟไอ้แบงค์บังคับทิศทางเสริฟได้ไม่ดีเท่าที่ควร จึงโดนกดวินเนอร์อย่าง่ายดาย แต้มที่สองตกเป็นของไอ้เกมส์

“15 – 15” กรรมการขานแต้ม

ลูกเสริฟลูกแรกของไอ้แบงค์กลับมาทำงานอีกครั้งในแต้มที่สามของเกมส์ ไอ้เกมส์รีเทิร์นหลุดออกจากเส้นหลังไปไป กรรมการขาน “เอาท์”

“30 – 15” เสียงขานแต้มจากกรรมการ

แต้มที่4ของเกมส์ เสริฟลูกแรกของไอ้แบงค์ยังคงทำงาน แต่เที่ยวนี้ไอ้เกมส์ดักทางเอาไว้ได้ และรีเทิร์นกลับมาได้ลึก ไอ้แบงค์ถอยหลังเกือบไม่ทัน แต่ยังรีเทริน์ลูกกลับไปได้ด้วยแบ็คแฮนสไลด์แก้ไขสถานการณ์ได้ดี ไอ้เกมส์ได้ทีแอฟโค้ตลูกจนถึงเส้นหลังอีกครั้ง และพาตัวเองขึ้นมาดักรอลูกที่หน้าเน็ต ไอ้แบงค์พยายามจะยิ่งผ่าน แต่ถูกดักไว้ได้ด้วยลูกแบ็คแฮนวอลเล่ย์หน้าเน็ต ลูกตกใกล้กับเน็ต ไอ้แบงค์เข้าไปไม่ทัน

“30 เท่า” กรรมการขานแต้ม

แต้มที่ 5 ลูกเสริฟแรกของไอ้แบงค์ไม่ทำงาน ลูกเสริฟที่สองถูกเสริฟออกไป ไอ้เกมส์ฉวยโอกาสอีกครั้ง โถมตัวยิงโฟร์แฮนด์อินไซด์เอาท์โจมตีมาทางด้านแบ็คแฮนด์ของไอ้แบงค์ๆ ไปทันแค่ใช้แบ็คแฮนสไลด์รีเทิร์นลูกกลับไป แต่ไอ้เกมส์ก็ขึ้นมารออยู่ที่หน้าเน็ตแล้ว ใช้โฟร์แฮนด์วอลเลย์กระแทกลูกไปฝั่งตรงข้ามกับที่ไอ้แบงค์

“30 – 40” กรรมการขานแต้มอีกครั้ง

แต้มนี้ไอ้แบงค์จะเสียอีกไม่ได้ถ้าเสียอีกจะแพ้เกมส์แรกไป ไอ้แบงค์ตั้งใจเสริฟลงตัวทีแบ่งกึ่งกลางคอร์ทอย่างเต็มแรง ไอ้เกมส์คาดไม่ถึงเพราะไปดักรอฟังแบ็คแฮนด์ของมันเอง ไอ้แบงค์เลยได้เอส (เอสคือการที่ฝ่ายรับลูกเสริฟ ไม่สามารถเอาแร็กเก็ตไปโดนลูกได้เลย) ลูกแรกไป

“Deuce ใช้การ Deuce แบบแต้มเดียว” กรรมการขาน

ปกติแล้วการ Deuce จะต้องทำการ Deuce เพื่อตัดสิน 2 แต้ม สมมุติว่าแต้มต่อไปไอ้แบงค์ได้ ไอ้แบงค์จะต้องทำการเสริฟอีกหนึ่งแต้มและต้องได้แต้มนั้นเพื่อปิดเกมส์ ถ้ายังปิดเกมส์ไม่ได้ ก็จะต้องกลับมา Deuce ใหม่อีกครั้ง แต่การแข่งขันระบบนี้คือการ Deuce แค่แต้มเดียวตัดสินไปเลยเพื่อเป็นการออมแรงนักกีฬาซึ่งยังเป็นเยาวชนอยู่ ไอ้แบงค์เสริฟลูกแรงฉีกออกไปทางด้านสามเหลี่ยมของคอร์ท ลูกเลี้ยวหนีหน้าไม้ของไอ้เกมส์  ไอ้เกมส์ไปทันแต่เทิร์นลูกกลับมาไม่พ้นตาข่าย เป็นอันว่าเกมส์แรกเป็นของเรา

“Game โดย ปฏิภาณ” เสียงกรรมการขานหลังเกมส์แรกจบลง

เสียงเชียร์เสียงตบมือดังลั่นคอร์ท ไอ้อาร์มลุกขึ้นตบมือให้ไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์หันหน้ามาทางไอ้อาร์มแล้วพยักหน้าให้ มันกำมือแล้วชูขึ้นแล้วเอามาทุบที่ที่หน้าอกเบา มันหันมามองที่ผม ด้วยความมั่นใจ

“นักกีฬาเปลี่ยนแดน” เสียงกรรมการแจ้งเตือนให้นักกีฬาเปลี่ยนข้างดังขึ้น

Game
See You Next Game

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอบคอมเมนท์ครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
Game Hot สุดเลยใช่ไหมครับ 555+
ส่วนเรื่องเมย์จะเริ่มคลี่ปมใน 36th Game นะครับไม่ถึงกะจบครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ ★KVH™★
เปิด ฮาเรมเลยเหรอครับ คริ คริ คนเขียนขอเปิดด้วยนะครับ^^

ตอมคอมเมนท์คุณ Spelling_B
ตอนนี้ Game ขายดีสุดเลยครับ อ๊ากกกก
ตอนแต่งหลงบ้างเหมือนกันครับ โดยเฉพาะเขียนชื่อสลับ เอิ๊กกกกกก

ตอบคอมเมนท์คุณ MaNaSsAwEe
ขอบคุณครับ ต้องชมคนวาด ส่วนคนเขียน แค่นั่งหารูป มาให้คนวาดครับ เอิ๊กกก
ส่วนเรื่องนี้ถ้าไม่มีเมย์ มันจะกลาย ว้าย วาย เลยนะครับ


ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์เลยนะครับ เป็นกำลังใจอย่างดีให้คนเขียนๆต่อไปครับ^^

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-04-2014 23:54:25 โดย destiny_of_b »

ออฟไลน์ ★KVH™★

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 516
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-3
เหมือนไปนั่งอยู่ข้างสนามแข่ง  :hao7:

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :serius2: เกมส์แพ้ได้ไง ฉันอุตส่าห์เชียร์สุดใจขาดดิ้น  :katai1:
ดักตบแบงค์  :beat:  :z6:

มามา เดี๋ยวปลอดใจให้  :laugh:

ปอลิง : พิมพ์นามสกุลเกมส์ผิดอ่ะจ้า

ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 28th Game –  Competition II
เกมส์ที่ 2 เริ่มต้นขึ้น โดยเกมส์นี้เป็นเกมส์เสริฟของไอ้เกมส์ ลูกเสริฟลูกแรกของมันทำงานอย่างมีประสิทธิภาพทุกลูก ไอ้แบงค์แถบจะทำอะไรไม่ได้เลย แค่รีเทรินกลับไปได้ก็เกือบจะแย่แล้ว พอลูกตกลงสั้นกลางคอร์ท ก็โดนไอ้เกมส์ขึ้นกดวินเนอร์ทุกครั้ง เกมส์นี้ไอ้แบงค์ทำคะแนนไม่ได้เลย จาก 15 - 0 / 30 – 0 / 40 – 0 / Game ตอนนี้เสมอกัน 1 – 1 เกมส์

เกมส์ที่ 3 ไอ้แบงค์กลับมาเสริฟอีกครั้ง เป็นอันรู้กันในวงการเทนนิสว่าเกมส์นี้ต้องรักษาเกมส์เสริฟให้ได้ เพราะถ้าโดนเบรค (แพ้) เกมส์ต่อไปไอ้เกมส์จะมาเสริฟ และจะนำห่างออกไป ไอ้แบงค์ก็ตั้งใจที่จะเล่น ตามไปเก็บทุกลูก เป็นอีกเกมส์ที่สู้สีมาก จนต้องมาตัดสินกันที่ Deuce ไอ้แบงค์ฮึดเอาแต้มสำคัญนี้มาจนได้ ตอนนี้ ไอ้แบงค์นำ 2 – 1 เกมส์

เกมส์ที่ 4 – 8 ต่างฝ่ายสามารถรักษาเกมส์เสริฟกันไว้ได้ตอนนี้เสมอกันที่ 4 – 4 เกมส์

เกมส์ที่ 9 ไอ้แบงค์เป็นฝ่ายเสริฟและต้องรักษาเกมส์นี้ไว้ให้ได้ ถ้าโดนเบรคจะเป็นเรื่องอันตราย เพราะไอ้เกมส์จะนำ 5-4 เกมส์ แล้วเกมส์ต่อไปไอ้เกมส์จะออกมาเสริฟเพื่อปิดเซ็ต ไอ้แบงค์ก็ไม่ทำให้ผิดหวังรักษาเกมส์เสริฟไว้ได้ขึ้นนำ 5 – 4 เกมส์

เกมส์ต่อไปถ้าเบรคได้ก็จะชนะ แต่ตั้งแต่เริ่มแข่งกันมายังไม่มีใครเบรคเกมส์เสริฟของใครได้เลย และก็เป็นเช่นนั้นจนเกมส์ที่ 12 ที่ทั้งสองคนมาเสมอกันที่ 6 – 6 เกมส์

ต้องตัดสินกันด้วยเกมส์ ไทเบรก ที่เป็นการจำลองการเล่นเซ็ต โดยที่นับแต้มคะแนนแทนเกมส์การแข่งขัน  แต่ละคแนนก็เบียดแย้งกันสูสี สุดท้ายไอ้แบงค์ ก็ชนะในเกมส์ไทเบรก ด้วยคะแนน 12 – 10

ไอ้แบงค์มองไปทางไอ้อาร์ม กำลังใจสำคัญของมัน มันส่งซิกด้วยโค้ดที่พวกมันสองคนเข้าใจกัน ก่อนจะเดินมานั่งพักระหว่างเซ็ตที่ม้านั่งนักกีฬา

“ยังเหลือมั้ยวะ” มันถามมันเพราะเป็นห่วงเรื่องแรงของมัน เพราะเซ็ตแรกก็ยาวจนถึงไทเบรก
“ยังเหลือวะ ไอ้เกมส์แมร่งเหนียวชิบหาย” มันบ่นอุบ
“ยังไงก้ได้เซ็ตแรกมาแล้วมรึง อีกเซ็ตหนึ่ง เอาหน่อย” ผมให้กำลังใจมันไป

งานนี้ดูเหมือนว่าไอ้ไบร์ทจะลำบากใจอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะอีกฝั่งก็ทีมโรงเรียนเรา อีกฝ่ายก็ทีมลอร์ดวอร์เดอมอร์ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร แถมยังโดนแซวไอ้แบงค์แซว อย่างอารมณ์ดี

“ไอ้ไบร์ท มรึงห้ามปันใจไปเชียร์ไอ้เกมส์นะสัส” เล่นเอาไอ้ไบร์ทหน้าเหรอหรา

“ไทม์” เสียงขานจากกรรมการ เป็นสัญญาณว่าเซ็ตที่สองกำลังจะเริ่มต้นขึ้น เกมส์แรกไอ้เกมส์เป็นฝ่ายเสริฟ ฟอร์มยังคงดีรักษาเกมส์แรกไปได้อย่างง่ายดาย ออกนำไอ้แบงค์ไปก่อน 1 – 0 เกมส์

ทั้งไอ้เกมส์และไอ้แบงค์ ยังคงเหนียวแน่นในเกมส์เสริฟของตัวเอง   จนมาเสมอที่ 5 – 5 เกมส์ ไอ้แบงค์เริ่มอ่อนระโหยโรยแรงจนสังเกตเห็นได้ เพราะเป็นเกมส์ที่สู้สีและต้องใช้พลกำลังอย่างมากที่จะต่อกรกับไอ้เกมส์

เกมส์ที่ 11 ไอ้เกมส์เป็นฝ่ายเสริฟ และก็ยังคงรักษาเกมส์เสริฟเอาไว้ได้ขึ้นนำไป 6 – 5 เกมส์  ไอ้แบงค์ต้องรักษาเกมส์เสริฟให้ได้ เพื่อไปตัดสินกันที่ระบบไทเบรก อีกครั้ง แต่ด้วยกำลังที่เหลือน้อย และเริ่มล้ากับการแข่งขัน เกมส์ที่ 12 ไอ้แบงค์ก็พลาดท่าจนได้ เซ็ตที่ 2 ไอ้เกมส์ชนะไปด้วยสกอร์ 7 – 5 เกมส์

ต้องตัดสินกันด้วยเซ็ตที่ 3 ที่ตกลงกันไว้ว่าจะใช้ระบบซุปเปอร์ไทเบรก 10 เต้น ใครถึงแต้มที่ 10 ก่อนโดยที่นำคู่ต่อสู่มากกว่า 2 แต้มก็จะเป็นฝ่ายชนะในแมตซ์นี้ไปเลย แต่ผมไม่ได้อยู่ดู เพราะต้องออกไปเตรียมอบอุ่นร่างกาย เพราะจบจากคู่นี้ก็เป็นคู่ของผมกับไอ้เทมส์ต่อ ฝากไอ้ไบร์ทกับไอ้บีม กระตุ้นไอ้แบงค์อยู่ที่ม้านั่งนักกีฬา

ผมเดินออกมาวอร์มอีกคอร์ท โดยที่ไอ้วายมาช่วยน็อกบอล หลังจากยืดกล้ามเนื้อกันเรียบร้อยก็ลงคอร์ทเพื่อน็อกบอล กับไอ้วาย สายตาผมเหลือบไปเห็น กำลังใจของผมมาเดินมานั่งให้กำลังใจอยู่ที่ม้านั่งในคอร์ทที่ผมจะซ้อม พร้อมรอยยิ้มที่สดใสส่งมาให้ผม ผมน็อกไปสักพัก สายตาก็เห็น หญิงสาวในชุดสวย มายืนอยู่ข้างๆคอร์ท เมย์ครับ ผมหันไปมองที่ไอ้บอส แต่มันไม่อยู่ที่ม้านั่งแล้วครับ มันกำลังเดินออกไปรับเมย์ และกุลีกึจอพาเมย์มานั่งที่ม้านั่ง

“พี่โบ๊ทระวังบอล”  ไอ้วายตะโกนข้ามฝั่งมาบอก เพราะลูกที่มันกำลังรีเทิร์นกลับมากำลังเข้าใกล้ตัวผม ดีที่ผมยกแรกเก็ตขึ้นกันไว้ได้ทัน เกือบไปแล้วตรู

“พี่ผมขอโทษ” ไอ้วายรีบตะโกนมาบอก ผมส่ายมือบอกมันว่าไม่เป็นไร  ยังไม่ทันจะหันหลังไปน็อกต่อ
“พี่โบ๊ท พี่แบงค์แพ้ซุปเปอร์ไทเบรก ไป 7 – 10” ไอ้เพียวเดินมาตะโกนบอก

ผมพยักหน้ารับทราบ หยุดน็อกกับไอ้วาย ผมต้องไปเตรียมตัวที่คอร์ทแล้ว ผมเดินไปที่ม้านั่งเก็บของ

“สู้ๆนะคะ โบ๊ท” เสียงเมย์อวยพร
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมตอบเธอกลับไป

“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกรูดูแลเมย์ให้” ไอ้บอสอาสา ผมสบตามันมันพยักหน้าให้หมายความว่าไม่ต้องห่วง

ผมเดินกลับมาที่คอร์ทที่ใช้แข่ง ไอ้แบงค์นั่งหมดสภาพ อยู่ที่ม้านั่งนักกีฬา โดยเลขาสภาคุณชายอาร์ม มานั่งพัดวีอยู่ข้างๆ

“กรูขอโทษหว่ะ หมดจริงๆ” ผมตบไหล่มัน
“ไม่เป็นไรมรึง มรึงเต็มที่แล้ว กรูเห็นมรึงสู้ขาดใจ เดี๋ยวกรูต่อเอง”
“กรูฝากมรึงด้วย ภาระเลยมาตกอยู่ที่มรึง” ไอ้แบงค์มันบ่นตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงมรึง กรูสู้ขาดใจแน่ๆ มรึงไม่ต้องห่วง” ผมตบบ่ามัน

“รัชชานนท์ สุขอนันต์ กับ ภูริวัจน์ แก้วศักดา เตรียมพร้อมทำการแข่งขันด้วยครับ” เสียงโฆษกสนามประกาศ

ผมกับไอ้เทมส์เดินเข้าสนาม เสียงเชียร์จากชมรมเชียร์ดั่งกระหึ่มไปทั้งสนาม

กรรมการเรียกเราสองคนไปเสี่ยงเหรียญเลือกเสริฟกับเลือกแดน แล้วผมจับมือกับไอ้เทมส์ ผมกลับมาที่ม้านั่งของตัวเองในสนาม ถอดเสื้อวอร์มกับกางเกงขายาวออก เหลือเสื้อกีฬาสีเขียวยี่ห้อ Adidas กับกางเกงสีดำมีแถบสีขาวสามแถบอยู่ข้างกางเกง

หลังจากอบอุ่นร่างกายกันเสร็จเรียบร้อย

“เริ่มการแข่งขันประเภททีม เดี่ยวมือสอง ระหว่าง รัชชานนท์ กับ ภูริวัจน์”
“การแข่งขันแข่งแบบระบบ 2 ใน 3 เซ็ต”
“6 เกมส์เท่าเล่นระบบไทเบรก”
“1 เซ็ตเท่าเล่นระบบซุปเปอร์ไทเบรคในเซ็ตที่ 3”

“ผลการเสี่ยงทาย ภูริวัจน์ ได้สิทธิ์เลือกเสริฟ รัชชานนท์ ได้สิทธิ์เลือกแดน”
“ต่อไปเป็นการแข่งขันเกมส์ที่หนึ่งของเซ็ตที่หนึ่ง เสริฟโดย....ภูริวัจน์”
“เริ่มเกมส์ 0 - 0”

เกมส์กำลังจะเริ่มขึ้น ผมแอบหันไปมองทั้งสองคนที่นั่งเชียร์อยู่ข้างสนาม ทั้งบอสและเมย์พยักหน้าให้ผม ผมจะทำให้ดีที่สุดผมบอกกับตัวเองอย่างนั้น

ลูกเสริฟแรกของไอ้เทมส์ถูกโยนขึ้นไปแล้วผมดักทางได้รีเทิร์นกลับไปได้โดยไม่ยากเย็นนัก ไอ้เทมส์วางลูกกลับมาอีกด้านหนึ่งของคอร์ท ผมเคลื่อนตัวไปเก็บ ไอ้เทมส์ได้ใจ รุกขึ้นมาประชิดเน็ต ผมรู้ว่ามีอยู่สองทางคือโยนลูก ล็อป ข้ามหัวมันไป หรือไม่ก็ต้องยิ่งผ่านตัวมันไปให้ได้ และก็เป็นอย่างหลังที่ผมเลือก ไอ้เทมส์ขึ้นมาคุมหน้าเน็ตได้ค่อนข้างไม่ดีเท่าที่ควร ผมยิงลูกไปทางด้านไกลจากตัวมัน ไอ้เทมส์พยายามพุ่งตัวไป แต่ก็ช้าเกินไป หน้าไม้สัมผัสลูกแต่ไม่สามารถควบคุมทิศทางได้ แต้มแรกในแมตซ์นี้ จึงตกเป็นของผม

“0 – 15” กรรมการขานแต้มแรก

ลูกเสริฟแรกของไอ้เทมส์ถูกขานเสีย ลูกเสริฟที่สองถูกเสริฟมา ผมเบี่ยงตัวตีโฟร์แฮนด์อินไซน์เอาท์โจมตีไปทางแบ็คแฮนด์ของไอ้เทมส์ มันคาดไม่ถึงว่าผมจะโจมอย่างรวดเร็ว แต้มที่สองจึงตกเป็นของผม

“ 0 – 30” กรรมการขานแต้มอีกครั้ง

แต้มที่สามไอ้เทมส์กดดัน เสริฟเสียทั้ง 2 ลูก กลายเป็น ดับเบิ้ลฟอล์ต แต้มนี้ผมได้มาโดยไม่ต้องออกแรง

“0 – 40” กรรมการขานแต้ม

ผมต้องข่มขวัญไอ้เทมส์ให้ได้ โดยที่จะต้องไม่ปล่อยให้ไอ้เทมส์ได้แต้มในเกมส์แรกของมัน หลังจากตีโต้กันมาสักครู่ลูกเทิร์นของไอ้เทมส์เริ่มตกสั้นลงเรื่อยๆ ผมจึงได้โอกาศ โจมตีไปทางแบ็คแฮนของมันอีกครั้ง เพื่อพาตัวเองขึ้นไปปิดเต้มที่หน้าเน็ต ผมเล็งไปที่เส้นด้านข้าง ต้องทำให้มันไปได้แค่บล็อกลูกกลับมาเท่านั้น ถ้าผมยิงไปไม่ดีพอ มีโอกาสที่ไอ้เทมส์จะยิ่งผ่านผมได้เช่นกัน แต่ลูกที่ยิงไปกลับดีเกินคาด ไอ้เทมส์ไปได้แค่บล็อกลูกกลับมาเท่านั้น ผมกระแทกวอลเลย์ฉีกไปอีกด้านที่ตัวไอ้เทมส์อยู่

“Game โดย รัชชานนท์” กรรมการขานเกมส์แรกที่ผมสามารถเบรคไอ้เทมส์มาได้ เสียงเชียร์ดังลั่นสนาม ผมหันไปมองที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ ทั้งไอ้บอสและเมย์ ตบมือให้ผมด้วยความดีใจ ผมกำมือแล้วเอามาทุบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ สองครั้งและเอากำปั้นชี้ไปทางที่สองคนนั่งอยู่...........ก่อนจะเดินเปลี่ยนแดนกับไอ้เทมส์

Game
See You Next Game


--------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอบคอมเมนท์ครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ ★KVH™★
ขอบคุณครับ ตอนแรกยังกลัวเลยว่าบรรยายแล้วคนอ่านจะเข้าใจไหม T-T

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer

เกมส์ยังไม่ได้แพ้นะครับ แพ้แค่เกมส์แรกเท่านั้นเองครับ
และนามสกุลนี้ต้องใช้นามสกุลคุณ IsDeer หรือเปล่าครับ อิอิ


ออฟไลน์ destiny_of_b

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
@ 29th Game – Competition III

เกมส์ที่ 2 ของเซ็ตแรก เริ่มต้นด้วยความมั่นใจของผม ลูกเสริฟแรกทำงานอย่างที่ใจคิด ไอ้เทมส์วิ่งไล่เก็บลูกไปทั่วคอร์ท ไอ้เทมส์ไม่สามารถนำผมไปสู่เกมส์ที่มันถนัดได้ สุดท้ายผมก็ไม่ปล่อยให้ไอ้เทมส์ได้คะแนนเป็นเกมส์ที่สอง 15 – 0, 30 – 0, 40 – 0, Game

“รัชชานนท์นำ 2 – 0 เกมส์” กรรมการขานเกมส์

เกมส์ที่ 3 ไอ้เทมส์กลับมาเสริฟ และเริ่มตั้งตัวได้กับลูกเสริฟแรกของมัน อาจเพราะมันลดความแรงลงแต่เน้นทิศทางมากขึ้นมันจึงปรับให้ลูกเสริฟแรกของมันไม่ถูกขานเสียได้มากขึ้น ถ้าผมอยากได้เซ็ตนี้อย่างไม่ยากเย็น ผมจำเป็นต้องเบรคเกมส์เสริฟนี้ของไอ้เทมส์อีกเกมส์ จะได้นำห่าง 3 – 0 แต่เกมส์นั้นเริ่มไม่ง่าย เพราะลูกเสริฟแรกมันเริ่มทำงาน ผมต้องระวังการเทิร์นเสรฟมากขึ้น ผมพยายามรีเทิร์นลูกเสริฟให้ลึกเข้าไว้ก่อน ถึงแม้จะวางลูกให้ไอ้เทมส์เคลื่อนที่ไม่ค่อยได้ แต่ผมก็ยันมันอยู่ท้ายคอร์ท ไอ้เทมส์เองก็ไม่สามารถจะรุกผมได้ถนัด สุดท้ายมันก็เร่งตัวเองโดยการยิงลูกวินเนอร์แต่ก็พลาดไปหลายลูก เกมส์นี้ยื้อกันอยู่นานก่อนที่ผมจะปิดได้ 15 – 0, 15 – 15, 30 – 15, 30 – 30, 30 – 40, Game

“รัชานนท์นำ 3 – 0 เกมส์” กรมการขานเกมส์อีกครั้ง

เสียงตรบมือดังลั่นสนาม ผมเดินกลับมาพักที่ม้านั่งนักกีฬา ไอ้แบงค์ หน้าตาดีขึ้นหลังจากได้พัก ดูมันสบายใจขึ้นเพราะอย่างน้อยผมก็นำอยู่ ผมมองเลยไปที่หลังม้านั่ง ไอ้บอสดีใจชูกำปั้นให้ผมพร้อมกับพยักหน้าให้ เมย์ตบมือยิ้มด้วยความภูมิใจ นั่นทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย ผมทำให้คนที่ผมรักภูมิใจได้

“ไทม์” เสียงขานจากกรรมการ ผมเดินกลับลงไปในคอร์ท เกมส์ที่ 4 เริ่มต้นขึ้นโดยผมเป็นคนเสริฟ ไอ้เทมส์ยังแก้ปัญหากับลูกเสริฟแรกของผมไม่ได้ ลูกเสริฟผมยังคงพาไอ้เทมส์หลุดออกจากคอร์ทไปได้หลายครั้ง และทุกครั้งการรีเทิร์นลูกเสริฟกลับมาของไอ้เทมส์เป็นเพื่อเซฟลูกให้กลับมาเพียงแค่ลงในคอร์ทเท่านั้น โอกาสจึงเป็นของผมในการที่จะปิดแต้มในเกมส์อย่างไม่ยากเย็นนัก สุดท้ายผมก็ปิดเกมส์นี้ได้ โดยปล่อยให้ไอ้เทมส์ได้ไปเพียงแต้มเดียว 15 – 0, 30 – 0, 30 – 15, 40 – 15, Game

“รัชชานนท์นำ 4 – 0 เกมส์” กรรมการขานออกไมค์ เสียงกองเชียร์โรงเรียนเราดั่งสนั่น

เกมส์ที่ 5 ไอ้เทมส์เป็นฝ่ายเสริฟ ลูกเสริฟแรกของมันเริ่มเข้าที่เข้าทาง เกมส์นี้เล่นเอาผมเริ่มหายใจแรงขึ้น เพราะแต่ละแต้มโต้กันอยู่นาน ตรึงทั้งคู่อยู่ที่เส้นเบสไลน์ท้ายคอร์ท แต่ผมอึดกว่า ก่อนจะเก็บเกมส์ที่ 5 ไปอย่างฮืดจับ

“รัชชานนท์นำ 5 – 0 เกมส์” ผมเดินกลับมาพักที่ม้านั่งนักกีฬา

เกมส์ที่ 6 ผมเป็นฝ่ายเสริฟ และตั้งใจจะปิดเซ็ตในเกมส์นี้ให้ได้ ลูกเสริฟแรกยังคงทำงานตามที่มันควรจะเป็น ไอ้เทมส์ยังไม่สามารถแก้ทางลูกเสริฟของผมได้ มันพยายาม เข้ามาดักลูกเสริฟเสี่ยงที่จะยิงวินเนอร์สวนกลับมา แต่ก็ผิดพลาดเองไปหลายลูก และในที่สุดผมกิปิดเกมส์นี้ได้

“Game เซ็ตแรก รัชชานนท์ชนะไปในด้วยสกอร์ 6 – 0 เกมส์”

สิ้นเสียงกรรมการ ทั้งสนามก็เฮกันลั่น ผมเก็บเซ็ตแรกมาตุนไว้เรียบร้อยแล้ว ไอ้บอส กับ เมย์ ตบมือดีใจกันใหญ่ ผมกำมือเขย่าด้วยความมั่นใจและมองไปทางพวกเค้า ไอ้แบงค์ ไอ้บีม ไอ้ไบร์ท ไอ้เพียว ไอ้วาย มารุมแสดงความยินดีที่ม้านั่งนักกีฬากันใหญ่ แต่ยังดีใจมากไม่ได้ตราบใดที่ยังไม่ปิดแมตซ์ อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้ 
 
ผมชำเลืองมองไปยังม้านั่งฝั่งโรงเรียนนั้น เห็นไอ้เกมส์กำลังติวเข้มเกี่ยวกับการแก้เกมส์ให้กับไอ้เทมส์ เพื่อจะเอามารับมือผมในเซ็ตที่ 2 แต่ผมคงไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป ไม่อยากต้องมาวัดกันในซุปเปอร์ไทเบรก ในเซ็ตที่ 3 อีก
                                                                   
เซ็ตที่ 2 เริ่มต้น โดยเซ็ตนี้ผมเป็นฝ่ายเสริฟก่อน เกมส์เริ่มไม่ง่ายเหมือนเมื่อเซ็ตแรก ไอ้เทมส์เริ่มดักทางลูกเสริฟผมได้ คงเป็นเพราไอ้เกมส์มันแนะนำ แต้มเบียดกันไปมาจนต้องมา Deuce สุดท้ายผมก็ปิดด้วยลูกโฟร์แฮนด์ขนานเส้น  ปิดเกมส์แรกไปได้                                 

“รัชชานนท์นำ 1 – 0 เกมส์” เสียงประกาศจากกรมการดังออกมา

ผมกับไอ้เทมส์เดินสลับแดนกัน ไอ้บอสดูจะเป็นกังวลเมื่อเห็นรูปเกมส์ของไอ้เทมส์เริ่มเบียดขึ้นมา แต่ยังคงพยักหน้าให้ส่งกำลังใจให้ผมมา เมย์ก็ยังคงตบมือเป็นก่ำลังใจให้ผม

เกมส์ที่ 2 เริ่มขึ้นโดยไอ้ไทมส์เป็นฝ่ายเสริฟ ลูกเสริฟแรกของมันทำงานแล้ว และจี้ไปที่แบ็คแฮนด์ผม คงโดนไอ้เกมส์บอกจุดอ่อนของผมเข้าให้แล้ว ไอ้เทมส์เริ่มควบคุมเกมส์ได้ ผมเริ่มต้องวิ่งไปเก็บลูกซ้ายที ขวาที แต่ละลูกที่มันวางมาคมเลยทีเดียว แต่ผมยังสู้ไม่ยอมปล่อยให้ได้แต่ละแต้มไปง่ายๆ สุดท้ายก็ต้องมา Deuce กันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเสียแต้ม เกมส์ที่ 2 เลยตกเป็นของไอ้เทมส์

“Game โดยภูริวัจน์ เสมอกัน 1 – 1 เกมส์” กรรมการขานสกอร์

เสียงตบมือจากกองเชียร์โรงเรียนนั้นดั่งสนั่นขึ้นมาทันที หลังจากที่นั่งเงียบกันมานาน ผมหันมองไปทางม้านั่งนักกีฬา พวกไอ้แบงค์ ตะโกนกลับออกมา “สู้โว้ยมรึง” หันไปมองทางไอ้บอสอ่านริมฝีปากมันได้ว่า “สู้ๆโบ๊ท” ผมรู้ตัวว่าจะแพ้ไม่ได้ เกมส์ต่อไปยังไงก็ต้องรักษาเกมส์เสริฟตัวเองไว้ให้ได้

เกมส์ที่ 3 ผมตั้งใจที่จะรักษาเกมส์นี้ไว้ให้ได้ ลูกเสริฟผมยังคงทำงาน ผมเริ่มเปลี่ยนเกมส์ โดยการพาตัวเองตามลูกเสริฟขึ้นไปวอลเลย์อยู่ที่หน้าเน็ต พยายามยกระดับการเล่นของตัวเองให้ดีขึ้นไปอีกระดับ เปลี่ยนกลยุทธ ซึ่งได้ผล ไอ้เทมส์ เห็นผมเปลี่ยนแนวทางการเล่น มันเองก็ต้องเร่งเกมส์ให้เร็วขึ้น ซึงโอกาสพลาดก็มากขึ้นเป็นเงาตามตัว เกมส์นี้ผมจึงเก็บมาได้

“รัชชานนท์นำ 2 – 1 เกมส์” หลังกรรมการขานแต้มผมเดินกลับมาพักที่นั่งพักนักกีฬา เสียงตบมือเสียงเชียร์จากทั้งสองโรงเรียนดังลั่น

เกมส์ที่ 4 และที่ 7 ทั้งผมและไอ้เทมส์ก็ยังคงรักษาเกมส์เสริฟกันเอาไว้ได้ สกอร์ตอนนี้คือผมนำ 4 – 3 เกมส์ ยังไม่มีใครเพลี่ยงพล้ำ กองเชียร์เร่งจังหวะในการเชียร์เพิ่มขึ้น บรรยากาสชวนฮึกเหิม ผมเริ่มไล่ไอ้บีมกบไอ้ไบร์ทไป อบอุ่นร่างกาย เพราะเกมส์หน้าผมตั้งใจรักษาเกมส์เสริฟตัวเองให้ได้เพื่อขึ้นนำ 5- 3 และจะเบรคไอ้เทมส์เพื่อปิดเซ็ตให้ได้

เกมส์ที่ 8 ผมทำตามเป้าหมายได้โดยสามารถรักษาเกมส์เสริฟตัวเองได้ ขึ้นไปนำ 5- 3 เกมส์ จ่อรอแล้ว ไอ้เทมส์ไม่มีทางเลือกต้องรักษาเกมส์เสริฟเกมส์ต่อไปของมันให้ได้ เพื่อที่จะอยู่ในการแข่งขันต่อไป

เกมส์ที่ 9 ไอ้เทมส์เสริฟเพื่อความอยู่รอด ในขณะที่ผมมุ่งมั่นที่จะเบรคเกมส์เสริฟของมันเพื่อปิดเซ็ตให้ได้ แต้มแรกผมกดดันมันโดยการชิดหน้าเน็ต ไอ้เทมส์พยายามยิงผ่านผมแต่ผมสามารถดักลูกของมันได้และวอลเลย์หยอดลงไปที่หน้าเน็ตของมันอย่างสวยงาม

“0 – 15” กรรมการขานแต้ม เสียงตบมือจากสแตนกองเชียร์โรงเรียนเราดังลั่น

แต้มที่ 2 ของเกมส์ ไอ้เทมส์เสริฟลูกแรกเสีย ผมเข้าโจมตีลูกเสริฟที่สองของมัน โดยวางโฟรแฮนด์ทแยงมุม ทำให้ไอ้เกมส์หลุดออกจากคอร์ทไป ลูกที่เทิร์นกลับมาตกสั้นที่กลางคอร์ท ผมเข้าไปกด โฟร์แฮนด์ทแยงมุมอีกครั้ง ย้อนรอยขณะที่ไอ้เทมส์พยายามวิ่งกลับมาคลุมคอร์ทที่ตรงกลาง

“0 – 30” เสียงตบมือดังขึ้นอีกรอบ

แต้มที่ 3 ของเกมส์ ไอ้เทมส์กลับมาเสริฟลูกแรกลง ผมยื่นแร็กเก็ตไปคว้าเกือบไม่ทัน ได้แต่บล็อกลูกลอยกลับไปเท่านั้น แต่ไอ้เทมส์ก็ขึ้นมารออยุ่หน้าเน็ตเรียบร้อย มันวอลเลย์วางไปอีกด้านของตัวผม แต้มนี้ได้เทมส์ได้ไป

“15 – 30” กรรมการขานแต้ม เสียงกองเชียร์ฝั่งโรงเรียนนั้นเฮกันลั่น

แต้มที่ 4 ของเกมส์ ไอ้เทมส์เสริฟลูกแรกเสีย ด้วยความกดดันว่ามันจะเสียแต้มนี้ไม่ได้ จึงทำให้ลูกเสริฟที่สองของมันหลุดเส้นกลางคอร์ทออกไปนิดนึง กลายเป็น ดับเบิ้ลฟอล์ต แต้มนี้ผมได้มาเพราะความผิดพลาดของไอ้เทมส์เอง

“15 – 40 “ กรรมการขานแต้มอีกครั้ง

แต้มที่ 5 ของเกมส์ ถ้าผมเก็บได้ ก็จะปิดแมตซ์นี้ได้ แล้วจะต้องไปวัดที่ประเภทคู่ ของไอ้บีมไอ้ไบร์ท ที่คู่ของเรามีประสบการณ์ที่เหนือกว่า ลูกเสริฟแรกของไอ้เทมส์ทำงาน แต่ผมดักทางไว้ถูก เทิร์นลูกมันกลับไปได้ลึก ไอ้เทมสผงะถอยออกไปอยู่หลังเส้นท้ายคอร์ท ตอนแรกมันคิดจะขึ้นมาชิดหน้าเน็ต มันพยายามหาจังหวะ วางลูกฉีกออกด้านข้าง เพื่อให้ผมถล่ำไปและมันจะได้ขึ้นมาปิดแต้มที่หน้าเน็ต มันวางฉ๊กมาทางด้านแบ็คแฮนด์ของผม แต่ลูกฉ๊กออกไปด้านข้างไม่มากพอ ผมเลยไปทันผมชำเลืองมองไปทางมันเห็นไอ้เทมส์พยายามขึ้นมาชิดหน้าเน็ตอย่างรวดเร็ว จังหวะนั้น ผมจึงปั่นแบ็คแฮนท็อปสปินล็อบ เพื่อโยนลูกข้ามหัวมันไปที่ท้ายคอร์ท ไอ้เทมส์เห็นอย่างนั้นก็วิ่งหันหลังกลับเพื่อจะไล่ลูก พอลูกลงกระทบพื้นสนาม แรงหมุนของลูกที่ผมพยายามใส่ก็ส่งผลทำให้ลูกดีดหนีออกห่างจากไอ้เทมส์ออกไป  และแต้มนี้ก็ตกเป็นของผม

“Game Set Match โดย รัชชานนท์ รัชชานนท์ชนะไปด้วย สกอร์ 2 ต่อ 0 เซ็ต”

เสียงกรรมการประกาศ ผมเดินมารอหนาเน็ตเพื่อจับมือกับไอ้เทมส์ เราสองคนยกมือขึ้นไหวของคุณกันแล้วก็จับมือกัน แล้วก็หันไปยกมือไหว้ขอบคุณกรรมการ  เสียงตบมือดังไปทั้งสนาม ผมกับไอ้เทมส์ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณทุกๆคนที่เชียร์

ในขณะที่ภาพผู้ชมรอบด้านเบลอๆ แต่ผมเห็นคนหนึ่งเด่นชัดอยู่บนอัฒจรรย์ ชูนิวโป้งขึ้นอย่างภาคภูมใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผมโคตรภูมิใจที่ทำให้ไอ้บอสยิ้มแล้วก็ภูมิใจไปกับความสำเร็จของผมได้ ข้างๆกัน มีอีกรอยยิ้มหนึ่ง ส่งให้ผมด้วยความภาคภูมิใจอีกเช่นกัน ผมอยากจะรักษารอยยิ้มขอคนทั้งสองคนอยู่กับผมไปนานๆ

ไอ้แบงค์วิ่งมากอดแสดงความยินดีกับผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ ภาระหน้าที่ของเรายังไม่จบ ยังเหลืออีกแมตซ์ที่ต้องลุ้น ความหวังของทีมโรงเรียนเราอยู่ที่ไอ้บีมกับไอ้ไบร์ทแล้ว..........

Game
See You Next Game

ออฟไลน์ nunnan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2275
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-6

ออฟไลน์ MaRiTt_TCL

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1513
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +67/-6

ออฟไลน์ OJSG7

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน แต๊ แด แด แด๊ 5555+
สู้ ๆ น่ะคนเขียน

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :call: ขอให้เกมส์ชนะเลิศนะจ๊ะ
ขอโทษตัวละครหลักด้วยจ่ะ ฉันไม่สามารถปันใจไปหาพวกคุณได้แล้ว
ขณะนี้ฉันต้องอยู่ข้างเกมส์

อิไบร์ทมองเกมส์ของชั้นทำไม  :beat: :beat: :beat:

ปอลิง: ตอนกรรมการประกาศชื่อเกมส์กับแบงค์อ่ะ นามสกุลมันผิดอ่ะจ้า ต้องเป็น "กิตติกรสกุล" สิถึงจะถูก
เราแต่งเข้าบ้านเกมส์ต้องเป็นฝ่ายเปลี่ยนเป็น กิตติกรสกุล สิ ฮ่าฮ่าฮ่า  :hao7:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด