หัวข้อ: : destiny of B ชุลมุนวุ่นนัก..รักของนายตัวบี : Final Game Up 12เม.ย58 จบแล้วครับ

[tarkung]

รอ..........รออออออ อยากอ่านต่อนะ

[tarkung]

อยากอ่านต่อ กลับมาเขียนต่อด้วยนะครับ

[destiny_of_b]

@ 39th Game  –  Beautiful Sunset

รถทั้งสี่คันมาจอดต่อแถวยาวเหยียดรอขึ้นเรือเฟอร์รี่ เราลงมาสูดอากาศ ยืดเส้นยืดสายกันนอกรถ

“ไปถ่ายรูปกัน” บอสชวนผมเดินตรงท่าเรือ
“อืมม” เสียงจากลำคอตอบคำชวนของบอสออกไป ผมเดินตามบอสไป ทะเลสีฟ้าสด กับแสงแดดยามบ่าย ถึงแม้จะร้อนไปหน่อยแต่ ก็สดชื่นกับบอากาศ ทำเอาลืมความร้อนไปเลย

“ยิ้มหน่อย” เสียงบอสบอกผมคลี่ยิ้มออก
“แชด” เสียงถ่ายรูปดังขึ้นจากกล้อง xperia z1 ของมัน

“เฮ้ยยย ไอ้โบ๊ท ไอ้บอส ขึ้นรถได้แล้ว เรือมาแล้ว” เสียงไอ้แบงค์วิ่งมาตะโกนเรียก เพิ่งถ่ายได้แค่รูปเดียวเอง เง้อออ

ผมกับบอสมาถึงรถ ไอ้เบนซ์กำลังจ่ายค่าเรือเฟอร์รี่  รถของเราค่อยๆเคลื่อนที่ลงมาในเรือ พอจอดรถกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เดินขึ้นมาด้านบนของตัวเรือ ที่เป็นที่นั่งเรียงราย มีหลังคากันความร้อน เพื่อหาที่นั่งกันตามสบาย

ไม่นานเรือรำใหญ่ก็ค่อยๆออกจากท่า ลมเย็นๆเริ่มพัดเข้า เรือค่อยแหวกคลื่นมุ่งหน้าสู่เกาะใหญ่ด้านหน้าของพวกเรา
ไอ้เบียร์หลังพิงอยู่กับไอ้เบนซ์ ที่ยืนติดกับราวเหล็กกั้น มืออีกข้างถือกล้องถ่ายรูปที่หันหน้าเข้าหาตัว ถ่ายรูปคู่กันที่ฉากหลังเป็นทะเลน้ำเงินอมฟ้าสวยงาม  ผมมายืนเอามือเท้าราวกั้น มองออกไปข้างนอก รับลม สูดบรรยากาศ ลมที่พัดเข้ามาสดชื่น

“แชด” เสียงกล้อง xperia z1 เครื่องสีดำทำงาน ผมหันไปดู ไอ้บอส กำลังดูภาพ ที่มีตัวผมอยู่ครึ่งด้านซ้ายของรูป อีกครึ่งเป็นทะเลสีน้ำเงินคราม

“มาเดี๋ยวกรูถ่ายให้บ้าง” ผมบอกมัน เอื้อมมือไปคว้า xperia z1 ของมันมา
“แชด” ผมกดชัดเตอร์ บอสอยู่ในทวงท่าสบายๆ มองออกไปข้างนอกเรือ ขนาดไปต้องตั้งทา มันก็หล่อสไตล์ของมัน 

เรือใช้เวลาประมาณ 45 นาที ก็กำลังจะถึงท่าเรือบนเกาะช้าง พวกเราเข้ามาเตรียมพร้อมที่รถแต่ละคัน พอเรือเทียบท่าเรียบร้อย รถของเราค่อยๆเคลื่อนขึ้นฝั่ง เลี้ยวขวาไปตามถนนที่ไม่ได้ใหญ่มากแค่พอรถสวนกันได้ แต่ก็ราดยางอย่างดี ขับมาไม่นานก็มาถึง ร้านสะดวกซื้อตรงต้นหาดทรายขาว หาดนี้ก็เปรียบเหมือนตัวอำเภอของเกาะ พอรถจอด การกักตุนสเบียงก็เริ่มขึ้น ไอ้บูมกับไอ้นัท นำทีมลงไป ไม่นาน ก็หอบของพะรุงพะรังมาขึ้นรถ

ถนนเรียบหาดขาวมีร้านลวงขายของฝากของที่ระลึกเป็นแถวยาวเหยียด ข้างหลังก็เป็นหาดทรายสีขาวยาวเหยียดใมกับชื่อหาด ฝรั่งนุ่งบีกีนีตัวจิ๋ว อยู่เต็มชายหาด หลุดจากหาดทรายขาว ถนนก็ลัดเลาะขึ้นเนินเขาไม่นาน แล้วก็มาถึงหาดคลองพร้าวเป็นหาดยาว มีนักท่องเที่ยวมากมาย เลยจากหาดคลองพร้าวก็มาถึงที่พักของพวกเรา หาดไก่แบ้

หาดไก่แบ้เป็นหาดที่สวยงาม(ที่สุด) ที่คลื่นลมไม่แรงมาก และพิเศษตรงที่ มองออกจาหากไปจะเห็นเกาะเล็กๆสามสี่เกาะเรียงรายกันอยู่ตรงข้างหน้า ทำให้บรรยากาศไม่เวิงว้างไปด้วยทะเลสุดลูกหูลูกตา พรุ่งนี้มีแพลนที่จะไปดำน้ำโดยใช้สน็อกเกิ้ล ดูปะการังและปลากันที่เกาะเล็กๆพวกนั้นด้วย

หลังจากจัดการเช็คอินที่พักแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันเอาของเข้าไปเก็บ
ผมเดินออกมาโทรศัพท์หาเมย์

“สวัสดีครับ” ผมทักทายหญิงสาวที่อยู่ในสาย
“โบ๊ทถึงหรือยังคะ” เมย์ถามเมื่อได้ยินเสียงผม
“ถึงแล้วครับ เพิ่งถึงเลย นี่เพิ่งจะได้เข้าห้องพัก”
“เที่ยวเผื่อเมย์ด้วยนะคะ” เสียงเมย์ยังคงสดใส
“ครับโผม”
“เดี๋ยวเมย์ต้องไปแล้วนะคะ ไงไว้คุยกันนะ”
“ครับ ไว้คุยกัน ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
“ค่ะ โบ๊ทก็เหมือนกันนะคะ”

หลังจากวางสายจากเมย์ผมเดินกลับเข้ามาให้ห้อง ก็เห็นบอสเอนหลังลงบนเตียง อาจเพราะเหนื่อยจากการขับรถ ผมรื้อกระเป๋าทั้งของผมและของบอสเก็บของใช้เสื้อผ้าเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะนอนลงข้างๆมัน บอสนอนหงาย ดวงตาปิดสนิท ขนตาแผงหนา ทำให้บอสดูหล่อเหลากว่าเด็กทั่วไป ผมค่อยๆขยับริมฝีปากไปประทับลงตรงแก้มมัน

ขนตาแผงหนานั้นค่อยๆเคลื่อนขึ้น ดวงตายาวรีค่อยๆเปิดขึ้น

“เหนื่อยเหรอ” ผมพูดกับชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้า มือของบอสค่อยๆตวัดอ้อมเข้ามากอดผม ตัวของบอสค่อยๆพลิกตะแคงข้างมา จนจมูกของเราเกือบจะชนกัน
“แค่อยู่กับโบ๊ท บอสก็ไม่เหนื่อยแล้ว” บอสพูดจบผมก็คลี่ยิ้มกว้าง
“อ่ะนี่รางวัล” ผมยื่นริมฝีปากเข้าไปประกบกับริมฝีปากบอส เบาก่อนจะหันหลังให้ (แหม่ๆ คิดไรกันอยู่ครับรีดเดอร์ 555)  แล้วลุกขึ้นจะไปห้องน้ำ แต่ก็ช้ากว่า วงแขนที่คุ้นเคยนั้น รวบตัวผมลงมาบนเตียง

“ปล่อยก่อน จะไปห้องน้ำ” วงแขนนั้นยังรัดแน่น
“ปวดฉี่” ผมบอกมัน ก่อนจะเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ฉายแวบเข้ามา
“ปวดฉี่เหรอ หึหึ”  มันเปลี่ยนจากกอดเป็น จักจี่เอวผม  ผมดิ้นพล่านอยู่บนเตียง ส่วนอีกมือก็เอามากดที่ท้องน้อยผม ฉี่เกือบพุ่ง
“ไอ้เชียบอส ปล่อยกรู เยี่ยวจะราดแล้ว” ตอนนี้เลิกหวานแระครับ ศัพท์พ่อขุนมาพรึ่บ
“ไอ้เชี่ยบอส”  ไอ้นี่แรงมันเยอะมาจากไหน

“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้อง
“พี่โบ๊ท พี่บอส ไปเล่นน้ำทะเลกัน” เสียงไอ้วายเรียกอยู่หน้าห้อง
จังหวะนั้นผมได้โอกาสดิ้นหลุดจากวงแขนไอ้บอส วิ่งเข้าห้องน้ำไปปลดทุกข์อย่างรวดเร็ว
“ครับ เดี่ยวตามไปนะ” เสียงไอ้บอสถามไอ้วายไป

ออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นไอ้บอส อยู่ในกางเกงขาสั้นสีส้มสดใส กับท่อนบ่นที่ปราศจากเสื้อ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ได้รูปสวยงาม ผมยืนนิ่งไป 4 วิ แมร่งโคตรหล่อ

“ไม่ต้องมองค้างขนาดนั้น” ไอ้บอสพูดเมื่อเห็นผมยืนอ้าปากค้างอยู่หน้าห้องน้ำ
“เดี๋ยวคืนนี้ค่อยว่ากันนะครับที่รัก” มันพูดจบ อุณหภูมิบนหน้าผมสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ไอ้บ้า ”  ผมด่ามันไปด้วยความเขิน ก่อนจะเปลี่ยนกางเกงเล่นน้ำทะเล สีเขียวใบไม้
“เมียใครหว่า หุ่นโคตรดีเลย” เสียงเด็กหนุ่มดังมาจากข้างหลัง แซวผมอย่างอารมณ์ดี

ออกมาจากห้องเดินมาไม่ไกลก็ถึงหาด ที่หาดไม่มีแถวร่มกับเก้าอี้ชายหาดให้ขัดกับธรรมชาติที่สวยงาม

ไอ้เบนซ์อยู่ในกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินสด ส่วนไอ้เบียร์อยู่ในกางเกงขาสั้นสีแดง ไอ้แบงค์กับกางเกงขาสั้นสีฟ้า ไอ้อาร์มขาสั้นสีชมพูอ่อนๆ ก็ดูเข้ากับมันเป็นอย่างดี ไอ้เพียวกับไอ้วาย โวกเวกตะโกนเรียกพวกเราตอนนี้พวกมันไปอยุ่ในน้ำกันเรียบร้อย

ไอ้ไบร์ทกำลังเดินลงมาที่หาดสะดุดตากับกางเกงขาสั้นสีบานเย็น แนบข้างมาด้วยไอ้เกมส์กับกางเกงสีกรมท่า

“ไอ้ไบร์ทเกงเกงมรึงสีเจ็บชิบหาย” ผมอดแซวมันไม่ได้
“นี่ถ้าไม่ใช่กรูนี่ใส่ คนอื่นใส่นี่เน่าสนิทเลยนะมรึง” นี่หูผมไม่ฝาดไปใช่ไหมครับมันชมตัวเอง

ไอ้บีมเดินออกมาจากร้านขายของในรีสอร์ด พร้อมกับเสื่อผื่นใหญ่ที่เพิ่งซื้อมา ไอ้บีมใส่กางเกงขาสั้นสีเหลืองเข้มสะดุดตา ส่วนไอ้โอมมากับสีม่วงน้ำเงิน พอมาถึงมันก็คลี่เสื่ออีกผืนวางข้างๆกับเสื่อที่ผมกับไอ้บอสนั่งกันอยู่

ไอ้บูมเดินลงมาจากห้องกับกางเกงขาสั้นสีเหลืออ่อนไอ้นัทมากับกางเกงขาสั้นสีม่วงแดง มาหย่อนก้นลงที่เสื่อ

“ไอ้บาสยังไม่ลงมาอีกเหรอ” มันหันมาถามผม
“กรูยังไม่เห็นหว่ะ” ผมตอบมันกลับไป
“แมร่งมัวทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับไอ้ปั๊ปเหรอไงวะสาด” เสียงไอ้แบงค์ปล่อยหมาออกจากปาก
“ใครเค้าจะหงี่ได้ทุกเวลาเหมือนมรึง” ผมหันไปด่ามัน
“บ้า โบ๊ท อ่ะ ไม่ถึงขนาดนั้น” ไอ้อาร์มรีบแก้ตัว
“เออเดี๋ยวกรูไปตามมัน” ไอ้บูมบอกก่อนจะเดินกลับขึ้นไปเรียกไอ้บาส

สักพัก ไอ้บาสกับไอ้ปั๊ปก็เดินตามไอ้บูมลงมา พร้อมกับหัวที่กระเซอะกระเซิง กับหน้าตาที่ยังไม่ตื่นดี กับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลที่มันใส่มา ก็บอกได้ว่ามันเตรียมจะมาลงน้ำแล้ว ไอ้ปั๊ปเดินตามหลังมาด้วยกางเกงขาสั้นสีเขียวอมฟ้า หน้าตาเพิ่งตื่นนอนมาเหมือนกัน

และแล้วลิงทั้ง 16 ตัวก็กระโจนลงสู่ทะเล.....

พระอาทิตย์ดวงโตกำลังจะตกลงผืนน้ำข้างหน้าเรา ผมเรียกให้ทุกคนหันไปมอง เป็นภาพที่สวยงามอย่าบอกใคร เสียงโวกเวกที่พวกเราเล่นสนุกกัน เงียบลงเมื่อภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นทำให้พวกเราหยุด พวกเรากำลังอยู่ในน้ำลึกประมาณอก ไอ้บอสอยู่ข้างๆเยืองไปข้างหลังผม มือของบอสค่อยๆสอดเข้ามาที่เอวผม มันเป็นภาพที่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร พระอาทิตย์กำลังจะตกน้ำสวยงามมาก
“สวยนะครับ” เสียงบอสกระซิบที่ข้างๆหูผม
“บอสรักโบ๊ทนะครับ” เสียงกระซิบที่ข้างหูก่อนที่ผมจะโดนขโมยจูบที่แก้มเบาๆ
“โบ๊ทก็รักบอสนะ” ผมตอบมันกลับ พร้อมกับเอามือจับมือของบอสกระชับเอวผมให้แน่นขึ้น ผมมีความสุข ความอบอุ่น แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเรา ....

“พี่ๆ ถ่ายรูปกัน” เสียงไอ้เพียวตะโกนมาจากหาด มันวิ่งกลับไปเอากล้องมาตอนไหนไม่รู้ พวกเราหันมาหามันมัน

“พี่บาสกับพี่ปั๊ป เขิยบเข้ามาอีกหน่อยมันตกเฟรม” เสียงไอ้เพียวตะโกนบอกไอ้คู่นั้น
ไอ้สองคนขยับเข้ามา ไอ้เพียวเริ่มตั้งเวลา ก่อนจะวิ่งลงทะเลน้ำกระจายมายืนใกล้ๆกับไอ้วาย แล้วกล้องที่ตั้งเวลาก็ทำงานตามที่มันได้ถูกโปรแกรมไว้

หลังจากเก็บรูปภาพแทนความทรงจำเสร็จแล้ว พวกเราก็ชื่นชมพระอาทิตย์สีส้มกำลังจะลับหายลงไปในผืนน้ำ เป็นภาพที่สวยงาม และความสุขยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆเราเป็นคนที่เรารัก....และเขาก็รักเรา

พระอาทิตย์ตกน้ำที่เกาะช้าง ผมอยู่ในน้ำกับบอส บอสกอดผมจากด้านหลัง เรามองพระอาทิตย์ค่อยๆจมหายลงไปในพื้นมหาสมุทร ภาพนี้จะอยู่ในใจผมตลอดไป

Game
See You Next Game

[IsDeer]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย 
คนเขียนกลับมาต่อแล้ว
เอาหนุ่มมาฝากด้วย 
อย่าหายไปอีกนะคนเขียน ที่ใจมากที่ได้กลับมาเจอสุดที่รักอีกครั้ง
ถึงตอนนี้สุดที่รักจะบทน้อยไปหน่อยก็เถอะ

กลับมาต่อบ่อยๆเลยนะจ๊ะ 

ปอลิง: อยากเห็นสุดที่รักในชุดกางเกงว่ายน้ำสีกรมท่าจริงๆ 

[destiny_of_b]

@ 40th Game  –  Reconcile


พอขึ้นจากทะเลก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำกัน วันนี้พวกเราขับรถออกไปหามื้อค่ำที่หาดทรายขาว หลังจากขับดูว่าจะกินร้านไหนดีสุดท้ายก็มาจบที่ร้านที่เป็นบ้านไม้ทาสีขาว มีโต๊ะเกาอี้สีขาวตัดกับระเบียงไม้สีน้ำตาลที่อยู่ติดริมทะเล บรรยากาศดีๆร้านหนึ่ง

“ทะเลเผา”
“ปลากระพงนึ่งมะนาว”
“ปูผัดผงกะหรี่”
“อ๋อส่วน”
“ปลาหมึกผัดไข่เค็ม”
“ข้าวผัดกุ้งจากใหญ่”
รายการอาหารถูกสั่งยาวเหยียดจากเด็กกำลังกินกำลังนอน
“ทั้งหมด 4 ชุดครับ” ผมสั่งปิดท้ายกับพนักงาน

ไม่ต้องแปลกใจกันนะครับ ก็พวกเราอ่อนแรงจากการเล่นน้ำไปเมื่อช่วงเย็น สั่งกันแบบเป็นพายุ ไม่ต้องกลัวว่าจะกินกันไม่หมดนะครับ เพราะไม่เหลือนั่นคือคำตอบที่ถูกต้องที่สุด

อาหารทยอยมาเสริฟ พวกมันบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า “โคตรอร่อย” เพราะอาหารทะเลมาจากหมู่บ้านประมงบนเกาะนี่เอง จึงสดมาก อาหารอร่อย บรรยากาศริมทะเลมีเสียงคลื่นเป็นซาวน์ประกอบ อยู่กับเพื่อนและคนที่เรารัก อะไรจะสุขไปกว่านี้

กลับมาถึงรีสอร์ด ไอ้เบนซ์ เข้าไปถามพนักงานว่าตรงไหนสามารถก่อไฟได้บ้าง สุดท้ายพนักงานก็นำพวกเรามาที่ลานที่อยู่ติดกับทะเล รีสอร์ดเขาจัดสถานทีไว้ให้แขกที่เข้าพัก เผื่อใครอยากจะก่อไฟ และมีเตาสำหรับปิ้งย่าง พร้อมถ่านและฟืนเตรียมพร้อมไว้ให้อยู่แล้ว

พวกพ่อบ้านทั้งหลายพยายามงัดเอาวิชาจุดไฟจากที่เคยเรียนลูกเสือเมื่อชาติที่แล้ว มาใช้กันพอไฟติด แอลกอฮอร์ก็มา ขากลับรถคันไอ้บาสแวะซื้อติดเข้ามา เบียร์กระป๋องเขียวๆ ทรงสูงยี่ห้อจากเยอรมันนี ถูกแจกจ่ายมาที่พวกเรา

“พรุ่งนี้ใครอยากไปไหนบ้าง” ไอ้บูมเปิดประเด็น
“ตอนบ่ายมีออกไปดำน้ำนะโว้ย กรูติดต่อเอาไว้แล้วอันนี้เบี้ยวไม่ได้ เพราะเงินจ่ายไปแล้ว” ผมย้ำพวกมันก่อน
“ที่นี่มี ทรี ท็อป แอดแวนเจอร์” พวกมรึงสนไหม ผมเสนอ
“แล้วไอ้ท็อปๆของมรึงคือเชี่ยไร” ไอ้แบงค์แสลนหน้าออกมา
“ก็ที่ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้อะมรึง แล้วก็มีด่านต่างๆให้ผ่าน หอยโหนอยู่บนนั้นอ่ะ” ผมอธิบายพวกมันไป
“เออ น่าสนหว่ะ” ไอ้บาส ออกความเห็น
“ใครสนบ้าง” ไอ้บอสเริ่มขอเสียงแต่ละคน

ยกมือกนพรึ่บ !!!

“สรุปว่า ช่วงเช้า ไปปีนต้นไม้กัน ตอนบ่ายไปดำน้ำ เอาตามนี้นะ” ผมสรุปกิจกรรมพรุ่งนี้
“เย็นพรุ่งนี้ซื้อของทะเลมา ปิ้งย่างทำกินกันเองไหม” แน่นอนครับคนที่เสนอเรื่องนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเชฟเบียร์ของเรานั่นเอง
“ดีๆ” มีแต่เสียงสนับสนุน
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งหลังจากดำน้ำเสร็จเดี๋ยวกรูกับเบียร์ขับรถออกไปซื้ออาหารทะเลมาเตรียมแล้วกัน” ไอ้คุณพี่ชายรีบเสนอ

พอเบียร์หมดพวกเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง พรุ่งนี้มีกิจกรรมทั้งวัน ตอนไอ้บาสแวะซื้อ ผมกำชับพวกมันแล้วว่า “เอาพอประมาณนะมรึง มาเที่ยว ไม่ใช่มาเมา” ไอ้บาสเลยซื้อมาไม่เยอะ แค่ 4 โหล คนละสองกระป๋องเท่านั้น

คืนนี้เป็นอีกคืนที่ผมได้ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของไอ้บอส

......

ผมถูกปลุกด้วยเสียงเคาะห้องจากไอ้เบนซ์ ที่ถูกมอบหมายให้เป็นนาฬิกาปลุกเช้าวันนี้ หลังจากทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ ผมกับบอสก็ออกมาทานมื้อเช้าที่รีสอร์ทเตรียมไว้ให้ ศาลาแปดเหลี่ยมริมทะเล ถูกจัดให้เป็นบุบเฟ่ต์บาร์สำหรับมือเช้า ไอ้แบงค์กับไอ้อาร์ม ไอ้บาสกับไอ้ปั๊ป ไอ้บูมกับไอ้นัท ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ ไอ้เพียวกับไอ้วาย กำลังจัดการมื้อเช้าเพื่อเติมพลัง ไอ้ไบร์ทกับไอ้เกมส์ ไอ้บีมกับไอ้โอม กำลังเดินตามมา พอกินกันเสร็จ ทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ ล้อก็หมุนเกือบจะ 8.30 โมงเช้า

พอมาถึง ทรี ท็อป แอดแวนเจอร์  พี่พนักงานก็สาธิตวิธีเล่น และกฎของการเล่น เพื่อความปลอดภัยของคนที่เข้ามาเล่น สิ่งที่ห้ามเด็ดขาดคือปลดเซฟตี้สองอันพร้อมๆกัน นั่นอาจจะทำให้เราตกจากยอดไม้ลงมาได้

ฐานแรกๆที่พวกเราเล่น ยังไม่ยากและไม่เสียวเท่าไร แต่ความยากและความสูงค่อยเพิ่มขึ้น พวกเราหอยโหนอยู่บนยอดไม้ ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากลิงเท่าไร ยิ่งไอ้พวกนั้นส่งเสียงโวกเวก ร้องตะโกนอย่างกะเป็นทาร์ซานด้วยแล้ว เหมือนในการ์ตูนเลย

ฐานสุดท้ายเป็นฐานที่สูงที่สุดและระยะทางไกลที่สุด เป็นการโรยตัวจากต้นไม้ต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่ง ที่รองรับเท้าของพวกเรามีเพียงอากาศเท่านั้น ผมเป็นคนแรก วินาทีที่จะถูกปล่อยตัว มันเสียววาบ ผมแถบจะไม่มองลงไปเบื้องล่างเลย ขาสั่นกันเลยทีเดียว สุดท้ายผมก็ถูกปล่อยตัวออกมา พอหลุดจากต้นไม้ ผมร้องเสียงหลง ดังไปก้องป่า พอหายจากความกลัว สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ สีเขียวขจีของต้นไม้ อากาศที่สดชื่น ทำให้อิ่มกับธรรมชาติจริงๆ ผมถูกพนักงานดึงตัวขึ้นไปเมื่อถึงแคร่ไม้ฐานสุดท้าย

คิวต่อไปเป็นของไอ้บอส ไอ้นี่หล่อมาเชียว มันไม่กลัวเลย แต่ที่ขำที่สุดก็คงเป็นไอ้บาส ที่ร้องเสียงหลง ดังลั่น หลับตาปี๋ แถมพอมาถึงยังโดนไอ้บูมแกล้ง ดันตัวมันกลับไป ห้อยต๋องแต๋งอยู่กลางอากาศ มันตะโกนด่าไอ้บูมให้ขร่มไปทั้งป่า

.............

บ่ายโมงตรงพวกเราก็มาถึงท่าเรือที่เราจองทัวร์ดำน้ำเอาไว้ แต่พวกเราไม่ได้จองทริปเต็มวัน เลยได้ไปแค่เกาะเดียวคือเกาะยักษ์ใหญ่ เกาะนี้เป็นเกาะที่ห่างจากเกาะช้างออกไปเกือบ 20 กิโลเมตร เป็นเกาะที่มีโขดหินเด่นอยู่บนเกาะ บริเวณน้ำทะเลโดยรอบเป็นสีฟ้า มีปะการังเขากวางกลุ่มใหญ่ ปะการังจาน และฟองน้ำมากมายเรียงร้อยกันอยู่ที่ท้องทะเล และยังมีฝูงปลาหลากสีว่ายเวียนเข้ามาใกล้อย่างเป็นมิตร เพราะคุ้นเคยกับนักท่องเที่ยวเป็นอย่างดี ระหว่างเดินทางมีอาหารเที่ยงเตรียมไว้ให้บนเรือเรียบร้อยแล้ว

ถึงจุดที่จะลงไปดำน้ำ ผมกับบอสอยู่ในเสื้อชูชีพ พร้อมสน็อกเกิ้ล เราว่ายคู่กัน อยู่ท่ามกลางฝูงปลาและน้ำทะเลใสสีคราม ทริปนี้ภาพความทรงจำ และความประทับใจ อยู่ตัวหัวใจผมจริงๆครับ

คู่ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ก็ดูมีความสุขไม่ต่างจากเรา ไอ้แบงค์ก็คอยดูแลไอ้อาร์มอยู่อีกมุม บาสกับปั๊ป บูมกับนัท บีมกับโอม ไบร์ทกับเกมส์ สรุปแล้วมีไอ้เพียวกับไอ้วายและครับ ที่มาเป็นคู่หูคู่ฮา ส่วนพวกที่เหลือนี่มันมาฮันนี่มูน ชัดๆ

............

กลับมาถึงเกาะ ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์แยกออกไปซื้อของทะเลมาเตรียมปิ้งย่างกินกันคืนนี้ ผมกับบอสเลยอาศัยรถไอ้แบงค์กลับมาด้วย พอมาถึงรีสอร์ท ผมกับบอสก็มาเตรียมอุปกรณ์ทั้งหลาย เขียง มีด สำหรับหั่น ครก ที่ไอ้เบียร์สั่งนักสั่งหนาว่าให้ไปหามาให้ได้ ไม่งั้นจะอดน้ำจิ้มซีฟูดรสเด็ด ส่วนพวกไอ้บาส เริ่มก่อไฟเพื่อเตรียมเตาปิ้ง ส่วนบูมแยกไปซื้อของที่กินแกล้มกับอาหารทะเลแล้วอร่อยที่สุดในสามโลก ไม่ต้องเดาครับ แอลกอฮอร์ ที่ห้างซุปเปอร์สโตร์ ที่เปิดอยู่ระหว่างทางหาดไก่แบ้กับหาดทรายขาว

ไม่นานไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ก็กลับมาพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรัง ที่เต็มไปด้วย กุ้ง หอย ปู ปลา มาแบบครบเซ็ต เชพใหญ่เริ่มจัดการหน้าที่ของตัวเอง โดยมีไอ้เบนซ์ ผม และไอ้บอส เป็นลูกมือ  ไอ้บูมกลับมาพร้อมกับเบียร์ลังใหญ่หลายลัง โดยมีไอ้นัทช่วยหอบลงมา และคนช่วยถือของที่หน้าสุดแสนจะคุ้นอีกหนึ่งคน

“หวัดดีครับ” เสียงทักทายคุ้นหูดังขึ้น
ไอ้วินครับ แหม่โลกช่างกลมดีจริงๆ

“อ้าวเอ้ยย ไอ้วิน มาได้ไงล่ะนี่” เสียงไอ้อาร์มทัก
“ก็มากับที่บ้านอ่ะ แต่คืนนี้ขอมาแจมด้วยได้ไหม” มันยิ้มหน้าบานเพราะดูเหมือนจะน่าสนุกกว่าจ๋อมอยู่กับพวกผู้ใหญ่
“ได้สิครับ” ไอ้บอสเอ่ยปากชวน
ผมพยักหน้าทักไอ้วิน ไอ้วินหันมายิ้มให้
“มรึงนอนห้องกรูก็ได้” ไอ้อาร์มชวน
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกรูไปเปิดห้องเอง กรูเกรงใจ” ไอ้วินอามือขึ้นลูบหัวตัวเอง
“เออ งั้นกรูไปเปิดห้องก่อน เดี๋ยวกลับมาคุยด้วย” มันหันมาบอก ก่อนจะแยกไปเปิดห้องอีกห้องกับรีสอร์ท

คุณเชพใหญ่ว่าที่พี่สะใภ้ผม จัดการเรื่องน้ำจิ้ม ต่างๆเสร็จ ล้างและเตรียมของทะเลเสร็จ ปฏิบัติการจับทุกอย่างย่างลงเตาก็เริ่มขึ้น

เริ่มจากปลาหมึก พอปลากหมึกย่างสุก แผนกหั่นก็เริ่มทำงาน หั่นยังไม่ทันเสร็จดี ก็หมดอย่างรวดเร็ว อย่างอื่นๆค่อยๆตามมาเรื่อย ทั้ง กุ้ง หอย ปู

“น้ำจิ้มไอ้เบียร์โคตรแซ่บอ่ะ” เสียงไอ้แบงค์ชมไอ้เบียร์ ส่วนคนที่ถูกชมก็หน้าบานยิ้มไม่หุบ
“ไม่เห็นชมกรูบ้าง กรูเป็น ซูเชฟ(ผู้ช่วยเชพ)เลยนะมรึง” ไอ้เบนซ์แขวะไอ้แบงค์
“ชมเมียก็เหมือนกับชมผัวแหละวะ” ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ถึงกับอึ้งเมื่อไอ้แบงค์มันปล่อยไอ้ปีโป้ (หมาเยอรมัน เชพเพิร์ดของมัน) ออกจากปาก

เสียงโห่ฮา ดังมาไม่ขาดจากไอ้พวกนั้น

“เอาแดกไปจะได้ไม่ต้องพูด” ไอ้เบนซ์ส่งปูทะเลตัวใหญ่ที่เพิ่งย่างเสร็จไปให้ไอ้แบงค์

ผมเดินเข้ามาสั่งเบียร์เพิ่มกับทางรีสอร์ท เพราะคาดว่าจะไม่พอแน่ๆ และไม่อยากขับรถออกไปซื้อแล้ว พอเดินกลับมาที่หาด ก็เจอไอ้วินยืนรออยู่

“เออ ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมโบ๊ท”
“อืมม มีไรหรือเปล่าวิน”  ผมตอบกลับมันไป
“คือโบ๊ท รู้เรื่องที่ เราชอบบอสใช่ไหม” มันกล้าๆกลัวที่จะถามผม
ผมพยักหน้า แทนคำตอบ
“คือเราอยากจะขอโทษโบ๊ท เราไม่รู้ว่าตอนนั้นบอสกลับมาคบกับโบ๊ทแล้ว ขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับโบ๊ท”
“ไม่เป็นไร วิน เราเข้าใจ”  ผมเอื้อมมือไปตบบ่าไอ้วิน
“ขอบใจ” เสียงมันตอบกลับมา
“แต่โบ๊ทไม่ต้องเป็นห่วงนะ วินรู้ตัวดีว่าวินอยู่ในฐานะอะไร และวินจะไม่ทำให่โบ๊ทกับบอส ลำบากใจ วินพยายามตัดใจจากบอส แต่ขอให้โบ๊ทใจว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเลิกรักคนอย่างบอส” ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าเลิกรักคนอย่างหมอนั่น มันยากเพียงไหน เสียงสะท้อนในใจผม

“อืม เราเข้าใจ” ผมตอบวินได้เพียงเท่านั้น

“ฝากดูแลบอสด้วยนะ คนที่เป็นหัวใจของเราทั้งคู่” เสียงไอ้วินเกือบสะอื้น มันเอามือปาดน้ำตาบนหน้าของมันเอง
ผมเอื้อมแขนไปตบบ่าไอ้วิน
“อยากให้วินช่วยอะไรก็บอกวินได้นะโบ๊ท”
“อยู่แล้ว ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ผมยิ้มตอบกับน้ำใจที่วินยื่นมาให้ผม

Game
See You Next Game

[IsDeer]

ไม่ใช่ว่าคืนนี้จะเมากันหมด แล้วบอสโดนลากไปนอนกับวิน
ตื่นเช้ามางานเข้านะ

[titansyui]

 

[destiny_of_b]

@ 41th Game  –  Trouble Maker

ความสุขอะไรก็คงไม่ดีเท่าลืมตาตื่นมาแล้วเจอคนที่เรารักนอนอยู่ข้าง อยากจะตื่นมาแล้วเจอคนๆนี้นอนอยู่ข้างๆทุกๆวันจัง ฝาน้ำขาวๆเริ่มเกาะที่ตาผม มันคงเพราะตื่นตัน ที่เห็นคนที่เรารัก และเขาก็รักเรา นอนหลับตาอยู่ข้างๆกัน

ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ฝาน้ำที่อยู่นัยต์ตา เมื่อคนข้างๆผมเริ่มขยับตัว ดวงตายาวรี ค่อยๆลืมขึ้น รอยยิ้มถูกคลี่ออก เมื่อบอสลืมตามาเห็นผมมองหน้ามันอยู่  อ้อมกอดถูกกระชับเข้ามา ริมฝีปากถูกประทับลงที่หน้าผากของผม นี่แหละมันคือความสุข

“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงบอสงัวเงียถามผม
“อืมตื่นแล้ว มีความสุขจัง” เสียงผมตอบกลับไป อีกฝ่ายกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความงัวเงียหรือแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินก็ไม่รู้
“ครับ บอสก็มีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่กับโบ้ทนะ” เสียงอันอบอุ่นตอบผมกลับมา พร้อมกับกระชับอ้อมแข้นเข้ามา หยดน้ำใสๆไหลลงมา ผมซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนนั้น อ้อมแขนที่มั่นใจได้ว่า เจ้าของแขนคู่นั้นจะปกป้องผมได้ตลอดไป

หลังจากออกมากินมื้อเช้ากันแล้วกลับเข้าไปเก็บของกันเสร็จก็เกือบจะ 9 โมงเช้าแล้ว พอเช็คเอ๊าท์กันเสร็จเรียบร้อย พวกเราขับรถย้อนขึ้นไปทางท้ายเกาะออกจากหาดไก่แบ้มาไม่ไกล ก็ถึงจุดถ่ายรูป เป็นจุดที่มีตู้ไบรษณีย์รูปจรวดสีแดงอันใหญ่ ตั้งเด่น บริเวณนี้เป็นเนินผา ที่มองเห็นหาดไก่แบ๊ทั้งหาด และเห็นเกาะน้อยใหญ่ สามสี่เกาะที่เรียงรายกันอยู่ฝั่งตรงข้ามของหาด เป็นจุดที่นักท่องเที่ยวนิยมมาถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกกัน

พวกเรา ถ่ายเดี่ยว ถ่ายคู่ ถ่ายหมู่ กันให้วุ่นวาย เพราะตั้ง 17 คน ลืมบอกไปวินขอติดรถกลับกับพวกเราด้วยนะครับ มันขี้เกียจไปกับที่บ้าน

“บอส กับ โบ๊ท ถ่ายรูปกับเราหน่อย” วินชวนพวกเราไปถ่ายรูป

ผมอยุ่ด้านขวา บอสอยู่ตรงกลาง วินอยู่ด้านซ้าย
“แม่เจ้า นี่มันโปสเตอร์ สามีตีตรา หรือเปล่านี่” ปากอย่างนี้จะมีใคร นอกจากไอ้เชี่ยแบงค์
ไอ้บอสถึงกับยิ้มกรุ่มกริ่ม วางมาดยังกะพี่โป๊ป
“พวกมรึง เดี๋ยวทำตามกรูบอกนะ” ไอ้บูม วางมาดอย่างกะช่างภาพมืออาชีพ
“ไอ้บอสมรึงนิ่งๆอย่างนั้นดีแล้ว”
“ไอ้โบ๊ทมรึงเอามือคล้องแขนข้างหนึ่งของไอ้บอส เขิยบตัวเข้ามาใกล้ๆ หันข้างอีกนิด”
“ไอ้วิน ทำเหมือนไอ้โบ๊ท แต่สลับข้างกัน”

ผมกับไอ้วินแกล้งทำตามที่พวกมันบอก เล่นเอาพวกมันฮา

“ไอ้โบ๊ท มรึงเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆไอ้บอสอีก” ไอ้นี่ได้คืบจะเอาศอก
“พอเหอะ พวกมรึง ไม่บอกให้พวกกรูสองคนยัดนม เป็น พลอยเฌอมาลย์ กับ จุ๋ย วรัทยา เลยล่ะ เชี่ยยยย กรูทำให้หน่อยแมร่งเอากันใหญ่นะ สัส” พอพูดจบ พวกมันฮากันใหญ่

............

หลังจากถ่ายรูปกันเสร็จ..พวกเราแวะเข้าไปที่หมู่บ้านชาวประมง บางเบ้า มีของที่ระลึกของฝาก ผมกับพวกมันซื้อของฝากที่บ้านกัน พอเดินเลยมาจนสุดตลาด ก็จะจเอ ประภาคารสีขาวอยู่สุดทางเดินที่ยื่นออกไปในทะเลสีฟ้าอมเขียว สวยงามมาก แม้แดดจะแรงไปหน่อย แต่พวกเราเดินไปจนสุดประภาคาร แน่นอน แลนมาร์คแบบนี้ต้องถ่ายรูปเก็บเอาไว้

“ไอ้เกมส์ เขยิบขวาอีกนิด ไอ้บีม เขยิบเข้ามาหน่อย” เสียงไอ้บูมตะโกนสั่ง
“ไอ้เชี่ยบาส เหลือที่ให้กรูยืนด้วย”
“เอาละนะ 10 วิ” สิ้นเสียงไอ้บูม ก็วิ่งหน้าตั่งเข้ามาตำแหน่งที่เหลือไว้
“ทุกคน cheese” เสียงไอ้บูมบอกพวกเราให้ยิ้ม กล้องสีดำที่ว่างอยู่บนขาตั้ง กำลังกระพริบแสงสีแดงถี่ๆ แล้วก็ทำงานตามที่ถูกโปรแกรมไว้ เป็นอันว่า ได้รูปลิง เอ๊ยยย รูปหมู่ครบทั้ง 17 ตัวเป็นที่เรียบร้อย...

พอขึ้นรถกันครบเรียบร้อย ไอ้เบนซ์นำขบวนเหมือนเดิม เราขับกลับมาที่ท่าเรือเฟอร์รี่ ผ่านทางเล็กๆแคบๆแต่เต็มไปด้วยความสุขและความใจดีของคนที่นี่ ผ่านหาดสวยๆ น้ำทะเลใสๆ ทรายขาวๆ ผมแถบจะไม่อยากกลับเลย ใจหายเบาๆที่ต้องจากที่นี่ เพียงไม่นานรถของพวกเราทั้ง 4 คันก็มาจอดรอคิวขึ้นเรือเฟอร์รี่ พวกเราก็ลงจากรถมาหาซื้อของฝาก เพราะอีกเกือบชั่วโมงกว่าเรือจะออก

พอเอารถจอดบนเรือกันเรียบร้อย พวกเราก็ยกขโยงกันขึ้นไปนั่งพักด้านบน บรรยากาศ เกาะใหญ่สีเขียวเข้มๆ ค่อยๆห่างออกไป ผมจะกลับมาที่นี่อีก
“เป็นไรหรือเปล่าโบ๊ท” บอสสังเกตอาการผมแปลกๆไป
“ไม่อยากกลับอ่ะ รู้สึกผูกพันกับที่นี่”  เสียงผมตอบมันกลับไป
“ไว้เรามาเที่ยวกันอีกนะ” มันเอามือมาโอบไหล่ผม
“สัญญานะ” แววตาผมดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่น
“อืมม มาสิ มากับโบ๊ทสองคน” ผมเอนหัวลงที่ไหล่มัน เรือใหญ่ฝ่าคลื่นทะเลไม่นานก็ถึงฝั่ง การเดินทางกลับจากทริปที่แสนมีความสุขกำลังเริ่มต้น

เราแพลนกันว่าน่าจะได้กินข้าวเย็นกันที่พัทยา เพราะจากเวลาแล้วก็น่าจะเป็นอย่างนั้น

“ฉันนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน
แม้ต้องมองเห็นเธอ จับมือของใคร
ฉํนก็จะไม่โกรธ จะไม่โทษที่เธอต้องไป
และที่ฉันยังศรัทธาในรักเดียว
และที่ฉํนยังไม่เหลียวมองคนไหน
สิ่งที่มันทำให้ฉันไม่หวั่นไหว
เพราะฉันตั้งใจ ว่าจะไม่รักใครนอกจากเธอ”

เสียง xperia z1 ของไอ้บอสร้องลั่นจะจะวนเข้าท่อนฮุกอีกรอบ จนผมต้องเขย่าตัวมัน
“บอสๆ โทรศัพท์”
“ดวงตายาวรีคู่นั้นลืมขึ้นอย่างยากเย็น” ก่อนจะคว้าโทรศัพท์เครื่องสีดำนั้นขึ้นมากดปุ่มรับสาย

“ฮัลโหล”
“เฮียเหรอ” เสียงเด็กผู้ชายสดใสดังรอดออกมาจากโทรศัพท์จนผมได้ยิน
“อืมมมม ว่าไง”
“เฮียมาเกาะช้างเหรอ”
“อืมม รู้ได้ไง”
“แหม่ ก็อัพ IG ซะขนาดนั้น”
“แวะพัทยาหรือเปล่า”
“อืมม แวะกินข้าวเย็นอ่ะ”
“เลี้ยงข้าวน้องนุ่งด้วยเลย”
“เออ มาสิ เดี๋ยวถึงแล้วโทรหานะ”
“ครับโผมมมมม”
“โอเคแล้วเจอกัน” ไอ้บอสปิดบทสนทนากับคนในโทรศัพท์

“เดี๋ยวมีลูกพี่ลูกน้องบอสมากินข้าวด้วยนะ” มันเฉลยว่าคนที่โทรมาเป็นใคร

......

พวกเรามาถึงพัทยา เกือบ ห้าโมงครึ่ง มื้อเย็นมาจบที่ร้านส้มตำร้านใหญ่แถวๆพัทยาเหนือ ที่ไอ้แบงค์คุยนักคุยหนาว่าอร่อยที่สุดในสามโลก ไอ้บอสออกไปโทรตามลูกพี่ลูกน้องตามที่นัดกันไว้ สักพักมันก็กลับเข้ามา

ส้มตำปูม้า, ตำปูปลาร้า, ตำไทยไข่แค็ม, ตำสามเส้น, ส้มตำกรอบ, ลาบหมู, น้ำตก, คอหมูย่าง, ไก่ย่าง, ใส้ย่าง, เนื้อย่าง, ซุบหน่อไม้, ต้มแซ่บหมู, แหนมคลุก รายการอาหารยาวเหยียด เหมือนตายอดตายอยากมาจากไหน ถูกสั่งออกไป

“ฉันนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน
แม้ต้องมองเห็นเธอ จับมือของใคร
ฉํนก็จะไม่โกรธ จะไม่โทษที่เธอต้องไป
และที่ฉันยังศรัทธาในรักเดียว
และที่ฉํนยังไม่เหลียวมองคนไหน”

เสียง xperia z1 ของไอ้บอสร้องลั่น

“อยู่ไหนแล้ว” เสียงไอ้บอสถามกับคนในสาย
“อืมม เดี๋ยวออกไปรับ” ไอ้บอส กดวางโทรศัพท์ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปหน้าร้าน

เพียงไม่นานบอสก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับเด็กหนุ่ม 2 คน คนหนึ่งหน้าตาถอดแบบ บอสมาเกือบหมด คือ หน้าตาดี คิ้วเข้ม ตายาวรี สูงโปร่งแต่เตี้ยกว่าบอสนิดนึง อีกคนก็หน้าตาไม่เหมือนคนไทย มีส่วนผสมของฝรั่งอยู่บนใบหน้าชัดเจน คือหน้าตาได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสองชั้น

“พวกมรึงนี่น้องกรู ชื่อ ไอ้บัด เรียนอยู่โรงเรียนนาๆชาติที่นี่ กางเกงสีแดง” ส่วนนี่ไอ้คริส เพื่อนสนิทไอ้บัดมัน เรียนอยู่โรงเรียนกางเกงสีเทาที่บางแสน”

ทั้งสองคนยกมือไหว้พวกเรา

“ไอ้บอสมรึงมีน้องด้วยเหรอวะ ไม่ใช่ลูกคนเดียวหรือ” ไอ้แบงค์ตะโกนถามขณะที่ไก่ย่างคาปากมันอยู่
“ลูกพี่ลูกน้องหว่ะ” เสียงไอ้บอสตอบกลับไป

“แล้วทำไมเอ็งสองคนสนิทกันได้วะอยุ่คนละโรงเรียนกันนี่” ไอ้แบงค์อดสงสัยไม่ได้
“ม.ต้น เรียนที่เดียวกันพี่ สนิทกันมาตั้งแต่ตอนนั้น” ไอ้คริส เด็กหน้าฝรั่งแต่ดันพูดไทยชัดตอบไอ้แบงค์

ไอ้บัดเป็นน้องไอ้บอสหนึ่งปี ตอนนี้มันอยู่เกรด 10 ตอนเด็กๆผมเคยเจอมันสองสามครั้ง โตขึ้นมาหน้าตาถอดแบบไอ้บอสมาเลย

“น้องรถเมล์มานั่งนี่เลยครับ”  ไอ้วินเปิดฉากเรียกน้องมานั่งตรงที่ว่างข้างๆไอ้บอส

“ผมไม่ได้ชื่อ BUS ที่แปลว่ารถเมล์นะพี่ ชื่อผมอะ Bud ที่มาจาก Buddy” ไอ้น้องมาใหม่ไม่ได้กลัวหน้าเหวี่ยงๆของไอ้วินเลยสักนิด กล้าเถียงแบบไม่กลัว
“แล้วพี่อะชื่อไร” มันย้อนถามรุ่นพี่อีก
“วิน” เสียงห้วนๆตอนกลับมาแบบไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก
“Winner หรือ Winnie & the Pooh ครับ” เสียงหัวเราะตามออกมาจากคนที่เด็กกว่า ไอ้วินถึงกับไปไม่เป็น นั่งอึ้งกับน้องไอ้บอส

“เอาน้องกินๆ หน้าฝรั่งแบบนี้กินเป็นไหมนี่ ส้มตำอะ” ไอ้วินเปลี่ยนคนคุย
“เป็นครับพี่ ของโปรดเลย โดยเฉพาะปูปลาร้า” อุต๊ะ น้องคริสปูปลาร้าเลยนะ
“เราล่ะ เอาไหม” วินหันไปถามไอ้บัด
“ไม่เอาครับ ผมไม่กินส้มตำ” ไอ้วิน จิปากใส่เบาๆ
“ผมกลัวเป็นโรคไตครับ” เสียงไอ้เด็กโรงเรียนกางเกงสีแดงยังคงยียวนไอ้วินต่อ
“โรคไตอะไรเกี่ยวกับส้มตำ” เสียงไอ้วินตวัดขึ้นแบบคนอารมณ์เสีย
“ก็โรคไตหัวจำ ไงครับพี่” หน้าตาทะเล้นๆบนใบหน้าหล่อๆนั้นยังลอยหน้าลอยตา
“ไอ้วินถึงค้างไป 5 วิ” จะขำก็ขำไม่ออก จะโกรธก็โกรธไม่ลง เมื่อเจอมุขเสี่ยวๆของไอ้บัดเข้าไป

ไม่ใช่แค่ไอ้วินเท่านั้นที่อึ้ง แม้แต่พวกเราเองก็ช็อกไป ใครจะไปคิดว่าไอ้เด็ก เกรด 10 นี่จะกล้าไปต่อปากต่อคำกับไอ้วิน ที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แถมเล่นเอาไอ้วินไปไม่เป็น แม้กระทั่งไอ้ลูกพี่ลูกน้องของมันก็ยังอ้าปากค้าง

Game
See You Next Game


ตอบคอมเมนท์ครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ nunnan
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ aoddy10553
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และขอบคุณที่เข้าใจด้วยนะครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ Spelling_B
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ กลับมาต่อแล้วนะครับ อิอิ

ตอบคอมเมนท์คุณ yowyow
ขอบคุณสำหรับดุ๊กดิ๊กน่ารักๆนะครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ tarkung
ขอบคุณที่รออ่านนะครับ มาต่อแล้วนะครับ^^

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
ก่อนอื่นขอบคุณมากๆนะครับที่เข้ามาตามอ่านนิยายเรื่อยๆ แม้ผมจะหายไปนาน อิอิ
ตอนนี้กลับมาต่อแล้วนะครับ ตั้งใจจะเขียนให้จบเลยครับ
เกมส์ออกไม่เยอะเท่าไรนะครับ อิอิ
คุณ IsDeer ต้องไปตบตีกับตุ๊กตาหน้ารถ Alfa อย่างนุ้งไบร์ทนะคราบ อิอิ
ขอบอกว่า กางเกงว่ายน้ำสีกรมท่า นั้นแซ่บจริงไรจริง แค่หกห่อของเกมส์ ก็เลือดแถบพุ่งแล้วครับ อิอิอิ
ส่วนเรื่องนุ้งวิน ตอนล่าสุดมีคำตอบแล้วนะครับ อิอิ ไม่ได้พี่ ได้น้องก็ยังดี เนอะครับ แถบหน้าตาก็คล้ายกัน แต่ความแสบ คนน้องแสบกว่าเยอะ แสบจนต้องเอามาตั้งเป็นชื่อตอน นะครับ อิอิ

ตอบคอมเมนท์คุณ titansyui
ขอบคุณสำหรับดุ๊กดิ๊ก นะครับ^^

[Spelling_B]

กลับมาต่อให้แล้ววววววว 

[destiny_of_b]

@ 42nd Game  –  What’s happening

หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารกันเรียบร้อย พวกเราก็หลงคารมไอ้เด็กหน้าหล่อ กับไอ้เด็กลูกครึ่ง ที่หลอกล่อพวกเราให้ขับรถเลาะริมหาดพัทยา ชมแสงสีของเมืองท่องเที่ยวที่ฝรั่งส่วนใหญ่อยากมาเที่ยวถ้ามีโอกาสมาเที่ยวประเทศไทย

แต่ไฮไลท์ของพวกเราอยู่จุดชมวิวเมืองพัทยาที่อยู๋บนเขาพระตำหนัก ที่เราจะเห็นเมืองพัทยาเกือบทั้งเมือง ไอ้สองคนจอดรถไว้ที่ร้านอาหาร และกระโดดขึ้นมาบนรถเรา

“พี่วินนี่ครับ พี่เรียนสายวิทย์หรือศิลป์อ่ะ” ไอ้เด็กหน้าหล่อยื่นหน้ามาถามไอ้วินจากเบาะแถวที่สาม
“วินเฉยๆ ไม่ใช่วินนี่” ไอ้วินพูดเสร็จก็ตามมาด้วยเสียงจิปาก ไม่พอใจ
“พี่วินฉยๆ เรียนสายไรครับ” มันยังหน้าทะเล้นไม่เลิก
“วิทย์” เสียงตอบสั้นๆ
“พี่วิน แล้วพี่วินอยากเรียนอะไรต่อ” มันยังคงพุ่งเป้าคำถามไปที่ไอ้วิน จนไอ้บอสอดยิ้มไม่ได้
“วารสารมั้ง” คำตอบยังคงสั้นเหมือนเดิม
“พี่ชอบเหรอ แล้วทำไมเรียนวิทย์อ่ะ” มันยังคงเซ้าซี้ต่อไป ในขณะไอ้หน้าฝรั่งที่นั่งข้างๆก็เอาแต่อมยิ้ม
“ถามจริง ทำไมอยากรู้เรื่องพี่จัง” ไอ้วินเริ่มหันไปมองหน้าไอ้เด็กตัวแสบนั่นจริงจัง
“ก็อีกหน่อย พอพี่เป็นแฟนผม ผมจะได้รู้ไง” ไอ้บัดยังคงลอยหน้าลอยตาตอบ
“พรื๊ดดด” เสียงพ่นลมออกจากปากไอ้วิน ส่วนพวกเราที่นั่งเป็นตัวประกอบอยู่ในรถ ก็มองหน้ากันทำตาปริบๆ ไอ้บอสดูจะกลุ้มอกกลุ้มใจกับลูกพี่ลูกน้องมันอยู่ไม่น้อย
“อย่างเราหน่ะเลยจะมาเป้นแฟนพี่” เสียงไอ้วินออกแนวเหยียดๆไอ้บัดเบาๆ
“ทำไมอ่ะ เป็นไม่ได้เหรอครับ” ไอ้บัดเริ่มเอาจริง
“เร็วไปสิบปีน้อง”  ไอ้วินพูดไป หันมามองหน้าไอ้บัด มันคงคาดว่าจะได้เจอสีหน้าจ๋อยๆ ของไอ้บัด แต่ปล่าวเลย
“เอาอย่างนี้มั้ยพี่ ภายใน 1  เดือนนี้ถ้าผมจีบพี่ติด พี่ต้องยอมเป็นแฟนผม” เออเอากับมัน ไอ้เด็กนี่ตรรกมรึงวิบัติหรือเปล่าวะ จีบติดมันก็เป็นแฟนกันอยู่แล้วป่ะ
“ก็ลองดูสิ แต่พี่ว่ายาก” ไอ้วินอดไม่ได้เมื่อเจอคำท้าทาย
“สัญญา” ไอ้บัดได้ที
“เออ สัญญา” ไอ้วินอารมณ์มั่นใจว่าไอ้บัดไม่มีทางทำได้
ไอ้บัดยืนมือมาทำ Hi 5 สัญญา กับไอ้วิน

“งั้นผมขอเบอร์โทร Line Facebook Twitter Instragram Socialcam ของพี่ทั้งหมด”
“เฮ้ยยย เอาไปทำไมหมด นั่นมีทั้งชีวิตพี่ในโลกออนไลน์เลยนะนั่น” ไอ้วินอุทานเสียงหลง
“ไม่รู้แหละ พี่สัญญาแล้ว ถ้าพี่ไม่ให้แสดงว่าพี่ป็อด หรือไม่พี่ก็กลัวใจพี่เองจะหวั่นไหวกับผม” ไอ้บัดได้ทีขู่ไอ้วิน

สุดท้ายไอ้วินก็ยอมให้แต่โดยดี มันหารู้ไม่ว่า มันแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม โดนไอ้เด็กนี่ล้วงทุกช่องทางติดต่อไปจากตัวมัน ด้วยวิธีที่คาดไม่ถึง และไม่ให้ก็ไม่ได้ แสบไม่แพ้ไอ้บอสลูกพี่ลูกน้องของมันเลย

รถจอดบนจุดชมวิวเมืองพัทยา บนเขาพระตำหนัก วิวนั้นสวยจริงๆ แสงไฟยามค่ำคืนในเมืองพัทยา ที่มองจากจุดดนี้ ทะเลสีดำที่อยู่ด้านซายมือตัดกับแสงสีของตัวเมือง ลมพัดกำลังสบาย แล้วบรรยกาศการรัวชัดเตอร์ก็ดำเนินไปอย่างเมามัน

..........


พอส่งไอ้บัดกับไอ้คริสแล้ว ตอนนี้ บอสผลัดขึ้นมาขับรถ ไอ้เบนซ์ไปนั่งพักแถวสองกับไอ้เบียร์ ส่วนไอ้วิน ย้ายไปนั่งเบาะแถวสาม

เสียงไลน์ดังถี่ ระหว่างทางกลับ ไม่ต้องสงสัยของไอ้วินครับ ผมส่องกระจกมองหลัง เห็นมันหน้านวล เพราะแสงไฟจากโทรศัพท์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่อยู่ตรงหน้า  ปฏิบัติการล่าหัวใจวินนี่เริ่มปฏิบัติการแล้ว...

รถเริ่มเข้าเขตบางนาก็ สามทุ่มกว่า พวกเราแวะปั๊ม ป.ต.ท เพื่อจัดคนกันใหม่ คันผม มี ผม บอส เบนซ์ เบียร์  และไอ้บีมกับไอ้โอมที่เอารถมาจอดไว้บ้านผม ไอ้วินย้ายไปนั่งรถไอ้บาส กับไอ้ปั๊ป บ้านมันไปทางเดียวกัน ไอ้แบค์-อาร์ม ไอ้เพียว-วาย มาด้วยกันก็กลับด้วยกัน ไอ้บูมกับไอ้นัทก็แยกไปอีกคัน

....

เพียงไม่นาน รถ Peugeot 4008 SUV คันหรูของไอ้เบนซ์ก็มาจอดที่หน้าบ้านที่คุ้นเคย ผมกับไอ้เบนซ์ ไอ้เบียร์ช่วยกันขนของลงจากรถ  ไอ้บีมกับไอ้โอมย้ายของตัวเองไปที่รถของมัน โดยมีไอ้บอสช่วยขนไปด้วย

ผมเห็นไอ้บอสหยิบโทรศัพท์ แล้วส่งให้ไอ้โอมดู กระซิบกระซาบอะไรกันบางอย่าง โดยที่ไอ้บีมก็ยืนดูอยู่ใกล้ๆ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามีอะไรกัน แต่ถ้าบอสพร้อมก็คงจะเล่าให้ผมฟังเอง

ส่งไอ้บีมกับไอ้โอมเสร็จ ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ก็แยกเข้าห้องของมัน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา เมย์

“สวัสดีครับ” ผมทักทายเธอที่อยู่ในสาย
“ค่ะ” เสียงเมย์ขานรับ
“โบ๊ทกลับมาถึงบ้านแล้วนะครับ” ผมรายงานตัวกับหญิงสาวเหมือนที่เคยทำ
“ค่ะ เหนื่อยไหม” หญิงสาวถามผมกลับมาแต่ดูเหมือนเสียงเธอจะง่วงนอน
“ครับไม่เหนื่อย อ่ะ นี่ได้ของฝากเมย์มาด้วยนะครับ” 
“ขอบคุณนะคะ”
“เมย์ง่วงนอนแล้วอ่ะคะ ไว้ค่อยคุยกันไหมได้ไหม”
“อืมม คับ งั้นไว้คุยกันนครับ ฝันดีนะครับเมย์” ผมไม่ลืมอวยพรเธอ
“ค่ะ ฝันดีหมือนกันนะคะ”  แล้วสายก็ถูกตัดไป

ผมเดินขึ้นมาบนห้อง ก็ไม่เห็นบอสอยู๋ในห้อง แต่ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวที่ถูกเปิดอยู่ คิดว่าไอ้บอสคงอาบน้ำอยู่

ตรึง
เสียง xperia z1 เครื่องสีดำของบอสที่วางอยู๋บนเตียง ร้องเตือน ผมหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมา

เมย์
ขอบคุณมากนะคะ หลับฝันดีนะคะบอส^^  23.05

ผมเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ แต่ไม่กล้าเลื่อนสไลด์เข้าไปอ่านข้อความข้างใน

ผมยืนตัวชาๆ ทำอะไรไม่ถูก อาจเป็นเพราะผมไม่เคยยุ่งกับโทรศัพท์ของบอส เลยสักครั้ง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“เห็นไหม กรูบอกแล้วว่ามันจะต้องทำให้มรึงเสียใจอีกแน่ๆ”  ซาตานตัวสีแดงตะโกนก้องอยู่ในหัวผม
“ไม่หรอก มันต้องมีอะไร บอสพิสูจน์ตัวเองกับเรามาขนาดไหน ก็มีแต่เราเองที่ร้” เสียงเทวดาตัวน้อย กระซิบที่ข้างๆหู
“แน่ใจเหรอ” ซาตานตัวเดิมแบะปากให้ผม
“เชื่อใจ” เทวดาตัวสีขาวยิ้มให้ผม

ต้องดูที่การกระทำกับเราบอสยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เรื่องของวินเรายังผ่านกันมาได้ สำหรับผมตอนนี้คงทำได้แค่เชื่อใจ คนที่ตัวแถบจะติดกับผมอยู่ทุกวัน คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมตลอด คอยดูแล คอยปกป้อง

ส่วนเรื่องของเมย์ ผมจะปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา หากโชคชะตาจะเล่นตลกกับผม ผมก็คงต้องยอมรับมัน

เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา ทำให้ผมได้สติ ก่อนจะเก็บอาการทุกอย่างให้เป็นปกติ

“โบ๊ทไปอาบน้ำสิครับ” เสียงบอสบอกขณะเอาผ้าขนหนูผืนเล็กกำลังเช็ดผมตัวเองอยู่
“อืมม” เสียงจากลำคอผมตอบบอสกลับไป ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านหัวเพื่อล้างภาพที่เห็นเมื่อกี้ออกไปให้หมด

แสงไฟในห้องถูกปิดลง ผมแทรกตัวลงในผ้าห่มข้างๆบอส อ้อมแขนนั้นคล้องลงมาที่เอวอย่างคุ้นเคย

“บอส โบ๊ทเชื่อใจบอสได้ใช่ไหม” ผมถามบอส เพราะผมเองเริ่มหวั่นไหวกับสิ่งที่ได้เห็น อ้อมกอดถูกกระชับให้แน่นขึ้น
“โบ๊ท ฟังบอสนะครับ บอสไม่มีวันจะทำให้โบ๊ทเสียใจอีก บอสสัญญา”

ผมไม่รู้หรอกว่านั่นคือคำปลอบใจ หรือเป็นเพียงคำพูดเพื่อให้ผมสบายใจ แต่ตอนนี้ผมเลือกที่จะเชื่อใจบอส ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ตาม

Game
See You Next Game

[IsDeer]

ท่าทางจะไม่ครบหนึ่งเดือน
เมื่อไหร่จะเคลียร์เรื่องเมย์ซะที ทิ้งไว้นานน่าสงสารผู้หญิงเหมือนกันนะ

ปอลิง: ลืมเปลี่ยนหัวข้อ

[destiny_of_b]

@ 43rd Game  –  Presage

เช้านี้ไปเรียนเป็นวันแรกหลังจากหยุดยาวและหลังจากทริปเกาะช้าง ผมกับบอส เบนซ์กับเบียร์ แยกย้ายกันหลังมาถึงโรงเรียน ผมตรงดิ่งเข้าไปที่ชมรม เอาโค๊ฟเว่อร์ไปเก็บ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ยังไม่มีใครในชมรมมา ผมจึงตัดสินใจเดินเล่นรอแวลา

เดินมาเรื่อยๆ ใจก็ลอยคิดเรื่องเมื่อคืนที่ยังกังวลอยู่ไม่หาย อีกใจก็คิดว่าคงไม่มีอะไรหรอก เชื่อใจบอสสิ ขณะที่เทวดากับซาตานกำลังเถียงกันอยู่ในความคิดผมกันวุ่นวาย ผมก็ชะงักด้วยเสียงทักจากใครคนหนึ่ง


“ไงวะโบ้ท ลมอะไรหอบหัวหน้าชมรมเทนนิสมาถึงนี่” เสียงไอ้เบสต์หัวหน้าชมรม X-Game เอ่ยทักทาย

“อ้าว เบสต์” ผมออกชื่อคนที่ทักผมกลับไป
“ไม่มีไรหว่ะ เดินคิดไรมาเรื่อยๆ กำลังซ้อมอยู่เหรอ”
“เออ กำลังซ้อมหว่ะ นั่งดูกรูก่อนป่าว” มันชวน
“เอาดิ เป็นไงบ้างวะ จะไปแข่งหรือไปโชว์ที่ไหนวะ” ผมถามมันกลับไปเพราะไอ้เบสต์มันมักจะมีโชว์หรืองานอีเวนต์จ้างมันไปเป็นประจำ
“มีวันเสาร์นี้อ่ะ ไปงานอีเวนต์เปิดตัว Action X-Treme ที่ลานหน้า Central Worldอ่ะ”
“ว่างหรือเปล่า ไปดูไหม แดน ก็ไปนะ” มันเอ่ยปากชวน
“แดน ไหนวะ” ผมทำหน้าเหว่อเมื่อได้ชื่อที่ไม่คุ้นนี้
“แดน โรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำเงินแถวๆถนนเพชรบุรี เพื่อนที่คอนโดไอ้อาร์มไง”
ผมถึงบางอ้อในบัดดล
“อ๋อ ที่เจอกันในงานวันเกิดไอ้อาร์มเหรอ”
“อืมม” เสียงตอบจากไอ้เบสต์
“แล้วมรึงไปสนิทกันตอนไหนวะ” คิ้วผมขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
ไอ้เบสต์ ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงตัวกันสวยเต็มปาก
“ก็ตอนเจอกันนั่นแหละ พวกสตรีทๆด้วยกัน คุยกันแปปเดียวก็ถูกคอ” มันหลบตา เอาเท้าเลื่อนสเก็ตบอร์ดไปมา
“เออใช่ ไอ้แดนมันก็หัวหน้าชมรม X-Game โรงเรียนนั้นด้วยนี่หว่า” ผมเพิ่งนึกออก
“ไอ้แดนมันเล่นอะไรวะ” ผมถามไอ้เบสต์
“จักรยานว่ะ” เสียงมันตอบไปยิ้มไป เอ๊ะไอ้นี่ มันยังไงผมคิดในใจ
“มรึงซ้อมเถอะ เด่วกรูไปนั่งดูตรงโน้น” ผมชี้ไปที่สแตน
“เออ ตามบายนะเพื่อน” มันบอกผม

ผมเดินไปที่สแตน นั่งดูไอ้เบสต์ซ้อมสเก็ตบอร์ดของมันไป ไอ้นี่ท่ายากทั้งนั้น ก็มันระดับหัวหน้าชมรมก็คงไม่ธรรมดาจริงไหมครับ ผมนั่งดูไอ้เบสต์เล่นท่ายาก จนได้เวลาเข้าแถว จึงแยกย้ายกับมัน

............

ตลอดคาบเช้า วันนี้เป็นไปแบบเอื่อยๆเชื่อยๆ

                                                              11.01 หวัดดีครับ
                                                                                            11.08    เงียบเลย

ผมทักไลน์เมย์ไป แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเมย์ หรือแม้แต่จะเปิดอ่าน....

.............

เหลือผมกับไอ้แบงค์ ไปกินข้าวกลางวันที่โรงอาหารกันแค่สองหน่อ ไอ้บูมต้องไปประชุมกับชมรมเชียร์ และตอนบ่ายต้องออกไปประชุมกับอีก 3 โรงเรียนเพราะใกล้จะงานบอลประจำปีแล้ว ส่วนไอ้บาส ต้องไปซ้อมกับพวกชมรมดุริยางค์ นั่นรวมถึงไอ้เบนซ์ พี่ชายผมด้วย

ส่วนคุณชายบอส ก็ไลน์มาบอกแล้วว่าวันนี้มากินข้าวกลางวันกับผมไม่ได้ เพราะต้องประชุมกับพวกสภา ดูเหมือนว่าทุกคนรอบตัวผมจะยุ่งและวุ่นวายกันไปหมด ส่วนผมกับชมรมเทนนิส ซึ่งเสร็จภารกิจไปแล้วจะสบายกว่าเค้าพวก...เอ๊ะหรือเป็นพวกไม่มีอะไรทำ 555

“ไอ้แบงค์ กรูว่าจะปรึกษามรึงหน่อย” ผมเอ่ยปากชวนไอ้แบงค์คุยขณะตักข้าวเข้าปาก
“อืม ว่ามามรึง” เสียงตอบจากไอ้แบงค์ขณะเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“กรูว่า เมย์เค้าแปลกๆไปช่วงนี้หว่ะ”
“หือออ ยังไงวะ” มันขมวดคิ้วขึ้น
“ก็ กรูไลน์ไป ไม่ค่อยตอบ โทรไปก็ไม่ค่อยรับ หรือรับก็คุยไม่เหมือนเมื่อก่อน”
“มรึงคิดมากไปป่าว เค้าอาจจะยุ่งๆ” ไอ้แบงค์หันมามอง
“กูก็ภาวนาอย่างนั้น” ผมตอบมันกลับไป
“ตั้งแต่เมื่อไรวะที่มรึงเริ่มรู้สึก” มันถามผมพร้อมกับเอามือมาตบไหล่ผม
“ก็ตั้งแต่ไปเกาะช้างนี่แหละ” ผมตอบมันไป
“แค่อาทิตย์เดียวเองมรึง” เสียงตอบจากไอ้แบงค์
“รอดูอีกสักพัก ถ้ามีอะไรเปลี่ยนไป เดี๋ยวมรึงก็รู้เองแหละ กูว่านะ” มือหนาๆตบมาที่ไหล่ผมอีกครั้ง

…..

ตรึ่ง เสียงร้องเตือนจากไอโฟนเครื่องสีขาว
ริมฝีปากเหยียดออกด้านข้างพร้อมโชว์ฟันสีขาวที่เรียงตัวสวยโดยอัตโนมัต ผมรีบหยิบขึ้นมาดู คิดว่าเมย์คงตอบกลับมาแล้ว

Benz.
เย็นนี้มรึงกลับบ้านเองเน้อ กรูต้องไปซ้อมกับวงโยที่สนามศุภ 14.05

รอยยิ้มค่อยหุบลงด้วยความผิดหวัง กับความคิดหนึ่งที่แว็ปเข้ามาในหัว ผมว่ามันมีอะไรแปลก สังหรณ์ใจไม่ค่อยดี.....แต่อีกใจ ปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน สรุปแล้วจะยังไงละไอ้คุณรัชชานนท์ ผมเอาทั้งสองข้างขึ้นมาขยี้ผมตัวเอง อยากจะตะโกนออกไปเสียงดัง “โว้ยยยยยยยยยยย”

.............

หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก่อนจะคว้าโค๊ฟเว่อร์ลงไปในคอร์ด ผมตัดสินใจหยิบ โทรศัพท์ กดไปยังรายชื่อที่คุ้นเคย แล้วกดโทรออกไป รออยู่นานแต่ก็ไม่มีการรับสายจากเลขหมายปลายทาง ผมกดวางสายช้าๆ ก่อนจะพิมพ์ข้อความ

“เป็นไงบ้าง วันนี้ติดต่อไม่ได้เลย มีอะไรหรือเปล่า ยุ่งอยู่เหรอ เสร็จธุระแล้วโทรกลับมาด้วยนะ คิดถึงเมย์นะ”

แล้วก็กดส่งออกไป จากนั้นก็เดินสะพายโค๊ฟเว่อร์ออกไปที่คอร์ด

“เฮ้ยย เป็นอะไรวะหน้ายังกะตูด” เสียงทักทายที่คุ้นเคยร้องทักออกมา ไอ้เกมส์ครับ
“อ้าวมรึง มาได้ไงวะนี่” ผมตอบคำถามมันด้วยคำถาม
“ความคิดถึงสั่งให้กรูมาหว่ะ” เสียงลอร์ดวอร์เดอมอร์ คนที่คุณก็รู้ว่าใครตอบกลับมา พร้อมกับส่ง “วิงค์” ให้ไอ้ไบร์ท ผมนี่แถบจะโก่งคออ๊วกเลยครับ
“แล้วมรึงเป็นเชี่ยไรวะ” เสียงไอ้เกมส์ยังคงเซ้าซี้ถามผมต่อ
“มันกำลังสงสัยว่า ตัวมันเองจะโดนทิ้งหว่ะ” เสียงไอ้แบงค์ปล่อยหมาออกมาแล้วครับพี่น้อง
“คนไหนวะ ผู้หญิงหรือว่าผู้ชายยยย” ไอ้เกมส์ลากเสียงยาวแซวต่อ
“แต่กรูว่า Case แรกหว่ะ” ไอ้ไบร์ทเข้ามาเสิรม
“พอเลยพวกมรึง” ผมเบรกพวกมันก่อนจะไปกันใหญ่

สรุปว่าไอ้เกมส์มาซ้อมด้วย การซ้อมเป็นไปอย่างจริงจัง แต่ก็เล่นเอาผมเกือบหมดแรง ส่วนไอ้เกมส์ฟิตมาก หลังเดี่ยวกับผมเสร็จ ยังเดี่ยวกับไอ้แบงค์ปิดท้ายต่ออีกเซ็ต

“ไอ้บีมวันนี้หายหัวไปไหนของมันวะ” ผมโพล่งถามพวกมันขณะนั่งพัก

“สงสัยจะไปสวีทกับหัวหน้าชมรมเทนนิส โรงเรียนแถวๆหอสมุดแห่งชาติ” ไอ้ไบร์ทพูดไปยิ้มไป
“นี่ยังสวีทกันที่เกาะช้างไม่พอชิมิ” ไอ้แบงค์แซว
“แหม่ๆ ใครจะเหมือนพวกมรึงล่ะ” ไอ้เกมส์เริ่มแขวะ
“โน่นๆ มากันโน่นแล้ว” ไอ้เกมส์พูดพร้อมชี้มือประตูคอร์ดเทนนิส

คุณชายบอสกับคุณชายอาร์ม เดินยิ้มแก้มปริเข้ามาในคอร์ด พร้อมกับเกลือแร่ในถุง เสียดายวันนี้ไอ้เบนซ์ติดธุระ ก็เลยอดลาภปากจากชมรมคหกรรม ไม่งั้นนี่ครบสูตรเลยทีเดียว

“อ่ะ ของโบ้ท” บอสยื่นขวดเกลือแร่ให้
“ขอบใจนะ” ผมตอบไอ้บอส พร้อมกับยื่นมือไปหยิบขวดเกลือแร่ ยกขึ้นดื่มอย่างชื่นใจ บอสส่งขวดเกลือแร่ในถุงแจกจ่ายทุกคนในคอร์ดพร้อมทักทายไอ้เกมส์
“มาได้ไงนี่” ไอ้บอสทักทายไอ้เกมส์
“ก็แถวนี้มีแรงดึงดูด” ไอ้เกมส์ตอบกลับพร้อมกับชี้นิ้วไปทางไอ้ไบร์ท
“แหม่ๆๆ สวีทกันจริงคู่นี้” ขนาดไอ้บอสยังอดไม่ได้ที่จะแซว พวกมรึงจะหวานกันไปหน่ายยยย

...........

หลังจากแยกย้ายกัน ผมกับบอสขึ้น BTS มาลงสถานีวงเวียนใหญ่ ไอ้บอสลากไปกินข้าวร้านประจำที่มันชอบแถวบ้านมัน เป็นร้านอาหารฝรั่ง

“โบ้ทอยากทานไรครับ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงบอสถาม หลังจากนั่งเหม่อคิดอะไรอยู่
“เอาสเต็กหมูพริกไทยดำละกัน” ผมตอบไอ้บอสไป
“ผมเอาสเต็กไก่ครับ แล้วก็สลัดทูน่าครับ” ไอ้บอสสั่งบริกรที่มารับออเดอร์
“โบ้ทเอาอะไรอีกไหม” มันหันกลับมาถามผม
“ไม่อ่ะ” ผมตอบไอ้บอสไปสั้นๆ หลังจากบริกรเก็บเมนูและเดินกลับไปที่เค้าเตอร์

“โบ้ท เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงไอ้บอสยังคงอบอุ่นและห่วงใยเหมือนเคย
“มีอะไรให้คิดนิดหน่อยอ่ะ” ผมหลบตาลงต่ำ ตอบบอสกลับไป
“มีอะไรบอกบอสได้นะ” ไอ้บอสบอกผม
“อืมม ขอบใจ”
“อย่าคิดมาก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป บอสอยู่ข้างๆโบ้ทเสมอนะ” น้ำเสียงของบอสอ่อนโยนบอกผม พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือผมเบาๆ

ผมสลัดความคิดแย่ๆ ที่รู้สึกออกไป อย่างน้อยก็ยังมีอีกคนที่เป็นห่วงผมเสมอ อีกอย่างผมจะบอกบอสได้ไง ว่าผมกังวลใจเรื่องเมย์ทำตัวห่างเหินผมไป ผมจะบอกได้อย่างไร ว่าผมแอบเห็นข้อความในไลน์ ในโทรศัพท์บอส เห็นข้อความที่เมย์ส่งให้บอส

Game
See You Next Game


ตอบคอมเมนท์ครับ
ตอบคอมเมนท์คุณ Spelling_B
ขอบคุณมากๆนะครับที่ยังติดตาม แม้คนเขียนหายไปนาน ขอบคุณจริงๆครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
ผมก็ว่าไม่น่าจะถึงเดือนนะครับสำหรับ Bud กับ Win ส่วนเรื่องเมย์ กำลังจะคลายปมแล้วครับ อิอิอิ รอลุ้นตอนหน้านะครับโผมมม

[IsDeer]

บอสกับเมย์นี่อะไรยังไง
บอสแอบบอกความจริงกับเมย์รึเปล่า

[destiny_of_b]

@ 44th Game  –  Unexpected

ผมเดินออกจากประตูโรงเรียนแบบเร่งรีบ แทรกตัวเองขึ้น BTS ที่สถานีสุรศักดิ์ ย้อนกลับมาลงที่สถานีสะพานตากสิน เดินเลาะผ่านหน้าห้างดังแถวบางรัก มาหยุดรอรถเมล์สายประจำที่ป้ายหน้าห้างดัง แต่ทว่าวันนี้ผมนั่งย้อนทางที่ปกติผมนั่งกลับบ้าน ผมเบียดตัวขึ้นรถเมล์ เพราะขณะนี้เป็นเวลาเร่งด่วน ยืนมาสักพักรถเมล์ก็มาจอดป้ายหน้าโรงเรียน เด็กกางเกงสีน้ำเงิน มีเด็กๆโรงเรียนนั้นเบียดขึ้นรถมาอีก ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นปลากระป๋องเบาๆ

“ชิดในเลยพี่” เสียงกระเป๋ารถเมล์ร้องบอกให้ผู้โดยสารเขิยบเข้าไปด้านในตัวรถ

ไม่มีที่จะให้ชิดแล้วครับ ผมนึกในใจ ตอนนี้ในรถแน่นขนัดไปด้วย เด็กนักเรียนกางเกงขาสั้นทั้ง 3 สี คือสีน้ำตาลแถวๆวัดยานนาวา สีดำจากโรงเรียนผมซึ่งมีไม่กี่คน ที่เยอะที่สุดน่าจะเป็นสีน้ำเงินที่เพิ่งขึ้นมา รถเมล์สาย 75 สุดสายที่หัวลำโพง ผมจ่ายตังค์รอบที่ 2 เพื่อจะนั่งต่อย้อนกลับมาอีกหน่อย

หัวใจผมสั่งให้เท้าคู่นี้ พาร่างกายเดินมาหยุดที่ที่หนึ่ง โรงเรียนสตรีชื่อดังใจกลางเมือง เพื่อมารอใครคนหนึ่งที่ผมติดต่อไม่ได้มา 2 วันแล้ว ระหว่างยืนรออย่างเงียบๆ มุมหนึ่งข้างๆโรงเรียน

หญิงสาวหน้าตาน่ารัก มากหน้าหลายตา เดินออกจากโรงเรียนอย่างพลั่งพลู สายตาผมสอดส่องมองหาแต่เธอคนหนึ่งที่ผมคุ้นเคย แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว ว่าจะเจอเธอคนนั้น

ผมล้วงกระเป๋าหยิบไอโฟนขึ้นมา จะโทรออก แต่สะดุดตรงที่หน้าจอขึ้น 10 miss call  ผมกดเข้าไปดู ปรากฎว่าเป็น miss call ของบอส 6 สาย ของไอ้เบนซ์ 2 สาย ของไอ้แบงค์ 1 สาย ของไอ้โอม 1 สาย ผมปิดเสียงและปิดสั่นไว้ตั้งแต่เรียนคาบสุดท้าย เรียนเสร็จก็เดินออกมาเลย เพิ่งสังเกตุว่าตัวเองยังไม่ได้เปิดเสียงโทรศัพท์ ไว้ ผมกำลังจะกดโทรกลับไปหาไอ้บอส ยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู สายตาผมก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นตากำลังเดินออกมา

ช่ายแล้วครับ เมย์ เมย์กำลังเดินออกมาหน้าโรงเรียนมือถือโทรศัพท์ กำลังคุยกับใครอยู่ หน้าตายิ้มแย้ม ผมเก็บโทรศัทพ์เข้ากระเป๋ากางเกงและก้าวเท้าเดินเข้าไปหาเธอ แต่แล้วผมก็หยุดนิ่ง เพราะเห็นผู้ชายในชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงินคนหนึ่ง เข้าไปทักทายเมย์อย่างสนิทสนม เค้าเอื้อมมือไปรับกระเป๋าของเมย์มาถือให้อย่างคุ้นเคย

หืมมม นี่คืออะไร...

ผมยืนนิ่งเป็นหุ่นยนต์ กับภาพที่ไม่คาดฝันที่เห็นอยู่ตรงหน้า มือชา หน้าชาไปหมด นี่ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ผมกระพริบตาถี่ เอามือตบที่หน้าตัวเองเบาๆ นี่ถ้าเป็นความฝันทำให้ผมตื่นขึ้นที

ผมรวบรวมสติที่มีเหลืออยู่น้อยนิด ก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่

“นี่คือคำตอบของการหายไป ไม่รับโทรศัทพ์ ไม่ตอบไลน์ ใช่ไหมครับ” ประโยคเหล่านี้ถูกเอ่ยถึง เมื่อเท้าผมหยุดนิ่งต่อหน้าคนทั้งคู่ สายตาผมจ้องไปที่หญิงสาว ที่ตกใจหน้าซีดเผือกอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ผมจะได้รับคำตอบใด มือใหญ่ของผุ้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆหญิงสาว ก็ผลักไหล่ผมอย่างแรง จนผมเซไปข้างหลัง

“เฮ้ออ อะไร” เสียงตะโกนของผู้ชายคนนั้นดังก้อง จนผู้คนรอบข้างที่อยู่แถวนั้นหันมามอง

“ไม่เกี่ยวกับคุณ” ผมตอบผู้ชายคนนั้นกลับไป โดยที่ไม่ได้หันไปมองแม้แต่น้อย สายตาผมยังคงมองไปที่หญิงสาวคนนั้นอย่างไม่วางตา

“เกี่ยวดิวะ นี่แฟนกรู” ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงของผู้ชายคนนั้น

“ปั๊ก!!!” เสียงดังขึ้นที่ข้างแก้มซ้ายของผม  ความคิดผมวูบลงไป รู้สึกตัวอีกทีร่างกายลงมานอนกองกับพื้น ก่อนที่สติจะคืนมาอีกครั้งด้วยเสียงกรีดร้องของเด็กนักเรียนหญิงที่ยืนอยู่รองข้าง ความปวดวิ่งเข้ามาที่ขากรรไกรล่างด้านซ้ายของผม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกชาๆ กลิ่นคาวและรสปร่าๆ วิ่งไปทั่วปาก สายตาผมโฟกัสไปที่ผู้ชายที่ยืนข้างๆเมย์ ก่อนที่คนๆนั้นจะขยับเข้ามาค่อมและประเคนมัดขวาตรงให้ผมอีกครั้ง

“เฮ้ย พอได้แล้ว” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น พร้อมร่างนั้นแทรกตัวมายืนขวางผมกับคนที่ต่อยผม พร้อมกับมือของผู้ที่มาใหม่ก็คว้าคอเสื้อนักเรียนของอีกฝาย ไอ้บอสครับ ไอ้บอสจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม้ง พร้อมที่จะสวนหมัดใส่ไอ้หมอนั่นตลอดเวลา

“ไอ้บอส ไอ้เตอร์ ใจเย็นๆก่อน” เสียงผู้มาใหม่อีกคนที่คุ้นหูผมดังขึ้น ไอ้โอมครับมันตะโกนห้ามทัพ
“มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันดิวะ” ผู้มาใหม่อีกคนดังขึ้น ซึ่งก็ใช่ใครที่ไหนไอ้แบงค์ครับ ไอ้แบงค์พูดขณะเข้าไปช่วยไอ้โอมแยกให้สองคนนั้นออกจากกัน

มีมือหนึ่งกี่งประคองกี่งลากผมให้ลุกขึ้นยืน ผมหันหน้าไปมอง ปรากฎว่าเป็นไอ้เบนซ์พี่ชายผมครับ
“มรึงเป็นไรมากป่าววะ” ไอ้บีมมาช่วยหิ้วปีกอีกข้างเสียงมันร้อนรน
“ไม่เป็นไร แค่ปากแตก” เสียงผมเรียบๆตอบมันกลับไป
“ฝากไอ้โบ้ทด้วย”ไอ้เบนซ์เดินเข้าไปช่วยไอ้โอมกับแบงค์อีกแรง

ไอ้โอมแยกไอ้สองคนออกจากกันได้สำเร็จ
“ไปหาที่คุยกัน ก่อนที่จะขายหน้ามากไปกว่านี้” เสียงไอ้โอมมันบอกพวกเรา เพราะตอนนี้ไทยมุงได้ล้อมพวกเราไว้หมดแล้ว

...........

หลังจากหมุดตัวฝ่าไทยมุงออกมาได้ ผมเพิ่งสังเกตุว่าชุดนักเรียนของไอ้โอมกับไอ้เตอร์ มันเหมือนกัน มันคงเรียนโรงเรียนเดียวกัน ดีไม่ดีเป็นเพื่อนกันด้วย ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่ไอ้โอมมันโผล่มาด้วย เพราะจากโรงเรียนมันมานี่ไม่ใช่ใกล้ๆ

พอหาที่สงบๆ ได้ ไอ้โอมตัวกลางไกล่เกลี่ย ก็เริ่มพูด
“เอาพวกมรึงค่อยๆคุยกัน” มันมองมาที่ผมกับไอ้เตอร์แล้วก็เมย์

“นี่หมายความว่ายังไง” เสียงไอ้เตอร์หันไปถามเมย์

ผมไม่เปิดโอกาสให้เมย์ได้ตอบไอ้เตอร์

“เอาอย่างนี้ล่ะกัน ง่ายๆ เลยนะ เมย์เลือกใคร” ผมยิ่งคำถามใส่เมย์แบบตรงๆ
“อ๋อ ไอ้นี่ที่เมย์บอกว่ากำลังจะเลิกน่ะเหรอ” น้ำเสียงเหยียดๆ ของไอ้เตอร์พูดแทรกขึ้นมา สีหน้าเหยียดๆของไอ้เตอร์ จงใจมองมาที่ผม แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมันเลยสักนิด

“ถ้าเลือกหมอนี่ เราจะไป” ผมสรุปสั้นๆ เสียงเรียบๆ

เงียบคือคำตอบของหญิงสาว ที่ยืนก้มหน้า เอาแต่สะอื้นร่ำไห้ เอามือปิดหน้าตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า

“เตอร์ ขอเราคุยกับโบ้ทแปปนึง” เสียงหญิงสาวยังคงสั่นเคลือ ขณะหันไปบอกไอ้เตอร์ ไอ้เตอร์เดินห่างออกไปด้วยสีหน้าและท่าทางไม่พอใจ

“ตอนนี้เหลือเราแค่สองคน อยากจะบอกอะไรเรา หรืออยากอธิบายอะไรเราไหม” เสียงผมบอกหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“โบ้ท เมย์ขอโทษ” เสียงสะอื้นทำให้เมย์หอบตัวโยน

“อืมม เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จะปิดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ จะยื้อต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น ทุกอย่างอยู่ที่เมย์ โบ้ทเคารพการตัดสินใจของเมย์ เมย์เลือกตามที่หัวใจเมย์ต้องการเถอะ โบ้ทจะไม่โกรธเมย์เลย”

ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เมย์ และพยักหน้าให้เมย์ยืนยันว่าผมไม่เป็นไร กับคำตอบที่จริงๆแล้วผมก็รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไร เพียงแต่อยากได้ยินจากปากของเมย์เท่านั้นเอง

“โบ้ท เมย์ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้โบ้ทเสียใจ แต่ตอนนี้เมย์รักเค้า เมย์ขอทำตามหัวใจตัวเองนะคะ” เมย์พูดจบก็เอามือปิดหน้าปล่อยโฮออกมา

“อืมม ไม่เป็นไร เราเข้าใจ คนหมดใจก็คือหมดใจ ทำอย่างไร ยื้ออย่างไร ก็คงไม่มีความหมายอะไร ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา ขอบคุณจริงๆ ขอให้เมย์โชคดีนะครับ” ผมพูดเสร็จ น้ำตาที่ผมเหนี่ยวรั้งไว้ตลอด ผมไม่สามารถต้านทานมันได้อีกต่อไป

“เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไหม” เสียงเมย์ระล่ำละลัก ถามผมด้วยเสียงสั่นเครือ
“ได้สิ แต่โบ้ทขอเวลาสักพักนะ มันคงต้องใช้เวลารักษาแผลนะครับ”
“เมย์ขอบคุณโบ้ทมากๆนะที่ไม่เกลียดเมย์” เสียงสะอื้นทำให้เสียงเมย์ขาดลง
“โบ้ทเกลียดเมย์ไม่ลงหรอก” ผมเอามือลูบหัวหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงโกรธ และอาจจะเกลียดเมย์ที่เมย์ทำกับผมแบบนี้ แต่โกรธแล้วได้อะไร เกลียดแล้วทำให้หายเจ็บเหรอ เมย์จะกลับมาไหม คนหมดใจ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอคนที่หมดใจ บทเรียนครั้งนั้น ยังคงสอนใจผมอยู่ จนถึงตอนนี้

ผมถูกพาตัวขึ้นมาอยู่บนรถ Volvo XC 60 ของไอ้โอมผมยังคงงงๆกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น การไม่ถูกเลือกมันเจ็บอย่างนี้นี่เอง ไอ้บีมนั่งข้างหน้า ไอ้คุณพี่ชายเบนซ์นั่งข้างซ้ายส่วนไอ้บอสอยู่ข้างขวา ส่วนไอ้แบงค์นั่งแถว 3 ไอ้บอสจับมือผมไว้ บีบเป็นจังหวะส่งกำลังใจและข้อความผ่านมือนั่น อย่างน้อยๆผมก็ยังมีไอ้บอสอยู่ข้างๆตรงนี้อีกคน  ไอ้โอมกำลังจะพาพวกเรากลับมาส่งที่โรงเรียน

เสียงเพลงดังคลอๆมาจากวิทยุรถไอ้โอม แต่สำหรับผมแล้วเพลงมันไม่ได้แค่ดังคลอๆ แต่มันชัดมากในตอนนี้

ปลายทางที่ฉันรอเธอ ที่สุดก็จบตรงนี้
ไปดีเถอะนะคนดี ไม่ต้องคิดอะไร
เข้าใจว่าวันเวลา มันทำให้คนเปลี่ยนไป
แต่ฉันก็คงไม่คิดโทษใครอยู่แล้ว อย่าห่วงเลย

ขอบใจเธอที่เคยรักฉัน ที่เคยร่วมทางกันมา
ต้องขอบใจที่ทำให้รู้ว่าไม่ต้องรอ
เจ็บยังไงต้องทนรับไว้ ให้เราจบแค่นี้พอ
จากวันนี้ฉันก็จะขอ ให้โชคดี

เวลาทุกวินาที ต่อไปคงหมดความหมาย
จะเร็วจะช้ายังไง เธอก็คงไม่มา
เมื่อมันไม่เหลืออะไร เมื่อเธอไม่กลับมาหา
ฉันก็คงต้องใช้เวลาที่เหลือ เพื่อลืมเธอ

คนเราต่อให้รักเพียงใด จะรักแทบเป็นแทบตายก็คงไม่สำคัญ
ปลายทางเราต้องแยกจากกัน ไม่เหมือนอย่างฝัน


ในเวลาแบบนี้เคยเป็นกันไหมครับ เพลงอะไร มันก็โดนไปหมด เหมือนคนแต่งเค้าตั้งใจจะแต่งไว้ให้เรา

Game
See You Next Game

-------------------------------------------------------
ตอนหน้า Boss จะมาเฉลยปมที่ Boss ได้เจอมานะครับ รออ่านกันต่อนะครับ จะลงตอนต่อไปวันจันทร์นะครับ
--------------------------------------------------------

ตอบคอคเมมนท์คุณ คุณ IsDeer

รอตอนหน้านะครับ อิอิ วันจันทร์นี้ลงครับ บอสจะเฉลยปมในมุมของบอสครับ อิอิ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ^^

[kasarus]

คิดไว้แล้วเชียวว่าซักวันเมย์ต้องดีแตก

[IsDeer]

แล้วโบ้ทจะไปหึงเมย์ขนาดนั้นทำซากอ้อยอะไร
ตัวเองกลับไปคบบอสก่อนนะสงสารเมย์บ้างสิ
มันก็คบกันลับเหมือนกันแหละ

[destiny_of_b]

@ 45th Game  –  BOSS III

สวัสดีครับ บอสครับ จริงๆน่าจะยังไม่ถึงคิวที่ผมต้องออกมา แต่เมื่อวานนี้ที่รักผมไปโดนฟาดปากมา วันนี้มันเลยพูดมากไม่ได้ เลยส่งผมมาแทนครับ…

จริงๆแล้วผมเริ่มแปลกใจตั้งแต่ที่อยู่ดีๆ เมย์ ให้โบ้ทมาชวนผมไปทานข้าวด้วย เพราะเพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว ผมแปลกใจที่ไอ้โบ้ทไม่เอ๊ะใจ หรืออาจจะเป็นธรรมดาของโบ้ท ที่มักมองทุกอย่างในแง่ดี นั่นที่จริงก็คือข้อดีของหมอนี่ ไม่งั้นคงไม่โดนฟาดปากมาเป็นแน่

หลังจากทานซูกิชิกันกันเสร็จ ไอ้โอมสะกิดผม มันบอกว่ามีเรื่องขอคุยด้วยหน่อย ผมเดินตามไอ้โอม หลบไปคุยกันหน้าห้องน้ำ  สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจคือ

“เฮ้ย ไอ้บอส นั่นเมย์จริงๆเหรอ” ไอ้โอมถาม
“อืมม ใช่สิ ตอนวันแข่งเทนนิสก็มา โอมไม่เห็นเหรอ” ผมตอบไอ้โอมไป
“เออ กรูไม่ได้สังเกตุหน่ะสิ” โอมตอบผมกลับมา
“มันชักจะยังไงๆแล้วล่ะไอ้บอส” เสียงไอ้โอมดูกังวล
“ยังไงวะ” ผมเริ่มเป็นกังวลไปกับมัน เพราะเริ่มรู้สึกทะแม่งๆ
“คืองี้ กรูมีเพื่อนในห้อง มันเคยเอารูปแฟนมันให้ดู แล้วก็รูปแฟนมันก็คือเมย์” น้ำเสียงไอ้โอมดูไม่สบายใจ
“จริงเหรอ” ผมถามกลับมันทันที
“เออ จริงดิ กรูจำได้ เพราะมันเพิ่งบอกกรูตอนมันจีบติด และผู้หญิงก็ตกลงรับมันเป็นแฟน
“นานหรือยังวะ” ผมย้ำเรื่องเวลากับไอ้โอม
“ไม่นานเท่าไรนะ เกือบจะสองเดือนมั้ง “ ไอ้โอมพยายามนึก
“สองเดือน” ผมย้ำคำไอ้โอมอีกครั้ง
“ก่อนหน้าช่วงเวลาที่บอสกับมาคบโบ้ทนิดเดียวเองสิ” ผมบอกไอ้โอม
“น่าจะช่วงนั้นนะ ประมาณสองเดือนที่แล้ว ที่กรูจำได้ก็ไอ้เพื่อนกรูมันก็ดีใจที่ผู้หญิงตอบรับมันเป็นแฟน ประกาศไปทั่วห้อง”
“กรูว่าไอ้โบ้ท ดูท่าทางมันยังไม่รู้ และดูจะไม่ทันผู้หญิงนะโว้ย” ไอ้โอมเริ่มวิเคราะห์
“โบ้ทมันเป็นคนดี ถูกเลี้ยงมาดี ไม่เคยคิดร้าย ไม่เคยมองใครในแง่ร้าย” ไอ้โอมยังคงพูดวิเคราะห์ไอ้โบ้ทต่อ
“เอาไงดีวะ จะให้กรูบอกไอ้โบ้ทเลยไหม” ไอ้โอมดูเหมือนจะโกรธเมย์เมื่อพูดจบ
“กรูว่าอย่าเพิ่ง เด่วดูให้แน่ใจอีกที แล้วกรูก็อยากจะลองอะไรบางอย่างให้แน่ใจด้วย”

ผมห้ามไอ้โอม เพราะอยากรู้อะไรและอยากพิสูจน์อะไรบางอย่างจากเมย์ และถ้าผมพิสูจน์ได้ ผมจะเป็นฝ่ายบอกไอ้โบ้ทเอง

“มรึงจะลองไรวะ” ไอ้โอมถามกลับ
“กรูว่ามันแปลกๆ ที่อยู่ดีๆเมย์ก็ให้ไอ้โบ้ทชวนกรูมากินข้าวด้วย” ผมบอกไอ้โอม
“หา” ไอ้โอมทำหน้าตกใจ
“เออ กรูว่าลางสังหรณ์กรูถูก เด่วก็รู้ว่าจะยังไงต่อไป” ผมบอกไอ้โอม
“เด่วกรูคอยส่งข่าวบอกมรึง” ไอ้โอมพยักหน้ารับรู้

........

แล้วสิ่งที่ผมคาดว่ามันจะเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นจริง

มีการแอดไลน์มาจากเมย์ ผมบอกโบ้ทว่า เมย์แอดไลน์มา จะให้รับไหม คำตอบทำให้ผมน้อยใจนิดๆ นั่นก็คือรับได้ โบ้ทไม่หวงผมเลย แต่ก็ดีผมจะได้ดำเนินการตามแผนที่วางไว้ โดยที่ไม่รู้สึกผิดว่าทำอะไรลับหลังโบ้ท เพราะโบ้ทเป็นฝ่ายอนุญาติเอง

วันเดินทางไปเกาะช้าง ผมนั่งรถไอ้เบนซ์ ผลัดกันขับกับไอ้เบนซ์ ผมไม่ค่อยจะได้ยุ่งกับโทรศัทพ์เท่าไร แต่ทุกครั้งที่จับ ก็จะเห็นข้อความจาก เมย์ ผมอยากรู้ว่าถ้าผมลองเล่นกับเธอดูสักหน่อย จะมีปฏิกิริยาตอบกลับมาอย่างไร ซึ่งก็เป็นดั่งที่ผมคาด ทุกครั้งที่มีโอกาส ผมจะเปิดข้อความให้ไอ้โอมอ่าน ผมกับไอ้โอมวางแผนไว้ว่ากลับจากทริปนี้ คงต้องจัดการอะไรสักอย่าง

พอกลับมาจากเกาะช้าง บังเอิญงานที่สภานักเรียนยุ่งมาก ผมกับไอ้โอมนัดกันไว้ว่า หลังจากเคลียร์งานที่สภาเบาๆลง ผมกับไอ้โอมจะนัดเพื่อนไอ้โอมออกมาเจอ แล้วคุยเรื่องนี้กัน ถ้าเพื่อนโอมรู้ความจริง ก็อาจจะถอยออกไปเอง

ส่วนเมย์ ผมคงต้องคุย คิดว่าเพราะเมย์กับโบ้ท คบกันมานาน อาจจะมีช่วงเบื่อ ช่วงเผลอ ซึ่งก็คงเป็นธรรมดาของคน ที่ก็พลาดกันได้ ซึ่งผมเองก็เคยพลาด ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี เป็นคนที่คู่ควรกับโบ้ทจริงๆ ผมจะไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเลยแม้แต่น้อย ผมรู้ตัวว่าผมเข้ามาแทรกระหว่างคนทั้งสอง รู้ตัวว่าจริงๆแล้วผมมาทีหลัง และผมก็รู้ขอบเขตว่าผมทำได้แค่ไหน รู้ตัวว่าจะต้องอยู่ตรงไหน และจะต้องไม่สร้างความลำบากใจให้โบ้ท แต่ถ้าเค้าไม่ดีจริงๆ ก็จะได้รู้กันไปและผมจะไม่ยอมให้โบ้ทถูกหลอก

..........

หลังจากกลับจากเกาะ ผมสังเกตว่า โบ้ทเอง ดูเงียบๆลงไป ดูกังวลๆ อะไรอยู่ หรืออาจจะรู้อะไรระแคะระคายมาบ้างแต่ถ้าเป็นเรื่องเมย์ โบ้ทไม่มีทางปรึกษาผม อันนี้ผมรู้จักโบ้ทดี โบ้ทเองพยายามหลีกเลี่ยงที่จะทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ ผมก็ได้แต่คอยให้กำลังใจ

เย็นวันนั้นผมวุ่นวายอยู่ในห้องสภานักเรียน

“ฉันนั้นยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปไหน
แม้ต้องมองเห็นเธอ จับมือของใคร
ฉํนก็จะไม่โกรธ จะไม่โทษที่เธอต้องไป
และที่ฉันยังศรัทธาในรักเดียว
และที่ฉํนยังไม่เหลียวมองคนไหน”

เสียง Xperia Z1 ของผมร้องลั่น ผมคว้ามาดู แปลกใจนิดหน่อยที่ไอ้แบงค์ โทรมา

“บอสเหรอ ไอ้โบ้ทมันอยู่กับบอสหรือเปล่า” เสียงจากปลายสายทักมา
“เปล่า มีอะไรหรือเปล่าแบงค์” ผมถามไอ้แบงค์กลับไป
“พอเลิกเรียนคาบสุดท้าย ไอ้โบ้ทก็เก็บกระเป๋าแล้วก็หายไปเลย กรูนึกว่ามันไปหามรึง”
“เปล่า ไม่ได้มาอ่ะ” ผมตอบไอ้แบงค์ไป
“กรูเห็นมันไม่ค่อยสบายๆใจเรื่องเมย์ มรึงรู้เรื่องอะไรไหม” ไอ้แบงค์ถาม
“เดี๋ยวกรูโทรหามันแปป เดี๋ยวกรูโทรกลับ”  ผมกดวางสายจากไอ้แบงค์
รีบกดโทรศัทพ์หาไอ้โบ้ททันที รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี

โทรหาโบ้ทไปหลายสายแต่ก็ไม่รับเลยสักสาย ผมกดโทรศัพท์ไปหาไอ้โอม

“ฮัลโหล ครับ” เสียงไอ้โอมรับสาย
“โอม กรูคิดว่าไอ้โบ้ทมันจะไปเคลียร์กับเมย์ มรึงว่างไหม” ผมรีบพูดเรื่องที่อยากจะสื่อสาร
“ชิปหายแล้ว” เสียงอุทานของไอ้โอม
“ไอ้เตอร์กำลังไปรับเมย์ เมื่อกี้กรูเพิ่งคุยกับมัน” เสียงไอ้โอมกังวล
“เอางี้ มรึงตรงไปโรงเรียนเมย์เลย เดี๋ยวกรูตามไอ้เบนซ์แล้วตามไปเจอกันหน้าโรงเรียนเมย์” ผมสั่งไอ้โอม เพราะสังหรณ์ว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ค่อยดี

“ไอ้แบงค์รออยู่ตรงไหน” ผมรีบถามมันหลังจากมันรับสาย
“กรูอยู่ชมรม”
“งั้นเดี๋ยวมึงเจอกรูที่หน้าโรงเรียน ลากไอ้บีมไปด้วย” ผมสั่งมันก่อนจะกดวางสาย
แล้วผมเริ่มออกวิ่งไปที่สนามกีฬาหน้าโรงเรียน ที่วงดุริยางค์กำลังซ้อมกันอยู่ ไอ้บาสกำลังตะโกนสั่งเด็กๆแปรรูปขบวนกัน ลั่นสนสาม

“ไอ้บาส กรูยืมตัวไอ้เบนซ์แปป” ผมตะโกนบอกไอ้บาสผมคว้าข้อมือไอ้เบนซ์โดยไม่ได้รอคำตอบจากไอ้บาส
“ไอ้เบนซ์ มากับกรู” ผมลากมันออกมา
“อะไรวะไอ้บอส”  มันหันถามผม
“น้องมรึงอ่ะ ไปเคลียร์เรื่องเมย์ วิ่งก่อน เดี๋ยวกรูเล่าให้ฟัง”

พอมาถึงหน้าโรงเรียน ไอ้แบงค์กับไอ้บีมยืนรอกันอยู่แล้ว ผมบอกพวกมันให้ใช้บริการพี่วินมอเตอร์ไซด์ เพราะอยากให้ไปถึงเร็วๆ ระหว่างอยู่บนมอเตอร์ไซด์ ผมพยายามกดโทรศัพท์โทรหาโบ้ท แต่ก็ยังไม่รับสาย ขณะที่ผมพยายามจะโทรกลับไปอีกครั้ง xperia z1 ก็สั่นพร้อมกับโชว์สายที่โทรเข้าเป็นรูปไอ้โบ้ทขึ้นเต็มหน้าจอ ผมกดรับสายอย่างร้อนรน

“ฮัลโหล โบ้ทอยู่ไหน” ผมรีบถามทันทีหลังกดรับสาย
“ฮัลโหล ฮัลโหล” เงียบ มีแต่เสียงจ็อกแจ็กกับเสียงรถวิ่งบนถนน

ผมรีบจ่ายเงินค่ามอเตอร์ไซด์ให้พี่วินหลังจากที่รถหยุดลงหน้าโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดัง ผมหันหลังกลับมาเห็นไอ้โอมกำลังจะลงจาก Volvo Suv คันหรูของมัน  ส่วนพวกไอ้เบนซ์ ไอ้แบงค์ ไอ้บีม กำลังจ่ายเงินค่ามอเตอร์ไซด์ ไอ้โอมชี้ไปอีกด้านของโรงเรียน ที่มีคนเริ่มมุง พวกผมวิ่งกันไปตรงนั้น ขณะกำลังแทรกตัวผ่านไทยมุงตรงนั้นเข้าไป เสียงกรีดร้องของสาวๆรอบข้างดังขึ้น ผมเห็นร่างไอ้โบ้ท ลอยขึ้นด้วยแรงหมัดของอีกคน กระแทกพื้นดังลั่น ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรแล้ว กระโจนเข้าไปคว้าคอเสื้อไอ้นั่น ก่อนที่มันจะกระโดดมาซ้ำไอ้โบ้ทอีกรอบ

เสียงไอ้โอมตะโกนบอกให้ใจเย็นๆก่อน ไอ้นั่นชะงักเมื่อเห็นว่าพวกผมมากันหลายคน คงไม่คุ้มที่จะโดนตีนพวกผมแน่ๆ มันเลยหยุด

ผมปล่อยคอเสื้อไอ้หมอนั่น เมื่อไอ้แบงค์มายืนประจันหน้ากับมันข้างๆผม ผมจ้องหน้ามันเขม่ง หันไปมองหญิงสาวที่ยืนร่ำไห้เอามือปิดหน้าที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักด้วยหางตา พอไอ้เบนซ์ที่ไปพยุงไอ้โบ้ทขึ้นยืนเมื่อกี้ มายืนสมทบกับผมอีกคน

ไอ้โอมพูดกับไอ้หมอนั่นอยู่ ผมจึงถอยลงมาดูไอ้โบ้ท ที่ไอ้บีมยืนประคองอยู่

“เจ็บไหม เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามโบ้ทด้วยความเป็นห่วง
“แค่ปากแตก” มันหันมายิ้มให้ผม
“จะมาทำไมไม่บอก จะได้มาเป็นเพื่อน” ผมต่อว่าไอ้โบ้ท
“ก็จะมาหาเมย์ ไม่ได้คิดว่าจะมามีเรื่องนี่” มันพยายามอิบาย
“ก็มองโลกแง่ดีแบบนี้ เลยเจ็บตัวแบบนี้ไง”

สุดท้าย ไอ้โอมก็บอกว่าไปหาที่คุยกัน ก่อนที่จะขายหน้ามากไปกว่านี้ พอหาที่สงบๆ คุยกันได้พวกผมก็ปล่อย ให้ โบ้ท เมย์ แล้วก็ไอ้เตอร์ ยืนคุยกัน โดยที่พวกผมคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง เกิดลงไม้ลงมือกันอีกจะได้ห้ามกันทัน สักพักไอ้เตอร์ก็เดินหัวเสียถอยออกมา ปล่อยโบ้ทกับเมย์คุยกันสองคน

แล้วเมย์ก็เลือกไอ้เตอร์ ไอ้โบ้ทพยายามทำเหมือนกับไม่มีอะไร ไม่เป็นอะไร แต่จริงๆแล้วผมรู้ว่ามันก็เสียใจไม่น้อยเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เวลาเกือบสองปีที่คนสองคนคบกัน มันเป็นเวลาที่นานพอที่จะทำให้เกิดความผูกพันกัน และก็คงยากที่จะทำใจให้หายได้อย่างรวดเร็วสักเท่าไร

ตอนไอ้โอมขับรถไปส่งพวกเราที่โรงเรียน ไอ้โบ้ทนั่งเหม่อเลยออกไปนอกหน้าต่าง ผมก็ได้แต่กระซิบโบ้ทว่า ยังมีผมอยู่อีกคน และจะไม่มีวันทิ้งโบ้ทไปไหนอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แต่ตอนนี้ผมทำได้เพียงจับมือที่เย็นๆนั้นไว้ คอยบีบมือนั้น มองหน้า และส่งสายตาให้กำลังใจ นั่นคงเป็นภาษากายอย่างเดียวตอนนี้ที่ผมทำให้โบ้ทได้ ............
 
Game
See You Next Game

-------------------------------------------------------------
ตอบคอมเมนท์ครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ kasarus
ตอนนี้เฉลยเรื่องเมย์จากปากบอสแล้วนะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
บอสมาเฉลยคำตอบแล้วนะครับ แอบดีใจที่คนเขียนเขียนให้คุณ IsDeer รักตัวละครเมย์ได้นะครับ^^
อย่าโกรธเจ้าโบ้ทจนไม่อยากอ่านต่อนะครับ คนเขียนคงแย่แน่ๆครับ^^

[IsDeer]

พออ่านตอนนี้แล้วไปกันใหญ่เลย
คือทั้งบอสและโบ้ทคบกันลับหลังเมย์ไม่รู้สึกผิดอะไรกันบ้างเหรอ
โทษแต่ฝ่ายหญิง ทั้งที่ฝั่งตัวเองคบกันลับหลังได้เจ็บแสบมาก
อันนี้เรายังไม่พูดถึงว่าเมย์ดีหรือไม่ดี ไม่ว่าเมย์จะดีหรือไม่ดี แต่การที่มาคบลับหลังเป็นอะไรที่แย่มากๆ
เมย์ก็แย่ที่ไปคบกับเตอร์ ทั้งๆที่ยังไม่เคลียร์เรื่องโบ้ท
แต่จะว่าเหมือนนเมย์เป็นคนผิดหาเหตุผลว่าเมย์ไปมีเตอร์ก่อนก็ใช่ว่าจะถูกในเมื่อตอนแรกยังไม่รู้ว่าเมย์มีเตอร์ก็ยังแอบไปกินกันสองคนเลยนี่ ถ้าเมย์ไม่ได้มีใครนะเราว่าเมย์จะเป็นผู้หญิงที่น่าสงสารมากๆเลย ที่แฟนตัวเองไปคบลับหลังกับคนอื่น
แต่เราว่าเมย์คบกับเตอร์อาจจะเป็นเพราะคบกับโบ้ทมาสองปีแล้วเริ่มห่างๆกัน แถมช่วงนั้นโบ้ทเริ่มกลับมาคุยกับบอส
ไม่มีเวลาให้กัน เมย์ก็เลยไปสนใจเตอร์ที่มีเวลาให้มากกว่า ก็เลยเลือกเตอร์

แต่เรื่องไลน์ที่เมย์คุยกับบอส คืออะไร หยอกกันเล่นเหรอ
และในใจยังคงคำถามเดิม โบ้ท! แกจะเศร้าทำซากอ้อยอะไร ในเมื่อแกก็คบลับหลังไม่ต่างจากเขาแล้วก็พยายามหาทางบอกเลิกอยู่แล้ว

[destiny_of_b]

@ 46th Game  –  Sadness

การที่ใครสักคนออกจากชีวิตเราไป
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับการที่จะทำใจยอมรับมัน
ความผูกพันเมื่อผูกมัดไปที่ใครแล้วการแกะออกมันก็คงต้องใช้เวลา
เมื่อรักใครไปแล้วเราจะใช้หัวใจมากกว่าสมอง และมักจะใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล


เช้าวันนี้ผมกับไอ้บอสมาโรงเรียนก็มีแต่คนมอง เพราะเรื่องที่ผมโดนต่อยที่หน้าโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดัง แพร่เร็วยิ่งกว่ากลิ่นตด เรื่องแย่ๆมักจะมีคนชอบมากกว่าเรื่องดีๆ แถมเมื่อคืน มีคนแชร์คลิปลงในเฟสกันอีก มีมือดีถ่ายแล้วเอาแชร์ในเฟส เอากะเค้าสิ พอผ่านสายตาและเสียงซุบซิบเหล่านั้นมาได้

“ช่างเขาเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มีประเด็นใหม่ๆให้พูดถึงอีก” เสียงคนข้างๆผมพูดขึ้นมา
“อย่าคิดมากนะครับ” ไอ้บอสเอามือมาตบไหล่ผมเบาๆ
“อืมม” ผมพยักหน้าตอบมันไปสั้นๆ

หลังจากแยกกับไอ้บอสผมเปิดประตูชมรมเทนนิสเข้ามา

“มรึงเป็นไงบ้างวะ” ไอ้ไบร์ทพุ่งตัวเข้ามาถาม แถมเอามือจับคางผมบิดซ้ายทีขวาที
“เออ ไม่เป็นไรมาก” ผมตอบไอ้ไบร์ทมันไป
“จะเป็นมากก็ตรงมรึงบิดหน้ากรูไปกรูมานี่แหละ” ไอ้ไบร์ท หัวเราะเบาๆก่อนจะปล่อยมือ
“ไอ้ตรงนั้นไม่เป็นไรหรอกมรึง แต่ตรงนี้เป็น” เสียงไอ้บีมพูด พร้อมกับเอามือชี้ที่หัวใจมัน

เราเอาผมแถบจุก น้ำใสๆเริ่มคลอๆ แต่ที่รู้สึกแบบนั้นไม่ได้โกรธไอ้บีม เพราะรู้ว่าที่มันพูดเพราะมันเป็นห่วง เพราะเมื่อวานก็ได้มันช่วยเอาไว้ แต่ที่รู้สึกจุกเพราะสิ่งที่มันพูดมันคือเรื่องจริง……ผมยืนนิ่งไปชั่วขณะพยายามฝืนไม่ให้น้ำใสๆที่กำลังจะเอ่อล้น มันไหลออกมา แล้วก็มือหนึ่งมาโอบไหล่และตบเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะมรึง เดี๋ยวมรึงก็ผ่านมันไปได้” ไอ้แบงค์พูดจบก็เอามือตบบ่าผมเบาๆ
“กรูว่านะ กรูจะร้องก็เพราะมรึงปลอบนี่แหละ” ผมหันไปหัวเราะกับไอ้แบงค์จนตาหย๊ น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ ก็ไหลลงมา
“ซึ้งจนน้ำตาไหลเลยเหรอเพื่อน” ไอ้แบงค์ปล่อยหมามาแล้ว เล่นเอาฮากันทั้งกลุ่ม นี่แหละใช่ไหมที่เขาเรียกว่า “หัวเราะทั้งน้ำตา”

พอเจอหน้า ไอ้บาสกับไอ้บูม ตอนเดินเข้ามาในห้องเรียน คุณหัวหน้าวงดุริยางค์กับหัวหน้าชมรมชมรมเชียร์ ก็ซักผมกันใหญ่ ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้

“ดีแล้วล่ะมรึง ก่อนจะเสียใจมากไปกว่านี้” ไอ้บาสปลอบใจ
“รู้เร็ว จะได้ทำใจได้เร็วหว่ะ” ไอ้บูมสมทบอีกเสียง
“อืมม ขอบใจหว่ะ” ผมตอบพวกมันสองคนไป

..............

ต้องยอมรับว่าผมเองเรียนไม่ค่อยจะรู้เรื่อง เพราะเอาแต่เหม่อ แม้จะเข้าใจทุกๆอย่าง แต่ก็โดนทิ้งอะนะ มันอดใจหายไม่ได้ ผมเพิ่งเข้าใจ ว่าทำไมเมย์ถึงไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ไม่วุ่นวาย ไม่โทรตาม ก็คงเป็นเพราะอย่างนี้นี่เอง ความคิดผมยังคงวนเวียนอยู่กับผู้หญิงคนนี้  การไม่ถูกเลือกมันยังคงเจ็บปวดอยู่เสมอ

ผมพยายามสะกดกั้นทุกครั้งที่ความรู้สึกมารวมกันตรงที่ปลายจมูก ที่คอเริ่มมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ ฝ้าขาวเริ่มเกาะที่รอบดวงตา น้ำตาเริ่มเอ่อ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเป็นอย่างนี้ ทั้งๆที่ก็เข้าใจ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วว่าสักวันก็ต้องเป็นแบบนี้ และอาจเป็นผมด้วยซ้ำที่จะต้องตัดสินใจเลือกระหว่างบอสกับเมย์

เธอเป็นอย่างไรจากวันที่สองเราไกลห่าง
ส่วนคนๆมันมีชีวิตไม่เหมือนเดิม
เจอใครต่อใครกี่คนก็ถามถึงเรื่องเธอ
คำตอบของฉันมีเพียงรอยยิ้ม
แต่ที่จริงแล้วใครเลยจะรู้

ว่าใจฉันอ่อนแอ กับคำว่าเปลี่ยนแปลง
แค่คิดจะลืมมันยังข่มใจไม่ไหว
ให้จำว่าเกลียดเธอ ให้ทำว่าแค้นเธอ
พูดตรงๆแค่คิดยังไม่กล้าพอ

แค่อยากถามเธอ เธออยู่ตรงนั้นเหนื่อยไหมเรื่องหัวใจ
ตรงนั้นมีใครดูแลเธอหรือเปล่า ทำได้เท่าฉันหรือเปล่า
ส่วนคนอย่างฉันก็เหงามันเรื่อยไป
ต้องใช้เวลาเยี่ยวยาทุกสิ่ง
มันยากจริงๆ อยากลืมแต่ใจฉํนมันกลับจำ

........

บอสยังคงวนเวียนอยู่เป็นเพื่อน คอยส่งกำลังใจผ่านสายตา ผ่านภาษากายโดยการจับมือ ทุกครั้งที่ผมผล่อยหลับไป ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็จะมีอ้อมแขนอุ่นๆ คอยโอบกอดผมอยู่เสมอ นี่เป็นสาเหตุที่ผมพยายามต่อสู้กับความอ่อนแอของตัวเอง เพราะไม่อยากให้บอสเห็น กลัวมันจะเสียใจ และก็รู้อยู่เต็มอกว่า ถ้าปล่อยต่อไปเรื่อยๆผมอาจจะเสียบอสไปอีกคน

ทู บอน ดาชิน บล ซู ออบดัน มัล ฮาจีมา
แนกา จัลฮัลเก โนจี อานึลเก นี กยอเท อิซนึน นัล
ตอนาจีมา โทราซอจีมา นัน นอล โบแนล ซู ออบซอ
อีรอน นัล ทูโก oh oh คันดาโก oh oh
บอซอนัล ซู ออบซอ Cause you are my destiny

เสียงริงโทนเพลง Destiny ของ Infinite ดังอยู่หลายรอบ ก่อนที่บอสจะถือวิสาสะ รับแทน

“ครับแบงค์” บอสทวนชื่อของคนที่โทรเข้ามา
“อืม เด่วลองชวนโบ้ทดูนะ” เสียงบอสตอบไอ้แบงค์ ก่อนที่มันจะเอามือปิดโทรศัพท์แล้วหันมาถามผม
“โบ้ท แบงค์กับอาร์ม ชวนไปกินอะไรที่คอนโดฯ ไปไหม”
“แล้วแต่บอสอ่ะ” ผมตอบบอสกลับไปสั้นๆ
“เดี๋ยวบอสจะลองชวนเบนซ์กับเบียร์ดูนะ อืมม แล้วเจอกัน” เสียงบอสจบบทสทนาและกดวางสายโทรศัพท์ไป
“เดี๋ยวบอสไปชวนเบนซ์นะครับ” ไอ้บอสหันบอกผมก่อนจะเดินเปิดประตูห้องนอนออกไป

Peugeot 4008 กำลังจะเลี้ยวออกจากบ้าน ผ่านต้นชมพูพันทิพย์ต้นใหญ่ ไอ้เบนซ์ค่อยๆขับมุ่งหน้าไปที่คอนโดไอ้อาร์ม โดยมีไอ้เบียร์นั่งอยู่ข้างหน้า ข้างๆผมมีไอ้บอส ไม่นานรถก็เลี้ยงเข้ามาจอดชั้นใต้ดินของคอนดูหรูแถวๆสถานีรถไฟฟ้ากรุงธนบุรี ก่อนจะขึ้นไปพวกเราแวะร้านมินิมาร์ทข้างๆคอนโด

“กินเบียร์ได้ไหม” ผมหันไปถามไอ้บอส
“เอาดิ” เสียงบอส ตอบแบบเอาใจผม สุดท้ายก็ซื้อไปเกือบโหล

พวกเราหอบของพะรุงพะรัง ขึ้นไปห้องไอ้อาร์ม ไอ้อาร์มเตรียมของกินไว้แล้วบางส่วน ไอ้เบียร์เข้าไปช่วยไอ้อาร์มในครัว ส่วนไอ้แบงค์ ไอ้เบนซ์ ไอ้บอส ไปช่วยกันจัดโต๊ะ ส่วนผมนั่งเป็นหุ่นยนต์ดูทีวีที่ห้องรับแขก คอนโดไอ้อาร์มอยู่ชั้น 25 บรรยากาศดีเพราะอยู่ชั้นค่อนข้างสูง มุมหนึ่งตรงโต๊ะกินข้าวเห็นวิวโค้งแม่น้ำเจ้าพระยา

“มรึงเป็นไงบ้างวะ” ไอ้แบงค์ถามขณะกำลังจะยกเบียร์ซด
“ก็ เจ็บดีหว่ะ” ผมเค้นเสียงหัวเราะตอบมันไป
“เดี๋ยวก็หายมรึง” ไอ้แบงค์ปลอบใจ
“ไอ้บอส จัด สักยกสองยกเดี๋ยวก็หาย” ผมนี่อึ้งกับปากไอ้แบงค์ สรุปหาเรื่องกัดกรูซะงั้น
“เชี่ยแบงค์” ผมด่ามันกลับไปแต่มันกับหัวเราะร่วน

เสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าห้อง ไอ้อาร์มเดินไปเปิดประตู ไอ้แดนเพื่อนสนิทไอ้อาร์ม ที่เรียนโรงเรียนเด็กกางเกงน้ำเงินแถวถ.เพชรบุรี โผล่หน้าเข้ามา พร้อมกับหิ้วเบียร์มาอีกแพ็ค ไอ้แดนมันอยู่ห้องข้างล่างนี่เอง ไอ้อาร์มมันชวนไว้แล้วแต่มันเพิ่งมา เพราะมันเพิ่งจะกลับมาจากซ้อมจักรยาน

“กรูอยู่ได้ไม่นานนะมรึง” ไอ้แดนบอกไอ้อาร์มกับพวกเรา
“ไมอ่ะ อยู่ได้ไม่นานเสือกมาช้าอีกนะมรึง” ไอ้อาร์มบ่น
“พรุ่งนี้กรูมีงาน แต่เช้าหน้า Central world โน่น”
“ไปดูกรูไหม” ไอ้แดนชวนพวกเรา
“ไอ้เบสต์ก็ไปนะ” มันพูดไปยิ้มไปเมื่อพูดถึงชื่อไอ้เบสต์ ผมก็ลืมไปเสียสนิทว่าไอ้เบสต์มันก็ชวนไว้ตั้งแต่ก่อนวันเกิดเรื่อง
“เอาดิ กี่โมงวะ” ไอ้แบงค์ถามไอ้แดน
“11.30 หว่ะ” ไอ้แดนตอบ
“พวกมรึงไปกันไหม” เสียงไอ้แบงค์หันมาถาม

ผมหันไปมองหน้าไอ้บอส ไอ้บอสพยักหน้าอนุญาต
“กรูไป” ผมตอบไอ้แบงค์ ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ก็พยักหน้า

หลังจากดื่มด่ำ กับแอลกอฮอร์และบรรยากาศดีๆบนคอนโดไอ้อาร์ม พวกเราก็แยกย้ายกัน ห้าทุ่มกว่าๆ โดยขากลับไอ้เบียร์เป็นคนขับ เพราะมันเป็นคนเดียวที่ไม่ได้กิน ตอนอยู่ในวง มีคนแซวว่าทำไมมันไม่กิน คำตอบของมันก็คือ

“กรูชื่อเบียร์ก็เลยไม่กินเบียร์ ไม่ใช่อะไร กรูไม่กินตัวกูเอง”

เล่นเอาทุกคนฮากับตรรกะของมันแต่จริงๆแล้วมันไม่กินเพราะว่าดูท่าทางว่ามันจะต้องเป็นสารถีที่จะพาพวกเรากลับบ้าน ไอ้เบียร์พาพวกเรากลับมาถึงบ้าน สุขอนันต์ โดยสวัสดิภาพ ผมกับไอ้เบนซ์แยกย้ายห้องใครห้องมัน

“อาบน้ำกัน” ไอ้บอสหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้ผม
“อืมม” เสียงในลำคอผมตอบไอ้บอสไปสั้นๆ

มันก็เดินเปิดประตูนำเข้าไป ผมเปิดฝักบัวเอาหัวตัวเองไปจ่อ ไอ้บอสบีบแชมพู ก็เอาสระผมให้ผมอย่างเบามือ จากนั้นก็ค่อยล้างฟองออก บีบโฟมล้างหน้าค่อยล้างหน้าให้ผมอย่างทะนุถนอม แล้วก็ล้างโฟมล้างหน้าออก ผมยืนนิ่งๆให้บอสจัดการไป ความคิดที่วนอยู่ในหัวผมคือ ผมยังมีคนที่รักผมมากๆอยู่อีกคน คอยให้กำลังใจ คอยทุกข์คอยสุขไปกับผม คอยเดินข้างๆผมอีกคน

ความรู้สึกเริ่มมารวมที่ปลายจมูกอีกครั้ง ก้อนใหญ่ๆเรื่องมาจุกอยู่ที่คอ ความรู้สึกพลั่งพรู ออกมา ผมผวาเข้ากอดบอส เอาหน้าซุกไปที่อกนั้น ตัวผมโยน และสั่นเทา บอสกอดผมเอาไว้ในอ้อมแขน

“ไม่ต้องฝืนนะโบ้ท ไม่ต้องเก็บมันเอาไว้”
“อยากจะร้องก็ร้องออกมาเลย ร้องออกมาให้หมด” บอสพูดจบก็เอามือมาลูบหัวผมไว้ พร้อมกับขยับแขนอีกข้างกอดผมแน่นขึ้น
“อย่าทิ้งกรูไปอีกนะ” เสียงผมสะอื้นและเกือบจะพูดไม่จบประโยค ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้พังทลายลงอีกคำรบหนึ่ง ตอนนี้ผมกลัว กลัวว่าจะสูญเสีย

“บอสไม่มีวันทิ้งโบ้ทอีก ไม่ว่าอะไรอย่างไงบอสจะอยู่กับโบ้ทตลอดไป บอสสัญญา”

Game
See You Next Game

---------------------------------------------------------------
ตอบคอมเมนท์ครับ
ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer ครับ
ถูกต้องครับการคบลับหลังเป็นเรื่อที่แย่มากๆ ครับ เพราะคนเขียนก็เคยโดนมากับตัว
ไม่ว่าจะเป็นเพราะความพลั้งเผลอ หรือความประมาท ไม่ตั้งใจ หรือจะตั้งใจก็ตาม มันคงแย่ถ้าเกิดขึ้นกับชีวิตคู่
แต่คนเราก็พลาดกันได้นะครับ แต่พลาดแล้วจะทำยังไงต่อนั่นคงเป็นเรื่องที่ต้องติดตามกันต่อนะครับ^^
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะครับ ขออภัยถ้าเจ้าโบ้ท อาจจะงี่เง่าไปหน่อยนะครับ 
ตอบนี้เขียนไปถึงตอนที่ 51 แล้วครับ อย่าลืมติดตามอ่านด้วยน้าาา ^^

[tarkung]

ดีใจที่กลับมาลงต่อ จะติดตามต่อไปนะครับ

[IsDeer]

หมั่นไส้โบ้ท คือแกยังไงกันแน่
ตอนนี้อาลัยอาวรณ์เมย์เหลือเกินที่ไอ้ที่ผ่านมาเป็นสิบๆตอนแกก็สวีทกับบอสซะเวอร์ 
แกจะเศร้าทำซากอ้อยอะไร เห็นพยายามหาทางบอกเลิกเมย์ด้วยนี่

[destiny_of_b]

@ 47th Game  – Memories

เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงปลุกของบอสและการหอมที่แก้มฟอดใหญ่ บอสยังคงเหมือนเดิม บีบยาสีฟันไว้ให้ เช็ดหัวให้เมื่ออาบน้ำกันเสร็จ แต่วันนี้ผมเป็นฝ่ายเตรียมเสื้อผ้าให้ กางเกงยีนต์ทรงเดฟสีน้ำเงินเข้ม เสื้อยืดคอกลมสีเขียว ส่วนของผมก็กางเกงยีนต์ทรงเดฟสีน้ำเงินเข้ม เสื้อยืดคอกลมสีเขียวเข้ม เพราะผมกับบอส ไอ้เบนซ์ ไอ้เบียร์ ต้องไปงานอีเวนต์ของ ไอ้เบสต์กับไอ้แดนที่ลานหน้า Central world

วันนี้ผมเหมือนกับสลัดความคิดแย่ๆ ความนอยด์ ออกไปได้หมด อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนได้ระบายทุกอย่างออกไปแล้ว ได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นเอาไว้ไปหมดแล้ว มันปลอดโปร่ง ไม่มีอะไรกังวลอีกแล้ว ที่สำคัญผมยังมีบอส คนที่อยู่ข้างๆผมเสมอทำให้อาการ “คนที่ถูกทิ้ง” เริ่มจางหายไป

ผมกบบอสเดินลงมาข้างล่างก็เห็นไอ้เบนซ์ในเสื้อยืดสีกรมท่า และไอ้เบียร์อยู่ในเสื้อยืดสีน้ำเงินสด ไอ้เบียร์เห็นพวกเราลงมา ก็เตรียมแซนวิสแบบง่ายๆไว้ให้เราสองคนเรียบร้อยแล้ว พวกเราตกลงกันว่าจะเอารถผมไปจอดที่บ้านไอ้บอส แล้วไปต่อรถไฟฟ้าเอา เพราะขี้เกียจไปหาที่จอดรถ

.....

ขณะที่รถไฟฟ้าพุ่งออกมาจากย่านสีลม เห็นสวนลุมพินีเป็นสีเขียวเวิ้งใหญ่ใจกลางกรุงเทพ หลังทิวไม้สีเขียวเป็นตึกระฟ้าเรียงรายไปตามแนวถนนสขุมวิทและเพชรบุรี สุดสายตา เป็นภาพที่สวยงามราวกับอยุ่เมืองนอก ผมกำลังเพลินๆกับบรรยากาศที่เห็น ก็สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเจ้า iphone เครื่องสีขาวสั่นอยุ่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเริ่มส่งเสียงดัง

ทู บอน ดาชิน บล ซู ออบดัน มัล ฮาจีมา
แนกา จัลฮัลเก โนจี อานึลเก นี กยอเท อิซนึน นัล
ตอนาจีมา โทราซอจีมา นัน นอล โบแนล ซู ออบซอ
อีรอน นัล ทูโก oh oh คันดาโก oh oh
บอซอนัล ซู ออบซอ Cause you are my destiny

เสียงริงโทนคุ้นหูดังขึ้น ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา

“ฮัลโหล มรึงอยู่ไหนแล้ววะ” เสียงไอ้แบงค์พูดอยู่ในสายในขณะที่เสียงจ็อกแจ็กดังอยู่รอบๆตัวมัน
“ราชดำริแล้วหว่ะ” ผมตอบมันไป
“กรูถึงสยามแล้ว เดี๋ยวรอมรึงตรงทางออก sky walk นะ” มันบอกตำแหน่งที่มันจะไปรอ
“เออ แล้วเจอกัน” ผมกดวางโทรศัพท์ ก่อนจะบอกไอ้บอสกับไอ้เบนซ์

พอถึงสยามเราทั้ง 4 คนก็เดินฝ่าผู้คนเดินออกมาทาง Sky walk ก็เจอไอ้แบงค์กับไอ้อาร์ม ยืนรอพวกเราอยู่แล้ว ไอ้อาร์มอยู่ในเสื้อยืดสีแดงกับกางเกงผ้าสีน้ำตาลทรงเดฟ ส่วนไอ้แบงค์กับเสือยืดสีแดงเข้มกับกางเกงผ้าสีน้ำตาลเข้มทรงเดฟ พวกเราทั้งหมดเริ่มออกเดินบน sky walk จากสยามไป Central World

ตลอดทางสาวน้อยสาวใหญ่ มองพวกเราแล้วก็ยิ้มให้บ้าง สาวๆบางกลุ่มก็ชี้มื้อมาทางพวกเรา กระซิบกระซาบกันบ้าง หนักสุดก็ถึงกับเดินเข้ามาขอถ่ายรูปกับพวกเรา นี่มันคือการของ “สาววายในตำนาน”  ใช่ไหม จริงๆแล้วเวลาพวกเราไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่แปลกใจถ้าจะมีคนมองบ้าง ยิ้มให้บ้าง เพราะถึงแม้พวกเราจะ ม.5 แต่ก็สูงเกิน 175 กันทุกคนแถมหน้าตาก็เข้าขั้นว่าดี แต่ที่ตั้งใจเดินเข้ามาขอถ่ายรูปด้วยนี่คงเป็นครั้งแรก ซึ่งเด็กมนุษย์สัมพันธ์ดีอย่างพวกเราก็ยินดีถ่ายรูปด้วย

........

แล้วพวกเราก็เดินมาถึงล้านที่เขาจัดงานหน้า Central world เจอไอ้เบสต์กับไอ้แดน ในเสื้อยืดสีดำสไตล์สตรีททั้งคู่ กับกางเกงยีนต์สไตล์ Hip Hop แบบที่พวกมันชอบ ไอ้เบสต์ ส่งบัตร V.I.P ให้พวกเรา 6 ใบ พวกมันสองคนไปขอคนจัดงานเอาไว้ให้

หลังจากทักทายกันเสร็จ พวกเราก็เข้ามานั่งประจำที เพราะอีกไม่นานงานจะเริ่มแล้ว งานนี้เป็นงานอีเวนต์ Action X-Treme  มีงานออกร้านสินค้าแนวสตรีทๆบริเวณรอบๆงาน รวมไปถึงมีงานแฟชั่นโชว์ของเสื้อผ้า แล้วไม่นานก็มาถึงไฮไลต์ของงาน ที่ไอ้เบสต์กับไอ้แดน ต้องโชว์ความสามารถของพวกมันกัน

ไอ้เบสต์เปิดตัวมาด้วยการโชว์ลีลาขั้นเทพในการเล่นสเก็ตบอร์ดของมัน ที่ด้านข้างๆ ก็ถูกดัดแปลงให้เป็นที่โขว์แบบ X-Game แบบย่อมๆ ไอ้เบสต์สไลด์สเก็ตบอลแล้วขึ้นไปไถลบนราวเหล็กอย่างเท่ห์ ประกอบกับเสียงดนตรีที่เล้าใจ คนที่มานั่งชม มีสีฮือฮาทุกครั้งที่ไอ้เบสต์โชว์สเต็ปท่ายาก สุดท้ายก็ตามมาด้วยเสียงตบมือดังลั่นเมื่อแสดงจบ

ต่อกันด้วยจักรยานพาดโผนของไอ้แดน ที่มาเต็มด้วยหมวกกันน็อก และอุปกรณ์ป้องกัน ลีลาของไอ้แดนก็เฟี้ยวฟ้าวไม่แพ้ไอ้เบสต์ เรียกเสียงฮือฮาจากคนดูอยู่ตลอดเวลา ผมเองก็เพิ่งเห็นว่าไอ้แดนมันเล่นจักรยานได้เก่งขนาดนี้ ไม่นานก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้น เมื่อไอ้แดนขี่จักรยานด้วยความเร็วขึ้นแลมแล้วก็ตีลังกาพร้อมกับจักรยานลงมาสู่พื้นด้วยความสวยงาม เสียงตบมือก็ดั่งลั่น เมื่อการแสดงของไอ้แดนจบลง

พองานพิธีการเสร็จเรียบร้อย พวกเราก็เดินดูบูธ ต่างที่เขามาออกร้านขายของ ค่าเวลารอไอ้เบสต์กับไอ้แดนที่ขอตัวไปรับค่าเหนื่อยผมมาหยุดอยุ่บูธของ Billabong กับสายห้อยโทรศัพท์สีดำยาวประมาณ 10 นิ้ว ที่สกรีนยี่ห้อ billabong ที่เล่นสีสันสลับสีสวยงาม

“สวยดีเนอะ” ผมหันไปบอกไอ้บอส
“อืม สวยดี อยากได้เหรอ” ไอ้บอสถามผมกลับมา ผมพยักหน้าตอบมัน

ไอ้บอสหยิบสายคล้องโทรศัพท์ขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดูความรียบร้อย ก่อนที่จะหยิบเส้นที่สองมาดู แล้วมันก็เดินไปให้พนักงานคิดเงิน ผมรีบเดินตามมันไป

“เดี๋ยวโบ้ทจ่ายเอง” ผมรีบควักเงินให้พนักงานตัดหน้ามัน บอสซื้อขอให้ผมบ่อยเกินไปแล้ว อีกอย่าง อยากซื้ออะไรให้มันบ้าง สรุปแล้ว Billabong ก็สามารถดูดเงินออกจากกระเป๋าเรา เป็นไปตามเป้าประสงค์ของการจัดงาน

.......

“จะซื้อทำไมไม่บอกวะ กรูมีบัตรลด” ไอ้แดนถึงกับบ่นเมื่อเห็นเราหิ้วถุงยี่ห้อนั้นมา
“ช้าไปแล้วเพื่อน จ่ายไปเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” ผมยิ้มหน้าแป้นพร้อมกับโชว์ถุงยี่ห้อ

หลังจากอยู่กันครบ ไอ้แดนชวนพวกเราเดินไปอีกนิด เพื่อหาไรกินกัน พอเลย Central ชิดลมไปก็จะมี Central Embassy ห้างหรูเปิดใหม่ ซึ่งมันชวนพวกเราไปหาไรกินกันที่นั่น หลังจากตกลงกันไม่ได้ว่าจะกินอะไรกันดี ก็ไปจบลงที่ Food court พอจะเดินเข้าไปพนักงานก็แจกบัตรคนละใบ กินอะไรเสร็จค่อยมาจ่ายเงินตามรายการที่ถูกบันทึกไว้ในบัตร บรรยากาศภายใน food court ดูดีทีเดียว เพราะแบ่งโซนอาหารตามภาคต่างๆ แล้วยังมีโซนอาหารทานเล่นแล้วที่ขาดไม่ได้ก็คงเป็น โซนขนมหวาน

ผมได้ก๋วยเตี๋ยวหลอดโบราณมา ส่วนไอ้บอสได้ข้าวซอยไก่ ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ ได้ส้มตำกับไก่ย่างมา ส่วนไอ้แบงค์เดินกลับมาพร้อมกับบะหมี่เป็ดย่าง ไอ้อาร์มจัดข้าวหมกไก่ ไอ้เบสต์ได้ข้าวเหนียวกับแกงฮังเล ส่วนไอ้แดนได้ข้าวสวยกับแกงไตปลา พวกเราได้ที่นั่งริมหน้าต่างไม่ไกลจากบัดใดเลื่อนมากนัก

ระหว่างรอไอ้บอสกับไอ้เบนซ์ไปซื้อน้ำ

“เจ็บอยู่ไหม” ผมเห็นไอ้เบสต์ถามไอ้แดน
“นิดหน่อย” ไอ้แดนตอบกลับมาพร้อมกับถลกขากางเกงขึ้นมาดู
“ไม่หน่อยละมั้ง” ไอ้เบสต์บอก เมื่อเห็นเลือดที่ผ้าพันแผล ไอ้เบสต์ก้มลงไปดูผ้าพันแผลที่เขาซ้ายของไอ้แดน
“เดี๋ยวพันแผลใหม่ก่อน” ไอ้เบสต์ล้วงไปที่กระเป๋าสะพายของมัน หยิบผ้าพันแผลกับเทปกาวขึ้นมาเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ให้ไอ้แดนอย่างรวดเร็ว

“ไปโดนตอนไหนวะ” ผมหันไปถามไอ้แดน
“เมื่อเช้า” มันตอบกลับแต่มันยังไม่ทันได้พูดต่อ
“มันซ่าเมื่อเช้า มาถึงที่งานก็ซ้อม ไม่ใส่สนับเข่า เลยได้เรื่อง” ไอ้เบสต์บ่นเป็นชุด
“โห” เสียงไอ้บอสถึงกับอึ้งตอนมันเดินกลับมาถึงโต๊ะ
“นี่แผลถลอกขนาดนี้ยังโชว์ได้เจ๋งขนาดนั้น”  ไอ้บอสพูดเมื่อเห็นแผลที่เขาซ้ายไอ้แดน
“แฮ่ะ แฮ่ะ” มันหัวเราะเบาพร้อมกับเอามือลูบหัว
“นี่แหละไม่ระวัง” ไอ้เบสต์ยังคงบ่นเป็นหมีกินผึ้งต่อ

พวกผมถึงกับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ที่เห็นไอ้เบสต์มันบ่นกระปอดกระแปดไอ้แดน ปกติไอ้เบสต์เป็นคนขี้เล่น ไม่ซีเรียส แต่เรื่องความปลอดภัย แล้วยิ่งกับไอ้แดนมันถึงกับออกอาการ

ยิ้มของผมค่อยๆหุบลง เมื่อผมเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนี่งที่คุ้นตา เดินจูงมือกับชายหนุ่มหน้าตาดี เดินลงบันใดเลื่อนลงมา เมย์ครับ เธอหันมาเห็นผม สีหน้าตกใจไม่ใช่น้อย ผมมองไปทางเธอ จนไอ้พวกในโต๊ะผิดสังเกตจึงมองตามไป พวกมันก็ได้คำตอบว่าใครที่ทำให้ผมตกอยู่ในพวังค์

สุดท้ายทั้งเมย์กับไอ้เตอร์ ก็เดินผ่านเราไปแบบไม่แม้จะเหลือบสายตามามอง หน้าซีดกันทั้งสองคน ไม่มีแม้แต่คำทักทาย

“ไม่เป็นไรนะ” เสียงไอ้บอสกระซิบถาม
“อืม ไม่เป็นไร” เสียงผมตอบไอ้บอสกลับไป

แปลกที่วันนี้ไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกปวดกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า อาจเป็นเพราะผมได้ระบายทุกอย่างที่ค้างคาใจไปหมดแล้ว และนี่คงทำให้ความอาลัยอาวรณ์ของผมที่มีให้กับเมย์หมดลงไปพร้อมกับน้ำตา สิ่งเดียวตอนนี้ที่เหลืออยู่ก็คือความทรงจำดีๆที่ผมกับเมย์เคยมีด้วยกันเท่านั้นเอง.....

ไม่สำคัญว่าฉันจะรักสักเท่าไหร่
บอกตัวเองว่าต้องข่มใจ
ไม่อ่อนไหวเหมือนเคย
เมื่อวันนี้ก็รู้ว่าไม่มีเส้นทางต่อไป
สุดทางแค่นี้ความรัก
ไม่ว่าฉันคิดไกลสักแค่ไหน

คนบางคนผ่านมาให้รัก
ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
ทำได้แค่นี้เรื่องเธอกับฉันท่องไว้
คนบางคนผ่านมา
แค่เขียนภาพเพื่อให้จดจำเอาไว้
แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ได้มีความทรงจำ
ที่แม้จะเจ็บก็สวยงาม

ขอบคุณนะที่ได้ผ่านมาในชีวิตครั้งหนึ่ง
ไม่มีวันจะไม่คิดถึงว่าเคยได้ยืนใกล้
ท่วงทำนองความรักแม้ไม่เคยได้เป็นอย่างใจ
ปล่อยให้มันบรรเลงอย่างนั้น
แม้สุดท้ายน้ำตายังต้องไหล

คนบางคนผ่านมาให้รัก
ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
ทำได้แค่นี้เรื่องเธอกับฉันท่องไว้
คนบางคนผ่านมา
แค่เขียนภาพเพื่อให้จดจำเอาไว้
แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ได้มีความทรงจำ
ที่แม้จะเจ็บก็สวยงาม

ได้มีความทรงจำถึงแม้จะเจ็บก็สวยงาม

Game
See You Next Game

-----------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นขอโทษคนอ่านด้วยนะครับอาทิตย์นี้มาช้าไปหน่อย คนเขียนติดภาระกิจเง้อ
เดี๋ยวยังไงจะลงอีกตอนวันศุกร์นี้ชดเชยให้นะครับ
-----------------------------------------------------------------

ตอบคอมเมนท์ครับ
ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
ตอนนี้เจ้าโบ้ทหายเศร้าแล้วนะครับ
แล้วจะโดนคุณ IsDeer หมั่นใส้อีกมั้ยยยยยยยย (แซวนะครับ 5555+)

[kasarus]

เม้นตอนที่แล้วหน่อย ร้านสะดวกซื้อข้างคอนโดไม่น่าจะขายเบียร์ให้เด็กๆ พวกนี้ได้นะ แต่ถ้าเป็นร้านมินิมาร์ทใต้คอนโดน่าจะขายให้ได้อยู่ (จริงจังไปมั้ย)

[IsDeer]

เกมส์ของชั้นไม่มีบทเลยอ่าาาา 

[destiny_of_b]

@ 48th Game  – Unbelievable

หากคำว่ารักมันร้ายกับเธอมากไป
บอกมาได้ไหม ให้ฉันช่วยซับน้ำตา
ส่งใจช้ำๆของเธอมา ฉันจะรักษามันด้วยรักจริง

เสียง Xperia z1 ของไอ้บอสดังขึ้นตอนที่พวกเราอยู่ที่ BTS สยาม หลังจากแยกย้ายจากพวกไอ้เบสต์กับไอ้แดน ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์แยกไปซื้อวัตถุและอุปกรณ์เบเกอร์รี่ที่ร้านดังแถวๆ สยามสแควร์ซอย 2 ส่วนไอ้แบงค์กับไอ้อาร์มขอตัวไปซื้อของที่พาราก้อน

“ฮัลโหล” เสียงไอ้บอสรับโทรศัพท์
“เออ อยู่สยาม” เสียงไอ้บอสตอบคนที่อยู่ในสายโทรศัพท์
“พ่อกับแม่เฮีย ไม่น่าจะอยู่นะ” บอสตอบกลับไป ผมคาดได้ว่าน่าจะเป็นน้องบัดดี้น้องตัวแสบของไอ้บอส
“ได้ดิ” เสียงไอ้บอสตอบกลับไป
“แล้วบัดอยู่ไหน” ไอ้บอสถามไอ้บัดกลับไป
“เออ งั้นเดี๋ยวเฮียรอ รีบมาล่ะ” ไอ้บอสกดวางสาย ก่อนจะหันมาบอกผมว่า ไอ้บัดจะไปนอนที่บ้านด้วย
“คงต้องเปลี่ยนแผนนอนบ้านบอสแทนนะคืนนี้” ไอ้บอสหันมาบอกผมพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์
“เหรอ” ผมตอบมันไปเสียงสูง  ผมไม่ค่อยไว้วางใจกับสายตาเจ้าเล่ห์นั่นเท่าไร

ไม่นาน ไอ้บัดก็มาถึง มันยกมือขึ้นสวัสดีไอ้บอสกับผม แต่มีอีกคนที่ทำหน้าเขินๆหลบอยู่ข้างหลังไอ้บัด เล่นเอาผมกับไอ้บอสอ้างปากค้าง พร้อมกับเรียกชื่อมันเกือบจะพร้อมกัน

“ไอ้วิน” ไอ้วินเอามือขึ้นเกาหัวแบบเขินๆ ก่อนทักทายพวกเรา
“หวัดดี” เล่นเอาผมกับไอ้บอสอดอมยิ้มไม่ได้

เพราะสภาพไอ้วินเหมือนโดนไอ้บัดกึ่งลากกึ่งจูงมือมันมา บอกคำตอบที่ว่าไอ้วินแพ้พนันไอ้เด็กตัวแสบไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“คืนนี้ขออาศัยนอนด้วยคืนหนึ่งนะ” เสียงไอ้วินอ้อมแอ้มบอกไอ้บอส
“กรูจะเปิดโรงแรมไอ้บัดมันไม่ยอม” ไอ้วินหันมาบอกพวกเรา ไอ้บัดยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างๆ

“ก็จะให้วินจ่ายทุกอย่างได้ไงอ่ะ บัดเป็นผู้ชาย บัดก็ต้องจ่ายดิ” เสียงไอ้บัดทำหน้าภูมิใจ
“เดี๋ยวค่าขนมเดือนนี้ก็หมดกันพอดี” ไอ้วินหันมาดุไอ้บัดอย่างไม่ยอมแพ้
“ก็นี่ไง พามานอนบ้านเฮีย ประหยัดตังค์ได้ บัดก็ได้ดูแลวินด้วยไง” ไอ้บัดเอามือไปโอบไหล่ไอ้วิน พร้อมกับยิ้มด้วยความภูมิใจ
“ไปกันได้ยังครับ” ไอ้บอสทำหน้าเหย่ไอ้สองคนนั่น
“เดี๋ยวเฮียรอไอ้คริสแปป ผมลืมของไว้ที่เป้มันเดี๋ยวมันเอาให้” ไอ้บัดรีบบอกไอ้บอส
“แล้วไอ้คริสจะไปนอนบ้านเฮียด้วยหรือเปล่า” ไอ้บอสถามไอ้บัด
“เปล่าเฮีย มันไปนอนบ้านแฟนมัน” ไอ้บัดหันมาบอกพวกเรา

พวกเราก็เลยต้องรอไอ้เด็กลูกครึ่งหน้าฝรั่งเพื่อนไอ้บัดอยู่ที่เดิม

“งั้นเดี๋ยวกรูไปห้องน้ำแปป” ผมบอกพวกมันเพราะเริ่มปวดฉี่ และคาดว่ากว่าจะถึงบ้านไอ้บอสคงไม่ไหว
“เดี๋ยวบอสไปด้วย” ไอ้บอสหันมาบอกให้ผมรอมันด้วย
“งั้นบัดรออยู่แถวนี้นะ” ไอ้บัดหันมาบอกพี่ชายมัน

ผมกับไอ้บอสเดินฝ่าผู้คนจากโถงทางเดิน BTS สยาม ขึ้นไปเข้าห้องน้ำที่สยามเซนเตอร์ พอเราทำธุระกันเสร็จเดินกลับมาที่ไอ้บัดกับไอ้วินรออยู่ ก็เห็นไอ้คริสยืนอยู่กับไอ้บัดเรียบร้อยแล้ว

แต่..

ที่ทำให้ผมกับไอ้บอสตะลึงและถึงกับอึ้งก็คือ เด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนข้างๆไอ้คริส ที่ไอ้บัดบอกว่าเป็นแฟนมันก็คือ ไอ้บอล ไอ้บอลเป็นเด็กข้างๆบ้านไอ้บอส ไอ้บอลเป็นเด็กม.4 โรงเรียนเด็กกางเกงสีน้ำตาลแถววัดยานนาวา รุ่นเดียวกับไอ้บัดไอ้คริส แถมยังเป็นนักฟุตบอลดีกรีตัวโรงเรียนอีกด้วย ที่ผมรู้จักไอ้บอล เพราะตอนสมัยมัธยมต้น ไอ้บอลมักจตะชวนไอ้บอสไปเตะบอลด้วยกันบ่อยๆ ผมก็เลยรู้จักไอ้บอลไปด้วย เพราะสมัยนั้นบ้านไอ้บอสก็เหมือนบ้านหลังที่สองของผม

ไอ้บอลหน้าเสียเมื่อเห็นหน้าพวกเราสองคน
“หวัดดีครับพี่บอส พี่โบ้ท” แต่มันก็ญังยกมือไหว้ทักทายพวกเรา
คราวนี้ ไอ้คริส กับ ไอ้บัด หน้าถอดสีอีกคู่ ส่วนไอ้วินยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น

“อ้าวเฮ้ย..มาได้ไงนี่บอล” ไอ้บอสเดินเข้าไปตบบ่าไอ้บอลทำลายบรรยากาสกระอักกระอ่วนนั้น
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก พวกกรูโอเค” ไอ้บอสกระซิบไอ้บอลเบาๆ สีหน้าไอ้บอลดูผ่อนคลายขึ้น

พอบรรยากาศกระอักกระอ่วนเริ่มหมดไป ไอ้บอลกับไอ้คริสเริ่มสบายใจขึ้น ไอ้บอสเลยถามพวกมันสองคนว่า

“แล้วไปเจอกันได้งะละ” ไอ้บอสเอามือชี้ไปที่ไอ้บอลกับไอ้คริส
“ก็ไอ้บอลมันไปแคมป์เก็บตัวนักฟุตบอลของโรงเรียนมัน  ที่มาเก็บตัวที่โรงเรียนไอ้คริสที่บางแสน มันสองคนก็เลยเจอกันที่นั่น” ไอ้บัดช่วยอธิบายคร่าวๆแทน ไอ้สองคนที่ทำหน้าไม่ค่อยจะถูกอยู่ตรงนั้น

....

แล้วพวกเราก็ขึ้น BTS กลับด้วยกัน มาลงที่สถานีวงเวียนใหญ่ เพราะไอ้บอลบ้านก็อยู่ข้างๆบ้านไอ้บอส

“เดี๋ยวไปหาข้าวเย็นกินกันก่อนไหม” ไอ้บอสเอ่ยปากชวนผม ไอ้บัดกับไอ้วิน ไอ้คริสกับไอ้บอล
“อยากกินอะไรกัน” บอสหันมาถามพวกเรา
“ให้ป้านิดทำให้กินได้ป่าว ผมอยากกินฝีมือป้านิด” ไอ้บัดทำท่าน้ำลายไหล เพราะคิดถึงฝีมือทำกับข้าวป้านิด แม่บ้านประจำบ้านไอ้บอส
“เอาดิ ก็ดีเหมือนกัน” ไอ้บอสหันไปบอกไอ้บัด
“บอลเดี๋ยวแวะกินข้าวที่บ้านพี่ก่อนนะ” ไอ้บอสหันมาชวนไอ้บอลที่เดินตามมาข้างหลัง
“ป้านิดบ่นถึงอยู่ แกบอกว่าคุณบอลหายไปไหนช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้า” ไอ้บอสทำเสียงเล็กเสียงน้อยเลียนแบบเสียงป้านิด

เมื่อมาถึงบ้าน อรรถากร ไอ้บอสเปิดประตูนำเราพวกเราเข้าไปห้องรับแขก ก่อนจะเรียกป้านิด

“ป้านิดครับ ดูสิใครมา” ไอ้บอสทักป้านิดทันทีที่ป้าแกโผล่หน้าออกมา
“คุณบัด มาได้ยังไงคะนี่”  ยังไม่ทันสินเสียง ไอ้บัดก็โผล่เข้ามาก่อนป้านิด
“หวัดดีครับป้านิดสุดสวย” มันทักทายแม่บ้านที่อยู่บ้านนี้มานานอย่างสนิทสนม ยังไม่ทันที่ป้านิดจะอ้าปากตอบอะไร
“วันนี้มีอะไรให้ผมทานบ้าง คิดถึงฝีมือป้านิดจะแย่อยู่แล้ว” ไอ้บัดออดอ้อนป้านิด เล่นเอาไอ้วิน หันมายิ้มกับผมที่เห็นไอ้บัดทำตัวเป็นลูกแมวน้อยเมื่อยู่กับป้านิด

“นี่เพื่อนบอสครับ” ไอ้บอสแนะนำไอ้วินให้ป้านิดรู้จัก
“สวัสดีครับ” ไอ้วินยกมือไหว้สวัสดีป้านิด
“ไหวพระเถอะลูก” ป้านิดยกมือขึ้นรับไหว้
“หวัดดีครับ” เสียงไอ้บอลสวัสดีป้านิด
“อ้าว คุณบอล ป้ากำลังบ่นคิดถึงอยู่เชียว หมู่นี่หายไปไหนคะ” เสียงป้านิดทักทายไอ้บอล
“ไปเก็บตัวกับทีมฟุตบอลมาครับ” เสียงไอ้บอลอ้อมแอ้มตอบป้านิด
“ป้านิดครับวันนี้มีอะไรทานบ้างครับ” ไอ้บัดเริ่มออดอ้อนป้านิดอีกครั้ง
“วันนี้มีแกงเผ็ดเป็ดย่างของชอบคุณบอส แล้วก็หอยจ้อ ซีโครงหมูทอดกระเทียมค่ะ” ป้านิดบอกเมนูสำรหับวันนี้กับพวกเรา
“เดี๋ยว ป้าทำยำหมูยอเพิ่มให้นะคะ”

ป้านิดกุลีกุจอเข้าไปจัดการในครัว ไม่นาน กับข้าวก็ถูกยกมาวางพร้อมที่โต๊ะ

“เดี๋ยวป้าตักข้าวให้นะคะ” ป้านิดเตรียมยกโถ่ข้าวมาตักให้พวกเรา
“ป้านิดไปนั่งพักเถอะครับ” ไอ้บัดรีบลุกไปแย่งโถ่ข้าวจากป้านิด
“เดี๋ยวผมตักกันเอง” ไอ้บัดเดินมาตักข้าวให้พวกเราทุกคน ป้านิดยังไม่ยอมนั่ง เพราะแกมัวจัดการเรื่องน้ำดื่มให้พวกเราต่อ

ผมเลยลุกขึ้นไปช่วยแก เพราะมากวนให้แกหาข้าวหาปลาให้กิน ยังต้องให้คนแก่มาบริการเราก็ยังไงๆอยู่

แล้วป้านิดก็ถูกลากให้นั่งอยู่ที่โต๊ะกับพวกเรา เพราะไอ้บัดชวนแกคุยโน่นคุยนี้อยู่ตลอด ป้านิดแกก็ดูมี่ความสุขตามประสาคนแก่ ที่ลูกๆหลานๆ ถึงแม้แกไม่ใช่แม่แท้ๆของไอ้บอส แต่ก็เลี้ยงไอ้บอสมาตั้งแต่เด็ก บอสเองก็เคารพป้านิดอยู่ไม่น้อยเช่นกันบรรยากาศที่โต๊ะกินข้าวเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความเป็นกันเองทำให้ ไอ้คริสกับไอ้บอลผ่อนคลายลง โดยเฉพาะไอ้บอลที่ดูจะสบายใจขึ้น ส่วนไอ้วินก็ดูสบายๆไม่เป็นคุณชายขี้เหวี่ยงขี้วีนเหมือนเคย ความรักทำให้คนเปลี่ยนไปได้จริงๆ

พอทานข้าวกันเสร็จ ไอ้บอลขอแยกย้ายกลับบ้านที่เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว และก็ไม่ลืมเหน็บไอ้คริสกลับไปด้วย.....ส่วนไอ้บัดกับไอ้วินไปนอนห้องนอนแขกที่ ป้านิดอีกเช่นเคยที่วุ่น เตรียมผ้าห่มมาเพิ่ม เตรียมผ้าเช็ดตัว เพราะแกรู้ว่าไอ้บัดมันขี้หนาวมาแต่ไหนแต่ไร

ผมรีบไลน์ไปบอกไอ้เบนซ์ ก่อนมันจะโทรมาด่าว่าหายตัวไปไหน

          21.30  วันนี้กรูนอนบ้านไอ้บอสนะ
โทรไปหาม๊าด้วยเมื่อกี้ม๊าโทรมา 21.32
                                                             21.33  อืมม

พอกดวางสายจาก ม่าม๊า ผมเอนตัวลงบนเตียง แล้วก็โดนจู่โจมจากไอ้บอสด้วยจูบที่อบอุ่นแบบไม่ทันตั้งตัว แล้วอะไรต่อมิอะไรก็ดูจะเป็นไปตามแรงปราถนาของเด็กหนุ่มอายุ 17 ที่พุ่งพล่านไปด้วยฮอร์โมน สุดท้ายก็เป็นไปตามคาดไว้อีกเรื่องว่าคืนนี้ผมคงไม่รอดพ้นน้ำมือคุณชายบอส จากสายตาเจ้าเล่ห์ ที่คุณชายส่งให้ผมตั้งแต่เมื่อตอนบ่ายแก่ๆ

หึ
.
.
หึ
.
.
หึ

แต่ใครจะยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ ไอ้บอส................
               
Game
See You Next Game


---------------------------------------------------------------------------------
ตอบคอมเมนท์ครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ Kasarus
ขอบคุณที่ท้วงติงนะครับ ตอนนี้ผมกลับไปแก้ไขเรียบร้อยแล้วนะครับ อันนี้ขออภัยคนเขียนพลาดจริงๆครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
เด่วเจ้าเกมส์กำลังจะมีบทครับ อิอิ แต่มาให้หายคิดถึงแปปเดียวนะครับ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์ด้วยนะครับ^^

[Spelling_B]

มาแว๊ววววว จิ้มๆก่อนเดี๋ยวมาอ่านนะคะ

[IsDeer]

บรรดาตัวบีทั้งหลายมีแฟนเพิ่มอีกแล้ว
รวมกันแล้วเป็นแก๊งค์ที่ใหญ่มากๆเลย

ปอลิง: อยากให้ลงตอนใหม่เปลี่ยนหัวเรื่องบ้าง เห็นไม่ได้เปลี่ยนบางทีก็พลาด ไม่ได้เข้ามาเหมือนกัน 

[destiny_of_b]

สวัสดีครับ ตอนนี้ ยังไม่ได้ลงนิยายน้าาาา

แต่ทำ MV ประกอบนิยายมาฝากกันแทนครับ

ก่อนอื่นขอชี้แจงเรื่องคลิปก่อน

คลิปวีดีโอนี้เป็นคลิปประกอบนิยาย Destiny of B ภาพประกอบทั้งหมดเป็นเพียง Image charecter ตัวละครในจินตนาการของคนเขียนเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนิยาย ทุกภาพเป็นภาพของเจ้าของภาพนั้นๆที่ถูกแชร­ืในโลกโซเชียล ไม่ใช่ภาพของเจ้าของคลิปหรือคนแต่งนิยาย สถานที่ต่างๆใช้อ้างอิงเท่านั้น และทั้งหมดไม่เกี่ยวข้องกับนิยายใดๆทั้งสิ­้น ใช้ชมเพื่อความบันเทิงและเสริมจินตนาการใน­การ "จิ้น" และอ่านนิยายเท่านั้น ขอบคุณครับ

ถ้ามีอะไรไม่เหมาะสมเกี่ยวกับ MV ทิ้งคอมเมนท์ไว้ได้เลยนะครับ ขอบคุณครับ
คนเขียนหวังว่าคนอ่านจะมีความสุขกันน้าาาาา
ลองมาลุ้นกันว่า ตัวละครในจินตนาการของคนเขียน จะตรงใจคนอ่านหรือเปล่า ด้วยน้าาาา

ป.ลคลิกที่ลิงก์ เลยน้า คนเขียนแปะ Youtue ม่ายเป็นเง้อออ

http://youtu.be/fy8wpgqK5Ms


-----------------------------------------------------------------------------

ตอบคอมเมนท์ครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ Spelling_B
อย่าลืมกลับมาอ่านนะครับ 555+ ขอบคุณที่ติดตามนะครับ ขอบคุณจริงๆครับที่ไม่ทิ้งไปไหนด้วยนะครับ

ตอบคอมเมนท์คุณ IsDeer
ตัวละครทั้งหมดมีกี่คู่ มีเฉลยใน MV นะครับ อิอิ
คุณ IsDeer อย่าลืมไปลุ้นเกมส์ใน MV นะ ว่าหน้าตาจะเป็นอย่างที่คุณ IsDeer จินฯไว้หรือเปล่าครับ
เปลี่ยนหัวเรื่องแล้วครับ หลังๆผมลืมเปลี่ยนวันที่ครับเปลี่ยนแต่เลขตอนครับ ขอโทษด้วยนะครับแก้ไขให้แล้วน้าาาครับ ขอบคุณที่ิดิดตามอ่านนะครับโผมมม

[IsDeer]

เกมส์ของฉันแลดูเค๊ะเคะ 
ว่าแต่คู่สุดท้ายนี่หล่อโฮกกกกกก 

[destiny_of_b]

Update ล่าสุดครับ

คาแรกเตอร์ตัวละคร (Image Character) ในนิยายครับ คลิกที่ลิ้งก์เลยครับ^^

https://www.youtube.com/watch?v=QpHL2xba0VA

https://www.youtube.com/V/QpHL2xba0VA