หัวข้อ: ห้วงรักเสน่หา + เกียรติยศ กบฏหัวใจ โดย Rain-at-Rose

[RN]

 


แรงได้อีกเน้อออ

ชอบๆๆ  แบบนี้แหละชอบ

อิอิ

[Poes]

  แวะมาดันให้พิมเท่ร๊ากกกกกกก  ไปแระช่วงนี้มะว่าง

[rain-at-rose]

แวะมาดันให้พิมเท่ร๊ากกกกกกก  ไปแระช่วงนี้มะว่าง

ขอบคุณโพสพี่Poes ที่มาช่วยดัน ><

แรงได้อีกเน้อออ

ชอบๆๆ  แบบนี้แหละชอบ

อิอิ

เรื่องนี้กะว่าจะแรงกว่านี้แต่เกรงใจ ลงในเด็กดีเลยลดดีกรีลงเสียก่อนจะถูกเจี๋ยนทิ้ง 

ขอร่วมก๊วนด้วยอีกคนนะค้าบ
ชอบแนวเน้มั่กๆๆๆ (ตบ จูบ กระชาก กด)
แต่สงส้านสงสาน นายเอกขอเรา
อ่านแล้วเจ็บจี๊ด~~~~ที่หัวใจข้าน้อยยิ่งนัก 

ขอบคุณค้าที่เข้ามาอ่าน เป็นผลงานแนวตบจูบๆเรื่องแรกค้า...ฝากคำแนะนำด้วยค้า

อย่าพึ่งท้อนะครับคนแต่ง คนเขียน

อย่างน้อยยังมีผมอีกคน

ที่ยังเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ

คอยอ่านคอยติดตามอย่างห่วงๆๆครับผม

ขอบคุณก๊าบ สำหรับกำลังใจที่มีให้มาตลอด

ตบจูบๆ โอ้วววว มันบีบหัวใจเหลือเกิน

ยังแอบเกร็งๆว่าผลจะเป็นไงหนอ....ขอบคุณค่าสำหรับโพส   

ขอยาแก้ช้ำในด่วน หมอต้นแย่แว้ว   

55+++รีบให้ยาหมอธารด่วน.....เดี๋ยวหมอธารช้ำ

[DeShiWa]

 

อ่าครับวันนี้ก็ยังไม่มา

แต่ก็รอได้ครับผม

ชอบคนโหดๆๆอ่านแล้วสนุกดีครับ

[duchess]

 

มาจิ้มๆพี่เรน

555+

เอาภานุโหดอีกๆๆๆ

[มูมู่น้อย]

ขออภัยที่ต่อช้าไปหน่อย  อิอิ
น้องเรนน่าร้ากก  มาตอบด้วย  ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า  ชิว่าก็น่ารักเนอะ  จุ๊บๆๆ

ต่อเลยแล้วกัน  ยังคงตบจูบๆ ได้อีก เอิ๊กๆ
++++++++++++++++++++++++++++++

ห้วงรัก4 Retrospection /หวนรำลึก


คุณหมอดิ้นขลุก พยายามหลุดจากกรงขังของอ้อมแขน ต้นธารารู้สึกสะใจที่ได้ข่วนใบหน้าของนายทหารหนุ่มบ้าง ดวงตาเป็นประกายหากตอนนี้มันแฝงแววหวาดหวั่นจับจ้องรอยแดงที่ประดับบนใบหน้า ภานุบิดข้อมือจนข้อมือแบบบางแทบหัก ต้นธาราก็พยายามขัดขืนจนข้าวของล้มระเนระนาด เสียงแก้วตกแตก ภานุไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มจับคอขาวไว้

"คุณหมอคะ...คุณหมอต้นธาราคุณหมอธารเป็นอะไรไหมคะ?"

หญิงสาวเคาะประตูแรงขึ้น ตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้นข้างใน

"ไม่เป็นอะไรครับ ผมลื่นล้มน่ะครับจะไปเปิดประตูให้เดี๋ยวนี่แหละครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน"

คุณหมอหนุ่มหันตามองนายทหารขวาง มือแข็งพาดบนลำคอหากยังไม่ออกแรง ขืนออกแรง แม้เพียงน้อย
นิด ลำคอขาวๆนั้นต้องหักอย่างแน่นอน ชายหนุ่มมองกลับ ในสายตาของคุณหมอบอกให้ปล่อย

"ปล่อย!"คุณหมอหนุ่มตะคอก ภานุส่ายหัวทำหน้าตายียวนกวนอารมณ์

"ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ ผมไม่อายหรอกนะที่ถูกเห็นในสภาพแบบนี้ แต่คุณสิดูท่าว่าจะหน้าบางกว่าที่คิดนะ"

นายทหารหนุ่มกระซิบ ใช้ลิ้นแลบไล้ข้างแก้ม ไล้ไปถึงใบหูข้างใน ต้นธาราต้นคอขนลุก

"อย่า..."

เสียงประตูแรงขึ้นอีก

"แน่ใจนะคะว่าคุณหมอธารไม่เป็นอะไร?"

คุณหมอมาริสาตะโกนอีกครั้ง เธอไม่แน่ใจนักว่าคุณหมอต้นธาราจะเป็นอะไรหนักหรือเปล่า

"ปล่อย..."

ต้นธารากระซิบ เป็นจังหวะเดียวที่คุณหมอมาลิสาเปิดประตูเข้ามา ภานุยังกระทำห่ามๆอยู่เหมือนเคย ชายหนุ่มเลิกเสื้อขึ้น มาริสาแตะประตู เห็นว่าไม่ได้ลงกลอนไว้ เธอจะผลักออกไป ประตูแง้มออก ต้นธาราหน้าร้อนผ่าว แต่...ผู้กองหนุ่มกระโดดลุกขึ้นจับแขนของคุณให้ลุกขึ้นทันพอดีกับคุณหมอมาริสาโผล่พรวดเข้ามา

"เอ่อ ขอโทษนะคะ...ที่มารบกวน"

มาริสายิ้ม ต้นธาราโบกมือ เท้าเอวตีสีหน้าเจ็บปวด

"เป็นอะไรมากไหมใช่ไหมคะคุณหมอ " หญิงสาวเข้ามาดูใกล้ๆ ต้นธาราเบี่ยงตัว พูดโดยไม่มองหน้า

"เอ่อ ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรมากครับ ขอบคุณ"

ผู้กองหนุ่มจับมือถือแขน ต้นธาราอยากให้ปล่อยเหลือเกิน แต่ก็ไม่มีวัน

"ขาคงแพลงน่ะครับ คุณหมอมาริสามีอะไรหรือครับ"

ภานุออกหน้าแทน ชายหนุ่มยิ้มทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกินขึ้น

"เอ่อ เห็นคุณหมอธารหายไปน่ะค่ะ ดิฉันก็เลยนึกเป็นห่วง"

หญิงสาวว่า ผู้กองหนุ่มยิ้มอย่างนุ่มนวล ดุจสวมหน้ากากไว้

"คุณหมอเขาไปพักกับผมนะครับ เป็นคนดีมากเลย ที่ยอมไปตรวจว่าผมเป็นไข้หรือไม่"

สายตาแกร่งปรายมอง คุณหมอรู้คำๆนั้นมันแดกดันเข้าไปในจิตใจของเขา

"ง...งั้นหรือคะ"

คุณหมอมาริสาพยุงคุณหมอต้นธาราให้นั่งบนเตียงไม้ ฝ่ายนายทหารหนุ่มกอดอกหยุดอยู่ตรงประตู

"คุณหมอมาริสามีธุระแค่นี้หรือครับ?"

ต้นธาราถาม เขาอยากให้เธอออกไปไวๆเสียจริง เขากำลังฝืนยิ้ม...รอยยิ้มที่ผู้กองภานุว่ามันเป็นรอยยิ้มที่แสร้งปั้นแต่งขึ้น

"ก็จะมาบอกข่าวด้วยน่ะค่ะว่าวันนี้ทางค่ายจะจัดเตรียมต้อนรับคนที่จะมาแทนผู้กองนาคี"

เธอว่า ส่งรอยยิ้มให้ ต้นธาราผงกหัว

"ครับ...แล้วเขาจะมาตอนไหนหรือครับ"

ความทรงจำ..ย้อนไปถึงวันที่ผู้กองนาคีได้ตายจาก สร้างความรู้สึกสะทกสะท้อนในหัวใจ ภานุมองสีหน้าหม่นลงก็แค่นยิ้ม

"จะมาถึงตอนเที่ยงนี่ล่ะค่ะ เห็นทางผู้พันมีทรัพย์บอกว่า..."

หญิงสาวว่า เธอรู้สึกอึกอัดกับบรรยากาศที่อยู่ในห้องนี้ ถึงคุณหมอธารจะยิ้มอย่างอ่อนโยนแบบที่เคยทำ แต่มันก็ดูเหมือนกับฝืนๆ

"ผมขอแต่งตัวสักครู่นะครับ ขอบคุณที่มาบอก"

คำพูดออกจะห้วนผิดปกติ คุณหมอมาริสาจึงบอกว่าจะไปคอยที่โรงพยาบาลในค่าย พอหญิงสาวเดินออก ผู้กองหนุ่มรอจนกระทั่งหญิงสาวไปไกล ชายหนุ่มก็เตะประตูให้ปิดและลงกลอน คุณหมอต้นธารารู้อยู่แล้วว่ามันต้องลงในรูปแบบนี้ ชายหนุ่มหงุดหงิดจริงๆ เพราะอะไรเขาถึงต้องรู้สึกอย่างนี้ นายทหารทรุดนั่งเคียงข้าง เชยใบหน้าขาวสะอาดขึ้น

"รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะกับคนที่จะมาแทนผู้กองนาคี ผมว่านิสัยเขาคงไม่เหมือนกับผู้กองนาคีนะ คนที่โง่หลงคุณได้"

มือเรียวปัดนิ้วมือที่เกาะเกี่ยวคางออก ดวงตาแฝงรอยโกรธ เล็บจิกผ้าปูสีขาวสะอาดตา

"ดีใจไหมล่ะที่มีคนมาแทนผู้กองนาคีได้"

เขารู้ว่าชายหนุ่มโกรธเคืองที่เขาเป็นคนทำให้เพื่อนรักของภานุตาย แต่ทำไมต้องแดกดันเขาถึงขนาดนี้ ลามปามไปถึงคนที่ยังไม่เคยพบหน้าพบตากัน เขาควรจะทำอย่างไร...ตอบโต้คืนหรือว่าเก็บงำมันไว้อย่างเงียบงัน คอยให้ชายหนุ่มดูถูกอยู่แบบนี้ ให้โทสะนั้นได้ผ่อนคลายลง แต่ทำอย่างไร เขาก็ไม่อยากให้ผู้กองภานุเกลียดเขาเลย นายทหารร่างยักษ์มองเสี้ยวหน้าที่มีแต่ความช้ำใจแฝง รู้ทั้งรู้ว่าทำให้หัวใจหนึ่งเจ็บช้ำ ด้วยความเห็นแก่ตัวอย่างมากมาย ด้วยอคติ...ทำไมคุณหมอไม่ถามเลยว่าทำไมเขาถึงลงมือทำร้าย...ทำไมถึงยอมให้อย่างง่ายดาย...ทำไมไม่ขัดขืน หรือว่ามีความรู้สึกผิดที่เป็นคนฆ่านาคีทางอ้อมจึงไม่พูดอะไรออกไป ภานุค่อยๆสอดมือรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด ต้นธาราอยู่ในอ้อมอกนั้นอย่างเงียบงัน ชายหนุ่มบีบบ่าเล็กด้วยความรู้สึกที่อึดอัด..เมื่อเขาแอบมองเข้าไปในดวงตา เขาก็จะได้เห็นแววอันอบอุ่น ราวกับจะบอกว่า มีเพียงหัวใจเขาเท่านั้นที่แปลมันออก ถ้าหากชายหนุ่มใช้หัวใจรับรู้...ก็จะสามารถเดาได้ว่าหัวใจดวงเล็กๆคิดอย่างไร ด้วยความรู้สึกที่มืดหม่นปิดกั้นไว้ ภานุพยายามปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง

"คืนนี้คุณต้องไปหาผม"

ชายหนุ่มยังย้ำถึงคำเดิม ก่อนจะผลักร่างที่กอดกระชับออก ต้นธารามอง...ความเศร้า...เอ่อล้น...เขาถอนใจ มือจับเสื้อของตัวเองไว้แน่น คืนนี้อย่างนั้นเหรอ...เพราะอะไรกัน ต้นธาราหาคำตอบในคำสั่งนั้น เพียงต้องการที่ระบายความใคร่เท่านั้นเองหรือถึงได้ชักนำเขาไว้ นี่มันยิ่งกว่าโสเภณีเสียอีก เขาเป็นมนุษย์ มีจิตใจ...มีความรัก...มีความรู้สึก กับการกระทำเยี่ยงสัตว์ คิดอยากจะได้ตัวตอนไหนก็เรียกไป มันช่างทำร้ายจิตใจเขายิ่งนัก หมดค่าในความเป็นมนุษย์...ชายผู้นั้นมองเห็นเขาเป็นอะไรกันแน่?
………………………………………………………………………………

เด๋วมาต่ออีกที  ขอโทษค้าบ รีบๆๆ สั้นไปหน่อย

[alulugun]

แอ๊ย ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตบจูบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

[THIP]

แต่...ผู้กองหนุ่มกระโดดลุกขึ้นจับแขนของคุณให้ลุกขึ้นทันพอดีกับคุณหมอมาริสาโผล่พรวดเข้ามา

ประโยคนี้งงอ่ะ ตกอะไรไปรึเปล่า    พอดีอ่านแล้วสะดุด 

[Poes]

เรื่องนี้ พิศาลกำกับ  ชอบตบจูบ ข่มขืน นายเอกโดนทรมาน โรคจิตปะเรา 

คุณเรน ที่เก่าก็ยังเฝ้าอยู่นะ คึคึ

[มูมู่น้อย]

^
^
คนอะไร  โรคจิตที่สุด  มั่กๆ 

ปล  ต่อดียังอะ

[DeShiWa]

^
^
คนอะไร  โรคจิตที่สุด  มั่กๆ 

ปล  ต่อดียังอะ

 

ครับผมมาต่อได้แล้วครับ

เพิ่งตื่นอะครับ

เลยมาอ่านช้า อิอิ

 

[THIP]

นึกว่ามาต่อรอบ 2 อ่ะ 

[มูมู่น้อย]

อิอิ  ต่อเลยน้า 
ช่วงนี้ไม่มีตบจูบๆ 555 เสียใจด้วย  จะตบจูบบ่อยๆ เด๋วคนแต่งจะโดนว่าหื่นซาดิสม์เกิน เอิ๊กๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++


ต้นธาราลุกขึ้น ความรู้สึกอยากจะอาเจียน เขาจึงรีบปิดปากตัวเอง มองออกไปข้างนอกที่สดใส...หากไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ทั้งเขาและผู้กองภานุจะเป็นเช่นไรกัน? เขาก็ยังได้แย้มยิ้ม พูดคุยกับผู้กองได้ตามปกติ ดวงตามีน้ำตากลบ เขาดึงเสื้อผ้าออกมาเปลี่ยน ผิวที่สวยงาม ขาวละเอียดมีรอยช้ำ รอยแผลจากการกระทำของชายหนุ่ม เขาไม่ใส่ใจกับมัน พยายามไม่มอง รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เร็วที่สุด ก่อนจะลงจากเรือน เขาเดินอย่างเซื่องซึม ไม่ทักไม่ยิ้มใครทั้งนั้น หน้าบูดบึ้ง

"คุณหมออารมณ์ไม่ดีหรือครับ?"

ชายผู้หนึ่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ หลังแกร่งพิงลำต้น ต้นธารามองหน้า ชายหนุ่มที่ไม่คุ้นตา อยู่ในชุดฝึก คิ้วเรียวขมวดมุ่น

"คุณเป็นใคร?"น้ำเสียงเย็นชืด ชายผู้นั้นหัวเราะ

"ใครๆก็บอกว่าคุณหมอเป็นคนใจดี นุ่มนวล ผมหวังว่าจะได้เห็นคุณหมอที่ถูกเล่าลือแต่ดูเหมือนจะผิดหวังซะแล้ว..."

ชายผู้นั้นกล่าวอย่างอารมณ์ดี แหงนหน้าอาบไล้แสงอาทิตย์ที่สดใส ต้นธารายังหน้าบึ้ง

"ยิ้มหน่อยสิครับคุณหมอ ทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวก็ได้แก่ก่อนวัยกันพอดี"

ชายหนุ่มร่างสูงว่า คุณหมอหนุ่มกอดอก

"แล้วคุณเป็นใครกัน"

ด้วยอารมณ์ที่กรุ่นอยู่ข้างใน คำพูดออกจะกระแทกไปนิด แต่ชายหนุ่มแปลกหน้าก็ไม่ถือสา

"อา...เมื่อยตัวจริงๆ ผมอุตส่าห์มาก่อนเวลาไปตั้งชั่วโมงแท้ๆ...เดี๋ยวเราค่อยเจอกันนะครับ"

ชายหนุ่มผู้นั้นดึงมือของต้นธาราที่กำลังเหม่อมมอง ดวงตาของชายผู้นั้นช่างละม้ายคล้ายคลึงกับผู้กองนาคียิ่งนัก ความอบอุ่นในแววตา ท่าทีขี้เล่น ดูอารมณ์ดี รอยยิ้มนี่...เขาเป็นใคร...เขาหลุดจากภวังค์เมื่อชายหนุ่มจับแขนไว้และประทับจูบหลังมือ

"ไปก่อนนะครับ"

ต้นธาราอึ้ง...นี่คืออะไร...เขาคนนั้นเป็นใคร เหตุใดต้องทำแบบนี้ ร่างบางยืนรากงอก เฝ้ามองชายหนุ่มแปลกหน้าวิ่งเหยาะๆหายลับไปในกองบัญชาการชั่วคราว ส่วนเขาก็ปัดชายหนุ่มผู้นั้นทิ้งแต่ก็ทำไมได้ เพราะริมฝีปากอบอุ่นยังไม่เจือจางไปจางผิวเย็นชืด รอยยิ้มและคำพูดจามันขุดความรู้สึกเก่าๆออกมา...ความผิดพลาดที่มอบความเจ็บปวดให้ ร่างโปร่งถอนใจ เขาลองยิ้มดูไม่ได้ทำสีหน้าบูดบึ้งเหมือนเคย เดินไปยังโรงพยาบาล อาจเป็นเพราะคำพูดของชายแปลกหน้า...เขาจึงเป็นไปถึงขนาดนี้ รอยยิ้มที่ใจดีงั้นเรอะ ถ้ามันเป็นจริงตามที่พูด ภานุคงรู้สึกกับเขาอีกอย่าง...เขาถอนใจ ลบทุกอย่างที่วุ่นวายใจออกจากหัวใจ

พอเข้าไปในโรงพยาบาลเล็กๆ ชายหนุ่มก็ยิ้มทักทายคนป่วยที่นอนรักษาตัวอยู่ คุณหมอมาริสาถือแฟ้มประวัติคนไข้ เรือนผมยุ่งเหยิง

"สวัสดีค่ะ ขาเป็นอย่างไรบ้างคะ?"

หญิงสาวทักเมื่อเห็นคุณหมอ ต้นธารายิ้ม รอยยิ้มนั้นลบข้อข้องใจจากใจของคุณหมอมาริสา มันเป็นรอยยิ้มที่นุ่มนวลอย่างแน่จริง

"ครับ ก็ค่อยยังชั่วแล้วแต่คงเดินไม่ได้ไปชั่วระยะแหละ"

คำพูดร่าเริง มาริสาดีใจที่คุณหมอหายหงุดหงิด

"ผ่านไปสักอาทิตย์ก็จะดีขึ้นเองละค่ะ ทนรำคาญสักหน่อย"

เธอออกความเห็นวางแผ่นประวัติคนไข้ลง ต้นธาราเดินเขยกๆนั่งลงบนโต๊ะทำงานของตัวเอง

"นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว เราไปที่ค่ายกันไหมคะ?"

หญิงสาวชวนไปต้อนรับนายทหารคนใหม่ที่จะมาแทนผู้กองนาคี ต้นธาราผงกหัว ก่อนจะนึกถึงชายแปลกหน้าที่ได้พบ

"เอ่อ...เขาจะมาตอนเที่ยงตรงเลยหรือครับ?"คุณหมอหนุ่มถาม

"ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่น่าจะมาตรงเวลานะคะ แล้วคุณหมอเดินไหวหรือเปล่าคะ?"

หญิงสาวยื่นแขนให้คุณหมอเกาะ

"ขอบคุณครับ"

เขาเดินคู่กับหญิงสาว ในหัวของคิดถึงชายหนุ่มที่ได้พบเจอ พอไปถึงยัง ฐานบังคับบัญชา เขาเห็นผู้พันมีทรัพย์แต่งตัวเต็มยศกำลังยืนพูดคุยกับชายหนุ่มร่างสูง ต้นธาราสอดสายตาหาผู้กองภานุ

"อ้าว...คุณหมอมาริสา คุณหมอต้นธาราเชิญครับ"

ผู้พันร้องเรียก ต้นธาราและมาริสาแย้มยิ้ม ชายหนุ่มผู้พันหันหลังมายิ้มกริ่มให้แก่คุณหมอหนุ่ม

"นี่คือร้อยเอก ธีรเดช ยศเรืองรองจะมารับตำแหน่งแทนผู้กองนาคี"

"หรือจะเรียกผมว่าธีก็ได้นะครับ"

คุณหมอมาริสายกมือไหว้ ต้นธารานิ่ง

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ดิฉันมาริสา และนี่คุณหมอต้นธาราเป็นแพทย์อาสาประจำค่ายนี้ค่ะ"

หญิงสาวแนะนำตัว ธีรเดชยิ้มแย้ม จับจ้องที่ต้นธาราเป็นพิเศษ

"ผู้กองธีรเดชเขาเพิ่งเขาย้ายมาจากค่ายที่บุรีรัมย์มาประจำการอยู่ที่นี่ เขาเป็นรุ่นน้องของผู้กองภานุด้วย"ผู้พันมีทรัพย์อธิบาย

"เป็นคนหนุ่มที่มีผลงานดีเด่นมาก"

ชายหนุ่มที่ได้ฟังผู้พันบรรยายไม่ถามอะไรทั้งนั้น เพราะคนที่เดินออกมา ใบหน้ากวนอารมณ์ตบบ่าผู้กองธีรเดชดังป้าบ

"ธีเอ็งนี่ก็แปลกที่ย้ายมาอยู่ในป่าในเขา"

ต้นธาราเผลอเบือนหน้าหนี

"ผู้กองภานุก็แปลกเหมือนกันแหละครับที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่"

ผู้กองธีรเดชย้อน เล่นเอาชายหนุ่มที่แซวอึ้งไป

"พอใจอยู่เว้ย"ผู้กองภานุว่า ผู้พันมีทรัพย์หัวเราะ

"เอ็งสองคนนี้กัดกันยังไม่เปลี่ยน"

ท่านผู้พันกล่าว แล้วเดินไปเอาน้ำมาต้อนรับ ต้นธาราต้องนั่งลงอย่างไม่เต็มใจกับการอยู่ต้อนรับผู้กองคนใหม่ เพราะสายตาของคนตรงกันข้ามนี่สิ...ยิ่งแทบทำหายใจไม่ออก

"ผู้กองภานุกับผู้กองธีรเดชรู้จักกันมาก่อนหรือคะ?"

มาริสาเอ่ย เธอสบตาผู้กองหนุ่มที่ดูเหมือนกับจะจับจ้องอยู่ที่ใครเป็นพิเศษ

"ผมกับผู้กองเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันครับ"

ธีรเดชตอบ ดวงตาหรี่ลงเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่กำลังมองดูคุณหมออย่างโจ่งแจ้ง

"แถมยังเป็นครูฝึกกับลูกศิษย์ด้วย"ผู้พันมีทรัพย์เสริม คุณมาริสาเลิกคิ้ว

"จริงหรือคะ แหม...น่าตกใจจังนะคะ" เธอหัวเราะร่วน

"คู่นี้เป็นคู่กัดกันด้วย สมัยก่อนที่สองคนเป็นลูกศิษย์อาจารย์กันเจ้าธีมันร้ายนัก ไม่ยอมเชื่อฟังภานุเลยจนผมคิดว่าสองคนนี้จะไม่ถูกกันเสียอีก"

ชายชรากล่าวถึงความหลัง ทั้งหมดหัวเราะต่อวีรกรรมของธีรเดช ยกเว้นคนเดียวที่เงียบที่สุดคือต้นธารา

"คุณหมอธารเป็นอะไรไหมครับ"ผู้พันมีทรัพย์ถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย

"เอ่อ...ไม่ครับ"

เขาตอบปฏิเสธและสร้างรอยยิ้มขึ้น แต่มันไม่อาจจะรอดพ้นจากสายตาของชายหนุ่มทั้งสองได้

"เมื่อเช้าคุณหมอเขาหกล้มน่ะค่ะ คุณหมอเจ็บขาหรือคะ "

ผู้พันมองเข้าไปในแววตา

"แต่คุณหมอหน้าซีดมากๆเลยนะครับ ไม่สบายหรือ"

เมื่อพูดแบบนี้ เขาก็ยิ่งถูกจับตามอง ยิ่งอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ....อยากจะอาเจียนออกมาเหลือเกิน

"ขอโทษนะครับ ผม..."

คุณหมอลุกขึ้นกุมหน้าอก สีหน้าซีดเซียว คนที่ลุกขึ้นไปรับร่างที่จวนเจียนล้มไว้ทันเป็นธีเดช คุณหมอเซตก
อยู่ในอ้อมแขนของผู้กองคนใหม่

"รู้สึกอย่างไรบ้างครับ สูดลมหายใจลึกๆ ปล่อยใจให้สบาย"

ผู้กองหนุ่มว่า ต้นธาราเกาะแขน ใบหน้ายิ่งซีดสนิท

"รู้สึกอยากจะอาเจียน"เขากระซิบ ธีเดชแตะแขนเบาๆ

"ใจเย็นๆนะครับ หลับตาลง"

ภานุที่ลุกขึ้นแล้วนั้นนิ่งไป ผู้พันมีทรัพย์และคุณหมอมาริสาเข้าใกล้

"พาคุณหมอไปโรงพยาบาลดีกว่านะ"

ต้นธาราส่ายหัวปฏิเสธ

"ผมอยากกลับที่พักมากกว่าครับ"

เสียงกระซิบด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดก่อนจะล้มฮวบ

"คุณหมอ!"

สิ้นเสียงสุดท้าย ดวงตากลมก็ปิดสนิท

" พากลับที่พักเถอะ ให้นอนพักสักครู่ อาการก็จะทุเลาเอง"

คุณหมอมาริสาตรวจชีพร ภานุมองดูเธอ วูบหนึ่งในแววตาคู่นั้นฉายความห่วงใย และอาทร

"คุณหมอต้นธาราเป็นอะไรหรือครับ?"

ผู้กองภานุถาม มาริสาถอนใจ เธอวางแขนคุณหมอลง

"แค่เหนื่อย แล้วก็เครียดเกินไปน่ะค่ะ ดูเหมือนว่าจะพักผ่อนน้อยเกินไปด้วย" หญิงสาวอธิบาย

"งั้นก็แย่สิ"ผู้พันว่า ก่อนจะกุลีกุจอยกร่างของคุณหมอขึ้น

"ผมจะพาคุณหมอไปยังบ้านพักเองครับ"

ธีรเดชอุ้มคุณหมอขึ้นมา ภานุยิ่งมองตาขวาง

"คุณหมอมาริสาช่วยพาผู้กองธีรเดชไปยังบ้านพักของคุณหมอต้นธาราทีนะครับ ผมยังมีธุระอยู่ที่ค่ายอีกสักหน่อย"

ผู้พันมีทรัพย์แตะแขนของภานุที่จะเดินตามทั้งสองไว้

"ค่ะ ผู้กองธีรเดชเชิญทางนี้เลยค่ะ"

หญิงสาวเดินนำ ธีรเดชอุ้มขึ้นหมอแนบอก เดินอย่างระมัดระวังตามหญิงสาวไป

"ระยะนี้คุณหมอต้นธาราทำงานหนักหรือครับ?"ชายหนุ่มถาม หญิงสาวหันมา

"ก็ค่ะ...ทางเราขาดแพทย์ คุณหมอธารเลยต้องทำงานหนัก เมื่อคืนเห็นว่าไปดูอาการป่วยให้แก่ผู้กองภานุด้วย ทุกคนใจหายหมด นึกว่าคุณหมอถูกจับตัวไปเพราะไม่บอกไม่กล่าวว่าจะไปไหน"

มาริสาเล่าให้ฟัง ธีรเดชผงกหัว เขาก้มมองใบหน้าขาวซีดดุจกระดาษ

"อีกอย่างยิ่งเรื่องที่ผู้กองนาคีตายต่อหน้าต่อหน้าก็เลยทำเอาคุณหมอช๊อก ร่างกายก็เลยยิ่งอ่อนแอลง"เธอเสริม

ธีรเดชอุ้มร่างบางแน่นขึ้น

"น่าสงสารคุณหมอเหลือเกินที่เจอแต่เรื่องร้ายๆ"

"ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาครั้งแรกก็รบกวนเสียแล้ว"

ผู้กองธีรเดชโบกมือ

"ไม่หรอกครับ นั้นใช่ไหมที่เป็นบ้านพักของคุณหมอ"

ชายหนุ่มชี้ไปทางกระท่อมที่โดดเดี่ยว มาริสาผงกหัว

"ค่ะ นั้นแหละ"

หญิงสาวเปิดประตู ชายหนุ่มวางร่างต้นธาราอย่างนุ่มนวล มาริสาหาผ้ามาปิดชุบน้ำเช็ดตามตัว คลายกระดุมที่รัดแน่นออก

"เดี๋ยวจะเอายาลดไข้ที่โรงพยาบาลมาให้นะคะ"

หญิงสาวลุกขึ้นวางกะละมังใส่น้ำไว้บนเก้าอี้

"ครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคุณหมอให้นะครับ"

คุณหมอมาริสาลงจากเรือน ชายหนุ่มมองไปบนโต๊ะ เห็นสมุดจดบันทึกสีฟ้าวางไว้ ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดดูเห็นข้อความข้างในแล้วเงียบกริบ...ภาพของผู้กองภานุคั่นหน้านั้นไว้

สิ่งที่หัวใจคุณรู้สึก อยากจะตามหาความรู้สึกนี้ เป็นแค่ความฝัน หรือว่าคงอยู่ในโลกแห่งความจริงกัน เป็นเพราะอะไรถึงได้มีความผูกพัน เพราะโชคชะตาอย่างนั้นหรือ หรือเพราะจังหวะหัวใจที่เต้นถี่กัน...เราถึงพบกัน แค่เพียงได้สบตา...ก็สอนให้รู้สึกความหวั่นไหวในหัวใ จ สอนให้รู้จักคำว่ารัก จากความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ก็หมดไปนับตั้งแต่ได้พบกับเขา

[RN]

ผู้กองภานุ  ระวังให้ดีเถอะ

จะมีคนสอย คุณหมอไปเน้ออออ

ปล.ตอนนี้ไม่มีตบจูบเหรอ อิอิ

 

ปล.ขอบคุณน้องเรน และคนโพสด้วยเน้อ

ชอบๆๆเรื่องนี้
 

[DeShiWa]

อ่าครับผู้กองธีรู้ความลับแล้วละมั้งครับ

ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ

ว่าแล้วว่าผู้กองธีต้องแอบหลงรักคุณหมอของเรา อิอิ

[andy_kwan]

ป้าขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยค่ะ
รักสามเส้าฉบับ ป๋าพิศาล  ชอบอ่ะ

[Junrai_Hyper™]

ตอนนี้เครียดอะ

สงสารคุณหมอต้นอะ

ว่าแต่ตกลงชื่อคุณหมอต้น หรือคุณหมอธารอะ

แอบงงเล็กๆ

 

[sakiko]

ตบ  จูบ 

           ตบ  จูบ



รอตอนต่อไป

   มาต่อเร็วๆ นะค่ะ

[rain-at-rose]

ตอนนี้เครียดอะ

สงสารคุณหมอต้นอะ

ว่าแต่ตกลงชื่อคุณหมอต้น หรือคุณหมอธารอะ

แอบงงเล็กๆ

 

ชื่อคุณหมอคือต้นธาราค่ะ แล้วแต่ว่าจะเรียกว่าหมอธาร หรือหมอต้นก็ได้ค้า

ตบ  จูบ 

           ตบ  จูบ



รอตอนต่อไป

   มาต่อเร็วๆ นะค่ะ

ถ้ามาต่อเร็วๆต้องอ้อนพี่พิมพ์ค้า

ป้าขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยค่ะ
รักสามเส้าฉบับ ป๋าพิศาล  ชอบอ่ะ

ขอบคุณค้าที่อ่านเรื่องนี้

อ่าครับผู้กองธีรู้ความลับแล้วละมั้งครับ

ก็เป็นกำลังใจให้นะครับ

ว่าแล้วว่าผู้กองธีต้องแอบหลงรักคุณหมอของเรา อิอิ

555+ธีเป็นมากว่านั้นค้า....เดี๋ยวก็รู้ หึๆ

ผู้กองภานุ  ระวังให้ดีเถอะ

จะมีคนสอย คุณหมอไปเน้ออออ

ปล.ตอนนี้ไม่มีตบจูบเหรอ อิอิ

 

ปล.ขอบคุณน้องเรน และคนโพสด้วยเน้อ

ชอบๆๆเรื่องนี้
 

อันนี้เรนต้องขอบคุณสำหรับพี่ๆที่แนะนำเรื่องนี้ในบอร์ดเล้าเป็ดด้วยที่ทำให้ห้วงรักสเน่หาได้ลงในเล้าเป็ด ขอบคุณพี่พิมพ์และอีกหลายๆท่านจากใจค่ะ ><

[มูมู่น้อย]

มาลงให้ก่อน  เล้าจะเป็นไงไม่รู้อะ  ลงไว้ก่อนอะนะ  เฮ้อ
น้องเรนน่าร้ากกกกกกกก  มาตอบหมดเลย เยี่ยมๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++


ข้อความที่จรดลงแผ่นกระดาษกับเบื้องหลังของรูปภาพที่เขียนคำว่าคิดถึงเอาไว้ แม้จะรางเลือนแต่ธีรเดชก็รู้ว่านั้นคือใคร

"คุณยังลืมเข้าไปได้อีกหรือคุณหนูธาร"

ชายหนุ่มว่า ต้นธาราลืมตาขึ้น เขามองชายหนุ่มที่ถือรูปภาพและสมุดจดบันทึกไว้

"สิ่งนี้สำคัญกับคุณมากถึงขนาดนั้นเลยหรือ กับคนที่ไม่เคยมองคุณเลย"

ธีรเดชวางของทั้งหมดลง

"แล้วคุณล่ะ...มาที่นี่ทำไม"

คุณหมอหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามเหล่านั้น ธีรเดชหันมอง

"หึ...ผมคิดว่าคุณหมอธารแสนดีจะแสร้งจำผมไม่ได้เสียแล้ว"

ชายหนุ่มกุมมือขึ้นมาแนบแก้มสาก ต้นธาราบิดออก มันหลุดจากพันธนาการอย่างง่ายดาย

"มาที่นี่ทำไมอีก"

ต้นธาราถามเสียงเข้ม ธีรเดชก้มมองพื้น ไล้พวงแก้มขาวสะอาดเล่น

"คงคิดถึงมั้งถึงได้ตามหาคุณ"

ชายหนุ่มตอบเล่นๆ คุณหมอหันหน้าหนี

"...คุณก็ยังคงหลงใหลคนที่ทำร้ายหัวใจคุณอีกหรือ"

ความเงียบเข้าครอบงำ

"คุณมาที่นี่เพื่อตามหาเขา ละทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั่งครอบครัว ผลสุดท้ายคุณได้อะไร?"

ธีรเดชกล่าว ต้นธารานอนตะแคงตัว

"อย่าเอาคำพูดของตาแก่นั้นมา...นายพลพิภพใช้นายมาที่นี่รึไง"

หงุดหงิดหัวใจเมื่อเจอกับคนที่รู้จักตัวเองลึกซึ้ง

"เปล่า...แต่ก็ไม่เชิงหรอก ท่านพิภพขอให้ผมมาดูแลคุณตอนที่ย้ายมาอยู่ที่ค่ายแห่งนี้"

ชายหนุ่มว่าเท้าคางมองร่างที่นอนตะแคงเอาผ้าห่มคลุมหัว

"โกหกล่ะสิ ตาแก่พิภพนั้นต้องการอะไร พูดยังไงก็ไม่กลับไปบ้านหลังนั้นหรอก"

ต้นธาราย้อน ธีรเดชส่ายหัว

"คุณดื้อดึงไม่เปลี่ยนแปลง...สิ่งที่ท่านพิภพสั่งมาคือถ้าคุณใจเย็นลงแล้วขอให้กลับไปและท่านยังสั่งอีกว่าคนที่
ท่านเฝ้าตามนั้นไม่ได้ดีอย่างที่คิด ผู้กองภานุมีคนรักอยู่แล้วขอให้เลิกคิดเถอะ"

ผู้กองธีรเดชกล่าว มีหรือที่ต้นธาราจะไม่รู้ถึงข้อนี้ เขาใช้ความเงียบเป็นการตัดบท ธีรเดชคอตก

"ผมรู้ว่าคุณรักเขามาก...แต่ขอให้คุณตัดใจได้ไหม...เขาจะทำคุณเจ็บปวด ทานทนได้หรือกับความเย็นชานั้น"

ต้นธาราหันมายิ้ม...ช่างเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน...อ่อนโยนจนคนมองหวั่นไหว

"ขอบคุณที่เป็นห่วง"

เขารู้ว่าธีรเดชก็รักเขาอยู่...หากแต่ความรักของเขากลับมอบให้คนที่ไม่เคยเหลือบแลเลย

"ผมห่วงคุณเสมอแหละ"

ชายหนุ่มลูบไล้เส้นผมนุ่มมืออย่างอ่อนโยน จนคนที่เดินขึ้นเรือนมาอย่างเงียบกริบ เห็นภาพนั้นชะงัก หันกลับลงไปอย่างช้าๆ มือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ร่างนั้นลงจากเรือน เดินสวนกับคุณหมอมาริสาที่ทำหน้าแปลกใจ

"ผู้กองภานุมาเยี่ยมคุณหมอต้นธาราเสร็จแล้วหรือครับ"

เธอมองดูใบหน้าที่เหมือนกับจะเจ็บและเศร้าหมอง ภานุผงกหัว

"ครับ เสร็จแล้ว...ตอนนี้ผมจะกลับไปยังที่พัก แล้วคุณหมอมาริสาล่ะครับ?"

เขาย้อนถามเมื่อเห็นกล่องยา

"อ้อ...ฉันจะเอายาลดไข้ไปให้แก่คุณหมอธารน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

ชายหนุ่มผงกหัว มาริสาเดินอย่างเร็วๆก้าวขึ้นเรือน ธีรเดชก็ผละออกจากคุณหมอ ในดวงตาลึกๆปรากฏแววสะใจเล็กน้อย...ชายหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่ต้องคาดเดาว่าเป็นใคร คงจะเจ็บปวดน่าดู เพราะชายหนุ่มก็รู้ว่าภานุนั้นก็มีความรู้สึกที่ดีแก่คุณหมอธาร...หรือคนที่เขาเคยดูแลมาชั่วระยะหนึ่ง...ต้นธาราบุตรชายคนเดียวของท่านนายพลพิภพ เอกอัคราชทูตประจำเวียดนาม คุณหมอหนุ่มผู้ทิ้งอนาคตไว้ที่เมืองหลวงออกตามหาคนรักที่ไม่อาจเป็นไปได้

ธีรเดชเคยเป็นคนสนิทของท่านนายพลพิภพ รู้จักกับครอบครัวของท่านพิภพดี เคยอยู่เป็นเพื่อนของคุณหนูธารก่อนจะไปประจำการที่บุรีรัมย์ เขาได้รักได้ฝากหัวใจให้แก่ต้นธาราแต่เขาก็ถูกปฏิเสธกลับมาโดยที่ต้นธารานั้นได้มอบหัวใจให้แก่ผู้กองภานุเสียแล้ว ชายหนุ่มยิ้มเศร้า จนต้นธารามองอย่างฉงน

"มีอะไรน่าเศร้าใจหรือ?"

ชายหนุ่มถาม แต่ธีรเดชนิ่งเฉยเสีย เสียงฝีเท้าก้าวขึ้นบันได ต้นธาราหัวใจเต้นแรงคาดว่าคนที่ขึ้นมาจะเป็นคนที่อยากพบเจอ คุณหมอหมอมาริสาโผล่หน้ามา ต้นธาราถอนใจทันที

"ยามาแล้วค่ะ...คุณหมอธาร"

เธอทักเมื่อเห็นต้นธาราตื่นขึ้นมาแล้ว หญิงสาววางซองยาให้

"ขอบคุณครับที่อุตส่าห์นำมาให้"เขาลุกขึ้นโดยมีผู้กองธีรเดชคอยช่วยเหลือ

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอป่วยไปฉันก็ต้องหัวหมุนสิคะ"หญิงสาวกล่าวติดตลก

"เมื่อสักครู่ฉันเดินสวนกับผู้กองภานุด้วยค่ะ"เธอบอก ต้นธาราตาวาว

"เขาจะมาที่นี่หรือ?"

"เอ๊ะ...ก็เห็นมาแล้วนี่คะ คุณหมอธารไม่ได้เจอหรือคะ"

หญิงสาวทำเสียงสงสัย คุณหมอหนุ่มส่ายหัว ก่อนจะล้มตัวนอนอย่างอ่อนแรง

"น่าแปลกจัง"

ธีรเดชเห็นแววตาที่หม่นหมองไม่สดใส

"คุณหมอธารนอนหลับอยู่ครับก็เลยไม่รู้เรื่อง"

"เอ๊ะ...แต่ว่าเขาเพิ่งไปเมื่อสักครู่เองนะคะ น่าจะเจอตอนคุณหมอตื่นแล้ว เป็นอย่างไรเนี่ย"

"คงจะคลาดกันจริงๆแหละครับ ผมอาจจะหลับอยู่ก็ได้ในตอนนั้น"

ต้นธาราพูดเบาๆ คุณหมอมาริสาก็ไม่ได้ติดใจอะไร

"งั้นคุณหมอก็พักผ่อนเยอะๆนะคะ เดี๋ยวฉันต้องไปดูแลคนป่วยอีก ไปก่อนนะคะผู้กองธี"

หญิงสาวอำลาลงจากกระท่อมไป ทิ้งให้ธีรเดชมองใบหน้าของคุณหมอ

"นอนพักสักหน่อยนะ เรื่องอื่นอย่าเก็บมาใส่ใจเลย"

ผู้กองธีรเดชกล่าว ต้นธาราหลับตาลงอย่างง่ายดาย...คนๆนั้นมาเยี่ยมเขาจริงๆหรือ...ตอนไหนกัน? เขาไม่อยากจะคิดอะไรเลย...เมื่อต้นธาราหลับตา ธีรเดชก็ลุกขึ้น เขาปิดประตู หวังว่าต้นธาราจะเข้าใจกับสิ่งที่เขาบอกไป พอหลับหลังธีรเดชต้นธาราลุกจากเตียง เขานั่งเหม่อภายในกระท่อมหลังน้อย คิดถึงคำพูดของธีรเดช ชายหนุ่มกล่าวถูกทุกอย่าง เขาละทุกๆสิ่งเพื่อมาตามหาความว่างเปล่าของหัวใจอย่างงั้นเหรอแล้วผลสุดท้ายเขาได้อะไรกลับไปบ้างล่ะ...คุณหมอมองสมุดจดบันทึกสีฟ้า ธีรเดชไม่ได้มองดูมันทั้งหมด เขาฉีกหน้ากระดาษที่เขียนถึงผู้กองภานุทิ้ง เพราะอะไร...เขาถึงจะกลับไปเป็นเช่นดังเดิม...เพียงลืมเท่านั้นหรือ? เขามองเศษกระดาษในมืออย่างเสียดาย นึกถึงคืนวันที่ย่างก้าวออกจากบ้านหลังใหญ่เพื่อตามหาหัวใจของตนเอง

"แกจะได้อะไรจากมัน ถ้าแกทิ้งอนาคตทั้งหมดไป มีแต่ความว่างเปล่ากับความเพ้อฝันเท่านั้นแหละที่ชีวิตแกจะได้ ความรักที่แกบอกว่ามันเป็นโชคชะตาก็เป็นแค่เรื่องที่โง่ๆสำหรับคนเขลาอย่างเจ้าเท่านั้น"

เขาหวนถึงคำพูดของท่านพ่อ ท่านนายพลผู้ยิ่งใหญ่อย่างที่เขาเรียกท่านอย่างประชดประชัน ชายหนุ่มเท้าคาง...มันสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจ หัวใจของเขาเรียกร้องหาคำตอบ พอเขาออกก้าวเดิน จุดจบของมันคืออะไร...ก็คือความว่างเปล่า...กับความชิงชัง คุณหมอลุกขึ้น ก่อนจะคลี่กระดาษแผ่นเดิม รีดให้เรียบร้อย ก่อนจะใช้ลวดเย็บกระดาษเย็บให้สมบูรณ์ เขาทรุดนั่งตรงหน้าโต๊ะทำงาน หยิบปากกาออกมาลงมือเขียน

...ถึงใครจะว่าอย่างไร ผมก็ยังรักเขา สักวันหนึ่งผมจะทำให้เขาเข้าใจว่า หัวใจหนึ่งได้โหยหาเขามากเพียงใด แม้หมดลมหายใจ...ผมก็ยังจะรัก

คุณหมอต้นธาราปิดสมุดจดบันทึก เขาลุกขึ้น เก็บเสื้อผ้าและยาเข้ากระเป๋า รอให้ยามราตรีเข้าเยี่ยมกราย ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเป้...ถึงใครจะบอกว่าการกระทำของเขาเป็นสิ่งที่โง่เขลา ไร้ประโยชน์ ถึงแม้ว่าหัวใจจะเจ็บช้ำ...แต่เขาก็จะทำ ทำตามหัวใจหนึ่งเรียกร้อง ก่อนทุกอย่างจะสายไป คุณหมอมองรอบๆ ก่อนค่อยๆลงจากบ้าน ปิดประตูให้สนิท เดินไปยังท้ายชายป่า ยามกลางคืนช่างน่ากลัวนัก เขาเดินอยู่ในความมืดมิด หวาดกลัวก็หวาด เพราะบ้านของผู้กองภานุอยู่ห่างจากค่ายใหญ่พอสมควร หากเกิดอะไรขึ้นข้างทาง เขามีแต่ตายกับตายอย่างเดียว เสียงแมลงกลางคืนขับกล่อมฟังไพเราะจับจิต มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ชัดเจนในความเงียบสงบ เขาค่อยๆผ่อนลมหายใจเมื่อเข้าใกล้อาณาเขตบ้านของผู้กองหนุ่ม ค่ำคืนเดือดมืด ตะเกียงเจ้าพายุที่แขวนไว้หน้าบ้านส่องให้เห็นชายหนุ่มที่แหงนหน้ามองดาว ดวงตาแกร่งเศร้า ต้นธาราหยุดมองห่างๆ เขาเห็นชายหนุ่มเช็ดดวงตาของตัวเอง...ร้องไห้อย่างงั้นหรือ? ดวงตาเรียวกระพริบ...แสงไฟทำให้เขาตาไม่ฝาดใช่ไหม ที่เห็นชายหนุ่มเศร้า แต่ชายหนุ่มก็กรอกเหล้าเข้าปากกลบใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ต้นธาราเดินออกไป ภานุมองคนข้างล่างที่ปรากฏท่ามกลางแสงสว่าง ใบหน้าสวยงามนั้นมีรอยทุกข์ระทม นิ้วเรียวกำเข้าหากันแน่น ภานุกระโดดลงจากเรือนเตี้ยๆ

"คุณเป็นอะไร?"

เขาถาม แต่ชายหนุ่มกลับกอดเขาแน่น ภานุตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าเป็นเพราะอะไรเขาถึงทำแบบนี้...กับคนที่เขาทำตัวห่างเหิน

"ในที่สุดก็มาตามคำบอกจริงๆเหมือนกับหมาข้างถนนจริงๆ"

คำพูดที่หัวใจไม่อยากฟังหลุดออกจากปาก ต้นธารากัดฟันแน่น

"อยากถึงขนาดนั้นเลยหรือครับ? หรือว่าคนที่คอยปรนเปรอคุณมันให้ไม่พอ"

ยิ่งฟังก็ยิ่งต้องการอุดหูแน่น

"คุณหมายถึงใคร"

เขาถามเสียงเย็น จ้องใบหน้าของผู้กองหนุ่มเขม็ง

"ใครล่ะที่ลูบไล้เรือนผมอันแสนนุ่มนวล...ส่งรอยยิ้มแสนหวานให้ จับคนใหม่ได้เร็วจริงๆนะครับ"

ต้นธารารับฟัง ตัวแข็ง เขาปลดเป้ออกโยนใส่หน้า

"คุณอย่ามาพูดต่ำๆแบบนี้นะ คุณธีมาเกี่ยวอะไรด้วย และผมก็ไม่ต้องการจะมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ"

ภานุแสยะยิ้ม

"อ้อ นี่จำใจมาเพื่อปกปิดความผิดหรือครับคุณหมอ"

ผู้กองหนุ่มดูเป้ใบเขื่อง เขาไม่เจ็บสักนิด ชายหนุ่มสัมผัสสิ่งนุ่มๆอยู่ภายใน ต้นธารากอดอก ชายหนุ่มถอนใจ

"เรามาทำสัญญาแลกเปลี่ยนกันดีไหมครับ?"

ต้นธารามองหน้า...สัญญา...สิ่งที่เขากระทำนั้นหรือเป็นสัญญา

"สัญญาที่คุณได้เปรียบข้างเดียวสิ"

ริมฝีปากเรียวพึมพำ ภานุเพียงแค่นยิ้ม ก่อนชายหนุ่มจะจูงมือให้ต้นธาราขึ้นเรือน ดับตะเกียงปล่อยให้ทั้งบ้านตกอยู่ในความมืดมิด แสงดาวยิ่งเด่นชัด

"ผมได้ประโยชน์คนเดียวซะที่ไหน...เราทั้งสองคนต่างหากที่ได้ประโยชน์จากมันต่างหาก"

ภานุพาต้นธารานั่งลงบนพื้น ยิ้มให้ขณะไกล่เกลี่ยเส้นผมที่เปียกชื้นออกจากแก้ม

"คุณมีความสุข...ผมจะเก็บความลับไม่ให้คนของคุณรู้ รับรองจะรูดซิปปากสนิท กับเรื่องที่คุณขายความลับด้วย ไม่เลวใช่ไหมล่ะ?"

คุณหมอกลืนน้ำลาย...เอาเถอะ...จะเข้าใจผิดไปถึงไหนเขาจะไม่ปริปากหรอก...

"แต่คุณเข้าใจผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นนะ"

เขาอดบอกไม่ได้ ชายหนุ่มกลับหรี่ตาราวกับบอกว่า...โกหก ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะลดมือที่แตะใบหน้าลง

"จะให้ผมเหลือความเชื่อใจในตัวคุณได้บ้างหรือเปล่า"

ภานุกระซิบ ต้นธาราจึงค่อยๆเงียบลง...เหตุผลที่ต้องการบอกละลายหายไปจากใจ...ปล่อยให้เป็นแบบนี้ดีแล้ว แม้หัวใจเขาจะมีแต่ความว่างเปล่า...แม้จะมีแค่สัมพันธ์ทางกาย บทลงโทษ ข้อผูกมัด...มัดให้ไม่อาจหลุดพ้น ...ขอแค่สักวันหนึ่งที่เขาจะรับรู้...แต่ถ้าถึงวันนั้นแล้ว ทุกอย่างมันจะเลือนหายไปไหม ความจริงที่อยู่บนภาพลวงตา กรุ่นกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง...อยากรู้นักว่าทำไมถึงได้ดื่มหนักถึงเพียงนี้ ความทุกข์ในนั้น เขาจะเล่าให้ฟังบ้างไหม นายทหารร่างใหญ่เห็นคุณหมอหลับตาลงราวกับยอมจำนน ดวงตาแกร่งมองเรียวปากนั้น...ครั้งแรก...เขาจับคุณหมอไว้ บังคับขืนใจเอาตามความต้องการ เหตุผลที่อยากจะกอดมันไม่มีหรอก ชายหนุ่มพยายามจะคิดเช่นนั้น กับเหตุการณ์ครั้งแรก แต่เขาก็ทำให้คุณหมอเจ็บ ทั้งตัวและหัวใจ...เหตุเกิดจากโทสะ ความรู้สึกโกรธ ไม่เข้าใจ ชิงชัง...แต่ในตอนนี้ล่ะ เขาจะนำความรู้สึกไหนมาตอบกับการกระทำนี้ได้ ชายหนุ่มใช้นิ้วเกลี่ยรอบๆริมฝีปากเรียว ดวงตาทั้งสองต่างจับจ้องกันแหละกัน...หนึ่งเผยความรู้สึก อีกหนึ่งที่เก็บงำไว้ อ่อนไหว...ใบหน้าอยู่ในอุ้งมืออันอบอุ่น เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง เหมือนหัวใจทั้งดวงหลอมละลาย ความนุ่มนวลของริมฝีปากยังไม่คลายไปจากความทรงจำ ชายหนุ่มดึงร่างโปร่งเข้าหา กดจมูกแน่นกับบ่าบอบบาง

"สักวันถ้าผมจากไปคุณจะรู้สึกอย่างไร?"

ร่างโปร่งกระซิบถามกับคำตอบที่ไม่เคยได้รับ จมูกอุ่นๆจูบแถวๆซอกคอ ชายหนุ่มได้ยินทุกอย่าง...หากจากไปหัวใจของเขาจะทำเช่นไร...ชายหนุ่มนำคำถามนั้นมาถามตัวเอง ประมวลผลว่าเหตุใดร่างบางถึงต้องพูดเช่นนี้ ต้นธารามีรอยเศร้าอยู่บนใบหน้า ชายหนุ่มจับข้อมือไว้ ค่อยๆกดร่างให้อ่อนโยนตาม ใบหน้าของต้นธารายิ้ม อบอุ่น นุ่มนวล...ชายหนุ่มมองดูใบหน้านั้น...ยอมรับหัวใจของตัวเองเสียที....สัมผัสของชายหนุ่มแผ่วเบา สร้างความสุขและฝันแสนหวานได้ ภานุจูบหลังมือ...เป็นเขาใช่หรือเปล่าที่จะได้ครอบครองเพียงร่างนี้ ชายหนุ่มแกะกระดุมออกทีละเม็ดๆ เผยแผ่นอกสวย ทุกอย่างงดงาม ทุกสัมผัส...วินาทีหนึ่งที่หัวใจได้ตอบรับ มีเพียงความอ่อนโยนเท่านั้น ลำแขนเรียวแตะแผ่นหลังแกร่งแน่น การโอบกอด แม้จะมีความรุนแรงแฝงไปบ้าง เท่านี้ก็เพียงพอแล้วกับหนึ่งความทรงจำที่จะเก็บไว้

ผู้กองหนุ่มทาบทับไปบนร่างบอบบาง เฝ้ามองสีหน้าที่เคลิ้มฝัน....ต้นธาราก็ยังยิ้ม...รอยยิ้มที่นุ่มนวล คุณหมอแตะใบหน้าแกร่ง...ระยะนี้เขารู้สึกว่าสุขภาพตัวเองแย่ลง ตอนที่เจอกับธีรเดชครั้งแรกความเครียดและความรู้สึกต่างๆถาโถมเข้ามาในจิตใจ ต้นธารากลัว...ก่อนที่จะมาประจำการอยู่ที่นี่เขาได้ไปตรวจสุขภาพ เขาเป็นหมอรู้ดีว่าอาการที่เกิดขึ้นมันคืออะไร แต่เขาก็พยายามปัดมันออกไปจากหัวใจ ปัดความทุกข์กังวล ดวงตาเป็นประกายมองดูใบหน้าแกร่งที่ก้มมอง...เพียงเท่านี้หัวใจก็เป็นสุขดีแล้ว ชายหนุ่มสอดใส่ความต้องการเข้าไปช่องทางอันคับแคบ ขยับอย่างแผ่วเบาจนรู้สึกหวาบหวาบจนแทบอยากปลดปล่อย สำหรับภานุแล้วหลังจากลงโทษร่างบางชายหนุ่มเจ็บยอกในอก สิ่งที่อยากจะทำไม่ใช่แบบนี้ นิ้วแกร่งจึงคลายมือจากเรือนผม ประทับจูบข้างแก้มราวกับอยากบอกขอโทษ ต้นธาราหลับตาเก็บความรู้สึกชั่วครู่ชั่วยามนี้ไว้ หัวใจก็อ่อนไหวตาม

-----------------------------------------------

ธีรเดชรื้อกระเป๋าออกมา ชายหนุ่มจัดเรียงของให้เข้าที่เข้าทาง ชายหนุ่มมองดูท้องฟ้าข้างนอกหน้าต่างที่เปิดกว้าง ก่อนจะดึงซองสีน้ำตาลออกมา มันประทับตราของโรงพยาบาล ชายหนุ่มเปิดผนึกออก มันเป็นใบรายงานผลทางการแพทย์ในชื่อของคุณหมอต้นธาราว่าเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาว...สิ่งที่ชายหนุ่มอยากจะบอกกับความลับที่เก็บไว้ รายงานนี้เพิ่งถูกส่งมาหลังจากที่ต้นธาราได้ไปตรวจเลือด คุณหมอธารยังไม่ทราบผลนี้ ท่านนายพลที่ทราบผลแล้วอยากให้บุตรชายคนเดียวกลับมารักษา แต่เขาจะบอกตามตรงไหม...ธีรเดชทรุดนั่งลง...นี่คืออีกหนึ่งข้อฝากฝังของท่านนายพลพิภพ

------------------------------------------------

[THIP]

งานนี้นอกจากจะตบจูบแล้ว มีแววเป็นหนังเกาหลีอีก   

[rain-at-rose]

งานนี้นอกจากจะตบจูบแล้ว มีแววเป็นหนังเกาหลีอีก   

55+เพิ่งเคยมีคนบอกว่ามีแววเหมือนหนังเกาหลี ปกติเห็นแต่บอกเป็นหนังแนวพิศาล 
แหม...หนูธารเราอินเตอร์นะเนี่ย

[Poes]

ทำงานกันเป็นทีม พิมลงนิยาย นู๋เรนมาตอบเม้นท์ หน้าม้ามาดันทู้  แล้วก็รออ่านต่อไป

[alulugun]

คุณหมอน่าจะรู้ตัวเองอยู่หรอกว่าเป็นตัวเองกำลังป่าวยอยู่

เฮ้อ..........

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม เหมือนๆจะเศร้าละ

คุณหมอจะเป็นไรป่าวครับผม

หวังว่าตอนจบคงไม่เรียกน้ำตาจากคนอ่านไปนะครับ

ผมอะคนอ่อนไหวง่าย อิอิ

[dekchin]

 

[Junrai_Hyper™]

มาอีกแระ นิยายสุดโศก ฉลองเล้าเดี้ยง

เป็นกำลังใจให้คนแต่ง คนโพสต์ จ้า

 

[nooww]

  สนุำกมากเลยมาต่อเร็วนะ

[Poes]

  ได้เจาะไข่ nooww แล้ว  คนแรกในรอบครึ่งปี้มานี้ 

[RN]

อิอิ

นุ่มนวลๆๆ  ผู้กองภานุ ทำเบาๆกับเค้าได้ด้วยเหรอ..อิอิ