หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[dekying kukkig]

อร๊าายยยยยยยยยยยยยยยย คุณครู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ นักเรียนใจแตกแล้ววววววววว เอาจิงแระใช่ป่ะเนีียะ 


ต่อไปคุณครูไม่มีผู้ช่วยแระ จะรอ บท ทดสอบว่าจะมีกี่ด่าน แต่หลังจากผ่านด่านแต่ละด่านนี่แหล่ะคุณครูจะมีรางวัลจากนักเรียนมั่งไม๊อ่ะ 

ขอบคุณคั๊บ

[malula]

ครูใจร้อนสอนแบบเร่งรัด นักเรียนจะตามทันไหม
ศัตรูมีรอบด้าน แถมมีแต่ผู้หญิงอีกต่างหาก

[hobazaki]

อย่าบอกนะเกียมานัวเนียแบบนี้เพราะให้น้องทิ้งไอรีนทั้งๆที่ตอนนี้ยังไม่คิดอะไรกับน้อง
นายตายแน่!!! ถ้ามาทำให้น้องข้าวพองเจ๊หวั่นไหวแล้วต้องเสียใจ ฮือออออออออ

[pahpai]

เกียหลอกน้องพองหรอ? ข้าวพองต้องเสียใจแน่ๆถ้ารู้
ตอนคอสก็ทีนึงแล้ว คนเขียนใจร้ายยยยย

[Love U All]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน  เลยขอถือโอกาสอ่านรวดเดียว 6 ตอนเลยนะคะ
งานเขียนของไจฟ์ทียังคงเอกลักษณ์เหมือนเคย  คือมีปมให้คิดตามตลอด
ทายถูกบ้าง ผิดบ้าง  ทำให้เรื่องมันสนุกและชวนติดตาม

อ่านตอนที่ 6 จบ สงสัยในไอ้พี่เกียเป็นอย่างยิ่ง  คือหื่นเป็นนิสัย
รึแกล้งทำหื่นใส่น้องข้าวพองเฉย ๆ เนี่ย   ถ้ามาทำให้น้องข้าวพองเสียใจนะ เกียเจอดีแน่ ๆ   

[lizzii]

อั้ยยะ ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องใหม่ของคุณไจฟ์กับน้องที เย้ๆ
(ได้ข่าวว่าผ่านมาหลายตอนแล้วเพิ่งเห็น 555)
ส่วนข้าวพอง หนูดูเป็นเด็กน้อยใสใสมากกกกกก
ลุ้นต่อไปว่าเกียจะปราบเด็กหรือโดนเด็กปราบ
ส่วนเรื่องเพชรนี่น่าสงสัยทุกคน จริงๆ สงสัยตั้งแต่ตอนแรก
ที่พองบอกว่า มันเริ่มจากที่แม่ทำอย่างนั้นกับพอง .. แม่ทำอะไรหว่าาา
ติดตามตอนต่อไปค่าาา

[nolirin]

ครูเกียแบบนี้เข้าข่ายล่อลองเด็กรึป่าวเนี้ย
ข้าวพองเหมือนเด็กต้องการความรัก ก็รักน้องจริงๆไปเลยแล้วกันนะครู

[little_nok]

ตอนนี้ เกียเนียนและไวมาก เรียกได้ว่ามืออาชีพเลยทีเดียว ริรักเด็กแสบก็ต้องมาเหนือชั้นกว่า ชักสนุกแล้ว
ปล. บาลีโดนบดยังไงคะ แอบงง

[=นีรนาคา=]

เกียเจ้าเล่ห์ แอบร้ายกาจไม่เบา
น้องข้าวพองน่าสงสาร ก็แค่ต้องการความรัก ต้องการการใส่ใจ
เกียเลยใช้วิธีแบบนี้สินะ
แล้ว สุดท้ายแล้ว.....จะยังไงล่ะ!!!

[B52]

เกียเล่นอย่างนี้เลยหรือ

[fangkao]

นี่ทำเนียนนะเจ้าเกีย ล้วงความลับอย่างเดียวหรือ มีความรู้สึกส่วนตัวลงไปด้วยถ้าเป็นอย่างแรก น้องคงเสียใจแย่ ไอรีนจะเป็นคนร้ายรึเปล่าโปรดติดตามตอนต่อไป ^^สุขสันต์วันสงกรานต์นะจ๊ะ

[fangkao]

ตอนนี้ เกียเนียนและไวมาก เรียกได้ว่ามืออาชีพเลยทีเดียว ริรักเด็กแสบก็ต้องมาเหนือชั้นกว่า ชักสนุกแล้ว
ปล. บาลีโดนบดยังไงคะ แอบงง

บาลีเป็นชื่อตัวละครจากเรื่องนี้ค่ะ
No broken Heart ,Non broken Glass.

[Ta_ii]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
ชอบแนวนี้มากๆเลย ลึกลับซับซ้อน มีลับลมคมในให้ได้ลุ้นได้เดากันตลอด แล้วยังต้องเคยลุ้นคอยเชียร์คู่พระนายอีก เผลอในเวลาอันใกล้อาจต้องคอยห้ามใจไม่ให้ถีบพระเอกของเรื่องตกจากแท่น 

เกียร์ตอนนี้คือจะทำให้พองหลง เพื่อให้ห่างจากไอรีนเฉยๆช่ะ แอบไม่ชอบใจนะ แต่ถ้ามันทำให้พองปลอดภัยได้ก็พอให้อภัยนะ แต่เกียร์คงจะต้องมีเคลียร์ตอนหลังยาวนะจ๊ะ

ไอรีน นางเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งอ่ะ นางเป็นใครมาจากไหนคงต้องรอดูกันต่อไป

คุณนิก็ตามไอรีนมาติดๆ บางทีสองคนนี้อาจมีส่วนร่วมอะไรกันอยู่รึป่าวนะ(เดามั่ว )

และอยากทิ้งท้ายว่า ชอบแนวสไตล์การเขียนของคุณไจฟ์ทีมาก แต่อาจจะมีบางช่วงบางประโยคที่เราอ่านแล้ว งงๆ แบบสับสนกับสรรพนามเล็กน้อย แต่เราก็เข้าใจนะ

จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปอีกยาวๆเลยจ๊ะ เป็นกำลังใจให้น้า มาลงสม่ำเสมอแบบนี้ยิ่งชอบเลย

[supizpiz]

อ้าวๆพี่เกียจะกินเด็กซะละ

[maemix]

เอาแบบนี้เลยเหรอเกีย
 

[cinquain]

จะหลอกน้องอีกแล้วหรือ 
งั้นเพิ่มบทให้คอสมาเป็นเพื่อนพองเลยค่ะ!   

[fuku]

เฮ่ยยยยยยยยยยยย หลอกเด็กนี่หว่า
ถ้าชอบจริงก็ยังถือว่าล่อลวงเยาวชน
ถ้าเพื่องานนี่ ชั่วเลยนะเกีย

[sukie_moo]

เป็นแผนที่เข้าตัวนะเกีย แต่ได้กำไรนะเนี่ย

[konnarak]

คุณครูเจ้าเล่ห์มากนะครับบบ

[aehJTS]

เกียเจ้าเล่นะ รู้สึกหวันใจยังไงไม่รู้แบบกลัวพองรักไปแล้ว มารู้อีกทีมันเป็นแผนไรงี้ เราคิดมากไปปะเนี่ย

  คะ

[KaorPaor]

อยากจะเม้นทุกตอนแต่ไม่รู้จะเม้นอะไรอะ เพราะอ่านแล้วก็ชอบทุกตอน

[@PurPle SuN@]

คุณครูพี่เกียคะ ใช้แผนร้ายล่อเด็กนิ หวังว่าจะไม่ทำให้เด็กเสียใจที่หลังนะ ไม่งั้นพี่เกียโดนแบนแน่ๆอ่ะ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 7

ตั้งแต่แรกพบกันทุกการกระทำย้ำเตือนว่ามลรัฐหรือข้าวพองมีนิสัยดื้อรั้นพอตัว แต่เมื่อเวลาผ่านไปเกียก็เริ่มเชื่อว่า ที่เคยคิดว่าดื้อ ก็แค่พฤติกรรมตามวัย ข้าวพองไม่ได้ถึงกับไร้เหตุผล หรือตั้งแง่ไว้ก่อนว่าจะทำทุกสิ่งตรงข้ามกับคำสั่ง หรือความเหมาะสมไปเสียทั้งหมด
เช้านี้ธีระจอดรถส่งข้าวพองที่ลานจอดรถเหมือนเดิม เกียก้าวลงจากรถพร้อมกับที่ข้าวพองก้าวลงจากทางด้านหลัง มีเด็กหนุ่มรูปร่างเล็ก ผอมบาง ยิ้มร่าเริงเข้ามาหา
“ไฮ เข้า-ปอง”
เด็กหนุ่มคนนี้เรียกชื่อของข้าวพองเพี้ยนด้วยสำเนียงจีน ต่างกับแอนดรูว์ที่เรียกเพี้ยนไปทางอังกฤษ
ข้าวพองทักทายเพื่อนแล้วหันมาบอกเกีย
“นี่ไทนี่หว่อง”
เกียยิ้มรับเพื่อนคนแรกของข้าวพองที่เจ้าตัวแนะนำให้รู้จัก
หนุ่มที่ถูกเรียกว่าไทนี่หว่อง แนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงจีน แบบ –จิงลิช- แท้ๆ
“ในห้องมีคนแซ่หว่องอีกคน แต่เพราะคนนั้นตัวโตกว่า ก็เลยพากันเรียกคนที่มาทีหลังว่าไทนี่หว่อง บางคนก็เรียกไทนี่เฉยๆ”
เกียยังคงยิ้มรับและถามกลับด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงลอนดอนที่ทำให้ไทนี่หว่องอ้าปากค้าง
“ผมชื่อเกีย ทำไมมาทีหลังครับ”
“ไทนี่เพิ่งย้ายตามพ่อมาได้เดือนเดียว พูดไทย อังกฤษ จีนปนกันมั่วไปหมด” ข้าวพองนินทาเพื่อนซึ่งหน้า จนไทนี่เก้อ
“ก็พยายามพูดไทยอยู่เหมือนกัน แต่มันยาก”
“ที่จริงก็เป็นอย่างนี้กันทุกคนน่ะแหละ ในห้องเรียนภาษาอังกฤษเป๊ะ ออกห้องมาก็ใช้ปนกันไปตามสัญชาติ”
ไทนี่หัวเราะร่วน จนดวงตายาวเรียวกลายเป็นเส้นโค้ง “ทีแรกคิดว่าจะเรียนไม่ได้แล้ว ที่อยู่ๆ ไปก็ ซา-บาย-มั่ก”
ขนาดธีระที่ฟังภาษาอังกฤษกับเขาไม่รู้เรื่อง พอได้ยิน –ซา-บาย-มั่ก- ของไทนี่เข้าไปก็พลอยหัวเราะตามไปด้วยอีกคน
ข้าวพองจับข้อมือของเกียเชิงขอร้อง “พรุ่งนี้ พาไทนี่ไปยิงปืนด้วยได้มั้ย เขามาเมืองไทยกับพ่อ แต่พ่อเขาไปทำงานที่เชียงใหม่ ก็เลยอยู่บ้านกับแม่บ้าน 2 คน เสาร์-อาทิตย์เขาไม่ได้ไปไหน”
“ได้ครับ” เกียยิ้มรับ “คุณข้าวพองมีเรียนพิเศษช่วงเช้า เสร็จแล้วผมจะไปรับคุณไทนี่ที่บ้านนะครับ”
“ได้” ไทนี่ท่าทางดีใจหันไปบอกขอบคุณข้าวพอง
“งั้นเย็นนี้ ให้ไทนี่กลับกับเรานะ จะได้รู้จักบ้าน”
“ครับ” เกียยังคงรับคำสั่งเช่นเดียวกับธีระ

แต่เมื่อข้าวพองเดินคู่กับไทนี่ผ่านรั้วประตูโรงเรียนอีกชั้นเข้าไป
ภาพของแผ่นหลังกับท่าทางเดินดูคุ้นตา
“ครูครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ธีระถามเมื่อเห็นเกียยืนมอง 2 หนุ่มจนลับเข้าไปในโรงเรียน
เกียเพียงแค่ส่ายหน้า เดินกลับมาขึ้นรถกลับบ้าน
“ช่วงก่อนหน้านี้ ธีระเคยเห็นไทนี่หรือเปล่า”
“เคยครับ” คนขับรถตอบตามจริง “เคยเห็นผู้ชายที่มารับเขาด้วย คิว่าคงเป็นพ่อเขาน่ะครับ แต่ส่วนใหญ่แล้วเขาเดินมาแค่ส่งคุณข้าวพองขึ้นรถ”
“ไม่ได้ขอให้ไปส่งหรือ”
ธีระส่ายหน้า “ไม่นี่ครับ แล้วก็ไม่เห็นคุณข้าวพอง จะเคยชวนใครกลับด้วย”
เกียคิดตามขณะที่ธีระเล่าไปเรื่อย “เขาอาจเพิ่งสนิทกันก็ได้ ที่ผ่านมาคุณข้าวพองเองก็ไม่เคยชวนใครมาบ้านนะครับ มีแต่ไปบ้านเพื่อนคนนั้นคนนี้แล้วให้ผมไปส่งไปรับ”
“แล้วก็มีหนีเที่ยวด้วยใช่มั้ย”
คนขับรถอารมณ์ดีหัวเราะร่วน “อันนั้นคือไปกินเหล้าตอนกลางคืนกับเพื่อน แล้วก็มีนัดเจอกับคุณไอรีนครับ แต่ถ้าไปกลางวันหรือไปไม่มีเรื่องเที่ยวกลางคืนจะก็เรียกใช้ผมเสมอ”
“เขาก็รู้นี่นะ ว่าอะไรดีไม่ดี”
“ครับ ผมว่าแกฉลาดจะตาย อยู่แต่ว่าแกจะพูดออกมาหรือไม่เท่านั้นแหละ ผมยังคุยกันเลยว่า คุณข้าวพองจะมีแฟนทั้งทีทำไมไม่หาคนวัยเดียวกันหรือเด็กสาวน่ารัก ทำไมชอบครูพี่เลี้ยงที่แก่กว่ากันตั้งหลายปี พี่อุบลบอกว่า คงเพราะเหงา แต่พ่อยอดยิ่ง” ธีระ เรียกชื่อ 2 ยามพี่น้องต่อกัน “เขาว่า วัยรุ่นมักจีบผู้หญิงรุ่นพี่ เพราะดูท้าทาย ก็...ร้อยทั้งร้อย ไม่ได้จริงจังอะไร”
เกียปล่อยธีระเล่าเรื่องเจ้านายไปเรื่อย จนกระทั่งใกล้ถึงบ้านก็กลับไปย้อนถามเรื่องไทนี่ “ธีระ จำหน้าของคนที่มารอรับไทนี่ได้มั้ย”
ธีระพยายามนึก “ก็คนจีนน่ะครับ ผอมๆ ตาชั้นเดียว ผมเห็นห่างๆ น่ะครับไม่ได้คุยกับเขาหรอก”
เกียพยักหน้ารับรู้
“ครูสงสัยอะไรหรือครับ”
เกียยิ้มมุมปาก “ก็สงสัยว่า พ่อแบบไหนเอาลูกมาทิ้งไว้ที่กรุงเทพฯ แล้วตัวเองก็ไปเชียงใหม่เป็นเดือน”
“คงเพราะไม่ได้อยู่แค่เชียงใหม่มั๊งครับ อาจไปหลายที่”

ตกเย็นเกียกับธีระก็กลับมารับข้าวพองกับไทนี่ที่โรงเรียน แล้วไปส่งไทนี่ที่บ้านพักก่อน
บ้านจัดสรร 2 ชั้นหลังเล็ก ที่แทบจะไม่เหลือพื้นที่สนามหญ้ารอบบ้าน
“พรุ่งนี้มารับตอนเที่ยงครึ่งนะ” ข้าวพองบอกขณะที่ส่งเพื่อนลงจากรถ
ธีระรอจนกระทั่งไทนี่เดินเข้าบ้านถึงได้ออกรถ
เกียมองความเคลื่อนไหวของบ้านหลังนั้นจากกระจกหลัง
“วันนี้เรียนยูโดอีกเหรอ” ข้าวพองถาม
“ครับ อาทิตย์หน้าคงจะเรียนมวยได้ ขอหาที่แขวนกระสอบทรายก่อน”
ข้าวพองทำหน้าเหนื่อย จนเกียขำ
“อะไรกัน ได้แค่ไม่กี่วันก็ไม่ไหวแล้ว”
“แรกๆ มันก็สนุกดีหรอก หลังๆ แล้วมันไม่สนุก วันนี้ขอแวะร้านหนังสือซื้อการ์ตูนก่อนได้มั้ย”
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ยิงปืนเสร็จ ข้าวพองกับไทนี่ก็ไปเดินเที่ยว ไปซื้อหนังสือกันไม่ดีกว่าหรือครับ จะได้ไม่ต้องรีบด้วย”
ข้าวพองยิ้มกว้าง “ครูจะไม่เดินตามใช่มั้ย”
“ไม่หรอกครับ ผมกับธีระจะรอที่ร้านกาแฟแล้วกัน”
ข้าวพองยิ้มมุมปาก “เออ หรือว่าจะไปเที่ยวตอนวันอาทิตย์”
“วันอาทิตย์เป็นวันหยุดก็จริง แต่คุณพ่อกับคุณเพียงจะอยู่บ้านไม่ใช่หรือครับ”
“โอย......” ข้าวพองโอดครวญ
เกียหันไปบอกกับเด็กหนุ่ม “1 วันในรอบสัปดาห์ที่จะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า อย่าคิดไปล่วงหน้าว่ามันน่าเบื่อ ลองคำนวณดูนี่เป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากนะครับ ยิ่งถ้าไปคิดเปรียบเทียบกับไทนี่ด้วยแล้ว”
“รวมถึงครูด้วยใช่มั้ย”
เกียหันกลับมามองตรงไปข้างหน้า ไม่ตอบคำถามของข้าวพอง

หลังการฝึกซ้อมประจำวันผ่านไป เกียเดินขึ้นมาส่งข้าวพองที่ห้อง หนุ่มตัวเล็กหันมาดึงชายเสื้อของเกียไว้
“ครู”
“ครับ”
“เมื่อเย็นน่ะขอโทษนะ”
เกียก้มลงมองหนุ่มตัวเล็กด้วยสายตาอ่อนโยน “เรื่องที่พูดถึงครอบครัวน่ะหรือครับ”
“ฮื่อ ขอโทษที่พูดถึง ทำให้ไม่สบายใจ”
เพราะว่าพอพูดถึงแล้วเกียเงียบไป ทำให้ข้าวพองเริ่มกังวลว่าพูดไม่รู้จักคิด
แต่คนตัวโตส่ายหน้า “ผมไม่ได้ไม่สบายใจ แต่ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงต่างหาก”
“เออนั่นแหละ”
“ข้าวพองครับ แต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน เราเอาสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านเรา ไปตัดสินบ้านอื่นไม่ได้หรอกครับ”
“แต่พ่อแม่ครูเขาก็มีครอบครัวของเขาเองใช่มั้ยล่ะ”
“ใช่ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าครูจะต้องติดป้ายไว้ที่หน้าผากตัวเองว่าเราเป็นส่วนเกินนี่”
สีหน้าของข้าวพองไม่ได้เชื่อที่เกียเล่าเลยสักนิด “แล้วทำไมครูต้องไปทำงานเสี่ยงตายแบบนั้น เพื่อที่จะหนีจากครอบครัวไม่ใช่เหรอ”
เกียลูบท้ายทอย “ไม่ใช่หรอก ผมเป็นตำรวจเพราะอยากเป็นตำรวจไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพ่อแม่หรอก”
ข้าวพองยังคงมีสีหน้าไม่เชื่ออยู่เหมือนเดิม
“ไว้วันหยุดยาว หรือปิดเทอมผมจะพาข้าวพองไปหาแม่ที่ภูเก็ต จะได้รู้ว่าผมไม่ใช่เด็กวันพุธ โอเคมั้ย”
“อือ” ข้าวพองพยักหน้า “ต้องนั่งรถไปไกลถึงภูเก็ตเลยเหรอ”
“ไปเครื่องก็ได้”
“ไม่ได้” ข้าวพองบอกทันที “พ่อกับพี่เพียงไม่ให้พองขึ้นเครื่องบิน เขากลัว” เด็กหนุ่มทำหน้าตาช่างฟ้อง “พองเป็นคนเดียวในโรงเรียน ที่ไม่เคยได้ไปซัมเมอร์ที่ไหนเลยเพราะพวกเขาไม่ให้ขึ้นเครื่องบิน ส่วนในประเทศนะ ไปได้หมด แต่ถ้าขึ้นเครื่องก็อด”

เกียมองลึกลงไปในดวงตาของคนตัวเล็กที่บางอารมณ์ก็เหมือนเด็กประถม แต่บางอารมณ์ก็เหมือนผู้ใหญ่
....มีคำตอบรางเลือนว่าทำไมถึงไม่ให้ข้าวพองเดินทางด้วยเครื่องบิน....
คำตอบที่มากกว่าคำว่าเป็นห่วง...มากกว่าคำว่าการเดินทางด้วยเครื่องบินมันอันตราย...

ข้าวพองมองตอบดวงตาสีฟ้าแล้วเลื่อนลงมาหยุดที่ริมฝีปากหนา
“เกีย...” เสียงเรียกชื่อแผ่วเบา
“ครับ”
เกียไม่ได้แปลกใจที่ข้าวพองเรียกเขาด้วยสรรพนามที่เปลี่ยนไปเรื่อย หากแต่มองลูกกระเดือกภายใต้ลำคอเล็กเลื่อนขึ้นลง แล้วหันไปมองที่บันได แล้วก็กลับมามองที่ริมฝีปากหนาเหมือนเดิม

เกียผลักเปิดประตูห้อง ให้ข้าวพองเดินเข้าไปก่อนแล้วปิดประตู
“ว่าไงครับ”
ข้าวพองเหลือบตามองคนถามแล้วกลับมามองที่ริมฝีปากสวย
“ทำไมเกียชอบมองพองด้วยสายตาแบบนั้น”
“แบบไหน”
“ก็...แบบ...คุยๆ กันอยู่ดีๆ เกียก็มักจะหยุดพูดแล้วก็มอง.......”

เสียงในสมองร้องทันที
น้องกำลังแปลความหมายวิธีการพูดและสายตาของเราผิดไป

“ไม่ชอบหรือครับ”
“ไม่ใช่หรอก”
“แล้วทำไมถึงไม่ชอบครับ”
“ก็มันแปลกๆ มันเหมือนกำลังโดนอ่านใจอยู่”
“ผมทำอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก”
ข้าวพองตวัดสายตามองแล้วอมยิ้ม “งั้นก็ดี ออกไปจากห้องได้แล้ว เล่นกีฬาอะไรไม่รู้เหงื่อออกเยอะชะมัด”
 “อาทิตย์หน้าชกมวย จะได้เหงื่อเยอะกว่านี้อีก”
“ไม่เอาอะ ไม่เอาชกมวย” ข้าวพองร้องโวยวาย แต่เกียทำเป็นแคะหูเดินไปที่ประตู
“เกีย!”
“เสียงอะไรเนี่ย”
คนตัวเล็กกระโดดกอดคอจากทางด้านหลัง แล้วตะโกนใส่หู “ไม่ชกมวยๆๆๆๆๆ”
เกียถึงกับหูอื้อไป 3 วินาที “โห...”
“ได้ยินยัง! บอกว่าไม่ชกมวย!”

เกียหันกลับมาคว้าใบหน้าที่อยู่ใกล้จูบริมฝีปากบดคลึง แขนใหญ่ข้างหนึ่งรัดเอวบางไว้แน่น อีกมือช้อนใต้ก้นกลม
ขาผอมเกี่ยวรัดต้นขาแข็งแรงไว้
ริมฝีปากหนาถอนจูบปาก แต่กลับจูบที่คางสวยเรื่อยลงมาที่ลำคอขาว
“อื้อ..เหม็นเหงื่อ”
“ไม่หรอก”
“เกีย....” เสียงครางเรียกชื่อแผ่วเบาที่ข้างหู เมื่อพี่จูบไซ้คอ
การถอนจูบไม่ต่างจากการตัดใจ
“อาบน้ำ แล้วลงไปทานข้าวนะครับ เอาการบ้านลงไปด้วย”
“กลัวที่ต้องอยู่ในห้องกับพองตามลำพังละสิ”
“ใช่” เกียยอมรับ “กลัวมาก”
“กลัวมากกว่าผู้ร้ายด้วยเหรอ”
“ครับ ฆาตกรฆ่าหั่นศพยังไม่ร้ายเท่าข้าวพองเลย” เกียปล่อยให้ข้าวพองลงยืน “ผม...พี่จะลงไปรอข้างล่างนะครับ”

เช้าวันเสาร์ ข้าวพองต้องไปเรียนพิเศษ ฟิสิกส์ กับเคมี เกียกับธีระไปรอรับตามเวลา
ใช่ว่าเกียจะสอนพิเศษให้ข้าวพองไม่ได้ แต่เพราะมโหธรอยากให้น้องชายไม่ห่างจากเพื่อนๆ มากเกินไปนัก
เรียนเสร็จก็ไปรับไทนี่ไปฝึกยิงปืนด้วยกันที่สนามยิงปืนเอกชน
เกียลงชื่อยืมอุปกรณ์ทั้งหมด ตามระเบียบของสนาม แล้วก็สอนเด็กหนุ่มทั้ง 2 คน จนหมดเวลา ก็พามาส่งที่ห้างสรรพสินค้า นัดหมายพบกันในอีก 2 ชั่วโมงข้างหน้าที่ร้านกาแฟ
เกียนั่งคุยกับธีระไปเรื่อยในระหว่างรอหนุ่ม 2 คนเดินเล่น และกลับมาด้วยข้าวของที่มากกว่าหนังสือ
เสร็จแล้วก็มาส่งที่บ้านของไทนี่
“ครู อาทิตย์หน้าให้ไทนี่มานอนบ้านเราได้มั้ย” ข้าวพองถาม
....ต่อหน้าคนอื่น เรียกว่าครูไปก่อน...ไว้อารมณ์ไม่ดีค่อยเปลี่ยนสรรพนาม... 
“ข้าวพองต้องขออนุญาตคุณเพียงครับ”
“พี่เพียงเรื่องมาก ต้องส่งพี่นิมาเจ้ากี้เจ้าการแหง” ข้าวพองหันไปทำหน้าเบื่อหน่ายกับเพื่อน
เกียยิ้มๆ “คุณเพียงกับคุณนิ เขาอยากให้ไทนี่มานอนบ้านเราแล้ว กินอิ่ม นอนสบายน่ะครับ พรุ่งนี้ค่อยบอกกับคุณเพียงสิครับ”
ข้าวพองพยักหน้ารับรู้
เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านหลังเล็ก มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาเปิดประตู แล้วช่วยไทนี่ถือของเข้าไปในบ้าน
“ไม่มีรถ พ่อของไทนี่ยังไม่กลับมาหรือครับ”
“ยัง เห็นบอกว่า ไปนานเป็นเดือนแน่ะ พองก็เลยชวนเขามานอนบ้าน ไหนๆ เกียก็สอนคนทั้งบ้านอยู่แล้วนี่ สอนไทนี่อีกคนแล้วไปคิดตังค์เพิ่มกับพี่เพียงแล้วกัน”

…เข้าใกล้อารมณ์เอาแต่ใจเรียกชื่อเหมือนเดิมนี่แหละ..

“โห...” เกียแกล้งบ่น เน้นคำสรรพนามเรียกตัวเอง “ครู ไม่ได้เขี้ยวขนาดนั้นสักหน่อย”
“เหรอ” ข้าวพองทำเสียงรู้ทัน “แล้วที่ไม่ยอมไปเดินเที่ยวด้วยกันเนี่ย ไม่ใช่เพราะกลัวต้องซื้อของให้พองหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” เกียหันไปมองธีระที่กำลังขำเบาๆ
“ผมบอกครูแล้ว ว่าคุณข้าวพองน่ะฉลาดเป็นกรด อย่าแก้ตัวเลยครับครู”
“ดีมากธีระ เดี๋ยวถึงบ้านมาเอาช็อคโกแลต พองซื้อมาฝาก”
“ขอบคุณครับคุณข้าวพอง” ธีระหน้าบาน ขณะที่เกียได้แต่ยิ้มขำ

*-*-*จบตอนที่ 7*-*-*
อย่าเพิ่งสับสนกับสรรพนามระหว่าง เกีย กับ ข้าวพอง เราเจตนาให้มันเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของข้าวพองที่ไม่แน่นอน เปลี่ยนกลับไปกลับมา
ตอนแรกผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ แต่ทีกลับมาแก้ เขาบอกว่า ข้าวพองมันโลเลสุดชีวิตแบบนี้ ก็ควรที่จะไม่มั่นคงแม้แต่การเรียกตัวเอง
แต่ผมน่ะงงเพราะผมถนัดเรียกว่าพี่มากกว่า

ตอนต่อไปวันพฤหัสบดี เป็นตอนพิเศษ
ตอนที่ 8 จะมาในวันอาทิตย์ครับ

ขอบคุณมากครับ
.ไจฟ์ครับ.

[MiSS-U]

พ่อไทนี่มาให้สงสัยอีกคนล่ะ ใครอ่ะ 

ข้าวพองเหมือนเด็กขาดความรักเนอะ 

เกียเจ้าเล่ห์แต่คงน่าค้นหาสำหรับข้าวพอง

รอตอนพิเศษ

บวกเป็ด

 

[B52]

ตอนนี้ก็เรื่อยๆสบายๆกันก่อน

[malula]

ผู้ต้องสงสัยมาอีกหนึ่งละ
ข้าวพองขี้อ้อนจริง

[pahpai]

ผู้ต้องสงสัยโผล่มาเต็มไปหมดเลย ยากเกินคาดเดาจริงๆ

รอวันพฤหัสฯฮะ

[Love U All]

ตัวละครในเรื่องนี้ไม่รู้จะไว้ใจใครได้บ้าง  แบบว่าดูเป็นคนน่าสงสัยทั้งนั้น
อย่างเกียเนี่ย ก็ไม่น่าไว้ใจเพราะอยู่กับน้องพองสองต่อสองทีไร เป็นเนียนหากำไรกับน้องตลอด  ฮาาาา
แต่เค้าสองคนก็ดูสนิทกันมากขึ้น  แต่ไม่รู้ว่าใครจะตกหลุมรักใครก่อนเนอะ

รออ่านตอนพิเศษจ้า  ^^

[little_nok]

เกียอาจจะกำลังสงสัยพ่อไทนี่ ไทนี่เองก็ไม่ใช่เด็กเล็ก
ข้าวพองเหมือนจะติดคนง่าย ใครเข้าใกล้ชิดก็ดูจะให้ความสนิท ไว้ใจ
ก็ยังเด็กวัยรุ่นนี่เนอะ

[aehJTS]

ไทนี่ ตัวปมปัญหาอีกตัวสินะ
ชอบเวลาเกียกับพองกุ๊กกิกกันจัง

  คะ