หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[Solar cell]

น่ารัก กรุบกริบ กริ๊ฟกริ๊ววว
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอๆๆๆตอนพิเศษอีกจร้า

[B52]

เหลี่ยมมีเท่าไรเกียรู้หมดเลยพอง

[konnarak]

หมาป่าเจ้าเล่ห์วะ  55555555555

[zuu_zaa]

อ่านมาถึงตอนนี้ ก็ลุ้นว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ติดตาม ลุ้นๆๆๆๆ

[eaey]

"ไอ้หมาขี้เก็ก"
คุ้นๆนะ

[cinquain]

อ่านไปยิ้มไปกับสำนวนอันคุ้นหู ^_^
เขียนตอนนี้โอเคแล้วค่ะ มันสื่อถึงตัวพองชัดเจนมาก ชอบๆ ^^
อยากขอตอนพิเศษที่สวนสนุกด้วยได้ไหมคะ อยากอ่านพองกับเกีย
ตอนเล่นเครื่องเล่นต่างๆว่าใครจะแน่กว่ากัน! >_<

[from_mars]

ตอนนี้ ต้องให้ชื่อแบบทันต่อยุคสมัยและเหตุการณ์ว่า... อย่ามโน

คึคึ รออ่านต่อจะ

[kokoro]

คนนึงจะชวนเดทก็ไม่บอกตรงๆ
อีกคนแอบหวง ก็ไม่พูดแต่ตามเขาไม่คลาดสายตา
แต่พอได้อยู่ด้วยกัน แล้วน่ารักดีนะ

จะว่าไป เหมือนเลี้ยงน้องอีกคนเลยนะเนี่ย 55

[Yร้าย]

หานิยายอ่าน เลยตามหาจากชื่อนักแต่ง..โป๊ะเช็ะ....
มาตอนไหนนี่  แรก ๆ ว่าจะรอให้ใกล้จบค่อยมาอ่าน...
แต่ไม่ดีกว่าขอแปะเม้นแล้วกับไปอ่านก่อนซักตอน....
เพราะว่าอ่านพี่บาลีกะคันธชลมาเกือบ 10 รอบ  ขอบอก
10 รอบจริง ๆ คู่อื่นของไจ้ฟทีอย่าเสียใจน๊า..ไงก็ชอบ
แต่รักคู่นี้ไง...ยังคิดว่าอยากให้มีนายรักอ่านคนที่ 4 มาให้
เพ้ออีกคนคงดี  เพราะคอสต้องมาดูแลกลบทแน่นอน.....
เวิ่นเว้อมากไป  ไปอ่านน้องข้าวพองก่อนละกัน.....

แปะอีกรอบอ่านถึงตอน 4 ชักสงสัยพี่สะใภ้กะครูไอรีนนิ.....
พี่เกีย...อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่าเน้อ....อิอิ...

[lizzii]

ชอบเวลาข้าวพองแทนตัวเองว่าพอง
ดูน่ารักเพิ่มขึ้นอีกสิบเท่า ฮ่าๆ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 8

ธีระจอดรถที่ลานจอดรถด้านหน้าโรงเรียนเหมือนเดิม แล้วพยักหน้าชี้ไปทางหญิงสาวแต่งหน้าสวยจัดที่นั่งอยู่ เนื่องจากโรงเรียนแห่งนี้ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้าไปในพื้นที่ของโรงเรียน
“คุณไอรีนครับ”
เกียที่นั่งอยู่ข้างคนขับรับรู้แล้วก้าวลงจากรถ ไม่ต้องทำอะไรมาก หญิงสาวก็เริ่มท้าทายด้วยการก้าวยาวๆ เข้ามาหาทันที
“มารับตรงเวลาดีนี่คะ”
“ครับ” เกียตอบรับแล้วไม่ได้ชวนคุยต่อ
ไอรีนมองอดีตนายตำรวจอังกฤษด้วยสายตาประเมินความสามารถ “ข้าวพองคงอึดอัดแย่”
“ไม่หรอกครับ”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงคะ นกในกรงน่ะ”

เกียก้มลงยกยิ้มที่มุมปากให้กับพื้นถนน
.....เริ่มแล้ว....งานยากที่สุดของไอ้เกีย..
ทะเลาะกับผู้หญิง!

“คุณก็เป็นอีกคนที่เชื่อเรื่องไร้สาระนั่น แล้วก็กีดกันไม่ให้ข้าวพองพบกับไอรีน”
“ผมทำตามคำสั่งของเจ้านายครับ”
ดวงตาคู่สวยของไอรีนหรี่ลง “แล้วมันถูกต้องแล้วหรือคะ ข้าวพองกับไอรีนรักกัน แล้วคุณจะมาแยกเราแบบนี้”
เกียหันไปมองข้าวพองที่เดินออกมาจากประตูโรงเรียนพร้อมเพื่อนกลุ่มใหญ่ ซึ่งรวมถึงไทนี่หว่อง แล้วหันมาบอกกับไอรีน
“ผมไม่มีหน้าที่ตัดสินว่ามันถูกหรือไม่ ถ้านั่นคือคำสั่งของเจ้านาย และมันไม่ผิดกฎหมาย” เกียพูดต่อ “สิ่งที่คุณทำอยู่ มันผิดกฎหมาย”

เสียงหัวเราะของกลุ่มเด็กหนุ่มนำหน้ามาก่อน ตามมาด้วยเสียงแซว ที่มีผู้ปกครองมารอรับกลับบ้าน 2 คนแล้วข้าวพองจะเลือกไปบ้านไหน
หนุ่มตัวเล็กหันไปคุยกับไทนี่ ที่ชี้ไปที่เพื่อนหลายคนในกลุ่ม เชิงว่าจะกลับกับเพื่อนๆ กลุ่มนี้
ข้าวพองโบกมือกับเพื่อนแล้วเดินมาหา แต่ไอรีนรีบก้าวเข้าไปจับข้อมือเล็กๆ ไว้ ทั้งหันไปโบกมือทักทายเพื่อนของข้าวพองที่พากันแยกย้ายกลับบ้าน

…ดูแล้วขัดตาพิกล...

“ข้าวพอง ไปดูหนังกับไอรีนมั้ย มีหนังเข้าใหม่”
“พองยังมีสอบอีก 2 วันไว้ก่อนละกัน” ข้าวพองบอกความจริง
“เนี่ยเมื่อตอนเที่ยงข้าวพองตัดสายโทรศัพท์ของไอรีน ก็เลยไม่รู้ว่าสอบวิชาอะไร แต่ให้ไอรีนติวให้มั้ย”
ข้าวพองหันมามองหน้าเกีย “ครูติวให้อยู่แล้ว”
“เขาเพิ่งมาได้ไม่กี่วัน จะรู้ได้ไงว่าเรียนอะไร สอบอะไรให้ไอรีนติวให้ดีกว่า”
“ขอโทษนะครับ คุณทำให้เราเสียเวลา” เกียพูดเสียงต่ำๆ
ไอรีนหัวเราะคิกจริตเต็มพิกัด “โห ถ้ามันเป็นการทำตามคำสั่งของเจ้านาย ก็ไม่ต้องใช้คำพูดกับน้ำเสียงแบบนั้นก็ได้มั๊ง อีกไม่กี่วันคุณเพียงก็เปลี่ยนครูคนใหม่ให้กับข้าวพองอีกน่ะแหละ”
ข้าวพองหันไปมองหน้าไอรีน “คำสั่งอะไร”
“ก็คำสั่งของคุณเพียงน่ะสิ เขาสั่งไว้กับทุกคนในบ้าน แล้วก็ครูทุกคนที่ผ่านมา คิดหรือว่า เขาจะไม่สั่งกับคนนี้น่ะ ที่เขาไปแย่งข้าวพองจากไอรีนเมื่อวันก่อน มันก็แค่การทำข้อสอบ เพื่อให้เจ้านายเห็นว่าเก่ง...” ไอรีนใช้หางตามอง “จะอวดว่าทำงานได้ ก็เท่านั้นแหละ ยังไงข้าวพองก็เลือกไอรีนอยู่แล้ว”
เกียยืดตัวตรง ขณะที่ข้าวพองหันมามองหน้า
“คุณข้าวพองต้องกลับบ้านครับ”
“ข้าวพองไปดูหนังกับไอรีนนะ”
ดวงตาของข้าวพองแข็งกร้าวขึ้นเมื่อแกะมือของไอรีนออกแล้วเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่
หญิงสาวดูงง ที่ข้าวพองเลือกกลับบ้าน หันมาแยกเขี้ยวใส่เกีย “แกแยกเราไม่ได้หรอก”
เกียเพียงแค่ค้อมศีรษะลงแล้วเดินไปขึ้นรถ

คนตัวโตลอบมองหนุ่มตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านหลังเป็นระยะ สายตาที่หันไปมองด้านนอกตลอดทาง ท่าทางเคร่งเครียดเหมือนระเบิดเวลาที่รอปะทุ
เมื่อรถจอดที่โรงรถ ข้าวพองก็เข้าบ้านไปโดยที่ไม่ได้หยิบของอะไรสักอย่างลงไปด้วย
ธีระหันมามองหน้าเกีย “เอาไงครับครู”
เกียหันมองตามหนุ่มตัวเล็กแล้วหันไปหยิบกระเป๋าเป้หลัง “รบกวนอุบลเตรียมของว่างไว้ที่ห้องอาหารก่อนแล้วกัน”
ธีระรับคำสั่งแล้วรีบไปบอกแม่บ้าน

ก็รู้ตัวมาตั้งแต่แรกว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์นี้
...โง่ชะมัดที่ทำแบบนี้....เราเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงเดือน ความน่าเชื่อถือมันสู้คนที่เขารู้จักกันมานานหลายเดือนไม่ได้อยู่แล้ว ต่อให้มีทั้งพ่อทั้งพี่ชายให้การรับรองก็เถอะ เด็กวัยนี้เชื่อตัวเองมากกว่าคำพูดของผู้ใหญ่อยู่แล้ว...
คนตัวโตเคาะประตูห้องนอนของข้าวพอง รออึดใจใหญ่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก
คนที่ยืนอยู่หน้าประตูสีหน้าบึ้งตึง
....แต่ให้อย่างไรในสายตาของเกีย ก็ยังดูน่ารักอยู่ดี....
เกียผ่อนลมหายใจยาว
“กระเป๋า”
ข้าวพองกระชากกระเป๋าไปจากมือ แต่ผลักคนตัวโตไม่ให้ก้าวตามเข้ามาด้วย
“ออกไปนะ”
“ไม่”
เกียพูดพลางพยักหน้าไปทางด้านล่าง
ข้าวพองเข้าใจความหมายที่บอกว่า คนอื่นในบ้านอาจคอยฟังบทสนทนาอยู่ ความคับข้องใจทำให้เหวี่ยงกระเป๋าลงกับพื้น เกียก็เก็บกระเป๋าให้แล้วเอาไปวางที่โต๊ะทำงานในห้อง
“พี่....”
“นายไม่ใช่พี่ ไม่ใช่ครู นายเป็นหมาพิการหน้าเงิน! ที่หลอกเราด้วยคำพูดพวกนั้น ไอ้คนโกหก! เห็นแก่ตัว แกมันก็ไม่ได้ต่างไปจากคนอื่น!”
ยอมรับกับตัวเองว่าคำพูดของข้าวพองในลักษณะนี้ เป็นยิ่งกว่าอาวุธใดๆ แม้จะเคยโดนด่ามาแล้วหลายครั้ง แต่คำเหล่านี้ สีหน้าท่าทางแบบนี้ ความไม่เชื่อใจแบบนี้ มันเจ็บยิ่งกว่าเมื่อครั้งที่ต้องอยู่โรงพยาบาลนานนับเดือน ทำกายภาพบำบัดเพื่อฟื้นฟูร่างกาย
...เจ็บ...
“พี่ไม่เคยโกหกข้าวพอง วันเวลาจะพิสูจน์คำพูดของพี่เอง”
“หยุดพูด!” ข้าวพองเสียงดัง “เพราะยิ่งนายพูด มันก็ยิ่งย้ำความเชื่อของเรา ว่ามันง่ายแค่ไหนที่จะพูดไอ้คำพวกนั้น”
เกียพยักหน้าช้าๆ
“งั้นก็ท่องหนังสือ ยังต้องสอบอีก 2 วัน”
“เรารู้หน้าที่ของเราหรอกน่า ออกไปได้แล้ว”
“นี่เป็นหน้าที่ของพี่ ที่จะต้องติวหนังสือให้ข้าวพอง”
“ไม่ต้อง”
เกียก้าวเข้ามาหา แต่ข้าวพองก้าวถอยหลัง ทำให้คนตัวโตหยุดชะงัก
“เราเกลียดคนโกหก ยิ่งโกหกว่ารัก มันยิ่งน่ารังเกียจ เราไม่อยากเห็นหน้านายอีก เราจะให้พี่เพียงไล่นายออก”
เกียจ้องมองดวงตาดื้อรั้นนิ่งๆ
“ให้เวลา 5 นาทีหยิบหนังสือเรียน พี่จะลงไปรอที่ห้องอาหาร อุบลเตรียมของว่างไว้แล้ว”
“เราไม่ลงไป”
เกียเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู แล้วพูดโดยที่ไม่หันมามอง
“ให้เวลา 5 นาทีถ้าช้าไปแม้แต่วินาทีเดียว ก็รอดูแล้วกันว่าจะเจออะไร”
“เจออะไร” ทั้งที่กำลังโกรธ แต่นิสัยพื้นฐานที่มักมีความอยากรู้อยากเห็นทำให้ข้าวพองถามทันที
เกียยังคงไม่หันมามอง “ลองดูก็ได้ ไหนๆ ก็จะต้องออกจากงานอยู่แล้วนี่”

เพียงแค่ 4 นาทีข้าวพองก็ลงมาที่ห้องรับประทานอาหารพร้อมกับหนังสือเรียน แบบฝึกหัดและชีท
ท่าทางรีบร้อนมาก อาจเพราะเมื่อครู่พี่ไม่ได้มีท่าทีตามใจเหมือนที่ผ่านมา
หยดน้ำจากการล้างหน้ายังอยู่ เสื้อผ้าชุดนักเรียนก็ยังไม่ได้เปลี่ยน จนทำให้อุบลต้องอมยิ้ม วางน้ำหวานให้แล้วเลี่ยงไปนอกห้อง เกียเองก็ต้องกลั้นยิ้มไว้ในใจ ขณะที่หยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อแตะที่แก้มใส
ดวงตากลมโตขวางอย่างขัดใจ ขณะที่คว้าข้อมือหนาไว้
“เราทำเองได้”
ข้าวพองเช็ดหน้าแล้วส่งคืนให้ ก้มหน้าก้มตาทำแบบทดสอบไปได้พักใหญ่ๆ ก็นึกขึ้นได้
“เราลืมโทรศัพท์ เดี๋ยวมานะ”
“เรียนพิเศษไม่ต้องใช้โทรศัพท์” เกียพูดเสียงต่ำๆ ตามองหนังสือในมือ
...อยากเป็นคนที่เขาเชื่อใจ ไม่ได้อยากเป็นคุณครูจอมเฮี๊ยบเลยสักนิด แต่มาถึงตอนนี้ก็ต้องเลยตามเลย...
เด็กหนุ่มส่งเสียงฮึในลำคอแล้วลุกออกไปจากห้องหน้าตาเฉย เกียหันไปมองตามแล้วผ่อนลมหายใจ เอนหลังพิงพนัก

ไม่ได้คิดจะแอบฟัง แต่มันเป็นไปเองโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าข้าวพองเดินพูดโทรศัพท์ลงมา แล้วตรงมาที่ห้องรับประทานอาหาร ซึ่งเปิดประตูอยู่
“...วันเสาร์พ่อไม่อยู่ ครูก็ไม่อยู่ เออ ห้องไอ้เบลค แล้วเจอกัน.”
ข้าวพองกดวางสายเมื่อเดินเข้ามา แล้วปิดประตูห้อง ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
ทางนี้ก็ทำสีหน้านิ่งสนิทได้พอกัน

ทั้งกำลังเข้าใจผิด ทั้งที่มีแผนจะหนีเที่ยววันเสาร์นี้ แต่ข้าวพองก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการนั่งทำแบบฝึกหัดไปแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นักเพราะมันผิดมากกว่าครึ่ง
เกียลอบมองใบหน้าด้านข้างสลับกับมือที่ขีดเขียนข้อความในกระดาษด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลายลงกว่าเดิม
ส่วนหนึ่งของความไม่เข้าใจ มาจากการที่เราเร่งรัดให้เขาเดินตามเส้นที่เราวางไว้
“อีก 2 วันสอบเสร็จแวะไปช็อปปิ้งมั้ย”
“ชวนใคร เราหรือเปล่า เราไม่ไปไหนกับนายหรอก ถ้าจะไปเราก็จะไปกับไอรีน”
เกียส่ายหน้าน้อยๆ แล้วหันไปมองทางอื่น
“เป็นไร อย่ามาโกหกคำเดิมนะ ว่าหึงน่ะ”
เกียแค่หันกลับมามองหนังสือบนโต๊ะ “บังเอิญว่ามันใช่ และยืนยันอีกครั้งว่าไม่เคยโกหก”
แต่นาทีนี้ข้าวพองไม่ได้เชื่อเกียสักนิด “รู้มั้ย ว่ามีครูพิเศษหลายคนที่พยายามตีสนิทกับเรา ส่วนใหญ่จะเลือกทำตัวเป็นแม่ หรือไม่ก็พี่สาว พี่ชาย เพิ่งมีนายนี่แหละที่ใช้วิธีน้ำเน่าแบบนี้ ใช้คำพูดที่ทำให้อยากอ้วก”
“ขอโทษที่คำพูดของพี่ทำให้ข้าวพองรู้สึกไม่ดี”
“หยุดได้แล้ว!”ข้าวพองทุบโต๊ะเสียงดัง ผุดลุกขึ้น “ยิ่งพูดก็ยิ่งมีแต่คำโกหก เมื่อไหร่แกจะกลับไปสักที!”
หนุ่มตัวเล็กก้าวผลุนผลันออกจากห้อง ทิ้งให้เกียเก็บหนังสือเรียนเดินตามขึ้นมาเคาะประตูห้องนอน
“ข้าวพองครับ พี่วางหนังสือไว้หน้าห้อง แล้วคืนนี้พี่จะกลับไปอยู่ที่คอนโดฯ พรุ่งนี้จะมารับไปส่งโรงเรียนตามเดิมนะครับ”

คนตัวโตวางหนังสือไว้หน้าห้องนอน แล้วกลับเข้าห้องไปเอาของใช้ส่วนตัว แวะบอกอุบลว่าคืนนี้ไม่อยู่บ้าน จากนั้นก็ขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ออกจากบ้านไป
เสียงมอเตอร์ไซค์หนักๆ ทำให้ข้าวพองเดินออกมาดู เห็นยิ่งกำลังปิดประตูบ้าน
“คุณครูบอกว่าจะกลับไปนอนที่คอนโดฯ น่ะค่ะ” อุบลบอก
“เหอะ” ข้าวพองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด แล้วพูดทันทีที่พี่ชายกดรับสาย “พี่เพียง เปลี่ยนครูได้แล้ว แค่ไม่เท่าไหร่ก็หนีกลับไปนอนคอนโดฯ ใจเสาะชะมัด”
พอวางโทรศัพท์อุบลก็ไกล่เกลี่ย “คุณข้าวพองคะ คุณครูแกตั้งใจดูแลคุณมากนะ แล้วก็ให้คำแนะนำดีๆ กับพวกเราตั้งมาก แกมาไม่กี่วันแต่ก็สอนพวกเราให้รู้จักสังเกตคนร้าย สอนการป้องกันตัวเอง” แม่บ้านชี้ไปรอบๆ บ้านที่เธอหมายถึงทุกคนในบ้าน “ทุกคนสนุกกันใหญ่”
“สนุกเพราะเขาเป็นผู้ชายล่ะสิ” ข้าวพองตวัดตามองไปที่คนรับใช้อีกคนที่รออุบลอยู่หน้าครัว
ถึงถ้อยคำที่ข้าวพองจะพูดจะเป็นความเห็นดูถูกอย่างชัดเจน แต่อุบลก็ยังใจเย็นอธิบาย
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ บ้านเราผู้ชายก็หลายคนทั้งตาธีระ พ่อยิ่ง พ่อยอด แต่ละคนทำงานกันไปวันๆ แต่พอคุณครูแกจับมาสอนนั่นสอนนี่ตอนกลางวันที่คุณอยู่โรงเรียน มันก็ดูคึกคักขึ้น”
“เขาทำตามคำสั่งพี่เพียงหรอก”
“จะตามคำสั่งหรือไม่สั่งไม่รู้หรอกค่ะ แต่ที่ผ่านมาบ้านเราเงียบเหงา แล้วก็ยิ่งเงี๊ยบเงียบเวลาคุณไปโรงเรียน พอมีคุณครูอยู่ มันก็เปลี่ยนไป”
 
ข้าวพองเหยียดปากเบ้ เดินกลับเข้าบ้าน แล้วหยุดเท้าเมื่อยืนอยู่เชิงบันได หันไปมองรอบตัว
บ้านนี้มีแต่เรากับบรรดาคนงานในบ้าน
จะนอนอ่านการ์ตูนตรงบันไดหน้าบ้าน หรือเก็บตัวอยู่ในห้องนอนมันก็ไม่ได้ต่างกัน
ข้าวพองเดินขึ้นไปหยิบหนังสือการ์ตูนเล่มเดิมแล้วเดินกลับลงมา เดินผ่านสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของอุบลไปที่ห้องฝึกด้านหลัง ยอดรีบวิ่งมาช่วยเปิดเครื่องปรับอากาศให้ แล้วคอยอยู่ใกล้ๆ คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่กลางห้องฝึก

เกียเปิดอีเมลอ่านข้อความต่างๆ ที่แอนดรูว์ กับโบรนี่อดีตหัวหน้างานส่งมาให้ พร้อมกับจดหมายความยาวหลายหน้าจนต้องประหลาดใจว่าแต่ละคนช่างมีเวลาว่างขนาดที่เขียนจดหมายมาแซวกันได้ยาวเหยียดขนาดนี้
กำลังจะปิดคอมพิวเตอร์อยู่แล้วโบรนี่ก็ออนไลน์เข้ามาพอดี
เกียเปิดกล้องที่คอมพิวเตอร์
“ไฮ ลูกชาย” นายตำรวจใหญ่ทักทายด้วยคำเดิมๆ “อ่านจดหมายแล้วหรือยัง”
“อ่านแล้ว ว่างกันหรือยังไงเนี่ย เขียนกันมาได้ตั้งหลายหน้า”
“แล้วตอบหรือยัง”
“ยัง”
“F**k” อีกฝ่ายด่าทันที จนเกียระเบิดเสียงหัวเราะดังก้อง
“ดูมันนะ ยังจะมาหัวเราะ” โบรนี่หันไปทำท่าฟ้องคนที่ยืนอยู่ใกล้
เกียถึงได้เห็นว่า รอบตัวของโบรนี่ยังมีเพื่อนร่วมงานอยู่กันครบทีม
“กำลังจะออกไปผจญภัยอะไรกันล่ะ”
“แน่นอน” หนุ่มดอนยื่นหน้าเข้ามาตอบแล้วถามต่อ “เมืองไทยร้อนมั้ย”
“ไม่เลวเลย” เกียบอก ทำให้ทุกคนรีบหันไปตกลงกัน ว่าวันหยุดเมื่อไหร่จะมาเมืองไทย “มาสิ เผื่อจะได้พาเจ้านายไปเที่ยวด้วย”
“แล้วเจ้านายเป็นไงบ้าง โบรนี่บอกว่าน่ารักมาก” สาวแมรี่ถาม
“เดี๋ยวนะ เจ้านาย หรือคนที่ผมต้องดูแล”
แต่ละคนหันไปมองหน้ากัน แล้วโบรนี่ก็เป็นคนตอบ
“พี่ชายเป็นคนจ้าง ก็คือเจ้านาย ส่วนคนที่ต้องดูแลคือน้องชาย”
“ก็เป็น Boss กับ little prince สินะ” แมรี่สรุปทันที
พอเกียพยักหน้า ทุกคนก็ร้องพร้อมกัน “ถ้าอกหักมาอีกโทษโบรนี่เลยนะ”
“อะไรกัน” โบรนี่หันไปโวย ทุกคนก็ช่วยกันประสานเสียงบอกว่า สเปคของเกียคือหนุ่มน้อยน่ารัก โบรนี่ยังหางานนี้ให้อีก
..เวลาทำงานภาคสนามไม่เคยวุ่นวายขนาดนี้ แต่พอเป็นเรื่องหนุ่มน้อย กลับมีความเห็นมากมาย จนไม่รู้ใครพูดอะไร...
เกียยิ้มๆ ฟังบรรดาเพื่อนร่วมงานโวยวายกับหัวหน้าใจดีครู่หนึ่งก็ถามเรื่องที่สงสัย
“แก๊งอันโตนิโอมีการเคลื่อนไหวมั้ย”
“แน่นอน” บ๊อบหนุ่มอ้วนที่สุดในกลุ่มบอก “แต่ยังไม่ใช่ยาเสพติด”
เกียพยักหน้า “ไอ้เหลียงเป็นไงมั่ง”
“ไม่เห็นมันมาพักใหญ่แล้ว” โบรนี่บอก “ข่าวว่ามันตาย อีกข่าวว่ามันไปเข้ากับแก๊งฮ่องกง”
เกียมีสีหน้าครุ่นคิด โบรนี่ถามต่อ “มีอะไรลูกชาย”
“แค่ลางสังหรณ์ ไว้ถ้าแน่ใจเมื่อไหร่จะบอก”
โบรนี่ให้ข้อมูลเท่าที่รู้ “ไอ้เหลียงมันเกิดมาเพื่อเป็นลูกน้อง ถ้ามันจะไปขยับตัวที่เมืองไทย ก็แสดงว่าต้องมีตัวหัวหน้าอยู่ที่ไหนสักแห่ง ระวังตัวด้วยลูกชาย”
“ขอบคุณมาก”
ก่อนที่จะตัดการสนทนา เพราะทีมจะต้องออกไปทำงาน แจ็กกี้ที่ได้แต่ยิ้มฟังการสนทนามาตั้งแต่ต้น ก็ตั้งข้อสงสัย
“ทำไมหัวหน้าเรียกเกียว่าลูกชาย แต่ไม่เคยเรียกพวกเราว่าลูกชายเลยสักครั้ง”
“ไอ้พวกตูดลิง! แต่ละคนวุ่นวายกันขนาดนี้จะให้กูเรียกลูกชาย”
“ม่ายยยยยย หัวหน้าไม่ยุติธรรมลำเอียง สองมาตรฐานนี่หว่า” บ๊อบหนุ่มตัวใหญ่โอดครวญ
โบรนี่ดูนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง แต่แมรี่หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มขอคุยกับเกียอีกสักครู่ ทุกคนรู้คิวพากันขยับออกเพื่อให้แมรี่คุยกับเกียได้ถนัด
“เกีย เธอเป็นเหมือนน้องชายของฉันนะ”
เกียพยักหน้ายิ้มรับ ตลอดเวลาหลายปีที่ร่วมงานกันมาแมรี่ดูแลเขาในฐานะน้องชายต่างสายเลือดจริงๆ
“เพราะฉะนั้น ฉันจะพูดกับเธอตรงๆ เลยนะ”
ทุกคนพากันนิ่งฟังแมรี่พูด
“เด็กคนนั้นเป็นคนเอเชีย เขามีความผูกพันกับครอบครัวมากกว่าคนตะวันตกแบบเรา การที่เขาสูญเสียทุกคนในครอบครัวในเวลาไล่เลี่ยกัน...”
ได้ยินเสียงบ๊อบท้วงขึ้นมาว่าพ่อกับพี่ชายของข้าวพองยังมีชีวิตอยู่
“เขาแยกครอบครัวออกไป มันก็เป็นการสูญเสียแบบหนึ่งน่ะแหละ” แมรี่หันไปเถียงหนุ่มตัวอ้วนที่อยู่ด้านนอกของกรอบภาพ แล้วหันมาบอกกับเกีย “และด้วยอายุของเขา เขาจะต้องการคนมาทดแทนที่ว่าง เธอเองก็รู้ดี อย่ามองว่าเขาเป็นแค่เป้าหมาย เขาอยู่ในวัยที่ต้องการความรัก”
เกียพยักหน้าโดยไม่มีคำพูด แมรี่พูดต่อ
“เราทุกคนรู้ดีว่าด้วยวัย และฮอร์โมน เขาจะรู้สึกดีกับการสัมผัส การเอาใจใส่....เธอมีหน้าที่ดูแลเขา อย่าทำให้เขาเสียใจนะเกีย แล้วก็มีอะไรก็ติดต่อมาได้เสมอ ดูแลเจ้าชายน้อยผู้น่ารักของเธอให้ดีล่ะ”
“ขอบใจมากแมรี่ ขอบใจทุกคน”

เกียบอกขอบคุณอีกครั้งแล้วตัดการติดต่อ
ตอนที่แอนดรูว์เตือนเรื่องไม่ควรใช้กำลัง มันก็ช้าเกินไป
แมรี่เตือนเรื่องอย่ามองเป็นแค่เป้าหมายมันก็...ช้าเกินไปเหมือนกัน
เกียถอนหายใจหนักๆ เมื่อเรื่องทุกอย่างปรากฏ ข้าวพองจะเชื่อหรือไม่ ว่าทุกอย่างที่ทำลงไป ไม่ใช่เพราะมันคือหน้าที่แต่มันคือหัวใจล้วนๆ

*-*-*จบตอนที่ 8*-*-*

ผู้มีอุปการะคุณโปรดทราบ เราไม่ได้นำเรื่องที่เขียนและลงในบอร์ดนี้ไปลงที่เว็ปอื่นใด ไม่ทำบ็อท ไม่ทำทวิตเตอร์ ไม่คิดจะทำหนังสือ เพราะเรายังไม่เก่ง เก็บเงินคุณไว้กินก๋วยเตี๋ยวเรือกันดีกว่า
ส่วนเฟสก็ไว้คุยกัน ด้วยความยินดีอย่างยิ่งที่ได้รู้จัก

ดังนั้นหากพบเจอเรื่องนี้ หรือเรื่องอื่นๆ ที่พี่ไจฟ์เขียนนอกสถานที่แห่งนี้โปรดใส่บาตรกรวดน้ำไปให้คนทำ

ตอนต่อไปมาวันอังคารนะครับ
.นายน้ำชา.

[fangkao]

อ่านแล้วนึกถึง NCIS เดี๋ยวต้องดูซะแล้ว 555 อ่า... เกียเริ่มจะเป็นมนุษย์กับเขาขึ้นมาแล้วนะ ใช้หัวใจตอนนี้ต้องยกความดีให้แมรี่นะเพื่อเกียจะรู้ใจตัวเอง ส่วนแมวน้อยนี่ก็ช่างอยู่ในวัย ฮอร์โมนความรักพุ่งพล่าน เราก็ต้องรอดูกันต่อไปว่าใครจะเป็นคนร้าย
ปล เดี๋ยวนี้มีคนบ่นเรื่องนิยายโดนก๊อปบ่อย ถ้าเห็นจะช่วยบอกนะจ๊ะ
ปล2 ทำไมต้องก๋วยเตี๋ยวเรือ เค้าอยากกินข้าวขาหมูมากกว่านะ 5555. รอตอนต่อไปเน้อ

[from_mars]

เกียเอ๋ย...ความเชื่อใจกว่าจะได้มามันไม่ง่าย
ดันเสัยไปแล้วซะได้

เอาใหม่นะ เหนื่อยหน่อยแต่ก้อต้องสู้ละเฟ้ยยย

รออ่านต่อจ้า

[MiSS-U]

แมวน้อยเซ้นซิทีฟเนอะ  โดนเป่านิดเดียวถึงกลับแผลงฤทธิ์

แต่ก็เข้าใจได้กับเด็กแบบข้าวพอง  อยากให้เกียจับน้องลงโทษในแบบฉบับเกียจริงๆ 

ส่วนเรื่องหน้าที่กับเรื่องหัวใจ  ช่างยากที่จะเลือกทางใดทางหนึ่งเนอะ

เอาใจช่วยพ่อหนุ่มปากหนักแต่รักจริง  ฮิ้วววว

บวกเป็ด

 

[nolirin]

ข้าวพองก็เชื่อไอรีนเกิ้นนนน

[dekying kukkig]

เจ้าชายน้อยยยยยย งื้ดดดด(กัดหมอน) ทำไมดูอ้างว้าง เงียบเหงาจัง ... ครูเจ้าแผนการรีบทำไรสักอย่างเลยนะ อย่าปล่อยให้เจ้าชายเค้าโดดเดี่ยวแบบเน้

[little_nok]

แต่พี่แอบงงนิดนึง ว่าทำไมข้างวพองโกรธเกียมากมาย แค่ไอรีน บอกว่าทำตามคำสั่งเพียง มันก็แหง พี่ชายจ้างมาดูแลนี่หน่า

[Love U All]

เอาล่ะสิ  งานนี้  ความสัมพันธ์ของเกียกับข้าวพองกำลังดี
ไอรีนก็ดันโผล่มาเป็นตัวอิจฉาสร้างความร้าวฉานซะเนี่ย
ดูว่าเกียจะมีวิธีจัดการยังไง  ก็นะ น้องพองยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นแบบนี้
อารมณ์แบบรักแรง  เกลียดแรง  เกียจะทำยังไงให้น้องเข้าใจ
แล้วก็เรื่องที่น้องจะแอบหนีเที่ยววันเสาร์อีก  อาจต้องเหนื่อยหน่อยเนาะพี่เกีย  ^^

[Ta_ii]

เจ้าชายน้อยงอนตุ๊ปป่องไปแระ พี่เกียเดินเครื่องเร็วไปหน่อยนะ น้องก็เลยคิดไปแบบนั้นอ่ะ ชะนีไอรีนน่าตบหว่ะ แลไม่ถูกชะตาแม้จะเพิ่งออกมาไม่กี่ซีน 

[B52]

ต้องให้เวลาเขาหน่อย

[PEENAT1972]

ไม่ได้อ่านเสียนาน รอตอนต่อไปค่ะ

[lizzii]

โธ่ข้าวพอง อย่าไปฟังไอรีนเลยน๊า

[piggyfree]

ไม่อยากเดาเลย  กลัวน่าแตก ....แต่สงสัย ไอ้เหลียงจะเกี่ยวพันกันไทนี่

[Yร้าย]

มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรขนาดนี้......
พี่เกียเอาอยู่แน่นอน...จากการสัมผัสไง..อิอิ...

[Solar cell]

คำถามคือ
ทำไมต้องเก็บเงินไว้กินก๋วยเตี๋ยวเรือ? คือเก็บไว้กินอยางอื่นได้มั้ย?
 

[cinquain]

เด็กแบบข้าวพองต้องการความอบอุ่น
พูดแขวะคนอื่นก็เพื่อป้องกันตัวเอง
เกียอย่าเพิ่งน้อยใจ กลับไปอยู่เป็นเพื่อนพองนะคะ 

[Annko]

เราชอบเรื่องนี้นะ เป็นอีกเรื่องอีกแนวดี
เราตามอ่านเรื่องของพวกคุณมากเกือบทุกเรื่องในบ้านนี้นะ ชอบทุกเรื่องที่อ่าน
เราให้คอมเม้นท์ไม่เก่ง เพราะเราชอบอ่านแต่ไม่ได้มีความรู้ที่จะไปติติงอะไรคนแต่งได้
เดี๋ยวนี้มีคนแต่งนิยายเพื่อขายมาก และราคาทำเล่มก็สูง
เรายังเคยคิดสงสัย ทำไม jivetea ไม่เห็นรวมเล่มเหมือนคนอื่นบ้าง ทั้งที่นิยายก็เยอะ และก็สนุกด้วย
แต่ไม่ได้ทักอะไร พอมาอ่านตอนนี้แล้วท้ายบทกล่าวถึงเรื่องนี้ เลยขอพูดบ้าง (^_^)
จากที่อ่านมาหลายเรื่อง ทุกเรื่องที่เราอ่านชอบนะ แนวไม่ค่อยซ้ำ แล้วก็ไม่ได้บังคับเม้นท์ สบายใจที่ได้อ่าน
ไม่รวมเล่ม? บางทีเราก็เสียดายนะ ทีนิยายดีๆ หลายเรื่องในบอร์ด เจ้าของไม่ทำเล่มขาย แต่หลายๆเรื่องที่ไม่สนุก บางทีลงยังไม่จบก็ทำขาย และส่วนใหญ่มักจะจูงใจด้วยการเพิ่มตอนพิเศษที่ไม่ลงในบอร์ดมีเฉพาะรวมเล่ม ทำให้คนที่ติดตามอ่านก็ต้องซื้อนะเพื่ออ่านเรื่องราวที่มีต่อ ดังนั้นสำหรับเรา ถ้าคุณ jivetea คิดรวมเล่มเมื่อไหร่ เราหนึ่งคนที่จะเก็บคอลเล็คชั่นผลงานของพวกคุณ
และต้องขอโทษด้วยถ้าความเห็นของเราไปกระทบใคร เราบอกเลยมิได้มีเจตนาจะว่าใคร แค่อยากพูดถึงสิ่งที่เกิดขึั้นในปัจจุบันเท่านั้น เพราะเราเองก็เป็นคนอ่านและซื้อนิยาย boylsove นะจ๊ะ (^_^)

[malula]

ความเชื่อใจมันต้องใช้เวลา แต่กลับถูกทำลายลงในพริบตา
ครูเกียต้องกลับมากู้ชื่อตัวเองด่วน

[botan botan]

                       อ่า มารายงานตัวอิอิ สารภาพว่าเพิ่งจะเห็นว่ามีเรื่องใหม่มาถ้าไม่เห็นชื่อคนเขียนคงยังไม่เข้ามาอ่านจนกว่ามันใกล้จะจบอะไม่ค่อบชอบรอนานๆรู้สึกอารมณ์มันไม่ต่อเนื่องแล้วมันเลยเบื่อที่จะอ่านอะ แต่ถ้าเป็นเรื่องของทีเราชอบนะรอได้เพราะมันมีกำหมดเวลาไงเลยแบบจบแน่ๆๆกิกิ เราตามอ่านงานเก่าๆของ พี่ไจฟ์กับที หมดทุกเร่ื่องเลยสำหรับเราคิดว่ามันมีความสนุกแบบเฉพาะในแต่ละเรื่องนะ บางเรื่องอ่านแล้วนั่งบิด ถึงกลับกรี๊ดยังมีอะ (เริ่มบ้าอ่านนอกบ้านไม่ได้เดี๋ยวคนอื่นตกใจ^^)บางเรื่องอ่านแล้วพยายามทำความเข้าใจตัวละครจนปวดหัวเลย 555 ไงก็สู้ๆนะ อาจจะไม่มีเวลามาให้กำลังใจผ่านตัวหนังสือบ่อยๆ แต่ตามอ่านอยู่นะ ^__^
(ยาวเลย)

[konnarak]

เกียสู้ๆๆ