หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[mystery Y]

ไม่อยากเดา ไม่อยากคิดไปเอง รอตอนต่อไปดีกว่า~

[malula]

ข้าวพองร้ายยังไงน้องที บอกหน่อย ๆ
ไทนี่หว่องเธอเป็นคนยังไงกันแน่

[B52]

วันนี้ก็ยังไม่ได้อะไรมาก ยังสงสัยกันต่อไป

[Yร้าย]

หนูจะร้ายแค่ไหนจัดมาให้หมดนะหนูพอง....
แต่ถ้าเจอพี่เกียร้ายคืนอย่าร้องไห้นะเออ.....
ใครจะร้าย   ใครจะเลว   ไม่แคร์ขอแค่มี
พี่เกียกับข้าวต้ม...เอ๊ย...ข้าวพอง ก็จบแบบ
Happy...555...

[aehJTS]

"ข้าวพองน่ะแหละตัวร้าย"
เอาแล้วไง คราวนี้ตัวต้นเรื่องวกกลับมาที่ข้าวพองละ

  คะ

[little_nok]

ร้ายจริงเหรอ ดูไร้เดียงสาออกนะ 
ตกลงเกียว่ายังไง รัก หรือ ไม่รัก

[dekying kukkig]

แอบสงสารไทนี่เล็กๆ แต่เพราะเค้าเป็นคนเอายามาให้เพื่อนเลยกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายตัวเองไปมากมาย....
แอบดีใจที่ข้าวพองรู้ว่าพี่บอกรักแล้ว ..แต่เพราะใช้ยาน้อยหรือเกียมาเร็ว หว่า?ไม่อยากเดา
เกีย ห้ามถอดใจ ห้ามหันหลัง ห้ามทิ้งน้องนะ เพราะน้องแค่เข้าใจผิดนิดหน่อย ก้อพร้อมเดินไปหายาทันทีเลยเห็นป่ะ
ดูแลหัวใจตัวเองให้ดีๆด้วย ห้ามให้บอบช้ำ.....ส่วนสุดทัาย ข้าวพองคิดว่ามากกว่าชอบเกียแล้วแน่ๆพยายามเรียนรู้ไปกับเกียนะจ๊ะ
 
+ จ้า

[piggyfree]

เอาจริงๆ นะ ยิ่งอ่านยิ่งมึน เดาทางไม่ออก...
แต่ถ้าในสังคมของเด็กสมัยนี้เหมือนในเรื่อง น่าห่วงจริงๆ
อันตรายรอบด้าน มีเพื่อนดีก้อดีไป ถ้ามีเพื่อนไม่ดี ชักจูงไปในทางไม่ดี

[Love U All]

ถึงข้าวพองจะร้ายยังไง  เกียก็รักใช่ไหมเอ่ย     
โชคดีที่พองมีป๋อมแป๋มเป็นเพื่อน  เด็กสองคนนี้น่าคบมากกว่าไทนี่อีกนะ
ส่วนเกียก็ได้ข้อมูลจากป๋อมแป๋มไปเยอะเลย  ในโรงเรียนของพองเนี่ย น่ากลัวกว่าที่คิดอ่ะ
ตอนท้ายน่ารักเบา ๆ เกียก็ชอบแกล้งน้อง  น้องก็แพ้ทางพี่
แล้วที่บอกไม่รักเกีย  ย้ำว่าไม่รัก  แต่เขินหน้าแดงมันแปลว่าอะไรน้อเด็กน้อย   ^^

[nolirin]

ข้าวพองร้ายยังไงหนอ
อยากรู้ๆ คงต้องรอติดตามตอนต่อไป

[วัวพันปี]

อ่านทันแล้วค่ะ
เชียร์ว่าเมื่อคดีจบ น้องตัวร้ายตามล่าพี่เกียถึงลอนดอนเลยค่ะ
อะไรๆก็อ้างเรื่องงาน

[puppyluv]

ข้าวพองร้ายมะ
พี่เกียร้ายกว่า 555
ชอบพี่เกียช่วงนี้
ชอบที่เรียกตัวเองว่าพี่อย่างสบายๆ แล้วก็เต็มใจแบบนิ่งๆ มว้าก
น้องเลยรู้สึกเขินๆ เลยอะดิ
บวกและเป็ดขอบคุณ

ป๋อมแป๋มเจ๋ง
แต่ไทนี่ของเค้า
 
เอาไทนี่เค้าคืนมาด้วย ห้ามลืม

[nongrak]

เพื่อนของข้าวพองจะเป็นคนไม่ค่อยดีซะส่วนใหญ่นะ
แต่เกียช่วยดูแลข้าวพองหน่อย ไทนี่ก็ดูไม่น่าไว้ใจ

[natalee22]

ป๋อมแป๋มเจ๋งอ่าาาาาาาาาาาาาา โดยเฉพาะแป๋ม ได้ใจสุดๆ

รอบตัวพองนี่ไหงมีแต่คนไม่น่าไว้ใจเป็นส่วนใหญ่น้ออออออออออ

หนักใจแทนเกียชะมัดยาด

[@PurPle SuN@]

ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย ผู้ต้องสงสัยเต็มไปหมด แต่รักแป๋มจริงๆ เป็นสาวที่ตรงไปตรงมาและไม่กลัวใครมาก

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 12

ข้าวพองนั่งขีดเขียนรูปไปเรื่อยในระหว่างเรียน เดิมมันคือภาพตัวการ์ตูนจากหนังสือเล่มโปรด แต่หลังจากนั้นมันก็กลายเป็นการขีดฆ่า กาทับ จนมั่วไปหมด
ป๋อมหันมามองภาพที่ข้าวพองวาด แล้วสังเกตสีหน้าเพื่อน รอจนหมดชั่วโมงเรียนก็หันมาถาม
“กลุ้มใจอะไร”
“ไม่มีอะไรนี่ กูยังเด็กกลุ้มใจไม่เป็นหรอก”
ป๋อมปาดท้ายทอยเพื่อนตัวเล็กไปที “สัด กูถามดีๆ”
“กูก็ตอบดีๆ แล้วไง” ข้าวพองยังขีดๆ เขียนๆ อะไรต่อไป
แป๋มหันมาเรียก 2 คนออกไปกินข้าวกลางวัน ป๋อมก็บอกให้ไปก่อน
“เป็นไรกัน 2 คนนี้”
“เรื่องของผู้ชาย ผู้หญิงไม่มีวันเข้าใจหรอก” ป๋อมเถียง
“เออ จำไว้นะ” แป๋มสะบัดหน้าพรืด แต่ยังไปยืนรออยู่หน้าประตูห้อง “เด็กผู้ชายเรื่องมากความลับเยอะ”
ไทนี่มองคนนั้นทีคนนี้ที แล้วถาม
“ทะเลาะกัน หรือกำลังคุยกันอยู่น่ะ”
“เราทะเลาะกันและคุยกันในเวลาเดียวกันไง” ป๋อมยักคิ้วคุยกับไทนี่
ก่อนที่ป๋อมจะแกล้งไทนี่เหมือนทุกครั้ง ข้าวพองก็เก็บหนังสือเรียนแล้วลุกขึ้น
“ไปกินข้าวเหอะ”
แป๋มผู้เป็นหญิงสาวเดินนำหน้า ตามมาห่างๆ คือชายหนุ่ม 3 คน โดยป๋อมกระซิบกระซาบคุยกับข้าวพอง
“เรื่องไทนี่เหรอ”
“ไม่ใช่หรอก”
“อ้อ งั้นเรื่องผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
ข้าวพองส่งสายตามองไทนี่ เชิงบอกกับป๋อมว่า ยังไม่อยากคุยต่อหน้าไทนี่

เรียกว่าต้องรอจนกระทั่งกินข้าวเสร็จ แล้วแป๋มจะเอาหนังสือไปคืนห้องสมุด ข้าวพองพยักหน้าชวนป๋อมไปแถวๆ ตู้หนังสือนิยายกำลังภายในฉบับภาษาจีน
...ทั้งข้าวพองทั้งป๋อมอ่านภาษาจีนไม่ออกด้วยกันทั้งคู่ แต่มันเป็นมุมที่ไม่ได้ลึกลับ ในทางตรงข้ามมันสามารถมองเห็นคนที่เดินเข้ามาได้ตั้งแต่ระยะ 10 เมตร
ไม่ต้องกลัวว่าใครจะแอบฟัง เพราะเราสามารถหยุดคุยกันได้ก่อนที่อีกคนจะเข้ามาใกล้
อาจารย์ห้องสมุดก็ไม่ได้เพ่งเล็งจุดนี้เป็นพิเศษ เพราะมันเป็นมุมเปิด

“มีอะไร” ป๋อมทำเป็นอ่านหนังสือในมือ
“วันที่กูเล่นยา แล้วไทนี่โดนข่มขืนน่ะ เกีย...ครูน่ะเป็นคนไปพากูกลับมา”
“อ่าฮะ” เรื่องนี้ป๋อมรู้แล้ว
“แต่ตอนเมายา กูก็พร่ำไปเรื่อย”

ป๋อมไม่เคยใช้ยา ไม่เคยลองทั้งบุหรี่และเหล้า แล้วให้มานึกภาพข้าวพองว่าเมายา หนุ่มตัวเล็กหน้าอ่อนเมายานี่มันยากเกินจินตนาการจริงๆ นะ …

“กูคุ้นๆ ว่าครูน่ะ บอกว่ารักกู”
ป๋อมหันมามองหน้าเพื่อน “มึงเพิ่งรู้เหรอ”
“อ้าว มึงมองออกนานแล้วเหรอ”
“ก็ไม่เชิง” ป๋อมยักไหล่ จนข้าวพองปาดท้ายทอยเพื่อนไปที
“สัดเหอะ เอาไงแน่”
“ที่มันเห็นชัดเจนมาตั้งแต่แรกก็คือเขาใจดีกับมึงมาก ถึงกูจะเพิ่งได้คุยกับเขาจริงๆ ตอนที่ไปเยี่ยมไทนี่ก็ตาม” ป๋อมหันมาถามเพื่อน “แล้วมึงกลุ้มใจที่เขาบอกรักน่ะนะ”

จากมุมมองของป๋อมที่เป็นเพื่อนกับข้าวพองมานานหลายปี ไม่รู้สึกประหลาดใจที่เกียจะเป็นครูพี่เลี้ยงอีกคนที่ชอบข้าวพอง

“ตอนแรกกูไม่แน่ใจ ก็ถามมั่วไป แล้วเขายอมรับ” หนุ่มตัวเล็กเล่าพลางพยักหน้า “แต่กูไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น ทีนี้พอมารวมกับเรื่องของไทนี่ กูก็ว่าเขาก็ดีนะ มาช่วยเพื่อนกูอีก”
“แล้ว....”
“ถ้ากูจะขอให้เขาช่วยสืบเรื่องแม่กับพี่เพชร มันจะกลายเป็นกูหลอกใช้เขามั้ย”

ป๋อมเกาหน้าผาก คิดถึงปัญหาสารพัดที่คาใจของเพื่อน เพราะรู้จักกันมานานก็จริง เป็นเพื่อนเรียนห้องเดียวกันมาตลอดก็ใช่ แต่เพิ่งรู้ว่าเพื่อนติดใจเรื่องแม่กับพี่สาวถูกฆาตกรรม

“พ่อกับพี่เพียงน่าจะรู้”
“เขารู้ แต่เขาไม่สนใจ ทั้งไม่เคยพยายามเอาตัวคนร้ายมาลงโทษ แถมขายร้านเพชรแม่กู ขายคอนโดฯ พี่เพชรอีก”
“มันอาจมีอะไรที่มึงไม่ควรรู้” ป๋อมตั้งข้อสงสัย
“นั่นแหละ” ข้าวพองหันมามองหน้าเพื่อนตรงๆ “มันยิ่งทำให้กูอยากรู้”
ป๋อมครุ่นคิด “ถ้าจะขอให้ครูเกียช่วย กูไม่คิดว่ามึงหลอกใช้เขานะ แต่มึงควรพูดกับเขาตรงๆ ว่ามึงสงสัยอะไร บอกกับเขาไปเลยว่า ถ้าไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร ไม่ใช่การไปโกหก หรือพูดความจริงครึ่งเดียวอะไรแบบนั้น”
“แต่กูเชื่อว่าเขาจะทำเรื่องนี้ เพราะเขารักกู”

คำแรกที่ข้าวพองพูดน่ะ ดูเป็นกังวล แต่รอยยิ้มที่มันตามมาหลังจากที่พูดจบไปแล้ว 1 วินาทีนั่นต่างหากที่ทำให้ป๋อมหัวเราะเสียงแปลกๆ ทั้งที่ก็คิดเหมือนกันว่า เกียจะต้องช่วยสืบเรื่องให้

“สัด ใช้คนที่หลงรักมึงทำงานให้ แล้วทำไมมึงถึงไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อหน้าแป๋มกับไทนี่”
“เพราะแป๋มต้องไม่เห็นด้วยน่ะสิ น้องสาวมึงน่ะตรงยิ่งกว่าไม่บรรทัด ส่วนไทนี่....” ข้าวพองเอียงคอมองหนังสือในมือ “ไม่รู้สิ มันแปลกๆ ว่ะ ทุกครั้งที่เราไปที่บ้านไทนี่ เกียจะทำท่าเครียดๆ คอยมองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาอะไร กูก็หวาดระแวงตามไปด้วย”
“แต่เวลาที่อยู่โรงเรียนมึงไม่ระแวงใช่มั้ย”
“เออ”
“กูก็เหมือนกัน” ป๋อมพูดพ้อง ทำท่าทางเป็นเรื่องลึกลับมาก “แป๋มน่ะทักเรื่องไทนี่มานานแล้วว่า พ่อไทนี่เหมือนพวกนักเลงในหนังฮ่องกง แบบที่มันถือมีดเล่มโตๆ วิ่งไล่ฟันกันน่ะ แต่ทีนี้เราเจอเขาแค่ครั้งสองครั้งไง ส่วนไทนี่ที่โรงเรียนมันก็เอ๋อๆ โดนกูแกล้งอำทุกวัน ลูกมาเฟียที่ไหนจะโดนอำง่ายขนาดนี้วะ จนวันที่ไมเคิลมันพูดว่าไทนี่เอายามา แล้วมึงมาบอกว่ามันโดนข่มขืน แต่ไม่แจ้งความ อะไรหลายอย่าง มันทำให้ไม่ค่อยสนิทใจ”
..เพื่อนคนนี้มันแปลก...

“แล้วแป๋มว่าไงเรื่องไทนี่กับยาเสพติดน่ะ”
“ไม่ชอบเลยน่ะสิ” ป๋อมพยักหน้าไปทางไทนี่ที่กำลังเดินมาหา “ถ้าไม่ใช่เพราะกูกับมึง แป๋มมันไม่พูดด้วยแน่ๆ”
เมื่อไทนี่เข้ามาใกล้ ข้าวพองก็เปลี่ยนประเด็นการพูดคุย
“กูเคยเรียกเขาว่า หมาพิการ บอกว่าเขาเป็นคนหน้าเงินที่จะเข้ามาหลอกกู”
“แรงว่ะ” ป๋อมพูดแล้วเงียบ หันไปมองไทนี่ที่ถามแทรกขึ้นมา
“ใครเป็นหมาพิการ ใครหน้าเงิน”
“กูด่าครูแบบนั้นน่ะ”
ไทนี่ส่ายหน้า ทั้งที่มีรอยยิ้มแปลกๆ ที่มุมปาก “ด่าครู ตายไปตกนรก”  แล้วถามต่อ “ครูคนไหนเหรอ”
“เกียไง” ป๋อมบอก
ไทนี่ลากเสียงเข้าใจ “เขาพิการเหรอ”
“เขาเคยเป็นตำรวจแต่ยิงกับคนร้ายจนบาดเจ็บสาหัส ต้องออกจากงานแล้วมาสอนพิเศษกูนี่ไง”
“ใช่จริงๆ ด้วย” ไทนี่พึมพำ
ป๋อมกับข้าวพองหันมามองหน้ากัน แล้วป๋อมเป็นคนถาม “บ่นอะไรของมึง”
ไทนี่ลูบท้ายทอย “ก็เพราะเขาเคยเป็นตำรวจไง ถึงได้อยากให้กูไปแจ้งความ”
“แล้วมึง...ไม่เป็นไรจริงๆ หรือ” ข้าวพองถาม เพราะไทนี่ในวันนี้ แตกต่างจากเมื่อวันที่พบเมื่อวันก่อนเหมือนคนละคน
“ที่จริงในใจมันก็ยังคิดอยู่นะ มันเกิดเรื่องแบบนี้กับกูได้ยังไง แล้วก็กลัวว่าจะมีใครทักหรือพูดขึ้นมา แต่ก็เชื่อว่ากูต้องผ่านมันไปได้”
“Strong Baby” ป๋อมบอกแล้วพาดแขนลงกับไหล่ของไทนี่ ที่รีบพยักหน้าเร็วๆ
“อันนี้กูรู้ว่ามันคืออะไร”
“มึงต้องรู้อยู่แล้ว ตี๋หว่อง” ป๋อมบอกขณะที่พาเดินออกมานอกห้องสมุด

ข้าวพองมองแขนของป๋อมที่วางพาดบนไหล่ของไทนี่ ทำให้คิดถึงคำที่เพื่อนเพิ่งพูดว่าไม่สนิทใจที่จะคบหากับหนุ่มฮ่องกงคนนี้
มันก็จริงนะ ตอนนี้ไทนี่ หว่องคือคนที่อยู่ก้ำกึ่งระหว่างเด็กเที่ยวกับคนที่ถูกทำร้าย แล้วในส่วนของข้าวพองมันก็ยังมีความละอายใจที่คืนนั้นกลับมาก่อนในสภาพที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย

“เพื่อนกันน่า...” ข้าวพองพึมพำ ทำให้แป๋มเงยหน้าขึ้นมาจากโน้ตสูตรฟิสิกส์ในมือ
….เดินท่องหนังสือสไตล์แป๋มไง....
“เพื่อนกันก็ใช่ว่าจะวางใจได้ทุกเรื่อง ข้าวพองเองยังไม่เล่าทุกเรื่องให้เราฟังเลย”
“อ้าว อะไรล่ะแป๋ม มาอารมณ์ไหน”
“อารมณ์ของคนที่เห็นว่าพี่ชายกับเพื่อนแอบคุยความลับกันที่ห้องสมุดน่ะสิ”
“ไรว้า แป๋ม เกิดจะเป็นสาวอะไรขึ้นมาตอนนี้” เพื่อนทำเฉไฉไม่บอกความลับ
“เหอะ” แป๋มทำเสียงขึ้นจมูก “ไม่ต้องเล่าให้ฟังก็ได้ เพราะสุดท้ายก็ต้องมาถามนางสาวแป๋มอยู่ดี”
…หนุ่มๆ พวกนี้น่ะ ไม่มีแป๋มจะทำอะไรสำเร็จสักเรื่องมั้ย...

เกียกับธีระยังคงมารอรับตรงเวลาเหมือนเดิม ส่วนหนุ่มสาว 4 คนทางนี้ก็ช้าเหมือนเดิมทั้งยังเดินเข้ามาจากด้านนอกโรงเรียน ทำให้เกียถึงกับกอดอกยืนตัวตรง
สาวแป๋มรีบพูดก่อน
“ข้าวพองเลี้ยงไอติม ค่าจ้างทำรายงานกลุ่ม”
ไทนี่พูดต่อ “เขาไม่ยอมโทรบอกครูว่าพวกเราออกไปข้างนอกกัน”
“ผู้ใหญ่ไม่กินไอติมหรอกเดี๋ยวเบาหวานขึ้น” ข้าวพองแก้ขำๆ
“Sweet Piss” ป๋อมบอกกับไทนี่ก่อนที่ข้าวพองจะแปลภาษาอังกฤษให้ฟัง
หนุ่มตี๋อ้าปากค้าง แล้วหัวเราะ “อันนี้กูรู้”
“เฮ้ย รู้ได้วะ” ป๋อมโวยวาย ขณะที่แป๋มส่ายหน้า
“เพราะมันแปลออกมาแล้วมันตรงกับความหมายในภาษาอังกฤษน่ะสิ” สาวเคร่งส่ายหน้า “เสียชื่อที่ 1 ของชั้นปีหมด”

...นั่นแหละ เห็นป๋อมเพี้ยนๆ ชอบแกล้งคนอื่นอย่างนี้ แต่ผูกขาดที่ 1 มาตลอด….
เป็นที่ 1 โดยไม่ต้องพึ่งยา ตรงข้ามกับแมทธิว นั่นเป็นที่ 1 เหมือนกัน...ด้วยยาเสพติด..

เกียยิ้มกว้างขณะที่มองหนุ่มสาว  4 คนเข้าไปนั่งเบียดกันอยู่ที่เบาะหลังรถ
“ธีระครับ วันนี้รบกวนอีกแล้วนะครับ” ป๋อมบอกกับธีระอย่างเป็นทางการจนโดนทุกคนโห่
“ไร’ เล่า พี่เขาต้องขับรถออกนอกเส้นทางไปส่งเรานะ” ป๋อมดุใครไม่ได้นอกจากน้องสาวตัวเอง
“ก็ป๋อมแหละ บอกที่บ้านว่าจะกลับเอง แต่สุดท้ายกลับมาขอกลับรถบ้านข้าวพอง”
“กลับด้วยกันได้ครับ” เกียบอก
“เออ ใช่” แป๋มนึกได้หันไปถามไทนี่  “ตี๋หว่อง ไปออสเตรเลียกับโรงเรียนหรือเปล่า”
แต่คนถูกถามกลับหันไปถามข้าวพอง “ไปหรือเปล่า”
“หึ” ข้าวพองทำเสียงขึ้นจมูก หันออกไปมองนอกหน้าต่าง
ป๋อมแทรกเข้ามาบอก “ข้าวพองไม่เคยไปเมืองนอก”
“ทำไมล่ะ” ไทนี่ถาม
“เพราะพ่อกับพี่เพียงประสาทน่ะสิ” ข้าวพองกระแทกเสียงใส่ พูดเรื่องนี้เมื่อไหร่ก็หงุดหงิดได้เมื่อนั้น
“อะไร” ไทนี่ยังไม่เข้าใจ
“ก็คือเขาไม่ให้ไปน่ะสิ” ข้าวพองบอก แต่ไทนี่ยังทำท่าไม่เข้าใจเหมือนเดิม
“ข้าวพองไม่เคยไปไหนเลยหรือ”
“เคย แต่เขาไม่ให้ไปกับโรงเรียน”
“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ไทนี่บอกตามตรง

ธีระส่งคู่แฝดที่บ้าน ที่มีครูสอนพิเศษรออยู่ ตามมาด้วยบ้านของไทนี่หว่อง ที่มีคนรับใช้อยู่เพียงคนเดียว แล้วกลับมาบ้านหลังใหญ่

“วนรถส่งเพื่อน เสียเวลาฝึกยูโดไปกี่นาทีเนี่ย”
ข้าวพองพูดขณะที่เดินนำเข้าบ้าน
“เสียไปกี่นาทีไม่เห็นจะสำคัญ เพราะยังไงพี่ก็ฝึกเต็มเวลาอยู่แล้ว”
มีเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนที่เดินนำหน้า
“เกียแยกเรื่องส่วนตัว ออกจากเรื่องงานได้ยังไง”

อยากบอกว่า มันไม่เคยแยกจากกัน ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ก็เพราะหัวใจล้วนๆ
แต่เมื่อจะต้องอธิบายสิ่งที่อยู่ในใจ เกียก็เลือกที่จะเก็บทุกคำและทุกสิ่งที่คิด  ข้าวพองก็รอจนถึงเวลาที่กำลังจะเข้านอนถึงได้หันมาถาม

“คุยเรื่องส่วนตัวได้หรือยัง”
เกียยิ้มจางๆ ขณะที่พยักหน้า “พี่ไม่ได้เข้มงวดขนาดนั้น”
“ก็เมื่อเย็นที่ถามไปทำไมไม่ตอบ”
“เพราะพี่ไม่รู้คำตอบ”
“อะไร” ข้าวพองทำหน้าตาไม่เชื่อ เจ้าหลักการแบบนี้ไม่รู้คำตอบได้อย่างไร
“งั้นพี่ถามข้าวพอง ไม่เคยไปเมืองนอกเลยหรือ”
ข้าวพองส่ายหน้า “ไม่หรอก พ่อกับพี่เพียงน่ะกลัวอะไรไม่รู้”
“พี่คิดว่าพี่รู้”
“อย่าบอกนะ ว่าเขากลัวเครื่องบินตก สถิติอุบัติเหตุเครื่องบินต่ำกว่ารถยนต์ไม่รู้กี่เท่า”
“นั่นมันก็จริง แต่เพราะเขาเป็นห่วงข้าวพอง”
หนุ่มตัวเล็กทำหน้าเหนื่อย “ขอเลยนะ ไอ้คำนี้น่ะ ห่วงแล้วจับพองใส่กรงไว้เลยปะ”
“ข้าวพองครับ”
“เออ ช่างเหอะ เลิกถาม เลิกตอบ ไปอ่านการ์ตูนดีกว่า”

*-*-*จบตอนที่ 12*-*-*

ตอนต่อไปมาวันพฤหัสบดีนะครับ
.ไจฟ์ครับ.

[lizzii]

เรื่องคดีพี่สาวกับแม่ของข้าวพองนี่น่าสงสัยจัง
แล้วไหนจะที่พ่อไม่ยอมให้ข้าวพองขึ้นเครื่องบินอีก
แปลกจริงๆ

[Ginseng]

ไทนี่ก็ยังน่าสงสัยอยู่ดีนะ

และที่น่าสงสัยไม่แพ้กัน ก็คุณครูนี่แหละ
รอเรื่องที่ค่อยๆ เฉลยต่อไป

ปล. เข้าใจพ่อกับพี่เพียงนะ แต่ก็สงสารข้าวพองไปพร้อมๆ กัน เฮ้อ

[puppyluv]

พี่เกียรู้อะไร
อยากรู้ๆ
ทราบว่า Someday ตามชื่อเรื่องแต่...
 
ตอนนี้ป๋อมพระเอกมว้าก
บวกให้ป๋อม ส่วนเป็ดให้แป๋ม
ชอบฟิสิกส์นี่ล่ะได้ใจจ๊อดสุดๆ
ปล. ขอไทนี่ๆๆๆๆๆ

[B52]

ตอนนี้เกียบทน้อยแหะ ข้าวพองและผองเพื่อนจะทำตัวเป็นนักสืบรุ่นจิ๋วหรือไง

[mystery Y]

ใช่ๆ ไทนี่ไม่น่าไว้ใจ...

[dekying kukkig]

ข้อ 1 อ่านแล้วทำไมมันมองเห็นบรรยากาศ มุ้งมิ้ง ป๋อมกะไทนี่หว่า ???

ข้อ 2 ชอบป๋อมแระ ให้คำแนะนำดีมากกกก ป๋อมบอกข้าวพองเพิ่มอีกด้วยว่า อย่าโกหกหัวใจตัวเองด้วย    

ข้อ 3 ขอบคุณคนเขียนครับ 

[aehJTS]

ยิ่งอ่านยิ่งสงสัย ยิ่งอ่านยิ่งมีคำถามนะเนี่ย
ความหวังอยู่ที่เกียคนเดียวเลยว่าจะเผยความจริงเมื่อไหร่

  คะ

[from_mars]

เอ้า กำลังอ่านเพลินๆ จบซะละ

พ่อ เพียงกลัวอะไร คลาดสายตา? มาเฟีย?
รออ่านต่อนะจ๊ะ

[วัวพันปี]

โดยส่วนตัว ชอบ ป๋อม  แป๋มนะคะ

[maemix]

ผู้ต้องสงสัยเยอะจัง
น่าสงสัยไปหมด เหมือนมีตัวหลอกให้เราเขว

[=นีรนาคา=]

ไทนี่หลุดพิรุธนะ ตอนที่บอกเกียเคยเป็นตำรวจอ่ะ
นับวันยิ่งทำตัวน่าสงสัยจริงๆ

[MiSS-U]

แม้เกียจะบรยายความรู้สึก แต่ก็ยังมืดมนและเป็นปริศนาว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่

คงต้องรอคำตอบกันต่อไป. มันเขี้ยวข้าวพอง 

บวกเป็ด

 

[little_nok]

ยังไม่มีอะไรคืบหน้า  รอตอนต่อไป

[malula]

คนนอกก็น่าสงสัย คนในก็ไม่น่าไว้ใจ
ข้าวพองไม่ชอบเกียจริง ๆ เหรอ เพราะอะไร