หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[piggyfree]

แอบสงสัยว่า ในตัวข้าวพอง มีเพชรอ่ะ
แต่มันเป็นจินตนาการแบบการ์ตูนเวอร์ไปนะ
ย๊าก!!! มันค้างคาใจ 

[whitefang]

ิ่อ่านเรื่องนี้เเล้วสงสัยทุกคนเลยอ่ะ เเม้กระทั้งเกียก็รู้สึกลึกลับๆไงไม่รู้ หรือเพราะเกียมันจับผิดทุกคน เราเลยพลอยไม่กล้าไว้ใจใครในเรื่องไปด้วยเลย ๕๕๕

[eaey]

ใช่จริงๆของไทนี่ มันใชรึเปล่า

ข้าวพองจะหลอกใช้เกีย ตกลงร้ายจริงๆใช่ไหม

ที่สงสารควรเป็นหมาพิการซินะ

[Love U All]

ชอบป๋อมนะ  ความคิดดูเป็นผู้ใหญ่ดี  ข้าวพองโชคดีที่มีเพื่อนคนนี้คอยให้คำปรึกษา
ข้าวพองแอบร้ายจริงด้วย  มีการจะใช้ความรักของเกียให้เกียช่วยสืบเรื่องแม่กับพี่ให้
ระวังเถอะ ใกล้ชิดเกียไปเรื่อยๆ จะหลงรักเกียเข้า ทั้งๆ ที่ปากบอกว่าไม่รักนี่แหละ  หุหุ

[natalee22]

ไม่ใช่ว่าเกียก็แอบสืบเรื่องแม่กะพี่สาวพองอยู่แล้วเหรอ ดูเหมือนเรื่องนี้ก็คาใจเกีบอยู่เหมือนกันนิ

ไทนี่ก็ดูไม่น่าไว้ใจมากขึ้นทุกวันๆ ปกติคนที่ถูกข่มขืนเค้าฟื้นตัวเร็วขนาดนี้เลยเหรอ

โดยเฉพาะด้านจิตใจ ไม่มีหวาดระแวง ไม่มีอาการผวา หรือกลัวผู้ชายอะไรประมาณนั้น ไทนี่ดูปกติเกินไปหน่อยนะ

[pahpai]

ตามอ่านทีเดียวสี่ตอนรวด ปมยังอยู่แต่ก็เหมือนจะมีอะไรมากขึ้น
ไทนี่ร่าสงสัยมากๆ แต่ที่ว่าข้าวพองร้ายสุดนี่คือยังไงนะ 555

[fangkao]

มาช้ายังดีกว่าไม่มา 5555 สาธุ ขอให้ไทนี่เป็นแค่หมากตัวหนึ่งของ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร(ใครล่ะ555) ยิ่งอ่านยิ่งมีความรู้สึกสงสารตัวละครตัวนี้แปลกๆแหะ นี่ฉันบ้าไปแล้วเหรอ สงสารผู้ต้องสงสัย 555 รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
ปล ไอ้ชอบอ่านนิยายจีนนี่มันคุ้นๆแหะ 55555

[sukie_moo]

หรือที่ไทนี่บอกว่าโดนข่มขืน มันไม่จริง ไทนี่แค่อยากทดสอบเกีย กะ ข้าวพองเฉยๆ

[nongrak]

น่าสงสัยไทนี่ที่สุด

[cinquain]

Some day we'll know!
ไม่อยากคาดเดา เพราะเดาทีไรไม่เข้าแก๊บสักที 555
ขอบคุณมากค่ะที่ทำให้ได้ฝึกสมอง 

[Tasaitatsu]

เพิ่งไล่ตามอ่านวันนี้จนถึงตอนล่าสุด
จากที่ทดไว้ในใจแค่ไม่กี่คน จนตอนนี้มันเริ่มงอกจะเป็นแผนผังละ
เริ่มจับจงโยงไปมาจนมันมั่ว 5555

ขออภัยที่ไม่ได้ออกความเห็นทุกตอน มาแค่ตอนแรกแล้วไปหายเพราะช่วงนี้งานมันรุมเร้า
พอแวะมาดูที่เล้าเห็นว่าไป12ตอนแล้ว ฮื้ออออ

เรื่องนี้มันสนุกตรงที่แต่ละคนค่อยๆเปิดตัวว่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเพชรนี่แหละ
ต้องตามให้ได้และไล่ให้ทันด้วยนะ เดี๋ยวพลาด

ขอบคุณสำหรับทุกตอนที่ชวนให้ขบคิด

ปล. พี่เกียยยยยย มือไวไปไหมมมมมมมมม
แต่ยังไวไม่เท่าใจ ที่ไปตั้งแต่เห็นรูป ครึครึ

ปล.ที่2 ชอบเรื่องมาก เหมือนตัวเองกำลังนั่งดูซีรี่ย์สืบสวนสอบของต่างประเทศอยู่

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 13

ข้าวพองมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ เพื่อนที่กำลังคุยอยู่ ไม่ใช่เพื่อนที่โรงเรียน ทั้งไม่ใช่กลุ่มของไมเคิลที่เคยชวนไปเล่นยา แต่เป็นเพื่อนอีกกลุ่มที่ไอรีนแนะนำให้รู้จัก เป็นเพื่อนเที่ยวกลางคืน ที่หัวข้อสนทนามีแต่หัวข้อ คืนนี้ไปไหนกันดี กับการโพสต์รูปที่สุ่มเสี่ยงเข้าข่ายอนาจาร และเรื่องเล่าที่ห้ามพ่อกับพี่เพียงรับรู้โดยเด็ดขาด

มาถึงตอนนี้ จะเป็นเพื่อนกลุ่มไหน ก็อยู่ในข่ายต้องห้ามทั้งนั้น จนเหลือแต่คู่แฝดเนิร์ด ที่ถึงจะรู้ว่าเป็นคนดีไว้ใจได้ แต่กลับเป็นคนที่กลับมาย้ำว่า เรามันไม่ได้มีดีเลยสักนิด...

มองนาฬิกาใกล้จะ 5 ทุ่มก็ปิดคอมพิวเตอร์ แต่พอเตรียมตัวจะเข้านอน เดินไปปิดไฟก็กลับเปิดประตูออกไปที่ห้องนอนอีกห้อง
แสงไฟที่ลอดจากใต้ประตูทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องยังไม่นอน
ข้าวพองเคาะประตูเรียก

“ครับ” คนตัวโตเลิกคิ้วสูง “มีอะไร”
ข้าวพองก้าวเข้าไปในห้องนอน ที่ไม่มีอะไรที่บ่งบอกนิสัยของคนที่นอนในห้องนี้เลยสักอย่าง
“เกียอยู่ที่นี่มาตั้งหลายวันแล้ว ทำไมไม่เห็นมีของส่วนตัวเลยล่ะ”
“มีสิ เสื้อผ้า แปรงสีฟันในห้องน้ำนั่นคือของใช้ส่วนตัวของพี่”
ข้าวพองหันมาเงยหน้ามอง “เกียไม่อยากอยู่กับพองแล้วหรือ”

ลูกครึ่งตัวโตทำเสียงในลำคอ เพราะเมื่อสัก 2-3 สัปดาห์ก่อน หนุ่มคนนี้ยังพยายามไล่เขาออกจากบ้านอยู่เลย

“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็เกียพร้อมที่จะไปจากที่นี่ตลอดเวลา”
“นั่นก็ส่วนหนึ่ง” เกียตอบความจริง “แล้วอีกส่วนก็คือวันอาทิตย์ พี่จะกลับไปนอนคอนโดฯ ข้าวพองมีอะไรหรือครับ”
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ข้าวพองทำท่าจะพูดบางอย่างแล้วเปลี่ยนใจ จะเดินออกไปจากห้อง
“ข้าวพอง ไม่สบายใจเรื่องอะไร”
“เรื่อง.....” ข้าวพองพูดแล้วเม้มปาก
“เรื่องมันใหญ่ถึงขนาดเล่าให้พี่ฟังไม่ได้หรือ”

เกียชอบเรียกตัวเองว่าพี่มากกว่าคำว่าผม หรือคำว่าครู พอเผลอทีไรก็ทำเนียนเรียกตัวเองแบบนี้ทุกที...

“มันก็คงใหญ่อยู่หรอก แต่มันคงไม่เหมาะที่จะเล่าให้คนที่บอกว่ารักเรา แต่กลับทำตัวเป็นคนอื่นแบบนี้ฟัง”
ข้าวพองชี้ไปรอบๆ ห้องนอน
เกียจับด้านหลังศีรษะเล็กๆ ดึงเข้ามากดนิ่งกับอกกว้าง
ข้าวพองเพียงปล่อย 2 มือไว้ข้างลำตัว
สัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ที่ด้านหลังศีรษะ กลับให้ความรู้สึกอบอุ่น และ...ปลอดภัย....
เพียงแต่ตอนนี้คนที่อยู่ในอ้อมกอดกำลังคิดไม่ซื่อ
 
“พี่ไม่อยากทำตัวสบาย หรือแสดงท่าทางเป็นเจ้าของมากเกินไป เพราะมันจะทำให้ประมาท แล้วก็อาจทำให้เจ้าของบ้านอึดอัดใจ”
“ใครจะคิดอย่างนั้น”
“แต่งานพี่มักทำให้เจ้าของบ้านรู้สึกอย่างนั้น”  เกียพาข้าวพองไปนั่งลงบนเตียง แล้วนั่งคุกเข่าลงข้างหน้า “ได้โปรดบอกพี่ ว่าอะไรทำให้ข้าวพองไม่สบายใจ”
“อังกฤษมาก” ข้าวพองพูดขำๆ ทำให้เกียต้องพลอยยิ้มตาม

ยอมรับว่า เวลาที่ต้องพยายามอธิบาย หรือพูดอะไรยาวๆ มักกลายเป็นประโยคทางการไปโดยไม่รู้ตัวทุกที
ข้าวพองยิ้มพราว เหมือนดวงตาวาวหวานที่มองสบตา ริมฝีปากแดงกับฟันสวย จู่ๆ ก็ทำให้เกียต้องหันไปมองทางอื่น

“เกีย”  ข้าวพองเรียกให้เกียหันกลับมามอง
“ครับ”
“พอง ตั้งใจฝึกยูโด ตั้งใจเรียน ไม่ได้ไปไหนกับไอรีนมาตั้งหลายวัน แล้วก็ไม่ได้ใช้ยาด้วย....”
“ดีแล้ว”
“แล้ว........”
เกียนึกสงสัยเคยพูดเรื่องที่จะให้รางวัลเป็นจูบ หากข้าวพองไม่ใช่ยาเสพติดอีก
ข้าวพองดูครุ่นคิด เมื่อพูดต่อไป “ถ้าพองจะเลิกคุยกับไอรีน แล้วก็เลิกใช้ยาตลอดไป เกียทำอะไรให้พองอย่างหนึ่งได้มั้ย”
เกียนึกขำตัวเอง ที่กลับไปคิดเรื่องที่จะเอาเปรียบอีกฝ่ายในเวลาที่เจ้าตัวกำลังไม่สบายใจ
“ถ้าไม่ผิดกฎหมาย พี่ยินดีทำให้ข้าวพอง”
“เรื่องคนที่ฆ่าแม่กับพี่เพชร”
เกียควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติ ขณะที่ข้าวพองพูดต่อไป
“มันต้องเกี่ยวกับเครื่องเพชรของแม่ใช่มั้ย พ่อกับพี่เพียงรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่กับพี่เพชรเป็นใคร ทำไมเขาถึงปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปแบบนี้ ทำไมเขาไม่พยายามจับพวกมันเข้าคุก เกียทำเรื่องนี้ได้มั้ย”
“เรื่องไหนครับ หาสาเหตุหรือ...”
“พองอยากให้พวกมันเข้าคุก พวกมันต้องชดใช้ที่ฆ่าคน...ที่จริง....พองอยากให้เกียเป็นคนไปเก็บพวกมันด้วยซ้ำ”
“พี่ไม่ใช่มือปืนรับจ้าง”
“พองไม่ใช่เด็ก 3 ขวบนะ จะได้เชื่อว่าเกียฆ่าคนไม่ได้”
“ถ้าอยู่ในหน้าที่และเป็นเหตุสุดวิสัย เป็นผู้ต้องหาร้ายแรง พี่ทำได้ แต่ในเวลานี้ ถือว่าผิดกฎหมาย แล้วข้าวพองจะกลายเป็นผู้จ้างวาน”

อดีตนายตำรวจพูดตามหลักการ ทั้งที่เชื่อมั่นว่า หากต้องลงมือฆ่าใครสักคน จะไม่มีวันทำให้ข้าวพองได้รับความเดือดร้อนไปด้วย

“เกีย” น้ำเสียงของข้าวพองเต็มไปด้วยการอ้อนวอนร้องขอ
“ต่อให้คนที่ฆ่าคุณแม่กับคุณเพชรมายืนอยู่ข้างหน้า พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ใช้อำนาจศาลเตี้ยฆ่าพวกเขา เราต้องเอาตัวเขาไปส่งตำรวจ ให้ดำเนินคดีตามกฎหมาย”
“แต่พองไม่เชื่อ....”
“ข้าวพองครับ ถ้าทุกคนจัดการล้างแค้นกันเอง บ้านเมืองจะเต็มไปด้วยเหตุรุนแรง”
“งั้นเกียจับพวกมันเข้าคุกได้มั้ย”
เกียรับรู้ว่าข้าวพองยอมถอยแล้ว “พี่ไม่รับปาก เพราะคุณเพียงจ้างพี่มาดูแลข้าวพอง ถ้าการไปสืบเรื่องนี้ทำให้ข้าวพองตกอยู่ในความเสี่ยง พี่ต้องหยุด”
“แต่พวกนั้นมันฆ่าแม่กับพี่เพชรนะ ทำไมพ่อกับพี่เพียงถึงปล่อยให้พวกมันลอยนวลอยู่แบบนั้น”
“ข้าวพองรู้หรือครับว่าเป็นใคร”
ข้าวพองก้มหน้ามองเท้าตัวเอง แล้วส่ายหน้า “ไม่มีใครเล่าอะไรให้พองฟังสักอย่าง เพราะไม่รู้อะไรเลย พองถึงได้โมโห”
“พวกนั้นอาจมีอิทธิพลมากเกินกว่าที่เราจะไปต่อสู้ด้วย พ่อกับคุณเพียงถึงได้เลือกที่จะปกป้องข้าวพอง”
“แต่พองไม่ได้อยากได้รับการปกป้อง พองอยากให้คนที่มันฆ่าแม่กับพี่เพียงชดใช้” เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาปริ่ม “เกียบอกว่า รักข้าวพองใช่มั้ย แล้วตอนนี้ข้าวพองก็ทำในสิ่งที่เกียอยากให้ทำแล้วไง เกียทำให้ข้าวพองไม่ได้เหรอ”
เกียกอดหนุ่มตัวเล็ก ลูบแผ่นหลังบาง ขณะที่ผ่อนลมหายใจยาว “มันไม่ใช่เรื่องที่คิดจะทำก็สามารถลงมือได้ทันที”
“เกียเป็นตำรวจนี่นา เพื่อนก็ตั้งเยอะ ขนาดพี่เพียงยังรู้จักกับแอนดรูว์ แล้วพาเกียมาหาพองได้เลย แค่สืบเรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้” น้ำตาไหลเอ่อขอบตาคู่สวย “นะ เกียนะ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น ถ้าเราสืบได้ แต่ตำรวจเขาไม่กล้าจับ ก็ขอให้ได้รู้ว่าเราพยายามแล้ว มันดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแบบนี้” ข้าวพองจูบที่มุมปากของเกีย “นะ เกียทำให้พองนะ”
“ครับ พี่จะทำให้ดีที่สุด”

ถึงข้าวพองจะไม่ร้องขอก็พร้อมที่จะลงมือทำอยู่แล้ว เพราะมันเกี่ยวเนื่องกับข้อสงสัยอื่นๆ ที่ล้อมรอบข้าวพองอยู่ตลอดเวลา
เพียงแต่ไม่ได้คิดว่าจะต้องบอก และยังต้องตรวจสอบให้แน่ใจ ว่าข้าวพองควรรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน

หลังส่งข้าวพองเข้าโรงเรียนในวันถัดมา เกียก็ไปคุยกับมโหธรที่ห้องทำงาน
“ข้าวพองมันโกรธผมหรือ ก็ควรอยู่หรอก” มโหธรถามเองตอบเอง “แล้วเกียรู้อะไรบ้าง บอกมันไปว่ายังไง”
“ผมรู้เท่าที่ปรากฏอยู่ในรายงานสอบสวน และผมตอบข้าวพองไปว่าจะทำให้ดีที่สุด”
หนุ่มนักธุรกิจใช้นิ้วหัวแม่มือขยี้ที่ขมับแรงๆ
“ถ้าตามสำนวนคดีตำรวจ ผมก็ไม่รู้ว่าจะให้ข้อมูลอะไรกับคุณได้อีก เพราะถ้าจะให้ชี้ตัวลงไปชัดๆ เลยว่าเป็นมันแน่ๆ มันก็กลับกลายเป็นว่าไม่แน่ใจ”
“งั้นผมถามเพื่อความแน่ใจ คุณเพียงคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องเพชรที่เป็นคดีความในศาลหรือไม่ครับ”
เกียเน้นคำว่า “คิด” และมโหธรก็ตอบโดยเน้นที่คำเดียวกัน “ผมคิด แต่ตำรวจไม่มีหลักฐาน”
เกียขยับนั่งตัวตรง “ขอโทษนะครับ คุณเคยไปพูดคุยขอความช่วยเหลือ หรือไปเร่งรัดคดีหรือไม่ครับ”
มโหธรยกยิ้มมุมปาก “ผมเลี้ยงข้าว ซื้อของขวัญให้ คัดเพชรในร้านไปให้เขา เพื่อที่จะได้ยินคำว่า กำลังอยู่ในระหว่างการสืบสวน ให้ใจเย็นๆ และสุดท้ายคือคำว่า ไม่มีพยานที่สามารถชี้ชัดตัวมือปืนได้ แล้วก็ปิดคดี”
หางตาของอดีตนายตำรวจกระตุกวูบ จนมโหธรยังต้องยิ้มขำ “รู้เลยใช่มั้ยว่าทางตัน”
“มันไม่ได้มีทางเดียวที่จะคลี่คลายคดีนี้”
“ใช่ มันยังมีอีกหลายทางที่จะไปให้ถึงตัวบงการ แต่เมื่อตำรวจต้องการเดินทางเดิมๆ คือหาตัวมือปืน แล้วสืบไปหาผู้บงการ ผมกับพ่อถึงต้องเลือกที่จะคุ้มครองไอ้พอง”
“ข้าวพองรู้อะไรครับ”
“ผมบอกคุณไม่ได้” มโหธรบอกทันที
“แล้วข้าวพองควรรู้อะไร”
“ไม่ควรรู้อะไรเลย” มโหธรบอกทันทีเหมือนกัน “ผมไม่อยากให้เขารู้ ไม่อยากให้เขายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเพชรของแม่ ทั้งที่......”
มโหธรหยุดพูดมองมือตัวเองบนโต๊ะทำงาน “แต่ถ้ามันอยากรู้ ก็บอกเท่าที่คุณเห็นในหนังสือพิมพ์น่ะแหละ”
เกียจ้องมองนายจ้างนิ่งๆ “แล้วที่ข้าวพองให้ผมตามคดีนี้ เอาตัวคนร้ายไปดำเนินคดีให้ได้”
มโหธรมีสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน “ใช่ว่าผมจะไม่อยากเห็นคนที่มันฆ่าแม่กับน้องสาวผมรับโทษ แต่เกียก็รู้ว่าพ่อผมเป็นใคร ผมเป็นใคร เราไม่ได้ตัวคนเดียวมีพวกพ้องอยู่เหมือนกัน เลี้ยงคนในเครื่องแบบไว้เหมือนกัน แต่การที่ตำรวจยังหันหลังให้ มันทำให้ผมต้องเปลี่ยนแผน การตัดสินใจที่จะไม่เดินหน้าหาคนร้าย ไม่ใช่ว่าจะทำกันได้ง่ายๆ”
เกียพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

“หน้าที่หลักของผมคือคุ้มครองข้าวพอง ผมสาบานแล้วว่าจะปกป้องเขาด้วยชีวิตของผม ส่วนเรื่องคดีผมจะทำให้ดีที่สุด”
มโหธรผ่อนลมหายใจยาว “ขอบคุณมาก ผมเชื่อที่เกียพูด ไม่ใช่เพราะว่าแอนดรูว์รับรองมา หรือเพราะประวัติ ไม่ใช่ที่เขียนๆ ไว้ในรายงานพวกนั้น แต่เพราะเกียทำให้ผมเห็นว่าสามารถดูแลน้องชายของผมเป็นอย่างดี”

และที่สำคัญก็คือ เกียไม่เคยถามเรื่องเครื่องเพชร หรือทรัพย์สินใดๆ มีแต่การทำหน้าที่คุ้มครองและสอนศิลปะการป้องกันตัวให้กับข้าวพองอย่างเคร่งครัด  แม้แต่ในการคุยกันตอนนี้ เกียก็ยังหลีกเลี่ยงที่จะถามถึง โดยเน้นไปที่เรื่องที่เกี่ยวกับตัวของข้าวพองเป็นหลัก
เดิมก็ไว้ใจ วางใจมากกว่าครูหรือคนคุ้มกันข้าวพองทุกคนที่ผ่านมา ตอนนี้ยิ่งเชื่อใจมากกว่านิรมลที่เป็นภรรยาเสียอีก

“ขอบคุณที่ดูแลน้องชายผมเป็นอย่างดี แต่ผมจะย้ำอีกครั้งว่า นั่นคือหน้าที่หลักของคุณ ส่วนเรื่องคดีน่ะ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น มันเป็นความระแวงของผมเองที่กลัวว่า ถ้ายิ่งสืบไปสืบมา แล้วเกิดมันไหวตัว หันกระบอกปืนใส่น้องผมขึ้นมาอีกคน....”
เกียรับคำสั่ง มโหธรพูดต่อ “ส่วนเรื่องพ่อผมพูดเอง ไม่ต้องกังวล”
"แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมขอร้อง"
"ว่ามา" มโหธรบอก
"แยกเครื่องเพชรทั้งหมดที่คุณมีอยู่ไปฝากไว้ในธนาคารมากกว่า 1 แห่ง แล้วเปลี่ยนรหัส กำหนดเงื่อนไขการเปิดเพิ่มเติม"
เจ้านายยิ้มมุมปากแล้วพยักหน้า



*-*-*จบตอนที่ 13*-*-*

ตอนที่ 13 แล้วหนอ ใกล้ 1 ใน 3 ของเรื่องแล้วเนอะ
ตอนต่อไปมาวันอาทิตย์ครับ
.น้ำชา.

[B52]

วันนี้วันพฤหัสฯ ปกติเห็นลงตอนเช้าทุกครั้ง วันน้ีก็คอยมาส่องเรื่อยๆ ดีใจที่ได้อ่านแล้ว

[cinquain]

เดี๋ยวมาอ่านต่อค่ะ ไปซื้อข้าวเย็นแป๊บ ^^

...............

มันคนนั้นคือใคร ทำไมตำรวจเริ่มจะหันหลังให้มโหธร
แสดงว่าคนนั้นใหญ่กว่าใช่ไหม

เกียเหมาะกับหน้าที่นี้มาก และที่เกียแนะนำให้แยกฝากเครื่องเพชร
กับเปลี่ยนรหัสผ่านนั้นคุ้นพิกล เคยอ่านจากไหนไม่รู้ค่ะ นึกยังไม่ออก ^^

[donutnoi]

มันต้องซับซ้อนกว่าที่คิดแน่เลย แต่ตอนนี้พองน่ารัก 

รอตอนต่อไปค่ะ

[konnarak]

ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้

[nolirin]

ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ
ติดตามกันต่อไป

[dekying kukkig]

ข้อ1 แผนAของนร. เริ่มแระ มีมารยาเท่าไหร่ใส่มาเล้ยย หารู้ไม่คุณครูซะอีก เจ้าเล่ห์กว่าเห็นๆ...แต่ก็นะ คุณครู หน้าที่กับหัวใจมันสามารถเดินไปพร้อมกันได้นะแค่ทำตามที่ใจเรียกร้อง 

ข้อ2 เพชรที่หายถ้าอยู่กับข้าวพองจริง แสดงว่าเคยมีอุบัติเหตุสักอย่างแล้วพ่อกับพี่เลยได้เอาเพชรไว้ในตัวข้าวพองได้ #มโนอย่างไร้สาระ

ข้อ3 นร.คิดว่าจะหลอกใช้ครู .. แต่ครูก็อึมครึมเหมือนจะหลอกครอบครัว นร. แฮะ ดังนั้น win-win ล่ะกัน 

ข้อ4 นร.ยังไม่ร้ายยยยย น๊า ยังสงสารนักเรียนอยู่ ....ขอบคุณครับ

[IIIA]

เพชรเจ้าปัญหานั่นอู่ในตัวข้าวพองปะ...เดาๆไป 

[MiSS-U]

อ่านๆไปข้าวพองเหมาะกับเกียเนอะ
เจ้าเล่ห์ทั้งคู่ 

บวกเป็ด

 

[natalee22]

ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอ่ะเรื่องนี้ ตัวละครเยอะ ซับซ้อนซ่อนเงื่อนครบรสดี

กลัวข้าวพองเป็นอันตรายจัง ตัวการเรื่องนี้คงเส้นใหญ่พอดูเลย ขนาดตำรวจยังไม่กล้าแตะแบบนี้

[malula]

เหมือนคดีเพชรของประเทศอะไรสักอย่างที่ป่านนี้ยังมืดมน
ยังเดาไม่ออกว่าข้าวพองไปเกี่ยวอะไรด้วย พยาน หรือแค่หมากเอาไว้ขู่
เมื่อไหร่ข้าวพองจะเลิกเอาตัวเองไปเสี่ยงกับเพื่อนที่ไม่น่าไว้ใจเสียที

[aehJTS]

งานนี้ต้องมาวัดกันละว่าครูกับนักเรียนใครจะหลอกใคร
ใครมันจะเจ้าเล่และร้ายกว่ากัน

  คะ

[little_nok]

โอ้ววว ทำไมลึกลับขนาดนี้ ตัวการยังไม่แพลมอะไรออกมาสักนิด
แล้วเราก็อึ้งต่อไป เพียงกับเกียคุยกันสองคน คนอ่านยังมึนๆ เลย

[Yร้าย]

กำลังจะนอนขอแวะนิดนึง....พี่เกียมาแล้ว....
เดี๋ยวเราจะไปตาม 007 มาช่วยนะพี่เกียนะ....
รอวันอาทิตย์ต่อไป......

[fangkao]

ดรื่องเพชรนี่ต้องเกี่ยวกับข้าวพองแน่ๆ เพราะทางบ้านน้องไม่ให้น้องเดินทางด้วยเครื่องบิน รึคุณพ่อไม่อยากจะคืนเพชรเองน้า ถึงบอกวีาถึง 1ใน3 ของเรื่องก็เถอะ เรื่องไหนๆก็รู้คำตอบตอนจบอยู่ดี 5555 เอาชนะนิยายไจฟ์ที ไม่ได้เลยซักที ขอปรบมือให้เลย

[puppyluv]

ข้าวพองน่ารักขึ้นจม
 
พี่เกียก็ทางสดวกซิ
พี่กับน้องไฟเขียวขนาดนี้
แต่ถ้ามันรู้คงพุ่งมาเก็บพี่เกียก่อนใครแน่ๆ
ว่าแต่มันเป็นใครฟะ
 
บวกและเป็ดขอบคุณ

[mystery Y]

อ่านเพลินไม่อยากให้จบตอนเลยอ่ะ

[=นีรนาคา=]

โอ๊ยยย ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย???
ก็ต้องคลี่คลายกันต่อไป
แต่ข้าวพองอ้อนมากจริงๆตอนนี้ คริคริ

คุณเพียงก็เริ่มระแวงภรรยาเหมือนกันเนอะ
แบบอยู่ในจุดที่ไม่สามารถไว้ใจใครได้เลย เครียดดด

[nongrak]

ดีนะที่เพียงเริ่มจะเชื่อเกียบ้าง