หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[jiki]

แก้หมดแล้วเน้อ น้องที

ตอนที่18
ไอรีนร้ายอ่ะ เสี้ยมเด็กสอนเด็กให้ใจแตก
ข้าวพองก็ใจไม่หนักแน่นพอ(ก็เด็กนี่เนอะ)
พี่ก็...ดุอ่ะ ใจร้าย

[nongrak]

เมื่อไหร่ที่เกียจะเข้าใจข้าวพอง

[Yร้าย]

ไอรีนร้ายถูกต้อง....
แต่หนูข้าวพองของแม่นี่ซิ....
ทำไมต้องให้คนอื่นชักนำความคิดด้วย...
แล้วทำไมไม่ทำตามความคิดพี่เกียบ้าง..
  :ling1:มันหงุดหงิดนะจะบอกให้....

[natalee22]

เข้ามารอเรื่องนี้อย่างใจจดใจจ่อ

ไม่อยากให้ข้าวพองออกไปกับไอรีนเลย เหมือนนางจะไหวตัวแล้วชิงลงมือก่อนอ่ะ น่ากลัวๆๆ

[@PurPle SuN@]

มารอลุ้นตอนใหม่ รู้สึกห่วงข้าวพองไงไม่รู้

[phrase]

นิยายของjivetea ไม่เคยไม่มีปมเลยสักเรื่อง แต่เหมือนเรื่องนี้ผู้ต้องสงสัยจะเยอะสุด ข้าวพองกับเกียจะรอดมั้ยเนี่ย

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 19

ข้าวพองนั่งเอามือประสานรับน้ำหนักของหน้าผากของตัวเองอยู่ในห้องเรียน
ท่ามกลางเสียงของเพื่อนๆ รอบตัว แต่ข้าวพองกลับจมอยู่กับคำถามและความไม่แน่ใจว่าเกียจะล่วงรู้ความลับ
ความลับที่มากกว่าการหนีเที่ยว ใช้ยาเสพติด หรือยังแอบคุยกับไอรีน
ความลับที่ยิ่งนับวันมันยิ่งเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อยๆ

“เป็น’ไร ข้าวพอง” แป๋มหันมาถาม แต่ข้าวพองส่ายหน้า แป๋มก็เลยเดา
“มีนัดไปเที่ยว แต่กลัวครูเอาไปฟ้องพี่เพียงละสิ”
จะว่าไปในวินาทีนี้ ข้อสงสัยของแป๋มมันก็เป็นหนึ่งในหลายข้อที่กังวลอยู่
....แป๋มต้องเป็นลูกน้องของเกียแน่ๆ รู้ทุกเรื่องโดยไม่ต้องสารภาพ แต่ก็ยังชอบกดดันให้ต้องสารภาพทุกเรื่อง....

ไทนี่คนที่มองอาการของข้าวพองมาตั้งแต่แรกขยับเข้ามาใกล้ เพื่อรอฟัง

“ไปกับพี่ผู้หญิงคนนั้นหรือไง”
..นั่นไง ถูกเผง...
ข้าวพองปัดทุกความกังวลออกไป เหลือแค่เรื่องที่แป๋มสงสัย
....ทุกครั้งที่ผ่านมาก็ใช้วิธีนี้แหละ ความลับถึงได้ยังเป็นความลับ...
แป๋มหัวเราะแปลกๆ ส่วนป๋อมกอดไหล่เพื่อน
“ข้าวพองเพื่อนรัก การเป็นหนุ่มนักเที่ยว กับเด็กเรียนมันย่อมต้องเบียดบังเวลาซึ่งกันและกันอยู่แล้ว กูแนะนำให้เพื่อนเดินสายกลาง”
“สายกลาง?” ไทนี่ทำเสียงเป็นเครื่องหมายคำถาม
ป๋อมหันไปทันที “Late middle”
แป๋มส่ายหน้าขณะที่หันไปอธิบายให้ไทนี่ที่กำลังอ้าปากค้าง แต่ป๋อมไม่สนใจพูดกับข้าวพองต่อไป
“ในเมื่อทำให้ดีทั้ง 2 อย่างไม่ได้เพราะ 1 วันมีแค่ 24 ชั่วโมง แต่เพื่อนรักยังอยากไปแ-กเหล้า แล้วก็ยังต้องสร้างภาพให้พี่เพียงไว้ใจ”
แป๋มเป็นคนหันมาปาดเหม่งพี่ชาย แล้วชี้หน้า
“ชอบพูดอะไรไหลเรื่อยเปื่อย จับสาระไม่ได้”
“แป๋มแม่งเครียดว่ะ ใกล้สอบแล้วเครียด” ป๋อมทำตลก
“อย่ามาโยกโย้นะ จะบอกข้าวพองว่าอะไรก็บอกตรงๆ” แฝดผู้น้องยังขู่ต่อไป
ปกติบรรยากาศแบบนี้ จะทำให้ข้าวพองรำคาญ แต่ตอนนี้ กลับปล่อยให้เพื่อนส่งเสียงกวนประสาทกันต่อไป
ป๋อมกระแอมหันมาหาข้าวพอง
“วางแผนไปหาพี่สาว แล้วทำไมต้องกุมขมับ”
ข้าวพองเหนื่อยใจ “ที่จริงก็เริ่มห่างเขาแล้ว แต่พอเขาโทรมาหา....”
“ก็เลยใจอ่อนจะออกไปหาเขา” แป๋มไม่รอให้ข้าวพองจบประโยค “แล้วน้องเบซซี่ล่ะ น้องออกจะน่ารัก อย่ามาทำให้น้องเสียใจนะ”
คนนี้แป๋มเชียร์สุดใจ
“เบซซี่ก็เจอกันแต่ที่โรงเรียน ไม่ได้เจอกันข้างนอกเหมือนกัน”
“อ้าว เห็นบางทีนัดเจอวันเสาร์หลังเรียนพิเศษ” ป๋อมแปลกใจ “ครูเขาให้เลิกกับสาวๆ หมดเลยหรือ”
“เขาไม่ได้บอกให้เลิกคบ แต่เขาไม่ให้เที่ยวกลางคืน”
แฝดป๋อมแป๋มหันมามองหน้ากัน
“แสดงว่า พี่ผู้หญิงเขาชวนไปเที่ยวกลางคืน ข้าวพองรับนัดเขาไว้แล้ว แล้วก็อยากไปมากแต่กลัวครูรู้”
“กลัวก็ไม่ต้องทำ” แป๋มบอก
“ตอนที่คุยกันไม่ได้กลัวหรือไม่กลัวหรอก แค่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว แล้วไอรีนเขาก็แค่ชวนไปเที่ยว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่นา”
ป๋อมเห็นด้วย “มันก็ใช่นะ การฝ่าฝืนข้อห้ามคืองานของเรา”
“เบื่อตาคนนี้” แป๋มผลักไหล่พี่ชาย

บทสนทนายังคงยืดเยื้อวุ่นวายกว่าจะเข้าเรื่อง
“ถ้าข้าวพองเหงา ไม่อยากอยู่คนเดียว ก็น่าจะบอกกับพ่อหรือพี่เพียงตรงๆ” แป๋มเสนอความเห็น
“เราไม่ใช่เด็ก 3 ขวบนะ” ข้าวพองทำเสียงแข็ง “ถึงต้องขออนุญาต”
“ถ้าไม่ขออนุญาต เขาก็เรียกว่าหนีเที่ยว” ข้าวพองแรงมา แป๋มก็แรงกลับ
“เราก็แค่ออกไปเที่ยว ใครๆ ก็ทำกันทั้งนั้นแหละ”
“อ้อเหรอ” แป๋มทำสีหน้าหมั่นไส้ “ไหนบอกว่าไม่ชอบเหมือนใคร แล้วทำไมต้องเที่ยวเหมือนคนอื่น”
“แป๋ม นี่เราไม่ได้ขอความเห็นของแป๋มเรื่องชีวิตเราเลยนะ”
“อ้อเหรอ” แป๋มทำสีหน้าแบบเดิมอีกครั้ง “อย่างกับการขังตัวเองไว้แบบเดิมมันจะช่วยให้ตัวเองดีขึ้นนักนี่”
“แป๋ม ข้าวพอง พอเถอะ” ป๋อมลุกขึ้น ดึงมือข้าวพองให้ลุกตามมา แล้วชี้บอกไทนี่ ว่าให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกับแป๋มก่อน
...ทั้งที่รู้ว่า แป๋มไม่ชอบไทนี่ แต่จะให้ไทนี่คุยกับข้าวพอง ก็ไม่ใช่ทางออกที่ดี....

ป๋อมดึงข้าวพองออกมาคุยกันตรงมุมอาคารเรียน พยายามทำให้เพื่อนใจเย็นลง
“อย่าถือแป๋มเลย ที่มันปากร้ายก็เพราะมันห่วงข้าวพองนะ”
“เออ” ข้าวพองกระแทกเสียงใส่ รู้ว่าเพื่อนห่วง แต่ไม่ชอบที่มาทำเป็นสอน ทั้งที่เราก็อายุเท่ากัน แล้วแป๋มรู้หรือไงว่าเราเจออะไรมาบ้าง จะมาคิดแทนกันได้อย่างไร
“มันมีอะไรมากกว่าเรื่องที่จะไปเที่ยวกับไอรีนใช่มั้ย ถึงทำให้กลุ้มใจ” ป๋อมถามตรงๆ เพราะแค่เรื่องเที่ยว ไม่น่าจะทำให้คนอย่างข้าวพองกลุ้มใจได้ “กูอาจให้คำแนะนำอะไรไม่ได้ แต่กูรับฟังได้นะ”
“ขอบใจ” หนุ่มตัวเล็กยิ้มมุมปากขำเพื่อนที่พยายามป้องกันการที่ข้าวพองจะกลับไปสู่โลกส่วนตัวอีกครั้ง
“ไอรีน เขาก็แค่พูดไปเรื่อยๆ แล้วกูก็รับปากเขาไปไม่ได้คิดอะไรมาก แต่อีกทางหนึ่งคือเรื่องของครู ที่กูขอให้เขาช่วยกูเรื่องพี่เพชร เขาก็ขอไว้ว่ากูต้องเลิกเที่ยวกลางคืน เลิกใช้ยา” ข้าวพองกอดอกเอนตัวพิงผนังอาคาร “เรื่องที่จะให้กลับไปบอกไอรีนว่าไม่ไปแล้วน่ะไม่ยากหรอก หลายครั้งที่กูก็เบี้ยวนัดเขาดื้อๆ แต่ครูชอบพูดอ้อมๆ เหมือนกูกำลังจะมีอันตราย กูก็สองจิตสองใจมันกึ่งอยากลอง แต่อีกใจก็กลัว”
ป๋อมไม่ติดใจเรื่องที่ข้าวพองขอให้เกียช่วยเรื่องพี่เพชรว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ทายใจเพื่อน “หมายถึงมึงอยากท้าทายด้วยการออกไปเที่ยวกับพี่สาวซะเลย วัดไปเลยว่าจะมีเรื่องมั้ย แต่ก็กลัวว่าถ้าครูรู้ เขาจะไม่ทำงานให้มึงอีก”
“เออ” ข้าวพองพูดความจริง “กูไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว วัดกันไปเลยว่าใช่ไม่ใช่ แต่เขาชอบขู่แบบนี้ แล้วยังมีเรื่องไทนี่อีก กูก็ เฮ้ย มันอะไรกันวะ กูระแวงนั่น กลัวนี่ นี่มันคือตัวกูจริงๆ หรือวะเนี่ย”
หนุ่มตัวเล็กลูบหน้าตัวเอง
“กูแม่งเหมือนคนบ้า”
“ไม่หรอกน่า” ป๋อมกอดไหล่เพื่อน “แต่เรื่องไปเที่ยวน่ะ กูว่า ถ้ามึงอยากไป มึงชวนครูไปกับมึงให้สิ้นเรื่องไปเลยเหอะ”
“สัด พูดง่าย เขายิ่งบอกว่ากูอายุไม่ถึง”
“ก็เออสิ” ป๋อมพูดกลั้วหัวเราะ “บอกเขาไปเลย เผื่อเขารู้ที่เที่ยว” เพื่อนที่ตัวสูงกว่ากันเกินคืบ หันมาถามตรงๆ “ตอนมึงไปกับพี่สาว มึงเล่นยาด้วยใช่ไหม”
ข้าวพองพยักหน้า ป๋อมก็ด่า
“ไปกับเพื่อนที่นี่ก็เล่นยา ไปกับพวกพี่สาวก็เล่นยา คนเยอะแยะรอบตัวมีให้มึงเลือกที่จะเดินตาม ทำไมมึงไม่เลือกที่ดีๆวะ” 
“กูไม่ได้ติดยานะ ไปถามพวกไอ้ไมเคิล ไอ้เบลคดูก็ได้”
“งั้นสิ่งแรกที่มึงนึกถึงเวลาไปกับพี่สาว หรือไปปาร์ตี้กับพวกไมเคิล คืออะไร”
ข้าวพองเงยหน้ามองเพื่อนแล้วหันไปมองทางอื่น
“มึงนี่นะ” ป๋อมโยกหัวเพื่อนเบาๆ “กูว่า ที่ครูเขาไม่อยากให้มึงเที่ยวน่ะ สาระสำคัญไม่ได้อยู่ที่เรื่องเที่ยว หรือเรื่องคน แต่เป็นเรื่องที่มึงใช้ยานี่แหละ ถ้าไอรีนไม่มีเรื่องยา เขาก็คงไม่ห้ามขาดขนาดนี้ บอกเขาไปตามตรงเลยดีกว่า ว่ามึงต้องการอะไร”
“แล้ว..เรื่องไทนี่”
“ไทนี่ก็ไทนี่ เรื่องของมันชีวิตของมัน เอาตัวมึงให้รอดก่อนเหอะ” ป๋อมบอก
“แต่มันโดนคนทำร้าย”
“มันบอกว่ามันโดนคนทำร้าย” เพื่อนตัวสูงกว่าพูดแก้ “แล้วยิ่งนานวันกูก็ยิ่งเชื่อในสิ่งที่กูเห็น ไม่ใช่สิ่งที่มันบอก” 
ข้าวพองส่ายหน้า “มึงไม่เข้าใจ ป๋อม กูน่ะอยู่ตัวคนเดียว มันก็ตัวคนเดียวเหมือนกัน ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง กูก็ไม่อยากปล่อยให้มันต้องอยู่ตัวคนเดียวอีก”
“มึงไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะข้าวพอง มึงมีกูกับแป๋ม มีน้องเบซซี่ มีพ่อ มีพี่เพียง แล้วก็ครูด้วย ทุกคนห่วงมึงทั้งนั้น”
“แต่ไทนี่ไม่มีใคร”
“แล้วมึงคิดจะไปเปลี่ยนแปลงเขาหรือไง ก่อนที่เขาจะมาเมืองไทยเขาเป็นยังไง เรารู้หรือไง”

แป๋มมักจะบอกว่าป๋อมเป็นคนพูดอะไรเรื่อยเปื่อย มักจะกระแนะกระแหนว่าป๋อมไร้สาระ ไม่เห็นมีอะไรที่บ่งบอกว่าคือคนที่เป็นที่ 1
มีเพียงแต่ข้าวพองที่รู้ว่า ป๋อมชอบที่จะแต่งตัวเป็นตัวตลก ทำเหมือนคนไม่จริงจัง แต่ข้างในเต็มไปด้วยความคิดดีๆ มากมาย
...ซึ่งมันกลายเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าวพอง รู้สึกด้อยอยู่เสมอเมื่ออยู่กับป๋อม
ป๋อมคิดได้และทำได้
ส่วนข้าวพองคิดได้ แต่สุดท้ายก็เลือกทำในสิ่งที่อยากทำอยู่เสมอ
ข้าวพองมองป๋อมแล้วคิดไปถึงเกีย
ทำไมเกียถึงไม่ชอบคนดีๆ แบบป๋อมนะ
ข้าวพองเคาะหน้าผากตัวเองทำให้ป๋อมสงสัย
“เป็นไร ปวดหัวหรือไง”
“เปล่า กูเริ่มเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาปนกันอีกละ”
“ไปเล่นบอลกันมั้ย เรียก Endorphins มาไล่ตัวปัญหากัน”
ข้าวพองยิ้มได้
...มึงนั่นแหละตัว Endorphins…

อีกฝั่งหนึ่งของมุมตึกหนุ่มฮ่องกงดวงตาเรียวเล็กกลอกตามอง ขณะที่เม้มริมฝีปากแน่น

*-*จบตอนที่ 19*-*

ผู้ต้องสงสัยมากมายแน่นอน เพราะนั่นคือประเด็นหลักของเรื่องนี้
แต่ถ้าคุณจะเชื่อใครสักคนในเรื่อง ก็ "เชื่อป๋อมกับเกียเหอะ" จริงๆ นะ มีแค่ 2 คนนี้แหละ

พบกันวันอาทิตย์นะครับ
.น้ำชา.

[puppyluv]

ช่ายยยยย
เรารักนายตรึมเลยป๋อม
แป๋มด้วยคน
เหมือนมีแม่มาเท้าเอวว่า 555
เชื่อพี่เกียไปเหอะ
แต่ขอแอบมีใจให้ไทนี่ (ที่เริ่ม เอ๊ะๆๆๆ ไรหว่าไทนี่ของเค้า)
บวกและเป็ดขอบคุณ
 

[dekying kukkig]

หง่าาาาา!!!!!..............นักเรียนของครูเป็นไรเนี๊ยะ มีความลับไรเย๊อะแยะ ปัญหามีไว้ให้แก้ไข ยิ่งถ้าได้ที่ปรึกษาเก่งๆ เหมือนครู ยิ่งทำให้ปัญหานั้น ๆ เล็กน้อยมากกกก เพราะงั้นรีบๆๆ เล่าให้ครูฟังดีกว่านะ เอาแบบเน้นๆ ด้วย


เพื่อนนักเรียนของครูคนที่ 1 #เพื่อนป๋อม นายเป็นที่ปรึกษาที่ดีมากๆ นายไม่ใด้แค่รับฟังหรือแนะนำไม่ได้อย่างที่พูดสักนิด ... นายเข้าใจเพื่อนนักเรียนขี้เหงาดีที่สุดเลยอ่ะ  ...จนบางทีแอบจิ้น ว่า เพื่อนสนิทคิดไม่ซื้อป่ะเนี๊ยะ ...แต่นายก็แนะนำได้ดีมาก ชอบที่นายพูด แต่เรื่องไปเที่ยวน่ะ กูว่า ถ้ามึงอยากไป มึงชวนครูไปกับมึงให้สิ้นเรื่องไปเลยเหอะ น่านนนนงายย ที่เราบอกว่า นายเป็นที่ปรึกษาที่น่ารักที่ซู๊ดดดด 

เพื่อนนักเรียนของครูคนที่ 2 #ไทนี่ มาแร้วววว เริ่มแร้ววววว เริ่มเปิดเผยความน่าสงสัย หวังว่านายจะไม่ใช้วิธีสกปรกมาต่อรองนะ 

ว่าแต่ คุณครู หายไปอ่ะ 

  Jivetea  เช่นเคย

[aehJTS]

กำลังจะสงสัย ป๋อม เจอเบรคหัวทิ่มเลย  "เชื่อป๋อมกับเกียเหอะ"

  คะ

[=นีรนาคา=]

หรือแป๋มนางจะเป็นลูกน้องเกียจริงๆ 555
บอกเลยเรื่องนี้ เชื่อเกียคนเดียว ฮ่าาาาาา

[nolirin]

เชื่อได้สองคนจริงๆสิินะ
แล้วสาวน้อยแป๋มล่ะ????
ไทนี่ทำตัวได้น่าสงสัยมากกกกกกกกกกกกกกก

[donutnoi]

คือเชื่อเกียคนเดียวมาตั้งแต่ต้นแล้ว 
ข้าวพองก็บอกครูไปเถอะ อย่าแอบไปเลย

[lizzii]

ป๋อมดูเป็นผู้ใหญ่มากกกก
ว่าแต่ความลับที่ข้าวพองเก็บไว้นี่มีเรื่องเพชรด้วยใช่มั้ยน๊า

[B52]

ความลับเยอะ ความน่าสงสัยแยะ

[MiSS-U]

ข้างพองนี่แหละตัวปัญหาที่สุดของเรื่อง 

เริ่มสงสารไทนี่

บวกเป็ด

 

[mystery Y]

ชอบป๋อม...

[malula]

ส่วนตัวเชื่อครูเกียอยู่แล้ว
ฟังที่ป๋อมพูดก็ได้ข้อคิดหลายอย่าง
แต่ถ้าข้าวพองยังดื้ออีกก็ไม่รู้จะว่าไง
บางทีก็อยากให้เจอเจ็บ ๆ เสียบ้าง จะได้จำเป็นบทเรียน

[piggyfree]

ชอบป๋อมกะแป๋มจัง  คนหนึ่งช่วยเบรคให้ข้าวพองฉุกคิด อีกคนช่วยพยุงอารมณ์ และให้ชี้ให้เห็นเหตุผล
ยังสงสัยไอริณ กะไทนี่ ส่วนนิรมลคงเป็นแค่คนโลภที่อยากได้สมบัติ
ขอบคุณมากสำหรับ คุณไจฟ์ และน้องน้ำชา ที่หาเรื่องมาให้บริหารสมอง
ไม่ได้เรื่องการวิเคราะห์ แต่เป็นการเดาล้วนๆ

[natalee22]

ข้าวพองมีความลับอะไรอีกหนอ ความลับเยอะจริงๆเลยนะ

ไทนี่ก็อีกคน ไม่น่าไว้ใจสุดๆ

[nongrak]

ข้าวพองเชื่อป๋อมเถอะ เราก็ว่าไทนี่ไม่น่าไว้ใจ

[๐๐ตะวัน๐๐]

ลึกลับซับซ้อนจริงๆ ข้าวพองได้เพื่อนดีน่ะเนี่ย

[eaey]

อ่านเสร็จ คิ้วขมวดยิ่งกว่าเดิม แต่ไทนี่นี่ยังไงๆ   

[pahpai]

ขนาดแป๋มยังเชื่อไม่ได้อีกหรอนี่ เดาคนร้ายตัวจริงต่อไป

[Yร้าย]

เชื่อหนูแป๋มด้วยได้ป่ะ....
ดูเหมือนไทนี่จะอ่านปากออกจริง ๆ ด้วยนะนี่....
พี่เกียรุกเร็ว ๆ อย่าอืดอาด...มัน..หึ๊ยยยย...หงุดหงิด...

[jiki]

รู้ก็รู้ว่าไม่ดี ทำไทถึงทำ
ก็อยากลองไง

คำพูดพวกนี้ มักทำให้ย้อนกลับมานึกเสียใจทุกครั้ง
เด็กหนอเด็ก

[little_nok]

ชักเบื่อๆ กับเด็กดื้อรั้นอย่างข้าวพอง
ข้าวพองนี่แหล ที่คิดอะไรไม่ได้ ไม่โต
นี่ขนาดว่ารับปากกันแล้ว รู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี ก็ยังทำ ดื้อจนระอา
รู้ว่าอันตราย ก็ยังดิ้นรนไปหาอันตราย
เขาเรียกว่า เด็กมีปัญหา หรือเปล่าคะนี่

[fangkao]

วัยว้าวุ่นสินะ อยากรู้อยากลองเป็นของธรรมดา คนขี้เหงาแบบข้าวพอง กำลังเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างอยู่รึเปล่า ที่เกียไม่ชอป๋อมเนี่ย เพราะัป๋อมแอบชอบข้าวพองอยู่ ความจริงไทนี่อาจไม่ร้ายก็ได้และกำลังแอบชอบป๋อมอยู่ เย้ย!!!!!!!! โคตรเดาเลย 5555 เอาเป็นว่าเชื่อแป๋มและเกียดีกว่านะ ภาษีดีกว่าทุกคนเลย 555

[Love U All]

ป๋อมแป๋มเป็นเพื่อนที่น่าคบอ่ะ ความคิดน่านับถือมาก
ส่วนข้าวพองก็ช่างเป็นคนอยากรู้อยากเห็น รู้ว่าเสี่ยงก็อยากลอง
เด็กดื้อแบบนี้ ต้องให้เกียจัดการเนอะ หุหุ

ส่วนตอนท้าย หลังจากไอรีน ไทนี่ก็เพิ่มคะแนนความน่าสงสัยเพิ่มอีกแล้วสิ

[dahlia]

ยิ่งอยากรู้เรื่องไทนี่เข้าไปใหญ่ น่าสงสัยๆๆๆ