หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[jojobuffy]

อยากเป็นเม้น ที่ 900 อ่ะ ><

[Love U All]

ยิ่งใกล้จะสาวถึงตัวผู้บงการใหญ่  ก็ยิ่งตื่นเต้นและลุ้นขึ้นเรื่อย ๆ
ขออย่างเดียวอย่าให้ฝั่งเกีย/ข้าวพองมีใครตายอีกเลยนะ  แค่นี้ก็เศร้าพอแล้วอ่ะ
ตอนท้าย  สุดท้ายเกียก็แพ้ทางข้าวพองจนได้เนอะ  ไม่รู้ว่าการที่เกียยอมให้พองไปด้วย
จะเป็นผลดีรึผลเสีย  แต่เชื่อมั่นว่าข้าวพองจะปลอดภัยที่สุดก็คือตอนอยู่ข้าง ๆ เกีย

[INK@PANTIP]

ชอบจังที่พี่สอนน้อง คนแต่งเก่ง มากกก ยกนิ้วให้ค่ะ

[gayraygirl]

เรื่องราวเริ่มคลี่คลายแล้ว อีกนิดก็จะจัดการได้แล้วใช่ไหม 

[cinquain]

อ่านไปลุ้นไปจริงๆเรื่องนี้!

[nolirin]

มารอ

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 37

ประตูหน้าบ้านเปิดกว้าง ตู้ยามไม่มียอดยิ่ง ที่โรงรถไม่มีธีระ รถของอัคราจอดอยู่ข้างรถที่ข้าวพองใช้ และมีรถอีกคันที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร  เมื่อมองเข้าไปไม่เห็นอุบล กับเด็กรับใช้อีกคน
ข้าวพองจับข้อมือของเกียไว้แน่น จนเกียหันมาถาม
“ไหวไหมครับ”
มาถึงขั้นนี้แล้ว ถอยไม่ได้แล้ว “มีคนมารออยู่ เราเป็นเจ้าของบ้านจะหนีได้ไง”
สีหน้าของข้าวพองกลับซีดเซียวเมื่อก้าวลงจากรถ
เกียล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดปุ่มเพียงปุ่มเดียว กวาดตามองไปรอบตัวชนิดที่ไม่ยอมให้มีอะไรรอดสายตาไปได้
ข้าวพองได้แต่มองตาม เตรียมพร้อมที่จะทำตามคำสั่ง
เมื่อเกียหันมามองถึงได้เห็นดวงตากลมโตแดงเรื่อกำลังมองอยู่
“พร้อมนะ” ถามย้ำกันอีกครั้งเพื่อสร้างความแน่ใจ

เมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน
คนที่รออยู่เป็นสตรีที่ยากจะคาดเดาอายุที่แท้จริงได้ เยื้องไปด้านหลังคือชายในชุดสีดำยืนตัวตรงท่าทางเตรียมพร้อม
“นวลพรรณ” ข้าวพองบอก
เกียจำเธอได้จากภาพถ่าย

และเมื่อมองต่อไปที่ห้องรับประทานอาหาร อัคราพ่อของข้าวพองนั่งอยู่ ด้านข้างมีชายร่างใหญ่อีกคนยืนประกบอยู่
ข้าวพองมองพ่อแล้วหันไปมองเกียที่มีท่าทีเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติ

ข้าวพองไม่รู้ว่าก่อนที่จะแยกกัน แอนดรูว์อยู่กับอัครา แต่ตอนนี้แอนดรูว์ไม่อยู่ แล้วแมรี่ที่ให้อยู่กับมโหธรก็ขาดการติดต่อ 
แต่รู้ว่ายังมีไอรีน กับ นิรมลที่ไม่รู้ที่มาที่ไป
ดังนั้นต่อตอนนี้กำลังอยากอาละวาดไล่ออกไปให้พ้นบ้านเหมือนที่เคยทำ หรือไม่ก็ถามอะไรโง่ๆ อย่าง มาทำไม แต่สุดท้ายก็ยืนนิ่ง
ในสมองค่อยๆ เรียงลำดับเรื่องที่จะต้องทำอย่างที่เกียสอนอยู่เสมอ

เมื่อเธอพูดออกมา สำเนียงของเธอกลับค่อนไปทางอเมริกันมากกว่าจีน 
“หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วหรือ”
ข้าวพองพูดขัดขึ้น “พูดไทยชัดนะ”
หญิงสาวยักไหล่ และเมื่อยกยิ้มมุมปาก เกียก็แน่ใจว่า นี่เป็นใบหน้าที่ผ่านการศัลยกรรมมา
ข้าวพองไม่ใช่คนที่มีความอดทนมากนัก ยิ่งเมื่อต่างคนต่างก็รู้กัน แม้จะไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมดก็ตาม
แต่เป้าหมายต่อไปคือ อัครา
“ผู้หญิงคนนี้บังคับให้พามา หรือเสนอตัวพาเขามาเอง”
“ข้าวพองครับ” เกียดุ จะอย่างไรนั่นก็พ่อนะ

อัครา ยกมือขวาขึ้น รู้สึกอ่อนใจท่ามกลางความเครียด
...มันเอาแต่ใจ จนไม่สนใจว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน...
“เขาบังคับมา โดนไอ้หมอนี่คุมอยู่ไม่เห็นหรือไง”
นักธุรกิจอาวุโส เลียนแบบคำพูดของลูกชายคนเล็ก
“สมน้ำหน้า จะมีเมียใหม่ทั้งที ไม่รู้จักดูให้ดี” ข้าวพองยังไม่หยุด
คราวนี้อัคราส่ายหน้าทั้ง ขอยอมแพ้โดยปราศจากคำพูด

นวลพรรณ พูดขึ้น “งั้นก็ทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น ฉันต้องการเพชรที่แม่เธอได้มาจากลอนดอน ไปเอามา”
เกียเคยสอนแล้วว่า ถ้าเจอเรื่องแบบนี้ต้องทำอย่างไร ทั้งยังมีประสบการณ์จากการที่ต้องเป็นตัวประกันของไทนี่
ดังนั้นสิ่งแรกที่ข้าวพองทำ คือการถ่วงเวลา .....

“ยังไปเอามาไม่ได้หรอก เธอต้องคุยกับเราและเธอต้องตอบคำถามเราก่อน”
นวลพรรณหัวเราะน้ำเสียงหยียดหยาม  “ขั้นตอนสุดท้ายของคนใกล้ตาย”
ข้าวพองขยับปากเพียงนิดเดียว มีเพียงเกียที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่ได้ยินเสียง
“เดี๋ยวก็รู้”
ถึงเวลาที่ข้าวพองจะใช้ความสามารถพิเศษให้เต็มที่
นั่นคือ…
สร้างความวุ่นวาย สร้างความเสียหาย และทำให้ทุกอย่างมันพังพินาศไปด้วยกันทั้งหมด
เกียจะยอมหรือเปล่าไม่รู้
แต่มันถึงเวลา!
“มีหลายคำถาม อันแรกก่อน เธอฆ่าแม่เราใช่ไหม”
ไม่น่าเชื่อว่านวลพรรณพยักหน้า
“แล้วพี่เพชรล่ะ”
นวลพรรณพยักหน้าอีก
“โง่หรือเปล่า” ข้าวพองชี้หน้า จนทั้งเกีย ไปจนถึงอัครายังแปลกใจ อารมณ์นี้ข้าวพองน่าจะร้องไห้โวยวายเมื่อเจอคนฆ่าแม่กับพี่สาว แต่เจ้าตัวกลับถามอีกฝ่ายแบบนี้
“พี่เพชรน่ะ งกจะตาย ทุ่มเงินอีกหน่อยยังไงเขาก็ต้องขายให้อยู่แล้ว”
“ก็คิดว่าอย่างนั้น แต่ฉันเบื่อที่จะรอ” นวลพรรณตอบเรื่อยๆ อย่างคนที่เป็นต่อ “พี่ชายฉันคุยเรื่องเพชรกับแม่เธอ แต่แม่เธอไม่ขาย เราก็เลยส่งไอรีนมา แต่แทนที่พี่สาวของเธอจะกลัว กลับทำไม่รู้ไม่ชี้จนเรื่องถึงศาล ฉันเบื่อก็เลยให้ฆ่าพี่สาวเธอ”

ข้าวพองโกรธจนมือเย็น
สรุปง่ายๆ ว่าผู้หญิงคนนี้ส่งไอรีนมาชี้เป้าฆ่าแม่กับพี่เพชร....

“แล้ว...ไอรีนกับนิรมล”
เวลาที่โกรธมากๆ ข้าวพองจะต้องอาละวาดให้สุดฤทธิ์ แต่เมื่อพยายามกดความโกรธนั้นไว้ แล้วพยายามเค้นคำถามออกมา เสียงที่สั่นเครือ ดวงตาแดงก่ำ กลับทำให้นวลพรรณเข้าใจผิด
“นิรมลน่ะก็แค่ให้ช่วยดูๆ ของที่บ้านนี้ให้ ป่านนี้จะหนีไปไหนแล้วไม่รู้” หญิงสาวทำท่าทางไม่สนใจ แล้วชี้ไปทางด้านหลังของข้าวพอง “ส่วนไอรีน ถามเขาเองก็แล้วกัน”
ข้าวพองหันไปมองหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในบ้าน
เธอไม่ได้แต่งตัวจัดจ้านเหมือนที่เคยพบเจอกัน ครั้งนี้เธอสวมกางเกงยีนกับเสื้อยืดคอกลม
ในใจไม่ได้เหลือความรู้สึกใด นอกไปจากความรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ ฆ่าแม่ พี่เพชร และแป๋ม
แต่เมื่อเกียจับข้อมือไว้ ทำให้ข้าวพองควบคุมตัวเองได้ดีขึ้น
“ทั้งแม่ พี่เพชร แล้วก็แป๋ม”
ไอรีนพยักหน้ายอมรับ
แล้วข้าวพองก็ถามคำถามที่น้ำเน่าที่สุดในชีวิต “ที่ผ่านมา ไอรีนดีกับพองก็เพราะเพชรนั่นน่ะหรือ ไม่เคยชอบพองบ้างเลยหรือ”
ไอรีนดูลำบากใจ “ฉันชอบข้าวพองนะ ถึงฉันจะเป็นคนให้ยากับข้าวพองหลายครั้ง แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการที่ไทนี่ใช้ยากับข้าวพอง”

ในความคิดของข้าวพอง การกระทำของไอรีนกับไทนี่ไม่ต่างกัน
แต่ในความคิดของเกีย ยาที่ทั้งคู่ใช้กับข้าวพองมีระดับความรุนแรงต่างกัน และแม้ไอรีนจะรู้ว่าเมื่อใช้ยาแล้วข้าวพองจะหลับ ต่อให้พยายามซักถามอย่างไรก็ไม่ได้ผล เธอก็ยังยื้อเวลาต่อไปเรื่อยๆ ด้วยยาตัวเดิม
และเพราะไอรีนใช้เวลากับข้าวพองนานเกินไป นวลพรรณถึงต้องส่งไทนี่เข้ามา
ยาของไทนี่มีความรุนแรงมาก จนทำให้ข้าวพองเกิดอาการสับสนงุนงงอยู่เสมอ
....โชคดีที่ตลอดเวลาที่อยู่โรงเรียน ป๋อมกับแป๋มไม่เคยห่างจากข้าวพอง ทำให้แม้ไทนี่จะหยอดยาให้ข้าวพองได้สำเร็จแต่ไม่มีโอกาสซักถามเรื่องเพชร….
แม้แต่ในวันที่แป๋มตายไปแล้ว และป๋อมต้องไปจัดการงานศพของน้องสาว คนที่อยู่กับข้าวพองตลอดเวลาก็ยังเป็นเบซซี่

“ 2 คนนี้ขัดกันเพราะเรื่องของเธอตลอดเวลา” นวลพรรณบอก
“แล้วแป๋มล่ะ”
“นั่นเป็นเรื่องเดียวที่พวกเขาไม่ทะเลาะกัน แต่แย่งกันลงมือ” หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หรูพูดอีกครั้ง “เด็กนั่นลืมไปว่า เรื่องที่อ่านหนังสือต่างจากการพบกับพวกเราโดยตรง เธอไปรู้เรื่องของไอรีน กับ ไทนี่มาจากไหนไม่รู้  แต่พอเธอข่มขู่ ว่าจะเปิดโปง ไอรีนก็เลยจัดการเธอเสีย”
“แค่นี้เอง”
“ไอรีนและไทนี่ ต่างก็พูดเหมือนกันว่า แฝดป๋อมแป๋มเป็นคนฉลาดมาก หากพวกเขาเริ่มสงสัย เราไม่ควรปล่อยไปก่อนที่จะได้เพชรมา”

...เป็นเหตุผลที่ ไม่มีความเป็นเหตุผลเลยสักนิด แป๋มแค่สงสัยแล้วก็พูดออกมา คนพวกนี้ก็ฆ่าเธอแล้ว...
ความโกรธมันคงล้นออกมาจนเกียต้องเพิ่มน้ำหนักมือที่จับข้อมือขาวไว้
ไอรีนก็มองเห็น
“เราไม่ได้อยากทำอย่างนั้น แต่คำถาม ความสงสัยของแป๋มกำลังจะทำให้ทุกคนเดือดร้อน”

...สรุปว่าเพราะแป๋มฉลาดเกินไป ทำให้ต้องตายหรือไง...

นวลพรรณยังพูดต่อไป “ตอนที่พ่อของไทนี่จัดการป๋อม ยังคิดว่าไม่น่ารอด แต่ก็กลับรอดมาได้”

ข้าวพองก้มหน้าสวมบทบาทผู้ผิดหวังต่ออีกนิด
“จะเอาเพชรใช่ไหม”
คำถามนี้ของข้าวพองทำให้นวลพรรณลุกขึ้น แต่ข้าวพองชี้ไว้
“รออยู่ที่นี่แหละจะไปเอามาให้”
“ไม่ เด็กแสบแบบเธอไม่มีทางเอาเพชรมาให้ฉันง่ายๆ หรอก”
“เราก็ไม่เคยอยากได้เพชรนั่น” ข้าวพองชี้ไปที่อัครา “แล้วให้คนคุมพ่อไว้แบบนั้น เราคงตุกติกได้หรอกนะ”

ยังไม่ทันที่จะทำอะไรต่อไป มีรถแล่นเข้ามาจอด ข้าวพองหันไปมอง
และพอเห็นว่าคนที่ลงมาจากรถคือมโหธร กับรองขจร และหมวดมานพ
ข้าวพองก็ต้องหันไปมองหน้าเกีย
อดีตนายตำรวจอังกฤษ มีแววตาที่เครียดกว่าเดิม เพราะคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแมรี่ และมันก็อาจเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแอนดรูว์เหมือนกัน

ข้าวพองหน้าเสีย
ก่อนนี้คิดว่าพอจะมีโอกาสที่เกียจะช่วยข้าวพองกับอัคราได้
จากที่คิดว่า อย่างไรคราวนี้ข้าวพองต้องเอาคืนคนที่ฆ่าแม่กับพี่สาวให้ได้
แต่ตอนนี้ความหวังริบหรี่เหลือเกิน
เพราะเกียยังต้องช่วยมโหธรอีกคน ขณะที่มีปืนเพิ่มมาอีก 2 กระบอกจากรองขจร และหมวดมานพ
แถมทันทีที่พบกัน มโหธรยังบอกเกียทันที
“แมรี่ถูกยิงที่ลานจอดรถ ผมไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

เกียเพียงแค่พยักหน้า ขณะที่ประเมินสถานการณ์ปัจจุบัน ที่ยังเหลือแอนดรูว์ เพราะอัครากำลังทักลูกชายคนโต และถามว่าได้รับอันตรายอะไรหรือไม่
มโหธรส่ายหน้า หันมาถามน้องชายคนเล็ก
“ข้าวพอง เป็นไงบ้าง”
ทั้งที่ใบหน้าแทบไร้สีเลือด แต่ข้าวพองก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร
หมวดมานพบังคับให้มโหธรไปอยู่กับอัคราในห้องรับประทานอาหาร
“เกีย..” ข้าวพองเรียกเบาๆ เพราะสถานการณ์ตอนนี้ แทบไม่มีทางเอาเพชรออกจากบ้านนี้ไปสถานทูตลอนดอนได้เลย

“ถ้ามิสซิสจางต้องการจะขึ้นไปเอาเพชรด้วยกันก็เชิญครับ”  เกียเรียกชื่อเดิมของนวลพรรณ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ แบบที่ข้าวพองไม่เคยได้ยินมาก่อน “ส่วนคนอื่นๆ รบกวนรออยู่ที่นี่น่าจะดีกว่า”
“ไม่” รองขจรพูดขึ้นเป็นครั้งแรก “ฉันต้องการขึ้นไปด้วย”
อดีตนายตำรวจอังกฤษยิ้มมุมปากเพียงนิดเดียว แล้วผายมือให้นวลพรรณ และรองขจรเดินนำขึ้นไป ส่วนตัวเองยังคงจับมือของข้าวพองไว้เช่นเดิม

การที่ข้าวพองหันกลับไปมองอัครา มโหธร ก่อนที่ก้าวขึ้นบันไดบ้านไป มันมีความหมายว่าเป็นห่วง ส่วนการมองไอรีนไม่ได้มีอะไรมากกว่าการที่เธออยู่ในระยะสายตาที่มองผ่าน
แต่คนที่ไม่ได้รู้จักข้าวพองอย่างนวลพรรณ และรองขจรกลับคิดว่าหนุ่มน้อยกำลังอาวรณ์หญิงสาวรุ่นพี่
ทุกความคิดของคนที่ไม่ได้รู้จักข้าวพอง ล้วนแต่วนเวียนอยู่กับเรื่องของข้าวพองกับไอรีน
มีแต่เกียที่รู้ว่า ข้าวพองมีคำถามที่อยากถามไอรีน แต่ไม่ใช่ความรู้สึกดีๆ หรือเสียดายอย่างแน่นอน
“ไหวไหมครับ” เกียก้มลงถาม
ข้าวพองกำลังจะส่ายหน้า แต่กลับบอกความจริงว่า รู้สึกเหนื่อยมาก
“อีกนิดเดียว ก็จะจบแล้ว”
ข้าวพองสบตาสีฟ้าเข้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจแล้ว กัดฟันเดินต่อขึ้นไปจนถึงชั้นบน ตรงเข้าไปในห้องนอนใหญ่ของอัครา

จากประตูห้องนอน 4 ก้าวถัดไปทางขวามือคือประตูห้องน้ำ และโต๊ะกระจก ที่มีรูปภาพครอบครัววางอยู่บนโต๊ะ
ส่วนทางซ้ายมือคือเตียงนอนใหญ่ที่มีผ้าคลุมเรียบร้อย เช่นเดียวกับฉากกั้นที่เคยใช้กั้นระหว่างเตียงนอนกับโต๊ะกระจก ในตอนที่พวงเพชรยังอยู่ แต่เมื่ออัคราไม่ได้นอนที่นี่แล้ว มันก็เลื่อนไปบังตู้เสื้อผ้าแทน

ข้าวพองได้ยินเสียงดังมาจากชั้นล่าง ยังไม่ทันจะคิดว่ามันคือเสียงอะไร เกียก็ดึงความสนใจของทุกคนด้วยการชวนนวลพรรณคุย
“ถ้าวันที่คุณอัคราพามาบ้านแล้วข้าวพองไม่ขัดขวาง คุณก็คงได้อยู่ห้องนี้ และไม่ต้องมีคนตายมากขนาดนี้”
“เธอก็ไม่จำเป็นต้องมารับงานนี้”
เกียยักไหล่ “แต่อย่างไรเราก็ต้องพบกันที่อื่นอยู่ดี”
นวลพรรณหันมามองหน้าเกียตรงๆ “เธอคือตำรวจคนที่ฆ่าเหลียง”
“พี่ชายของเหลียง และลูกชายของเขาคนที่เราเรียกว่าไทนี่ด้วย” เกียยิ้มเย็น

ข้าวพองที่ยืนอยู่ข้างๆ ก้าวถอยช้าๆ ตามที่เกียสั่งไว้ก่อนที่จะเข้าบ้าน เมื่อคำพูดของเกีย คือคำประกาศว่าจะไม่ยอมให้เพชรให้คนคู่นี้ไปโดยง่าย

มีเพียงรองขจรที่ไม่สนใจความขัดแย้งในอดีต ที่พยายามเร่งให้ข้าวพองเอาเพชรออกมาแต่นวลพรรณยกมือห้าม
“เธอกล้ามากที่บอกกับฉันต่อหน้าแบบนี้”
ดวงตาของเกียแข็งกร้าวขึ้น “ผมยืนอยู่บนกฎหมาย” หันไปท้าทายรองขจร “คนที่หยิบอาวุธก่อนคือคนแพ้”
เสียงหัวเราะเหยียดหยามของรองขจรขัดหูของข้าวพองอย่างแรง แต่เด็กหนุ่มยังคงก้าวถอยไปทางประตูห้องน้ำ ที่อยู่ถัดจากโต๊ะกระจก
วินาทีที่ข้าวพองก้าวเข้าไปในห้องน้ำ รองขจรก็หยิบปืน
หนุ่มตัวเล็กปิดประตูแล้วรีบลงไปอยู่ในอ่างอาบน้ำ ถึงจะรู้ว่าไม่ได้ล็อกห้อง แต่ก็ไม่กล้าที่จะลุกขึ้นมาอีก ได้แต่ฟังเสียงที่ด้านนอกที่มีทั้งเสียงปืน การต่อสู้ที่ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เสียงร้องตวาดของรองขจร เสียงกรีดร้องของนวลพรรณ

ถัดมาคือเสียงของเกียที่ด้านนอกห้อง
“อย่าเพิ่งออกมาจนกว่าพี่จะพูดว่า ไปลอนดอนกัน เข้าใจไหมครับ”
ข้าวพองกำลังจะลุกออกมาจากอ่างอาบน้ำ ส่งเสียงตอบรับไปทั้งที่เข้าใจครึ่งๆ ว่า เกียบอกว่าอย่าเพิ่งออกมา อีกหลายวินาทีถัดไปถึงได้เข้าใจว่า เกียบอกรหัสลับ
“ต้องรอจนกว่าเกียจะบอกว่า ไปลอนดอนกันใช่ไหม ใช่สิ”
ข้าวพองบ่นกับตัวเอง
หลายวันมานี้พบเจอกับอะไรมากมายจนอ่อนล้าทั้งร่างกายและสมอง
ถ้าเป็นข้าวพองในเวลาปกติ ต้องรีบลุกออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอก แต่ตอนนี้กลับวิ่งไปล็อคประตูห้องน้ำแล้วกลับมานอนขดตัวอยู่ในอ่าง
ได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเอง
เวลาผ่านไปนาน ได้ยินเสียงพูดคุยที่ด้านนอกรวมถึงเสียงของเกีย แต่เสียงนั้นเบาจนจับความไม่ได้ และเกียก็ยังไม่พูดรหัสให้เปิดประตู
จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตู “ข้าวพองครับ ไปลอนดอนกัน” ข้าวพองแทบกระโดดออกมาเปิดประตู
“เป็นไงมั่ง”
หนุ่มตัวเล็กถามขณะที่กวาดตามองไปรอบห้อง ไม่เห็นทั้งนวลพรรณและรองขจร แต่ยังมีคราบเลือดอยู่ที่พื้น
“เกีย....”
“พี่จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องเป็นกังวล”
ข้าวพองพยักหน้า เข้าใจความหมายของประโยคที่เกียพูด แต่ต้องถามคำแปลอีกครั้ง
“พองต้องเอาเพชรออกมาใช่ไหม”
“ครับ” เกียบอก “คุณอัครา กับคุณมโหธรรออยู่ข้างล่าง”
“ทำไมเขาไม่ขึ้นมา”
เกียยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ “เราควรต้องลงโทษพวกเขา ที่ทำให้ข้าวพองต้องเสียเพื่อน และตกอยู่ในอันตราย”

หนุ่มตัวเล็กหัวเราะเบาๆ แล้วหันไปมองที่โต๊ะกระจก
เกียยืนหันหลังให้ข้าวพอง ดวงตาสีเข้มจ้องมองประตูห้องนอน
ท่าทางที่ยืนตัวตรง กางขาเล็กน้อย ทั้งเอามือไขว้หลังแบบนี้ ดูเป็นทางการจนข้าวพองต้องกลับมาเครียดอีกรอบ
“เกีย มีอะไร”
…ไหนว่าเรียบร้อยแล้ว....
“ไม่มีอะไรครับ ข้าวพองเอาเพชรออกมาเถอะ” เกียบอกทั้งไม่หันมามอง
“แล้วทำไมต้องยื่นอย่างนั้น ไม่ดูหรือ”
“ไม่ครับ มันคือความลับ” 

ข้าวพองเข้าใจความคิดของเกีย ว่าบางสิ่งบางอย่างควรเป็นความลับตลอดไป
แต่ไม่มีความลับอะไรที่มันสำคัญอีกแล้วในเวลานี้
“หันมาเถอะ เกียทำอย่างนั้น มันยิ่งเครียด”
เกียหันมาตามที่ข้าวพองบอก แต่พอข้าวพองยืนอยู่หน้ากระจกเกียก็หันไปทางอื่น
“เกียหันมามองพองด้วย”

ข้าวพองเลื่อนรูปภาพครอบครัวมาบังมุมขวาล่างของกระจก เลื่อนรูปภาพออก แล้วทาบฝ่ามือให้อยู่ภายในกรอบของรูป
มีเสียงสัญญาณแหลมเล็กดังขึ้นเบาๆ ตามมาด้วยเสียงคลิ๊ก บานกระจกที่ปิดสนิทแง้มออก ภายในช่องแคบเล็ก หลังกระจกคือกล่องใบเล็ก ข้าวพองเปิดกล่องหยิบกุญแจออกมา แล้วถือไปห้องนอนของตัวเอง
“เดิมแม่เก็บกล่องอีกใบไว้ในห้องนอนใหญ่ แต่พี่เพียงเปลี่ยนที่เก็บกล่อง”

....นั่นคือเหตุผลสำคัญที่ผู้ต้องสงสัยทุกคนตรงมาที่ห้องนี้....

“ตอนที่ไอรีนมอมยาพอง พองคงบอกที่ซ่อนเดิมไป เมื่อพวกเขามาหาที่ห้องนี้ ถึงได้ไม่เจออะไร”
“ดีแล้ว ที่คุณเพียงไม่ยอมบอกที่ซ่อนใหม่ให้ข้าวพองรู้”
“พี่เพียงเพิ่งบอกตอนที่อยู่โรงพยาบาล เขาบอกไว้ว่า ถ้าเขาตายก่อนที่จะกลับมาเอากล่องนี้ พองก็ยังเอามันออกไปได้”
บอกให้เกียรื้อที่นอนออก งัดแผ่นไม้กระดานออกมา ยังมีกล่องอีกใบอยู่ใต้เตียง ข้าวพองใช้กุญแจไขออกมาง่ายๆ แล้วหยิบกล่องเล็ก ขนาดฝ่ามือของข้าวพองออกมา
“คราวนี้ ไปเปิดที่สถานทูตดีกว่า”
เกียเห็นด้วย ข้าวพองส่งกล่องให้เกียถือไว้
“ฝากเกียไว้ก่อนนะ เพราะขั้นสุดท้าย ไม่ควรเปิดที่นี่”
จากประสบการณ์ เกียรู้สึกหวั่นใจ “มันอันตราย พี่หมายถึงวิธีเปิดมันเป็นอันตรายต่อชีวิตของข้าวพองไหมครับ”
ข้าวพองยิ้มไม่เปิดปาก ขณะที่ส่ายหน้า
“ข้าวพองครับ ถ้ามันอันตราย”
“จากที่พองเจอตั้งแต่แม่ได้เพชรนี้มา จนถึงวันนี้ ต้องถือว่าขั้นตอนสุดท้ายนี้ ไม่อันตรายเลยสักนิด” ข้าวพองหยุดคิดแล้วบอกเงื่อนไขสุดท้ายของการเปิดกล่อง “ถ้าเปิดกล่องนี้อย่างไม่ถูกต้องมันจะมีกรดไหลลงไปอาบเพชร ถ้าเราหยิบเพชรขึ้นมามันก็จะกัดมือเราไปด้วย”
 
เกียรีบเก็บกล่องไว้กับตัวจนข้าวพองยิ้มได้ “ต้องเปิดผิดเท่านั้น ตอนนี้ไม่เป็นไรหรอก”
“มันอาจรั่วออกมาก็ได้ น่าจะบอกก่อนว่ามีกรดเลี้ยงอยู่ พี่จะได้หยิบมันออกมาเอง” จากนั้นหันไปเก็บกล่องใบใหญ่จากใต้เตียง แล้วกลับไปหยิบกล่องกุญแจจากห้องนอนของอัครามาใส่ไว้ ส่งให้ข้าวพองถือ
“พี่จะเก็บของจริงไว้จนกว่าจะถึงสถานทูต แต่ข้าวพองจะต้องถือกล่องนี้ไว้”
แม้จะรู้ว่ากล่องนี้เป็นกล่องลวง แต่ข้าวพองก็ยังตื่นเต้น
เหลือระยะทางอีกไม่มากนัก เพชรก็จะกลับไปสู่เจ้าของที่แท้จริงสักที

…จบตอนที่ 37...
ขอบคุณมากครับที่ช่วยผลักช่วยดัน
ตอนหน้าวันอังคารจบละนะ
เฮ้อ......

[natalee22]

เฮ้อออออออออออออออ ในที่สุดก็คลี่คลายไปได้เสียที

ตอนนี้ข้าวพองเก่งมาก ไม่ดื้อไม่รั้น ทำตามที่เกียสอนไว้ทุกอย่าง

ตอนหน้าจะจบแล้ว ใจหายจัง ขอฉากหวานๆของสองหนุ่มพอให้กระชุ่มกระชวยได้ไหมคะ อิอิ

[cinquain]

โห ซับซ้อนแม้กระทั่งการเปิดเอาเพชร!
อยากรู้ด้วยว่าเกิดอะไรที่ชั้นล่างระหว่างที่ชั้นบนชุลมุนกัน
รอวันอังคารค่ะ 

[bluesky]

   
     
         เกียเท่ห์มาก  อยากรู้ว่าจัดการรองขจรยังไง(เบื่อตำรวจมาเฟีย)  แล้วใครมาเป็นกองหนุนให้เกีย...

[fangkao]

ขอให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่คาใจ นวลพรรณกับรองขจรตายแล้วใช่ไหม จะจบแล้วแต่ทำไม มันเหมือนยังไม่จบล่ะ ห้ามจบแบบหักมุมนะ ออกตัวไว้ก่อนเลย เย้ย!!!!!!! เหมือนจะคิดเองเออเองเลยอ่ะ 555 รอตอนจบดีกว่า

[aehJTS]

ข้าวพองทำได้ดีในตอนนี้ทั้งควบคุมอารมและเบี่ยงความสนใจ
ตอนนี้ยากรู้มากคือใครอยู่และใครตายบ้าง

  คะ

[B52]

ตื่นเต้นๆ วิธีการมันเยอะจนเหนื่อย

[MiSS-U]

มันช่าง...

เหมือนจะคลี่คลาย  แต่มันมีบางอย่างให้รู้ว่ายังไม่เรียบร้อย
เพราะยังมีคำถามว่านวลพรรณ  รองขจร  ไอรีน  อยู่ไหน  เกิดอะไรขึ้นกับคนทั้งหมดนี้
ช่วงที่ข้าวพองอยู่ในห้องน้ำ  หรือว่าไอรีนจะกลายเป็นสายให้เกีย 
หักหลังพวกที่เหลือ  แล้วพ่อกับพี่ชายของข้าวพองล่ะ  เป็นไง

มีคำถามยันตอนสุดท้ายจริงๆ  รอๆๆๆๆ

บวกเป็ด

 

[pahpai]

แอบหวังว่าทั้งแมรี่แซะแอนดรูยังรอด และพาพวกมาจัดการพวกชั้นล่างไปแล้ว

จะจบแล้ว ลุ้นๆกับตอนจบ

[malula]

ลุ้นระทึก คลี่คลายความสงสัยไปหลายเปราะ
ข้าวพองทำดีมาก เพราะเกียสอนมาดีสินะ

[วัวพันปี]

 :mc4:ใกล้ถึงวันที่เราจะรู้ความจริงแว้วววววว

[piggyfree]

อ่านไปแบบ ใจหายใจคว่ำมาก
ลุ้นซะเหนื่อยเลย 
ขอบคุณคะไจฟ์ กะ น้องน้ำชานะคะ

[mystery Y]

ตอนหน้าไปลอนดอนกันใช่ไหม?

[dekying kukkig]

อีกตอนเดียวจะจบ      #งานเศร้าบังเกิด

หมาไม่พิการนิหน่า...ยังคงไว้ลายได้ไม่เสียชื่อ

/วิธีการซ่อนเพชรที่ซับซ้อน และวิธีการเปิดที่ไม่ธรรมดา โอ!!! แลกกับตัวเองตัองตาย  มันอาจจะนานจนข้าวพองพลาดในการเปิดเพราะไม่ได้เปิดบ่อยๆ .... เอาล่ะในเมื่อความหวานไม่มีดีนัก จัดไปใหัดาร์คสุดๆ กัน /
ไอ้บรรทัดข้างบนนั่น มันคือฝัน

ส่วนตอนนี้ นักเรียนดูมีความคิดอ่านที่ดีมาก เชื่อฟังคุณครูแบบนี้แหล่ะ ดีแล้วนะจ๊ะ 

อยากขอบคุณนักเขียนที่เขียนให้เราอ่านมานาน >>> ยังไม่ใช่ตอนจบ แต่ขอขอบคุณไว้ก่อน

[nolirin]

จะจบแล้ว จะมีโค้งหักศอกอยุ่ข้างหน้าอีกไหมนะ
ลุ้นๆๆๆ

[little_nok]

ยังไม่คลี่คลาย รอตอนจบเลยทีเดียว  ซับซ้อนเกินคาดเดา

[lizzii]

เกียยังเชื่อใจได้อยู่ใช่มั้ย
ระแวงไปหมดแล้วตอนนี้

[JustWait]

/อนู่ดีๆก็ระแวงเกียค่ะ...

[puppyluv]

ซัมเดย์จริงๆ
เหมือนจะคลี่คลายผู้ร้ายตายหมด
แต่ตงิดตรงเกียนี่ล่ะ
ลุ้นตอนหน้าตัวโก่ง
 
บวกและเป็ดขอบคุณ

[Ginseng]

ครั้งหน้า คงได้รู้ความเป็นไปของหลายคน ทั้งแมรี่และแอนดูร์ และคนชั่วทั้งหลาย

ลุ้นต่อไปค่า

[Gohan]

โห ขบวนการคนร้ายนี่มันอะไรกัน
น่าสงสารทั้งอัคราทั้งมโหธร เลี้ยงงูพิษไว้กับตัวชัดๆ
พี่เกียจับเข้าคุกยกยวงให้หมดเลย
จบเรื่องนี้ คนดีเหลือกี่คน แมรี่กับแอนดูรว์ยังอยู่มั้ยเนี่ย 
รอลุ้นตอนจบ ทั้งวิธีการเปิดเพชร ทั้งคนที่เหลือรอด
แต่ลุ้นสุดคือ พี่หมาแก่สุดอึนกับน้องกระต่ายขี้โมโหนี่ล่ะ
ถ้าไปส่งตัวที่อังกฤษ พี่เกียก็ล็อกตัวไว้ที่นั่นเลยแล้วกันนะ อิอิ

ขอบคุณสองหนุ่มครับ 

[Love U All]

ในบรรดาคนร้ายที่เปิดตัวมา  นวลพรรณดูโหดสุดเปล่าเนี่ย
ไม่ได้ลงมือทำร้ายใคร แต่เป็นผู้สั่งการและอยู่เบื้องหลัง  น่ากลัวอ่ะ
ตอนข้าวพองว่าง่ายและเชื่อฟังเกียก็น่ารักไปอีกแบบนะ
แต่ตอนอยู่ในห้องเนี่ย  ลุ้นมากว่าข้าวพองจะขัดคำสั่งเกียรึเปล่า
แม้จะยังไม่ถึงตอนจบของเรื่อง  บทสรุปของเรื่องเพชรก็ไม่รู้จะไปถึงลอนดอนรึเปล่า
แต่การที่เพชรยังไม่ถูกชิงไปไหน ก็ต้องยกเครดิตส่วนหนึ่งให้ข้าวพองนะ ตอนนี้ข้าวพองเจ๋งมาก  ^^

[natalee22]

แวะมาดันส่งท้าย ตอนหน้าจะจบแล้ว ลุ้นๆๆๆ

[@PurPle SuN@]

รอตอนสุดท้ายอย่างใจจดจ่อ อยากรู้ว่าจะลงเอยยังไง เกียจัดการแบบไหน และเกียกับข้าวพองจะเป็นอย่างไรต่อไป