หัวข้อ: “Someday We'll Know”

[eaey]

อยากให้เพชรโดนน้ำกรดซะจะได้จบๆ ไม่เป็นภาระ

โรคจิตไปนะ!!

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

^
^
^
เห็นด้วยกับรีบนค่ะ มาลุ้นว่าจะจบยังไง

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 38

ทางเดินหน้าห้องนอนยังมีรอยรองเท้าเหลือไว้ ข้าวพองเดินเลี่ยงร่องรอยเหล่านั้น
เมื่อมาถึงข้างล่าง นอกจากอัครา กับมโหธรแล้ว ยังมีแอนดรูว์ กับชายหนุ่มอีก 3 คนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน โดยเฉพาะลักษณะการแต่งกายแบบอาหรับ
“การิม” เกียแนะนำรุ่นพี่จากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ที่ปัจจุบันไปทำงานให้กับเจ้าชายจากซาอุดีอาระเบีย

การิมเป็นรุ่นพี่ของเกียอยู่หลายปีทำให้ไม่เคยพบกัน แต่เมื่อตอนที่การิมติดตามเจ้าชายจากซาอุดิอาระเบียมาเมืองไทย โบรนี่หัวหน้างานของเกียบอกให้ไปทำความรู้จักกันไว้ และทำให้เกียได้รับทราบเบาะแสหลายอย่างมากจากรุ่นพี่คนนี้

“เจ้าชายของพวกเรา อยากได้เพชรที่แม่ของเธอได้มา แต่เมื่อรู้ว่าคู่แข่งเป็นใคร และเกิดอะไรขึ้น พระองค์ก็เปลี่ยนใจไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งสงสัยว่าเหตุใดคุณอัคราถึงสมรสกับผู้หญิงที่อาจเป็นคนฆ่าภรรยาของตนเอง”
“ผมไม่รู้ว่าเธอฆ่าพวงเพชร” อัคราบอก ดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ “และเพิ่งรู้ความจริงทั้งหมดในวันนี้เอง”
“ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของมิสซิสจาง” เกียช่วยอธิบาย “ข้าวพองเองก็เพิ่งนึกออก ว่ารองขจรเป็นคนแนะนำมิสซิสจางให้อัครารู้จัก”
แอนดรูว์รู้ว่าการิมไม่เข้าใจเรื่องนี้
“พวกเขาพยายามติดตามคดีว่าใครฆ่าพวงเพชร แต่ติดขัดที่รองขจรพยายามขัดขวาง”
“พวกคุณสนิทกับรองขจรมานานแล้วหรือ” การิมถาม
“เรารู้จักกันมานานแล้ว เวลาที่วิ่งเต้นเรื่องการประมูลอะไรก็พึ่งพากัน ก็รู้ว่าเขาไม่ใช่ตำรวจมือสะอาด แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนชักนำคนร้ายมาอยู่ข้างตัวเราแบบนี้” อัคราสารภาพ

เกียช่วยอธิบายอีกครั้ง “คนร้ายทั้งหมดไม่มีการติดต่อสื่อสารระหว่างกัน แม้แต่ไทนี่ กับ ไอรีนที่พบเจอกันบ่อยครั้ง ก็ยังทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ขัดกันเพราะการแย่งชิงเป็นคนสำคัญของข้าวพอง”

การิมเข้าใจ “เมื่อแต่งงานกัน ก็คือครอบครัวเดียวกัน และคนเอเชียมักจะมีความวางใจคนในครอบครัวเดียวกันว่าจะไม่มีวันทำร้ายกันและกันได้” หนุ่มซาอุฯ หันไปถามแอนดรูว์ “คนอังกฤษไม่ค่อยเข้าใจแน่นอน”
หนุ่มอังกฤษแท้ๆ อย่างแอนดรูว์ยักไหล่เป็นคำตอบ การิมเลยหันมาหาข้าวพอง
“เจ้าชายส่งพวกเรามาเมื่อรู้ว่าคนร้ายถึงกับลงมือฆ่าเด็กนักเรียนหญิงในโรงเรียน และลักพาตัวลูกชายคนเล็กของครอบครัว เขาสั่งไว้ว่าอย่าให้มีใครต้องตายอีก มากกว่านั้นก็คือเขาไม่สบายใจที่ถูกมองว่าเป็นผู้ต้องสงสัย”
เกียกล่าวคำขอโทษ “ผมสืบไปตามหลักฐานที่ว่ามีใครติดต่อขอซื้อเพชรบ้าง”
“พระองค์เข้าใจเรื่องนั้น ก็เหมือนกับที่ยังติดตามความเคลื่อนไหวของที่นี่ตลอด เพราะยังต้องการเพชรอยู่” ต่างคนต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายทำอะไร “ซึ่งจากนี้ เมื่อคืนเพชรกลับไปอังกฤษแล้ว พระองค์จะติดต่อซื้อกับทางนั้นเอง”

แอนดรูว์อมยิ้ม เมื่อรู้ว่า สาเหตุที่เจ้าชายส่งการิมและเจ้าหน้าที่อีกหลายคนมาเมืองไทย ก็เพราะต้องการให้เพชรกลับไปลอนดอนเพื่อที่จะค้าขายกันอย่างถูกต้อง แทนที่จะตกไปอยู่ในมือของมาเฟียฮ่องกง ที่ไม่มีวันที่เจ้าชายจะได้เพชรอย่างแน่นอน

“ดีใจขนาดนั้น” หนึ่งในกลุ่มการิมหันมาแซวหนุ่มอังกฤษ จนทุกคนผ่อนคลายลง
“ขอบคุณทุกคนมาก” อัคราบอก “ไม่เช่นนั้นพวกเราทุกคนคงตายกันหมด”

การิมยิ้มอย่างมั่นใจ “เกียคนเดียว แต่เขามีลูกบ้าเหมือนตำรวจหลายคน”
ข้าวพองหันมามองหน้าเกียอย่างคาดไม่ถึง ขณะที่เกียกระแอมกลบเกลื่อน
“เราควรจะไปสถานทูตกันได้แล้ว” เกียเปลี่ยนเรื่อง
แต่ข้าวพองหันกลับไปมองมโหธร “แล้วแมรี่ล่ะ”
เกียเป็นคนตอบคำถามนี้ “เสียชีวิตแล้วครับ ทางสถานทูตส่งเจ้าหน้าที่ไปรับเธอที่โรงพยาบาลแล้ว”
ข้าวพองที่หน้าซีดอยู่แล้ว ยิ่งรู้สึกอ่อนแรงจนเกียต้องประคองไว้
“เราจะรับผิดชอบเรื่องของแมรี่เอง” อัคราพูดขึ้น
“แมรี่เสียชีวิตในหน้าที่” แอนดรูว์ตอบ “แต่ถ้าเป็นเรื่องของการแสดงความเสียใจต่อครอบครัว เดี๋ยวค่อยไปคุยกันที่สถานทูต”

การิมมองท่าทีของข้าวพองแล้วพูดขึ้น “ตำรวจ หรือทหาร ทุกคนต่างก็รู้ว่าเรามีโอกาสที่จะไม่ได้กลับบ้าน การตายในหน้าที่คือเกียรติยศสูงสุด”

ข้าวพองอยากเถียง แต่เมื่อน้ำตาไหล ก็ได้แต่ส่ายหน้า
“แม่รี่พยายามปกป้องพี่จนถึงนาทีสุดท้าย” มโหธรบอก
เพราะมโหธรเป็นคนพูด ทำให้ข้าวพองหันไปเถียง “เขาเสียชีวิตเพื่อปกป้องพี่ เพราะอะไรล่ะ เพราะไอ้เพชรบ้าๆ นี่ เพราะหลงเมียจนไม่รู้ว่ากอดงูพิษอยู่ทุกคืน ไอ้สิ่งที่พ่อกับพี่เพียงอ้างว่า ทำเพื่อครอบครอบครัว ไหนล่ะครอบครัว! ใครคือครอบครัวของพ่อกับพ่อกับพี่เพียง!”
การิมเตือนขึ้น “ทั้ง 2 คนตัดสินใจแบบผู้ชายที่ไม่อาลัยกับสิ่งที่เสียไปแล้ว”
“แล้วก็เลยเสียต่อไปเรื่อยๆ” ข้าวพองหันมาหาการิม ทั้งมีท่าทีว่าจะอาละวาดต่อไปอีก ทำให้เกียต้องตัดบท
“เราไปสถานทูตกันเถอะครับ ข้าวพองเหนื่อยมากแล้ว”

เมื่ออยู่ในรถ ข้าวพองแสดงอาการดื้อเต็มที่ด้วยการนั่งหลับตามาตลอดทาง

จนกระทั่งถึงสถานทูตถึงได้รู้ว่า ทุกคนยังคงอยู่รวมถึงการิมกับเพื่อนๆ ของเขา
ผู้ที่รออยู่นอกจากเอกอัคราชทูตแล้ว ยังมีเจ้าของเพชรที่เป็นชายวัยกลางคน
“ขอพองอยู่กับคุณเขาส่วนตัวได้ไหมครับ”
ท่านทูตชี้ไปที่ห้องด้านใน ข้าวพองหันมาหาเกีย รับกล่องจากเกียที่เป็นกล่องลวง แล้วหันมาบอกกับท่านทูต

“ถ้าอยากลงโทษอะไรพ่อกับพี่เพียง ก็ตามสบายนะครับ 2 คนนี้หลงผู้หญิงจนไม่มีสมอง”

ห้องเล็กด้านหลังห้องรับแขก เป็นกาแฟขนาดเล็ก ที่ไม่มีกล้องวงจรปิด
“ความรักเป็นจุดอ่อนของผู้ชายทั้งโลก” เจ้าของเพชรพูดขึ้นเมื่อปิดประตูห้อง “เพชรนี้เป็นมรดกของครอบครัว ผมไม่ได้อยากขายเพชรนี้ แต่ภริยาของผมขายให้คุณพวงเพชรในราคาที่ต่ำกว่ามูลค่าที่แท้จริงหลายเท่า ผมพยายามขอซื้อคืน แต่ก็ติดขัดที่ภริยาของผมที่เธอไม่ชอบมันเอาเสียเลย มีคำพูดว่า เพชรคือเพื่อนแท้ของผู้หญิง แต่ภริยาของผมกลับไม่ชอบเพชรเม็ดนี้”
“แต่คุณต้องการมันคืนไป”
“ใช่” เจ้าของเพชรอธิบายต่อ “แต่นอกจากจะต้องขัดใจกับภริยาของผมแล้ว ก็ยังมีเรื่องที่พวกมาเฟียอยากได้มันเหมือนกัน”
ข้าวพองเข้าใจดี เมื่อพูดถึงเรื่องของมาเฟีย ก็ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย
“ขอโทษแทนแม่ด้วยนะครับ ที่เอาของๆ ท่านมา”
“แม่ของเธอชดใช้มันแล้ว”
“ด้วยชีวิตของเขา พี่สาวผม และครอบครัวผม”
ข้าวพองวางกล่องลวงที่เกียส่งให้ไว้ลงบนโต๊ะ แล้วหยิบกล่องอีกใบที่ซุกไว้ใต้เสื้อของตัวเองออกมา
ชายเจ้าของเพชรยิ้มพลางพยักหน้า 
ข้าวพองก้มลงพูดใกล้กับกล่องใบเล็ก 
“แม่ครับ ข้าวพองมีความรัก ข้าวพองขอเพชรไปให้คนที่ข้าวพองรักนะครับ”
มีเสียงดังคลิ๊กเบาๆ จากนั้นฝากล่องก็เปิดออก
ด้านในคือเพชรสีฟ้าเม็ดใหญ่ เจ้าของเพชรยิ้มกว้างหยิบออกมาใส่กล่องที่เตรียมไว้

เจ้าของเพชรถามความหมายของประโยคที่ข้าวพองพูด
“เธอมีคนรักแล้วหรือ”
“ไม่หรอกครับ หรือต่อให้มีผมก็ไม่รู้ เพราะผมเคยรู้อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับตัวเอง” ข้าวพองพูดความจริง
“กลัวหรือ”
“ผมไม่คิดว่าเป็นเพราะกลัว อาจเพราะผมไม่เคยใส่ใจกับอะไรเลย ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป” 
“เช่นนั้นก็ต้องสนุกกับการค้นหา” ชายเจ้าของเพชรพูดยิ้มๆ “อย่าปล่อยให้สิ่งดีๆ ผ่านไป มีคำพูดของนักคิดว่าไว้ โลกทั้งใบเป็นของเรา แค่เดินออกไปจากกล่องเท่านั้นเอง”
ข้าวพองยิ้มกว้าง
“ขอบคุณมากครับ”
ก่อนที่จะก้าวออกจากห้อง หนุ่มตัวเล็กที่เพิ่งจะเป็นอิสระจากเพชรเม็ดนี้ก็พูดขึ้น
“ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่ถึงทำเรื่องให้มันซับซ้อน”
เจ้าของเพชรหันมาฟัง

“ตอนที่พี่ชาย พี่สาวผมไปอังกฤษ ผมยังขึ้นเครื่องบินไปส่งพวกเขาได้ แต่เมื่อเขาได้เพชรเม็ดนี้มา วันหนึ่งเขาก็เรียกคนมาตั้งระบบนิรภัยที่มันซับซ้อน แล้วก็บอกกับทุกคนว่าห้ามผมขึ้นเครื่องบิน จ้างครูพี่เลี้ยง เวลาที่ผมถาม แม่บอกว่า ทั้งหมดก็เพราะแม่รักผม”
“เขาทำให้ทุกคนเข้าใจผิด ว่าเพชรอยู่กับเธอ”
“แม่ผมรู้จักคนที่ต้องการเพชร” ข้าวพองทำตาโต “เขาต้องรู้จักมิสซิสจาง”

…เมื่อต้องเผิญหน้ากับคนลึกลับที่ชอบเล่นเกม แม่ก็ต้องทำให้เรื่องมันซับซ้อน และสร้างความสับสนเช่นกัน...

“ทุกคนบอกว่าเธอเป็นคนลึกลับ ที่ให้พี่ชายเป็นคนออกหน้าทุกเรื่อง” เจ้าของเพชรหายใจเข้าลึกๆ “ถึงฉันจะดีใจที่จะไม่ต้องเผชิญหน้ากับเธอโดยตรง เพราะเธอตายไปแล้ว แต่ก็ยังไว้ใจพี่ชายไม่ได้ เธอเองก็เหมือนกัน”
“พี่ชายผมพูดอยู่เสมอว่า ไม่อยากมีเรื่องกับมาเฟีย เพราะคนพวกนี้จะไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ จนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการนั่นเอง” ข้าวพองบอกกับเจ้าของเพชรอย่างจริงใจ “คุณต้องระวังตัวให้มากนะครับ”
“เธอเองก็เช่นกัน”

เมื่อออกมาจากห้อง ท่าทีของทุกคนแสดงให้เห็นว่า มีหลายเรื่องที่ตกลงกันเสร็จสิ้นแล้ว และข้าวพองมีหน้าที่เพียงแค่รับฟัง
อัคราและมโหธรจะไปลอนดอนพร้อมกับร่างของแมรี่ เพื่อแสดงความเสียใจต่อครอบครัว ส่วนข้าวพองขออยู่กรุงเทพฯ จนกว่าจะสอบเสร็จ
“เกียก็ต้องไปส่งแมรี่เหมือนกันใช่ไหม” ข้าวพองหันมาถาม

สีหน้าของเกียดูลำบากใจ เป็นท่าทีที่แทบไม่เคยเห็น
“แล้วพี่จะรีบกลับมา”
“ไม่เป็นไร” ข้าวพองยักไหล่ “ที่นี่เหลือแต่ของที่ไม่มีใครอยากได้”
หนุ่มตัวเล็กหันไปไหว้ลาเอกอัคราชทูต เจ้าของเพชร ขอบคุณการิมและกลุ่มของเขา สุดท้ายคือแอนดรูว์ แล้วก็เดินนำออกมาโดยที่ไม่ได้สนใจว่าจะมีใครตามมาด้วยหรือไม่
เป็นความไร้มารยาทที่ทำให้ต้องโดนอัคราบ่นอย่างแน่นอน แต่ข้าวพองไม่ได้สนใจ
ไม่เคยสนใจ
และยังคงไม่สนใจต่อไป
ในหูมันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย 2 มือก็ไม่มีแรง ในความรู้สึกเหมือนกำลังจมลงในพื้นที่ยืนอยู่
“เหนื่อย....”
ข้าวพองพูดขึ้น ขณะที่กำลังจะก้าวออกมาจากห้องทำงานของท่านทูต

เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ข้าวพองอยู่ในโรงพยาบาล คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับเป็นป๋อมที่นั่งอยู่ในรถเข็น กับขวดน้ำเกลือ
“ทำไมเป็นมึง” ข้าวพองทักคำแรก จนเพื่อนขำ
“โห คำแรกของมึง ช่างสมกับเป็นข้าวพองจริงๆ”
ข้าวพองยิ้มเหนื่อยๆ “กูตื่นแล้ว มึงไปนอนเหอะ”
“รู้ได้ไงว่ากูยังไม่ได้นอน กูนอนมาหลายวัน จนย้ายโรงพยาบาลมาอยู่กับมึงนี่แหละ”
ข้าวพองกลอกตามองเพดาน “กูหลับไปกี่วัน”
“2”  ป๋อมบอก “เขาให้ยามึงต่อเนื่อง”
“กูก็ว่างั้น” ข้าวพองถาม “แล้วทำไมมึงหายไวนัก วันก่อนมึงยังโคม่าอยู่เลย”
“วันที่แมรี่ตาย เขากำลังเตรียมย้ายกูมากรุงเทพฯ อยู่แล้ว ระหว่างที่ทางนี้มีเรื่อง เกียพามึงมาโรงพยาบาลนี้ วันถัดมากูก็เลยถูกพามาที่นี่เหมือนกัน”
“มาทั้งที่มึงหลับๆ ตื่นๆ น่ะนะ”
“เออ แต่พอมาถึงที่นี่ หมอเขาลดยา กูลุกได้ ก็ไม่นอนต่อแล้ว” ป๋อมบอกพลางยักคิ้ว “กูมันพวกโรงพยาบาลรัฐ ห้ามอิดออด”
“แต่ที่นี่คือโรงพยาบาลเอกชน มึงสำออยได้ก็สำออยไปเหอะ”
“แต่มันแพงโคตรๆ” ป๋อมทำป้องปากนินทา
อันที่จริง ครอบครัวป๋อมมีฐานะดี แต่เพราะนิสัยพื้นฐาน ทำให้ไม่ชอบการเป็นผู้ป่วย
ข้าวพองฟังเพื่อนเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ในใจกลับรู้สึกว่างเปล่า รูสึกตัวก็เมื่อป๋อมช่วยเช็ดน้ำตาจากดวงตาช้ำๆ
“เรื่องร้ายๆ มันผ่านไปแล้ว”
“ไม่น่าเชื่อว่า คนไม่เอาไหนอย่างกู คือคนที่ยังอยู่”
ป๋อมส่ายหน้า “ไม่ว่ามึงจะเรียกตัวเองว่าอย่างไร แต่เมื่อมึงยังอยู่ มึงก็ทำวันพรุ่งนี้ให้ดีที่สุด” หนุ่มร่าเริงพูดทั้งที่ตัวเองก็สูญเสีย
“ป๋อม กูเสียใจ ที่ทำให้แป๋มต้องตาย”
“กูก็เสียใจที่ไม่ดูแลเขาให้ดีกว่านี้” ป๋อมพูดขึ้น ที่คิดว่าน้ำตามันหมดไปแล้ว มันก็มาได้ใหม่ “อยู่ด้วยกันทุกวันตั้งแต่เกิด ฉลองวันเกิดพร้อมกัน อ่านหนังสือพร้อมกัน นั่งเรียนอยู่ข้างกัน ต่อให้เวลาที่โกรธกัน เคยคิดว่าอยากหนีให้ห่าง แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เวลาที่อยู่คนเดียว มันจะเหงาได้ขนาดนี้” 
ป๋อมเช็ดน้ำตา “มึงต้องไม่โทษตัวเอง ในเมื่อเราเป็นคนที่ยังอยู่ ก็ต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด”
“มึงจะทำอะไร”
“กูต้องทำให้ความฝันของกูกับแป๋มเป็นจริงให้ได้”
ข้าวพองเชื่อว่าป๋อมทำได้
แต่เพราะไม่ได้พูดอะไร นอกจากนอนฟังอีกฝ่ายพูดและคิดอยู่ในใจ ทำให้ป๋อมขยี้ผมคนที่นอนอยู่
“เดี๋ยวเขาก็กลับมา”
“ไม่หรอก” ข้าวพอง
ป๋อมบอกครั้ง “เบซซี่บอกว่า เขาสั่งไว้ว่าเขาจะกลับมา มึงต้องเชื่อเขาสิ”
“เบซซี่มาหรือ”
“โรงเรียนเลิกก็มา อย่างที่บอก ตอนที่เขาพามึงมาโรงพยาบาลนี้ กูยังอยู่ที่โน่น แต่เบซซี่เจอ ก็เลยบอกกูไว้ให้บอกมึงอีกที” ป๋อมมองเพื่อนที่เริ่มร้องไห้อีกรอบ “มึงฟังกูทันไหม”
“ทัน แต่เขาไม่มาหรอก กูไม่มีเพชรแล้ว เขากลับบ้านไปแล้ว ทำไมจะต้องกลับมาอีก”
ข้าวพองหลับตาแล้วพลิกตัวหันหลังให้ป๋อม จนกระทั่งพยาบาลเข้ามาเรียกให้กลับไปที่ห้องพักของตัวเอง

(มีต่อครับ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

เมื่ออัคราและมโหธรกลับมาจากอังกฤษ ข้าวพองกับป๋อมถึงได้ออกจากโรงพยาบาล
เย็นวันถัดมาที่โต๊ะอาหารค่ำที่มีทั้งอัครา และมโหธรร่วมโต๊ะอยู่ด้วยกัน อัคราก็ถามข้าวพองอย่างตรงไปตรงมาว่าคิดกับเกียแบบไหน
“ไม่รู้” ข้าวพองตอบแบบไม่ค่อยสนใจ
“งั้นฉันก็จะบอกกับเขาไปว่าไม่ต้องกลับมาแล้ว” อัคราทำท่าเลียนแบบลูกชาย
ข้าวพองทำตาขวางมองหน้าพ่อ แล้วหันมาหาพี่ชายที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกัน
“อย่ามามีความลับ” คนเล็กสุดในบ้านเริ่มโวยวาย จนอุบลต้องรีบเข้ามาแตะแขน พลางส่ายหน้า
“ถ้าเกียจะกลับมา ทำไมถึงไม่ให้เขากลับมา”

....อ้อ..ที่เขาไม่มา ไม่ใช่เพราะไม่อยากมา แต่เพราะพ่อกับพี่เพียงหรือเนี่ย!...

“ฉันก็กำลังถามแกอยู่นี่ไง ว่าแกคิดอย่างไร”
“ก็ไม่รู้”
จริงๆ ไม่รู้จริงๆ แล้วจำเป็นจะต้องรู้ในตอนนี้หรือไง..

“เออ ในเมื่อแกไม่รู้ งั้นก็แล้วไป”
“พ่ออะ” ข้าวพองอยากโวยวาย แต่รู้ว่าสถานการณ์นี้ พ่อกำลังเป็นต่อ
...แล้วมันสำคัญตรงไหนว่าเราคิดกับเกียอย่างไร ใครมีหน้าที่อะไรก็ทำไปสิ...
“พ่อไม่อยากให้เกียกลับมาหรือ”
อัคราวางท่า “ฉันไม่มีอำนาจเรื่องนั้น”
“อะไรของพ่อวะเนี่ย” อุบลตีแขนข้าวพองเบาๆ เมื่อคนเล็กของบ้านเริ่มพูดไม่เพราะ
มโหธรยิ้มขำ “เกียน่ะเสร็จจากงานของแมรี่ เขาก็อยากกลับมาพร้อมกับเรา แต่มันติดอยู่เรื่องหนึ่งที่พ่อกับฉันคิดว่า เราควรจะคุยกับแกก่อน”

ข้าวพองวางช้อน มองพ่อกับพี่ชาย
“เรื่องอะไร”
“เขาบอกกับฉันว่า เขารักแก” พ่อขยับตัว “คือเดิมเนี่ย เราคุยกันว่า แกสอบเสร็จก็จะพาแกไปลอนดอนพร้อมกับเพชร แต่พอเกิดเรื่องขึ้นแล้วแกไม่สบาย ก็เลยไม่ได้ไปด้วย เขาก็ถามว่า ยังต้องการให้แกไปเรียนต่อที่อังกฤษอยู่หรือไม่ ถ้าเรายังตั้งใจไว้เหมือนเดิมเขาก็จะขอแต่งงานกับแก เพื่อที่จะดูแลแกเองที่โน่น”
ข้าวพองตาโต
...ไม่อยากเชื่อเลยว่าเกียจะกล้าพูดกับพ่อแบบนี้...
“แต่ฉันบอกว่า ต้องคุยกับแกก่อน”
“คุยว่าพองคิดกับเขายังไงน่ะหรือ”
ทั้ง 2 คนพยักหน้า ข้าวพองก็ตอบเหมือนเดิม
“ไม่รู้หรอก”
...ที่จริงก็รู้สึกดี ที่เกียพูดกับพ่อ แต่ถ้าถามว่าใจคิดอะไร คำตอบก็เป็นแบบนี้แหละ...
“งั้นรอให้แกรู้ตัวเองก่อนดีไหม” มโหธรเสนอ
“ไม่”
“แล้วจะให้เขากลับมาทำไม เพราะสุดท้ายเขาก็ต้องผิดหวังกลับไป เพราะแกยังไม่รู้อะไรเลย”
“เดี๋ยวก็รู้” ข้าวพองตอบไปมั่วๆ
อุบลต้องช่วยคนเล็กของบ้าน ที่กำลังโดนพ่อกับพี่ชายรุมแกล้ง “คุณข้าวพองคิดว่าครูเกีย เป็นคนสำคัญไหมคะ”
“สำคัญสิ” ข้าวพองตอบ
“สำคัญกว่าคุณพ่อกับคุณเพียงหรือเปล่าคะ”
ข้าวพองมองพ่อกับพี่ชายก่อนตอบ “ไม่หรอก”
อัครายิ้มกว้าง ขณะที่ข้าวพองพูดต่อ “ทุกคนเป็นคนสำคัญทั้งนั้นแหละ อุบลก็ด้วย ธีระ ยอด กับยิ่งก็ด้วย”

ข้าวพองมองพ่อกับพี่ชาย
ที่เกียยังกลับมาไม่ได้ เพราะขออนุญาตแต่งงาน แล้วคิดว่าพ่อจะยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างชายกับชายได้ง่ายๆ หรือไง  แต่ก็ยังถือว่าพ่อใจกว้างพอที่จะกลับมาถามคนนี้
เข้าใจความรู้สึกของพ่อ ว่ามันยากที่จะยอมรับ แต่ก็ไม่อยากขัดใจ...

“พองรู้ว่าเกียคิดกับพองยังไง เพราะเขาบอกเสมอ” ไม่รู้อีกเหมือนกัน ว่าทำไมพอพูดถึงแล้วขอบตามันร้อนขึ้นมาเอง “เขาทำให้เห็น ว่าเขาเป็นทุกอย่าง เป็นพ่อ เป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นครู เป็นบอดี้การ์ด ถึงจะเจอกันไม่กี่เดือน แต่พองก็ยังอยากให้มีเขาอยู่ด้วยกัน พองยังไม่เต็ม 18 เลยนะ รักไม่รักไม่รู้หรอก เอาความต้องการทางร่างกายมาวัดก็ไม่ได้ พองรู้แต่ว่าพองอยากให้เขากลับมา”

มโหธรเข้าใจ “มันยากที่จะยอมรับว่า ฉันจะมีน้องเขยแทนที่จะมีน้องสะใภ้”
“ตกลงให้เขาพาพ่อแม่มาขอพองแล้วหรือไง ไปเรียกเขาแบบนั้นน่ะ” ข้าวพองสวนพี่ชาย
“ยังไม่ถึงขั้นนั้นก็ได้” พี่ชายยอมแพ้ “หลังจากที่มีเรื่องขึ้น แกรู้ใจเขา แต่ยังไม่รู้ใจตัวเองแบบนี้ จะให้เขากลับมาในฐานะอะไร เป็นครูพิเศษเหมือนเดิมหรือ ถ้าวันหนึ่งแกพบคนที่ใช่ เขาก็ผิดหวังกลับไป แต่ถ้าวันหนึ่งแกรู้ใจว่าแกชอบเขา แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อไป แกจะมีแฟนเป็นคนที่พี่ชายแกจ่ายเงินเดือนให้มาสอนการบ้านแกหรือ”

ข้าวพองขยับจะเถียงข้างๆ คูๆ ว่า อีกไม่กี่วันก็จะสอบเสร็จ เขาจะทำหน้าที่เป็นครูพี่เลี้ยงอีกแค่ไม่กี่วัน แล้วก็จะได้ไปอังกฤษ รอให้อายุครบ 18 แล้วแต่งงาน แต่กลับนึกขึ้นมาได้ว่า เราเองคือคนที่ยังไม่ชัดเจน
....ทำไมใจเราถึงได้โน้มเอียงไปทางอยากไปอยู่อังกฤษ กับเขานักนะ

“เขาเป็นลูกผู้ชายและมีความเป็นผู้นำเต็มตัว ถึงเขาจะยอมเดินตามหลังแก เพราะเขารักแก แต่ส่วนลึกในใจ เขาต้องเป็นคนที่เดินนำหน้า หรือไม่ก็อยู่ข้างๆ แก” อัคราบอก
ข้าวพองก้มหน้ามองจานข้าว
อัคราพูดต่อ “แกคิดว่าขอแค่วันนี้ได้อยู่ด้วยกัน แต่สำหรับเขาแล้วมันคือความต้องการอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต และมันคือหน้าที่ของพ่อที่จะต้องคิดว่า ทำอย่างไรไม่ให้แกต้องพบกับความเสียใจในวันข้างหน้า”

“พองอยากคุยกับเกีย”

“ก็ออกไปคุยสิ” อัคราบอก
ข้าวพองเงยหน้ามองพ่อทันที แต่ยังไม่ทันจะถามอัคราก็ชี้ไปที่ข้างนอกบ้าน

หนุ่มอังกฤษ-ไทยคนนั้นยืนอยู่ใต้แสงไฟในสวน
เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ข้าวพองวิ่งเข้าไปหาแล้วกระโดดกอดทั้งตัว
“เกียมาแล้ว”
“ครับ”
คำพูดเหมือนเดิม แขนใหญ่ที่กอดอยู่ก็เหมือนเดิม
มีเรื่องที่อยากถามอยากเล่าให้ฟังมากมาย จนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อน
“สบายดีไหมครับ” เกียเริ่มบทสนทนา ขณะที่อุ้มไปนั่งด้วยกันที่เก้าอี้ยาวในสวน
“ไม่” มันคือความจริง “อยู่โรงพยาบาลมีป๋อม กลับมาบ้านมีพ่อกับพีเพียงมากินข้าวด้วยทุกวัน แต่ก็ยังเหมือนขาดใครไปไม่รู้”
ช่างเป็นประโยคที่แสดงความเป็นข้าวพองจนเกียต้องยิ้มกว้าง
“พองมีคำถาม พ่อกับพี่เพียงให้มาถามเกีย”
“ครับ”
แต่ข้าวพองกลับจ้องมองดวงตาสีฟ้า คำพูดของพ่อกับพี่ชายก้องอยู่ในหู
“ว่าไงครับ”
“เกียขอพ่อ ไม่ใช่ๆ” ข้าวพองเรียงประโยคใหม่ “เกียขออนุญาตพ่อ ว่าจะแต่งงานกับพองหรือ”
“ถ้าข้าวพองจะไปอังกฤษ”
“แต่ถ้าไม่ได้ไปล่ะ” ข้าวพองมองดวงตาของเกีย “พองกำลังคิดถึงที่พ่อพูด พองจะไม่ใช่เด็กม.6 ไปตลอดชีวิต และเกียก็เป็นครู เป็นบอดี้การ์ดให้พองตลอดชีวิตไม่ได้เหมือนกัน แล้วมันก็เรื่องครอบครัว เรื่องผู้นำผู้ตามอะไรไม่รู้เยอะแยะ”
เกียพยักหน้า รอยยิ้มกว้างหายไป หลงเหลือแต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ
“พองไม่รู้เหมือนกันว่า พองคิดกับเกีย เหมือนอย่างที่เกียคิดกับพองไหม แต่พอง....ไม่อยากให้เกียไปไหน ไม่อยากให้ดีกับคนอื่นด้วย” ข้าวพองไม่แน่ใจ “คิดแบบนี้เห็นแก่ตัวไหม”
“ไม่หรอกครับ เพราะพี่ก็ ไม่อยากไปไหนไกลจากข้าวพอง และไม่อยากให้ข้าวพองดีกับคนอื่น”
ข้าวพองพยักหน้า “แต่พองไม่ชัดเจน อาจทำให้เกียเสียใจ”

เกียยิ้มมุมปาก
...การกระทำของข้าวพอง ชัดเจนกว่าคำพูด...

“พ่อกับพี่เพียงอยากให้พองตัดสินใจให้ดี” ข้าวพองทำหน้ายุ่งๆ “ทำไมต้องตัดสินใจ แค่ทำในสิ่งที่พองอยากทำไม่ได้หรือไง แต่มันเป็นเรื่องของคน 2 คนนี่นะ จะยึดแต่ความต้องการของพองคนเดียวได้ไง”
เกียพูดตรงเป้าหมาย “หากเราเป็นคนรักกัน มันคงไม่ดีเท่าไหร่ หากพี่ยังรับเงินเดือนจากคุณเพียง”
“นั่นแหละ” ข้าวพองจับข้อมือของเกียไว้ “แต่พองไม่ให้เกียไปไหนแล้วนะ”
“แล้วเราควรทำอย่างไรดี”
...ไม่อยากตัดสินใจ แค่อยากอยู่อย่างนี้ไปด้วยกันตลอดไป แต่เมื่อมองเกีย แล้วหันไปมองในบ้านเห็นพ่อกับพี่เพียงมองมา ข้าวพองก็รู้ว่า จะปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างไหลไปเรื่อยไม่ได้...
“เกียอยากกลับอังกฤษหรือ”

“ถ้าข้าวพองไม่ต้องการพี่แล้ว พี่ก็จะกลับไปเป็นตำรวจลอนดอนเหมือนเดิม”
ข้าวพองลุกขึ้นกอดเกียไว้แน่น
กอดเหมือนกับทุกครั้งที่มีความสับสน ความไม่แน่ใจ และต้องการความอบอุ่น
“พาพองไปด้วย”
“แต่พี่คงไม่มีเวลาดูแลข้าวพองเหมือนที่นี่”
ข้าวพองฉุกใจคิด
....เกียขอเรากับพ่อ หากเราไปอังกฤษ เขาต้องคิดวางแผนไว้แล้ว แต่ทำไมถึงมีข้อแม้ เมื่อเราเริ่มคิดถึงอนาคตที่อังกฤษอย่างจริงจัง
“เกียอยากให้พองไปด้วยไหม”
เกียยอมรับ “อยากให้ไปครับ แต่ข้าวพองต้องเรียนหนังสือ ต้องปรับตัวหลายอย่าง ทั้งไม่มีคนดูแล”

ความกังวลของเกียเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ เพราะอยู่ที่นี่ ข้าวพองไม่ต้องทำอะไรเลย มีคนดูแลตลอด 24 ชั่วโมง แต่หากไปอยู่ด้วยกันตามลำพัง 2 คน และเกียต้องเป็นตำรวจเหมือนก่อนที่ต้องไล่จับคนร้ายไปทั่ว
....เราจะกลายเป็นภาระของเขาแบบเต็มตัว....
ไม่ได้เกี่ยงเรื่องการปรับตัว แต่ถ้าเขาออกไปจับคนร้าย โดยที่ต้องกังวลว่า วันนี้เราจะกลับถึงบ้านไหม กินข้าวหรือยัง ซึ่งเขาต้องคิดแน่ๆ
มันไม่ได้เป็นผลดีกับเกียเลย

เวลาแค่ไม่กี่วันที่เกียไม่อยู่ มันช่างว่างเปล่า และหัวใจมันเจ็บอยู่ลึกๆ คนที่จากไปและยอมรับว่าเขาจะไม่กลับมาเป็นความรู้สึกคิดถึงและโหยหาแบบหนึ่ง
แต่คนที่จากไป รู้ว่าเขาอยู่ไหน แต่ไปหาไม่ได้ มันเป็นความเจ็บจนร้าว
“ทำไง เราถึงจะได้อยู่ด้วยกัน ทำไงดี”
เกียลูบแผ่นหลังบาง หยาดน้ำตาเปียกไหล่
“ข้าวพองต้องเข้มแข็งสิครับ”
“ไม่ ไม่อยากเข้มแข็ง ไม่อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ ไม่อยากให้เกียไป ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว ไม่เอาแล้ว เกียอย่าไปนะ....”
“พี่รักข้าวพอง”
“รักก็คิดสิ ว่าทำไงเกียถึงจะอยู่กับพอง ไม่ใช่พูดว่าจะไป”

“ข้าวพองจะกลายเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย จะกลายเป็นคนทำงาน เป็นผู้ใหญ่ ทุกวันจะพบเจอคนมากมาย พี่จะกลายเป็นคนที่ข้าวพองไม่ต้องการ”
“พองไม่มีวันที่จะไม่ต้องการคนที่อยู่กับพองเสมอ คนที่ปกป้องพองจากคนเลวพวกนั้น ....พองสัญญา เกียก็สัญญาไว้แล้วนี่ ว่าจะอยู่จนกว่าจะถึงวันที่พองไม่ต้องการเกียอีกต่อไป”
ข้าวพองเช็ดน้ำตา “พ่อกับพี่เพียง ขู่เกียใช่ไหม”
ทั้งที่รู้ว่าทั้ง 2 คนไม่มีทางขู่เกียได้ แต่จะต้องมีคนรับผิดชอบหากไม่ได้อยู่กับเกีย!
“เขาไม่ได้ขู่ แค่บอกกับพี่ว่า เราไม่สามารถหยุดเวลาไว้ได้ และพี่คิดเรื่องของเรา 2 คนในแง่มุมที่ง่ายเกินไป”

“เกียรักพองไหม”
“รักครับ รักที่สุดในชีวิต”
“แล้วจะยอมให้พองไปรักคนอื่นไหม”
ข้าวพองขยับตัวมองดวงตาสีฟ้าเต็มไปด้วยความรัก
“จะยอมให้พองอยู่โดยไม่มีเกียไหม”
เกียยังไม่ตอบคำถาม
“ถ้าวันหนึ่งมีคนหลอกพองล่ะ”
“ข้าวพองครับ”
“พองเป็นผู้ใหญ่โดยไม่มีเกียอยู่ด้วยไม่ได้หรอก ถึงพองจะให้คำจำกัดความ ความรู้สึกของพองไม่ได้ แต่พองจะไม่ยอมให้เกียไป จะพาพองไปอังกฤษด้วย หรือ จะอยู่ที่นี่ด้วยกัน มีทางเลือกแค่นี้ ส่วนจะทำอย่างไร เกียต้องคิด”

เกียยิ้มกว้าง จับมือข้าวพองเดินมาหาอัคราและมโหธรในบ้าน
“ว่าไง คุยกันรู้เรื่องไหม” มโหธรถามทั้งที่เดาท่าทางออกว่าน้องชายไม่มีทางห่างจากเกียอย่างแน่นอน

จากที่เคยคุยกันก่อนหน้านี้ ที่อังกฤษ เกียเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะตัดใจจากน้องชาย แม้อัคราจะพยายามโน้มน้าว และพูดให้เห็นถึงปัญหามากมายที่อาจเกิดขึ้น
หากข้าวพองอยู่เมืองไทย...
หากข้างพองเลือกที่จะไปอังกฤษ...
ไม่ว่าเลือกทางไหนก็มีอุปสรรคปัญหาทั้งนั้น

เกียจับมือข้าวพองไว้ ขณะที่พูดในสิ่งที่อยู่ในใจ “ผมรักข้าวพองอยากพาข้าวพองไปอังกฤษด้วยกัน ผมเข้าใจดีว่า หลังจากที่เกิดเรื่องราวต่างๆ มากมายคุณจะเป็นห่วงข้าวพองมากขึ้น แต่สำหรับผม ผมมั่นใจว่าข้าวพองได้เรียนรู้มากมาย และจะสามารถใช้ชีวิตอยู่กับผมที่อังกฤษได้”
อัคราขยับจะพูดคำว่าไม่ แต่มโหธรคือคนที่ขอให้พ่อฟังเกียให้จบ
“ผมขอเวลา จนถึงวันที่ข้าวพองจบม.6 ขอให้คุณพิจารณาอีกครั้ง ว่าจะให้ข้าวพองไปลอนดอนกับผมหรือไม่”
มโหธรหันมาหาน้องชาย “แกอยากไปเรียนต่อที่อังกฤษ หรือ จะเรียนต่อที่เมืองไทย”
“อังกฤษ” ข้าวพองตอบทันที “พ่อจะอนุญาตหรือไม่ ยังไงพองก็จะไปอยู่กับเกีย”
อัคราเหนื่อยใจ เมื่อรู้ตัวว่าเหลือตัวคนเดียว
“แกจะคิดแค่วันนี้ต้องการอะไรไม่ได้ แกต้องคิดด้วยว่า แกจะไปอยู่อย่างไร แล้วถ้ามันมีอะไรเปลี่ยนแปลงแกจะทำอย่างไร”
“เปลี่ยนแปลงอะไร”
“แกยังไม่ 18 เลยนะ” อัคราเตือน “อนาคตยังอีกไกล คิดอะไรให้มันรอบคอบหน่อย”

ข้าวพองมองหน้าพ่อ “ตกลงพ่อห่วงเรื่องพองจะไปอยู่กับเกีย หรือห่วงเรื่องไปอังกฤษ”
“ห่วงทุกเรื่องน่ะแหละ” อัครายอมรับ “แล้วไม่ใช่ว่าเพิ่งเป็นห่วงด้วย แต่ยิ่งพูดแกก็ยิ่งดื้อรั้น”
ข้าวพองหันไปมองเกีย แล้วหันไปมองพี่ชาย ยังไม่ทันจะพูดเกียก็พูดขึ้น
“หากคุณอัครามีธงอยู่ในใจอยู่แล้ว การที่ผมขอเวลาจนถึงข้าวพองเรียนจบ ม.6 คงไม่มีประโยชน์ เพราะอย่างไร คุณอัคราก็คงไม่ยอมให้ไป”
“แถมจะขอคบกันก็ยังโน่น นี่ นั่นอีกต่างหาก” ข้าวพองเช็ดน้ำตาจากหางตา “ทำไมมันยากนัก”

มโหธรยักไหล่ “ถ้าไม่ถือสาเรื่องศักดิ์ศรีมากนัก ที่บริษัทยังขาดผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายต่างประเทศ อาจต้องเดินทางบ่อย ต้องเรียนรู้งานธุรกิจมาก ทั้งยังเป็นคนละเรื่องกับงานตำรวจ” พี่ชายกอดอกถาม “รักน้องชายผมมากพอที่จะเปลี่ยนตัวเองได้ไหม”
อัครามีท่าทีขัดใจที่จู่ๆ มโหธรก็ยื่นตำแหน่งงานให้กับเกีย ทั้งที่บริษัทมีระเบียบการเลื่อนตำแหน่งอย่างชัดเจน
“จู่ๆ เอาคนใหม่เข้าไปเป็นหัวหน้า แล้วคนที่เขาทำงานมานานจะคิดอย่างไร”
“พ่อตั้งธงไว้ล่วงหน้าจริงๆ ว่าไม่อยากให้พองกับเกียอยู่ด้วยกัน” ข้าวพองเริ่มโวยวาย “ก่อนหน้านี้พ่ออยู่ไหน พ่อคือคนที่พาผู้หญิงร้ายๆ เข้ามาในชีวิตของพวกเรานะ พี่เพียงก็เหมือนกัน จะหาเมียทั้งทีก็เป็นคนไม่ดี แล้วเกียล่ะ เกียคือคนที่อยู่กับพอง แล้วก็ช่วยพองนะ!”
เกียไม่รอให้ข้าวพองอาละวาดต่อ
“ผมทำได้”
 เป็นประโยคที่ทั้งอัคราและมโหธรมีท่าทีพอใจ แต่ข้าวพองรู้ทัน
“พ่อต้องหาเรื่องใช้งาน แล้วก็ทำให้เกียต้องลาออกแน่”
อัคราไม่เถียงข้อนั้น
“ว่าไง รักข้าวพอง มากพอที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ไหม” มโหธรยังคงช่วยน้องชายสุดตัว
“ได้ครับ”

ที่ผ่านมาก็ยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ ได้อยู่ดูแล การเปลี่ยนแปลงและเรียนรู้อย่างที่มโหธรบอกเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนการเตรียมพร้อมรับมือกับการกดดันอย่างที่อัคราขู่ไว้ ก็ไม่ได้น่ากลัว หากเปรียบเทียบกับงานตำรวจ
กว่าที่การเจรจาจะได้ข้อสรุป เวลาก็ผ่านไปจนดึก

ข้าวพองเดินออกมาส่งเกียที่หน้าบ้าน “ทำไมต้องกลับไปนอนที่คอนโดฯ”
“พี่เอาของไว้ที่นั่น เพราะไม่แน่ใจว่าข้าวพองยังต้องการพี่อยู่หรือเปล่า”
“แล้วพรุ่งนี้ก็กลับมานอนที่บ้านนี้ใช่ไหม”
“ข้าวพองคิดว่ามันเหมาะไหม”

มโหธรที่กำลังจะเดินกลับบ้าน หันมาบอก “คืนคอนโดฯ แล้วย้ายมาบ้านผมดีกว่า ยังไงผมก็อยู่คนเดียว ส่วนบ้านนี้พ่อย้ายกลับมาคุมแบบนี้ จะลำบากใจกันเปล่าๆ”
เพราะนิรมลเป็นส่วนหนึ่งของแผนการร้าย แม้เธอจะสูญหายไป และไม่มีหลักฐานที่เกี่ยวข้องกับขบวนการของมิสซิสจาง แต่มโหธรก็ไปแจ้งความเรื่องลักทรัพย์ไว้ และยื่นฟ้องหย่า เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในอนาคต
“ทำไมพี่เพียงถึงช่วยเกีย”
“เพราะเขาพูดมากกว่า 1 ครั้งว่าเขายอมได้ทุกอย่างเพื่อแก และเขาทำให้ฉันเห็นว่า เขาทำได้อย่างที่เขาพูด เหลือแต่แกนั่นแหละที่จะทำเพื่อเขาได้ถึงครึ่งที่เขาทำเพื่อแกไหม”

มโหธรเดินออกไปจากบ้าน เหลือเพียงข้าวพองที่ยังยืนอยู่กับเกีย
“ขอบคุณมากที่รักพอง แล้วก็ทำให้ทุกอย่าง ใช่ว่าพองไม่อยากพูดคำที่เกียชอบพูดบ่อยๆ แต่สำหรับพองแล้ว คำนั้นมัน.....”
“พี่เข้าใจ” เกียกอดข้าวพองไว้หลวม “ไม่ต้องพูดก็ได้ พี่รู้ว่าข้าวพองคิดอะไร”
“รู้ได้ไง” ใบหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นมาได้เอง “พองยังไม่รู้เลย”
“เดี๋ยวก็รู้” เกียบอก ก้มลงหอมผมนิ่ม “เรายังมีเวลา”
“นะ พรุ่งนี้ ทุกวันจากนี้ไป จะเป็นเวลาของเราใช่ไหม”
“ครับ”
“อยู่ด้วยกันนะ”
“ครับ อยู่ด้วยกัน พี่รักข้าวพองครับ”
“ฮื่อ...” ข้าวพองกระชับแขนแน่นขึ้น “พูดคำนี้ทุกวันเลยนะ”
“ครับ พี่รักข้าวพอง”

....จบ....

จบแล้วครับ ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกคำแนะนำ ทุกความเห็น และทุกการสนับสนุนในทุกทางที่เราได้พบ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่อ่านความเห็นของคุณ โดยเฉพาะการที่ได้รู้ว่าคุณ "อิน" กับเรื่องนี้มากขนาดไหน
ก่อนนี้มีหลายเรื่องที่อยากเล่า แต่พอมาถึงบรรทัดนี้ คิดออกคำเดียวว่า "ขอบคุณมากครับ"

.jivetea.

[วัวพันปี]

จบแล้ว รู้สึกมีความสุข แม้นว่าอุปสรรคปัญหาต่างๆนาๆ ' ดูเยอะ'
ตัวละครยังต้องดำเนินต่อไป คนอ่านได้รู้คำเฉลยของปม ตามชื่อเรื่องแล้ว
ขอบคุณค่ะ

[dekying kukkig]

เอาจริงนะ ครบจริงๆ นะเรื่องนี้ ดราม่า >>>แอคชั่น>>>คอมเมดี้ คนเขียนเก่งมากๆ ค่ะ   

ฉากสุดท้ายเริ่มน้ำตาซึมตั้งแต่ประโยคที่บอกว่า "เหนื่อย" แถมตอนตื่นขึ้นมาพร้อมกับการเข้าใจผิดคิดว่าไม่เป็นที่ต้องการ
หน่วงมากกับคำพูด “ที่นี่เหลือแต่ของที่ไม่มีใครอยากได้” น่าสงสารมากกก 

ส่วนเรื่องปากแข็งนี่>>ไม่รู้ว่ารักหรือไม่รัก ทำไมตอนที่จะเปิดกล่องเพชรถึงได้บอกกับแม่ว่าข้าวพองมีความรัก
ซึนมากกกก เด็กคนนี้ >>>  
ส่วนประเด็นคีย์การเปิดกล่องคือไร คนอ่านอย่างเรายังไม่เข้าใจเลยนะ จะเป็นเสียงกระซิบของข้าวพองหรือว่าเป็นความรู้สึกว่ารักของเด็กน้อยคนนี้ #คาใจ

แต่นะ เรื่องเจ้าเล่ห์ ยกให้เค้าจริงๆ พระเอกเรื่องนี้ ไปแอบขอแต่งงาน โดยที่ยังไม่ได้บอกข้าวพองล่วงหน้าแบบนี้ ฮุฮุฮุ

สุดท้ายไม่ใช่ข้าวพองที่ต้องเป็นคนเลือก แต่เกียต้องเป็นฝ่ายเลือกว่าจะอยู่เมืองไทยหรืออังกฤษ....สุดท้ายของความรักที่เกียมีให้ข้าวพองก็เป็นฝ่ายชนะ >>>>>>>>> นี่คือบทสรุปของความรักของ หมาพิการหลงรักเจ้าชายจอมซน ที่น่ารักมาก

ท้ายสุดนี้>>>>>>>>>>>ขอขอบคุณ JiveTea กับการเขียนนิยายสนุกๆ เช่นกันนะคะ
"ก่อนนี้มีหลายเรื่องที่อยากบอกอยากคุย แต่พอมาถึงบรรทัดนี้ พูดออกมาได้คำเดียวว่า "ขอบคุณมากๆค่ะ" ยังคงหลงรัก และติดตามทั้งคู่ ห่าง ๆ แบบนี้เสมอ"

  / *น้ำตาซึม จบแล้วเหรอ*

[saruwatari_guy]

คือทุกอย่างแบบว่าเคลียร์ ใครคือคนร้าย เข้ามาอะไรยังไง แต่ ไม่เข้าใจพ่อ เนี่ยแหละ จนจบก็ยังคงไม่เข้าใจ.....

[Ginseng]

จบลงแล้ว อย่างสมกับเป็นข้าวพอง
ประทับใจค่ะ ขอบคุณมากเช่นกัน

เรื่องนี้ลึกลับ ซับซ้อน และสูญเสียมากมาย
แต่คนที่ยังอยู่ ก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีสติ สินะ

รอผลงานต่อไปของคุณไจฟ์และน้องทีนะคะ

[sukie_moo]

มีเรื่องให้ลุ้นจนถึงบรรทัดสุดท้าย

จนจบข้าวพองกับเกีย ก็ยังไม่หวานหวานเท่าไหร่   จะมีตอนพิเศษหวานๆไหมคะเนี่ย

ขอบคุณนิยายดีๆที่คุณไจฟ์และน้องทีแต่งมาให้พวกเราได้อ่านกัน  มันสนุกมากค่ะ  รอเรื่องต่อไปจ๊ะ

[natalee22]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ขอตอนพิเศษหวานๆๆๆๆๆๆซักตอนสองตอนนะคะๆๆๆๆๆ

จบแบบไม่หวานเลยอ่าาาาาาาาาาาาา ขัดใจๆๆๆๆๆๆ ไม่มีอิ๊อ๊ะๆ มุ้งมิ้งๆ ซักกะนี๊สสสสสสสสสส     

[malula]

ไม่เห็นยาก ข้าวพองก็ไปเรียนต่อที่ลอนดอน จบแล้วก็กลับมาทำงานเมืองไทย
แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนต้องหนีบเกียไปด้วย
แหม่...ถ้าได้คุณการิมมาช่วยแต่แรก คงดีกว่านี้
ขอบคุณสองหนุ่มไจฟ์ทีที่เขียนเรื่องสนุก ๆ ให้ได้ลุ้นกันทุกตอนเลย

[aehJTS]

ดีใจป๋อมไม่ตาย แอนครูไม่ตาย
เกียน่ารักมาก ๆ จากวันแรกจนวันสุดท้าย แม้ว่าจะชอบพูดอะไรไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ 5555+++
อยากมีตอนพิเศษหวาน ๆ บ้างจัง

สุดท้าย ขอบคุณ คุณไจฟ์ น้องที ที่นำนิยายดี ๆ มาให้อ่านเสมอมา และยังรอผลงานต่อ ๆ อยู่นะคะ

  คะ

[puppyluv]

ประทับใจและขอบคุณมากจริงๆ
บวกและเป็ดขอบคุณ
(พูดไม่ออกเพราะตื้นตัน)
 

[B52]

จบได้แบบ Jivetea มากๆคือเราต้องมานั่งฝันถึงความหวานของพระเอกนายเอกเอาเอง แต่เกียเนี่ยเจ้าเล่ห์เนอะยังไม่ทันได้คุยตกลงอะไรกับเจ้าของเรื่องเลยแต่มีการแอบคุย วางแผนทุกอย่างกับพ่อพี่แล้ว ส่วนข้าวพองก็ยังเป็นข้าวพองที่ยังปากแข็งตลอด

[titansyui]

ฮ้าาาา  อ่านรวด  ถึงตอนที่ ๑๓  แล้วค่ะ   แบบว่าถ้าเป็นเล่มหนังสือนี่จะเป็นอารมณ์ว่า "วางไม่ลง"  ทีเดียวค่า
ขอบคุณค่า  ที่นำเสนอนิยายสุนก ๆ มาให้ได้อ่าน  คาดว่าคืนนี้คงอ่านจบค่ะ

ปล.  ดีจังที่รออ่านทีเดียวไม่งั้นมันค้างงงงงงง  (แอบส่องเม้นชาวบ้านแล้วเกิดอาการกลัวค้าง 555 ) ขอบคุณอีกครั้งค่า

[MiSS-U]

ในที่สุดก็จบลงด้วยดี

เรื่องนี้หวานน้อยที่สุดตั้งแต่อ่านมา แต่มีปมที่แยากรู้ในเรื่องมากที่สุดเหมือนกัน

ลุ้นไปด้วยทุกตอน เป็นไปได้ขอพิเศษหวานหน่อยก็ดีนะคะ

ขอบคุณเช่นกันที่นำเรื่องดีๆน่าติดตามแบบนี้มาให้อ่าน

รอติดตามเรื่องต่อไปอยู่นะคะ

 

+1 และเป็ด

[JustWait]

จบแล้ววว

[piggyfree]

ข้าวพองยังไม่ได้ไปภูเก็ตเลยนะ
คุณไจฟ์พาน้องไปเที่ยวก่อนสิค่ะ

ขอบคุณคุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา และเฝ้ารอเรื่องใหม่อยู่นะคะ

[Love U All]

นิยายแนวสืบสวนกับคนแต่งชื่อไจฟ์ทีไม่เคยผิดหวังจริง ๆ ค่ะ
มีปมให้คิด ให้ลุ้นตามตั้งแต่ต้นจนจบ
เกียก็แบบจริงจังกับข้าวพอง ถึงขนาดที่ไปคุยกะพ่อและพี่ของข้าวพองแล้ว
ส่วนข้าวพอง ยกตำแหน่งหนุ่มซึนและปากแข็งให้เลยนะ  ปากบอกว่าไม่รู้ ๆ
แต่คำพูดและการกระทำเนี่ย บ่งบอกเลยว่ารักเกียไม่น้อย  อยากให้ข้าวพองยอมรับกับตัวเองเร็ว ๆ
และบอกรักเกียบ้าง  แบบอยากให้คนแก่เค้าได้กระชุ่มกระชวยบ้างอ่ะ  อิอิ
แอบรีเควสตอนพิเศษของเกียกับข้าวพองนะคะ  เหนื่อยมาเกือบทั้งเรื่อง  ขอความหวานให้ทั้งคู่บ้าง อะไรบ้าง
สุดท้ายขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ  และจะรอเรื่องใหม่จากไจฟ์ทีค่า   

[smilymoon]

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ อีกเรื่อง ยังรอเรื่องต่อๆไป ในอนาคต

[uknowvry]

อยากอ่านตอนพิเศษ.... ข้าวพองตอนโตที่ไม่ดื้อ.... จะมีไหมหนอ

[river]

ลุ้นไปตลอดเรื่อง
ถ้าจะลุ้นตอนพิเศษหวานๆจะได้ไหมหนอ

ขอบคุณกับเรื่องสนุกๆอีกเรื่องนึงนะคะ

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

จบแล้ว ในที่สุดเพชรก็คืนมือเจ้าของโดยปลอดภัย

ในที่สุดก็เข้าใจว่า ผู้ร้ายตัวจริงคือความโลภของมนุษย์ โดยตัวจุดชนวนก็เป็นแค่หินก้อนเดียวแท้ ๆ แต่ความโลภก็ทำให้คนตายเป็นเบือ

ข้าวพองกับเกียยังต้องเจอต้องผ่านอะไรอีกมากเลยนะ ตอนสุดท้ายคิดไม่ถึงเลยว่าเกียจะยอมเปลี่ยนไปทำอาชีพอื่น แต่ก็พอเข้าใจเกียนะ หวังว่าเกียคงผ่านไปได้ถ้าต้องรบกับคุณพ่อตาจริง ๆ 555+

เรื่องนี้ไม่เน้นรักแต่ก็สนุกดี ขอบคุณ ไจฟ์ที มากค่ะที่แต่งมาให้อ่าน 

[nongrak]

จบแล้ว อยากบอกว่าเรื่องนี้มีแต่ผู้หญิงนะที่ตาย 5555

+1 แทนการขอบคุณค่ะ

[mystery Y]

จบแล้ว~ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านสนุกมากๆเลย~

[himecrazy]

  ขอบคุณที่เขียนงานดีๆมาให้อ่านเสมอๆ ชอบงานที่คุณไจพ์เทีย เขียนทุกงาน ขอบคุณค่ะ

[Takarajung_TK]

ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่านนะคะ
อ่านรวดเดียว 37 ตอน
แล้วก็มาต่อตอนจบวันนี้
ชองานเขียนของคุณไจทีมาก
พลอตเรื่องไม่ซ้ำใคร

แต่ความที่เป็นเรื่องแนวสืบสวน
เลยชอบอ่านแบบรวดเดียว
เพราะจะได้ไม่ค้างคา
ไม่ต้องมาลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ขอบคุณอีกครั้ง

ด้วยจิตคารวะ

[Yร้าย]

จบแล้วเหรอ...อ่านมาถึงตอนจบข้าวพองซึนได้น่ารักเนอะ...
“พูดคำนี้ทุกวันเลยนะ”  ให้พี่เกียพูดแล้วหนูไม่พูดแต่จะแสดง
เลยใช่มั๊ยจ๊ะ?.....ขอตอนพิเศษได้เปล่า...

[lizzii]

จบแล้ว เย้ๆ
ขอตอนพิเศษด้วยได้มั๊ยยยยยน
อยากรู้ว่าเกียในลุคหนุ่มออฟฟิตจะเป็นยังไง 555

[nolirin]

โค้งสุดท้าย...มีช็อตหวานๆแค่ช่วงโค้งสุดท้ายจริงๆ
อยากขอตอนพิเศษหวานๆบ้างอ่ะ

..
..
ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องน้ำชาสำหรับเรื่องราวสนุกๆน๊าา