ตอนเกือบสุดท้าย รอตอนสุดท้ายพร้อมกันนะค่ะ ใครเปลี่ยนหัวเรื่องเป็น ช่วยเปลี่ยนชื่อตอนให้ด้วยนะค่ะ
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เบื่ออาหาร
“แม่ เฮียไปไหนอ่ะ”
รักชาติซึ่งอยู่ในอาการหงุดหงิดหัวใจเล็ก ๆ เดินวนเวียนไปรอบบ้าน ทั้งชั้นบนและชั้นล่าง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอคนที่กำลังตามหา
ขัดใจที่หาไม่เจอ จะให้เรียกหาเหมือนหมาแมวหรือไง
ไปไหนทำไมไม่ยอมบอก ทำแบบนี้ได้ไงวะ
“แม่เห็นอยู่หลังบ้าน”
หลังบ้าน เออ เอาเข้าไป วันๆ ก็หายไปอยู่แต่หลังบ้านนั่นแหละ
จะไปทำอะไรนักหนาที่หลังบ้านเนี่ย
หลังบ้านมันแทบจะเป็นป่าดงดิบอยู่แล้ว เข้าไปจะหาทางออกเจอหรือไง
เข้าไปอยู่หลังบ้านกันอยู่นั่นแหละ อยู่ในบ้านบ้างไม่เป็นหรือไงวะ
“เรียกพ่อมากินข้าวด้วยเลยนะ รัก”
เซ็ง แล้วก็เดินไปเปิดสำรับกับข้าวดูว่าวันนี้มีอะไรกิน
อีกแล้ว ทำไมแม่ชอบทำกับข้าวเดิม ๆ เบื่อตายเลยแบบนี้
“แม่ รักเบื่อผัดผักแล้ว อยากกิน อืมมมมม อยากกินอะไรดี”
ทำตัวมีปัญหาอยากกินนั่นนี่ มีให้กินไม่ยอมกิน
จะกินของที่ไม่มี
“แล้วรักอยากกินอะไร”
แม่หันไปเอ่ยถามลูกชายที่ยืนครุ่นคิด คิดของที่จะกิน คิดไม่ออกแล้วก็เลยเอื้อมมือคว้าแอปเปิ้ลในจานมาถือเอาไว้
ไม่ปลอกหน่อยเหรอ
แม่ทำไม่ปลอกหน่อยอ่ะ
“กินงี้เลยเหรอแม่”
หยิบแอปเปิ้ลมาถือแล้วหมุนลูกแอปเปิ้ลในมือไปมา สลับกับมองหน้าแม่เป็นระยะ แทบจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ว่าแอปเปิ้ลนี่มันสามารถหยิบขึ้นมาแล้วก็เอาฟันแทะ ๆ กินได้เลย
ปกติเคยกินแต่ปลอกเรียบร้อยแล้ว แย่หน่อยนะ มีแต่คนคอยบริการให้จนชิน
“มีดก็มี ก็ปลอกเอาสิลูก”
ปลอกเอง ปลอกเองเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ ให้เฮียปลอก กินแบบนี้กินไม่ได้ ต้องไปตามเฮียมาปลอก
“เดี๋ยวรักมานะแม่”
ถือแอปเปิ้ลเอาไว้ และวิ่งลิ่ว ๆ ออกจากบ้าน เดินไปหลังบ้าน หลังบ้านที่เหมือนป่าดงดิบเข้าไปทุกวัน
“พ่ออออออออออออ”
ตะโกนเรียกตั้งแต่ยังไม่เดินเข้าไปหา แล้วก็เห็นว่าพ่อยืนขึ้นมา เห็นหมวกแว่บ ๆ แล้วอยู่กันตรงไหนล่ะนั่น
“พ่อออออออออออ แม่เรียกกินข้าว”
ตะโกนเรียกอีกครั้ง แล้วก็เดินเข้าไปตามทางเดิน ที่มีต้นชวนชมสีสวยปลูกเต็มแนวสองข้างทาง เดินเข้าไปหา แล้วก็เห็นพ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ กำลังเทเศษกาบมะพร้าวลงไปบริเวณโคนต้นชวนชมต้นเล็ก
สนุกตรงไหน พ่อนี่ก็แปลก ปลูกอยู่นั่นต้นอะไรบ้างก็ไม่รู้ ปลูกจนไม่มีที่จะอยู่แล้ว เยอะเกินไปแล้วเนี่ย
“เฮียไปไหนอ่ะพ่อ”
ก้มลงมาดูต้นชวนชมต้นเล็กต้นน้อย อีกหลายต้นที่เรียงรายเป็นทาง แล้วก็ลองเอามือคุ้ย ๆ หาดูว่าใต้ต้นชวนชมมีอะไร บางทีพ่ออาจซ่อนสมบัติเอาไว้ก็ได้
แต่ไม่ยอมบอกให้รู้ หรือว่าพ่อจะซ่อนลายแทงสมบัติเอาไว้นะ น่าคิด น่าคิด
“ถางหญ้าอยู่โน่นมั๊ง”
เห็นพ่อพยักเพยิดหน้า เหมือนเป็นการบอกใบ้ว่าคนที่ตามหาอยู่ไม่ห่างออกไป
แล้วรักชาติก็เลยตะโกนเรียกหา
“เฮียยยยยยยยยยย แม่เรียกกินข้าว”
ตะโกนเรียกแล้วก็ชะเง้อคอมองหา แล้วก็เห็นว่าคนตัวโตในสภาพเสื้อเชิตเก่า สวมหมวกงอบ และแบกจอบเดินออกมา แค่เห็นสภาพแล้วรักชาติก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นชาวสวนเหรอเฮีย ไปปลูกอะไรตรงนั้นอ่ะ”
แซวได้ยังไง ไม่ได้ไปปลูกอะไร ไปถางหญ้าเฉย ๆ แล้วจะเอาอะไรมาปลูกได้ รักชาตินี่ยังไง ชอบเห็นเรื่องอะไรตลกไปหมด
“ถางหญ้า ไม่ใช่ปลูกต้นไม้”
ก็รู้แล้วว่าถางหญ้า แกล้งแซวเฮียแบบนี้แหละ ตลกดี แล้วทำไมต้องทำหน้าบู้บี้แบบนั้นใส่ด้วย เดินมาตามมันเหนื่อยนะเนี่ย ไม่เห็นใจแล้วยังจะมางอนใส่อีก หัวเราะไปแค่เนี้ยะ ทำไมต้องงอนด้วย โห่
“เฮีย มีผัดผักอ่ะ แต่อยากกินอะไรไม่รู้”
รักชาติไม่รู้ แล้วเฮียจะรู้มั้ยว่ารักชาติจะกินอะไร
“เรื่องมาก มีให้กินไม่ยอมกิน ตำลึงตรงโน้นนนกำลังงาม จะทำอะไรกินก็ทำ”
เสียงลอยลมของพ่อลอยมาแล้วก็เหมือนลอยไป และก็เห็นว่าพ่อทำหน้าบูดยิ่งกว่าเฮีย และลุกขึ้นเก็บอุปกรณ์เตรียมจะเข้าบ้านแล้ว
พ่อชอบทำหน้าเหมือนคนอารมณ์ไม่ดีตลอด ไม่อยากคุยกับพ่อหรอก
“กินบะช่อตำลึงมั๊ย”
ก๋วยเสนอความคิด แล้วคนที่ได้ยินก็ยิ้มจนตาหยี เพราะสิ่งที่เสนอมันถูกใจปิ๊งอยู่ในไอเดีย หมูบะช่อตำลึง ซดน้ำซุปร้อน ๆ นะ โหยยยยยยยย สุดยอด
“ทำซักหม้อก็ได้ จะได้กินกันทุกคน”
พ่อเก็บอุปกรณ์ใส่ตระกร้าเรียบร้อย ก่อนเดินเข้าบ้านยังหันไปบอก .....ลูกเขย....ที่กำลังเตรียมเก็บจอบเสียมเข้าที่เข้าทาง
“อ่า ครับ พ่อ”
ครับพ่อ ครับพ่อ ครับพ่อ ครับพ่อ อะไรก็ครับพ่อตลอด
อะไรก็ครับพ่อ พ่อสั่งอะไร เฮียก็ครับ สั่งนั่นก็ครับ สั่งนี่ก็ครับ
อะไรก็ครับตลอด ขัดใจบ้างไม่เป็นหรือไง หัดขัดใจซะบ้าง
พ่อก็เหมือนกัน ไม่รู้จะถูกอกถูกใจอะไรกันนักหนา
ชอบถามอยู่ได้ หมอนั่นไม่มาเหรอ ไม่ได้เจอกันซักหนึ่งสัปดาห์มันจะเป็นอะไรมั๊ย อะไรก็หมอนั่น หมอนั่น เฮียขายก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่หมอ เรียกหมอนั่นอยู่ได้ เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย
นึกแล้วเริ่มน่าโมโห
ได้ลูกมือทำตามคำสั่งทุกอย่าง พ่อก็เลยถูกใจ ให้ยกกระสอบปุ๋ย ถางหญ้า ปลูกต้นไม้ ให้ทำอะไรก็ทำ ทำแล้วก็ดูเหมือนจะทำอะไรถูกใจไปซะหมด
วัน ๆ ก็เลยมาอยู่กันที่หลังบ้านนี่แหละ มาอยู่ในป่าดงดิบทั้งวัน
ทีตอนแรกล่ะก็ ขนาดหน้ายังไม่อยากจะมอง มาบ่อย ๆ เข้า เริ่มมาช่วยถางหญ้า เริ่มมาช่วยปลูกต้นไม้ เข้าทางพ่อเลยนะนั่น หลัง ๆ ชัก เริ่มไปซื้อเมล็ดพันธ์ต้นไม้ หนักกว่านั้นพากันตระเวนไปหาซื้อต้นกล้ามาปลูก
เห็นเราเป็นอะไรวะ ส่วนเกินของครอบครัวหรือยังไง
“พ่อเขาได้ลูกคนใหม่แล้ว อะไรก็หมอนั่น หมอนั่น ผมมันลูกนอกคอกใครจะไปเหมือนเฮีย ทำอะไรก็ถูกใจไปซะหมด”
บ่นแล้วก็หมุนลูกแอปเปิ้ลในมือไปมา
รักชาติบ่น เดินบ่น บ่นไม่เลิก แล้วก็หันมามองคนที่เดินตามและเหมือนได้ยินเหมือนเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของเฮีย
“แม่ไม่ยอมปลอกแอปเปิ้ลให้ เพราะปลอกไม่เป็นหรอก ถึงเดินมาหา นึกว่าผมอยากเดินมาหาเฮียหรือไง”
น้อยอกน้อยใจ แล้วก็มาลงที่คนที่กำลังเดินตามหลังมา และคราวนี้ก็ยิ่งได้เห็นว่าเฮียกำลังอมยิ้ม และตั้งอกตั้งใจฟังเรื่องที่รักชาติบ่นเป็นอย่างดี
“เฮียยิ้มทำไม”
เฮียก็ยิ้มไปเรื่อยเปื่อย ไม่กล้ายิ้มเยาะรักชาติหรอก
“เก็บของแล้วเราไปเก็บยอดตำลึงกัน”
ใครจะไป เฮียไปคนเดียวเหอะ แค่คิดจะเก็บก็ขี้เกียจแล้ว อยากทำเอาใจพ่อ เฮียก็เก็บไปคนเดียวแล้วกัน จะให้ไปเก็บด้วยเหรอ ไม่มีทาง
“ไม่ไป”
เอ่ยบอกแล้วก็เห็นว่าจากหน้ายิ้ม ๆ ของเฮียกลายเป็นหน้าเฉยขึ้นมาในทันใด
อ่า ...........อ้าว แบบนี้ก็ เวรแล้วไงกู
“ไปไม่ถูก เฮียต้องพาไป”
กลับลำได้ทัน แล้วจากหน้าเฉา ๆ ของเฮียตอนนี้ก็กลับมาเป็นหน้ายิ้มอีกแล้ว
เฮ่อออออ เกือบไป เกือบไม่รอดซะแล้ว ดีนะที่คิดทัน ไม่งั้นล่ะก็
“เฮียกำลังจะน้อยใจซะหน่อย ที่รักชาติไม่สนใจเฮียเลย”
อ้าว มารยาสาไถหรอกเหรอ แบบนี้เปลี่ยนใจดีมั๊ย
“งั้นเฮียไปเก็บเองคนเดียวแล้วกัน”
ก็เลยงอนซะ อยากมารยาใส่ก่อนทำไม ก็เลยต้องแกล้งงอนซะหน่อย รักชาติกำลังจะก้าวเดินเข้าบ้าน แต่ก็ถูกรั้งข้อมือเอาไว้
จับแล้วต้องรีบปล่อย เพราะไม่อยากให้อะไรมันเกินพอดี กลัวพ่อแม่มาเห็นจะไม่ถูกใจ ถึงแม้ผู้ใหญ่จะรับรู้แล้วก็ตามที
“เออเนอะ ลำบากหน่อย จะมาทำอะไรประเจิดประเจ้อก็ไม่ได้”
เพราะว่าอยู่ดี ๆ ฝ่ามือที่ถูกรั้งก็ถูกปล่อยออกง่าย ๆ รักชาติก็เลยมองที่มือของตัวเอง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
รอยยิ้มจาง ๆ จากใบหน้าของเฮีย ความรู้สึกถูกส่งผ่านจากดวงตาเรียวรีคู่นั้น
“แต่แค่นี้ก็ถือว่ามากแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะเฮีย”
เอ่ยขอบคุณ แล้วรักชาติ ก็ยืนยิ้ม อมยิ้ม แล้วก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ เต็มที่ และส่งยิ้มกว้างให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า.
“ถ้างั้นเราไปเก็บยอดตำลึงกันดีกว่า กว่าจะได้กิน กว่าเฮียจะทำ คงปาเข้าไปเย็น ผมหิวแล้วล่ะ เราไปเก็บยอดตำลึงกันนะเฮีย”
TBC…
จากคุณเท็น
ตอนหน้าคงเป็นตอนสุดท้ายแล้วสำหรับเรื่องนี้ หลังจากที่ใช้เวลาในการเขียนมากกว่าสามปี ทั้งที่ควรจะเขียนให้จบได้ตั้งนานแล้ว แต่ยังไงก็แล้วแต่ในที่สุดก็ใกล้จะจบแล้ว หลังจากที่ต้องใช้เวลารอคอยกันอย่างยาวนาน ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ติดตามอ่านกันมาอย่างต่อเนื่อง บ่นบ้าง ท้อแท้ใจในการอ่านบ้าง ซึ่งไม่ต่างกันที่คิดว่า เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสมบูรณ์ซะที ขึ้นได้แต่หาทางลงไม่ได้ แต่ก็เอาน่า สามปียังมาต่อ และคงมีตอนพิเศษให้ได้อ่านกันเรื่อย ๆ แล้วแต่องค์จะมาประทับ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ที่เคยถูกทวงถามผมจะพยายามทำให้สำเร็จให้ได้ สัญญา
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 339343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก