หลังจากประทับใจกับความโรแมนติก (เหรอ) ของเฮียก๋วยในการนัดเดทแล้ว มาดูความสวีทระหว่างเดทกันมั่ง ว่าน่าประทับใจ แค่ไหนกันคับ 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไปตลาดกัน 05.29 น. ใกล้ถึงเวลานัดพบ
รักชาติในชุดเสื้อวอร์ม และกางเกงวอร์ม รองเท้าผ้าใบ เตรียมมาขึ้นสังเวียนเดือดอย่างเต็มที่
เอาสิโว้ย อย่างมากก็ซัดกันปากแตก ให้ตายไปข้างหนึ่ง น้องหมี่ไม่ต้องกลัวว่าไอ้เหี้ยก๋วยจะตายนะจ๊ะ
พี่รักชาติจะออมมือให้อย่างแน่นอน ไม่ต้องกลัว
รักชาติยืนทำสมาธิหลังจากวอร์มร่างกายด้วยการชกลมเสร็จเรียบร้อยและเมื่อ นาฬิกาบอกเวลา 05.30 เป๊ะ
รักชาติที่แอบอยู่ที่มุมจึงก้าวเท้ามายืนที่หน้าร้านของก๋วยทันที
และก็ได้เห็นว่าก๋วยยืนทำหน้าโหดอยู่หน้าร้าน แถมยังทำท่าเหมือนหงุดหงิดอะไรสักอย่าง
“ลื้อเป็นอะไรวะ จะไปรำมวยจีนหรือไงรักชาติ”
นั่นไงล่ะมาแล้ว มันต้องยั่วยุก่อน แล้วก็จะได้ต่อยตีกัน
รักชาติคิดอย่างมุ่งมั่น แล้วยืนนิ่ง สำรวจท่าทีของอีกฝ่าย ที่อยู่ในชุดฟอร์มทำงานที่เห็นกันประจำ
กางเกงขาก๊วย รองเท้าแตะ เสื้อยืดสีขาวซีด ๆ
ก๋วยเดินนำหน้าโดยมีรักชาติเดินตามแบบระวังตัว ทุกย่างก้าว ยังไงวะ มันยังไงกันแน่วะวันนี้
มันมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่ ๆ อย่าคิดว่ามามาดนิ่งแล้วกูจะเชื่อใจมึงนะ ไอ้ก๋วย ไอ้ตี๋โหด
ต่างฝ่ายต่างคิดต่างกัน
ก๋วยอาบน้ำแต่งตัวรอ และคิดว่าชุดนี้เหมาะที่สุดแล้ว ถ้าแต่งตัวดี ๆ ผิดไปจากทุกวัน เดี๋ยวรักชาติปากเก่งก็ได้พูดอะไรแปลก ๆ อีก เลยใส่ชุดนี้ ทั้งที่รีดเสื้อตัวเก่งรอไว้ในตู้
มิหนำซ้ำ คืนทั้งคืนก็นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายไปมา ไม่รู้ว่าจะหาเรื่องอะไรมาคุยด้วยดี นอนครุ่นคิดทั้งคืนและสุดท้ายก็เผลอเมื่อเกือบตีห้า แถมยังโดนน้องสาวแซวอีก เล่นเอาเขิน ทำตัวไม่ถูกเลย
ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้จะได้ไปตลาดกับรักชาติ แต่คิดได้ก็คือ ยังไงรักชาติก็ต้องมาแน่ ๆ เก่งกล้าสามารถขนาดนั้น ไม่มาคงแปลก
ร่างที่เดินนำอยู่และหยุดเท้าหันมามองรักชาติที่ระวังภัยตลอดเวลา แล้วก็ได้เห็นว่ารักชาติตั้งการ์ดรอไว้แล้ว
แทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกไป แต่ต้องเก็กหน้าขรึมเอาไว้ เดี๋ยวเสียฟอร์ม
“ลื้อเป็นอะไรรักชาติ ชวนมาตลาด กลัวหรือไง อั๊วไม่ฆ่าลื้อตายหรอกน่ะ ไม่ต้องระวังขนาดนั้นก็ได้ หรือว่าลื้อกลัว” คนที่หันมาพูดด้วย ทำให้รักชาติสะดุ้งโหยงแล้วก็ ทำเป็นตีหน้านิ่งเฉย เมื่อก๋วยเปลี่ยนจากเดินนำหน้ามาเป็นเดินข้าง ๆ แทน
แล้วตี๋หน้าโหด ก็ยังคงทำหน้าโหดต่อไป นิ่ง ๆ เงียบ ๆ แผ่รังสีอำหิตออกมาตลอดเวลา
การไปเที่ยวด้วยกัน ก๋วยออกจะเกร็ง ๆ ไปบ้าง สมองคิดตลอดเวลาว่าจะพากไปไหนดี แถมยังตื่นเต้นจนเก็บอาการแทบไม่อยู่
แต่รักชาติคิดต่างกัน เอาแต่ระวังภัยตลอดเวลา
ไอ้ห่าก๋วยตกลงมันพากูไปตลาดจริงเหรอเนี่ย หรือยังไงวะ มันจะเอายังไงกันแน่
ใบหน้าน่ารักหันไปมองคนที่เดินเคียงข้างเป็นระยะ แล้วยกมือเข้าไปสวมในกระเป๋าเสื้อวอร์มเร่งฝีเท้าให้ทันคนที่เดินเร็วจนแทบจะวิ่ง อ๋อ ทดสอบฝีเท้าเหรอ ได้สิวะ มาเลยมึง
ทั้งก๋วยทั้งรักชาติ จากเดินเริ่มกลายเป็นวิ่ง ในที่สุดก็วิ่งจริง ๆ ทั้งคู่ วิ่งกันมาจนถึงร้านขายโจ๊ก แล้วก๋วยก็หันมามองหน้าของรักชาติแล้วเอ่ยถามทั้งที่ยังรู้สึกเหนื่อยหอบ
“ลื้อจะรีบไปไหนวะรักชาติ ห๊า อั๊วเหนื่อยนะโว้ย”
รักชาติหันมามองหน้าของคนที่ยืนบ่นไปพูดไปอยู่ข้าง ๆ แล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อของตัวเอง
“ก็แล้วเฮียวิ่งก่อนทำไมล่ะ ผมก็วิ่งตามเฮียเด่ะ” รักชาติเองก็เหนื่อยหอบไม่แพ้กัน
ต่างฝ่ายต่างก็ตะคอกเสียงใส่กันอย่างโมโห
และในนาทีต่อมา ก๋วยก็ทรุดกายลงนั่งเมื่อเห็นบางอย่างที่ข้อเท้าของรักชาติ
“เฮ้ย”
รักชาติส่งเสียงร้องกำลังจะทรุดกายลงนั่งตาม เพราะคิดว่ากำลังถูกหาเรื่อง แต่เมื่อเห็นว่าก๋วยทรุดลงไปนั่งเพื่อทำอะไร เลยได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง ไม่นึกว่า ตี๋หน้าโหดจะทำอะไรอย่างนี้ให้กับตัวเอง
“เชือกรองเท้าทำไมไม่รู้จักผูกให้ดี ๆ หกล้มไปลื้อหัวแตกตายแน่รักชาติ”
มือที่ดึงที่เชือกรองเท้าและมัดเป็นปมรูปโบว์ ให้ ศรีษะของใครคนหนึ่งที่เอาแต่ทำหน้าโหดใส่เห็นอยู่แทบเท้า.......รักชาติยืนนิ่ง ๆ ไม่กล้าขยับ ดวงตาจ้องมองที่คนที่ผูกเชือกรองเท้าให้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง
รู้แต่ว่าอึ้ง และ งง และประหลาดใจ
ร่างของตี๋หน้าโหด ผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวเท้าออกเดิน ทำให้รักชาติต้องก้าวเท้าเดินตาม
ทั้งที่ยังมึนงงไม่หาย เดินตามมาเรื่อย ๆ จนก๋วยมาหยุดยืนที่หน้าร้านขายซาลาเปาและสั่งซาลาเปา
ยื่นส่งให้ รักชาติก็ยังงงไม่หาย
แต่ก็รับมาถือไว้แบบงง ๆ
ผีจีนเข้าไอ้ก๋วย ชัวร์แล้วแบบนี้ ไม่ใช่ผีเข้า ก็แสดงว่ากำลังฝันอยู่แน่ ๆ
“ไส้หมูสับอร่อย..มีจุดสีแดง ๆ นั่นไส้หมูสับ ถ้า ไม่มีจุดก็ไส้หวานกินร้อนๆ อร่อย” หน้าโหด ๆ หันมาบอกกับคนที่ยืนงง แล้วก็บิซาลาเปาไส้หมูใส่ปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่ดวงตาเรียวรี ยังจ้องมองใบหน้าของรักชาติไม่วางตา
กินซาลาเปา มันพามากินซาลาเปาเหรอ ถึงจะยังไม่รู้ว่าจะทำยังไง แต่เมื่ออีกฝ่าย กำลังกิน
รักชาติก็เลยต้องส่งซาลาเปาไส้หมูเข้าปากแล้วก็พบว่า กินร้อน ๆ มันอร่อยจริง ๆ
แล้วก็เลยเดินกินซาลาเปาไปตลอดทาง
ก๋วยมีความสุข
แต่รักชาติกินแบบงง ๆ ตื่นมาตีห้า เพื่อมาวอร์มร่างกาย เตรียมเปิดศึก แต่ไอ้ก๋วยพามากินซาลาเปาไส้หมู
เข้ากันตรงไหน ไม่เข้าใจ แต่ที่เข้าใจคือซาลาเปาอร่อย
และเมื่อเดินมาถึงร้านขายข้าว ก๋วยก็ชวนให้นั่งลง และรักชาติก็ยังคงนั่งลงแบบมึนงง
“นั่งสิลื้อจะยืนทำไมให้เมื่อย นั่ง ๆ เถ้าแก่ เถ้าแก่ ข้าวหมูแดงพิเศษสอง”
ก๋วยเดินไปทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ โดยมีรักชาตินั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม
ตี๋หน้าโหด ทำหน้านิ่ง ๆ ส่วนรักชาติก็เก็บอาการและแอบลอบมองหน้าคนที่บังคับให้มาตลาดด้วย
มีเจตนาอะไรวะ เดาใจมันไม่ออกจริง ๆ เลยเว้ย แผนของมันคืออะไรกันวะเนี่ย
รักชาติหน้านิ่วคิ้วขมวด ยังคงครุ่นคิดต่อไป จนเมื่อข้าวหมูแดง มาวางอยู่ตรงหน้า ก็ยังไม่กล้ากิน
ส่วนก๋วย ตักข้าว แล้วส่งเข้าปาก
แต่มีหลายครั้งที่แอบเหลือบสายตามองหน้าของอีกฝ่าย แล้วต้องกลั้นยิ้มเอาไว้ แม้แต่จะกินยังไม่กล้ากินเลยหรือยังไง กลัวอะไรอั๊ว อั๊วออกจะชอบลื้อขนาดนี้ กลัวอะไรกัน ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาไง
“เฮียพูดธุระของเฮียมาดีกว่า ตกลงเฮียจะเอายังไงก็ว่ามา ผมพร้อมแล้ว”
เพราะไม่เข้าใจเจตนา เลยต้องถามออกไปให้รู้เรื่อง จะได้รู้กันไปเลยว่ามันยังไงกันแน่ เคลียร์ ๆ กันให้รู้เรื่องเลย
แบบนี้มันระแวง แล้วก็คาใจด้วย
“เออดี อั๊วก็พร้อมแล้ว เอาช้อนไป ลื้อกินข้าวเข้าไปสิ พร้อมแล้วก็กินหายร้อนแล้วไม่อร่อย”
ช้อนกับส้อมถูกยัดใส่มือของรักชาติ และไม่ว่าจะพยายามพูดอะไร ก็ถูกบังคับให้กินข้าวสุดท้ายก็เลยต้องจำใจกิน และได้รู้ว่าข้าวร้านนี้อร่อยจริง ๆ และคิดว่าคราวหน้าจะมาซื้อที่ร้านนี้อีก
แล้วก็กินข้าวกันจนหมด ดื่มน้ำแล้วก็ลุกขึ้นเดินต่อไป
เมื่อก๋วยหันมาพูดด้วย รักชาติที่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“อั๊วสั่งเป็ดอบน้ำผึ้งไว้ เดี๋ยวลื้อเอาไปกินนะ อั๊วสั่งไว้สองตัวเดินหน่อยก็ถึงแล้ว เดี๋ยวอั๊วจะไปซื้อของต่อ
ลื้อก็เอาค่ามอร์เตอร์ไซด์ไปแล้วกัน เดินกลับเดี๋ยวไม่ทัน ไปโรงเรียนสาย คุณครูจะไม่ให้คะแนน”
ก๋วยตั้งหน้าตั้งตาเดินจนมาถึงร้านที่สั่งเป็ดเอาไว้โดยมีรักชาติเดินตาม
และยื่นเป็ดในถุงให้กับรักชาติ ที่รับมาถือไว้ กูเปล่าสั่งเป็ดนะ แพงชิบหาย แล้วมันให้กูทำไม
แล้วนี่อะไรของมันวะ
ธนบัตรใบละ 20 บาท ถูกยัดใส่ให้ที่มือของรักชาติ เมื่อเงยหน้าขึ้นจะอ้าปากพูดก็ถูกพูดสวนกลับมา
“ลื้อจะยืนอยู่ทำไม ไปสิ มอร์เตอร์ไซด์มาแล้ว อั๊วจะไปซื้อของต่อแล้วกลับดี ๆ ล่ะอย่าให้ต้องเป็นห่วงเหมือนคราวที่ไม่สบายอีก”
รักชาติก้าวขึ้นรถโดยมีก๋วยเป็นคนโบกรถให้และยืนส่ง
ตี๋หน้าโหดเดินเข้าไปซื้อของที่ตลาด ก่อนจะเหลือบมองที่มือของตัวเอง
และอมยิ้ม
หมี่บอกว่า แบบนี้เรียกว่ามาเดท
ภาษาอังกฤษซะด้วยนะ เห็นบอกว่ามันแปลว่า พาแฟนมาเที่ยว แล้วก็จะมีความสุข
เออ มีความสุขจริง ๆ ด้วยนะ มาเที่ยวกับรักชาติเนี่ย หน้าตาลื้อแบบงง ๆ น่ารักจริง ๆ นั่นแหละรักชาติ
เดี๋ยววันไหนว่าง ๆ อั๊วจะชวนลื้อมาเดทอีก เผื่อลื้อจะพิจารณาให้อั๊วเป็นแฟนกับลื้อ
ในขณะที่ก๋วยกำลังยิ้ม อย่างมีความสุข
รักชาติกำลังเดินขึ้นตึกด้วยความมึน พร้อมกับมองที่ถุงใส่เป็ดตัวใหญ่ ที่ถือเอาไว้ในมือ
ตื่นมาตีห้า เครียดทั้งคืน นอนแทบไม่หลับ เตรียมตัวมาอย่างเต็มที่ แล้วสุดท้าย
ได้เป็ดอบน้ำผึ้งติดมือกลับบ้าน แถมยังได้รู้ว่าในตลาดมีข้าวอร่อย ๆ ขายด้วย
ใบหน้าน่ารัก ก้มมองที่รองเท้าผ้าใบที่สวมใส่แล้วนึกถึงคนที่ผูกเชือกร้องเท้าให้
มันผูกเชื่อกรองเท้าให้ทำไม ปล่อยกูเดินหกล้มหัวทิ่มก็ได้นี่หว่า แล้วมันจะผูกให้ทำห่าอะไรวะ
หัวคิ้วของรักชาติขมวดมุ่นเข้าหากัน และครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นไปต่าง ๆ นา นา
ถ้าไม่คิดเรื่องมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า
มันก็พอจะทำให้คิดได้ว่า ไอ้ก๋วยหน้าโหด
เอ่อ.........มัน..........มัน........มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย…….ใจดีแบบแปลก ๆ แล้วยัง....
.....................กลับดี ๆ ล่ะอย่าให้ต้องเป็นห่วงเหมือนคราวที่ไม่สบายอีก…………….
คำพูดบางอย่างก้องเข้ามาในหูของรักชาติ คำพูดที่ฟังไม่ค่อยชัดเจนนัก
เฮ้ย ไอ้ก๋วยมันจะพูดแบบนั้นทำไมวะ ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ฟังผิดชัวร์ คิดอะไรวะเนี่ยกู คิดให้ปวดกบาลแต่เช้า
ไปคิดต่อดีกว่า ว่าไอ้ก๋วยมันมาไม้ไหน จะได้รับมือกับมันได้ทัน
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
