เวลา : วันนี้ (บทส่งท้าย) [แจ้งเรื่องเฮเดสและเจ้าชายค่ะ]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เวลา : วันนี้ (บทส่งท้าย) [แจ้งเรื่องเฮเดสและเจ้าชายค่ะ]  (อ่าน 153322 ครั้ง)

ออฟไลน์ puengkiss

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 23
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #270 เมื่อ04-07-2014 09:07:28 »

สงสารเจ้าชายรับกรรมอะไรอ้าาาา วันจันทร์ช่างยาวนานนัก

ออฟไลน์ Heisei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 405
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #271 เมื่อ04-07-2014 09:33:30 »

จะร้องไห้แล้ว....

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #272 เมื่อ04-07-2014 11:05:15 »

ไม่อยากให้ พระนางเรวดี รอดตัวไปเลย..

อยากให้อย่างน้อย ต้องได้ชดใช้กรรม ไม่มีความสุข คนชั่วไม่ควรได้ดี ยังจริงอยู่ไหม กับกฎแห่งกรรม

องค์ชายศีลวัตมีเวลาทำดีให้แก่กันตั้งมากมาย แต่สุดท้ายก็เลือกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจอยู่ตลอดเวลา

ถึงอานนท์จะไม่เคยเป็นคนขององค์ภีมเสนมาก่อน ก็เชื่อว่าอานนท์ไม่มีทางเป็นคนของพระองค์ได้หรอก

เงิน ไม่ใช่สิ่งที่ซื้อคนอย่างอานนท์ได้เลย แต่คนเลือดเย็นสุดท้ายก็นะ รักองค์ศีลวัตเข้าจนได้ ถึงกับยอมตายแทน

รอคอยบทสรุป มากๆเลยค่ะ  :pig4: นักเขียน


ออฟไลน์ Inwoสูs

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #273 เมื่อ04-07-2014 13:15:49 »

อย่าฆ่าเจ้าชายเลยนะ นะ นะ สงสารอานนท์อะ  :hao5:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #274 เมื่อ04-07-2014 17:38:17 »

เห้ออออออ

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #275 เมื่อ04-07-2014 22:04:16 »

พลิกล็อคเลย ภีมเสนเลือดเย็นไม่ต่างกัน ที่อานนท์ไม่ฆ่าศีลวัตเพราะรักใช่ไหม ค้างมากค่ะ  :ling1: :ling3:

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 10) 4 ก.ค. 57
«ตอบ #276 เมื่อ05-07-2014 00:13:11 »

อิตัวแม่ดันรอดซะงั้น ศีลวัตซวยจริง ทั้งๆที่โดนแม่คอยสั่งแท้
แต่ถ้าจบแบบโดนให้ออกจากวังไปอยู่กับอานนท์ ก็โอเคอยู่นะ

ออฟไลน์ ชุน

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 135
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-1
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #277 เมื่อ05-07-2014 15:19:12 »

วันนี้... แค่มีเธอ
บทที่ ๑๑



   “ศีลวัตรักเธอนะ ลูกชายคนเดียวของฉันรักเธอมาก”

   อานนท์ไม่อยากจะฟัง แม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่พระราชชายารับสั่งกับเขาแบบดีๆ แต่ประโยคที่รับสั่งนั้น... เขาชิงชัง

   พระโอรสของพระองค์ยังไม่เคยรับสั่งบอกเขาสักครั้ง แล้วพระองค์เองมีสิทธิ์อะไรมาพูด

   “รักถึงขนาดพูดว่า เธอเป็นชีวิตของเขา แม่อย่างฉันจึงต้องยอมเสี่ยงเพราะไม่อยากเห็นเขาตายทั้งเป็นอยู่ในคุก”

   คนเจ็บเบือนหน้าหนี จนใจที่เขาไม่มีแรงพอจะลุก ไม่อย่างนั้นก็คงจะวิ่งออกจากห้องไปแล้ว

   “เธอเองก็รักเขา”

   องครักษ์หนุ่มหลับตา

   “ไม่อย่างนั้นคงไม่กินยาพิษเข้าไปเอง แล้วยังเขียนจดหมายรับผิดทั้งหมดไว้คนเดียว”

   เขาก็แค่อยากตายไปให้พ้นๆ เท่านั้น ไม่ได้ต้องการให้ใครเอามาตีความแบบผิดๆ อย่างนี้

   “เธออาจจะโกรธที่เขามีนางสนมมากมาย แต่สนมคนสุดท้ายที่เขานอนด้วยคือมนัสวี ในคืนที่เธอร้องไห้ให้เขาเห็น”

   อานนท์ขมวดคิ้วแนบแน่นทั้งที่ยังหลับตา มือกำผ้าห่มแน่น ตัวสั่นสะท้าน

   เขาไม่เชื่อ!

แค่เผลอตัวร้องไห้ไปหนเดียว ก็ถึงกับไม่ยอมมีคนอื่นอีก ผู้ชายแบบนี้นี่มัน... เกินวาสนาของเขาไปกระมัง

   “เรื่องนิรดา เขาอาจจะหักหาญน้ำใจเธอไปมาก แต่ลูกชายของฉันเขาหึงหวงเธอ แล้วก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับนางเลย ตอนนี้นางกับวาริศก็รักชอบกันเพราะศีลวัตคอยสนับสนุน หลังๆ มานี้ที่เขาไปฝ่ายในโดยไม่พาเธอไปด้วย ก็เพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองคนได้พบกัน ส่วนไอ้เจ้าอสรพิษภูวัน ฉันเคยหลงชอบมัน สนับสนุนให้ศีลวัตเอ็นดูมันก็จริง แต่ศีลวัตก็ไม่เคยให้มันรับใช้เลยสักครั้ง”
   
   เขาชักจะชิงชังพระราชชายาขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว รับสั่งเหมือนรู้จริงไปหมดอย่างนี้ ไม่กลัวเขาจะจับได้ว่ากำลังปั้นน้ำเป็นตัวทั้งเพบ้างหรือ
   
   พูดเหมือนนั่งอยู่ในพระทัยของเจ้าชายศีลวัต ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่เคยคิดจะทำตามพระประสงค์ของพระโอรสเลยสักอย่าง
   
   พูดเหมือนนั่งอยู่ในหัวใจเขา เหมือนรู้ว่าเขาคาใจและอยากจะฟังเรื่องอะไร ทั้งที่จริงๆ แล้วเกลียดเขาเข้าไส้
   
   พระราชชายาทรงเงียบไปนาน แต่อานนท์รู้ว่าพระนางยังประทับอยู่ที่ข้างเตียง

   “อานนท์”

   เจ้าของชื่อขนลุกตลอดทั้งตัว เมื่อพระหัตถ์ที่ทั้งเย็นและอ่อนนุ่มสัมผัสหน้าผากของเขาเบาๆ

   “ฉันจะไม่แสร้งบอกว่าฉันชอบเธอ แต่เหตุผลที่ฉันชังเธอไม่ใช่เพราะตัวของเธอเอง มันเป็นเพราะศีลวัต ฉันไม่รู้ว่าเขาถูกใจเธอตรงไหน แต่มันนานมาแล้วที่พอฉันเห็นสายตาที่เขามองเธอ ฉันก็รู้ว่าสักวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นจุดอ่อนสำคัญที่ทำให้เขาถึงตาย”

   ใช่หรือ เขามีความสำคัญถึงขนาดนั้นหรือ

   “เธอเป็นคนไม่ค่อยพูด มีอะไรก็เก็บเอาไว้ในใจ ฉันเองก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับเธอ แต่ไหนๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ฉันคงไม่ขอโทษเธอ เพราะถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็คงจะทำอย่างที่เคยทำ เธออาจจะไม่เชื่อ แต่ทุกสิ่งที่ฉันทำลงไป เป็นเพราะฉันรักลูกชายของฉัน”

   ประโยคสุดท้าย... เขาเชื่อ

   “ตอนที่เขาเกิด หัวหน้าหอทำนายทำนายดวงชะตาชีวิตของเขาไว้ว่า เขาจะไม่มีวันพรุ่งนี้ ฉันพยายามหาทางแก้ไข แต่สุดท้าย ผ่านมาสามสิบปีแล้ว คงจะต้องยอมรับว่าคำทำนายนั้นดูท่าจะเป็นจริง สิ่งที่แม่อย่างฉันพอจะทำได้คือมาขอร้องเธอ ให้ยอมบอกความรู้สึกของเธอกับเขา โกรธ เกลียด หรือไม่ชอบเรื่องอะไรก็พูด”

   ท่ามกลางความเงียบ มีเสียงเก็บกลืนก้อนสะอื้นลงคอ

   “ก่อนที่... เขาจะไม่มีวันพรุ่งนี้จริงๆ”

   ก่อนที่เขาจะตาย






   องครักษ์หนุ่มขยับตัวลุกขึ้นเมื่อเจ้าชีวิตที่แท้จริงของเขาเสด็จเข้ามาในห้อง มหาดเล็กช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง กำลังจะประคองให้ลงยืน แต่เจ้าหลวงทรงโบกพระหัตถ์เสียก่อน

   “ยังไม่หายดี นั่งบนเตียงนั่นล่ะ”

   อานนท์จึงนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เจ้าหลวงตรัสถามอาการของเขาสองสามประโยค และองครักษ์หนุ่มก็ทูลตอบตามความเป็นจริง

   “อาการของเธอควรต้องพักอยู่แต่ในห้องอีกหลายๆ วัน แต่ฉันเพิ่งรับคำขอครั้งสุดท้ายมา”

   คนฟังสะดุ้ง นึกรู้ตั้งแต่ยังไม่ได้ยินรับสั่งชัดเจน

   “เขาขอพบเธอ”

   องครักษ์หนุ่มเม้มปากเป็นเส้นตรง

   “ฉันรับว่าจะมาบอกเธอให้ แต่จะไปหรือไม่ไป ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ”

   เขารู้ว่าไม่ควรปล่อยให้เจ้าหลวงทรงรอคำตอบนาน แต่ก็ยังต้องใช้เวลาครู่ใหญ่กว่าจะทูลตอบได้

   “กระหม่อมจะไปพระเจ้าค่ะ”

   อีกฝ่ายทรงพยักพระพักตร์เนิบๆ

   “ฝ่าบาท”

   เจ้าหลวงทรงรอฟังด้วยพระอาการดุษณี ทว่าอานนท์ยังกำมือแล้วคลาย กำแล้วคลายอยู่หลายครั้ง กว่าจะตัดสินใจพูด

   “กระหม่อมทูลถามได้หรือไม่พระเจ้าค่ะ ว่าจะโปรดให้ตัดสินโทษองค์ชายรองอย่างไร”

   “ตามกฎก็ต้องประหารชีวิต”

   “... แบบไหนพระเจ้าค่ะ”

   “เขาเคยบอกฉันว่า ถ้าช่วยชีวิตเธอได้ ต่อให้ฉันจะแล่เนื้อเถือหนัง เขาก็ยอม”

   อานนท์กำมือ นิ่วหน้า ทำไมวันนี้มีแต่คนพูดให้เขาสงสารเจ้าชายพระองค์นั้น ทั้งที่เขาเองไม่ใช่หรือ ที่เป็นฝ่ายควรได้รับความเห็นใจ

   “พอจะมีทางลดโทษให้ได้บ้างหรือไม่พระเจ้าค่ะ”

   “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาคิดจะฆ่าฉัน”

   รอยกังวลจับแน่นตรงกลางระหว่างคิ้ว สมองแล่นเร็วจี๋ทั้งที่ปวดหัวจนหูอื้อ

   “กระหม่อมเล่าพระเจ้าค่ะ มีโทษสถานใด”

   “เธอขัดคำสั่ง แต่ฉันจะไม่เอาโทษ ถือว่าเธอตอบแทนบุญคุณที่เขาชุบเลี้ยงเธอมาสิบแปดปี ส่วนหนี้บุญคุณระหว่างฉันกับเธอก็เป็นอันจบสิ้น เธอเป็นอิสระ”

   ประกายตาของคนป่วยเจิดจ้า

   “ถ้ากระหม่อมจะขายชีวิตให้ฝ่าบาทอีกสักหน จะทรงยอมรับซื้อได้หรือไม่พระเจ้าค่ะ”

   “แลกกับอะไร”

   “... ชีวิตขององค์ชายรอง”

   เจ้าหลวงหนุ่มแย้มพระสรวล

   “เหตุผลล่ะ”

   “ไม่มีเหตุผลพระเจ้าค่ะ”

   “งั้นก็ไปหาเหตุผลมาเสียก่อน ฉันถึงจะรับพิจารณา”

   อานนท์เม้มริมฝีปากเคร่งเครียด เขาไม่มีเหตุผลจริงๆ แต่ก็ไม่อยากจะทำให้เวลาเนิ่นช้าออกไป การจะเข้าเฝ้าเจ้าหลวงอีกครั้ง ไม่ใช่จะทำเมื่อไรก็ได้ สุดท้าย เขาก็ขยับปาก

   “กระหม่อม...”



********************************



ไม่ได้เห็นกันเพียงไม่กี่วัน ก็เนิ่นนานราวกับวันเวลาผ่านไปนับปี อานนท์ที่ปรากฏตัวตรงประตูห้องขังช่างดูผ่ายผอมและซีดเซียวกว่าครั้งสุดท้ายที่พระองค์ทอดพระเนตรเห็นมากนัก

ตาโรยและอ่อนเพลียอย่างคนที่ยังไม่ฟื้นไข้

ถึงกระนั้นก็ยังพยายามทำเป็นเข้มแข็งอย่างที่ชอบทำอยู่เสมอ

“รู้สึกเป็นยังไง ยังเจ็บตรงไหนอยู่ไหม”

แก้มตอบลงหน่อย เสื้อผ้าที่ใส่ดูโคร่งๆ หนวดเคราเพิ่งโกนใหม่ แต่ก็ไม่ทำให้ดูสดใสขึ้น

“กระหม่อมสบายดีพระเจ้าค่ะ”

เป็นคำโกหกที่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าโกหก แต่อานนท์ไม่สะทกสะท้าน

“หลังของเธอ เป็นแผลเป็นรึเปล่า”

“เจ้าหลวงพระราชทานยาดี ไม่มีรอยแผลเป็นพระเจ้าค่ะ”

“งั้นหรือ”

ทรงลงพระหัตถ์หนักออกอย่างนั้น จะไม่หลงเหลือรอยได้ยังไง

ราวกับจะหมดเรื่องพูดแต่เพียงเท่านี้ ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ เจ้าชายซึ่งกลายเป็นคนโทษทอดพระเนตรมองอดีตองครักษ์ประจำพระองค์ราวกับจะทรงจดจำเขาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด ทั้งที่แม้จะหลับตาก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

“เธออยู่กับฉันเพราะอะไร”

“เพราะฝ่าบาททรงซื้อกระหม่อมมา”

แม้น้ำเสียงจะทั้งเบาและแหบแห้ง แต่พระทัยของคนฟังยังกลวงโหวงและแห้งแล้งได้ยิ่งกว่า

“นั่นมันตอนที่เธอยังเด็ก พอโตขึ้น ถ้าเธออยากจะไปจากฉันเธอก็น่าจะทำได้”

องครักษ์หนุ่มยกริมฝีปากซีดเซียวขึ้นนิดหนึ่งราวกับจะหยัน

“ฝ่าบาทรับสั่งเอง ว่ากระหม่อมไม่มีวันหนีพ้น”

“เจ้าหลวงต้องช่วยเธอได้” อานนท์ไม่ตอบ “แค้นฉัน เหมือนที่แค้นเจ้ากรมทหารม้าหรือ” ถึงได้ทำอย่างเดียวกัน คืออยู่ด้วย แต่จะไม่ยอมให้สำเร็จในสิ่งที่ต้องการ

“หรือว่าฉันทำกับเธอเหมือนที่พวกเดนมนุษย์นั่นมันทำกับแม่เธอ”

อานนท์มีปฏิกิริยา เขาสะดุ้งเหมือนถูกสะกิดแผลที่เกิดขึ้นมานาน เป็นหนอง แต่ไม่ยอมหาย องครักษ์หนุ่มสูดลมหายใจเข้าช้าๆ

“กระหม่อมอยู่กับฝ่าบาทเพื่อเป็นหนอนบ่อนไส้พระเจ้าค่ะ หนี้ชีวิตต้องตอบแทนด้วยชีวิต กระหม่อมรอคอยที่จะได้ตอบแทนพระกรุณาของเจ้าหลวง” จากนั้นจะได้เป็นไทเสียที

“มีเหตุผลอื่นไหม”

“ไม่มีพระเจ้าค่ะ”

เจ้าชายศีลวัตทรงพยักพระพักตร์ เก็บกลืนคำถามหนึ่งลงพระศอไป

... เธอไม่เคยอยากจะอยู่กับฉัน ด้วยความปรารถนาของตัวเองบ้างเลยหรือ...

“สำหรับเธอ การต้องอยู่กับฉันคงจะเป็นคำสาปสินะ”

อานนท์ไม่ตอบ เจ้าชายทหารจึงไม่ได้รับสั่งเช่นกัน ว่าสำหรับพระองค์แล้ว มันเป็นพรจากสวรรค์ พรที่ดีที่สุดในชีวิตของพระองค์

“ยังมีสิ่งใดจะรับสั่งถามอีกหรือไม่พระเจ้าค่ะ ถ้าไม่มี กระหม่อมจะได้กลับไปพักผ่อน”

“เธอชอบอะไร”

คำถามเดิม ที่เคยเพียรพยายามถามมาตลอด

“กระหม่อมไม่มีสิ่งที่ชอบพระเจ้าค่ะ”

คำตอบ ที่เคยได้รับตลอดมา

“โกหกคนใกล้ตายนี่มันบาปนะ” รับสั่งยิ้มๆ ราวกับพระอารมณ์ดี ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น

“เธอชอบฉันไหม” พระสุรเสียงทอดอ่อนราวกับกลัวว่าถ้าดังกว่านี้ บางสิ่งบางอย่างจะแตกสลาย

อยู่ด้วยกันมาเกือบจะยี่สิบปี นอนเตียงเดียวกันสิบกว่าปี เพิ่งจะตรัสถามประโยคนี้เป็นครั้งที่สอง ในตอนที่จะต้องจากกันชั่วกาลนาน

ถึงกระนั้นคำตอบก็ยังพาใจสลาย

“ไม่ชอบพระเจ้าค่ะ”

ก้อนความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นมาท่วมพระอุระ เจ็บปวดหรือ ไม่หรอก มันยิ่งไปกว่านั้นเสียอีก

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กระหม่อมขอทูลลา”

องครักษ์หนุ่มค้อมศีรษะถวายคำนับแล้ว แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น คำถามใหม่ยังตามมา

“เธอไม่ชอบอะไร”

บางที พระองค์อาจจะถามคำถามผิดมาตลอด

“ทุกสิ่งที่ฝ่าบาททรงทำกับกระหม่อม”

อา... เจ็บแสบดีแท้ เจ้าชายทหารทรงพยักพระพักตร์ อานนท์ถวายคำนับสั้นๆ อีกครั้งหนึ่งแล้วหันหลัง

“สิ่งที่ไม่ชอบที่สุดล่ะ”

หลังคำถามนี้กลับเป็นความเงียบ ราวกับเจ้าตัวกำลังใช้ความคิด

“กระหม่อมไม่ชอบเวลาที่ฝ่าบาททรงเข้ามาในตัวของกระหม่อม”

ทูลจบก็ก้าวเดิน ราวกับจะหนีไปให้พ้นๆ โดยเร็ว ถึงกระนั้นก็ยังต้องหยุดชะงักอีกเมื่อคนเบื้องหลังรับสั่งถามเบาๆ

“เธอไม่เคยมีความสุขเลยหรือ” เวลาที่ฉันอยู่ในตัวของเธอ “สักครั้งก็ไม่เคยหรือ”

คนถูกถามกำมือแน่น

“ก็เสียวดีพระเจ้าค่ะ แต่กระหม่อมไม่คิดจะใช้ชีวิตอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิต”

เจ้าชายศีลวัตทรงนิ่งอึ้ง ก่อนจะทรงพระสรวล

“หึหึ ฮ่ะๆๆๆๆ”

อานนท์ขยับปลายเท้า

“ไม่ต้องหันมา”

คนถูกสั่งยืนลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินออกจากคุกไป เจ้าชายหนุ่มทอดพระเนตรตามไปกระทั่งประตูคุกถูกปิดลง

พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เราอยู่ด้วยกันครบสิบแปดปี

ฉันไม่มีอะไรจะให้

หวังเพียงแต่ว่า... ความตายของฉันจะทำให้เธอยินดี

และเป็นสิ่งแรกที่เธอยอมบอกกับหลุมศพของฉันว่า... เธอชอบ

แสงสุดท้ายของวันที่ส่องลอดหน้าต่างคุกลงมา สะท้อนหยดน้ำบนแก้มจนแวววามจับตา

ไม่มีสิ่งใดให้อาลัยอีกต่อไป








tbc.




***************************



ชุนไม่ได้ใจร้ายแล้วนะคะ... เปลี่ยนคนแล้วค่ะ ห้ามว่าชุนแล้วนะ
คราวหน้าเป็นบทส่งท้ายนะคะ ความยาวประมาณสองหน้าครึ่ง ( A4 ) ค่ะ ^^

ออฟไลน์ milkshake✰

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 817
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #278 เมื่อ05-07-2014 15:33:13 »

โหโคตรซึ้งอ่ะ ;_;
อานนท์ใจร้ายยยยยย สงสารองค์ชายศีลวัต

พิมพ์มากไม่ได้เดี๋ยวร้องไห้บนรถไฟฟ้า ฮือออ TwwwwwT

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #279 เมื่อ05-07-2014 15:35:29 »

เปลี่ยนคนแล้ว คือ อะไร ไม่เข้าใจ ...
อานนท์เลือดเย็นกว่าที่คิดเยอะเลย
อ่านตอนนี้แล้ว  น้ำตาจิไหล สงสารศีลวัตจัง
แต่เดาอีกแหละว่า อานนท์คงสารภาพความรู้สึกของเจ้าหลวง
และศีลวัตไม่น่าจะโดนประการชีวิต
นอกจากเสียจากจะฆ่าตัวตาย สมใจกันทั้งสองฝ่าย
พรุ่งนี้หรือเปล่านะ  บทส่งท้าย ... รออย่างมีความหวัง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
« ตอบ #279 เมื่อ: 05-07-2014 15:35:29 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Heisei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 405
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-1
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #280 เมื่อ05-07-2014 16:13:28 »

เศร้าที่สุด ทำไมมันบีบคั้นขนาดนี้

ออฟไลน์ puengkiss

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 23
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #281 เมื่อ05-07-2014 16:17:35 »

:สงสารเจ้าชาย เศรัามากๆๆๆใจร้ายมากนะอานนท์ หล่อนโหดไปแล้วนะยะ

ออฟไลน์ Chise

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #282 เมื่อ05-07-2014 16:48:06 »

เกลียดแม่เจ้าชาย ก็ตัวเองไม่ใช่หรอที่ทำให้ลูกไม่มีวันพรุ่งนี้
เกลียดนางสุดๆ รับกรรมบ้างเถอะคนแบบนี้
อานนท์ใจร้าย เลือดเย็นกับเจ้าชายเหลือเกินนน :sad4:

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #283 เมื่อ05-07-2014 17:23:13 »

อานนท์ไง ที่ใจร้ายกว่าคนเขียน กร๊ากกกกกก

ที่จริงแล้ว ก็ปากแข็งปากไม่ตรงกับใจทั้งคู่

คู่นี้อยู่ด้วยกันมานาน ควรรู้นะว่าให้ดูจากการกระทำจะดีกว่า ..

รอบทสรุปจากนักเขียน บอกตรงๆลุ้นมากค่ะ  :pig4:

ออฟไลน์ •ผั๑`|nกุ้va’ด•

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-69
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #284 เมื่อ05-07-2014 17:26:23 »

ปวดใจ..!!

ออฟไลน์ Phut

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #285 เมื่อ05-07-2014 17:53:24 »

ร้องไห้ตั้งแต่บรรทัดแรกๆจนบรรทัดสุดท้าย
จุก ปวดใจ บีบคั้นกันให้ตายคามือ  :o12:

ออฟไลน์ sukie_moo

  • ปัจจุบัน คือ อดีตของอนาคต
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3488
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +457/-15
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #286 เมื่อ05-07-2014 19:23:34 »

สะอื้นตามศีลวัตเลย

เจ้าแม่น่าจะคิดได้เร็วกว่านี้เนาะ

ออฟไลน์ ReiSei

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-5
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #287 เมื่อ05-07-2014 20:30:31 »

ฮือออ น้ำตาจะไหลแล้ว  เจ็บแทน  :hao5:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #288 เมื่อ05-07-2014 21:44:58 »

ร้องไห้เลย อานนท์ไม่ได้รักศีลวัจเลยเหรอ ซักนิดก็ไม่เหรอ :ling3:

ออฟไลน์ stickyyrice

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-5
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #289 เมื่อ05-07-2014 22:15:36 »


จะเเม่ยอมตายเเทน
หรือตายทั้งสองก็ได้
เเต่ไม่อยากให้งานนี้ตายเดียว
จากตายมันทำใจยากจริงๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
« ตอบ #289 เมื่อ: 05-07-2014 22:15:36 »





ออฟไลน์ Inwoสูs

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #290 เมื่อ05-07-2014 22:22:27 »

ฮึก   พูดไม่ออกมันหน่วงในอก

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
Re: เวลา : วันนี้ (บทที่ 11) 5 ก.ค. 57
«ตอบ #291 เมื่อ06-07-2014 01:04:05 »

 :beat: ถ้าอิแม่ไม่สั่งให้ลูกพยายามเป็นเจ้าหลวงมันจะเกิดเรื่องแบบนี้เรอะ

ออฟไลน์ ชุน

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 135
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +162/-1
วันนี้... แค่มีเธอ
บทส่งท้าย



   แรกเหมันต์เป็นแคว้นเล็กๆ ที่อยู่ทางตอนเหนือ เป็นดินแดนอันแห้งแล้งและเหน็บหนาว ฤดูหนาวยาวนานเกือบตลอดทั้งปี โชคดีที่เมื่อเจ้าหญิงพระองค์หนึ่งของแคว้นได้เป็นพระราชชายาของเจ้าหลวงแคว้นใหญ่ทางใต้ ชาวเมืองก็มีอาหารการกินอุดมสมบูรณ์ขึ้น เพราะเจ้าหลวงแคว้นนั้นโปรดให้ส่งเสบียงมาเลี้ยงดูผู้คนในแคว้นของพระราชชายาอย่างสม่ำเสมอ

   อนิจจา พระราชชายาทรงใฝ่สูง วางแผนกับพระโอรสคิดปลงพระชนม์เจ้าหลวงพระองค์ใหม่ เคราะห์ดีที่เจ้าหลวงมีพระทัยเมตตาแก่พระอนุชาต่างพระมารดา จึงเพียงแต่โปรดให้เนรเทศออกจากแคว้นและห้ามกลับมาชั่วชีวิต โปรดให้พระราชชายาทรงปลงเกศาออกบวช และตัดความช่วยเหลือที่เคยมีมาในอดีตจนหมดสิ้น

   ประชาชนชาวแรกเหมันต์โกรธแค้นทั้งสองพระองค์เป็นอย่างยิ่ง ทว่าเจ้าชายที่พวกเขาเคยเห็นแต่ตอนยังทรงพระเยาว์กลับเปลี่ยนความรู้สึกนั้นเป็นความชื่นชมโสมนัสได้ภายในเวลาเพียงสองปี

   เจ้าชายที่เคยได้ยินว่าทรงเกเรและหนีเรียนเป็นประจำ โตมาก็โปรดแต่เรื่องการทหาร แท้จริงแล้วกลับเปี่ยมด้วยพระปรีชาสามารถ แม้จะมิอาจเปลี่ยนดินแดนอันแห้งแล้งให้อบอุ่นได้ แต่ก็ทำให้ประชาชนมีกินมีใช้ มีอาชีพ ชาวแรกเหมันต์มีสินค้าที่จะนำไปแลกเปลี่ยนเป็นอาหารและเสื้อผ้าได้ตลอดหน้าหนาวอันยาวนาน

   เวลาสองปีนานพอจะเปลี่ยนอะไรไปหลายอย่าง แต่ไม่ว่ายังไง สำหรับเจ้าชายพระองค์นั้น

แรกเหมันต์ก็ยังเป็นดินแดนที่เหน็บหนาวเกินไปอยู่ดี






   เมื่อไม่นานมานี้ดินแดนเล็กๆ แห่งนี้มีเจ้าหลวงพระองค์ใหม่ เป็นเจ้าหลวงที่ทรงสง่างามยิ่งนัก พระพักตร์หล่อเหลาคมคาย พระฉวีขาวจัด ตัดกับพระขนงคมเข้ม วรองค์สูงโปร่งทว่าแข็งแรงกำยำ เพราะในแคว้นที่ประชาชนส่วนใหญ่ปลูกพืชเมืองหนาวและเลี้ยงสัตว์เป็นอาชีพหลัก แม้แต่เจ้าหลวงเองก็ทรงเป็นเกษตรกร

   เสียอยู่อย่างเดียวเท่านั้น คือเวลาแย้มพระสรวล ความรื่นรมย์นั้นไม่เคยขึ้นไปถึงดวงพระเนตร

   ผู้คนในราชสำนักต่างหาวิธีทำให้พระองค์ทรงพระสำราญขึ้นด้วยการสรรหาหญิงงามมาเป็นดวงดอกไม้ประดับพระที่และพระทัย ทว่าไม่ว่าจะงามสรรพเพียงใด พระองค์ล้วนทรงปฏิเสธ

   พระราชมารดาซึ่งประทับอยู่ที่พระอารามหลวงเคยรับสั่งกับข้าราชบริพารผู้หวังดีว่า

   “แค่ทรงเป็นเจ้าหลวงที่ดี เรื่องจะมีเมียหรือไม่มี ก็ปล่อยไปตามใจพระองค์บ้างเถอะ”

   ทว่าพอชักจะนานเข้า ก็รับสั่งถามตอนที่พระโอรสเสด็จมาทรงเยี่ยมบ้างเหมือนกัน

   “นานแล้วนะ ไม่ถูกใจผู้หญิงคนไหนบ้างหรือ เจ้าหลวง”

   คำตอบแบบเดิมๆ ก็นั่นล่ะ รอยยิ้มนิดๆ ที่ส่งขึ้นไปไม่ถึงดวงตา






   ราวครึ่งปีต่อมา เมื่อราชองครักษ์ที่เจ้าหลวงหนุ่มมีพระบัญชาให้ไปทำงานลับชิ้นหนึ่งกลับมากราบทูลว่ามีชายหนุ่มจากแคว้นทางใต้ขึ้นมาถึงแคว้นเล็กๆ และเหน็บหนาวของพระองค์ กษัตริย์แห่งแรกเหมันต์ก็โปรดให้มีการแข่งขันเพื่อคัดเลือกราชวัลลภ คัดเอาเพียงหนึ่งคนเท่านั้น ต้องเป็นคนที่สามารถเอาชนะราชองครักษ์ฝีมือดีที่สุดของพระองค์สามคนได้

   สุดท้าย จะต้องเอาชนะพระองค์ได้และทำสิ่งที่พระองค์ตรัสสั่งได้หนึ่งอย่าง

   ของรางวัลคือเบี้ยหวัดเงินปีทั้งหมดทุกปีของเจ้าหลวง และการละเว้นโทษตายไม่ว่าจะกระทำความผิดใดก็ตาม

   มีคนมีฝีมือหลายคนผ่านเข้ารอบสุดท้าย แต่ไม่สามารถปฏิบัติตามพระบัญชาได้ พอถูกสั่งว่า

   “ฆ่าฉันให้ตาย แล้วเธอจะได้รางวัลทั้งหมด”

   ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องรีบทิ้งอาวุธแล้วคุกเข่าลงทันที ราชวัลลภมีหน้าที่ปกป้องพระองค์ ถ้าฆ่าพระองค์เสียแล้วจะไปปกป้องใคร







   อย่างไรก็ดี หลังจากผ่านไปนานนับเดือน ก็มีชายหนุ่มผู้หนึ่งผ่านมาจนถึงรอบสุดท้าย เป็นชายหนุ่มอายุสามสิบปี หน้าตาธรรมดา ผิวสีเข้ม รูปร่างสูงโปร่งแข็งแรงและมีแววตาของคนไม่กลัวตาย

   เจ้าหลวงทรงให้เกียรติเขาด้วยการต่อสู้จนสุดพระกำลัง ขณะที่ชายหนุ่มก็ถวายพระเกียรติด้วยการแทงกระบี่ทะลุฉลองพระองค์ บรรดาราชองครักษ์รีบเข้ามาถวายความปลอดภัย ทว่ากษัตริย์หนุ่มทรงไล่ให้ไปยืนอยู่นอกลาน ก่อนจะตรัสถามคนที่ตั้งแต่เขาขึ้นมา พระองค์ยังทรงละสายพระเนตรไปจากเขาไม่ได้เลย

   “เธอฆ่าฉันได้ไหม”

   “ไม่ได้พระเจ้าค่ะ”

   สองปีก่อนฆ่าไม่ได้ ตอนนี้... ยิ่งไม่ได้

   “อย่างนั้นเธอก็คงเอาสมบัติของฉันไปไม่ได้”

   คนฟังคิดว่าเขาก็ไม่เห็นอยากจะได้ ลำพังแค่คฤหาสน์หลังใหญ่บนเนินเขานอกเมืองหลวงของเรืองอรุณ กับของประดับตกแต่งล้ำค่าสารพัดที่อยู่ข้างใน ก็เพียงพอให้เขาใช้ชีวิตอย่างสมถะสุขสบายไปได้อีกสิบชาติ แค่ขายที่ทับกระดาษหยกรูปสิงโตไปสักชิ้น เขาก็มีกินไปได้เป็นปี

   แต่ไม่รู้ทำไมถึงตัดใจขายไม่ลง

   เจ้าหลวงหนุ่มทรงสาวพระบาทเข้าใกล้ ปลายกระบี่จมลงไปในพระอุระ ทำให้พระโลหิตค่อยๆ ซึมผ่านฉลองพระองค์

   ทว่าอานนท์ไม่ขยับถอย

   “แต่ไหนๆ เธอก็เข้ามาถึงในหัวใจฉันแล้ว ฉันจะให้เธอขอสิ่งที่ชอบได้หนึ่งข้อ”

   “กระหม่อมไม่มีสิ่งที่ชอบพระเจ้าค่ะ”

   “งั้นสิ่งที่ไม่ชอบล่ะ”

   สายลมหนาวพัดมากรูเกรียว เย็นยะเยือกขนาดนี้ แม้แต่ชายชาตรีอกสามศอกยังต้องสะท้าน  ทว่าสองคนบนลานไม่หวั่นไหว

   “กระหม่อมไม่ชอบหลายอย่าง”

   “อะไรบ้าง”

   สิ่งที่จะทำให้ฉันสะท้านได้ คงมีแต่คำตอบของเธอ
   
   “กระหม่อมไม่ชอบผักชีต้นหอม”
   
นั่นของโปรดของพระองค์เลย ซ้ำยังทรงตักประทานให้เขาทีละมากๆ แล้วตักให้ทีไรก็กินหมดทุกที

   “ไม่ชอบดื่มนม”

   ตอนเด็ก ทรงบังคับให้อีกฝ่ายดื่มเป็นเพื่อนประจำ

   “ไม่ชอบม้าสีขาว”

   ชั้นเลิศ พันธุ์ดี ราคาหลายหมื่นที่พระองค์ทรงซื้อประทานให้นั่นก็สีขาว

   “ไม่ชอบกำแพงสีเขียว”

   รับสั่งบอกแล้วว่าให้ตัดสินใจตกแต่งเอาตามใจชอบ แต่ก็ยอมไปที่นั่นเพียงแค่ครั้งเดียว คนทาสีทูลถาม พระองค์ก็รับสั่งบอกไปน่ะสิว่าสีเขียว

   คนพูดหยุดไปชั่วครู่ แต่กษัตริย์หนุ่มยังทรงรอฟัง และดูจะพระอารมณ์ดีขึ้นทุกที

   “ไม่ชอบ... ให้ฝ่าบาททรงฝืนบังคับตอนที่กระหม่อมพยายามจะปฏิเสธ ไม่ชอบให้ฝ่าบาททรงทำกับกระหม่อมต่อหน้าคนอื่น ไม่ชอบยืนมองเวลาฝ่าบาททรงนอนกับใคร ไม่ชอบให้ทรงสัมผัสผู้หญิง หรือผู้ชายคนไหนก็ไม่ชอบ ไม่ชอบให้ทรงมีฝ่ายใน ไม่ชอบ... ที่ฝ่าบาทยังไม่ทรงอภิเษกสมรสเสียที”

   ไม่ชอบเลย ที่ต้องมายืนพูดให้อีกฝ่ายมองมาแล้วยิ้มเหมือนจะขำแบบนี้  ทั้งที่เขาจริงจัง

   “ไม่ชอบหลายอย่างขนาดนี้ เอาไว้พูดต่อพรุ่งนี้อีกวันดีไหม”

   เจ้าหลวงทรงสัพยอก ไม่ได้สำนึกเลยว่าตอนนี้สภาพของพระองค์เป็นอย่างไร อานนท์กำกระบี่แน่น

   “พรุ่งนี้ กระหม่อมอาจจะทรยศฝ่าบาทอีก”

   กษัตริย์หนุ่มทรงชะงัก แล้วก็แย้มพระสรวล สายพระเนตรทอแววรักใคร่ลึกซึ้งอย่างเปิดเผย

   “ขอแค่วันนี้เธออยู่กับฉัน วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็ช่าง”

   ริมฝีปากของอดีตองครักษ์ประจำพระองค์ค่อยๆ เคลื่อนขยับขึ้นเป็นรอยยิ้ม
.
.
.

   แสงแรกในฤดูเหมันต์พลันสาดส่องกลางพระทัยในวินาทีนั้น
 






END




************************************



-   เอาบทส่งท้ายมาส่งแล้วค่ะ ขอย้ายเรื่องไปอยู่ในส่วนของนิยายที่โพสต์จนจบแล้วเลยนะคะ

-   สำหรับพระนางเรวดี ก็... ถือเสียว่าชาติที่แล้วทำบุญมาดี มีลูกดี หรือไม่ก็ภีมเสนใจดี อะไรก็ได้ค่ะ คือชุนอยากให้จบแบบนี้อ่ะ

-   สำหรับศีลวัตและอานนท์ ก็ตามที่คุณ Sar2288 บอกเลยค่ะ คู่นี้ปากแข็ง ต้องดูที่การกระทำ ศีลวัตก็คิดว่าเขาแสดงออกชัดเจนแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูด และไม่คิดว่าคนอย่างอานนท์จะอยากได้ยิน ส่วนอานนท์ก็ถือว่า ในเมื่ออีกฝ่ายยังไม่เคยพูด ทำไมเขาจะต้องพูดด้วยล่ะ

-   ต่อจากนี้ ก็คงจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว และมี “วันนี้” ร่วมกันไปทุกๆ วัน (อากาศมันหนาว คงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อจะได้รู้สึกอบอุ่นทุกวันน่ะค่ะ)

-   อีกอย่างหนึ่งที่คิดว่าคงยังไม่ลืม... ห้ามขอตอนพิเศษนะคะที่รัก

-   สุดท้ายนี้ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่แสดงความคิดเห็น และเป็นกำลังใจให้กันตลอดมานะคะ คนเขียนทุกคนก็ชอบอ่านความคิดเห็นอยู่แล้ว แต่เพราะว่าเวลาชุนไปอ่านเรื่องของคนอื่น ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร ยกเว้นเป็นเรื่องที่ชอบมากจริงๆ ชุนก็เลยไม่ซีเรียสว่าจะต้องได้ความคิดเห็นอะไรเยอะแยะ เพราะงั้นเวลาได้ความคิดเห็นที่ยาวๆ ก็เลยออกจะเกินความคาดหมาย ตอนแรกว่าจะตอบรายคนให้ครบทุกตอนเพราะไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไร แต่ก็ทำไม่ได้ตลอด  หลายความคิดเห็นตรงใจมาก บางทีก็ขำมาก หรือปลื้มมากๆ มีบางคนที่ประทับใจมาก อาจจะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ก็... ขอได้รับคำขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ค่ะ

ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ ^^


พบกันที่เรื่อง รามิเรส นะคะ แต่เรื่องนั้นคงนานๆ ทีถึงจะลงได้สักตอน ตอนต่อไปอาจจะเป็นอาทิตย์หน้าค่ะ



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-07-2014 09:01:57 โดย ชุน »

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
โอ๊ยยยยย ปากแข็งจนวินาทีสุดท้ายเลย
ไม่ หวาน แต่ก็โอเคละ ชดเชยกับที่ต้องเสีย น้ำตาไปมากมายเมื่อวาน
ได้ แค่นี้ คง เต็มที่ของสองคนนี้แล้วกระมัง
..... รวมเล่มเถอะนะ ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกก

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
ศีลวัต เป็นตอนที่จบแบบจุกๆ
คงมีความสุขแหละเนอะ มีอานนท์ก็พอแล้ว

จะปากแข็งไปตลอดชีวิตก็ได้ แค่อยู่ด้วยกันก็พอ

ออฟไลน์ Phut

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
อ๊ากกก สองคนนี้เขาชอบอ้อมโลกกันจริงๆ ทำม๊ายเค้าไม่พูดกันตรงๆ ห๊าาา :angry2:

จบแล้ว  :mew6: หมดน้ำตาเป็นปี๊บ 555ก็เว่อร์ไป

ชอบๆ วันนี้...แค่มีเธอ บทส่งท้ายอ่านแล้วมันอบอุ่นแบบอึนๆ

ขอบคุณจ้า

ไปตามเกาะรามิเรสต่อ คู่นี้ก็เดินอ้อมโลกเหมือนกัน :laugh:

ออฟไลน์ chancha

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-0
เป็นวันนี้ที่ดีจริงๆ

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
เข้ามายกมือสนับสนุน อยากได้รวมเล่มด้วยคนค่ะ

   “ขอแค่วันนี้เธออยู่กับฉัน วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็ช่าง” อ่านประโยคนี้จบน้ำตาจะไหล

พ่อคนโหด พูดทีนี่แทงเข้ากลางใจ จึกๆเลย ต่อให้เป็นคนเลือดเย็นขนาดไหน พอฟังประโยคนี้เข้าไป ก็ต้องอุ่นขึ้นมาบ้างหล่ะ

มีความสุขจังที่สุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนก็ได้อยู่ด้วยกัน โดยไม่ต้องมีใครเป็นเจ้าของใคร แต่เป็นเพราะความต้องการของตัวเอง
 :pig4: นักเขียน ซีรี้ย์เวลา สนุก ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ
- นายเอกที่ชอบที่สุด ยกให้ไทวา น้องน่ารัก  ตรงไปตรงมา พยายามอย่างเต็มที่เพื่อพี่เขย เท่าที่ขอบเขตตนสามารถทำได้
- พระเอก สุดท้ายยกให้ศีลวัตพ่อคนโหด ทั้งที่ทำร้ายจิตใจสารพัด แต่เป็นคนเดียวที่รู้สึกว่ารักจริง และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจะไม่ยอมปล่อยมือจากอานนท์ไปง่ายๆ 'เชิญคุณลงทัณฆ์บัญชา จนสมอุรา จนสาแก่ใจ ไม่มีวันที่ฉันจะร้องไห้' โอยยยย อิน ชอบค่ะ

ออฟไลน์ teatimes

  • ไม่อยากให้เปลี่ยน...... เพราะแค่นี้ก็ดีพอแล้ว
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 682
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-1
โอ๊ยยยยย  (ไอ้)คนปากแข็ง  เล่นปากแข็งกระทั้งตอนถูกแทงแบบนี้นี่มัน.... :impress3:  แต่อ่านไปก็ได้แต่แอบอมยิ้มไป  แค่เห็นอานนท์มาเค้าก็ยิ้มได้แล้ว  ในที่สุดก็มีวันนี้ของศัลวัตกับอานนท์แล้วสินะ  ดีใจจัง

ความจริงอยากสารภาพกับคุณชุนนิดๆว่า  ตอนอ่านตอนจบ  ยังไม่ได้อ่านสองตอนก่อนหย้าเลยค่ะ เพราะแอบอ่านเม้นท์ท่านอื่นแล้วมันเศร้าเลยไม่กล้าอ่าน  แต่ตอนนี้ตามเก็บหมดแล้ว  ซีรีย์เรื่องเวลานี่สนุกมากกกกก  ชอบทั้งสามตอนเลย  ถ้ามีโอกาสอย่าลืมรวมเล่มนะคะ  จะรอซื้อ :mew1: 

สุดท้ายขอบคุณคนแต่งนะคะ  ที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่าน  ซึ่งงมากกก  สนุกมากกกก   ต่อไปจะรออ่านรามิเรสนะคะ  ขอบคุณคนแต่งมากค่า :mew1:  :pig4:

ออฟไลน์ puengkiss

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 23
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ชอบวันนี้ที่สุดเลย บีบคั้นจิตใจสุดๆๆดีใจที่จบแล้วได้อยู่ด้วยกัน  เป็นกำลังใจให้คุณชุนนะค่ะ ติดตามตลอดๆๆจ้า :L1:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด