หลังเลิกงานผมเลือกมาเดินห้างแถวที่ทำงาน มีของที่อยากกินกินนิดหน่อย ตอนที่โทรไปบอกแม่บ้านเค้าก็บอกว่าไม่อุปกรณ์ผมก็เลยต้องมาซื้อ เข็นรถเข็นคันเล็กเลี้ยวไปตามล็อกต่างๆที่ถูกจัดแบ่งไว้ มีของมากมายที่ผมอยากกิน หยิบลงใส่ตะกร้าเสียเพลินจนพอหันมาดูอีกที ขนมก็เต็มรถเข็นไปหมดแล้ว
“ อลิซ กินไอติมมั้ยครับ ป๊าอยากกินจังเลย " ตอนที่เข็นรถเลี้ยวไปอีกฝั่ง เสียงของคนคุ้นเคยทำเอาต้องหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น ผมเดินไปอีกฝั่งของล็อกนั้นเพื่อไม่ให้อลิซเห็นหน้า
“ ไม่กินค่ะ "
“ เหรอ แน่ใจนะ ไม่กินแน่นะ " ไอ้โรมถามซ้ำ มีพ่อแบบนี้ไงอลิซถึงไม่หายป่วยสักที " จะไม่กินเป็นเพื่อนป๊าหน่อยเหรอ "
“ ไม่กินค่ะ ป๊า หนูไม่กิน "
“ ทำไมไม่กินครับ แปลกนะ ปกติของชอบเรานี่ "
“ ไม่กินค่ะ เพราะถ้าหนูกิน หนูจะป่วย แล้วถ้าหนูป่วย อาอินก็ไม่มาหา หนูอยากให้อาอินมาหาเพราะงั้นหนูจะไม่กินของเย็น หนูจะได้หายป่วยเร็วๆ ป๊าอะ นิสัยไม่ดี เอาไอติมให้เด็กป่วยกิน "
“ อลิซครับ อาอินน่ะนะ "
“ ป๊า " อลิซแทรกเสียงของพ่อตัวเองขึ้น " ป๊าว่าอาอินจะมาหาหนูเมื่อไหร่เหรอ "
“ ถามทำไมครับ "
“ หนูจะใส่ชุดที่อาอินชอบ ป๊าจำได้มั้ย ชุดสีชมพูไง "
“ มันใส่ไม่ได้แล้วมั้งครับ ชุดนั้นนะ หนูโตขึ้นเยอะจนยัดไม่เข้าแล้วมั้ง "
“ งั้นป๊าซื้อให้หนูใหม่หน่อย "
“ ทำไมต้องชุดนั้นละลูก " โรมถาม
“ ก็อาอินชอบ "
“ อลิซน่ะ ทำไมรักอาอินจังเลยละครับ "
" ก็อาอินใจดีกับหนู อาอินรักหนู " เสียงมาดมั่นที่บอกพ่อตัวเอง ทำเอาผมรู้สึกแย่กับความรู้สึกที่ตัวเองอยากจะหนีหน้าเธอ ตอนที่บอกปัดไปว่าจะไปหา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า อลิซจะฝังใจว่าผมจะไปขนาดนั้น
“ ป๊าไม่ใจดีกับหนูเหรอไง ป๊าใจดีกว่าอีก ของเล่นป๊าก็ซื้อให้ ตามใจทุกอย่าง อยู่กับอาอินน่ะ ขนมก็ต้องกินแบบจำกัดนะ "
“ ไม่เป็นไรค่ะ จะกินแบบจำกัดก็ได้ ไม่เป็นไร แต่หนูอยากอยู่กับอาอิน หนูชอบอยู่กับอาอิน "
“ ป๊าขอโทษนะอลิซ ขอโทษจริงๆนะ " ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดนั้นของมันนัก เหมือนมันกำลังขอโทษอลิซเพราะว่าเป็นมันเองที่เป็นคนพาผมไปรู้จักอลิซ มันเป็นคนทำให้ลูกของมันผูกผันกับผม
“ ป๊าขอโทษหนูทำไม ป๊าทำอะไรผิด "
“ ผิดสิ ป๊านะ ทำผิดมากเลยนะ "
“ ป๊าทำผิดอะไร ป๊าทำผิดอะไรเหรอ "
“ ผิดที่วันนั้นป๊าไปบีบบังคับให้เค้าเลือกมั้ง " มันบอกแบบนั้นก่อนจะเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ " อื้ม ป๊าว่าช่วงนี้อาอินเค้าคงยุ่งๆ เราอย่าเพิ่งไปกวนอาอินเลยนะ "
“ แต่อาอินบอกว่าจะมาหาหนู "
“ เดี๋ยวอาอินว่าง อาอินก็มาเองละครับ "
“ ถ้าหนูหายป่วย เดี๋ยวอาอินก็มา ป๊าไม่ต้องมาชวนกินไอติมเลยนะ "
“ กินคนเดียวก็ได้ อย่ามาขอก็แล้วกัน " อีกคนบอก ก่อนเสียงหัวเราะของทั้งคู่จะดังขึ้น ผมหันหลังหนีตอนที่รู้สึกว่าเสียงนั่นกำลังเข้าใกล้มา ทำเป็นเดินไปทางอื่นเรื่อยๆ แต่ขากลับหยุดนิ่งไปเสียแล้ว สมองที่กำลังคิดทบทวนคำพูดของคนสองคนนั้น ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำ จะเพิ่มความเจ็บปวดให้มันอีกมั้ย แต่ตอนนี้ ขาผมกลับหันหลังเดินไป เดินไปหาคนที่เคยคิดว่าจะไม่กลับหลังหันเดินไปหาอีกแล้ว
" มาซื้ออะไรกันเหรอ " ผมเดินเข้าไปทักทั้งสองคนที่กำลังเดินดูของกัน อลิซวิ่งเข้ามาหาทันทีที่เห็นผม
" อิน "
" อาอิน!! “
" ขนมเยอะจังเลยน้า กินเยอะๆเดี๋ยวก็ฟันผุหรอก " ย่อตัวลงบอกอีกคน พลางมองในรถเข็นของอีกฝ่ายที่ยังคงมีทั้งเบียร์ขนม แล้วก็ไอติม หาของมีประโยขน์ไม่ค่อยได้หรอกครับ แม้จะมีเด็กเล็กๆอยู่ที่บ้านด้วยก็เถอะ " มีไอติมด้วย เดี๋ยวก็ไม่หายป่วยหรอกครับ "
“ ไม่ใช่ของหนูนะ ของป๊า หนูไม่กิน "
“ เด็กดีจังครับ " ผมลูบหัวเธอ โรมก็มองมาที่รถเข็นของผม
“ ของมึงก็มีแต่ขนม "
“ ก็กูอยากกินนี่ กูโตแล้ว จะกินอะไรก็ได้ " ผมบอกก่อนจะยิ้ม อีกคนก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“ อาอินมาซื้ออะไรคะ "
“ มาซื้อขนมแล้วก็ กุ้งนะครับ อาอินอยากกินกุ้งชุปแป้งทอด อื้มม แล้วก็ ข้าวผัดกุ้งอร่อยๆด้วย "
“ หนูก็อยากกิน! “ แววตาใสๆบอกผม หลุดหัวเราะออกมาตอนที่อีกคนกลืนน้ำลายยามที่ผมพูด เงยหน้ามองโรมที่กำลังมองเราสองคนพูดกัน
“ ไปที่บ้านได้รึเปล่า "
“ บ้าน ? บ้านกูนะเหรอ " โรมถาม ผมก็พยักหน้า หัวใจเต้นแรงยามที่โรมจ้องหน้าผม มันพยักหน้ารับ " ได้สิ "
“ เย้ๆ อาอินจะไปบ้านหนู อาอินจะไปบ้านหนู ไปที่บ้านหนูกันนะ " อลิซกอดผมแน่น เสียงดังที่ทำให้คนข้างๆหันมามองแล้วยิ้ม ผมยกมือขึ้นห้ามเสียงดังๆของเธอ
“ จุ๊ๆ เสียงดังครับ คนมองกันใหญ่เลย "
“ ก็หนูดีใจนี่น่า อาอินจะไปทำอาหารให้หนูกินใช่มั้ยคะ "
“ แล้วหนูอยากกินมั้ยละ " ผมถาม
“ อยากกินค่ะ หนูจะกินให้เยอะๆเลย " เธอบอกแบบนั้นผมก็พยักหน้า
“ งั้นเราไปซื้อกุ้งตัวใหญ่ๆกันดีกว่านะ "
“ ค่ะ ไปกันเลย " มือเล็กคว้ามือผมให้เดินไปที่โซนขายของสด รถเข็นสองคันที่ไอ้โรมที่เข็นมาให้ ผมหันมองมันที่ก็หันมองมาเช่นกัน แต่แรงของอลิซที่ลากผมไป เสียงใสๆก็ต้องทำให้ต้องหันมาสนใจเธอเสียก่อน
เราออกจากห้างพร้อมกัน ตอนที่กลับมาถึงคอนโดของโรม ผมเดินตามแรงจูงของอลิซขึ้นมาชั้นบน สีหน้าสดใสที่เอาแต่ยิ้ม อลิซเปิดประตูให้ผมก่อนจะจูงเข้าไปด้านใน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ตอนที่ผมมองไปรอบๆ มันยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง อาจจะเป็นแค่ภาพถ่ายจากงานโรงเรียนของอลิซที่เพิ่มมากขึ้น
“ อาอิน นี่รูปของหนู มาดูรูปของหนู " เธอลากผมมาในห้องนอนของเธอ ภาพที่ชี้ให้ดูเป็นภาพของอลิซตั้งแต่เด็กจนโตเอามาต่อกันจนเป็นรูปใหญ่รูปเดียว " ป๊าทำให้หนูค่ะ สวยมั้ย "
" สวยครับ " ผมตอบ ก่อนจะหันไปตามเสียงที่เหมือนอีกคนจะเดินตามเข้ามาแล้ว
" ไม่รอกันเลยนะ " โรมบ่น ผมก็หลุดหัวเราะ " จะช่วยถือของมาสักนิดก็ไม่มี "
“ ก็หนูดีใจที่เจออาอินนี่น่า หนูอยากให้อาอินมาเห็นรูปของหนู "
“ ปกติหนูก็ไม่ช่วยอยู่แล้วไม่เหรอ " ไอ้โรมว่าอีกคนก็ยิ้มเขิน
“ ไหนกุ้งละ เดี๋ยวจะทำอาหารให้เลย " ผมเดินเข้าไปถามอีกคน ที่ก็ยื่นถุงใส่กุ้งมาให้ เราเหมือนคนที่มองหน้ากันไม่ติดเท่าไหร่ เก้ๆกังๆ ยามที่ต้องสบตากันสองต่อสอง
“ หนูจะช่วยนะคะ " เด็กน้อยล้างมือเรียบร้อย คว้าเอาผ้ากันเปื้อนมายืนอยู่ข้างๆผม พยักหน้าให้ ก่อนจะใส่ผ้ากันเปื้อนให้เธอ
“ ได้เลย มาทำอาหารเย็นให้ป๊ากินกันนะ "
“ ค่ะ "
อาหารมื้อเย็นที่เราช่วยกันทำ ผมแปลกใจนิดหน่อยที่อลิซมีท่าทีคล่องแคล่วมากกว่าที่คิด คงเพราะมีพ่อไม่ได้เรื่องตัวเองก็เลยต้องจัดการทำทุกอย่างด้วยตัวเองให้ได้มากที่สุด ผมผัดข้าวผัดกุ้ง ทอดกุ้งชุปแป้งทอดแล้วก็ ทำซุปจากเนื้อหมูในตู้เย็นอีกนิดหน่อย เท่านี้ก็ได้อาหารเย็นอร่อยๆที่หอมไปทั้งห้อง
“ น่ากินจัง " โรมบอกตอนที่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว
“ อร่อยมากๆเลย หนูชิมแล้ว " อลิซบอก โรมก็ยื่นมือไปบีบจมูกเธอด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ ถ้าอยากจะเติมข้าวอีก ก็มีอีกนะ บอกได้เลย " ผมบอกทุกคนที่ร่วมโต๊ะ ก่อนเราจะลงมือกันกินข้าวที่อยู่ตรงหน้า อลิซเป็นคนสร้างบรรยากาศในโต๊ะอาหารให้เรา คำถามมากมายที่หลุดออกมาจากปาก พร้อมกับเรื่องเล่าที่โรงเรียน ผมทั้งขำ แล้วก็หัวเราะไปกับความสดใสของเธอ
“ อาอิน อร่อยมากเลย หนูจะกินข้าวอีก "
“ มาครับ อาอินตักให้นะ "
“ กินข้าวเยอะ เดี๋ยวก็อ้วกหรอก ยังไม่อิ่มอีกเหรอ "
“ หนูยังไม่อิ่ม " อลิซส่ายหน้า " ก็อาอินทำอร่อย หนูจะกินให้เยอะๆเลย " อลิซบอก ก่อนจะยิ้ม ผมวางจานข้าวลงตรงหน้าเธออีกครั้ง คราวนี้ตักให้น้อยกว่าเมื่อกี้ เพราะต้องกินเยอะไปเดี๋ยวก็เป็นเหมือนที่โรมบอก คืออิ่มจนอ้วก
“ กินแค่นี้พอนะ เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว นั่งสักพัก ก็ไปอาบน้ำได้แล้วนะ "
“ ค่ะ "
มื้ออาหารของเราจบลง อลิซช่วยผมล้างจานอยู่ในครัวหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย โรมที่เดินเข้ามาพร้อมกับจานใบสุดท้าย ข้าวในกระทะหมดเกลี้ยงไปเลยเพราะไอ้โรมเป็นคนเหมาจานสุดท้ายไป
“ จริงๆ ไม่ต้องล้างก็ได้ เดี๋ยวกูล้างเอง "
“ ไม่เป็นไร ยังไงก็กูก็มีอลิซช่วยล้างอยู่แล้ว " ผมบอก ก่อนจะหันไปยิ้มให้อีกคนที่ก็ช่วยล้างอย่างขันแข็ง
“ เดี๋ยวล้างจานเสร็จไปอาบน้ำได้แล้วนะ "
“ ค่ะ " เธอพยักหน้า ผมก็ยืนล้างจานทั้งหมดจนเสร็จ เช็ดมือกับผ้าเช็ดมือที่อยู่ใต้เค้าเตอร์ล้างจาน " อาอิน "
“ หื้ม ? "
“ ถ้าหนูเข้าไปอาบน้ำ ออกมาอาอินจะยังอยู่ใช่มั้ยคะ "
“ อยู่สิครับ คิดว่าอาอินจะไปไหนละ " ผมถาม เธอก็เงียบ " มีอะไรเหรอ "
“ อยากให้อาอินอยู่ส่งหนูเข้านอนก่อนนะคะ "
“ ได้เลย อาอินจะอยู่ส่งหนูเข้านอนนะ " ผมบอก อลิซก็พยักหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่กำลังเช็ดเค้าเตอร์อีกครั้ง โรมก็เดินเข้ามาหา
“ จะกลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวบอกอลิซให้ว่ามึงมีงานด่วน "
“ แบบนั้นก็เท่ากับว่า กูหลอกแกนะสิ " เราจ้องหน้ากัน โรมที่หันหลังไปหยิบเบียร์จากในตู้เย็นขึ้นมาเปิด " ไม่อยากให้กูอยู่เหรอ "
“ กูกลัวมึงอึดอัดที่ต้องอยู่กับกูสองต่อสองตอนอลิซไม่อยู่มากกว่า "
“ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย " ผมบอก มันที่ยังไม่หันกลับมาจ้องหน้า ทุกอย่างในตอนนั้นก็เงียบลง เงียบเสียจนมันต้องตั้งคำถาม ถามผมขึ้นมาอีกครั้ง
" มึงหายไปไหนมาเหรอ "
“ ไปเรียน "
“ ทำไมอยู่ๆ ถึงไปโดยที่ไม่บอกกันเลยวะ มึงจะไปมึงก็ไป รู้มั้ยว่า กูตามหา แต่กลับไม่มีใครบอกกูเลย แม้กระทั้งพ่อแม่มึง ก็ไม่ยอมบอกว่ามึงอยู่ไหน "
“ กูขอเค้าไว้เองละ " ผมบอกมัน " กูขอเค้าไว้เองว่าถ้าใครมาถามก็ไม่ต้องบอก "
“ ทำไมวะ ทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมต้องปิดบังกัน "
“ กูไม่อยากจะให้พวกมึงเสียใจกับเรื่องของกูอีก กูไม่อยากจะนั่งอธิบายให้มึงเจ็บปวด ว่าทำไม หรือ เพราะอะไร กูขอโทษถ้าความคิดของกูมันผิด แต่ตอนนั้นกูไม่อยากจะเจอหน้าใครทั้งนั้น กูแค่อยากจะไปให้ไกล มันก็เท่านั้น "
“ โดยที่ไม่แม้จะบอกกูเลยสักคำ รู้มั้ยว่ากูรอ กูรอให้มึงกลับมา แม้กระทั้งตอนนี้ก็ยังรอ "
“ โรม " ผมเว้นเสียงก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แผ่นหลังของมัน " อย่ารอกูเลย แม้ตอนนี้กูกลับมาแล้ว ก็อย่ารอกูอีกเลย มึงไปมีความสุขของมึงเถอะ "
“ มึงคิดว่าการมีความสุขมันง่ายอย่างที่มึงพูดเหรอวะ " โรมถาม เสียงเข้มของมันหันมาตะคอกใส่ผม
“ โรม "
“ มึงคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นจริงๆเหรอวะ อิน การมีความสุข มึงเองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น "
“ แต่มึงเจ็บปวดกับกูมามากแล้วนะ มึงที่ตอนนั้นยอมให้กูทำแบบนั้น ยอมให้กูไปอยู่กับไอ้ไฟท์ แล้วก็กลับมาอยู่กับมึง มึงที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทั้งๆที่มึงก็รู้ มึงเจ็บกับกูมากแล้ว กูไม่มีหน้ามาอธิบายอะไรให้มึงฟังหรอก ในตอนนี้กูรู้สึกผิดจนไม่อยากจะเจอหน้ามึงด้วยซ้ำ กูไม่อยากให้มึงต้องมาคิดถึงเรื่องราวแย่ๆที่กูทำไว้กับมึงอีก " ผมก้มหน้าบอกมันไม่กล้าจะเงยหน้ามองหน้า ทำได้แค่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น น้ำตาที่ไหลออกมา ผมดันร่างของคนตรงหน้าที่กำลังจะเข้ามากอด
“ อิน "
" อย่าเข้ามาใกล้กูมากกว่านี้เลยมึง อย่าเข้ามาใกล้กูเลย กูไม่ได้เข้มแข็งได้ขนาดนั้น " ผมบอกแบบนั้น แต่เหมือนโรมจะยังคงดึงดันจะเข้ามากอดผมไว้ สองแขนที่ดึงผมเข้าไปกอดทำได้แค่ร้องไห้ออกมา หัวใจที่เต้นแรงตอนที่ถูกกอด มีความรู้สึกมากมายในอกนี้
อย่าเข้ามาใกล้ แต่ก็โหยหาอ้อมกอดที่กำลังแตะต้อง ไม่อยากเจอหน้า แต่ก็อยากจะเข้าไปมา อยากถอยไปให้ไกล แต่ขากับหันหลังกลับไปหา ทุกอย่างสวนทางและสันสน ไม่อยากเจอมันที่สุดแต่ทุกครั้งที่เจอก็ต้องแอบมองจนกว่ามันจะลับสายตา
“ กูไม่อยากให้มึงเจ็บเพราะกูอีก มันพอแล้วมึง แค่นี้พอแล้ว อย่าเจ็บเพราะกูอีกเลย "
“ แล้วทำแบบนี้มึงมีความสุขเหรอวะ ต้องหนีแบบนี้มึงมีความสุขเหรอวะ " โรมถาม มันกอดผมไว้แน่น " อินกูขอเถอะนะ กูขอให้มึงลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้มั้ยวะ เรื่องที่ทำให้มึงเจ็บ เรื่องที่ทำให้กูเจ็บ เรื่องของเค้าคนนั้น มึงลืมไปได้มั้ย ได้โปรดคิดแค่เรื่องของกูได้มั้ย เรื่องของเรา ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน สองต่อสอง แค่เรื่องของเราสองคน ตอนที่เราไปกินข้าวด้วยกันครั้งแรก ตอนที่ที่กูทำให้มึงใจเต้นแรงครั้งแรก ตอนที่กูบอกว่ารักมึงครั้งแรก ตอนที่มึงบอกรักกู ช่วยลืมเรื่องร้ายๆ ลืมเรื่องเค้า ลืมว่าเคยรักคนสองคนพร้อมกัน ถ้ามึงลืมเรื่องเค้าไป แล้วคิดถึงแค่เรื่องกู เรื่องของเราเท่านั้น ตอนนั้นมึงมีความสุขมั้ย มีความสุขรึเปล่า ตอนที่กูกอดมึงไว้ ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน "
ผมที่กำลังคิด คิดถึงเรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อน ความสุขทีไ่ด้อยู่ด้วยกัน มันไม่ได้มีมากเหมือนคนอื่น แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เรียกได้เต็มปากว่า มีความสุข โรมคือความสุขของผม แล้วตอนนั้น เพราะมันเป็นความสุข ผมก็เลยลังเล ลังเลระหว่างความสุข กับ ความรัก
“ ถ้ามึงลองลืมเค้าไป ลืมเรื่องราวที่เคยผิดพลาด แล้วจำแค่เรื่องที่เราเคยมีความสุข ถ้ามึงยังอยากมีความสุขแบบนั้นอยู่ ยื่นมือมากอดกูไว้ได้มั้ย กูอยากกอดมึงเหมือนเดิม แล้วมึงล่ะ อยากกอดกูเหมือนเดิมมั้ย " โรมถามหัวใจของมันที่แนบตัวผมในตอนนั้นเต้นแรง แรงจนผมเองยังรู้สึก มันคงทั้งตื่นเต้นและคาดหวัง " กลับมาลองรักกับกูอีกครั้งได้มั้ย ความรักที่จะมีแค่เราสองคน กลับมาได้มั้ย "
ผมไม่รู้จะตอบมันว่าอะไร สมองที่ได้แต่คิดอยู่ตอนนี้ " อยากกอดมันเหมือนเดิมมั้ย " ถ้าถามหัวใจตอนนี้ ผมตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า " อยาก " ผมอยากกอดมันไว้อีกครั้ง อ้อมกอดเดิมที่ยังอุ่นเสมอ แต่ก็กลัว กลัวว่ามันจะกลายเป็นแบบเดิมอีก คนเดิมๆกับทางเดิมๆที่ต้องเลือก ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว ไม่อยากเป็น อดีตของเราทำให้ผมไม่กล้าแม้จะเดินต่อ
“ โรม แต่กูกลัว "
“ เชื่อใจกู แล้วลองดูอีกครั้งเถอะนะ " คำขอที่ทำให้ผมเอื้อมมือไปกอดมันไว้ ผมตอบรับขอเสนอนี้
' ผมจะลองดูอีกครั้ง '
.........................................................
ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณมากคะ
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44 (อ่าน 354556 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก