หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[jinjin283]

โรม โรม อกเชียรไม่ได้เลยอะพี่โรมเค้ารุกหนักจริงๆ

[EunSung87]

เชียร์โรมขาดใจ

[zazoi]

โรมอินๆ

[lightseeker]

ชอบโรม

[บ๊ายบายโพ]

โอยยยยย เขินมากนี่จะละลายย 
ไม่รู่ว่าสุดท้ายโรมจะได้ใจหมออินมั้ย แต่ตอนนี้โรมได้ใจเราไปละ โคตรน่ารักกก

[B52]

ไม่รู้จะเชียร์ใครจริงๆนะ แต่ไม่ว่าอินจะเลือกใคร คนนั้นก็ขอให้เป็นคนที่อินรักและมีความสุขที่ได้รักจริงๆ

[zabzebra]

ตอนนี้เขินพี่โรม ชอบที่พี่โรมจีบหมออิน
แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าไฟท์จะเจ็บบ้างมั้ย
ถ้าไฟท์เป็นแบบที่พี่โรมบอกว่ารักอินมากถึงไม่อยากเปลี่ยน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงเจ็บใจน่าดู เราสะใจ
ปล.อินี่ก็อินมากไป เกร็งจนเยี่ยวเหนียวทุกตอนฮะ

[shoi_toei]

เทใจให้โรมมมมม โบกป้ายยยยย

ส่วนไฟท์แบกคำว่าเพื่อนต่อไป อย่าคิดได้นะ เดี๋ยวโรมอกหัก 55555

[nunamicky]

ตัดสินใจยากจัง ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
แต่แอบเอียงไปทางพ่อหม้ายลูกหนึ่งละ 

[alexflyer]

เชียร์โรมอินเต็มที่ 555555555
ไฟท์ถอยไป~

[wawa_piya]

ชอบโรมนะ แต่ตอนนี้ยังตัดสินอะไรไม่ได้แฮะถึงใจจะเทให้โรมอินไปกว่าครึ่ง
เดี๋ยวขนมนึกคึกเปลี่ยนขึ้นมาเงิบแดกกันพอดี ตอนนี้ไหลตามบทไปก่อนดีกว่าเนาะ 555555

[kaewsai]

เรื่องน่าติดตามดีค่ะ
ตัวละครน่าสนใจทุกคนเลย
วาดก็เป็นตัวละครหนึ่งที่น่าสนใจมากเช่นกัน
รอตอนต่อไปค่ะ

[PoPuAr]

ขอเชียร์โรมด้วยคน  เพราะโรมน่ารักมาก เคมีเข้ากันกับหมออินแล้ว

ชอบเวลาสองคนนี้ต่อปากต่อคำ และโรมก็ดูจะจับทางหมออินได้หมดทุกอย่าง

หมออินต้องแพ้ทางโรมเข้าให้ในสักวันแน่ๆ

ปล่อยไฟท์ไปตามทางที่เค้าเลือกเองละกัน  ไม่อยากให้หมออินจมปลักกับคนแบบไฟท์อีกต่อไปแล้ว

เพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย มีแต่ย่ำอยู่กับที่่

[greensnake]

จากที่ต้องรอ ตอนนี้หมออินกำลังจะเป็นฝ่ายเลือกบ้างแล้ว
นับเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่หมออินปฏิเสธไฟท์เนี่ย
เริ่มสนุกแล้วล่ะ หมออินเริ่มมีปฏิกิริยากับโรมมากขึ้นแล้ว
ออกแนวฮามากกว่าจะหวานนะ พูดจาก็รื่นหูกันดี
แต่ดูอินแสดงออกเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนอยู่กับไฟท์
คิดยังไงก็พูดอย่างนั้นได้เลยโดยที่ไม่ต้องกลัวโรมไม่พอใจ
คงต้องดูกันยาวๆ ยังไงก็จะติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดจ้ะ

[nuttzier]

 

เอาอีกๆ  ๕๕๕๕๕๕
สนุกดีอ่ะ

[Tsubamae]

  โรมๆๆๆๆๆๆ ใช่มากๆๆ  เอ้เอ่ ป่าวน้าเค้ายัง ไฟท์อิน แต่ก็อด โรมอินมะด้ายย เวลาอินอยู่กะโรมดูสบายๆไม่อึดอัดดี    ยังไงคงต้องรอดูต่อไปเรื่อยๆคงจะเริ่มชัดเจนมากๆขึ้นๆแล้วล่ะ  รอๆๆตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ ขอบคุณสำหรับตอนทึ่11 นะคะ

[patwo]

ตอนที่ 12

   ผมพาตัวเองมาที่ตึกแถวสี่แยกอโศกในเวลาที่เกือบจะเที่ยงวันจอดรถที่ตึกผมเดินออกไปกดลิฟท์ชั้น 30 ก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกครับ แต่แค่ไม่อยากจะนอนอยู่บ้านคนเดียวเฉยๆจะนอนต่อก็คงจะนอนไม่หลับแล้ว ก็ใครมันจะไปหลับลงสมองสับสนคิดวุ่นวายอยู่แบบนั้น

“ ขอโทษนะครับ ฝ่ายวิศวะอยู่ทางไหนครับ "  ถามคนที่เดินผ่านไป เธอเป็นสาวร่างเล็กที่หันมายิ้มให้

" ทางนั้นค่ะ " เธอผายมือออกไปด้านขวา ผมก้มหน้าขอบคุณ ก่อนจะเดินไป วันนี้ซื้อขนมไทยเจ้าอร่อยหน้าปากซอยบ้านมาด้วยครับ ผมขับรถผ่านพอดีเป็นเจ้าที่ขายดีมาก ขนาดอยู่ตรงปากซอยหน้าบ้านแท้ก็ยังไม่ค่อยได้กิน วันนี้โชคดีเป็นพิเศษก็เลยไปเหมามาเยอะครับ

   เปิดประตูเข้าไปในแผนกมันเป็นแผนกที่กว้าง แต่มีคนทำงานแค่สี่คน โต๊ะกว้างๆแยกออกเป็นส่วนๆ ด้วยการยกพื้นห้อง ชั้นล่างสุดเป็นโต๊ะสองตัวของไอ้ปันกับไอ้พุธผมจำได้แค่ปรายตาไปมอง  ยกพื้นขึ้นอีกขั้นโต๊ะของคนที่ผมไม่รู้จักแต่คุ้นตา แล้วก็ยกขึ้นอีกชั้นเป็นห้องแก้วแยกส่วนส่วนถัดไปนั้นก็เป็นห้องประชุม

“ หวัดดีครับ " พูดออกไปคนสามคนก็เงยหน้าขึ้นมองผม ไอ้พุธไอ้ปันตาโตก่อนจะลุกเข้ามาหาแบบกึ่งวิ่งแต่คนที่ไม่รู้จักทำได้แต่ทำหน้างงๆแล้วมองมาที่ผมเท่านั้น

“ พี่อินมาได้ไงครับเนี้ย ไม่เจอกันแปปเดียวสวยขึ้นอีกแล้วนะครับ " ไอ้พุธว่าสายตาล้อๆของมันสองคนจ้อมมองที่ถุงขนมของผม ชูขึ้นมาตรงหน้ามันสองคน

“ จะแดกมั๊ย ขนมเนี้ย "

“ แดกครับแดก ก็พี่อินสวยจะให้พูดว่าหล่อมันก็ " หยุดนิ่งไปสักพักมันยกมือขึ้นเกาปากตัวเอง

“ ทำไม มึงมีปัญหาอะไร "

“ เปล่าครับเปล่า หล่อก็หล่อ แต่ให้ดีขอพูดว่า น่ารักอะ "  ยื่นถุงขนมไปให้พวกมันผมส่ายหน้า

“ เอาไปเลยพวกมึง พูดมาก "

“ แล้วพี่อินมาได้ไงครับเนี้ย " ไอ้ปันว่า มันเหล่ไปที่ห้องทำงานของไอ้โรม มองจากตรงนี้มันกำลังงานอย่างแข็งขัน ผมเดาว่าห้องนั้นน่าจะเก็บเสียงมันเลยไม่ได้ยินว่าใครมา

" เฮียมึงสั่งให้กูมาหา " บอกแค่นั้นแต่มันสองคนไม่สนใจอะไรแล้วครับ สนใจแค่ขนมอย่างเดียว มันเอาถุงขนมไทยของผมวางลงบนโต๊ะ ค้นหาของที่ตัวเองชอบกันใหญ่

“ โห มีฝอยทองกรอบของโปรดเฮียด้วยพี่อินซื้อมาฝากเฮียเหรอ รู้ใจกันจังเลยนะคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเนี้ย "  เสียงไอ้พุธแซวผมหันไปมองกล่องขนมฝอยทองที่มันกำลังจะเปิด ผมคว้ามันมาไว้ในมือ

“ นี่ของกู  " บอกแบบนั้นไอ้พุธอมยิ้ม  " อะไร แค่บังเอิญติดมาเว้ย "

“ เพิ่งนึกออกว่าเป็นของฝากของเฮียคนเดียวรึไงเจ๊ " ผมเตะลงไปบนข้อพับของมันด้วยความหมั่นใส้ มันหัวเราะร่ากันสองกัน จริงๆตอนซื้อก็ไม่รู้หรอกครับว่าของโปรดมัน แต่มันก็ต่างกันแล้ว ตอนนี้ผมรู้แล้วว่านี้เป็นของโปรดมัน งั้นก็ขอเก็บไว้ก่อนแล้วกัน

“ ไหนบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วมาหากันทำไวะ "  ไอ้ปันว่าอีกคน

“ เพื่อนกันมาหากันไม่ได้รึไง " ตอบออกไปแบบนั้นมันสองคนก็ลอยหน้าลอยตาไปมา

“ เออ พี่คงยังไม่รู้จักพี่ฮิมใช่มั๊ย พี่ฮิมครับ นี่พี่หมออินเพื่อนร่วมโลกของเฮียที่เฮียกำลังเต๊าะอยู่  ส่วนพี่หมออินครับ นี่พี่ฮิมเลขาผู้ช่วยของเฮียผู้ร่วมโลกของพี่ที่เค้ากำลังเต๊าะพี่อยู่ " กูอยากจะยกมือขึ้นพลาดมึงด้วยหลังมือกูจริงๆ น้องคนที่ถูกแนะนำลุกขึ้นเค้ายกมือไหว้ผมก่อนจะยิ้ม ท่าทางคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน

“ สวัสดีครับ "

“ สวัสดีครับ " ยิ้มให้กันแต่ผมก็ยังรู้สึกคุ้นอยู่นะ ผู้ชายคนนี้

“ คุณหมออินจำผมได้มั๊ยครับ คนที่วันนั้นคุณหมอช่วยรับเครสคนไข้ที่เป็นแฟนผมไว้เพราะเค้าหมดสตินะ คุณหมอบอกผมว่าคุณหมอเป็นหมอเด็กไม่ใช่หมอแผนกฉุกเฉินให้จำชื่อคุณหมอไว้จะได้ตามตัวถูก "  ผมพยักหน้าตอนที่เค้าพูดออกมา ผู้ชายคนนี้นี่เองว่าแล้วทำไมถึงรู้สึกว่าหน้าตาคุ้นๆ วันนั้นที่แผนกฉุกเฉินคนยุ่งมากเพราะรับคนป่วยที่เพิ่งโดนรถชนเข้าไปผ่าตัด ส่วนผมที่เข้าเวรตอนนั้นเลยถูกเรียกตัวมาช่วย จำได้ว่าแฟนเค้าคนนั้นจะหน้าตาน่ารักหน่อย

“ จำได้ครับ คุณนั่นเองก็คิดตั้งนานว่าใคร เหมือนจะคุ้นอยู่ "  ท่าทางที่ดูหล่อภายใต้หนวดดำที่เสริมความดูดีอย่างน่าประหลาดนั้น เค้ายิ้มกว้างให้ผม

“ ไม่ต้องหว่านเสน่ห์เลย นี่ของเฮีย "

“ ของเฮียอะไรมึง กูบอกว่าแค่เพื่อน " หันไปหาไอ้พุธที่ทำเป็นไม่ได้ยิน เสียงนึงดังขึ้น

“ เฮ้ยพวกมึง.. อ้าว อิน ไหนบอกจะไม่มา " คำแรกที่ทักตอนที่เจอหน้าผม หน้าตาโทรมๆของมันดูแค่แว๊บเดียวก็รู้ว่าคงยังไม่ได้นอน

“ แค่ผ่านมาเฉยๆ "  ไอ้โรมพยักหน้าแต่ไอ้ปันสวนขึ้น

“ ไม่เฉยๆหรอกเฮียเอาขนมมาฝากเต็มเลย "

“ งั้นเหรอ " เสียงนิ่มๆของมัน เดินออกมาจากห้องก่อนจะโยนงานในแฟ้มให้มันทั้งสอง " งั้นก็แดกไปทำไปซะ "

“ คร๊าบบบบบบ "

“ ส่วนมึงมานี่มา " เดินเข้ามาจับมือผมมันลากเข้าไปในห้อง

   ภายในห้องทำงานของมันดูกว้างกว่าที่ผมมองเข้ามา มันดึงม่านลงทั้งหมด กันคนสอดรู้สองคนที่มองเข้ามาเป็นระยะ ผมนั่งลงบนโซฟามันก็พิงตัวเองกับโต๊ะ

“ ไหนบอกไม่มา "

“ ก็แค่ทางผ่าน " บอกแบบนั้นมันยกยิ้ม

“ ทางผ่านแต่มีขนมติดมาด้วย น่าเชื่อถือดีนี่ " มองหน้าผมก่อนจะเหล่มาที่ของที่ถือในมือ " ขอหนมกินหน่อย "

“ กูไม่ได้ซื้อมาให้มึง " พูดแบบนั้นก่อนจะแกะขนมออกมา ผมเอาเข้าปาก " กูซื้อมากินเอง "

“ ไม่เชื่อได้มั๊ย " หยิบฝอยกรอบในกล่องของผมไปกิน มันเคี้ยวอยู่สักพัก " อื้ม อร่อยว่ะ ซื่อมาจากไหนวะ "

“ แถวบ้าน "

“ แล้วบ้านอยู่ไหนละ " มันนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะเลื่อนมาอยู่ตรงหน้าผม หันหน้าไปมองทางอื่น ผมไม่รู้ว่าหน้าผมแดงรึเปล่าแค่รู้สึกว่ามันร้อนนิดหน่อย " เขินอะไร กูแค่จะไปซื้อขนมหวาน "

“ กูก็ไม่ได้คิดว่ามึงจะไปหากูที่บ้านเหมือนกันละไอ้สัด " พูดออกไปแบบนั้นมันก็หัวเราะขึ้นมา สองมือที่ขยี้หัวผมจนยุ่งทั้งๆที่ผูกมาแล้วอย่างดี " ไอ้เหี้ยโรม "

“ มึงนี่ น่ารักชะมัดเลย " ว่าแบบนั้นก่อนจะยิ้มให้ มันค้ำหน้าตัวเองกับเบาะของเก้าอี้ก่อนจะหลับตา " กูเหนื่อยชะมัดเลย เดี๋ยวพอเที่ยงกูจะกลับไปทำงานสักหน่อย ตากูล้าไปหมดละ "

“ นี่ยังไม่ได้นอน " มันพยักหน้าผมหยิบฝอยทองกรอบในกล่องขึ้นมาชิ้นนึง " อ้าปาก " สั่งมันให้อ้าปาก ผมป้อนมัน

“ ของหวานกินแล้วจะได้มีแรง "

“ งั้นต้องขออีกชิ้นเพราะยังไม่ค่อยมีแรง " สายตาที่มองหน้าผม น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่าสายตาเจ้าเล่ห์ของมันจะทำให้รู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้  ป้อนให้มันอีกชิ้นจนหมดกล่อง " มึงรู้มั๊ยฝอยทองกรอบกูชอบมากที่สุดเลย "

“ เหรอ " พยักหน้ามัน โรมยังคงมองผม

“ แต่ตั้งแต่กินมา กูชอบกล่องนี้ที่สุด "

“ อื้ม " ตอบแบบนั้นแต่ในปากผมกัดฟันตัวเองไว้แน่น หน้านิ่งๆที่ผมปั้นไว้ ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ผมหลบตาตอนที่มันจ้องมองอยู่แบบนั้นกัดฟันตัวเองหนักขึ้น ตอนที่ใบหน้านั้นก็เคลื่อนช้าๆ มาจูบเบาๆลงที่ข้างแก้ม

“ ชอบที่สุดเลย "

“ กูรู้แล้วน่า คราวหน้าจะซื้อมาให้อีก “ แต่พอว่าแบบนั้นมันก็ยื่นมือมาจับหน้าของผมให้มองมาที่มัน

“ กูหมายถึงมึงตังหาก " ผมยอมรับว่า วินาทีนั้นหัวใจผมหล่นวูบลงไปอย่างไร้สาเหตุ

   เดินออกจากห้องของมันตอนที่ใกล้จะเที่ยง วันนี้ไอ้โรมทำงานครึ่งวันหลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งคืน สายตาที่มองเราตอนออกจากห้องมันหยิบงานอะไรสักอย่างไปให้น้องคนที่ชื่อ ฮิม ที่เป็นผู้ช่วย

“ เสร็จละ ฝากทำต่อด้วยแล้วกัน " พยักหน้ารับก่อนจะเปิดงานขึ้นมาดู

“ ครับโอเค แล้วนี่จะกลับบ้านเลย "  ถามเหมือนไม่รู้ มันยิ้มๆแบบเหล่ๆไอ้โรม " แถวๆนี้ร้านอะไรอร่อยบ้างว้า "

“ เยอะแยะไปเว้ยพี่ นอกจากเค้าอยากจะมีโมเม้นท์ทำอาหารกินกันสองต่อสอง วิ้ววววววววว " โห่รับกันเสียงดังทั้งห้อง ไอ้โรมก้มหน้ายิ้ม

“ กูทำกับข้าวไม่เป็น " ผมบอก ไอ้โรมก็หันมามองหน้า

“ เรื่องจริงเหรอวะ " พยักหน้ามัน ไอ้โรมก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า

“ แต่กูเก่งนะ เรื่องทำกับข้าวนะแต่แค่ไม่ค่อยได้ทำ "

“ ยังกับสิ่งที่เต็มเติมให้กันและกันเลยนะ คนนึงทำกับข้าวไม่เป็นคนนึงทำเป็น " ไอ้ฮิมว่าอีก ผมว่าไอ้เหี้ยนี่หล่อแต่หน้าแล้วว่ะ รู้สึกแม่งปากหมาขึ้นทุกวินาทีที่ยืนอยู่ตรงนี้

“ เหมือนชีวิตมึงนะเหรอ "

“ โดนแล้วครับ โดนแล้ว " ไอ้ปันพากย์การสนทนาของผู้ช่วยกับเจ้านาย

“ แน่นอน ผมกับแฟนคือส่วนเติมเต็มของกันและกัน หรือใครจะเถียง " หันไปมองหน้าทุกคน มีแต่ความเงียบ

“ ใช่แล้วพี่ฮิม คือผมว่าถ้าพี่หยุ่นเป็นน้ำหนึ่งแก้วพี่ก็แม่งเป็นน้ำตาลที่หกลงไปในแก้วสักสามกิโลอะ เติมเต็มกันมาก " ไอ้พุธว่าไอ้โรมมันก็หัวเราะ

“ กูไปละ ไปอินกินข้าวกัน " ว่าแบบนั้นมันเดินนำผมก่อนเสียงไอ้พุธจะดังแทรกขึ้น

“ อ้าว แล้วฝอยทองกรอบของพี่อินที่บังเอิญหลงเข้ามาในถุงของฝากกล่องนั้น หายไปไหนแล้ววะ " ไอ้โรมหันมองหน้าผม " ไม่ได้เอามาฝากเฮียไม่ใช่เหรอครับ พี่อิน "

“ ใช่ๆ ไม่ได้เอามาฝากเฮียสักหน่อยไม่ใช่เหรอครับ  " ไอ้ฮิมว่าเสริม ผมว่านี่มันบริษัทนรกชัดๆ

“ อะไรกันพี่ฮิม หมออินไม่ได้เอามาฝากเฮีย พี่อินเค้าไม่รู้ว่าเฮียชอบเว้ย "

“ อย่างนี้นี่เอง " มันหันมามองผม มือหนาของมันหันมากอดคอก่อนจะเดินนำออกจากห้อง เสียงแซวยังคงดังไม่ขาด " ไปกันเถอะ อย่าไปสนใจคนไม่มีความรักเลยวะ "

“ มึงพูดเหมือนกูกับมึงมี " ผมว่าแต่มันที่เอาแต่ยิ้มอยู่นั้น

“ อย่างน้อยเราก็ยังมีกันและกัน จริงมั๊ย "

“ ไม่จริง " ว่าแค่นั้นผมเอื้อมมือไปกดลิฟท์ มือที่กอดคอผมอยู่ ไอ้โรมใช้นิ้วของมันเกลี่ยแก้มผม

“ แต่กูอยากมีมึงนะ "

   ทุกอย่างตรงนั้นเงียบ ผมที่ไม่กล้าจะเคลื่อนตัวไปไหน ลิฟท์ที่มาถึงในห้องนั้นที่เปิดกว้างไม่มีใครอยู่ในนั้น ขาของไอ้โรมก้าวเข้าไปก่อนผม แต่ผมนิ่งอยู่ตรงนั้น

“ เข้ามาสิ " สมองของผมก็สั่งการขาให้ก้าวออกไปตามคำสั่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะถูกหยุดเอาไว้ตรงนั้น มือที่เอื้อมมาตรงหน้าผม สายตาที่เราจ้องกัน ประตูลิฟท์ที่มันกดปุ่มค้างไว้

“ วันนั้น มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ากูกับไฟท์ทำอะไรกัน มึงรู้ว่ากูคร่ำครวญถึงมันมากแค่ไหน มึงรู้ทุกอย่าง แล้วทำไม " ถึงไม่ผลักกูออกไปสักที ทำไมถึงยังเข้ามาใกล้ ทำไมถึงยังชอบทำให้รู้สึกดี แค่คำว่าชอบเหรอ แค่คำนั้นหรอกเหรอ

“ แล้วคิดว่ากูไม่เคยทำกับคนอื่นเหรอ .. มึงไม่ใช่คนแรกของกูอิน และกูคงไม่เห็นแก่ตัวที่อยากจะเป็นคนแรกของมึง "  ยื่นมือไปจับมือของมันโรมจับมือผมไว้แน่นมันดึงเข้ามาในลิฟท์ 

“ ถ้าแค่เพื่อน "

“ ไม่ละ เพื่อนกูมีเยอะแล้วแต่แฟนสิที่ยังไม่มี "

ประตูลิฟท์ปิดลงเหมือนริมฝีปากปากของผมที่ปิดกันแน่น รอบแขนแน่นที่กอดเอวผม เผยอปากขึ้นนิดเดียวลิ้นที่พร้อมอยู่ด้านนอกก็สอดตัวเข้ามาหา มันเกี่ยวลิ้นของผมที่ตอบรับอยู่โดยสันชาตญาณ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราจูบกัน แต่ถ้าพูดให้ถูก เรื่องแบบนี้ผมเชี่ยวชาญมากกว่าการเรียนซะอีก

“ ไร้เดียงสาอาจหาไม่ได้จากตัวมึง แต่กูคิดว่ามันมีดีกว่านั้น " ดึงตัวผมจนชนผนังลิฟท์ที่กอดเอว เคลื่อนตัวลงต่ำก้นกลมกลึงของผมถูกจับ โรมผละจูบออกมามันจ้องหน้าผม " ทำไมตัวสั่นวะ "

“ ก็มึงจับตูดกูครั้งแรก "

“ ทำเหมือนไม่เคย "

“ ก็กับมึงยังไม่เคย " พูดแบบนั้นมันก้มลงมาจูบปากผมอีก

“ งั้นก็ไปเคยกันดูมั๊ยละ "

“ ไม่ละขอบคุณ เพราะกูจะมีอะไรด้วยกับคนที่กูรู้สึกอยากมีเท่านั้น "

“ เดี๋ยวก็รู้สึกกับกู " ว่าแบบมั่นใจ โรมปล่อยมือจากตัวผม มันออกไปยืนห่าง " กูจะเคารพการตัดสินใจของมึงแล้วกัน "

   พยักหน้าให้มัน เหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงโดดขึ้นเตียงกับมันไปแล้วแบบไม่ต้องคิดอะไร แต่ยิ่งแก่ผมก็ยิ่งคิดขึ้นได้ว่า บางทีผมก็อยากจะหยุดกับใครสักคน  คนที่จะหยุดอยู่ที่ผมและทำให้ผมหยุดอยู่ที่มัน

“ กูว่าจะถามอยู่ กับเพื่อนมึงคนนั้น เป็นยังไงบ้างวะ " ในความเงียบนั้นมันถามขึ้น ผมถอนหายใจตอนที่ลดความอึดอัดลงไปได้บ้าง

“ ยังไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่วันนั้น อ้อ จริงๆเมื่อเช้ามันโทรมา "

“ ตอนที่กูโทรไปหากำลังคุยกับเค้าอยู่สินะ " หันไปมองหน้ามันไอ้โรมยกยิ้ม " มันขึ้นรอสาย "

“ ก็ใช่ " ตอนนี้จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าคุยอะไรไปกับไฟท์ รู้แค่ว่าตอนนี้คุยอะไรอยู่กับไอ้โรม น่าแปลกที่ผมลืมทุกอย่างตอนที่อยู่กับมัน

“ จอดรถชั้นไหน "

“ ชั้นล่างสุด " บอกไปแบบนั้นมันก็พยักหน้า

“ งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง " กดตรงชั้นห้า ลิฟท์ลงมาถึงชั้นอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกความกดดันที่ปกคลุมอยู่ในรถ ไม่รู้ว่าทำไมแต่คิดว่าคงตั้งแต่ที่ผมกับมันพูดคุยกันด้วยประโยคนั้น

“ วันนี้อยากจะไปกินอะไร "

“ กูอยากกินบะหมี่แห้ง "

“ ที่ไหนดีละ " เอื้อมมือมาจับเบาะรถที่ผมนั่งตอนถอยหลังออกจากลานจอด ผมยอมรับว่าผม กลายเป็นคนที่กลัวการปฎิเสธเรื่องอย่างว่าไปแล้วตั้งแต่วันนั้น พอเป็นใครที่แคร์ถ้าขอมาก็ไม่อยากจะเอ่ยปากว่าไม่ ทั้งๆที่ไม่อยาก ก็ตั้งแต่วันนั้นกลายเป็นว่ามันกลัวไปแล้ว

“ โรม " เรียกชื่อมันออกมา ผมดึงตัวเองเข้าไปจูบปากส่งลิ้นสอดเข้าไปในปาก ไอ้โรมหยุดนิ่งตอนที่ผมพยายามกอดเกี่ยวลิ้นของมันที่ไม่ได้ตอบรับ ทุกอย่างหยุด " ทำไมไม่รับ "

“ แล้วทำไมถึงจูบ คิดอะไรอยู่ " ยื่นมือมาลูบหัวผม " คิดถึงวันนั้นเหรอ "

“ วันไหน " ถามออกไปแบบนั้นไอ้โรมยกยิ้ม

“ ก็วันที่มึงเมา วันที่มึงร้องไห้ วันที่มึงบอกกูว่า ยอมให้เอาขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมคบกับมึงอีก "

“ อื้ม วันนั้นกูไม่ยอมให้มันเอา "

“ กลัวว่าแค่มึงปฎิเสธกูแค่นี้ กูจะเลิกยุ่งกับมึงเหรอ "

“ อื้ม " ผมยอมรับ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ใจมันรู้สึกไขว่เขวเหมือนไม่รู้ทางไหนดีที่อยากจะเลือก

“ อิน  อย่าคิดว่าเพราะมีอะไรกับคนอื่นมาแล้ว มึงเลยไม่มีค่าแล้ว ไม่ใช่นะ อย่าคิดแบบนั้น ตัวมึงมีค่าถ้ามึงรู้จักหวงตัวของมึงเอง มึงให้มันเอานะ มึงเจ็บนะมึงต้องเลือกได้ดิว่าจะให้ใครสอดเข้ามา  กูไม่อยากให้มึงคิดแบบนี้อีก มันเอาไข่สอดเข้ามาในตัวมึง มึงเจ็บนะ ใช่ ถึงมันจะเจ็บตอนมึงตอดแต่พอเสร็จ มันก็สบายคนเดียว ถ้ามึงไม่ได้อยากมึงก็เจ็บตัวฟรี  มึงมีค่ากว่านั้น อย่าลดตัว "

“ อื้ม " ตอบรับแค่นั้น ผมมีค่าเหรอ แต่ต้องพูดว่าอยากมีค่ามากกว่า อย่างน้อยก็แค่ใครสักคน

“ กูจะรอแค่ตอนมึงพร้อม เพราะถ้าเรามีอะไรกันแล้ว นั่นคือมึงจะไม่สามารถมีคนอื่นได้อีก "

“ โรม คือกูก็ไม่ได้ ยังไม่เคยไง ครั้งแรกของกูตั้งแต่กูเข้ามหาลัยปีแรกแล้ว ก็นานแล้ว "

“ กูไม่สนอดีตและกูจะไม่เอากับมึงเพราะแค่เราอยากมีอะไรกัน กูชอบมีอะไรกับคนที่กูรัก  แล้วจำไว้นะ แม้แต่วันนั้นที่กูเห็นมึงที่รถกับเขา กูก็ไม่สน " เอื้อมมือมาจับที่หน้าของผม " มึงมีค่านะ ถ้ามึงทำตัวของมึงให้มีค่า "

“ แต่กู..”

“ ถ้าคิดว่าไม่มีค่า ก็มองหาคนที่เห็นค่าในตัวมึงสิ แบบคนที่กำลังพูดกับมึงอยู่ตอนนี้ก็ได้ "

“ ก็ดีแต่เข้าข้างตัวเอง "

“ โปรโมชั่นนะ " พูดแค่นั้น ปากที่กำลังจะอ้างเถียงมันอีก โทรศัพท์ของผมดังขึ้น

“ แปปนะ " รับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา เบอร์ไอ้ไฟท์ที่โชว์อยู่ตรงหน้าจอผมมองหน้ามันก่อนจะกดรับ  " ว่าไง "

“ ทำอะไรอยู่จะชวนไปกินข้าว " บอกแค่นั้นแต่ผมเงียบไป " อิน มึงไม่ว่างเหรอ "

“ ก็เปล่า "

“ แล้วอยู่ไหนวะ "

“ เดี๋ยวกูโทรกลับ " วางสายมันลง ไอ้โรมยกยิ้ม

“ จะไปหาเค้าก็บอก กูก็แค่กลับไปกินข้าวที่บ้าน "

“ แต่ว่า .. “ แต่ว่ากูบอกมึงไปแล้วว่ากูจะไปกินข้าวกับมึง

“ ไปเถอะ " ก็ยังคงพูดแบบนั้ตอนที่ผมมีทีท่าลังเล ไอ้โรมขับรถมาจอดอยู่ตรงข้างๆรถผมที่จอดอยู่ " ไปซะ แล้วค่อยเจอกัน "

“ กู "

“ ไปซะอิน ก่อนที่กูจะไม่ให้มึงไป "  เปิดล๊อคประตูรถมันไม่ได้หันมามองหน้าผม " แล้วจำไว้ด้วยว่า ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นอีก รอบหน้ากูจะไม่ปล่อยให้มึงไปไหนแล้วนะ "

................................................................

[patwo]

“ คุณพ่ออย่ามาจับหนูนะ คุณพ่อไปจับอลันเลย " ชี้ไปที่แฝดคนพี่ทั้งๆที่ผมคิดว่า จับเจ้าตัวเล็กคนนี้ก็คงง่ายกว่า อลิซยิ้มแฉ่งไม่ให้ผมเข้าไปใกล้ สะบัดมือแล้วชี้ไปที่พี่ชายฝาแฝดที่อยู่ที่บันได ขาที่ออกวิ่งอลิซวิ่งไปหลบหลังวาดที่ยืนดูดฝุ่นอยู่กลางบ้าน " อาวาดช่วยหนูด้วยนะ "

“ ไม่ต้องเลย มานี่เลย พ่อจับหนูได้ก็ต้องยอมแพ้สิครับ " ส่ายหน้าไปมาเอาแต่เกาะเอววาดไว้แน่น

“ ก็คุณพ่อยังจับหนูไม่ได้นี่น่า คุณพ่อไปจับอลันก่อน หนูเป็นน้อง หนูต้องโดนจับทีหลัง อาวาด ช่วยหนูด้วย " คนที่โดนจับไว้ยิ้มแห้ง

“ แล้วทำไมถึงไม่ให้คุณพ่อจับละครับ น้องอะเดลกลัวแพ้เหรอครับ " พยักหน้าให้หงึกๆอีกคนก็หันไปดู

“ แต่ถ้าแพ้รอบนี้ รอบหน้าอาจจะชนะก็ได้นะครับ ก็แค่แพ้ตอนนี้รอบหน้าก็แข่งใหม่ พยายามใหม่ก็ได้นะครับ "

“ แต่รอบที่แล้วหนูก็แพ้ คุณพ่อชอบมาจับหนูคนเดียวเลย กับอลันพ่อไม่ยอมจับ " ดูแฝดพี่ที่ส่ายตูดไปมา ปั้นหน้าลิงอยู่บนบันได วันนี้อเล็กซ์ไปเรียนพิเศษเลยไม่ได้มาซนด้วย

“ ก็อะเดลวิ่งช้า วิ่งเหมือนเต่าเลย อย่างงี้ อย่างงี้ " ทำท่ากระดึบไปมาบนบันได " อะเดลต้องวิ่งเร็วๆเหมือนอลันสิ อลันวิ่งเร็ว  "

“ ก็หนูเป็นเด็กผู้หญิง หนูวิ่งไม่เร็วนี่น่า "

“ คำว่าผู้หญิงผู้ชายไม่ใช่ข้ออ้างหรอกลูก ถ้าเราพยายามผู้หญิงก็สามารถเก่งเหมือนผู้ชายได้นะครับ " บอกแบบนั้นก่อนจะนั่งลงบนโซฟา วิ่งไล่จับกันมาแต่เช้า เอาจริงๆในวัยแบบนี้ตอนนี้ผมก็เริ่มเหนื่อย

" น้องอะเดลไม่ได้แพ้หรอกครับจริงๆนะ แค่ไม่ถนัดการวิ่งเท่านั้นเอง หนูแพ้เวลาเล่นไล่จับทุกครั้งแต่เวลาแกล้งคุณพ่อตอนหลับ หนูก็ชนะทุกครั้งเลยไม่ใช่เหรอ แพ้เกมส์นี้ไปชนะเกมส์อื่นก็ได้ครับ " วาดบอกแบบนั้นอลิซก็ปล่อยมือจากเอวของมัน

“ ตอนที่อะเดลแอบหอมแก้มคุณพ่อตอนนอนคุณพ่อไม่รู้เลยนะ แต่ถ้าเป็นเจ้าอลันรู้ตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาละ " ผมบอกก่อนจะหันไปมองอีกคน อลันกอดอกตัวเอง ผมกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ " มานี่หน่อยไอ้แสบ "

“ ไม่เล่นแล้วเหรอ คุณพ่อ อะไรอะ อลันอยากเล่นอีก วิ่งๆอีก น๊า  " มันงอแง

“ ไม่เล่นแล้วครับ มาเลยมาให้พ่อกอดหน่อย " ไม่มีใครวิ่งเข้ามาหา เพราะกลัวว่าถ้าผมจับได้แล้วจะแพ้

“ แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นกอด จะยอมให้คุณพ่อกอดหน่อยได้มั๊ยครับ ทั้งคู่เลย " วาดมองหน้าเด็กสองคนที่เริ่มคิดหนัก

“ มาครับ มาให้กอดหน่อย " กางมืออกกว้างอะเดลเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาให้ผมกอด หอมแก้มยุ้ยๆลงไปเต็มฟอดคนสวยก็ปีนขึ้นมานั่งบนตัก และวินาทีต่อมาจากนั้นอลันก็เข้ามากอดผมจากด้านหลังของโซฟา เด็กเล็กๆที่อยู่ด้วยกันเหมือนสงครามที่ทุกคนก็อยากจะเป็นคนชนะ  ผมไม่เคยสอนให้อเล็กซ์ยอมน้องไม่ใช่ว่าเป็นพี่แล้วต้องแพ้แต่สอนให้อ่อนให้ได้เท่านั้น

ผมอยากให้ลูกทุกคนรู้จักยอมรับการพ่ายแพ้ และ รู้จักมีความสุขเวลาที่ชนะ คิดว่าทุกคนมีความเก่งคนละอย่างไม่ว่าจะเล่มเกมส์ไหนก็ตาม " ทำไมถึงไม่อยากแพ้ละ แค่แพ้เอง รอบหน้าอาจจะชนะก็ได้ "

“ แต่หนูไม่เคยชนะเลย "

“ อลันก็ไม่เคยชนะในการหอมแก้มพ่อตอนพ่อหลับเหมือนกัน  พ่อว่าเราทั้งคู่มีความเก่งคนละอย่างนะ แต่ก็เก่งทั้งคู่เลย "

“ จริงเหรอ หนูเก่งใช่มั๊ยคะ " กอดตัวไว้แน่นทั้งคู่ ผมเอียงตัวนอนลงบนโซฟา ยังได้ยินเสียงเครื่องฝุ่นเป็นระยะ

“ วาด ช่วยเอานมให้แฝดหน่อย "

“ ครับพี่ไฟท์ " รับคำแค่นั้นเสียงดังในครัวก็เริ่มขึ้น ไม่นานนมสองขวดก็ถูกยื่นมาให้

“ ขอบคุณอาวาดด้วยครับเด็กๆ "

“ ขอบคุณคร๊าบ / ขอบคุณคร่า " กินนมกันไปสักพัก ในช่วงที่เกือบเที่ยงวันของวันหยุด อะเดลกับอลันก็หลับอยู่บนตัวผม

“ หลับแล้วเหรอครับ "

“ อื้ม " พยักหน้าให้อีกคนก็จัดการไปทำงานอย่างอื่น  ผมพาเจ้าตัวเล็กทั้งคู่ขึ้นไปนอนข้างบนทีละคน จัดการห่มผ้าเปิดแอร์ ก่อนจะลงมาวาดเริ่มทำขนมให้เด็กๆกินเพราะอีกไม่นานก็ต้องไปรับอเล็กซ์กลับมาจากที่เรียนพิเศษ

“ แล้วนั่นจะทำอะไร " ถามคนที่กำลังเตรียมของ ผมเห็นไข่กับนมถูกเตรียมอยู่ 

“ เดี๋ยวจะทำแพนเค้กครับ "

“ เผื่อด้วยนะ " บอกแบบนั้นผมนั่งลงหยิบมือถือขึ้นมาดู ตั้งแต่เมื่อเช้าก็ไม่มีข้อความจากไอ้อินอีกเลย แต่ถ้าพูดให้ถูกต้องบอกว่ามันเงียบไปทั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ผมเลือกที่จะพูดคำนั้น คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ และผมเองก็ไม่น่าดึงมันเข้ามาใกล้ตัวขนาดนั้นเลย 
   ผมทำลายความเป็นเพื่อนของเรา ด้วยความต้องการ ทั้งๆที่รู้ว่ามันรักแต่พยายามบอกตัวเองว่า ไม่จริง  ผมเสียยูเรียไป ผมอาจจะยืนอยู่ได้ แต่ผมไม่อยากเสียมันไปนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมต้องกันมันให้ออกห่าง ที่ที่อินเคยอยู่มันคือ ที่ที่เราจะรักกันได้ตลอดไป นั่นคือความรักของเพื่อน แต่ความรักแฟนมันยากที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป เรารู้จักกันดีเกินไป ถ้าคบกันไปไม่นานคงเลิกแล้วก็กลายเป็นคนที่รู้จักกันไปในท้ายที่สุด ผมกับอินไม่ใช่พวกที่เลิกกับแฟนแล้วก็มาคบกันเป็นเพื่อนต่อหรอกครับ

ไม่หรอกเหรอ ความสัมพันธ์ แบบที่เราเข้าใจกัน อยู่ด้วยกัน มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่คนรักที่ต้องคอยทะเลาะกันไปมา

“ วาด..”

“ ครับ "

“ ช่วงนี้โทรหาอินบ้างมั๊ย " ส่ายหน้าแทนคำพูด มองมันที่เอาแต่ทำงานอยู่ตรงนี้ผมถอนหายใจออกมา

“ หนักใจเรื่องอะไรเหรอครับ เรื่องคุณอินเหรอ "

“ รู้ได้ไง "

“ ปกติพี่อินจะมาที่นี่บ่อย แต่นี่ผมไม่ได้กลิ่นคุณอินในห้องคุณไฟท์มาสามวันแล้ว " บอกแบบนั้นมันก็ขมวดคิ้ว วาดยิ้มหวานออกมา " คุณอินมีกลิ่นเฉพาะของคุณอินครับ เป็นกลิ่นน้ำหอมที่คุณอินชอบใช้ "

“ อื้ม กูไม่เจอมันมาสามวันแล้ว "

“ ทะเลาะกันเหรอครับ " ผมพยักหน้าให้มัน  " ทำไมไม่ง้อละครับ คุณอินนะต้องรอพี่ไฟท์ไปง้ออยู่แน่ๆ ถึงปากจะบอกไม่เอาไม่ต้องแต่ในใจลึกๆของคุณอินเค้าก็ต้องรอให้ให้พี่ไฟท์ไปง้ออยู่ "

“ รู้เหรอ ว่ากูทะเลาะกับมันเรื่องอะไร "

“ เปล่าหรอกครับ ผมไม่รู้ แต่ผมรู้แค่ว่าถ้าเค้าเป็นคนสำคัญของผม ผมจะไปง้อเค้าครับ ถึงแม้ผมจะผิด ก็เพราะเค้าสำคัญนี่ครับ ยอมให้คนที่รักบ้าง ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ผมรักเค้านี่ครับ "

“ พูดเหมือนเคยมีความรักอีกแล้ว " ผมแซวอีกคนที่เอาแต่ยิ้ม

“ ก็ผมมีจริงๆนิครับความรักนะ "

“ อย่างงั้นเหรอ แต่กูไม่รู้หรอกนะว่าอินจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับกูได้รึเปล่า กูกับมันทะเลาะกันนานเกินไปแล้วละ "

“ ตั้งแต่ที่ผมรู้จักคุณอินมา คนที่คุณอินคิดถึงคนแรกก็คือพี่ไฟท์ ไม่มีทางที่คุณอินจะไม่หายโกรธพี่ไฟท์หรอกครับ ก็เหมือนพี่ไฟท์ที่คงไม่โกรธพี่อินเหมือนกัน "  วาดเดินออกมาใกล้ๆผม มันหยิบมือถือที่ผมถืออยู่ในมือ กดเบอร์ของอินก่อนจะวางมันลงในมืออย่างเดิม " คุณอินต้องรอพี่ไฟท์โทรชวนไปกินข้าวเที่ยงนี้แน่ๆ ส่วนอะเดลกับอลันผมจะดูแลเองครับ ไม่ต้องเป็นห่วง " เดินกลับไปที่เดิน แผ่นหลังบางๆของมันที่เปิดตู้เย็นอยู่นั้น " ห้องที่มันไม่มีกลิ่นคุณอินลอยอยู่ ผมว่ามันดูเหมือนไม่ใช่ห้องพี่ไฟท์เลยครับ แล้วพี่ไฟท์ที่โกรธกับคุณอินอยู่ ก็ดูเหมือนไม่ใช่พี่ไฟท์เลย "

“ งั้นก็ฝากเด็กๆด้วยนะ " ว่าแค่นั้นผมคว้ากุญแจรถมาถือก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

ก็เราเป็นเพื่อนรักกัน กูต้องการมึงมากที่สุด
เพราะงั้นมึงก็ต้อง ต้องการกูมากที่สุดเหมือนกัน

................................

น่าจะไม่ใช่ที่สุดแล้วละ คุณพี่ไฟท์
ก็ต้องรอให้ใครมาเตือนสตินะ แต่คิดว่าแบบนี้ละ
ไฟท์เหมือนเป็นคนไม่เคยผิดพลาด ตอนนี้เสียศูนย์ทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพราะ เมียตาย
อย่ามองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ถ้าอ่านมาจากบีทีเอสจะพบว่า ไฟท์ที่สมบูรณ์แบบไม่เคยรู้จักแม้ความผิดพลาด
คนที่ไม่เคยผิดพลาด แต่กลับต้องมาผิดพลาด มันใช้ชีวิตอยากอยู่นะ
เหมือนเรือสวยๆที่ล่องอยู่ในทะเลจำลอง แล้ววันนึงเค้าเอามันมาล่องอยู่ในมหาสมุทรจริงๆ ที่มีคลื่นลมแรงๆ
ทุกอย่างของไฟท์คือสิ่งใหม่ ส่วนหมออิน ก็เหมือน ลูกบอลนั่นละ ต้องพยายามดูให้ครบทุกด้าน
สุดท้ายนี้ ติ่งพี่โรมมากมาย เช็คนิยายไป ทุบกำแพงไป   
อยากได้ผู้ชายคนนี้!!!!!! 

หนมฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[pee122]

มาแล้ววววววว

[veeveevivien]

  ไม่น้าาาาาาาาาา ไม่อยากให้ไฟท์คิดได้อ่ะ อยากให้ไฟท์หยิ่งกว่านี้ ไม่สนใจอิน ไม่ง้ออินด้วย เพราะช่วงนี้ให้โรมทำคะแนนไปคนเดียวดีกว่า  โอ๊ย!!!!!! เค้ารักผู้ชายอย่างโรมที่สุดอ่ะ

ปล.ช่วยกันเปลี่ยน #ไฟท์อิน  เป็น #โรมอิน  กันเถอะ 

[jinjin283]

อินไปเลือกโรมแทนเถอะ ไฟถ้าจะร๔ตัวช้าาา ไปอีกนานอะ

[nuttzier]

เย๊ๆ   ...............

[B52]

ตอนนี้แค่อยากให้อินมีความสุข

[zazoi]

ขอ #โรมอิน นะคะ น่ารักที่สุด 

[kumiko yamashita]

  พี่โรมน่ารัก

[shoi_toei]

ไม่เอา ไฟท์กลับไปคิดเหมือเดิม โรมเท่านั้น โรมน่ารักกับอินมากก

[sin]

เกลียดไฟท์อ่ะ 55555
รักหมออิน ให้หมออินได้กับโรม วาดได้กับคนอื่น ส่วนไฟท์ให้มันทุกข์ใจไปแบบนี้ล่ะ ดีแล้ว

[Yunatsu]

 
ไฟท์ๆๆๆ เปนไงบ้างงงงง
ไม่เอานะ ไม่ให้ไฟท์กับวาดดด
ไม่เอาาา ไม่ชอบวาด ส่วนตัวล้วนๆ
มันไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูเหมือนไฟเลย
ไม่รุ้ไม่ชอบวาดดด ไม่ชอบไม่ชอบบบ

[PoPuAr]

อย่ามาคิดอะไรได้ในตอนนี้นะไฟท์ ช้านจะไม่ขอเชียร์อีกต่อไป

เปลี่ยนแทกใหม่ ให้เป็น #โรมอิน กันเต๊อะ

ชอบคำพูดของโรมนะ สอนหมออินได้หลายๆอย่าง ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับหมออินแล้ว จะจัดการชีวิตตัวเองยังไง

จะเลือกเดินทางไหน  ทางที่ยังคงเจ็บปวด หรือทางที่จะเจอแต่ความสุขตลอดไป 

[butter.juliet]

หื้ออออ วาดดูดีขึ้นมา20เปอร์เซ็นต์ แต่พี่โรมเอาใจไปเลยรัวๆ