หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[nutty]

รีบคิดได้เร็วๆเลยไฟท์ อย่าเห็นแก่ตัวนานนักเลย
ก่อนที่จะกลายเป็นติ่งโรมกันหมด ผชอะไรใจกว้าง ขยันหยอด

[oreena]

พี่โรม ่

[boonpa]

  ไฟท์เอาไงก็เอาซะที ไม่งั้นจะเชียร์พี่โรมแล้วนะ

[IsDeer]

  โอ๊ยตาย โรมนี่มันพระเอกชัดๆ

[-west-]

กรีดร้องงง พี่โรมเท่มากกกกกกกกกกกกกกกกก

[MaEwA]

 :-[อินกับโรมนี่มันมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งจิงๆนะเนี่ย   
ไฟท์ เป็นพ่อหม้ายต่อไปเหอะ หลงตัวเองต่อไป ==

[บ๊ายบายโพ]

ทำไมไม่ดีใจเลยแหะที่ไฟท์คิดได้เนี่ย =_=  มันจะเศร้ามากถ้าคนหล่อแสนดีแบบนี้สุดท้ายไม่ได้เป็นคนที่ถูกหมออินเลือกอ่ะนะ เรื่องนี้ไฟท์อาจจะเป็นพระเอกแต่เราหวังให้นายเอกไม่ใช่อิน หมออินคือคุณค่าที่โรมคู่ควรมากกว่า

[NOoTuNE]

ฉันรักเค้าค่ะพี่ ฉันรักพี่โรมค่ะ


โรมอินเท่านั้นค่ะ

[Money11]

พี่ไฟฟฟฟฟฟท์ ซักทีเถอะค่ะ อย่าช้า ทุกวันนี้แทบจะไม่มีแฟนคลับพี่นอกจากเราแล้วค่ะ  แต่เราเคารพในพล็อตของพี่หนมเสมอนะคะ หมอจะคู่กับใครก็ได้ที่พี่หนมคิดไว้ 
ตอนนี้หมอน่ารักมากเลย ฮืออ ซึนเดเระนะเราอะ

[naamsomm]

โอ๊ยยยยยยยยย
พี่โรมโหมดนี้  ละลายจ้า
น่ารักมากกกกกกกกกกก
เข้าใจอินสุดๆเลย



ดูเหมือนจะกลายเป็นวาดช่วยเปลี่ยนไฟท์ทีละนิดเหมือนตอนเด็กเลย
ทำให้ไฟท์คนใจดี    อ่อนโยนให้กลับมาเหมือนตอนเด็กๆ

[ReiiHarem]

แม่ยกโรม แต่แอบติ่งไฟท์
ชอบผู้ชายแบบโรมมากกว่าไฟท์อ่า เอาจริงๆ
ยังไงสุดท้ายอินจะได้กะใคร เราก็ขอให้มีความสุข
เรื่องนี้จะหน่วงกันไปถึงไหนกันน๊า

[greensoda]

พี่โรม เอาใจไปเลยคร่าาา
น้องอินเลือกให้ดีนะลูกก
ยังไงก็เชียร์พี่โรมสุดใจ

[naruxiah]

บางทีนะ การที่หมออินอยู่กะไฟท์ มันก็ได้ข้อเปรียบเทียบกับเวลาอยู่กับโรม

บางที...หมออินอาจจะปล่อยมือจากสิ่งที่พยายามมานานก็ได้

เจอแบบโรม ใครไม่หวั่นไหว ก็บ้าแล้วววววว โอ๊ยยยยยยยย

ใจละลาย ละลาย ใจละลาย ละลาย ละลายมากกกกกกกก

เพราะเรื่องนี้เป็นรักที่ต้องเลือก อินต้องเลือกที่จะคว้าที่รักที่เรารัก

หรือรักที่มีคนมามอบความรักให้แบบที่อินมีให้อีกคน

ไฟท์ก็ต้องเลือกจะรักแบบเพื่อนไปตลอดกาล(แต่เชื่อเถอะจุดนึงไฟท์จะไม่อยากเป็นแค่เพื่อน)

กับการที่จะรักแบบสุดๆ คือถ้าเรารักกันจริงๆ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ประคับประคองความรักให้ตลอดลอดฝั่งได้หรอก

กว่าจะรักใครสักคนมันยากมากนะ เวลาเลิกกันมันก็ยากไม่ต่างกัน ทำไมแกไม่ลองดูหล่ะไฟท์

ปล. ยิ่งอ่านยิ่งอิน เขินแทนหมออิน อ๊ากกกกกพ่อโรมมมมมมมมมม

[Sillyfoolstupid]

เฮ้อ!ถึงจะเคยนอยแด่ก ถึงขนาดจะไม่แท็ก #choiceไฟท์อิน หรือคิดจะเลิกอ่าน
เพราะรับไม่ได้ที่ไฟท์กับอินทำท่าจะกู่ไม่กลับ แต่ก็ไม่เคยเลิกได้จริงๆสักที
พอเห็นหนมโพส ก็ต้องรีบเข้ามาอ่านตลอด สุดท้ายแล้ว ก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าอินจะเป็นยังไง
ตอนอ่านเรื่องเทมไฟ ที่ไฟไปกับเซฟก็ยังไม่หน่วงเท่านี้นะ
เพราะไฟไม่ได้ปล่อยให้เซฟเข้ามาอยู่ในใจเหมือนอินรู้สึกกับโรม
จะรออ่านต่อไปนะคะ ขอโทษด้วยที่บางทีห้ามความรู้สึกหรือความคิดเห็นส่วนตัวไม่ได้จริงๆ
เห็นหลายคนเชียร์โรมแล้ว ก็ได้แต่ปลงว่าไฟท์อาจจะไม่ใช่พระเอกของใครหลายๆคน
ที่จริง เรื่องนี้ชอบอินคนเดียวนะ แต่เพราะเหตุผลเดิมว่า มัน Choice ไฟท์อินนั่นแหละ
เพราะเป็นคนที่ปักใจกับอะไรเดิมๆ ย้ำคิดย้ำทำน่ะ ก็เลยออกมาเป็นแบบนี้
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เผื่อจะมีอะไรมาทำให้เปลี่ยนความคิดได้ สู้ๆค่ะ

[greensnake]

บางเรื่องเหมือนผงเข้าตาจะเอาออกเองก็คงลำบากสินะ
ต้องอาศัยคนอื่นบ้าง ทั้งไฟท์ทั้งอินคงเป็นแบบนี้มั้ง
ปรับความเข้าใจแล้วเดินหน้าต่อ ชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะ
น้องวาดกลับมามีบทบาทอีกครั้ง พูดจาได้น่าคิด
แอบคิดว่า ตอนวาดอยู่กับไฟท์มันคล้ายกับอินอยู่กับโรมเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[lakza651]

อ่านตอนนี้แล้วกลัวว่าโรม(ของme) จะไม่ได้เป็นพระเอกแหะะะะ  แต่ก็ชูป้ายไฟเชียร์ โรมอิน เท่านั้น

[EunSung87]

ชอบโรมจัง

[zabzebra]

ไม่น่าเชื่อว่าไฟท์จะมีมุมมองปัญญาอ่อนแบบนี้

ความรักแบบเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนถ้าลองได้เสียกันไปแล้ว ยังไงมันก็เปลี่ยนไปอยู่ดี

ขึ้นอยู่กับว่าจะยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้มั้ยไม่ใช่หรอ

ทั้งเรื่องคนที่เจ็บสุดคือพี่โรมนะ อินหวั่นไหวเยอะอยู่นะ แต่คนที่อินเลือกก็ยังเป็นไฟท์

เชียร์โรมอินอะ ไฟท์ลูกก็มีแล้วยังคิดอะไรแปลกๆอยู่อีกอะ

[lazat.mchub]

โธ่ไฟท์ พอมาอ่านสองบรรทัดสุดท้ายทำไมเราแอบรู้สึกว่านายเห็นแก่ตัววะ
ติ่งพี่โรมสุดใจขาดตอนนี้ 

[wawa_piya]

อยากอ่านไฟท์กับวาดแล้วอ่าาา
เชียร์โรมอินสุดชีวิต ไฟท์ก็รีบๆเคลียร์กะอินให้ได้สะทีน้าาาา

[patwo]

ตอนที่ 13

“ ว่าไง " กรอกสายไปตามโทรศัพท์ที่รออยู่นานกว่ามันจะโทรกลับมา ก่อนหน้านี้ผมโทรไปหาแล้วแต่ดูเหมือนว่ามันไม่สะดวกที่จะคุยกับผมเท่าไหร่ ท่าทางที่เงียบๆของมัน ก่อนจะพูดออกมาแค่ว่า เดี๋ยวกูโทรกลับ

“ มึงนะว่ายังไง โทรมาหากูเมื่อกี้ "

“ ไม่ว่างเหรอวะ "

“ ตอนนี้กูว่างแล้ว มีอะไรไฟท์ "

“ ไปกินข้าวกันมั๊ย มึงเข้าเวรกี่โมง " ผมพูดออกไปในที่สุด อาจเพราะไม่เคยโกรธกัน ผมรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ครับ หัวใจมันสั่นๆ

“ เย็นๆนะ วันนี้กูเข้าเวรดึก "

“ เอารถไปจอดที่โรงพยาบาลกูจะไปรับ " บอกแค่นั้นผมวางสายก่อนจะขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลของมัน ไอ้อินทำงานโรงพยาบาลเอกชนใจกลางเมืองครอบครัวของมันทุกคนก็ทำงานที่นี่ จำได้ว่าตอนเด็กๆเคยหัวแตกตอนวิ่งเล่นกับไอ้ไฟ ก็ได้พ่อไอ้อินนี่เหละครับเย็บแผลให้

   จอดรถรอมันสักพักคาดว่ามันคงอยู่ไกลกว่าผม รถที่เข้ามาจอดข้างผม เปิดล๊อคประตูมันก็เข้ามานั่งด้านใน ไม่เจอกันสามวันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปหรอกครับ ดูสดใสกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ หวัดดีมึง "

“ หายหัวไปเลยนะ " พยักหน้าตอนที่ผมพูดคำนั้น เหล่มองมัน " มึงหายไปไหนมาวะ ไม่โทรเลย "

“ แล้วทำไมมึงไม่โทรมาละ "

“ งอนเหรอวะ ที่วันนั้นกูพูดแบบนั้น " พอถามออกไปตรงๆ เราก็เงียบกันไปทั้งสองฝ่าย อินถอนหายใจออกมา มือของมันเอื้อมมือมาจับมือของผม

“ โทษที วันนั้นกูคงเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย ขอโทษที่ไม่มีเหตุผลกับมึงว่ะ "

“ จริงๆวันนั้นมึงอาจจะมีเหตุผลที่สุดแต่กูอาจจะไม่มีก็ได้ "

“ อย่างงั้นเหรอ " มันที่นั่งอยู่ข้างผม ตอบออกมาแบบเฉยชา เหมือนมันจะโกรธแต่ก็ไม่ใช่ เหมือนมันคิดเรื่องอื่นอยู่ เรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของผม หัวใจของมันคงลอยออกไปไกล เหมือนเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่กน้าห้องแต่เด็กก็ไม่ยอมฟังเอาแต่เหม่อ ทั้งๆที่ก็กำลังพูดเรื่องสำคัญ

“ อิน " คว้ามือที่กำลังเลื่อนหลุดจากมือผมมาจับไว้ มันที่เหมือนได้สติก็หันมามองหน้า

“ ไปกินข้าวกันมึง "

“ เป็นอะไร มึงเหม่อๆ คิดอะไรอยู่รึเปล่า "

“ เปล่า "

“ อย่าลืมว่ามึงโกหกกูไม่เก่ง " พยักหน้าเบาๆ มือที่จับกันอยู่นั้นเลื่อนออกไป " สามวันที่ผ่านมามึงไปไหนมา "

“ วันก่อนกูบอกมึงว่า กูรักมึงใช่มั๊ย "

“ จริงๆมึงไม่ได้พูด แต่เราก็แค่รู้ได้โดยที่ไม่ต้องพูดกัน " บอกแค่นั้น คราวนี้ก็เป็นผมบ้างที่มองออกไปข้างหน้า  " มึงหรือว่าเราน่าจะลอง " พูดเรื่องนั้นอีกสักครั้ง

“ ไปกินข้าวกันเถอะ " เสียงที่สวนขึ้นมาขัดคำพูด มันที่มองหน้าผม " หมายความว่าไง "

“ อะไรหมายความว่าไง "

“ เมื่อกี้มึงพูด ว่าเราน่าจะลอง ลองอะไร ลองมาพูดเรื่องนั้นอีกครั้งเหรอ " สายตาที่มันจ้องมองผม ดวงตากลมๆของมันทำให้ใจผมสั่น สิ่งที่กลัวที่สุดในชีวิตก็คือการที่จะเสียมันไป ความรู้สึกสูญเสียที่ผมรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดจนรู้สึกรับแทบไม่ไหว แต่ผมรู้ดีว่าถ้าเสียมันไปผมอาจจะยิ่งกว่าเสียใจซะอีก

   บางทีก็แค่อยากรู้ ว่าที่มันบอกว่ารัก  มันต้องการตัวผม หรือว่ารักผมจริงๆ รักแบบที่ผมไม่อยากเสียมันไป หรือรักแบบที่แค่ต้องการกันแน่ .. ตั้งแต่เด็กจนโตอินคนที่ผมรู้จักมักทำทุกอย่างในแบบที่ตัวเองต้องการ แต่พอได้มาแล้วมันก็เป็นคนที่ไม่เห็นค่ามันเท่าไหร่ และผมก็ไม่อยากเป็นคนนั้น

แต่มันจะรู้ จะเข้าใจผมบ้างมั๊ยนะ
ว่าความสูญเสียมันเจ็บปวดมากและผมก็ไม่ต้องการจะเจ็บปวดอีกแล้ว

“ ไฟท์ "

“ อยากจะกินอะไร "

“ บะ.. กินข้าว ไปกินข้าวที่ร้านแม่มึงกันมั๊ยละ ใกล้ดีเดี๋ยวกูจะได้กลับมาทำงาน  "

“ เออ ก็ได้แล้วแต่มึงแล้วกัน " ถอยหลังออกจากลานจาอดรถ ผมขับรถมาเงียบๆ เสียงอินถามผมเรื่องวาด

“ งั้นวันนี้มันก็ทำงานที่บ้านมึง "

“ อื้ม "

“ งั้นกูเปลี่ยนร้านได้มั๊ยวะ อยากให้มึงเสียตังค์ " 

“ คือที่จะไปที่ร้านแม่กูแค่อยากจะไปหาวาด " พยักหน้าออกมา มันยิ้ม

“ อยากกอดมัน คิดถึง กูไม่เจอมันเลย วาดมันไม่ค่อยโทรมากูหรอก เพราะรู้ว่าเวลามันโทรหากูจะชอบห่วงมันมากไป นึกถึงตอนเด็กๆ มันน่ารักมากเลยนะมึงว่ามั๊ย มึงยังชอบซื้อขนมมาฝากมันบ่อยๆ " 

“ อื้ม ตอนนั้นกูก็หมั่นใส้ไอ้ไฟด้วยละ แม่ตามใจแม่งสุดๆเลย แต่พอกูมาเจอวาดที่ไม่เคยเถียงไม่มีปากเสียงอะไรก็ยิ่งเซงทำไมน้องมึงถึงน่ารักขนาดนั้นวะ แล้วดูน้องกูไอ้ไฟทั้งเอาแต่ใจทั้งดื้อ เทียบกับวาดที่แม่งโคตรตรงกันข้าม ตอนนั้นกูโคตรอยากเปลี่ยนแม่งกับวาด "

“ แต่ตอนนั้นกูก็อยากได้ไอ้ไฟเป็นน้องนะเว้ย "  นึกถึงตอนนั้นก็ขำครับ เราเคยพูดกันเล่นๆว่าน้องใครดีกว่ากัน ผมอยากได้วาดเป็นน้องเพราะอยู่โอวาสดีครับ แต่อินมันอยากได้ไฟ มันบอกจะได้เล่นด้วยกันมันเล่นกับวาดทีไรวาดก็ยอมมันตลอด แต่เพราะไฟมันไม่เคยยอมผมไงครับ บางทีก็โกงผมด้วยซ้ำ

“ ก็มันไม่ดื้อกับมึงนี่หว่า ตอนเด็กๆไอ้ไฟเจอมึงทีม้วนยังกับเสื่อ อายเหมือนเกิน "

“ ฮ่าๆ แบบนี้เหละ กูมันหน้าตาดีตั้งแต่เด็กๆ "

“ กูยังไม่ได้พูดเลย อวดวะ " บอกแบบนั้น ผมเลี้ยวรถเข้าซอยเอกมัย 12 ร้านอาหารที่ผมพามันมา ไอ้อินชะงักนิดนึงตอนที่ผมเลี้ยวเข้าไป

“ จะกินที่นี่เหรอวะ " หันมาถามผมก็พยักหน้า

“ มึงชอบไม่ใช่เหรอ ร้านสไตส์แบบนี้ " เป็นร้านที่เปิดสาขาทั้งในเอกมัยและบนห้างครับ ร้านที่ใครหลายคนคิดว่ามีแต่ของหวาน และเครปเค้กอร่อยๆ แต่จริงๆร้านนี้ของคาวอร่อยมากครับ โดยเฉพาะพวกอาหารอิตาเลียน

“ ก็ชอบ "  พูดแค่นั้นผมก็จอดรถ เราเดินขึ้นชั้นบนของร้านได้โต๊ะติดมุมที่ถือว่าสงบ แต่เพราะร้านไม่ใหญ่มากมันจึงไม่ได้ไพรเวทอะไรมากมาย เราสั่งอาหารมาสามสี่อย่าง ไอ้อินบอกว่ามันยังไม่ได้กินอะไรมา

“ ชอบกินสปาเก็ตตี้มีสซอสตั้งแต่เมื่อไหร่วะ " เพราะผมเห็นมันสั่งก็เลยถาม ปกติมันจะไม่ค่อยกิน

“ ไม่รู้วะ แค่รู้สึกอยากจะสั่ง ช่วงนี้ได้กินบ่อยมั้ง "

“ แล้วสามวันที่ผ่านมามึงไปไหนมา " ผมถามคำถามที่ตัวเองอยากรู้ ไอ้อินเงยหน้าจากเมนูของหวานที่ขอพนักงานมาดู

“ ก็อยู่บ้าน ไปทำงานแล้วก็ ไปเจอเพื่อน "

“ เพื่อน " งงกับคำตอบของมันอยู่เหมือนกัน อินไม่ใช่คนที่มีเพื่อนเยอะอะไรหรอกครับ ออกจะคบคนยากด้วยซ้ำ เพื่อนที่สนิทที่สุดตั้งแต่เด็กก็คือผม ส่วนเพื่อนตอนมหาลัยของมันก็พิงค์  " พิงค์เหรอ "

“ ก็ไม่ใช่หรอก ก็เพื่อนคนอื่น "

“ ถามจริง มึงมีใครที่กำลังดูๆกันอยู่รึเปล่า "

“ ไม่มี " คำตอบที่เหมือนแทบจะตอบทันทีตอนที่ผมถาม ท่าทางตกใจของมัน ผมยิ้ม  ก็คงจะมีแล้วละแต่ไม่ยอมรับ

“ สปาเก็ตตี้มีสซอสคะ "

“ ของผมครับ " มันบอกก่อนพนักงานจะตั้งอาหารไว้ตรงหน้า ไอ้อินก้มหน้ากินไม่มองหน้าผมเลยสักนิด สปาเก็ตตี้ซอสครีมกุ้งของผมถูกยกมาเสิร์ฟหลังจากของมัน

   ผมไม่มีปัญหาอะไรที่มันจะมีความสุข ถ้าจะไปอยู่กับคนที่รักมัน และมันก็รักเขา เพราะผมก็แค่เพื่อนคนจะยินดีที่สุดถ้ามันมีความสุข

“ ถ้ามีก็บอก ต้องแนะนำกูคนแรกนะ "

“ อื้ม ก็ถ้ามีคงบอกมึงคนแรก " บอกออกมาแค่นั้น ผมที่ยังเขี่ยเส้นในจาน

“ ถามจริงๆเถอะ ที่ไม่โทรกูหาเพราะลืมไปแล้วใช่มั๊ย ว่าเราทะเลาะกัน "  เพราะตอนที่เรามีความสุขกับคนอื่น เรื่องที่เราทุกข์ที่สุดเรามองไม่เห็นหรอกครับ " นี่ ไม่คิดจะ "

“ ทำไมมึงถามเยอะแยะจังวะ เสือกอะไรเรื่องกู กูอยากเล่ากูก็เล่าเองละ "

' ก็กูสนใจ กูเลยอยากจะรู้ ' คนเราพอเป็นเรื่องที่เราอยากรู้ก็ถามเซ้าซี้ได้ทั้งวัน แต่พอคนอื่นอยากรู้เรื่องของเราบ้าง เรากลับปิดบัง แล้วแบบนั้นเราจะอยากรู้เรื่องของคนอื่นทำไม  “ ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกู กูก็ไม่อยากจะรู้หรอก ถ้าไม่อยากให้ถาม แล้วก็พูดกับกูดีๆอิน "

ผมว่าแค่นั้นก่อนจะกินอาหารทั้งหมดที่สั่งไปเรื่อยๆ ทุกอย่างบนโต๊ะอาหารได้ยินแต่เสียงของช้อนที่กระทบกับส้อมไม่มีการพูดคุยเรื่องอะไรนอกเหนือจากนั้น เช็คบิลก่อนจะกลับมาที่รถ ผมขับมาส่งมันที่โรงพยาบาล

“ ไฟท์ กูขอโทษที่พูดกับมึงแบบนั้น "

“ ช่างมันเถอะ มึงอยากพูดก็ค่อยพูดออกมา " บอกแค่นั้น เราเงียบอยู่นานภายในรถ " จริงๆวันนี้กูจะมาง้อมึงนะ แต่ดูเหมือนมึงคงไม่ได้โกรธกูแล้ว "

“ กูไม่ได้โกรธมึงนิ "

“ เหรอ " ไม่ใช่ไม่โกรธหรอก แต่ลืมไปแล้วตังหากว่า โกรธ  มึงอาจมีความสุขจนลืมเรื่องที่เศร้าไปแล้วแต่นั่นก็ดีแล้ว มึงควรไปมีความสุขกับคนที่เค้าพร้อมที่รักมึงได้  คนที่ไม่ใช่เพื่อนมึงแบบกู " ตั้งใจทำงานนะ " หันไปลูบหัวมัน อินทำได้แค่พยักหน้า

“ แล้วเจอกันมึง "

“ อื้ม  รอบหน้าถ้าเจอกันกูจะเล่ามึงแล้วกันนะ "

“ เอาที่มึงสบายใจแล้วกัน " บอกแบบนั้นมันก็เดินลงไปจากรถผม  มองดูมันที่เดินไปที่รถของตัวเอง คงจัดการของบางอย่างก่อนจะไปทำงาน ผมถอนหายใจออกมายอมรับว่าอยากรู้แต่ก็คงถามอะไรออกไปมากมายไม่ได้ ก็แค่เพื่อน ถ้าสบายใจมันก็คงบอกเอง

    คนเรามีหลายเหตุผล และหลากความรู้สึก คนที่รักกันคงไม่ต้องเหมือนกัน แต่แค่ต้องเข้าใจกัน แต่คนที่ไม่เข้าใจกันอย่าว่าแต่เป็นคนรักเลย เป็นแค่เพื่อนยังลำบาก

.......................................................................

“ คุณพ่อกลับมาแล้ว " เจ้าตัวเล็กสามคนวิ่งเข้ามาหาผม ตอนที่เปิดประตูเข้าไปในบ้าน อเล็กซ์ที่เพิ่งกลับจากเรียนพิเศษวาดคงไปรับกลับมา

“ อเล็กซ์เป็นยังไงบ้าง เรียนสนุกมั๊ย "

“ การเรียนสนุกด้วยเหรอครับ " ท่าทางหล่อเหลาที่ถามผมด้วยสายตาจริงจัง หัวเราะออกมาตอนที่ได้ฟังคำตอบนั้น

“ เออ ก็จริงนะ แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่ "

“ กำลังดูการ์ตูนคะ " อะเดลตอบผมก่อนจะจูงมือพามาที่โซฟา ทุกคนดึงให้ผมนั่งลงตรงกลาง อเล็กซ์นั่งข้างนึงอลันข้างนึง ส่วนอะเดลก็นั่งบนตัก แต่ก็คงจะดีนะครับ ถ้ามีอัลเลนเพิ่มมาด้วยอีกคน

“ แล้วนี่อาวาดละ "

“ ทำความสะอาดห้องของพวกผมอยู่ครับ "

“ นี่ เด็กๆ พ่อว่าไปเล่นน้ำที่สระกันมั๊ยครับ "

“ เล่นน้ำ ไปคร่าาา  หนูไปๆ หนูไปนะคะคุณพ่อขา อะเดลจะไป " เด้งตัวออกจากตักผม ยกมือขึ้นแกว่งอ้อนๆทันที ผมพยักหน้าพร้อมกับทั้งสองคนที่ไม่ต้องเสียแรงอ้อนให้เปลือง

“ งั้นก็ไปเตรียมตัว เตรียมเสื้อผ้ากันดีกว่า ไปครับ "

“ ไปกันเลย " วิ่งกันขึ้นไปชั้นบน ผมเดินตามไปก็พบว่าวาดกำลังเปลี่ยนผ้าปูผืนใหม่ให้เด็กๆ

“ อาวาด ไปว่ายน้ำกันเถอะคร่าา "

“ ว่ายน้ำเหรอ "

“ ใช่ เราจะไปว่ายน้ำกัน ไปด้วยกันมั๊ยละ " ผมบอก วาดที่ขมวดคิ้วตอนที่ผมยกยิ้มนิดๆ " ไปด้วยกันเถอะ ไหนๆ ก็ปูผ้าปูเตียงเสร็จหมดแล้วนี่ "

   ชุดว่ายน้ำของทุกคนเตรียมพร้อม ผมใส่แค่กางเกงบิลลาบองตัวเดียวครับ ส่วนเด็กๆให้ใส่กางเกงขาสั้นแบบว่ายน้ำ ส่วนอะเดลใส่ชุดว่ายน้ำแบบสองชิ้นของเด็กผู้หญิง

“ น้องอะเดลน่ารักจังเลยครับ " วาดมันชมตอนที่ใส่หมวกว่ายน้ำให้อีกคน เจ้าตัวเล็กยิ้มหวานก่อนจะเข้าไปกอด

“ หนูเขิน อาวาดจังเลย "

“ ไม่ต้องเขินหรอกครับ ก็น่ารักจริงๆ มีคุณแมวคิตตี้สีขมพูน่ารักตรงนี้ด้วย " ชี้ไปที่กลางอก อีกคนก็หมุนรอบทิศ

“ ตรงกระโปรงก็มีนะคะ อาวาดชอบเหรอ ที่บ้านหนูมีเยอะแยะเลย เดี๋ยวหนูเอามาให้ใส่ "

“ ใส่ไม่ได้หรอกครับ แต่อาวาดว่ามันเหมาะอะเดลมากเลยนะครับ "

“ ก็หนูเป็นผู้หญิง หนูต้องชอบสีชมพู แล้วอาวาดชอบสีไหนเหรอค่ะ  "

“ ชอบสีดำครับ ก็เพราะอาวาดเป็นผู้ชายไง " ยิ้มให้กับอะเดล ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะวิ่งเข้ามาหาผมที่พาทุกคนเดินลงไปเล่นที่สระว่ายน้ำเด็กของคอนโด

   ทุกคนมีห่วงยางเป็นของตัวเองครับ แต่อเล็กซ์ตอนนี้เริ่มใส่แค่ห่วงยางที่แขนแล้วเพราะว่า ผมเพิ่งสอนให้ว่ายน้ำเป็น ตอนนี้ก็เริ่มหัดลอยตัวได้แล้ว  สาดน้ำใส่กัน ผมจับอะเดลขี่คอวิ่งหนีการจับกุมของอลันกับอะเล็กไปรอบสระ เสียงหัวเราะของเหล่าเจ้าตัวแสบที่ทำให้ผมยิ้มได้

“ ไม่เล่นน้ำหรอ " ขึ้นจากสระมาทักคนที่นั่งมองเด็กๆเล่นน้ำนิ่งๆ ผมหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวก่อนจะนั่งลงตรงข้าม

“ ไม่ครับ ผมไม่ชอบเล่นน้ำ แล้วพี่ไฟท์เป็นยังไงบ้างครับ เรื่องคุณอิน "

“ จริงๆมันไม่ได้โกรธกูหรอก กูคงคิดไปเอง ก็เห็นมันมีความสุขดี "

“ แน่ใจเหรอครับ " มันจ้องหน้าผมตอนที่พูดคำนั้น

“ มึงมีจิตสัมผัสเหรอวาด ทำไมพูดเหมือนรู้ดี "

“ ก็ผมเห็นสายตาคุณไฟท์เศร้าๆ เลยคิดว่าคุณอินคงไม่คืนดีด้วย " 

“ กูคิดว่าอินคงคบใครสักคนอยู่ แต่มันไม่ยอมบอกกู แต่ก็ คนแบบมันก็มักจะรอให้ชัวร์ก่อนถึงจะพูด "

“ ถ้ารู้แบบนั้น จะเศร้าทำไมละครับ "

“ ก็นั่นนะสินะ จะเศร้าทำไม " ขยี้ผ้าขนหนูกับหัวของตัวเองจนแห้ง " เพราะมันกำลังมีคนอื่นมั้ง เห็นแก่ตัววะ เพื่อนมีแฟนดันทำหน้าเศร้า ทั้งๆที่ปากก็บอก ยินดีด้วยแท้ๆ"

“ ไม่แปลกหรอกครับ ก็คุณไฟท์กับคุณอินสนิทกันมาก ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ผมมักเหงาเวลาที่เพื่อนสนิทของผมมีแฟนเพราะมันมักไปไหนมาไหนกับแฟนมันแล้วชอบทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว อยากจะโกรธมันเหมือนกันนะครับ แต่ผมก็โกรธมันไม่ลงหรอก ก็เพราะมันเป็นเพื่อนของผม "

“ ก็หาแฟนซะสิ เวลาที่เพื่อนมีแฟนนะ จะได้ไม่เหงา เหมือนก่อนพอกูมีแฟนทีไรไอ้อินก็มีเหมือนกัน ไม่เคยมีใครน้อยหน้ากว่ากันเลย"

“ ผมไม่รักใครแบบแค่อยากมีไว้แก้เหงาหรอกครับ " 

“ ทำไมเหมือนด่ากันทางอ้อม แต่ก็นะกูแม่ง โคตรอยากเห็นแฟนของมึงเลย ถ้ามี ต้องพามาให้กูดูนะ " วาดยิ้มให้ผม มันไม่แม้จะพยักหน้า  " มึงว่าความรักจะเป็นแบบไหน ถ้ามึงมีความรัก "

“ อื้ม รักของผมอาจจะเป็นการให้มั้งครับ ถ้าคนที่ผมรักมีความสุข ผมก็สุขแล้วละครับ ผมไม่ได้ต้องการให้เค้ามาเป็นของผม แต่ต้องการแค่เห็นเค้ามีความสุขก็พอ "

“ หึ .. มึงรักเค้าแต่ไม่อยากได้เค้า แปลก "

“ ก็บางทีคนที่เรารัก อาจจะอยู่กับคนอื่นแล้วมีความสุขมากกว่าอยู่กับเรา "

“ กูว่าพอถึงตอนที่มึงมีความรัก มึงคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก "

“ ได้สิครับ เพราะตอนนี้ก็ทำอยู่ " ไม่ได้มองหน้าผมวาดมันมองไปทางอื่นตอนที่พูดคำนั้น " แล้วคุณไฟท์ละครับ ความรักของคุณไฟท์เป็นแบบไหน "

“ กลัวมั้ง "

“ กลัว " ทวนเสียงออกมาก่อนจะมองหน้าผม

“ กูกลัวเค้าจากกูไป ที่กูไม่อยากมีความรักอีกแล้ว เพราะกลัวว่าเค้าจะจากกูไป กูมันเห็นแก่ตัววาด ไม่มีใครทนกูได้นานหรอก นั่นเหละคือเหตุผลที่ทำไมกูยังไม่อยากรักใคร  กูเคยเสียคนนึงไปแล้ว ตอนนี้กูยังทนได้ แต่ถ้าเสียไปอีกคน กูคงทนไม่ได้  "

“ เพราะงั้นเลยคิดว่าอย่า เข้ามาใกล้กันเลยดีกว่านะเหรอครับ "

“ คงงั้น "

“ ถ้าจะรักก็อย่ากลัว เพื่อนของผมบอกไว้แบบนั้นครับ "

“ มึงก็เลยไม่กลัวที่จะเสียใจ เวลาแอบรักใครว่างั้นเถอะ "  พยักหน้าให้ผม

“ ผมเจ็บนะ ตอนที่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น แต่ก็คิดว่า นั่นมันความสุขของเค้า เค้าก็แค่มีความสุขกับคนที่ไม่ใช่ผม มันก็เท่านั้นเองครับ  ลองกลับมาคิดว่าถ้าเป็นผมไปยืนตรงนั้นเค้าอาจไม่มีความสุขก็ได้ งั้นก็ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับคนเค้าที่เค้ารักเถอะครับ "

“ คนรักแบบมึงนะ หายากนะ " คำพูดที่ออกมาจากใจของผม วาดที่ผมเจอตอนที่มันเป็นเด็ก มันก็มักนึกถึงคนอื่นมาก่อนตัวเองเสมอ และตอนนี้มันก็ยังคงเป็นแบบนั้น " คนที่ได้เป็นคนที่มึงรัก คงจะเป็นคนโชคดีที่สุด "

“ ครับ ผมก็หวังว่าเค้าจะเป็นแบบนั้น "


................................................................

หนึ่งสิ่งที่อยากจะบอก “ อย่าตัดสินวาดว่าผิดเพียงแค่เพราะว่าเค้าแอบรักพี่ไฟท์ “
การแอบรักใคร ไม่ใช่การกระทำที่ผิดอะไร
หนมเข้าใจที่หลายคนอ่านเกลียดวาด และคงข้ามฉากล่างนี้ไปไม่อ่านมัน
และคงมองว่า ความรักแบบที่แค่เค้ามีความสุขเราก็สุขแล้ว คงไม่มีจริง
แต่ลองดู แฟนคลับกับนักร้อง นั่นไง ความรักที่ไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองแค่เห็นเค้ามีความสุขก็พอใจแล้ว
#รู้สึกอิน จริงๆตัวบทของวาดเราเอามาจากชีวิตของติ่ง พี่ไฟท์ที่เหมือนแรงบันดาลใจของวาด
เหมือนบางคนที่เรียนภาษาเกาหลี เพื่ออยากเข้าใจในสิ่งที่ศิลปินตัวเองทวิต
ก่อนที่จะร้องไห้ไปเขียนไป #ทำไมรู้สึกอินอยู่คนเดียว
ฝากแท็ก ‪#choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ คร่าาา

[butter.juliet]

รอให้วาดเจอเซฟไวไวนะ 5555 ส่วนพี่ไฟท์ 

[Money11]

หมออินสู้ๆ พี่ไฟท์สู้ๆ พี่หนมมี่สู้ๆ 

[Sillyfoolstupid]

เหมือนอินหมดความสนใจในตัวไฟท์ไปแล้วอ่ะ
ไฟท์พูดไรก็ผิดก็รำคาญ ที่เหม่อๆนี่ ก็คงคิดถึงโรมอยู่แน่ๆเลย


ไม่ได้เกลียดวาดนะ สงสารด้วยซ้ำที่ชีวิตวาดต้องดิ้นรนขนาดนี้
เป็นเด็กที่ขยันมาก สู้ชีวิตสุดๆ

[ywy1693]

อินน่าสงสาร เหมือนเห็นความสุขอยู่ตรงหน้า
พี่ไฟท์ยื่นมือมาแล้วก็ดึงมือกลับไป
 

[veeveevivien]

ขอโทษนะคะไรท์ บอกตรง ๆ ตอนนี้อ่านผ่าน ๆ ค่ะ เอาแค่พอรู้ เพราะว่าอยากจะ  อีพี่ไฟท์มากกกกกกกกกก แต่ก็ดีค่ะ ไฟท์จะยินดีกับหมออินเรื่องคบกับคนอื่น ทำให้หมออินตัดสินใจง่ายดี

ปล.1 อยากอ่านพาร์ท เฮียโรม มากกกกกกกค่ะ รอเฮียโรมที่หน้าเพจทุกวันเลย 

ปล.2 เราอยากอ้อนวอนไรท์ ช่วยเปลี่ยนแท็กได้ไหมมมมม เป็น #โรมอิน ได้ไหมอ่ะ แบบว่าเชียร์สุดโต่ง ทันไหมอ่ะ 

[iforgive]

ไม่ว่าอย่างไร การกระทำของไฟท์ที่มีต่ออินก็คือความเห็นแก่ตัวอยู่ดี

[boonpa]

 :m15:วาดนี่รักคือการให้จริง ส่วนไฟท์ไม่สนใจใครนอกจากความรู้สึกตัวเอง

[-west-]

คิดถึงโรมมมมมมมมมมมม

[waza]

 คนแบบไฟท์นี่ถ้ามันมีตัวตนจริงจะเป็นบุคคุลที่น่า มาก มันบื้อ มันซืีอหรือไรฟระ ความรู้สึกช้าจริง ฉันเท โรมอิน หมดหน้าตักแล้ว อย่ามาทำตัวมากหลักการ เสียดายเลย โรมไม่ออก น่าเบื่อ แต่เบื่อไฟท์นะ นิยายเรืีองนี้ยังนุกเสมอ รอตลอด เป็นกำลังใจให้นักเขียนละกันโนะ