หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[shoi_toei]

ส่วนตัวไม่ได้เกลียดน้องวาด แต่อย่างที่บอก วาดกะไฟท์ มันดูไม่ลงตัวแหะ

55555 น้องแกมีความรักที่ยิ่งใหญ่และหายากมาก เป็นทัศนคติที่ดีจัง

ส่วนไฟท์ถ้าความกลัวทำให้ไม่กล้ารักใคร ก็กลัวต่อไปเหอะ ถ้าไม่ก้าวผ่านมันจะเจอความสุข

ได้ไง คิดไดัมันจะสายเอานะ แต่ !!!!!! โบกป้ายไฟพี่โรม หล่อ อบอุ่น ยังงี้เคลิ้มสิ 555 ยังเชียร์อยู่ววววว

[Yunatsu]

โอ้ยยยเข้าใจไฟท์สุดๆ
สงสาร สู้ๆนะ
หวังว่าอินคงไม่หวั่นไหวก่าโรมไปก่อนนะ

[nuttzier]

เอาอีก เอาอีก เอ าอีก  ขอยาวๆ  ๕๕๕
โลภมากเนอะ

สนุกอ่ะ   ติดเลยนะเนี๊ยะ

 

[nutty]

ลึกๆแล้วเรื่องนี้คนน่าสงสารสุดไม่ใช่อิน ไม่ใช่วาด
แต่เป็นไฟท์ ถ้ายังไม่กล้าลองรักดู ระวังจะไม่เหลือใครนะ

[ReiiHarem]

เฮ้อ  :เฮ้อ:เหมือนไฟท์ต้องให้น้องวาดชี้ทางโน่นนั่นนี่เลยอ่าค่ะ

[EunSung87]

รอบตอนต่อไปครัช

[jinjin283]

เซง อยากใหอินลืมๆผู้ชายขี้กลัวและเหนแก่ตัวไปมองโรมจริงๆจังๆสักครั้งอะ

[IsDeer]

  อิไฟท์นี่มันชอบอินแล้วนี่นา แค่ไม่กล้าเดินหน้าเพราะกลัวอินมันเบื่อแล้วจากไป 

[Shadownights]

ไฟท์จะกลัวอะไรหนักหนา เดี๋ยวเสียอินไป จะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ

ยกป้ายไฟเชียร์โรม 

[B52]

ไม่เคยนึกเกลียดวาดเลย เพราะทำได้เพียงแอบรักไม่ได้เข้ามาแย่งหรือแยกใครออกจากกันแค่แอบรักอยู่ในมุมของตัวเองซึ่งก็คงไม่ผิดนัก นึกสงสารด้วยซ้ำอยากให้วาดได้เจอคนที่รักวาดจริงๆที่สามารถให้วาดแสดงความรู้สึึกความต้องการมากกว่านี้ได้
แต่ไอ้ที่โมโหก็คือไฟท์นี้แหละ มันอึดอัดมากเลยนะอะไรก็ไม่ได้สักอย่างอะ ขัดใจ!!!

[zazoi]

เรากลับสงสารวาดนะ อยากให้วาดสมหวัง
และอยากให้โรมสมหวังด้วยอ่ะ อิอิ #โรมอินๆ

[naamsomm]

ตกลงเป็นไฟท์อินจริงๆอ่ะ
คนเขียนต้องมีโมเมนท์แบบอ่านแล้ว
อ๊ายยยยยย  ไฟท์  อ่านแล้วฟินจิกหมอนให้ด้วยนะ
ไม่งั้นมันจะไม่อิน

เพราะตอนนี้เราและหลายๆคนยกป้ายไฟเชียร์โรมกันหมดแล้ว
อารมณ์ประมาณเพื่อนทะเลาะกับแฟนที่มันแสนแย่
แล้วดันมีผู้ชายแสนดีมาจีบ
เพื่อนก็ต้องเชียร์คนแสนดีแล้วยุให้เลิกกับนายแสนแย่อยู่แล้ว
ก็นายแสนแย่มาทำเพื่อนเราเสียใจนี่
คนดีๆมีอยู่ทำไมเพื่อนไม่เลือกหล่ะ
อารมณ์ตอนนี้ประมาณนี้เลยค่ะ
เพราะฉนั้นถ้าไฟท์เป็นพระเอก  ก็ทำตัวดีๆได้แล้ว
ก่อนที่อินจะเทใจไปทางโรมหมด

[sin]

เกลียดวาดเหมือนเดิม ชอบคนมีเจ้าของต้องตัดใจนะ
ยิ่งเป็นคนที่มีพระคุณกับตัวเองแล้วยิ่งต้องพยายามให้ได้
ถ้าทำไม่ได้จงไปอยู่ไกลๆ ไม่ใช่วนเวียนอยู่ในวังวนชีวิตเค้า
เพราะสุดท้าย มันจะกลายเป็นรัก 3 เศร้า
ไ่ม่มีใครไม่เห็นแก่ตัวเรื่องความรักหรอก บอกเลย
ไม่ว่าคุณจะเป็นคนดีแค่ไหนก็ตาม
คนเราได้คืบก็ต้องเอาศอก วันนี้ได้เป็นเพื่อน วันหน้าก็ต้องได้เป็นแฟน
พอเป็นแฟนก็อยากเป็นสามี ภรรยา

เราบอกจริงๆนะถ้าวาดไม่หนีไปไกลๆ ไม่ยอมตัดใจ เราก็จะเกลียดวาดไปเรื่อยๆ
แค่คุณตามแอบรักเค้า ตามวนเวียนอยู่ในชีวิตเค้านี่
ไม่ถือว่าคือการให้หรอก เพราะคุณก็คงหวังอยู่ลึกๆ นั่นแหล่ะให้เค้ามาชอบ
หวังว่าจะได้อยู่ใกล้ชิด ได้สนิทกันมากขึ้น

[uchikas]

เหมือนจะโรมอิน 
แต่ก็อยากเห็นฉาก โรมอินสวีทกันล่ะไฟท์มาเจอ
นั่นล่ะจะได้รู้สักทีว่าใครวิน

[greensoda]

เชียร์โรมอินสุดใจ

อ่านตอนนี้ละสงสารน้องวาด
ไม่เคยเกลียดน้องเลยนะ

พี่ไฟท์นี่จมกับความเจ็บปวดเกินไปละ
หัดมองไรใหม่ๆบ้างงง

[wawa_piya]

แล้วไม่อยากเป็นคนโชคดีคนนั้นหรอคะ พี่ไฟท์ อิอิ
ณ จุดๆนี้ ไฟท์วาด โรมอินเท่านั้นค่ะ ห้ามขนมเปลี่ยนด้วย 555

[hembetaro]

อ่านไปอ่านมา...choice....รักที่ต้องเลือก อาจจะเป็น อิน-วาด  //ตึ่งโป๊ะ!!  นี่มันบราค่อนชัดๆ 

[PoPuAr]

คือ...ไม่มีใครเชียร์ไฟท์เลยนะ มีแต่รุมกระหน่ำ รุมทืบให้จมดินกันทั้งนั้น

ตอนนี้เห็นใจไฟท์นิดนึงแหละ จากคนสำคัญกลายเป็นคนไม่สำคัญของคุณหมอไปซะแล้ว

จากเคยเป็นที่หนึ่ง กลับกลายเป็นคนไม่มีอันดับ ไม่น่าสนใจ ไม่อยากคิดถึง

คงต้องเร่งทำคะแนนใหม่แล้วละไฟท์  ตอนนี้โรมนำโด่งแบบไม่เห็นฝุ่น 

ส่วนน้องวาด ในมุมมองความรัก พอได้รับทราบ ก็น่าสงสารน้องเค้าเนอะ  ช่างเป็นรักที่เสียสละจริงๆ ซึ่งหาคนแบบนี้ได้ยากมาก

คำผิดที่เจอนะคะ 

ตังหาก  >> ต่างหาก  และการใช้  "คะ" กับ "ค่ะ"  ยังผิดอยู่นะคะ  ลองกลับไปดูใหม่  และมีคำว่า "น่ะ" ที่ควรเอามาใช้

แต่น้องขนม ใช้คำว่า "นะ" หมดเลย  ซึ่งมันไม่ถูกต้องค่ะ อ่านแล้วทำให้ประโยคทะแม่งๆ ฟังผิดเพี้ยนน่ะค่ะ

[Kalamall]

  อ่านมาถึงตรงนี้เราขอเชียร์(love)อินโรม วาดไฟท์(ไว้รอฟาด><)

 คนที่ชอบกับคนที่ใช่มันก็ไม่จำเป็นต้องคือคนๆเดียวกัน ไม่งั้นเค้าจะบอกเหรอว่าเกลียดแบบไหนจะได้แบบนั้น คนที่บอกว่าเกลียดก็คือคนที่มีความรู้สึกให้แต่ถ้าไม่สนใจคงเฉยๆ (เกี่ยวไรนิ!)

อ่านนิยายน้องหนมแล้วเรารู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง555 ทำให้เราค่อยๆอินซึมลึก  ลุ้นกันต่อไป

ว่าแต่ จะมีพลิคล็อคกันน่าดูรึเปล่าน้อ?!? 

อีกนิดดดดด เราชอบเด็กน้อยสุดๆ ทุกคนเลยน่ารักน่าฟัด มันเขี้ยว มาต่อไวๆน่ะค่ะ

[sweetbasil]

เราเชียร์ไฟท์กับหมออิน

[wawa_piya]

รออยู่น้าาาา

[greensnake]

คนเรามันต่างกัน มุมมองอะไรต่างๆก็ต่างกันเป็นธรรมดา
เราว่าเรื่องเห็นแก่ตัวนี่ไม่ว่าใครก็เป็นนะ ทุกเรื่องอ่ะ
ยกเว้นวาดนะ รอดูอยู่ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นของวาด
ทั้งไฟท์ทั้งอินต่างก็เห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้นแหละ
บังเอิญว่าตอนนี้มีคนให้เปรียบเทียบด้วยเลยยิ่งเห็นชัด
โรม กับ ไฟท์นี่แบบคนละขั้วเลย ความแตกต่างเด่นชัด
บางทีคนที่เรารักก็ไม่ต้องเป็นคนดีทุกอย่างเสมอไปก็ได้นี่นา
แค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมันก็น่าจะพอแล้วเนอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
 

[patwo]

ตอนที่ 14

“ ทำไมมาอยู่ตรงนี้วะ " เสียงที่เหมือนตกใจเอ่ยถามผมตอนที่เดินเข้ามาในแผนก ท่าทางที่ดูเหมือนเชื่อว่าเป็นผมที่นั่งคอยมันอยู่ตรงหน้าทำงาน  ลุกเดินเข้ามาใกล้มันก่อนที่ผมจะตอบ

" นอนไม่หลับ "

“ นอนไม่หลับ " ทวนคำตอบของผม พยักหน้าให้แต่อินก็ยังงง

“ กลัวมึงหายไปมั้ง " ตอนที่ปากบอกออกไป ว่าให้ไป ตอนที่ทำเหมือนไม่เป็นไร ตอนนั้นในใจผมก็เหมือนสั่น ผมรู้ ผมต้องให้มันตัดสินใจในชีวิตของมัน แต่ในใจลึกๆก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ผมกลัวว่ามันจะไม่เลือกผม ใจที่จะกลับบ้านตอนนั้น ผมหันกลับมารอมันที่นี่

“ กูจะหายไปไหนละ ก็ยังอยู่ตรงนี้ "

“ ออกเวรกี่โมง "

“ กลับบ้านไปนอนซะมึง กูออกเวรเช้า "

“ สำคัญตัวผิดแล้วคิดว่ากูจะคอยรึไง " ยกยิ้มให้มันที่กำลังทำหน้าเพลียๆ ใจจริงของผมอยากจะบอกว่าใช่ ถ้ามันออกเวรเร็วแบบช่วงเย็นๆ ก็อยากจะพาไปกินบะหมี่  " อิน มานี่หน่อย " เดินนำออกไปด้านหลังโรงพยาบาล ขาก้าวออกไปตรงสวนด้านหลัง หันมาอีกทีเห็นมันเดินมาแบบนั้น ผมกอดมันไว้

“ เชี้ยโรม ทำอะไรของมึงว่ะ.”

“ ขอกอดสักสามนาที " มันนิ่งเหมือนหินตอนที่ผมกอด ดึงตัวออกจากมัน อินเงยหน้ามองผม สีหน้าลำบากใจของมันการไปเจอเพื่อนมันต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ ผมก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มนั้น  ความเย็นของลิปมันที่ใช้สัมผัสกับปากของผม ยกยิ้มก่อนจะแซวมัน  " ไหนบอกซื้อให้เพื่อน "

“ อะไร "

“ นี่ไง " ยกมือขึ้นเกลี่ยปากของมันอินเม้มปากแน่น " ลิปที่กูกับมึงไปซื้อให้เพื่อนมึงวันนั้น "

“ แค่บังเอิญซื้อเหมือนกัน " ได้ยินคำตอบของคนปากแข็ง ผมดึงตัวมันมากอดไว้แน่น ก้มลงไปจูบมันอีกครั้ง ผมทำไมผมรู้สึกหยุดตัวเองไม่ได้เลย อยากจูบอยากหอมมันอยู่แบบนี้  สอดเกลียวลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็กๆของมันการตอบรับที่ดูเรียบง่ายผมเอียงคอประคองหน้าของมันให้ตั้งตรงไว้ เม้นปากของอินแรงจะผละออก

“ พรุ่งนี้กูจะมารับ พรุ่งนี้กูหยุดงาน "

“ อื้ม " ตอบสั้นๆแค่นั้น มันมองออกไปทางอื่น

“ งั้นกูไปละ "

“ โรม..”

“ ว่าไง "

“ มึงติดเลี้ยงบะหมี่กูอยู่นะ "

“ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ " ผมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป วันนี้จะกลับไปนอนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้วันหยุดด้วยคงมีอะไรทำมากกว่านอนนิ่งๆอยู่ที่บ้าน

....................................................

ผมพาร่างของตัวเองกลับมาที่ห้องทำงาน ฟุบลงกับโต๊ะที่มีเอกสารมากมายตั้งอยู่ หลับตาแน่นกับความรู้สึกสับสนที่กำลังเกิดขึ้น ' กูเป็นอะไรวะ ' ทั้งๆที่วันนี้ไฟท์มาก็น่าจะดีใจ รออยู่ไม่ใช่เหรอ รอให้โทรกลับมาหา รอให้มาง้อ แต่พอเจอเข้าจริงๆ ใจของผมมันก็รู้สึกตื้อๆไปซะงั้น เหมือนกลัวและกังวลไปหมด

ส่วนลึกมันพูดออกมาว่า ' ไม่เป็นไรไฟท์ แบบนี้โอเคแล้วอย่าผูกมัดกันเหมือนแต่ก่อนก็ดีแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรออกมาหรอก กูโอเคแล้ว ' ผมไม่อยากให้มันพูดอะไรที่ผมรู้สึกว่ามันแคร์ผม ไม่อยากฟังอะไรแบบนั้น ทำไมอยู่ๆถึงรู้สึกดีกับการที่จะอยู่แบบนี้ อยู่แบบไม่ผูกมัดทั้งๆที่ตลอดเวลาก็อยากโดนผูกมัดมาตลอด

“ เพราะมึงเหรอวะ " ลูบที่ปากของตัวเอง ผมเอาลิปในกระเป๋าขึ้นมาหมุน กูมีความสุขนะที่ได้อยู่กับมึง โรมเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มันทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งด้วยการกวนตีนของมัน ไม่ถึงกับมองโลกในแง่ดีแต่มีเหตุผล ผมไม่อยากให้มันหายไปเลยแค่คิดว่าถ้าเป็นแค่เพื่อนแล้วจะไม่ได้จูบกัน จะไม่โดนหยอดด้วยคำพูดสิ้นคิดของมันก็รู้สึก ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นขึ้นมาซะดื้อๆ ต่างกับไฟท์ ผมดีใจที่มันมาหาลึกๆก็อยากจะไปเจอ เวลาอยู่คนเดียวก็คิดถึงว่าทำไมมันไม่โทรหา แต่พอได้เจอจริงๆความต้องการก็เหมือนสิ้นสุดแล้วสำเร็จแล้ว และไม่อยากได้เพิ่มเติมอีก เหมือนอยากให้คงที่แบบนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

“ คุณหมอพร้อมรึยังคะ " พยักหน้ากับคำถามแพรเดินเข้ามาหาก่อนจะจับที่หน้าผาก " ไม่สบายเหรอทำไมหน้าดูเพลียๆ "

“ หนักใจ "

“ เรื่อง " ถามออกมาแบบอยากรู้ มันเดินมานั่งตรงข้ามกับผม ตรงเก้าอี้ผู้ป่วย แต่ก็ท่าจะป่วยครับคนนี้ ป่วยเป็นโรคอยากรู้เรื่องชาวบ้านเป็นชีวิตจิตใจ

“ ถ้าเรารู้สึกเสียดายคนสองคนจะทำไงดีวะ แบบคนนึงก็ไม่อยากเสียไป อีกคนก็ไม่อยากเสียไป "

“ แล้วต้องเลือกใครคนนึงเหรอ " แพรถามออกมามันมองหน้าผมแบบจ้องๆ " ที่ถามหมายถึงคุณไฟท์กับคุณโรมรึเปล่า "

“ อื้ม ทำไม "

“ สเน่ห์แรง " ว่าแบบนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา " ถามจริงๆเถอะ คิดว่าเค้าจะเลือกตัวเองรึไง แบบคุณโรมก็ยังคิดว่าพอเลือกอยู่นะเพราะเค้าก็มีชีวิตในแบบของเค้าก็ดูใส่ใจหมอดูรู้ว่ามาจีบ แต่คุณไฟท์เนี้ย คบกันมานานขนาดนี้ยังเป็นได้แค่เพื่อน นอนกันแล้วก็ยังแค่เพื่อนไม่มีอะไรพัฒนาไปมากกว่าเพื่อนและก็เพื่อน แน่ใจเหรอว่าเค้าจะเอาหมอจริงๆ เลือกมันเลือกได้นะหมอ แต่หมอก็ต้องคิดก่อนนะ ว่าเค้าจะเลือกหมอรึเปล่า ไม่ใช่ว่าไปเลือกเค้าแล้วสุดท้ายเค้าไม่เลือกเรา "

“ นั่นสินะ "

“ ถ้าชัวร์ก็ค่อยมานั่งเครียด เอาจริงๆเถอะ คุณไฟท์ดูไม่ออกด้วยซ้ำว่ามีใจให้หมอรึเปล่า "

“ แต่วันนี้มันก็ดูเหมือนแปลกๆไป ดูเหมือนพูดแล้วฟังดูแปลกๆ "

“ แปลกแบบไหนคะ แบบชอบนะเหรอ "

“ อื้ม ..” พยักหน้าแบบนั้นไอ้แพรก็ทำตาโต " แต่กูขัดมันก่อนว่ะ แบบพอมันจะพูดดันไม่อยากจะฟัง "

“ เฮ้ยยย ทำไมละ ไหนบอกรอมานาน ชอบนักชอบหนาอยากได้เหลือเกิน จะเอาๆ ไหงพอเค้าเล่นด้วยดันถอย "

“ ไม่ขนาดนั้นหรอก จะเอาอะไร "

“ เหอะๆ" หัวเราะแบบยกยิ้มออกมา " เอาจริงๆนะหมอ ไม่เห็นด้วยตั้งแต่ไปบี๊ปๆกันแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามันเสียไปแล้วคงด่า "

“ ด่าว่าอะไร "

“ ง่าย ถามจริงๆเถอะ ไม่เสียดายบ้างเหรออย่างน้อยก็ความเป็นเพื่อน "

“ อดีตมันแก้ไขไม่ได้ จะพูดให้เจ็บปวดไปทำไมวะ "

“ งั้นขอพูดเรื่องอนาคตจากใจอีกเรื่องนึงนะหมอ  ถ้าหมอรักคุณไฟท์อย่างที่บอกกับแพรตอนแรก รักแบบที่รักจริงๆอย่างที่ให้ได้ทุกอย่างเหมือนตอนนั้น หมอก็อย่าลังเลว่าคุณโรมดีรึเปล่า ตัดใจจากคุณโรมแล้วไปบอกรักคุณไฟท์เลย ยิ่งลังเลคนที่รักหมอจริงจะยิ่งเจ็บปวด อย่าเห็นแก่ตัว "

“ อย่าเห็นแก่ตัวสินะ " เป็นคำจำกัดความง่ายๆ ของตัวผมเลยจริงๆ

“ ถามตัวเองเถอะ ว่าตอนนี้ยังอยากได้คุณไฟท์เหมือนตอนนั้นรึเปล่า หรือว่าตอนนั้นหมอก็แค่อยากให้คุณไฟท์กับมาสนใจหมอเหมือนเดิม แบบที่คนที่มีเพื่อนคนเดียวเค้าทำกัน แพรรักหมอนะเลยอยากเตือนไว้ไม่อยากให้พลาดอีก "

“ อื้ม " พยักหน้าแค่นั้น ผมไม่โกรธและรู้ดีว่ามันคิดยังไง การจับปลาสองมือมันไม่ดีผมรู้ แต่ตอนนี้ก็เลือกที่ปล่อยไปไม่ได้จริงๆ คนนึงก็มีความสุขที่จะอยู่ด้วย อีกคนถึงจะมีความทุกข์แต่ก็ไม่อยากปล่อยไปไหน มันเป็นความคิดของคนที่เห็นแก่ตัวจริงๆ

“ อิน!! " ประตูที่เปิดโพร่งเข้ามา ผมหันไปหาต้นเสียง พิงค์ที่หายใจหอบอยู่หน้าห้อง " ไปห้องฉุกเฉินเดี๋ยวนี้ วาดเข้าโรงพยาบาล "

“ ห๊ะ!! " ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ผมพุ่งตัวออกจากห้องของตัวเอง

หน้าห้องฉุกเฉินที่มีหมอคนนึงยืนอยู่ เธอเดินวนไปวนมาอยู่ตรงนั้น ผมวิ่งเข้าไปหาพร้อมกับพิงค์ แม่หันมาหาผมก่อนจะจับไหล่เอาไว้

“ แม่ วาดเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมแม่ไม่เข้าไปข้างในละครับ "

“ แม่ไม่อยากเห็นอิน วาดคงทรมาณมาก " บอกแค่นั้นก่อนจะกำเสื้อของผมไว้แน่น ท่าทางที่เป็นกังวลของเธอ ไม่ต่างอะไรกับตอนนั้นที่วาดเป็นไข้เลือกออกแล้วตอนนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ๆ

“ แล้ววาดมาได้ไงครับ "

“ เห็นว่าปวดท้องมากจนล้มไปกลางร้านของคุณหญิงนะ เพื่อนๆในร้านเค้าก็เรียกรถพยาบาลให้เข้าไปรับแล้วพามาที่นี่ "

“ เหรอครับ  แล้วใครอยู่ในห้องฉุกเฉิน "

“ ตอนแรกหมอชินดนัยรับไว้ แต่ตอนนี้ตินกับพ่อเข้าไปแล้วละ " พยักหน้าให้อีกครั้งผมจับหน้าอกของตัวเองแน่น ยอมรับว่าหวิว ถึงจะเห็นคนตายมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวความรู้สึกมันก็แตกต่างไปจากทุกครั้ง

นั่งลงตรงหน้าห้องฉุกเฉินเป็นเพื่อนแม่ ไม่นานประตูหน้าห้องก็เปิดออกมา พ่อกับตินเดินออกมาพร้อมกัน ท่าทางที่เป็นกังวลนั้น แม้แต่แม่เองยังไม่กล้าจะเอ่ยปากถาม

“ วาดเป็นยังไงบ้าง พ่อ "

“ ไส้ติ่งอักเสธ แต่บวมไม่มาก โชคดีแล้วละที่พามาโรงพยาบาลให้ผ่าตัดเลยแล้วกันเพราะถ้าปวดขึ้นมาอีกคราวนี้จะเป็นเป็นเรื่องใหญ่  " ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตบไหล่ติน " พรุ่งนี้ตินผ่าตัดวาดกับพ่อนะ "

“ ครับ "

“ เข้าผ่าตัดเองเลยเหรอคุณ " แม่ถามพ่อก็พยักหน้า

“ เป็นห่วงนะ ไม่กล้าให้ใครทำเค้า "

“ ต้องเย็บแบบไม่ให้มีแผลเลยนะติน " ผมบอกมันก็พยักหน้า

“ ได้ข่าวว่าเข้าเวร มายืนอะไรตรงนี้ ไปเข้าเวรไป "

“ คิดว่าตัวเองเป็นห่วงน้องคนเดียวรึไงวะ "

“ เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมตอนวาดตื่น ตอนนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว " มันดันหลัง ตินเป็นหมอแผนกฉุกเฉินครับ เป็นหมอมือดีคนหนึ่งรองจากพ่อผมที่เป็นอาจารย์หมอ  แต่ตอนนี้ก็มีหมอชินดนัยคนนึงที่เพิ่งเข้ามาทำงานคุณหมอแผนกฉุกเฉินสุดหล่อที่ขี้เล่นเป็นที่หนึ่ง

.........................................................

   เข้าเวรกลางคืนที่แสนเงียบเหงา แต่ก็คงเหงาแค่แผนกของผม มองไปรอบๆห้อง กดข้อความหาคนที่คิดว่าน่าจะคงหลับอยู่ในตอนนี้

' กูอยากกินบะหมี่แล้ว รีบตื่นแล้วรีบมารับกูเลยนะ ' ข้อความแรกถูกส่งไปในไลน์ ทำสติกเกอร์ทำท่าหิวส่งต่อไปด้วย
' น้องชายกูเข้าโรงพยาบาลว่ะ โรม พรุ่งนี้ต้องผ่าตัดไส้ติ่ง ทั้งๆที่แค่ไส้ติ่งแต่กูรู้สึกว่าเหมือนแม่งผ่าตัดใหญ่เลย พ่อกูผ่าเองด้วยซ้ำคงไม่มีปัญหาอะไร แต่กูเป็นห่วงมันวะ ไม่อยากให้มันเจ็บเลย '

   ตอนที่วาดยังเป็นเด็กเวลาที่วิ่งล้มแล้วทำท่าจะร้องไห้ ป้านวลจะชอบมองมันแบบตาแข็งๆเหมือนจะบอกว่า ' อย่าร้องไห้นะวาด ' มันที่ฝืนไม่ร้องไห้แบบนั้นต้องวิ่งไปไกลๆแล้วแอบร้องไห้คนเดียวทุกที พอเป็นแบบนั้นทีไร ผมจะชอบวิ่งตามแล้วดึงมันมากอด ผมกับตินชอบปลอบมันที่สุด เพราะพอมันหยุดร้องไห้แล้วเราจะชอบหอมแก้มมัน

เดินมาที่แผนกฉุกเฉิน ห้องพิเศษของวาดที่ผมเปิดประตูเข้าไปมีใครบางคนกำลังยืนอยู่ เบื้องหลังที่ไม่คุ้นตาแน่นอนว่าไม่ใช่คนในบ้าน เสื้อกราวน์ยาวๆนั้น ผมทัก

“ ทำอะไรอยู่เหรอ หมอเซฟ "

“ หมออิน " หันหน้ามามองผม เซฟพับแฟ้มที่ตัวเองกำลังยื่นอ่านอยู่ลง มือที่ปรับสายน้ำเกลือนั่นก็ด้วย " เช็คคนไข้อยู่นะครับ เห็นว่าจะเข้าผ่าตัดพรุ่งนี้แล้ว น้องชายของหมอใช่มั๊ยครับ ผมดูจากนามสกุล "

“ อื้ม ใช่  " ผมเดินเข้าไปใกล้มัน ลูบหน้าหวานๆที่ถูกผมปิดเอาไว้ก่อนจะยิ้ม

“ อาจารย์หมอจะเป็นคนผ่าตัดเองเลย พรุ่งนี้หมอตินจะเข้าไปเป็นผู้ช่วย "

“ หมอเซฟคงคิดว่า แค่ผ่าตัดใส้ติ่งทำไมต้องทำให้เหมือนเป็นเรื่องใหญ่โตด้วยใช่มั๊ยละ เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องให้อาจารย์หมอลงมาทำเอง " ความเงียบที่ไม่มีเสียงตอบรับ ผมลูบผมของวาดไปเรื่อยๆ " แต่ก็แบบนี้ละ สุดที่รักของเค้าทั้งคน ให้เค้าทำเองเถอะเค้าคงสบายใจ  "

“ วาดไว้ เป็นลูกชายคนสุดท้องสินะครับ "

“ อื้ม เหมือนกับเป็นลูกหลงละมั้ง " คนที่หลงเข้ามาในบ้านของเรา เด็กที่พ่อและแม่หวังจะเปลี่ยนชีวิตที่โศกเศร้านั้นให้มีความสุข เปลี่ยนให้ตั้งแต่ชื่อ แล้วก็ขอมาเป็นลูกบุญธรรม แต่วาดก็คือวาด นานเท่าไหร่ก็ยังเป็นคนที่กดตัวเองให้ต่ำกว่าใครๆ

“ ห่างกันเยอะเหรอครับ "

“ ก็สิบสองปี " มองหน้าคนที่ยังคงตั้งคำถาม " ถามเยอะนะ หมอเซฟ "

“ ผมก็หลอกชวนหมออินคุยไปแบบนั้นละครับ อยากคุยกับหมอเฉยๆ " ว่าแบบนั้นก่อนจะยิ้มให้ผม สายตาของคนคนนี้ดูมีเสน่ห์นะครับครั้งแรกที่มองผมก็รู้สึกแบบนั้น ถอนหายใจออกมา " ทำไมครับ มีคนรู้ใจแล้วเหรอครับ "

“ ก็ไม่เชิง "

“ น้องชายหมออินน่ารักนะครับ หน้าตาคล้ายหมออินเลย แต่หมอตินคงหวงน่าดู ผมมองหน่อยก็ทำหน้าเข้มแล้ว "

“ ฮ่าๆ ก็ตินมันหวงวาดมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว "

“ กับหมออินก็หวง กับวาดไว้ก็หวง งั้นก็ต้องขึ้นคานแล้วละครับ "

“ ถ้าวาดขึ้นคานก็ดีสิ อยากให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว " ผมเคยพูดกับตินเล่นๆว่า ถ้าวาดขึ้นคานจะทำยังไงเพราะวาดไม่สนใจใครเลยครับ แต่ครั้งนึงผมกับตินเคยได้ยินเพื่อนวาดที่มาทำรายงานที่บ้านล้อว่ามีคนมาชอบมัน ตอนนั้นมันอยู่ม.ปลายแต่พวกผมเรียนจบแล้ว ก็บุกไปที่โรงเรียนด้วยความอยากรู้ สืบได้ว่าเป็นลูกคุณหนูมีตังค์คนนึงท่าทางเพลย์บอย ตินกับผมก็เลยบอกวาดไปว่าห้ามยุ่ง ช่วงนั้นผมกับตินไปส่งที่โรงเรียนเป็นอาทิตย์ เรียกว่าหวงสุดๆ

“ สงสารน้องหมอชะมัด "

“ แล้วหมอละ ไม่คิดจะมีแฟนรึไง "

“ ไม่มีใครชอบคนแบบผมหรอกครับ จีบไปก็เสียใจเปล่าๆ " ว่าแค่นั้น มันหันไปมองวาดอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องไป " แล้วเจอกันครับ หมออิน "

ร่างที่ขยับตัวเล็กน้อย ตอนที่ผมกำลังจะออกไปจากห้อง ผมหันกลับมามองวาดที่กำลังจะลืมตา " เป็นยังไงบ้าง ปวดท้องอยู่มั๊ย "

“ คุณอิน " เสียงแหบๆของมันเรียกผม ร่างที่กำลังพยายามขยับตัว

“ วาดไม่ต้องขยับ จะเอาอะไร "

“ น้ำครับ ผมหิวน้ำ "

“ กินไม่ได้นะมึง พรุ่งนี้ผ่าตัดไส้ติ่ง " 

" ผ่าตัดเหรอครับ " หน้างงของมันบอกกับผมเหมือนว่าตัวมันยังมึนๆ

" อื้ม พรุ่งนี้พ่อจะเป็นคนผ่าตัดให้ แล้วทำไมอยู่ๆถึงปวดท้องขึ้นมาละ "

“ ไม่ทราบครับ แต่ปวดหน่วงมาหลายวันแล้ว แต่กินยาแก้ปวดก็หายตลอด "

“ รู้ใช่มั๊ยว่าเป็นไส้ติ่ง " พยักหน้าลงช้าๆ " แต่ไม่ยอมมาโรงพยาบาลเพราะกลัว พ่อแม่แล้วก็พี่จะรู้ใช่มั๊ย "

“ ก็วาดคิดว่า น่าจะไม่เป็นอะไรมาก "

“ แล้วเป็นรึเปล่าละ " ถามกลับไปแบบนั้นอีกคนก็เม้นปากแน่น

“ ขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง " 

" ใครๆก็ห่วงมึงกันทั้งนั้น แค่มึงเจ็บนิดเดียวแม่ก็จะร้องไห้แล้ว มึงต้องคิดถึงคนอื่นให้มากกว่านี้นะวาด คนที่รักมึงนะ มึงยังมีครอบครัว ทำไมถึงชอบคิดว่าไม่มีใครนัก " ถอนหายใจออกมาผมลูบหัวมันก่อนจะประคองหน้ามันไว้ วาดจับมือของผมมันบีบแน่น " เป็นอะไร หื้ม ไม่ต้องร้องพี่ไม่ได้ดุแค่พูดให้ฟัง "

" พี่อินวาดปวดท้อง "

   ผมดึงที่กั้นเตียงลงก่อนจะก้มลงไปกอดมันไว้ เป็นเด็กที่พอป่วยแล้วจะขี้อ้อน นิสัยของมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แถมยังรักษาไม่หาย

“ ปวดจริงๆหรืออ้อนพี่ละเนี้ย หื้ม ?  "

ไม่มีเสียงตอบอะไรวาดน้ำตาคลอ ผมลูบหัวมัน  จริงๆหกชั่วโมงหลังจากกินอาหารมื้อสุดท้ายก็ผ่าได้แล้วไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องให้รอถึงเช้า เหมือนทุกอย่างต้องชัวร์สำหรับวาด

“ ขอโทษครับ "  เสียงขออนุญาติดังขัดขึ้น ผมหันไปมอง ก็เจอหมอเซฟเดินเข้ามาใกล้ เขาเปิดแฟ้มของวาดก่อนจะหยิบปากกาด้าในออกมา " ผมลืมปากกาไว้นะ "

“ ผมก็ตกใจว่าหมอเข้ามาทำไม "

“ ทำไมเหรอครับ " อีกคนถามยิ้มๆก่อนจะมองผมสลับกับวาด " หมออินกับวาดเป็นพี่น้องที่รักกันมากเลยนะครับ "

“ แค่เฉพาะเวลาป่วยหรอก เวลาปกติดื้อจะตาย ใช่มั๊ย " ไม่เถียงอะไรมันทำได้แต่ทำหน้านิ่งๆตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วย

“ แล้วน้องวาดยังเรียนอยู่เหรอ เรียนอะไรละครับ "

“ ทันตแพทย์ครับ ปีสอง "

“ งั้นต่อไปหมออินก็เช็คสภาพฟันฟรีนะสิ "

“ เดี๋ยวพอวาดเรียนจบจะเปิดโรงพยาบาลเลย " ผมว่าแซวๆ " เพราะที่บ้านตอนนี้มีครบแล้ว หมอผ่าตัด หมอผ่าคลอด หมอเด็ก หมอฟัน "

“ ฮ่าๆ เข้าท่านะครับ สนใจน้องเขยเป็นหมอผ่าตัดอีกคนมั๊ย "

“ ประตูอยู่ทางนู้นหมอเซฟเชิญ " เสียงหัวเราะของคนได้ฟังขำเสียงดัง ก่อนจะพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป ผมหันกลับมามองวาดก้มตัวลงกอดมันไว้ " เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาหา หลับซะนะ "

“ พี่อินอยู่กับวาดจนกว่าวาดจะหลับนะครับ วาดปวดท้อง "

“ อื้ม พี่รู้แล้ว " ก้มลงหอมหน้าผากของมัน กอดอยู่ไม่นานสักพักมันก็หลับ ในใจผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปถ้าเลือกได้ก็อยากให้มันป่วยตลอด เวลามันป่วยมันจะเป็นเด็กคนนึงที่ขี้อ้อนเหมือนเด็กทั่วๆไป มันจะเรียกผมแล้วก็คนในครอบครัวของเราด้วยคำที่พวกเราชอบฟัง เพราะแบบนั้นเวลามันป่วยใครๆถึงได้รักนักรักหนา

................................................

ในห้องพิเศษวุ่นวายกันตั้งแต่เช้า ผมที่ออกจากเวรแวะเข้ามาในห้องพิเศษของวาดที่อีกไม่นานจะเข้าผ่าตัด หมอสามคนยืนคนละมุม มุงดูคนป่วยที่ลืมตาตื่นมาแล้วและกำลังรอพยาบาลตรวจเลือดอยู่

“ เส้นเลือดของน้องวาดเล็กหาไม่เจอเลยค่ะ คุณหมอ " พยาบาลคนนั้นว่า ผมสังเกตว่าเธอดูเหมือนจะสั่นๆตอนที่พยายามฉีดยาให้วาดที่ทำหน้าซีดๆอยู่บนเตียง

“ มา ผมเจาะเอง "

“ คุณท่านครับ " วาดว่าเสียงอ่อยๆตอนที่พ่อผมจะลงมือเจาะเลือดมัน

“ ที่นี่ไม่มีป้านวลนะวาด "

“ พ่อครับ วาดกลัวเจ็บ " เสียงอ้อนๆของมันทำทุกคนยิ้ม

“ ไม่เจ็บหรอก แปปเดียวเอง " ตินลูบหัวมันที่เอียงหน้าหลบ ตอนที่พ่อเริ่มเจาะเลือดให้ เสียงอื้อดังอยู่ในลำคอแต่ทุกคนดันหัวเราะมัน

“ ไม่เจ็บเลยเห็นมั๊ย " ทำหน้านิ่งๆตอนพ่อพูดแบบนั้น “ แล้วจะบล๊อคหลังหรือว่ารมยาสลบดีละ " พ่อก้มลงถามมันที่ส่ายหน้า

“ ยาสลบ วาดไม่อยากเห็นตอนพ่อกับพี่ตินผ่าวาด วาดกลัว "

“ แต่ถ้ายาสลบถ้าฟื้นขึ้นมายังไม่เสร็จนี่อีกเรื่องนึงเลยนะ " ตินแกล้งล้อมัน เลยโดยแม่ตีเข้าให้

“ แกล้งน้องทำไมติน " แม่เดินเข้าไปลูบหัววาด ตอนนี้ทุกคนโอ๋ไม่ต่างอะไรกับผ่าตัดหัวใจหรือผ่าตัดสมอง แต่อีกใจผมก็คิดว่าไม่แปลกหรอกครับ นี่เป็นการผ่าตัดครั้งแรกของมัน " เดี๋ยวแม่จะให้พ่อเค้ารมยาสลบให้เราแบบที่ไม่ตื่นมาตอนผ่าตัดแน่ๆ ไม่ต้องกลัวนะ "

“ แม่จะเข้าไปด้วยกันมั๊ยครับ "

“ ไม่ครับ แต่แม่จะรอวาดอยู่ข้างนอกนะ "

“ งั้นพ่อกับตินไปเตรียมตัวแล้วนะ " พ่อกับตินเดินออกไปจากห้อง แม่หอมแก้มมันเต็มฟอดก่อนจะยิ้ม

“ วาดตื่นเต้นจังเลย "

“ แน่นอนเพราะเดี๋ยวต้องขึ้นเขียงแล้ว เขียงเย็นมากด้วยนะ " ล้อมันก่อนจะยิ้ม " แต่เพราะพ่อกับตินเป็นคนผ่าเอง แน่นอนว่าแผลจะออกมาสวยที่สุด ทำใจให้สบายๆ หายใจเข้าลึกๆ แล้วอีกเดี๋ยวเราก็ค่อยตื่นมาเจอกัน "

“ แล้วพอผ่าตัดเสร็จ ก็หยุดทำงานสักสองเดือนนะ พักร่างกาย แล้วห้ามผ่าผืนคำสั่งหมอเด็ดขาดเลิกเป็นห่วงเรื่องเงินได้แล้ว เพราะพ่อกับแม่จะส่งวาดเอง "

“ แต่ว่าวาดต้องไปทำงานที่ร้านกับที่บ้านของคุณไฟท์ "

“ เรื่องนั้นแม่จะให้พี่อินเป็นคนจัดการให้เอง "

“ อื้ม ไม่ต้องห่วงหรอกไฟท์มันเข้าใจ พี่จะคุยกับคุณหญิงท่านให้เอง " 

“ แต่จะดีมาก ถ้าเลิกทำงานหนักสักทีนะวาด ถ้าแม่ทำได้อยากจะขอร้องจริงๆ " แม่อยากให้วาดตั้งใจเรียนครับ คือรู้ว่าเรียนเก่งเกรดไม่เคยตกแต่ก็อยากจะให้ตั้งใจเรียนเต็มที่ มีเวลาพักผ่อนเหมือนเด็กทั่วๆไป อีกอย่างแม่กับพ่ออยากจะส่งมันไปเรียนทันตกรรมเฉพาะทางที่เมืองนอกด้วย

“ เงียบเลย " พอพูดเรื่องนี้กันทีไรก็แบบนี้ครับ เวลามันดื้อวาดจะเงียบ

“ พูดแล้วเหนื่อย งั้นค่อยพูดแล้วกัน "

“ วาดอยากไปกินข้าวข้างนอกกับพี่อินพี่ตินแล้วก็พ่อกับแม่จังเลยครับ " หลุดยิ้มออกมาตอนที่มันพูดคำนั้น

“ เดี๋ยวเราไปกินข้าวด้วยกันทั้งครอบครัวเลยนะ "

“ สัญญาแล้วนะครับ "

“ อื้ม สัญญาครับ " บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของมันออกไปจากห้อง ผมกับแม่เดินมารอที่หน้าห้องผ่าตัด

[patwo]

สมัยเด็กๆผมเคยคิดว่าคงจะดีถ้าไม่มีป้านวลที่คอยกดวาดให้ต่ำอยู่แบบนั้น ผมคิดว่าถ้าตอนนั้นไม่มีป้านวลจริงๆ วาดก็คงเป็นเด็กชายวาดไว้ที่แสนสดใส เป็นน้องคนสุดท้องของครอบครัวผม ไม่ใช่คนที่เฉยชากับความเป็นครอบครัวแต่ลึกๆในใจก็เรียกร้องอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

“ อิน "  หันไปตามเสียงเรียกที่วิ่งเข้ามา  ไอ้โรมอยู่ในชุดอยู่บ้านต่างจากชุดทำงานที่เห็นกันประจำ ใส่แค่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดธรรมดา

“ โรม " ยืนขึ้นตอนที่เรียกชื่อมัน ขาที่เข้าใกล้มันก้มลงไหว้แม่ผม

“ สวัสดีครับ "

“ ครับ " แม่รับเสียงเบาๆ ท่านหันมาผม ก่อนจะหันไปแอบยิ้มทางอื่น

“ มึงมาได้ไงวะ " สมองเบลอๆของผมถามมันออกไป ไอ้โรมขมวดคิ้วก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดู

“ มึงรายงานกูเองนะ แล้วน้องมึงเป็นยังไงบ้าง "

“ พ่อกับพี่กูผ่าตัดให้อยู่ " เอื้อมมือมาจับไหล่ผมไว้ โรมดึงผมเข้าไปกอด

“ โอเคนะ กูเข้าใจอยู่ถ้าอลิซต้องผ่าตัดจะแค่เล็บขบกูก็คงห่วง "

“ ผ่าตัดเล็บขบนี่นะเหรอ " ขมวดคิ้วให้มัน ผมหลุดยิ้มกับเรื่องสมมุติของมัน " ไอ้บ้า เล็บขบที่ไหนที่ต้องผ่าตัด "

“ ยิ้มแล้วก็ดี " หยิกแก้มผมก่อนจะเลื่อนมาขยี้หัว มันนั่งลงตรงเก้าอี้ผมก็นั่งข้างๆมัน

“ แล้วอลิซละ "

“ หลับ กูรีบออกมาหามึงก่อน ให้ป้าแมวอยู่เป็นเพื่อนไปก่อน เดี๋ยวจะกลับไปรับ วันนี้กูสัญญาจะพาไปเที่ยว "

“ เที่ยว เที่ยวที่ไหน "

“ สวนสัตว์มั้ง "

“ อย่าลืมเอาผ้าปิดปากไปด้วยละ " เตือนมันแบบนั้น ไอ้โรมก็ขมวดคิ้ว

“ กูไม่ได้มาบอกมึงเฉยๆนะอิน แต่กูจะมาชวนมึงไปด้วยกัน  "

“ น้องกูไม่สบายอยู่นะเว้ย " พูดไปแบบนั้นแต่ฟันก็ขบกันแน่น ผมอยากยิ้มบางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองอายุสิบกว่าปีรู้สึกหัวใจเต้นแรงเหมือนตอนโดนจีบครั้งแรกยังไงอย่างงั้น ทั้งๆที่ใจก็ห่วงวาด ไม่ได้อยากจะไปไหนแต่ตอนนี้พอมันชวนก็รู้สึกอยากไปขึ้นไปแบบไม่ทราบสาเหตุ  “ ไปกันสามคนเหรอวะ "

“ อื้ม "

“ เหรอ " ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งอยากไป ตอนนี้ใจมันลอยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

“ รอดูอาการน้องก่อนแล้วกัน " พยักหน้าให้กัน ผมหันไปหาแม่ที่เหลือบตามามองเป็นระยะ ผมรู้ครับว่าเธอคงอยากจะรู้

“ แม่ครับ "

“ ว่าไง " ทำเสียงนิ่งๆ แต่ปากก็อมยิ้มไม่หยุด

“ นี่โรม โรมนี่แม่กู " ไอ้โรมยกมือไหว้ท่าน แม่ก็ยิ้มรับ " โรม เป็นเพื่อนอิน "

“ เหรอ " เหมือนไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ " แล้วโรมทำงานอะไรละจ้ะ มาเป็นเพื่อนอินได้ยังไง "

“ ผมทำงานเป็นหัวหน้าวิศวะครับ พาลูกสาวมาตรวจกับหมออินบ่อยๆเลยรู้จักกัน " แม่ลดยิ้มลงนิดหน่อยตอนที่มันแนะนำตัวแบบนั้น แต่ไอ้โรมก็ยังยิ้มกว้าง

“ แล้วลูกสาวเป็นอะไรละ "

“ โรคหอบ แล้วก็ภูมิแพ้ในเด็กครับ " ผมตอบ แม่ก็พยักหน้ารับก่อนจะหันไปทางห้องฉุกเฉินเหมือนเดิม  ไม่ใช่แค่แม่ที่สงสัยในตัวมันหรอกครับเพราะผมเองก็สงสัย โรมเป็นผู้ชายที่มีลูกแต่มันมาจีบผมที่เป็นผู้ชาย ถึงจะเหมือนกับไฟท์แต่ต่างกันตรงที่ว่า กับไฟท์ถ้าไม่ใช่ผมมันจะไม่ไปเอากับใครเหมือนเรามีอะไรกันเพราะเราอยาก แต่ไอ้โรมดูท่าทางของมันผมว่ามันคงไม่เป็นแบบนั้น ยิ่งผมไม่รู้เรื่องแม่แท้ๆอลิซ และยิ่งมันใกล้ชิดผมมากเท่าไหร่ ในใจลึกๆมันก็ยิ่งอยากจะรู้ ว่าเธอเป็นใคร

   ประตูเลื่อนของห้องฉุกเฉินถูกเลื่อนออกมา พ่อเดินออกมาก่อนจะยิ้ม พยักหน้าให้แม่ที่เดินเข้าไปหา " เรียบร้อยแล้วละ ตินเย็บแผลอยู่ "

“ ไม่ตื่นขึ้นมาตอนผ่าตัดใช่มั๊ยคุณ "

“ ไม่เลย แต่ดูท่าทางไม่นานคงตื่น  "

“ อย่างงั้นเหรอค่ะ ท่าทางจะเหนื่อยกว่าเครสใหญ่นะคุณ " แม่แซว พ่อก็พยักหน้ารับ

“ ผ่าตัดคนที่ตัวเองรัก ยากกว่าผ่าตัดคนอื่นเป็นสิบเท่า "  พ่อเว้นเสียงไปก่อนจะมามองไอ้โรมที่อยู่ข้างผม “ แล้วนั่น..”

“ แฟนอิน "

“ แม่!! “ ผมพูดโพร่งออกไป " แค่เพื่อนครับ แฟนอะไรกันเล่า "

“ หงุดหงิดใหญ่แล้ว ฮ่าๆ ไปรอกันที่ห้องพิเศษเลยเดี๋ยวเสร็จก็คงถูกเข็นกลับไปพักที่นู้น " พ่อเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่ผมกับโรมก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม แม่เดินไปที่ห้องพิเศษเพื่อรอวาดแล้ว

“ พ่อกับแม่มึงเก่งวะ รู้ด้วยว่าเราเป็นอะไรกัน "

“ เป็นเชี้ยอะไร ก็แค่เพื่อน "

“ เป็นเพื่อนก็ดีนะ เป็นเพื่อนกับมึงทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง "

“ ไอ้เชี่ยโรม "

“ แล้วเป็นยังไงบ้าง กับเพื่อนคนนั้นเมื่อวานจะถามแต่ลืม  " เสียงนิ่งๆของมันถามผม ทั้งๆที่มองออกไปด้านหน้า ไม่ได้สบตากันต่างคนต่างก็กุมมือของตัวเองไว้แน่น

“ ก็เหมือนเดิม "

“ เหมือนเดิมแล้วเหรอว่ะ "

“ ไม่เชิงแบบนั้นหรอก "

“ ยังไงกันแน่ " มันหันมามองผมพิงหลังตัวเองกับเบาะของเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน " ตกลงเหมือนเดิมกันแล้ว หรือยังไม่เหมือนเดิม "

“ แล้วถ้าเหมือนเดิม มึงจะทำอะไร "

“ ไปให้ไกลจากมึงมั้ง ก็เพราะถ้ามึงเหมือนเดิมกับเค้าแล้ว กูจีบไปยังไงก็ไม่ติด " น่าแปลกที่พอฟังคำนั้น หัวใจมันก็ชาวาบ ' ไปให้ไกลจากผม โรมจะไปให้ไกลจากผม และผมก็จะไม่ได้เห็นมันแล้ว อย่างงั้นเหรอ '

“ แต่ยังไงอลิซก็ต้องให้กูรักษาอยู่ดี มึงจะไปไกลจากกูสักแค่ไหนกัน "

“ หมอเด็กไม่ได้มีคนเดียวในประเทศไทยนี่หว่า "  เหลือบมองมันที่มองตรงไปข้างหน้า แผ่นหลังที่ก้มลงผมเห็นแนวสันหลังของมันนูนขึ้นมาจากเสื้อที่ใส่ ทำไมรู้สึกกลัวขึ้นมาตอนที่มันพูดคำนั้น เหมือนใจมันมีแต่คำพูดที่ว่า อย่าไปไหนนะมึง อย่าไปเด็ดขาดเลยนะ

“ มึงแม่งปัญญาอ่อนวะ เรื่องแค่นั้น ทำไมวะเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยรึไง "

“ เพื่อนกูมีเยอะแล้วอิน เพราะงั้นถ้าการที่กูเห็นมึงแล้วจะทำให้กูเจ็บปวด งั้นเราจะเจอกันไปทำไมวะ สู้ไม่เจอกันแล้วเราก็ค่อยๆลืมกันไปน่าจะดีกว่า "  ทำไมโหดร้ายกับความรู้สึกของกูขนาดนี้วะโรม ผมอยากจะพูดคำนี้ออกไปในตอนนั้น แต่ก็ทำได้แค่เงียบไว้ " อิน ..”

“ กูแม่ง รอให้ถึงวันที่กูจะไม่เห็นมึงไม่ไหวแล้ววะ แต่เพราะกูกับไฟท์ยังไม่เหมือนเดิม เพราะงั้น กูเลยต้องทนเห็นมึงไปอีกนานแน่ๆ " ลุกขึ้นยืนตอนที่รู้สึกว่าเสียงของผมมันเริ่มจะสั่น " น่าเบื่อจริงๆคนแบบมึงรู้มั๊ย บางทีกูเบื่อที่จะเห็นหน้ามึงสัดๆ "

“ อย่างงั้นเหรอ " ใบหน้านิ่งๆที่กูเบื่อ คำพูดกวนตีนแบบนั้นที่กูรำคาญ ท่าทางที่ทำเหมือนรู้ดีเรื่องกูทุกเรื่อง เสมอหน้าปลอบกูก่อนใคร แล้วการจีบควายๆที่ไม่มีคำหวานๆ

“ เออนะสิ เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้ หรือจะอีกหลายๆวันข้างหน้า ก็ต้องมาให้กูเห็นนะโรม เพราะกูอยากรู้สึกเบื่อขี้หน้ามึงแบบนี้ " ไปอีกนาน

“ ทำไมคำด่ามึง ถึงฟังแล้ว ชื่นใจขนาดนี้ " เดินมากอดคอผม เรากำลังเดินไปที่ห้องพิเศษของวาด

“ ทำไมกูเห็นแก่ตัวแบบนี้วะ "

“ จะด่าตัวเองทำไม แค่นี้ยังมีคนด่าไม่พออีกเหรอ เหลือตัวเองไว้ให้กำลังใจตัวเองบ้างเถอะ เพราะถ้าขนาดตัวเองยังด่าตัวเองแล้วจะมีใครมาให้กำลังใจมึงอีก  "

“ ครับผม ครับ " ตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเคาะประตูห้องพิเศษ คนป่วยที่ผมเป็นห่วงตื่นขึ้นมาจากยาสลบกำลังส่งยิ้มสดใสพูดคุยกับหมอสองคนที่เพิ่งผ่าตัดให้

“ อิน มาพอดีวาดเพิ่งฟื้น "

“ ยังมึนๆจากยาสลบอยู่เลย "  ตินว่ามันลูบหัววาดที่ยิ้มออกมา  " ยิ้มได้แล้วรึไงเรา เมื่อกี้ยังร้องงอแงอยู่เลย "

“ วาดร้องไห้ด้วยเหรอ " แม่ถามมันก็พยักหน้า

“ ตินบอกว่าจะบล๊อคหลังจะได้รู้ว่างานของพ่อกับพี่เป็นยังไง แค่นั้นละน้ำตาคลอใหญ่ โวยวายงอแงลั่นห้อง "

“ วาดไม่เจ็บเลยพ่อกับพี่ตินผ่าวาดเบามากเลย ไม่เจ็บสักนิด "

“ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเจ็บแล้วนะ " พ่อก้มลงหอมแก้มวาดมันก็ยิ้มกว้าง  " พ่อผ่าไม่เจ็บจริงๆเหรอ "

“ ไม่เจ็บเลยครับ "

“ งั้นเรียกพยาบาลมาเอาเลือดไปตรวจหน่อย " ผมบอกมันก็ขมวดคิ้ว

“ อื้ออ ไม่เอาพยาบาล วาดกลัวเจ็บ " ตอนที่มันเด็กๆเพราะเส้นเลือดมันหายาก เวลาเข้าโรงพยาบาลมันร้องไห้จ้าทุกครั้งเพราะพยาบาลจะชอบเจาะแล้วควานหาเส้นเลือดให้ ตั้งแต่นั้นมันก็กลัวการเจาะเลือดมาตลอด

“ นี่ วันนี้พี่อินพาแขกพิเศษมาเยี่ยมวาดด้วยนะ "  หันมามองหน้าผมก่อนจะมองทะลุไปด้านหลัง ไอ้โรมที่ยืนอยู่ แม่ยิ้มก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่หูวาด " แฟนพี่อิน "

“ แม่..”

“ ไม่แนะนำให้รู้จักกันหน่อยเหรอ "   ผมถอนหายใจออกมาตอนที่ทุกคนมองมาที่มัน ไอ้ตินทำหน้าเหี้ยที่สุดเพราะทั้งขมวดคิ้วและจ้องแบบจะฆ่าไอ้โรม คงคิดว่ามีดผ่าตัดกูอยู่ไหน

“ นี่โรม เพื่อนอิน ส่วนโรมนี่พ่อ แม่ แล้วก็ตินพี่ชายกู แล้วก็คนนี้นอนยิ้มกวนตีนกูอยู่บนเตียงไม่สมคนป่วย ชื่อวาดไว้ น้องชายกู "

“ สวัสดีครับ "

“ ทำงานอะไร " คำถามสั้นๆจากติน มันมองไอ้โรมจากหัวจรดเท้า

“ พี่ตินอย่าทำหน้าแบบนั้นครับ พี่โรมไม่กล้าตอบ "

“ เงียบไปเลย " โดนดุไปในที่สุดมันหันมามองโรมที่มองมันแล้วยิ้ม

“ เป็นหัวหน้าวิศวะกรครับ " ตอบแบบสั้นๆ ไอ้โรมเดินเข้ามาใกล้เตียงมันจับที่ปลายเตียง " หายไวๆนะครับน้องวาด "

“ ขอบคุณครับพี่โรม " ยกมือไหว้คนที่อวยพร ในแว๊บนึงที่วาดมองหน้าผมด้วยสายตาเศร้าๆของมัน ขมวดคิ้วสงสัยอยากจะถามแต่แม่ก็ขัดขึ้นมาก่อน

“ แม่ว่าอย่ากวนวาดเลย กลับไปทำงานได้แล้ว คุณก็กลับไปพักซะนะ ส่วนตินก็ไปทำงานต่อ แล้วอินกับโรมก็ไปเดทกันได้แล้ว แม่จะอยู่ดูวาดเองวันนี้แม่ไม่เข้าเวร "

“ ดีจังเลยครับ "

“ งั้นก็นอนได้แล้ว เดี๋ยวพอตื่นขึ้นมาจะได้กินข้าวไง " 

“ ครับ " ตอบรับแม่แค่นั้น ผมเดินเข้าไปหามันตอนที่พ่อกับตินออกไปจากห้อง รวมถึงไอ้โรมด้วย มองหน้ามันก่อนจะจับมือ  " พี่อิน "

“ ว่าไง มีอะไร "

“ ไม่ไปหาพี่ไฟท์เหรอ " คำถามที่ทำให้ผมนิ่ง มองหน้ามันในแววตาไม่มีอะไรนอกจากความเศร้า " พี่ไฟท์รอพี่อินให้ไปหาอยู่นะ "

“ เหรอ "

“ อื้ม " พยักหน้าแบบนั้น วาดยิ้มให้ผมมือที่จับผมแน่น ผมรู้ว่ามันคงอยากจะพูดมากกว่านี้แต่เพราะแม่ยังอยู่ใกล้ๆเลยพูดอะไรมากไม่ได้

“ นอนได้แล้วเดี๋ยวพี่กลับมาแล้วจะมาหา "  ลูบหัวมัน วาดก็หลับตาลง

“ เที่ยวให้สนุกนะครับ "

ทางเดินของผมมีสองทาง แยกที่ผมต้องเลือก ว่าจะขวา หรือ ซ้าย
ก็อยากไปทั้งสองทาง เลยไม่รู้ว่า จะไปทางไหนดี 

......................................................

หมอชินดนัย ชื่อเล่นหมอเซฟ ชื่อคุ้นๆนะ เด็กผู้ชายแทงพี่เทมไง คนที่มาจีบไฟ คนเดียวกัน
แต่หมอเซฟมาเป็นหมอได้ไงนั้น #เฉลยอยู่ในตอนพิเศษบีทีเอส แต่บอกได้สั้นๆว่า เซฟมันตรอมใจมา

ส่วนพี่โรม คิดว่าพี่โรมใจร้ายรึเปล่าที่พูดแบบนั้นกับหมอ พูดว่าถ้าไม่เลือกพี่โรม พี่โรมคงไปให้ไกลจากหมอ
หนมว่าถึงห่ามๆตามสไตส์พี่โรมไปหน่อย แต่ความจริงไม่ร้ายเท่าคำโกหกหรอก
เลยคิดว่าพี่โรมไม่ใจร้ายเลยนะ ก็เราเข้ามาจีบ ถ้าจีบแล้วไม่ติดเจอหน้ากันก็ทำให้เจ็บปวดเปล่าๆ
ห่างหายกันไปดีกว่า ระยะห่างจะได้ทำให้อีกคนทำใจได้มากขึ้น
คราวนี้ก็อยู่ที่หมออินจะเลือกเดินทางไหน เจอกันตอนหน้าจ้า

ฝากแท็ก ‪#choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ คร่าาา

[Eternal luv]

 

ชอบวาดในหมวดผู้ป่วยด้วยคน น้องขี้อ้อนมากกกก
ตอนนี้คุณแม่แซบมา "แฟนพี่อิน" อ๊ากกกกกก



ปล หมอเซฟจะจีบวาดไว้ของเรารึเปล่านะ

[veeveevivien]

เฮียโรมมมมมมมมมม ยิงคำถามตรงเป้าเป๊ะ เพื่อนมีเยอะแล้ว อยากมีเมียมากกว่า  ไม่รู้นะ ในส่วนของเรา เราคิดว่าเราเข้าใจเฮียโรมค่ะ ถ้าเจ็บที่ต้องเจอหน้ากัน ก็ไม่รู้จะมาเจอหน้ากันทำไม เราไม่ซาดิสพอที่จะชอบความเจ็บปวดค่ะ ถ้ารู้ว่ารักเท่าไหร่ก็ไม่ถึงใจเค้าก็ออกมาดีกว่า ชีวิตมีเรื่องให้ทำอีกเยอะ รัก เฮียโรมค่ะ 

ปล.วาดคะ เตรียมตัวปลอบใจพี่ไฟท์ด้วยนะคะ พี่เชียร์น้องวาดให้ปลอบใจพี่ไฟท์ค่ะ 

[B52]

รอลุ่นต่อไป

[PlenG]

เชียร์โรมอิน ขนาดนี้แล้วนะอิน เลือกได้แล้วมั้ง เวลาอยู่กับโรมไม่คิดถึงไฟท์แต่เวลาอยู่กับไฟท์คิดถึงโรม

สงสารน้องวาดอีกแล้วเจ็บแทนพี่ไฟท์ คู่อื่นเขาจะยังไงก็ช่างเขาเถอะนะ ลุ้นเซฟให้จีบวาด เชียร์คู่นี้ค่ะ เพราะเซฟก็น่าสงสารเหมือนกันโคจรมาเจอกันน่าจะโอเค

ตอนนี้ชอบครอบครัวหมออินสุดๆ น่ารักมาก คุณแม่คงสมใจแล้วอยากเจอแฟนอินมานานวันนี้มาเปิดตัวโดยบังเอิญ ฮาหมอตินหวงน้องมาก ระวังน้องขึ้นคาน ว่าแต่หมอตินนี่ชายแท้หรือเปล่า ฮ่าๆ น้องวาดเวลาอยู่กับครอบครัวแล้วดูเป็นเด็กน่ารักไปเลย  ยิ่งอ่านยิ่งเซ็งคุณป้าของน้องทำไมต้องพรากความสดใสในวัยเด็กของน้องด้วย TT^TT

[milkshake✰]

เพิ่งเริ่มอ่านเมื่อวาน วันนี้มีตอนใหม่มาพอดี
ความเห็นจากคนที่อ่านรวดเดียวนะคะ
เราเข้าใจว่าคนเขียนอยากให้มองเห็นความรักหลายๆ ด้าน ความรักแบบผู้ใหญ่ที่ต้องคิดนู่นนิดนี่หน่อย
กว่าจะเลือกว่าจะรักใครได้ อย่างหมออินนี่ดูไปดูมาอาจจะไม่ได้รักไฟท์มาแต่ต้นก็ได้ หรือไม่ก็เคยรักแต่ความรักนั้นกลายเป็นความเคยชินไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ไปแล้ว (มั้ง? เราก็เดาๆ เอา)
ส่วนคนที่ดูจะโดนใจเราที่สุดคือโรม มาแรงๆ ออกตัวแรงๆ ตลอด กลัวจะเป็นคนที่ทำให้หมออินเจ็บแบบแรงๆ ด้วยสิ
ยิ่งแม่ของน้องอลิซยังไม่เปิดตัว นี่เรายิ่งกลัวมันจะเป็นประเด็นนะเนี่ย ;_;
สรุปคือเชียร์เฮียโรมอีกเสียงค่ะ
และออกตัวว่าไม่เชียร์ไฟท์วาดอีกคน ยังกลั่นความคิดออกมาเป็นเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม
แต่เราไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยจริงๆ

[Fish129]

หมอเซฟ จะมีคู่ไหมนะภาคนี้
กลับมาภาคนี้ดูโตเลยนะเซฟ เป็นผู้ใหญ่เขียว   น่ารัก