ตอนที่ 41“ ทำไมกินแค่นั้น ไม่หิวเหรอวะ " ผมถามอินที่กินเข้าไปแค่ไม่กี่ชิ้นทั้งๆที่มันเองก็ค่อนข้างที่จะชอบพิซซ่าเอามากๆ อินส่ายหน้าก่อนจะหยิบน้ำข้างๆขึ้นมากิน
“ อยู่ๆก็อิ่มขึ้นมาว่ะ แต่วางไว้ก่อน เดี๋ยวอาจจะหิวขึ้นมาอีกก็ได้ "
“ แน่นอนมึงกระเพาะหลุมอากาศนี่ " ผมว่าก่อนจะหัวเราะ อีกคนก็ถาม
“ หมายความว่าไงวะ "
“ ก็ตอนเด็กๆจำได้มั้ย เวลาที่เรากินของอร่อยกันทีไรมึงจะชอบสั่งมาเยอะจนเรากินกันไม่หมด แล้วก็หิ้วกลับบ้านไปกินต่อทุกที "
“ แล้วจากนั้นมึงก็จะงอนกูทุกที เพราะกูแอบไปกินคนเดียวที่บ้าน มึงก็เลยใช้วิธีให้คนที่บ้านรับช้า จะได้นั่งกินขนมเรื่อยๆไปพร้อมๆกู "
“ คิดถึงตอนนั้นนะ ตอนเป็นเด็กๆ จำได้ว่าไอ้ไฟก็ยังชอบมึงเลย มันบอกแม่ตลอดว่าอยากจะแต่งงานกับมึงเพราะคิดว่ามึงเป็นเด็กผู้หญิง แต่แล้วความก็แตก "
“ ตอนที่ไฟดันเห็นกูใส่กางเกงว่ายน้ำเหมือนมึงแถมยังมีกระจู๋ด้วย ฮ่าๆ กูยังจำเสียงร้องไห้ของมันได้เลย " เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน อินส่ายหน้าก่อนจะหยิบพิซซ่าขึ้นมากินอีกชิ้น
“ ร้องไห้งอแงจนน่ารำคาญ "
“ แต่ตอนนั้นมึงก็เข้าไปปลอบมันไม่ใช่เหรอ กอดน้องแล้วก็ลูบหัว ตอนเด็กๆมึงกับไอ้ไฟน่ารักจะตาย เอาน้องมานั่งบนตักอะไรแบบนั้น "
“ นั่นมันก็เด็กๆรึเปล่าวะ " ผมถาม อีกคนก็ยิ้ม
“ กูชอบที่มันแทนตัวเองว่า น้องไฟ น่ารักน่าฟัดสุดๆ "
“ แล้วหันมาดูปัจจุบันของมันสิ " เราถอนหายใจออกมาพร้อมกับแบบไม่ต้องนัด ก่อนสายตาที่จ้องกันของเราจะทำให้ต้องหัวเราะออกมาแบบทันที " มีไอ้เทมที่เอาอยู่คนเดียวจริงๆ "
“ น้องเขยมึงดูเป็นคนดีนะกูว่า "
“ ดีเกินกว่าจะมาได้น้องกูเลยแหละ แต่ว่าเทมมันคงเห็นมุมน่ารักของไฟมั้ง มุมที่ไม่ว่าใครก็ไม่เคยได้เห็น"
“ แม้แต่มึงเหรอ " อินถาม
“ กูคิดว่าอย่างงั้นนะ คนเรามีบางมุมที่แสดงให้บางคนเห็นเท่านั้น มุมที่แสดงกับเพื่อน แสดงกับครอบครัว แล้วก็แสดงกับคนที่เรารัก คนเรามีหลายมุมเพื่อปรับตัวเข้าหาคนหลายๆแบบ "
“ พูดเหมือนเข้าใจชีวิตเลยนะมึง "
“ ก็นิดนึง " ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นเก็บจาน เปิดน้ำตรงอ่างตอนที่กำลังล้างอินก็เก็บจานตามมา " ไม่กินแล้วเหรอ แค่นั้นอิ่มแล้ว "
“ ก็บอกว่า ค่อยกินอีกไง ตอนนี้อิ่มแล้วเว้ย " ว่าแบบนั้นก่อนจะดึงแขนเสื้อของตัวเองขึ้น " กูช่วยล้าง "
“ ไม่กี่ใบกูล้างได้ ไม่ต้องช่วยก็ได้ "
“ อยากช่วย "
“ งั้นก็ล้างน้ำไป " ผมยื่นจานที่มีฟองสบู่ส่งให้มัน อินเปิดน้ำล้างฟองสบู่นั่นไปเรื่อยๆ " เป็นอะไรวะ ดูเหม่อๆ "
“ เปล่า ทำไมวะ "
“ ก็มึงดูเหม่อๆ " ผมล้างมือที่เต็มไปด้วยฟองออก เช็ดมือกับกางเกงที่ใส่ก่อนจะดึงมือขึ้นวัดไข้บนหน้าผากให้อีกคน " ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เป็นอะไร ไม่สบายใจเหรอ "
“ อื้ม ไม่สบายใจนิดหน่อยนะ "
“ เรื่องอะไร "
“ ที่กูกำลังทำ มันถูกแล้วเหรอวะ " อยู่ๆคำถามนั้นก็เอ่ยถามผม อินที่นิ่งไปผมรู้ว่าในใจของมันคงกำลังคิดมากกว่าใคร ยื่นมือไปกอดคอมันก่อนจะดึงเข้ามาใกล้
“ มึงทำไปแล้วอิน ในใจของมึง มึงแค่อยากทำใช่มั้ยละ งั้นมึงก็แค่ทำตามใจตัวเอง "
“ นั่นสินะ ทำไมอยู่ๆถึงคิดเสียใจในการกระทำของตัวเองขึ้นมาได้วะ ทั้งๆที่ตัวเองก็ตัดสินใจที่จะทำแบบนั้นไปตั้งแต่แรก ตัวกูในตอนนั้นก็ทำทุกอย่างด้วยความเด็ดขาดขนาดนั้นแท้ๆ แล้วดูตอนนี้สิ จะมากังวลแล้วก็ ลังเลทำไม " ผมเงียบอีกคนก็ถอนหายใจออกมา " เพราะกลัวไม่มีใครละมั้ง "
“ หื้ม ยังไง "
“ กูรู้ว่า ยังไงมึงก็ไม่เลือกกูหรอกไฟท์ แต่ที่มึงตอบตกลงที่จะทำแบบนี้ เพราะมึงขัดกูไม่ได้มากกว่า เตเองก็เหมือนกัน เค้าคงคิดว่าถ้าไม่ยอมทำตามกู กูก็คงไม่หยุด แม้กระทั้งโรมมันก็คงต้องคิดแบบนั้น พอมองย้อนกลับมามองตัวเองแล้ว กูคิดว่า กูนี่โคตรเหี้ยเลยวะ ไอ้โรมก็จะเอา มึงก็ไม่อยากจะให้ใคร "
“ มึงรักคนสองคนพร้อมกันเหรอ " ผมถาม " รักทั้งกู แล้วก็ทั้งไอ้โรมเหรอ "
“ กู ... ไม่รู้ "
“ งั้นกูขอถามหน่อย มึงจะรับได้มั้ย ถ้ากูจะบอกว่า กูรักเต แล้วก็รักมึง มึงจะรับได้มั้ย ถ้ากูบอกว่าเตว่ากูรักเตมาก แล้วก็หันมาบอกมึงว่า กูเองก็รักมึงมากเหมือนกัน มึงจะรับได้มั้ยวะ จะตั้งคำถามกับกูมั้ยว่า ไฟท์แล้วตกลงใครกันแน่ที่มึงรักที่สุด จะมานั่งเสียใจมั้ย ถ้าสิ่งที่กูกำลังทำกับมึง กูก็ทำกับอีกคนนึงเหมือนกัน "
“ รับไม่ได้ "
“ ไม่ว่าใครก็อยากเป็นคนรักของคนแค่คนเดียวทั้งนั้นแหละ มึงเอง แม้กระทั้งมึงเอง ก็ยังอยากให้กูแล้วก็ไอ้โรมรักมึงคนเดียวเลย ูพูดถูกมั้ย "
“ อื้ม "
“ แต่อิน กูไม่มีความสุขวะ สิ่งที่มึงต้องการคือการที่อยากให้กูอยู่เฉยๆ ไม่ต้องมีใคร อยู่เพื่อเป็นเบาะรองให้มึง เผื่อมึงเลิกกับไอ้โรมมึงจะได้หันมาหากูได้ ยังไงก็มีกูเป็นตัวสำรองอยู่ ชีวิตแบบนั้นกูไม่มีความสุขวะ ชีวิตแบบที่มึงอยากให้กูเป็น กูทำให้ไม่ได้วะ "
“ แต่กูไม่อยากให้มึงมีใครเลยไฟท์ ไม่อยาก กูไม่อยาก กูไม่อยาก!! “ อินตะโกนออกมาสุดเสียง มันทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ร่างบางของมันโยกไปตามแรงสะอื้นก่อนจะพิงเข้ากับตู้ข้างๆ
“ อิน "
“ ทำไมมึงต้องรักใครด้วยวะ ทำไมมึงต้องมีความสุขเวลาที่อยู่กับเค้า ทำไมมึงต้องยิ้มให้เค้า ทำไมมึงถึงไม่เหมือนเดิมวะ คนที่กูต้องคอยดูแล คนที่เห็นค่ากูแค่คนเดียวเท่านั้น คนที่มีกูคนเดียว คนที่ไม่ว่ากูจะทำอะไรมึงก็พร้อมที่จะโอเคทุกอย่าง กูจะรักไอ้โรมก็ได้ อยากจะมาหามึงกูก็มา ทำไมมึงถึงเป็นคนนั้นให้กูไม่ได้อีก มึงจะมีคนอื่นทำไม กูไม่อยากให้มึงมี กูไม่อยากมึงมีเลยไฟท์ กูไม่อยากให้มึงเห็นใครสำคัญกว่ากู กูอยากให้มึง มีแค่กูเท่านั้น แล้วกูก็จะทำอะไรกับก็ได้ จะมาหาก็ได้ จะไม่มาก็ได้ ก็แล้วไงอะ มึงผิดเองนี่ ที่ไม่ยอมเลือกกูแต่แรก มึงผิดเองที่ทำให้กูต้องเข้าไปยุ่งกับไอ้โรม ก็มันดีกับกูนี่ ใครไม่อยากได้คนดีบ้างวะ แล้วสุดท้ายเป็นไงวะ กูต้องทำร้ายโรม คนที่ดีกับกูมาตลอด เพื่อมึง เพียงเพราะอยากได้มึง "
“ มานี่มา " ผมสอดแขนเข้าไปใต้ร่างของอิน อุ้มมันขึ้นมาจากพื้นเข้าไปในห้องนอน อินที่นิ่งไปผมถอนหายใจออกมาตอนที่วางมันคงบนเตียง สมองของผมตอนนี้เหมือนหยุดความคิดทุกอย่างลงไปแล้ว หัวใจของผมมันบีบรัด เพิ่งรู้วันนี้ว่าสิ่งที่มันต้องการไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่การอยากอยู่ด้วยกัน แต่สิ่งที่มันต้องการ คือ ผมยังอยู่ข้างๆมัน แม้มันจะรักกับใครอยู่เป็นคนที่เฝ้ามองมัน เหมือนที่มันเคยเฝ้ามองผม
“ ไฟท์ "
“ เมื่อกี้ ได้พูดออกมาแล้วสบายใจขึ้นมั้ย " เช็ดน้ำตาที่อาบสองแก้มออกให้ อินเม้มปากของตัวเอง มันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น " ไม่ต้องคิดมากหรอก มึงจะอาบน้ำ หรือว่าจะนอนเลย "
“ อาบน้ำด้วยกันได้มั้ย " ผมช่างใจอยู่ครู่นึงตอนที่มันชวน ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงไป
“ เอาสิ จะแช่น้ำด้วยมั้ยกูจะไปเปิดน้ำในอ่างรอ "
“ อื้ม จะแช่น้ำ "
“ งั้นก็รอแปปนึง " เดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมเปิดน้ำลงไปในอ่างเทฟองสบู่ลงไปก่อนจะตีเบาๆ ฟองสบู่ที่ค่อยๆลอยขึ้นมาเต็มอ่าง ขาที่กำลังจะกลับหันหลังไปตามอีกคนแต่ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อพบว่า อินเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังแล้ว " อ้าวมึง ทำไมเดินมาเงียบๆวะ "
“ มึงมัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นอยู่มากกว่ามั้ง เลยไม่ได้ยินเสียงกู "
“ กูยังไม่ได้คิดเหี้ยอะไรเลย " พูดตามความจริง แต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้เชื่อเท่าไหร่ อินเริ่มปลดกางเกงลงก่อนจะย้ายมาเป็นเสื้อ กระดุมที่ละเม็ดถูกปลดจนร่างกายเปลือยเปล่า มันเดินผ่านผมไปล้างตัวตรงตู้อาบน้ำก่อนจะเดินลงอ่าง
“ แล้วมึงมัวยืนเหม่ออยู่ทำไมวะ "
“ เดี๋ยวก่อนจะสิวะ มึงจะรีบไปไหน " ผมบอก ก่อนจะปลดเสื้อผ้า อาบน้ำเรียบร้อยก่อนจะลงไปแช่ในอ่างตามมัน อินมองหน้าผม ผมเองก็มองหน้ามัน " มองหน้ากูทำไมวะ "
“ กอดกูหน่อยได้มั้ย " อินเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ มันที่คล้ายกับคนเมาอินเหมือนไม่มีสติในสิ่งที่ตัวเองทำเท่าไหร่ในความรู็สึกของผม มันกล้ามากเกินกว่าที่ผมจะคิดถึง
“ มึงเมารึเปล่าวะ แดกพิซซ่าแล้วเมาเหรอ "
“ เมาเหี้ยอะไร แอลกฮอล์ไม่เข้าปากสักหยด " มันยิ้มก่อนจะหยุดนิ่งอยู่กลางอ่าง " แต่กูแค่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สิ่งที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็พูดไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรอีกแล้ว อยากจะพูดเหี้ยอะไรก็คงไม่ร้ายแรงเท่าคำพูดนั้นอีกแล้วแหละมั้ง "
แขนของผมกางออกรับมันมาไว้ในอ้อมแขน พิงหลังเข้าไปอ่าง อินก็นั่งนิ่งมันไม่พูดอะไรกับผมสักคำ แค่นั่งก้มหน้านิ่งๆ " สมัยก่อนตอนเด็กๆ เราชอบอาบน้ำด้วยกันตลอดเลยนะว่ามั้ย เมื่อก่อนสมัยประถมเสาร์อาทิตย์ทีไร ต้องไปนอนมึงตลอด "
“ มึงเองก็ชอบมานอนบ้านกู " อินบอก " ก็เรามีกันและกัน อยู่สองคนมาตลอดนี่หว่า "
“ นั่นสินะ " จะพูดแบบนั้นมันก็ไม่ผิดเท่าไหร่ ผมกับอินก็เปรียบเหมือนคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาตลอด " ตอนนั้นทำไมเราไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยวะ "
“ เพราะคิดว่า มีแค่นี้ก็ดีแล้วมั้ง ตอนนั้นกูเองก็คิดว่า แค่มีมึงก็พอแล้ว ไม่ได้คิดอยากจะมีคนอื่น "
“ นั่นสินะ "
“ ตอนสมัยเรียนเป็นช่วงที่กูมีความสุขที่สุดเลย กูมีมึงเป็นเพื่อนที่โคตรจะไม่สนใจโลกภายนอก แล้วก็มีแฟน "
“ จำได้ว่ามึงสนใจกูมากกว่ามันอีก แล้วมันก็น้อยใจมึง ก็เลยเลิกกัน แต่ท่าทางมึงตอนนั้นไม่เห็นสนใจอะไรเลย "
“ ยังไงกูก็มีมึงอยู่จะสนใจอะไรวะ " อย่างงั้นสินะ ผมคิดในใจ มันคงอยากให้ผมกลัยไปเป็นเหมือนช่วงเวลาตอนนั้น " กูตอนนั้นไม่แคร์เลยว่าใครจะรู้สึกยังไง อยากคบก็แค่เข้ามาหา ถ้าโอเคก็คบกัน ถ้าไม่พอใจก็เลิก กูรู้แค่นี้แหละ ไมไ่ด้คิดจริงจังกับใครด้วย ก็ตอนนั้นเพราะมีมึงอยู่ ถึงไม่มีใครก็มีมึงไง เลยไม่เสียใจอะไร แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่แล้ววะ คราวนี้ถ้าโรมทิ้ง กูจะไม่เหลือใครแล้ว "
“ ความสัมพันธ์เรา มันจะหยุดลงทันที ถ้าใครอีกคน มีคนรักเหรอวะ " คำถามที่ผมอยากรู้ แค่อยากรู้ว่าทำไม อินถึงไม่อยากให้ผมมีใครนัก " ตอนที่มึงรักกับคนอื่น หรือแม้กระทั่งไอ้โรม สำหรับกูมึงก็ยังสำคัญนะอิน มึงยังเป็นเพื่อนกู เป็นเพื่อนคนสำคัญของกู เป้นคนที่ถ้ามึงมีปัญหากูก็พร้อมจะช่วยเหลือมึงตลอด ทำไมไม่คิดแบบนั้นวะ "
“ ไม่รู้สิ กูคงเห็นแก่ตัวมากไปมั้ง " มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจ " สำหรับกูมันยากที่จะเห็นมึงใส่ใจคนอื่นมากกว่ากู ตอนที่เห็นมึงยิ้มกับเค้า กูไม่ชอบใจเลย ถ้ากูมีปัญหาสิ่งที่กูต้องการคงเป็นแค่มึงที่สนใจแค่กู ไม่มีคนอื่น น่าสมเพชโน๊ะ ทั้งน่าเกลียด เห็นแก่ตัว แล้วก็เอาแต่ใจ ยิ่งกูยอมรับตัวเองมากเท่าไหร่ กูก็ยิ่งรู้สึกแบบนั้น กูสมเพชตัวเองวะ "
“ คนเรามีสิ่งที่เราต้องการ คนเราเห้นแก่ตัวเพื่อให้ได้มาทั้งนั้น แต่ที่คนเราต่างกัน คือบางคนไม่แสดงออก แล้วบางคนก็แสดงออกมา กูก็เห็นแก่ตัว ตอนที่กูเอามึงครั้งแรก กูแค่คิดว่า กับมึงก็ดียังไงก็สนิทใจมากกว่าจะไปเอากับคนอื่น ทั้งๆที่มึงเป็นเพื่อนสนิท แต่เพราะต้องการมากขนาดนั้นเลย ตัดสินใจเข้าข้างตัวเองออกไป "
“ ตอนนั้นกูเองก็คิดว่า ถ้าให้ไปอะไรๆของเราคงดีขึ้น เหมือนข้อผูกมัดสักอย่าง มันคงทำให้มึงไม่มีคนอื่นได้ มันคงทำให้มึงติดอยู่กับกู แต่กูก็ลืมไป คนเราควรมีอะไรมากกว่าเซ็กส์ เช่น ความรัก "
“ แต่เรากลับไม่มี "
“ เรามี.. เรารักตัวเองไง " รักตัวเองกับเห็นแก่ตัว แค่เส้นบางๆเท่านั้นสินะ ที่กั้นกันอยู่ " ไฟท์ "
“ หื้ม ? “ ยังไม่ทันจะถามออกไป ร่างบางที่นั่งอยู่ใกล้ผมในอ่างก็หันตัวกลับมากอดคอแล้วจูบผมไว้ อินดันลิ้นของตัวเองเข้ามาในโพรงปากความอุ่นที่เกี่ยวรัดลิ้นของผมที่กำลังนิ่งผมหยุดก่อนจะพูดชิดริมฝีปาก
“ ตอบรับหน่อยสิวะ "
ลิ้นทำตามคำสั่งของอีกคน มันตอบรับความรู้สึกเชิญชวนนั้น อินจูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร่างทั้งร่างของผมรู้สึกร้อนไปหมด ฟองสบู่ที่เราแช่ค่อยๆหายไปหมดแล้ว หลงเหลือเพียงแค่น้ำใสๆที่ เท้าของอินเผลอไปกดปุ่มระบายให้มันค่อยๆไหลลงไป ภาพเย้ายวนเกิดขึ้นตรงหน้าผม ร่างกายขาวสะอาดที่กำลังนั่งทับส่วนกลางที่กำลังตั้งชัน อินผละริมฝีปากออกจากปากผม มันไล้ลงต่ำไปลงไปบนคอ ก่อนจะดึงตัเองจากที่นั่งให้คุกเข่าอยู่ในอ่าง
“ ไฟท์ " ผมพูดพลางจูบไปบนร่างกายของผม
“ อิน มึง อย่า มึงมีไอ้โรมอยู่แล้วนะ "
“ แล้วมึงคิดเหรอว่า วันนี้ไอ้โรมมันจะปล่อยเตไป บางทีมันอาจจะทำอย่างที่กูกำลังทำกับมึงอยู่ก็ได้ " ทุกอย่างของผมนิ่ง อินจับส่วนกลางของผมถูเบาๆกับช่องทางหลังของมัน เสียงครางหวานๆลอยเข้าหูของผม " ไฟท์ อื้อออ ไฟท์ บางทีมันอาจจะกำลังทำแบบนี้กันอยู่ก็ได้ โรมกำลังจูบเต กำลังเอากันแบบที่เมื่อก่อนมันทำกัน มึงกับกูเอง ก็แค่ทำอย่างที่ทำกันเมื่อก่อน อื้ออ ไฟท์ "
“ อย่าทำแบบนี้ มันดูต่ำมากเลยอิน " ผมดึงมันออกจากตัว ถอนหายใจออกมาตอนที่หลบสายตาออกมาจากมัน
“ รังเกียจเหรอ "
“ เปล่า " ผมตอบ ตอนที่ยกมือขึ้นจับที่แก้ม ผมเองก็ยังยิ้ม " แต่เพื่อนกู เคยมีความคิดมากกว่านี้ เพื่อนกูไม่ใช่คนที่ให้ร่างกายใครง่ายๆ เพื่อนกูเป็นคนฉลาด อินที่กูรู้จักมีสติมากกว่า "
“ เป็นอย่างที่มึงบอก กุจะได้อะไรตอบแทนเหรอไฟท์ เป็นแบบนั้น กูได้มึงกลับมารึเปล่า " มันนิ่งตอนที่ถามผม แววตาที่หันมามองมันแดงกล่ำแล้วน้ำตาใสๆก็ไหลลงมาจากแววตาเจ้บปวดคู่นั้น " แล้วทำไมตลอดมากูเป็นแบบนั้น แล้วมึงเป็นอย่างที่กูต้องการไม่ได้ กูฉลาด มีความคิด กูทำแบบที่มึงชอบแบบที่มึงคิดว่า แล้วทำไม มึงถึงไม่เลือกกู "
“ มึงกำลังทำทุกอย่างแล้วนะ อิน "
“ ใช่ กูจะทำทุกอย่าง เพื่อรั้งมึงไว้ กูอยากจะทำทุกอย่าง ทำทุกอย่างเลย " มันค้วาผมเข้าไปจูบ จูบที่รุนแรงราวกับว่ามันกำลังไร้สติ
“ ตั้งสติหน่อยสิวะ !! " ผมตะคอกมันตอนที่ดึงมันออกมา มือก็รัดมันแขนมันแน่น " มึงตั้งสติหน่อยสิวะ มึงคิดดูสิ มีใครไม่รักมึงบ้าง อิน ไอ้โรมก็รักมึง ลูกสาวมันก็รักมึง ทุกอย่างในครอบครัวมึงกำลังไปได้สวย กูเองก็รักมึง มึงไม่ได้เสียเหี้ยอะไรไปเลยเว้ย มึงมีมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ แล้วมึงหันมามองดูกูสิ กูคบกับเต เรามีแค่ความเข้าใจ เป็นการที่คบกันที่บอกใครไม่ได้เพราะหน้าที่การงาน กูกับมันมีชีวิตที่แย่กว่ามึงด้วยซ้ำ แล้วมึงยังต้องการอะไรอีก มึงต้องการกูใช่มั้ย อยากได้กูใช่มั้ยอิน อยากให้กูเป็นเพื่อนที่มีความทุกข์ตลอดเวลา คอยมึงเข้ามาปลอบบ้างไม่ปลอบบ้าง ให้กูจมอยู่กับความตกต่ำของตัวเอง ให้กูเป็นแบบนั้น เป็นคนที่ถ้ามึงต้องการก็มาหาได้ มึงอยากให้กูเป็นแบบนั้นใช่มั้ย ถ้ามึงสบายใจที่เห็นเพื่อนของมึงตกต่ำแล้วเอาแต่เฝ้าคอยมึง ได้อิน .. อย่างง้้นก็ได้ กูจะเลิกกับเต แล้วมา ทำอย่างที่มึงต้องการ "
“ ไฟท์ "
“ เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง กูเห็นเพื่อนกูเป็นแบบนี้ไม่ได้ เพราะเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะกูไปรักกับเต งั้นได้ กูจะเลิกกับเต มึงจะได้สบายใจ มึงเองก็กลับไปหาไอ้โรมซะ ไปใช้ชีวิตอยู่กับมัน แล้วถ้าทะเลาะกัน มึงค่อยกลับมาหากู มาเอากับกู แล้วพอดีกัน มึงก็กลับไป อยากได้ใช่มั้ย ชีวิตแบบนั้น ชอบใช่มั้ย ถ้าชอบก็ได้ ถ้าชอบจะทำให้ อยากได้อะไรอีกมั้ย มีอะไรที่ต้องการอีก ชีวิตกูมั้ย หัวใจกู หรืออะไร ถ้าให้ได้ก็จะให้ แต่อย่าเป็นแบบนี้ ถ้ามึงต้องการ ทุกอย่างที่กูพูดมา กูจะให้ ถ้ามึงอยากให้ชีวิตกูเป็นแบบนั้น กูจะให้มึงเอง ตกลงมั้ย "
อินไม่ตอบผม มันเอาแต่ก้มหน้าตอนที่ผมพูดกับมัน ความเงียบเริ่มเข้าสู่บทสนทนาของเรา " มึงบอกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว มึงบอกว่าตัวเองรักตัวเองมากเกินไป มึงบอกว่ามึงละโภป แต่กูถามหน่อย มึงบอกว่าตัวเองเป็นแบบนั้น ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่มึงเคยคิดจริงๆรึเปล่า ว่ามึง เป็นอย่างงั้นจริงๆ ถ้าคิดจริงๆ ทำไมมึงถึงยังทำแบบนั้นวะ "
คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ ผมลุกขึ้นจากอ่างตอนที่พยุงมันขึ้นมาจากอ่าง คลุมผ้าขนหนูผืนใหญ่สีขาวให้ก่อนจะพามานั่งบนเตียง หยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมส่วนล่างของตัวเอง ก่อนจะหยิบอีกผืนที่เป็นผืนเล็กขึ้นมาเช็ดผมให้อีกคน " มึงกลับไปหาไอ้โรมซะอิน ส่วนกูจะเลิกกับเตให้ แล้วเรามาดูกันว่ามันจะทำให้มึงมีความสุขจริงๆรึเปล่า "
.........................................................
“ ป๊ะป๊า หนูตื่นแล้ว " เสียงใสๆที่ผมได้ยินในตอนเช้า เงยหน้าขึ้นจากเตาที่กำลังทำโจ๊กก่อนจะยิ้มให้เด็กน้อยผมยาวที่ยังคงทำหน้าสงสัยอยู่
“ อาเต อาเตนอนกับป๊าของหนูเมื่อคืนเหรอคะ " เธอถามผมก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ ผมที่ถอยหลังออกไปอัตโนมัติ แล้วอยู่ๆหัวใจมันก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ ครับ อลิซตื่นแล้วเหรอ ไม่งอแงเลย เก่งจังครับ " ยื่นมือสั่นๆไปลูบหัวเธอเบาๆ อีกคนก็เอียงหน้าสงสัย
“ แล้วอาอินของหนูไปไหนคะ "
“ อาอิน ทำงานนะครับ " ผมบอก เธอก็พยักหน้าก่อนยิ้ม รอยยิ้มที่ดูแวบแรกเหมือนกับใครคนนั้น ใครคนนึงที่เคยยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ดูดีจริงจัง แต่คำพูดนั้นมันช่างร้ายกาจ ' ออกไปจากที่นี่ซะ นายน่ะ กำลังทำร้ายครอบครัวของคนอื่นรู้มั้ย นายกำลังทำให้เด็กคนนึงที่เกิดมาไม่มีพ่อนะ '
“ อาเต หนูเจ็บ " มือที่เผลอจับไหล่ของอีกคนเสียแน่น ผมปล่อยลงทันทีก่อนจะยิ้ม
“ ขอโทษนะครับ อาเตขอโทษนะ อาเตเผลอคิดถึงอะไรบางอย่างนะ เจ็บมั้ยครับ ขอโทษนะ "
“ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เจ็บ " เธอบอกก่อนจะส่ายหน้า แต่อลิซก็เดินถอยออกไปอีกก้าว
“ เอ่อ หนูชอบกินโจ๊กมั้ย วันนี้อาทำโจ๊กด้วยนะ โจ๊กหมูนะ เดี๋ยวกินเป็นอาหารเช้ากันนะ วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนใช่มั้ย "
“ คร่า วันนี้หนูไม่ได้ไปโรงเรียน "
“ งั้นอลิซไปอาบน้ำก่อนนะ "
“ อื้ม " พยักหน้าจนผมยาวๆตกลงมาเกือบหมด ขาเล็กๆวิ่งเข้าไปในห้อง ผมเองก็ถอนหายใจออกมา พลางมือของตัวเองที่กำอีกคนแรงขนาดนั้น ก็อดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้ " ควบคุมสติหน่อยสิวะ แอล "
ผมกลับไปยืนคนโจ๊กในหม้ออยู่สักพัก เสียงประตูห้องที่เปิดออก ผมพบว่ามันเป็นโรมที่เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แขนของมันยื่นมากอดคอ ก่อนจะก้มลงดมในหม้อ
“ หอมว่ะ โคตรน่ากินเลย "
“ แน่นอน ก็กูทำนี่น่า "
“ หลงตัวเองไม่เปลี่ยนเลยน้า " โรมแซว ก่อนจะหันกลับไปข้างหลังอีกที ก่อนจะพบว่า อลิซกำลังยืนจ้องเราสองคนอยู่แล้ว " โอ๊ะ นางฟ้าของป๊า วันนี้อาบน้ำแต่งตัวแล้ว น่ารักจังเลยยยยย ใส่ชุดกระโปรงที่ป๊าซื้อให้จากฮ่องกงด้วย น่ารักที่สุดเลย "
“ ป๊าขาาาา " สองแขนยกขึ้นกอดพ่อตัวเอง ก่อนจะหอมแก้มไปเต็มฟอด ผมยิ้มกับการกระทำ ก่อนจะหันมาตักโจ๊กใส่ถ้วย ทำไมมันรู้สึกแย่ขนาดนี้วะ เหมือนตัวเองกำลังจะอ้วกออกมาเลย ตั้งแต่เห็นอลิซแล้ว รู้สึกกดดันจนเหมือนในใจของตัวเองมันอึดอัดไปหมด
“ เต เต "
“ หื้ม " ผมได้สติ ตอนที่โรมเอ่ยเรียกผมไว้ หันไปหามันที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“ ยังตักไม่เสร็จอีกเหรอ ช่วยตักมั้ย "
“ เสร็จละ ไม่ต้องช่วยหรอก " ผมบอก ก่อนตักโจ๊กสองถ้วยมาเสริฟ์ให้คู่พ่อลูกที่กำลังนั่งรอ
“ หอมน่ากินจังเลย " อลิซบอกผมก็ยิ้ม
“ เหรอ หอมเหรอ หอมเหมือนแก้มนางฟ้าของป๊ารึเปล่าน้า ไหนๆ มาหอมหน่อย " มันก้มลงหอมแก้มลูกสาวตัวเองอย่างแสนรัก เสียงหัวเราะมีความสุขนั่น ผมมองไปยังภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนใบหน้าของอลิซที่ผมเห็นจะเปลี่ยนกลายเป็น ใครอีกคนที่ผมเกลียด ผู้หญิงคนนั้นคนที่พรากทุกอย่างไปจากขีวิตผม เธอที่มาพร้อมกับเด็กคนนี้
' นายมันตัวน่ารังเกลียด นายไม่สมควรอยู่ที่นี่ ออกไปได้แล้ว ที่นี่เป็นที่ของฉัน ต่อไปนี้ ที่นี่จะไม่มีนายมาอยู่ในรกหูรกตาอีก เพราะว่าอะไรนะเหรอ เพราะว่า ฉันกำลังท้องไง แล้วนายคงรู้ตัวใช่มั้ยว่า นายจะต้องเป็นคนที่ต้องออกไปจากที่นี่ แอลจะปล่อยให้เด็กตาดำๆที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องไม่มีพ่อหรอกจริงมั้ย ถ้าแอลทำแบบนั้น แอลจะเป็นคนเลวมากเลยนะ การพรากลูกพรากครอบครัวของคนอื่นนะ ' แต่ว่าฉันเป็นคนที่มาก่อน ' แล้วไงละ ตอนนี้แันท้องกับโรมแล้ว นายมีสิทธิเลือกด้วยเหรอ มาก่อนมาหลังก็เท่านั้นแหละ ยังไงซะ ก็ต้องไปอยู่ดี '
เคร้ง! ถาดไม้ในมือตกลงบนพื้นทันที ผมที่ได้สติหายใจแรงๆออกมา ตอนที่จ้องภาพตรงหน้าใหม่อีกครั้งก็พบว่า มันเป็นแค่อลิซไม่ใช่เธอคนนั้นอีกแล้ว
“ เต " โรมเรียกผม ตอนที่เดินเข้ามาใกล้ ผมก็ถอยหลังหนี
“ อย่าเข้ามา " ผมบอก " อย่าเข้ามา "
“ เต มึงเป็นอะไรอะ ใจเย็นๆนะ "
“ ไม่ได้เป็นอะไร " ผมถอดผ้ากันเปื้อนที่ตัวเองสวมลงทิ้งตรงนั้นก่อนจะคว้าเอาของส่วนตัวแล้ววิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที ผมปิดประตูห้องเสียงดังตอนที่วิ่งออกไปสุดฝีเท้าผมกดลิฟท์ด้วยความแรง ซ้ำย้ำๆอยู่แบบนั้นจนกว่ามันจะเปิด ขาที่ก้าวออกไป ผมทรุดลงนั่งทันทีตอนที่ผระตูลิฟท์ปิดลง
สองแขนที่กอดตัวเองไว้ ฝ่ามือยื่นมาปิดหน้าตัวเอง ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เท่าที่ความรู้สึกอัดอั้นในใจจะสามารถพอระบายออกไปได้ น้ำตามากมายไหลออกมารดฝ่ามือทั้งคู่ ลำตัวเอียงเอนไปมาเพราะแรงสะอื้น " ฮือออ ฮือๆๆ " ทำไม่ได้จริงๆ ให้กลับไปใช้ชีวิตแบบนั้น ทำไมไ่ด้แล้วจริงๆ
“ คุณครับ คุณครับ คุณเป็นอะไร คุณครับ " เสียงผู้ชายที่ร้องเรียกผม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมตอบอะไรเค้าออกไปได้
ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่ผมรู้ มันเหมือนหลายปีก่อน มันเหมือนภาพเดิมๆที่ย้อนมาทำให้ผมเจ็บปวด ย้อนมาทำให้ผมรู้ว่า แผลในใจนี้ ไม่ว่าจะรักษายังไง มันก็ไม่มีวันหาย เป็นแผลในใจที่ไม่มีทางรักษาและไม่มีวัน หายไป
........................................................
ส่วนตัวชอบตอนนี้จัง รู้สึกพีค
#จริงๆพีคทุกตอน เขียนไปจะตายให้ได้ เครียดเหลือเกิน
สงสารทุกคนในเรื่องนั่นแหละ มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัด ไม่ได้เศร้ามากแต่อึดอัดมากๆ
หรือที่เรียกว่า หน่วง นั่นเอง แต่ก็ใกล้จบแล้วค่า ใจเย็นๆนะ ( พูดแบบนี้มาหลายตอนละน่ะแกรนะ )
ใกล้ไง ไม่ได้หมายความว่า ตอนหน้านี่ แค่ ใกล้
ก่อนจากกันไปวันนี้ หนมขอความร่วมมือจากคนอ่าน ขอสำรวจแบบสอบถามต่อไปนี้ให้หน่อยนะคะ
เป็นแบบสอบถามเกี่ยวกับ การตีพิมพ์หนังสือเรื่องนี้ รักที่ต้องเลือกนั่นเอง #เป็นแค่แบบสอบถามนะคะ
แต่ช่วยตอบแบบจริงจังด้วยนะคะ
https://docs.google.com/forms/d/1VqTJoG6zUY05mjVzxqYN_bxr3BUoE2Q4kEhNR8dvnas/viewformและสุดท้ายจริงจังคือ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ หรือจะไปเม้นท์ในเฟสก็ได้ค่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ
หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44 (อ่าน 355703 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก