หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[naamsomm]

คิดถึงคู่นี้
เชฟวาด
แต่มาดราม่าแบบนี้ไม่มีเลย
วาดอย่าไปนะ
สงสารเชฟ

[Biwty...]

 

[zazoi]

กรี๊ดดดด  รอคู่นี้อยู่เลย ว่าแต่เปิดตอนมาก็ให้เซฟต้องเสียใจอีกแล้วอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ


ปล. อยากอ่านตอนเค้าได้กันครั้งแรกด้วยอ่ะค่ะ อิอิ

[beer9999]

อ่านถึงตอนที่19แล้ว แต่พอมาเจอนัทพูดแบบนี้แล้วไฟท์เจอเเฟนเก่าโรม โอ้ยยยย คนอ่านอยากตายคะ ปวดหัวมากกกกกก สาธุขอให้โรมคู่อินทีเถอะ

[lalalai]

อ่านจบแล้ว...
ถามว่าหน่วงมั๊ย...ขอบอกเลยว่ามากกกกกกก ก ไก่ ล้านตัวก็ไม่พอ
ความรู้สึกที่มีตั้งแต่เริ่มอ่านจนอ่านจบคือ... เกลียดอิน ลองอ่านตอนพิเศษเผื่อว่าจะเกลียดน้อยลง ก็ไม่ได้เกลียดน้อยลง
อินเห็นแก่ตัว ไฟท์ก็เห็นแก่ตัว
แต่อินมันแอดวานซ์กว่าไปสองสามสเต็ป ไฟท์มันรู้ตัวว่ามันเห็นแก่ตัว มันก็ไม่อยากทำร้ายอิน เลยไม่คบ ก็เป็นแบบนี้กันต่อไปก็ได้ ถ้าอินไม่แฮปปี้กับสิ่งที่เป็น อินจะไปก็ได้ อินจะไปคบคนอื่นก็ได้ ไฟท์มันโอเค ตอนที่อินคบอยู่กับโรม ไฟท์มันก็เสียใจนะ แต่มันก็ยอมรับที่อินไปรักคนอื่นเพราะมันให้ความสุขในแบบที่อินต้องการไม่ได้ ถ้าคนอื่นทำให้อินได้ ไฟท์มันโอเค โดยที่มันก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เห็นเพื่อนมีความสุขไฟท์มันก็ยินดี ถึงตัวมันเองจะทุกข์ก็ตาม มันก็เป็นนคนแฟร์ๆดีนะไฟท์อ่ะ ถึงจะเห็นแก่ตัวแต่ก็เห็นแก่ตัวอย่างมีลิมิต ซึ่งมันต่างกับอินนะ อินคือคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ ทำทุกอย่างเพื่อความพอใจของตัวเองโดยไม่สนใจว่าใครจะต้องมาเจ็บปวดกับความต้องการของตัวเอง ไม่ชอบตั้งแต่กันวาดอออกจากไฟท์ละ คือตัวเองมีความสุขได้แต่ไฟท์มีไม่ได้เหรอ ดีนะวาดมันเป็นเด็กที่ขาดมาตลอดชีวิต ถ้าจะไม่ได้สมหวังกับไฟท์อีกซักเรื่องในชีวิตมันคงไม่ตาย วาดเลยโชคดีที่หลุดจากวงจรอุบาทว์ของอินกับไฟท์ แล้วก็เพิ่มเลเวลจากที่ไม่ชอบมาถึงเกลียด คือตอนแยกเตจากไฟท์ อหหหหหหห คือ....ก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่เค้าเลี้ยงมายังไง ตามใจมาตลอดหรือยังไง ทำไมถึงแพ้ไม่ได้ ยอมไม่ได้ อยากเอาชนะให้ได้ อยากได้ไฟท์ขนาดนั้น ถึงขนาดที่ว่าทุกคนก็ด่าก็พูดให้มันรู้สึก แต่ก็ไม่เห็นมันจะรู้สึก บอกแค่ว่าไม่มีใครเข้าใจว่ามันเสียใจแค่ไหน ก็เหมือนที่ไฟท์ถามมันนั่นแหละว่า "มึงเสียใจคนเดียวเหรอ" คนอื่นเค้าก็เสียใจป่ะวะ แม่งเห็นแก่ตัวจนเกินเยียวยา รู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวแต่ก็ไม่เคยแก้ไขอ่ะ ไฟท์ก็ด่ามันไปเยอะนะ แต่คงมึนอ่ะ จริงๆอยากให้โรมทิ้งมันไปด้วยซ้ำ ให้มันรู้ตัวว่ารักใครแต่โรมก็ไม่อยู่กับมันแล้ว ไม่ใช่ให้มันทิ้งโรมไปแล้วโรมก็รักมันอยู่แบบนี้ ไม่เคยมีความยุติธรรมสำหรับความรักจริงๆนั่นแหละ เป็นคนดีก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะเลือก มันมีแต่นักกับไม่รัก สงสารโรมที่มารักคนอย่างมัน สงสารไฟท์ที่อุตส่าห์ไม่ทำร้ายมัน แต่โดนอินมันกระทำซะเป๋ไม่เหลือดี ไม่ได้แปลกใจหรือตกใจที่ไฟท์เลือกเต ถึงอินจะดีจะรัก จะเอากันมานาน แต่มันรักกันไม่ได้มันก็คือไม่ได้ พอเห็นอินมีใครใหม่แล้ว มันก็ไม่ผิดป่าวว๊าาา มี่มันก็จะมีใครบ้าง มี่พอดีกับมัน ที่เข้าใจมันอย่างเตอ่ะ พอเจอแล้วก็เจออินสำแดงเดชไง ชอบไฟท์เต เพราะมันพอดี มันลงตัว คือเสียใจมาทั้งคู่ ไม่ต้องเรียกร้องอะไรต่อกันมากมาย แต่มีกันก็พอ อินมันควรจะยอมรับความจริงแค่ปล่อยวาง แล้วอยู่กับความสุขที่โรมพร้อมจะมอบให้เกินร้อย แต่ก็ไม่ยอม จะยื้อ จะเอา ที่ไม่เหลือใครแบบนี้ ( จริงๆอยากให้ไม่เหลือใครเพราะไม่มีใครเอามันมากกว่าที่มันไม่เอาเค้านะ ) ก็เพราะทำตัวเองทั้งนั้นนะ ไม่สงสารอ่ะที่เป็นแบบนี้ มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ที่อย่างน้อยโรมก็ยังรักมันแบบไม่ลืมหูลืมตาพร้อมให้มันกลับไปหาเสมอ โด่วววววว โชคดีมากเหอะค่ะอินที่นิสัยเลวแบบนี้แต่ยังมีโรมอ่ะ สงสารเตที่กรูก็อยู่ของกรูดีดี๊ ดันมาเจอเพื่อนรักเพื่อนแล้วเดือดร้อนมาถึงกรู เฮ้อ ขอตอนพิเศษไฟท์เตลงเล้าด้วยเถิดค่ะ ได้โปรดดดดดดดดดดด ให้รู้ว่าเค้าได้รักกันหรือไม่ ให้ไปตามในเล่ม คือเราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะได้รักกันรึเปล่า แล้วเราก็เกลียดอินเกินกว่าที่จะตามติดชีวิตของเค้าต่อไปเค้าจะไปรักกับโรมท่าไหนเราปล่อยแล้ว แต่ไฟท์กับเตเนี่ยจะรักกันมั๊ย ทำตอนพิเศษแยกมั๊ย เราจะซื้อ 555555 เราชอบคู่นี้มากเลย ออกไม่เยอะแต่ขโมยซีนอ่ะ ถ้าเปิดเป็นเรื่องใหม่ก็จะตามไปอ่าน จริงจริ๊งงงง
คือต้องขอโทษด้วยนะคะที่ด่าแต่อินล้วนๆเลยอ่ะ คงเพราะคนเขียนเขียนดีมากอินเข้าไปถึงกระดูกดำเลยเชียวค่ะ สุดท้ายทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองกันทั้งนั้น ล้วนได้รับผลที่ตัวเองกระทำไว้กันถ้วนหน้า ไม่มีใครชัดเจนกันซักคน เลือกอะไรไม่ได้เต็มปากเต็มคำกันซักคนพอโดนอะไรซัดเข้าหน่อยก็แตกกันไปคนละทิศคนละทาง ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวสนุกๆให้เราได้อ่านกันนะคะ เป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานต่อไปค่ะ 
ปล. ขอไฟท์เตลงเล้าด้วยเถอะนะคะ please please please (ยัง ยังไม่เลิก 5555555)

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 6

   เช้าที่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม แม้จะแสดงสีหน้าท่าทางปกติแต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ในใจของผมรู้ วาดเองก็คงรู้ ตอนเช้าที่ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้ผมก็มีแค่รอยยิ้มและการถามไถ่ปกติ แต่เรากลับไม่พูดเรื่องที่เราคิด ไม่พูดในสิ่งที่เรากังวล อาจเพราะรู้ว่าอีกคนจะไม่สบายใจ ทั้งวาดทั้งผมคงคิดแบบนั้น

“ หมอเซฟ หมอเซฟ " เสียงที่เรียกผมอยู่นาน เงยหน้าขึ้นตอนที่รู้ว่าใครเรียกผมก็ก้มหน้าก่อนจะยิ้มให้

“ ครับ หมอติน "

“ เหม่ออะไร "

“ เปล่าครับ " ผมปฎิเสธอีกคนก็ยิ้ม

“ ไม่จริงซะแล้วมั้ง "  หมอตินที่หยิบแฟ้มคนไข้ผมที่เผลอถอนหายใจออกมาดูเหมือนจะทำให้อีกคนรู้ไปหมดว่ากำลังคิดอะไร " เครียด เรื่องวาดจะไปเรียนต่อเหรอ "

“ รู้กันหมดแล้วสินะครับ "

“ วาดเองก็วางแผนไว้นานแล้ว ว่าจะเรียนต่อเฉพาะทางเรื่องทันตกรรมเด็ก ตอนแรกจะเรียนที่ไทย แต่พ่อก็ออกความเห็นว่าไปเรียนเมืองนอกน่าจะดีกว่า จะได้เพิ่มความรู้ใหม่ๆ " ผมยิ้มตอนที่หมอตินบอกแบบนั้น ก็รู้อยู่แล้วว่ามันดี มันดีต่ออนาคต มันดีต่อวาด แต่มันไม่ดีต่อผม " หมอคงไม่คิดจะไม่เห็นด้วยหรอกนะ มันดีต่อวาดหมอเองก็น่าจะรู้ดี "

“ ครับ ผมทราบ "  มันเป็นเรื่องของทางครอบครัว ผมเป็นแค่แฟน ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่สามารถที่จะแสดงความเห็นแก่ตัวแบบแฟนกันสามารถทำได้อยู่แล้ว ' ไม่อยากให้วาดไปครับ ผมไม่อยากห่างเค้า ' ความคิดเห็นที่คิดได้แค่ในใจ แสดงออกไปให้วาดเห็นได้คนเดียวแบบนั้น น่าอึดอัดชะมัดที่ต้องมาพูดอยู่ตรงนี้  " ขอตัวไปตรวจคนไข้ก่อนนะครับ "

   ตัดสินใจเดินออกมาจากการสนทนานั้น ผมที่เดินตรวจคนไข้ในห้องไอซียู มองดูผู้ป่วยที่มีอาการหนักที่ญาติบางท่านก็รออยู่ข้างนอกนั่น เพื่อรอให้เค้าได้ออกไปจากห้องนี้เสียที คนป่วยของผมคนนึง เธอเป็นผู้หญิงสวยที่มีคนรักอยู่แล้วแต่เพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนทำให้เธอกระเด็นออกนอกรถอาการบาดเจ็บสาหัส อาการตอนนี้ก็ยังคงทรงตัว

   สำหรับผม ความตายอยู่ใกล้เกินกว่าจะคิดว่ามันคือเรื่องเล็กๆ เวลาทุกช่วงวินาที มีค่าเสมอ และผมไม่อยากเสียไปสักนิด เพราะเราจะไม่รู้เลยว่า เวลานั้นจะหมดลงเมื่อไหร่ บางครั้งมันก็มาแบบไม่ให้เรารู้ตัว รวดเร็วเกินกว่าจะตั้งรับ ได้ไหว

' เรากำลังจะแต่งงาน ช่วยเธอด้วยนะครับหมอ ' นั่นคือคำว่าผู้ชายหน้าห้องที่กำลังรอเธออยู่พูดกับผม แต่หมอไม่ใช่เทวดา แม้จะทำทุกอย่างแล้วถ้าไม่รอดก็คือไม่รอด อาจจะฟังดูใจร้าย แต่นั่นก็เรื่องจริง

“ หมอคะ "

“ ครับ " หันไปหาพยายามที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอยิ้มก่อนจะถาม

“ วันนี้หมอเหม่อๆนะ คิดถึงหมอวาดเหรอ "

“ ครับ กำลังคิดถึงหมอวาด " ผมตอบเธอก็ยิ้มกว้าง

“ หื้มมมม น่าอิจฉาจริงๆเลย ยังมายิ้มหล่ออีก คนโสดตาร้อนเป็นไฟแล้วนะคะ "  เธอพูด " แล้ววันนี้หมอวาดไม่เข้าเวรเหรอ "

“ ไม่ครับ "

“ ได้ข่าวว่าหมอวาดจะไปเรียนต่อเฉพาะทางเหรอคะ หมอ "

“ ข่าวไวจังนะครับ " ผมแซว

“ แอบได้ยินหมอคุยกับหมอตินนะคะ "

“ ก็คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นแหละครับ " ผมตอบก่อนจะยิ้ม ขาที่เดินเลี่ยงไปตรวจคนไข้เตียงอื่นผมถอนหายใจออกมา แน่นอนว่าต้องตอบคำถามนี้อีกหลายรอบแน่ๆ คำถามที่ทำให้รู้สึกแย่เข้าไปอีก

   ช่วงเวลาเลิกงานที่เกินเวลาไปเกือบสามขั่วโมงเพราะต้องเข้าผ่าตัด ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คตอนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน ผมพบว่ามีสายโทรศัพท์จากวาดโทรเข้ามาหลายสาย ข้อความก็ด้วย

' วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจะทำให้กินนะ '
' วันนี้วาดไม่เข้าเวรที่คลีนิค หมอจะกินอะไรมั้ย '
' ผ่าตัดอยู่เหรอ '
' หมอ รีบกลับบ้านนะ วาดรออยู่นะ '

   ผมสะดุดกับข้อความสุดท้ายที่อีกคนส่งมา ก่อนจะกดโทรออกหาอีกคน เสียงรอสายที่ดังอยู่นานกว่าอีกคนจะกดรับ " หมอ เพิ่งเลิกงานเหรอ "

“ อื้ม มีอะไรครับ วันนี้ไม่เข้าเวรเหรอ "

“ ไม่อยากเข้าน่ะ เลยขอลาไป หมออยู่ไหนแล้ว "

“ กำลังกลับบ้าน "

“ งั้นก็ขับกลับมาดีๆนะ ไม่ต้องรีบ "

“ ครับผม " ผมตอบรับอีกคนก่อนจะวางสาย แอบยิ้มกับความห่วงใยเล็กๆนั่นก่อนจะขับรถกลับบ้าน  คอนโดสูงที่ผมขับมาถึง เคาะประตูห้องที่รอไม่นานก็ถูกเปิดออก

“ กลับมาเร็วจัง หมอ ขับเท่าไหร่เนี้ย "

“ 180 “ ผมตอบ

“ จริงเหรอ "

“ ถนนกรุงเทพคงขับได้หรอก 180 นี่พูดอะไรเชื่อไปหมดเลยใช่มั้ย " ผมดึงตัวเองเข้าไปกอดอีกคน วาดก็กอดกลับ " ทำไมวันนี้ไม่ไปทำงาน "

“ ไม่อยากทำ "

“ กลายเป็นคนนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ " ผมแซว วาดก็หัวเราะ อาจเพราะอีกคนขยันมาตลอดวาดไม่เคยหนีงาน ไม่เคยลา ขยันซะจนบางทีผมก็อยากจะให้อีกคนขี้เกียจบ้าง

“ ก็มันเบื่ออะหมอ ไม่อยากไป อยากอยู่เฉยๆ "

“ ลาออกจากการเป็นหมอฟันแล้วมาเป็นแม่ไอ้ทีสเฉยๆที่บ้านมั้ยละ ไม่ต้องไปเมืองนอกด้วยนะ " ยื่นข้อเสนอให้อีกคนไปวาดก็หัวเราะ

“ ต้องเหงาแน่เลยเพราะหมอไม่ค่อยว่าง "

“ อยู่กับทีสไง จะเหงาได้ไง "

“ หมอ วันนี้วาดทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าที่หมอชอบไว้ด้วยละ กินเลยมั้ย " วาดเปลี่ยนเรื่อง ผมก็พยักหน้า ปลดเนคไทลงก่อนจะดึงเสื้อออก นั่งลงตรงเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร กลิ่นหอมอ่อนๆของสปาเก็ตตี้จานโปรดก็วางลงตรงหน้า สองจาน

“ หน้าตาน่ากินเหมือนคนทำเลย "

“ อร่อยมากด้วยแหละ บอกเลย " วาดก่อนจะยิ้มกว้าง เรากินสตาเก็ตตี้ที่อยู่ตรงหน้า วาดเป็นคนทำอาหารอร่อยไม่ว่าอะไรที่ผมชอบอีกคนก็ทำได้อร่อยเสมอ  เราก้มหน้ากินกันเงียบๆวาดก็ยื่นมือมาจับมือผมที่ตั้งไว้นิ่งๆบนโต๊ะ

“ อ้อนจังนะ วันนี้น่ะ "  ยกมือขึ้นบีบจมูกอีกคนวาดก็ย่นจมูกใส่ " วาด "

“ หื้ม "

“ พ่อบอกรึยังว่าจะไปเรียนที่ไหน "

“ อเมริกา "

“ ไปก็ดีแล้ว " ผมบอกอีกคนที่ก็เงยหน้าขึ้นมา " จะได้มีประสบการณ์เยอะๆ ได้ทั้งภาษา แล้วก็ความรู้ ได้เพื่อนใหม่ แต่ห้ามได้แฟนใหม่กลับมานะ "

“ ไม่ได้หรอกน่า แต่หมอ โอเคแล้วเหรอ "

“ ทำไมจะไม่โอเคละ " เว้นเสียงตอนที่ผมวาดแบบนั้น ผมก็ทำเป็นหัวเราะออกมาให้อีกคนสบายใจ " ก็ใช่ ที่ตอนแรกเงียบไป คงเพราะตกใจเฉยๆน่ะ แต่ตอนนี้มันก็โอเคแล้ว พอมาคิดว่า วาดจะได้ประสบการณ์มากมาย ก็คิดว่าคุ้มอยู่นะ อยากเรียนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ "

“ ก็อยากเรียนแหละหมอ แต่ไม่คิดว่าพ่อจะให้ไปเมืองนอกจริงๆ " อีกคนตอบก่อนจะถอนหายใจออกมา " ผมน่ะ อยากเรียนแค่ในประเทศนี่น่า ไม่ได้อยากไปเมืองนอกสักหน่อย "

“ แปลกคน "  หัวเราะออกมา วาดก็ถาม

“ แปลกยังไงล่ะ"

“ ก็มีแต่คนอยากเมืองนอก มีแต่คนนี้ละมั้ง ที่ไม่อยากไปน่ะ "

“ ก็คนนี้มีแฟนแล้วนิ คนนี้ก็เลยไม่อยากจากแฟนไปไหน " นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเองผมเผลอยิ้มออกมา วาดก็ก้มหน้าลงกินอาหารในจานต่อ ผมยอมรับว่าตัวเองเก่งแต่ปากและพูดออกไปแบบนั้นให้อีกคนสบายใจ ถ้าเรายังอยู่ในอารมณ์นี้ คนที่ไม่สบายใจที่สุดก็ดูเหมือนจะวาด

“ ไปนั่นแหละดีแล้ว ก็แค่อเมริกา เดี๋ยวว่างเมื่อไหร่จะบินไปหาบ่อยๆ "

“ หาเวลาโทรศัพท์หากันให้ได้บ่อยๆก่อนเถอะครับ ค่อยมาพูด "  คำพูดตอบกลับที่มาพร้อมกับการยู่หน้าใส่ผม ส่ายหน้ากับความน่ารักนั่นก่อนจะบ่นออกไปตามประสา

“ ร้ายนักนะ "

“ กินเถอะครับ มัวแต่พูดมากของในจานเย็นหมดแล้วมั้ง "

“ ครับผม  " ก้มหน้าลงกินอาหารในจานต่อจนหมด วาดเป็นคนทำความสะอาดจานและของทั้งหมดอีกครั้ง ส่วนผมก็ขอตัวออกมาอาบน้ำพร้อมกับหยิบเบียร์เข้าไปกินสองกระป๋อง

   เดินเข้าไปในห้องนอน ผมเปิดม่านตรงมุมประตูกระจกที่ริมระเบียงก่อนจะเดินไปออกนั่งบนเก้าอี้ยาว วางเบียร์สองกระป๋องลงข้าวตัว ไม่ลืมหันไปเช็คว่าประตูและผ้าม่านได้ปิดลงสนิทแล้ว เพราะวาดไม่ชอบกลิ่นบุหรี่

“ ขอสูบสักตัวสองตัวเถอะนะ " ผมบอกกับตัวเองตอนที่เปิดกล่องเหล็กของตัวเองที่บรรจุบุหรี่เอาไว้  ผ่อนคลายอารมณ์กับความรู้สึกของตัวเองออกไปกับวิวที่อยู่เบื้องหน้า

   ควันขาวที่ลอยออกไป ผมทำได้แค่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงความรู้สึกของเราทั้งคู่ที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ คิดถึงตอนที่ไม่มี แล้วก็คิดถึงตอนที่หายไป  คิดถึงเตียงที่ว่างเปล่า ห้องที่ว่างเปล่า คิดถึงทุกอย่างที่ยังไม่เกิดจนทำให้สมองหมุนไปหมด

“ ไหนบอกจะอาบน้ำไงครับ " เสียงทักที่ทำให้ผมทิ้งบุหรี่ที่ตัวเองกำลังสูบทันที เท้าที่ยื่นไปขยี้มัน วาดหัวเราะก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ  " ต้องขนาดนั้นเลยเหรอหมอ "

“ ตกใจ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง "

“ ขวัญอ่อนไปได้ " ยื่นมือมาลูบผมข้างหูของผมตอนที่พูดคำนั้น ใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้กัน ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนตอนที่หมายจะจูบลงบนแก้มอีกคนวาดก็ยื่นิ้วชี้มาปิดปากผมเอาไว้ " เหม็น "

“ เมื่อก่อนไม่เห็นขี้บ่นแบบนี้เลย " เมื่อก่อนต่อให้สูบแค่ไหนอีกคนจะแค่พูดว่า ให้สูบน้อยๆหน่อยก็เท่านั้น ไม่เคยบอกว่าเหม็นอะไรแบบนี้ให้เห็น ไม่แม้จะทำสีหน้าดุๆ ตอนผมสูบบุหรี่

“ ก็ไม่อยากให้หมอสูบบุหรี่ อยากให้หมอสุขภาพดี อยู่กับวาดไปนานๆ "

“ เหมือนเด็กตัวเล็กๆ กำลังขอให้พ่อเลิกสูบบุหรี่เลย " ผมแซว วาดที่หันมาถอนหายใจใส่ ผมแกล้งหันไปทางอื่น

“ ก็คงจะเป็นแบบนั้นมั้ง หมอเป็นหมอก็ย่อมรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่ามันดีกับร่างกายตัวเองมั้ย พักผ่อนก็น้อย ทำงานก็หนัก ผมก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นแหละ " วาดเริ่มบ่น " ถึงจะรู้ว่ามันพูดไปก็ช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่ก็เถอะนะ "

“ แล้วถ้าเครียดอยากจะสูบจะทำยังไงละ "

“ ไม่รู้สิ กินลูกอมมั้ยละ " ลูกอมรสนมเม็ดนึงถูกยื่นมาให้ วาดแกะมันก่อนจะป้อนผม " อร่อยมั้ย "

“ รสชาติเหมือนในปากวาดเลย " คงเป็นลูกอมรสที่อีกคนกินบ่อยๆ วาดพยักหน้ารับ " เป็นหมอฟันแต่ชอบกินลูกอม รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่ามันทำให้ฟันผุ "

“ ถ้าไม่เคี้ยวก็ไม่ผุหรอกครับ ถ้าแค่อมก็ไม่ผุหรอก " วาดเถียง ผมก็เถียงกลับ

“ บุหรี่ก็เหมือนกัน ถ้าไม่สูบบ่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอก "

“ ยังมีตอนที่ผมไม่เห็น ตอนที่หมออยู่คนเดียว ตอนที่หมอแอบสูบ ไม่เยอะเหรอครับ ปากก็เหม็น ตับก็ไม่ดี เหงือกก็ดำ เปลืองตังค์ด้วย มีอะไรดีบ้าง "

“ งั้นถ้าเครียดสูบอะไรดี " ผมถาม " สูบวาดได้มั้ยละ "

ดึงอีกคนเข้ามากอด ผมก้มลงจูบปากสวยนั้นเบาๆ ตอนที่ดันลิ้นเข้าไปอีกคนก็เผยอปากเล็กน้อย วาดกลั้นหายใจกับกลิ่นบบุหรี่ของผม ตอนที่ผละริมฝีปากออกวาดก็จ้องหน้าผม

“ ว่าไง สูบบุหรี่ไม่ได้ ถ้าเครียดพี่สูบวาดแทนได้มั้ยละ "

“ ได้นะ  " อีกคนพยักหน้าก่อนจะหันไปทางอื่น

“ แต่จะไปเมืองนอกแล้วไม่ใช่เหรอ หลังจากนั้นจะทำไงดีละ " ผมถาม วาดที่กำลังจ้องหน้าก็ถอนหายใจขึ้นมา

“ เรื่องนี้ใช่มั้ยที่ทำให้หมอต้องสูบบุหรี่ ที่บอกว่าไม่เป็นไร ไปเถอะ ก็แค่พูดให้ผมสบายใจใช่มั้ยครับ ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆใช่มั้ย " สายตาที่กำลังเค้นความจริงออกมาจากปากผม " หมอ เรารักกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พูดความจริงว่าตัวเองรู้สึกยังไง "

“ พูดไปมันมีอะไรดีขึ้นมาละ " มือของผมเอื้อมมือไปจับแก้มของวาด ไม่มีส่วนไหนในร่างกายนี้ที่ผมจะไม่ชอบเลย  หน้าตา นิสัย รูปร่าง ทุกอย่างที่ประกอบมาเป็นคนนี้คือสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด ทั้งชอบและรัก จนไม่อยากจะเสียหรือให้ห่างกายไปไหน 

“ หมอ "

“ ถ้าตัดสินใจพูดความจริงออกไปตามความรู้สึก นายคิดว่ามันจะดีจริงๆเหรอ  ความจริงที่บอกว่า   ฉันไม่อยากให้นายไปไหน ฉันไม่อยากให้นายห่างฉันไป อยู่ที่นี่ได้มั้ย อยู่กับฉัน ไม่ไปได้มั้ย ทิ้งสิ่งอยากจะทำแล้วอยู่กับฉันได้มั้ย " ผมเว้นเสียงตอนที่วาดถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าลง " นั่นคือสิ่งที่อยากจะพูด เห็นแก่ตัว แล้วก็เอาแต่ใจ  ถ้าได้ฟังแล้วจะรู้ยังไงละ รู้สึกดีเหรอ วาดเอง ก็ห่วงความรู้สึกฉันมากเลยไม่ใช่เหรอ ที่ไม่ไปทำงาน ไม่ใช่เพราะว่า เครียดจนไม่อยากจะทำอะไร ไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนั้น ฉันจะทำแบบนั้นได้ไง จะทำให้วาดรู้สึกแย่ได้ไง "

“ แต่ วาดก็ไม่อยากให้หมอปิดบังความรู้สึกของตัวเองนะ วาดไม่ได้อยากให้หมอฝืนสิ่งที่หมอรู้สึก ไม่อยากให้หมอปิดบัง เพราะวาดรู้ว่า หมอเองก็เครียด "

“ แล้วจะให้ทำไงดี " ผมถาม

“ แบ่งมาสิ ความเครียดของหมอน่ะ ถ้ารู้สึกอะไรก็บอกกัน ถ้ามันเครียดมากเราก็มาระบายมันออกมา เรามีกันและกันอยู่นะ ผมมีหมอ หมอเองก็มีผม ถ้าเรากลัวว่าระยะทางที่ไกลกันจะทำให้เราคิดถึงกัน ทำไมตอนนี้เราไม่ทำให้มันใกล้กันละ "

“ ยังไง " ลูบผมนุ่มๆของอีกคนที่ยิ้มกว้าง วาดขยับตัวมานั่งใกล้ๆผม ใบหน้าหวานที่หันมาหา  มือที่ยื่นมาจับมือผมกุมเอาไว้

“ ถ้าเรารู้ว่าต้องห่างกันทำไมไม่ทำให้ตอนนี้เราใกล้กันมากๆละ เอาไว้เพื่อทดแทนเวลาที่เราจะห่างกันไง "

“ ของแบบนี้มันทดแทนกันไม่ได้หรอก " นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ตอนนี้ก็คือตอนนี้ และตอนนั้นก็คือตอนนั้น มันทดแทนกันไม่ได้หรอก ตอนนั้นไม่มีก็คือไม่มี ยังไงก็ต้องคิดถึงกันอยู่แล้ว

“ หมอ "

“ ขอเวลาหน่อยเถอะนะ สองวันแรก ยังทำใจไม่ได้หรอก แต่อีกหน่อยก็ทำใจได้ "

“ จริงเหรอ " วาดถาม

“ จริงสิครับ ไปเถอะ นั่งตรงนี้นานๆ ยุงกัดนะ " ผมลุกขึ้นจากที่ที่ตัวเองนั่ง มือที่ดึงวาดให้ลุกขึ้น อีกคนก็ก้มหน้าเดินตามผมเข้ามาในห้อง  " ไปอาบน้ำก่อนมั้ย "

“ หมออาบก่อนเถอะ "

“ วาด "

“ พอคิดตามที่หมอพูดแล้ว มันก็จริงนะ  มันทดแทนกันไม่ได้หรอก " พูดแบบนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม " บางทีก็ลืมไปแล้วว่า ตัวเองไม่ได้มีตัวเองเป็นเจ้าของคนเดียวอีกแล้ว ผมมีหมอเป็นเจ้าของอีกคนครึ่งนึงของผมด้วย "

“ ไปหัดพูดคำพูดแบบนี้มาจากไหนกัน หื้ม ? "

“ ขอโทษนะหมอ ที่บอกแบบไม่ทันให้ตั้งตัว "

“ จะบอกตอนไหนมันก็เหมือนกันแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก " ดึงอีกคนเข้ามากอด วาดเองก็ซบลงตรงไหล่ของผม " เดี๋ยวเราก็ทำใจกันได้ " เชื่อว่าแบบนั้นนะ

   มันเป็นทั้งอนาคต และ โอกาสของอีกคน จะมาเสียไปเพียงเพราะผม หรือ วาด ที่ไม่อยากจากกันคงเป็นเหตุผลที่ดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่นัก ผมยอมรับว่ากังวล กลัว แล้วก็สับสน ไม่อยากให้ไป ไม่อยากห่างกัน รู้สึกทุกอย่างรอบข้างมันว่างเปล่าไปแล้ว ทั้งๆที่เราเองก็ยังยืนกอดกันอยู่ตรงนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เหมือนตัวเองใช้เหตุผลมากมายในการปลอบใจตัวเอง มันดีแล้ว มันดีต่อเค้า แต่น่าแปลกที่เหตุผลพวกนั้น กลับทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่ได้เลย

“ เวลาจะช่วยทำให้ชินเหรอครับ " วาดถาม

“ ใช่ ก็อาจจะเป็นแบบนั้น แต่ไม่เป็นไรหรอก  ตอนที่ยังอยู่ด้วยกันก็มาทำอะไรที่เป็นความทรงจำด้วยกันเยอะๆสิ "

“ อย่างเช่น "

“ อย่างเช่นแบบนี้ " ผมหอมเค้าที่ข้างแก้มวาดเอียงหน้าไปตามแรงหอมผมก็หอมแก้มเค้าอีกข้าง " วาด " ผมเรียกอีกคนเอาไว้ตอนที่จูบลงไปบนปาก สอดลิ้นชื้นเข้าไปในปากอุ่น ผมกอดเอวอีกคนไว้ก่อนจะล้วงเข้าด้านในวาดหดตัวก่อนผละริมฝีปากออก

“ หมอ อย่างเช่นแบบนี้ คือเรื่องนี้เหรอ "

“ เค้าเรียกว่าเป็นแค่ส่วนนึงในความทรงจำดีๆของเรา " บอกแบบนั้นก่อนจะกอดอีกคนที่ดึงตัวเองให้ออกห่างจากผมเข้ามาอีกครั้ง จูบลงบนต้นคอ ก่อนจะดันให้ขาเล็ก เดินถอยหลังไปที่เตียง ผมดันให้วาดนั่งลงด้วยการจูบ ก่อนแผ่นหลังขาวจะนอนราบลงกับเตียงกว้าง

“ ข้ออ้างชะมัด " ตอนที่ปลดกระดุมเสื้อก็ได้ยินคำพูดแบบนั้น วาดไม่ได้มองผมแต่กลับหันไปอีกทาง  ยามผมค่อมเค้าไว้แล้วถอดเสื้อตัวเองออก

“ ไม่หรอก ใครว่าละ ไม่ใช่ข้ออ้างเลยสักนิด  " ก้มลงจูบบนแก้มอีกคน วาดเอียงหน้าไปทางอื่นตอนที่ผมร่อนเสื้อเสื้อตัวที่เค้าสวมอยู่ขึ้นไป จุกสีสดกลางหน้าอกที่กำลังขึ้นแข็งผมจูบมันเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วบี้อีกบ้างอย่าเท่าเทียม

“ หมอ " วาดเกร็งหน้าอกขึ้นตอนที่ผมเลียไปรอบๆจุกนั้น กัดปากของตัวเองแน่นมือก็กำผ้าปูเตียงเอาไว้

   ผละจูบที่หน้าอกลงไล่ลงต่ำไปเรื่อยจนถึงขอบกางเกง ผมดึงกางเกงยางยืดที่อีกคนที่ใส่ไว้นั่นลง วาดก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ จะนานเท่าไหร่ก็เป็นแบบนี้เสมอ วาดเขินเกินกว่าจะมองสิ่งที่ผมกระทำแบบตรงๆ

“ ทำไมต้องปิดหน้าไว้ตลอด "

“ ก็มันเขินนี่ครับ หมอชอบมองกันด้วยสายตาแปลกๆ " อีกคนบอกแบบนั้น ยามที่ผมดึงขาเค้าให้ยกขึ้นมาพาดบนไหล่ พลางดันตัวเองให้ก้มลงจูบปากอีกคนอย่างดูดดื่ม ลิ้นที่วนไปทั่วโพรงปาก วาดกลืนน้ำลายตัวเองและเกร็งตัวเล็กน้อยตอนที่ผมสอดนิ้วเข้าไปในร่างของเค้า " อื้ออ "

“ สายตาแปลกๆยังไง สายตาที่อยากจะกลืนกินนายทั้งตัวนะเหรอ "

“ สายตาหื่นๆ อื้ออ "

ตอนที่ครางออกมาก็ยกแขนมากอดคอผมไว้แน่น แรงรัดที่บอกความเจ็บของอีกคนยามที่ผมสอดนิ้วทั้งสามเข้าไป ผมผละริมฝีปากออกจูบไปตามซอกคอยามที่นิ้วทั้งสามหมุนวนไปมาในช่องทางอุ่นๆของอีกคน วาดขมิบช่องทางหลังตอนที่นิ้วแตะลงตรงส่วนจุดกระสันของเค้า

“ ตรงนี้รึเปล่า "

“ หมอ ไม่เอา ไม่ทำแบบนั้น " พยายามใช้มือดันมือของผมออก ผมดึงอีกคนขึ้นมานั่งขยับให้วาดขึ้นมานั่งบนตัก ใบหน้าแดงๆที่เอาแต่ก้มหน้าซบไหล่ของผม ผมใช้นิ้วดันจุดกระสันให้อีกคนจิกนิ้วลงบนแผ่นหลังของผมแทนเตียงที่ยับย่น " อื้ออ ตรงนั้น หมอ มันเสียวนะ "

“ งั้นจะเอาแบบไหนดี "

“ อะไรแบบไหนดีละ " วาดถาม " อ๊าา หมอ พอแล้วอย่า ตรงนั้นมัน "

“ จะเสร็จด้วยนิ้ว หรือเสร็จด้วยอันนี้ดีละ " ผมจับมือวาดมาจับส่วนกลางของผม ตอนที่พยายามบังคับให้เค้าขยับขึ้นลงผมก็กดจุดกระสันในร่างเค้าไปด้วย

“ อ๊ะ.. หมอ "

“ อะไรครับ "

“ ใจร้าย รู้แล้วยังจะถาม " อีกคนบ่นก่อนจะกระซิบข้างหูผม " ก็ต้องตรงนั้นสิ "

“ เรียกพี่เซฟให้ชื่นใจหน่อย "

“ เรื่องมาก  อ๊าา หมอ พอแล้ว " บิดบั้นท้ายไปมาด้วยความเสียวที่ผมกระทำ วาดก้มหน้าลงมามอง " พี่เซฟ "

“ น่ารัก " ผมชมก่อนดึงนิ้วตัวเองออก แล้วขยับร่างวาดให้ขึ้นมาใกล้ส่วนกลางที่ตั้งชัน ยกตัวอีกคนขึ้นเล็กน้อยเพื่อสอดส่วนกลางเข้าไปในร่างอีกคน วาดเกาะไหล่ผมไว้แน่นจิกลงไปในเนื้อจนแทบจะร่อนติดนิ้วออกมา

“ อื้ออ พี่เซฟ วาดเจ็บ อ๊า " ดันเข้าไปทีเดียวจนสุดอีกคนร้องลั่นในช่วงเวลานั้น ผมก็นิ่ง วาดก็หันมาจ้องหน้า ใบหน้าหวาดที่มีน้ำตาหยดใสคลออยู่มันคงเกิดจากความปวดร้าวเมื่อครู่ " พี่เซฟ "

“ ครับ "

“ ทำไมไม่ต่อ " อาจเพราะสอดเสร็จแล้วนิ่งไปวาดก็เลยถาม

“ อยากให้วาดต่อให้ " ผมว่าก่อนจะยกสะโพกอีกคนขึ้นแล้วดันลง " แบบนี้ครับ ทำให้พี่ได้มั้ย "

“ ไม่เอาหรอก ไม่เคยทำ " ปฎิเสธทุกครั้งที่ขอ ผมก็นิ่ง

“ งั้นค้างไว้แบบนี้ก่อน "

“ ได้ไงละครับ ทรมานนะ " บอกผมแบบนั้นก่อนจะกัดปากตัวเองแล้วมองผม " พี่เซฟ "

“ ก็แค่ขยับขึ้นลง " คำพูดง่ายๆของผมบอกอีกคนที่ก็เอาหน้าผากมาซบลงที่ไหล่และขยับขึ้นลงด้วยเสียงบ่นนิดๆ

“ หมอนะหมอ "

“ อย่างงั้นแหละครับคนเก่ง " ผมหอมแก้มเขา ยามที่มองหน้าอีกคนกำลังเคลื่อนไหวตัวเองขึ้นลงอย่างเชื่องช้า เสียงครางหวานๆพร้อมกับมือที่กอดรัดช่วงคอเอาไว้

“ อื้ออ หมอ "

“ ถ้าช้ามันจะยิ่งทรมานนะ " ผมบอก อีกคนก็ส่ายหน้า

“ ก็ทำไม่เป็นนิ "

“ ยั่วสิ เดี๋ยวจะทำให้ " ชอบที่สุดก็แกล้งอีกคนในเวลานี้ วาดกอดผมไว้หลังประโยคนั้น ก่อนจะกัดใบหูผมเบาๆแล้วกระซิบ

“ พี่เซฟทำให้วาดหน่อยสิครับ "

“ ใจอ่อนอีกแล้ว " ผมดันอีกคนลงนอนกับเตียงดันส่วนกลางที่กำลังให้จมลึกลงไปในร่าง จับมือทั้งคู่ของอีกคนไว้เหนือหัวแล้วดันส่วนกลางเข้าออกอย่างรวดเร็ว

“ หมอ อ่าา อ๊ะ อ๊ะ "

   เสียงเนื้อกระทบกันมันดังลั่นห้องผมคว้าเอาขาสองข้างของวาดรวบด้วยมือเดียวแล้วดึงให้สูงบีบให้ช่องทางหลังเด่นชัดก่อนจะสอดส่วนกลางเข้าออกอย่างรวดเร็ว  แรงโยกที่มาพร้อมเสียงครางยาวๆ มือบางคว้ากระชากผ้าปูเตียงมากำเอาไว้แน่น " หมอ อ๊าาา อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หมอ อ๊าห์ "

   แรงดันสุดท้ายที่อัดเข้าไปพร้อมกับน้ำขุ่นในตัว ผมปล่อยขาคู่นั้นลงข้างๆ ตอนที่ล้มลงไปนอนกอดจากข้างหลังไม่ได้ดึงส่วนกลางออกแต่อย่างใด แต่กลับขยับตัวสอดมันให้ลึกอีกครั้ง

“  หมอ ยังไม่พออีกเหรอ  อื้ออ หมอ วาดเจ็บนะ "

“ ต้องทบต้นทบดอกเอาไว้ ยามที่เราคิดถึงกัน "

“ ถ้าแบบนั้น งั้นไม่อยากไปแล้วละ เมืองนอกน่ะ เปลืองตัวชะมัดเลย "

................................................................

เซฟวาดน่ารัก เป็นคู่รัก ที่รักกันมาก และน่ารักสุดๆ
ในตอนพิเศษพิเศษของหนมจะมีเซฟวาดประมาณ 5 – 6 ตอนนะคะ แต่จะอัพให้อ่านกันประมาณ 3 ตอน
เพราะงั้นตอนหน้าก็ยังเป็นเซฟวาดจ้ะ
ใครถูกใจ หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตด้วยนะคะ

ส่วนใครที่สนใจอยากอ่านอีก ตอนนี้กำลังเปิดรวมเล่มนะคะ
ใครสนใจสามารถอ่านได้ตามรายละเอียดนี้เลยจ้า
 #ตอนพิเศษจะเป็นแนวน่ารักๆ อ่านแล้วยิ้มได้นะคะ

 ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน - 60 บาท
ค่าจัดส่งแบบ EMS - 85 บาท
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )

เนื้อเรื่องย่อข้างหลังปก
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#‎คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
#อีเมล์จะตอบกลับภายใน 3 วันนะคะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์

[GlassesgirL]

เซฟวาดน่ารัก ทั้งสองรักกันมากเลยนะ ก่อนจะต้องห่างกันก็ให้เซฟเก็บเกี่ยวไว้เยอะๆนะวาดนะ 
ดีใจที่วันนั้นวาดเลือกเดินออกมา มันทำให้วาดได้พบคนที่รักวาดและพบความสุขที่แท้จริง
ทั้งสองเข้าใจกันและกัน ห่วงใยกันเเละกันมาก เขินเซฟวาด
 แม้จะแอบหน่วงเล็กน้อยเรื่องต้องห่างกัน 

 

[tkaekaa]

 :pighaun:น้องวาดน่ารักมาก

[manutty]

คิดอะไรไม่ออก ตกลงอะไรไม่ได้ เคลียร์ชัดที่ ที่นอน จบ    ต้องบอกว่าคู่นี้ แทบจะไม่หน่วงเลย เป็นความรักที่เริ่มจากความสัมพันธ์ละมุนละม่อม ถึงตอนแรกวาดจะไม่เต็มใจนักที่ดูเหมือนถูกยัดเยียด ทำตามใจตัวเองไม่ได้ อยากจะแอบรักคนที่ตัวเองชอบก็ถูกกัน แต่เมื่อวาดคิดได้และยอมถอยออกมาก็นับว่าโชคดีที่เจอคนดีแบบหมอเซฟ เข้าใจนะว่าตอนนั้นส่วนหนึ่งที่อินทำไปเพราะจะกันวาดออกจากไฟท์ แต่ก็เชื่อใจอินอย่างหนึ่งว่า เพราะเป็นหมอเซฟ อินเลยสนับสนุน อย่างน้อยก็เป็นคนใกล้ตัว พฤติกรรมติดตามดูได้ คู่นี้น่ารักเหมือนที่คนเขียนบอกนั่นแหละ เข้าอกเข้าใจกันดี หมอเซฟเป็นผู้ใหญ่ วาดถึงจะเด็กกว่าแต่ก็มีความคิดโตเกินวัย เคยคิดนะว่าแต่ก่อน ถ้าวาดจะคู่กับไฟท์ ก็คิดว่าอยู่ด้วยกันได้ เพราะวาดรักไฟท์ด้วยใจ ไม่ได้หวังอะไรมาก ตามลักษณะวาดนะถ้าไม่มีอะไรพลิกโผ หักมุม เพราะคนเขียนมีอะไรคาดไม่ถึงเยอะ  สรุปคู่นี้น่ารัก สมหวัง เหมือนคู่ อินโรม แล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว เหลือแต่ ไฟท์ เต สินะ ที่ยังไม่รู้ว่ายังไง จะได้คู่กันไหม อยากให้เขาได้คู่กันนะ ชอบความรักสีชมพูตุ่นๆของทั้งคู่ แบบเรื่อยๆ เข้าอกเข้าใจกัน เหมือนอยู่กับวันนี้มากกว่า แต่อยู่ด้วยกันนานไหม คิดว่าคงไม่ เพราะส่วนหนึ่งไฟท์ก็ยังไม่ยอบรับตัวเอง ยังแคร์สังคม ครอบครัว เข้าใจไฟท์นะต้องคิดมากเป็นธรรมดา เพราะไฟท์ไม่ได้เป็นเกย์โดยพื้นฐาน และครอบครัวก็ไม่ได้สนับสนุนเหมือนครอบครัวอินที่รับได้ กรณีไฟ คิดว่ากว่าพ่อแม่จะยอมรับก็คงทำใจพอดู และไฟท์คงไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวังในตัวเองอีก กับอินก็รักมาก แต่เป็นรักที่ต้องคิดเยอะ เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน ก็เลยดูเห็นแก่ตัว ใครไม่เข้าใจแก ฉันเข้าใจนะอีไฟท์ ฉันอยากให้แกมีความสุขบ้าง ฉันว่าแกก็ชดใช้ไปแล้วนะ คนเขียนจัดให้คู่นี้ให้หน่อยนะ สองคู่นั้นลงตัวแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วล่ะ อินคงไม่ลังเลแล้วลงด้วยเลือกโรม เพราะเอาอลิชไปบ้านให้แม่และบอกอย่างนั้นไม่พลิกโผแล้วล่ะ ต่อให้ไฟท์มาหาหรือคิดได้ว่ารักอิน เราก็เชื่อว่าอินไม่ลังเลแล้ว และไฟท์ก็คงยินดีกับอินโรม เชื่อว่าถ้าทั้งสี่คนได้เจอกันไม่มีอะไรคาใจแล้ว จะพูดคุยมองหน้าคบหาก็คงสนิทใจแล้ว แต่หน่วงๆในใจ คือ ไฟท์ กับ เต ไม่ได้คู่กัน ทั้งคู่คงเป็นเพื่อนกันแน่เลย  ลงคู่นี้ให้รู้ด้วยนะคะ ไม่ต้องหมดก็ได้ เอาแค่ให้รู้ว่าเป็นยังไง สบายดีไหม 


ปล. แต่มีแอบจิ้น โรม ไฟท์ พ่อหม้ายเหมือนกัน อยากให้มันได้กันอ่ะ มีตอนพิเศษจิ้นคู่นี้ไหมคุณหนม 

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ 

[beer9999]

อ่านมาถึงตอนพิเศษที่2นะ คราวนี้ถ้าอินกับโรมไม่ได้คู่กัน มีด่าคนแต่งเเน่ๆ
อินนนนนนนน กะ โรมมมมมมมม
เชียร์ อินโรม

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 7

   แสงแดดในเช้าวันใหม่ที่ค่อยๆสาดลงมา พยายามที่จะลืมตาตื่นขึ้นแต่ก็ร่างกายที่อ่อนล้าจากกิจกรรมเมื่อคืนก็ทำให้ต้องหลับตาอยู่แบบนั้น โชคดีที่วันนี้มีงานช่วงบ่าย ไม่อย่างงั้นต้องลาป่วยเพราะหอบสังขารไปไหนไม่ไหวแน่ๆ ถอนหายใจออกมาอีกครั้งกับเหตุการณ์เมื่อคืน ส่วนตัวผมไม่อยากจะตามใจอีกคนก็เพราะเหตุผลแบบนี้แหละ พอให้แล้ว ก็เหมือนจะขอต่อกันจนหมดแรงกันไปข้าง

“ วาด "

“ หื้ม " ผมครางตอบเสียงเรียกของอีกคนไป ก่อนจะรู้สึกถึงแรงกอดที่มาหลังจากนั้น " ว่าไงหมอ "

“ เช้าแล้วนะ " กระซิบลงข้างหูก่อนจะหอมแก้ม จมูกที่ไล่ลงไปต่ำตรงคอริมฝีปากอุ่นนั่น จูบเบาๆซ้ำอยู่หลายที ผมหัวเราะก่อนจะย่นคอหนี " ตื่นได้แล้ว "

“ เมื่อยอะหมอ ไม่อยากตื่น "

“ วันนี้ไม่มีงานเหรอ "

“ มีบ่ายครับ หมอละ ไม่มีนี่น่า วันนี้หมอหยุด " ถามเองแล้วก็ตอบเอง อีกคนที่กอดผมไว้แน่นเค้ายิ้ม  " กี่โมงแล้วอะ "

“ แปดโมงเช้า "

“ วาดยังไม่ได้ให้อาหารทีสเลยอะ " พอนึกขึ้นได้สมองก็สั่งให้ร่างกายลุกขึ้นจากเตียง แต่เหมือนว่าแขนหนาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น หมอเซฟดึงผมเข้าไปกอด

“ ให้แล้ว ฉันให้เองเมื่อเช้า นอนต่อเถอะ ยังง่วงอยู่ไม่ใช่เหรอ "

“ อื้ม " หันไปกอดอีกคนไว้ มือหนาที่ลูบผมเลื่อนลงต่ำเป็นลูบหลังเหมือนกล่อมให้หลับอยู่กลายๆ อบอุ่นที่สุดก็คืออ้อมกอดนี้ อ้อมกอดที่รู้สึกปลอดภัยเสมอ หัวใจของผมเต้นแรงก่อนจะผ่อนลงช้าๆ ไม่เคยคิดเลยว่าเกิดมาทั้งทีจะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้  เพราะได้เจอใครคนนี้แท้ๆ เหมือนว่าโลกทั้งใบของผมก็เปลี่ยนไป   " พี่เซฟ "

“ คิดยังไงถึงเรียกแบบนั้น "  คนที่ผมเรียกยิ้มกว้างตอนที่ก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผาก

“ วาดมีอะไรจะบอกหมอ อย่างนึง "

“ บอกอะไรครับ "

“ วาดไม่อยากจะจากหมอไปไหนเลย วาดรู้ว่ามันเป็นประโยคที่ไม่ควรพูด แต่วาดก็ไม่รู้จะพูดกับใคร " กอดอีกคนไว้แน่นผมทำได้แค่หลับตากับความรู้สึกลึกๆที่อยู่ในใจของตัวเอง ไม่ได้อยากไปเลยสักนิด เมืองนอกอะไรนั่นอยากจะเรียนอยู่ที่นี่อยากจะอยู่ใกล้ใครอีกคน

   เผลอนึกเป็นห่วงว่าอีกคนจะเป็นยังไง ถ้าอยู่ไกลกันขึ้นมาจริงๆ หมอเซฟเองก็ใช่ว่าจะอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก แต่เราสองคนน่ะอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนคิดภาพที่อยู่ไกลกันไม่ออกเสียแล้ว นึกภาพไม่ออกแล้วว่าถ้าไม่มีใครอีกคนอยู่ข้างๆกันมันจะเป็นยังไง

“ ฉันก็ไม่อยากจากนายไปไหนเหมือนกัน แต่ทำไงได้ละ อนาคตน่ะ จะทิ้งไปเหรอ "

“ การที่เราไปเรียนเมืองนอกมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ " บางทีก็อยากจะถาม " เรียนที่เมืองไทยไม่ได้เหรอครับ วาดอยากจะเรียนให้มากขึ้น อยากจะเก่งขึ้น แต่การที่วาดจะเก่งขึ้นมันต้องไปเรียนถึงเมืองนอกเลยเหรอ เมืองไทยไม่ได้เหรอครับ อยากเก่งขึ้นแต่ก็ไม่อยากจะห่างหมอไปไหนนี่น่า ทำไมพ่อจะต้องส่งวาดไปเรียนเมืองนอกด้วย "

“ พ่อก็คงเห็นว่ามันดีกว่าแหละ เค้ามีฐานะเค้าส่งเสียเราได้สูงที่สุดแค่ไหน เค้าก็อยากจะส่งเราไป นั่นคือความคิดของครอบครัวไง " หมอเซฟที่กำลังปลอบ แต่ผมรู้ว่าเค้าคงจะเจ็บปวดไม่ต่างกันแต่เพียงแค่ไม่พูดออกมามันก็เท่านั้น " แต่ความคิดของคนที่รักกันอย่างเรามันก็มีแค่ความเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ "

“ เห็นแก่ตัวยังไงละ "

“ เราเห็นแก่ตัวเพราะอยากอยู่ด้วยกัน ไม่ได้คิดว่าอะไรที่มันดีกว่า เราคิดแค่ว่าขออะไรก็ได้ ธรรมดาๆก็พอ ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่เค้าไม่คิดแบบนั้นหรอก เค้าคิดหาแต่สิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกกันทั้งนั้นแหละ " เสียงเรียบๆที่อธิบายผมก็พยักหน้า " ขนาดวาดยังซื้อแต่ของดีๆให้ทีสเลย คุณแม่น้องทีส "

“ เกี่ยวอะไรกันเนี้ย " เงยหน้าขึ้นถาม เสียงหัวเราะของเราที่ดังขึ้น หมอเซฟกอดผมเอาไว้

“ ก็แค่สองสามปีเอง ฉันจะโทรหานายทุกวันเลยวาดไว้ดีมั้ย จะเฟสทามไปหา แล้วก็ถ้าว่างจะลางานแล้วบินไปหาบ่อยๆ "

“ หมอทำไม่ได้หรอก " ผมบอกอีกคนแบบนั้น อย่างคนที่เหมือนจะบอกเหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างแม่นยำ " หมอน่ะ พอไม่มีผมคอยอยู่ข้างๆ ก็คงเอาแต่ทำงานไม่ได้หลับไม่ได้นอน หมอบ้างานจะตายไป ทีสก็ต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านหมอ เพราะไม่งั้นก็คงถูกปล่อยทิ้งไว้ให้ตายไม่ได้กินอะไรแน่ๆ "

“ เว่อร์ไปมั้ง "

“ ไม่หรอก ไม่เชื่อก็คอยดู "  คนตรงหน้าของผมยิ้มเราที่กอดกันไว้แน่น ผมสูดกลิ่นตัวของคนตรงหน้าเข้าเต็มปอด ผมหลับไปอีกครั้ง ก่อนจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า คนที่นอนอยู่ข้างกันไม่ได้นอนอยู่ข้างๆแล้ว

   ลุกขึ้นจากเตียงผมเปิดประตูห้องนอนออกกว้าง ทีสที่วิ่งเข้ามาหามันเขย่งตัวให้อุ้มด้วยท่าทางออดอ้อนเหมือนเดิม " ว่าไงทีส " ผมอุ้มมันขึ้นมาก่อนจะถาม " เห็นหมอมั้ย "

“ อยู่นี่ " อีกคนที่เหมือนได้ยินเอ่ยทักผม หมอเซฟที่กำลังอยู่หน้าเตาในครัวผมก็เดินเข้าไปใกล้

“ หมอทำอะไร "

“ กำลังจะทำข้าวผัดให้กิน ข้าวผัดกับไก่ทอด เป็นไง "

“ จะกินได้มั้ย " ผมถามอย่างไม่มั่นใจ

“ นี่ กินได้สิ "

“ หมอวันนี้ผมมีเวรนะ ถ้าเกิดท้องเสียขึ้นมาต้องยุ่งแน่ๆเลย " พอบ่นออกไปอีกคนก็หันมากอดคอผมไว้ก่อนจะดึงเข้าไปหอมเสียเต็มฟอด

“ พูดมากจัง อร่อยน่า เชื่อฝีมือเถอะ "

“ จริงอะ " ผมหันไปมองทีส " ทีสว่าไง จะกินได้เหรอ "

“ เดี๋ยวก็ตีทั้งคนทั้งหมาเลยนี่ ไปอาบน้ำได้แล้วครับไป เดี๋ยวต้องไปทำงานนะ "

“ ครับผม ไปก็ไป " วางทีสลงบนพื้นผมเดินไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาใหม่อีกครั้ง ที่คราวนี้อาหารที่ดูน่ากินตั้งอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว มันเป็นข้าวผัดกับไก่ทอดธรรมดา  " น่ากินจัง "

“ แน่นอน มีซุปเกี๊ยวกุ้งด้วยนะ " ผมแปลกใจกับเมนูอาหารให้ที่ถูกวางลงตรงหน้า เกี๊ยวกุ้งตัวโตในถ้วยผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถาม

“ อันนี้ที่มันเป็นของแช่แข็งที่อยู่ในตู้เย็นรึเปล่า "

“ ใช่ " ว่าแล้วละ อาหารยากขนาดนี้ไม่น่าจะทำได้ " อร่อยใช่มั้ยละ "

“ ก็อร่อยกว่าข้าวผัดนะครับ "

“ ปากนี่นะ " หมอเซฟเดินมาใกล้ เค้าค้ำตัวเองกับโต๊ะอาหารผมก็เงยหน้าขึ้นถาม

“ ทำไมครับ "

“ น่าจูบจัง " ริมฝีปากนั้นก้มลงจูบจริงๆอย่างที่เอ่ยคำนั้นออกมา ผมยิ้มตอนที่ผละออกจากกันก่อนจะเอ่ยคำแซวออกไป

“ หมอละก็ อะไรเข้าฝันให้ลุกขึ้นมาทำอาหารให้วาดกินเนี้ย "

“ ทำดีกับวาดเยอะๆ วาดจะได้ลังเลไปเมืองนอกมากๆไง "

“ แล้วใครบอกว่าอยากไปเล่า " พอพูดแบบนั้น อีกคนก็ยื่นมือมาขยี้หัวกันยุ่งไปหมด

“ รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะไปส่งที่ทำงานะ "

“ แต่วันนี้หมอไม่มีงานนะ " ผมถาม ปกติถ้าไม่มีงานอีกคนจะแค่นอนหลับทั้งวัน ไม่ได้ออกไปไหนหรอก อาจจะมีบ้างที่ไปกินเหล้ากับเพื่อน หรือนัดทานข้าว แต่นั่นก็แค่นานๆครั้ง

“ จะพาทีสออกไป อาบน้ำ หาหมออะไรให้เรียบร้อย ถึงเวลานัดแล้วไม่ใช่เหรอ " หมอเซฟหันไปมองที่กระดานดำแผ่นเล็กๆที่ผมซื้อมาติดเอาไว้เพื่อเขียนเตือนความจำโดยเฉพาะ

“ จริงด้วย วาดลืมไปเลยอะ " สงสัยคงมัวคิดแต่เรื่องไปเมืองนอก กังวลจนลืมเรื่องทุกอย่างที่เคยสำคัญไปแล้ว

“  งั้นเดี๋ยวกินเสร็จก็ออกไปกันเลยนะ " ผมพยักหน้าหมอเซฟก็เดินไปจัดการเรื่องของทีส ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อยๆจนหมด เก็บจานเรียบร้อย ตอนที่กำลังจะเอาอุปกรณ์มากมายไปล้างน้ำก็เผลอหันไปสังเกตเห็น กระดาษแผ่นนึงที่จดอะไรยุกยิกด้วยลายมือแบบของหมอที่อ่านไม่ค่อยออก จับใจความได้เหมือนว่ามันเป็นวิธีของการทำอาหารอะไรสักอย่าง ผมเผลอยิ้มออกมา ตอนที่คิดได้ว่าก็คงเป็น เมนูอาหารที่ผมกินไปเมื่อครู่ คงหาสูตรจากในเน็ตแล้วทำให้กิน

“ หมอ "

“ หื้ม "

“ อาหารอร่อยมากเลยแหละ ขอบคุณนะครับ " ผมเดินไปกอดเอวอีกคนไว้จากด้านหลัง เอียงหน้าไปหาอีกคนก็ยิ้ม

“ อร่อยใช่มั้ยละ "

“ อื้ม อร่อยมากๆเลย " อร่อยเพราะใครอีกคนใส่ใจทำให้มากขนาดนี้ อร่อยยิ่งๆกว่าร้านดัง ร้านไหนที่เคยได้กินเลย

“ งั้นก็ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย "

“ โอเคครับ " คว้ากระเป๋าที่ตั้งอยู่ม่ไกลมาสะพายที่หลัง เราออกจากคอนโดพร้อมกัน มันเป็นแบบนี้ทุกเช้าตั้งแต่ที่เริ่มคบกัน เวลาที่งานเช้าเราก็จะออกจากคอนโดพร้อมกัน จับมือเดินไปจนถึงลิฟต์พูดคุยเรื่องต่างๆ หนังของเมื่อคืนที่ดูด้วยกัน งานที่ยุ่งเหยิง หรือแม้แต่เพื่อนๆของผม มันเป็นชีวิตเรียบง่ายที่สุดเท่าที่ใครจะนึกออก

   เรามีกันสองคนกับอีกหนึ่งตัวเล็ก แบ่งปันเรื่องราวทุกอย่างด้วยกัน ยิ้มให้กัน แล้วก็ดูแลกัน สำหรับผมตอนนี้ไม่ได้ขออะไรมากกว่านี้เลย ขอให้เป็นแบบนี้ก็พอ แค่นี้ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องเลิศเลอ ไม่ต้องมีความสุขมากมายหรอก มีกันและกันก็พอ

“ ยิ้มอะไร "

“ เปล่าครับ " ผมตอบ อาจเพราะเผลอคิดแต่เรื่องของเราก็เลยเผลอยิ้มออกมา

“ ก็เห็นอยู่ว่ากำลังยิ้ม "

“ แค่คิดถึงเรื่องของเราแล้วผมก็ยิ้มออกมาไม่มีอะไรหรอก " ส่ายหน้าไปให้ มือที่กุมกันแน่นเรา หมอเซฟขับรถมาส่งผมที่ทำงาน " งั้นเจอกันนะ เจอกันนะทีส "

“ เดี๋ยวมารับนะ แล้วเจอกัน "

   ปิดประตูรถลงผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ทักทายเหล่านางพยาบาลที่หันมายิ้มให้ ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะของตัวเองในห้องทำฟัน

“ วันนี้สดใสร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะคะ "  พยาบาลผู้ช่วยแซวผมก็ยิ้ม

“ ก็ไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรนี่ครับ "

“ คนมีความรักมีความสุขขนาดนี้กันทุกคนเลยรึเปล่าน้า " สีแก้มแดงๆของผมก้มหน้าหลบสายตาล้อเลียนของเธอ ก่อนคำถามนึงจะถูกถามขึ้น “ น้องวาดค่ะ พี่ได้ข่าวว่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกเหรอ "

“ ก็ประมาณนั้นแหละครับ " ผมพยักหน้ารับ เธอก็ยิ้ม

“ แบบนี้ต้องห่างกันน่ะสิ แล้วหมอเซฟไม่เหงาแย่เหรอค่ะ "

“ ผมเองก็ต้องเหงานะ " บอกนางพยาบาลออกไปแบบนั้น รอยยิ้มของผมที่จางลงทำเอาเธอเม้มริมฝีปาก

“ ไม่สบายใจเรื่องนี้อยู่สินะคะ งั้นพี่ไม่ถามละ อย่าคิดมากนะ "

“ ครับ " ตอบออกไปแบบนั้นแต่ก็ทำแบบที่อีกคนบอกไม่ได้หรอก คำว่า อย่าคิดมากน่ะ มันไม่ได้ทำกันได้ง่ายขนาดนั้น 

“ คุณหมอนี่แฟ้มข้อมูลของคนไข้นะคะ น้องมาตรวจฟันฟุนะคะ " รับแฟ้มมาจากนางพยาบาลผู้ช่วยผมอ่านชื่อของเธอก่อนจะยิ้มออกมา

“ เชิญเข้ามาเลยครับ "

“ เชิญค่ะ " ประตูที่เปิดออก เด็กผู้หญิงตัวน้อยในชุดกระโปรงน่ารักวิ่งเข้ามาก่อนจะทักทายผม

“ อาวาด สวัสดีค่ะ "

“ สวัสดีครับ คนสวย วันนี้มาทำอะไรเอ่ย "  อลิซนั่งลงข้างหน้าผมก่อนที่ผู้ปกครองอย่างพี่อินจะเดินเข้ามาถึงเสียอีก

“ มาตรวจฟันฟุ " อลิซอ้าปากให้ผม หัวเราะออกมากับท่าทางของอีกคนพี่อินก็เดินเข้ามา

“ เร็วจังเลยนะ อลิซ "

“ พี่อิน สวัสดีครับ"

“ สวัสดีครับ พาลูกลิงมาตรวจฟันน่ะ ที่นี่รับตรวจใช่มั้ย " ผมยิ้มกับคำถามของพี่ชายตัวเองที่นั่งลงตรงหน้า หันมองเด็กน้อยที่ทำหน้ามุ้ยลงก่อนจะเดินเข้ากอดเอวอีกคนไว้ ใบหน้าสวยที่ซุกลงตรงเอวก่อนจะเถียงด้วยเสียงอ้อมแอ้มที่สุดแสนจะน่ารัก

“ หนูไม่ใช่ลูกลิงสักหน่อย "

“ ก็ซนขนาดนี้จะไม่ใช่ได้ยังไงกันละครับ "

“ ไม่ใช่น้า อาอิน "

“ ถ้าไม่ใช่ก็ไปให้อาวาดตรวจก่อนนะครับ เดี๋ยวเราจะได้ไปหาป๊ากันไง "

“ คร่า " เสียงตอบรับดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะเดินมาหาผม ที่จูงมือเธอขึ้นไปนอนบนที่ตรวจ

“ วันนี้พี่อินไม่ทำงานเหรอครับ "

“ อื้ม เลยมีเวลาว่างมาจัดการอะไรๆให้ลูกสาวชาวบ้านไง " อีกคนตอบก่อนจะยิ้มออกมา " ไม่รู้ว่าฟันอลิซจะเริ่มหักรึยังนะ "

“ กำลังแล้วละครับ แต่ตอนนี้อลิซไม่มีฟันฟุนะครับ เพราะงั้นต้องขยันแปรงฟันให้สะอาดๆนะครับ "

“ แล้วตกลงตัดสินใจได้ยัง "

“ เรื่องไปเรียนต่อเหรอครับ " พี่อินพยักหน้าผมก็ไม่ตอบอะไร " ยังตัดสินใจไม่ได้เหรอ "

“ ผมรู้สึกว่าผมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไปแล้วละครับ " เงยหน้ามองอีกคนที่ก็จ้องตาผม ผมยิ้มให้พี่อินก่อนจะก้มลงทำงานต่อ อลิซมีฟันที่สวยอยู่แล้วคงเพราะพี่อินดูแลเอาใจใส่เธออย่างดี " เสร็จแล้วละครับ คนสวย "

“ ทำยังไงอาวาดก่อน "

“ ขอบคุณค่ะ " รอยยิ้มสวยๆพร้อมกับมือที่ยกมือขึ้นไหว้ผมยื่นมือไปหยิกแก้มเธอ

“ น่ารักจังเลย น่ารักเหมือนใครน้า "

“ หนูน่ารักเหมือนอาอินค่ะ " เธอตอบออกมาก่อนจะกอดพี่อินเอาไว้ " อาอินหนูหิวแล้ว "

“ หิวแล้วเหรอ กินอะไรดีครับ "

“ กินขนมปัง "

“ ไม่กินข้าวอีกแล้ว " พี่อินบอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มเธอ " กินข้าวดีกว่านะ "

“ หนูอยากกินแซนวิช "

“ แซนวิชเหรอ "

“ หนูอยากกินนะคะ ที่ร้านข้างล่างที่ป๊ากับอาอินชอบไปกินกาแฟ " เธอบอกพี่อินก็พยักหน้าตามใจ

“ ไปด้วยกันมั้ย " ผมชวนวาดที่ก็ส่ายหน้า

“ ไม่ได้หรอกครับ "

“ กินเยอะๆนะครับ กินเผื่ออาวาดด้วยนะ " ผมก้มลงบอกอีกคนที่พยักหน้ารับ ทั้งสองคนที่เดินออกไปผมก็ก้มทำงานต่อ งานตรงหน้าที่ตอนนี้จิตใจก็ไม่ได้อยากจะทำมันเท่าไหร่หรอก กังวลอีกเรื่องของตัวเองมากกว่า

   เวลาเคลื่อนผ่านไปสักพักผมที่กำลังจดจ่อกับงานเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งตอนี่ประตูห้องทำงานเปิดออก พี่อินที่ยื่นหน้าเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟที่ส่งมาให้ เค้านั่งลงตรงหน้าผม

“ เอากาแฟนมาส่ง "

“ ขอบคุณมากครับ แล้วอลิซละ " เพราะไม่มีหลานสาวของผมตามมาด้วยเหมือนทุกทีก็เลยถามออกไป

“ อยู่กับแม่น่ะ  แม่พาไปกินขนม "

“ พี่อินเป็นยังไงบ้างครับ ช่วงนี้กับคุณโรม "

“ ก็ดีนะ ดีกว่าเมื่อก่อน " ผมยิ้มให้อีกคนที่ยิ้มกลับมาให้ " พอเราไม่เห็นแก่ตัว ไม่ยึดติด ชีวิตก็มีความสุขขึ้น "

“ อย่างงั้นสินะครับ " พยักหน้าเข้าใจ พี่อินก็ยื่นมือมาลูบหัวผม

“ แล้วเราละเป็นอะไร ทำไมหน้าตาดูไม่สดใสเลย ทะเลาะกับหมอเซฟเหรอ "

“ เปล่าหรอกครับ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน "

“ แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น เพราะเรื่องไปเรียนต่อเหรอ "   พยักหน้าน้อยๆ ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ ผมว่าผมกลายเป็นคน เห็นแก่ตัวไปแล้วละครับ "

“ ยังไงละ "

“ ผมน่ะ ไม่อยากจะจากความสุขของตัวเองไปไหนเลย สักวินาทีเดียวก็ไม่อยากจะจากไปไหน ผมกลัวว่าผมจะเสียมันไป " อาจเพราะไม่เคยมี ก็เลยกลัวไปหมด ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ ไม่ใช่อะไรแบบนั้น แต่เป็นความรู้สึกที่ว่า ไม่อยากจะห่างไปไหน อยากจะอยู่ใกล้ๆ ได้อยู่ใกล้ๆกัน " ไม่ได้คิดถึงอนาคตตัวเองแบบแต่ก่อนที่ทำทุกอย่างในสิ่งที่คิดว่าดี แต่ตอนนี้ทั้งๆที่รู้ว่ามันคือทางที่ดีกว่าแต่ผมกลับไม่อยากเลือกมันเลยครับ ไม่ได้เลือกอนาคตตัวเองแล้ว อยากเลือกคนที่รักมากกว่า "

“ ไม่แปลกหรอก " ผมเงยหน้าขึ้นมามองพี่อินที่ยิ้มอย่างเข้าใจ " ไม่ว่าใครก็ไม่อยากจากความสุขไปไหนอยู่แล้ว ใครๆก็อยากจะมีความสุขกันทั้งนั้น ไม่แปลกหรอก คนเราพอตอนไม่มีความรักมักคิดอีกแบบ พอมีความรักก็มักจะคิดอีกแบบ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถ้าไม่อยากไปก็แค่ไม่ไป บอกพ่อไปตามตรง ว่าเราไม่อยากไป "

“ แต่ "

“ เพราะไม่เคยขัดใจท่าน ไม่เคยทำให้เค้าเสียใจเลยไม่กล้าพูดใช่มั้ย " ผมพยักหน้าพี่อินก็ยิ้ม

“ ชีวิตเป็นของวาดน่ะ วาดคือคนกำหนดมัน ทำตามที่ใจตัวเองต้องการเถอะ " มือที่เอื้อมมาจับไหล่ผมเค้าบีบแน่น " คนเราตอนที่มีความสุขเราก็มีความสุขอยู่คนเดียว เวลามีความทุกข์ก็มีความทุกข์อยู่คนเดียว เพราะงั้นตัดสินใจด้วยตัวเองนะ เลือกในสิ่งที่อยากเลือกที่สุดเถอะ ยังไงซะ พ่อก็ต้องเข้าใจวาดอยู่แล้ว "   

“ เรื่องเลือกแฟนมากกว่า อนาคตตัวเองนะเหรอครับ "  ผมหัวเราะอีกคนก็หัวเราะตาม

“ ไม่สิ ต้องบอกว่า เลือกความสุขมากกว่า "

ทิ้งท้ายไว้แบบนั้นพี่อินลุกขึ้นจากที่ที่ตัวเขานั่ง " พี่ไปก่อนนะ ไว้เป็นไงก็บอกด้วยละ "

“ ครับ "

“ ตัดสินใจให้ดี เพราะชีวิตของคนเรามันไม่มีอะไรมากหรอก "

   ร่างที่เดินออกไปนำความเงียบกลับมาสู่ห้องของผมอีกครั้ง  นางพยาบาลที่เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มข้อมูลของคนไข้ ผมรับมันไว้ก่อนจะจดจ่อกับงานของตัวเองอย่างตั้งใจ เรื่องอื่นคงจะต้องเอาไว้ทีหลัง

   การงานที่วุ่นวายทำเอาผมจดจ่อกับงานจนลืมเวลา เงยหน้าขึ้นมาอีกทีตอนทีก็ใกล้เวลาเลิกงาน " หมอวาดค่ะ คนไข้หมดแล้วค่ะ "

“ ขอบคุณครับ " ผมเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งที่โต๊ะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะไลน์หาอีกคนที่คิดว่าคงกำลังขับรถออกมารับ

' ใกล้เลิกงานแล้วนะ อยู่ไหนแล้วหมอ '

' ไม่บอก '  ผมเผลอยิ้มออกมาตอนที่กำลังจะพิมตอบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก

“ ครับ " ตอบออกไปคนที่เปิดประตูเข้ามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อมาพร้อมกับเอกสารบางอย่างที่ถืออยู่ในมือ " พ่อเอาเอกสารเรียนต่อมาให้ มีสองที่ให้เลือกนะที่พ่อดูไว้ ก็คือ อเมริกา แล้วก็อังกฤษ ทันตกรรมสำหรับเด็กที่วาดอยากเรียนพ่อว่า อเมริกาดีกว่ามั้ย แต่นี่ก็เอกสารนะ ไปศึกษาดูแล้วกัน "

“ พ่อครับ "

“ หื้ม ไม่ได้อยากเรียนทันตกรรมสำหรับเด็กเหรอ "

“ ไม่ใช่ครับ "

“ แล้วมีอะไร หรือว่าไม่อยากไปทั้งสองที่ อยากไปที่อื่นเหรอ " พ่อถาม หัวใจผมก็เริ่มเต้นแรง " วาดชอบเมืองเงียบๆรึเปล่า ไม่ชอบเมืองที่มันวุ่นวายใช่มั้ย "

“ ไม่ใช่ครับ "

“ แล้วมีอะไร "

“ พ่อ วาดไม่อยากไปเรียนเมืองนอก " ตอบออกไปแบบนั้น มือก็กำเสื้อที่ตัวเองกำลังสวมไว้แน่น ก้มหน้าลงก่อนจะกลืนน้ำลายที่กำลังอัดแน่นอยู่ในคอลงไปด้วยความลำบาก หัวใจที่กำลังเต้นแรง " วาดไม่อยากไป "

“ ทำไมละ " เสียงเรียบๆของพ่อถาม " ทำไมถึงไม่อยากไป " ผมเงียบกับเหตุผลที่ฟังดูไม่เข้าท่าของตัวเอง ไม่กล้าแม้จะบอกกับคนที่หวังดีกับตัวเองมาตลอด เพราะเค้าทั้งรักและหวังดีเลยไม่อยากจะทำให้ผิดหวัง แล้วพอมาดูเหตุผลของการกระทำก็ดูเหมือนจะทำให้เค้าผิดหวังไม่น้อย เหตุผลที่เห้นแก่ตัวแล้วก็เหมือนเด็กเล็กๆ " ทำไมละ อย่าเงียบ ตอบพ่อออกมา "

“ ผมไม่อยากไปอยู่นู้นคนเดียว ไม่อยากจากหมอเซฟไปไหน ไม่อยากต้องทำอะไรคนเดียวอีกแล้ว ไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วต้องอยู่คนเดียว ไม่อยากจะใช้ชีวิตคนเดียวอีกแล้ว ไม่อยากจะทำอะไรแบบนั้นอีก " เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สายตาที่จ้องมองไปพ่อคงเสียใจที่ได้ใจเหตุผลที่แสนโง่งมของผม " วาดไม่อยากใช้ชีวิตแบบนั้นอีก ชีวิตที่ไม่มีใคร วาดไม่อยากไป ให้วาดเรียนที่นี่ได้มั้ยครับ "

“ นี่เหตุผลเหรอ "

“ ครับ " ก้มหน้ายอมรับความจริง พ่อไม่พูดอะไร ท่านถอนหายใจก่อนจะหยิบแฟ้มที่นำเอกสารมาให้ " พ่อ พ่อโกรธวาดมั้ย "

“ โกรธสิ " พ่อบอกก่อนจะหันหลังกลับเตรียมเดินออกจากห้องผม

“ พ่อครับ วาดขอโทษ "

“ ขอโทษพ่อทำไม " พ่อหันมาบอก " นี่ชีวิตของวาด วาดก็ต้องเลือกเองสิ พ่อแค่เสมอตัวเลือกที่ดีที่สุดมันก็เท่านั้น " ประโยคที่ลงท้ายด้วยเสียงถอนหายใจ " พี่อินบอกพ่อว่า อย่าบังคับวาด แล้วให้วาดตัดสินใจในชีวิตของตัวเอง "

“ พี่อิน "

“ ถ้าคิดว่านั่นคือความสุข แล้วมั่นใจที่จะทำแบบนั้น พ่อจะเคารพการตัดสินใจของเรานะ "

“ ขอบคุณครับพ่อ " ผมเดินเมากอดท่านไว้  ไม่รู้ทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาแต่ตอนนั้นสองมือก็กอดอีกคนไว้แน่นมาก  " ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ "

“ แต่ยังไงก็ต้องเรียนต่อที่เมืองไทยนะ "

“ เรียนสิครับ "

“ ทำงานให้น้อยลงแล้วตั้งใจเรียน เข้าใจมั้ย " พ่อสั่ง

“ ครับ ผมรู้แล้ว " 

“ วาด " พ่อเรียกก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ " พ่อรักวาดนะ พ่ออยากให้วาดมีความสุข อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับวาด รู้ใช่มั้ย "

“ ครับ ผมรู้ "

“ แต่วาดก็ต้องมีชีวิตของวาด เพราะงั้นพ่อเองก็จะรับฟังความคิดเห็นของวาด "

“ ขอบคุณครับพ่อ " ผมยิ้มให้ท่านรู้สึกตัวเองปลดปล่อยความรู้สึกตึงเครียดแทบทั้งหมดของตัวเองทิ้งไป รอยยิ้มของผม หัวใจของผมทุกอย่างกลับมาเป็นตัวผมเหมือนเดิมอีกครั้ง ไม่ได้กังวลอะไรอีกแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องกังวลอีกแล้ว 

ผมคว้ากระเป๋าของตัวเอง เก็บของเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปจากโรงพยาบาล สวนทางกับใครคนนึงที่เดินเข้ามารับพอดี หมอเซฟยิ้มตอนที่เห็นผมยิ้มให้กับเค้า

“ มีเรื่องอะไรดีๆรึยังไง ยิ้มร่ามาเชียว " อีกคนถามผมเองก็ยังยิ้ม ก่อนจะก้าวขาออกไปหาแล้วกอดอีกคนไว้ " วาด "

“ ต่อไปนี้ต้องรักผมมากๆ กอดผมแน่นๆทุกคืน กลับบ้านทุกวัน วันหยุดก็ต้องอยู่กับผม เข้าใจมั้ยครับ "

“ หื้ม ? " เสียงงงๆของอีกคนตอบ ผมก็ผละอ้อมกอดมากอดมามองหน้าอีกคน

“ ไม่ไปแล้วนะ เมืองนอกอะไรนั่นนะ "

“ อะไรนะ จริงเหรอ " ท่าทางดีใจของอีกคน เค้ามองซ้ายมองขวาเหมือนคนทำอะไรถูก " จริงเหรอ อำเล่นรึเปล่า เดี๋ยวนะ ใช่เหรอ "

“ ใช่สิ วาดไม่ไปแล้ว "

“ ทำไม "

“ ก็วาดอยากอยู่กับพี่เซฟ " กอดอีกคนให้แน่นขึ้นอีกครั้ง " ให้วาดอยู่ด้วยนะ "

“ จะยอมให้อยู่ตลอดชีวิตเลย " เค้าตอบก่อนจะก้มหน้าลงมาต่ำ " ขอจูบได้มั้ย "

“ นี่มันกลางโรงพยาบาลนะ หมอ " ผมที่เตรียมผละออกเพราะดูแววตาแล้วดูเหมือนใครอีกคนจะเอาจริง

“ แค่สามวิน่า " ริมฝีปากที่แนบลงผมหลับตาแน่นตอนที่เรากอดกัน ผมรู้ครับว่ามันมากกว่าสามวินาทีไปแล้ว แต่ตอนนี้ขอลืมเรื่องอะไรไปก่อนเถอะ ออกเวรแล้วก็ไม่ใช่หมอแล้ว เป็นแค่คนธรรมดา คนธรรมดาที่กำลังมีความรัก และ สุขใจอย่างที่สุดที่มีมันอยู่ใกล้ๆ
............................................

ตอนสุดท้ายของเซฟวาดที่จะอัพแล้วนะคะ
ที่เหลือจะไปอยู่ในหนังสือเด้อ
ใครยังไม่จองหนังสือเรื่องรักที่ต้องเลือก หมดเขตวันที่ 20/8 นี้นะค่าาาา
รีบๆมาจอง มาสอยกันนะจ้ะ
รับรองด้วยเกียรติเลยว่า ตอนพิเศษน่ารักมาก อ่านแล้วจะได้รับความอบอุ่นแน่นอนเค่อะ 
ใครสนใจสามารถอ่านรายละเอียดได้ตามนี้นะคะ

ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน - 60 บาท
ค่าจัดส่งแบบ EMS - 85 บาท
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )

เนื้อเรื่องย่อข้างหลังปก
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#‎คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
#อีเมล์จะตอบกลับภายใน 3 วันนะคะ

ฝากเม้นท์ และ ฝากแท็ก
#Choiceต้องเลือก ลงในทวิตหรือเฟสด้วยนะค
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า 

[GlassesgirL]

เซฟวาดน่ารัก ความสุขของเราเราเลือกเอง
วาดไม่ไปเมืองนอกแล้ว อยู่กับพี่เซฟกับทีส
รักกันนานๆนะเซฟวาด

 

[May@love]

พี่เซฟน้องวาด

ความสุขของเรา ก็ต้องตัวเราตัดสินใจ

ขอบคุณหนมอีกครั้งสำหรับนิยายจ๊ะ

[loyal_mook]

น่ารักมากๆเลย รู้สึกว่าดีแล้วจริงๆที่ตอนนั้นไฟไม่เลือกเซฟ
เซฟเลยได้มาเจอวาด อ่านแล้วมีความสุขตามไปด้วยเลย 

[tkaekaa]

  คู่นี้น่ารักมากๆ ชอบๆ

[B52]

ถือโอกาสอ่านสองตอนสุดท้าย สุดฟิน~~~

[zazoi]

 

[manutty]

ดีใจด้วยนะพี่เซฟ น้องวาดไม่ไปเมืองนอกแล้ว    ดีแล้วล่ะวาดทำตามความรู้สึกของตัวเองบ้าง วาดเคยขาดมาตลอดพอมีก็เลยไม่อยากจะปล่อยความสุขไป อินก็เอาประสบการณ์ตัวเองมาสอนน้องไปด้วย เข้าใจว่าวาดคงลำบากใจในตอนแรก เพราะพ่อก็หวังดีไม่ใช่กีดกัน จะพูดออกไปเลยก็คงไม่กล้า แต่วาดโชคดีมากๆที่ได้อยู่กับครอบครัวอิน ครอบครัวที่เข้าอกเข้าใจลูกทุกคน แม้กระทั่งวาดที่เป็นแค่ลูกบุญธรรมก็ยังเข้าใจ รักเสมอลูกตัวเอง โชคดีมากๆ อลิซกับโรมก็เช่นกัน ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับ วาด เซฟ              อินโรมอลิซ ทุกคนปล่อยวางและมีความสุขจริงๆสักที ยิ่งอีพี่เซฟ แกคงเนื้อเต้นระริกๆแน่ๆ ก่อนไปก็กักตุนซะ แล้วไม่ได้ไปจะเหลือเหรอวาดเอ้ย   

สองคู่เขาก็มีความสุขสมบรูณ์แล้ว เหลือแต่ ไฟท์ เต สินะที่ยังไม่รู้จะยังไง เรามโนได้เลยว่า ไม่ได้อยู่ด้วยกันแน่ แต่ทั้งสองคนจะมีความสุขในแบบของตัวเองที่เลือก และ ไฟท์ คงได้เจอกับอินเคลียร์กัน เราคิดว่าความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนนับสิบปีคงไม่ตัดขาดแค่เรื่องความรักหรอกนะ มันน่าเสียดายมิตรภาพที่ดีต่อกัน ในฐานะเพื่อนเราว่าไฟท์ดีกับอินมาก อินก็เช่นกัน  ไม่ใช่ไฟท์ผิดคนเดียวที่ผ่านมา อินก็ผิดด้วย ส่วนโรมกับเต เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วล่ะ เพราะเคลียร์จบแล้ว และถ้าเจอกันอีกครั้ง เตจะมองอลิซได้เต็มตาเต็มใจแน่นอน เราเชื่ออย่างนั้นนะ ขอตอนพิเศษคู่นี้หน่อยเถอะ เอาแค่ชีวิตที่หลังจากแยกกันไปแล้วก็ได้ ที่เหลือเดี๋ยวไปลุ้นในหนังสือเองค่ะ แต่เอาบางส่วนลงเล้าให้หน่อยเถอะนะ ชอบคู่นี้ มันลงตัวดี แอบเห็นด้วยกับคุณ lalai นะ ถ้ามีคู่นี้แยกเรื่อง หรือตอนพิเศษแยกเล่ม ก็จะติดตาม ไม่ได้เกลียดอินกับโรมนะ สองคนนี้ก็ดี แต่เขาลงตัวแล้วเลยไม่มีอะไให้ลุ้น เหมือนคู่นี้อีกแค่นั้นเอง 

[shoi_toei]

ชอบคู่นี้จังน้าาาา ))

[naamsomm]

รักของคู่นี้มันน่ารักอบอุ่นมากๆๆๆเลย
จริงไม่อยากให้ไปเลย

[ZeeKiN]

อ้ากกกกกกกกก

อยากอ่านไฟท์แอล 


มาต่อเร็วๆๆน้า

[twinmonkey0311]

  ล่วงใจ หมอวาดไม่ต้องไปแล้ว มีความสุขกันแล้ว

[lahlunla]

หน่วงมาก
อ่านไปร้องไห้ไปจนปวดหัวเลย
สงสารอินมาก สุดท้ายแล้วคนที่รักอินที่สุดคือครอบครัวกับอลิซสินะ

[AgotoZ]

หวานซ้าา  น่ารักมากกกกกก   

จบแล้ว  ขอบคุณคนแต่งค่าา 

รอเรื่องต่อๆไป   

[patwo]

ตอนพิเศษที่ 8

   ช่วงเวลางานที่กำลังเร่งรีบ วันนี้คนไข้เยอะเป็นพิเศษผมไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าวหรือแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามไถ่อีกคนเหมือนอย่างปกติ ได้แต่ก้มหน้าและตั้งใจรักษาเด็กตัวเล็กๆที่กำลังร้องไห้งอแงด้วยพิษไข้ที่ทำให้รู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่ คนแล้วคนเล่าจนหันไปมองเวลาอีกทีก็พบว่าฟ้าข้างนอกคงกลายเป็นสีส้มเสียแล้ว

“ คุณหมอ มีคนฝากมาให้คะ " นางพยาบาลเดินเข้ามาเธอพูดก่อนจะยื่น ช็อคโกเล็ตเย็นให้ผม มันแนบมาพร้อมกับคุ๊กกี้ชิ้นเล็กๆในถุง

“ ใครเหรอครับ "

“ คนไข้หน้าห้องนะคะ " เธอบอกก่อนจะยิ้ม ผมที่ก้มลงมองคุ๊กกี้ในถุง ตอนที่ยิ้มขึ้นมาก็ทำให้ยิ้มกว้างอย่างยั้งไว้ไม่อยู่ กระดาษช็อทโน๊ตแผ่นเล็กๆติดอยู่ ลายมือที่ไม่ค่อยสวยค่อยไปทางตัวใหญ่แต่ก็บรรจงที่สุดแล้วเท่าที่เด็กจะเขียนได้

' คุ๊กกี้ของอิน จาก อลิซ '

“ ยิ้มกว้างเลยนะคะ "

“ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นธุระให้ "  หันไปขอบคุณเธอที่ส่ายหน้ามาให้

“ ลูกสาวแฟนหมออินน่ารักมากเลยนะคะ "

“ ครับ เธอเป็นเด็กน่ารัก "

“ แฟนหมอก็หล่อนะคะ " ผมยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้ารับ " หล่อกว่าหมอพจน์อีกนะ "

“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวหมอพจน์เค้าก็เสียใจหรอก คนเรามีความหล่อที่แตกต่างกัน แต่สำหรับผมมันไม่เกี่ยวกับหล่อไม่หล่อหรอกนะ "

“ อ้าว " เธอสบถออกมา ผมก็หันไปยิ้ม

“ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ยอมรับกันและกันได้ เข้าใจกัน ก็โอเคแล้วละครับ "

“ ดีจังเลยนะคะ" เธอบอกก่อนจะบ่นเบาๆแล้วเดินออกไป  " อยากมีความรักดีๆแบบนี้บ้างจังเลย "

“ แต่ความรักดีๆ กว่าจะได้มาก็เกือบจะเสียไปแล้วนะ " ยิ้มกับตัวเองก่อนจะกินขนมกับน้ำที่อีกคนฝากมาให้แอบชิมคุ๊กกี้ไปครึ่งชิ้นกับน้ำอีกหนึ่งคำ

   ผมก้มหน้าทำงานต่อตั้งใจตรวจคนไข้จนเสร็จก่อนจะเตรียมตัวเก็บของใส่กระเป๋า ตอนที่เดินออกไปนอกห้อง เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งคอยอยู่ก็วิ่งเข้ามาหา

“ อาอินมาแล้ว "

“ รอนานมั้ย "

“ นานค่ะ " ตอบแบบไม่โกหกไอ้โรมก็หัวเราะ

“ ไม่นานหรอก "

“ นานนะคะ " อลิซยังย้ำผมก็ก้มลงไปหอมแก้มเธอ

“ งั้นอาอินขอโทษนะครับที่ทำให้อลิซต้องคอย "

“ แต่ไม่เป็นไรค่ะ หนูรออาอินได้ จะได้กลับบ้านพร้อมกัน "

“ ทีหลังไม่ต้องมารับก็ได้ กูกลับเองได้รถกูก็มี " ผมบอกไอ้โรมก็ถอนหายใจก่อนจะเชิดหน้าไปหาอลิซที่ยิ้มกว้าง

“ ถามคนนั้นสิ "

“ หนูบอกให้ป๊าพามาหาอาอินเอง หนูอยากกลับบ้านพร้อมอาอิน "

“ กูก็บอกแล้วนะว่ามึงเลิกดึก แต่ก็ไม่เชื่อ ยังไงก็จะมาหาให้ได้ "

“ แล้วมึงก็ตามใจ " ผมถามโรมก็ยักไหล่

“ จริงๆเลย " ย่อตัวลงให้อลิซกอด หอมแก้มนิ่มๆไปเต็มฟอด " กินอะไรรึยังครับ ทุ่มนึงแล้วนะ "

“ ยังเลยค่ะ หนูหิ๊วหิว " ใบหน้าสวยซบลงมาตกไหล่ " อาอินอุ้ม "

“ อุ้มเหรอ จะไหวมั้ยเนี้ย "

“ มาครับป๊าอุ้มเอง " โรมดึงอีกคนไปอุ้มอลิซที่ซบลงตรงไหล่ ไม่ได้ง่วงหรอกครับ ขี้อ้อนก็เท่านั้นละ

“ อาอิน " อลิซเรียกก่อนจะยื่นมือมาหา คว้ามือเธอไว้เราเดินออกจากโรงพยาบาลไปที่ลานจอดรถด้วยกัน " ป๊าอลิซจะไปกับอาอิน ไม่ไปกับป๊านะ "

“ ทิ้งกันเลยนะ ไอ้ตัวแสบ " บอกแบบนั้นเธอก็ดันตัวเองลงมาจากอ้อมกอดที่กำลังกอดแล้วเดินไปขึ้นรถผมที่ก็ปลดล็อคให้เข้าไปนั่งรอเสียก่อน  โรมยิ้มมันเดินไปเคาะประตูรถของผมอลิซที่เปิดประตูออกมาอธิบายก่อนจะปิดหนีทันทีที่พูดจบ

“ เดี๋ยวถ้าหนูให้อาอินกลับคนเดียวอาอินจะเหงาหนูเลยจะไปเป็นเพื่อนอาอิน "

“ จริงๆเลย "

“ แล้วเราจะไปกินอะไรกันดี " ผมถามมันตอนที่ก้มลงดูเวลาตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้วครับ ถ้าจะทำอาหารกินเองก็คงไม่น่าจะทัน

“ ซื้ออะไรกินมั้ย ง่ายดี "

“ ซื้อเข้าไปกินนะเหรอ "

“ อื้ม " โรมพยักหน้า " งั้นพาอลิซกลับบ้านไปกูไปซื้อแล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป

“ จะเอาแบบนั้นเหรอ " ผมถาม มันก็พยักหน้า

“ ยังไงซะอลิซก็ไม่ยอมไปกับกูอยู่แล้วละนะ " มันถอนหายใจออกมา ตอนที่มองเด็กน้อยที่นั่งนิ่งๆอยู่ในรถผม " เจอกันที่บ้านแล้วกัน "

“ ขับรถดีๆนะ ไม่ต้องขับเร็ว "

“ ครับผม ทราบแล้ว งั้นเดี๋ยวเจอกัน "  ยื่นมือมาลูบหัว โรมเดินแยกออกไปอีกฝั่ง

   ขับรถออกจากลานจอดรถผมมุ่งตรงกลับไปที่คอนโดจอดรถใต้คอนโดเรียบร้อยสาวน้อยคนข้างๆก็หันมาบอก " อาอิน หนูหิว "

“ หิวแล้วเหรอ งั้นไปหาอะไรกินที่มินิมาร์ทก่อนมั้ยครับ "

“ ดีค่ะ " สาวน้อยข้างกายของผมยิ้มหวาน มือเล็กที่จูงกันเดินไป เราเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อหน้าตู้แช่แข็งที่มีจำพวกนม และของแช่แข็งอื่นๆ " หนูอยากกินนมสตอเบอรี่ "

“ ได้เลยครับ " ผมหยิบให้อลิซขวดนึงก่อนจะมองไปรอบๆ หยิบนมจืดขวดใหญ่ขึ้นมาอลิซก็หันมาถาม

“ อาอินกินนมขวดใหญ่เลยจังเลย "

“ ไม่ใช่ของอาอินคนเดียวครับ ของพวกเราทั้งหมดเลยตังหาก ขอป๊าของอลิซด้วย "

“ กินนมเยอะๆจะได้แข็งแรงใช่มั้ยคะ "

“ ใช่แล้ว " ผมตอบ

“ อาอินมีเค้กลายคุณมิกกี้เม้าส์ด้วย " เค้กก้อนเล็กๆที่อลิซชี้ไปผมยิ้มก่อนจะก้มลงมองมันให้ดี " หนูอยากกิน "

“ ไว้ก่อนนะครับ กินข้าวก่อนนะ " อลิซพยักหน้าก่อนจะถาม

“ อาอิน ทำไมที่บ้านเราถึงไม่จัดวันเกิดคะ "

“ วันเกิดเหรอ " ผมทวนอีกคนก็พยักหน้า

“ ที่บ้านของน้องเพลงของจัดงานวันเกิด แล้วน้องเพลงก็ชอบอลิซไปบ่อยๆเลย แต่ว่าอลิซไม่ได้ไปป๊าไม่ว่าง "

“ อลิซอยากไปงานวันเกิดน้องเพลงเหรอครับ " พอถามอีกคนก็ส่ายหน้า

“ เปล่าค่ะ อลิซอยากให้ที่บ้านเรามีงานวันเกิดเหมือนบ้านน้องเพลง อลิซอยากชวนเพื่อนๆมากันเยอะๆเลย " รอยยิ้มใสๆของเธอบอกผม ก็อยากจะทำให้อยู่หรอกนะ แค่บ้านเรามันเป็นคอนโดเสียงดังมากๆ เพื่อนข้างบ้านก็ดักตีหัวกันพอดี แล้วยิ่งเด็กเล็กๆอีก จะบอกว่าให้เสียงเบาๆ มันได้ที่ไหนกันละ อีกอย่างพื้นที่คับแคบแบบนั้นมันจะไม่สนุกอะไร  " วันเกิดอลิซทุกปีมีแค่ป๊ากับอลิซสองคนเอง "

“ แต่ปีนี้ มีอาอินด้วยนะ มีคุณยาย มีคุณตา มีลุงติน มีอาวาดด้วยนะ งั้นวันเกิดอลิซปีนี้ไปจัดที่บ้านอาอินมั้ย ชวนเพื่อนไปเยอะๆเลย "

“ ดีค่ะ " เธอตอบเสียงดังก่อนจะยิ้มกว้างให้ผม " แล้ววันเกิดป๊าละคะ จะจัดที่ไหนดี "

“ วันเกิดป๊าเหรอ "

“ ป๊าก็ต้องมีงานวันเกิดนะคะ "

“ แต่อาอินไม่รู้วันเกิดป๊านะสิครับ " ผมบอก " อลิซรู้เหรอว่าป๊าเกิดวันที่เท่าไหร่ "

“ ไม่ทราบคะ " ส่ายหน้าไปมาผมก็คิด น่าแปลกที่ไม่ผมไม่เคยรู้เลย ไม่เคยใส่ใจกับวันสำคัญของมันเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่ไม่เคยถาม ไม่เคยอยากรู้เลยด้วยซ้ำ

“ ไว้อาอินแอบไปดูวันเกิดป๊า แล้วมาบอกอลิซนะครับ "

“ ค่ะ "

“ แต่ว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ มาเซอร์ไฟส์ป๊ากัน "

“ ค่ะ " รอยยิ้มที่ยิ้มอย่างตื่นเต้นเราที่กำลังเดินไปจ่ายเงิน อยู่ๆมือถือของผมก็ดังขึ้น

“ ครับผม " กดรับก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย

“ อยู่ไหนละ " โรมถาม " นี่กูอยู่หน้าห้องแต่เคาะยังไงมึงก็ไม่เปิด "

“ กูอยู่มินิมาร์ทข้างล่างเดี๋ยวจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้ละ "  ผมตอบก่อนจะเงินเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากที่นั่น  ขึ้นลิฟต์มาที่หน้าห้องของตัวเองไอ้โรมที่ยืนอยู่พร้อมกับอาหารในมือมันหันมามองผมกับอลิซที่เดินดูดนมกันมาคนละขวด

“ สบายใจกันจริงๆนะ "

“ ก็คิดว่ามึงจะนานไง " ผมบอกก่อนจะไขประตูคอนโดเข้าไปให้ " กูว่ามึงควรทำกุญแจประตูคอนโดเป็นสองอันนะ จะไม่ได้ต้องมายืนรอ ยังไงต่อไปถ้าอลิซโตขึ้นมึงก็ต้องทำเป็นสามอันอยู่แล้ว "

“ เรื่องนั้นไว้ค่อยทำเถอะน่า " มันบอกปัดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ตั้งถุงอาหารไว้ในครัวก่อนจะจับอลิซขึ้นมาก่อน ผมมองดูของภายในนั้น มีสปาเก็ตตี้อยู่สามกล่องผมจัดการเอามันใส่จาน

“ กินข้าวได้แล้ว "

“ อาอินป้อนหนู " อลิซวิ่งมานั่งลงตรงเก้าอี้เรียบร้อย

“ แล้วทำไมไม่กินเองละครับ หนูก็กินเองได้นี่ " โรมหันไปถาม มือที่หยิกแก้มใสข้างๆ ส่ายหน้าไปมา

“ ก็อาอินป้อนอร่อยกว่า ไม่เชื่อป๊าก็ลองสิคะ "

“ เหรอ "

“ ใช่เหรอ อาหารมันก็เหมือนกันนะ " ผมนั่งลงข้างๆอลิซ ตอนที่หมุนสปาเก็ตตี้กับส้อมแล้วป้อนอีกคน อลิซก็อ้าปากกินเข้าไปทั้งคำ

“ อร่อย " 

“ ไหนขอลองคำ " โรมหันมามองผมที่เหลือบมองมันที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แววตาที่ดูตื่นเต้นของมัน ผมยิ้ม ก็ตั้งแต่ที่เรากลับมาคืนดีไม่มีสักครั้งเลยที่เราจะได้ใกล้ชิดกันจากวันที่เคลียร์กันวันนั้น ผมโดนโรมกอด แต่หลังจากวันนั้นมากที่สุดก็แค่นอนข้างๆกันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย  ไม่รู้เพราะมันไม่กล้า หรือเพราะอะไร

“ อ๊ะ " ป้อนมันไปคำโต มันเคี้ยวช้าๆก่อนจะยิ้ม

“ อร่อยมั้ยคะ " อลิซถาม

“ อร่อยมากเลยครับ "

“ เห็นมั้ยหนูบอกป๊าแล้ว อาอินป้อนแล้วจะอร่อย " อลิซย่นหน้าให้อีกคน ผมที่ป้อนเธออีกคำ ก่อนอลิซจะขอช้อนไปกินเอง

“ ข้ออ้างเท่านั้นแหละครับ ก็หนูน่ะ ช่างอ้อน นี่น่า "  ว่าแบบนั้นก่อนจะก้มหน้ากินอาหารของตัวเองบ้าง ผมใช้เวลากินไม่นานครับแต่เหมือนจะช้ากว่าคนอื่นที่ตอนนี้แยกย้ายกันไปหมดแล้ว อลิซไปอาบน้ำ ส่วนไอ้โรมก็ล้างจานในครัว

“ กินเสร็จยัง " มันตะโกนถามมาผมที่ยัดคำสุดท้ายใส่ปากแบบรีบร้อนก็พยักหน้า

“ เสร็จละ "

“ เอาจานมาเลยกูจะได้ล้าง "

“ กูล้างเอง " ผมบอกตอนที่เดินไป มันที่ล้างอยู่แค่ยื่นมือมาดึงจานไปจากผม

“ มึงไปอาบน้ำเถอะ วันนี้ทำงานมาเหนื่อยๆ "

“ อื้ม " เคี้ยวอาหารที่ยังอยู่ในไปเรื่อยตอนที่ตอบมัน โรมหัวเราะก่อนจะล้างมือแล้วเช็ดกับขากางเกงลวกๆก่อนจะยื่นมันมาเช็ดตรงริมฝีปากให้ผม

“ กินยังไงให้เปื้อนครับคุณหมอ อลิซยังไม่เปื้อนเลย "

“ ก็รีบ " ผมบอกปัดมันก่อนจะยิ้ม " งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ "

“ อื้ม " พยักหน้ารับผมเดินออกจากห้องครัวเข้ามาในห้อง เผลอยิ้มกับท่าทางที่ไม่เหมือนมันเลยในแบบเมื่อก่อน เมื่อก่อนที่มันจะทำทุกอย่างตามใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะอะไร

   หย่นตัวนั่งลงบนเตียงผมมองไปรอบๆก่อนที่สะดุดกับกระเป๋าตังค์แล้วก็มือถือของอีกคนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง มือถือที่กำลังจะหล่นลงจากโต๊ะที่ตั้ง ผมหยิบมันมาในที่ปลอดภัย ก่อนจะเผลอคิดถึงสิ่งที่อลิซพูด เรื่องงานวันเกิดกับวันเกิดของไอ้โรมที่ผมเองก็ไม่รู้เคยสนใจจะรู้มาก่อนเลย

“ ขอดูหน่อยก็แล้วกันนะ " ผมหยิบเอากระเป๋าตังค์ของมันขึ้นมาเปิดดู บัตรประชาชนที่อยู่ในนั้นดึงมันขึ้นมาดู เดือนเกิดที่บอกว่ามันคือเดือนนี้ แต่วันก็เหมือนจะใกล้ๆ กับวันนี้ " เดี๋ยวนะ วันนี้วันที่เท่าไหร่ " ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา วันนี้วันที่ 20 แล้วโรมก็เกิดตรงกับวันนี้ มันเกิดตรงกับวันที่ 20 เดือนนี้ " วันนี้นี่หว่า "

“ อิน " เสียงที่เรียกจากหน้าห้อง ผมวางทุกอย่างลงที่เดิมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ  " อิน "

“ อื้ม ว่าไง " ผมตะโกนออกไปอีกคนก็ถาม

“ อาบน้ำอยู่เหรอ "

“ อื้ม กำลังจะอาบ " ผมตอบทั้งๆที่ตอนนี้ก็ได้แต่ยืนคิดคนเดียวอยู่หน้ากระจก วันนี้วันเกิดไอ้โรม ถ้าไม่รู้ก็คงจะไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้รู้แล้วจะปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆก็ดูท่าทางว่าจะไม่ใช่ " เอาไงดีวะ " ผมสบถกับตัวเองก่อนจะคิดขึ้นได้ว่า มันมีเค้กมิกกี้เม้าส์ที่อลิซอยากกินอยู่ในตู้เย็นของมินิมาร์ท

ผมเดินออกจากห้องน้ำไปหามันที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น โรมหันมามองผมที่ยังคงใส่ชุดเดิม มองซ้ายมองขวาไม่มีอลิซอยู่ตรงแถวนั้นแล้ว " อลิซละ "

“ หลับแล้ว "

“ อ้าว " ผมสบถออกมามันก็ถาม

“ แล้วนี่ทำไมมึงยังไม่อาบน้ำ

“ คิดขึ้นได้ว่าอยากจะกินขนมเลยยังไม่อาบ " พอบอกออกไปอีกคนก็ขมวดคิ้ว

“ กินขนม ตอนนี้ ? “

“ อื้ม "

“ แปลกนะ ปกติมึงกินขนมตอนนี้เหรอ " ส่ายหน้าไปให้มันผมยิ้ม

“ แต่ตอนนี้กูอยากกินนี่หว่า งั้นเดี๋ยวกูมานะ แปปนึง "

“ อื้ม "

“ จะเอาอะไรมั้ย " ผมหันมาถามตอนที่คว้าเอากระเป๋าตังค์ แล้วใส่รองเท้า โรมคิดนิดหน่อยก่อนจะส่ายหน้า 

“ ไม่เอาอะ "

“ อื้ม งั้นเดี๋ยวกูมา " ผมบอกก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ยกมือถือขึ้นดูเวลาก็ไม่แปลกหรอกที่วันนี้อลิซจะหลับเสร็จหลังอาบน้ำก็ตอนนี้มันปาเข้าไปจะสี่ทุ่มแล้ว ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปในมินิมาร์ทหยิบเอาเค้กก้อนเล็กๆนั่น กับเทียนก่อนจะเดินหาขนมอยากจะทำให้มันไม่ดูเหมือนเค้กของเด็กแต่ไม่รู้ว่าที่หยิบมาจ่ายเงินจะทำให้มันดูสวยได้สักเท่าไหร่

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก  เคาะประตูห้อง สักพักไอ้โรมก็เปิดประตูออกมามันมองถุงขนมที่ผมถือ ก่อนจะเงยขึ้นมองหน้า " เยอะไปมั้ย "

“ ก็มันมีของอลิซด้วย " ผมตอบอีกคนก็พยักหน้า " มึงไม่อาบน้ำอีกเหรอ อาบน้ำได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้ทำงานนะ "

“ มึงก็ทำเหมือนกัน ป่านนี้ยังไม่อาบน้ำเลย "

“ ขอกินก่อนแล้วกัน "

“ งั้นกูอาบน้ำก่อน " มันบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องผมถอนหายใจออกมา ตอนที่ดึงถุงที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาดู ผมเดินเข้าไปในครัววางถุงลงอย่างเบามือก่อนจะเอาเค้กในกล่องออกมา

   หยิบจานแบนๆออกมาจากตู้ก่อนจะวางเค้กลงไป ผมเอาช็อคโกเล็ตแท่งมาตั้งเรียงข้างๆปิดครีมสีขาวที่ดูเด็กๆนั่นไว้  ผมปักเทียนทั้งหมดลงบนเค้ก ก่อนจะหันไปมองที่ประตู ก่อนจะเดินไปปิดไฟทั้งหมด

“ โรม อาบน้ำเสร็จยัง "  ตะโกนเข้าไปในห้อง อีกคนก็เงียบ " สงสัยจะยังไม่เสร็จ "  ผมยืนรออยู่สักพักก่อนจะเอ่ยเรียกมักอีกครั้ง " โรม อาบน้ำเสร็จยัง "

“  เสร็จแล้ว เข้ามาได้เลย "

“ ออกมานี่หน่อย มาดูนี่ให้หน่อย " ผมบอก ในตอนนั้นก็รีบจุดเทียนทั้งหมดบนเค้กเล็กๆก้อนนั้น 

   ประตูที่เปิดออก ผมยิ้มให้มันพร้อมกับมือที่กำลังเค้กก้อนเล็กๆอยู่ แสงไฟจากเทียนเล่มเล็กๆสว่างไหวเหมือนลูกแก้วที่เต้นอยู่ในแววตาของมัน โรมยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมก็หัวเราะก่อนจะเริ่มร้องเพลง

“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ด เดย์  แฮปปี้เบิร์ด แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู " ยื่นเค้กไปตรงหน้ามัน " สุขสันต์วันเกิดนะมึง แม้มันจะดูง่อยๆรีบๆไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็สุขสันต์วันเกิดนะ "

“ ขอบคุณมากครับ " ประคองมือผมที่ถือเค้กขึ้นมาใกล้ปาก กำลังจะเป่าแล้วแต่ผมห้ามไว้

“ อย่าลืมขอพรด้วยนะ "

“ อื้ม " มันทำท่านึก

“ คิดไม่ออกวะ ขอแทนหน่อยสิ " มันบอก ผมก็ยิ้มก่อนจะมองตามัน

“ งั้น กูขอให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วก็ขอดียิ่งกว่าเดิม "

“ งั้นก็รู้แล้วว่าจะขออะไร " โรมบอก ในขณะที่ยังคงจ้องตาผม

“ แต่กูขอไปแล้วนะ "

“ ขอจูบหน่อยได้มั้ย " โรมยิ้ม " เป็นคำขอที่ขอจากมึง ขอจูบหน่อยได้มั้ย "

“ มีตัวเลือกให้ตอบมั้ย "  ผมแกล้งมัน

“ มี " มันเว้นเสียง " ให้เลือกแบบดูดดื่ม กับดีฟคิส "

“ ไม่ต่างกันเลย "

“ เลือกอะไรดี "

“ ดูดดื่มแล้วกัน " พอบอกแบบนั้น มันก็เป่าเทียนทั้งหมดนั่นลง ทุกอย่างมืดสนิทลงแล้ว เค้กในมือถูกเลื่อนไปตั้งลงบนตู้หน้าห้อง สองแขนที่ดึงตัวผมเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วสัมผัสที่คางก่อนลมหายใจอุ่นๆจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ช้าๆ

   ริมฝีปากนั่นแนบลงมาพร้อมด้วยอ้อมกอดที่กอดผมเอาไว้ ลิ้นแทรกแตะเบาๆที่ริมฝีปากราวกับขอทางเข้าไปในนั้นผมเผยอปากเล็กน้อยพอให้มันสอดตัวเข้าไป ความอุ่นที่แทรกตัวอยู่ในนี้แม้จะเร่าร้อนแต่ก็อบอุ่น  ผมทำได้แค่ซึมซับทุกอย่างเข้าไว้ในอก ผมอยากจะเป็นทุกอย่างของมัน เช่นเดียวดันที่อยากจะให้มันเป็นทุกอย่างของผม

“ อิน " โรมผละริมฝีปากออกก่อนจะกอดผมไว้ คำพูดที่พูดชิดใบหู " กูรักมึงนะอิน กูรักมึง "

“ กูรู้ " ทุกอย่างที่มึงทำ กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง " ขอบคุณที่ยังรัก และ ขอบคุณที่ยังรอนะ "

“ อื้ม " กอดที่แน่นขึ้นผมยิ้มออกมา

“ โรม "

“ หื้ม ? "

" ดีใจที่วันนี้มันเป็นมึง "  ผมบอกอีกคนก็พยักหน้ารับ  " ของขวัญไว้วันพรุ่งนี้นะ "

“ งั้นมันก็ไม่ใช่ของขวัญวันเกิดแล้วสิ "

“ งั้น..” ผมที่กำลังจะพูดต่อ แต่เหมือนอีกคนจะไม่ให้โอกาสอะไรแล้ว โรมยิ้มก่อนจะจัดการอุ้มผมขึ้นมา " เฮ้ย.. เดี๋ยว "

“ ขอของขวัญชิ้นนี้ไปเลยแล้วกันนะ "

“ เชี้ย ได้ไงกูยังไม่ได้เตรียมตัว "

“ เดี๋ยวให้ไปเตรียมตัวในห้อง ไปกันเถอะ "

“ กลับมาแล้วเหรอ โรมคนนั้นนะ " ผมแซวอีกคนก็ยิ้ม

“ ตามคำขอของมึงไง "  คำขอที่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม และต่อจากนี้ก็ขอให้ดีขึ้นกว่าเดิม

........................................................

ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายที่ขนมจะลงในส่วนของตอนพิเศษแล้วนะคะ
ก่อนอื่น สำหรับทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้
ขนมขอขอบคุณมากๆค่ะ ที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ และเป็นกำลังให้อย่างดีเสมอมา
ต่อจากนี้ไป ก็อยากจะขอฝากเรื่อง รักที่ต้องเลือก #เสือปิง หรือนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
อยากจะให้คอยติดตามกัน ยังไงก็ จะพยายามเขียนนิยายออกมาให้อ่านเรื่อยๆค่า
สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันจนจบเรื่องนะคะ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ ขอบคุณที่แท็กและให้กำลังใจกันเสมอ
ไม่ว่าจะในคอมเม้นท์ในเล้าหรือทวิต เฟสจ้า
ขอบคุณมากๆนะคะ 
ส่วนใครที่ยังไม่จองหนังสือเรื่องรักที่ต้องเลือก หมดเขตวันที่ 20/8 นี้นะค่าาาา
รีบๆมาจอง มาสอยกันนะจ้ะ
รับรองด้วยเกียรติเลยว่า ตอนพิเศษน่ารักมาก อ่านแล้วจะได้รับความอบอุ่นแน่นอนเค่อะ 
ใครสนใจสามารถอ่านรายละเอียดได้ตามนี้นะคะ

ไอดีเล้าเป็ด TBL-276-044

ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน - 60 บาท
ค่าจัดส่งแบบ EMS - 85 บาท
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )

เนื้อเรื่องย่อข้างหลังปก
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#‎คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
#อีเมล์จะตอบกลับภายใน 3 วันนะคะ

[GlassesgirL]

อลิซน่ารักจริงๆ อยากกอดอลิซบ้าง เด็กน้อยช่างพูดมาก #จับฟัด
อินก็มีความสุขมากขึ้น เพราะความรักที่โรมมอบให้ แถมยังมีเซอร์ไพรส์วันเกิดด้วย
โรมเองก็มีความสุขสักทีหลังจากที่รออินมานาน ได้ของขวัญวันเกิดชิ้นพิเศษนี้กลับมา
เป็นครอบครัวสุขสันต์กันแล้วนะโรมอินอลิซ

ขอบคุณคุณหนมมากนะคะสำหรับนิยาย แม้มันจะหน่วง อึมครึมหลายตอนติดกัน
แต่ก็ต้องตามอ่านเพราะอยากรู้ว่าสุดท้ายจะลงเอยอย่างไร
ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ

 

[PREMIUM_ALMOND]

งื้อออออออออออออออออ น่ารักอ่ะ

[mild-dy]

 

[tkaekaa]

  น่ารักมากอลิซ
หมออินได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว