ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงตับ
Part..4
“พร้อมรึยังวะ..ป๊อป” พี่เกรย์ถาม ระหว่างพวกเราง่วนอยู่กับการเช็คเครื่องดนตรีในห้องซ้อม คงเห็นผมเหม่อคิดเรื่อยเปื่อยถึงได้ถาม
“ผมเรียบร้อยแล้วครับพี่” ตอบแกพร้อมรอยยิ้ม
“อารมณ์ดีนะมึง คืนแรกนอนสบายสิท่า เช้านี้ดูสดชื่นเป็นพิเศษ” ผมไม่ตอบเพียงส่งยิ้มให้แกไม่หุบ
“ยังไงช่วงที่ซ้อมให้ผู้บริหารดูห้ามพลาดนะไอ้หนู มึงต้องเล่นให้ดีอย่างเมื่อวานที่โชว์เทพให้พวกกูทึ่ง
อีกชั่วโมงพวกเขาคงมาถึง พี่ตาลโทรบอกไอ้ร็อคมันเมื่อตะกี้” พี่เขาย้ำแบบนี้เหมือนให้กำลังใจในสไตล์ของเขา
หากเขาไม่อยากให้ผมร่วมวงด้วย..คงไม่พูดขึ้นมาแน่
“ครับพี่” ผมขานรับยิ้มอย่างมีความสุข สาเหตุเพราะรู้สึกสบายใจโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ตอนแรกคิดว่าคงใช้เวลาพอสมควร
กว่าพวกพี่จะเปิดใจยอมรับผมได้ กลับเหนือความคาดหมาย เพียงวันเดียวผมก็ได้ไมตรีตอบจากพวกพี่เขาแล้ว
นึกย้อนไปเมื่อคืนวานที่ทำให้ผมหลับอย่างเป็นสุข เพราะพี่ร็อคเขาออกจะเอ็นดูผมอย่างไม่คาดฝันเลยด้วยซ้ำ..
“มึงนอนได้เลย” ทานข้าวเสร็จแปรงฟันอีกรอบ เดินออกห้องน้ำ พี่ร็อคบอกกับผม
“ครับ..พี่ยังไม่นอนหรือครับ” เห็นพี่แกถือเนื้อเพลงในมือ ท่าทางกำลังจะออกจากห้อง
“กูจะไปอัดเดโม..คงจะดึกมึงนอนก่อนเลยไม่ต้องนอนตรงพื้นแล้ว เก็บที่นอนให้เรียบร้อยขึ้นไปนอนบนเตียง
เว้นฝั่งขวาให้กูด้วย” พูดจบไม่รอให้ผมถามไถ่อันใด พี่เขาก้าวออกจากห้องฉับๆ ผมได้แต่กะพริบตาปริบๆ
มองตามแผ่นหลังกว้างอย่างนึกแปลกใจ เมื่อเช้ายังกำชับย้ำเสียงดุห้ามผมนอนบนเตียง ให้ปูพื้นตรงปลายเตียงอยู่เลย
แต่ตอนนี้อนุญาตให้ผมนอนบนเตียงเสียงั้น ใช่แปลว่าเวทนาที่เห็นผมนอนขดตัว เพราะอาการปวดท้องตอนเย็นหรือเปล่า
ถึงได้เปลี่ยนความคิด ที่แท้ก็อ่อนโยนเป็นนี่หว่า? ไม่ว่าเป็นเหตุผลใดก็ตาม ผมถึงกับยิ้มไม่หุบเมื่อนึกถึงเหตุการณ์
เช้ามาผมตื่นตามปกติ พี่ร็อคหลับสนิทหน้าหล่อจนอดอิจฉาไม่ได้ ท่าทางกำลังอยู่ในห้วงนิทรารมย์แสนสุข
ผมไม่รู้ว่าพี่เขากลับมาตอนไหน เดาเอาว่าคงราวตี 2-3 ช่วงตีหนึ่งผมลุกเข้าห้องน้ำยังไม่มา คงหลังจากนั้นนั่นแหละ
นอนดึกมากถึงได้หลับสนิทอย่างที่เห็น ผมนั่งจ้องนานสองนาน ท่าทางไม่รู้ตัวเลยสักนิด ช่วงเวลาที่ผมมีโอกาสสำรวจใกล้ชิด
คงตอนพี่เขาหลับสนิทได้เท่านั้น เวลาปกติผมไม่กล้ามองนาน ลูกตาพี่เขาดุเกินไปมั้ง..
พี่ร็อคตื่นแปดโมงกว่าเกือบจะเก้าโมง ซึ่งเลยเวลาอาหารเช้าแล้ว ผมไม่ลืมตักแบ่งกับข้าวเก็บไว้ให้
ตอบแทนที่เมื่อวานพี่เขาเก็บให้ผม ไม่มีใครกล้าปลุกเห็นเป็นเรื่องคุ้นชินของพี่คมกับพี่เกรย์
ระหว่างทานมื้อเช้า..พี่เกรย์บอกให้ผมฟังว่า
“ไอ้ร็อคมันตื่นสายแสดงว่าเมื่อคืนคงดึก มีไม่บ่อยหรอกนอกจากมันแต่งเพลงติดลม
หรือไม่ก็ทำเดโมร้องไกด์ ไว้ให้พวกเราแกะกันซ้อม”
“ครับ” ผมขานรับเหตุผลที่พี่เขาอุตส่าห์บอกให้รับรู้
“กินข้าวเสร็จ มึงไปเช็คกลองให้เรียบร้อย 11 โมงทีมผู้บริหารกับโปรดิวเซอร์จะมาดูพวกเรา
ป้องกันเหตุขัดข้องเกินขึ้นได้ ไม่ควรประมาท”
“ครับ” ประโยคปิดท้าย จากนั้นพวกเรามาตรวจเช็คเตรียมเครื่องดนตรีให้พร้อม ระดับมืออาชีพทุกอย่างต้องสมบูรณ์
ไม่เกิดปัญหาติดขัด ซึ่งสิ่งเหล่านี้ผมยอมรับ ในความเป็นมืออาชีพของพวกพี่เขาอย่างหมดใจ
“เป็นไง..มีปัญหาหรือเปล่า” ผมหันตามต้นเสียง พี่ร็อคเดินเข้ามา เจาะจงถามพี่คมกับพี่เกรย์
เพียงปรายตามองผมยักคิ้วให้แทนคำทักทาย ผมก็ส่งยิ้มตอบพี่เขาตามมารยาท
“OK ทุกอย่างพร้อม ว่าแต่มึงถืออะไรมา” ผมมองมือพี่ร็อคตามคำทักของพี่คม
เห็นเป็นแผ่นซีดี..พี่ร็อคถือติดมือเข้ามาด้วยสามตลับ
“เดโมเพลงใหม่ กูทำเสร็จแล้ว..พวกมึงเอาไปแกะเตรียมซ้อมด้วย กูตั้งใจมอบของขวัญพิเศษให้แฟนเพลง”
“เยี่ยมเลยวะ ได้โชว์เพลงใหม่รู้สึกตื่นเต้นอะดรีนาลีนหลั่งกระฉูด” พี่เกรย์พูดจบก้าวเข้าไปรับซีดีเดโมก่อนใคร
ตามด้วยพี่คมคนสุดท้ายคือผม พี่ร็อคพยักหน้าเรียกให้เข้าไปเอาเช่นกัน ผมเองก็ต้องแกะกลองซ้อมด้วย
“ขอบคุณครับพี่” รับมาพร้อมขอบคุณ เขาอุตส่าห์อดหลับอดนอนทำจนเสร็จ
สายเลือดศิลปินเข้มข้นจริงๆ ผมเสียอีกรอแกะอย่างเดียว
“ให้เวลาสองวันเราจะเริ่มซ้อมกันเลย เผื่อเวลาแก้ไขด้วย พวกมึงยังไม่ได้ลองฟัง บางทีอาจมีคำแนะนำเพิ่มเติม
ยังไงลองฟังดูก่อน” พี่เขาเปิดกว้าง แสดงว่าทุกเพลงที่แต่ง หากเพื่อนร่วมวงมีข้อเสนอให้มีการแก้ไขปรับเปลี่ยน
พี่เขาก็ใจกว้างยอมรับฟังเสียงส่วนใหญ่ มิน่าผลงานที่ออกมาจึงการันตีคุณภาพทุกชุด
ไม่เคยสร้างความผิดหวังให้แฟนเพลงเลยสักครั้ง
“อืม..หลังเล่นให้พวกผู้บริหารดูพวกกูค่อยฟัง แต่ยังไงระดับมึงกูกับไอ้คมเชื่อมือว่ะ!
เพลงมึงเคยทำพวกกูผิดหวังเหรอ..เพื่อนรัก”
พี่เกรย์พูดพร้อมกับตบไหล่พี่ร็อคสองที สัมผัสได้ชัดเจนพวกพี่เขาเข้าใจกันลึกซึ้ง
ยอมรับนับถือกันจนมองไม่เห็นช่องว่างของเพื่อนสนิทเลย กลุ่มผม ไอ้ขิง ไอ้แต๊ก ไอ้นิน แม้เราสนิทกันมาก
ยังดูห่างไกลจากพวกพี่เขาอยู่พอสมควรทีเดียว เหมือนพวกพี่ทั้งสามคน เขามองตากันก็เข้าใจกันแล้ว
“กูมีอีกเรื่อง..ร็อค” น้ำเสียงพี่คมฟังดูแปลก สะกิดให้ผมสนใจเป็นพิเศษ
มีเรื่องอะไรทำไมท่าทางพี่คมถึงดูเครียดขึ้นมาเฉย
“มึงมีอะไร” พี่ร็อคเลิกคิ้วถามหน้านิ่ง
“มึงรู้หรือยัง วันนี้คุณพนมเขาจะเข้ามาดูพวกเราซ้อมด้วย”
“อืม..รู้แล้วพี่ตาลเพิ่งบอก มึงห่วงความรู้สึกกู” ผมหูผึ่งขึ้นมาทันทีหลังจบประโยคของพี่ร็อค
คุณพนมเป็นใคร? ทำไมพี่คม พี่เกรย์ถึงมีสีหน้าลำบากใจ หนำซ้ำท่าทางทั้งคู่ไม่ปฏิเสธคำพูดพี่ร็อคเสียด้วย
ถึงไม่ออกปากยอมรับ แต่ก็ชี้ชัดว่าพวกพี่เขาห่วงความรู้สึกพี่ร็อคจริงๆ
“ขอบใจ..กูไม่เป็นไรหรอก สบายใจได้” พี่ร็อคนิ่งไปครู่ ค่อยจับบ่าพี่คมก่อนยืนยันให้เพื่อนรักสบายใจ
“มึงแน่ใจ..ร้อยวันพันปีไม่เคยเข้ามาดู นึกยังไงวะดันร่วมทีมมากับผู้บริหารครั้งนี้ด้วย”
พี่เกรย์พูดด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเพิ่มความสนใจให้ผมอยากรู้เข้าไปอีก คุณพนมเป็นใคร?
“เอาน่า เขาอยากมาก็ช่างเขาสิ” พี่ร็อคพูดเสียงเรียบ เหมือนไม่ใช่ประเด็นที่จะนำมาเป็นปัญหา
แต่ผมแอบเห็นแววตาคมดุของพี่เขาไหววูบ บุคคลผู้นี้ต้องมีอิทธิพลกับพี่ร็อคแน่
ไม่งั้นทำไมทั้งพี่คม พี่เกรย์ ถึงได้ดูหนักอกหนักใจกับการมาของคนผู้นี้แทนพี่ร็อคด้วย..
“มองอะไรมึง..ไปเตรียมตัวได้แล้วไอ้หนู” พี่เกรย์หันมาเขม็งตาดุใส่ผมเฉย
เหมือนไม่ต้องการให้มีส่วนร่วมรับฟังเรื่องที่พูด เล่นกันท่าแบบนี้ยิ่งทำให้ผมเกิดความสงสัยเข้าไปใหญ่
แกไล่ผมจนพ้นระยะห่างในการฟัง ทั้งสามหนุ่มก็พูดคุยกันต่อสีหน้าไม่สู้ดี
ตกลงมันเรื่องอะไรกัน..ทำไมพวกพี่เขาถึงดูเคร่งเครียดต่อผู้บริหารคนนี้นัก
ทั้งที่ในใจเกิดคำถามที่ไม่ได้คำตอบ ผมก็ต้องจำใจวางความคิดเหล่านั้นพับเก็บ
หันมาเปิดซีดีเดโมเพลง ‘ผู้ชายปากหนัก’ ที่พี่ร็อคร้องไกด์ ใส่ดนตรีเสร็จเรียบร้อย
จิตหลุดไปกับความไพเราะของเพลง พลอยลืมเรื่องคาใจก่อนหน้าไปเสียสิ้น
[..Rrrr!!!...Rrrr!!!..] โทรศัพท์สั่นในกระเป๋ากางเกง ล้วงออกมาดูเป็นเบอร์ไอ้ขิงมันโทรเข้ามา
“ว่าไงมึง” ผมทักกลับไป
[หายเงียบเลย..ได้ดีแล้วไม่คิดติดต่อพวกกูเลย..ห่าป๊อป]
“ติดต่อไรเล่า กูเพิ่งโทรคุยกับมึงสามวันก่อน มึงเป็นเมียกูเหรอขิง ถึงต้องรายงานทุกวัน..สัด!”
ย้อนกลับมันเป็นชุด รู้ว่ามันแกล้งหยอกเล่น
[หน้าอย่างมึงจะเป็นผัวกู มึงต่างหากสมควรเป็นเมียกูมากกว่านะ ที่มึงอ้างมันสามวันมาแล้ว
กูก็อยากรู้ความคืบหน้าสิวะ มึงเป็นไงได้เก็บตัวร่วมกับพวกพี่เขา
ไม่เห็นมึงรายงานให้กูรู้นี่หว่า ไอ้แต๊ก ไอ้นินมันก็ถามมา]
“เมื่อวานเพิ่งเจอพวกพี่เขา หัวกูหดใจเป็นปลาซิวเลยมึง นึกว่าจะโดนตะเพิดกลับแล้วเสียอีก
พวกพี่เขาไม่ต้องการให้กูร่วมวงวะ! แต่ตอนนี้โอเคขึ้นมาแล้ว กูพอหายใจหายคอสะดวกขึ้นหน่อย” ผมระบายให้มันฟัง
[ทำไมวะ?..พวกพี่เขาถึงไม่อยากให้มึงร่วมวง ในเมื่อมือกลองไม่มี ไม่ได้มึงแล้วจะให้ใครตีกลองให้เล่นวะ?..]
มันตั้งคำถามตามเหตุผล
“เขาคงอยากได้มืออาชีพที่มีประสบการณ์ ไม่ใช่เด็กอย่างกูซึ่งไม่มีประสบการณ์มาร่วมวงด้วย
นับอายุกูห่างไม่น้อยนะมึง พวกพี่เขาอายุ 22 กูเพิ่งจะย่าง 17 เป็นใครก็คงรู้สึกไม่ต่างพวกเขาหรอกวะ..ขิง”
[เรื่องนั้นก็ใช่ แต่มึงเข้ามาเพราะผ่านออดิชั่นมานะป๊อป]
“พวกพี่เขาไม่พอใจตอนออดิชั่นไม่ได้ร่วมเป็นกรรมการ เรื่องนี้ยุติแล้วหลังเมื่อวานบ่าย
กูโชว์ฝีมือร่วมซ้อมกับพวกเขาไปครึ่งวัน ตอนนี้รู้สึกเปิดใจยอมรับกูแล้วมั้ง ไม่มีปัญหาอะไรมึงไม่ต้องห่วง
ไม่อย่างนั้นพี่ร็อคคงไม่ยอมให้กูแกะเพลงใหม่ ที่เขาเตรียมเปิดซิงเกิลมอบเป็นของขวัญในทัวร์คอนเสิร์ตใหญ่ทั่วเอเชีย
ถ้าพวกเขาวางแผนเขี่ยกูออกก็คงไม่จำเป็นมอบเพลงมาให้กูซ้อม กูสบายใจขึ้นแล้ว..ว่าแต่มึงโทรมาถามกูแค่เรื่องนี้หรือ”
ผมบอกให้มันหายกังวล ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาพลอยคิดมากไปด้วย
[เฮ้ย! จริงดิ..มึงได้ฟังเพลงใหม่พี่เขาแล้วเหรอวะ สนุกมากไหมวะ! ขอกูขอฟังด้วยสิป๊อป
โห!..มึงโชคดีชะมัดได้เปิดซิงเพลงใหม่เชียวนะโว้ย!!]
“ฮะฮ่าๆ..อิจฉากูดิ จัดให้เพื่อน..มึงฟังผ่านโทรศัพท์เอานะ เดี๋ยวกูเปิดให้ฟัง ไม่มีพวกมึงกูก็คงไม่ได้มายืนจุดนี้หรอก
ว่าแต่มึงฟังแล้วไอ้แต๊ก ไอ้นินมันไม่อิจฉาด่ากูลับหลังหืม” ผมพลอยขำท่าทางตื่นเต้นของมันด้วย ซึ่งไม่แปลกเลยสักนิด
ในเมื่อวงพวกพี่คือไอดอลวงดนตรีในดวงใจพวกเรา พอมีความเคลื่อนไหวใหม่ๆ ย่อมทำให้แฟนตัวยงตื่นเต้นสนใจอย่างที่เห็น
[เอาน่ามึงเปิดให้กูฟังก่อน มีโอกาสค่อยให้พวกมันฟังทีหลังสิวะ! ขอกูแจมต่อจากมึงเถอะ]
น้ำเสียงอ้อนไอ้ขิงทำผมกลั้นขำไหล่สั่น นึกถึงหน้ามันตอนนี้ คงส่งสายตาวิงวอนชนิดเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้
ไอ้นี่เวลาต้องการให้ผมช่วยหรือตามใจอะไร มันอ้อนได้น่าสงสารสุดๆ หน้ามือเป็นหลังมือกับตอนที่มันออกคำสั่ง
ในฐานะหัวหน้าวงทีเดียว มันไฟแรงมีภาวะความเป็นผู้นำสูง พวกผมไม่มีใครค้านยกให้มันเป็นหัวหน้าวงตามระเบียบ
จากนั้นผมก็เปิดเพลงที่พี่ร็อคร้องให้ไอ้ขิงฟังจนจบ ไม่ต้องเดามันจะมีความสุขแค่ไหน
ทิ้งท้ายก่อนที่เราจะจบการสนทนา มันขอบอกขอบใจผมยกใหญ่ แถมบอกจะคอยเป็นกำลังใจ
รอชมผมแสดงคอนเสิร์ตระดับมืออาชีพครั้งแรกในชีวิต ชนิดเกาะขอบเวทีกันเลย
ผมพลอยมีความสุขไปด้วย เมื่อฟังน้ำเสียงปลื้มของไอ้ขิงฉายชัด มันชอบเพลงใหม่นี้
ยืนยันกับผมว่าต้องดังเปรี้ยงปร้างติดชาร์ตอีกตามเคยเสร็จคุยธุระกับไอ้ขิง กลับมารวมกลุ่มพวกพี่ เพราะจวนได้เวลา
“มาพอดีมึง พี่ตาลมาถึงแล้ว ให้เราไปต้อนรับผู้บริหารพร้อมกัน”
พี่คมพูดกับผม หลังเดินเข้าไปสมทบ ดูแต่ละคนท่าทางเป็นปกติดี
“ครับ” ผมขานรับ ค่อยก้าวตามพวกพี่เขาขึ้นข้างบน เพื่อต้อนรับผู้บริหารและโปรดิวเซอร์กับทีมงาน
ซึ่งครีเอทรูปแบบคอนเสิร์ตในครั้งนี้
>
>
“สวัสดีครับ..ดีครับๆ” พวกเราพร้อมใจยกมือไหว้ เมื่อคณะบริหารกับทีมงานชุดใหญ่ร่วมยี่สิบคน
ทยอยเดินเข้ามาในห้องรับรองจนแน่นขนัด
“ตามสบายไม่ต้องพิธีรีตอง เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาพ่อว่าร็อคพาพวกเราลงไปดูการซ้อมดีกว่า
เวลาที่เหลือจะได้ประชุมหารือเพื่อเร่งสรุปรูปแบบให้เสร็จ เหลือเวลาแค่เดือนเศษต้องเตรียมการสมบูรณ์ให้เรียบร้อย
ฝ่ายดูแลจะได้ประสานกับประเทศที่เราต้องไปเปิดคอนเสิร์ต ส่งรูปแบบให้พวกเขาภายในอาทิตย์นี้แล้ว”
ประธานคุณพ่อพี่ร็อค พูดให้ได้ยินกันทุกคน เป็นการกระชับเวลาอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่มามีทั้งหญิงทั้งชาย
ทั้งวัยอาวุโส วัยกลางคน วัยทำงาน คละเคล้ากันไปหมด
ผมพยายามสอดสายตาสำรวจ หนึ่งในผู้บริหารที่ชื่อคุณพนมไม่รู้ว่าคนไหน ในเมื่อผู้หญิงที่ผมมองส่วนใหญ่
ไม่เห็นวี่แววใครจะมีตำแหน่งสูงเป็นถึงผู้บริหารสักคน ลักษณะภูมิฐานต่อให้ไม่มีการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
ราศีของคนระดับนี้ต้องเตะตาบ้างล่ะ เท่าที่จับสังเกตสีหน้าท่าทางพวกพี่ร็อค
ก็ปกติไม่เห็นใครออกอาการกับผู้หญิงคนไหนให้จับพิรุธ
โชคดีหน่อย ขณะกำลังทยอยเดินลงชั้นใต้ดิน ซึ่งเป็นห้องซ้อมโดยผู้บริหารสามารถนั่งชมยังโถงรับรอง
กว้างขวางด้านนอก อาศัยมองพวกเราผ่านกระจกได้ไม่มีปัญหา ระบบเสียงเปิดลำโพงภายนอก
เพิ่งรู้ลงทุนระบบของเพ้นท์เฮ้าส์ที่นี่หลายตังค์ทีเดียว มิน่าวงบอยแบนด์อันดับหนึ่งถึงมาใช้สถานที่แห่งนี้เป็นการเก็บตัว
เพราะสะดวกแบบนี้นี่เอง ขณะผมเดินตามไป พี่ตาลผู้จัดการวงก็รั้งแขนผมเอาไว้ เพื่อจะขอนัดหมายเป็นการส่วนตัว
“ป๊อป..พรุ่งนี้เช้าพี่จะมารับเราไปปรับเปลี่ยนลุค ให้เข้ากับวงเป็นสไตล์เดียวกันกับพวกพี่ๆ
ไม่ว่าเสื้อผ้าหน้าผม พรุ่งนี้เช้าเตรียมตัวให้พร้อม พี่นัดร้านไว้เรียบร้อยแล้วครับ”
ผมยิ้มหน้าบาน แบบนี้แสดงว่าผมผ่านโดยสมบูรณ์แล้วสิ ได้ร่วมเป็นสมาชิกใหม่ของ Lucky One
โดยไม่ต้องกังวลจะถูกขับออกจากวงแล้วใช่ไหม ยืนยันจากที่พี่ตาลพาผมไปเปลี่ยนลุคให้เป็นสไตล์เดียวกับพวกพี่ร็อค
คือคำตอบที่ชัดเจนสินะ
“ครับพี่..” รีบรับปาก..ไม่ต้องลังเลเสียเวลาคิดนาน
“ยิ้มใหญ่เลย อย่างป๊อปคงไม่ต้องทำอะไรมาก ผิวพรรณหน้าตาเรามีมาเต็มอยู่แล้ว
โชคดีที่พี่ไม่ต้องเหนื่อยพาไปศัลยกรรม” อึ้งไปหลายวิ
“หมายความ..ถ้าดูไม่ได้ต้องศัลยกรรมหรือครับ” ถามให้แน่ใจ
“สมัยนี้ก็แทบทั้งนั้นแหละครับ ศิลปินซุปเปอร์สตาร์อาศัยเสียงดีความสามารถเด่นอย่างเดียวไม่ได้
หน้าตาก็เป็นปัจจัยหลักใช้แข่งขันด้วย ไม่งั้น Lucky One จะดังเป็นแชมป์ติดต่อกันแบบนี้ได้หรือ
ถ้าหนุ่มๆ ในวงหน้าตาไม่เทพแล้ว คงอยู่ได้ไม่นานหรอกครับ” เถียงไม่ออก ยอมรับหรอกหน้าตาพวกพี่ร็อค
รวมถึงบอดี้ร่างกายสาวกรี๊ดกระจาย แต่ผมยังคงสงสัย
“พวกพี่ร็อคเขาศัลยกรรมกันมาหรือครับ” นี่ต่างหากที่ผมสงสัยจนไม่คิดจะหุบปาก โพล่งถามพี่ตาลไปตรงๆ
“สำหรับร็อคไม่ใช่ครับ รายนั้นเขามาแต่เกิดไม่ต้องปรับแต่งอะไร แต่เกรย์ คม เต้ สามคนหลังทำนิดหน่อย
ตัดปีกจมูก เหลากราม ขริบใต้ตา คนละนิดละหน่อย พวกเขาไม่ได้เข้าขั้นแย่ เพียงปรับให้หล่อเหลากว่าเดิม
มากสุดคงเป็นเต้เสริมจมูกเพิ่ม ของเดิมไม่รับกับหน้า เรื่องนี้รู้กันภายใน พวกเราไม่ปล่อยข่าวให้หลุดไปถึงสื่อ
แต่ก็มีพวกคุ้ยแคะล้วงประวัติตามรูปเก่าเก็บสมัยมัธยมมาเปรียบเทียบ ผลงานบริษัทคู่แข่งที่หวังดิสเครดิตเรา
เพราะถูกช่วงชิงยอดขายชนิดไม่เห็นฝุ่น กลยุทธ์ทางการตลาดเป็นเรื่องปกติธรรมดาเมื่อมีการแข่งขัน
ก็ต้องหาจุดอ่อนคู่แข่งเพื่อช่วงชิงส่วนแบ่งทางการตลาดให้ได้มากกว่า เรื่องนี้ป๊อปไม่ต้องเข้าใจหรอกครับ”
พูดจบดันบอกให้ผมไม่ต้องทำความเข้าใจเสียอย่างนั้น ตกลงพี่ตาลพูดให้ผมรู้เอาไว้
เพียงแค่นั้นหรืออย่างไร..ผมงงกับพี่แกอยู่เหมือนกัน
“ครับ..ว่าแต่ผมสงสัย คู่แข่งสร้างกระแสลบ คุ้ยแคะประวัติแล้วพวกพี่เขาแก้ตัวกันยังไงครับ”
นึกภาพไม่ออกจริงๆ โกหกหน้าตายหรือไง
“ก็ไม่ต้องทำอะไร ปล่อยเป็นหน้าที่พีอาร์บริษัทเป็นคนตอบสื่อไป พวกเราไม่ต้องให้สัมภาษณ์อะไร
พวกพี่จัดการแทนหมดถ้าเจอเรื่องพวกนี้ ซึ่งก็ซาเงียบหายไปแล้ว สมัยนี้คนทำศัลยกรรมมันกลายเป็นเรื่องจำเป็น
ในชีวิตประจำวันกันไปแล้ว จึงไม่ค่อยมีผลอะไรเท่าไหร่หรอก”
“อ๋อ!! หรือครับ” รับคำแบบงงๆ
“ไปเถอะ โชว์ให้สุดฝีมือเลยนะ”
“เดี๋ยวครับพี่..ผมอยากรู้คุณพนมที่เป็นผู้บริหารคนไหนหรือครับ” อาศัยถามพี่ตาลเอานี่แหละ
“แกกำลังมา ยังมาไม่ถึงหรอกสักพักนะ..ป๊อปถามทำไมหืม”
“เปล่าครับ..ตกลงผู้บริหารที่มาในวันนี้มากันทั้งบริษัทหรือครับ” แถดึงความสนใจพี่ตาลเปลี่ยนเรื่องเสียเลย
“ไม่หรอกหลักๆ ก็เกือบหมด ขาดไม่กี่คนมั้ง พี่ไม่แน่ใจมีใครบ้าง ถ้านับย้อนไปเมื่อ 5 ปีก่อนพี่รู้จักหมด
มาเยอะเอาก็ตอนบริษัทเกิดปัญหาด้านสภาพคล่องบริหารขาดทุน เพราะการทุจริตจากเพื่อนรักของพ่อพี่ร็อค
ถึงขั้นเกือบล้มละลาย ได้คุณพนมกับอีกหลายคนยื่นมือเข้ามาช่วยซื้อหุ้นกลายเป็นระดมทุนกอบกู้สถานการณ์คืนมาได้บางส่วน
แต่ก็ร่อแร่เพราะ ขณะนั้นบริษัทประสบกับภาวะขาดทุน ไม่มีศิลปินดังในค่ายทำเงินได้เลย 2 ปีหลังวงพี่ร็อคถือกำเนิด
เกิดกระแสตอบรับล้นทะลักช่วยกู้สถานะทางการเงินของบริษัทกลับมามั่งคั่งขึ้นอีกครั้ง
กว่าจะผ่านวิกฤติเล่นเอาหายใจหายคอลำบากกันมาพอสมควร เรื่องนี้แหละที่ทำให้มีบอร์ดบริหารชุดใหม่”
“ผมไม่เคยรู้เรื่องเหล่านี้เลย”
“ป๊อปจะรู้ได้ยังไง นึกย้อนเวลาไปเราคงอยู่ม.1 ยังเด็กอยู่เลยนี่นา ถ้าไม่รู้จักวงของพี่ร็อค
ที่เราได้ให้สัมภาษณ์เป็นไอดอลตอนเข้ามาออดิชั่นมีหรือป๊อปจะสนใจ ช่วงนั้นบริษัทชื่อเสียงเท่ามดไม่ได้ยักษ์ใหญ่อย่างวันนี้”
ผมพยักหน้าเข้าใจสิ่งที่พี่ตาลหยิบยกมากล่าว ยอมรับก่อนนี้ผมไม่รู้จักเลย
“เอาเถอะ..อย่าเสียเวลาไปเตรียมตัวได้แล้ว”
“ครับพี่” ผมลาพี่ตาลเสร็จ ก็รีบผละไปรวมกับวงในห้องกระจกซึ่งใช้ทำการโชว์ของพวกเรา
หลังเห็นพวกพี่ตรวจเช็คความสมบูรณ์ให้แน่ใจกันผิดพลาดกันอีกครั้ง เรื่องลำดับเพลงที่จะเล่นไม่ต้องย้ำ
เพราะพี่เกรย์แกส่งรายละเอียดให้ผมแต่เช้า ทวนรายชื่อเพลงที่จะเล่นไปสิบกว่ารอบจนขึ้นใจดิบดีแล้ว
โชคช่วยเพลงเหล่านี้คือเพลงฮิตที่ผมถนัดคุ้นเคยเป็นพิเศษ เพราะเป็นเพลงที่ผมชอบและถูกใจมากนั่นเอง..
เราเล่นโชว์ไปได้สามเพลง ก็มีแขกมาเพิ่ม..ระหว่างกำลังเล่นเพลงที่ 4 กันอยู่พอดี
ผิดความคาดหมายอย่างมาก พี่ร็อคร้องเพลงสะดุดชนิดลืมเนื้อไปท่อนเลยทีเดียว
แต่แกก็มืออาชีพแก้ไขสถานการณ์โซโล่กีตาร์อย่างเทพกลบเกลื่อนไม่ให้พิรุธ ถึงแม้ผู้ชมร่วมยี่สิบจับได้หรือไม่ได้
แต่พวกเราในวงต่างรู้เต็มอกว่าพี่ร็อคร้องผิด เพียงมีสาวสวยรูปร่างอย่างกับนางแบบเดินตีคู่มากับหนุ่มวัยกลางคน
ซึ่งดูภูมิฐานมากที่สุด ผมเองก็ตีกลองสะดุดเกือบทำวงล่มเช่นกัน เมื่อเห็นชัดว่าผู้ชายที่เดินตีคู่มากับสาวสวยคนดังกล่าวคือ
“อาพนม.” ขานชื่อในคอเบาๆ เขาคือน้องชายแท้ๆ พ่อผมเองครับ อย่าบอกว่าคุณพนมที่ว่าคืออาของผม..
ผู้ที่มีอิทธิพลกับพี่ร็อค พอเห็นหน้าผมพลอยสะดุดตีผิดจังหวะเช่นกัน ตั้งสติคุมตัวเองดึงสมาธิกลับคืนได้ทัน
“พักวงก่อนครับ ขอพวกเราเบรกดื่มน้ำสักครู่ ปรับดนตรีนิดหน่อย รู้สึกเสียงจะเพี้ยนอยู่เล็กน้อย”
พี่เกรย์แก้ไขสถานการณ์ประกาศออกไมค์ให้ได้ยินทั่ว ไม่มีการทักท้วงจากทีมผู้บริหาร เป็นอันพักวงไม่เกินสองนาที
“มาแล้วไอ้ร็อค ไหนมึงบอกพวกกูไม่เป็นไรสบายมาก ถึงขั้นร้องลืมท่อนเชียวมึง” พี่คมกระซิบคุยกับพี่ร็อคเบาๆ
แต่ผมแอบเงื้อมหูฟังอย่างสนใจ ขณะแกล้งขยับแฉย่ำกระเดื่องพอเป็นพิธี ส่วนคู่สนทนาก้มๆ เงยๆ เกาคอร์ดดูแอมป์
รู้ว่าพี่แกต่างทำเนียนไปอย่างนั้น สำคัญพี่ร็อคไม่ปฏิเสธคำพูดของพี่คมนี่สิ พี่เกรย์เขามีปรายตาจับจ้องพี่ร็อคอยู่เช่นเดียวกัน
ผมงง?..แคลงใจสุดๆ อาพนมของผมไปทำอะไรพี่ร็อค ทีแรกผมเข้าใจว่าคุณพนมหมายถึงผู้หญิง
เธอมีความหลังฝังใจหรือเป็นคนที่หักอกพี่ร็อคเสียอีก จึงมีส่วนเป็นแรงบันดาลใจ ให้พี่เขาแต่งเพลงผู้ชายปากหนัก
ที่ไหนได้คุณพนมที่ผมคิดดันกลายเป็นอาผม ซึ่งเป็นผู้ชายเว้ย! ห่างไกลคนซึ่งหักอกพี่ร็อคทั้งเพศและอายุไปไกลโข
ถึงจะหล่อดูดีอยู่มากเพราะกรรมพันธุ์ทางพ่อผมหน้าตาดี พ่อผมก็หล่อใช่น้อยเสียเมื่อไหร่เล่า แต่คงไม่ใช่สาเหตุนี้แน่
น่าจะเป็นเรื่องอื่นเสียมากกว่า เป็นเรื่องอะไรนี่สิ?
“มึงเป็นอะไรไอ้ป๊อป อย่าทำมึนเนียนไม่รู้ตัว มึงตีกลองผิดจังหวะอยู่ท่อนนะไอ้นี่ ทำกูเป๋เกือบล่มไม่เป็นท่า
มึงอย่าลืมสิ..มึงเป็นมือกลองคุมจังหวะให้พวกกูทั้งวง ตีผิดพาล่มฉิบหายกันพอดี” พี่เกรย์เดินเข้ามาชิดผม
กระซิบกระซาบเสียใกล้ ความหมายตำหนิผมเต็มๆ
“ขอโทษครับพี่..ผมแค่ตกใจนิดหน่อย ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”
ไม่ใช่แก้ตัวเรื่องจริงล้วนๆ ไม่รู้มาก่อนว่าอาพนมถือหุ้นบริษัทนี้ด้วย
“ตกใจทำไม..เขาให้มึงเล่นโชว์ไม่ได้ให้ไปท้าผีมาหลอกเสียหน่อย”
กรรม! พี่แกกำปั้นทุบดินใส่แบบนี้ ผมจะพูดอะไรได้ แต่ก็ขอเถียงสักนิด
“ผมตกใจพี่ร็อคร้องผิดท่อน เลยเผลอตามไปด้วยครับ” ตรูอ้างล่ะ!
“แล้วไป! คราวหลังมึงต้องนิ่งกว่านี้ เกิดนักร้องผิดพลาดมึงเพี้ยนตามไม่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
พานขายขี้หน้าหนักกว่าเดิมทีนี้” หน็อย!..พออ้างพี่ร็อคทำเป็นปล่อยผ่าน ที่แท้ก็ไม่กล้ากับหัวหน้าวงเหมือนกันล่ะหว้า?
“แหะๆ..ขอโทษครับพี่ คราวหลังจะระวังไม่วอกแวก ว่าแต่ผมถามหน่อยสิครับ
ผมอยากรู้คุณพนมแกไปเป็นโจทย์อะไรกับพี่ร็อคเขาหรือครับ พอปรากฏตัวถึงได้ร้องผิดท่อนแบบนั้น”
เนียนกระซิบถามพี่เกรย์ พี่เขาง่วนอยู่กับการปรับสายคีย์บอร์ดไปด้วย ไม่ทันระวังว่าผมจะถามขึ้นมาแบบนี้
“แฟนเก่ามัน” พี่เขาตอบสั้นได้ใจความ เล่นเอาผมตาเหลือกถลน อึ้งค้างแทบหงายหลังตกเก้าอี้ที่นั่งตีกลอง
ไม่ได้ยินกับหูไม่ได้ฟังจากพี่เกรย์ผมคงไม่เชื่อ อยากเอาไม้กลองยัดปากป้องกันการกรี๊ดร้องโหยหวน
ชนิดทำเอาผมช็อกซีนีม่าไปแล้วครับ ไม่คิดไม่ฝันนักร้องในดวงใจไอดอลพวกผม
จะมีแฟนเป็นผู้ชาย พี่เขาเป็นเกย์..อร๊ากกกก!!
ที่หนักไปกว่านั้น แฟนผู้ชายผู้สร้างความหลังให้เขา ‘คืออาผมเอง’ ไอ้ป๊อปอยากจะบ้าตาย..ผมไม่คิดมาก่อนเลยจริงๆ
อาพนมจะเป็นแฟนกับพี่ร็อคสุดเท่ สุดหล่อที่สาวคลั่งไคล้ทั่วบ้านทั่วเมืองจนน่าอิจฉา
พี่เขาอกหักเพราะอาพนมไปควงสาวสวยสิท่า เห็นภาพบาดตาคาใจแบบนี้
ไม่สะเทือนจนร้องเพลงลืมท่อนก็เทพแล้วครับท่าน โอ้ยยยย!!...ไอ้ป๊อปช็อกกกกก!!!!
มาต่อก่อนวันนัด 1 วันค่ะ เผอิญเย็นนี้มีธุระพรุ่งนี้ก็คงจะยุ่ง ไม่มั่นใจจะได้เข้ามาในกระทู้
เกรงทำให้แฟนนักอ่านรอเก้อ เลยตัดสินใจลงอัพให้ก่อน โชคดีได้พี่สาวคนสวยตรวจทานคำผิดให้ทัน
ไม่งั้นก็คงไม่ได้ได้อัพให้ล่วงหน้าวันนัดแบบนี้แน่ ขอยกเครดิตและความดีให้พี่แวน [VAN] ที่น่ารักมากที่สุด
ช่วยเรื่องคำผิดมาแทบทุกเรื่องเลยทีเดียว ขอบคุณมากค่ะ
ปล.เจอกันอีกทีวันอาทิตย์นะคะ ขอบคุณมากค่ะ 
หัวข้อ: @@โดย Luk {ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ} 4/7/57++P.29..End พร้อมเปิดจองหนังสือ P.1 (อ่าน 164419 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก