ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงตับ
Part..1
[Special & Pop]
“มึงเข้าวงกูได้ไงวะ?” พี่เกรย์เป็นคนถาม ถือเป็นคำถามที่ผมเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ทำไมพวกพี่ Lucky One
ถึงได้จ้องรอคำตอบอย่างกับไม่รู้ที่มาที่ไป..ของการมาอยู่นี่ของผมเสียอย่างงั้น
“ผมไปออดิชั่นกับบริษัทฯ ท่านประธานพ่อพี่ร็อคนั่งดูการออดิชั่นด้วยตัวเอง แล้วได้รับเลือกให้เข้าวงครับ”
ที่บอกเป็นเรื่องจริง วงผมมีสี่คน ผมเป็นมือกลอง ไอ้ขิงร้องนำ ไอ้แต๊กเบส ไอ้นินกีต้าร์ เราทั้งสี่สมัครทดสอบ
ก่อนตอบรับเพียงคนเดียว เข้าเป็นสมาชิกวงในฝันตำแหน่งมือกลอง
“หึ!..มึงไปออดิชั่นให้ต้นสังกัดพวกกูดู แล้วเขาก็เลือกมึงเป็นมือกลองประจำวงแทนไอ้เต้เนี่ยนะ”
คราวนี้พี่คมย้ำ โดยมีสายตา 3 คู่ จ้องผมเหมือนเป็นตัวประหลาด ยิ่งพี่ร็อคดูน่ากลัวกว่าใคร
ทำไมบรรยากาศต่างจากที่ฝันเอาไว้ลิบลับ เหมือนตกเป็นจำเลยให้เขาซักฟอกไม่ผิด
“ครับ..” ผมรับคำเพียงสั้นๆ
“เรื่องนี้กูไม่เก็ทวะ ไอ้เต้หายเงียบติดต่อไม่ได้มือถือดันปิดเครื่อง สอบถามคนใกล้ชิดไม่มีใครรู้ว่ามันหายหัวไปไหน
หายไปสามวันเรากลับได้รับข่าวใหม่..จะมีมือกลองมาแทนไอ้เต้เฉยเลย”
พี่คมพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดหันไปเจาะจงที่พี่ร็อค นับตั้งแต่ผมก้าวเข้ามาในเพ้นท์เฮ้าส์ ยังไม่ได้รับคำทักทาย
จากพี่เขาสักคำ กระทั่งถูกสอบปากคำถึงที่มาที่ไปพี่เขาก็ฟังนิ่ง มีเพียงแววตาคมดุที่จ้องผมไม่วางตา
“มึงได้คำอธิบายจากพี่ตาลไปแล้ว” น้ำเสียงทุ้มเรียบสีหน้าท่าทางคาดเดาไม่ออก
ว่าพี่เขาคิดหรือรู้สึกยังไงกับเรื่องของผม หันไปพูดกับพี่คมและพี่เกรย์เพื่อนร่วมวงเพียงสั้นๆ
“เฮ้ย! ร็อคพี่ตาลบอกไม่กระจ่างเลยนะ แกบอกจะหามือกลองมาแทนไอ้เต้ เพราะมันหายหัวไร้ร่องรอยตามตัวไม่ได้
เหลือเวลาซ้อมวงอีกแค่เดือนเศษ เราต้องทัวร์คอนเสิร์ตเอเชียครั้งใหญ่ มีแค่นี้ที่แกบอก ผ่านไปสองวันไอ้หนูนี่ก็โผล่มาร่วมวง
มึงว่ามันไม่แปลกไปหน่อยหรือ ไอ้นี่มันยังเด็กอยู่เลยนะ” พี่เกรย์มือเบสตั้งข้อสงสัยกับเรื่องราวของผม
ซึ่งถูกคัดเลือกให้มาเป็นสมาชิกใหม่ของวงอย่างกะทันหัน
“อายุเท่าไหร่” พี่ร็อคเขาถามผม สีหน้าแววตายังคงนิ่งเฉย
“16 ครับ” ผมตอบตามความจริง ผมอายุ 16 จะย่าง 17
“โคตรเด็ก..ไม่เรียนหนังสือหรือไงมึง” พี่คมขัดขึ้นมา
“ผมเรียนม.5 จะขึ้นม.6 ช่วงนี้ปิดเทอมใหญ่ครับ” คำตอบของผมทำเอาพี่เขาเงียบกันไปพักใหญ่
ก่อนพี่เกรย์มือเบสเจ้าเก่าจะพูดขึ้น
“หน้าอย่างกับเด็กม.ต้น ถึงอย่างนั้นกูก็ไม่มั่นใจมึงจะตีกลองให้วงกูได้เรื่องอยู่ดี ต้องมีเคลียร์ขนานใหญ่..ไอ้ร็อคมึงเอาไง”
พวกพี่เขาโยนให้พี่ร็อคเป็นคนตัดสินใจ ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าวงยังไม่มีทีท่าอะไร
นอกจากหางตาคมดุโคตรเดายากตวัดจ้องผม แล้วเบือนกลับไปให้คำตอบเพื่อนพี่แก
“เรื่องนี้เราไม่มีสิทธิ์ตอบรับหรือปฏิเสธ ในเมื่อไอ้เต้ติดต่อมันไม่ได้ เวลาซ้อมวงมีจำกัดเหลือแค่เดือนเศษ
ทางผู้ใหญ่ส่งมันมาเพื่อไม่ให้งานล่ม ถึงจะข้ามหัวพวกเราในวันนัดออดิชั่นไม่เชิญไปร่วมตัดสินใจ
แต่พวกมึงจะโต้แย้งอะไรได้ สัญญาบริษัทฯ หากเกิดปัญหาโปรดิวเซอร์ที่ดูแลพวกเราอยู่
มีอำนาจสิทธิ์ขาดในการแก้ไข โดยไม่ต้องรอมติของพวกเรา เงื่อนไขข้อนี้พวกมึงก็รู้ ประเด็นคือกูไม่เข้าใจแค่เรื่องเดียว
ไอ้เต้มันหายไปไหนทำไมติดต่อไม่ได้ กูสงสัยผู้ใหญ่ในค่ายไม่มีใครให้คำตอบที่ชัดเจน นอกจากบอกพวกเราว่า
ไอ้เต้มันไปยื่นขอลาออก ก่อนหายหัวโดยไม่มีใครสามารถติดต่อมันได้นี่สิ” พี่ร็อคพูดยาวลงน้ำหนักเสียงหนัก
ติดจะเครียดอยู่ไม่น้อย เนื้อหาเหมือนจะให้เพื่อนร่วมวงยอมจำนนต่อการที่มีผม เพิ่มมาเป็นสมาชิกใหม่
ตามเงื่อนไขขั้นตอนพิจารณาของทีมงานบริษัทฯ
“สรุปมึงจะยอมให้ให้เด็กนี้มาเป็นมือกลองให้วงเรา แน่ใจมันจะไม่ทำให้วงล่ม ดูไม่มีประสบการณ์เลยนะร็อค
นี่ไม่ใช่วงสมัครเล่นนะโว้ย! Lucky One คือวงอันดับหนึ่งขณะนี้ จู่ๆ..มือกลองที่ร่วมวงกันมาแต่แรก หายเงียบไม่มีข่าวคราว
กลับมีสมาชิกใหม่วัยมัธยมมาเป็นมือกลองให้เรา มึงไม่คิดว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นข่าวครึกโครม
จนแฟนคลับต้องตั้งคำถามถึงไอ้เต้มันเลยเหรอ ว่าเกิดอะไรขึ้นมันหายไปไหน มึงจะตอบพวกเขายังไง”
พี่เกรย์ยังคงยืนกรานยกอ้างปัญหาต่างๆ ฟังดูมีน้ำหนักและเหตุผล แต่ผมไม่ได้อยู่ในประเด็นที่จะแสดงความคิดเห็นได้
หลังพี่ตาลผู้จัดการวง พาผมมาแนะนำตัวฝากให้พวกพี่ดูแลระหว่างเก็บตัวที่เพ้นท์เฮ้าส์
เพื่อซ้อมวงเตรียมทัวร์คอนเสิร์ตทั่วเอเชียครั้งสำคัญ นั่นหมายความว่า ตลอดระยะเวลาเดือนเศษบวกทัวร์คอนเสิร์ตอีก
1 เดือนเต็ม ในช่วงปิดเทอมใหญ่ของผม จะได้ใกล้ชิดเป็นสมาชิกวงในฝันที่ผมแสนปลื้ม จนนำมาเป็นไอดอลในการเล่นดนตรี จึงไม่ใช่เรื่องที่ผมจะสอบถามปัญหาภายใน ล้วงแคะแกะเกาหาข้อมูลสาเหตุที่ทำให้พี่เต้มือกลองคนเก่งของวง
หายตัวลึกลับอย่างไม่ยอมให้ใครติดต่อพี่เขาได้..
“เกรย์..มันเล่นได้ไม่ได้เข้ากับพวกเราหรือไม่ ปัญหาต้องลองซ้อมดู พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าเรามีคิวซ้อมยาวถึงสี่โมงเย็น
พวกทีมโปรดิวฯ พร้อมพ่อกูและหุ้นส่วนเขาจะเข้ามาดูการซ้อม ถึงเวลานั้นหากไอ้นี่เล่นไม่ได้พาวงล่ม
ก็คงต้องคุยว่าจะเอายังไง ถ้ามันไปไม่รอดทางออกดีสุดจ้างมือกลองอาชีพ รอให้ปัญหาเกิดก่อนดีกว่า
ถึงตอนนั้นพวกเรายังมีช่องต่อรอง ให้กูปฏิเสธเสียแต่ตอนนี้ดูไม่เหมาะ กลายเป็นพวกเราตั้งเงื่อนไขสร้างปัญหาเสียเอง
ตกลงเอาตามที่กูบอกนี่แหละ” พูดจบ..ลุกเดินหันหลังออกไปจากวงสนทนา ไม่มีกระทั่งหางตาเหลือบแลผมเลยด้วยซ้ำ
นึกว่าพี่แกช่วยไกล่เกลี่ยให้ผมเสียอีก ที่แท้ก็รอซ้ำในเวลาที่ผมทำพลาด เพื่อจะใช้เป็นข้ออ้างเขี่ยผมออกจากวงนี่เอง
“เฮ้อ!..กูยอมรับที่มึงเสนอก็ได้ร็อค แต่ไอ้เด็กนี้จะให้มันนอนที่ไหน ไอ้เต้มันพักห้องเดียวกับมึง
กูกับไอ้คมไม่เอานะโว้ยถ้าจะให้มันมาอยู่ด้วย มันมาแทนไอ้เต้ ดังนั้นต้องนอนห้องมึง”
พี่เกรย์รั้งพี่ร็อคไว้ขณะร่างสูงใหญ่ไหล่กว้างกำลังจะก้าวออกจากห้องนั่งเล่น
ที่พวกเราใช้เป็นสถานที่ถกเถียงปัญหากันมาร่วมสองชั่วโมง
“หึ!..นอนห้องกูได้ แต่ไม่ใช่ที่เตียง” พี่ร็อคหันมากระตุกยิ้มมุมปากอย่างที่ผมรู้สึกได้ว่า งานนี้ผมคงอยู่ลำบากเสียแล้ว
ทำไมวงที่ปลื้มมากมายจนเรียกว่าคลั่งไคล้ แต่ละคนกลายเป็นตั้งแง่กับผม ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันด้วยซ้ำ
ก่อนหน้าที่ติดตามผลงานของพวกพี่เขา ถึงจะดูมีโลกส่วนตัวสูง ด้านนิสัยล้วนเป็นสุภาพบุรุษจนสาวหลงใหลกันทั่วบ้านทั่วเมือง
ไม่เคยคิดพอได้มาสัมผัสใกล้ชิด ไหงกลายเป็นสุภาพด้านลบกันเฉยเลย
“เหม่ออะไร..หิ้วกระเป๋าตามไอ้ร็อคมันดิ มึงต้องนอนห้องมันหรือจะนอนโซฟาตามสะดวกพวกกูไปล่ะ”
พูดจบพี่คมหันไปพยักหน้าชวนพี่เกร ก่อนจะพากันเดินออกจากห้องไม่เหลียวหลัง ทิ้งผมมองตามตาค้างทำอะไรไม่ถูก
พี่ร็อคจ้องผมครู่หนึ่งค่อยหันหลังก้าวออกไปเช่นเดียวกัน ไม่มัวชักช้าให้เสียเวลา รีบลากกระเป๋าสัมภาระตามหลังพี่เขาไป
แบบหน้ามึนแล้วผม เรื่องอะไรจะนอนโซฟาให้เมื่อยตุ้มเล่าโว้ย!
“นั่นตู้เสื้อผ้าไอ้เต้..จะเก็บของใส่ก็อย่าไปทำของไอ้เต้มันพัง ในตู้ยังมีเสื้อผ้ามันอยู่ ส่วนที่นอนเลือกได้เฉพาะพื้นหน้าเตียง
กูไม่อนุญาตให้มึงนอนบนเตียง” อึ้งครับ! ประเด็นนอนพื้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตโอฬารอะไรที่คนอย่างไอ้ป๊อปจะนอนไม่ได้
เพียงแต่พี่ร็อคพูดว่าผมเลือกได้เฉพาะพื้นตรงหน้าเตียง ตกลงพี่มึงให้กูเลือกตรงไหนฟ่ะ! สั่งกูอยู่ชัดๆ
“เออพี่ครับ นอนพื้นแล้วใช้อะไรปูครับ” นอบน้อมไม่กล้าหือ รู้ตัวเด็กกว่าหลายปี พวกพี่เขาจบมหา’ลัยกันหมดแล้ว
อายุ 22 โดยประมาณ นั่นไม่สำคัญเท่าผมเป็นสมาชิกที่เข้ามาใหม่ ยังไม่ได้รับการยอมรับจากใคร
จะมาเรื่องมากให้เขาชังน้ำหน้าคงจะไม่รุ่งแน่ๆ เลยต้องนอบน้อมสำรวมไว้
“เครื่องนอนอยู่ในตู้เสื้อผ้า หาเอาเองอย่าทำตู้กูรก”
ยังพอมีน้ำใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนบนพรมเปล่าๆ ไม่อย่างนั้นทั้งคันทั้งเจ็บหลังแน่ๆ
“คิดอะไร..รีบจัดการของส่วนตัวให้เรียบร้อย กูไม่ชอบให้ห้องรกเกะกะลูกตา ของใช้ส่วนตัวกูห้ามแตะต้องวุ่นวาย
ไม่ชอบให้ใครใช้ของกูเข้าใจตรงกันนะ ถ้าคิดอยู่ร่วมกันอย่างสันติอย่าวุ่นวายของส่วนตัว ไม่งั้น?”
มีท่าเอานิ้วปาดคอให้ดูอีกต่างหาก ขู่ชัดๆ นึกว่ากูกลัวเหรอไอ้พี่ห่า อุตส่าห์แอบปลื้ม ที่ไหนได้แต่ละคนแม่งเอร้ย!
“ครับๆ..ผมไม่วุ่นวายของพี่หรอก ผมเตรียมมาพร้อม” สุดท้ายได้แต่ผงกหัวรับงึกๆ ใครจะกล้าแหยมกับมันเล่า
หน้าตาดีใช่ว่านิสัยไว้ใจได้ เกิดทำร้ายจริงทำไง อุตส่าห์โม้กับเพื่อนร่วมวงไว้เยอะ
หลังพวกมันแสดงความดีใจที่การออดิชั่นผมได้รับคัดเลือกให้ร่วมวงในฝัน พวกมันก็คาดหวังจะได้รับเกียรติยิ่งใหญ่นี้
เพียงแต่เขาต้องการมือกลองเพียงตำแหน่งเดียว โชคเลยตกมาเป็นของไอ้ป๊อป
ดันไปรับปากจะนำเอาลายเซ็นซุปตาร์บอยแบนด์สุดฮอต ติดเสื้ออย่างหรูกับแผ่นซีดีชุดลิมิเต็ทไปให้พวกมันเป็นของฝาก
แค่เริ่มต้นวันแรกก็ได้กลิ่นมิตรภาพที่แสนหวานปานน้ำผึ้งขมเสียแล้ว ขืนถอยโดยไม่ได้เริ่มอะไรเลยผมคงถูกเพื่อนสนิท
รุมตีนสกรัมเป็นทิวแถว เล็กๆ น้อยๆ อดทนมองข้ามไปเสีย ลูกผู้ชายอุปสรรคแค่นี้คือบททดสอบ
บอกตัวเองในใจย้ำเตือนเอาไว้ เรามาสานฝันให้สมกับที่รอคอย เรื่องเล็กน้อยหยุมหยิมพวกนี้
อย่าเก็บเอามาใส่ใจ วันเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ฝีมือ แค่นี้ก็ฮึกเหิมแล้วโว้ย!
“ยิ้มอะไรของมึง” อ้าวผมเผลอยิ้มอยู่หรือนี่
“เปล่าครับ..แหะๆ..แค่ดีใจที่ได้ร่วมเล่นกับวงพี่นะครับ”
“บางทีมันอาจไม่เป็นอย่างที่มึงคิด อย่าเพิ่งฝันกลางวันไปไกลนัก” เล่นสกัดดาวรุ่งดับฝันกันซะงั้น
“อย่าทำห้องกูรกสกปรกเป็นอันขาด” พูดจบเดินออกจากห้องเฉย ย้ำนักย้ำหนาทำอย่างกับไอ้ป๊อปเป็นคนจรจัด
สกปรกมอมแมมน่ารังเกียจ ได้แต่ถอนหายใจตามหลังเจ้าของห้องไปพลางๆ
นึกถึงสองอาทิตย์ก่อนที่ผ่านมา กว่าผมจะได้เข้ามาอยู่ที่นี่ วันนั้นผมยังสวมชุดนักเรียนขาสั้นกางเกงน้ำเงินอยู่เลย
“ไอ้ป๊อปชักช้าว่ะเดี๋ยวก็ไม่มีที่ให้ดูหรอก ปานนี้หอประชุมแตกไปแล้วมัวช้าอยู่นั่นแหละ”
ไอ้ขิง..เร่งผมท่าทางมันดูหงุดหงิดอยู่พอสมควร
“ป้าหนอมสั่งทำโทษกูมึงก็เห็น บ่นอะไรมึงไม่ช่วยกูเลยขิง ไหนมึงบอกพวกไอ้แต๊กไปจองที่ไว้แล้วไง”
ผมโยนความผิดให้มันรับไป ไม่เพราะมันชวนผมคุยในคาบอาจารย์ถนอมจอมเฮี๊ยบ
จนป้าแกสั่งลงโทษให้ผมยกสมุดงานของเพื่อนทั้งห้องไปให้ที่โต๊ะห้องพักครู
ป่านนี้คงเสนอหน้าชิดขอบเวทีตั้งแต่ออดดังแล้ว มันคงรู้ตัวมีส่วนทำให้ผมโดนลงโทษเลยหุบปากไม่เถียงผมอีก
นอกจากลากผมวิ่งพากันมุ่งหน้าสู่อาคารหอประชุมใหญ่ของโรงเรียนทันที โดยไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรกันอีก..
“โห!..คนอย่างกับหนอน มึงรีบโทรถามไอ้แต๊กถามมันอยู่ตรงไหน กูกับมึงจะเบียดเข้าไปยังไงดีวะ!”
ไอ้ขิงเครียดหนัก หลังมาถึงหอประชุมคนล้นทะลักออกันอยู่นอกประตูไม่ได้เข้าข้างในอีกกว่าครึ่ง
ไม่แปลกที่มีสภาพอย่างที่เห็น ในเมื่อทุกคนตั้งตารอกันมาร่วมเดือน หลังข่าวประชาสัมพันธ์ให้รู้ล่วงหน้าเมื่อต้นเดือนก่อน..
“ยืนทำห่าอะไรอยู่ไอ้ป๊อบ พวกพี่เขาเปิดวงไม่ทันได้ดูพอดี มึงรีบโทรหาพวกไอ้แต๊กสิวะ!”
ไอ้ขิงเร่งผมใหญ่ ผมเข้าใจในเมื่อวันนี้ถือเป็นเรื่องสำคัญของพวกผมวาระหนึ่ง
นับตั้งแต่ได้ข่าววง ‘Lucky One’ บอยแบนด์ซึ่งกำลังโด่งดังมาแรงเป็นอันดับหนึ่งขณะนี้ จะทัวร์คอนเสิร์ตโรงเรียนเรา
เพื่อสานฝันสร้างแรงบันดาลใจให้เยาวชนรุ่นใหม่ ถือเป็นหนึ่งในนโยบายบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ต้นสังกัดของวงพี่เขา
ผมกับเพื่อนสนิทในกลุ่มเรามีวงสมัครเล่นเป็นของตัวเอง ฝึกซ้อมกันสม่ำเสมอ
โดยมีไอดอลคือวงซึ่งใช้เป็นต้นแบบคือ ‘Lucky One’ วงนี้เลยครับ
นักร้องนำตำแหน่งหัวหน้าวงชื่อพี่ร็อค พี่เขาเป็นลูกเจ้าของค่าย แต่ไม่เกี่ยวที่วงไต่อันดับท็อปไฟว์ขึ้นนัมเบอร์วันติดต่อกัน 2 ปี
ไม่ได้มาจากเส้นสายแน่นอน พวกเรายอมรับในฝีมือพวกพี่เขา โดยเฉพาะนักร้องนำทั้งร้องทั้งเล่นกีต้าร์โซโล
เก่งชนิดสาวกรี๊ดสลบตายคาเวที ฝีมือบวกความเท่ระดับนายแบบ ทำเอาสาวคลั่งตามกันเป็นบ้าเป็นหลัง
ไม่นับผลงานเพลงส่วนใหญ่ร้อยละ 90 พวกพี่เขาแต่งเองทั้งหมด ทุกเพลงติดชาร์ตไม่หลุดโผ
ดังทะลุทะลวงเป็นที่ยอมรับฟังติดหูร้องกันได้ติดปาก ตั้งแต่เด็กน้อยยันรุ่นคุณป้ากันเลยทีเดียว
พวกผมเป็นแฟนตัวยง แกะเพลงวงพี่เขาเล่นจนแทบไม่ต้องดูโน้ต งานนี้จึงไม่แปลกสักนิด
บรรดานักเรียนรุ่นน้องม.1 ยันรุ่นพี่ม.6 แน่นขนัดยัดเยียดจนหอประชุมใหญ่ของสถาบัน ไม่พอความจุเหล่าสาวกแฟนคลับ
หอประชุมไม่เคยให้นักเรียนมารวมตัวกันแบบนี้ ยกเว้นสนามบอลของสถาบัน ทุกครั้งที่จัดประชุมมักแบ่งม.ต้น-ม.ปลาย
กันคนละรอบแต่วันนี้คงไม่สามารถทำแบบนั้นผลจึงอย่างที่เห็น ลำบากครูบาอาจารย์ชั่วโมงนี้ห้ามปรามคงไม่ไหว
หัวใจขาป๊อปขาร็อครอโยกหัวตัวสั่นล่วงหน้ากันมาเป็นเดือน เพียงให้ได้ใกล้ชิดขวัญใจพวกเขาแล้ว
มีหรือที่จะปรามอยู่ จึงต้องปล่อยไปตามสภาพ
ผมกับไอ้ขิง เราวางแผนให้พวกไอ้แต๊กเพื่อนร่วมห้องทีมเดียวกันมาจับจองพื้นที่ตั้งแต่เช้า
คาดว่าคงได้ที่เหมาะเพราะไอ้แต๊กมันมีซัมติงกับคณะกรรมการนักเรียนอยู่พอสมควร คิดว่าคงไม่น่ามีปัญหาอะไร
ตอนนี้ผมกำลังโทรหามัน สายว่างแต่มันดันไม่รับนี่สิสงสัยเสียงดังจนมันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
ผมเร่งโทรยิกๆ ไม่หยุดมือ พะวักพะวงกลัวไม่ทันดูพวกพี่เขาเล่นเปิดวงตั้งแต่เริ่ม
“ยังไงวะ..ทำไมมันไม่รับสาย” ไอ้ขิงหน้าบูดไม่สบอารมณ์หนักเข้าไปใหญ่
เราสองคนยังเตร่อยู่นอกอาคารห่างประตูทางเข้าค่อนครึ่ง เพราะคนแออัดจนแน่นขนัด หาช่องเบียดเข้าไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
“กูเร่งโทรอยู่เนี่ยะ!..เสียงดังมันคงไม่ได้ยินหรือเปล่าถึงไม่รับสายมึงใจเย็นหน่อยสิวะ..ขิง”
ผมเตือนสติเพื่อนซี้ให้มันเย็นลงสักนิด ใช่ว่าผมจะไม่ร้อนใจอยากเข้าข้างใน เมื่อเป็นสภาพนี้เราก็ต้องเย็นลงหน่อย
“กรี๊ดด!!..เฮๆ!!” เสียงกรี๊ดเสียงเฮดังลั่น ยิ่งทำให้รู้สึกระทึกตื่นเต้นใคร่รู้ใคร่เห็นจนหัวใจรัวกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ
อย่าบอกวงสุดโปรดของผมขึ้นเวทีกันแล้ว
“ไงวะป๊อป!..ไอ้แต๊กมันรับหรือยัง แม่งเอร้ย!..เขาจะเริ่มเล่นแล้ว” ไอ้ขิงเร่งผมใหญ่พานมือสั่นอย่างช่วยไม่ได้
ในใจภาวนาให้ไอ้แต๊กรับสายผมสักทีเถอะ ทำไมมันไม่ตั้งระบบสั่นเอาไว้ด้วย หน้าสิ่วหน้าขวานผมจะฉี่ราดอยู่แล้ว
รู้สึกตื่นเต้นลุ้นตัวโก่งพลอยอั้นฉี่ขึ้นมาเฉยเลย
[พวกมึงอยู่ไหน] เผลอถอนหายใจอย่างโล่งอก ไอ้แต๊กรับสายแล้ว
“พวกกูอยู่ข้างนอกคนแน่นชมัด ช่วยหาทางเข้าให้พวกกูหน่อย” ผมรีบแจ้งสถานการณ์ให้มันทราบโดยด่วน
[มึงอ้อมมาด้านหลังอาคารเร็วเลยป๊อป ตรงประตูหนีไฟพอมาถึงเคาะจังหวะกลองให้กูได้ยิน
กูยืนรอเปิดรับพวกมึงอยู่ เข้าประตูใหญ่ไม่ได้คนล้นขนาดนี้ อย่าช้านะโว้ยทีมงานวงพี่เขาเช็คเครื่องเสร็จแล้ว
พวกพี่เขาจะขึ้นเปิดวงใน 5 นาทีนี้แล้ว พิธีกรกำลังประกาศอยู่..ด่วนจี๋เลยป๊อป]
ไม่ต้องรอให้มันย้ำเป็นหนสอง ผมคว้าแขนไอ้ขิงใส่เกียร์หมาลากมันวิ่งอ้อมมายังด้านหลังอาคาร
แทบไม่ยอมเสียเวลาอธิบายให้มันเข้าใจ นอกจากตัดบทสั้นๆ เป็นอันรู้กันเอาว่า
“เข้าทางประตูหนีไฟ ไอ้แต๊กรอรับอยู่” เพียงเท่านี้ไอ้ขิงก็โกยอ้าวไม่คิดชีวิตใส่ตีนหมาไม่ต่างกับผม
เราสองคนกำลังจะไปชื่นชมมายไอดอลของพวกเรา ที่เป็นจุดเริ่มต้นให้วงพวกผมถือกำเนิด
เพราะมนต์เพลงและลีลาการร้องเล่นดนตรีขั้นเทพของพวกพี่เขานี่เลย
สี่ชีวิตของพวกผมใฝ่ฝันได้ร่วมเล่นร่วมแจม หรือเพียงแค่มีโอกาสได้ใกล้ชิดชื่นชมแสดงความยินดีกับพวกพี่เขา
ที่ประสบผลสำเร็จกับทุกผลงานเพลงที่ออกมา เติบโตจนติดกระแสฮอตฮิตไม่มีใครไม่รู้จัก
ใช่แค่ในประเทศเท่านั้น ถือเป็นบอยแบนด์ที่โด่งดังทั่วเอเชียอยู่ในขณะนี้ก็ว่าได้
อีกไม่ถึงอึดใจ ผมกับเพื่อนๆ จะได้ร่วมสนุกกับมินิทัวร์คอนเสิร์ตของวงป๊อปร็อคขวัญใจพวกเราแล้ว
ถือเป็นการส่งท้ายก่อนปิดเทอมใหญ่ในชั้นม.5 ของพวกผม ที่ทรงคุณค่าน่าประทับใจให้จดจำอีกเหตุการณ์หนึ่ง
ตอนแรกมาเบาๆ แค่คุกรุ่นไฟดราม่า เรื่องนี้คนอ่านคงได้รัก..เกลียด ตัวละครกันพอทน
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกเม้นท์ที่ติดตามกันมาตลอด
ขอบคุณนักอ่านที่ไม่มียูสเซอร์ แม้เม้นไม่ได้ แต่ยอดวิวก็ทำให้คนเขียนยิ้มแก้มปริ
ไว้เจอกันหลังสงกรานต์นะคะ ช่วงนี้ไปต่างจังหวัดค่ะ มีภารกิจทำบุญค่ะ
ปล.ดีใจสำหรับคนที่ได้รับหนังสือ สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ ในสภาพสมบูรณ์เรียบร้อยด้วยดี
ขอให้มีความสุขกับการอ่านช่วงวันหยุดนี้นะคะ
ปล2. หนังสือมีเหลืออยู่อีก 5 ชุด ใครต้องการติดต่อที่เมลล์เดิมนะคะ ไปดูที่หน้าแรก P.1 ท้าย Intro ต้นเรื่องค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
