หัวข้อ: ผมคือ.................นายขนมปัง (ตอนจบ + บทสัมภาษณ์) จบแล้วจ้า 12/10/14

[Zonapellucida]

เหยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขนมปังโดนซะแบ้ว 

[QuadratojugalARMY]

เอิบ ขุ่นน้องอ้อม อย่าค้างสิ(วะ )

[KoBKaB]

หนมปัง มาเเล้ว

[UNUNisZOMBIE]

พูดคุยกันซักนิด
ตอนนี้ผมจะเปิดเทอมแล้ว ผมไม่ค่อยมีเวลามาอัพน้องขนมปังเลยนะครับ ผมขอโทษมาเนื่องด้วยโอกาสนี้นะครับ หวังว่าคงยังไม่ลืมน้องขนมปังของพี่มรรค (หรือยัง?) นะครับ
เอามาตอบเม้นกันนะคับ

sep,16  ขนมปังงงง จะกินๆ555
= ตอนนี้คงต้องแย่งนายมรรคแล้วหล่ะครับ ว่าแต่ขนมปังจะเลือกใคร

B52  อะไรอะ
= งงตรงไหนครับ เดี๋ยวผมจะตอบให้นะครับ แหะๆ

 B52  ขนมปังพูดได้ใช้ไหม ตอนนี้เขายังไม่เห็นพูดเลย มีแต่คิดอยู่ในใจ 555 อยากรู้จังว่าจะโดนอะไรกัน
 QuadratojugalARMY  นั่นหน่ะสิ หนมปังเป็นใบ้? พูดน้อยหรือกระไร
บ๊ายบายโพ  ทำไมขนมปังไม่พูดเลย 5555
= ขนมปังพูดได้ครับ แต่อาจจะแค่พูดน้อยนิดนึงนะครับ ^^

Zonapellucida  ถ้าขุ่นแม่จะต้องชื่อเป็นของกินนะ
= ขุ่นแม่ชอบทำอาหารมากแน่ๆเลยครับ ชื่อเลยมีแต่ของกิน

กุ้งเชอรี่  หนมปังน่าร้ากกกกกกก
พี่ๆก็หล่อซะด้วย สงสัยจะหวงน้องจัด กร๊ากกกกกก
= พี่ๆแลดูน่ากลัวนะครับ สงสารขนมปัง 555+

กุ้งเชอรี่  อ้าว
อ้อมชอบมรรค
หนมปังชอบอ้อม
แล้วมรรคชอบใครล่ะเนี่ย *.*
= อาจจะวนลูปก็ได้โน๊ะ

QuadratojugalARMY  เอ่ออออออออออออออออออออออออออ จองพี่พายได้มุ้ย พี่เค้าแลดูแสนดี
= แน่ใจแล้วเหรอครับ 555+

BeeRY  โอ๋ๆ หนมปัง ใครไม่รักเดี๋ยวพี่รักหนูเอง
= เดี๋ยวฝากผมไปบอกได้ครับ
คนมีผมไม่ได้ตอบอย่าน้อยใจนะครับ ผมรักทุกคนที่มาอ่านมากๆเลย นึกว่าเรื่องนี้จะร้างคนอ่านซะแล้ว ขอบคุณทุกคนที่มาให้กำลังใจทุกคนนะครับ
ถ้านักอ่านทุกคนไม่พอใจในเรื่องใด เม้นด่า ขู่ไปเผาบ้านผมได้เลยครับ ผมชิวๆนะครับ สวัสดีครับ




ตอนที่ 12.5
 
“อื้อ.......อย่า.......เจ็บ.......” ถึงเธอจะยังนอนไม่ได้สติ แต่มือของเธอก็ยังพยายามปัดมือที่ของผมที่เช็ดร่างกายของเธออยู่ออก

“ทนหน่อย.....ถ้าไม่เช็ดจะไม่หาย......” ผมพยายามที่จะบอกให้เธอทนหน่อย แต่ผมก็ทำแรงเกินไปจริงๆที่จะทำให้คนตรงหน้าผมนี้ยกโทษให้ แต่ยังไงซะผมคงต้องรับกรรมที่ผมก่อเองทั้งหมด

ร่องรอยที่ผมทำไว้ เห็นได้เด่นชัดบนผิวขาวของเธอ ทั้งรอยที่มีอยู่ทั่วไปหมด ผมคงจะที่เป็นคนทำให้ผิวที่สวยขนาดนี้เป็นรอย…ผมขอโทษ ผมเพียงแค่ต้องการให้เธอเป็นของผมคนเดียว มองแต่ผมเท่านั่น แต่มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวหรือเปล่า แต่ผมทำไป
เพราะรักนะ

มือของผมค่อยๆลูบตามรอยแดงช้ำต่างๆที่ผมเป็นคนทำ


...............สุดท้ายผมก็ทำให้คนที่รักต้องเจ็บอยู่ดีใช่มั้ย................


 ทำไมผมถึงไม่ดูเธอให้ดีก่อนออกไปข้างนอก....ถ้าไม่มัวแต่กลัวว่าถ้าอยู่ต่อไปอาจจะห้ามใจไม่ให้ทำร้ายเธออีกได้.....ทิ้งคนที่
ผมทำร้ายไว้ตัวคนเดียวได้ยังไง....ทำไมผมถึงเลวได้ขนาดนี้


 ....ถ้าผมรู้จักห้ามใจอีกนิด.....


/////////// “ไอ่ไนท์ มึงอ่านอะไรอยู่วะ อีนั่นไปทำสงครามระหว่างดวงดาวมาเหรอ ข้ามตอนนี้ไปเถอะ” ไอ่มันผู้ซึ่งไม่ชอบตัวหนังสือบอกไนท์ เพราะไนท์มันกำลังอ่านนิยายที่เพิ่งโหลดให้ฟัง

กลับมาจากไปแข่งได้สัปดาห์กว่าๆ พวกเราซึ่งได้แก่ ผม(ผู้น่ารักและมุ้งมิ้ง) มรรค และอ้อม(สุดสวย)กลับมาดำเนินชีวิตอย่างเป็น
ปกติมั้ง มรรคก็กวนผมเยอะขึ้นเหมือนเดิม มือแต่อ้อมนี่ดิที่ทำตัวออกห่าง สงสัยเค้าคงรู้แล้วหล่ะมั้งว่าผมคิดยังไงและผมไปทำ
อะไรอับไอ่เหี้_คนนึงมา

“หนมปัง ไปดูแฟนมึงหน่อยดิ จมน้ำตายหรือเปล่าไปรู้” แหมไอ่มันแกว เก็บปากไว้หายใจตอนหายใจไม่ออกเถอะ คงไม่อยากกิน
รองเท้าเบอร์ 42 เป็นอาหารว่างหรอกนะ // ตายไปได้ก็ดี

“ไม่ต้องดูกันหรอกมั้ง สองคนนั้นเค้าสื่อสารกันด้วยใจ” ไนท์คะ เคยตายไหมคะ? กูอยากสนองความต้องการของกูมากๆเลยค่ะ
สัตว์ // กลับไปว่ายน้ำของมึงต่อเลย

คือที่ผมมานั่งเล่นข้างสระน้ำเนี่ย เพราะไนท์กับไอ่มรรคมันกำลังจะไปแข่งว่ายน้ำ ก็เลยต้องมาเฝ้าพวกมันกลัวมันจมน้ำตาย
มากกว่า ตอนเย็น แดดร่มลมตกแบบนี้อยากหาเครื่องดื่มมาทำให้ร่างกายสดชื่น แต่ก็ต้องรอพวกที่ไปซื้อกลับมา

ขณะรอ ผมขอแนะนำเพื่อนผมอีกคน เค้าชื่อ “มันแกว” ตัวเล็กๆผิวคล้ำนิดๆ สงสัยเอาความสูงไปเติมเมให้กับความปัญญาอ่อน
ของมัน มันอยู่ต่างห้อง แต่มันชอบมาเล่นกับกลุ่มผม 555+ มันไม่ได้เป็นนักกีฬานะ // ไม่อยากจะเม้าท์ มันชอบผู้หญิงห้องผม
คนนึง มันเลยให้พวกผมติดต่อให้ ใกล้จะติดละ รอลุ้นอีกนิดเดียว

“มาโน่นละ ชามะนาวโซดาที่รักจ๋า มาหาบ่าวเถอะ.................” ไอ่มัน รีบวิ่งไปหาคนที่กำลังเข้ามาในบริเวณสระว่ายน้ำ

ตฤณกับอ้อมไปซื้อของเข้ามาให้พวกผมทำลายลงกระเพาะ ผมฝากตฤณไปซื้อน้ำแอปเปิลโซดากับขนมจีบอีก 50 บาท (ต้อง
ซื้อมาฝากไอ่สิ่งมีชีวิต เปลืองเวอร์) แต่....ดันเป็นอ้อมที่ถือเข้ามา แทนที่จะเดินเอามาให้ผม แต่กลับเอาให้ตฤณเอามาให้ผมซะ
งั้น ทำอย่างนี้หมายความว่ายังไงกันแน่ ผมก็เสียใจเป็นนะ

“ขนมปัง ที่สั่งไว้ เอาไปดิ ดูเหมือนคนที่อยากกินขนมจีบจะหิวแล้วนะ o_<” รู้แล้วว่าคนที่จะกินไม่ใช่กรู คนที่กินน่ะ อึดอยู่กลาง
สระแล้วหล่ะ (_ _”

“ใช่ๆ หนมปัง เค้าหิวจนท้องกิ่วหมดแล้ว” เหี้ย!!!! ผมเอาถุงขนมจีบร้อนๆ ฟาดไปเข้าไปที่หน้าของคนที่พูดเมื่อกี้อย่างจัง คนบ้า
ที่ไหนมาพูดข้างๆหู เรียกว่าพูดไม่ได้สิ ตะโกนน่าจะเหมาะกว่า แถวบ้านเป็นโรงสีข้าวหรือไงวะ // กูขอให้เบ้าหน้ามึงละลาย

“เหย ทำไมทำเงี้ย”

“5555555555555555555555555555+ อยากซ่าดีนัก เป็นไงละ สัสมรรค โดนขนมปังเอาคืนซะบ้าง เจ็บก้นไหมมึงกระแทกไป
ซะขนาดนั้น” ไนท์หัวเราะแบบบ้าคลั่ง เหมือนดูตลกนกไรซักอย่าง // เอายาไหมลูก // หัวเราะเสร็จแล้ว รับยาแก้กรามค้างที่ช่อง
2 นะคะ 5555+

ผมหันหลังไปมองผมเห็นอ้อมนั่งหันหลังให้ผมอีกที สงสัยไม่ชอบที่มันทำอย่างนั้นกับผมหล่ะมั้ง ผมเลยโยนถุงขนมจีบใส่มัน
ทันที มันมองหน้าผมแบบงงๆ (มองหาพ่อง ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีอารมณ์เสียหรือไง #แถวบ้านเรียกเสือก) ผมเลยเดินออกไป
จากตรงนั้นทันที

“ขนมปังรอด้วย”

“หนมปัง ไปไหน ไปด้วย”


==============


ผมเดินออกจากสระว่ายน้ำแล้วเดินไปเดินมาในโรงเรียน......

“ขนมปังเป็นอะไร” ตฤณคว้าไหล่ของผมไว้ ให้ผมหยุดเดิน แล้วดึงไหล่ให้ผมหันหน้าให้มัน คนที่อยู่ตรงนั้นมองพวกผมกันใหญ่
// มึงมองอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนคุยกันหรือไง ไอ่พวกนี้
“บอกเราได้ไหม ขนมปัง เรื่องอ้อมเหรอ” ถ้ามึงอ่านกูออกขนาดนี้มึงไม่ต้องถามกูก็ได้นะ

“มึงแน่ใจเหรอขนมปัง ว่าอ้อมกับมรรคคบกันจริงๆ” ไนท์ตะโกนขึ้นมา






ตอนนี้สั้นไปไหมครับ ฝากด้วยนะครับ สัปดาห์หน้างดนะครับ ผมไปเข้าค่ายเลยไม่ได้ลง ขอโทษด้วยครับ

[● MaYa~Boy ●]

อยากอ่านยาวๆๆๆๆๆ

[UNUNisZOMBIE]

ตอนที่ 11.2


1 เดือนหลังจากนั้น...........ผมพยายามตัดใจจากอ้อม ผมเห็นว่าความรักของผมคงไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ผมเลยยุติความสัมพันธ์ที่เกินเพื่อน(และมโนเอง)ลงไปซะ มาเริ่มความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันดีกว่า ผมกับมรรคยังเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม ผมไม่ได้เอาเรื่องนี้มาทำลายความรักที่มีต่อกันหรอก ความเป็นเพื่อนของเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ^_^

“นี่ๆ ตฤณ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ กว่าจะเริ่มแข่ง พวกเราคงจะซื้อของเสร็จกันพอดี” อ้อมชวนตฤณไปหาซื้อของกินระหว่างที่พวกเรารอไนท์กับมรรคแข่งว่ายน้ำที่โรงเรียนจัดขึ้น

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวเรามานะทุกคน” ตฤณกับอ้อมลุกออกไปปล่อยให้ผมนั่งกับมันแกว เพื่อนๆภายในห้องก็นั่งกระจายกันไป ต่างหามุมดีๆในการชมการแข่งขันว่ายน้ำ

ผมนั่งข้างๆกับที่ปล่อยตัว จะได้เห็นวินาทีที่ผู้เข้าแข่งขันกำลังจะเข้าเส้นชัย // ภายในอาคารนักเรียนจากหลายโรงเรียนมาร่วมชม มีการประกวดเชียร์อีกต่างหาก(โอ่ย -_-) แต่ละโรงเรียนต่างพากันจัดหนักจัดเต็มโชว์ศักยภาพของตัวเองในโรงเรียนอื่นได้เห็น

“พี่ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” มีผู้ชายคนนึงมาขอนั่งด้วย เอ่อที่อื่นก็มีไหมวะครับ ทำไมต้องมานั่งข้างกูด้วยวะ งง // แต่ผมดูจากการแต่งตัวเป็นคนที่มีรสนิยมดีทีเดียวเลยหล่ะ ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไรเลยแฮะ และกลิ่นน้ำหอมมึงจะแรงไปไหม กูแพ้น้ำหอมกลิ่น
แรงๆ (_ _” อยากมีที่กันกลิ่นแบบนี้ในจมูกซะจริง

“น้องเป็นนักเรียนโรงเรียนเจ้าภาพเหรอครับ ปีนี้จัดได้อลังการมากเลยครับ” เอ่อก็ดีใจอยู่หรอกนะที่มาชมโรงเรียน แต่ไปบอกพวกที่จัดงานดีกว่าไหม พวกนั้นจะได้หายเหนื่อยกับการเตรียมงานนี้ // ปีนี้ผมว่าอลังการกว่าปีก่อนๆนะ รู้สึกว่าปีนี้งบเยอะด้วยมั้ง

“ขอบคุณครับ” ผมก็ต้องขอบคุณตามมารยาทล่ะนะ // ว่าแต่พี่คนนี้ผิวขาวไปไหมวะ เป็นผิวเผือกเหรอครับถึงขาวขนาดนี้ ผมนี้ดำขลับเชียว แล้วจมูกนั่นสันเขื่อนเหรอครับโด่งไปไหม

“ครับ งั้นพี่ขอตัวนะ เพื่อนพี่มาแล้ว บาย” ไปเถอะครับ ไม่มีใครรั้งขาพี่ไว้หรอก // พี่เค้ามากันกลุ่มใหญ่อยู่นะ สงสัยพี่เค้าหลงกับเพื่อนมั้ง เลยมานั่งรอที่ทางเข้า

“หนมปัง รู้จักพี่คนเมื่อกี้เหรอ” ไอ่มันแกวถาม ผมได้แค่ส่ายหัวเพราะไม่มีข้อมูลของที่เค้าจริงๆ // ทำไมไม่มาถามซะพรุ่งนี้เลยหล่ะ ปล่อยให้กรูว์รับมือตั้งนาน ถ้าเป็นโจรผมคงโดนฉกของไปแล้วมั้ง

ในที่สุดการแข่งขันก็เริ่มต้น (อ้อมกับตฤณกลับมาแล้วพร้อมกับของกินแบบอิ่มไปครึ่งปี) เริ่มแข่งนัดแรก มีไนท์ลงแข่งในท่า Free style กับผีเสื้อ กองเชียร์ส่งเสียงเชียร์เมื่อกรรมการขานชื่อของผู้เข้าแข่งขัน

“นายณฐกรณ์ รัตนประภากรณ์” สิ้นเสียงกรรมการก็มีเสียงโห่ร้องมาจากเพื่อนที่อยู่ในโรงเรียน และสาวๆจากโรงเรียนอื่น

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด......................”

“พี่ไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“น้องไนท์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“สู้ๆโว้ย”

แล้วมีเหรอที่พวกผมจะไม่ให้กำลังใจมันซะหน่อย

“ว่ายให้ตายไปเลยนะโว้ย เดี๋ยวกูทำบุญไปให้” ผมตะโกนแข่งกับเสียงเชียร์ของโรงเรียน

“อย่าเอาหน้าไปชนของสระนะ หน้ายิ่งเละอยู่” อ้อมก็ไม่แพ้กัน

“ถ้าแพ้แล้ว ลืมสัญญานั่นไปเลยนะไนท์” วรั๊ย ตฤณกับไนท์สัญญาอะไรกันไว้ (ต่อมเสือกเริ่มทำงาน)

“อร๊ายยยยยยยพี่ไนท์ขา กางเกงตุงเชียวนะคะ” เอิ่ม มันแกว มึงไปแซวอะไรแบบนั้น

ผมไม่รู้ว่าไนท์ได้ยินได้ยินเสียงที่พวกผมตะโกนไปหรือเปล่า มันได้แต่ยื่นมีมาทางผมแล้วยกนิ้วโป้งขึ้นมา มันคงจะทำให้พวกผมมั่นใจว่ามันทำได้

เริ่มแข่งขันไนท์กระโดดลงไปในน้ำพร้อมกับกำลังใจที่ได้รับมาแบบเต็มเปี่ยม และประสบการณ์ที่สะสมช่วงก่อนแข่งขันโดยมีพวกผมเองเป็นคนฝึกสอน // คิดสภาพมันลื่นแล้วตกลงไปในน้ำมันคงจะเป็นภาพที่ตลกหน้าดูชมเลยหล่ะ // แต่มันว่ายแบบไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว มันคงคิดว่า “กูต้องชนะ”

ความร้อนแรงของการแข่งครั้งนี้ผมว่ามันต้มน้ำในสระจนทำให้เดือดเลยมั้ง แต่ละคนว่ายกันเร็ว Shift หาย มีญาติเป็นปลา? หรือมี
เหงือกหายใจใต้น้ำได้? ว่ายกันได้เถื่อนจริงๆ // น่าจะเอาไข่มาต้มในสระนี้ จะได้ไม่ต้องเปลืองพลังงานที่บ้าน ประหยัดช่วยชาติ อีกทาง 555+


=========


“นายปฐพี ราชวิทยานาวี”

ถึงคราวของไอ่สิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่ามรรคซักที มันลงทุกอย่างเลยที่มีการแข่งขัน สงสัยคงจะอยากทำให้เต็มที่ก่อนที่จะอำลาชีวิตใน
มอปลาย ไปใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย // พูดแล้วเศร้า ขอกระเป๋าแบรนด์เนม

แต่ใช่ว่ามันจะลงเยอะๆเพื่อจะอวดคนอื่นว่ามันเก่งนะ คือมันเก่งด้านกีฬาด้านนี้จริงๆ ไม่ได้ดีแต่ชื่อ ความสามารถมันสุดๆจริงๆ
ขนาดไนท์ยังนับถือ เอาเป็นว่ามันมีญาติเป็นปลา และหายใจด้วยเหงือก จบข่าว

วันว่ายแบบเต็มที่มาก ฟอร์มดี เอาใจสาวๆจากโรงเรียนอื่นไปอีกหลายรถบรรทุก แต่สำหรับผม ส่งรองเท้าไปให้กิน 5555+


.


.


.


เมื่อ 3 เดือนก่อน

ตอนนั้นมรรคมันมานอนที่บ้านผม (มาทำซากพืชซากสัตว์อะไรไม่รู้) คือมันต้องนอนห้องผมนี่สิ ห้องก็ไม่ได้กว้างอะไรยังมาเบียดอีก (ทำปากสระอิ)

ณ โต๊ะอาหาร

“แม่ มรรคมันจะลงแข่งว่ายน้ำที่โรงเรียนจัดขึ้นแหละ หนมปังบอกแล้วมันมีเชื้อสายสัตว์ครึ่งน้ำครึ่งบกจริงๆ” ผมเปิดประเด็นทันทีที่
ต้มยำกุ้งถ้วยสุดท้ายวางที่โต๊ะอาหาร กลิ่นมันช่างเรียกน้ำลายออกมาจากท่อน้ำลายโดยแท้

ประเด็นเมื่อกี้ได้รับความสนใจพอควร พ่อวางหนังสือพิมพ์ลงพร้อมกับขยับแว่นให้เข้าที่ พี่พายก็เงยหน้าและเก็บสมาร์ทโฟนลง
จากโต๊ะ(ติดโลกโซเชียวไปไหมฮะ?) สายตาทั้งสองคู่จับจ้องไปที่มรรค สงสัยกำลังพิจารณาความสามารถของมัน ส่วนแม่ก็นั่งลง
และเริ่มตักข้าว

“ว๊าว นั่นเป็นเรื่องที่ดีเลยมรรค พ่อสนับสนุนเต็มที่” ห๊ะ เมื่อกี้พ่อพูดว่าอะไรนะ? คุณลูกได้ยินไม่ชัด

“เฮ้ย เจ๋งๆ แข่งวันไหนหล่ะ” พี่พายก็เอากับพ่อด้วย อะไรกันสองคนนี้ ไม่คิดจะมีความคิดในแง่ลบบ้างหรือไง พวกจะทำได้เหรอ?
คิดว่าไหวมั๊ย? พวกนี้ ทำไมไม่พูดแบบนี้ โอ้ย คุณชายขนมปังรับไม่ได้

“อีกสามเดือนครับ” มรรคตอบอย่างสุภาพ // แหมๆ

“ดีมากเลยมรรค งั้นกินให้เต็มที่กันไปเลย” แม่ก็เอาอีกคน T_T

คือตอนนี้ผมเหมือนกำลังยืนอยู่บนดาวพลูโตแล้วยืนโบกมือแบบนางสาวไทย ที่ข้างหลังมีคนงานของพ่อมาตั้งรกสร้าง สร้างเนื้อสร้างตัวที่นี่ ส่วนพวกเขาอีกสี่คนกำลังจัดงานปาร์ตี้ที่โลกกันอย่างสนุกสนาน ร้องไห้เป็นเมล็ดข้าวสาลีแปป

การกินอาหารเย็นเริ่มต้นขึ้นด้วยการกินข้าวแบบเหมือนทอร์นาโดข้าวของพี่พาย ถ้าเกิดผมถ่ายรูปพี่พายไปประกวดนะ ผมว่าผมได้รางวัลชนะเลิศภาพแนว abstract art แน่ๆ คือหาความดีจากการกินนี้ไม่ได้เลย ส่วนการกินแบบคุณชายนี่ไม่ต้องสงสัยเลย ต้องเป็นของพ่อแน่ๆ ส่วนแม่ก็กินแบบผู้ดี ที่เหลือก็มีแต่ผมกับมรรคนี่แหละที่กินกันแบบปกติ

“เออ มรรค ถ้ามรรคชนะเดี๋ยวพ่อกับแม่จะให้รางวัล” ขุ่นพ่อ ขุ่นแม่ ทำร้ายขุ่นลูกเกินไปแล้ว คือหนูก็อยากได้เหมือนกันนะ T_T

“เอาขนมปังผูกโบว์ไหมล่ะ” พี่พายยังปากไซบีเรียน ฮัสกี้เหมือนเคยเลยนะครับ ผมอยากทำซุปรองเท้าให้กินจริงๆ

“ทำให้ได้ก่อนเถอะ” ผมพูดออกไปทำลายประเด็นให้รางวัล สรุป คือ อิจฉา


.


.


.

เมื่อเดือนก่อนตอนที่อยู่โรงแรมตอนไปแข่งของครูองุ่น

“ขนมปัง มึงจำตอนที่พ่อกับแม่บอกว่าจะให้รางวัลถ้ากูแข่งว่ายน้ำชนะมั๊ย” มันถามตอนที่กำลังจะนอน คือทั้งห้องปิดไฟแล้ว และ
ผมอยากจะหลับเป็นที่สุด

“อึม ” คือผมตอบอย่างส่งๆนะคืออยากจะตัดประเด็นนี้ออกไป และอยากตัดการสนทนาในครั้งนี้เอามากๆ คือกูง่วง

“กูคิดออกแล้วนะ ว่าจะขออะไร” แล้วแต่มึงเถอะค่ะ ไม่เกี่ยวกับกูซะหน่อย อยากของดวงอาทิตย์ ขอพระจันทร์อะไร ก็ขอไปเถอะ

“........” ไม่มีแรงพูดละ หลับดีกว่า สวัสดี

“กูจะขอมึงเป็นแฟนไง.....................”

.

.

.

.

.

การแข่งขันว่าย้ำแต่ละนัดจะถูกคั่นด้วยการแข่งเชียร์ เอาเป็นว่าทั้งวันเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ความดีใจ ความเสียใจปะปนกัน
ไป

สรุปผลการแข่งขัน ไนท์ได้เหรียญทองท่าผีเสื้อ ส่วนไอ่มรรคกวาดที่เหลือเรียบ -_-








==============================
ก่อนอื่นก็ขอโทษนักอ่านทุกคนนะครับ คือหายไป 1 เดือน ยอมรับตรงนี้เลยว่าไม่มีเวลาที่จะลงนิยายจริงๆ เน็ตมหาลัยเหมือนมันบล็อคไม่ให้เข้า ผมขอโทษจริงๆนะครับ ขอรับความผิดทุกประการ

และขอบอกไว้ตรงนี้นะครับ ตอนต่อไปจะเป็นตอนสุดท้ายของภาคแรกแล้ว ผมมั่นใจครับว่ามีภาคต่อไปแน่ๆ ช่วยติดตามน้องขนมปังไปด้วยนะครับ

[QuadratojugalARMY]

จะจบแล้วเหรอ 

[UNUNisZOMBIE]

ตอนสุดท้ายของน้องขนมปังที่น่ารักจะลงวันนี้นะครับ ขอโทษนักอ่านทุกคนนะครับที่หายไปนาน 

[UNUNisZOMBIE]

ตอนที่ 12


“ขนมปังเร็วหน่อยสิ สายแล้วนะ” เออรู้แล้ว รอแปปนึงดิ ขอเวลาโบกครีมให้ใบหน้าชุ่มชื้นก่อน เดี๋ยวออกไป // จะมีเห็ดงอกขึ้นมาจากหลังจาบ้านเหรอถ้าออกจากห้องช้า -__-

“ขนมปังคร้าบ.....เร็วหน่อยก็ดีนะค้าบ ผมรอนานแล้วค้าบ” อย่าเร่งสิโว้ย คนกำลังเข้าสู่บรรยากาศการทาครีมอันบรรจงเพื่อให้โบกหน้าออกมาดี เสียหมดเลยให้ตายสิ

“เฮ้ย หนมปังเน่า มึงรีบออกมาดิ มรรคมารอมึงเป็นชาติ จนทางช้างเผือกชนกับแอนโดรเมดาแล้วโว้ย” เอ่อ ไอ่พี่พายก็อีกคน โถ่เอ๊ย เดี๋ยวกลับมาก่อนนะ จะจัดการจนไม่เหลือซากเลย หึหึ

ที่ทั้งสองคนเร่งนายน้อยขนมปังผู้น่ารักนี่ไม่ใช่อะไร คือพวกผมต้องไปงานลี้ยงส่งท้ายการเรียนจบของพวกผมเอง เป็นงานสุดท้ายก่อนที่พวกเราจะก้าวเดินทางต่อสู่เส้นทางมหาวิทยาลัย กิจกรรมส่งท้ายของช่วงชีวิตที่สนุกที่สุด // พูดแล้วเศร้า ขอเห-ล้าเข้มๆ


==========


 เดินเข้ามาในโรงเรียนที่อยู่ภายในธีมความมืดของอวกาศ ที่บนเพดานจะเต็มไปด้วยดวงดาวที่เรืองแสง ประกอบกับดนตรีที่ชวนให้เคลิ้มจนอยากจะล้มกองไปกับพื้นซะจริง ต้องขอขอบคุณฝ่ายสถานที่จริงๆ ที่ตั้งใจจัดงานครั้งสุดท้ายของเราออกมาได้ดีจริงๆ

“ขนมปังมาแล้ว นั่นไงเดินมากับคู่รักด้วยเว้ย” เฮ้ยไอ่ว่าที่วิศวกรไนท์ มาปากเสียอะไรแถวนี้ ตะโกนแบบนี้กูเสียหายหมด แล้วสาวๆที่ไหนจะมาให้จีบหล่ะโว้ย วันสุดท้ายแล้วกูขอเถอะนะ กราบงามๆแบบเบญจางคประดิษฐ์ 1 ครั้ง

“หวานกันจริงๆด้วย อิจฉาจังเลย” นั่นไง ว่าที่คุณหมอตฤณก็เอากับเค้าด้วย -___-

“มันต้องหวานออกงานอย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าคู่จิ้นแห่งชั้นปี” ว่าที่คุณครูมันแกว อยากมีชีวิตจนจบไปสอนเด็กๆที่น่ารักไหมวะคับ ผมจะเช็คบิลทันที

คือพวกนี้มันมีญาติเป็นหมากันหรือไง หรือพ่อแม่พาไปแจ้งเกิดที่มโนแลนด์แดนอุปโหลกกันแน่ พูดซะผมอยากจะเดินออกนอกงานเลยทีเดียว แล้วประเด็นมันอยู่ที่ทุกคนที่อยู่ในงานได้ยินเสียงของพวกมันหันมาทางผมซะด้วย แหมกูซาบซึ้งในการกระทำของพวกเพื่อนอย่างมึงมากๆจ้า

“เฮ้ยเพื่อนอวยกันซะขนาดนี้แล้ว เรามาเป็นกันจริงๆกันเถอะ” ห๊ะอะไรนะ มาเป็นกันจริงๆ เอาสมองส่วนไหนคิดวะคะ ผู้ชาย ผู้ชาย แอวะ คิดแล้วจี้เส้นชิบหาย

ช่วงต่อไปเป็นของตายที่ผมยังไม่ได้จะตอบว่าจะเอายังไงกับมันเลย มันก็เอาแขนของผมไปควงแขนกับมันซะงั้น มันก็ยิ้มออกหน้าออกตา แต่ผมนี่สิได้แต่ปลงและทำใจ.........อาเมน

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด.................” โอ้ย จะกรี๊ดทำซากอะไรหล่ะแม่คุณ ผมก็เป็นคนเหมือนกันนะ (หรือว่ากูลืมรูดซิบ) แค่ผู้ชายสองคนเดินควงกันมันน่าเรียกเสียงกรี๊ดตรงไหน // เอาเข้าไปพวกช่างภาพเดินมาถ่ายรูปกูทำไมครับ ถ้าเอาไปติดบน
จานกูจะเดินไปหยิบแล้วเอาฟาดลงพื้นเลยคอยดู _ _”

“เบาๆหน่อยสิมรรค” ใช่ไหมว่าที่นางฟ้าอ้อม เย่.....มีคนเห็นใจน้องขนมปังแล้ว “ไว้ค่อยไปทำกันต่อหลังงานเลิกก็ได้” อ้าวอิ.... // นึกว่าจะช่วยกันที่ไหนได้...........ในโลกนี้จะมีคนมาเข้าใจคนอย่างขนมปังไหม

หลังจากที่พวกเรามาครบองค์ประชุม ก็ได้พากันไปจับจองที่นั่งเพื่อนั่งร่วมกันกินข้าว พวกผมมาช้าก็เลยได้ไปนั่งโต๊ะกับห้องอื่น แต่ก็ไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ พวกเราเพื่อนกัน ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว อาหารที่จัดวางบนโต๊ะล้วนแล้วตาคัดสรรมาอย่างดี // โอ้ยตอนไหนกูจะได้กิน กูหิวไม่ใช่อะไร ข้าวเที่ยงก็ไม่ได้กินนะบอกเลย เพราะพี่มรรคเพื่อนผู้น่ารักนี่แหละ

.

.

.

“มรรค กูหิวข้าว พาไปกินข้าวก่อนจิ แล้วค่อยไปซื้อของ” ลูกอ้อนนี่ผมใช้มาหลายครั้งแล้วนะ ทำไมมันไม่ยอมผมซักทีเนี่ย // คือหิวลำไส้จะย่อยตัวเองแล้วโว้ย

“..............” เอ้า ไม่พูดแล้วกูจะรู้ไหมหล่ะว่าจะพาไปหรือไม่พาไป // สายตามันก็ยังเลือกหาของอยู่นั่นแหละ โถ่ว สนใจเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแค่นี้ไม่ได้หรือไง

“ถ้าไม่พาไปกูไปกินเองแล้วนะ” ในเมื่อไม่พาไป ไปเองก็ได้วะ ไม่อยากง้อในเสียเวลากินหรอก // เรื่องอื่นช่างมัน เรื่องกินสำคัญกว่าอีก 555

“.............” เออ ดูไปแล้วซื้อด้วยนะ เสียดายของที่มึงใช้ตาดู

“ไปดีกว่า” เชอะ โป้ง!!!!!! เอารองเท้าโยนใส่หน้า

“อยู่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหน” เอ้า ก็กูหิวข้าว จะไปหาอะไรกิน มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง // มึงเป็นเจ้าของชีวิตหรือไงไอ่......

“ก็หิ.......”

“ไม่ต้องกิน ไปรอกินตอนเย็น”

.

.

.

ผมมองไปที่หน้ามัน มันก็มองย้อนกลับมาด้วยหน้าตาที่ดึงดูดรองเท้ามากเจงๆ มันคงอยากให้ผมกินที่นี่ตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดหล่ะมั้ง ถึงมันจะไม่ได้ถูกต้องตามหลักเท่าไร แต่สำหรับผมงานนี้ผมขอกอบโกยความสุขทั้งหมดเก็บไว้ในความทรงจำละกันนะ ^_^

“มองตากันเดี๋ยวก็ท้องหรอก พวกเราเพิ่งจบมอหกเว้ย ยังไม่พร้อมที่จะมีลูก รอให้เรียนจบหางานกันก่อนโว้ย” อยากกินรองเท้าเบอร์ 42 เป็นอาหารว่างก่อนเป็นอาหารจานหลักก่อนไหนหล่ะไอ่ไนท์ จะได้ป้อนเข้าปากด้วยโมเมนตัมเท่ากับลูกปืนที่ยิงออกจากกระบอกปืน

// เดี๋ยวกูพลิกโต๊ะให้อาหารไปราดตัวมึงเลยไอ่ไนท์

“เอ่อเราขอถามอะไรอย่างนึงหน่อยสิ พวกนายสองคนเป็นอะไรเหมือนอย่างที่เป็นข่าวหรือเปล่า” เพื่อนอีกห้องที่นั่งร่วมโต๊ะถาม

// ไม่ต้องถามหรอก พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ถ้าถามก็ดี เอะยังไง

“ไม่/ใช่” เวรแล้วไงหล่ะ นายขนมปังผู้บอบบางตอบว่าไม่ แต่มรรคผู้ถึกและทนตอบว่าใช่ สวนทางกันและพร้อมกันขนาดนี้ มันก็
เป็นตัวเรียกเสียงกรี๊ดของโต๊ะนี้ได้ทีเดียวหล่ะ โดยเฉพาะไอ่สามตัว ไนท์ ตฤณ กับมันแถว // อย่าให้ถึงทีกูนะ

สำหรับเพื่อนคนนั้นหลังจากได้ยินคำตอบก็พากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยคงฟินกับคำตอบหล่ะมั้ง _ _” // พวกกูไม่ได้เป็นอะไรกัน
โว้ย จบไหมวะครับ // แล้วผมก็ได้ยินเสียงของเพื่อนอีกคน “เสียดายจัง ว่าจะทำความรู้จักซักหน่อย

เฮ้ๆ มาทำความรู้จักกับเราได้ ขอไลน์ ขอเฟซอะไรก็ได้ ขอมาเถอะ อย่าไปเชื่อคำพูดของพวกบ้านี้ให้มากนักเลย มันต้องเอาหารซักหนึ่งล้านถึงจะได้ความจริงออกมานะ // โอ้ยน่ารักจังคนๆนี้ จีบได้ไหมเนี่ย เราต้องหาแฟนให้ได้ก่อนจะเรียนจบ เย่!!

“เธอๆ เธอใช่คนที่ไปชอบไปห้องสมุดหลังเลิกเรียนหรือเปล่า” ผมทักคนที่พูดว่า เสียดายจัง อะไรทำนองนั้นแหละ แต่ตัวเธอนี่สิ
ทำไมต้องสะดุ้งด้วย ตกใจอะไรที่ผมถามหรือเปล่า ผมเป็นเด็กน้อยที่น่ารักนะคร้าบ ไม่ต้องกลัว

“อึม มันก็มีคนไปห้องสะ สะ หมุด ตอนหลังเลิกเรีย เรียน ยะ เยอะอยู่นะ คงจะเป็นคนละคนหล่ะมั้ง” - - น่ารักชะมัด - - คนนี้แหละผมจำได้ มัดผมเปีย 2 ข้าง มีคนเดียวนี่แหละที่ไปนั่งอ่านหนังสือตอนเย็น

“เฮ้ยเรามั่นใจ เธอคนนี้แหละ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อขนมปัง” ผมยื่นมือไปทำความรู้จักกับเธอคนนั้น เหมือนเธอก็กำลังจะยื่นมือ
ออกมา แต่ด้วยความเขินอายก็ทำให้มือเธอหดกลับออกไป

“จีบผู้หญิงต่อหน้าสามีตัวเอง ใจเด็ดไปปะวะ” โอ้ยไอ่ไนท์ ถ้ามึงเป็นเซลล์สัตว์นะกูจะเอาไปแช่ในน้ำเกลือเลย -_- เอาสายตาจิก
กูไปแดรกซ์ซะ ย๊ากกซ์

“ขนมปัง แค่เมื่อคืนเค้าไม่ได้ไปนอนด้วยแค่นี้ ถึงกับโกรธเค้าจนต้องไปหาใหม่เลยเหรอ...” อย่าทำเสียงอย่างนี้เถอะขอร้อง มัน
ชวนอ้วกมาก “เธอๆ คนนี้เมียเรานะ อย่าพรากความรักไปจากเราทั้งสองคนเลยนะ ขอร้องหล่ะ แค่ตอนนี้เวลาของเราเหลือน้อย
เต็มที” เอ่อใช้สกิลลูกแมวผู้น่าสงสารงั้นเหรอ ทำดาเมจเธอคนนั้นไม่ได้หรอก

“ก็ได้ เราจะไม่พรากความรักระหว่างนายทั้งสองคนนะ” พรวดดดดดดด อยากจะพ่นน้ำออกมาแล้วเกิดสายรุ้งซะจริง มันทำดาเมจได้ไง โถ่เธอไม่มีเกราะป้องกันของแบบนี้ได้ไง เธอทำร้ายเรามากๆอะ ร้องไห้แปป

“ฮิ้วววววๆๆๆ” ไอ่เพื่อนเลว...............................

“อะแฮ่ม...... วันนี้เป็นวันดีอีกวัน และอาจจะเป็นวันสุดท้ายสำหรับเราที่จะยังคงอยู่ด้วยกัน แต่มันจะเป็นวันพี่พิเศษที่น่าจดจำของเราตลอดไป......ขอต้อนรับเข้าสู่จักรวาลแห่งความทรงจำของพวกเราครับ” เฟย ประธานรุ่นพูดเปิดงาน หลังจากนั้นคลิปของแต่ละห้องจะถูกเปิดออกมาโดยเริ่มจาก ห้องที่ 1 จนห้องสุดท้าย

1.   ดาวพุธ การสื่อสารผิดพลาดเกิดจากพวกเรา

2.   ดาวศุกร์ ความสวย เริ่ด เชิด เป๊ะ ไม่ไกลเกินความฝัน ศัลยกรรมช่วยได้

3.   โลก(โรค) ภัย ไข้ เจ็บ

4.   ลอย(ดาว)อังคาร

5.   พฤหัสบดี ศรีษะเป็นรังแค

6.   รูดเสาร์

7.   ยูริ ยูรีน ยูเรนัส

8.   เนปจูน เนปจูไล

9.   ดาวเคราะห์แคระแห่งความตาย พุงโต

โดยที่ห้องของผมเป็นห้องสุดท้ายที่เปิด เริ่มด้วยเป็นภาพจากภาพที่พวกเราเริ่มรับน้อง ทำความรู้จักกัน หน้าไอ่ไนท์กับมรรค มันตลกมากอะ หัวเกรียนๆคันมือจริงๆ ตัดมาก็เป็นภาพของแค่ละคน 3 ปีผ่านไปแต่ละคนเป็นไงบ้าง บางคนแทบไม่เปลี่ยนเลย บางคนก็เปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้

กิจกรรมที่พวกเราทำมีเยอะมาก ทั้งไปออกค่าย จำได้เลย ครั้งนั้นไอ่มันแกวมันง่วงนอนแล้วมันเดินไม่ระวังสะดุดก้อนหินล้ม โชคดีนะไม่ได้เป็นอะไรมากมาย // เฮ้ยนั่นมันรูปตอนรับน้องนี่นา หน้าตาแต่ละคนดูไม่ได้เลย ทั้งสี ทั้งแป้งเต็มเลย // โอ้ยเชรดดดดดดดดดดดดดด รูปวันวาเลนไทน์ตอนม.4 ไอ่กล้ามันขอน้องส้มเป็นแฟนนี่หว่า // ทำพานไหว้ครูที่เพื่อนเกือบทำพานตก // นั่งติวหนังสือ ลอกการบ้าน // จัดบอร์ดห้อง // ทำความสะอาดโรงเรียน // กีฬาสีที่เราต้องทำขบวน คุมน้องเชียร์ // ไปแข่งกิจกรรมวิชาการที่ครูพยายามยัดเยียดห้เราไป // นำเสนอโครงงานกับกรรมการสุดโหด และการสอบไล่ที่ยากไปไหมจารย์

“ถึงแม้มอปลายจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ในช่วงชีวิตหนึ่งที่เราอยู่ด้วยกัน แต่มันก็จะช่วยเติมเต็มชีวิตของพวกเราที่ยังไม่ได้ใส่รสชาติให้มีรสชาติที่กลมกล่อม ขอใหเพื่อนทุกคนร่วมรับประทานอาหารครับ” ประธานในพิธีกล่าวเสร็จปุ๊ป มหกรรมปอปลงแห่งชาติ ได้เกิดขึ้น

การนั่งกินข้าวร่วมกันหลายๆคน ทำอาหารอร่อยขึ้น........

อาหารอร่อย ทำให้ทุกคนมีความสุข........

ดังนั้นการนั่งกินข้าวร่วมกันหลายๆคน ทำให้ทุกคนมีความสุข

“ขนมปัง พาไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” เอ่อ คือกูหิวปะ แล้วปลาช่อนลุยสวนมันจะเข้าปากกูแล้วมั๊ย คือทำไมต้องกวนกูด้วยวะคะ // ไม่ให้กูกินแล้วยังต้องพาไปเข้าห้องน้ำอีก

“โว้ยๆ พวกนี้เกรงใจเพื่อนบ้างดิวะ” ไอ่ไนท์กินไก่ต่อไปเถอะ อย่าพูดมาก

“สองคนนี้หวานกันอีกแล้ว” อ้อมจ๋า T_T

เอาเข้าไปพวกนี้ จนทำให้เพื่อนที่มานั่งด้วยเขินจนไม่เป็นอันกินอีกละ

ผมกับมันเดินมาเข้าห้องน้ำที่อยู่หลังอาคารเรียนไกลจากงานไม่มากเท่าไรเพราะมันเป็นที่ที่เอาไว้รองรับแขกในงาน // สำหรับ
ผมแล้ว ห้องน้ำที่นี่เป็นที่ในความทรงจำหนึ่งกับไอ่มรรคเลยหล่ะ

.

.

.

“มรรค รอกูก่อนนะโว้ย อย่าเพิ่งไปไหน ฉี่แปป” ผมบอกให้มันรอผมก่อน ตอนนี้มันค่ำแล้ว ผมกลัวห้องน้ำโรงเรียนมาก มันดู
วังเวงยังไงไม่รู้

“มรรคอยู่ไหน????????????? ไอ่สัสมรรค มึงอยู่ไหน ไอ่เห้ มึงทิ้งกูอีกแล้ว” ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา ไม่เจอใครเลย ไอ่สิ่งมี
ชีวิตทิ้งน้องขนมปังให้อยู่คนเดียวได้ยังไง // ถ้าเกิดกูเจอตัวมึงนะ มึงไม่รอดแน่ๆ

ภายในห้องน้ำเงียบและมึดมาก เด็กนักเรียนทุกคนกลับเกือบหมดแล้ว ทำให้ภายในห้องน้ำกลายเป็นที่ที่ไม่น่ามาใช้งาน ถ้าเกิดผมเจออะไรแปลกๆผมเตรียมวิ่งออกไปใส่เกียร์หมา ออกจากห้องน้ำนี้ไปเลย

“ไอ่ขนมปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มีอะไรไม่รู้พุ่งออกมาจากห้องน้ำ ผมตกใจ ผมเลยถีบประตูห้องน้ำกลับไปโดนหน้ามันเต็มๆเลย สรุปคือ ไอ่มรรคมันต้องการแกล้งผม และหลังจากนั้นผมก็ต้องแบกสังขารมันไปที่โรงพยาบาล


.

.

“เอา เร็วดิ รีบไปเข้าห้องน้ำ กูหิว” ผมเร่งไอ่สิ่งมีชีวิตที่กำลังใจลอยคิดอะไรซักอย่างอยู่

“ขนมปัง มึงจำวันฉากสุดท้ายของการแสดงตอน ม.5 ได้ไหม”

การแสดงตอนม.5 เป็นการสอบเก็บคะแนนของพวกผมครับ พวกผมแสดงละครที่เป็นความรักระหว่างชายกับชายกัน มรรคได้เป็น
พระเอก ส่วนนายเองก็เป็นผมเอง มันเป็นคราวซวยของผมจริงๆ // ผมคควรเป็นพระเอก แล้วนางเอกควรเป็นอ้อมมากกว่า (แล้วมันจะเป็นละครชายชายได้ไงหล่ะวะ)

.

.

.

“ปล่อยกูนะพวกสวะ ขยะสังคม” ผมก่อนด่ามันละครับ

“ปากดีอย่างนี้ มึงมาเป็นเมียกูซะดีๆ” ตอนนี้ฉุดกระชากลากถูกันอุตหลุดเลยครับ ใครเป็นใครไม่รู้ ผมโดนยำเละเลยหล่ะ

“ปล่อยกูนะปล่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยด้วยยยยยยย”

“เฮ้ย ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้นะ พวกนักเลงกระจอก” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

“มึงเป็นใครวะ” ไอ่นักเลงหน้าหล่อเหมือนจะไม่สบอารมณ์เท่าไร ที่มีคนมาขัดจังหวะการลากตัวผมเข้าหอของมัน แต่คนนั้นเป็น
ใครวะ พระเอกขี่ม้าขาวเป็นแท้

“มึงไม่ต้องรู้ว่ากูเป็นใคร แต่ที่แน่ๆ มึงปล่อยเพื่อนก็เดี๋ยวนี้” คนนั้นพูดขึ้นมาอีกรอบ ครั้งนี้ไอ่นักเลงหน้าหล่อ ก็ปล่อยตัวผมครับ (โล่งมาก) ดูเหมือนว่ามันจะไปมีเรื่องกับคนที่มาช่วยผมครับ

“พูดอย่างนี้ก็สวยสิ” มันเดินเข้าไปหาคนนั้นครับ ผมหันไปมอง เฮ้ยยยยยยยย ไม่จริงหน่า มึงมาทำอะไรที่นี่วะ?

“ไอ่มรรค!!!!!!!!!!!!!!” ผมตกใจมากเลยครับ มันรู้ได้ไงครับว่าผมอยู่ที่นี่ แล้วมันมาที่นี่ทำไม

“ใช่ ขนมปัง เค้าเอง ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเค้าจัดการเอง”

กำเวรแล้วไอ่มรรค มึงอย่าไปหาเรื่องมันนะเว้ย มันเป็นนักเลงที่มีชื่อเสียงในละแวกหลังโรงเรียนเลยนะ แล้วมึงคนเดียวจะไปสู้กับพวกนี้ได้เยี่ยงไร โอยยขนมปังน้อยจะเป็นลม ใครก็ได้หายาดม ยาอม ยาทามาให้หน่อย

ไอ่นักเลงหน้าหล่อไม่พูดพล่ามเลยครับ มันเริ่มลงมือทันทีเลย(ไม่คิดจะให้ตั้งตัวก่อนใช่มั๊ย) มันปล่อยหมัดขวาตรงใส่มรรคครับ แต่มรรคใช่จะยืนเซ่อให้มันต่อยนะ มันเอี้ยวตัวหลบครับ แล้วมันก็สวนกลับด้วยหมัดซ้าย เข้าหน้ามันอย่างจัง มันล้มลงเลยหล่ะ

“ทีหลัง มึงอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู ไปได้แล้ว กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก ไป” ตอนนี้ไอ่มรรคน่ากลัวมากเลยครับ ผมไม่อยากเข้าใกล้มันเลย

“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” พูดเสร็จมันก็รีบวิ่งหนีออกไปเลยครับ

แล้วมรรคมันก็เดินเข้ามาผาผมครับ

“ขนมปังเน่าเป็นไรมั๊ย” มันถามผมครับ น้ำเสียงของมันเหมือนเป็นห่วงผมมาก

“ไม่เป็นไรหรอก นายมาได้ไงเนี่ย” ผมถามครับ

“ก็ตามเสียงของหัวใจมาไง” เสียงหัวจโพร่งตริย์เป็นที่นำทาง หัวใจมึงมี GPS หรือไง

“เพราะตามมาทำไม ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ผมก็งงสิครับ มันพูดอะไรของมันออกมา พอดีเป็นคนใสๆอะนะครับ

“ก็เพราะ

ก็เพราะว่า

เพราะว่า มรรครักขนมปังนะ รักมานานแล้ว หัวใจของมรรคหยุดไม่ได้เลย”

.

.

.

“อ่าอ่า แล้วไง มึง มันตลกอะ” ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะคิดถึงเรื่องนั้นทำไม

.

.

.

“กูว่าที่กูพูดตอนนั้นอะ กูพูดออกมาจากใจจริงๆเว้ย มรรครักขนมปังนะ รักมานานแล้ว หัวใจของมรรคหยุดไม่ได้เลย”

“มึงรับแหวนแทนใจกูเถอะนะ มันอาจจะไม่มีราคาสูงมาก แต่ก็ก็อยากจะให้ก่อนที่เราจะจากกันนะมึง กูรักมึงนะ”







จบจ้า

[UNUNisZOMBIE]

บทสัมภาษณ์ จากเรื่อง ผมคือ....................นายขนมปัง

UNUNisZOMBIE สวัสดีครับนักอ่านทุกท่าน  ต้องขอขอบคุณทุกท่านนะครับที่มาอ่านนิยายของผมจนถึงตอนนี้ ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเลยครับว่าจะมีใครมาอ่านนิยายเรื่องนี้ของผมด้วย ต้องขอขอบคุณจริงๆนะครับ ถึงตอนนี้นักอ่านทุกท่านอาจจะมีคำถามว่าเรื่องเป็นยังไงกันแน่ วันนี้ผมมีบทสัมภาษณ์ของตัวละครแต่ละตัวกัน ก่อนที่บทจบจะออก เชิญครับ

มาที่คนแรกเลยนะครับ

สวัสดีครับ ขนมปัง

ขนมปัง : สวัสดีครับ

เป็นยังไงบ้างครับตอนที่เห็นอ้อมกับมรรคไปเที่ยวด้วยกันวันนั้น

ขนมปัง : ก็เศร้าครับ ผมเห็นคนที่ผมรักไปอยู่กับคนอื่น

แล้วคิดว่าสองคนนั้นรักกันจริงๆหรือเปล่าครับ

ขนมปัง : ก็คิดแหละครับ อย่าถามผมเรื่องนี้ได้ไหมครับ น้ำตาผมจะไหล

หวังว่าตอนจบจะเป็นยังไงครับ

ขนมปัง : คงจะ happy ending ผมได้คบกับอ้อมเป็นแฟนนะครับ


ต่อมาเรามาคุยกับคนต่อไปกันเลยนะครับ

สวัสดีครับมรรค

มรรค : สวัสดีครับ แหะๆ

คุณรู้ตัวหรือเปล่าครับว่าคุณกำลังแย่งคนที่ขนมปังแอบชอบ

มรรค : ใคร.....ใคร .......อ๋อ อ้อมเหรอ ผมกับอ้อมไม่ได้เป็นอะไรครับ ผมแค่ไปปรึกษากับอ้อมเฉยๆ ว่าผมควรจะทำยังไม่กับ
ขนมปัง ว่าให้เขามาสนใจผมเฉยๆครับ

แสดงว่าคุณคิดกับขนมปังมากกว่าเพื่อนเหรอครับ

มรรค : ใช่ครับ ผมชอบขนมปังมาตั้งนานแล้วนะ



เอิบเรื่องเริ่มงง มาคุยกับคู่กรณีอีกคนดีกว่าครับ

อ้อมครับ จริงหรือไม่ที่คุณกับมรรคไม่ได้เป็นอะไรกัน

อ้อม : จริงค่ะ มรรคมาถามเรื่องขนมปังเฉยๆค่ะ

แล้วตอนนั้นคุณเห็นขนมปังคุณรู้สึกยังไงบ้าง

อ้อม : อยากจะวิ่งไปบอกนะ ว่ามรรคชอบนาย

แล้วกลัวไหมที่นักอ่านจะไม่ชอบอ้อม

อ้อม : กลัวมากข่า แต่เค้าเป็นสาววายนะ เค้าก็จิ้นสองคนนี้เหมือนกัน ><



แล้วก็มาถึงกลุ่มสุดท้ายนะครับ ได้แก่ ไนท์ ตฤณ มันแกว

มันแกว :  ดีจ้า

ไนท์ :  ดีครับ

ตฤณ :  สวัสดีครับ

ไนท์ :  ทำไม่ต้องพูดเพราะด้วย

ตฤณ :  มันเป็นมารยาทเวลาคุยกับคนอื่นที่เราไม่สนิท

มันแกว :  ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกัน

เป็นยังไงบ้างครับ เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว

มันแกว : ก็เสียดายนะครับ ถึงบทผมน้อยแต่ผมก็โอเคสำหรับบทในครั้งนี้ครับ

ไนท์ : สนุกดีครับที่ได้ว่ายน้ำ

ตฤณ :  ตื่นเต้นมากเลยครับ แหะๆ

แล้วแต่ละคนมีแฟนยังครับ

มันแกว :  ยังครับ

ไนท์ :  ก็นั่งข้างๆผมนี่ไงครับ ใช่ไหมตฤณ

ตฤณ  :  บ้า!!!




ต้องขอบคุณนักอ่านจริงๆนะครับที่คอยเป็นกำลังใจ ไล่ฆ่าว่าตอนไหนจะมาลง ตอนไหนจะแต่งยาวขึ้น ผมต้องขอบคุณทุกท่านจริงๆครับ ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะครับ

[QuadratojugalARMY]

  จบแบบงงจริงๆ

[GMT101]