ตอนที่ ๒๕ : วันหวาน
เกือบสิบวันแล้วที่ผมดูแลพี่อาร์ม ตื่นมาเจอเขานอนหลับ กินข้าวด้วยกัน หากิจกรรมอะไรต่างๆทำร่วมกันเพื่อสร้างความคุ้นเคย ตกเย็นผมจะพาพี่อาร์มไปหาหมอ ส่วนเรื่องงาน ผมตัดสินใจยืนใบลาออก โดยมีพี่แทนเป็นจัดการธุระทุกอย่างให้ ทั้งเรื่องเด็กในคลาส เรื่องตรวจงาน ต้องขอบคุณพี่แทนจริงๆที่ช่วยผมไว้ทุกอย่าง ทั้งที่ตอนแรกห้ามไม่ให้ผมลาออก แต่เมื่อผมบอกความจำเป็นของตัวเอง พี่แทนก็ไม่ขัดข้องอะไร ให้ความช่วยเหลือทุกอย่าง
ความจริงผมอดใจหายไม่น้อยเมื่อตัดสินใจลาออก แต่ภาระหลายอย่างที่ต้องดูแล ไหนจะเรื่องบ้าน เรื่องงานที่บริษัท เรื่องดูแลพ่อ ถึงจะมีกันช่วย แต่ผมเกรงใจ เพราะถ้าพี่อาร์มฟื้นฟูความจำบางส่วนได้ ผมจะให้เขาเข้าไปเริ่มทำงานต่อ
แต่ตอนนี้อีกเรื่องที่ทำให้ผมค่อนข้างหนักใจและหมดปัญญาจะหาข้ออ้าง...
“พี่อยากเจอเปรม”
“นิ่มบอกแล้วไง จนกว่าพี่อาร์มจะหายถึงจะให้ไปเจอได้!” ผมตะคอกกลับอย่างหงุดหงิด
เปรม! ...ผมเกลียดมัน...
คนฉวยโอกาส...พี่อาร์มเล่าให้ผมฟังว่า เปรมบอกว่าพี่อาร์มกับเปรมคบกันมาได้สามปีแล้ว ทั้งสองคนเริ่มรักกันตอนพี่อาร์มช่วยเหลือเปรมที่ครอบครัวล้มละลาย ความรักของ ‘พวกเรา’ สดใสราบรื่น พี่อาร์มค่อนข้างจะอยู่ติดเปรมแจด้วยซ้ำ ตอนฟังที่พี่อาร์มเล่าบอกได้เลยว่าผมรู้สึกอยากสะบันหน้าขาวๆนั่นสิบที
“ทำไมห้ามไม่ให้พี่เจอ!” พี่อาร์มขึ้นเสียงกลับ
“อยากเจอมันมากเลยหรือไง! ทุกวันพี่พูดแต่ชื่อเปรมๆๆ บอกตรงๆ นิ่มชักทนไม่ไหวแล้วนะ!” ผมขึ้นเสียงตอบไม่ยอมแพ้
“งี่เง่าแล้วนะนิ่ม พี่เป็นแฟนเปรมพี่ก็อยากคุย อยากเจอ นี่พี่ก็ตามใจนิ่มมากแล้วนะ” ผมชักสีหน้า
ถึงจะรู้ว่าเขาจำไม่ได้ แต่ความโกรธ หงุดหงิดมันจุกอก ถ้าเขาเป็นพี่อาร์มคนเก่า สาบานเลยผมจะตะบันหน้าหล่อๆนี้ให้เลือดกบปากสักที
พูดถึงคนอื่นอยู่ได้ น่ารำคาญ!
“ใครจะดีเหมือนเปรมของพี่ละ! เออ นิ่มมันงี่เง่า...โคตรงี่เง่าเลย”
“อย่ามาประชด พี่ไม่ชอบ” คนตัวโตพูดกลับเสียงนิ่งๆ
“คนที่พี่ชอบไม่ใช้นิ่มนี่ เปรมปรีย์โน่น! ทั้งๆที่นิ่มพยายามอดทนนะ แต่พี่อาร์มก็ยัง...
โธ่เว๊ย!” จำไม่ได้! จะให้ผมเรียกร้องความสนใจอะไรจากคนรักที่ลืมกัน! “ก็แค่อย่าไปนึกถึงเปรมแค่เดือนเดียว จนกว่าจะรักษาตัวเองหาย แค่นั่นพี่อาร์มทำไม่ได้หรือไง...หรือจะต้องให้นิ่มคุกเข่าขอร้องเลยหรือไง...ก็แค่เดือนเดียว...”
“...” พี่อาร์มนิ่งเมื่อผมโวยวาย
“แล้วเมื่อไหร่จะจำได้สักที เมื่อไหร่จะกลับมาเป็นพี่อาร์มคนเดิม...จะเป็นคนความจำเสื่อมไปตลอกชาติเลยหรือไง!” ผมต่อว่าพี่ชายตัวสูงอย่างหนัก ทุบปักๆ บนไหล่หนา กิริยาปกติที่ทำเมื่อโกรธเคือง
“หยุดโวยวายได้แล้วนิ่ม!”
“อึ่ก...คนที่ว่านิ่มอยู่ตรงหน้าเนี่ย คนนี้” ผมทุบมือลงบนหน้าอกข้างซ้าย “คนนี้ไม่ใช้พี่อาร์มของนิ่ม! เป็นใครก็ไม่รู้ เพราะพี่อาร์มของนิ่มนะ ไม่มีวันทำให้นิ่มเสียใจ!”
“พอสักที!” พี่อาร์มตวาดเสียงดัง มือหนาจับแขนผมที่ทุบเค้าไว้แน่น
“...ฮึ...” ผมเม้มปาก มองใบหน้าที่คุ้นเคยผ่านม่านน้ำตา
“จะร้องไห้ทำไม เรื่องแค่นี้”
“...”
“หยุดร้อง” คนตัวโตว่าเสียงดุ
“นิ่มจะร้อง แล้วพี่อาร์มจะสนทำไม”
“ทำตัวเป็นผู้หญิง” ผมกัดฟันแน่น มองใบหน้าหล่อๆด้วยสายตาวาวโรจน์
“แล้วใครละที่ทำให้นิ่มเป็นแบบนี้!”
“...เฮ้อ...” พี่อาร์มถอนหายใจออก ขยี้ผมตัวเองแรงๆ เหมือนหงุดหงิด “โอเค...พี่ไม่เซ้าซี้แล้ว หยุดร้อง พี่ขอโทษ...เห็นนิ่มร้องแล้วพี่รู้สึกไม่ดี” พี่อาร์มใช้มือเช็ดน้ำตาให้
“นิ่มไม่ชอบที่พี่ตะคอกนิ่ม”
“พี่ขอโทษ พี่หงุดหงิด พี่เบื่ออยู่บ้าน”
“แล้วจะให้นิ่มทำยังไง นิ่มไม่รู้จะวางตัวยังไงแล้วนะ พี่อาร์มเปลี่ยนไป...รู้หรือเปล่า พี่เคยบอกนิ่มว่า พี่จะไม่ทำให้นิ่มร้องไห้ พี่จะตามใจนิ่มทุกอย่าง...แล้วดูนี้ดิ พี่เป็นคนตะคอก พี่ขึ้นเสียงกับนิ่ม...พี่อาร์มแมร่งแย่วะ” ผมด่าคนความจำเสื่อมอย่างสุดทน
รู้ว่าตัวเองงี่เง่า แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพาลใส่
“ยืนอยู่ตรงนี้ก่อน เดียวพี่มา” พี่อาร์มสั่งก่อนหายเข้าไปในบ้าน เหมือนพี่อาร์มจะไม่สนใจที่ผมพูดไปเลยสักนิด ผมกระทืบเท้าเดินตามคนตัวสูงไป
“อย่าเดินหนีสิ” ผมตะโกนว่าคนตัวโตตามหลัง
เสียงของผมคงดังไป ป้าแหวนที่อยู่แถวนี้เดินเขามาหาด้วยสีหน้าตื่นๆ ยิ่งเห็นผมตาแดงๆยิ่งตกใจไปใหญ่
“ทะเลาะอะไรกันเสียงดังคะคุณหนู”
“พี่อาร์มนิสัยไม่ดี โคตรแย่!” ผมเน้นเสียงคำหลังดังๆ
“ป้าแหวน ผมไม่อยู่บ้านสองวันนะ” พี่อาร์มลงมาจากชั้นสองพร้อมกระเป๋าเดินทาง ผมตกใจตาตื่น ยิ่งได้ยินที่เขาพูดยิ่งตกใจ น้ำตาร่วงเพาะเลยเมื่อคิดว่าพี่อาร์มจะกลับไปหาเปรม
“นิ่มไม่ให้พี่ไปหาเปรมนะ ไม่ให้ไป!” ผมรั้งแขนหนานั้นไว้ น้ำตาหยดเพาะๆ
“อะไรกันคะ คุณหนู?” ป้าแหวนถามเสียงตกใจ
“มานี่” พี่อาร์มจูงแขนผมออกนอกบ้าน ผมเดินตามเขา รู้สึกแย่สุดๆ ใจมันหวั่นๆ พี่อาร์มจูงผมมาที่ออดี้สีขาว รถอีกคันที่เขาเคยใช้
มือหนากดปุ่มเปิดประตู ยัดผมนั่งที่นั่งข้างคนขับ โยนกระเป๋าเดินทางไว้เบาะหลัง
“พี่อาร์มจะไปหาเปรมหรอ ไม่ไปได้ไหม นิ่มขอนะ ฮึก...นิ่มขอโทษก็ได้ นิ่มขอโทษที่ทำนิสัยแย่ๆ นิ่มจะไม่ทำอีกแล้ว...ฮึก...” ผมทั้งขอร้องทั้งขอโทษทั้งน้ำตา
“หยุดร้องได้แล้ว พี่ไม่ได้ไปหาเปรม” คำพูดของเขาเหมือนกดปิดสวิสน้ำตา ผมชะงัก มองใบหน้าหล่อๆด้วยความงุนงง
“อ้าว แล้วพี่อาร์มจะไปไหน” ผมถามกลับด้วยความงุนงง
“ไปเที่ยว พี่เบื่ออยู่บ้าน” คนตอบของพี่ชายยิ่งทำผมงงเป็นไก่ตาแตก
ออดี้สีขาวถูกเร่งเครื่องพร้อมทะยานออกนอกบ้านทันทีที่จบประโยคพูดของคนขับ ผมมองใบหน้าพี่ชายด้วยความงุนงง คำถามหลายๆอย่างประดังประเดเข้ามาในหัว
“พี่อาร์มจำวิธีขับรถได้แล้วหรอ”
“อืม...จำได้ถึงตอนขับรถชนอุบัติเหตุด้วย สยองดี...สปอร์ตคันเก่าคว่ำหลายตลบ ตอนนั้นนึกว่าตัวเองต้องตายซะแล้ว”
“จำได้ด้วย” ผมตาโต “แล้วเรื่องอื่นละ พี่อาร์มจำได้หรือยัง” ผมเขย่าแขนพี่ชายรัวๆ
“ยังจำไม่ได้” พี่ชายพูดเสียงเรียบ
“...แล้ว นี่จะไปไหน” ผมอดรู้สึกผิดหวังไม่น้อย
“ไปเที่ยวไง...ฟาร์มจระเข้ดีไหม”
ข้อเสนอของพี่อาร์มทำผมเบิกตากว้าง...ฟาร์มจระเข้! ให้ตายเถอะ ถึงจะความจำเสื่อม แต่เซนต์เรื่องไปเที่ยวนี้ไม่เสื่อมไปด้วยเลย
“เดี่ยว เดี่ยวสิ นี่บ่ายแล้วนะ ไปฟาร์มจระเข้มันเดินทางตั้งไกล พี่อาร์มต้องไปหาหมอนะ!” ผมขัด
“ไปเที่ยวกันนะครับ สองวันเอง” แค่ได้ยินประโยคนี้ก็รู้ตัวว่าผมเป็นฝ่ายแพ้
“อะ อื้ม!”
คำพูดหวานๆของคนข้างกาย ทำผมใจอ่อน ถึงจะกังวลนิดหน่อยเรื่องไปหาหมอ แต่ผมไม่อยากขัดใจ เพราะเราพึ่งทะเลาะกัน...ดีแค่ไหนแล้วที่พี่อาร์มไม่ไปหามัน
>W e d d I n g<
ผมเหม่อมองคนข้างกายที่กำลังยิ้มกว้างดูโชว์แสดงครูฝึกจระเข้...ที่ๆ เขาพามา ที่ๆเขายืนดู ตอนที่เขาหัวเราะ มันเหมือนตอนที่เรามาเดทด้วยไม่มีผิด
“รู้รึเปล่า ทำไมจระเข้ไม่งับหัวครูฝึก” พี่อาร์มถามขึ้นเมื่อการแสดงถึงตอนที่ครูฝึกเอาหัวใส่ปากจระเข้
“ไม่ นิ่มไม่รู้หรอก” ผมยิ้มกว้างกับคำถามนั้น ทำไมจะไม่รู้ เพราะตอนที่เรามาเดทกันพี่อาร์มก็เคยถามคำถามนี้
“ครูฝึกต้องรู้จังหวะการแสดงกับจระเข้ อย่างแรกเลยเวลาแสดงต้องเวลาที่มันอิ่มแล้ว และผ่อนคลาย จระเข้เป็นสัตว์ที่ใช้สัญชาตญาณในการล่า แต่ส่วนใหญ่จระเข้แสดงจะถูกเลี้ยงในบ่อ ฝึกจนครูฝึกรู้จังหวะ เวลามือง้างตรงนี้จระเข้จะอ้าปาก เวลาจะเอาหัวเข้าปากจระเข้ก็ต้องระวังไม่ให้เหงื่อโดนลิ้นจระเข้ ไม่งั้นมันจะงับหัวครูฝึกเอา แล้วเวลาแสดงจะต้องมีครูฝึกอีกคนคอยดึงหางจระเข้ตลอดเพื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉินน่ะ พวกคลิปจระเข้กัดหัวครูฝึก เคยดูหรือเปล่า”
“เคยสิ” ผมมองหน้าคนพูดจนเพลิน
“อาชีพนี่ก็น่ากลัวนะ ไม่รู้วันไหนฟ้าไม่เป็นใจ โดนงับหัวที สยองน่าดู” พี่อาร์มพูดพลางจ้องครูฝึกจระเข้ที่กำลังจะจบการแสดง คนดูรอบบ่อพากันโยนแบงก์ลงบ่อเป็นทิปรางวัลการแสดงโชว์ ผมก็ควักกระเป๋าสตางค์ตัวเองจะทำมั่ง
“เอ๋” ผมขมวดคิ้ว กางเกงไม่มีกระเป๋าสตางค์“อ๋า! กระเป๋าสตางค์นิ่มหาย” ผมร้องขึ้นตกใจ ล้วงซ้ายล้วงขวาก็ไม่เจอ
“ไม่ได้หายหรอกมั้ง ไม่ได้เอามาซะมากกว่า” พี่อาร์มพูดขึ้นก่อนเขกหัวผมเบาๆ เขาเป็นฝ่ายยืนแบงก์มาให้ผมโยนลงบ่อ
นึกขึ้นได้เหมือนกันว่าตอนออกจากบ้านมัวร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ได้เตรียมเอาอะไรออกมาเลย นี่ถ้าโดนหลงทางผมคงต้องไปสถานีตำรวจสถานเดียว เงินก็ไม่มี บัตรประชาชนก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา
“เอาโทรศัพท์มาเปล่า นิ่มจะโทรไปบอกหมอก่อน” ผมถามอย่างนึกขึ้นได้
“เอามาแค่ตัวกับหัวใจ รถหนึ่งคันกับกระเป๋าสตางค์หนึ่งใบ” พี่อาร์มบอกยิ้มๆ ผมหัวเราะร่วน
การแสดงจบแล้ว ผมชวนพี่อาร์มไปดูของที่ระลึก จับจูงมืออีกฝ่ายอย่างเคยชิน ผมไม่เคยอายที่จะแสดงความเป็นเจ้าของพี่อาร์ม เวลาที่เราต้องระวังก็แค่ตอนอยู่กับคุณพ่อ ซึ่งตอนนี้ไม่จำเป็น
“อยากได้หรอ เห็นเอาแต่จ้อง” พี่อาร์มถาม
“ไม่ๆ นิ่มแค่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ สงสาร” ผมปฏิเสธ
สินค้าที่วางขายคือกระเป๋าทำจากหนังจระเข้ ส่วนตัวแล้วไม่ได้รังเกียจ แค่สงสารจระเข้ที่ถูกลอกหนังมาทำสินค้าฟุ่มเฟื่อยสนองความต้องการคนมีเงิน
“มันเป็นอาชีพหาเลี้ยงครอบครัวเขา แต่เราเลือกได้ว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อ”
“เอาตุ๊กตาจระเข้ดีกว่า ผูกหูกระต่าย น่ารักดี” ผมบอกชี้ไปที่ตู้กระจก ข้างในวางตุ๊กตาจระเข้ตัวใหญ่ขนาดลูกฟุตบอล มันใส่หูกระต่าย ตาโต ตลกๆ
“ไปจ่ายเงินก่อน”พี่อาร์มพูดเบาๆ ผมมองคนข้างกายฉงน ก่อนรู้ตัวว่าตัวเองจับมือหนาแน่น พี่อาร์มหยิบกระเป๋าสตางค์ไม่ได้ ผมยิ้มแห้งๆ เก้อเขินปล่อยมือตัวเองออก
“หึหึ” เสียงหัวเราะหึหึในลำคอเรียกใบหน้าร้อนซู่ ไม่ต้องมองกระจกก็รู้ว่าหน้าขาวๆของตัวเองคงแดงแปร๊ด ยิ่งพี่อาร์มคว้ามือผมจับเหมือนเดิมแล้วล้วงล้วงกระเป๋าสตางค์ทั้งที่มือของเรายังจับกันแน่น ผมยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองย้อนเวลาไปตอนจีบกันใหม่ๆ
ผมเดินออกจากฟาร์มจระเข้ไปลานจอดรถ มือหนึ่งกอดตุ๊กตา อีกมือหนึ่งจับแขนพี่อาร์มแน่น นักท่องเที่ยวหันมามองแต่ผมไม่สนใจหรอก การแสดงออกว่ารักใครสักคน ทำไมต้องสนใจสายตาของคนที่เราไม่รู้จัก ผมคิดว่ามันไม่แฟร์สักนิดที่สังคมมองความรักของเพศเดียวกันเป็นเรื่องแปลก ทั้งที่เนื้อแท้แล้ว ความรู้สึกรัก มันไม่ต่างจากความรักชายหญิงคนธรรมดา
“พี่อาร์ม ก้มหัวลงมาหน่อย” ผมบอกเบาๆ พี่อาร์มก้มหัวลงมานิดๆ ผมฉวยโอกาสหอมแก้มคนตัวโตเร็วๆหนึ่งฟอด “แทนคำขอบคุณ สำหรับตุ๊กตาคุณจระเข้” ผมบอก ยิ้มเขินๆ ไม่กล้าสบตา
“น้องใครเนี่ย น่ารักจริง” พี่อาร์มพูดยิ้มๆ มือหนาบีบจมูกผมส่ายไปมา
“จมูกแดงหมดแล้วมั้งเนี่ย”
ผมร้องโวยวาย เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเราสองคนใกล้กันแค่คืบ ใบหน้าแดงก่ำสะท้อนในดวงตาสีดำคู่นั่น ผมหยุดชะงักไปเมื่อหน้าเราใกล้ชิดจนได้ยินเสียงลมหายใจชัดเจน
“...พอมองใกล้ๆ แล้วพี่พึ่งรู้ว่าปากนิ่มแดงขนาดนี้” คำพูดเบาๆมาพร้อมกับมือหนาที่สัมผัสเบาๆตรงริมฝีปาก “พี่จำได้ลางๆ เหมือนว่าเคยจูบ...คนที่ริมฝีปากแดงๆ เหมือนนิ่ม”
“คะ ใคร! เปรมหรอ!?” ผมโพล่งขึ้นถามเสียงดังอย่างลืมตัว
“ฮะๆ ไม่น่าใช่เปรม...แค่ใครสักคนที่พี่ยังคิดไม่ออก” พี่อาร์มพละใบหน้าออกเพราะเสียงรถที่เลี้ยวเข้ามาจอด
“บางทีคนที่พี่อาร์มลืม เค้าอาจจะรอให้พี่นึกออกอย่างทรมานใจก็ได้” ผมพูดเสียงแผ่ว
“พี่ขอโทษ...เย็นแล้ว ไปหาที่พักกันเถอะ” พี่อาร์มพูดตัดบท
ผมไม่รู้ว่าพี่อาร์มขอโทษเพราะอะไร...วันนี้เค้าทำให้ผมร้องไห้...ทำให้ผมใจเต้น...ทำให้ผมหน้าแดง...และทำให้ผมหวัง...หวังว่าสักวันหนึ่งความรักของเราจะเป็นเหมือนเดิม
และไม่รู้ด้วยซ้ำ...ถ้าวันนั่นมาถึง...ผมจะเลือก...
ใคร>ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ
มีของแถมนิดหน่อย
เพลงบิวอารมณ์ ( http://www.youtube.com/watch?v=Xx92HqeyXvY&list=RDckWicQxlmCo&index=2 )
กับ ตุ๊กตาจระเข้น่ารักๆ (ไปจิ๊กรูปในเนตมา ขออนุณาติลงลิงค์ร้านเขาด้วยนะค่ะ http://trtintertrade.igetweb.com/product/141551/%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B9%8A%E0%B8%81%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%88%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B9%89.html )
.............................
นอกบท จินตานาการคาแรคเตอร์ในนิยายกับดาราชาย
อันนี้สำหรับเรานะ
กัน ผู้ชายที่อบอุ่น พร้อมดูแลเรา นึกถึงพี่ก้อง สหรัฐ เป็นผู้ชายที่เราว่าเพรียบพร้อม และอยากกอดมากกกกก
นิ่ม ดาราชายที่นึกถึงหน้าหวาน ผิวขาว นึกถึงธาวินค่ะ ไม่รู้จะมีใครรู้จักหรือเปล่า 555
อาร์ม หล่อ ขี้เล่น ดูเจ้าชู้ อารมณ์ดี ณเดชเอาไปเลย
แต่หน้าตาสองพี่น้องนี้ไม่เหมือนกันเลยเยอะ ฮ่าๆๆ
.............................
#155 นิยายเรื่องนี้พระเอกน่าสงสารค่ะ T T
#156 เลือกไม่ถูกเหมือนกัน พี่อาร์มก็หลง พี่กันก็รัก ซบอกทั้งสองคนเลยยย
#157 ให้พี่อาร์มทิ้งนิ่มไป สงสารน้องนิ่มงะ T.T
#158 3P คนเขียนขออนุณาติจินตนาการเขียนเองอ่านเองนะค่ะ 
#159 ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกัน อิอิ นิสัยของกันบางทีก็คิด ถ้ามีผู้ชายสักคนที่รักเราไม่ยอมทิ้งเราไปไหนทั้งๆที่เราทำตัวแย่ๆใส่ มันจะฟินแค่ไหนน๊า
#160 สนใจรับพี่อาร์มรูปหล่อคารมดีไปเลี้ยงสักคนไหมเอ่ย (เปิดทางให้นิ่มกะกัน) 
#161 ยังไงนิ่มก็ต้องเลือกค่า แต่การจะเลือกใครสักคนอีกคนก็ต้องเจ็บ 
#162 พูดถึงเปรมแล้วหมั่นไส้ 
#163 ตอนนี้มาหวานนิดๆจ้า
#164 สองหนุ่มทิ้งนิ่มไม่ลง อิอิ
#166 โอ๊ยยยยย ชอบบบบบประโยคนี้ อ่านแล้วเขิลอะะะะ 
#167 ช่วงนี้พี่กันไร้บท 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
