ตอนที่ ๑๙ : ซ้ำเติม
กี่วันแล้วที่พ่อนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ถามอาการหมอคำตอบก็ชวนให้ใจสั่น คำตอบที่ได้รับคือพ่อมีความเสี่ยงเป็นอัมพาตครึ่งซีก ถ้าพ่อรู้สึกตัว พ่ออาจจะเดินไม่ได้ไปชั่วชีวิต หรือทำไม่ได้แม้กระทั้งช่วยเหลือตัวเอง
ผมเกลียดพ่อ...เกลียดพ่อที่ไม่เคยยอมรับในรักผมของผม
แต่ในสถานะของคนเป็นลูก การเห็นพ่อนอนแน่นิ่งบนเตียงคนไข้ มันไม่ใช่เรื่องที่สามารถทำใจยอมรับ
...มันคงเป็นวิบากกรรม…เวรกรรมแต่ชาติก่อนจนชาตินี้...ความเจ็บปวดที่ได้รับ...คงต้องก้มหน้าและยอมรับมันสถานเดียว
“พ่อ...วันนี้นิ่มทำกุ้งกระเทียมของโปรดพ่อมาด้วย กลิ่นหอมๆของมันคงทำให้พ่ออยากตื่นขึ้นมากิน” ผมพูดกับพ่อน้ำตาร่วงเผาะๆ
ประตูถูกเปิด ผมปาดน้ำตาทิ้ง กันเดินเข้ามาหาพร้อมกระเป๋าโน้ตบุ๊ก
“นิ่มฝากพ่อนะ ขอไปห้องน้ำก่อน” ผมบอกกัน ไม่อยากให้เขาเห็นผมในสภาพตาบวมช้ำ
ห้องน้ำอยู่ฝั่งซ้ายของลิฟต์ ผมใช้น้ำเปล่าล้างคราบน้ำตา หวังว่าความสดชื่อมันจะพัดพาความเศร้าหมองที่เกาะกุมจิตใจออกไป
ทำธุระตัวเองเสร็จ ขณะจะเดินออกจากประตู เสียงที่คุ้นเคยทำให้ผมชะงักกึก
“พี่ขอบคุณเปรมมากที่ดูแลพี่” เสียงอบอุ่นที่เคยพร่ำบอกรักผมตลอดเวลา
ผมจำเสียงของคนรักผมได้...
ประตูถูกเปิดพร้อมกับการปรากฏตัวของคนสองคน
พี่อาร์มกับเปรม
“พี่อาร์ม...”
“สวัสดีครับ คุณรู้จักผมหรอครับ” รอยยิ้มผูกมิตรของคนตรงหน้าถูกส่งมาให้
จะเรียกว่าสาสมกับความผิดที่ผมทำไปรึเปล่า
ความเจ็บปวดจากการที่คนรัก...ลืมเราไป
ลืม...คำว่ารักที่เคยพร่ำบอกกัน
ลืม...คำสัญญาที่เคยให้ไว้
ลืม...ว่าเราเป็นใคร
ลืม...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราฝ่าฝันมาด้วยกัน
เปรม...ผมเกลียดมัน!
“สารเลว!!!” ผมปราดเขาไปหาคนสูงกว่า เปรมผงะ แต่ไม่ทันแล้ว ฝ่ามือของผมตบลงบนหน้าซีดขาวของเปรมจนเป็นรอยแดงเถือก เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก รู้ตัวอีกที่กลายเป็นผมที่ถูกผลักให้ล้มกองกับพื้น “เจ็บมากไหม?” คำถามแสดงความห่วงใยของพี่อาร์ม เขาไม่ได้ถามผม แต่ถามอีกคน
เจ็บมาก
พี่อาร์ม...นิ่มเจ็บมาก เจ็บตรงหัวใจนี่
แค่พี่ลืมนิ่ม...นิ่มก็เจ็บจนไม่อยากจะทน
แต่นี้พี่ยังห่วงใยใครคนอื่น ทั้งๆที่คนที่พี่บอกรักมาตลอดห้าปีเต็มนั่งน้ำตาคลออยู่กับพื้นสกปรก...
“ทำไมเขาต้องทำร้ายเปรมด้วย” สายตาไม่พอใจถูกส่งตรงมา
ผมร้อง น้ำตาไหลออกมา ไม่มีเสียงสะอื้น
“คนบ้ามั้ง กลับกันเถอะครับพี่อาร์ม” มือคนสูงเพรียวลูบแก้มที่มีรอยแดง ถูเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ ลากคนตัวสูงกว่าออกจากห้องน้ำ
มองคนรักผ่านคราบน้ำตา แผ่นหลังกว้างที่เลือนลาง
ผมไม่ยอมให้มันจบแบบนี้หรอก!
ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี ลุกขึ้นจากพื้น กระโจนเข้าไปกอดพี่อาร์ม
“พี่อาร์มจำนิ่มได้ไหม นิ่มน้องของพี่ไง คนรักของพี่ไง พี่อาร์ม” ผมถามเสียงเครือ
“ทำไมไม่เข้าใจสักที!” ผมโดนผลักอีกรอบ เปรมผลักผมโดยมีสายตาเฉยชาของอีกคนมองมา
“พ่อคุณก็นอนพะงาบอยู่บนเตียง แต่คุณก็ยังทำตัวน่ารังเกียจแบบนี้! หึ! อะไรนิดหน่อยรับไม่ได้ เอาแต่ร้องๆๆๆ เห้อ! ถือว่าสงสารพี่อาร์มเถอะ เขาเจ็บปวดกับคุณมามากแล้วคุณนิ่ม กลับไปอยู่กับคนที่รักคุณเหอะ”
“นายต่างหากที่ทำตัวน่ารังเกียจ! แย่งคนรักคนอื่นไปหน้าด้านๆ” ผมตะคอกกลับ
“พี่อาร์มเต็มใจอยู่กับผม!” เปรมตะคอกกลับมาเสียงดังไม่แพ้กัน เปรมดึงพี่อาร์มให้หันหลังกลับ
ผมไม่ยอมหรอก!
“ไม่ให้ไป! พี่อาร์มลืมนิ่มได้ยัง ลืมนิ่มได้ยังไง!!” ผมกรีดร้องถามพี่อาร์มเสียงดังลั่น ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินหรือใครจะมอง
“เลิกยุ่งกับพวกเราสักที” เสียงที่ตอบกลับแข็งไม่แพ้กัน สายตาเย็นชาที่ชาตินี้ไม่เคยคิดว่าจะได้รับ
“ฮือ…ทำไมลืมนิ่ม ทำไมจำนิ่มไม่ได้ ฮือออ...” ผมทุบไหล่คนตัวโตพลั่กๆ
“ชัดเจนพอไหม” คำถามเยาะเย้ย
“ไม่! พี่อาร์มต้องจำนิ่มได้ นิ่มรักพี่อาร์มนะ...นะ”
“พอได้แล้ว! ทำไมคุณทำตัวน่ารำคาญแบบนี้!”
เขาไม่สนใจผม ผลักผมให้สิ้นเรี่ยวแรงกองกับพื้นเหมือนขยะที่ไม่ต้องการ พี่อาร์มเลือนลับหายไปจากสายตาพร้อมกับใครอีกคน
“ฮือออ...ไม่...ไม่จริง!!!” ผมกรีดร้อง
มันไม่ใช่ความจริง...
มันไม่ใช่ความจริง...
มันไม่ใช่...
“กลับบ้านเรากันนิ่ม” อ้อมแขนอบอุ่นฉุดรั้งผมขึ้นมาจากพื้นสกปรก มือหนาลูบเบาๆบนศีรษะ กล่าวคำพูดแสนอ่อนโยน
“ฮึก...ผมไม่เหลือใครแล้วกัน พี่อาร์มไม่สนใจผมแล้ว พี่อาร์มไม่รักผมแล้ว...ฮือออ”
“นิ่มยังมีพี่” คนตัวโตกว่าจูบแผ่วเบาที่หน้าผาก
“วันนี้นิ่มอาจจะร้องไห้เพราะมัน...รักมัน...แต่พี่จะรอ...รออยู่ข้างๆนิ่ม รักนิ่มในวันที่นิ่มเจ็บ...พี่รักนิ่ม”
หยดน้ำตาที่เคลื่อนไหวถูกปลอบประโลมด้วยความรักที่อบอุ่น ผมไร้เรี่ยวแรงที่จะปฏิเสธ...หลับตาและเลิกคิด...จมอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น มั่นคงและไม่เคยแปรเปลี่ยน
กระซิบบอกตัวเองแผ่วเบา
...ให้รัก...คนที่รักเรา
>W e d d I n g<
http://www.youtube.com/watch?v=UCDB74X00_Eคำผิดเจอตรงไหนบอกได้เลยนะค่ะ
ปล. แอบเกลียดเปรมนิดๆ = =
ปลล.แอบบช็อคกับ #66 ไม่รู้จะปลาบปลื้มหรือจะร้องไห้ดี
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
