Chapter 11 All in one’s head“อะไร มองทำไม ไม่เคยเห็นคนหล่อ?” ผมหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงห้าวกังวานขึ้น
ก็หล่อจริง ๆ แต่ที่กูมองไม่ใช่เพราะหล่ออย่างเดียวแต่มันรู้สึกคุ้นต่างหาก.. เฮ้อ ช่างเหอะ นึกไม่ออกคืนนี้ค่อยแดกยาระดมพลละกัน
อะไรนะ? นั่นมันยาระบาย นึกไม่ออกกับขี้ไม่ออกไม่ได้ใช้ยาตัวเดียวกัน?
เอ๊า นึกว่าจะไม่มีใครรู้นะเนี่ย กรั่ก ๆ ๆ
“หล่อจนน่าล่อเลยพี่เอ้ย” ผมประสานมือไว้ตรงอกแล้วทำหน้าฟิน ๆ เคลิ้ม ๆ ใส่มัน
“เฮ้อ กูน่าจะรู้ว่าไม่ควรเล่นแบบนี้กับมึง” รู้ก็ดีแล้วนี่ คิก ๆ ๆ “จะเข้าได้ยัง?” พี่บั๊คปล่อยมือออกจากแขนซึ่งมันก็ดีแล้ว แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแปลก ๆ แบบนี้วะ
อะไรวะ? โดนจับก็รึสึกแปลก โดนปล่อยก็ยังแปลก การโดนตุ๋ยครั้งเดียวจะทำให้ผิวหนังไวไฟกับผู้ชายได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ม่ายยย ผมไม่อยากเป็นคนตัวง่ายขนาดน้านนน ใจน่ะไม่ง่ายหรอก ไม่ได้รักใครง่าย ๆ แต่ตัวเนี่ยสิ ทำไมถึงได้อุ่น ๆ ร้อน ๆ ตอนอยู่ใกล้ไอ้ผู้ชายหล่อคนนี้วะ บรื๋อออ คิดแล้วคันว่ะ
“พี่เดินนำเลย เดี๋ยวผมตาม” ผมดันแขนล่ำ ๆ ของมันให้ออกเดินนำ “แดกอะไรเป็นอาหารกันวะ ตัวโคตรหนาเลย” เดินตามมันพลางบ่นไปด้วยที่ทัศนวิสัยข้างหน้าโดนบดบังด้วยแผ่นหลังกว้างใหญ่
แต่..
เดี๋ยวนะ!
แผ่นหลังแบบนี้คุ้น ๆ คุ้นตา คุ้นยาย คุ้นไปถึงชวดเลยทีเดียว
ปึก!
“เฮ้ย!” ผมชนเข้ากับร่างหนา ๆ จนกระเด็นถอยหลังสองสามก้าว “เบรกก็ไม่บอก เจ็บนะเว้ย!” ผมลูบจมูกโด่งในของผมอย่างนึกฉุน
“ก็มัวเหม่ออะไรล่ะ แค่เดินตามยังชน เฮ้อ ไอ้จ้าวเอ้ย มึงจะทำงานให้กูได้มั้ยเนี่ย” พี่บั๊คส่ายหัวแล้วนั่งลงตรงข้ามพี่ดิน “มานั่งนี่สิ” มันกระตุกชายเสื้อเมื่อผมยังยืนเอ๋อลูบจมูก
...ไอ้ที่คุ้น ๆ เมื่อกี้คงคิดไปเองล่ะมั้ง
“นั่งนู่นได้มั้ยอะ” ผมชี้ไปที่เก้าอี้ข้างพี่ดิน
“ทำไม กลัวหวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้กูเหรอ” ชิชะ ไอ้พี่สลัด มึงคิดว่าจ้าวโลกเป็นใคร ถึงกูจะแรดแต่กูก็เลือกนะเว้ย ที่กูอยากนั่งตรงพี่ดินเพราะสาวโต๊ะตรงข้ามแจ่มแมวสาด ไม่ได้อะไรกับมึงซะหน่อย
“ผมแค่อยากเห็นหน้าพี่ชัด ๆ” ว่าแล้วก็เท้ามือลงบนโต๊ะแล้วชะโงกหน้าไปใกล้พี่บั๊คจนมันดันหน้าผากผมทิ้ง
“พอละ กูยอมแพ้” มันทำหน้าเพลียใจกับการกระทำของผม
“จะจีบกันอีกนานมั้ย เดี๋ยวถึงเวลานัดแล้วโดนแม่มึงด่ากูไม่รู้ด้วยนะเว้ย ไอ้จ้าวนั่งซะที ถ้าช้ากว่านี้อีกหนึ่งวิกูจะทำให้ตูดมึงแหกนั่งไม่ได้ไปอีกเป็นเดือน” ไอ้พี่ดินแหวขึ้นทำให้ผมหย่อนก้นลงตรงเก้าอี้ข้างพี่บั๊คอย่างเร็ว
วันนี้มันกินร็อตไวเลอร์เป็นอาหารเช้าเหรอวะ ดุฉิบหายเลย
“เข้าเรื่องละนะ” พี่ดินเปิดประเด็น ผมพยักหน้าพร้อมกับไอ้พี่สลัด “ไอ้บั๊คจะเป็นนายจ้างมึงตั้งแต่วันนี้จนงานสำเร็จ หรือจนกว่ามันจะไล่มึงออก” เหย ๆ ทำไมมีการไล่ออกด้วยวะ ถ้าเงินดีจริงต่อให้เอาน้ำร้อนมาสาดกูก็ไม่ออกนะครับ พูดจริง
“ไม่ไล่ดิพี่ จ้างแล้วจ้างเลยดิวะ ไล่ออกก็เสียประวัติ ไปสมัครงานใหม่เค้าก็ไม่รับ อนาคตก็จะหมดสิ้น..”
ปัง!!“หยุดไอ้จ้าว! ไม่งั้นกูจะไล่มึงออกเดี๋ยวนี้แหละ!” ขณะที่ผมกำลังชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อจูงใจให้มันไม่ไล่ผมออก พี่ดินก็ตบโต๊ะแล้วชี้หน้าผมจนต้องหุบปากอย่างรวดเร็ว หันไปมองไอ้พี่สลัด แม่งก็ทำหน้าเหนื่อยหน่ายส่ายหัวซะงั้น
ก็กูไม่อยากโดนไล่ออก ทำไมพวกมึงต้องอยากไล่กูออกด้วยเนี่ย กูงงนะเฮ้ย
“ฟังต่อ” พี่ดินกดเสียงต่ำ ๆ ดูพยายามจะควบคุมอารมณ์ไว้อย่างยิ่งยวด ผมยังไม่อยากโดนไล่กระทืบจึงจำเป็นต้องเงียบปากนั่งฟังนิ่ง ๆ “ทำงานทุกวัน กินอยู่ฟรี ถ้าวันไหนมึงมาทำงานก็ได้เงิน วันไหนไม่ทำก็อด จ่ายเงินเป็นรายวัน วันละ..” พี่ดินดึงจังหวะ เหลือบมองผมที่กำลังลุ้นระทึกกับเม็ดเงินที่มันคุยนักคุยหนาว่าดี ขอให้เกินค่าแรงขั้นต่ำทีเถ๊อะ เพี้ยง ๆ ๆ ๆ “...ห้าร้อย”
“ห้าร้อย!!!!!” ผมตะโกนลั่นร้านเพราะตกใจกับตัวเลขที่พี่ดินบอก ไอ้พี่บั๊คสะดุ้งแล้วรีบตะปบปากผมไว้
“ไอ้เชี่ยจ้าว เสียงดังทำห่าไรเนี่ย” พี่ดินด่า
“อ๊าอ้อยแอ้งเอ๊อะอิ๊บอ๋าย!!” ผมตอบไปทั้ง ๆ ที่มือพี่บั๊คยังปิดปาก พูดจบก็ดันมือมันออกแล้วหันไปด่ามัน “ปล่อยได้แล่ว ปากเค็มฉิบเลยว่ะ”
พี่บั๊คแก้ให้ทันที “มือ!” อิ ๆ รับมุกควายกูด้วย มึงมีแววเป็นเจ้านายที่โอเคอยู่นะพี่สลัด “จะเอามั้ย” พี่บั๊คถามราวกับว่าผมกำลังเกี่ยงขอเพิ่ม มึงบ้าปะ วันละห้าร้อยนี่จบป.ตรียังไม่ได้เลยเหอะ
“เอา ๆ ทำสิ ให้บุกป่าฝ่าดงตีนที่ไหนก็ไป” ผมรีบตะครุบเหยื่อตรงหน้าไว้อย่างรวดเร็ว
“มึงนี่หน้าเงินดีเน๊าะ” พี่บั๊คว่า “ยังไม่ทันฟังรายละเอียดก็รับงานซะละ ถ้ากูจ้างมึงมาเป็นเมียน้อยเมียเก็บมึงจะทำไง” แหม่ ถามอัลไลเยี่ยงน้านนน คนอย่างไอ้จ้าว..
“ต่อให้เป็นเมียทาสก็เอาวะ วันละห้าร้อยนี่คงคุ้มค่ายาริดสีดวงอยู่มั้ง” พี่สลัดทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ ส่วนพี่ดินหัวเราะขำกับคำตอบของผม
“พูดแล้วนะมึง ห้ามกลับคำทีหลังนะ” พี่ดินย้ำ ผมยิ้มเผล่แล้วพยักหน้าให้รัว ๆ ไอ้พี่สองคนนี่มันคงอำผมนั่นแหละ จะเป็นไปได้ไงที่จะจ้างผมเป็นเมีย คิก ๆ อย่ามาขู่จ้าวซะให้ยาก จ้าวรู้จ้าวเป็นเทพ “จากนี้ไปมึงต้องเป็นเมียไอ้บั๊ค จนกว่าจะทำให้แม่มันยอมรับในตัวมึงได้”
!!!!!!!!!
อะไรซิ!???
นี่กูหูเฝื่อนหูฝาดไปใช่มั้ย??
“ขอฟังอีกรอบ” หน้าผมคงเอ๋อจนเหวอ พี่ดินมันถึงได้ขำขนาดนั้น
“ค่าจ้างวันละห้าร้อย แลกกับอิสรภาพของมึงในตำแหน่งเมียไอ้บั๊ค”
ชัดเลย!
เต็มสองรูหู ความหมายแจ่มแจ้งแดงสะเดิด
“ฮาไปมั้ย” ผมยังฝืนถามออกไป ทำใจดีสู้ผัวในอนาคต แหม่ ขนาดกูเหวอนะเนี่ย กูยังมองการณ์ไกลเรียกผัวในอนาคตเลย หุ ๆ ไอ้จ้าวนี่มันฮาจริง ๆ
“ไม่ฮงไม่ฮาล่ะไอ้จ้าว” พี่ดิน มึงให้พี่บั๊คผัวนายจ้างของกูพูดมั่งได้มั้ย แย่งพูดทุกเรื่องเลย สงสัยได้ค่านายหน้าหลายบาท “กูจะเล่าแบบเร็ว ๆ เลยนะเพราะอีกไม่กี่นาทีมึงก็ต้องเริ่มงานแล้ว”
“อุต๊ะ!” ผมยกมือทาบอก “นี่จะให้เริ่มงานเลยเหรอ ตายห่า ผมยังไม่ได้ล้างตู้เย็นเลยพี่”
“ไอ้เหี้ยจ้าว!!” พี่ดินตวาดใส่ ส่วนพี่สลัดถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกร้าน ไอ้ห่าพวกนี้ไร้อารมณ์ขันจริง ๆ “มึงเลิกเรื้อนซักห้านาทีจะตายมั้ย!” ทำไมใคร ๆ ชอบพูดประโยคนี้กับผมจังวะ ชักจะโมโหแล้วนะเฟร้ยย
ผมไม่ได้พูดต่อปากต่อคำอะไรอีก เพราะเขี้ยวไอ้พี่ดินเริ่มงอกออกมาแล้ว วรั้ย น่ากลัวจุงเบยยยย
“มึงต้องทำให้แม่ไอ้บั๊คยอมรับในตัวมึงให้ได้ในฐานนะเมียไอ้บั๊ค” ผมพยักหน้า ไม่กล้าเล่นแล้วว่ะ ไอ้พี่ดินมันถือส้อมเตรียมจะปักหัวผมไปด้วย “ตั้งแต่วันนี้มึงต้องเข้าไปอยู่ในบ้านกับมัน ต้องเอาใจแม่มัน และที่สำคัญที่สุด ต้องกำจัด ‘น้ำตาล’ ผู้หญิงที่แม่มันหามาให้ด้วย” อ่อ งานง๊ายง่าย ว่าแต่..
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยอะ” ผมถามเพราะอยากรู้คำตอบ แต่ก็ไม่นึกว่าคำตอบจะทำให้ผมรู้สึกแย่เบา ๆ
“ไอ้บั๊คมันมีแฟนเป็นผู้ชายและจริงจังถึงขนาดจะอยู่กินด้วย” ทำไมใจมันหวิว ๆ เหมือนตอนปิ๊งเพื่อนผู้หญิงสมัยอนุบาลแล้วมันเสือกจำได้ว่าผมเคยเปิดกระโปรงมันเลยว่ะ
“ล..แล้วทำไมไม่ให้แฟนไอ้พี่สลัดมันทำเองล่ะ” ทั้งติดอ่างทั้งวีนเบา ๆ นี่กูจะโกรธทำไมวะเนี่ย
“แม่ไอ้บั๊คดุมากกกกกก มันก็เลยเป็นห่วงแฟน กลัวเรื่องนี้จะทำให้มันกับแฟนผิดใจกัน ก็เลยต้องหาคนเก่ง ๆ แบบมึงมาช่วย” เมฆดำสลายไปในทันทีที่พี่ดินมันชม ผมยืดตัวขึ้นแล้วบรรยายสรรพคุณตัวเองให้พวกมันฟัง
“โอเค ๆ ในเมื่อพวกพี่ตาถึง สามารถมองเห็นศักยภาพอันเปี่ยมล้นของผม เดี๋ยวเรื่องนี้จ้าวจัดให้” กูเห็นนะว่าพวกมึงแอบขำ แต่ไม่เป็นไร กูไม่เรื่องมากเพราะวันละห้าร้อยนี่ทำแค่หนึ่งเดือนก็ได้ตั้งหมื่นห้า จะซื้อรองเท้าแบรนด์เนมให้เสงี่ยมศรีคู่นึง ผ้าขาวม้ากับเสื้อกล้ามห่านคู่ให้เสงี่ยมศักด์ชุดนึง บัตรมีตแอนด์โอ้ปป้าให้พี่ข้าวสวยใบนึง ที่เหลือจ้าวจะเอาไปโมฯ หน้าใหม่ เสริมจมูกดูดไขมันจัดฟันและเสริมนม กร้ากกกกกกก ผมล้อเล่น แค่จะเก็บไว้ซื้อนั่นนี่เกี่ยวกับเกมส์ครึ่งนึง อีกครึ่งก็ฝากธนาคารไว้กินดอกเบี้ย อิ ๆ สิบปีคงได้หลายบาท
ว่าแต่.. หมื่นห้านี่มันเยอะแค่ไหนวะ ไม่ค่อยสนิทกันด้วยก็เลยนึกหน้ามันไม่ออก ช่างเหอะ เดี๋ยวตอนรับตังค์ก็รู้เอง คิกๆๆ
“งั้นก็ตามนั้น เดี๋ยวมึงไปกินข้าวกลางวันกับไอ้บั๊คที่บ้านมันเลย” พี่ดินสรุป
“เดี๋ยวนะไอ้พี่” ผมขัดขึ้น “เริ่มงานเลยนี่หมายถึงผมต้องไปอยู่บ้านพี่บั๊ควันนี้เลยเหรอ”
“อืม” พี่สลัดตอบ
“เฮ้ย ผมยังไม่ได้เตรียมของ เสื้อผ้าของใช้ไม่มีเลยนะพี่”
“เดี๋ยวซื้อใหม่ ชุดนักศึกษาก็ด้วย” อ่อ ยังดีที่ยังห่วงอนาคตทางการศึกษาให้กูด้วย แต่..
“โทรศัพท์ผมก็เก่านะพี่ ใช้รุ่นนี้แม่พี่จะดูถูกเอานะเว้ย” ผมหยิบโทรศัพท์รุ่นเก่าเก๋ากึ๊กมาวางบนโต๊ะโชว์ให้พวกมันดู
“หึหึ” พี่ดินกับพี่บั๊ค มึงจะหัวเราะหึหึพร้อมกันทำไม เหตุผลกูดีจริง ๆ นะ
“มึงอยากได้อะไร เดี๋ยวกูซื้อให้หมดแหละจ้าว” ผมหันไปมองพี่บั๊คแล้วนิ่งไป สายตาที่ส่งมาทำให้รู้สึกประหม่า แววตามันคล้ายจะเอ็นดูและ..
“อะแฮ่ม!” พี่ดินกระแอมเสียงดังจนความคิดหยุดชะงักก่อนจะรีบหลุบสายตาลงและหันไปมอง “ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปได้ละ อย่าทำเสียเรื่อง ทั้งมึงและมึง” อะไรของมึงไอ้พี่ดิน ย้ำกับกูก็โอเคอยู่นะ แต่ย้ำกับพี่บั๊คด้วยทำไมวะ
เอ๊ะ! หรือว่ามึงมีความลับอะไรที่กูไม่รู้
“กูเตือนไอ้บั๊คเพราะกลัวมันจะไม่สวีทกับมึงจนแม่มันจับได้ว่าไม่ได้เป็นคนรักกันจริง ๆ” อ่อ แบบนี้นี่เอง ไอ้ห่าพี่ดินมึงก็รู้ใจกูจังเน๊าะ คิดอะไรก็รู้ไต๋ไปหมด หรือกูจะเอามึงเป็นแฟนหลังจากหมดงานพี่บั๊คดีวะ คราวนี้ล่ะ คิดเงิน พี่ดินมันก็จะขนเงินมากอง คิดทองพี่ดินก็จะเปิดร้านทองให้ แอร๊ยยย ชีวิตที่ไม่ต้องพูดแต่ก็ได้ทุกอย่าง คิก ๆ ๆ ฟินเวอร์ “หยุดฟุ้งซ่านได้ละไอ้ห่าจ้าว สมองมึงนี่น่าสงสารว่ะ” พี่ดินส่ายหัว
“น่าสงสารไงอะ” ผมถาม
“ก็มันทำงานตลอด คิดทุกอย่าง แต่ไม่ฉลาดซะที” ห่า หลอกด่ากู
“จ้าา พ่อคนฉลาด” ผมยื่นหน้าใส่มัน “ถ้าไม่เห็นแก่รายได้งาม ๆ นะ”
“จะทำไม” พี่ดินทำท่าท้าทาย
“จะสมัครเป็นเมียพี่แทนอะดิ ผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยฉลาดเอง แต่ใช้คนฉลาดทำงานให้”
“ไปได้ละ!!” เสียงพี่บั๊คดังขึ้น รู้สึกเหมือนมันควบคุมความดังของเสียงมันไม่ได้จนต้องกระแอมแล้วพูดต่อในระดับเสียงปกติ “เดี๋ยวแม่รอนาน” ไอ้พี่ดินกลั้นหัวเราะส่วนผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะแต่โดยดี
“ไปก่อนนะไอ้พี่ หวัดเด” ผมยกมือไหว้พี่ดินเร็ว ๆ แล้วหันหลังเดินไปทันที พี่บั๊คลุกตามมา ส่วนไอ้พี่ดินมันยกมือรับไหว้แต่ไม่ทันก็เลยไหว้ค้างไว้อย่างเหวอ ๆ
“สัดจ้าว ไอ้..” พี่ดินด่าตามหลังแต่ผมหันไปแลบลิ้นใส่ “ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” มันชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ ส่วนพี่บั๊คดันหน้าผมให้หันกลับไปก่อนจะ...
กอดคอ!!
เดินกอดคอผมตั้งแต่ในร้านไปจนถึงที่จอดรถ! แม่จ้าว แม่ของจ้าว! ทำไมความรู้สึกไวไฟกลับมาอีกแล้ววะ ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ ๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแล้วผมอดใจไม่ได้เผลอปล้ำมันขึ้นมา กูก็ต้องกลายเป็นเมียน้อยพี่บั๊คน่ะสิ โอ้ววว ชีวิตชายไทยที่เคยเป็นสุขสโมสรอมรรัตนโกสินทร์ของจ้าวจะต้องมลายหายวับเพราะต้องเจอกับรักสามเส้าเหรอเนี่ย
“ขึ้นรถไอ้จ้าว!” ผมหลุดออกจากฝันร้ายกลางวันเมื่อเสียงตบกระโปรงรถดังขึ้น “มึงนี่ชอบเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจริง ๆ เน๊าะ” พี่มันเปิดประตูเข้าไปในรถเมื่อเห็นผมพยักหน้าแล้วขยับเดินไปเปิดประตูด้านข้างคนขับ
เมื่อเข้ามาในรถ..
“รถพี่เหรอ” ผมถาม
“ท..ทำไม” เหมือนมันมีพิรุธนิด ๆ แต่ก็ไม่เยอะ หรือไม่มีวะ เอ่อ ไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าไม่มีละกัน
“ไม่รู้ดิ ผมว่าคุ้น ๆ ว่ะ” ผมตอบแล้วมองไปรอบรถโดยละเอียด
“ค..คุ้นเหรอ คุ้นยังไง คุ้นเหมือนเคยขับหรือเคยนั่ง หรือเคยเห็นในนิตยสาร ในเน็ตไรงี้มั้ง” ทำไมมึงต้องหาช้อยมาให้กูเยอะแยะขนาดนี้ด้วยวะ ให้กูคิดเองมั่งดีมั้ย จะชี้นำให้มีพิรุธทำไม เอ๊ะ หรือไม่มี หรือกูคิดไปเอง เอ่อ ไม่แน่ใจว่ะ
“คงในเน็ตมั้ง ช่างเหอะ ขี้เกียจคิด ผมว่าเรามาคิดคำเรียกชื่อกันดีกว่า” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกปวดหัวกับความคิดวกวนและซ้ำไปซ้ำมาของตัวเอง
“คำเรียกชื่อ!??” พี่มันหันมามองงง ๆ
“ก็คำเรียกแบบ ด่าร์ลิ้ง หั่นนี๊ ป่าปี๊ แด่ดี๊ อะไรแบบเนี้ย” ตาไอ้พี่บั๊คแทบจะถลนออกจากเบ้า “เอ๊า ก็เป็นแฟนกันจนถึงขนาดพาไปไหว้ก็ต้องให้ดูคือหน่อยดิพี่” ผมอธิบาย “อย่าบอกนะว่ากับแฟนพี่เรียกชื่อกันเฉย ๆ” ผมชี้นิ้วเหล่ตามองพี่บั๊คอย่างจับผิด
“ม..มี๊ มีสิ คนรักกันใครเค้าเรียกชื่อเฉยล่ะ เอ่อ กูเรียกกันที่รักอะ” โทนเสียงสูงไปนิ๊ดนะฮะ แต่ไม่เป็นไร ผมจะคิดซะว่าพี่บั๊คมันเป็นคนเสียงเพี้ยนละกัน ถ้าร้องเพลงมึงคงเพี้ยนสูงตลอดแน่ ๆ
“ไม่เอา ๆ ที่รักมันเกร่อ” ผมเบะหน้ากับคำที่มันบอก
“เรื่องมากอีก”
“เอ๊าพี่ นี่งานพี่นะ ผมอุตส่าห์คิดให้จะได้เนียน ๆ ยังจะมาว่า” ผมหันไปโวยในขณะที่พี่บั๊คออกรถพอดี เห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างแบบนี้ก็ตื่นเต้นเบา ๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนคุ้นหน้ามันมากกว่าที่เราเคยเจอแค่สองครั้ง และแล้วผมก็นึกอะไรออก “พี่จำได้ปะ ว่าคืนที่ผมไปกินเหล้ากับไอ้พวกเมียร์แคท ผมออกไปกับใคร”
เอี๊ยดดด!
“ไอ้ห่าพี่บั๊คสลัดผัก!! มึงจะเบรกกะทันหันทำไมเนี่ย หัวกูเกือบโขกเลยไอ้พี่บ้า!!” ผมโวยวายใส่อย่างหัวเสีย
“อ..เอ่อ โทษที พอดีรถคันหน้ามันเบรกอะ” ไหนรถคันหน้า กูได้ข่าวว่ามึงจอดติดไฟแดงคันแรกเลยนะ “ไม่รู้เหมือนกัน วันนั้นกูกลับก่อน ทำไมเหรอ มึงถามทำไม” ไม่ทันที่ผมจะได้ต่อว่าอะไรเรื่องเบรกรถ คำตอบของพี่บั๊คก็ทำให้ผมห่อเหี่ยวลงซะก่อน
“ไม่มีไรหรอก แค่อยากรู้ว่าผัวเป็นใครแต่ก็ไม่กล้าจะรู้ ผมกลัวจะช็อคจนต้องหนีมันไปสุดหล้าฟ้าเขียวว่ะ” หน้าไอ้พี่บั๊คถอดสีทันทีจนผมตกใจ “เฮ้ย ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรพี่ ผมโอเค ไม่ได้จริงจังขนาดนั้น ชิว ๆ คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ตูด” ผมยักคิ้วแล้วยิ้มให้
“ในชีวิตมึงมีเรื่องทุกข์เรื่องร้อนบ้านมั้ยเนี่ย”
“ก็มีนะ แต่เครียดเรื่องละสองวิ ฮ่า ๆ ๆ” ผมหัวเราะร่วนจนพี่บั๊คมันส่ายหัว
“ถึงแล้วนะ” พี่มันเลี้ยวรถมาจอดอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ แม่จ้าวโว้ยย ใหญ่หาพ่อหาแม่ไปไหน นี่ให้คนอยู่หรือปลูกไว้ถ่ายหนังเจ้าชายเจ้าหญิงกันแน่วะ “แม่กูคงจะทำให้มึงลำบากไม่น้อยเลยล่ะ ยังไงก็ทน ๆ หน่อยละกัน คิดซะว่าเพื่ออนาค..”
“วันละห้าร้อย ผมทนได้! พี่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ใช่คนดีก็จริงแต่ผมตอแหลมากกกกกกก” ผมโพล่งขึ้นขัดคำพูดพี่บั๊คเพราะไม่อยากให้มันเป็นกังวล พี่มันหัวเราะหึหึแล้วกดรีโมทเปิดประตูก่อนจะขับเข้าไปจอดตรงหน้าบันไดและมองเห็นลุงแก่ ๆ วิ่ง เอ่อ ไม่วิ่งสิ เดิน ไม่ใช่เดินด้วยล่ะ ย่อง เรียกว่าย่องก็แล้วกัน ลุงแกย่องเข้ามาหาพี่บั๊คอย่างรวด.. เอ่อ อย่างช้าดีกว่า ย่องมาช้า ๆ จนผมลงจากรถ พี่บั๊คลงจากรถปิดรถทุกอย่างแล้วลุงก็ยังมาไม่ถึง
“ไม่ต้องรีบครับลุงแมว” คิก ๆ ชื่อน่าร้ากน่ารัก “เดี๋ยวก็ล้มกันพอดี” ไอ้พี่สลัดผักเดินเข้าไปหาลุงแมวแล้วยกมือไหว้
“ไหว้คนใช้อีกแล้วตาบั๊ค” เสียงแหลมหวีดผ่านอากาศตรงไปยังพี่บั๊คกับลุงแมว
“โธ่แม่ ลุงแมวก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ แม่จะเจ้ายศเจ้าอย่างไปทำไมนักหนา” เถียงแม่ นิสัยไม่ดีเลยว่ะ แต่เหตุผลดี คำค้านจึงตกไป อิ ๆ พี่สลัดแม่งเท่
“ไม่ต้องมาเถียงแม่ ที่จริงแก่จนทำงานอะไรไม่ได้แล้วก็ควรให้กลับบ้านนอกไป ไม่น่าขอแม่ให้แกอยู่ต่อเลย สิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์” โห แม่ของนายจ้างผัวกูนี่ร้ายจริง ตอนแรกกะว่าจะลองหยั่งเชิงคงไม่ต้องแล้วล่ะ แบบนี้เปิดเกมส์ก็ใส่เต็มเลยดีกว่า “มาถึงก็รีบเข้าบ้านสิ น้องน้ำตาลรอนานแล้วนะ” พี่บั๊คถอนหายใจ
“เดี๋ยวค่ำ ๆ จะไปหาที่เรือนไม้นะครับ” ลุงแมวยิ้มดีใจ แกพยักหน้าแล้วดันตัวพี่บั๊คไปหาแม่เบา ๆ พี่มันเดินมาหาผมแล้วกอดเอวไว้หลวม ๆ ก่อนจะพาเดินไปหาแม่
วูบวาบซู่ซ่าเบาๆ
...เวลางานนะไอ้จ้าว มึงต้องแยกระหว่างเรื่องงานกับเรื่องเงี่ยนไอ้สัด ผู้ชายแตะแค่นี้อย่าเพิ่งไวไฟครับดวก!
“แล้วนั่นใครกันล่ะ” แม่พี่บั๊คทำหน้าสงสัย
นางเป็นสาวร่างท้วมผิวขาวหน้าตาออกจีน ๆ อายุก็น่าจะสี่สิบกว่าแต่ด้วยการตกแต่งแต้มสีบนใบหน้าก็เลยเหมือนห้าสิบกลาย ๆ
ผมขอบอกไว้เลยนะครับคุณผู้หญิง แต่งหน้ามันก็ดูสวยดีนะ แต่มันเพิ่มอายุไปด้วย ผู้ชายชอบมองผู้หญิงแต่งหน้าสวย แต่มักจะเลือกผู้หญิงที่ไม่แต่งหน้าแล้วสวยมาเป็นแฟน งงก็เรื่องของคุณ กร๊ากกก
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้แม่สามีแล้วยิ้มพิมพ์ใจ “จ้าวว่าเข้าบ้านกันก่อนเถอะครับแล้วค่อยแนะนำตัว ยืนมาก ๆ เส้นเลือดขอดแล้วต้องรักษานานเลยนะแม่” ผมเดินไปใกล้แล้วผายมือเชื้อเชิญเจ้าของบ้านเข้าไป แม่สามีดูจะงง ๆ เล็กน้อยแต่ก็ออกเดินเมื่อผมแตะที่แขนเบา ๆ เพื่อเร่งให้ก้าวขา “แม่สบายดีมั้ยครับ แต่ถ้าให้จ้าวเดา ก็คงสบายดีเพราะหน้าตาอิ่มเอิบแจ่มใส อายุไม่น่าเกินสี่สิบ ไม่อยากเชื่อเลยครับว่าพี่บั๊คอายุขนาดนี้แล้วแต่แม่ยังเด็กอยู่เลย” หน้าแม่สามีบานแฉ่งเป็นจานดาวเทียม
“แม่สี่สิบสี่แล้วลูก” อะน่ะ ได้เป็นลูกแล้วเว้ย คึคึ ข้าวจ้าวซะอย่าง เดี๋ยวจะเสกให้เสือสมิงกลายเป็นลิงแสมเลยคอยดู
“ไม่เอาสิครับ เป็นผู้ใหญ่อย่าล้อเล่นกับเด็ก ดูยังไงก็ไม่ถึงสี่สิบ จ้าวไม่เชื่อเด็ดขาด” ผมทำหน้าจริงจัง
“คิก ๆ ๆ ปากหวานจริง ๆ เด็กคนนี้” มืออวบอูมถูกยกขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก “ไป ๆ เดี๋ยวกินข้าวด้วยกันแล้วคุยกันไปด้วย”
“ที่จริงจ้าวว่าจะซื้อของมาฝากครับ แต่คิดว่าอยากมาดูก่อนว่าแม่แนวไหน พอได้เห็นก็รู้เลยว่าคิดถูกที่ไม่ซื้อของมา”
“คิดถูกยังไงเหรอลูก”
“ก็ตอนแรกจ้าวจะซื้อพวกผ้าไหมผ้าแพรสำหรับคนมีอายุอะครับ แต่แม่หน้าอ่อนแบบนี้ ขาวผ่องออร่าวิ้งวับขนาดนี้จะแต่งแก่ทำไม เอาไว้เราไปช้อปปิ้งกันครับ ใส่พวกซีทรูลูกไม้เบา ๆ สีพาสเทลหวาน ๆ ดีกว่าครับ กำลังเทรนด์เลยนะ” ผมคุยฟุ้งเรื่องแฟชั่นเพราะเสงี่ยมศรีนางช้อปปิ้งตลาดนัดมือสองเป็นประจำ และผมก็มีหน้าที่ไปหิ้วบรรดาของถูกที่นางขนซื้อจนบ้านแทบจะถล่มจนไม่มีที่เก็บ
“มันจะไม่ดูกระชากวัยไปหน่อยเหรอลูก” แม่สามีหันมาถามอย่างสนอกสนใจ มองก็รู้ว่าอยากใส่แต่ไม่กล้า
“ดูปากจ้าวนะครับแม่ ‘แม่ ไม่ แก่’ นอกจากไม่แก่แล้วยังดูเด็กด้วยนะครับ นี่ถ้าผมไม่รู้ว่แม่เป็นแม่พี่บั๊คแล้วไปเจอเดินด้วยกันก็คงจะคิดว่าสาวรุ่นพี่เลี้ยงต้อยเด็กรุ่นน้องอะครับ” แม่ยิ้มเขินบิดตัวเบา ๆ แล้วหันไปหาพี่บั๊คที่ยืนกลั้นยิ้มอยู่ด้านหลัง
“คนนี้ใครตาบั๊ค เพื่อนหรือรุ่นน้องที่มหาลัยเหรอ ทำไมเพิ่งพามาหาแม่ล่ะ พามาบ่อย ๆ นะ คุยถูกคอแม่จังเลยลูก” พี่บั๊คยิ้มกริ่มและกำลังจะแนะนำ แต่เสียงหนึ่งก็สอดขึ้น
“ช้าจังเลยค่ะคุณแม่ น้ำตาลรอเซอร์ไพร้ส์จนกับข้าวเย็นชืดหมดแล้วนะคะ” ทุกคนหันไปมองหญิงสาวในชุดแซกยาวสีขาวกระโปรงเป็นผ้าพริ้วบาน ๆ หน้าตาเธอสวยหวานและแต่งหน้าอ่อน ๆ และที่สะดุดตาที่สุดก็คือ..
นมใหญ่เหี้ย!
“อะฮึ่มฮึ่ม” ไอ้พี่บั๊คเดินมาขนาบข้างแล้วกระแอมใส่ผมที่ตาค้างมองนมสาวอยู่
จะว่าผมไม่ได้นะ ก็ทั้งขาวทั้งอึ๋มขนาดนี้ แถมอยู่ในระยะหวังผลซะด้วย เขย่งก้าวกระโดดทีเดียวหน้าก็ซุกร่องนมได้แล้วล่ะ
“โทษทีจ้ะหนูน้ำตาล พอดีเพื่อนตาบั๊คเค้าคุยถูกคอก็เลยเดินช้าไปหน่อย” แม่พี่บั๊คโอบเอวผมเบา ๆ แสดงท่าทีเอ็นดูอย่างออกนอกหน้า
“สวัสดีครับพี่สาว พี่บั๊คเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ว่ารู้จักผู้หญิงชื่อน้ำตาลสวยน่ารัก เห็นแบบนี้แล้วก็อยากต่อว่าพี่บั๊คเลยครับ” ผมยกมือไหว้หญิงสาวก่อนจะคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง
“ต่อว่าพี่บั๊คทำไมเหรอคะ” เธอรับไหว้แล้วถามผม
“ก็พี่สาวไม่ใช่แค่สวย แต่พี่สาวสวยมากกกกกกกกกกกก สวยกว่านางเอกละครอีกนะเนี่ย เอ๊ะ หรือจะเป็นนางเอกจริง ๆ เพราะผมไม่ค่อยได้ดูละครอะครับ” เธอยิ้มเขินแล้วมองพี่บั๊คจนตาเยิ้ม
“เพื่อนพี่บั๊คปากหวานมากเลยค่ะ น้ำตาลไม่ได้สวยขนาดนั้นซะหน่อย” เธอบิดตัวเบาๆ
“ที่จริงผมไม่ใช่เพื่อนพี่บั๊คหรอกครับ” ผมบอก
คราวนี้ทั้งแม่และพี่น้ำตาลหันมามองเป็นตาเดียว ผมคล้องมือเข้ากับแขนพี่บั๊คแล้วทำหน้าเขิน ๆ กัดริมฝีปากนิด ๆ ราวกับว่ากระดากอายที่จะต้องพูดมันออกมา
“ผมเป็นแฟนพี่บั๊คน่ะครับ” หน้าหญิงต่างวัยทั้งสองช็อคซีนีม่าไปตาม ๆ กัน
“อะไรนะตาบั๊ค!” แม่สามีหันไปถามลูกชายด้วยสีหน้าเหมือนโดนผีหลอกมาหยก ๆ
“ข้าวจ้าวเป็นแฟนผมน่ะครับแม่ เมื่อกี้ว่าจะแนะนำแต่ก็มัวคุยกันเลยลืมไปเลย” พี่บั๊คโอบไหล่ผมแล้วรัดตัวไว้ก่อนจะคลายออกแสดงความสนิทสนม
ขณะที่แม่สามีกำลังจะเปลี่ยนอารมณ์จากงงเป็นวีนผมก็ชิงพูดขึ้นซะก่อน
“วันนี้พี่บั๊คจะพามากราบคุณแม่ ตอนแรกผมก็กลัวมาก ไม่กล้ามา แต่พี่ก็บอกว่าคุณแม่ทั้งสวยและใจดี พอมาเห็นกับตาก็รู้เลยว่าใจดีมาก ๆ ขนาดผมเป็นผู้ชายก็ยังไม่รังเกียจเลยอะครับ ทัศนะคติในการมองโลกดีสุด ๆ ปีนี้เราควรส่งชื่อแม่เป็นคุณแม่ดีเด่นของจังหวัดดีมั้ยครับ” แม่สามียิ้มแหย ๆ เก้อ ๆ จะวีนก็ไม่กล้า จะด่าก็ยังไง ผมเห็นพี่บั๊คหันไปแอบยิ้มจึงต้องหยิกเอวมันเพื่อเตือนสติ
พี่บั๊คสะดุ้งเบา ๆ แล้วกระชับกอดผมแน่นขึ้น ‘เดี๋ยวความก็แตกกันพอดี’ รู้สึกวูบวาบขึ้นมานิดๆ จึงกระซิบบอกมัน ๆ แก้เก้อ แม่สามีกับพี่สาวนมโตหันหน้ามองกันเหมือนกำลังปรึกษาหารือทางสายตา พี่บั๊คพยักหน้าแต่ก็กลั้นยิ้มจนเกือบจะหลุดแล้วปรับสีหน้าก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง
“ไปครับ ไปทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา วันนี้ผมขอฝากท้องด้วยนะครับคุณแม่” ผมยิ้มหวานหยาดเยิ้มและทำสายตาอ้อนไปในที แม่พี่บั๊คทำหน้าปุเลี่ยน ๆ แต่แล้วก็จำใจพยักหน้า เดินเอ๋อ ๆ นำไปที่ห้องกินข้าว
“เก่งกว่ามึงคงไม่มีอีกแล้วจ้าว แม่กูไปไม่เป็นเลยว่ะ ฮ่า ๆ ๆ” ถึงจะหัวเราะขำ ๆ แต่ผมรู้สึกว่าแววตาลึกซึ้งกว่านั้น รู้สึกหลากหลายอธิบายไม่ถูก
หรือว่าจะคิดไปเอง..อีกแล้วเหรอวะ!
**************
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 695778 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก