Chapter 14 Open up!!วันนี้วันสุข ทุกวันเป็นวันสุขเพราะผมชอบทำให้ตัวเป็นมีความสุข
“กิ๊กอยู่ในตู้ ชู้อยู่ใต้เตียง แฟนเก่าอยู่นอกระเบียง คนเลี้ยงกำลังจะมาาา” ผมร้องและเต้นเย้วๆ อยู่คนเดียวในห้องน้ำ เพลงนี้ฮาดีนะ ไอ้พวกนักดนตรีร้านเมาดินของผมมันชอบเล่นคั่นเวลาที่ลูกค้าเริ่มอึนๆ ไม่คึกคัก ยังไงคนไทยหัวใจก็ยังลูกทุ่งสามช่า ไม่ว่าจะหันเหไปแร็ป ร็อค ป๊อบ โซล แต่เวลาเจอจังหวะโจ๊ะๆ ก็อดไม่ได้ที่จะคึกคักเฮฮาๆ ผมว่ามันน่ารักดี
วันนี้ผมมีงานตอนเย็น งานใหม่แกะกล่องที่ผมพึ่งตัดสินใจเปลี่ยนวิถีชีวิตจากหนุ่มเจ้าของร้านเหล้าเพียงอย่างมาเป็น...
นายแบบ แอบ แอบ แอบ
เอิ่ม เอ็กโค่ฟังดูไม่ค่อยดีนะ เอาใหม่
งานใหม่ของผมก็คือ..นายแบบสุดหล่อนั่นเอง!
ต้นสายปลายเหตุก็คือในวันที่ผมไปเดินแบบแล้วประกาศออกไปว่าจะรับงานนั่นแหละ เมื่อวานนี้พี่ดอทก็โทรมาบอกว่ามีเอเจนซี่โทรมาสามรายและที่ตกลงราคากันได้แล้วก็คือสินค้าเครื่องหนังยี่ห้อดังจากฝรั่งเศส ในสัญญาระบุว่าต้องการทั้งผมและสกายเป็นแพ็คคู่ ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่โอเคเขาก็ไม่จ้าง
‘ถือว่าฉันขอร้องก็แล้วกัน’ นึกถึงคำพูดพี่ดอทเมื่อวานแล้วขำจริงอะไรจริง ผมแค่เล่นตัวนิดหน่อยว่าไม่อยากรับงานนี้เพราะที่พูดไปก็แค่พูดเล่น พี่ดอทคล้ายจะช็อคไปพักใหญ่แต่แล้วก็เปลี่ยนจากเสียงแข็งๆ เป็นอ่อนลงและขอร้องผมด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต
จะไม่ให้พี่แกยอมอ่อนข้อให้ผมได้ยังไง แค่ค่าเซ็นสัญญาก็ปาเข้าไปหกหลัก แถมงานถ่ายแบบเดินแบบแต่ละงานยังให้ราคาเป็นสองเท่าของเรทมาตรฐานนายแบบชั้นแนวหน้าอย่างสกายด้วยซ้ำ พี่ดอทคงได้เปอร์เซ็นจากตรงนี้ค่อนข้างเยอะจึงลงทุนอ้อนวอนผมที่เป็นแค่ลูกเมียน้อยผู้ต่ำต้อย หึหึ
ก็เล่นตัวแกล้งมันไปอย่างนั้นแหละ เรื่องรับงานคู่สกายมันเป็นความตั้งใจของผมแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นผมจึงยอมตกลงเซ็นสัญญาไปแล้วเมื่อวานตอนเย็นและวันนี้ก็เริ่มงานชิ้นแรกทันที อันที่จริงที่มันรวดเร็วฉับไวขนาดนี้ก็เกิดจากการผิดข้อสัญญาจากนายแบบคู่เดิมทำให้แบรนด์สินค้าชิ้นนี้ยกเลิกสัญญาเก่าและติดต่อให้ผมกับสกายเสียบต่อทันที
ซึ่งผมก็เซ็นสัญญาแค่สินค้าชิ้นนี้เท่านั้น แต่งานอื่นผมขอรับเอง โดยต้องการสกรีนก่อนว่าเป็นไปตามกฎที่ผมวางไว้หรือไม่
และกฎเหล็กเพียงข้อเดียวของผมก็คือ ‘รับเฉพาะงานคู่กับสกาย’ วะฮ่ะฮ่า
ตีเหล็กมันต้องตีตอนร้อนครับ ผมเป็นคนที่ชอบหาความสุขใส่ตัว เมื่อผมรู้ว่าผมรู้สึกสนุกกับอะไรผมก็จะพุ่งเข้าใส่ทันที และไอ้หน้าหล่อนั่น มันก็กลายเป็นเป้าหมายของผมในขณะนี้
เมื่ออาบน้ำเสร็จก็พึ่งนึกได้ว่าเมื่อวานไอ้บั๊คโทรมาแต่ผมไม่ได้รับสายก็เลยกดโทรศัพท์หามันซะหน่อย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะสติแตกไปรึยัง ทั้งเมียทั้งแม่ จะห้ำหั่นกันไปถึงไหนแล้ว
((“ไอ้เชี่ยดิน กูโทรตั้งแต่เมื่อวาน มึงพึ่งโทรกลับวันนี้เนี่ยนะ”)) ไอ้บั๊ครับสายพร้อมกับคำชมแง่ลบตามที่ผมคิดไว้เป๊ะ
“เมื่อวานกูคุยงานอยู่ พอเสร็จก็รีบกลับร้านเลยลืม อย่าบ่นๆ เดี๋ยวกูยึดแผนคืนนะมึง” ขู่มันครับ แผนอันชาญฉลาดของผม ไม่ขายให้ก็บุญหัวมันแล้วนะ
((“เอาคืนไปเลยก็ได้ไอ้สัด กูคงทำแผนแตกจับมันปล้ำอีกไม่กี่วันนี้แหละ ทั้งอ่อย ทั้งยั่ว หน้ามึน ขี้อ้อน ขี้มโน บ้าบอเกรียนเรื้อน สารพัดจะทำให้กูตบะแตก”)) ใส่มาเป็นชุดเลย โถ ไอ้เพื่อนรัก กูก็รู้นะว่าไอ้จ้าวมันต้องออกฤทธิ์ใส่มึง แต่แค่ครึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน มึงเจอครบสูตรเลยเหรอวะ ตายๆๆ ไอ้จ้าวเอ้ย กูจะทำยังไงกับมึงดี
“อดทนไว้มึง ไม่งั้นจับไม่มั่นคั้นมันไม่ตายหรอกไอ้ห่าจ้าวเนี่ย” ผมกล่อม
((“ต้องรอจริงเหรอวะ กูว่าคงอีกนานกว่ามันจะมาสารภาพรักกับกู”)) เสียงไอ้บั๊คค่อนข้างเป็นกังวล
“ทำไมวะ ไม่มีทีท่าว่ามันจะชอบมึงเลยหรือไง แต่จากที่กูสังเกต มันก็อะไรอะไรกับมึงอยู่นะ เหมือนลึกๆ แม่งก็รู้ว่ามึงเป็นคนพิเศษ”
((“มันก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ว่ะ”)) ไอ้บั๊คตอบกำกวม
“อ่าว อะไรของมึง กูงง อธิบายซิ”
((“บางทีก็ดูเหมือนมันมีใจ บางทีดูเหมือนมันแค่ทำตามแผน บางทีเหมือนมันกำลังคิดถึงคนอื่นที่มันรักซึ่งไม่ใช่กู บางทีดูมันกังวล บางทีก็ดูแอบเศร้าลึกๆ ไม่รู้ว่ะ ไอ้จ้าวมันมีหลายองค์มาลง แต่ละองค์ทำกูปั่นป่วนหัวใจไปหมด ดีอย่างเดียวก็เรื่องจัดการกับแม่ นอกนั้นกูยังเดามันไม่ออก ยังฟันธงไม่ได้ซักอย่าง จะเข้าข้างตัวเองว่ามันชอบกูก็ไม่กล้าว่ะ คงต้องใช้เวลา แต่ในช่วงเวลาที่รอกูก็พร้อมจะกดมันทุกเมื่อ เฮ้อ กูจะไปรอดมั้ยวะเนี่ย”)) ไอ้บั๊คร่ายยาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติพูดน้อยอย่างกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง แต่กับเรื่องไอ้จ้าวทำให้มันพรั่งพรูออกมาได้ขนาดนี้ ไอ้จ้าวแม่งคงเด็ดจริง คึคึ น่าลองเหมือนกันนะ
“ใจเย็นนะมึง จากที่มึงว่ามา กูมีข้อสังเกตให้สามอย่าง” ผมบอก
((“ว่ามา”))
“อย่างแรก มันต้องมีใจให้มึงแน่ ไม่งั้นมันไม่อ่อย อย่างที่สอง มันกำลังต่อสู้กับความโง่ของตัวเองที่มันจำมึงไม่ได้แต่กลับรู้สึกผูกพัน อย่างที่สาม มันกำลังเริ่มตบตีกับตัวเองเพราะเรื่องของมึงอยู่ กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไรมั่ง แต่ขอเดาว่าเป็นเรื่องที่มึงมีแฟน คนอย่างไอ้จ้าวมันไม่มาทุกข์หรือกังวลกับอะไรที่มันไม่แคร์หรือไม่มีความหมายกับชีวิตมัน มันพร้อมโดดข้ามทุกอย่างไปเพื่อมีความสุข แต่ถ้ามันมีเรื่องต้องกังวลนั่นคือมันกำลังหักห้ามใจไม่ให้ทำเรื่องที่ตัวเองอยากทำแต่ทำไม่ได้”
((“ซับซ้อนวกวนน่าปวดหัวว่ะ แล้วกูต้องทำไง”)) ไอ้บั๊คบ่น
“พยายามรู้ให้ได้ว่ามันเครียดเรื่องอะไร แล้วทำให้มันกังวลในเรื่องนั้นมากขึ้น แต่ต้องให้ความหวังไปด้วย พอถึงเวลาสุกงอมกูจะบอกอีกที”
((“แบบนี้จ้าวก็น่าสงสารดิวะ กูไม่อยากทำให้มันเป็นทุกข์”)) ไอ้บั๊คท้วง
“เพื่อความสุขระยะยาว เชื่อกูๆ เอาล่ะ เรื่องนี้จบ เลิกถาม เอาตามที่กูบอกไม่งั้นก็ไม่ต้องมาปรึกษากู” ไอ้ห่าบั๊คแม่งอ่อน แค่นี้ก็หงอเมียซะแล้ว
((“เออๆ ตามนั้นก็ตามนั้น”)) มันรับคำเสียงอ่อย
“ดีมาก เอ่อ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย ทำไมมีเสียงเพลงเบาๆ” ผมถาม
((“เปิดเพลงฟังในรถ กำลังจะไปรับไอ้จ้าวที่มหาลัย”))
“กูก็กำลังแต่งตัวจะไปมหาลัยมึงเหมือนกัน อิๆ” เมื่อนึกถึงคนที่อยู่ที่นั่นก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมา
((“ไปทำไมวะ อย่าบอกว่ามีเด็ก น้องมุกไม่ได้เรียนที่นี่ไม่ใช่เหรอวะ”))
“น้องมุกโทรมาบอกเลิกกูไปตั้งชาติกว่าแล้ว มึงนี่ไม่ทันเหตุการณ์” ผมด่า
((“เอ่อ ก็สมควรมั้ย พาน้องเขาไปร้านแต่เสือกทิ้งไปแดกเหล้ากับเพื่อน”)) ทีเรื่องของกูเสือกรู้แต่เรื่องตัวเอง โง่หลาย
“เอ๊า ก็มันเป็นธุรกิจ รอนิดรอหน่อยจะเป็นไรไป” ผมแก้ตัว
จะว่าไปมันก็น่าเบื่ออะ ผู้หญิงกินเหล้าสามแก้วเมาจากนั้นก็เลื้อยเกาะผมแจ ตอนทำอย่างว่าก็ป้อแป๊ปวกเปียก ออนท็อปก็ไม่ได้เพราะเมา บางทีอ้วกใส่ก็มี ผมก็เลยไม่นั่งด้วยจะได้ไม่เมา ก็แค่นั้น
((“นิดหน่อยป้ามึงดิ ตั้งแต่สองทุ่มยันปิดร้าน”))
“เออๆ ช่างเหอะ เลิกแล้วก็เลิกไป หาใหม่ง่ายกว่า” ผมตัดบท
((“แล้วคนใหม่อยู่มอเดียวกับพวกกูเหรอ ชื่อไร ปีไหน คณะไหน”))
“ไม่รู้ว่ะ สืบมาได้แค่ว่ามันเรียนนิเทศปีสองที่มอนี้” ผมโทรถามพี่เจ้ตุ๊ดว่าไอ้สกายหน้าเดียวมันทำอะไรอยู่ที่ไหน พี่แกก็บอกแค่เบอร์กับข้อมูลนิดๆ หน่อยๆ
((“โห คนนี้เอาจริงเหรอวะ ถึงกับไฝว้หาข้อมูลเอง”))
“ใช่ที่ไหนเล่า ไม่ใช่จะจีบ แค่ต้องทำงานด้วยกัน มันเป็นแค่งานเว้ย แล้วที่สำคัญ ไอ้นั่นมันชายทั้งดุ้น ไม่ใช่ ผู้หญิงโว้ยสัด” ผมโวยวาย
((“แล้วทำไมมึงต้องเสียงฉ่ำขนาดนี้ อย่าบอกนะว่ามึงเบี่ยงเบนแล้ว อย่าลืมคำมั่นสัญญาว่าจะเป็นรับนะครับคุณเพื่อน")) ไอ้บั๊คแซว
“รับพ่อง กูไปเรื่องงานมั่งเหอะ แค่จะไปรับ พอดีมีงานเดินแบบคู่กับมันเย็นนี้” ผมรีบอธิบาย
((“เดินแบบเนี่ยนะ ทีเมื่อก่อนทั้งซ่อนทั้งหนีไม่อยากรับงานในวงการ ทำไมอยู่ๆ ลุกมารับงานหน้าตาเฉย แถมยังไปรับด้วย ยังไงๆๆๆๆ”))
“ไม่อะไรยังไงทั้งนั้นแหละ หุบปากไปเลยไอ้เหี้ย แค่นี้นะเดี๋ยวจะแต่งตัวละ” ผมตัดบท
((“ฮ่าๆๆ ถึงกับโมโหกลบเกลื่อน งานนี้มีลุ้นแน่ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์แล้วตัดสายทันที
...มีลุ้นพ่อมึงดิไอ้สัดบั๊ค กูไม่ได้คิดจะจีบมันซะหน่อย แค่อยากกวนประสาทเพื่อความสุขส่วนตัวแค่นั้นเองโว้ย!
ผมจัดการแต่งตัวฉีดน้ำหอมกลิ่นที่ชอบแล้วรีบออกจากคอนโดไปยังมหาวิทยาลัยเป้าหมาย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพราะไกลพอสมควร ไปถึงก็ขับรถเข้าจอดบริเวณตึกเรียนของคณะนิเทศและลงจากรถเพื่อมองหาสิ่งมีชีวิตเพื่อไถ่ถามถึงคนที่ผมตั้งใจมาหา
...หวังว่าคงยังไม่เลิกเรียนหรอกนะ พึ่งจะบ่ายสามเอง
“นั่นไงแกพี่สกาย นายแบบคนดังขวัญใจยัยหลิน” หูผมตั้งทันทีเมื่อเดินเข้าไปใกล้กับกลุ่มนักศึกษาหญิงที่นั่งล้อมวงที่โต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ ตอนแรกตั้งใจจะถามหาแต่กลับได้ยินว่าพวกนางกำลังพูดถึงคนที่ผมกำลังต้องการเจอพอดี
ผมมองตามการชี้ไม้ชี้มือของสาวๆ เห็นรถคันหนึ่งที่มีเงาคนตะคุ่มๆ อยู่ในนั้น ที่จริงก็เห็นไม่ค่อยชัดหรอก รู้แต่ว่าหน้าขาวๆ จมูกโด่งๆ แต่ในเมื่อเจ้าถิ่นบอกว่าเป็นไอ้หน้านิ่ง ผมก็ต้องเชื่อแหละ
“พี่สกายที่หล่อๆ หยิ่งๆ ใช่ปะแก” ผมเดินใกล้เข้าไปอีกและแอบนั่งตรงม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้ มันมีพุ่มไม้คั่นไว้พอดี เหมาะแก่การแอบฟังยิ่งนัก
“หยิ่งที่ไหน เท่จะตาย แบบนี้แหละน่าค้นหาดี” แหวะ น่าค้นว่ามันมีหน้าอื่นด้วยรึเปล่าน่ะสิ เล่นทำหน้าเดียวตลอด 24 ชั่วโมง
“แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร เห็นนั่งหน้าเครียดอยู่ในรถตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วว่ะ เราไปทักพี่เค้าดีมั้ยแก” แยกออกด้วยเหรอว่ามันหน้าอึนหรือหน้าเครียด
“แกไปคนเดียวเหอะ พี่สกาย ขึ้นชื่อเรื่องออร่าฆ่าคนหน้าแปลก ถ้าไม่ใช่พวกพี่ไนท์ก็เข้าหน้าไม่ติดหรอกย่ะ” อืม ขึ้นชื่อเรื่องความหยิ่งสินะ แล้วพวกพี่ไนท์นี่เป็นใครวะ หรือว่ากลุ่มเพื่อนมัน
“งั้นไม่ไปดีกว่า นั่งมองอยู่ที่มุมลิบๆ แค่นี้ก็ฟินละ เอ่อ พูดถึงพี่ไนท์ วันนี้รับโทรศัพท์ไอ้แป้งอีกแล้วอะแก คุยกับไอ้แป้งเกือบชั่วโมงตอนพักเที่ยง ไอ้แป้งแกเล่าดิว่าฟินแค่ไหน” ผมนั่งฟังต่ออีกหน่อย อยากเก็บข้อมูลของคนที่เกี่ยวข้องกับไอ้หน้าเดียวเอาไว้ก่อน
“เขินว่ะ คิๆๆ พี่ไนท์โคตรดีอะแก คุยดี๊ดี พูดครับผมทุกคำเลยนะ ไม่เคยตัดสายก่อนซักครั้ง อย่าว่าแต่ตัดสายแค่ตังค์นี่หมดแล้วสายหลุดไป พี่ไนท์โทรกลับมาจ้า พี่แกบอกว่าเป็นห่วง กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ นี่ไม่ได้เป็นแฟนยังเทคขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนไม่รู้จะได้เดินรึเปล่า พี่แกคงอุ้มทั้งวัน กรี๊ดดด ผู้ชายดีดีไม่ได้มีแค่ในนิยายนะแก พี่ไนท์ดีเวอร์เลอค่าสุดๆ” ที่พูดมานี่พระหรือคน เอาดีดี ยังไม่สูญพันธุ์เหรอผู้ชายที่ดีขนาดนี้ ขุดหาลึกสิบเมตรยังไม่เจอเลยเหอะ
เมื่อคิดว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว ผมจึงลุกออกมาจากกลุ่มเม้าท์มอยและมุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย
รถอีโค่คาร์สีควันบุหรี่ถูกติดเครื่องไว้เสียงดังหึ่งๆ ขนาดรถมันเล็กมากสำหรับผู้ชายตัวยาวอย่างสกาย ผมเดินไปถึงก็เปิดประตู่ฝั่งข้างคนขับแล้วยัดตัวยาวๆ ของผมเข้าไปทันที
"เฮ้ย!!!” จากที่เอนเบาะลงไปครึ่งหนึ่งแล้วก่ายหน้าผากหลับตาทำหน้าราวกับกำลังทุกข์หนัก มันดีดตัวขึ้นแล้วอุทานลั่นด้วยความตกใจหลังจากที่ผมปิดประตูรถ
“เฮ้ย กูเองๆ” ผมใช้มือรับหมัดที่ส่งตรงมาที่ใบหน้า ดีนะที่ไวไม่งั้นตาเขียวแน่
“อะไรของคุณวะ! ถือวิสาสะขึ้นมาบนรถแบบนี้ ไร้มารยาทที่สุด!” มันทำเสียงดัง ซึ่งเป็นเสียงแบบที่ผมไม่เคยได้ยิน ดูดุและน่าเกรงขามมากนะ แต่ทำอะไรคนอย่างผมไม่ได้หรอก
“กูก็ไม่เคยบอกนี่ว่าเป็นผู้ดี” ผมทำหน้ากวนตีนใส่
มันหลับตาข่มอารมณ์โกรธแล้วเอนหลังพิงเบาะอีกครั้ง ผมมองแล้วหมั่นไส้ขึ้นมาอีกหลายตลบ มึงแดกมีดเป็นอาหารเหรอวะ..หน้าคมเหี้ยๆ
“ต้องการอะไร พูดมาเลย” ในที่สุดมันก็พูดขึ้น “ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดีสุดๆ ไม่อยากทะเลาะด้วย” มันหลับตาอยู่อย่างนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ หายใจยาวๆ ลึกๆ
ปกติเวลาผมเห็นมันโกรธหรือไม่พอใจ ผมจะอารมณ์ดี แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยดีนะ หรือจะเป็นเพราะสาเหตุที่มันโกรธไม่ได้มาจากผมก็เลยไม่ค่อยฟิน
“แค่จะไปงานด้วย พอดีไม่รู้ทาง” ผมบอกไปด้วยน้ำเสียงปกติ ตอนนี้คงต้องเลิกยียวนกวนส้นตีนมันสักพัก รอจนกว่ามันจะดีขึ้นแล้วค่อยแกล้งต่อ
ไอ้หน้าเดียวลืมตาแล้วขมวดคิ้วหันมองผมจริงจัง “วันนี้..สมองผม..หัวใจผม ไม่พร้อมรับเรื่องอะไรอีกแล้วนะคุณดิน ถ้าใจคุณไม่ดำเกินไปก็เลิกกวนผมเถอะ ผมขอร้อง”
ผมจ้องมองแววตาที่เหนื่อยล้าระคนเจ็บปวดคู่นั้นแล้วถอนหายใจหนักๆ ปรับเบาะให้เอนลงในระดับเดียวเบาะของมัน
“กูจะอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ รับรองว่าจะไม่พูดจนกว่ามึงจะถาม” ผมส่งสายตาแน่วแน่จริงใจ ข้างในลึกๆ รู้สึกเห็นใจมันมากทีเดียว มันดูอึ้งเล็กน้อยแล้วมองผมนิ่งๆ อาจจะเพื่อหยั่งเชิงหรืออะไรผมก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าผมรู้สึกดี
รู้สึกดีที่มันไม่ไล่ตะเพิดผม รู้สึกดีที่ทำให้ผมสงบลง แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ผมก็รู้สึกดี
เรามองตากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่างทั้งความหมายและอารมณ์ แต่มันน่าแปลกที่เราทั้งคู่ ไม่มีใครคิดขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวมากไปกว่าการกระพริบตาเพียงเท่านั้น
มวลอากาศภายในรถที่เคยหนักอึ้งเริ่มผ่อนคลายลง รอยย่นระหว่างคิ้วของสกายเริ่มเรียบขึ้นและเป็นปกติในที่สุด
เวลาผ่านไปสักพัก ไอ้หน้าเดียวค่อยๆ หันหน้ากลับไปแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ลมหายใจที่เคยเข้าออกลึกๆ เริ่มผ่อนลงจนสม่ำเสมอในที่สุด
ผมหันมองมันแบบนั้นอยู่นานสองนาน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงละสายตาไปจากมันไม่ได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนกับคิ้วสีใกล้เคียงกันแบบสีธรรมชาติ ขนตายาวหนาเป็นแพ เมื่อยามปิดเปลือกตาอยู่แบบนี้ก็ยิ่งเห็นว่างอนยาวมากแค่ไหน จมูกโด่งแบบโครงสร้างของชาวตะวันตกยิ่งทำให้ดูดีเมื่อมองใกล้ๆ แบบนี้
ไม่อยากพูดอะไรแม้แต่คำเดียวเพราะผมได้บอกมันไปแล้วว่าจะไม่พูดอะไรจนกว่ามันจะถาม เป็นครั้งแรกที่ผมยอมใครโดยไม่รู้สึกหงุดหงิด ไม่ต่อต้าน หรืออยากท้าทาย ครั้งนี้เหมือนเป็นการสิโรราบให้กับอารมณ์สีเทาทะมึนของมันอย่างแท้จริง
“เฮ้ออออออออออออ” ผ่านไปราวยี่สิบนาที ไอ้หน้าเดียวก็ถอนหายใจยาวนานและประสานมือยืดแขนออกไปด้านหน้าจนสุด เห็นดังนั้นผมจึงรีบหันหน้ากลับมาตรงๆ แล้วหลับตาลงเหมือนกับว่ากำลังนอนหลับ
จากนั้นมันก็เงียบไป ทุกอย่างเงียบเชียบ มีแต่เสียงแอร์หึ่งๆ
มันเงียบอยู่พักใหญ่ จนผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเปิดเปลือกตาขึ้นมอง “เฮ้ย!” ผมผงะถอยทันทีเมื่อเห็นใบหน้าหล่อใสอยู่ใกล้ไม่ถึงฟุต
“ตกใจอะไร แค่ดูว่าหลับจริงมั้ย จะปลุกหรือไม่ปลุกดี” มันพูดแล้วเอนตัวกลับไปนั่งหลังตรง
“ไม่ได้หลับ แค่พักสายตา” ผมตอบแล้วเหล่มองมันอย่างระแวง ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้ เหมือนจ้องจะเอาคืนผมอยู่ในที
“ผมถามคุณแล้วเหรอ” มันเลิกคิ้วข้างเดียวถามหน้านิ่ง
แหม่ จะทวงคำสัญญาที่ว่ากูจะไม่พูดจนกว่าจะถามล่ะสิ มึงเล่นผิดคนแล้วล่ะเด็กน้อย
“ก็มึงถามว่าตกใจอะไรไม่ใช่เหรอไง” ผมตอบพลางปรับเบาะให้ขึ้นมาตั้งตรงเป็นปกติ
“ผมถามว่าตกใจอะไร แล้วทำไมตอบไม่ตรงคำถาม” แน่ะ ไอ้สัด พออารมณ์ดีขึ้นก็เล่นงานกูเลยนะ
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ รู้สึกว่าไอ้หน้าเดียวมันเปิดใจยอมรับผมขึ้นมาอีกเยอะ มันพูดกับผมหลายพยางค์และเหมือนว่าผมจะมีตัวตนในสายตามันแล้วในตอนนี้ ไม่รู้ไปกดโดนสวิชต์อะไรเข้าเหมือนกัน
“กูบอกแค่ว่าจะไม่พูดถ้ามึงไม่ถาม แต่ไม่ได้บอกว่าถ้ามึงถามแล้วจะตอบให้ตรงคำถามนี่หว่า” ผมยักคิ้วใส่มันแล้วทำหน้ากวนตีนตามสไตล์
“หึหึ” มันหัวเราะแล้วเข้าเกียร์เดินหน้าปลดเบรกมือเตรียมออกรถ “ผมต้องพีคสุดๆ เหมือนเมื่อกี้สินะ ถึงจะทำให้คุณหยุดกวนได้” มันยิ้มมุมปากแล้วขับรถออกจากมหาวิทยาลัย
“เมื่อกี้กูก็ไม่ได้เลิกกวนซะหน่อย กูแค่อยากเป็นคนที่ทำให้มึงพีคถึงขั้นนั้นด้วยตัวเองต่างหาก แบบนั้นมันถึงจะฟิน”
มันเหลือบมองผมเล็กน้อยแล้วหรี่ตามองอย่างค้นหา “คุณ..ชอบผมเหรอ”
!!!!!
“อ..อะไร!! มึงจะบ้าเหรอไอ้เด็กเปรต ใครจะไปชอบมึง หน้าก็ตาย หยิ่งก็หยิ่ง ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ แล้วยังขี้เก๊กอีก ใครชอบลงก็ควายละ!” ผมตอบรัวเร็ว
มันกลั้นยิ้มจนหลุดเสียงออกมานิดหน่อยแค่นี้ก็ทำให้ผมตื่นเต้นหนัก ทำไมรู้สึกดีแบบนี้วะ แค่มันยิ้มเหมือนไม่เต็มใจจะยิ้มแค่นี้เองนะ ทำไมกูต้องดีใจ
...เออ ไม่สิ มันคงเป็นความสนุกมากกว่าที่ทำให้มันเปลี่ยนอารมณ์ได้ อืมๆ น่าจะเป็นแบบนี้แหละ
ยังไม่ทันที่ความสับสนในใจจะคลี่คลาย ผมก็ต้องอึ้งกับประโยคถัดไปของมันอีกระรอก
“ก็ไม่อะไร...ถ้าคุณยอมรับว่าชอบ ผมจะได้เปิดใจลองคบกับคุณดูไงล่ะ”
!!!!!!!!
*******************
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 695694 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก