Chapter 10 Close to you ผมปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของไอ้กายลงเมื่อได้ข้อสรุปกับพี่ดินเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกกะว่าจะหาผัวหาเมียแต่ดันได้งานซะงั้น ชีวิตไอ้จ้าวไม่เคยได้อะไรที่อยากได้ เมื่อก่อนโพสต์หางานพิเศษก็ได้มาแค่ ‘ทำงานวันละ 2-3 ชม. ทำงานที่บ้าน รายได้ดี’ แต่ตอนจ่ายตังค์มึงหายจ้อย
“งานพิเศษ รายได้ดีงั้นเหรอวะ ไอ้พี่ดินมันก็น่าเชื่อถืออยู่แต่งานที่มันจะให้ทำนี่น่าสงสัย” ผมพูดปรึกษากับตัวเองเพราะถ้างานมันปกติมันต้องบอกแล้วล่ะว่าเป็นงานอะไร
“อะไรดิน ๆ วะจ้าว” ไอ้สกายออกมาจากห้องน้ำ วันนี้มันกลับมาด้วยท่าทางหงุดหงิดแปลก ๆ ถึงปกติมันจะนิ่ง ๆ อึน ๆ อยู่แล้วแต่วันนี้ดูเหมือนเครียดกว่าเดิม กลับตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่งแต่นั่งจิบเบียร์อยู่ตรงระเบียงจนเที่ยงคืนกว่าถึงเข้าห้องแล้วเดินเลยเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไร ส่วนผมโดนห้ามไม่ให้กินเบียร์เป็นเพื่อนก็เลยงอนมันแล้วนอนเล่นเน็ตอยู่บนเตียง
ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนชอบห้ามผมดื่มกันนัก เวลาเมาแล้วกูฟินนะเว้ย ทำไมต้องรวมหัวมาตัดตอนความฟินของกูกันทุกคนเลย ไม่เข้าใจจริง ๆ
“ไอ้พี่ดินมันมีจ๊อบให้ทำ กูก็เลยจะไปคุยรายละเอียดวันอาทิตย์นี้” ผมบอกแล้วมองตามร่างสูงที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน ไอ้ห่านี่ก็ไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะก่อน มึงจะออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสั้นเสมอจู๋แบบนั้นทำไม มึงไม่รู้เหรอว่ากูกำลังติดสัด อยากลองล่อผู้ชายอยู่
“ดินอีกแล้วเหรอวะ ได้ยินชื่อแล้วเซ็ง” ไอ้กายส่ายหัวแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น ผมแอบย่องตามเพื่อกระตุ้นต่อมอารมณ์ดีให้มัน
“รูดบัตร!”
“เหี้ยจ้าว!” สกายสะดุ้งสุดตัวเมื่อผมใช้ดัชนีพิฆาตรูดไปตามร่องก้นภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตา “เมื่อไหร่จะเลิกเล่นปัญญาอ่อนแบบนี้ซะทีวะ ไอ้บ้านี่” มันด่าด้วยกลั้นขำไปด้วยเมื่อผมทำท่าเอานิ้วมาดมแล้วทำหน้าฟิน
“อ๊าสส์ กลิ่นมาดากหอมชื่นใจ” อ๊ะ ๆ อย่าคิดว่าผมจะดมจริง ๆ เพราะผมสลับเป็นนิ้วกลางแล้วตอนที่ดม กร๊ากกกก ผมฉลาดมั้ย
“เพิ่งขี้เมื่อกี้ ยังไม่ได้ล้างก้น” มันบอกแล้วขำจนตัวสั่นก่อนจะยกน้ำเย็นขึ้นดื่มจนหมดขวด ไอ้ห่านี่เป็นอูฐหรืออะไร แดกน้ำทีเป็นลิตร ๆ
“ยิ้มได้ซะที เห็นมึงทำหน้าบูดแล้วนึกถึงตูดลิงว่ะ อยากกิ๊นอยากกิน”
“แหวะไอ้จ้าว มึงเลิกเกรียนซักห้านาทีจะตายปะ ไอ้บ้านี่” ไอ้บ้าอีกละ ว่าผมบ้าแต่แม่งก็ขำผมตลอด จะปากแข็งไปไหนว่าตัวเองก็ชอบเรื่องติงต๊อง ฮา ๆ เกรียน ๆ “แล้วงานจ๊อบที่มึงว่า เค้าให้ทำอะไรวะ” มันเดินไปหยุดยืนหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วดึงผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างออกมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน้าตาเฉย เห็นก้นเลยสาดดดด อ่อยกูแบบนี้ทุกวัน
ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันนะ มึงโดน!
“ไม่รู้ว่ะ อีพี่ดินแม่งหมกเม็ด” มึงโชว์ให้ดูกูก็เบิ่งตาดูอยู่งี้แหละ ก้นขาว ๆ กล้ามก้นเป็นแก่นเลยนะ
ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันนะ มึงโดน!
เอ่อ...แล้วกูจะคิดซ้ำทำไมวะเนี่ย
“มึงไว้ใจมันได้เหรอวะไอ้พี่ดินอะไรเนี่ย” ไอ้สกายรู้จักพี่ดินเพราะผมเล่าให้ฟังตลอด ผมชอบเล่าเรื่องบอร์ดให้พวกมันฟังเพราะอยากลากมันมาเล่นด้วย แต่ไม่เห็นมีใครสนใจเอาด้วยซักคน ไอ้พวกไม่รู้จักหาประสบการณ์เถื่อนถ่อย
“ไว้ใจเรื่องไหนล่ะ ถ้าเรื่องเหี้ย ๆ มันก็น่าไว้ใจอยู่นะ กร๊ากกก” ยิงมุกเองแล้วขำเองจนไอ้กายมันใส่ชุดนอนเสร็จก็เดินมาใกล้ ๆ แล้วผลักหัวผมจนล้มไปนอนแอ้งแม้งบนเตียง
...มึงหยอกเบา ๆ หน่อยก็ได้ กูเพิ่งฟื้นจากการบาดเจ็บตูดนะเห้ย
“กูเพิ่งรู้จักคนนึงที่ชื่อดินว่ะ แม่ง..” ไอ้กายนิ่งคิด เหมือนกำลังหาคำที่เหมาะสม “...บ้า”
“ก๊ากก นี่แรงสุดแล้วใช่มั้ยวะ ‘ไอ้บ้า’ ของมึงเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ผมหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับดีดขาไปมาบนที่นอนอย่างขบขัน “แต่กูหวงนะโว้ย มึงด่าคนอื่นว่าไอ้บ้าซ้ำกับกูได้ไง” แกล้งทำงอนเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มเน่าของมัน
“ก็แม่งบ้าจริง ๆ ประสาท ๆ ประหลาด ๆ แต่บางทีก็ดูใจดี คล้าย ๆ มึงแหละ แต่มันแก่” ผมแอบมองลอดผ้าห่มด้วยความแปลกใจ ปกติไอ้กายไม่ค่อยเล่าเรื่องที่ทำงานของมันให้ผมฟังนักหรอก โดยเฉพาะพวกที่มีปัญหากับมัน แต่ไอ้ดินแก่คนนี้...
“ยังไง ยังงายยย” ผมโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มแล้วลุกนั่งประจันหน้ากับมันก่อนจะชะโงกหน้าไปใกล้ ๆ เพื่อเช็คอาการ
“อะไรของมึง” มันดันอกผมแล้วขยับหนี
ไอ้ห่านี่เป็นอะไรของมัน เวลาผมเข้าใกล้ชอบผลักไส ทำตัวอย่างกับสาววัยหวาน ใกล้ผู้ชายไม่ได้
หมับ!
“ไอ้จ้าว!” ไอ้กายร้องลั่นเมื่อโดนผมกอด
มือไวใจง่ายผู้ชายลั้ลลาอย่างไอ้จ้าวไม่ชอบคิดเฉย ๆ นะ ผมลงมือทดสอบเพศสภาพไอ้กายเป็นรอบที่สองหมื่นตั้งแต่คบกันมา
“ปล่อยกูไอ้จ้าว” มันพยายามแกะมือผมออกแต่มีหรือที่ทายาทหมึกพอลอย่างผมจะหยุดการนัวเนีย
“มึงเป็นร้อยตำรวจโทหญิงปลอมตัวมาสืบราชการลับใช่มั้ยไอ้กาย” ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้มันอีกจนได้กลิ่นลมหายใจรสเปเปอร์มิ้นต์จากยาสีฟันของมัน
“เมื่อไหร่จะเลิกคิดว่ากูเป็นผู้หญิงซะทีห๊ะ” มันทำหน้าหน่าย “ถ้ามึงไม่ปล่อยกูดีดี กูจะซ้ำแผลที่เพิ่งฉีกตอนมึงขี้เมื่อเช้าให้ฉีกไปถึงปากเลยไอ้ผีบ้า”
“อู่ยยย ใจร๊ายย” ผมปล่อยมือทันทีเมื่อมันขู่จะทะลวงจุดหยินโต๊ะของผม เมื่อเช้าโทรถามเรื่องที่มันโดดงานว่าโดนอะไรมั่งแล้วก็แกล้งบอกมันว่าแผลที่ตูดฉีกตอนนั่งขี้ให้มันมาดูให้ จำได้เลยว่ามันแหวกลับมาด้วยเสียงโคตรจะเขิน ตอนนี้ทำเป็นจะมาซ้ำ เชื่อก็ควายแล้วเหอะ “ก็มึงชอบเล่นตัว กูขอซุกขอมุดหน่อยก็ไม่ได้” ผมทำหน้างอนกะให้มันง้อ
ผลั่ก!
“นอนไปเลย พูดมากน่ารำคาญ” มันถีบไหล่จนล้มลงไปนอนแอ้งแม้งอีกรอบ ที่จริงก็ล้มรับแอ็คมันด้วยแหละ ไม่ได้แรงอะไรมากหรอก
“เหี้ยกาย นี่คนนะไม่ใช่หมาเน่า” นอนด่ามันครับ แต่ไอ้หน้าด้านเสือกหัวเราะขำ ๆ ก่อนจะเดินไปปิดไฟดวงหลักตรงประตูแล้วกลับมานอนข้าง ๆ
หมับ!
“ว้อนตลอดนะมึง” ไอ้กายบ่นแล้วหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ยอมให้ผมกอด
“กู๊ดไนท์ครับมึง ม๊วฟ ๆ” ผมซุกหน้าซบหัวไหล่มันแล้วหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไนท์ครับไอ้ผีบ้า” มันตอบแล้วขยี้หัวผมก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
รู้สึกดีทุกครั้งที่ทำให้สกายหายเครียดได้ ถึงแม้ตอนที่มันนิ่ง ๆ จะดูหล่อและเท่แค่ไหน แต่รอยยิ้มของมันดูดีกว่ามาก ๆ มากที่สุดเลยล่ะ
...ยิ้ม ๆ สู้ ๆ นะสกายนายฟากฟ้า อะไรบางอย่างที่มึงรอจะทำตอนหมดสัญญาทาส กูขอให้มึงทำได้สำเร็จนะเพื่อนรัก
รุ่งเช้าไอ้กายลุกแต่งหล่อเพราะสายเข้าของพี่ดอท “ไปจริง ๆ เหรอผัวขาาาาา” ผมทรุดตัวลงกอดขามันไว้ทั้งสองข้าง
“ฮ่า ๆ ปล่อยไอ้จ้าวเดี๋ยวกูล้ม” มันโวยวายดันหัวผมออก
“งั้นโด๊ปมั้ย โด๊ปก่อนไป กูมียาดองสูตรเสงี่ยมศักดิ์ รับรองโด่ไม่มีล้ม”
“เอาพ่อตัวเองมาเล่นอีกละมึง บ้าไม่บันยะบันยังตลอดเว” มันสลัดขาออกจากการรวบตึงของผมแต่ก็ไม่แรงนักหรอก ไอ้กายมันถนอมผมค่อนข้างเยอะ ก็อย่างว่าผมมันอ้อนแอ้นบอบบางครางเก่ง สรุปแล้วคือน่าเอานั่นแหละ ก๊ากกกกก ฟินตัวเอง
“ไหนมึงบอกวันนี้ว่าง ฮรือ ๆ ผัวขาาา อย่าทิ้งเมียยยยยย” ผมลากเสียงยาวแล้วถูหัวไปที่ขนหน้าแข้งของมัน
วันนี้มันใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงห้าส่วนสีดำ พูดง่าย ๆ ว่าชุดดำนั่นแหละ ขนาดลำลองแบบธรรมด๊าธรรมดาแต่แม่งก็ดูหล่อกว่าผมตอนใส่สูทซะอีก พระเจ้าไม่รักผม ให้อะไรมาก็ไม่รู้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แต่ให้ความโง่มาแบบไม่มีกั๊ก มีอย่างเดียวที่ผมโอเคที่สุดก็คือ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เลือดบวกกับผม ไม่ใช่เลือดบวกโรคเอดส์แต่หมายถึงได้เลือดจากคนคิดบวกแบบเสงี่ยมศรีและเสงี่ยมศักดิ์ พ่อกับแม่ผมเอง ซึ่งมันทำให้ชีวิตผมไม่ทุกข์ไม่ร้อนและมีความสุขในทุกวันทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยมีเรื่องให้มีความสุขสักเท่าไหร่
นอกเรื่องไปซะสามกิโล จะว่าผมไม่ได้นะเพราะผมมันท้อปวิชาเรียงความ วิชานี้ผมได้คะแนนเต็มตลอด แต่ไม่ใช่เพราะแต่งดีหรอก แค่อาจารย์สงสารที่เขียนเยอะก็เลยให้ค่าหมึกปากกา HA!HA!HA!HA! ตลก ๆ ๆ
เข้าเรื่อง..ไอ้กายมันบอกว่าพี่ดอทโทรมาเรียกไปคุยเรื่องน่าปวดหัว ผมถามก็ไม่บอกว่าเรื่องอะไร แต่ได้ยินมันแอบบ่นเบา ๆ ว่า ‘ชีวิตกูคงไม่มีทางสงบสุขได้อีกแล้วสินะ’
“อีกไม่นานกูก็จะว่างแล้วแต่มึงนั่นแหละที่จะไม่มีเวลามาอยู่ในเวลาว่างของกู” ไอ้กายก้มมองผมด้วยแววตาเศร้าลึก ๆ
“พูดไรน่างงอีกละไอ้นี่ กูก็อยู่เนี่ย จะไปไหนได้วะ” ผมพยุงตัวลุกขึ้นเพราะไอ้กายมันเหมือนจะเข้าโหมดซึมอีกแล้ว “ไป ๆ แล้วค่อยเจอกันวันหลัง เสงี่ยมศรียื่นยัติถอดถอนกูออกจากโลกภายนอกอีกละ คราวนี้คงขัดไม่ได้แล้ววะ” ตบไหล่แล้วดันหลังมันไปที่ประตู “มามะ จูบลาเมียก่อนไปทำงานโหน่ยยย” ทำปากจู๋แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัน
แว้บ!
!!!!??
“อะไร?” ไอ้กายทำหน้านิ่งแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผมทำหน้าเหรอหรา
“มึงเอาไรมาแตะปากกู” ผมถามเพราะเมื่อกี้หลับตาก็เลยไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่มาโดนปาก
“นี่ไง” มันชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นแล้วเอามาทาบที่ปากผมอีกครั้ง “ทำไม มึงคิดว่ากูจะไฝ่ต่ำเอาปากไปแปดเปื้อนกับปากมึง รึไง หึ๊เมียยยย” แน่ะ อาศัยช่วงที่กูช็อคทำคะแนนตีตื้นเลยเหรอวะ
“โหย ไม่รู้จักของดีสี่ภาค” ผมเบะหน้าใส่มันอย่างหมั่นไส้ “งั้นก็แล้วไป นึกว่ามึงใช้ปาก กูจะได้เก็บไปฟิน แอร๊ยยย นายแบบดังแดกปากกูด้วยล่ะมึ๊งงง” ไอ้กายส่ายหน้าแล้วดันหัวผมแรง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“งั้นกูเก็บเองละกัน” มันพูดจบประตูก็ปิดลง ผมยืนงงเพราะไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร นี่กูโง่เองหรือคนรอบข้างมันอินดี้แอ๊บแตร็กเกินขอบเขตวะ
“ช่างหัวไอ้นายแบบละกัน เก็บของกลับบ้านเรา รักรออยู่ดีกว่า กว่า กว่า กว่า” แล้วกูจะเอ็คโค่ทำไม
ผมกลับเข้าบ้านในรอบหนึ่งเดือน ตั้งแต่ย้ายไปอยู่หอก็ไม่ค่อยได้กลับจนแม่ผมเริ่มโทรหาถี่ขึ้น และยิ่งได้รู้ว่าโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ผมหายก็ยิ่งบ่นเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่า
ตั้งแต่เจ็ดโมงยันแปดโมงครึ่งผมจึงมีกิจกรรมเดียวก็คือนั่งฟังอภิปรายจากเสงี่ยมศรี และแล้วเหงี่ยมก็เริ่มเหนื่อยและเอนหลังกับเก้าอี้โยกประจำตัว
ผมมองแม่อย่างชั่งใจกับอะไรบางอย่าที่ยังค้างคาใจผมอยู่ ค่อย ๆ คลานเข้าไปบีบขาเหงี่ยมอย่างประจบสอพลอ
“เหงี่ยมจ๋า”
“ว่า”
“ถ้าลูกชายไปพลาดท่าโดนคนเค้าตุ๋ยมาเหงี่ยมจะโกรธมั้ย”
“.......”
“โกรธเหรอ”
“ไม่รู้สิ โกรธดีหรือไม่โกรธดีล่ะ”
“เอ๊าเหงี่ยม ใครจะไปรู้กับเหงี่ยมเล่า”
“มันมีประเด็นสำคัญก็คือคุ้มหรือไม่คุ้ม”
“คุ้ม ไม่คุ้ม คือระ?”
“เสียตัวแล้วได้อะไร เสียอะไรก็ไม่น่าเสียใจเท่าไร้สิ่งตอบแทน”
“อะไรวะ มีแต่คนพูดยาก ๆ จ้าวงงอะแม่ เอาง่าย ๆ ได้ปะ”
“วะ ไอ้ลูกคนนี้ เสียดายที่ตอนเล็ก ๆ อุตส่าให้กินเพ็ดดีกรี ถ้ารู้ว่าโตแล้วจะโง่แบบนี้ก็คลุกข้าวกับน้ำแกงให้ก็ดีหรอก ประหยัดกว่าเยอะ”
“โหยเหงี่ยมอ๊า ลูกไม่ใช่แมวน้ำ”
“หมา!”
“เออ ๆ หมาก็หมา...ตกลงจะอธิบายมั้ยเนี่ย เล่นองค์อยู่นั่น”
“ฟังนะข้าวจ้าว...ฉันจะบอกประโยคที่เรียลที่สุดให้ฟัง” แหม๋ คุณนาย พูดศัพท์ซะวัยรุ่นเชียว “...โลก นี้ ไม่ มี ของ ฟรี”
“!!!!!!!”
“อือฮึ”
“หมายถึงต้องขายตัวแลกเงินเหรอแม่” โป้ก!! “โอ๊ย!! เขกหัวจ้าวทำไมแม่!”
“เขกไล่ตัวโง่ที่มันวางไข่อยู่ในรอยหยักสมองแกน่ะสิ”
“แรงอ๊า”
“ฟังนะ” แม่ยืดตัวขึ้นจากการเอนหลังแล้วก้มมองผมอย่างจริงจัง “เสียแล้วต้องได้คืน ได้อะไรก็สุดแล้วแต่ บางคนต้องการเงิน สิ่งของ กำลังใจ ตอบแทนบุญคุณ หรือแม้แต่แก้แค้น แต่อย่างน้อยที่สุดถ้าไม่ได้อะไรเลยก็ควรได้รอยยิ้ม”
“ยิ่งฟังยิ่งงงอะเหงี่ยม”
“ชีวิตแกยังขาดอะไรที่ยังไม่มีข้าวจ้าว”
“เงิน”
“อะไรอีก”
“ใบปริญญา...รถยนต์............แฟน แฟนไง อยากมีแฟน!”
“อืม นั่นแหละ อะไรก็ได้ที่เราต้องการ เสียแล้วต้องได้ ไม่ต้องเอาให้คุ้มแต่ขั้นต่ำสุดเราต้องตั้งไว้ว่าเราจะได้อะไร จำไว้ ของ ฟรี ไม่ มี ใน โลก”
“โหว เจ๋งว่ะ แม่จ้าวเก่งที่ซู้ดดดดดดดดด”
“ไม่งั้นจะเอาพ่อแกอยู่เร๊อะ หึหึ”
“แล้วแม่อะ เสียแล้วได้อะไร”
“รู้แล้วเหยียบไว้นะ”
“อือ ๆ เหยียบมิดไมล์เลยแม่”
“พ่อแกทั้งจน ทั้งหล่อน้อย ทึ่มก็ปานนั้น แถมยังส้นเท้าแตก ตูดเป็นสิว เล็บขบอีกต่างหาก” โห หาดีไม่ได้เลยพ่อ น่าสงสารแท้ “แต่รู้มั้ยว่าสิ่งเดียวที่แม่อยากได้จากพ่อแกคืออะไร” ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
“..ความรัก” แม่ยิ้มบาง ๆ มองกรอบรูปแต่งงานที่วางอยู่บนชั้นหน้าทีวี “พ่อมีรักให้แม่ตั้งแต่วันที่บอกรักและมันก็ไม่เคยลดลง แม่ยังได้ยินความรักของพ่อมันดังว่ารักตลอดเวลาทั้งที่พ่อไม่ได้พูดมันบ่อย ๆ”
“พ่อรักแม่มากจ้าวรู้”
“พ่อแกรักแม่มากกว่าที่แม่ต้องการซะอีก รู้มั้ยว่าฉันอยากทำอะไรตอนนี้”
“อะไรเหรอแม่” ผมถามอย่างตื่นเต้น
“ฉันอยากเอาความรักที่มันเกินกว่าที่ฉันต้องการเปลี่ยนเป็นเงิน ฉันจะได้รวยซะที ฮ่วย!” แป่วววววว
“แม่อ้ะ จ้าวกำลังเคลิ้มกับความรักยิ่งใหญ่ของพ่อกับแม่ มาลงเอยแบบนี้อีกแล้ว วู้วว”
แม่หัวเราะในลำคอแล้วดันหัวผม “ไปไหนก็ไปไป๊” แม่ไล่แล้วเอนหลังก่อนจะหลับตาลง ผมยิ้มแล้วลุกออกจากตรงนั้น แต่ก่อนที่จะออกจากห้องไปก็ต้องหันไปมองแม่อีกครั้ง “ลูกของแม่ก็คือลูกของแม่ ถึงจะมีหรือไม่มีอะไร จะขาดจะเกินหรือแหว่งเว้าเสียหายตรงไหน...ก็ยังเป็นลูกแม่” ไม่รู้สิ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าแม่หมายถึงอย่างที่ผมคิดมั้ย แต่ฟังแล้วน้ำตาหยดแหมะเลยล่ะ
...แต่ลูกของแม่ดันไปเสียให้ใครก็ไม่รู้น่ะสิ สงสัยของฟรีจะมีในโลกเพราะไม่รู้จะทวงค่าตอบแทนยังไงซะแล้วล่ะแม่
ผมปาดน้ำตาออกจากเบ้าตาแล้วเดินขึ้นบ้าน ตอนแรกกะจะเข้าห้องนอนเล่นสักพักแล้วถึงเวลานัดค่อยโทรหาพี่ดินแต่อิพี่ข้าวสวยมันก็มาลากไปฟังมันพร่ามเรื่องคู่ชิปเกาหลีอะไรของมันก็ไม่รู้ ผู้หญิงนี่ชักจะแปลกประหลาดขึ้นทุกวัน ตัวเองก็อยากมีผัวจนตัวสั่นแต่ไม่มีก็ได้เพราะอยากหลีกทางให้ผู้ชายได้กัน มันขัดแย้งยังไงชอบกล ผมนอนฟังไปฟังมาก็เผลอหลับไปซะเฉย ๆ
‘เป็นอะไรครับผัวพี่ ทำหน้ามุ่ยทำไม’
‘พี่บั๊ค! พี่หายไปไหนมา’
‘ไม่ได้หายนี่ ก็อยู่ในใจจ้าวตลอดนั่นแหละ’
‘จ้าวขอโทษนะกับเรื่องวันก่อน’
‘ขอโทษเรื่องอะไร หืม’
‘ก็เรื่องที่ไม่หาหมอผีมาช่วยตอนผีมันเข้าสิงพี่บั๊คไง’
‘ก็เอางี้สิ จ้าวก็แค่ไถ่โทษ’
‘ไถ่โทษยังไงพี่’
‘ด้วยการเป็นเมียพี่’
‘ไม่ได้นะ จ้าวเป็นผัวแล้วจะให้จ้าวเป็นเมียได้ไง ไม่ได้ ๆ’
‘งั้นพี่ก็ไม่รักจ้าวแล้ว’
‘ไม่เอา พี่บั๊คต้องรักจ้าวสิ รักจ้าวนะ รักนะ ๆ ๆ ๆ’
‘งั้น...จ้าวก็ต้อง...เ ป็ น เ มี ย พี่’
เ ป็ น เ มี ย พี่
เ ป็ น เ มี ย พี่
เ ป็ น เ มี ย พี่
เ ป็ น เ มี ย พี่
“ว้ากกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยย” ผมดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับแหกปากออกมาอย่างหวาดกลัว “เชี่ยสัดสลัดหอก ฝันร้าย ฝันร้ายเหี้ย ๆ ฝันอะไรแบบนี้วะ เฮือกก ๆ ๆ” นั่งหอบหายใจจนตัวโยน “ว่าแต่...กูฝันว่าไงวะ เฮ้ย ลืม! อิเหี้ย ลืมได้ไง ฝันร้ายขนาดนี้ลืมได้ไงวะเนี่ย!” ผมดึงทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จำได้แต่ว่ามันเป็นฝันร้ายที่ร้ายขนาดต้องสะดุ้งตื่นมานั่งหอบแฮ่กแต่ตอนนี้กลับจำไม่ได้ซะแล้ว
“แกฝันอะไรไม่รู้อิจ้าว รู้แต่ว่าแกเอาหน้ามาถูหลังตีนฉันแล้วบอกขอโทษนะขอโทษนะอยู่เป็นนานสองนาน” อะไร! หลังตีนเนี่ยนะ!
“จริงปะเนี่ยพี่สวย โห หน้าจ้าวจะเป็นสิวมั้ยเนี่ย” ผมถูหน้าอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
ขอโทษเหรอ ขอโทษใครวะ แล้วขอโทษทำไม รู้แต่ว่ามันเป็นฝันร้าย รู้แต่ว่าจำไม่ได้ แต่รู้ว่าลึก ๆ ในความรู้สึกของผม...
เหมือนได้เจอคนรักที่พลัดพรากกันมานานแสนนาน
...คิดถึงจัง...ไอ้ใครก็ไม่รู้
“เฮ้ย! กี่โมงแล้วเนี่ย!!” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีนัดโทรหาพี่ดินตอนสิบโมง ผมรีบวิ่งออกจากห้องพี่ข้าวสวยแล้วเข้าห้องตัวเองทันที หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าแสนล้านปีมาใส่ซิมที่ซื้อมาจากเซเว่นก่อนจะกดเบอร์ที่เคยจดไว้ในสมุดโทรศัพท์ตอนวันมีตติ้ง
((“สวัสดีครับ ดินแดนแฟนไม่มีหน้าตาดีมีคอนโดครับ”)) อืมมม ไอ้พี่ดิน มึงรับสายเบอร์แปลกแบบนี้เหรอวะ มึงมันบ้า!!
“เยอะไปละพี่ ถามจริงเหอะ พี่รับสายคนที่ไม่รู้จักแบบนี้ตลอดเลยเหรอวะ” ผมถามโดยที่ยังไม่บอกว่าผมเป็นใคร
((“กูนัดมึงสิบโมงไอ้จ้าว”)) อ่าว รู้ด้วยเหรอว่าเป็นกู มึงนี่มันแสนรู้จริม ๆ
“อืมใช่”
((“แล้วนี่กี่โมง”))
“สิบโมงหกสิบห้านาที”
((“หกสิบห้านาทีบ้านพ่อมึงเหรอไอ้เหี้ย สิบเอ็ดโมงห้านาทีแล้วไอ้ควายนิสัยเสีย!”))
“แหะ ๆ รถมันติดอะพี่”
((“รถติดบ้านปู่ย่าตายายควายตัวเมียมึงเหรอครับ แค่โทรให้ตรงเวลามึงอ้างรถติดหานรกภูมิขุมที่มึงอยู่เหรอไอ้หน้าด้าน!”)) ด่าไฟแลบเลยอิเหี้ย มึงไปสมัครเวทีไทยแลน์ก็อทด่าเล่นดีมั้ย รับรองมึงได้สิบล้าน
“แฮ่ ๆ ไม่ขำหรา ผมก็ว่าหามุกโดน ๆ แล้วนะเนี่ย”
((“ไม่ขำไอ้สัด มึงมาเลย ตามมาที่บ้านเจ้านายใหม่มึงให้ว่องเลย”))
“อ้าว ไหนบอกคุยรายกันก่อนไงอะ งานไรไม่รู้ ผมทำได้รึป่าวไม่รู้นะไอ้พี่”
((“มึงยังจะหน้าด้านถามหารายละเอียดอีกเน๊าะ แล้วใครมันสาย แล้วใครมันผิดนัดผู้ใหญ่ นี่กูคบเด็กสร้างบ้านรึไงวะ กูว่ากูเปลี่ยนเอาคนอื่นดีกว่าว่ะ ตอนแรกนึกว่าเลือกคนที่คอยถามหางานทำตลอดจะไว้ใจได้ แต่ที่ไหนได้ มึงไร้คุณสมบัติชัดเจนเลยไอ้จ้าว!!”)) โห มาเต็ม นี่กูสายแค่ชั่วโมงห้านาที มึงด่าเหมือนกูโกงจำนำข้าวเลยนะพี่ดิน
แต่พูดก็พูด ผมก็ผิดจริง ๆ นั่นแหละ ยังไงก็ต้องรับผิด “ขอโทษพี่ ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ผมเผลอหลับไป คราวหน้าไม่มีแบบนี้ รับรอง ๆ เลิกยั่วะ ๆ ไม่งั้นหน้าแก่หน้าเพลียได้เมียแม่หม้ายนะเอ๊า”
((“เกี่ยวไรกับได้เมียแม่หม้ายวะ เฮ้อ”)) ไอ้พี่ดินถอนหายใจแล้วนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ((“เอางี้.. กูถามคำเดียว มึงจะทำงานนี้มั้ย ถ้ามึงจะทำมึงต้องมีวินัย เคร่งครัดในกฎระเบียบที่เจ้านายบอกทุกอย่าง เงินดีก็จริงแต่มึงต้องแลกด้วยความตั้งใจและทุ่มเท มึงพร้อมมั้ย ถ้าไม่พร้อมกูจะได้หาคนอื่น”)) โหย พลาดครั้งเดียวเสียเครไปตลอดชีวิตเลยเหรอสาดด กูไม่ใช่เม็มเบอร์บัตรน้องอ้อนนะที่แบล็คลิสต์ครั้งเดียวจะแบนกูเก้าชั่วโคตรน่ะ
“พร้อมพี่ พร้อมสุดอะไรสุด ขอผิดครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ครั้งเดียวจริง ๆ” ผมรับปากรับคำหนักแน่น ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่างานอะไร แต่อิพี่ดินมันซีเรียสขนาดนี้ก็คงจะดีแน่ ๆ
((“อย่าทำให้กูเสียหน้านะมึง งานนี้กูออกหน้าหาคนที่เก่งและคู่ควรที่สุดเองเลยนะเว้ย”))
“ไม่มีเสียพี่ คบไอ้จ้าวเตรียมพราวออฟมี จ้าวรับรอง”
((“กูจะเชื่อน้ำหน้ามึงสักครั้งก็ได้ งั้นตามมาที่ร้านกาแฟแถว ๆ...”)) พี่ดินบอกพิกัดและวิธีเดินทางให้ผมอย่างละเอียดเพราะมันไม่ค่อยเชื่อน้ำหน้าว่าผมจะไม่หลง ผมไม่อยากจะคุยครับ กรุงเทพนี่นะ หลับตาเดินกูยังไม่ตกท่อเลยเหอะ เพราะกูเดินในห้าง ก๊ากกกกกก กูฉลาดครับพี่น้อง
อีกครึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงร้านกาแฟที่ไอ้พี่ดินมันนัด ภายในร้านดู..แพงว่ะ ไอ้ห่า ร้านแบบนี้ถึงจะไม่ใหญ่อะไรมากแต่ชอบขายของแพง กาแฟแก้วละร้อยฝ่า เค้กชินละร้อยฝ่า อื่น ๆ ไม่ต่ำฝ่าร้อยฝ่า ก็เลยทำให้ฝ่าเท้าของผมไม่ค่อยได้ฝ่าเข้าไปในร้านเลยฟับฝ่า
((“ไอ้ห่าจ้าวมึงจะโทรทำไม ก็เห็นกันผ่านกระจกอยู่เนี่ย!”)) พี่ดินรับสายแล้วถลึงตาผ่านกระจกของร้าน
“ไอ้พี่มึงมารับหน่อยดิ ผมกลัวเดินชนอะไรในร้านว่ะ เดี๋ยวต้องจ่ายตังค์โดยใช่เหตุอีก” ไอ้ห่าพี่ดิน มึงไม่ต้องมากุมขมับเลยนะ แค่มารับมันยากเย็นนักเหรอ ขามึงยาวมึงเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วเว่ย
((“งั้นมึงรอนั่นแหละ เดี๋ยวกูให้คนพาเข้ามา”)) พี่ดินวางสายแล้วกดโทรออกก่อนจะคุยอะไรไม่รู้สองสามคำจากนั้น..
หมับ!
แขนผมถูกจับแบบแตะ ๆ ด้วยนิ้วเย็น ๆ ของใครคนหนึ่ง ความรู้สึกแว้บแรกมันตกใจนิด ๆ แต่ในความตกใจมันมีความอุ่นใจและคุ้นเคยอยู่ในที
“เข้าไปสิ เดี๋ยวกูพาเข้า” ผมเงยหน้ามองเจ้าของมือและเสียงทุ้มห้าวคุ้นหู หัวใจมันกระตุกวูบ ๆ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อคมที่เหมือนเคยได้พบเจอกันมาหลายครั้งทั้ง ๆ ที่จริงก็เพิ่งจะแค่สองครั้งเท่านั้นเอง
...แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเราเจอกันบ่อย ๆ
ที่ไหนกัน
...หรือจะเป็นในฝัน
ไม่ใช่ละ ผมจะฝันถึงมันทำไมเพราะมันก็แค่คนที่เคยคุยเคยกินเหล้าด้วยแค่สองครั้งเท่านั้นเอง ผมคงไม่ฝันถึงคนที่ไม่มีความผูกพันกันลึกซึ้งหรอกน่า ผมคงคิดไปเองเพราะผู้ชายคนนี้ก็แค่..
“พี่บั๊ค”
*************************** 
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 698823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก