Chapter 13 Sexy, Naughty, Bitchyอาหารมื้อค่ำผ่านไปด้วยดี ผมจับมือพี่มันอยู่เกือลสิบครั้งเพื่อเตือนให้ตักกับข้าวให้แม่ ทุกครั้งพี่มันจะบีบมือกลับมาแล้วหันมายิ้มบางๆ ให้
และทุกครั้งก็ทำให้ผมค่อยๆ ดึงมือกลับมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ
อย่านะเว้ยไอ้จ้าว งานคืองาน เจ้านายคือเจ้านาย โดยเฉพาะเจ้านายที่มีเมียแล้ว มึงอย่านะครับบบ
ผมต้องคอยเตือนตัวเองไว้ตลอด ตอนนี้ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่บั๊คหรอกแต่คิดว่าคงเป็นเพราะสภาพการณ์ไม่คุ้นชินมากกว่าและถ้าปล่อยไว้ให้มันเป็นความเคยชินก็รังแต่จะแย่กันทุกฝ่าย เพราะฉะนั้นผมต้องไม่ปล่อยใจให้เลยเถิดเตลิดเปิดเปิงไปกว่านี้
“ทำไมไม่ใส่เสื้อไอ้จ้าว” พี่บั๊คแต่งชุดนอนออกมาแล้วถามผมที่นอนอยู่บนเตียงเตรียมตัวนอนในเวลาสามทุ่ม
“ร้อนไง ร๊อนร้อน” ผมใช้มือโบกไปมาเพื่อความน่าเชื่อถือ
...เชี่ยแอร์นี่ก็ยังไง อุตส่าห์ตั้งเพิ่มเป็นยี่สิบแปดแม่งก็ยังเย็นจนขนลุกซู่ๆ อยู่เลย
“แล้วทำไมบ็อกเซอร์มึงหลุดตูดแบบนั้นห๊ะ” อะไรคือแค่หันมามองอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปหวีผมหน้าตาเฉย
เฮ้ย นี่กูลงทุนดึงบ็อกเซอร์ลงเพื่ออ่อยมึงเลยนะเว้ย เสื้อก็ไม่ได้ใส่ หัวนมกูตั้งชี้หน้ามึงอยู่นะไอ้พี่สลัด ไม่มีหวั่นไหวอะไรยังไงซักนิดเลยเหรอวะ
“หลุดเหรอ ก็ไม่นี่ ผมก็ใส่แบบนี้ตลอด” ตลอดเหี้ยไร ปกติกูขี้หนาวจะตายห่า ดูซิเนี่ยหัวนมแข็งเป็นไตขนาดนี้ นี่ถ้ามึงไม่รวยไม่หล่อไม่แสนดี กูไม่มีทางลงทุนทำถึงขนาดนี้หรอกเว้ย
อะไรนะ?
แล้วที่บอกว่าต้องเตือนตัวเองไม่ให้หวั่นไหวคืออะไรงั้นเหรอ
อ้าววว นั่นมันเตือนตัวเองไม่ให้มีใจ ไม่ได้เกี่ยวกับอ่อยให้พี่มันมีใจนี่นา อ้อ แล้วจุดประสงค์หลักก็แค่จะพิสูจน์ว่าพี่มันรักแฟนมันจริงมั้ยเท่านั้นแหละ เชื่อผมสิ ผมไม่ใช่คนตอหลดตอแหลนะเว้ย
ตุ๊บ!
หน้าผมถูกเสื้อผ้าชุดนอนปาใส่เต็มๆ
“ใส่ซะ แขยงลูกตา” แขยงอีกแล้ว!? อีคำนี้มันจะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหนวะ
ผมเบะปากแล้วหยิบชุดนอนขายาวมาใส่ อ่อยนิดอ่อยหน่อยก็ไม่ได้ มึงมันตายด้านเหรอวะ เอ๊ะ หรือว่ามันไม่ได้มีแฟนเป็นผู้ชายถึงไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับร่างบางหัวนมตั้งอย่างกู
“แฟนพี่ชื่อไรอะ” ผมประสานมือไว้ตรงท้ายทอยแล้วกึ่งนั่งกึ่งนอนคอยสังเกตอาการพี่สลัด
มันหันมาขมวดคิ้วนิดๆ “ถามทำไม”
“อยากรู้ก็ถาม ครูก็บอกทุกวันว่าถ้าไม่เข้าใจสงสัยให้ถามจะได้เก่งๆ ฉลาดและเรียนดี”
“หึหึ” สลัดหัวเราะสองหึแล้วเดินมานั่งข้างเตียงฝั่งขวาจากนั้นก็เอนหลังพิงหัวเตียง “พูดมากว่ะ” มันเอานิ้วมารูดปากผมเฉย
“แหวะ ปากเค็ม”
“มือ” รับมุกควายอีกละ คิกๆ ชอบว่ะ คิดถึงไอ้เดย์เหมือนกันนะ มันเป็นเพื่อนรักฝ่ายประสานงานการมุกเพียงคนเดียวของผม ตอนนี้คงมีพี่บั๊คเพิ่มมาอีกคน
“สรุปชื่อไรวะแฟนพี่” ถามย้ำไปอีกเมื่อมันเนียนไม่ตอบ
“ชื่อข้าว” อั้ยย่ะ ชื่อคล้ายกูเลยสาดดด
“ข้าวเหรอพี่ ข้าวไรอ่ะ ข้าวจ้าวเหมือนผมปะ”
“ข้าวเฉยๆ ถ้าข้าวจ้าวเหมือนมึงกูไม่เอาหรอก ปวดหัว” ผมเบ้หน้าใส่มันแล้วหันหลังให้ ข้าวจ้าวอย่างกูมันไม่ดีตรงไหนวะ เช๊อะ
“ข้าวเฉยๆ” บีบเสียงล้อเลียนมันด้วยความหมั่นไส้ “นอนละนะ ฝันเด” บอกฝันดีมันด้วยเสียงกระชากเล็กน้อย
“พรุ่งนี้ตื่นเช้านะ ต้องไปซื้อชุดนักศึกษาก่อนแล้วกูจะเลยไปส่งที่มหาลัย” ไม่ง้อด้วย!!?
“อือๆ” ผมรับคำแบบขอไปที ยังรู้สึกเสียเซลฟ์นิดๆ
“งอนไรเนี่ย หืม ไอ้เกรียนน้อย” แขนผมถูกยื้อให้หันไปหาแต่ผมขืนตัวไว้
“งอนเงินไรเล่า พูดไปเรื่อย” ผมปัดมือมันออก
“เอาเงินไปเรียนเท่าไหร่ จะเอาหมดห้าร้อยของวันนี้เลยมั้ย” ตาผมแตกทันที นงนอยด์คืออะไรผมไม่รู้จัก ตอนนี้โฟกัสที่ห้าร้อยบาทไทยก่อน คึคึ
“ได้เหรอพี่!” ผมพลิกตัวมาหาพี่มันทันที “เงินก็ได้แถมยังส่งไปเรียนแล้วรับกลับด้วยปะ”
“ตาใสปิ๊งเลยไอ้ขี้งก” นิ้วแข็งๆ จิ้มลงมาบนหน้าผากผมจนต้องหงายหน้ารับแอ๊ค
“ก็นิดนึง เงินทองเรากินกันแต่ความสัมพันธ์คงเดิม คิกๆๆ”
“หึหึหึ” สลัดส่ายหน้าขำๆ “จะไปรับส่งแล้วจ่ายตังค์ให้ทุกเช้าก็แล้วกัน เลิกกี่โมงก็บอกจะได้แวะไปรับก่อน ถ้ากูยังไม่เลิกงานก็จะพาไปรอที่บริษัท”
“ว้าววว เท่ว่ะ ผมใฝ่ฝันจะมีคนรถรับส่งไปเรียนมานานแล้วนะพี่.....นี่นายชด ขับรถดีดีหน่อยสิ” ผมแกล้งทำตัวเป็นคุณหนูอบรมคนขับรถ
“เยอะ เยอะไปละ ใครจะเป็นนายชดให้มึงมิทราบ” พี่มันตะแคงตัวเข้าหาแล้วจิ้มหน้าผากผมอีกครั้ง
“แหม่ ขอมโนหน่อยก็ไม่ได้ ขี้งกว่ะ” ผมอมลมจนแก้มป่อง
จึ๊กๆ
พี่มันจิ้มแก้มผมจนลมออกจนหมด ตอนแรกผมก็สนุกนะ ค่อยๆ ปล่อยลมออกรับแอ๊คมัน แต่ทำไปทำมาหน้ามันขยับมาอยู่ใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เรามองตากันนิ่งอยู่สักพัก ใจผมเต้นนิดๆ เพราะสงสัยว่าพี่มันจะทำอะไร แต่แล้ว..
“แปรงฟันรึยังเนี่ย ปากเหม็นนะมึง” ไอ้เชี่ยยยยยยย ปากเหม็นพ่องดิ เมื่อกี้กูแปรงอยู่สิบนาทีเลยนะเว้ย
“ไอ้พี่บ้า ไปแปรงใหม่ก็ได้โว้ย” ถีบขามันด้วยความหมั่นไส้ระดับสิบจุดห้า
“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ” มีการหัวเราะเยาะไล่หลักอีกสาดดด
ผมแปรงฟันอีกสิบนาทีแล้วออกมากะว่าจะพ่นลมอัดหน้ามันให้สะใจ ที่ไหนได้ นอนเฉย
“สาด นอนไม่รอขอให้ฝันร้าย แบร่” ผมนอนข้างมันแล้วแอบถีบขามันอีกทีก่อนจะหลับตาลงฟังเสียงกรนเบาๆ ของมัน
ปกติถ้านอนกับไอ้พูหรือเพื่อนคนอื่น ผมจะไม่ยอมให้ใครมานอนก่อนแบบนี้นะ แต่วันนี้จะเว้นให้ก็แล้วกัน เสียงกรนพี่มันตลกดี อยากฟังต่ออีกสักหน่อย
...คนหล่อก็กรนเหรอวะ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ ยังมีอะไรให้จ้าวเรียนรู้อีกเยอะเลยแฮะ
รุ่งเช้า พี่บั๊คอาบน้ำเสร็จแล้วมาปลุกผมที่งัวเงียไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างว่าง่าย ไม่ให้ง่ายได้ไง ไอ้บ้าสลัดมันขู่ว่าถ้าไม่ตื่นภายในหนึ่งนาทีมันจะหักนาทีละสิบบาท
...ใครกันแน่ที่ขี้งกไอ้นายจ้างใจโหด
เช้านี้ไม่เจอแม่สามีเพราะยังไม่ถึงเวลาตื่น พี่บั๊คกินแค่กาแฟแก้วเดียว ส่วนผมพี่มันให้กินข้าวต้มกุ้ง จากนั้นสลัดผักก็พาไปซื้อชุดนักศึกษาแล้วขับไปส่งถึงหน้าตึก หูยย เท่สาดดดด ไอ้จ้าวเดินยืดเข้าห้องเรียนเลยคร้าบบ แต่น่าโมโหที่ไม่มีใครทันเห็นกูหรอก มาก่อนเวลาตั้งเกือบชั่วโมง
ไอ้ห่า มึงจะออกเช้าอะไรนักหนาฟะสลัด!
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมนั่งหลับ ไอ้เดย์สาย ส่วนไอ้ไนท์ก็นั่งบ่นไอ้เดย์ที่พามันสายไปด้วย ไอ้สกายเข้าห้องเรียนด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ระดับสิบสองจุดแปดเก้า
“เป็นไรมึง ทำหน้าเหมือนควายท้องผูก” ผมงัวเงียถามเพื่อนนายแบบสุดหล่อด้วยความเป็นห่วง
“มึงเคยเห็นควายท้องผูกเหรอไอ้จ้าว” ไอ้เดย์สอดกลางปล้อง มึงนี่ไม่เคยมีสมบัติผู้ดีติดตัวเลยนะ
“อะ เอาไปดู” ผมโยนกระจกที่สกายพกประจำไปให้ไอ้เดย์
“กรี๊ดดดดดด พี่ทงเดย์ หล่อเมะเป๊ะปังมากกกกก” อืม เอาเข้าไป ส่องกระจกแล้วกรี๊ดตัวเองก็ได้นะไอ้ห่านี่ “ไนท์ครับ มึงเลียหน้ากูหน่อย นี่กูฝันไปรึเปล่าวะ กูได้เจอพี่ทงเดย์ตัวเป็นๆ กรี๊ดๆๆ” หืมมมม ไอ้เดยยย์ มึงล้ำมากไปมั้ย ทั้งหยอดทั้งฮาในมุกเดียวกัน แม่งเนียนโคตรรร
แต่เรื่องที่เหลือเชื่อกว่านั้น
แผล็บ!
“ไอ้ไนท์!” ผมร้องลั่นเพราะตกใจที่ไอ้ไนท์มันเลียแก้มไอ้เดย์จริงๆ
“อะไร” ยังมาทำหน้าเหรอหราอีกไอ้บ้า
“มึงเลียหน้าไอ้เดย์ทำไมสัด” ไอ้ห่าเดย์ก็นะ ยิ้มฟินหาพ่อมึงเหรอ นี่มันห้องเรียน อาจารย์ก็สอนแจ้วๆ อยู่หน้าห้อง ถึงพวกเราจะอยู่หลังห้องก็เถอะ มึงควรให้เกียรติสถานที่บ้างไรบ้าง
“ก็มันอยากรู้ว่ามันฝันรึเปล่า กูก็ต้องช่วยมันสิ สงสารมัน” โอ๊ยย กูจะบ้าตาย สงสารพ่อสงสารแม่มึงมั่งเถ๊อะ จะเสียตัวทั้งทีมึงก็ควรเสียแบบรู้เรื่องรู้ราวหน่อยมั้ย จะโดนเสียบโดยที่ถูกหลอกให้นั่งทับเดือยไอ้เดย์เพราะมันโกหกว่าปวดประจำเดือนไม่ได้นะเว้ยยย
“ไอ้สัดจ้าว” ไอ้เดย์ถีบเก้าอี้จนผมต้องหยุดพูดอะไรที่กำลังจะพูด “หมูจะหาม อย่าเอาควายมาสอด”
“คานเหอะไอ้สัด” ผมด่า
“ควายน่ะถูกแล้วเพราะมึงน่ะ ควายยยย”
“มึงสิควายไอ้ควาย”
“มึงสิควาย”
“มึงสิ”
“มึง”
“มึง”
“มึง”
“มึง”
“มึง”
“ดรุณพงษ์! ชีวานนท์! ออกไปเถียงกันนอกห้องค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย! เชิญ” อาจารย์ก็..เถียงกันในนี้ก็ได้นะครับ โลกข้างนอกมันกว้างใหญ่ เดี๋ยวผมกับไอ้เดย์โดนหลอกไปขาย จารย์จะรับผิดชอบไม่ไหวนา
“ไอ้เชี่ยดรุณพงษ์ เพราะมึงคนเดียวเลยสัด” ผมด่าไอ้เดย์เมื่อเราออกห่างจากห้องมาไกลพอสมควรแล้ว
“ไอ้เชี่ยชีวานนท์ครับ แล้วใครมันบังอาจจะแพร่งพรายความลับสวรรค์” ชีวานนท์คือชื่อผมเองครับ เหงี่ยมตั้งให้ แปลว่า ‘ผู้มีชีวิตเป็นสุข’ ชื่อเป็นมงคล ชีวิตผมก็เลยดีไม่ค่อยมีเรื่องทุกร้อนอะไรกับคนอื่นเขา
ผมภูมิใจและรักชื่อนี้ เคยมีคนมาทักว่าชื่อผมมีอักษรสองตัวที่เป็นกาลกินีแต่ผมไม่เปลี่ยนนะ ผมว่าชื่อนี้เหมาะกับผม ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ประเสริฐสูงสุดแล้วล่ะ
“ถึงกูบอกจริงๆ ไอ้ห่าไนท์ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีปะวะ” ผมรับบุหรี่จากมือไอ้เดย์แล้วอัดควันเข้าปอด “ขนาดเลียหน้าแล้ว บอกกูมาดีดีว่าไปถึงขั้นไหน” สูบบุหรี่หลังห้องน้ำสิครับ เวลาแบบนี้มันก็ทำได้เท่านี้แหละ ปกติผมไม่ค่อยสูบหรอก จะสูบตอนมีคนยื่นให้ปื้ดสองปื้ดพอเป็นพิธี
“เฮ้อ....เฮ้อออ” ดูดเบิ้ลสองรอบแล้วพ่นควันพร้อมกับถอนหายใจแบบนั้นคืออะไรครับ “ขนาดกูหอมแก้มแม่งแล้วนะ แต่ไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาอะไรเลยว่ะ” มันทำหน้าเศร้า
ผมตบไหล่มันเบาๆ “รักจริงก็รอดิวะ น้ำหยดลงหิน เดี๋ยวหินก็มีหอยมาเกาะ หอยยายมีติดหมียายมอย หมียายมอยติดหอยยายมี เชื่อกู” ไอ้เดย์ตบหัวผมแล้วหัวเราะเสียงดังลั่น
“ไอ้สัดจ้าว มึงนี่มีเรื่องทุกข์เรื่องร้อนกับคนอื่นเค้ามั่งมั้ยวะ” ถามงี้อีกละ ทำไมคนพวกนี้ถึงชอบพูดชอบถามอะไรเหมือนๆ กันไปหมด น่าเบื่อชะมัด
“คนเหี้ยไรจะมีแต่ความสุขล่ะ ตอนนี้กูน่ะทุกข์ถนัดอยู่นะเว้ย” ผมก้มหน้ากัดกรามกึกๆ
“มึงเป็นไรวะ บอกกูดิ๊เผื่อกูช่วยได้”
“ถ้ากูบอกแล้วมึงอย่าบอกใครนะ” ผมมองไอ้เดย์นิ่ง ส่วนมันก็พยักหน้าหงึกๆ “..กู...กำลังมีความรัก” ไอ้เดย์มองผมอย่างไม่อยากเชื่อ
“มึงเนี่ยนะมีความรัก!” มันทำหน้าเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว
“ทำไมวะ คนอย่างกูมีความรักไม่ได้รึไง กูไม่ใช่แบคทีเรียไอ้สัดจะได้ใช้แบ่งเซลโดยไม่ต้องมีคู่”
“แล้วมีความรักไม่ดียังไงวะ ก็เห็นเคยบ่นว่าไม่เจอคนที่ใช่ซักที ตอนนี้เจอแล้วๆ มันไม่ดีตรงไหน” ไอ้เดย์ว่า
“เฮ้ออ..” ผมถอนหายใจหนัก “...กูมีแฟนเป็นผู้ชายว่ะ”
หลังจากประโยคนั้นผมก็ปวดท้องขึ้นมากะทันหันจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วตะโกนบอกไอ้เดย์ให้ขึ้นห้องก่อนเพราะคงอีกนาน ผมนั่งคิดนั่นนี่สักพักแล้วไปกินข้าวคนเดียวและเลือกที่จะไม่รับโทรศัพท์เพื่อนทุกคนที่โทรมาหา
วันนี้ทั้งวันผมเข้าเรียนถึงแค่วิชาที่โดนไล่ออกจากห้อง ส่วนช่วงบ่ายก็แอบสอดแนมอยู่แถวหน้ามหาวิทยาลัย และแล้วในคาบสุดท้ายสิ่งที่ผมคิดก็เป็นไปตามคาด..
“ไอ้จ้าว มึงหายไปไหน ทำไมไม่เข้าเรียนภาคบ่ายวะ” ไอ้เดย์ทักขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินออกจากตึก
“เดี๋ยวนะ กูขอรับโทรศัพท์ก่อน” ผมหยิบโทรศัพท์พี่บั๊คขึ้นมารับ อ่อ ลืมเล่าว่าผมเก็บของพี่มันไว้ตั้งแต่ตอนถ่ายรูปกับแม่สามีพอเอาไปคืนมันก็บอกให้เปลี่ยนซิมแล้วเก็บไว้ใช้ก่อน ถ้าซื้ออันใหม่ก็ค่อยเอาคืน ส่วนมันมีเครื่องสำรองที่หรูไม่แพ้กันไว้ใช้ อืมจ๊ะ พ่อคนรวย
“ครับผม” พี่บั๊คโทรมาตรงเวลาตามที่ผมบอกว่าเลิกเรียนกี่โมงเป๊ะ
“อยู่หน้ามหาลัยรอแล้วค้าบบ” ผมเดินไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อคนที่เดินตรงเข้ามาหานั่นคือแม่พี่บั๊ค
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะยกมือไหว้ “สวัสดีครับแม่จ๋า มาได้ไงครับเนี่ย” เธอรับไหว้ผมแกนๆ
“แค่จะมาพิสูจน์อะไรบางอย่าง” แม่สามีถอดแว่นตากันแดดออกเผยให้เห็นเปลือกตาที่แต่งแต้มด้วยเฉดสีสวยสด
“พิสูจน์อะไรเหรอครับ เกี่ยวกับจ้าวเหรอ” ผมเอียงคอถามแสดงความใสซื่ออย่างปิดไม่มิด
“ถ้าเกี่ยว จะขัดข้องมั้ยล่ะ” เธอหันไปมองเพื่อนสามคนของผมทีละคน
“ไม่ขัดครับ แม่อยากรู้อะไรถามจ้าวได้เลย” ผมยิ้มหวาน
“ไม่ถามเธอหรอก ฉันจะถามเพื่อนเธอ” อื้อหือ เปลี่ยนจากเรียกลูกเป็นคำว่าเธอ เปลี่ยนจากคำว่าแม่เป็นคำว่าฉัน นี่คงเป็นการประกาศท้ารบอย่างเป็นทางการสินะ “พวกเธอเป็นเพื่อนของข้าวจ้าวใช่มั้ย” ไอ้เดย์กับไนท์พยักหน้า ส่วนไอ้กายยืนนิ่งๆ
...มึงนิ่งก็ได้นะกาย แต่ทำไมต้องมองกูแบบนั้นวะ กูจำเป็นนะ กูจำเป็น ฮืออ
“เพื่อนของพวกเธอมีแฟนเป็นผู้ชาย รู้เรื่องกันบ้างมั้ย” หึหึ อยากบอกเหลือเกินว่าแม่จ๋าเดินหมากช้าไปหนึ่งสเต็ปนะครับ
“มันก็พึ่งเล่าเหมือนกันครับ” ไอ้เดย์ตอบ
“แล้วเชื่อเหรอ เชื่อว่าเพื่อนที่เคยคบแต่ผู้หญิงมาตลอดแถมเจ้าชู้คบไม่เลือกหน้าจะมาคบผู้ชายแบบปัจจุบันทันด่วนแบบนี้เหรอ” ฮั่นแน่ สืบมาหมดแล้วสิท่า ประวัติอันฉาวโฉ่ของกูถูกแม่สามีสืบไปหมดแล้ว โฮฮฮ น่าอายจริมๆ แม้แต่แม่หม้ายกูก็ผ่านมาแล้วอะคิดดู
“เชื่อสิครับ ถึงไอ้จ้าวมันจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือแต่เรื่องนี้มันจริงจังมาก ผมยืนยันได้” ไอ้เดย์ออกรับแทน คึคึ อิพวกมักเกิ้ล พวกมึงจงเป็นเบี้ยให้กูใช้ไปก่อน เดี๋ยวกูค่อยเฉลยแล้วจะพลีกายให้เตะคนละสามที
ในจังหวะนั้นพี่บั๊คสลัดผักก็เดินเข้ามาสมทบพอดี “แม่มาทำไมครับเนี่ย” มันเดินมาหยุดอยู่ข้างผม
“ก็มาพิสูจน์น่ะสิว่าเรื่องที่เราเป็นแฟนข้าวจ้าวมันจริงรึเปล่า ขนาดว่าพาไปอยู่กินกันถึงที่บ้าน ถ้าเพื่อนฝูงไม่รู้ก็คงเป็นเรื่องไม่จริง” เพื่อนทุกคนมองมาที่พี่บั๊คเป็นตาเดียว
“หวัดดีพี่ เห็นไอ้จ้าวมันเล่าก็นึกว่ามีแฟนแก่ๆ เป็นลุงอ้วนพุงพลุ้ยหัวล้านหื่นกาม ที่ไหนได้ หล่อสาดดด” ไอ้เดย์ครับ ทำไมมึงมโนว่าผัวกูจะเป็นแบบนั้น ถึงกูไม่หล่อเท่าไหร่แต่ลีลากูไม่แพ้ใครนะขอบอก
“หวัดดีนะน้องๆ แนะนำตัวเลยก็แล้วกัน พี่ชื่อบั๊คเป็นแฟนจ้าวมาสักพักแล้วล่ะ ขอโทษที่มาให้รู้จักช้าไปหน่อย” พี่บั๊คยื่นมือไปจับมือไอ้เดย์ไอ้ไนท์ซึ่งสองคนก็จับแต่โดยดี
“ผมเดย์ครับพี่ ยินดีที่ได้รู้จัก” ไอ้เดย์ มึงไม่คิดจะหวงเพื่อนหวงฝูงอะไรมั่งรึไงวะ หน้าตาชื่นมื่นขนาดนั้นเพื่อ?
“ผมไนท์ครับ” ไอ้ไนท์ก็อีกคน มึงจะทำหน้างงทำไม อย่าบอกนะว่าตามเรื่องตามราวไม่ทัน
พอมาถึงไอ้กาย
...
บ่อมีสัญญาณตอบฮับจากเลขหมายที่ท่านเอิ้น..
พี่บั๊คขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วดึงมือกลับมา “ไม่ยินดีสินะ” พี่มันว่าใส่หน้าสกาย
ไอ้กายก็ยืนนิ่งเป็นลิงแดกสารหนูเลยห่า มึงเด็กกว่านะเว้ย ต่อหน้าแม่ผัวกูนะ เป็นเด็กดีหน่อยสิวะเพื่อน
“ถึงพึ่งจะมาบอกว่ามึงคบผู้ชายเป็นแฟนกูก็ไม่ว่าแต่มึงย้ายไปอยู่กินที่บ้านเขามันไม่เร็วไปหน่อยเหรอวะ” ไอ้กายมองหน้าผมนิ่ง มันไม่แม้แต่เหลือบมองพี่บั๊คกับแม่สามี
ผมกัดฟันด้วยความรู้สึกกดดัน “กูขอโทษ แต่ทำไงได้ล่ะ กูรักพี่บั๊คไปแล้วนี่หว่า” ไอ้กายหลุบตาลงแล้วมองไปทางอื่นก่อนจะเบือนสายตากลับมา
“ถ้าคำพูดกูไม่มีความหมายอะไรกับมึงแล้ว ก็ไม่ต้องพูดกัน” ว่าแล้วก็เดินกระทบไหล่พี่บั๊คแล้วเดินดิ่งไปที่รถของตัวเอง ไอ้เดย์กับไอ้ไนท์ตบไหล่ผมสองสามทีแล้วขอตัวกลับ
“ไอ้กายมันคงโกรธที่ไม่ได้รู้จากปากมึง เอาไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เพื่อน” ไอ้เดย์ว่า
“กูอยากสงสารมึงนะจ้าว แต่ตอนนี้กูยังไม่ค่อยเข้าใจว่ะ เดี๋ยวกลับบ้านจะให้ไอ้เดย์อธิบายนะ พรุ่งนี้กูจะได้ปลอบใจมึงถูกเรื่อง” ไอ้ไนท์ =__=;;
เมื่อเพื่อนๆ จากไปแล้วผมจึงยืนนิ่งกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ “ไปปรับความเข้าใจกับเพื่อนมั้ยจ้าว” มือหนาบีบไหล่ผมเบาๆ
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวรอให้มันใจเย็นกว่านี้ค่อยว่ากัน” ผมก้มหน้าก้มตาไม่อยากมองใครอีก แม่พี่บั๊คกระแอมเบาๆ แล้วพูดขึ้น
“..งั้นแม่กลับก่อนนะ เสร็จธุระที่นี่พอดี” ว่าแล้วก็เดินออกไป ผมเงี่ยหูฟังเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเงียบสนิทจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองสำรวจไปรอบๆ
“ไปยังๆ” ถามพี่บั๊คที่ยืนมองผมด้วยใบหน้าเป็นกังวล
“ไปแล้ว” พี่มันบอก
“เยส! สำเร็จ” ผมดีดนิ้วแสดงอาการสะใจ
“อะไรวะ อะไรสำเร็จ” พี่บั๊คทำหน้างง
“ก็หลอกแม่พี่ได้สำเร็จไง” ผมตอบแล้วยิ้มร้าย
“เฮ้ย นี่มึงหลอกแม้กระทั่งเพื่อนเลยเหรอจ้าว ไอ้หน้าหล่อนั่นมันโกรธน่าดู ที่จริงแค่เตี๊ยมกันก็ได้ไม่ใช่เหรอวะ” พี่บั๊คมันก็เป็นคนดีนะเนี่ย ขนาดไอ้กายทำกับมันแบบนั้นแต่ก็ยังห่วงความรู้สึกคนอื่น
“เดี๋ยวค่อยเคลียร์ เพื่อนกันไม่ต่อก็ติด” ผมยักคิ้ว “จะหลอกศัตรูให้ตายสนิท ต้องหลอกคนใกล้ชิดให้ตายใจ ขงเบ้งไม่ได้กล่าว ก๊ากกกก” ผมยักคิ้วให้ผัวนายจ้างอย่างเจ้าเล่ห์
อันที่จริงผมก็หลอกแค่คนเดียวนะ หลอกแค่ไอ้เดย์แต่ไอ้เดย์รู้โลกรู้มันเอาไปพูดต่อเอง เพราะฉะนั้นผมผิดแค่หนึ่งไม่ได้ผิดสาม คึๆ กูนี่แก้ต่างให้ตัวเองเก่งจริงๆ อนาคตทนายความเบอร์หนึ่งของประเทศแหงๆ
...ได้ข่าวว่ามึงเรียนนิเทศนะจ้าว
อ่าวเหรอ เอ่อๆ ช่างเหอะอย่าไปใส่ใจมาก ผมก็แค่คิดเล่นๆ ในใจ อย่าซีเรียสไปสิโลกนี้มีแต่เรื่องสนุก
“เชี่ย..” สลัดส่ายหัว “มึงนี่มีกี่เล่มเกวียน ห๊ะ ไอ้จ้าว น่ากลัวสัด” พี่มันผลักหัวผมแล้วทำหน้าขยาด แหม่ ก็เพื่อมึงกับเมียมึงนั่นแหละ พูดถึงเมียมันแล้วคันหัวใจยิบยับ อย่าให้กูชั่วนะ ถ้ากูชั่วกูจะเลวมาก พูดเลย
“ว่าแต่ หิวแล้วอะพี่ ใช้หัวไปกับเรื่องนี้เยอะต่อมหิวทำงานใหญ่เลยว่ะ”
“ไปๆ อยากกินอะไรบอกเลยเดี๋ยวป๋าจัดให้” พี่บั๊คยิ้มใจดีแล้วโยกหัวผมเล่น ทำไมนึกอยากให้มันกอดนะ ทำไมความรู้สึกแบบนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นี่ผมกำลังจะกลายเป็นมารร้ายใช่มั้ย
ผมลากพี่บั๊คมาร้านลาบเจ้าประจำใกล้บ้านที่ชอบมากับไอ้พู ร้านนี้โลโซหน่อยแต่อร่อยแซ่บหลาย
“เนี่ยนะที่อยากกิน” พี่มันทำหน้าประหลาด
“เนี่ยแหละเด็ด กินเผ็ดได้ใช่ปะ ไม่เหมือนลุงเซอร์ของไอ้พูใช่ปะ” พูดถึงลุงเซอร์กับไอ้พูก็ไม่รู้ไปถึงไหนกันแล้ว เมื่อวันก่อนพูมันโทรมาบอกว่ารู้สึกแปลกๆ กับไอ้ลุง พอถามว่าแปลกยังไงก็ไม่บอกแล้วขอวางสายไปเลย
...เค้ารุกซะขนาดนั้นยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เฮ้อ เด็กหนอเด็ก
“สองคนนั้นที่เจอ..อุ๊บ” พี่บั๊คชะงักกึกจนผมต้องหันมองด้วยความสงสัย
“เจอเหรอ พี่เคยเจอสองคนนั้นด้วยเหรอ ที่ไหนอะ” พี่บั๊คเหงื่อตกแต่ก็โบกมือปฏิเสธ
“จำผิดๆ ตอนแรกนึกว่าที่เจอเมื่อกี้ไง อันนั้นเดย์กับไนท์ใช่ปะ” เดย์ไนท์ กับ เซอร์ไพรส์พูนี่ไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยนะเฮียน๊า มึงมีลับลวงพรางอะไรกับกูปะเนี่ย
ผมจ้องมันเพื่อกดดันเอาคำตอบ
“ยังไงๆ เจอก็บอกเจอจะได้ไม่ต้อง..”
Rrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้นพอดีผมจึงรีบกดรับสาย
“ฮัลโหลแม่”
((“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยข้าวจ้าวชีวานนท์”)) คิ้วผมขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินแม่เรียกชื่อเต็มๆ ลางไม่ค่อยดีเว้ย
“ม..มีอะไรครับแม่” พูดเพราะกับแม่บ้างไรบ้าง แม่เป็นผู้มีพระคุณสมควรแก่การเคารพนับถือกราบไหว้
((“พูดเพราะแค่ไหนก็ไม่ช่วย รีบกลับบ้านภายในยี่สิบนาทีไม่งั้นหัวกุด”)) อู่ยย ถึงกับต้องอาญาฟันคอลิบเลือนกันเลยทีเดียว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะเนี่ย
“ครับๆ เดี๋ยวไปให้เร็วที่สุด แม่ใจเย็นนะ จ้าวรักแม่นะ จุฟๆๆๆ” ทำใจดีสู้แม่แล้ววางสายก่อนจะหันไปมองพี่บั๊คด้วยใบหน้าจ๋อยแดก
“มีไรวะ ทำหน้าเหมือนหมาโดนทิ้ง” มึงก็ช่างเปรียบเน๊าะ โดนทิ้งบ้าไร นี่โดนเรียกเข้าไปต่างหาก
“แม่เรียกเข้าบ้าน เสียงโคตรเย็นแถมเรียกชื่อเต็มยศ ขู่ว่าถ้าไม่ถึงบ้านภายในสิบนาที ตาย” ลดทอนเวลาลงครึ่งนึง พี่มันจะได้เร่งให้เป็นสองเท่า เผื่อเหลือเผื่อขาดไง คนเรามันต้องรอบคอบ คึคึ
“งั้นยังไม่ต้องกิน ไปเร็ว เดี๋ยวกูไปส่ง” มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ยี่สิบนาทีต่อให้กูเหาะก็กลัวจะไม่ทัน แต่ถ้าได้บีเอ็มสปอร์ตโฉบเฉี่ยววิ่งฉิวของมึงมันก็ไม่แน่
สิบห้านาทีไม่ขาดไม่เกิน ไอ้สลัดผักตีนผีแม่งเหยียบมิดไมล์จนไส้กูเลื่อนลงหรรมไปสองรอบ สาดดดด
“จอดบ้านที่ดูจนที่สุดนั่นน่ะ” ผมชี้นิ้วสั้นๆ ไปยังบ้านตัวเอง
ที่บอกว่าจนสุดนี่ความจริงนะ ระแวกนี้เป็นบ้านพวกคนมีตังค์ อย่างพ่อแม่ไอ้พูก็ขายที่จากต่างจังหวัดได้หลายล้าน ส่วนพ่อแม่ผมก็ย้ายตามมาเพราะพ่อแม่ไอ้พูช่วยออกค่าที่ให้ก่อนหนึ่งล้าน กลายเป็นว่ามีบุญคุณท่วมหัวกันไป จะช่วยพูดทัดทานเกี่ยวกับเรื่องลูกเขาก็ไม่สะดวกนักเพราะเขาเป็นพี่และเป็นเจ้าหนี้อีกต่างหาก เรื่องบ้านนั้นก็เลยต้องปล่อยให้เขาจัดการเอาเอง เลี้ยงลูกแบบนั้นลูกจะมีความสุขได้ยังไง เฮ้อ เจ็บตับซะจริงเวลาคิดถึงชะตากรรมของน้อง
พี่บั๊คดับเครื่องแล้วหันมามอง “กูอยู่ข้างมึงนะจ้าว เชื่อใจกู” ไม่รู้นะว่าพี่มันหมายถึงอะไรบ้าง แต่ก็อบอุ่นใจดี ผมยิ้มให้แล้วตะเบ๊ะแข็งขัน
“ด้วยเกียรติของลูกจ้างสามัญ จะขอรับใช้เจ้านายจนชีวิตจะหาไม่ ในวงเล็บ ถ้าเงินเดือนขึ้นทุกปีและมีโบนัสนะครับจ้าวนายยยย” พี่มันยิ้มออกมาเต็มใบหน้า ทำไมผมชอบรอยยิ้มของมันมากขึ้นทุกที รู้สึกหวงรอยยิ้มนี้ไม่อยากให้ใครได้ไปแม้แต่.. คนสำคัญของพี่มันก็ไม่อยากให้เห็น
“งั้นก็ไปเถอะ” พี่มันตบไหล่แล้วเปิดประตูรถออกไป
ผมออกจากรถและเดินนำไปเปิดประตูรั้ว ทันทีที่สายตากระทบกับวัตถุขนาดใหญ่ก็ทำให้ใจหายวูบจนแทบลมจับ “ฉิบหาย...” เสียงผมแผ่วผิวแทบจะกลืนหายไปกับสายลม
“ตายห่า” พี่บั๊คสบถรอดไรฟันออกมาเมื่อได้ประจักรกับสายตาในสิ่งเดียวกับที่ผมยืนจ้องอยู่
...รถแม่ผัว!!!
***********************
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 699039 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก