หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[roseen]

กวนพอกันทั้งลูกพี่ลูกน้องและน้องฝึกงาน

[tach62120]

พี่บุ้งนี่ก็.....น่ะ

[ka[ze]na]

แจ่มอ่ะ  อิๆ

[pigarea]

ก็คิดสักทีสิพี่บุ้ง น้องมีนรอนานแล้วนะ
 

[Nus@nT@R@]

เชียรชงเยอะๆ ให้ลูกพี่เคลิ้มๆไปเลย 5555

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง.....ตอน เด็กป่วย

“คิดถึงอ่า พี่บุ้งงงงง”

ที่จริงคนป่วยมันก็ไม่ได้ดูแย่เท่าไหร่แล้ว ผิดก็แต่......

บุ้งรู้สึกคล้ายทำตัวไม่ถูก เมื่อแม่ของเมืองมีนเปิดประตูห้องนอนของมีนเข้ามา และคนที่นอนอยู่พอรู้ว่าเป็นใครมาเยี่ยมก็ยิ้มหน้าระรื่นแถมพูดจาชวนหวาดเสียวได้ทันที

“เอ่อ...”

บุ้งถึงกับไปไม่เป็น เมื่อมองหน้าของแม่มีนที่กำลังยิ้ม เมื่อเห็นลูกชายดีใจ เมื่อรู้ว่ามีใครมาเยี่ยม

“ตามสบายนะคะ คุยกันไปก่อน เดี๋ยวแม่ไปเตรียมอาหารเย็นข้างล่างก่อนแล้วกันนะคะ”

บุ้งส่งยิ้มให้กับแม่ของมีน และแม่ของมีนก็เดินออกไปจากห้องแล้ว มองคนที่นอนหน้าซีดแต่ยิ้มหวานอยู่บนเตียงแล้วก็นึก สงสารปนโมโหนิด ๆ

“พี่บุ้งงงงงงง”

ไม่ใช่แค่พูด แต่มีนยังพยายามลุกขึ้นนั่งอีกด้วย และกลายเป็นบุ้งที่ต้องเข้าไปช่วยประคอง และลากเก้าอี้ที่อยู่ข้าง เตียงมานั่ง

“ลุกขึ้นมาทำไมวะ หาเรื่องจริง ๆ เลยนะมึง”

หาเรื่องอะไรล่ะ

“คนมันคิดถึงนี่หว่า”

คิดถึงห่าอะไรของมึง

“แม่มึงเขาจะมองกูแปลก ๆ พูดจาระวังปากไว้บ้างก็ดี คนอื่นเขาไม่ได้รู้เหมือนกูรู้นะ มึงพูดเล่นอะไรมึงต้องหัดดูหน้าคนฟังด้วย........นั่นแม่มึงนะ เขาจะคิดยังไง”

โดนเทศนายาวเหยียด และจากหน้ายิ้มระรื่น ตอนนี้กลายเป็นมีนหน้าหมาเหงาเรียบร้อยแล้ว

“คือ..........อ่า...”

และเหมือนบุ้งเพิ่งจะรู้ตัว ว่าไม่สมควรพูดจารุนแรงขนาดนั้นให้คนป่วยต้องคิดมาก พลาดอีกแล้วกู

“มีน....เป็นไงบ้างเนี่ย ดีขึ้นยังวะ”

เบี่ยงประเด็นไปได้ แต่ก็ใช่ว่าจะหมดปัญหา เพราะมีนมันยอมให้เบี่ยงประเด็นก็จริงแต่........ทำหน้าหงอยซึมเศร้าเหมือนเดิม

“ดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไปคีย์บิลให้พี่ได้แน่ ๆ”

มันใช่ประเด็นที่ไหนกันล่ะว๊า เรื่องนั้นน่ะ ที่ห่วงคือมึงไม่ใช่บิล คิดมากไปได้นะมึงนี่

“ไหนว่าไม่คิดมากไง กูพูดอะไรไปมึงก็คิดไปหมดซะทุกอย่างแหละวะ ที่พี่พูดพี่หมายถึงว่า เราก็พูดกันได้เล่นกันได้เหมือนปกติแหละ แต่กลัวแม่มีนเขาจะไม่เข้าใจ.......แค่นั้นเอ้ง”

ขึ้นเสียงสูง และคนฟังที่หน้าซีด ก็เริ่มมีรอยยิ้มจาง ๆ ขึ้นมาบ้าง

“ผมรู้หรอกพี่ ผมแค่ลืมตัวไปแค่นั้นเอง พี่ไม่ต้องห่วงหรอก วันหลังถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น ผมไม่เล่นแบบนี้อีกแล้ว”

ไปกันใหญ่เลยทีนี้ สงสัยอธิบายไปมันยิ่งจะไม่เข้าใจป่วยการเสียเวลาเปล่า ยิ่งพูดยิ่งชักไปกันใหญ่ กลายเป็นวัวพันหลักเลยทีนี้

“ไหน ตัวเย็นลงยังวะ มาให้พี่ดูซิ”

แกล้งทาบหลังมือไปที่หน้าผากของมีน มันยอมให้แตะก็จริง แต่หน้าแบบนี้............ใครดูก็รู้....แม่งงอน.........

“กูเพิ่งเคยเห็นเว้ย คนเกาหลีเวลางอนหน้าแม่งเป็นแบบนี้นี่เอง”

แกล้งแซวแกล้งหยอกล้อ และมีนก็ยังทำได้หน้าเดียวคือหน้างอ .........มึงจะงอนจริงจังอะไรขนาดนั้นว๊า มีน

“วิเชียรฝากมาเยี่ยมด้วยนะ”

ครับ

“พี่วิเชียรก็โทรมาหาผมอยู่เหมือนกัน บอกว่าวันนี้มาไม่ได้ ต้องพาลูกไปหาหมอ ลูกแกก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกัน”

ใช่ ลูกวิเชียรมันก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกัน ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ผู้คนก็เลยทยอยป่วยกันเป็นธรรมดา

“แล้วนี่ ทำอะไรวะวัน ๆ นั่งๆ นอน ๆ ไม่เซ็งแย่เหรอ”

ก็เซ็งอยู่แหละ

“ทำไงได้พี่ ก็ไม่อยากจะนอนอยู่บ้านหรอก แต่หมอบอกให้พัก นี่พรุ่งนี้ผมก็ไปทำงานได้แล้ว พี่ไม่ต้องห่วงเรื่องบิลหรอก ไปถึงเดี๋ยวผมสะสางให้จนหมดแหละ ไม่ทิ้งไว้เป็นภาระพี่หรอก”

นี่กูว่ามึงน้อยใจกูจนเลยขั้นแอดว๊านซ์ไปเรียบร้อยแล้วนะมีน

“ไอ้ขี้งอน มึงจะมางอนอะไรกูนักหนาเนี่ย”

วางมือไว้บนหัวของมีนและแกล้งผลักเล่นจนคนป่วยหัวเซไปทาง และมีนก็เหลือบสายตาขึ้นมองหน้าของบุ้ง
แววตาที่ส่งมาดูหงอยเหงาเศร้าสร้อย จนบุ้งไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงมีนถึงจะหายน้อยใจ

“ผมไม่อยู่พี่คิดถึงผมป่ะ”

เอ่อ......... อะไรของมึงวะ อยู่ดี ๆ มาถามอะไรแปลก ๆ....

“เพ้อเจ้ออีกแล้วมึงเนี่ย”

เหรอ เออผมมันเพ้อเจ้อนี่หว่า เพ้อเจ้อก็เพ้อเจ้อ
มีนค่อย ๆ เอนตัวลงนอนอย่างช้า ๆ และคราวนี้คนที่เกิดอาการไปไม่เป็นคือบุ้ง ที่ไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง ไม่รู้ว่าควรพูดยังไงถึงจะดี

“ใคร ๆ เขาก็คิดถึงมึงกันหมดแหละ ไม่มีมึงอยู่ เหงาแย่เลยแผนกเรา เงียบอย่างกะป่าช้า”

เหรอพี่

“ตอนผมอยู่เสียงดังมากเลยดิพี่ พี่คงรำคาญแย่ พอไม่อยู่พี่ก็โล่งหูเลยทีนี้”

กูว่าชักไม่ได้การณ์แล้ว นี่ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัวไปกันใหญ่ ไอ้มีนนี่พอไม่สบายก็คิดอะไรไปเรื่อย โดยเฉพาะเรื่องในแง่ลบ มึงขยันคิดจังเลย

“วิเชียรก็คิดถึงมึง นี่ก็ฝากพี่มาบอกว่าคิดถึงมึงอยากให้มึงกลับไปเร็ว ๆ”

เฉไฉไปเรื่อย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกใจคนฟังซักเท่าไหร่

“พี่วิเชียรเขาคิดถึงผมก็ดีแล้ว......แต่คนอื่นคงไม่มีใครคิดถึงหรอกมั้ง....ผมไม่อยู่เขาก็สบาย ไม่ต้องมาโดนผมหาเรื่องทำให้ปวดประสาทด้วย....เขาคงจะชอบอยู่แหละ ผมว่านะ”

อย่ามาทำเสียงอ่อยแบบนี้หน่อยเลยมึงห่ามีน นี่มึงกำลังไซโครกูอยู่เลยนะเนี่ย มึงจะบิ๊วอารมณ์ให้กูรู้สึกผิดไปถึงไหนวะ
กูจะกระโดดหน้าต่างบ้านมึงหนีการคุกคามทางใจจากมึงอยู่แล้วเนี่ยตอนนี้

“กูก็คิดถึง ใช่ว่าจะมีแค่วิเชียรคนเดียวหรอกน่า”

ยอมพูด แม้จะเป็นการพูดที่ดูออกจะเหมือนการบ่นไปซักหน่อย แต่มันก็มากพอที่จะทำให้คนหน้างอ ยิ้มระรื่นขึ้นมาได้ทันที

“แน่ะ.........พี่คิดถึงผมเหมือนกันนี่หว่า พูดออกมาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ทำเป็นยึกยักลีลาไปได้”

ตกลงนี่มึงแกล้งตีหน้าเศร้าหลอกกูใช่มั้ยเนี่ย มารยาร้อยแปดจริงนะมึง

“ไอ้มีน มึงแกล้งทำหน้าหงอยหลอกกูเหรอ เดี๋ยวกูถีบเลยไอ้เด็กห่า”

มันก็ต้องมีเทคนิคพลิกแพลงกันบ้างสิว๊า ไม่งั้นพี่ก็ไม่สนใจผมหรอก ใช่มั้ยพี่บุ้ง ใช่มั้ย ใช่มั้ย มีนยิ้มหวานเชื่อม แม้ใบหน้าจะซีดเซียวไปบ้าง แต่รอยยิ้มนั้นก็ถูกใจบุ้งไม่น้อย มีนเป็นคนที่ยิ้มแล้วโลกสว่างไสว เป็นใครก็ต้องมอง เผลอมอง และเผลอติดใจในรอยยิ้มนั้น ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้างานที่วัน ๆ ชอบทำหน้าดุ และคอยทั้งเอ็ดทั้งด่าลูกน้อง ที่ทำงานไม่ได้เรื่อง อย่างบุ้ง

“ขออะไรอย่างหนึ่งดิพี่บุ้ง ไหน ๆ ก็มาแล้ว”

ขออะไรวะ

“มึงอย่ามาขออะไรกูแปลก ๆ นะ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือนนะไอ้ห่ามีน”

ใครจะไปขอแบบนั้นวะพี่ ผมบ้า ผมก็มีขอบเขตไม่ทำอะไรที่มันเกินที่คนทั่วไปจะรับได้หรอกน่า

“แล้วตกลงพี่จะให้ป่าวล่ะ”

มันก็ขึ้นอยู่กับว่ามึงจะขออะไร ถ้าขอแบบที่กูรับได้กูก็ให้ แต่ถ้ารับไม่ได้ กูก็ไม่ให้

“ไหนมึงพูดมาซิ มึงจะขออะไร ถ้ากูให้ได้กูก็จะให้”

เหรอ จริงเหรอพี่ ให้ได้อยู่แล้วแหละ พี่บุ้งให้ได้อยู่แล้ว สบายยยยยยยย

“ขอจับมือพี่หน่อยดิ อยากจับมานานแล้ว”

ห๊ะ

มึงขออะไรนะ ขอจับมือกูเนี่ยนะ มึงคิดอะไรอยู่กันแน่วะมีน

“พี่อย่ามองผมแปลก ๆ สิวะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับพี่หรอกน่า”

ก็มึงเล่นมาขออะไรที่มันพิสดาร กูก็ต้องคิดไว้ก่อนเป็นธรรมดา

“มึงจะเอามือกูไปทำอะไรมีน อย่าบอกนะว่ามึงจะเอาไป.........”

อะไรพี่ พี่พูดแบบนี้หมายความยังไง

“ผมไม่ได้เป็นตุ๊ดเว้ยพี่ พี่ก็คิดได้เนอะ แต่ละอย่าง พี่ว่าผมไม่ให้คิดมาก ผมว่าพี่คิดมากกว่าผมอีกวะ คิดเข้าไปได้แต่ละอย่าง ลงใต้สะดือตลอดเลยนะพี่”

มึงด่ากูอยู่นะเนี่ยมีน กูลูกพี่มึงนะ มึงกล้าด่ากูแบบนี้เลยหรือไง

“แล้วมึงจะเอาไปทำไมมือกูอ่ะ กูจะไปรู้เหรอ ในสมองมึงคิดเรื่องห่าอะไรกูจะไปรู้ได้ยังไง กูไม่ใช่พระเจ้านะ จะได้รู้ไปหมดทุกเรื่องว่ามึงคิดอะไร”

พี่ก็ไม่ต้องรู้ก็ได้นี่ ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้เลย ทีผมยังไม่เห็นรู้เรื่องทุกอย่างของพี่เลย

“ตกลงได้ป่ะพี่ ไม่ได้ผมจะได้รู้ว่าไม่ได้”

ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่กูว่าแบบนี้มันแปลกเกินไป มีอย่างที่ไหน มาขอจับมือ แล้วมึงจะให้กูคิดยังไงล่ะมีน

“เออ เออ มึงจะจับก็จับ อ่ะ จับซะให้พอ อยากจับอยากบีบอยากจะอะไรก็เอา”

ยื่นมือเข้าไปหา และมีนก็มองมือของบุ้งนิ่ง ๆ มองแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะรั้งมือของบุ้งมาแนบที่ข้างแก้ม และแตะปลายจมูกสัมผัสที่หลังมือของบุ้งเบาๆ และเจ้าของมือก็เกิดอาการ.........อึ้งแดกไปเรียบร้อย เพราะสิ่งที่มีนทำ

“เหมือนมือเพื่อนผมเลยว่ะพี่ อุ่น ๆ แบบนี้ อยู่ด้วยแล้วสบายใจแบบนี้”

มีนแค่พูดไปตามสิ่งที่ตัวเองคิด และแนบแก้มไปที่ฝ่ามือของบุ้งอีกครั้ง แนบแก้มลงไป และหลับตาลงอย่างช้า ๆ เหมือนมือไอ้เล้งเลยว่ะพี่ มือแบบนี้เลย ฝ่ามือใหญ่ แต่ก็อบอุ่น และทำให้ผมรู้สึกดีเวลาที่ได้อยู่กับเจ้าของฝ่ามือนี้

ผมรู้สึกดี จริง ๆ นะพี่ ขอบคุณมากพี่บุ้ง ขอบคุณมาก

“มีน”

เรียกและคนที่หลับตาลงก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาคุยกับบุ้งอีก ยังคงหลับใหลอยู่อย่างนั้น และกลายเป็นบุ้งเองที่ต้องกลายเป็นคนนั่งนิ่งหลังตรง ใจสั่นอยู่คนเดียว ...............กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่นะมีน.............กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่…. แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้กูปวดเยี่ยวมาก แต่ก็ไม่กล้าลุกไปเยี่ยว อั้นมาตั้งแต่ที่ทำงานจนถึงป่านนี้ แล้วยิ่งตอนนี้กูยิ่งไม่กล้าลุกไปไหนเข้าไปใหญ่ เพราะเห็นมึงหลับตานอนอย่างมีความสุขแบบนี้ กูก็รู้สึกดีใจจนไม่กล้าลุก กลัวมึงจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แม่ง.........ถ้ากูเป็นโรคกระเพาะปัสสาวะอักเสบขึ้นมาล่ะก็ กูโทษมึงได้เต็ม ๆ เลยนะมีน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“หลับแล้วเหรอคะ”

แม่ของมีนเข้ามาในห้อง และบุ้งก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงดี เพราะในเวลานี้มือของตัวเองถูกมีนจับเอาไว้เรียบร้อย แถมมันยังหลับไปทั้งอย่างนั้น โดยไม่สนใจด้วยว่าคนที่ต้องรับภาระหนักหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองจะเป็นยังไง

“เอ่อ..........ขอโทษด้วยค่ะ แกเป็นของแกแบบนี้ตลอด กับพ่อกับแม่ กับเพื่อนแกก็เป็น ถ้าแกป่วยแล้วนอนซมแบบนี้แกต้องขอจับมือแม่ ไม่ก็พ่อ ไม่งั้นแกว่าแกนอนไม่หลับ ไม่นึกว่าแกจะกล้าขอหัวหน้าด้วย อย่าถือแกนะคะ แกเป็นของแกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว”

เออ รอดตัวไปกู
บุ้งหัวเราะออกมา แม้หน้าจะดูแหย ๆ ไปบ้าง แต่ก็ถือว่ารอดตัวไปได้ง่าย ๆ ถ้าเกิดแม่เขาคิดอะไรไปไกล กูนี่แหละจะซวย
ข้อหา........ทำตัวไม่น่าไว้วางใจ ........หรือไม่ก็เป็นหัวหน้าหัวงูที่คิดจะเคลมเด็กฝึกงาน บุ้งค่อย ๆ ดึงมือออกจากการเกาะกุมและลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ มองหน้าของคนหลับเพราะฤทธิ์ยาแล้วก็นึกสงสาร เวลาป่วยกับเวลาไม่ป่วย การแสดงออกของมีนช่างต่างกันลิบลับ เวลามันดี ๆ แม่งทำตัวโคตรน่าโดนเตะวันละหลายๆ รอบ แต่พอเวลามันป่วยแบบนี้ โคตรน่าสงสาร

เหมือนมันป่วยหนักใกล้ตาย จนคนมาเยี่ยมไม่รู้ว่าจะทำยังไง

“หัวหน้าทานข้าวมาหรือยังคะ แม่ทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยพอดี เดี๋ยวคุณพ่อเขาก็จะกลับมาแล้ว อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนมั้ยคะ”

คงไม่ล่ะครับ บุ้งยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู และก็ส่งยิ้มมาให้ ตอบไปตามมารยาทพร้อมยกเหตุผลที่ไม่สามารถร่วมกินข้าวเย็นกับครอบครัวของมีนได้

“ผมต้องไปเข้าเวรต่อครับ วันนี้คงไม่สะดวกจริง ๆ เอาไว้โอกาสหน้านะครับ”

ปฏิเสธไปแล้ว และแม่ของมีนก็พยักหน้าเข้าใจ

“ยังไงแม่ขอบคุณหัวหน้ามากนะคะ ที่มาเยี่ยมน้อง เห็นแบบนี้แม่ก็โล่งใจค่ะ มีนมันโชคดีเจอแต่คนดี ๆ”

ครับ มันเป็นคนดีด้วย นิสัยมันก็ดี ผมก็โชคดีเหมือนกันที่ได้เจอมัน

“ยังไงผมลากลับก่อนเลยนะครับ ไว้มีโอกาสจะแวะมาเยี่ยมใหม่นะครับ สวัสดีครับ”

ยกมือไหว้แม่ของมีนเรียบร้อย และบุ้งก็ก้าวขาลงบันไดบ้าน โดยมีแม่ของมีนเดินตามมาส่งจนถึงรถ

“ผมไปนะครับ สวัสดีครับ”

แม่ของมีนยกมือรับไหว้อีกครั้ง และบุ้งก็ขึ้นรถ เปิดประตูด้านที่นั่งคนขับและขับออกไปเพื่อไปเข้าเวรในเวลาหนึ่งทุ่มตรงพอดี

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“เกาหลี หายแล้วเหรอ”

ยามหน้าประตูโรงงานเอ่ยทักทายเมื่อเห็นมีนเดินเข้ามาภายในบริเวณโรงงาน นี่สรุป กูชื่อเกาหลีไปแล้วเหรอวะเนี่ย มีใครจำได้มั้ยว่าจริง ๆ แล้วกูชื่อเมืองมีน พยักหน้ารับ และส่งยิ้มให้กับยามแล้วมีนก็จัดการตอกบัตรเรียบร้อย เดินเรื่อยๆ เข้ามาและสวนกับแม่บ้านทำความสะอาดที่ส่งยิ้มให้พร้อมคำทักทาย

“อ้าว เกาหลี หายแล้วเหรอ ไม่เจอหลายวัน ป้าก็ว่าเกาหลีหายไปไหนมา เห็นว่าไม่สบาย หายดีแล้วนะ”

อ่า ครับ หายดีแล้วครับ คนทั้งโรงงานไม่ได้มีกูป่วยคนเดียวป่าววะ แล้วแค่เรื่องที่กูไม่สบายหยุดงานไปหลายวัน ทำไมแม่งรู้กันทั้งโรงงานเลยเนี่ย

“อ้าวเฮ้ยยยยยยยยย เกาหลีนี่หว่า เป็นไง หายดีแล้วนะเฮ้ยยย กลับมาทำงานได้ซะทีนะ”

พนักงานขับรถแผนกกูเอง และ.........

“น้องเกาหลี หายดีแล้วใช่มั้ยคะ ไม่เจอกันนานเลย มีแต่คนเขาลือกันว่า พี่บุ้งแกล้งเกาหลี จนเกาหลีไม่กล้ามาทำงานเพราะกลัวพี่บุ้ง”

ห๊ะ ยังไงวะ นี่........ยังไม่ได้มีปัญหาอะไรกับพี่บุ้งเลยนะ ใครมันช่างเอาไปลือได้ขนาดนี้วะเนี่ย สุดยอดไปเลย

“มีน”

นั่นไงลูกพี่กู

“กินข้าวยัง”

ยังพี่ ยังไม่ได้กิน

“วิเชียรมันซื้อโจ๊กมาให้ บอกให้มีนกินข้าวแล้วจะได้กินยาเลย”

หมดข้อกังขา……… เรื่องเด็กฝึกงานถูกหัวหน้างานกลั่นแกล้ง ไม่ใช่ความจริงแต่ประการใด เพราะอันที่จริงแล้ว หัวหน้างานโคตรจะใส่ใจลูกน้องจนคนที่ได้เห็น ไม่กล้าเอาไปลือต่อ

“ยังไม่ได้กินเลยอ่า มันมียากินก่อนอาหารด้วย เดี๋ยวผมกินยาก่อนอาหารก่อนนะพี่ แล้วเดี๋ยวค่อยกินข้าว”

มีนเดินไปหาหัวหน้างาน และเดินตามกันไปที่แผนกขนส่งโดยมีสายตาของพนักงานโรงงานหลายคนมองตาม
ก็ไหนเขาพูดกันว่า พี่บุ้งหัวหน้างานแผนกขนส่งกลั่นแกล้งจนเด็กฝึกงานอยู่ไม่ได้จนต้องชิงลาออกไปไม่ใช่เหรอ
แล้วภาพที่เห็นนี่มันอะไร หัวหน้ากับลูกน้องเขาก็ดูรักกันดี ไอ้คนต้นตอข่าวลือ ไม่รู้ว่ามันคิดได้ยังไง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“อิ่มแล้วพี่”

มีนวางช้อน และกลายเป็นบุ้งที่ต้องรีบตีมือมีน และบังคับให้กินเข้าไปอีก

“กินอีก กูอุตส่าห์ฝากวิเชียรซื้อ นี่เจ้าอร่อยเลย มึงกินเข้าไปอีกหน่อยซิ เสียดายของ”

โห่พี่ ตกลงที่ให้ผมกินนี่ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงผมใช่มั้ย แต่พี่กลัวเสียดายของ

“ไม่เอาแล้ว ผมอิ่มจริง ๆ พี่ ผมกินยาหลังอาหารก่อน ให้กินอีกผมกินไม่ไหวหรอก ผมอิ่ม”

งอแงไม่ยอมกินต่อ และบุ้งก็ไม่มีปัญญาจะบังคับได้ เดินไปกดน้ำร้อนที่กระติก และนำแก้วน้ำมาวางไว้ให้

“มึงรอมันเย็นก่อน แล้วค่อยกิน ช่วงนี้งดกินน้ำเย็นไปก่อนซักพัก เข้าใจมั้ย”

เข้าใจ ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะพี่ ถึงจะได้ไม่รู้ว่าเวลาไม่สบายควรทำยังไง

“เออน่า ผมรู้แล้วแหละ พี่ไปทำงานเหอะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมสำออย อ้อนหัวหน้างาน เดี๋ยวความซวยมันจะมาตกที่ผม”

เออ กูรู้แล้วแหละ

“งั้นกูไปทำงานก่อน มึงก็ไม่ต้องหักโหมมาก คีย์ไปได้แค่ไหนเอาแค่นั้น พี่คีย์บางส่วนไว้แล้ว มึงไม่ต้องรีบมาก ส่งอาทิตย์หน้า”

ครับ เข้าใจแล้วครับลูกพี่ ลูกน้องเข้าใจแล้ว

“เออพี่บุ้ง ฝากพี่วิเชียรซื้อโอเลี้ยงให้ผมหน่อยสิ หยุดไปหลายวัน ย้ากกกก อยาก”

ลืมตัว ลืมไปว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้ออกมา และมีนก็ถูกหัวหน้างานชี้หน้าคาดโทษ จนต้องทำคอย่น และหัวเราะกลบเกลื่อน

“ไหนมึงว่าไงนะ พูดอีกทีซิ มึงฝากกูซื้ออะไร เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อย ไอ้มีน กูบอกแล้วไม่รู้จักจำใช่มั้ย เดี๋ยวมึงโดน เดี๋ยวมึงโดน ไม่เชื่อกูนะ เดี๋ยวมึงโดนกูตบหัวทิ่มแน่ หรือมึงจะลองดู ไอ้ห่ามีน”

TBC.

[Roman chibi]

 

[วัวพันปี]

ห่วงใยกันแบบแปลกๆ

[pigarea]

น้องมีนน่ารักที่สุด ขี้อ้อน กวนทีน เอาใจไม่ถูกเลยใช่ไหมพี่บุ้ง 

[snowboxs]

น้องมีนป่วยแล้วอ้อนอ่ะ น่ารักซะ
เล่นเอาพี่บุ้งไปไม่เป็นเลยนะนั่น

[greenapple]

เย้เยยยยยย ในที่สุดก็กดโพสต์ได้แล้ว
ตั้งใจจะคอมเม้นท์ตั้งแต่ตอนแรกๆที่อ่าน
แต่เน็ตกากมาก กดโพสต์ไ่ติด
น้องเกาหลีน่ารักมาก
ขอบคุณมากค่ะ
เรื่องนี้ขยันอัพมาก
 

[sazzies]

ชอบๆ ลงบ่อยๆ นะ 

[blanchard]

สนุกมว๊ากกก.. เรื่องนี้   อัพเร็วทันใจมากมาย

พี่บุ้งน้องมีน  แอร๊ยยยยยยส์     

[cancan]

 เข้ามาอ่านรวดเดียวอย่างมัวเมาและเมามันส์(?)  รูปแบบการเขียนของคนแต่งตอนแรกข้าพเจ้าอ่านแล้วแอบงงนิดๆ แต่พออ่านไปเรื่อยๆเริ่มจับทางได้รู้สึกว่ามันมีเสน่ห์แปลกๆเป็นเอกลักษณ์ดี  เนื่อเรื่องก็ลื่นไหล คาแรกเตอร์ของตัวละครมันโด่ดเด่นแบบเป็นธรรมชาติมากๆ  น่าประทับใจจริงๆ ที่สำคัญ คำผิดแทบหาไม่เจอ  :mew3:ตอนนี้คงได้แต่รอว่าพี่บุ้งจะคิดยังไงกะน้องมีนบ้างน้า~

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง.....ตอน แซว

“ไอ้มีน อ้าปากซิ”

พี่บุ้งตะโกนบอก และมีนที่กำลังหิ้วกระติกโอเลี้ยงเดินเข้ามาก็ทำตาม อ้าทำไมวะพี่บุ้งให้กูอ้าปากทำไมวะเนี่ย แต่เอาวะ อ้าก็อ้า
มีนอ้าปากตามที่ลูกพี่บอก และเม็ดถั่วหนึ่งเม็ดก็ถูกโยนมาให้

“อ้า..........รับไม่ได้อ่ะพี่บุ้งงงงงงงงงงง อีกทีดิ๊ อีกที ไหนลองอีกที”

ยกนิ้วขึ้นให้สัญญาณว่าให้โยนมาอีกครั้ง และมีนก็ยืนรอ และคนที่ตั้งท่าจะโยนก็กะจังหวะ และโยนเม็ดถั่วในมือให้เข้าปากมีน แต่ก็ยังพลาด

“โห ไรว๊า แม่ง อุตส่าห์ตั้งใจ”

เดินบ่นเข้ามาและพี่วิเชียรที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้วก็หัวเราะชอบใจกับสิ่งที่มีนทำ

“เหมือนให้อาหารปลาเลยว่ะพี่ เหมือนเกาหลีเป็นปลาแล้วพี่บุ้งโยนอาหารให้มันกิน”

ก็จริงอย่างที่วิเชียรพูด

“ผมเป็นคนพี่ ไม่ใช่ปลา พี่วิเชียรก็พูดส่ง”

บ่นไปงั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรมาก สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องกินถั่วที่โยนให้ แต่เป็น................เก้าอี้......ที่ไม่มีจะนั่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับมีน เพราะ.........

“โอ้ยยยยยยยยยยยยย ไอ้มีน มึงนี่มาทีไรเป็นแบบนี้ตลอดเลย อะไรของมึงเนี่ย”

อ้าว ถ้าพี่ไม่อยากเจ็บขาพี่ก็ลุกให้ผมนั่งสิ พี่จะนั่งเก้าอี้ไปทำไม เป็นลูกพี่ก็ต้องเสียสละให้ลูกน้อง จะมาบ่นลูกน้องที่น่ารักอย่างผมมันเป็นไปไม่ด้ายยยยยยยยยยยยย

“มึงนั่งดี ๆ กูจะไม่ว่าเลยนะ นี่นั่งแล้วแม่งชอบขย่ม ขากูจะหัก”

พี่ก็บ่นอยู่นั่นแหละ บ่นแล้วพี่เคยทำอะไรได้มั้ย ก็ยังจะบ่นอีก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

“นั่งว่าง ๆ มึงแกะถั่วมากินดิ๊”

แค่มานั่งตักแค่เนี้ยะ ใช้กูอีกแล้ว ก็ได้วะ ถั่วใช่มั้ยพี่ อ่ะ กินซะพี่ กินซะ แลกกับที่ให้ผมนั่งตัก กินซะให้พอเลยพี่บุ้ง มีนจัดการแกะถั่วลิสงต้มที่อยู่ในถุงบนเคาร์เตอร์เช็คงานที่พี่วิเชียรซื้อเข้ามากิน และก็ยื่นมือป้อนให้กับคนที่ยอมให้มีนนั่งตัก

“ป้อนดี ๆ ซิ มึงจะป้อนหรือมึงจะทิ่มตากูเนี่ยมีน”

ใครจะไปทิ่มตาพี่วะ ผมก็ป้อนดี ๆ แล้วเนี่ย พี่กินไม่ดีเอง มาโทษผมได้ไง

“มึงป้อนแค่เนี้ยะ เม็ดเดียวเนี่ยนะ แกะมาอีกซิ แค่นี้จะไปอิ่มอะไร”

"นี่พี่กะกินให้อิ่มเลยเหรอ เขาให้กินเล่น พี่กูแม่งกินจริงจังเอาอิ่มเลยว่างั้น ของพี่วิเชียรเค้า พี่ก็กินไม่เกรงใจลูกน้องเลยว่ะ”

เหรอ

“มึงกินเยอะกว่ากูอีก ได้ข่าว”

อ้าว ทำไมพููดงี้วะพี่บุ้ง

"กินเยอะกว่าอะไรล่ะ พี่แหละกินเยอะกว่าผม"

วิเชียรถึงกับส่ายหน้า เมื่อลูกพี่กับเด็กฝึกงานเถียงกันด้วยเรื่องบ้าบอไม่เป็นเรื่องเป็นราว เกาหลีมันกลับมาแล้ว และแผนกขนส่งก็กลับมามีสภาพอย่างที่เห็น หลังจากที่คนในแผนกเงียบเหงา เหี่ยวเฉามานาน ในเวลานี้ ลูกพี่กลับมายิ้ม มีความสุขเพราะมีนหายป่วยและกลับมาทำงานได้แล้ว

“รักกันจริงเนอะคู่นี้ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงกับผู้ชายผมว่าลูกดกหัวปีท้ายปี”

เป็นคำแซวของวิเชียร ที่มีนได้ฟังแล้วก็หัวเราะชอบใจ

“พี่ คนนะพี่ ไม่ใช่มะละกอจะได้ลูกดกหัวปีท้ายปี ทำไมเขาต้องบอกว่าลูกดกหัวปีท้ายปีด้วยวะพี่บุ้ง ผมไม่เข้าใจ”

พยายามหันไปถามลูกพี่กำลังเคี้ยวถั่วอยู่ และบุ้งก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน

“เออนั่นสิวะ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน มึงถามวิเชียรสิ”

โดนโบ้ยให้ไปถามวิเชียร และมีนก็เลยต้องหันกลับมาถามวิเชียรด้วยความสงสัย

“รักกันแล้วมันเกี่ยวกับลูกดกยังไงพี่วิเชียร”

นี่มึงแกล้งไม่รู้หรือไม่รู้จริงๆ วะเนี่ย พอกันทั้งลูกพี่ลูกน้องพวกมึงเลยเนอะ

“อ้าวเกาหลีไม่รู้อะไร ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันรักกัน เอากันบ่อย ๆ เช้า สาย บ่าย เย็นมันก็ต้องมีลูกเป็นธรรมดา หมายความว่าเอากันเสร็จมันก็เดี๋ยวท้อง เดี๋ยวท้องอยู่นั่น เขาเลยว่าลูกดกหัวปีท้ายปี”

“อ๋ออออออออออออออออออ”

“กูเพิ่งจะรู้นะเนี่ยวิเชียร แล้วมึงกับเมียมึงลูกดกหัวปีท้ายปียังวะ”

บุ้งแซวกลับวิเชียร และวิเชียรก็อมยิ้มและส่ายหน้ากับสิ่งที่ลูกพี่พูด

“ของผมนี่เขาไม่เรียกลูกดก เขาเรียกรู้จักวางแผนครอบครัวสองคนก็พอแล้วพี่ มากกว่านี้เลี้ยงไม่ไหว”

เหรอ

บุ้งพยักหน้ารับ และมีนก็พยักหน้าตามไปด้วย

“พี่ไม่ต้องมาห่วงผมหรอก เอาเรื่องของพี่ก่อนดีกว่า.....ว่าไงเกาหลี.....”

ว่าไงอะไรวะพี่วิเชียร มีนกำลังทำหน้างง เพราะไม่เข้าใจว่าอยู่ดี ๆ พี่วิเชียรหันมาถามทำไม นี่พี่เบี่ยงเบนเป้าหมายจากพี่บุ้งมาเป็นผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ มีนเลิกคิ้วขึ้นสูง ปากเคี้ยวถั่วไปด้วย และมือก็ยังแกะถั่วส่งเข้าปากให้ลูกพี่ที่ให้นั่งตัก

“อะไรว่าไงของพี่วะ พี่วิเชียร”

นี่ก็มาแนวเดียวกับลูกพี่อีกคน แกล้งมึนหรือมึนจริง ๆ วะ เอาให้ชัวร์

“อ้าว ก็เกาหลีคงไม่มีปัญหาเรื่องลูกดกไม่ใช่เหรอ”

อะไรวะ ไม่มีปัญหาเรื่องลูกดก พี่วิเชียรนี่พูดอะไร งง ๆ ผมจะไปเข้าใจได้ยังไง แล้วอีกอย่างผมจะมีได้ยังไงลูก ผมยังไม่ได้แต่งงานผมก็ต้องไม่มีปัญหาเรื่องลูกเป็นธรรมดา

“ผมยังไม่มีแฟน จะเอาลูกที่ไหนมาล่ะพี่”

เคี้ยวถั่วและก็ยังทำหน้าที่ป้อนถั่วให้หัวหน้า ป้อนผิดป้อนถูกและเป็นบุ้งที่ต้องจับมือมีนเอาไว้ให้ป้อนถั่วให้ตรงปาก

“ก็ใช่ไง ถ้าเกาหลีกับพี่บุ้งเอากัน มันก็ต้องไม่มีลูกอยู่แล้ว ผู้ชายเหมือนกัน จะเอามดลูกที่ไหนมาท้อง ถูกเปล่าพี่”

ท้ายประโยคหันไปถามลูกพี่ที่ยังเคี้ยวถั่วไปเรื่อย และบุ้งก็ถึงกับนิ่งอึ้งกับสิ่งที่วิเชียรพูด ไม่ใช่แค่บุ้ง แต่มีนก็อีกคนที่กำลังอ้าปากตาค้าง ปล่อยให้เม็ดถั่วที่กำลังจะเข้าปากหล่นลงบนเคาร์เตอร์

“ไอ้วิเชียรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร”

บุ้งพยายามลุกขึ้น และมีนที่นั่งอยู่บนตักก็ยอมลุกขึ้นตาม พี่วิเชียรหัวเราะชอบใจและวิ่งจากไปแล้ว ปล่อยให้บุ้งโมโหกระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว

“มึงก็ไปหน้าแดงตามไอ้วิเชียรมันพูด พอมันเห็นว่าแซวมึงขึ้นมันก็ได้ใจตลอด ห่านี่ เผลอไม่ได้ เอาคืนกูประจำเลย”

พี่บุ้งบ่นและทำหน้าเหมือนกำลังหงุดหงิดไม่พอใจที่โดนพี่วิเชียรแกล้ง แต่มีน...........หน้าแดงเถือกไปเรียบร้อยแล้วเพราะสิ่งที่ได้ฟัง ผู้ชายกับผู้ชาย เอากันมันก็ย่อมไม่ท้องเป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่า.........ให้ผมเอากับพี่บุ้งเนี่ยนะ พี่วิเชียรคิดได้ไง

“ไอ้นี่ก็เขินหน้าดำหน้าแดงอยู่นั่น ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง วิเชียรมันถึงได้ใจ เพราะมึงเป็นแบบนี้ พอหยอกแล้วมึงหน้าแดงมันก็เลยขยันหยอก ห่า.....คิดเข้าไปได้ ให้กูเอากับมึงเนี่ยนะ คิดได้ไงวะ แม่งก็คิดด้ายยยยยยยยยย”

คือผมไม่ได้คิดอะไรไงพี่ แล้วพี่จะย้ำให้ผมคิดอีกรอบทำเพื่อ.....
มีนมองหน้าลูกพี่และรู้สึกเหมือนทำหน้าไม่ถูก

ก้มหน้าก้มตาทำทีเป็นแกะถั่วและหยิบเปลือกถั่วเข้าปาก คราวนี้กลายเป็นบุ้งที่เห็นมีนกำลังทำบางอย่างอยู่ก็ถึงกับหัวเราะชอบใจ

“เฮ้ย นี่มึงเขินจนต้องกินเปลือกถั่วแทนเลยเหรอวะมีน ใจเย็น ๆ ก่อนก็ได้ ไม่ต้องรีบ ไม่มีใครแย่งมึงกินหรอก”

อ้าวเหรอวะ เออจริงด้วยว่ะ กูเอาเม็ดถั่วทิ้งแล้วก็กำลังจะเอาเปลือกถั่วเข้าปากจริง ๆ ด้วย

“.............อ่า......ผมก็กำลังจะเอาเปลือกมันทิ้งอยู่นี่ไง”

เหรอ แต่ที่กูเห็นคือมึงกำลังจะเอาเปลือกถั่วเข้าปากแทนเม็ดถั่วอยู่แล้วนะนั่น มีน
บุ้งถึงกับส่ายหน้าและเดินมายืนข้าง ๆ มีน หยิบกระดานลงเวลารถเข้ามาเช็คเวลาอีกครั้ง และก็เหลือบมองไปที่คนที่ก้มหน้าก้มตาแกะถั่วเข้าปาก แล้วก็เกิดรู้สึกบางอย่างขึ้นมา

มีนแม่ง...........เวลาหน้าแดง แล้วก็ทำหน้าเอ๋อ ๆ แล้วดูน่ารักไม่หยอกนี่หว่า สมแล้วที่วิเชียรมันชอบแกล้ง
แกล้งมันได้แล้วหน้ามันจะดูน่ารัก แก้มแดง ๆ แบบนี้นี่เอง

“พี่มองหน้าผมทำไมวะ”

มีนที่กำลังแกะเม็ดถั่วเข้าปากเงยหน้ามองลูกพี่ที่แอบมองอยู่ก่อนแล้ว และคนที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนจับได้ว่าแอบมอง ก็ถึงกับสะดุ้งและแกล้งทำเป็นโมโหกลบเกลื่อน

“ใครไปมองหน้ามึงตอนไหนวะ ไอ้นี่คิดมาก เป็นโรคหวาดระแวงหรือไงมึง”

ใครเป็นโรคหวาดระแวงวะ ผมไม่ได้เป็นซักหน่อย ก็พี่เล่นมองหน้าผมซะขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องรู้ตัวกันหมดแหละวะ แต่ไม่อยากเถียงกับพี่บุ้งหรอก ชอบแถสด แถไปน้ำขุ่น ๆ เถียงมากไม่ได้ด้วย เดี๋ยวเล่นบทโมโหกลบเกลื่อนอีก

“ว่างมากนักนะมึง เอาเวลารถเข้าไปคิดซิ อยู่ว่าง ๆ หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย”

อะไรวะ จะใช้ก็ใช้ดี ๆ ก็ได้ ทำไมต้องเอ็ดกูตลอดเลยวะพี่บุ้งนี่

“ไหนอ่ะพี่ ตรงนี้เหรอ”

เงยหน้าขึ้นมองและเอานิ้วชี้ไปที่กระดาน และมีนก็ทำหน้ามึนงงสงสัย เอียงคอสามสิบองศาและกระพริบตาไปอีกสองที

เอ่อ............

“มึงก็ดูเอาเองสิวะ ทำอย่างกับไม่เคยทำไปได้ ของแค่นี้ต้องให้กูสอนซ้ำซาก เมื่อไหร่มึงจะหัดจำซะทีวะ”

ก็ไม่เห็นต้องบ่นก็ได้นี่หว่า ผมก็มีลืมบ้างอะไรบ้าง พี่บุ้งนี่ก็ขยันบ่นเป็นคนแก่ไปได้

“ไม่บอกก็ไม่บอกสิวะ มาด่าผมอีก พักนี้พี่เป็นอะไร เมนส์ไม่มาเหรอพี่ อารมณ์เหวี่ยง ๆ ชอบกล”

ใครไปเหวี่ยงมึงไอ้มีน ใครเขาจะไปอยากเหวี่ยง อยากโมโหมึง ถ้ามึงไม่ทำหน้าแบบนี้ ไม่ทำตาแบบนี้ ไม่ทำตัวแบบนี้
ไม่..............

คิดอะไรอยู่วะเนี่ย คิดอะไรไปกันใหญ่แล้ววะกู

บุ้งกำลังรู้สึกว่าตัวเองมีอาการแปลก ๆ แปลกมาพักใหญ่ จนต้องคว้ากระดานอีกอันเดินเข้าไปช่วยวิเชียรตรวจสอบรถที่ถูกปล่อยเข้าไปโซนด้านใน

“กูไปช่วยวิเชียรก่อน มึงอยู่ตรงนี้อย่าเสือกแดกถั่วเพลินแล้วอู้ไม่ยอมทำงานเชียวนะ ไม่งั้นกูเอามึงตายแน่ เข้าใจมั้ย”

เข้าใจแล้วแหละน่าพี่ จะฝากฝังอะไรขนาดนั้น ผมนี่ระดับไหนแล้ว เคยทำงานพลาดที่ไหนล่ะพี่

“จะไปแล้วเหรอที่รัก รีบไปรีบกลับนะ เมียคิดถึง”

มึงงงงงงงงงงง ไอ้มีน มึงยังจะเล่นอีก พักนี้กูยิ่งรู้สึกแปลก ๆ เวลาเห็นหน้ามึงอยู่ด้วย

“ลามปามนะมึง เดี๋ยวกูตบคว่ำเลย ทำงานของมึงไปเลย อย่าให้กูรู้ว่ามึงอู้ ไม่งั้นกูเอาตาย”

โห้ ขู่จังวะ จะขู่อะไรนักหนา แค่นี้ผมก็กลัวจนหัวหดแล้วพี่

“ไปเถอะจ้า บ้ายบาย ไม่ต้องห่วงเมียนะ เมียจะรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน กลับมาเร็ว ๆ นะจ๊ะผัว”

ไอ้มีน...
บุ้งทำท่าจะเอากระดานฟาดหัวเด็กฝึกงานที่มันยังเล่นไม่เลิก และมีนก็รีบเอามือบังหน้าตัวเองและหัวเราะชอบใจใหญ่ ที่ได้ยั่วโมโหหัวหน้าได้

“ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว พี่บุ้งนี่ล่ะก็ ทำเป็นโมโหไปได้ ทำงานครับทำงาน ไม่อู้ครับ ไม่อู้ ผมทำงานไม่อู้แล้วนี่ไง พี่รีบไปเถอะ พี่วิเชียรรอแล้วพี่ ไม่รีบไปเดี๋ยวพี่วิเชียรก็งอน หาว่าพี่เอาแต่สนใจแต่ผมคนเดียว แบบนั้นคงไม่ดีเนอะพี่บุ้ง ใช่มั้ยพี่บุ้งใช่มั้ย”

ใช่มั้ยบ้านมึงสิ ใช่มั้ยอะไรของมึง กวนตีนจริง ๆ ไอ้เด็กเหี้ยนี่

“เออ.......ใช่ก็ใช่ ทำงานไปนะมึง อย่าอู้นะมึง ไม่งั้นกูเล่นมึงแน่มีน”

ครับ ๆ ไม่อู้ครับ ทำงานอยู่นี่ไงทำงาน ทำงาน
มีนแกล้งทำเป็นก้มหน้าก้มตาคิดเวลารวมของรถที่เข้ามาในวันนี้ และบุ้งก็เดินเข้าโซนด้านในไปเรียบร้อยแล้ว และเมื่อหัวหน้างานเดินจากไปแล้ว มีนก็เงยหน้าขึ้นมองเพื่อความแน่ใจว่าลูกพี่ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่อยากจะคิดอะไรอย่างที่พี่วิเชียรพูด แต่จะให้ไม่คิดมันก็คงเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายกับผู้ชายเอากันไม่ท้อง

ผู้ชาย.............กับผู้ชายเอากัน.......เหมือนนายกับคุณเลขาหรือเปล่าวะ ที่ถึงรักกันชอบกันแค่ไหนแต่พอเอากันยังไงก็ไม่มีทางท้อง...........

อ่า.....

คิดทำไมวะ ไม่เกี่ยวกับกูซักหน่อย เรื่องของนายก็คือเรื่องของนาย พี่บุ้งบอกว่าห้ามยุ่งห้ามวิจารณ์ กูไม่ยุ่งไม่วิจารณ์ก็ได้วะ

แต่ว่า.................

“ผมกับพี่บุ้งเนี่ยนะ……….”

คิดเล่น ๆ อยู่ดีๆ ก็คิดขึ้นมาเล่น ๆ และมีนก็เกิดอาการร้อนผ่าวที่ใบหน้า ในเวลานี้หน้าแดงเถือกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย”

ร้องออกมาเสียงดังลั่นและรีบสะบัดหัวไล่ความคิดแปลก ๆ ของตัวเองออกไป

“คิดอะไรอยู่วะเนี่ยกู คิดอะไร คิดอะไร คิดอะไร แม่งบ้าไปแล้วหรือไงวะมึง ห่ามีน”

TBC.

[ลิงภูเขา]

คิดอะไรว่ะเนี้ยมีน.. คิดอะไร.. คิดอะไร..

มัวแต่คิดทำไม..

ทำไมไม่ลงมือทำไปเลยว่ะ 

[poppycake]

อ่านแร้ว ฟินนนนนนนนนนนน!!!
บ่องตง! คร้า ^{     }^
คู่นี้เค้าก้อน่ารักกันจิ๊ง เฮียบุ้งนี่อย่างซึน 5555

[greenapple]

มีน

[boonpa]

ต่างคนต่างเริ่มคิดไปไกลแระ หวั่นไหวละซิ

[snowboxs]

คำแซวของวิเชียรไต่ระดับข ึ้นเรืีอยๆ

[lizzii]

หึหึ คิดล่วงหน้าจะได้เตรียมตัวรับหรอจ๊ะมีน 555555

[pigarea]

น้องมีนกับพี่บุ้ง ความรู้สึกช้าพอกัน 

[blanchet]

พี่บุ้งรุกน้องซะทีเถอะ มีนน่ารักเว่อร์อ่ะะะ
ระวังโดนใครคาบไปนะ พี่บุ้งอย่ามาซึนชอบน้องก็จีบเลยอย่ามัวรีรอนะจ๊ะ

[2pmui]

มึนทั้งคู่

[helpmeiiz]

หลงรักสองคนนี้ น่ารัก

[tstriple7]

 
เข้ามาอ่านรวดเดียวแบบตาแฉะ ฟินเว่อร์มากๆค่ะ
เกาหลีน่ารักสุดๆ ขยันแกล้งพี่บุ้งเหลือเกิน พี่บุ้งก็ทำโหดทำซึนกลบเกลื่อน ในใจคิดไปไกลแล้ว อิอิ
น่ารักมากเลยค่ะ จะตามมาอ่านเรื่อยๆ <3

[bew]

น่ารักเจง สองคนเนื๊ยะ