รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ วิเชียร&เฮีย.....ตอน เมื่อวิเชียรมุ้งมิ้ง
“ครับเฮีย ผมทำงานอยู่ครับ อือ เฮียไม่เอาดิ ก็ไหนเฮียบอกว่าวันนี้เฮียจะกลับมากินข้าวบ้านไง ไม่เอา ผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว เฮียก็รีบกลับมาสิ นะเฮียนะ กลับมากินข้าวบ้านเถอะนะ”
มันคงเป็นภาพที่น่าดูมาก เมื่ออยู่ดี ๆ วิเชียรที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาในช่วงพักเบรคแล้วก็รีบกดรับ และรีบเดินหนีไปตั้งไกลเพื่อคุยกับใครบางคนที่อยู่ปลายสาย บุ้งรู้เห็นเรื่องนี้มาพักใหญ่แล้ว แต่ไม่อยากจะทัก ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัว..........เรื่องส่วนตัวที่โคตรน่าเสือก
“มึงจัดการดิ๊”
พยักพเยิดส่งสัญญาณให้เด็กฝึกงานที่มองตาก็รู้ใจ และมีนก็พยักหน้ารับก่อนจะแกล้งทำเป็นเดินเฉียด ๆ ไปแถว ๆ ที่วิเชียรยืนอยู่
“เฮียถ้าเฮียไม่กลับผมก็ไม่กลับนะ เฮียเลือกเอา ผมจะไปค้างกับไอ้ตัวเล็ก เฮียจะเอาแบบนั้นมั้ยล่ะ”
อารายว๊า ทำไมฟังไม่ค่อยถนัดเลย จะไปค้างกับใครนะ ไอ้ตัวเล็กเหรอ พี่วิเชียรอยู่บ้านทุกวันไม่ใช่เหรอวะ แล้วนี่จะไปค้างกับใคร.....อะไร .....ยังไง ไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่ได้ยินมากนัก และมีนก็ขมวดคิ้วมุ่น เป้าหมายเหมือนจะรู้ตัวแล้ว มีนก็เลยแกล้งทำเป็นพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อกลบเกลื่อน
“พี่วิเชียร พี่บุ้งให้มาตาม รถจะเข้าแล้วพี่”
เหรอ
วิเชียรพยักหน้ารับและไม่ลืมจะบอกกับปลายสายด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ฟังดูแล้วน่ารัก จนชวนขนลุก และมีนไม่รู้ว่าพี่วิเชียรพูดแบบนี้ได้ยังไง
“ไม่เอาอ่า..........ไม่เอาจะรอ.......รอนะ....กลับมาเร็ว ๆ นะห้ามกลับดึกนะ………”
โคตรขนลุก สุดยอดของความสยอง และมีนก็เดินหน้าตื่นมาหาลูกพี่ที่รอฟังสิ่งที่มีนไปสืบมาอยู่ก่อนแล้ว
“พี่ต้องไปฟังเอง……..โคตรสยอง.....สวดดดดดยอด”
มีนกอดอกและทำท่าให้รู้ว่าสยองขวัญกับสิ่งที่ได้ยิน และก็กลายเป็นบุ้งที่ยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่
“สยองห่าอะไรวะ ไหนมึงร่ายมาให้ยาว ๆ ซิ”
ก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกพี่
“พี่เคยเห็นพี่วิเชียรทำเสียงงุ้งงิ้งกุ๊งกิ๊งเหมือนเด็กแอ๊บแบ๊วป่ะ”
ไม่ล่ะ แค่คิดกูยังขนลุก ทำไมวะ วิเชียรมันทำแบบนั้นหรือไง
“มึงอย่าบอกนะว่า..........”
ใช่เลยพี่ อย่างที่พี่คิดนั่นแหละ
“เหี้ย.....นรกแตกหรือไงวะ ร้อยวันพันปีกูไม่เห็นเคยได้ยิน”
คนที่ตกตะลึงไม่ได้มีแค่บุ้ง แต่รวมไปถึงมีนด้วยที่ยังรู้สึกขนหัวลุกไม่หาย
“พี่เรียกผมเหรอ”
วิเชียรเดินมาแล้ว และบุ้งที่ยังงงกับสิ่งที่วิเชียรทัก .....กูไปเรียกมันตอนไหนวะ…. แต่เมื่อมองหน้าเด็กฝึกงานที่หรี่ตาส่งสัญญาณบอกก็เลยรู้ว่าต้องพูดอะไร
“เออใช่........พอดี กูว่าจะให้มึงไปซื้อโอเลี้ยงหน่อย อยากกินว่ะ อากาศมันร้อนเนอะมีนเนอะ”
ลูกพี่กู รับมุกทั้งทีโคตรห่วยเลย แม่งไม่เนียนเลยเหอะใครจะเชื่อวะแบบนี้
“ใช่มั้ยมีน มึงก็อยากกินใช่มั้ยวะ ฮะ ฮะ”
หัวเราะได้เฝื่อนมากเลยพี่บุ้ง บอกตรง ๆ
“อะไรวะ อยากกินแล้วทำไมไม่ใช้เกาหลีมันบ้าง รักกันหลงกันจนไม่กล้าใช้งานเลยเรอะ”
เสียงบ่นของวิเชียรที่ดังเข้าหู ไม่ได้กระทบที่บุ้งอย่างเดียวแต่พาลไปถึงเด็กฝึกงานที่ชักเกิดอาการหน้างอขึ้นมาทันที
“พี่บุ้งอ่ะ แม่ง...”
อ้าว ไอ้ทางนี้เสือกงอนกูขึ้นมาซะอีก ไอ้ทางนั้นก็หิ้วกระติกเดินลิ่วงอนกูไปแล้ว แถมหาว่ากูลำเอียงรักทางนี้มากกว่าซะงั้น
“ก็มึงไม่ยอมบอกก่อนนี่หว่า ว่าจะมามุกไหน กูจะไปรู้มึงมั้ยล่ะ”
ก็แล้วทำไมพี่ไม่หัดมีเซ้นน์บ้างวะ ของง่าย ๆ แค่นี้พี่ยังตกม้าตายเลยโว้ย พี่มาเป็นลูกพี่ผมกับพี่วิเชียรได้ไงเนี่ย
“เบื่อพี่บุ้งว่ะ”
มีนถึงกับบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิดรำคาญ และไม่นานก็ถูกบุ้งโบกกบาลไปหนึ่งครั้ง โทษฐาน .......งอน.....ผู้บังคับบัญชา
“ง่า อะไรว๊า พี่บุ้ง แม่งตบหัวกูอยู่ได้ แม่งเกลียดพี่บุ้งโว้ย”
งานเข้ากูหนักเลยทีนี้ ลำบากต้องง้อมันอีก
“เออกูขอโทษ งอนจริงดิ”
ไม่งอนมั้ง พี่ดูหน้าผมซะก่อน ตบหัวทำไมวะ มันเจ็บไม่รู้บ้างหรือไง
“ไหนมาดูซิ เจ็บมากเลยเหรอวะ ไหนให้พี่ดูหน่อย”
เหอะ อย่ามาทำเป็นตบหัวแล้วลูบหัวกันทีหลังหน่อยเลย บอกตามตรงโคตรเคือง มีนผละออกห่างและก็ไม่ยอมให้ลูกพี่แตะตรงที่เจ็บอันเกิดมาจากสาเหตุหลัก .........งอน..........ล้วน ๆ
“เออ พี่ก็ขอโทษแล้วนี่ไง ดีกันเหอะนะ ไม่งอนแล้วสิ จะงอนห่าอะไรนักหนา หน้าเป็นตูดเป็ดแล้วมึง”
เออใช่ หน้าผมมันเป็นตูดเป็ดแล้วไงวะ พี่ก็ขยันแกล้งผมแบบนี้ตลอดแหละ สนุกมากป่ะ ถามจริง
“เฮ้ยยยยยยยย อย่างอนนะ กูให้เวลามึงงอนห้านาที ไม่งั้นกูจะเลิกง้อแล้วนะ”
เออ พี่ก็แบบนี้ทุกทีแหละ
“ห้า”
หน้ายังงออยู่ใช่มั้ย
“สี่”
ยังไม่เลิก ยังงอนไม่เลิก
“สาม”
แหม่ มีกัดปากด้วยเว้ยเฮ้ยยย ตกลงมึงจะเอายังไง มึงจะหายงอนหรือไม่หาย
“สอง……….สองแล้วนะมีนนนนน สองแล้ววววว”
“หนึ่ง”
จากหน้างอหงิกกลายเป็นหน้าฝืนยิ้มใส่อย่างที่เห็น และบุ้งก็หัวเราะชอบใจกับสิ่งที่มีนทำ
“พี่ขอโทษจริง ๆ ว่ะ มึงไม่โกรธพี่หรอกเนอะ”
เออ ไม่โกรธหรอก หายโกรธแล้วนี่ไง บุ้งเดินมาใกล้ ๆ เด็กฝึกงานและเอื้อมมือไปเขย่าหัวมีนเล่นจนหัวของมีนโอนเอนไปมาทั้งทางซ้ายและทางขวา
“รักกันจริง ๆ เลยว๊า รักกันจริง รักกันเข้าปายยยยยยยยย”
วิเชียรมาตอนไหนไม่มีใครรู้ รู้แค่ในบางครั้งโลกนี้ก็มีเพียงเราสองคน
“ขัดจังหวะผัวเมียเขาตลอดเลยว่ะพี่วิเชียรเนี่ย”
เหรออออออออออ
“ว่ากูขัดตลอด แล้วเมื่อไหร่จะเอากันให้มันเป็นเรื่องเป็นราวแบบจริง ๆ จัง ๆ ซักทีวะ….เห็นปากดีพอกันมาพักใหญ่แล้ว ดีแต่ปากพอกันเลยทั้งลูกพี่ลูกน้อง.....แม่ง..ลูกพี่กูกับเด็กฝึกงานพอกันเลยทั้งสองคน”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 754947 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก