หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[ลิงภูเขา]

นี่มันตอนของวิเชียรนะเว้ย .. ไหงคู่ผัวเมียมาแย่งซีนมุ้งมิ้งไปซะงั้น 

[sine_saki]

แอร้ย มากรี๊ดพี่เชียร อิอิ

[pigarea]

โถ  มิน่าล่ะวิเชียรถึงได้เข้าใจพี่บุ้งกับน้องมีน

[p^tarn]

อุ้ย ๆๆๆ พี่วิเชียรมีผัว พี่วิเชียรมีผัว. พี่วิเชียรมีผัวววววววววววว.  กรีดดดดดดดดดดเค้ารออ่าน พี่วิเชียรจร้า

[ceylon]

อัพรวดเร็วมาก เมนต์ไม่ทันแต่ตามบวกให้แทนนะคะ ขอบคุณค่า 

[hibatsumoe]

ชอบพี่บุ้งกะน้องมีน

แซวกันไปก็แซวกันมา ระวังจะเป็นจริงนะคะ

แต่อยากไปเดินแถวแผนกนี้มั่งจัง

ชอบผู้ชายแบบพี่บุ้งอ่ะ ดูจริงใจดี 
ส่วนพี่วิเชียร 

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง.....ตอน เพลง

“ชอบก็จีบ ของแบบนี้ใครดีใครได้ คนอยู่ใกล้ยิ่งมีสิทธิ์ เห็นสาวบนแผนกจัดซื้อกับแผนกการเงินก็มาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ไม่น้อย ขึ้นไปทีไรเห็นได้ขนมหอบกลับลงมากินทุกที”

หมายความว่ายังไงวะ

เงยหน้าขึ้นมองหน้าวิเชียรที่พูดจาลอย ๆ แล้วบุ้งก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แกล้งทำเหมือนถามพอเป็นพิธี เพราะเหมือนวิเชียรกำลังพูดบางอย่างอยู่คนเดียว

“อะไรของมึง.... ใครชอบใครวะ”

ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็รีบถามด้วยความสงสัย

“พี่จะมาสนใจผมทำไม ผมก็พูดของผมคนเดียวไปเรื่อยเปื่อย”

ไม่จริงอ่ะ ลักษณะนี้ไม่ใช่เรื่อยเปื่อยแล้ว มึงจงใจพูดให้กูได้ยินชัด ๆ

“แล้วสรุป....ใครได้ขนมมากินทุกวันวะ”

จะใครล่ะที่ไปแผนกการเงินกับแผนกจัดซื้อเพื่อส่งบิลน่ะ ลูกพี่กูนี่แกล้งตีมึนไม่เนียนเล้ยยยยยยยย

“เกาหลีมั้งพี่ สงสัยเกาหลีมันขึ้นไปแล้วได้ขนมลงมากินทุกวัน พักหลังๆ เลยเห็นมันขยันขึ้นไปเรื่อย ไม่รู้ว่าติดใจที่ได้ขนม หรือติดใจที่มี.........สาว....รอแจกขนมฟรี”

บุ้งเกิดอาการอึ้งขึ้นมากะทันหัน มือที่กำลังจดเวลาอยู่ถึงกับหยุดนิ่ง ก่อนจะพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป โดยมีวิเชียรสังเกตอาการอยู่และอมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก กับอาการช็อคเล็ก ๆ ของลูกพี่

“หน้าตาก็หล่อ ขาว ตี๋ เกาหลี นิสัยก็ดี ยิ่งพักนี้ยิ้มง่ายหัวเราะเก่ง ใครก็อยากคุยด้วย ผู้หญิงที่ไหนก็ชอบ มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ใช่มั้ยวะพี่”

กูจะไปรู้ได้ไง ไม่เกี่ยวกับกูนี่หว่า

“เรื่องของมันไม่ใช่เรื่องของกู”

เหรอออออออออ

“แปลกนะคนเรา  มานั่งคิดว่านั่นผู้หญิงนี่ผู้ชาย โดยไม่สนใจความรู้สึกของตัวเอง  มัวแต่กลัวคำตัดสินจากสังคม ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของมันอย่างที่พี่ว่าเห้อะใช่มั้ยพี่”

อะไรของมึงวิเชียร   พูดจาแปลก ๆ

“ผมจะบอกให้ พี่มันดวงอาภัพคู่ มีแฟนมีเมียมีผู้หญิงมากี่คนพี่ก็โดนหลอกหมด พี่ไม่ลองเปลี่ยนบ้างล่ะ สมมติว่าถ้าไม่ใช่ผู้หญิงแล้วมันจะเป็นยังไง”

ไอ้ห่า.......มึงนี่คิดอะไรเหลวไหลเพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะวิเชียร มึงจะพูดอะไรกันแน่วะ

“ก็แล้วแต่พี่นะ....พี่จะคิดยังไงก็แล้วแต่พี่.....แต่ถ้าเป็นคนนี้ผมว่าโคตรเหมาะสมกับพี่เลยว่ะ ขึ้นอยู่กับพี่แล้วแหละว่าจะกล้าหรือเปล่า.........กล้า ๆ หน่อยสิวะพี่ ของแบบนี้มันต้องอาศัยความกล้าหน้าด้าน.......ผมอ่ะไม่อะไรอยู่แล้ว ข้างบ้านผมก็มีแบบนี้อยู่คู่ ไม่เห็นมันจะไม่ดีตรงไหน คนเราอยู่ด้วยกันมีความสุข ช่วยกันทำมาหากิน ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครก็พอแล้วมั้ง ผมว่า......”

กูไม่เข้าใจที่มึงพูดหรอกวิเชียร มึงพูดจามั่วซั่วไปกันใหญ่แล้ว บุ้งทำทีเป็นรวมเวลารถเข้า ทั้งที่จริง ๆ แล้วตั้งใจฟังที่วิเชียรพูดทุกประโยค

และ...........คิดตาม

“ห้าโมงเย็นแล้ว ผมไปตอกบัตรก่อนพี่ ยังไงก็ลองๆ คิดดูนะพี่.........แต่อย่าคิดนาน....ไม่งั้นเตรียมโดนหมาคาบไปแดกได้เลย”

หมาคาบไปแดก.......อะไรของมึงวะ พูดจามั่วซั่วไม่รู้เรื่องเลยนะมึงวิเชียร

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[ka[ze]na]

ขี้หวงอ่ะพี่บุ้ง 5555...

[aa_mm]

บุ้งผลักประตูเข้าไปในแผนกขนส่ง สายตาไม่ได้มองไปที่เด็กฝึกงาน แต่มองเลยไปที่ถุงขนมหลายถุงที่วางไว้บนโต๊ะ อย่างที่วิเชียรว่า.............มีนมันได้ขนมมากินทุกวันจริง ๆ

“ใครซื้อมาฝากวะ”

หยิบถุงขนมเปิดดู ทำทีเป็นสนใจกับการหาขนมกิน แต่หู ตั้งใจฟังมาก

“อ๋อ พอดีวันนี้ขึ้นไปส่งบิลมา พี่เขาก็เลยให้มา กินสิพี่บุ้ง อะไรไม่รู้ ว่าจะกินก็ยังไม่ได้กิน ยังไม่ได้เปิดดูเลย”

บุ้งทำทีเป็นเปิดถุงและหยิบกล่องขนมขึ้นมาพิจารณาและขมวดคิ้วมุ่น ไม่มีใครซื้อขนมแพง ๆ แบบนี้มาฝากเด็กฝึกงานหรอก ถ้าไม่ใช่ว่าคนฝากมาให้ตั้งใจไปเดินเลือกซื้อมาให้โดยเฉพาะ

“เออ น่ากินนี่หว่า........เค้กอะไรวะ ของแพงซะด้วย มึงนี่ไม่ธรรมดาเว้ยเฮ้ย มีขนมแพง ๆ กินไม่แบ่งพี่มึงเลยนะ”

แกล้งทำเป็นแซว แต่อารมณ์ชักไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และมีนที่กำลังคีย์บิลอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองลูกพี่

“ไม่ชอบกิน   กินหมดมั่งไม่หมดมั่ง ผมก็บอกให้พี่กินไม่ใช่เหรอ กองท่วมอยู่ในตู้เย็นนั่นไง ก็ไม่เห็นพี่มาเปิดกินซักที”

มึงบอกกูตอนไหนวะ ทำไมกูไม่เห็นรู้เรื่องเลย แต่จะบอกว่าไม่รู้เรื่องก็ไม่ได้ ให้โทษตัวเองว่า...........ไม่เคยสนใจขนมที่ไอ้มีนบอกให้กินมากกว่า ..........สำหรับบุ้งในตอนนี้เรื่องขนมไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ที่น่าสนใจคือคนให้ขนมมากกว่า.........กูอยากรู้นักว่ามึงคิดยังไง

“สาวให้มาหรือเปล่าว๊า สงสัยจะจีบมึงนะเนี่ย ซื้อแต่ขนมแพง ๆ ทั้งนั้น ใครซื้อให้วะ แล้วได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

ได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอพี่

ก็.....................

“ตั้งแต่มาฝึกแหละ เขาก็ให้มาตลอด เขาว่าเห็นผมชอบ  เขาเลยซื้อมาให้ ผมไปชอบกินแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนวะ นี่ผมก็ไม่รู้จะซื้ออะไรคืนเหมือนกัน เกรงใจเขา”

เหรอ นานแล้วสินะ พักใหญ่เลยด้วย กูไปอยู่ไหนมาวะทำไมไม่รู้เรื่อง แบบนี้มันเรียกว่าทอดสะพานแล้ว ไอ้เด็กห่านี่ก็พาซื่อเหลือเกิน ถ้ามึงซื้อตอบแทนนะ สงสัยจะไปกันใหญ่ เดี๋ยวผู้หญิงเขาจะเหมาว่ามึงมีใจ คราวนี้ล่ะซวยเลย

“แล้วชอบมั้ย มีคนซื้อขนมให้กินทุกวัน”

ไม่ชอบหรอกพี่

“ไม่ไหวพี่ เกรงใจเขา ไม่เอาก็ไม่ได้ เขาก็ยัดเยียดให้อยู่นั่น พี่คนอื่นก็บอกว่าให้รับ ๆ มาเหอะ เดี๋ยวจะเสียน้ำใจกัน ผมก็เลยรับมา  ไม่งั้นกลัวเขาเสียใจ”

อ่อ... แสดงว่าไม่คิดอะไร   แล้วก็แสดงว่ายังไม่ได้มีใจ

“กินมาก ๆ ระวังเขาใส่ยาเสน่ห์มาแล้วมันจะยุ่งนะมึง”

แกล้งขู่และมีนก็ทำคอย่น กับสิ่งที่บุ้งพูด

“โหพูดซะน่ากลัวเลยพี่ พี่กินไปสองคำแล้วแหละวะ พี่ก็โดนยาเสน่ห์ก่อนผมแล้ว ถ้างั้น”

เออ..... กูคงโดนยาเสน่ห์แหละ ไม่ใช่เพราะกินขนมนะ แต่เพราะเห็นหน้ามึง...........

“พี่จะกลับยัง รอหน่อยได้ป่ะ เดี๋ยวผมคีย์อีกสองใบ”

ก็เอาสิ ใครจะไปว่าอะไรวะ

พยักหน้าให้ และบุ้งก็แกะขนมกินไปเรื่อย กินไปมองหน้าเด็กฝึกงานไป สุดท้ายแกะช็อคโกแลตใส่ปากและป้อนให้มีนที่กำลังคีย์บิลสองใบสุดท้าย และมีนก็อ้าปากรับ เคี้ยวไปงั้น ๆ กินไปงั้น ๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่คนป้อน .......เริ่มคิด........

“โคตรหวานอ่ะพี่”

บ่นพึมพำ และบุ้งก็เลิกคิ้วขึ้นสูง หยิบช็อคโกแลตอีกกล่องมาพลิกไปพลิกมาและก็อ่าน...........ไวท์ชอกโกแลต อันนี้ไม่น่าจะหวาน  แกะกล่องและหยิบช็อคโกแลตสีขาวมากัดครึ่งคำ เคี้ยวๆ ไปสองสามทีพอเห็นว่าไม่ค่อยหวานมาก ก็เลยป้อนที่เหลือให้กับมีน.......

“อร่อยป่ะ”

ก็พอกินได้นะพี่

“พี่ทำไมเอาอันที่พี่กินเหลือให้ผมกินวะ เอาอันใหม่ให้หน่อยก็ไม่ได้”

ก็ได้อยู่ มึงจะกินป่ะล่ะ
บุ้งแกะช็อคโกแลตอีกอัน และกำลังจะป้อนให้กับเด็กฝึกงานแต่ก็ต้องค้างอยู่แบบนั้น เมื่อวิเชียรเปิดประตูเข้ามา

และ..............เริ่มอมยิ้มแปลก ๆ

“อ้าวพี่วิเชียร จะกลับยัง นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก”

จะกลับได้ยังไง ถ้ากลับก็ไม่ได้เห็นอะไรดี ๆ สิว๊า

“พี่มาเอาขนม”

อ๋อ ขนมเหรอ

มีนลุกขึ้นและเดินไปเปิดตู้เย็นที่มีถุงขนมหลายถุงและจัดการเอามารวมกันไว้ในถุงเดียว ในถุงมีหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเค้ก ช็อคโกแลต คุกกี้ หรือขนมปังแบบต่าง ๆ ที่เมื่อมองดูแล้ว คงมีราคาไม่น้อย

“ฝากให้ตัวเล็กด้วยพี่ เขาก็ขยันซื้อจริงๆ บอกว่าไม่ต้องซื้อก็ยังจะซื้อ ผมก็เกรงใจ กินยังไงจะหมดล่ะพี่ เยอะขนาดนี้”

บ่นไปเรื่อย สายตาคนบ่นไม่ได้มองเลยสักนิดว่าวิเชียรไม่ได้มองที่ขนมแต่มองไปที่..........ลูกพี่ที่กำลังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

บุ้งแกล้งเคี้ยวช็อคโกแลตไปเรื่อย ทั้งที่อ่านสายตาของวิเชียรที่ส่งมาออก

........ผมบอกพี่แล้วไง.........คราวนี้เชื่อผมแล้วหรือยัง.....ถ้าพี่ยังไม่รีบแล้วโดนหมาคาบไปแดก อย่ามาหาว่าไอ้วิเชียรไม่เตือน..............

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“อยากดูเรื่องที่มันเป็นคนเดียวกันแล้วมันก็ตามหากัน อีกคนมันไปโจรกรรม อีกคนก็ไล่ตามจับ ทั้งที่มันไม่รู้เลยว่าที่แท้เป็นตัวมันเอง”

อ๋อ

“เรื่องไฟว์คลับ”

เออใช่ ๆ พี่

“แล้วก็อีกเรื่องเป็นผู้หญิงแล้วก็ตามหาคนที่ฆ่าญาติตัวเอง ตามไปตามมาที่แท้เพิ่งมารู้ว่าเป็นตัวเอง”

เรื่องอะไรวะ

“คุ้น ๆ อยู่ จำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่ที่บ้านมี”

มีนหันมามองลูกพี่ ที่ไม่ว่าพูดถึงหนังเรื่องไหนก็มีเก็บไว้หมดทุกเรื่อง

“บ้านพี่เป็นร้านเช่าหนังหรือไง มีแม่งหมดทุกเรื่องเลยว่างั้น”

อ้าว แล้วมันผิดหรือไง ที่กูจะมีหนังที่มึงว่า ก็กูชอบดู กูก็ซื้อเก็บ แผ่นแท้เก็บได้นาน คุณภาพก็ดีกว่า

“ยุ่งกับชีวิตกูจังเลยเนอะ ตังค์กู กูจะซื้ออะไรมาเก็บมาดูมันก็เรื่องของกู”

ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้ลูกพี่บุ้งนี่ล่ะก็

“เดี๋ยวก็ได้หยุดตั้งสองวันไม่รู้จะทำอะไร ยืมหนังดูหน่อยดิพี่ ได้ป่ะ”

ได้มันก็ได้อยู่ แต่กูจะรู้มั้ยว่ามึงจะเอาเรื่องไหน

“ว่างเหรอ”

ก็ว่างอยู่นะพี่ มีนพยักหน้ารับ และบุ้งก็พยักหน้าตาม

“ว่างมึงก็ไปเลือกเอาสิ มีเยอะแยะ จะดูเรื่องไหร่ก็ไปเลือกเอา ดูจบแล้วค่อยเอามาคืน”

จริงดิ

“ไปบ้านพี่ได้เหรอวันนี้”

แล้วทำไมไปไม่ได้วะ

“เออออออ ....... แล้วตกลงมึงจะไป..ไม่ไป”

ไปสิพี่ ไป ไป

“แล้วพี่ไม่ไปเก็บศพเหรอวันนี้”

ก็ว่าจะไปอยู่ แต่มึงจะไปบ้านกู แล้วจะให้กูไปเก็บศพหรือไง อย่าปัญหาเยอะนักเลยวะ เรื่องของกู กูจัดการเองได้

“ไม่ต้องไปบ้านกูแล้วมั้ง ถามมากอยู่ได้ กูรำคาญจริง ๆ ปัญหาเยอะนักนะมึง”

ไปเซ่ ไป ไป ไม่ถามมากแล้วพี่บุ้งไม่ถามมากแล้ว

“แล้วทำไมช่วงนี้พี่เอารถมาบ่อยจัง ไม่ขี่มอร์ไซด์มาวะ”

มึงก็เสือกสงสัยอยากจะรู้ชีวิตกูอยู่นั่น ก็..........อยากให้มึงนั่งสบาย ๆ บ้าง.............ไม่ได้หรือไง
คิด.........แต่ไม่ได้พูด บุ้งขมวดคิ้วมุ่นและกำลังค้นหาแผ่นซีดีมาเปิดฟัง และคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เหมือนรู้ใจ

“เอลวิสนะพี่”

เออ เอลวิสนั่นแหละ

พยักหน้ารับ และมีนก็รีบจัดการใส่แผ่นซีดีเข้าไปในเครื่องและบทเพลงก็เริ่มต้นขึ้น ด้วยท่วงทำนองเป็นเอกลักษณ์ในยุคที่บทเพลงประเภทนี้เฟื่องฟูถึงขีดสุด มีนไม่ได้ชอบฟัง ไม่ชอบและไม่เคยคิดจะฟังเลยสักนิด ไม่เคยคิดเลยว่าจะชอบ..........แต่พอฟังไปฟังมา มันก็เหมือนจะไพเราะขึ้นทีละเล็กทีละน้อย เหมือนคนที่อยู่ข้าง ๆ ที่แม้เริ่มแรกจะไม่ได้นึกชอบเลย
แต่พอผ่านไปนานวันเข้าก็รู้สึก........ชอบ....และอยากอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา ทีละเล็กทีละน้อย

“เพลงนี้ก็เพราะดีเหมือนกันนะพี่”

“kiss me quick…..ทำไมวะ... ชอบเหรอ... มึงอยากโดนจูบแบบเร่งด่วนว่างั้น”

อ่า.........เปล่าเลยพี่ พี่ก็พูดไป
มีนไม่รู้จะทำหน้ายังไง เวลาที่ถูกแกล้งพูดหยอกล้อใส่แบบนั้น เลยรีบกดเปลี่ยนไปเพลงอื่นและมาสะดุดกับเพลงช้าที่มีทำนองเรียบเรื่อยไพเราะ พร้อมกับเสียงทุ้มต่ำนุ่มนวลของเจ้าของเสียง

“Love Me Tender”

เหรอพี่

มีนพยักหน้ารับ และมองเลยไปที่ลูกพี่ที่กำลังมองตรงมาและส่งสายตาแปลก ๆ มาให้

แล้วพี่จะมองหน้าผมแบบนั้นทำไมวะ

“อยากจะทำแบบชื่อเพลงมั้ย งั้นพี่สัญญาจะรักมีนแบบนุ่มนวล..........เบา ๆ”

TBC.

[roseen]

มาอีกมั้ยจะรอ555555555555555

[วัวพันปี]

อิเชียร บ่างช่างยุ
ซ้าทุ ยุขึ้นๆหน่อยพี่

[ลิงภูเขา]

เอาเลยๆ

[Nus@nT@R@]

พี่เชียร....พี่มุ้งมื้งมากอ่ะ!

พี่เชียรก็ยุพี่บุ้งจัง และท่าว่าจะยุขึ้นด้วยนะ อิอิ
ตอนท้ายนี่หวานเชียว รักแบบนุ่มนวล
เอิ้ววว ค่อยๆรักกันเบาเบา 

[zhanzhao]

 

[Zalzah_iP]

เรื่องอื่นอยากอ่านต้องรอเป็นวัน
เรื่องนี้ครึ่งชั่วโมงปุ๊บได้อ่านเลย 5555
แบบ อะไรวะ อัพอีกและ !
ไวมากกกกกกกกก อ่านจุใจไปเลย 55555
รอๆๆๆๆ เฮียบุ้งคิดจะเคลมเด็กหราาาา5555

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง.....ตอน อยากได้ซีดีหนังเป็นเหตุ

นี่มันโกดังสำหรับเก็บซีดีหนังชัด ๆ มีนกำลังอึ้งเพราะแผ่นซีดีและดีวีดี ที่จัดเรียงกันเป็นตั้ง วางเรียงเต็มตู้ และยังมีเหลืออยู่นอกตู้อีกหลายตั้ง ขนาดความสูง.....เท่าความสูงของคนตัวสูง ๆ หนึ่งคน และไม่ใช่แค่แผ่นซีดีและดีวีหนังเท่านั้น   แต่เป็นเครื่องเล่นซีดีพร้อมกับโฮมเธียเตอร์ชุดใหญ่ และโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ยักษ์ ซึ่งเมื่อพิจารณาดูแล้ว นี่มันโรงหนังในบ้านขนาดย่อม ๆ เลยนี่หว่า

“คราวก่อนที่มา ทำไมพี่ไม่พาผมมาห้องนี้วะ เอาผมไปนอนกองในห้องอยู่ได้ ผมเลยอดเห็นอะไรดี ๆ เลย ถ้าผมรู้ว่าพี่นี่ระดับร้านเช่าหนังล่ะก็ ผมคงไม่ต้องไปเช่าหนังดูให้เสียเงิน”

กูจะไปรู้มึงมั้ย ว่ามึงก็ชอบดูหนัง ตกลงความผิดกูอีก

“มึงเลือกไปก่อน อยากได้อันไหนหยิบเอา เดี๋ยวหาถุงมาใส่ให้ กูไปอาบน้ำก่อน ร้อนชิบหาย”

เอาเลยพี่ จะอาบน้ำ กินข้าว แปรงฟัน ดำน้ำดูปะการังอะไรก็เอาเถอะ พี่จะไปทำอะไรพี่ก็ไปทำตามสบายเลยพี่ ตอนนี้ผมกำลังเพลิดเพลินกับกรุสมบัติอยู่

มีนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ยืนมองและพิจารณาแผ่นซีดีกองโตสูงท่วมหัวแล้วก็นึกดีใจ

“เอาวะ ดูซักปีสองปีก็ไม่หมดหรอกแบบนี้ แบบนี้โคตรจะดี.......จะได้ประหยัดค่าเช่าหนังไปได้อีกตั้งเป็นปี”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

มีนกำลังเลือกแผ่นซีดีอยู่ อ่านที่ปกหลังของหนังหลาย ๆ เรื่องแล้วก็อยากจะดูไปหมดซะทุกเรื่อง ดีนะ จัดเป็นคอลเลคชั่นเลย อันนี้หนังบู๊  อันนี้หนังรัก อันนี้หนังสยองขวัญ แม่งมีทุกแนวเหอะ สวรรค์กูเลยงานนี้

เลือกแผ่นหนังไปได้ปึกใหญ่ นานเกือบเป็นชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่บุ้งที่บอกว่าจะไปอาบน้ำแต่ก็หายตัวไปชนิดเงียบกริบ     ซึ่ง........มีนก็ไม่ได้แคร์อะไร ไปเหอะ ไปไหนก็ไป กูก็เลือกหนังของกูไป พี่บุ้งจะไปไหนก็เรื่องของมัน

“ใครส่งอะไรมาวะ”

เสียงสัญญาณเรียกเข้าในโทรศัพท์ทำให้มีนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู...........

“โคตรเด็ด”

อ่านชื่อไฟล์ที่ส่งมาจากพี่วิเชียรแล้วมีนก็เริ่มเหลียวซ้ายแลขวา ที่จริงก็รู้อยู่หรอกนะว่ามันคืออะไร แต่ไหน ๆ พี่บุ้งก็ยังไม่อยู่ตอนนี้ กูขอ.........ซักนิดดดดดดดดดดด เหอะวะ

กดดาวโหลด และในเวลาไม่นานก็ปรากฏภาพตัวอย่าง

..........เลือกเล่นไฟล์เลยแล้วกันนะ……….แต่ปิดเสียงไว้ก่อน ถ้าพี่บุ้งมา กูจะได้แกล้งเนียนกดปิดได้ทัน

ภาพเคลื่อนไหวการเริงรักระหว่างชายหญิงคู่หนึ่งชวนให้ใจเต้นระทึก

มีนเพ่งสายตามองไปที่ภาพเคลื่อนไหวในโทรศัพท์และก็เริ่มเม้มปากแน่น เงยหน้าขึ้นมองหลายครั้งเพื่อดูให้แน่ใจว่าคนที่หายไป จะยังไม่กลับมาในเวลานี้ เหํ็นแบบนั้นแล้วมีนก็ชักเริ่มจะอดใจไม่ไหว ขอเปิดเสียงเพิ่มอีกหน่อยเหอะวะ……..

กูโคตรอยากฟัง

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า แรง ๆ อีกพี่ แรง ๆ”

แรงขนาดนี้ กูล่ะอยากจะแรงตามซะให้ได้ สายตาจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์และมีนก็รู้สึกว่า........ร่างกายตัวเองมันชักเริ่มจะไม่ปกติขึ้นมาซะแล้ว   ใจเย็นไว้...........นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะเฮ้ย อย่าเพิ่ง มีนอย่าเพิ่ง

“โคตรเด็ดเลยวะ แม่ง แตกในซะด้วย”

บ่นพึมพำคนเดียวและสายตาก็ยังจ้องมองไปที่ภาพเคลื่อนไหวในโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่เต้นระทึก
แม่ง.........ใจเย็นก่อนดิ ใจเย็นก่อน แต่แม่ง นี่กูก็ใจเย็นก่อน จนจะเย็นไม่ไหวอยู่แล้วนะ..........

“ทำอะไรอยู่วะ”

ห๊ะ.......ทำอะไรอยู่เหรอ ทำอะไรอยู่

ถึงกับสะดุ้งเมื่อถูกเอ่ยทัก และโทรศัพท์ก็ร่วงหลุดจากมือ    จากที่คิดว่าจะรีบปิดให้ไว ในเวลานี้มีนกำลังคว้าโทรศัพท์ที่หล่นกลับมาไว้ในมือและกดผิดกดถูกจนกลายเป็นการเร่งเสียงให้ดังขึ้นเรื่อย ๆ

"อ๊าส์ ซี้ดดดดดดดส์ แรง ๆ อีกจะเสร็จแล้ว...."

“เฮ้ยยยยยยยยยยย”

เสียงครางร้องด้วยอารมณ์ของผู้หญิงในโทรศัพท์ยิ่งดังเพิ่มขึ้นผสมกับเสียงครางของผู้ชายที่ดังไม่แพ้กัน และมันก็ดังมากซะจน บุ้งที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดที่เส้นผมยิืนนิ่งค้างและชะงักมือที่กำลังเช็ดผม

“มึงดูคลิปโป๊อยู่เหรอวะมีน”

เหี้ยเอ้ย ...........

มีนรีบกดปิดเครื่องโทรศัพท์ให้จบ ๆ ไป  โดยมีสายตาของบุ้งมองตาม

“ให้มาเลือกหนัง มึงเสือกมาดูคลิปโป๊เหรอวะ มึงนี่ยังไง ถ้าเงี่ยนขนาดนั้นไม่ไปดูที่บ้านซะให้หมดเรื่อง ดูไปดูมาแล้วเกิดมึงของขึ้น แล้วจะทำยังไง อย่าบอกนะว่ามึงจะ...........ชักว่าวที่บ้านกู”

เฮ้ยยยยยยยยยย มันใช่ที่ไหนวะพี่ มันใช่ที่ไหนล่ะ ผมก็รู้จักมีกาลเทศะบ้างหรอกเฮ้ย ไม่ใช่คนมักง่ายอะไรขนาดนั้น

มีนไม่รู้จะพูดยังไง ไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตานั่งชันเข่าและทำทีเป็นสนใจอยู่กับการเลือกหนัง
ทั้งที่.........สติกระเจิงไปเรียบร้อยตั้งนานแล้ว รวมทั้งร่างกายก็ดูเหมือนจะกระเจิงตามไปด้วย

“...........เลือกได้เยอะยัง ไหนมาดูซิ มึงเอาเรื่องอะไรไปบ้าง”

บุ้งเดินมานั่งอยู่ข้าง ๆ มีน หยิบซีดีหนังที่มีนเลือกมาพลิกดู สายตาไม่ได้มองที่หนัง แต่มองไปที่หน้าของมีน

“พี่มองทำไม......พี่จะมองหน้าผมทำไมวะ”

มองทำไมก็ช่าง........แต่หน้ามึงแดง....แล้วไอ้ท่าทางลุกลี้ลุกลนก้มหลบสายตานั่นมันหมายความว่ายังไง

“เอาเรื่องนี้เหรอ”

อือ เอาเรื่องนี้

มีนพยักหน้ารับ และบุ้งก็พยักหน้าตาม แต่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าของมีน ที่ก้มต่ำ แต่แก้มแดงเถือกไปถึงไหนต่อไหน
ยิ่งมอง ยิ่งแปลก ยิ่งมองยิ่งรู้สึกชอบ ชอบจนต้องยื่นมือไปแตะบา ๆ ที่แก้มขาว ๆ ที่ขึ้นสีแดงเรื่อนั้น

“อะไรพี่ มาจับหน้าผมทำไม”

ไม่ยอมให้จับแถมยังผลักมือของบุ้งให้ออกห่าง แต่ถ้าบุ้งอยากจับ ใครจะห้ามไหว

“อย่าดื้อสิ”

อะไรล่ะพี่บุ้ง....... อะไร
เงยหน้าขึ้นมองหน้าของคนที่มาแกล้งหยอก และมีนก็ถึงเพิ่งได้เห็น สายตาของคนที่มองมา..........ไม่เหมือนที่เคยเห็น
แววตาที่มองมาไม่เหมือนอย่างที่พี่บุ้งเคยมอง......... ยังไงก็ไม่เหมือน.......

“ถ้าพี่ไม่มา มีนจะทำอะไรกับตัวเองหรือเปล่า”

ทำได้ไงวะพี่ พี่เห็นผมเป็นคนยังไง ผมไม่ได้หน้ามืดขนาดนั้น..........นะ

“มีนกำลังมีอารมณ์หรือเปล่า”

ไม่.........ไม่รู้..........พี่ทำไมมาถามผมแบบนี้วะ

“ผม....พี่.... ผมกลับแล้ว........”

ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ เพราะคนไม่ยอมให้ลุกมีนจะลุกหนีไปได้ยังไง บุ้งยึดแขนของมีนเอาไว้ และดึงให้มาเผชิญหน้ากัน

“ไม่ได้ให้หนี ถามอยู่ ทำไมไม่ตอบ”

แล้วจะให้ตอบยังไง แล้วพี่จะให้ผมตอบยังไง

“พะ....พี่...พี่บุ้งอย่าเล่นดิ.....พี่...พี่อย่ามา.........เล่น”

“ดูหน้าพี่ซะก่อนว่าเล่นหรือเปล่า”

ได้ยินสิ่งที่บุ้งพูดและมีนก็เงยหน้าขึ้นมามอง นิ่งมองสบตาดวงตาคมคู่นั้น ที่มองตรงมา
มองนิ่งตรงมา.....จับจ้องมาที่ใบหน้าของมีนนิ่ง ๆ และเมื่อมีนเผลอจ้องลึกไปที่ดวงตาคู่นั้นก็ไม่มีคำว่า....เล่น...ให้มีนได้เห็นเลย........

“ไม่เอา ผมจะกลับบ้านแล้วพี่บุ้ง ผมจะกลับบ้าน”

ไม่ใช่ว่าคิดจะหนีก็หนีได้ง่าย ๆ ในเวลานี้มีนถูกรั้งให้ร่างกายมาคร่อมทับอยู่เหนือร่างของบุ้งเรียบร้อยแล้ว และคนที่รั้งเอาไว้ก็กอดเอวมีนเอาไว้แน่น แน่นจนบางอย่างที่ตื่นตัวขึ้นมาของมีน สัมผัสกับหน้าท้องของคนกอด.......... และบุ้งก็รู้.............. มีนยิ่งกว่ามีอารมณ์

“พี่บุ้ง…..พี่บุ้งอย่าแกล้งผมสิ พี่บุ้งอย่าแกล้งผมได้มั้ย พี่บุ้งอย่าแกล้ง”

ผลักให้คนกอดถอยห่าง แต่ยิ่งผลักยิ่งถูกรั้งให้เข้ามาหา

“พี่บุ้ง อย่าแกล้ง..........อย่า........”

มีนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่รู้อะไรอะไรเลย รู้แค่ว่าหลังคำพูดนั้น ริมฝีปากของคนที่กอดรัดเอาไว้ก็ประกบแนบสนิทเข้ากับริมฝีปากของมีน กดแนบลงมาแม้ไม่หนักหน่วง แต่ก็มากพอที่จะทำให้มีนถึงกับนิ่งงัน ตัวแข็งทื่อ และฝ่ามือที่กำลังยันแผ่นอกของบุ้งเอาไว้ ก็เหมือนจะอ่อนเปลี้ยและหมดเรี่ยวหมดแรงลงไปดื้อ ๆ

“อืออออ อื้อ”

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่รู้ว่าทำไมหัวหมุน  ไม่รู้ว่าทำไมหายใจไม่ออก ไม่รู้ว่าริมฝีปากร้อนรุ่มที่เคล้าเคลียไม่ห่างไล้เรื่อยไปที่ซอกคอตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเผลอโอบรัดรอบคอของคนกอดได้ยังไง ไม่รู้ตัวแม้กระทั่งว่าส่วนกึ่งกลางของร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาตอนไหน ไม่รู้อะไรเลย จนกระทั่ง ได้ยินน้ำเสียงแผ่วระโหยที่ซอกคอ กระซิบบอกกับมีนเสียงเบา

“มีนห้ามดื้อกับพี่นะมีน”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

มีนกำลังนั่งอยู่นิ่งๆ น้ำตาไหลหยดเป็นทาง และซุกหน้าอยู่กับอกของคนที่ทำให้มีนต้องแสดงอารมณ์ของตัวเองจนถึงที่สุด

“มีนเช็ดก่อนมั้ย เปื้อนไปหมดแล้ว”

เหี้ย แม่งเลวร้ายสุด ๆ แค่ร้องไห้ยังไม่พอ ต้องมานั่งเช็ดน้ำของตัวเองที่เปรอะที่กางเกงและกระเด็นไปโดนหน้าท้องของพี่บุ้งด้วย
เป็นเรื่องที่โคตรเหี้ยที่สุดในชีวิตแล้วตั้งแต่เกิดมา

“มา.......พี่เช็ดให้”

ไม่เอา......

มีนส่ายหน้าและยังก้มหน้าก้มตาเช็ด ทั้งที่ตอนนี้ยังคร่อมทับอยู่บนตักบุ้ง และบุ้งก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงให้ไอ้เด็กที่กำลังร้องไห้จนตาแดงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

“เป็นไรอ่ะ ร้องไห้ทำไม”

เกลี่ยปลายนิ้วเบา ๆ ที่เส้นผมที่ปรกลงที่หน้าผากของคนที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดแล้วมีนก็ยิ่งร้อง

“เหี้ยมากพี่ แม่งเป็นเรื่องที่โคตรเหี้ยมาก ฮือออออ”

ได้ยินเสียงพูดของคนที่เช็ดไปด่าตัวเองไป แล้วบุ้งก็เลิกคิ้วขึ้นสูง ไม่ใช่ไม่สำนึกหรอกว่าทำอะไรลงไปบ้าง
แต่ตอนนั้นจะให้สำนึกยังไงไหว ที่สำคัญหลังทำลงไปแล้ว บุ้งไม่รู้สึกเสียใจเลยซักนิด ทั้งที่ไอ้มีน........ร้องไห้จะเป็นจะตาย

.........ซึ่งเป็นการร้องไห้ที่บุ้งไม่คิดอยากจะปลอบเลยซักนิด ก็มึงเล่นร้องไห้ไป หน้าแดงไป พูดจาไม่รู้เรื่องไปด้วยนี่หว่า

โคตรน่ารักเหอะวะ ใครจะไปอยากห้าม ใครที่ไหนจะไปอยากให้มึงหยุดร้อง

“เหี้ยตรงไหนวะ คนมันมีอารมณ์เว้ย มันก็ต้องปลดปล่อยเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอวะ มึงคิดมากอะไรขนาดนี้วะเนี่ย ร้องจนตาแดงหมดแล้ว ไอ้มีน”

คือมันก็จะไม่เป็นไรไงพี่ ถ้าผมทำคนเดียว แต่นี่ผมเสือกให้พี่ทำให้ไง ผมเลยไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีแล้วตอนนี้ พี่เข้าใจมั้ยพี่ พี่เข้าใจผมมั้ย พี่เข้าใจผมมั้ยวะ ไอ้ห่าพี่บุ้ง

“พี่แม่งไม่เข้าใจ ฮืออออออออออ พี่แม่งไม่เข้าใจผมหรอก”

เอออออออออออ กูไม่เข้าใจมึงหรอก ที่กูเข้าใจคือมึงพูดไปร้องไห้ไป มันโคตรน่ารัก จนกูจะอดใจไม่ไหวอยากจะทำให้มึงอีกซักรอบอยู่แล้วเนี่ย

“ถ้ามึงไม่หยุดร้อง กูจะทำให้มึงแตกอีกรอบนะ เอามั้ย”

ห๊ะ

มีนเงยหน้าขึ้นมองหน้าของคนขู่ และบุ้งก็ทำหน้าจริงจังจนมีนต้องยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองทันที
กูหยุดร้องแล้ว กูหยุดตอนนี้เลยวะ พี่ไม่ต้องทำนะ ผมหยุดร้องได้แล้ว

ท่าทางที่ดูแปลกประหลาดแบบนั้น สำหรับบุ้งมันดูน่ารักที่สุด น่ารักจนเผลอยิ้มออกมา และยังจ้องหน้าของมีนไม่เลิก

“ตกลงเลือกหนังได้กี่แผ่น ให้พี่ช่วยเลือกเพิ่มมั้ย อยากได้เรื่องไหนบอกพี่ เดี๋ยวพี่หาให้”

ไม่เอาแล้ว พอแล้ว
มีนส่ายหน้าและบุ้งก็พยักหน้าเข้าใจ

“เอาแค่ที่เลือกไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอาใส่ถุงให้ มีนจะได้มีหนังดูช่วงวันหยุด ตกลงนะ”

ตกลง.....ก็ตกลง

บุ้งค่อยๆ ขยับตัว และมีนที่นั่งคร่อมทับอยู่บนตักของบุ้งมาพักใหญ่ก็เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว ยอมลุกขึ้นยืนและถอยออกห่าง
มองคนที่หยิบแผ่นซีดีใส่ลงไปในถุงกระดาษให้แล้วมีนก็นึกอนาถตัวเองขึ้นมาในใจ นี่กูเลือกซีดียังไงวะ ถึงได้เกือบเสียตัวให้พี่บุ้งมันซะแล้ว กูเลือกยังไงของกู แม่ง.........มึงเลือกยังไงของมึงวะห่ามีน

“แล้ว.......ดึกป่านนี้...งั้นวันนี้มีนค้างบ้านพี่มั้ย”

ใครจะค้างวะ ขืนค้างกูมีสิทธิ์มากกว่าเสียน้ำแน่ ๆ เผลอ ๆจะพาลเสียตัวให้ไอ้พี่บุ้งอีก ดูทรงแล้วไม่น่าจะรอด

“กลับ....กลับดิพี่.......อยู่ทำไม”

นั่นสิ อยู่ทำไม

“อยากรู้ป่ะ ว่าอยู่ทำไม”

กูไม่อยากรู้หรอกโว้ยยยยยยยยยย

“พี่บุ้ง.....ปล่อยผมกลับบ้านเหอะ ขอร้อง”

อ่อ ขอร้อง ถ้าขอร้องก็ย่อมได้

“ผมกลับตอนนี้เลยได้มั้ย พี่ไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ ผมกลับเองก็ได้พี่ เดี๋ยวผมกลับเอง”

ตั้งท่าจะหันหลังกลับและก็ถูกบุ้งดึงมือเอาไว้

“พี่ไปส่งสิ จะให้........เมีย........กลับเองได้ไง”

ห๊ะ

พี่ พี่ พี่.........ไอ้........พี่.........บุ้ง.........ฮืออออออออ กูอยากจะร้องไห้อีกรอบ
ไม่ได้พูด มีนไม่ได้มีโอกาสจะพูดอีก เพราะคนที่บอกว่าจะไปส่งเดินหิ้วถุงใส่แผ่นซีดีนำหน้าไปแล้ว โดยที่ไม่ลืมดึงมือของมีนให้เดินตามด้วย

ไม่ใช่ดึงมือ แต่เป็นจับมือ และมีนก็มองที่มือของตัวเองที่ถูกพี่บุ้งจับเอาไว้และจูงให้เดินมาด้วยกัน

“น่าจะค้าง จะได้รู้ว่าค้างทำไม ค้างแล้วได้อะไร”

ไม่ค้างโว้ย กูไม่ค้างเด็ดขาด ยังไงก็ไม่มีทางค้างแน่ ๆ

“ค้างผมก็ได้เป็นเมียพี่อย่างที่พี่วิเชียรว่าสิ..........ใครจะค้างให้โง่ ให้ตายก็ไม่เอา”

เหรอ

บุ้งกำลังยิ้ม แค่ยิ้มไม่พอ ยังหันมาบอกคนที่พูดไปหน้าแดงไปแถมยังส่ายหน้าไปด้วย

“ก็ไม่เห็นเป็นไร.......ตอนนี้ไม่เอา มาค้างบ่อย ๆ เข้าเดี๋ยวก็ยอมให้........เอา..........เองแหละ…….ใช่มั้ยมีน”

TBC.

[ลิงภูเขา]

อิพี่บุ้งงงงงง อร๊ายยยยยยยยยยย 

[tulakom5644]

โอยยยยยยยยย อยากอ่านต่อเร็วๆค่ะ แรกๆ ยังอ่านไม่ค่อยเข้าใจ แต่พออ่านไปได้บท สองบทเลยอ๋อ ตัวละครแต่ละตัวจะบอกความรู้สึกของเค้าเอง  อ่านแล้วยิ่งสนุกค่ะ 

ยิ่งตานล่าสุดด้วยความ โอยยยยยยยย คนอ่านตายไปเลยยยยยย เขินแทนมีน  5555555 พี่บุ้งนับวันยิ่งน่ารักอ่ะ

ขอบคุณนะคะ   

[LEksUp]

ได้กันเหอะ นะ นะ นะ

ขอร้อง 

[Money11]

  พี่บุ้งนะพี่บุ้ง คิดจะรุกก็ไม่ให้น้องตั้งตัวเลยเนอะ
อยากอ่านวิเชียรกับเฮียอีกอ่า
ชอบมากเวลาทุกคนเรียกน้องมีนว่าเกาหลี น่ารักกก

[วัวพันปี]

รวบรัดเสร็จสรรพกันไปเลยทีเดียว

[meeoldly]

 

[bozang]

ตามอ่านมาสองสามวันแล้ว ทนไม่ไหวขอเม้นท์หน่อย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
อิพี่บุ้ง เอาไป 10 10 10
 
น้องเขินหมดแล้วเว่ยเฮ่ยยยยยยย

มีนคือแบบ...ไม่ยอม แต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะเคอะ คริคริคริคริคริ

[B52]

โอ้ย!! คุณพระอยากจุดพลุฉลองชัยกับตอนล่าสุดพี่บุ้งรุกคืบจริ.ๆพัฒนาเร็วมาก
โคตรตกใจกับตอนของวิเชียรจริงๆ ที่เคยคิดไว้นะ วิเชียรเป็นชายวัยกลางคน ประมาณคนอายุสี่สิบ อารมณ์ประมาณตัวประกอบตัวฮาของเรื่อง ลูกน้องพระเอก อะไรแบบนี้ พอเห็นรูปและเรื่องของเขาเล่นเอาหงายเงิบเลย 5555 ตลกดี
*** รักคนแต่ง ให้ใจคนโพสต์ มาเร็วมาบ่อยเล่นเอาว่างโทรศัพท์ไม่ลงเลยต้องคอยเช็คอยู่ทุกชั่วโมงว่ามาหรือยัง  หลายๆเด้อ

[cavalli]

 


แมนๆ คุยกัน งานนี้ 55

[ka[ze]na]

หึ.....พี่บุ้งธรรมดาซะที่ไหน.....

[พลอยสวย]

  มุ้งมิ้ง