หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[aa_mm]

ไม่พูดกันมาสามวัน โกรธกันด้วยเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ

และ..... ผู้จัดการแผนกขายก็ไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะทำให้คนที่เพิ่งตกลงปลงใจคบหากันหายโกรธซักที

สถานการณ์น่าอึดอัด ชวนให้คนที่อยู่รอบข้างอึดอัดตามไปด้วย

ผู้จัดการแผนกขายเดินลงมาหาวิโรจน์ที่สร้างโลกส่วนตัวนั่งเช็คของอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

และพนักงานแผนกขนส่งคนอื่นๆ ก็จับตามองอยู่ห่างๆ ไม่ใช่จับตามองด้วยความรู้สึกแบบที่แล้ว ๆ มา
แต่จับตามองเพื่อลุ้นว่าเมื่อไหร่มันจะพูดกันซักที

วิโรจน์เช็คของไปเงียบ ๆ ตามสไตล์ ส่วนหัวหน้าแผนกขายยืนนิ่ง ๆ เม้มปากแน่น ใบหน้าซึมเศร้าหงอยเหงาอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังไม่พูดอะไร

“จับตาดูเอาไว้อย่าให้พลาด...แต่เวลาจับตาดู กูขอแบบเนียน ๆ เดี๋ยวเป้าหมายรู้ตัวหมด...มันจะซวยยกแก๊งค์”

คำสั่งลับของหัวหน้า มีหรือลูกน้องคนไหนจะไม่ปฏิบัติตาม

เป็นคำสั่งเฝ้าจับตาดูกลุ่มเป้าหมาย ที่ลูกน้องในแผนกทุกคนโคตรจะถูกใจ ไหน ๆ ก็อยากรู้อยากเห็นกันซะขนาดนี้ หัวหน้าแผนกก็เลยสอนเทคนิคการจับตามองที่ทำแล้วได้ผลมาตลอดให้กับลูกน้องในแผนกมันซะเลย

จะได้ไม่เสียชื่อลูกพี่ ที่มีฉายาใหม่ .......พี่บุ้งตาสับปะรด.....

สายตาของพนักงานแผนกขนส่งทุกคู่ ไม่ได้มองที่วิโรจน์และหัวหน้าแผนกขาย แต่กำลังทำตัวตามปกติ ซึ่งมันปกติซะจนผิดปกติเลยทีเดียว

“เห็นบ่นว่าใบเช็คของหมด...เลยไปเบิกมาให้”

อำนาจหูผึ่ง แต่ต้องจำใจทำเป็นเช็คของที่กำลังจะต้องขนส่งทางไกลแบบเนียน ๆ

“ไม่เป็นไร มีแล้ว”

ไอ้เหี้ยโรจน์ มึงก็ปฏิเสธซะสิ้นเยื่อขาดไย หัวหน้าแผนกขายแม่งจะร้องไห้แล้ว เมื่อก่อนเห็นแบบนี้แล้วกูคงจะสะใจมาก แต่เห็นแบบนี้ตอนนี้ กูโคตรสงสาร เดี๋ยวก็อาสาดามหัวใจเลยแม่งงงงงงงง....... คุณกฤษดาอะไรนี่พอมามองกันดี ๆ ก็ดูน่ารักอยู่ไม่น้อยไปกว่าไอ้น้องเกาหลีซักเท่าไหร่หรอก

เสียแต่ว่าเมื่อก่อนไม่ค่อยถูกกับแผนกขนส่งเลยไม่มีใครคิดจะอยากมอง แต่พอได้เห็นบ่อย ๆ แบบนี้แล้ว.......มึงไม่รู้หรอกโรจน์ มีคนรอเสียบเป็นมือที่สาม เพียบเลย กูจะบอกให้ แต่ไม่ใช่กู........เพราะกูไม่กล้า พวกเล่นนั่งมองกูตาเขียวซะขนาดนั้น ใครจะกล้าล่ะ

“พี่อำนาจ....ถ้าเช็คของพี่เสร็จแล้วมาช่วยเช็คของรถคันนี้ให้หน่อย ผมเช็คไม่ทัน”

เช็คไม่ทันหรือเคืองกู เอาให้แน่ ๆ ไอ้พู่

“เออ  เดี๋ยวกูก็ไปเองแหละน่าแป๊บนึง”

จริง ๆ จะบอกว่าขอเสือกต่อก่อนอีกแป๊บนึงนั่นเองแต่ไม่กล้าพูดตรง ๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

สถานการณ์ชวนอึดอัดยังดำเนินต่อไปอย่างเงียบเชียบ

วิโรจน์ยังคงปักหลักมุ่งมั่นจะเช็คของอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ตรงนั้น เช็คเสร็จแล้วก็เช็ควนอีกรอบ แม่ง....ไม่รู้ว่าจะเช็ควนไปวนมาสามสี่รอบทำไม อำนาจอยากจะถาม ว่ามึงจะเอาของไปส่งพ่อมึงหรือไง ถึงได้เช็คละเอียดซะขนาดนั้น

วิโรจน์นี่เวลางอน แม่งง้อโคตรยากชิบหาย

หัวหน้าแผนกขายเบะหน้าแล้วมึง พนันได้ อีกไม่เกินสองนาทีร้องไห้แน่ ๆ

“ขอโทษ”

เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

หัวหน้าแผนกขาย ยอมขอโทษไอ้โรจน์ด้วยเว้ยเฮ้ยยยยยย กูอยากจะเปิดวอ. ให้รับฟังกันอย่างถ้วนทั่ว เด็ดยิ่งกว่าไอ้น้องมีนโดนพี่บุ้งหอมแก้มในออฟฟิศหลายวันก่อนอีกว่ะ

“อือ”

วิโรจน์ตอบแค่นั้น และยังก้มหน้าก้มตาเช็คของไม่เลิก

ร้อนถึงหัวหน้าแผนกขายที่ต้องลงไปนั่งอยู่หน้าวิโรจน์แต่ยังคงก้มหน้านิ่ง    วิโรจน์ดูท่าจะหายงอนไปหน่อยหนึ่งแล้ว แต่คงจะยังไม่ทั้งหมด

“เค้าจะไม่เบี้ยวนัดอีก”

นัดอะไรไม่รู้ แต่เรียกความสนใจของอำนาจได้สุด ๆ

“แล้วรู้บ้างหรือยังทีนี้ ว่าการต้องนั่งรอสามชั่วโมงเพราะถูกเบี้ยวนัดมันเป็นยังไง”

ห่าโรจน์ แค่เรื่องเบี้ยวนัดเนี่ยนะ ถึงขนาดให้หัวหน้าแผนกขายลงมาตามมึงถึงนี่เลยเหรอ สาดดดดดดดดดดดดด

“ทำไมพีทไม่โทรหาเค้า เค้าไม่ได้ตั้งใจลืมหรอกนะ แต่วันนั้นมีบิลขายปึกใหญ่เข้ามาตอนเย็น เค้าเลยต้องอยู่เคลียร์”

“คงสำคัญมาก จนลืมนัดวันครบรอบของเรา”

แง่งอนได้อีกไอ้ห่า

“ต่อไปเค้าไม่กล้าลืมแล้ว”

“ก็ดี ถ้ากล้าลืมอีก อ้นก็เห็นแล้วนี่ว่าผลจะเป็นยังไง”

แล้วหัวหน้าแผนกขายก็พยักหน้า แล้วไอ้วิโรจน์ก็เลิกเช็คของรอบที่แปดในตะกร้า

“กลางวันลงมากินข้าวด้วยกันด้วย”

“อือ”

“เดี๋ยวพีทรอ”

“อือ”

การเจรจาจบลงเพียงแค่นั้น และหัวหน้าแผนกขายก็ลุกขึ้นยืน หลังจากเคลียร์กันรู้เรื่องแล้ว

“ไปทำงานก่อนนะ”

“อือ”

แหม มันคุยกันไม่กี่ประโยคก็รู้เรื่องแล้วเหรอวะไอ้คู่นี้ กูล่ะอยากจะให้สอนไอ้น้องพู่จริง ๆ แม่งอธิบายห่าอะไรไปไม่เคยเข้าใจ แถมจะแดกหัวกูเข้าไปอีก

หัวหน้าแผนกขายลุกขึ้นเดินกลับแผนกไปแล้ว

และวิโรจน์ก็เหลือบมองหน้าอำนาจที่ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่เกาะติดสถานการณ์มาตลอดอย่างใกล้ชิด

“เคลียร์แล้ว พอใจกันยัง”

เหรอออออออ

และอำนาจที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก็หยิบ วอ. ขึ้นมาวอ. บอกสถานการณ์ปัจจุบันให้คนที่รอฟังข่าวกันอยู่

“เป้าหมายรู้ตัวนานแล้ว.....สถานการณ์คลี่คลาย ติดตามต่อไปภาคสองที่โรงอาหาร รับทราบ”

"ทราบ"

“ทราบ.....ไอ้เหี้ยอะไรวะ ทำไมเคลียร์กันเร็วจังแม่งไม่มันส์เลยว่ะ” วิเชียรจากเคาร์เตอร์ลงเวลา

“ทราบ....โรจน์แม่งลีลาชิบหาย มึงจะงอนอะไรเขาขนาดน้านนน….โคตรน่าสงสารเลยวะ” สุรชาติจากโซนตะวันออก

“ทราบ….เรื่องของผัวเมียเขา ขยันเสือกจริงนะพวกมึง” หัวหน้าบุ้ง

“ถึงเสือกแค่ไหนก็สู้เสือกตัวพ่อแบบเนียน ๆ อย่างพี่บุ้งไม่ได้หรอก ว่าแต่ตกลงกับเกาหลีได้กันยัง”

วิเชียรผู้สามารถกวนตีนหัวหน้าได้ในทุกสถานการณ์ แล้วเสียงโห่ฮาก็ดังตามมาอีกเป็นระลอก

“เออ...กูรู้แล้วแหละไอ้พวกห่า........เร็ว ๆ นี้แหละ พวกมึงจะลุ้นอะไรกันนักหนาวะ”

เสียงจากวิทยุสื่อสาร บอกให้ลูกน้องผู้ติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิดได้รับทราบ
และก็มีเสียงโห่ฮาดังขึ้นอีกระลอก คุยกันอย่างออกรส โดยไม่มีใครรู้ว่าคนที่ต้องรับบทหนักยังคงเป็นเกาหลีผู้อยู่ในประเด็นร้อน ที่นั่งคีย์บิลไป หน้าแดงไป

ใครไม่รู้ขยันลืม วอ. ทิ้งไว้ให้ในลิ้นชักตลอด หลังๆ มา มีนไม่รู้ว่าคนวางเอาไว้ลืมเอาไว้จริง ๆ หรือตั้งใจลืมกันแน่

ที่สำคัญ ทำไมต้องลืมไว้ให้เป็นภาระมีนเป็นคนเก็บซะทุกที

TBC.

[tuckky]

มาแล้ว

[cinn1st]

คิดถึงมีนกับพี่บุ้งแล้วววว 

[blanchard]

ขอพี่บุ้งกับมีนเกาหลีเต็ม ๆ ตอนอะ        

[akiko]

คู่พิเศษนี่ร้อนแรงทุกคู่เลย แล้วคู่หลักอย่าให้น้อยหน้านะพี่บุ้งน้องมีน

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง.....ตอน งานเลี้ยงส่ง

เอกสารประเมินการฝึกงานถูกเซ็นต์กำกับรับรองเรียบร้อยโดยหัวหน้าแผนกขนส่ง และบุ้งก็นำเอกสารประเมินใส่ซอง ก่อนจะเอามาวางให้กับเด็กฝึกงานที่อยู่ฝึกมาจนครบสามเดือน ทั้งที่คิดว่าคงไม่ผ่านสามวันแรกแท้ ๆ สุดท้ายกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงไม่รู้

จากเด็กฝึกงานไม่มีความสำคัญของแผนก มีนกลายเป็นน้องคนเล็กของแผนก ที่พี่ ๆ ทุกคนให้ความรักและความเอ็นดู

หยอกกันบ้าง แกล้งกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง และสุดท้ายก็ได้รักกัน

“พี่คงคิดถึงมีนแย่ มีนต้องกลับไปเรียนอีกตั้งสองเดือนแน่ะ นานขนาดนั้นเลยเหรอ เร็วกว่านั้นไม่ได้หรือไง”

บุ้งลงไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ และไม่ลืมจะรั้งให้เด็กฝึกงานตามลงมานั่งอยู่บนตักด้วย

“ไปแป๊บเดียว พี่บุ้งก็โทรหาผมสิ ไม่ยากหรอก”

ไม่ยาก แต่ไม่เห็นหน้ากันนาน ๆ มันคิดถึงไง

“มีนนนนนน”

พูดไปแล้วก็แนบใบหน้าไปที่แผ่นหลังของเด็กฝึกงานและหัวหน้าแผนกขนส่งก็ใช้จมูกถูหลังของมีนเล่น

“พี่บุ้ง เล่นอะไร เดี๋ยวข้างนอกเขาก็เห็นหมดหรอก”

ก็เห็นไป ช่างมัน ไม่จำเป็นต้องมากั๊กมาอายกันแล้ว เพราะเขารู้กันทั้งแผนกว่าเด็กฝึกงานกับหัวหน้าแผนก กำลังคบกัน

แล้วจะให้อายอะไร ไม่มีอะไรให้อายหรอก ถ้าจะมีก็คงมีเรื่องเดียว ที่พวกข้างนอกลุ้นกันยังไงก็ยังลุ้นไม่ขึ้น

........เมื่อไหร่ หัวหน้าแผนกกับเด็กฝึกงานจะได้กันซักที.......

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“ช่วงที่มีนไม่อยู่ พวกพี่คุยกันแล้วนะ ว่าจะแบ่งหน้าที่กันเวียนมาคีย์บิลน้ำมันกับบิลทางด่วน เวลามีนกลับมาจะได้ไม่ต้องมาตามเคลียร์ให้ปวดหัว จะได้เริ่มทำของใหม่เลย วิเชียรมันบอกว่าเดี๋ยววันจันทร์มันคีย์เอง วิโรจน์คีย์วันอังคาร อำนาจคีย์วันพุธ น้องพู่คีย์วันพฤหัส ส่วนวันศุกร์เดี๋ยวพี่จัดการรวบยอดเก็บงานเลย อาจจะยุ่ง ๆ หน่อยช่วงแรก ๆ ที่มีนไม่อยู่ แต่ถ้าวางแผนดี ๆ ก็น่าจะไม่มีอะไร”

มีนรู้ เหตุผลที่พี่ ๆ พร้อมใจกันทำแบบนั้นก็เพราะอยากให้มีนกลับมา พวกพี่ ๆ ก็เลยยอมเสียสละเวลาของตัวเอง
มาจัดการเคลียร์งานที่มีนต้องทำเป็นประจำ

ถ้าไม่มีใครมาเคลียร์บิล และมีบิลค้าง แผนกบุคคลก็ต้องสรรหาคนมาทำหน้าที่นี้ ซึ่งคนในแผนกขนส่งไม่ได้ต้องการคนใหม่ แต่เต็มใจจะรอให้มีนกลับมาทำหน้าที่ของมีน

พวกพี่ ๆ ยอมทำงานส่วนอื่นเพิ่มขึ้นเพื่อรอมีน ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ภาระของตัวเองเลย

ทั้งหมดที่พวกพี่ ๆ ทำก็เพียงแค่อยากให้มีนกลับมา

“ตอนเย็นเดี๋ยวพวกข้างนอกมันจะเลี้ยงส่งมีน เย็นนี้เดี๋ยวขากลับมีนไปอาบน้ำแต่งตัวบ้านพี่ แล้วเราค่อยไปที่ร้านอาหารพร้อมกัน มีนอย่าลืมโทรบอกแม่ด้วยนะ ว่าคงกลับดึก บอกแม่ก็ได้ว่าถ้าดึกเกินไป มีนก็คง......ค้างบ้านพี่”

ค้างบ้านพี่
ค้างบ้านพี่บุ้ง

ค้าง.......................

อ่า.......ก็....คงจะตามนั้นสินะ ค้างบ้านพี่บุ้ง........ก็.....ไหนๆก็ไหน แล้ว วันนี้ก็คงต้องค้าง…..

มีนก้มหน้าก้มตาไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่ก็เป็นอันรู้กันว่าคำว่าค้างบ้านพี่บุ้งหมายความว่ายังไง

หลังจากที่ลุ้นกันมานาน..........ต่อไปนี้คงไม่ต้องลุ้นกันอีกแล้ว......

“เดี๋ยวผมโทรบอกแม่เอง...พี่บุ้งไปทำงานเถอะ หายมานานเดี๋ยวก็โดนแซวอีก ผมไม่อยากให้พี่เสียการเสียงาน”

เอ่ยบอก และมีนก็ลุกจากหน้าขาของหัวหน้าแผนกที่ยอมให้มีนนั่งอยู่บนตักมาพักใหญ่

“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ......ตกลงว่า.........คืนนี้....มีนค้างบ้านพี่แล้วกันนะ”

เป็นอันรู้กัน
มีนก้มหน้าก้มตาพยักหน้าอย่างช้า ๆ ส่วนหัวหน้าแผนกขนส่งกำลังยิ้มกว้างจนปากจะฉีกไปถึงหู

“ไม่มีอะไรหรอกน่า....อย่าคิดมาก...พี่บอกแล้วไง...ถ้ามีนบอกว่าไม่ พี่ก็ไม่ทำ...มีนไม่ต้องกลัวหรอก พี่สัญญา แต่ถ้ามีนบอกว่าได้ นั่นก็อีกเรื่อง”

พูดคุยกันคล้ายเป็นเรื่องแสนธรรมดา และบุ้งก็ยื่นมือไปเขย่าหัวเด็กฝึกงานเล่นเพราะนึกหมั่นเขี้ยวโทษฐานที่เด็กฝึกงานมาทำหน้าตาน่ารักใส่

“มีนทำงานต่อเถอะ  พี่ไปล่ะ เดี๋ยวเลิกงานพี่เดินมาหา แล้วเรากลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านพี่พร้อมกัน”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

งานเลี้ยงเล็ก ๆ ถูกจัดขึ้นในร้านอาหารแห่งหนึ่ง บรรยากาศเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ในห้องจัดเลี้ยงที่มีคาราโอเกะ ให้ผู้ร่วมงานได้ร้องเพลงเพื่อเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ

“และในวันนี้มิตรรักแฟนเพลงของแผนกขนส่งจะได้พบกับ นักร้องลูกทุ่งหนุ่มมาแรง แซงทางโค้ง ที่ไมค์ ภิรมย์พร ยังชิดซ้าย ไผ่ พงศธรยังต้องชิดขวา........ขอเสียงให้กับหนุ่มหน้ามนคนซื่อ ขวัญใจชายแก่.......วิเชียรรรรรรรรรร”

อำนาจโฆษกจำเป็น รับหน้าที่พิธีกรประจำงาน และมอบไมค์โครโฟนให้วิเชียรเป็นผู้รับหน้าที่มาขับกล่อมบทเพลงให้กับแขกภายในงานที่มีกันอยู่ไม่กี่คน และล้วนแต่เป็นสมาชิกของแผนกขนส่งทั้งนั้น ยกเว้นอยู่คน ที่มาจากแผนกขาย ที่แม้ไม่มีใครเชิญก็ต้องถูกลากให้มาอยู่แล้ว เนื่องจากถือว่าเกี่ยวดองเป็นญาติกับแผนกขนส่งไปเรียบร้อยแล้ว ด้วยฝีมือของวิโรจน์นั่นเอง

“ผมยินดีจะนำเสนอบทเพลงที่ทำให้ทุกคน อยากจะแด๊นซ์กันจนถึงขีดสุด...........เรามาแน่นอก.... กันดีกว่า แน่นอกของใบเตยยยยยยยยยย จัดกันปายยยยยยยย”

ส่งสัญญาณให้กับสุรชาติที่มารับหน้าที่ช่างเทคนิคควบคุมการทำงานของเครื่องคาราโอเกะ และทุกคนก็ได้เต้นกันกระจาย แดนซ์กันอย่างสนุกสนาน เพราะเพลงที่ร้องมั่วของวิเชียร แต่อาศัยจังหวะมันส์เข้าว่า

และในเวลาไม่ช้า บทเพลง คันหู.....ก็ตามมา พร้อมอาการครางอย่างถึงใจของวิเชียร ผู้ขับกล่อมเสียงครางสนั่นให้ผู้ฟังสยิวกิ้กับอาการคันหูเวอร์ชั่น คันจนไม้ปั่นหูแทบทะลุออกจากหู

“อุ้ยยยยยยยยยยย ซี้ดดดดดดดดดดส์อ๊า อู้ววว โอ้ววววววว อาส์ ซี้ด โอ้ววววว เยสสสสสสสส แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย”

อันหลังไม่ใช่ แต่ก็เรียกเสียงฮาให้คนในงานได้อย่างท่วมท้น

“โหไอ้เหี้ย ถ้าคันขนาดนั้น ไม่เรียกคันหูนะ เรียกว่าคันไข่ วิเชียรเล่นเกาซะกูนึกว่าสังคังแดก”

อำนาจ โฆษกประจำงานเอ่ยแซว และก็เรียกเสียงโห่ฮาของพนักงานแผนกขนส่งขึ้นมาได้พร้อม ๆ กัน

“วิเชียรเขาเป็นงี้แหละ อย่าไปถือสาเขานะ”

วิโรจน์ที่นั่งยิ้มนิ่ง ๆ ไม่ได้ออกไปวาดลวดลายเหมือนคนอื่น หันมากระซิบบอกหัวหน้าแผนกขายที่กำลังอารมณ์ดีและหัวเราะไปกับความสนุกสนานของแผนกขนส่งที่ไม่มีใครยอมใคร

“ไม่เป็นไร แบบนี้แหละดีแล้ว สนุกดี”

คุณกฤษดาเอ่ยบอก และก็ยิ้มมากขึ้นเมื่อวิโรจน์ลุกขึ้นตักข้าวผัดปูแบ่งใส่ถ้วยแบ่งเล็ก ๆ แล้วเอามาวางไว้ให้

“กินอะไรหน่อย อ้นไม่ค่อยกินอะไรเลย มางานทั้งที จะมานั่งกินน้ำเปล่าอยู่ได้ยังไง”

ข้าวผัดปูจากถ้วยแบ่งถ้วยเล็ก ๆ ถูกนำมาวางไว้ให้ตรงหน้า และวิโรจน์ก็ชี้นิ้วไปที่ปลาช่อนแป๊ะซะที่อยู่ในหม้อไฟที่กำลังเดือดเหมือนเป็นการถามว่าอันนี้กินมั้ย และหัวหน้าแผนกขายก็พยักหน้าและส่งยิ้มหวานให้กับวิโรจน์ที่ลงมือตักเฉพาะเนื้อปลาแบบเน้น ๆ ใส่ถ้วยแบ่งแล้วเอามาวางไว้ให้ที่ตรงหน้าหัวหน้าแผนกขายเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไร อ้นจะกินอันไหนบอกนะ อันไหนเอื้อมไม่ถึงเดี๋ยวพีทตักให้”

หวานกันเข้าไป คุยกันกระหนุงกระหนิงกันเข้าไป

และแม้จะอยู่ในมุมเงียบ ๆ กันสองคน และพยายามทำตัวไม่ให้เป็นที่สนใจ แต่ยังไงก็เป็นจุดสังเกตอยู่ดี เพราะพนักงานแผนกขนส่งคนอื่นลุกออกจากโต๊ะไปกันหมดแล้ว

เหลือเพียงแค่คู่รักสายฟ้าแล่บ ที่นั่งหยอดหวานกันอยู่สองคน ชนิดไม่ค่อยอยากจะสนใจใคร

“และบทเพลงถัดไป ที่เราอยากให้เกียรติผู้มีแขก เอ้ยยยยย แขกผู้น่าเกลียด เฮ้ยยยยย แขกผู้มีเกียรติ เฮ้ยยยยยยย อ่ะถูกแว้วววววววววว”

เล่นกันเอง ตบกันเอง ชงกันเอง และขำกันเอง
พนักงานแผนกขนส่งกำลังร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน และคนสองคนที่สร้างโลกส่วนตัวกันอยู่เงียบ ๆ ก็ไม่รู้ว่ากำลังตกเป็นเป้าหมายถัดไปที่อำนาจอยากจะจัดให้แบบเต็ม ๆ

“ขอเชิญท่านพบกับ วิโรจน์ ผู้ที่จะมาขับกล่อมบทเพลงที่กำลังฮอตฮิตในขณะนี้ ......... แค่คุณ ......... ขอเสียงปรบมือให้วิโรจน์หน่อยคร้าบบบบบบบบ”

ไม่ทันได้ตั้งตัว
วิโรจน์ที่โดนเล่นงาน ถึงกับเกิดอาการหน้าเหวอ และโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าร้องไม่เป็น เพื่อให้แขกผู้มีเกียรติในงานได้รับรู้ แต่มีหรือพนักงานแผนกขนส่งจะยอม

“ไอ้โรจน์มาจัดหน่อยซิ เร็ว ๆ”

จะให้ร้องได้ยังไง ในเมื่อไม่เคยร้องให้ใครฟัง

“เฮ้ย ผมร้องไม่เป็น”

ไม่ใช่ว่าร้องไม่เป็น แต่ไม่เคยร้องให้ใครฟังต่างหาก และวิโรจน์ที่ไม่รู้จะหาทางปฏิเสธยังไง ก็ถึงกับไปไม่เป็น เมื่อพรรคพวกแผนกขนส่งช่วยกันมาลากออกไปถึงหน้าเวทีพร้อมกับเสียงเชียร์ดังลั่น

“วิโรจน์ วิโรจน์ วิโรจน์ วิโรจน์ วิโรจน์ วิโรจน์ วิโรจน์ วิโรจน์………..เฮ.......”

ไม่กล้าร้องก็ต้องร้อง งานนี้ต่อให้เขินแทบตายขนาดไหนแต่วิโรจน์ก็ต้องร้องออกมา   

“ร้องไม่ดีอย่าว่ากันนะครับ ผมไม่ถนัดร้องเพลงจริง ๆ”

ขออภัยแขกผู้มีเกียรติล่วงหน้า แต่เมื่ออินโทรเพลงขึ้นและถึงจังหวะที่ต้องร้อง วิโรจน์ก็ร้องเพลงให้แขกภายในงานฟัง

และเป็นการร้องได้ดีซะด้วย ร้องได้เพราะมาก เพราะซะจน พนักงานแผนกขนส่งทุกคน ต้องหยุดนั่งฟังกันเงียบ ๆ

“รู้มั้ยว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน.......ความทรงจำเกิดขึ้นเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่ทำให้เราสองคนเริ่มหวั่นไหว”

วิโรจน์ยังคงขับขานบทเพลงไปเรื่อย ๆ

ส่วนคนฟังที่วิโรจน์ต้องการจะสื่อบทเพลงไปให้ถึงมากที่สุด กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาฟังเพลงที่วิโรจน์ร้องให้ด้วยความเขิน

“แม่งอย่างน่ารักว่ะ กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากฤษดาแม่งจะน่ารักขนาดนี้”

คนที่ไม่ควรเคลิ้มกลายเป็นอำนาจ ที่เมื่อชื่นชมคุณกฤษดาเสร็จเรียบร้อยก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อหันมาพบกับสายตาของน้องพู่ ที่กำลังจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว และทำหน้างี่เง่าใส่อำนาจได้ทันทีทันใด

“อ้าว เหี้ย เป็นอะไรวะ  เสือกทำหน้างี่เง่าใส่กูซะงั้น  ไอ้พู่นี่นับวันท่าจะประสาท  โกรธกูเรื่องอะไรวะ  งง”

++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

งานดำเนินมาเรื่อยๆ จนถึงช่วงสุดท้ายเมื่อปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่า ๆ หัวหน้าแผนกขนส่ง ถูกดึงให้ขึ้นไป กล่าวปิดงาน โดยมีพิธีกรอำนาจเป็นคนกล่าวเชิญ

“หัวหน้ากล่าวอะไรกับน้องมีนหน่อยครับ เนื่องในโอกาสอันดีที่น้องมีนจะกลับไปศึกษาต่อหลังจากฝึกงานมาครบสามเดือนแล้ว”

พิธีกรอำนาจ ส่งไมโครโฟนให้กับหัวหน้าแผนกขนส่งและบุ้งก็รับไมโครโฟนมาถือเอาไว้

“ผมต้องขอขอบคุณพนักงานในแผนกทุกคนที่มาร่วมเลี้ยงส่งน้องมีนในครั้งนี้ ก่อนอื่นผมอยากจะเรียนให้ทุกคนทราบว่า เดิมทีน้องมีนไม่ได้มาฝึกที่แผนกเรา แต่ถูกเรียกตัวให้มาฝึกที่แผนกการเงิน แต่เนื่องจากถือเป็นโชคชะตาบุญพาวาสนาส่ง หรือเคราะห์ซ้ำกรรมซัดก็ไม่รู้ ที่ทำให้น้องต้องมาฝึกที่แผนกขนส่งของพวกเรา”

มีเสียงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ ของคนฟัง ที่พากันหัวเราะชอบใจ ที่หัวหน้าแผนกยิงมุกฮา ๆ ไปหนึ่งมุก และกลับมาตั้งใจฟังสิ่งที่หัวหน้าพูดต่อ

“น้องมาฝึกงานน้องทำได้ดีมาก ๆ และน้องก็ได้รับการทาบทามเอาไว้แล้ว ว่าอีกสองเดือนหลังจากเรียนจบ น้องจะกลับมาร่วมงานกับพวกเราอีก ดังนั้นในงานนี้จึงไม่ใช่งานเลี้ยงส่ง แต่เป็นการเลี้ยงต้อนรับพนักงานของแผนกขนส่งคนใหม่ล่วงหน้า”

มีนกำลังยืนยิ้ม และตั้งใจฟังสิ่งที่หัวหน้าแผนกขนส่งพูด

หันไปมองพี่ ๆ ทุกคนที่ยกนิ้วให้ และบางคนก็ส่งยิ้มให้อย่างชื่นชม มีนก็รู้สึกดีใจสุด ๆ และคงจะเสียใจแย่ถ้าไม่ได้มาเรียนรู้งานที่แผนกนี้

สามเดือนที่ผ่านมา
ทั้งเรื่องทุกข์ เรื่องสุข มีเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย แต่ก็ทำให้มีนเติบโตเป็นผู้ใหญ่และคิดอะไรได้มากขึ้น

“ขอให้ทุกคนปรบมือให้กับน้องมีนด้วยคร้าบบบบ”

เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อม ๆ กัน และมีนก็ยกมือไหว้ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนที่ให้ความรักและเอ็นดูมาโดยตลอด

“หอมเลย หอมเลย หอมเลย หอมเลย”

เสียงเชียร์จากใครซักคนภายในงานดังขึ้น และกลายเป็นมีนที่ยืนเขินหน้าแดงอยู่บนเวที หลังได้ฟังคำแซวและได้ยินเสียงผิวปากจากพี่ ๆ ที่นั่งหัวเราะกันอยู่ข้างล่าง

“ไอ้พวกเหี้ย เผลอหน่อยไม่ได้เลยนะพวกมึง นี่มันงานเลี้ยงส่งไม่ใช่งานแต่งงาน”

หัวหน้าบุ้งบ่นพึมพำพร้อมกับส่ายหัว

แต่พนักงานในแผนกทุกคนต่างก็หัวเราะชอบใจกับปฏิกิริยาของลูกพี่

ใคร ๆ ก็รู้ พี่บุ้งเขินแรง และยิ่งเขินแรงมากเท่าไหร่ยิ่งด่าแรงขึ้นเท่านั้น

“พวกผมรู้หรอกว่าพี่ชอบ จัดงานแต่งกันเรียบร้อยแล้ว คืนนี้ก็รีบพาเจ้าสาวไปเอา ๆ กันซะให้เป็นเรื่องเป็นราวซักทีนะพี่”

ผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการ......วิเชียรเจ้าเดิม

และบุ้งก็ชี้หน้าคาดโทษลูกน้องเอาไว้เพราะยังอยู่ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่เจ้าบ่าวจึงไม่สามารถลงไปถีบวิเชียรได้

“เดี๋ยวก่อนเถอะมึง เดี๋ยวมึงเจอกู ไอ้วิเชียร”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

วันนี้เป็นวันที่สนุกที่สุด อีกวันหนึ่งของมีน งานเลี้ยงอำลาแห่งความทรงจำ ที่มีนจะไม่มีวันลืม

หลังลงจากเวที พี่ ๆ ทยอยเดินมากอดและตบบ่ามีนพร้อมกับบอกให้กลับไปตั้งใจเรียน และรีบ ๆ กลับมาทำงานเร็ว ๆ

หนึ่งในนั้นมีวิเชียรด้วยที่กอดมีนแล้วกระซิบบอกบางอย่างกับมีนเสียงเบา

“ถ้าคืนนี้พี่บุ้งมันเด้าเกาหลีแรงไป เกาหลีถีบหน้าสั่งสอนมันเลยนะ ของแบบนี้อย่าไปยอม ถ้าเรายอมตั้งแต่ครั้งแรกต่อไปแม่งจะได้ใจ”

เป็นการแนะนำจากวิเชียรที่ทำให้มีนยืนตัวแข็งทื่อหน้าแดงก่ำและก้มหน้าก้มตาตอบรับทั้งที่โคตรจะอาย

“ครับพี่ ผมจะจำเอาไว้”

จำเอาไว้ห่าอะไรกันอีกล่ะ

“มึงพูดอะไรวิเชียร กูเห็นนะ อย่านึกว่ากูไม่รู้”

โดนจับแยก และวิเชียรก็ลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และเป็นการกวนประสาทที่บุ้งนึกอยากกระโดดถีบลูกน้องแรง ๆ ซักที

ปั่นกูอยู่ได้ แม่ง มีนมันเขินจะตายห่าอยู่แล้ว เดี๋ยวไก่ก็ตื่นหมด พวกมึงแม่งจะไปรู้เรื่องอะไร

ที่กูอุตส่าห์ปล่อยมาได้ตั้งนาน ที่ไม่จัดการก็เพราะว่าไม่อยากให้มีนมันโดนพวกมึงแซวตอนที่มาทำงานหรอก ไม่งั้นกูจัดการไปตั้งนานแล้ว ไม่รอให้ฝึกจนเสร็จแล้วให้มีนกลับไปเรียนต่อแบบนี้หรอก

ที่กูต้องทำแบบนี้ก็เพราะรู้ว่ามีนมันจะต้องโดนพวกมึงแซวไง ไอ้พวกห่า

“กลับบ้านกันดี ๆ พวกมึงอย่าไปต่อที่ไหน กูไม่อยากไปตามเก็บศพพวกมึงหรอกนะ รู้กันเอาไว้ด้วย”

ออกคำสั่งให้ลูกน้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด และลูกน้องก็ยกมือไหว้ลูกพี่ และอำลาเด็กฝึกงานที่คงจะไม่ได้เจอกันตลอดสองเดือนนี้ที่มีนจะกลับไปเรียน

“รู้น่าพี่ พวกผมกำลังจะกลับกันแล้ว เหนื่อย กลับบ้านนอนดีกว่า ไม่ไปต่อที่ไหนหรอก”

พูดคุยกันเรียบร้อยและลูกน้องก็หันมายกมือไหว้หัวหน้าแผนกขนส่งอย่างพร้อมเพรียง

“กลับดี ๆ เหมือนกันลูกพี่ คืนนี้อย่าหักโหมมากนะ สงสารเด็กมันบ้าง”

ก่อนกลับยังไม่วายทิ้งทายให้เด็กฝึกงานหน้าแดงเล่น

และหัวหน้าแผนกขนส่งก็ยินดีมากที่จะตะโกนด่าตามไล่หลังลูกน้องที่ขยันเสือกชนิดไม่กลัวเกรงลูกพี่

“รีบ ๆ กลับกันไปให้หมดเลยนะพวกมึง.........ไอ้พวกเวร”

TBC.

[akiko]

เป้าหมายรู้ตัวอย่างนี้ ระวังไก่ตื่นนะพี่บุ้ง

[วัวพันปี]

 เห็นแว่บๆ อำนาจกับพู่ อีกคู่ใช่ไหม

[Nus@nT@R@]

ว้ายยยย นอนค้างบ้านพี่บุ้งด่วยอ่ะ

[pigarea]

กรี๊ด!!!!!! คืนนี้สินะ

[roseen]

มาลุ้นกันว่ากี่วันที่น้องมีนนอนซมอยู่กับที่......



แอบดูดีกว่า

[B52]

  รีบกลับบ้านเร็วๆพี่ คนรอชมเยอะช้าเดี๋ยวไม่ทันการ
* แผนกขนส่ง ส่งมาอีกคู่แล้วพี่อำนาจกับน้องพู่

[tuckky]

คาดว่าคู่ใหม่กำลังจะมา ระวังโดนแซงอีกนะพี่บุ้ง 

[ceylon]

รอพี่บุ้งกับเกาหลี ฮี่ๆๆๆๆ 
อำนาจกับน้องพู่นี่มีซัมติงอ้ะป่าว... คุๆ

 

[ลิงภูเขา]

วันนี้ที่รอคอย 

[patsakon]

 :hao3:เลือดจะไหลนองเหมือนพีชกับอ้นไหนนะ

[rmlab]

รอคอยบางอย่างในคืนนี้

[helpmeiiz]

หน้าแดงจะระเบิดแล้วมั้งเกาหลี

[puna]

พี่บุ้งอย่าให้น้อยหน้าวิเชียรกับพีทนะ   

[BeeRY]

คู่อื่นนี่ลุ้นไม่ยาก มีพี่บุ้งกับน้องมีนนี่แหละ ลุ้นจนเหงือกแห้งแล้ว

[tulakom5644]

ใกล้แล้วซินะพี่บุ้ง  ใกล้แล้วซินะ หึหึหึ  (หัวเราะได้จิตมากตอนนี้) ถ้าพี่บุ้งยังจะพลาดอีกล่ะก็นะ............................
คนอ่านจะทนไหวเหรออออออออออออออ

[EoBen]

ตั้งตาคอยเลยจ้า

[shijino]

เชียร์พี่บุ้ง 

[minmin96]

รอส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ

[Infinity 888]

หวังว่ามีนคงจะไม่ทำตามคำแนะนำของวิเชียรนะ

เพราะพี่บุ้งอ่ะ ของเค้าแรง!!  ครึ ครึ