รักเกิดในแผนกขนส่ง.....ตอน แนะนำพนักงานใหม่ (จบภาคบุ้งกับเมืองมีน)
วันนี้เป็นวันเรียกประชุมประจำเดือนของแผนกขนส่ง
ทุกคนมารายงานตัวกันตั้งแต่เช้า มารวมกันอยู่ที่หน้าแผนกขนส่ง ยืนเป็นแถวเรียบร้อย แต่งกายอย่างสุภาพตั้งแต่หัวจรดเท้า และให้หัวหน้าแผนกขนส่งก็กำลังตรวจเครื่อแต่งกายของลูกน้องที่ใส่อยู่ทุกวัน ว่าควรจะเบิกใหม่ได้หรือยัง
“เรียบร้อยดีทุกคนครับ สำหรับเรื่องที่ผมจะชี้แจงให้ทุกคนทราบในวันนี้คือ.............”
ยังไม่ทันพูดจบ สุรชาติก็ยกมือขออนุญาตรับโทรศัพท์ก่อนคนแรก
ไม่มีเสียงสัญญาณเรียกเข้า แต่คาดว่าจะเป็นเรื่องสำคัญ
“ครับทราบครับ เรื่องนั้นผมค่อนข้างที่จะเป็นห่วงเหมือนกัน ยังไงคุณลองพิจารณาดูอีกทีนะครับ” สุรชาติพูดเสียงดังฟังชัดและกดวางสายเรียบร้อย
และบุ้งก็กำลังจะอ้าปากพูดเรื่องที่จะแจ้งต่อไป แต่อำนาจก็ยกมือขึ้นเป็นคนที่สอง
“ผมขออนุญาติซักครู่ครับ..........” และอำนาจก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากรอกเสียงลงไป
“ครับ ผมค่อนข้างจะเครียดกับเรื่องนี้พอสมควร ขอให้คุณพิจารณาใหม่ด้วยครับ ได้ครับ โอเคครับ ตกลงตามนี้”
วางสายไปเรียบร้อย และอำนาจก็ยืนแถวตรงทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
บุ้งเตรียมจะพูดสิ่งที่ตั้งใจมาพูดในวันนี้ แต่ น้องพู่ ก็เป็นคนถัดมาที่ยกมือขออนุญาตคุยโทรศัพท์
ด้วยคำพูดแบบเดิม ๆ แพทเทิร์นเดิมๆ
.................พูดจาแบบทางการสุด ๆ............และหน้าโคตรนิ่ง
ไม่เว้นแม้กระทั่ง วิโรจน์ที่เล่นบทคุยโทรศัพท์ทางการได้อย่างสมจริงที่สุด
“หัวหน้าแผนกขายเหรอครับ แค่นี้นะครับ ผมกำลังเข้าแถวเพื่อทำการประชุมแผนก ครับ ๆ สวัสดีครับ”
ยังจะมีใครยกมือขอคุยโทรศัพท์อีกมั้ย บุ้งอยากจะถาม
สีหน้าเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
และวิเชียรก็เป็นคนสุดท้ายที่ยกมือขึ้นเพื่อขอนุญาติ
“ผมขออนุญาตครับ” วิเชียรรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกรอกเสียงลงไป
“มีนเหรอ..........อือออออออออ พี่ก็คิดถึงมีนเหมือนกัน อุ้ย ไม่ใช่ ลืมไป ........... ฮาโหล ครับทราบครับ ยังไงผมจะดำเนินการให้ตามที่คุณขอมานะครับ” วิเชียรกดวางสายไปเรียบร้อย
และทุกคนในแผนกก็พยายามเก็กหน้าเข้ม ทั้งที่อยากจะหัวเราะแทบตาย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอยู่ในระหว่าง เรียกแถวเพื่อเข้าประชุมสำคัญ เรียกประชุมเพื่อแนะนำตัวพนักงานใหม่ที่จะเข้ามาร่วมงานกับแผนกขนส่ง
พนักงานใหม่ แต่หน้าเดิม และทุกคนต้องใช้เวลานานถึงสองเดือนเต็ม ในการรอคอย ให้พนักงานใหม่ ที่เคยเป็นเด็กฝึกงาน ให้กลับมาทำงาน
“พวกมึง พวกมึงนะ ไอ้พวกเหี้ย พวกมึงนะ”
หัวหน้ากำลังเกิดอาการเดิม คือโมโหแล้วด่าลูกน้องกลบเกลื่อน และคราวนี้ลูกน้องก็ไม่สามารถสะกดกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ได้อีกต่อไป ยืนขำกันตัวงอ หัวเราะชนิดที่ไม่มีใครยอมใคร
“ไอ้.........ไอ้พวกเหี้ยนี่....แม่ง กู...กูจะพูดยังไงกับพวกดีวะ”
“ก็ไม่ต้องพูดยังไงสิพี่ ปกติพี่ไม่เคยพูดไม่ใช่เหรอ ผมเห็นพี่ถนัดด่าซะมากกว่า”
ใครไม่รู้แซวขึ้นมา และบุ้งก็ได้แต่ยืนโมโหหน้าดำหน้าแดงจนตัวสั่น
“.......ไอ้.........พวกมึงนี่มัน.............”
บุ้งรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองกำลังเต้นตุบ ๆ ทั้งโมโหทั้งอาย ที่โดนลูกน้องพร้อมใจกันแกล้ง เอาคืนชนิดโคตรเจ็บแสบ และพร้อมใจกันทั้งแก๊งค์ บุ้งกำลังพยายามสงบสติอารมณ์ และสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทั้งที่แทบอยากจะกระโดดถีบลูกน้องเรียงตัวอยู่แล้ว
“วันนี้ผมจะขอแนะนำพนักงานใหม่ ที่จะเข้ามาร่วมงานกับแผนกขนส่งของเราอย่างเป็นทางการ อย่างที่ทราบกันพนักงานที่ดูแลเรื่องบิลน้ำมันและบิลทางด่วนของเรายังขาดอยู่ และเราก็ยินดีมากที่ได้น้องมาร่วมงานด้วย เรื่องศักยภาพนั้นไม่ต้องห่วง คาดว่าทุกคนจะพอได้เห็นกันมาบ้างแล้ว หลังจากที่น้องเข้ามาทดลองร่วมงานกับแผนกของเราได้ 3 เดือน ผมขอให้พนักงานแผนกขนส่งทุกคน ให้โอกาสในการพัฒนาศักยภาพการทำงานของน้องด้วย หากมีอะไรที่เข้าใจไม่ตรงกันให้บอกผม ผมจะเป็นผู้ร่วมชี้แจงให้”
หมายความว่า ห้ามพวกมึง ..... แกล้งเมียกู ........
“ผมขอแนะนำให้ทุกท่านได้รู้จักกับพนักงานประจำคนใหม่ของแผนกเราครับ..........น้องเมืองมีน.....”
มีนก้าวขาออกมายืนข้างหน้า ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ทั้งที่เขินแทบตาย เพราะพี่ ๆ เริ่มอมยิ้มแปลก ๆ กันแล้ว
“มีอะไรอยากสอบถามเบื้องต้นขอให้สอบถามได้เลยครับ สอบถามกันได้คร่าว ๆ แล้วเดี๋ยวเราจะได้ให้น้องเริ่มงานได้เลย”
เปิดทางให้ซะขนาดนั้น มีหรือจะไม่มีใครอยากสอบถาม
“มีแฟนยังครับ” ไอ้สัดถามหาพ่อมึงเหรอ
“ถ้ามีแล้ว แฟนดุมั้ยครับ” มันใช่เรื่องที่ควรถามเหรอไอ้พวกห่า
“ถ้ามีแฟนแล้ว อยากทราบว่าเอากันหรือยังครับ เอ้ยไม่ใช่ ถามผิด อยากทราบว่าเอากันไปกี่รอบแล้วครับ”
วิเชียร..................มึงงงงงงงงงงง
“เอ่อ......คือว่า...”
มีนไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่ยืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ หน้าแดง เพราะไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามไหนก่อนดี
“ง่ะ...มี........ผมมีแฟนแล้ว....อ่ะ...เอากัน....เอากันไปแล้ว...ก็หลายรอบอยู่ครับ”
กลัวไม่เป็นที่ถูกใจของพวกพี่ ๆ ที่อยู่มาก่อน มีนก็เลยยอมตอบไปตามที่ถูกถาม และบุ้งก็ถึงกับยืนช็อคตาค้าง
ไอ้นี่ก็พาซื่ออีก เวรเอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ได้โดนล้อไม่จบไม่สิ้นแน่ กูอยากจะบ้าจริงโว้ยยยยยยยยยยย
“เลิกแถวได้ มีอะไรมาถามกูนี่ ไป น้อง มาทำงานใหม่ไม่ใช่เหรอ ไปทำงานน้องได้แล้ว บิลกองท่วมแล้ว อย่ามาเหลวไหลอู้งานตั้งแต่วันแรก พี่ไม่ชอบ”
สั่งเลิกแถวกันแบบดื้อ ๆ และบุ้งก็เดินมาโอบไหล่พนักงานใหม่ให้เดินตาม และไม่วายหันมาตะโกนบอกลูกน้อง ที่หัวเราะและส่งเสียงผิวปากแซวกันดังลั่น
“โห่พี่ เอากันกี่รอบแล้วพี่ พี่บุ้งเอามันส์เปล่าเกาหลี พวกผมอยากรู้”
พวกมึงว่างกันมากนักใช่มั้ยไอ้พวกเหี้ย ว่างกันนักกูก็จะจัดให้ บุ้งปล่อยไหล่ของมีนเป็นอิสระ และเตรียมยกตีนไล่เตะลูกน้องที่ยังแซวไม่เลิก
“เลิกเสือกกับเรื่องในมุ้งของกูได้แล้ว ช่วยเลิกแซวกู.........กับ.....เมีย.....กูซักที ไอ้พวกเหี้ย ไปทำงานของพวกมึงให้หมดทุกคนเลยนะโว้ยยยยยยยยยยย”
End.
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 754147 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก