“เช็คมั่ว”
“มั่วห่าอะไร ก็เนี่ยถูกแล้ว ไม่เชื่อมึงดู แม่งต้องแบบนี้โว้ยยยยยยยยยย”
อำนาจกำลังยืนเถียงเรื่องบางอย่างกับน้องพู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่แปลกที่ไม่มีใครคิดจะห้าม มันทะเลาะกันไปอย่างนั้นเอง ที่จริงแล้วระหว่างทะเลาะมันก็จีบกันไปด้วย แต่ต้องใช้เทคนิคขั้นสูงในการทำความเข้าใจหน่อยถึงจะรู้
สิ่งที่เพื่อนร่วมแผนกคนอื่น ๆ ทำก็คือ แกล้งมองเมินไปทางอื่น ทั้งที่ขำ เห็นทุกวันจนชิน กลายเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นที่แผนกไปแล้ว
แต่มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับยูกิเลย
แม่งด่ากันได้ขนาดนี้ แต่ไม่มีใครห้ามเลยซักคน...........ข่าวลือที่ได้ยินมา มันไม่มีทางเป็นข่าวลือไปได้หรอก มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้คิดได้ในตอนนี้ ก็คือ ภายในข่าวลือมันก็ต้องมีเรื่องเรื่องจริงผสมด้วยแน่ ๆ
“อ้าว มาหาใครครับน้อง มีอะไรให้ช่วยมั้ย”
ยูกที่กำลังจับตามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจเต้นระทึกไม่เป็นส่ำ ถึงกับสะดุ้งเฮือก หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อถูกทัก
และเมื่อหันไปมองก็พบกับสุรชาติ หรือ บาส ผู้ที่ใกล้เคียงกับมนุษย์ธรรมดาที่สุดของแผนกนี้
และภายใต้ความธรรมดา อาจไม่เคยมีความธรรมดาอยู่แน่ ๆ
“ปะ ปะ เปล่า ผมแค่ผ่านมาเฉย ๆ”
ผ่านมาเฉย ๆ เนี่ยนะ ผ่านเข้ามาเยอะเลยนะ เข้ามาจนถึงโซนในของแผนกเลย
“รถช่วงนี้เข้าเยอะ.........เดิน ๆ อยู่ก็ระวังตัวเอาไว้หน่อยก็ดี”
นี่คือคำขู่ใช่มั้ย เตือนให้ระวังตัวใช่มั้ย นี่ถึงขั้นขู่เอาชีวิตกันเลยใช่มั้ย
“ผมไม่กลัวหรอก”
อ้าว
คนอุตส่าห์บอก เสือกมาพูดอย่างนี้ใส่ นี่เต็มมั้ยวะเนี่ยน้อง หน้าตาก็ดี ไม่น่าจะไม่เต็มหรอกนะ
“รถมันวิ่งเข้าวิ่งออกตลอด บางทีรถใหญ่มองลงมาข้างล่างก็ไม่ค่อยเห็นใครหรอก เดินเข้าเดินออกสุ่มสี่สุ่มห้า เดี๋ยวจะโดนรถเฉี่ยวเอา”
เป็นห่วงจริง ๆ หรือว่าแกล้งขู่วะ เอาให้แน่ ๆ
“คุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
เออ ก็ทำไม่ได้ไง พี่ทำอะไรน้องไม่ได้หรอก แต่รถขนส่งสินค้ามันจะเฉี่ยวน้องเอาได้
“เตือนแล้วนะ ไม่เชื่อก็ตามใจ”
ใช่ มึงเตือนกูแล้ว แต่กูไม่เชื่อ แล้วมึงจะทำอะไรได้
“เกิดเป็นอะไรขึ้นมา จะมาว่าผมทีหลังไม่ได้นะ”
ไม่มีใครว่าอยู่แล้ว ก็ในเมื่อวางแผนเอาไว้แล้วนี่ อย่าคิดว่าผมจะยอมล้มเลิกความตั้งใจเรื่องนี้ได้ง่าย ๆ นะ บอกได้เลย ว่าไม่มีทาง
ยูกิยังคงขมวดคิ้วและขบริมฝีปากแน่น กำมือเอาไว้ด้วยความแค้นใจ ที่ถูกข่มขู่ ก่อนจะหันหลังเดินหนีไปดื้อ ๆ สร้างความมึนงงให้กับสุรชาติไม่น้อย
อ้าว
แล้วนี่มาทำอะไรหล่นไว้อีกเนี่ย
…………..ใบคำร้องขอจัดซื้อสินค้า...........
“เฮ้ยน้อง อย่าเพิ่งไป”
เรียกเอาไว้ และยูกิก็ค่อย ๆ หันหน้ากลับมาช้า ๆ เพื่อมองว่าอีกฝ่ายเรียกเอาไว้ทำไม
“ทำนี่หล่นไว้หรือเปล่า เอกสารสำคัญนะเนี่ย”
ใช่ เอกสารสำคัญ เป็นเอกสารที่สำคัญมาก ๆ ด้วย แล้วไปเอามาได้ยังไง
“เอาไปด้วย มาทำหล่นไว้แบบนี้เดี๋ยวหัวหน้ามาเห็นเข้าน้องจะซวย”
ไม่ซวยหรอก แค่หัวหน้ามาเห็นไม่มีทางซวยได้ง่าย ๆ คิดอะไรอยู่วะ จะหาทางไล่กูออกเลยใช่มั้ย ก็ได้ จะเอาแบบนี้ก็ได้
ยูกิไม่ได้ยื่นมือออกไปรับเอกสาร แต่ยืนมองนิ่ง ๆ และนั่นยิ่งสร้างความประหลาดใจให้สุรชาติที่กำลังรีบจะไปขึ้นรถเพื่อไปส่งของ
จะให้มาเชื่องช้าอืดอาดอยู่ก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้วิโรจน์ วอ. มาบอกว่าของขึ้นเสร็จแล้วให้มาขึ้นรถได้
“ของน้องไม่ใช่เหรอ เอกสารสำคัญด้วย เอาไปเหอะ พี่รีบ”
รีบก็รีบ ยังไงก็ไม่มีทางรับมาแน่ ๆ ยูกิยังคงยืนนิ่ง และสุรชาติก็เลยถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย เมื่อพูดแล้วแต่น้องใหม่แผนกจัดซื้อก็ยังคงทำท่านิ่งเฉย ไม่ยอมรับเอกสารไปซะที
พี่รีบนะเนี่ย น้องอย่ามาทำเป็นลีลา แล้วหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แบบนั้น มันอะไรกัน
สงสัยโดนหัวหน้าด่ามาแน่ ๆ ใคร ๆ ก็รู้หัวหน้าแผนกจัดซื้อปากจัดจะตาย ด่าลูกน้องได้สะใจมาก ไม่ต่างจากหัวหน้ากูหรอก แต่ก็แปลกที่ยังมีคนรักแกอยู่ ผิดกับพี่บุ้ง ที่ลูกน้องรู้สึก “เกลียด” ซะเหลือเกิน ด่าไปแล้ว ลูกน้องก็ขำ แกจะด่าไปทำม้ายยยยยยยยยยยยย
“เอาไปเหอะ พี่รีบ”
เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมรับเอกสารไปซะที สุรชาติก็เลยจัดการดึงมือของยูกิมาแบออกและวางเอกสารจัดซื้อไว้ในมือให้
กดนิ้วของยูกิให้ถือเอกสารเอาไว้ดี ๆ และก็เริ่มมองที่ปลายนิ้วเรียวสวยของยูกิด้วยความประหลาดใจ มืออย่างนิ่ม แถมนิ้วก็เรียวสวยอย่างกับมือผู้หญิง
สภาพอย่างนี้คงไม่เคยทำงานหนัก ลูกคุณหนูก็แบบนี้ เจออะไรนิดอะไรหน่อยไม่ได้ โดนหัวหน้างานด่าเข้าหน่อยก็จะเป็นจะตาย มาทำหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่ตรงนี้
“ตั้งใจทำงานดี ๆ แล้วกัน อย่ามาทำเอกสารอะไรหล่นแถวนี้ แล้วก็ไม่ต้องคิดมาก ที่นี่ไม่มีอะไรหรอก คิดมากไปก็เท่านั้น เพราะที่จริงคนที่นี่ไม่มีอะไร”
ไม่มีอะไร คำพูดนั้นยูกิไม่อยากเชื่อ
กำลังจะหันหลังเดินกลับแต่ก็ต้องหันกลับมาอีกครั้ง เมื่อฝ่ามือของใครบางคนแตะลงมาที่ไหล่ และตบเบา ๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจและเหมือนจะเน้นย้ำเพื่อบอกอีกครั้งไม่ให้คิดมาก
“หน้าเครียดแบบนี้ มันไม่ดีหรอก ยิ้ม ๆ ซะบ้าง โลกนี้สดใสน่าอยู่จะตาย ถ้าน้องยิ้มนะ พี่ว่าต้องน่ามองกว่าทำหน้าบูดแบบนี้แน่ ๆ เชื่อพี่สิ”
เชื่อได้หรือเปล่า แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อ ถึงไม่อยากเชื่อแต่รอยยิ้มบาง ๆ และแววตาที่มองมาอย่างจริงใจนั้นทำให้ยูกิสะดุดลมหายใจและเผลอมองค้าง
“.............เหี้ยเอ้ย โคตรเท่ห์ว่ะ...........”
เผลอพูดอะไรพึมพำเบา ๆ และสุรชาติก็ขมวดคิ้วมุ่น ด้วยความสงสัย
“ว่าไงนะน้อง”
ไม่ได้ว่าไง ผมเปล่าว่าไง ไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้น
สุรชาติไม่รอฟังคำตอบ แต่ขมวดคิ้วด้วยความงง ก่อนจะรีบก้าวขาออกไปจากบริเวณนั้น จนแทบจะกลายเป็นวิ่ง โดยมีสายตาของยูกิมองไปด้วยความอึ้ง และรู้สึกหัวใจเต้นรัวขึ้นทีละนิด
คนเหี้ยอะไรวะ ตัวสูง หน้านิ่ง แต่โคตรเท่ห์ คำพูดคำจาแต่ละคำ มันฟังดูจริงใจ และน่านับถือมาก มิน่าล่ะ นายสุรชาติถึงอยู่กับคนแผนกนี้ได้อย่างปกติสุข ไม่แปลกใจเลย ที่นายสุรชาติสามารถอยู่ร่วมกับคนแผนกนี้ได้
...............เพราะนายมันดูใจดี จนทำให้รู้สึกสบายใจเวลาอยู่ใกล้ นี่เอง …………..
TBC.
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 755288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก