รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ อำนาจ & พู่ .....ตอน เข้าใจไม่ตรงกัน
ระดับความอดทนของคนเราไม่เท่ากัน
บางคนมีมาก บางคนมีน้อย และบางคน ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ คืออะไร ไม่รู้ว่าทนได้ยังไง และทำไมต้องทน
เพราะรักเหรอ เพราะรักเลยต้องทนเหรอวะ กูไม่ไหวจะทนแล้วนะโว้ยยยยยยยยยยย
พู่กำลังช่วยอำนาจเช็คของ เช็คไปเงียบไป เช็คของไปแต่ไม่มองหน้ากัน และยิ่งเช็คไปเราก็คล้ายจะยิ่งโกรธกัน ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ก็อย่าฝืนเลย แค่นี้ยังขนาดนี้ แล้วต่อไปมันจะขนาดไหน รักอย่างเดียวมันอยู่ไม่ได้หรอก แค่
รักคงยังไม่พอ แค่รักอย่างเดียว..........มันคงยังไม่พอจริง ๆ
“อยากเลิกกันมั้ยพี่แก๊ป”
เป็นพู่ ที่ตัดสินใจมานานแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่รักกัน แต่รักกันแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะได้อะไรขึ้นมา
พี่แก๊ปไม่เคยเห็นเป็นแฟน ไม่เคยหวาน ไม่เคยจีบ ไม่เคยพูดจาดี ๆ ด้วย ไม่เคยแม้กระทั่งชวนไปไหนมาไหนด้วยกัน
ไม่มีอะไรเลย วัน ๆ มีแต่ทะเลาะกัน โกรธกัน งอนกัน แล้วอีกไม่กี่นาทีเราก็ดีกัน วน ๆ เวียน ๆ แบบนั้นเหรอ
นี่มันใช่ความรักแน่เหรอ รักข้างเดียวอยู่หรือเปล่า ในสายตาพี่แก๊ปกูอยู่ในสถานะอะไรสำหรับมันวะ
แล้วแค่รักอย่างเดียวมันพอเหรอ ทำไมกูต้องรักอยู่ฝ่ายเดียว แต่พี่แก๊ปไม่เคยแสดงท่าทีอะไรออกมาเลย
ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เคยตบกูหัวทิ่มยังไง เคยตะคอกเคยด่ากูยังไง มันก็ยังทำแบบนั้น ทำเหมือนเราไม่ได้คบกัน
แล้วถ้าเราคบกันจริง เราคบกันภาษาห่าอะไรวะ ทำไมมันเหี้ยได้ขนาดนี้ ถ้าคบกันแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น ชีวิตก็ยังเหมือนเดิม แถมเครียดกว่าเดิมด้วย แม่งเลิกกันไปซะยังจะดีกว่า
"เอาไงพี่แก๊ป"
ถ้อยคำง่าย ๆ ของพู่แทงเข้าไปในหัวใจของอำนาจอย่างรุนแรง แทงลึกเข้าไป บาดลึกลงไปภายในใจของอำนาจ
และ.........พู่ไม่เคยรู้ คนที่เหมือนทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ไม่คิดอะไร ที่จริงแล้วคิดทุกวัน
คิดอะไรหลายๆ อย่างทุกคืนทุกวัน โดยไม่เคยได้บอกให้ใครรู้
“ได้ยินมั้ยวะพี่แก๊ป เราเลิกกันเหอะว่ะ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปแม่งไม่เวิร์ค.........พี่อยากไปมองใคร ต่อไปพี่ทำได้เลยตามสบาย ผมไม่ห้าม ไม่ยุ่ง ไม่ข้องเกี่ยวอีก แต่เวลาทำงานเราก็ยังเป็นเหมือนเดิม”
ตัดสินใจเองเสร็จสรรพ และอำนาจก็ยังคงนิ่งเงียบ ไม่ยอมพูด ไม่ยอมตอบอะไรออกมา
“ไอ้พี่แก๊ป มึงหูตึงเหรอ ได้ยินหรือเปล่าที่พูด”
พู่กำลังโมโห และคนที่นิ่งเงียบ ก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าพู่ตรง ๆ มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น มองลึกลงไป เหมือนอยากให้รู้ว่ากำลังรู้สึกยังไงกันแน่
“คบกับกู ชีวิตมึงคงเหี้ยมาก ตอนนี้มึงคงนึกเสียใจที่ไม่น่ามาคบกับคนอย่างกูตั้งแต่แรก”
ถ้อยคำที่พูดออกมาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และคนที่คิดว่าตัวเองใคร่ครวญทบทวนมาดีแล้ว ก็ไม่คิดว่าจะเจอคำพูดแบบนี้จากอีกฝ่าย
“ไม่ใช่ว่าผมเสียใจที่คบกับพี่แก๊ปนะ แต่ผมแค่ไม่รู้ว่าทำไมพี่แก๊ปไม่เคยทำให้ผมรู้สึกเลย ว่าผมเป็นแฟนพี่แก๊ป พี่แก๊ปไม่เคยทำให้รู้เลยว่าพี่แก๊ปรักผมจริง ๆ”
คนไม่พูด ไม่แสดงออก ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกอะไรนะ มึงอ่ะพู่........มึงไม่เคยเข้าใจหรอก มึงไม่เคยรู้อะไรเลย
“เพราะกูจนใช่มั้ยล่ะ แล้วกูก็ไม่ได้เรียนมาสูงเหมือนมึงนี่”
มันไม่ใช่เรื่องนั้นเลยโว้ยไอ้พี่แก๊ป กูไม่เคยไปสนใจฐานะหรือการศึกษาของมึงเลย
แต่ที่กูสนใจคือ...........ตกลงในความคิดมึง กูเคยเป็นแฟนมึงมั้ย แล้วมึง........เคยรักกูบ้างมั้ยวะ....ทำไมมึงถึงได้ทำเหมือนเล่น ๆ กับกูตลอดเลยวะ
มึงเห็นกูเป็นอะไรวะพี่แก๊ป ตกลง..........มึงกับกูเป็นอะไรกัน..........
“พี่แก๊ปจะจนจะรวย จะเรียนน้อย เรียนเยอะผมไม่เคยสนนะพี่ แต่ผมอยากรู้ พี่เคยจริงจังกับเรื่องของเรามั้ย พี่เคยคิดเรื่องของเรามั้ย...........พี่เคย..............คิดเรื่อง....ของเรา...บ้างมั้ย”
พู่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เหมือนอยากจะร้องไห้ เหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่แล้ว
แต่คงช้ากว่าคนที่ก้มหน้าฟัง ฟังเงียบ ๆ และลุกขึ้นจะเดินหนีและพู่ก็ได้เห็น..........
พี่แก๊ป..........มันร้องไห้........
“มึงไม่รู้หรอกพู่ กูคิดยิ่งกว่าที่มึงคิดซะอีก..........กูถึงต้องไปเรียน....เรียนให้สูง ๆ.....กูถึงต้องไปหางานพิเศษทำหลังเลิกงาน.........กูถึงต้องไปขี่มอร์ไซด์วินรับจ้าง.........ตอนนี้กูหาเงินให้แม่เปิดร้านขายของชำได้แล้ว......ต่อไปกูก็จะหาเงินซื้อบ้านซื้อรถให้ได้....ต่อไปกูจะหาให้มึงหมดทุกอย่าง.......มึงอยากได้อะไรกูก็จะหาให้...แต่ตอนนี้กูยังไม่มีปัญญา..........ที่กูมีปัญญาตอนนี้ ก็แค่เดินตามหลังมึง.........แล้วก็พยายามเดินตามให้ทันมึง.........กูต้องเก่งกว่ามึงให้ได้ ไม่งั้น........ต่อไปมีปัญหาอะไรมึงจะไปพึ่งใคร ถ้ามึงมีกูอยู่ แต่พึ่งเรื่องเหี้ยอะไรไม่ได้.จะมีทำไม...มึงอ่ะ ไม่รู้หรอก .........กูไม่พูด ไม่ใช่แปลว่ากูไม่คิดนะ....ถ้ามันแย่ขนาดนั้น มึงก็เลิกกับกูไปเหอะ กูไม่ว่าอะไรมึงเลย กูจะไม่โทษมึงด้วย เพราะมันไม่ได้ผิดที่มึง แต่มันผิดที่กูเอง……….”
อำนาจเป็นคนร่าเริง และยิ้มแย้มอยู่เสมอ เหมือนเป็นคนที่ทำอะไรเล่น ๆ ไม่จริงจัง แต่จริง ๆ แล้วเป็นคนคิดมาก และมีความพยายามไม่น้อยกว่าใคร ความพยายามที่ไม่เคยป่าวประกาศให้ใครรู้ ความพยายามที่แม้แต่พู่ก็ยังไม่เคยรู้
“พี่แก๊ป”
ได้แต่เรียกชื่อของคนที่พูดไป น้ำตาไหลไป ไม่หยุด
“โรจน์ กูฝากเช็คของให้หน่อย กูไปแถว ๆ นี้ เดี๋ยวกูมา ขอโทษด้วย ทำมึงลำบากอีกแล้ว”
บอกเพื่อนร่วมแผนกที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กัน และวิโรจน์ก็พยักหน้ารับ เรื่องบางเรื่องเห็นอยู่ว่าอะไรเป็นอะไร
แต่บางทีก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าไปยุ่ง วิโรจน์ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ และถอนหายใจออกมายาวๆ
เพราะเรื่องบางอย่างมันก็ละเอียดอ่อนเกินไป เรื่องของคนสองคน ที่ไม่ว่าใครก็ยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้
“ไอ้แก๊ปมันไม่ใช่พวกชอบอวดอะไรใครหรอกนะพู่ เพราะมันรู้ตัวว่ามันไม่ได้มีดีให้อวด มันก็เลยได้แต่เก็บความพยายามของมันเอาไว้เงียบ ๆ”
พี่โรจน์ ........... ผมมันโง่ ผมมันคิดอะไรไปเองคนเดียว ผมไม่เคยรู้เลยพี่
เรื่องที่พี่แก๊ปมันพยายามขนาดนี้ผมไม่เคยรู้
“มันรักพู่นะ....เรื่องนี้พู่ก็น่าจะรู้ดีที่สุด ส่วนพู่คิดจะเลือกทางไหนต่อก็เลือกเอาเองนะ พี่คงเข้าไปยุ่งไม่ได้”
ได้แต่ฟัง นิ่งฟังและรู้สึกเสียใจกับคำพูดของตัวเอง
ผมไม่รู้ว่าพี่แก๊ปพยายามขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าพี่แก๊ปคิดเรื่องของเรามากขนาดนี้
ผมไม่เคยรู้เลยว่า การที่พี่แก๊ปหายไป ในช่วงเวลาที่คนอื่นเขาอยู่ด้วยกัน เขามีความสุขกัน พี่แก๊ปไปทำอะไร.......
ผมไม่รู้ว่าพี่แก๊ปหายไปไหน ผมเอาแต่ครุ่นคิดว่าพี่แก๊ปไม่เคยสนใจผมเลย
ทั้งที่จริง ๆ แล้วพี่แก๊ปยิ่งกว่าสนใจ สนใจในแบบที่พี่แก๊ปสนใจ
สนใจแต่ไม่เคยพูดออกมา ไม่เคยแสดงตัว.... พี่แก๊ปไม่ใช่คนชอบอวดชอบแสดงตัวอย่างที่พี่วิโรจน์พูด.......
พี่แก๊ปมันเจียมตัวเกินกว่าจะอวดอ้าง พี่แก๊ปมัน..........ไม่เคยอวดตัว ไม่เคยคิดว่าตัวเองดีกว่าใคร
จนถึงป่านนี้........พี่แก๊ปมันก็ยังไม่เคยคิดจะอวดใคร ๆ เลยว่ามันมีความพยายามมาก
พยายามมากกว่าคนอื่นหลาย ๆ เท่า แต่คนที่ทำให้มันต้องพยายามกลับไม่เคยเข้าใจมันเลย
เอาแต่คิดว่ามันเป็นคนไม่ได้เรื่อง เอาแต่คิดว่ามันไม่เคยสนใจ ไม่เคยแคร์ ไม่เคยใส่ใจ
เพราะผมมันโง่พี่แก๊ป เพราะผมมันไม่ดีเอง ผมขอโทษ เพราะผมมัน.......... คิดไปเอง โดยที่ไม่เคยถามพี่แก๊ปเลย.....
“คนเรารักกัน ง้อกัน ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรอกนะ จะคิดจะทำอะไรก็ทำซะ อย่าให้มันนานไป เดี๋ยวจะมาเสียใจภายหลัง”
วิเชียรเดินมาตบไหล่ของพู่เบา ๆ
“ก็ง้อไอ้แก๊ปมันอยู่บ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอพู่ ถ้าจะง้อมันอีกซักเรื่องจะเป็นไรไป”
รอยยิ้มบาง ๆ ของพี่บาสที่ส่งมาให้ ทำให้พู่ที่กำลังจะร้องไห้ ต้องเงยหน้าขึ้นมอง และรู้สึกเริ่มมีกำลังใจขึ้น
“ผม......เหี้ยมากเลยพี่บาส....ผมทำเรื่องเหี้ยๆ แบบนี้ลงไปได้ยังไง”
ไม่หรอก ไม่ใช่ว่าเรื่องเหี้ยๆ อะไรหรอก
“แค่ไม่เข้าใจกันเฉย ๆ ทำให้เข้าใจตรงกันซะก็หมดเรื่อง”
ทำให้เข้าใจตรงกันเหรอพี่ ทำให้เข้าใจ...........ตรงกัน........
“ไปง้อมันได้แล้วมั้ง เดี๋ยวไอ้แก๊ปมันจะพาลคิดอะไรไปใหญ่โตว่าพู่ไม่รักไม่สนใจมัน”
ฟังสิ่งที่พี่บาสพูด แล้วพู่ก็พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกจากแผนกขนส่งไป ท่ามกลางสายตาของพี่ ๆ ที่มองตาม
…………….
…………….
…………….อย่างลุ้นระทึก
“รอบนี้แม่งมีลุ้นว่ะ มันจะได้กันคราวนี้ซะล่ะมั้ง” วิเชียรเริ่มอมยิ้มออกมาน้อย ๆ และวิโรจน์ก็ส่ายหน้ากับสิ่งที่วิเชียรพูด
“ไม่คิดเรื่องอื่นเลยเน่อ”
แซวคนทีกำลังยิ้มอย่างชอบใจ และวิเชียรก็เริ่มวอ. หาผู้ร่วมอุดมการณ์เสือกคนอื่น ๆ
“หัวหน้า....มีแววไอ้แก๊ปจะได้กะน้องพู่คืนนี้แน่ ๆ”
ส่งข่าวให้เสือกระดับตำนานได้รู้ และบุ้งที่กำลังจดตารางเวลาอยู่ข้างนอกก็หัวเราะออกมาเบา ๆ
“ต่อไปพู่มันก็ไม่ต้องบ่นว่าพี่แก๊ปไม่สนใจมันแล้วสิเนี่ย” มีน ที่เข้ามาอยู่ในสมาชิกชมรมเสือกอย่างเป็นทางการเริ่มอมยิ้มน้อย ๆ
“เรื่องของเค้า เดี๋ยวเหอะ เงียบๆ อย่ากระโตกกระตาก เนียน ๆ เข้าไว้”
ถ่ายทอดวิชาเสือกขั้นสูงให้เมียไปเรียบร้อยและมีนก็หัวเราะออกมาอย่างถูกใจ
“พี่วิเชียรครับ........เมืองมีนครับ...”
วอ. หาคนที่อยู่โซนใน ที่เฝ้าจับตามองเป้าหมายอย่างใกล้ชิด
และวิเชียรก็ตอบกลับ
“ทราบครับ”
“ก่อนหน้านี้ยูกิ จัดซื้อ แจ้งมาว่า เป้าหมายไปถึงหน้าห้องเก็บสินค้าเก่าแล้ว และเป้าหมายที่สองกำลังตามไปสมทบ มีรายงานอะไรเพิ่มเติมเดี๋ยวผมจะแจ้งให้ทราบ”
สืบทอดวิชามาจากวิเชียรได้ดี จนอาจารย์ยังต้องยกให้มีนเป็นศิษย์รัก ที่ทำงานได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“รับทราบครับ”
วิเชียรตอบกลับเรียบร้อย และวิโรจน์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เกิดอาการขำไม่หยุด
“แหม ขำ.... ขำจริงนะมึงไอ้โรจน์ มึงอ่ะ ทำเฉย มึงก็อันดับต้น ๆ เหมือนกันแหละวะ แต่ไม่เคยช่วยห่าอะไรกูเลย เอาแต่แอ๊ปหน้าทำเป็นเงียบ เก็บข้อมูลตลอดเลยนะมึง”
โดนด่าเข้าให้ แต่วิโรจน์ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากยังคงขำ ไม่หยุด
“โรจน์ ขำห่าอะไรเฮ้ย หยุดได้แล้ว ไปทำงาน เดี๋ยวหัวหน้าด่า”
พี่บาสเรียกสติน้องร่วมแผนกให้กลับคืน และตบไหล่วิโรจน์ไปหนึ่งทีเพื่อให้วิโรจน์หยุดขำ
“ครับพี่ หายแล้ว ไม่ขำแล้ว พี่วิเชียรก็ฮาเกิน รู้ทันผมอีกเน่อ” ไม่รู้ทันมึงได้ไง ทำเป็นเฉยๆ เหอะมึงอ่ะ ตัวแสบเลยไอ้โรจน์
“กูไปขึ้นรถแล้ว มีอะไร หัด วอ. บอกกูซะมั่ง ถ้ากูตกข่าวเพราะมึงนะไอ้โรจน์........แม่ง....น่าดู”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 755279 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก