หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[roseen]

เอารูปไป

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ อำนาจ & พู่ .....ตอน  หุงข้าว(จบภาค)

พู่รู้สึกตัวตื่นตอนเกือบรุ่งเช้า เพราะคนที่กอดเอาไว้ทั้งคืนเริ่มขยับตัว อ้อมแขนที่กอดรัดเอาไว้ทั้งคืนคลายออกแล้ว และพู่ก็ปรือตาตื่นขึ้นมาและหันไปมองคนที่กำลังขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

“นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”

ไปไหนล่ะพี่แก๊ป

กำลังจะถามแต่ก็ไม่ทันได้ถามเพราะคนที่กดปลายจมูกลงมาที่ข้างแก้ม กระซิบบอกเบา ๆ ให้รู้

“พี่ไปหุงข้าวก่อนนะ นอนไปก่อนยังไม่สว่าง เดี๋ยวมาปลุกไปอาบน้ำ วันนี้ลุกไปทำงานไหวมั้ย”

ท้ายเสียงที่เอ่ยถาม แสดงความห่วงใยอย่างชัดเจน และพู่ก็ยิ้มออกมาบาง ๆ ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบรัดไปที่รอบคอของคนที่กระซิบบอก

“ไปไหวสิ.....พี่แก๊ป หวัดดีพี่ หวัดดีตอนเช้า”

อืม

หวัดดีตอนเช้าเหมือนกันพู่

“อย่าทำงี้ดิ เข้าใจหน่อยเหอะ อยากนอนต่ออีกหน่อยนะ แต่มันทำไม่ได้”

คนพูดแสดงอารมณ์ให้รู้ว่าหงุดหงิดใจเล็ก ๆ และก้มลงมาซุกไซร้ปลายจมูกที่ซอกคอของพู่ด้วยความหมั่นไส้ที่กำลังโดนยั่วแต่จะทำอะไรต่อจากนี้ก็ทำไม่ได้แล้ว

“อือ พี่แก๊ปอ่ะ”

มึงอย่ามาทำเสียงแบบนี้หน่อยเลยไอ้พู่ กูจะตายเอาได้ง่าย ๆ

“ปล่อยเร็ว กอดคอแบบนี้ได้ไงวะ เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปทำงานกันพอดี นอนไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่มาเรียก”

ครับ ครับ นอนไปก่อนก็ได้ครับ

พู่พยักหน้ารับสิ่งที่แก๊ปบอก และแก๊ปก็ลุกขึ้นนั่ง เปิดมุ้งออกและก้าวขาเดินลงจากเตียงไปแล้ว

และพู่ก็เริ่มหลับตาลงอีกครั้ง
ไม่ได้คิดจะนอนต่อ รู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อยเป็นปกติเท่าไหร่และพี่แก๊ปมันก็รู้ดี ถึงได้ปล่อยให้นอนพัก

เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้างวะ
พู่รู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคล้ายกับความฝัน

ไออุ่นของร่างที่กกกอดเอาไว้ คำพูดหวาน ๆ ที่พร่ำบอกนับครั้งไม่ถ้วนที่ได้ยิน มันทำให้จิตใจล่องลอย

พี่แก๊ปแม่งโคตรหวาน ไม่นึกว่าภายใต้ท่าทางบ้า ๆ บางครั้งก็ทำอะไรเพี้ยน ๆ แบบนั้น บทจะหวานขึ้นมาพี่แก๊ปแม่งหวานซะจนกูละลาย

มันเป็นแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ก่อนหน้านี้ถึงมันไม่พูด แต่ก็แสดงความรู้สึกออกมาทางการกระทำ เห็นบ้าบอแบบนั้น ใครจะไปนึก.....แม่งทำการ์ดให้กูซะด้วย แถมยังเขียนข้อความเลี่ยน ๆ แบบนั้นเข้าไปได้ยังไงก็ไม่รู้

แต่.............แม่ง...เล่นเอา เขินตายกันไปข้าง  มึงโรแมนติกเกินไปแล้วพี่แก๊ป

มึง...........โรแมนติกเกินไปแล้วนะโว้ย ไอ้พี่แก๊ป

พู่กำลังยิ้ม รอยยิ้มที่แก๊ปไม่ค่อยได้เห็น ยิ้มคนเดียวเงียบ ๆ และดึงหมอนมาปิดหน้าด้วยความเขิน

เหี้ยเอ้ย .........กูก็เป็นไปได้ขนาดนี้เลยนะ เป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอวะกู 

.......รักพู่นะ.........รักพู่..........พี่แก๊ปรักพู่.....

คำพูดนั้นยังดังแว่วอยู่ในหูตลอดเวลา ตั้งแต่เริ่มแรกที่ร่างกายเราแนบชิดกัน จนกระทั่งค่อย ๆ หลับใหลไปอย่างช้า ๆ พร้อม ๆ กัน

.............รักพู่นะ........รักพู่......พี่แก๊ปรักพู่.........

เอาสิวะ เล่นงานกูซะให้พอใจเล้ยยยยยยยย ถ้ามึงจะทำให้ในหูกูได้ยินแต่คำนี้ตลอดเวลานะ

มึงก็เอาเลยพี่แก๊ป มึงคงสะใจมาก มึงคงพอใจมาก ที่ฝังคำพูดนี้เข้าไปในหัวกูได้ คงจะถูกใจมึงมากเลยสินะ

ห่าเอ้ยยยยยยยยย แม่งเขินโว้ยยย จนป่านนี้เพิ่งมารู้สึกเขิน โง่จริง ๆ เล้ยยยยมึงไอ้พู่.........มึงแม่งโง่จนกูไม่รู้จะด่าตัวเองยังไงดีแล้วจริง ๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“พู่ ตื่นเถอะ ตีห้าครึ่งแล้ว ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วค่อยมากินข้าว”

ไม่ได้คิดว่าจะหลับ แต่พอหลับตาลงในเวลาเพียงไม่นาน พู่ก็เผลอเคลิ้มหลับไปอีกรอบ มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่พี่แก๊ปมาปลุก

วิธีการปลุกไม่มีอะไรมาก แค่พี่แก๊ปเปิดมุ้งเข้ามา และมานั่งที่ข้างเตียงแตะฝ่ามือเบา ๆ ที่เส้นผมของพู่ และเอ่ยเรียกเสียงเบาพอให้รู้สึกตัว และพู่ก็ปรือตาตื่นขึ้น

ตื่นเต็มตา และสายตาก็เหม่อมองที่ใบหน้าของคนที่ได้เจอกันตั้งแต่ก่อนหลับตา และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้เจอกันอีกครั้ง
ยังไม่ได้ลุกขึ้น และสายตายังมองไล่ไปที่ใบหน้าของแก๊ปอยู่อย่างนั้น

มองนิ่ง ๆ และแก๊ปก็มองหน้าของพู่เหมือนกัน จ้องมอง และระบายรอยยิ้มออกมาก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหาและแตะปลายจมูกเบา ๆ ที่แก้มของพู่อีกครั้ง

“ไปทำงานไหวแน่เหรอ ถ้าไม่ไหวจะลาหรือเปล่า”

เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอก ไหวอยู่ สภาพร่างกายไม่ได้มีปัญหาจนถึงขนาดที่ลุกไปทำงานไม่ไหว เรื่องเจ็บมันก็ยังมีอยู่ แต่เพราะเมื่อคืนพี่แก๊ปไม่ได้หักโหมและค่อย ๆ ทำ ไม่มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้น และก็ทำไปแค่รอบเดียว ร่างกายก็เลยไม่ได้รู้สึกแย่จนลุกไม่ไหว ไม่ได้บาดเจ็บขนาดนั้น ต้องขอบคุณพี่แก๊ปด้วยที่มันไม่ทำอะไรตามใจตัวเอง ทั้งที่ถ้าพี่แก๊ปมันอยากจะทำจริง ๆ มันก็ทำได้ แต่มันไม่ทำ.... มีอะไรกันแค่ครั้งเดียว แล้วพี่แก๊ปก็กล่อมให้นอนจนถึงเช้า กอดเอาไว้และพร่ำพูดถ้อยคำที่ทำให้สบายใจและสามารถหลับตาลงได้

สุดท้ายหลับสนิทไปตลอดทั้งคืน โดยมีอ้อมแขนอุ่น ๆ โอบกอดเอาไว้ตลอดเวลา

“หวานเนอะ”

แกล้งแซว และแก๊ปก็เมินหน้าหนีไปทางอื่น และพู่ก็เห็น พี่แก๊ปแม่งเขินจริงจังเลยนี่หว่า

กูว่ากูเขินแล้วนะ พี่แก๊ปแม่ง...........ดูท่าจะเขินยิ่งกว่ากูอีก

“ใครหวานวะ ไม่มีหรอก....ก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ”

มันใช่ที่ไหนกันล่ะ เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้นะ เอะอะก็แกล้งกู บางทีก็หยอกล้อแบบแรง ๆ บ้างก็มี

แต่ตอนนี้...........

“เออนั่นสิ อยากรู้เหมือนกันว่าใครวะ แม่ง...โคตรจะหวาน”

ยิ่งอีกฝ่ายปฏิเสธ พู่ยิ่งแกล้งพูดให้มากขึ้นและยิ่งจ้องมองหน้าของแก๊ปนิ่ง ๆ จนแทบไม่กระพริบตา

“อะไรวะ มองอะไร ทำอย่างกับไม่เคยเห็นหน้ากันไปได้”

หน้าก็เคยเห็นอยู่หรอก แต่ว่าหน้าพี่แก๊ปตอนเขินแล้วทำอะไรไม่ถูก มันน่ามองมากเลยว่ะพี่แก๊ป

“พี่แก๊ปแม่งหล่อว่ะ....”

ไอ้พู่ อารายของเมิง นิ

“พอแล้ว ....เขิน มาชมอะไรตอนนี้วะ ตัวจะลอยได้อยู่แล้ว”

ไม่ใช่แค่พูด แต่แก๊ปยังยื่นมือมาขยี้ผมพู่เบา ๆ หยอกล้อด้วยความรัก แกล้งเพราะเห็นว่าคนที่นอนอยู่พูดจาอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็โคตรน่ารัก

“แล้วชอบป่ะ เวลาที่พู่ชม  พี่แก๊ปชอบป่ะ”

มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอก แต่แค่ทำตัวไม่ค่อยถูกแค่นั้น แล้วยิ่งคนชม มันยิ้มหวานให้ขนาดนี้ คนถูกชมเลยยิ่งพาลจะเก็บอาการไม่อยู่เข้าไปใหญ่

แก๊ปได้แต่มองเมินไปทางอื่น และพู่ก็ยื่นมือไปแตะที่ปลายคางของแก๊ป แตะเบา ๆ ก่อนจะแนบฝ่ามือที่ข้างแก้มของแก๊ปและแก๊ปก็ยอมหันหน้ามา หันมาหาและพู่ก็เริ่มอมยิ้มก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

“จูบได้มั้ยพี่แก๊ป”

เรื่องนั้นทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็จูบกันไปตั้งเยอะแยะแล้วไง ถ้าอยากทำไม่ต้องขอก็ได้นะ ถ้าพู่อยากทำ เราสองคนก็แค่ทำด้วยกัน

แก๊ปไม่ตอบ แต่ยื่นหน้าเข้ามาหา และแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของพู่เบา ๆ แตะซ้ำ ๆ เหมือนอยากหยอกล้อ และก็เรียกเสียงหัวเราะเบา ๆ ของพู่ได้ พู่แกล้งโอบแขนรัดรอบคอแก๊ปเอาไว้ไม่ยอมให้ถอยห่าง และพูดสิ่งที่ทำให้แก๊ปรู้สึกคล้ายว่ากำลังจะทนไม่ไหวเพราะการถูกยั่วให้เกิดอารมณ์ตั้งแต่เช้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“ที่ทำแค่นี้เพราะกลัวของขึ้นเหรอพี่แก๊ป”

ใช่เลย ก็ใช่ไง ที่ทำแค่นี้เพราะกลัวของขึ้น ถึงแม้ว่าตอนนี้อาจจะยังไม่ขึ้นเพราะไปจัดการเอาลงตั้งแต่ตอนไปเข้าห้องน้ำ
แต่ตอนนี้ก็ชักเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง กลัวว่า...........จะอดใจไม่ไหว.....ทั้งที่ไม่มีเวลาที่จะทำแบบนี้ได้อีก

ใกล้จะเช้า และอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ต้องเปิดร้าน

“ขอร้องเหอะวะ ปล่อยเถอะ อย่าทรมานกันเลย แค่นี้พี่ก็จะตายห่าแล้วว่ะ อย่าแกล้งกันแบบนี้อีกเลยได้มั้ย”

ด้ายยยยยยยยย

“ไม่ให้ทำแบบนี้แล้วจะให้พู่ทำแบบไหน”

แกล้งถามไป แกล้งทำหน้าใสซื่อใส่ และกลายเป็นแก๊ปที่ต้องถอนหายใจออกมายาว ๆ ด้วยความกลัดกลุ้ม

มึงก็นะ ยังจะมีหน้ามาทำแบบนี้ใส่กูอีก มึงไม่รู้หรือไง ว่ากูเหมือนกำลังจะทนไม่ไหว แล้วก็จะพาลของขึ้นแบบง่าย ๆ อีกรอบ

“พอเห้อ ไปเร็ว ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ออกมากินข้าว ไม่งั้นเดี๋ยวไปทำงานสาย”

ฟังสิ่งที่แก๊ปบอก และพู่ก็ค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ก้าวขาลงจากเตียงโดยมีแก๊ปเป็นคนเปิดมุ้งให้

เสื้อผ้าสำหรับใส่ไปทำงานถูกรีดเอาไว้ให้เรียบร้อย เสื้อผ้าของพี่แก๊ป ชุดฟอร์มพนักงานที่มองดูแล้ว พู่ก็พอจะใส่ได้ แม้เสื้อผ้าจะดูตัวใหญ่ไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรแถมซ้ำ...............

“ใส่กางเกงในพี่ไปก่อนได้ป่าววะ”

พี่แก๊ปส่งผ้าขนหนูมาให้พู่ และในมือก็ยังมีของอีกอย่างที่พี่แก๊ปถามว่าใส่ด้วยกันไปก่อนได้มั้ย

“ด้ายยยยยยยยย”

ลากเสียงยาว ๆ และพู่ก็หยิบกางเกงในมากางดูก่อนจะหัวเราะออกมาและมองหน้าของพี่แก๊ปด้วยความขำ

ที่จริงไม่ได้อยากแกล้ง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกมา

คำพูดที่ทำให้แก๊ปเดินหนีไปหลังบ้าน และเมินหน้าหนีด้วยความเขิน ส่ายหน้าเพราะพูดอะไรไม่ออก เขินจนไม่รู้จะตอบสิ่งที่พู่ถามว่ายังไง

แม่งมึงก็ถามมาได้นะพู่ แล้วมึงให้กูตอบยังไง กูก็เขินเหมือนกันนะนั่น ไม่เขินกูบ้างเลยหรือไงวะ
ใครที่ไหนเขามาถามกันแบบนี้

“พี่แก๊ป......ทำไมใหญ่จัง”

ใหญ่แล้วมึงชอบป่ะล่ะ ถ้าชอบ.............วันหลังจะให้จับอีก......มึงจะได้ไม่ใช้คำพูดผิด ๆ แบบนั้นเป็นครั้งที่สอง

วันหลังกรุณาพูดใหม่อีกครั้งด้วยนะพู่.........มึงกรุณาพูดใหม่ด้วย วันหลังขอให้มึงพูดว่า.....

“พี่แก๊ป.........ทำไมแม่ง......โคตรใหญ่จัง”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

มีปลาทูทอด กุนเชียงทอด แล้วก็ต้มจืดเต้าหู้ไข่ใส่วุ้นเส้น

อาหารเช้ามีแค่นั้น
อาหารง่าย ๆ ฝีมือพี่แก๊ปที่ตื่นขึ้นมาทำให้กินตั้งแต่เช้า

พี่แก๊ปมันลุกขึ้นมาตอนเช้า และมาหุงข้าวทำกับข้าวให้กิน
.........โคตรน่ารักเลยว่ะ.........

“พอกินได้ป่ะ”

ได้สิ

“อร่อยเลยแหละ”

ชม
เอ่ยชมออกมาจากใจจริง ๆ

และพู่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่คนที่ตื่นขึ้นมาหุงข้าวทำกับข้าวให้กิน ตักเต้าหู้ไข่ใส่เข้ามาให้ในจานข้าว

“ขอบคุณคร้าบบบบ”

เอ่ยขอบคุณออกไปและแก๊ปก็ยิ้มรับ

กินข้าวกันไปเงียบ ๆ สองคนอยู่ที่หน้าร้าน

เปิดร้านตั้งแต่หกโมงครึ่ง และยกจานข้าวและกับข้าวออกมานั่งกินกันสองคนที่หน้าร้าน

มองหน้ากันไปกินข้าวกันไป

ข้าวที่กินไม่ต้องใส่น้ำตาล เพราะบรรยากาศหวาน ๆ ลอยละล่องอยู่รอบตัว

“กินเยอะ ๆ นะ อร่อยก็กินเยอะ ๆ”

พี่แก๊ปมันก็หน้าตาดีนะ เมื่อก่อนชอบดูเวลามันยิ้ม ชอบเวลาที่พี่แก๊ปหัวเราะ ชอบเวลาที่มันทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ชอบที่มันไม่เคยอาย มันอยากจะทำอะไรก็ทำตามใจ ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติไปหมด

เมื่อก่อนคิดแบบนั้น
แต่เช้านี้พู่กำลังรู้สึกว่าตัวเองได้เห็นบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากทุกวัน

ปกติไม่ได้คิดว่าพี่แก๊ปหล่อ

แต่เช้านี้อยากบอกเลยว่า..........

“พี่แก๊ปแม่งหล่อว่ะ ทำไมมึงหล่อขนาดนี้วะ กูโคตรชอบหน้ามึงเลยว่ะพี่แก๊ป...........มึงแม่งหล่อจังเลยว่ะ ........หล่อจนกูจะทนไม่ไหวแล้ว.....ทำไมมึงหล่อได้ขนาดนี้เลยวะ.......อืออออ.....พี่แก๊ป”

ไม่ใช่แค่พูด แต่พู่ยังขบริมฝีปากแน่น และขมวดคิ้วมุ่น

มองหน้าของแก๊ปแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเครียด

ใช้นิ้วชี้จิ้มไปเบา ๆ ที่หลังมือของแก๊ป และไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าในเวลานี้ตัวเองกำลังเป็นอะไร

ไม่รู้จริง ๆ ว่ากำลังเป็นอะไรไปแล้ว

“มึงไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนี้หรอกนะพู่.......กูก็คิด.......”

จริงดิ......พี่แก๊ปก็คิดเหรอวะ
พี่แก๊ปคิดอะไรเหรอพี่แก๊ป
พี่แก๊ปคิดอะไรวะ บอกมาเลย กูก็อยากรู้ว่ามึงคิดอะไรเหมือนกัน

“พู่..........กูจะทำงานรู้เรื่องมั้ยวะวันนี้ กูคงไม่เป็นอันทำอะไรแน่ ๆ เลยว่ะ.............ทำไมวันนี้มึงโคตรน่ารักเลยวะ
แม่งงงงงน่ารักจนกูจะตายอยู่แล้ว..........เหี้ยเอ้ย กูจะบ้าอยู่แล้ว....มึงไปขนความน่ารักมาจากไหนนักหนาวะ.......... ทำไมเมียกูน่ารักจังเลยวะ ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้ ทำไม ทำไม ทำไม กูไม่รู้แล้วโว้ยยยยย”

แก๊ปกำลังหงุดหงิด
และรู้สึกถึงอาการไม่เป็นตัวของตัวเองที่กำลังเกิดขึ้น
ยิ่งมองหน้าของพู่แล้วยิ่งไปกันใหญ่
ยิ่งมองหน้าของพู่ยิ่งคิดไปกันใหญ่

“มึงนี่มันได้ใจจริง ๆ เลยโว้ย”

คนพูดพูดไป ขมวดคิ้วไป
แต่คนฟัง ฟังไปยิ้มไป

บอกแล้วว่าพี่แก๊ปหวาน ขนาดเครียดแบบนี้มันยังหวานได้เลย แล้วใครจะไปกล้าว่าอะไรมันล่ะ

“มีอารมณ์แต่ทำไม่ได้ โคตรทรมานเลยว่ะพู่ ขอร้องเถอะนะอย่ายั่วกันอีกเลย ถือว่าสงสารพี่ได้มั้ยวะ”

ได้ครับ ได้ครับ

“เห็นแก่ที่พี่แก๊ปเป็นคนดี ลุกมาหุงข้าวให้พู่กินตั้งแต่เช้างั้นเอาแบบนี้ไปก่อนนะ”

พู่จูบเบา ๆ ที่ปลายนิ้วของตัวเอง และแตะปลายนิ้วไปที่ริมฝีปากของแก๊ปเบา ๆ

และคนที่ถูกทำอย่างนั้นก็ยึดข้อมือของพู่เอาไว้ไม่ยอมปล่อย
ไม่ยอมให้ฝ่ามือของพู่ละออกจากริมฝีปากของตัวเองได้

“ไหนว่าจะไม่ยั่วแล้วไง........แล้วนี่อะไร....นี่มันยั่วกันชัด ๆ เลยนะ......เมียใครวะทำไมขยันยั่วจัง.....พู่รู้มั้ยว่าคนนี้เมียใคร.... ถ้ารู้....ช่วยบอกพี่แก๊ปที”

END

[THIP]

เห็นชื่อคนแต่งแล้ว หืมมมม  เดี๋ยวตามอ่านจ้า

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ สุรชาติ  & ยูกิ .....ตอน อยากเป็นอะไร

ยูกิ กำลังนับเงินที่ได้จากการขายของ นับรวม ๆ กันแล้วก็เขียนลงไปในสมุดเล่มเล็ก ๆ และส่งเงินทั้งหมดให้พี่บาส

“แบ่งออกมาเป็นค่าแรงของกิ 350 บาท เหลือเศษอีก 12 บาท อันนี้ทิป”

ตลกแระ ทิป 12 บาทเนี่ยนะ

“อย่ามาทำเป็นมอง วันนี้ให้ทิป 12 บาทเลยนะ จะเอาหรือไม่เอา”

เอาสิ

ไม่ได้พูด แต่รีบดึงเศษเหรียญที่พี่บาสบอกว่าเป็นทิปใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อทันที

“ไอ้งกกิ”

อย่ามาทำเป็นว่าผมหน่อยเลย

“พี่บาสเคี่ยว”

แกล้งว่าและคนที่เก็บเงินจากการขายของก็เงยหน้ามองหน้าของกิ ยิ้ม ๆ

“เคี่ยวกับคนงก ก็สมควรแล้ว”

สมควรอะไรวะ เคี่ยวกับผมเหรอ ระวังเหอะจะเจอผมงกกลับคืนบ้างแล้วจะหนาว

“ใจร้ายว่ะ คำก็งก สองคำก็งก ทีตัวเองเคี่ยว ยังไม่เห็นว่าซักคำ”

ว่าไปแล้วมากกว่าสองสามคำนะ กิ

“เด็กเอ้ยยยย”   เออ คำก็เด็กสองคำก็เด็ก

“อะไรล่ะ ผู้ใหญ่เคี่ยว”  ยังมีหน้าไปต่อปากต่อคำ และคนที่ถูกหาว่าเป็นผู้ใหญ่เคี่ยวก็อมยิ้มบาง ๆ และมองหน้าของยูกิตรง ๆ

“จะไปเที่ยวเนี่ย มีตังค์หรือเปล่า ไม่งั้นไม่ให้ไปนะ”   โหหหหหหหหห นี่ไง เริ่มเคี่ยวอีกแล้ว

“ตังค์ไม่มีหรอก ให้แม่ไปหมดแล้ว ขอพี่บาสนี่แหละง่ายดี”

ดูมันทำ ไม่พูดเปล่ามันยังมีหน้ามาแบมือสองข้างชิดกันและทำหน้าใสซื่อใส่ซะอีก แล้วจะไปทำอะไรมันได้

“เงินเดือนไม่เหลือ เงินค่าจ้างก็ไม่เหลือ เอาบัญชีมาดูหน่อยซิ เอาไปใช้อะไรหมด”

ไม่มีปัญหา อยากดูบัญชีใช่มั้ย จัดไป ยูกิหยิบสมุดเล่มเล็กๆ ที่เก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาและวางให้กับคนที่ขอดูสมุดบัญชี
พี่บาสเปิดสมุดเล่มเล็ก ๆ ออกดูและก็พยักหน้าทำหน้าเหมือนเหลือเชื่อซะเต็มประดา แล้วก็คืนสมุดให้กิ

“ใช้ได้นี่ เริ่มรู้จักใช้เงินแล้ว”

ก็แน่ล่ะ อยู่กับคนเคี่ยว มันก็ต้องงกให้เป็น

“เหลือค่าผ่อนรถอีกห้างวดก็หมดแล้ว แม่ยังอึ้งเลย เจ๋งป่ะล่ะ”

ครับ ครับ ได้ทีล่ะมันโม้เชียวนะ

“ดีแล้ว คราวนี้รู้หรือยังว่าเงินมันหายาก หาได้ก็ใช้บ้างเก็บบ้าง อย่าใช้จนหมด ต่อไปจะได้ไม่ลำบาก”

นั่นไงล่ะ เริ่มมาแล้ว

“โอ้ยยยยยยยยยยย พ่อคร้าบบบบ จะเทศนาก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ขอตังค์เที่ยวหน่อยได้มั้ย ไม่มีตังค์แล้ว”

ดูมัน   เอ้ออออ ให้มันได้อย่างนี้

“ผ่อนจ่ายเป็นงวดได้ป่าวค่าเที่ยวของกิเนี่ย”

ไม่ได้

“ไม่เอาดิ จ่ายมาหมดเลย อยากมีตังค์เที่ยวแล้ว ไม่อยากขอพี่บาสแล้ว”

ดูมันร้องโอดโอยซะขนาดนั้น แล้วจะไปทำอะไรมันได้ ก็ต้องยอม

ผู้ว่าจ้าง หยิบธนบัตรออกมานับและส่งให้ยูกิที่มองเงินของตัวเองที่ทำงานได้แล้วก็ยิ้มระรื่นหน้าบาน


“วันละ 350 บาท มาทำงาน 5 วัน หนึ่งสัปดาห์ได้ 1750 บาท มาทำหนึ่งเดือนได้เงิน 7000 บาท แต่ให้ 7500 บาทนะ อีก 500 เบี้ยขยัน”

มีงี้ด้วยเหรอ เข้าท่านะเนี่ย มีเบี้ยขยันด้วย แบบนี้โคตรถูกใจเลย

“ขอบคุณคร้าบบบบบบบบบบบ พี่คนทอดปลาท่องโก๋ ใจดีจัง”

ไม่ต้องมาทำหน้ามีความสุขขนาดนั้น

“จ่ายเงินเดือนที จะเป็นลม ขอกลับไปจ่ายเป็นรายวันได้มั้ยล่ะ”

ไม่ได้

“ไม่เอาดิพี่บาส มันไม่เห็นเงิน เดี๋ยวก็เอาไปซื้อขนมกินหมด แบบนี้แหละดีแล้ว เวลาจะกินขนมก็ขอตังค์พี่บาส ไม่ต้องชักเนื้อตัวเอง”

นั่นไง

“ไอ้งก ไอ้เด็กงก ไหนว่าไม่งก แบบนี้ไม่เรียกว่างกแล้วเรียกว่าอะไร แถมยังเอารัดเอาเปรียบนายจ้างอีก เดี๋ยวระวังให้ดีเถอะ จะฟ้องกรมแรงงาน”

ฟ้องไปเล้ยยยยยยยย

“กลัวที่ไหน เดี๋ยวเอาตังค์พี่บาสนั่นแหละมาสู้คดี สะใจ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ดูมันพูดเข้า สุดท้ายต้องแพ้มันใช่มั้ย

“เอาเหอะ จะคดีจะฟ้องจะอะไรก็แล้วแต่ เตรียมตัวไว้หรือยัง”

ไม่ใช่แค่พูด แต่คนพูดยังมองยูกิแบบยิ้ม ๆ

อ่า เรื่องนั้นมัน
คนพูด พูดแค่นั้นและเก็บของใส่ตะกร้าเรียบร้อย ปล่อยให้ยูกิ นั่งก้มหน้านิ่งคนเดียวเงียบ ๆ

เตรียมตัวอะไรวะพี่บาส จะให้เตรียมตัวอะไร ไม่เห็นมีอะไรต้องเตรียมตัวเลยนี่หว่า

“ไปเร็ว กลับบ้านได้แล้ว”

ได้ยินเสียงเรียก และยูกิที่กำลังทำหน้าไม่ถูก ก็ลุกขึ้น เดินตามคนที่หิ้วตะกร้าใส่ของมาขึ้นรถ เปิดประตูฝั่งข้างคนขับและขึ้นมานั่งเรียบร้อย ไม่ได้มองหน้าคนที่กำลังจะพาไปส่งบ้าน แต่มองนิ้วของตัวเองและไม่มีอะไรจะพูด

“พรุ่งนี้แล้ว พรุ่งนี้แล้ว”

ดูเหมือนคนพูดจะอารมณ์ดีไม่น้อย และใบหน้าของยูกิก็ขึ้นสีแดงเรื่อมากขึ้นเรื่อยๆ

“พรุ่งนี้อะไรพี่บาส ใจคอจะเอาผมตลอดการเดินทางเลยหรือไง ไม่ให้หายใจหายคอ ไม่ให้เที่ยวเลยเหรอ”

ใครว่าไม่ให้เที่ยวล่ะ

“เที่ยวตลอดการเดินทาง แต่กลับมาถึงที่พัก มันต้องมีกฎขึ้นมาซักข้อถึงจะดี”

กฎอะไรวะ มีกฎอะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าให้สวดมนตร์ก่อนนอนแล้วแผ่เมตตาด้วย


“กฎอะไรพี่”

ก็............... ไม่มีอะไรมากหรอก กฎง่าย ๆ ที่ทำพร้อมกันได้ทั้งสองคน

“อยู่ในห้องห้ามใส่เสื้อผ้า ถ้าใครใส่โดนปรับเอาค่าปรับไปจ่ายค่าของฝาก แบบนี้ดีมั้ย”

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

“พี่ไมทะลึ่งงี้อ่ะ โหหหหหหหหห หลอกให้ตายใจ ทำเป็นเฉย ๆ มาตลอด ที่แท้พี่เป็นคนแบบนี้เหรอวะเนี่ย”

เพิ่งรู้เหรอ

“อยู่กับคนทะลึ่งมันก็ต้องทะลึ่งให้ทันกันสิ”

ไม่ใช่เหตุผลแล้วแบบนั้น

“กิ ก็ไม่ต้องถอดสิ แต่กิต้องจ่ายค่าของฝาก พี่ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว สบาย ๆ”

สบายบ้าอะไร

“ไม่เอา ไม่จ่ายค่าของฝากอะไรทั้งนั้น”

ถูกต้องแล้วนะคร้าบบ ถ้าไม่อยากจ่ายก็ต้องทำตามกฎสิครับ

แล้วคนที่กำลังจะสตาร์ทรถก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ส่งยิ้มแปลก ๆ ให้ยูกิ แล้วพูดคำพูดที่ทำให้คนฟัง ยิ่งทำตัวไม่ถูก
เพราะคำพูดนั้นมาพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายวาววับของคนพูด

“ถามจริง ๆ เถอะถ้าแก้ผ้าอยู่ด้วยกันทั้งวันแบบนั้น คิดว่าจะมีอารมณ์อยากไปซื้อของฝากหรือไง”

ไม่รู้เว้ย ผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ ยังไม่ถึงตอนนั้นซะหน่อย ผมจะไปตอบได้ยังไง
แล้วพี่มายิ้มแบบนี้ใส่ผมทำไม ไม่รู้เรื่องด้วยคนหรอกนะ

“พี่เป็นไรมากป่ะเนี่ย ยังไงวันนี้ก็ยังไม่ถึงวันไปเที่ยวนะ พี่ก็ยังทำอะไรไม่ได้หรอก ไว้ถึงวันเที่ยวแล้วค่อยว่ากันสิ คิดจะเอาเปรียบผมหรือไงวะ เดี๋ยวคิดค่าเอาเปรียบแม่งเลย”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

ยูกิ กำลังนั่งตัวเกร็ง อยากจะหลับซักนิดก็ไม่กล้า พี่บาสเปิดเพลงฟัง เพลงไทยสากลที่ฟังเรื่อย ๆ สบาย ๆ
และท่าทางคนขับรถให้นั่งจะอารมณ์ดีมาก ขนาดโดนรถคันอื่นปาด โดนแซง ยังให้ทาง แถมยังพยักหน้าส่งยิ้มให้รถคันที่มาปาดซะด้วย อะไรมันจะอารมณ์ดีขนาดน้านนนนนนนนน

“แวะปั๊มมั้ย เผื่อเข้าห้องน้ำ”               

ไม่อ่ะ

“พี่ปวดฉี่เหรอ”

เปล่า ไม่ได้ปวด

“เห็นกิ ทำหน้าเหมือนคนปวดฉี่ พี่เลยนึกว่าปวดฉี่ เลยจะแวะปั๊มให้”

ไม่ใช่โว้ยยยยยยยย ผมไม่ได้ปวดฉี่ แต่พี่นั่นแหละขู่ผมไม่เลิก
………กิเสร็จแน่...............กิไม่รอดแน่..........อย่านึกว่าจะรอดไปได้ง่าย ๆ นะกิ........... สารพัดจะขู่เหอะ แล้วไหนจะไอ้กฎบ้าบอที่พี่บาสตั้งขึ้นมานั่นอีก กฎห่าอะไรวะ ได้เปรียบอยู่คนเดียวเห็น ๆ

“อยากเห็นกิ แก้ผ้ามานานแล้ววววววววว”

แม่งสุดยอดว่ะ กูว่ากูทะลึ่งแล้วนะ พี่บาสเห็นเงียบ ๆ พอบทจะเปิดเผย เล่นเอาคนทะลึ่งอย่างกู หงอยไปเลยว่ะ

“อยากเห็นพี่บาส แก้ผ้าเหมือนกานนนนนนนนน”

ปากดีพูดไปงั้น ทั้งที่ใจเต้นระทึกไม่เป็นส่ำ คนขับรถจากที่เคยทำหน้านิ่ง พอเวลานี้ล่ะยิ้มจางงงงงงงงง

“อาบน้ำด้วยกันป่ะล่ะ”

นี่แค่แก้ผ้าอยู่ด้วยกันยังไม่พอ ยังจะเพิ่มอาบน้ำด้วยกันเข้าไปอีกเหรอวะ

“อาบเองได้พี่ อันนั้นไม่ใช่แระ”

ไม่ใช่อะไรล่ะ

“อาบน้ำด้วยกันซะกิ แล้วเดี๋ยวพี่ช่วยอาบให้”

เฮ้ยยยยยยยยยยยยย นี่จริงจังมากเลยนะ พี่จริงจังไปหรือเปล่าวะ ในหัวพี่คิดอะไรไว้อีกเนี่ย

“พี่คิดอะไรไว้บ้างเนี่ย ผมถามจริง ๆ เหอะ พี่ไม่ได้คิดแค่แก้ผ้าอยู่ด้วยกัน อาบน้ำด้วยกันใช่มั้ย”

ใช่ อยากรู้เหรอ อยากรู้จริง ๆ หรือไง

“กิ ก็คงไม่คิดว่าจะแค่แก้ผ้าอยู่ด้วยกัน แล้วก็แค่อาบน้ำด้วยกันแค่นั้นใช่มั้ย”

ไม่ใช่ กูเปล่าคิดเหอะ พี่แม่งแหละคิดเลย ผมนี่ระวังตัวสุด ๆ เลยเนี่ย โดนขู่มาเยอะเลยว่ายังไงก็ต้องโดนเต็ม ๆ แน่ ผมก็ทำใจมาไว้บ้างแล้ว แต่พอโดนขู่แบบนี้ตลอด ชักไม่ไหวป่ะวะ

“ผมคิดแค่นั้น”

แกล้งพูดไป และทำเนียนแกล้งหลับไปซะดื้อ ๆ และคนที่ได้ฟังก็หัวเราะออกมาเสียงเบาพร้อมกับส่ายหน้า

อะไรล่ะ

อะไรล่ะพี่บาส จะส่ายหน้าทำไมขนาดนั้น ผมคิดแค่นั้นจริงๆ ไม่เชื่อหรือไง


“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพี่ทำให้กิรู้เองว่ามันไม่มีทางจบแค่นั้นแน่..........งั้นเดี๋ยวแวะพักกินข้าวกันก่อนดีกว่า แล้วก็ไปไหว้พระกัน เสร็จแล้วก็ค่อยเข้าที่พัก”

ท้ายประโยค คนพูดมีการหันหน้ามามองอีกครั้งพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ๆ มาให้ เล่นเอาคนฟังถึงกับขนหัวลุก เสียวสันหลังวาบ และเบือนหน้าหนีไปมองข้างทางและหัวใจก็เริ่มเต้นระทึกขึ้นเรื่อยๆ ไม่เป็นส่ำ

แม่งจริงอย่างที่เขาว่ากันจริง ๆ ด้วยว่ะ คนโวยวายส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีอะไรหรอก แต่พวกเงียบ ๆ นี่แหละน่ากลัวที่สุด

กูเชื่อแล้วว่าคำพูดนี้เป็นจริง ตัวอย่างเลย ดูง่าย ๆ จากพี่บาสนี่ไง เวลาปกติก็เป็นพี่ที่สงบเสงี่ยมเรียบร้อย คอยตักเตือนเวลาที่เริ่มทำตัวเหลวไหล และกำลังจะไปในทางที่ผิด จนกูนึกสภาพไม่ออกเลยว่ามุมแบบนั้นของพี่บาสมันมีหรือเปล่า

แล้วถ้ามีจริงมันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้แม่ง............ไม่ต้องลุ้นแล้วล่ะ เพราะเห็นกันได้เลยแบบชัด ๆ
กูว่ากูทะลึ่งแล้วนะ ไอ้พี่บาสแม่งเพิ่มระดับความทะลึ่งเข้าไปอีกสิบเท่า แต่ก็เอาเหอะวะ ยังไงก็เตรียมใจมาแล้วว่าต้องโดนอยู่แล้ว แต่จะโดนเร็วหรือโดนช้า โดนแบบหนักหน่วงหรือแบบเบา ๆ

อันนี้ก็ไม่รู้.............คงต้องรอลุ้นเอาเอง แม่ง..............ดูพี่ท่านทำเข้า ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เลิก

ท่าทางคงจะมีความสุขมากจริง ๆ กรรมเลยมาตกที่กู ที่กำลังลุ้นระทึกเหมือนหัวใจจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้ว

แม่ง..........สาธุ ขออย่าให้โดนจัดหนักจนลุกไม่ขึ้นเล้ยยยย ไม่งั้นคงไม่มีแรง แล้วก็ไม่มีอารมณ์เดินเที่ยว การมาเที่ยวครั้งนี้คงสูญเปล่า แต่ก็ไปว่าอะไรคนพามาเที่ยวไม่ได้ซะด้วย เพราะท่าทางต้องการจะจัดมาก

ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

งั้นก็ทำใจไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วกันวะ เตรียมยามาพร้อมแล้ว จะป่วยจะไข้จะน็อค จะขาถ่างจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเดินทางก็ช่างมัน

...............ถ้ามันทำให้พี่บาสมีความสุข และยิ้มได้ขนาดนี้...จะให้เป็นยังไงก็ยอมหมดแหละวะ.........กลัวไปก็เท่านั้น
สู้แม่งเลยดีกว่า..........เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไอ้กิ สู้ไม่ถอยอยู่แล้วโว้ยยยยยยยยย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“ตามกฎ.....ไหนมานี่ซิ”

อารายวะ เพิ่งจะวางกระเป๋าเองนะ จะมาตามกฎอะไรกันตอนนี้

“ร้อน เหนียวตัวด้วยพี่ อาบน้ำก่อนได้ป่าว”

ไม่ใช่ว่าจะหนีหรือจะเลี่ยง   แต่แบบว่า กูเขินไง ทำตัวไม่ค่อยถูกซักเท่าไหร่ พี่บาสเล่นเอาคีย์การ์ดวางไว้หน้าห้อง แล้วพอไฟในห้องเปิดปุ๊บ ก็เดินมากอดคอกูปั๊บเลย

ยังไงพี่

“เหนียวตัวเหมือนกันเลย ป่ะ อาบน้ำพร้อมกัน”


นั่นไงล่ะ เยี่ยมเลยครับ เข้าทางเลยว่างั้น

“อาบพร้อมกันเลยจริง ๆ เหรอพี่ ไม่ให้ผมสวดมนต์แล้วเหรอวันนี้”

แกล้งล้อ แกล้งแหย่คนที่ปกติมีแต่บังคับให้สวดมนต์ไหว้พระตลอด แต่ตอนนี้ดูท่าคงจะไม่ค่อยอยากสวดซักเท่าไหร่

“ไปไหว้พระมาซะขนาดนี้แล้ว อิ่มใจทางธรรมแล้ว งั้นขออิ่มใจอิ่มกายทางโลกบ้างดีกว่า”

ข้ออ้างพี่ท่าน สุดยอดไปเลยครับ

“พี่บาสแม่งหื่นว่ะ”

บ่นพึมพำเบา ๆ และก็เรียกรอยยิ้มของคนที่กำลังกอดคอกิได้

“ก็หื่นสิ ใครว่าไม่หื่นล่ะ”

เออนั่น ยอมรับกันหน้าตาเฉยเลย ไม่มีการท้วงติงใด ๆ ทั้งสิ้นเลยนะ

“ผมล่ะเชื่อเลยว่ะ”

บ่นไปก็เท่านั้น

ยูกิ เดินมานั่งบนเตียงและหย่อนขาไว้ที่ปลายเตียง หันไปมองเตียงนอนแล้วก็ชักรู้สึกใจสั่นขึ้นมา เตียงเดี่ยวนอนได้สองคน ชัดเจนเปิดเผยมาก ว่าต้องนอนด้วยกันแน่ ๆ ไม่มีทางเลี่ยง บทจะได้กันแม่งก็ได้ง่าย ๆ จริงวะ ทีเมื่อก่อน ขนาดจะปล้ำพี่บาสแม่งยังไม่ยอมกูเล้ยยยย พอบทจะยอมขึ้นมา กูนี่ไปไม่เป็นเลย อารมณ์หื่นตอนที่จะปล้ำพี่บาสตอนนั้นมันน่าจะกลับมาด้วยนะ จะได้ไม่สั่นขนาดนี้

โคตรเขินเลยว่ะ แล้วเรื่องตื่นเต้นนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยนะ เกินล้านเปอร์เซ็นต์ไปเรียบร้อยแล้ว

“กิ”

ได้ยินเสียงเรียกเบา ๆ และกิก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า

ว่าไงล่ะพี่ มองผมซะจนแทบทะลุเข้าไปในเนื้อได้ขนาดนี้แล้ว พี่จะเอาอะไรอีก

“กิกำลังเครียดอยู่หรือเปล่า”

เครียดเหรอพี่ มันก็มีบ้างแหละ ผมไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้จริง ๆ ก็เลยอาจจะเครียดไปบ้าง

“กิเครียดไปนะ”

ไม่ใช่แค่พูด แต่คนพูดยังแตะฝ่ามือเบา ๆ ที่เส้นผมของกิและลูบไล้เล่นอีกด้วย

ดวงตาที่จ้องมองมา มีแววอ่อนโยนให้เห็น ไม่ได้ต้องการจะเร่งรัดหรืออยากแกล้งอย่างที่ผ่าน ๆ มา

“กฎอะไรนั่นไม่ต้องสนใจหรอก อย่าไปเครียดกับมัน พี่แค่แกล้งกิไปอย่างนั้นเอง เวลาเห็นกิ ช่างพูดนั่นพูดนี่ บางทีพี่ก็นึกอยากจะแกล้งขึ้นมา มันไม่ได้รู้สึกดีหรอก ที่พอพูดไปเรื่อย ๆ แล้วกิ เครียดขึ้นมาจริง ๆ ตอนนี้เรามาเที่ยวกันนะ ทำใจให้สบายๆ เที่ยวก็เที่ยวกันให้สนุกอย่างมีความสุขดีกว่า อย่าคิดมาก พี่ไม่แกล้งแล้วนะครับ”

พี่...........

ยูกิเงยหน้าขึ้นมองหน้าของคนที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ จ้องไปที่ดวงตาคู่นั้น จ้องนิ่งเข้าไปแล้วกิก็ได้รู้ ว่าพี่บาสพูดแบบนั้น เพราะคิดอย่างนั้นจริง ๆ

ฝ่ามืออุ่น ๆ แนบลงที่ข้างแก้ม ประคองใบหน้าของกิเอาไว้อย่างแผ่วเบาและพี่บาสก็โน้มใบหน้าลงมาหา
โน้มลงมาพร้อมกับมอบรอยจูบแผ่วเบาให้ที่หน้าผากก่อนจะผละออกห่าง และส่งยิ้มให้กิ อีกครั้ง

“ไปอาบน้ำเถอะ จะได้นอนพัก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้มีโปรแกรมว่าต้องทำอะไรอีกบ้าง กิลองดูที่แผนที่ซิ ว่าพรุ่งนี้เราจะไปที่ไหนกัน”

ยังไงล่ะพี่ ที่พี่พูดคืออะไร หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจหรอกนะ

“พี่บาส”

เรียกคนที่ผละไปนั่งอยู่ข้าง ๆ และกำลังหยิบแผนที่มากางเพื่อดูว่าพรุ่งนี้จะต้องเดินทางไปที่ไหนบ้าง

“ครับ”

ได้ยินเสียงขานรับแล้วกิก็เลยขยับไปนั่งข้าง ๆ  พี่บาสที่กำลังจ้องมองไปที่แผนที่ที่กางอยู่บนเตียง

“ผมกลัวผี”

หมายความว่ายังไง ..........กลัวผี……

ไม่เข้าใจสิ่งที่ยูกิบอก เงยหน้าขึ้นมามองและเริ่มขมวดคิ้วมุ่นเพราะยิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ

“พี่.......จะ....เข้า....เอ่อ....เข้าไปอาบน้ำพร้อมกิเลยมั้ย”

หมายความว่า...............ยังไงล่ะ....

“แล้วกิให้พี่อาบด้วยมั้ยครับ”

ชวนซะขนาดนี้ คงไม่ให้เข้าไปอาบด้วยมั้ง

“ผมกลัวผี ผมอาบ......คนเดียว....ไม่ได้หรอก....พี่เข้าไปอาบเป็นเพื่อนหน่อยได้มั้ยล่ะ”

คำขอร้อง มันฟังดูน่ารักน่าใคร่ซะจนคนที่กำลังกางแผนที่ต้องก้มหน้าก้มตาลง และยิ้มกว้าง กับคำเชิญชวน

“อาบเป็นเพื่อนไม่เอานะ อยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า”

เหรอ เออ เอาเหอะ พี่จะอาบเป็นเพื่อนหรือจะเป็นอะไรอย่างอื่นก็ตามใจพี่แล้วกัน

ผมไม่ได้ว่า......

ยูกิลุกขึ้นแล้วและเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาถือเอาไว้ ก้าวขาเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำ และไม่ลืมที่จะหันไปมองหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเตียง และกำลังจับจ้องทุกอิริยาบถของกิไม่ห่าง

คนพูดก้มหน้าก้มตาพูด ทั้งที่หน้าคงแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่ก็ยังกล้าพูดออกมา

“พี่จะอาบเป็นอย่างอื่นมันก็เรื่องของพี่ กิไม่ได้ว่า.... แล้ว........ถ้าพี่อยากเป็นอย่างอื่น กิก็ไม่รู้จะช่วยพี่ยังไง........พี่คิดได้ว่าอยากเป็นอะไรกับกิ...........พี่ก็มาทำเอาเองก็แล้วกัน”

TBC.

[puna]

หึหึ!!!!  น้องกิ อ่อยนะเรา

[Takarajung_TK]

น้องกิชวนซะขนาดนี้
พี่บาสจัดเต็มเลยค่า

[conankungkub]

ทำไม เคะ เรื่องนี้ มันยั่วเก่งกันนักว่ะ แต่ละคนๆ เฮ่อ

 

[kongxinya]

รีบเลยค่ะพี่บาสรีบเลย จัดปายยยย อร๊ายยย   

ว่าแต่เมื่อกี้เราเห็นรูปคู่ใหม่แวบๆ เอ๊ะ รึเก๊าตาฝาด 

[greenapple]

 


 

[roseen]

555555แต่ละคู่มันได้ใจจริงๆ


อ่านนิยายมาเรื่องนี้ เข้ามาเม้นท์มากสุด ชอบๆ

[boyslover]

อ่อยซะขนาดนี้ตอนหน้าขอจัดให้พี่บาสที่เหอะ!!!!!

[foolishbeat]

น้องพู่กับแก๊ปจบแล้วเหรอ ไม่อยากให้จบเลย ฮือออ
ไปดูหน้าแรก เห็นมีคู่ใหม่มา โยธิน-บัวลอย จะเป็นยังไงเนี่ย
คิดถึงวิเชียรจัง

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ สุรชาติ  & ยูกิ .....ตอน ยูกิผู้ไม่ยอมแพ้

อากาศภายนอกหนาวเย็น แต่อากาศภายในห้องอบอุ่น จนคล้ายจะเริ่มหนักไปทางร้อน

และเป็นความร้อนที่เกิดขึ้นภายหลังความเย็น

ยูกิ อาบน้ำเสร็จแล้ว และคนที่เข้ามาช่วยอาบให้ก็กำลังทำหน้าเฉย ทั้งที่ก็เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าพี่บาสยิ้ม

ยิ้มแบบแปลก ๆ รอยยิ้มแบบที่ยูกิไม่เคยเห็น แต่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายยิ้มแบบนี้ทำไม

พี่จะเปิดผมตั้งแต่วันแรกที่เดินทางมาถึงเลยสินะ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องพูดมองตาก็รู้ใจ แล้วก็เป็นทางนี้ด้วยที่ยินยอมพร้อมใจให้เป็นไปอย่างที่คนที่เข้ามาช่วยอาบน้ำทำทุกอย่างได้ตามต้องการ

เริ่มจากช่วยถอดเสื้อ ช่วยถอดกางเกง และดูเหมือนคนที่เข้ามาเพื่ออาบน้ำด้วยกัน จะอยากช่วยถอดแม้กระทั่งกางเกงใน ทั้งที่ยูกิ ยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่าไม่ต้องก็ได้ แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นที่ถูกใจของคนที่เข้ามาช่วยซักเท่าไหร่

“เดี๋ยวพี่ช่วยถอด”

เหรอออออออออออ...ค้าบบบบ

“เดี๋ยว กิ ช่วยพี่ถอดบ้างดีกว่า”

ทำเป็นเฉไฉไปอย่างนั้น ทั้งที่จริง ๆ แล้วโคตรอาย ถึงจะอายแต่ก็ไม่อยากเสียฟอร์ม ของแบบนี้บางทีมันก็ถือเป็นชั้นเชิงอย่างหนึ่ง ที่จะทำให้เราดูไม่เหมือนคนอ่อนหัด ทั้งที่จริง ๆ กูแม่งโคตรอ่อนหัดวะ เด็กอ่อนหัดที่นึกอยากเทรินโปร

“ก็ดีครับ งั้นช่วยพี่ถอดสิ”

พูดง่าย ๆ แถมรอยยิ้มก็ดูเรียบง่ายสบาย ๆ แต่กูนี่แม่งสั่นจะตายห่าแล้วโว้ยยยยยยยยยย

“กิ”

ยูกิเงยหน้าขึ้นและมองหน้าของคนเรียก ทั้งที่มือยังพยายามแกะกระดุมเสื้อของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“มือสั่น”

ใครสั่น มือผมเหรอสั่น พี่มองผิดไปหรือเปล่า ไม่ใช่แล้วม้างงงงง

“ไม่สั่นพี่ พี่มองยังไง”

มองยังไงล่ะ ก็มองอย่างนี้

“ไม่สั่นก็ไม่สั่นครับ”

คนที่เริ่มมีรอยยิ้มปรากฏให้เห็นชัด และไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกตัวเอง และแสดงให้เห็นว่าในเวลานี้ต้องการอะไร มันทำให้คนที่คิดว่าจะไม่เป็นไร รีบก้มหน้าก้มตาหลบ และหยุดมือจากการแกะกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายทันที

“พี่บาสอ่า แม่งเอ้ยยยยย มันไม่ใช่แบบนี้เลยโว้ยยยย”

บ่นอยู่คนเดียว และคนที่ได้ยินเสียงบ่นก็ทำได้แค่ยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข

รั้งร่างของยูกิมากอดเอาไว้ และคนที่ยืนซุกหน้าอยู่กับอกของพี่บาสก็ได้แต่บ่นอะไรพึมพำคนเดียวไม่เลิก ในสภาพเกือบเปลือย

“อะไรล่ะ บ่นอะไรครับ”

ไม่ได้บ่นเลย พี่บาสแหละ อะไรวะ อะไรของพี่ คนจะช่วยถอดเสื้อ เสือกดึงมากอดซะงั้น แล้วจะไปถอด.......เสื้อ...ได้...ยังไง

“ฮื่อ”

ร้องออกมาเบา ๆ และสองมือก็กำเสื้อของคนที่กอดเอาไว้แน่น

ซุกซบใบหน้ากับแผ่นอกกว้าง และไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของอีกฝ่าย เมื่อฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้แผ่วเบาที่แผ่นหลังและลากเรื่อยมาจนถึงสะโพก ไม่ใช่แค่แตะ ไม่ใช่แค่จับ แต่ฝ่ามือที่ลูบไล้เบา ๆ ยังบีบเค้นคลึงเนื้อแน่น ๆ ของผิวเนื้อตรงสะโพกทั้งสองข้างด้วยความพอใจ

“ไม่นึกว่าจะแน่นขนาดนี้”

แน่นขนาดนี้อะไรวะพี่บาส แน่นขนาดนี้อะไรล่ะเฮ้ยยยย

“บีบทำไมพี่ เดี๋ยวจะบีบพี่บาสมั่ง”

ก็เอาสิครับ นี่มันถือว่าเป็นเรื่องสมควรแก่เหตุครับ จะจับจะตีจะบีบ จะขย้ำ จะทำแบบไหนก็ทำ ไม่ได้ห้ามนะครับ

“ก็เอาสิ”

เหรอ เอาเหรอเหรอ ได้เหรอ ถ้างั้นก็ด้ายยยยยยยยยยย ไม่มีปัญหา ให้ทำเองนะงั้นก็........

“พี่บาส ทำอะไร๊ อ่า”

เสียงสูงขึ้นมากะทันหัน และผละใบหน้าออกมาจากแผ่นอกของคนที่ตัวสูงกว่า และยูกิก็ได้เห็น ดวงตาคมที่มีแววหยอกล้อที่ได้เห็นยิ่งทำให้ยูกิทำตัวไม่ถูกมากขึ้น

“ช่วยถอดกางเกงใน”

ใช่ อันนั้นผมรู้ว่าพี่ช่วยถอด แต่ทำไมพี่ต้อง.....ต้อง...แกล้งเอานิ้วสอดเข้าไปข้างในตัวผมด้วยวะเฮ้ยยยยย

“แต่เมื่อกี้ไม่ใช่แค่ช่วยถอดกางเกงในนะ”

เถียง แต่เป็นการเถียงที่คนเถียง เถียงไปหน้าแดงไป สลับกับอาการขบริมฝีปากแน่นและก้มหน้าก้มตาลงมาอีกครั้งด้วย

“แล้วกิว่าพี่ทำอะไรล่ะ พี่ก็ทำอันนั้นแหละ ทำตอนนี้หรือทำตอนไหน ยังไงก็ต้องทำ ไม่งั้นมันเข้าไม่ได้”

เหี้ยยยยยยยยยยย เข้าไม่ได้ห่าอะไรวะ เข้าไม่ได้คืออะไรเข้าไม่ได้ เข้าไม่ได้ อ่า.............

“.....................”

เออว่ะ แต่แม่งก็จริงอย่างพี่บาสว่า ถ้าไม่ทำแบบนี้มันก็เข้าไม่ได้

“เอาจริงดิพี่”

ก็ต้องเอาจริงสิครับ หรือกิไม่เอาจริง แล้วถ้าไม่เอาจริงกิ เรียกพี่มาอาบน้ำด้วยทำไม เป็นคนเรียกเองเลยนะ อย่ามาทำเป็นปฏิเสธเชียวล่ะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วยนะครับ

“อาบ...งั้น...อาบน้ำกันเหอะพี่ อาบ...อาบน้ำกัน..เร็ว ๆ เถอะ.......นะ”

ไม่รู้ว่าใครที่ทนไม่ไหวก่อนกัน คนชวน หรือคนที่ถูกชวน

สิ่งที่ได้ยินมันทำให้พี่บาสยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายช่วยก็จัดการถอดเสื้อของตัวเองออกอย่างรวดเร็วและในไม่ช้าทั้งกางเกง และกางเกงในก็ลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้า

จัดการสภาพร่างกายของตัวเองจนเรียบร้อย และมายืนอยู่ต่อหน้าของคนที่ไม่ได้มองมาที่ร่างกายเปลือยเปล่าของพี่บาสตรง ๆ แต่ทำทีเป็นก้มหน้าก้มตาและถอดสิ่งที่อยู่ติดกายชิ้นสุดท้ายออก และก็ต้องนิ่งอึ้งเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าก็ไม่เหลืออะไรติดกาย มีแค่ร่างกายเปลือยเปล่าเท่านั้นที่ยูกิได้เห็น และเห็นชัดมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อไล่สายตามองลงมาจากใบหน้ายิ้ม ๆ ของพี่บาส สู้สายตาคม ๆ หวานเชื่อมไม่ได้ ก็เลยต้องรีบหรุบสายตาลงต่ำแล้วมาพบกับสิ่งที่อยู่ด้านล่างแทน

“เหี้ยยยยยยยยย”

รีบเงยหน้ากลับขึ้นมาแทบไม่ทัน และก็เห็นว่าพี่บาสหัวเราะออกมาด้วยความขำ

ขำอะไรพี่ ขำอะไรครับ ผมอยากจะรู้มากว่าพี่ขำอะไร

“ทำอย่างกับไม่เคยเห็นไปได้”

เคย ทำไมจะไม่เคย แต่ที่เห็นบ่อย ๆ มันของตัวเองเว้ย ไม่ใช่ของพี่

“อ่า...ง่า อ่ะ เอ่อ”

อ้าปากพะงาบ พะงาบ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าของพี่บาสอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งถูกรั้งเอวให้เข้าไปหา
ร่างกายแนบชิดกันจนทุกสิ่งทุกอย่างสัมผัสกันและรับรู้ถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายที่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาในเวลาไม่ช้า

“อะไรกิ แค่นี้ก็มีอารมณ์แล้วเหรอ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”

เฮ้ยยยยยยยยย ไม่ใช่เลย ไม่ใช่ว่าเป็นผมเลยที่มีอารมณ์ก่อน แต่เป็นพี่ไม่ใช่เหรอวะที่ทำให้ผมมี...........อารมณ์....

“ผมอ่า ผม คือ กิ........”

ไม่รู้จะพูดอะไรดี พูดไปก็มีแต่จะเข้าตัว ก็เลยได้แต่เบะหน้าและเลี่ยงการพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยการซบหน้าลงที่ไหล่ของพี่บาสมันซะเลย

“พี่อย่าขยำแรงดิ ผมเสียว แข็งตามพี่ไปแล้วเนี่ย”

บ่นพึมพำเบา ๆ และคนที่รั้งเอวยูกิมาแนบชิดก็หัวเราะออกมาด้วยความขำกับสิ่งที่ยูกิพูด

พูดไปเบะหน้าไป พูดไปหน้าแดงไป พูดไปก็ยืนตัวสั่นให้กอดไปด้วย แบบนี้มันน่ารัก
น่ารักแบบนี้คงไม่มีใครอดใจไหว ใครมันจะไปทนไหวถ้ากิ จะน่ารักกับพี่ขนาดนี้

“พี่ช่วยอาบน้ำนะ ป่ะ อาบน้ำกัน”

ครับ อาบน้ำกันครับ อาบน้ำกันดีกว่าครับ ก็ดีครับพี่ อาบน้ำถูสบู่ตัวจะได้หอม ๆ เนื้อจะได้แนบเนื้อ อะไรควรแนบกัน ก็จะได้แนบกันซะให้พอ พี่พาผมมาเพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะเลยไม่ใช่เหรอพี่ งั้นก็เอาตามแต่ใจพี่เลยครับ ไม่ว่ากัน

“ขอสวดมนต์ก่อนได้ป่าวพี่”

แกล้งพูด และพี่บาสก็ยิ่งหัวเราะออกมาด้วยความขำมากยิ่งขึ้น

“สวดมนต์ให้สิ่งมีชีวิตเป็นล้านๆ ตัวที่กำลังจะจบชีวิตลงเหรอ เดี๋ยวค่อยสวดก็ได้ ไม่ต้องรีบ”

เฮ้ยยยยยยยยยยย มันใช่ที่ไหนกันล่ะพี่

“สวดให้สเปริ์มเนี่ยนะ”

ก็ใช่ไงครับ แล้วกิคิดว่าจะสวดให้อะไรล่ะ

“การที่ของเหลวที่หลั่งออกมาจากร่างกายเมื่อถึงจุดสุดยอดเราเรียกว่าอะไรล่ะ พี่ก็หมายถึงอันนั้นแหละ”

มาแนววิทยาศาสตร์เลยนะ ปกติไม่ใช่แนวนี้นี่ แต่วันนี้พี่ท่านมาในแนววิทยาศาสตร์เลยว่ะ กูล่ะเชื่อเลย

“คงต้องสวดเป็นล้านครั้ง”

เป็นการบ่นที่ไม่ได้เข้ากับเนื้อหาที่ทำอยู่เลยซักนิด และพี่บาสก็ยิ่งอมยิ้มหน้าระรื่น มีความสุขที่ได้ฟังสิ่งที่ยูกิพูด

“แล้วเราจะถึงจุดสุดยอดพร้อมกันกี่ครั้งล่ะครับ มันขึ้นอยู่กับจำนวนครั้งที่เราจะถึง พี่จะได้คำนวณจำนวนครั้งในการสวดได้ถูก”

มันใช่เรื่องตลกเหรอพี่ มันไม่ใช่เลยนะ

“หื่นว่ะ”

กล้าด่า ก็กล้ารับ

“ก็หื่นกับกิคนเดียว แล้วก็ไม่ใช่จะหื่นบ่อย ๆ เลิกชวนคุยเรื่องอื่นได้แล้ว มาอาบน้ำเร็ว ๆ เข้า จะได้ทำอย่างอื่นซะที อารมณ์มาเต็มซะขนาดนี้ ยังจะมีหน้าบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่น....พี่ทนไม่ไหวแล้วนะ ถ้าขืนต้องรอนานกว่านี้ พี่จะทำกับกิในห้องน้ำนี่เลย ..........อยากจะทำอย่างนั้นมั้ย”

เออว่ะ น่าทำอยู่เหมือนกัน อยากเหมือนกันเลย

“ทำ”

ได้ฟังแบบนี้ใครมันจะไปทนไหว จัดการปรับอุณหภูมิของน้ำเย็นกับน้ำร้อนให้ผสมกันเป็นน้ำอุ่นให้ได้ที่ แล้วก็ดึงแขนคนที่ยืนเอามือกุมส่วนแข็งขืนที่ตื่นตัวอยู่ที่หว่างขาเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน

หมดคำพูด เลิกถาม ต่างคนต่างมองหน้าและสบตากัน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าหากันและแตะริมฝีปากสัมผัสกันเบา ๆ อ้อยอิ่งเชื่องช้า

“อืม อืออ”

หายใจแทบไม่ออก เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสแผ่วหวานแต่ก็รุนแรงเร่าร้อน จนไม่เปิดโอกาสให้ได้ตั้งตัวหรือพูดอะไรให้มากความ

ยูกิแทบไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในหัวมึนงงไปหมด ตั้งแต่เริ่มจูบกับอีกฝ่ายภายใต้สายน้ำและพากันมาล้มตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกันตั้งแต่เมื่อไหร่ยังไม่รู้ สิ่งที่คิดได้ในตอนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าความสุขสมที่กำลังจะได้รับ

“พี่ อย่าทำกิแรงนะ”

ได้ครับ ไม่ทำแรงครับ

“โคตรกลัวว่ะพี่ พี่อย่าทำแรงนะ เอาจริง ๆ”

ได้ครับ ไม่ทำแรงครับ

“พี่บาส....นี่ไม่พูดเล่นนะ จริงจังนะพี่”

ได้ครับ ไม่ทำแรงครับ

“พี่บาส.........”

“อย่ากลัว.......ถ้ากิไม่บอกให้พี่กระแทกแรง ๆ พี่ก็จะไม่กระแทกแรง แต่ถ้ากิบอกให้พี่กระแทกแรง ๆ พี่ก็จะทำ ตกลงมั้ยครับ”

อ่า........ครับ ตกลงครับ

พยักหน้ารับ และคลายกังวลลงไปแล้ว และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้คนที่เอ่ยบอกนึกยิ้มอยู่ในใจ

ไม่รอดหรอกครับสภาพนี้

เดี๋ยวที่พูดมาทั้งหมด กิ จะลืมไปไม่มีเหลือ และเป็นฝ่ายบอกให้พี่ทำแรง ๆ เองครับ
ไม่เชื่อก็ลองดู ไม่เชื่อเราก็มาลองดูกัน

แล้วกิจะรู้...........ว่าการที่ได้ทำกันแบบแรง ๆ นั่นแหละดีกว่าเบา ๆ หลายเท่า

หลังจากนี้ เดี๋ยวกิ ก็จะรู้เอง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

น้ำเสียงครางเครือในลำคอ ที่แสดงความรู้สึกพอใจอย่างถึงที่สุดทำให้คนที่ขยับร่างกายต้องเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นและรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

รับรู้ถึงอาการสั่นสะท้านของร่างกายที่อยู่ด้านบน
รับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งหยดน้ำตาที่หลั่งริน และหยดมาโดนแก้มของคนที่กำลังทำบางอย่างให้

“กิ”

ไม่ต้องพูดอะไรพี่

“เสียว ฮือออออ กิเสียว อื้ออออ อื้อออ พี่บาส พี่บาสทำให้ที ทำให้กิ แตกที ไม่ไหวแล้ว”

ทรุดกายลงมาหา
กอดรัดร่างแข็งแกร่งเอาไว้แน่น และยังคงพร่ำพูดประโยคที่คล้ายออดอ้อนและขอร้องให้คนทำไม่สามารถหยุดอารมณ์ของตัวเองได้

“แรง ๆ ทำแรงอีก อื้ออ ฮือออ อื้มมม”

ไม่เคยมีคำว่าพอ ไม่เคยอยากให้พอ ไม่ได้อยากให้หยุด และความรุนแรงที่กำลังดำเนินต่อไปเรื่อยไม่ยอมหยุดก็ทำให้ยูกิ เผลอฝังคมเขี้ยวของตัวเองลงไปที่ลาดไหล่แกร่ง

กัดลงไปจนจมเขี้ยว และต้องผละใบหน้าออกห่างและร้องครางลั่น เมื่อรู้สึกชาวาบที่ท้องน้อย และคล้ายสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ ภาพตรงหน้าขาวโพลนไปหมด พร้อมกับที่ร่างกายสั่นสะริก ความอุ่นวาบที่ท้องน้อยหายไปแล้ว พร้อมกับที่ส่วนปลายของร่างกายตัวเอง ถูกกระตุ้นโดยไม่ได้แตะต้อง แต่ก็สามารถปลดปล่อยน้ำรักออกมาได้

ส่วนนั้นขยับไหวไปมาอีกสองสามครั้ง เพื่อพ่นของเหลวขุ่นขาวให้กระฉอกออกมา ติด ๆ กันอีกสองสามครั้ง

“อึก อือออ”

หอบหายใจหนัก และยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างทั้งร่างก็ถูกพลิกให้นอนลงทั้งที่ท่อนเอ็นแกร่งยังฝังอยู่ในช่องทางที่ยังเต้นตุบและบีบรัดสิ่งที่อยู่ในร่างกายเอาไว้แน่น

ดวงตากลมโตปรือปรอยอย่างสิ้นเรี่ยวแรง
แต่ดวงตาคมที่จ้องมองมา ยังไม่ถึงจุดหมาย

“ทนอีกนิดนะ พี่จะแตกแล้ว”

ทนอีกนิดเหรอ
ทน...อีก...........

“อ๊า อื้ออออออออออ”

แหงนเงยใบหน้าขึ้นเมื่อถูกกระแทกตรงจุดเดิม ในท่วงท่าที่ต่างจากเดิม

เสียงที่กรีดร้องยิ่งกระตุ้นให้คนที่กำลังทำบางอย่างเพิ่มความรุนแรงขึ้น
กดแทรกร่างกายเข้าไปอย่างหนักหน่วง กระแทกกระทั้นไม่หยุด และจ้องมองที่ริมฝีปากของยูกิที่ขบเม้มแน่นเข้าหากัน เพราะอารมณ์ความรู้สึกที่กำลังกลับมาอีกครั้งทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งตัว

ดวงตาคมจ้องนิ่งไปที่ดวงตาหวานเชื่อม
จ้องมองกันด้วยความรู้สึกรักใคร่ และหลงใหล

“กิ.......ฮื่อ กิ อาส์ กิ.......อื้ออออ”

สะโพกแกร่งกระแทกซ้ำ ย้ำ ๆ ลงไปตรงจุดเดิมจนถึงจังหวะสุดท้าย

ความอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นเข้าไปในร่างทำให้ยูกิรู้สึกชาวาบไปทั้งใบหน้า เมื่อรับรู้ว่าสิ่งที่ไหลเวียนอยู่ภายในช่องทางด้านหลังของตัวเองคืออะไร

จ้องมองใบหน้าของพี่บาสด้วยความตื่นตะลึง กระพริบตามองใบหน้าคมที่ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาหา

และแนบปลายจมูกที่ข้างแก้มของยูกิเบา ๆ คลอเคลียคลึงเคล้าไม่ห่างแม้ลมหายใจจะยังคงขาดห้วงเป็นพัก ๆ และไม่สามารถจะปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้

“แตกใน....แตก........”

พูดไม่ออก
พูดอะไรไม่ออก ได้แต่อ้าปากพะงาบ พะงาบ และคนที่ได้ฟังก็หัวเราะออกมาด้วยความขำกับคำถามที่ดูไม่เป็นประโยคของของคนที่พูดจาไม่รู้เรื่อง

“อยู่ในตัวกิ แล้วจะให้พี่แตกที่ไหน”

เรื่องนั้น........

“ฮือออออออ”

พูดไม่ออก พูดอะไรไม่ออก ก็เลยร้องออกมาด้วยความอายที่เผลอพูดเรื่องโง่ๆ ออกไป

“เดี๋ยวรอบหน้าแตกนอก แตกใส่หน้า แตกบนตัว แตกที่หน้าท้อง แตกในปาก อยากให้แตกตรงไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ทำให้หมดเลย”

ไม่ใช่สิ

ไม่ใช่ว่าจะแตกตรงไหนก็ได้ ไม่ใช่ว่า

“อยู่ในนี้ ก็แตกในแหละดีแล้ว”

อุบอิบพูดไปและซุกหน้าลงที่หมอน เพราะสำนึกได้ว่าแบบนี้ก็ไม่ต่างจากชวนให้คนที่กำลังอมยิ้มอย่างถูกใจ ทำอะไรแบบที่เพิ่งทำไปอีกซักรอบ

“พักเหนื่อยก่อนสิ เดี๋ยวพี่แตกในให้อีกรอบ ใจร้อนนะ”

ใจร้อนอะไรล่ะ ใจร้อนที่ไหน โมเมนี่หว่า

“เมื่อไหร่หายเหนื่อยล่ะ ผมหายเหนื่อยแล้วครับพี่ เร็ว ๆ ดิ”

เหรอ
หายเหนื่อยแล้วเหรอครับ

“หายเหนื่อยก็ดี มาขึ้นเองสิ เมื่อกี้เห็นชอบ มาขึ้นเองเลย”

เฮ้ยยยยยยยยยย
ไม่ใช่แล้วพี่ ไม่ใช่แล้ว

“พี่บาสอ่า ฮึ่ยยยยยยยยย”

ดึงหมอนขึ้นปิดหน้า และไม่ยอมปล่อยเมื่อคนที่เพิ่งฝากรักไว้ในร่างพยายามดึงหมอนออกจากใบหน้าของยูกิให้ได้

“มาคุยกันก่อน ห้ามหนี”

คุยอะไรพี่ ไม่คุย ผมไม่คุยกับพี่แล้ว

“กิ”

แค่ได้ยินเสียงแบบนี้ ไม่ว่ากี่ครั้งก็ต้องยอม
ยอมปล่อยหมอนและเมื่อคนที่ดึงหมอนออก ได้เห็นสีหน้าและแววตาของยูกิ ก็ทำให้อารมณ์พลุ่งพล่านในตัวถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้งอย่างง่าย ๆ

“..................”

ดวงตาหวานเชื่อมปรือปรอยที่บ่งบอกให้รู้ว่า ยังต้องการและอยากได้รับสัมผัสแบบก่อนหน้านี้อีกนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้คนมองยิ้มกริ่มเมื่อได้รู้ว่าเป้าหมายของเรา ตรงกัน

ประกบริมฝีปากและดูดเม้มคลึงเคล้าที่ริมฝีปากสีแดงเรื่อด้วยความถูกใจ ก่อนจะผละใบหน้าออกห่าง และสบตากับดวงตาหวนเชื่อมปรือปรอยคู่นั้น

“หายเหนื่อยก่อนนะ แล้วค่อยต่ออีกยก นอนเอาแรงแล้วค่อยออกไปเที่ยวกัน..........นะครับ”

ครับ

จะไปทำอะไรได้ ก็ได้แต่พยักหน้ารับ และพี่บาสก็ส่งยิ้มหวาน ๆ มาให้และรั้งร่างของยูกิเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมน และยิ้มเรื่อย ๆ อย่างมีความสุข

ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
แล้วก็สมอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แล้ว

วางแผนเที่ยวมานานเป็นเดือน ก็เพื่อจะเที่ยวไปมีความสุขไปและกอบโกยช่วงเวลาที่ได้หยุดพักให้มากที่สุด

แล้วก็ได้ทำทุกอย่างตามแผนที่วางไว้

“แล้วจะได้เที่ยวแน่เหรอพี่บาส”

ยูกิ บ่นพึมพำอยู่ในอกของคนกอด และพี่บาสก็หัวเราะออกมาเสียงเบา เพราะคำถามนั้น

นั่นสิ..........

พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าจะมีผิดแผนบ้างก็คงเป็นเรื่องนี้ ที่จะทำให้การเที่ยวหมดความหมายเพราะไม่สามารถชวนกันลงจากเตียงได้

“ไม่รู้สิ ขึ้นอยู่กับกิแล้วแหละ ว่าจะทำให้พี่ยอมลุกจากเตียงไปพร้อมกิได้หรือเปล่า.........เรื่องนี้พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน”

TBC.

[greenapple]

 

[roseen]

 แต่ละคู่

[shikyu3211]

ตายๆเลือดพุ่งแล้ว

[boyslover]

 
แตกใน

[lizzii]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย ร้านนะพวกเธอ!!
ทั้งพี่บาสทั้งพี่แก๊ป
กิกะพู่กลายเป็นเด็กเอ๋อไปเลย ฮ่าๆ

[boonpa]

แต่ละคู่ร้อนแรงไม่แพ้กันเลย

[pigarea]

“ขอสวดมนต์ก่อนได้ป่าวพี่”


สาธุ!!!!

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ สุรชาติ  & ยูกิ .....ตอน ก่อนกลับ(จบภาค)

เที่ยวประสาอะไรวะ กูหลับได้หลับดีตลอดทาง มีลงมาไหว้พระเป็นพัก ๆ และเดินขึ้นดอยจนขาลาก แต่ไอ้คนชวนเดินนี่ท่าทางมีความสุขกระปรี้กระเปร่าดีเหลือเกิน

“พี่จะรีบเดินไปไหนวะ เมื่อยขาชิบ”

บ่นพึมพำ และก็เดินตามคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้า และพี่บาสก็หันมาส่งยิ้มให้

“ช้า”

ช้าอะไรล่ะพี่ พี่ลองมาเป็นผมดูมั้ยจะได้รู้ว่ามันช้าขนาดนี้เพราะอะไร

“สามดอกเน้น ๆ แบบหนักหน่วง ลองโดนแบบนี้แล้วยังเดินไหวอีกก็เกินไปป่ะวะ”

บ่นพึมพำให้อีกฝ่ายได้ยิน และพี่บาสก็ชะลอฝีเท้าให้ช้าลง และจับข้อมือของยูกิเอาไว้

มองหน้าของคนบ่นแบบยิ้ม ๆ และก็ไม่พูดอะไรต่อ

ลองพูดดิพี่ มีเคือง พี่ทำผมซะขนาดนี้ แล้วยังลากผมมาเที่ยวอีก ไม่สงสารผมเลยเนอะ

“ไม่ไหวแล้ว พี่ขึ้นไปคนเดียวเหอะ เปลี้ยว่ะ ขาไม่มีแรง”

ถอดใจแบบดื้อ ๆ และคนที่ถอดใจก็เหลียวซ้ายแลขวามองหาที่นั่งพัก

เนี่ยแหละที่เขาเรียกว่าอาการเข่าอ่อน ใครไม่เคยโดนจนเข่าอ่อนไม่มีทางรู้หรอก ว่ามันเป็นยังไง เอาง่าย ๆ คือแทบไม่อยากลุกอยากตื่น นี่ถ้าคลานขึ้นดอยได้กูทำไปนานแล้วววววววววว

“นี่จริงจังหรือล้อเล่น”

ดูหน้าผมดิพี่ โคตรจริงจังเหอะ พี่มองว่าผมเล่นได้ยังไง

“.....................”

นั่งเงียบเพราะหมดแรงจะพูด และยูกิก็ยื่นขาออก กำมือแน่นและทุบเบา ๆ ที่ต้นขาและน่อง

เบะหน้าด้วยความเจ็บ แต่ก็ต้องทน เพราะความเมื่อยมันมีมากกว่า

“เปลี่ยนแผนไปนวดกันดีกว่า นวดฝ่าเท้าด้วยดีมั้ย”

ก็ยังดีที่พี่ยังใส่ใจผมบ้าง

“พี่บาส ขี่หลังได้ป่ะ ไม่ไหวแล้ว เดินไม่ไหวจริง ๆ”

แกล้งพูดและไม่ได้คิดจะให้เป็นแบบนั้นจริง ๆ

ก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ขืนใครมาเห็นผู้ชายสองคนแบกกันเดินลงเขา คงน่าดูพิลึก แต่ถ้าได้ก็ดีนะ จะว่าไป

“มาสิ”

เหอะ ผมพูดไปงั้นเองแหละพี่ อย่าใส่ใจกับคำพูดกิเลย

“เดี๋ยวพี่บาสหลังหัก ช่างแม่งเหอะ เดี๋ยวเดินไปเอง ตอนขึ้นยังขึ้นมาได้ ตอนลงก็ต้องลงได้”

แม้ไม่อยากลงเองแต่จะไปขอให้ใครช่วย ก็คงต้องลงไปเองทั้งอย่างนี้

“มาเหอะ ตัวแค่นี้ จะหนักซักเท่าไหร่กันเชียว เดินไม่ไหวพี่แบกเอง ตกลงตามนี้นะ”

ตกลงตามนี้อะไรล่ะ

ได้ อยากตกลงตามนี้มากนักก็ได้

พยักหน้ารับ และพี่บาสก็ทรุดกายลงนั่งตรงหน้า และยูกิที่มองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อสายตาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก็อยากจะอายอยู่หรอกนะ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องอาย

กูเมื่อย กูเดินไม่ไหวแล้ว ขากูสั่น ใครจะมองยังไงก็มองแม่งไปเหอะ เจอกันแค่ครั้งเดียว กูไม่มาอายอยู่หรอกวะ เก็บความหน้าบางไว้บ้านเรียบร้อยแล้ว

ตอนนี้ขอสบายหน่อยก็แล้วกัน

เมื่ออีกฝ่ายเสนอจะช่วยเหลือ ยูกิก็ไม่คิดจะขัดศรัทธา

ขึ้นไปอยู่บนหลังของคนที่บอกว่าจะแบก แล้วพี่บาสก็ค่อย ๆ ยืนขึ้นและล็อคขาของยูกิเอาไว้

ขยับสองสามที ให้คนที่อยู่บนหลังสบายตัวที่สุด แล้วก็ก้าวขาเดินอย่างช้า ๆ มาตามทางเดิน

“หนักป่ะ”

ก็หนักอยู่หรอก

“กินอะไรเข้าไป หนักขนาดนี้ลงเดินเองเหอะ”

ไม่ล่ะ ก็พี่บาสบอกเองว่าจะให้กิ ขี่หลัง พี่บาสก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้สมบูรณ์สิ

“เดินเร็ว ๆ เลย ช้าจริงวะ”

ช้าเหรอ งั้นพาวิ่งเลยเอามั้ย

ไม่ใช่แค่คิดแต่ยังทำอย่างที่คิด และคราวนี้คนบนหลังก็เลยกอดคอของคนแบกเอาไว้แน่น และร้องออกมาเสียงหลง

“เฮ้ยยยยยยยพี่ ใจเย็น ๆ ดิ เดี๋ยวแม่งหกล้มผมหน้าคะมำก่อนพี่เลยนะเนี่ย”

ก็ดีแล้วไง

“นั่นแหละสิ่งที่พี่ต้องการให้เป็น”

ทำไมวะ อยากให้เป็นแบบนั้นเหรอ อยากให้หน้าคะมำจริง ๆ หรือไง

 “พี่บาสทำกิได้ลงคอจริงๆ เหรอ”

พูดจาออดอ้อนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและซบหน้าลงที่ไหล่ของคนที่ให้ขี่หลัง และพี่บาสก็หัวเราะเสียงเบาอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ทำหรอก พาเด็กมาเที่ยวทั้งที รังแกไปก็มาก ใครจะทำกิได้ลงคอล่ะ”

นั่นไงล่ะ ใช่แล้ว

“พี่บาสไง ทำกิได้ลงคอ”

ทำอะไรล่ะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้ก็แบกกิเอาไว้ด้วยไม่ใช่หรือไง

“มีความสุขมั้ยเนี่ย”

คำถามง่าย ๆ แต่ก็ทำให้คนฟังถึงกับอมยิ้ม และซบใบหน้าที่ไหล่ของคนแบกอีกครั้ง ไม่สนใจสายตาของผู้คนที่เดินสวนกัน อยากจะมองยังไงก็มองไปเถอะ ไม่ได้ไปทำความเสียหายให้ใครก็พอแล้ว

“อือ”

ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วยูกิก็ยิ้ม

รอยยิ้มหวาน ๆ และคนที่ให้ขี่หลังก็ยิ้มตามไปด้วยเพราะคำตอบง่ายๆ แบบนั้น

“มีความสุขโคตร ๆ เลยว่ะ”

ดีแล้วที่กิ มีความสุข

“กิมีความสุขพี่ก็ดีใจ”

เหมือนกัน ดีใจเหมือนกัน พี่บาสมีความสุขเหมือนกัน กิ ก็ดีใจเหมือนกัน

“กลับบ้านไปต้องทำตัวดี ๆ ขายของให้ได้มากกว่าเดิมสองเท่านะ จะได้คุ้มกับที่พามาเที่ยว”

โหหหหหหหหหหหหห ไรว๊า นี่พามาเที่ยวเพราะอยากให้ทำงานให้หรอกเหรอ

“เคี่ยวว่ะ”

บ่นพึมพำเสียงเบา และก็แกล้งกำมือทุบหนัก ๆ ไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย และพี่บาสก็หัวเราะลั่นเพราะสิ่งที่ กิ ทำ

“ซ้ายอีกหน่อยล่ะใช่เลย ตรงนั้นเลยนะที่เมื่อย”

อะไรของพี่

โดนทุบแทนที่จะโกรธ ดันมาขอให้ผมทุบให้โดนตรงที่เมื่อยซะอีก

ได้สิ ถ้าอยากให้ทุบขนาดนั้น จะทุบให้น่วมเลย

ยูกิ กำมือแน่นและทุบเบา ๆ ไปที่ไหล่ของคนที่แบก ที่จริงตั้งใจอยากจะแกล้ง แต่ดูเหมือนคนที่บอกให้ทุบจะถูกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ยูกิทำ ก็เลยได้ทุบกันไปแบกกันไปตลอดทาง และคุยกันไปด้วยเรื่องไร้สาระจนถึงรถ และพี่บาสก็ย่อเข่าให้กิลงจากหลังได้

“ขอบคุณครับ”

เอ่ยปากขอบคุณไปเรียบร้อยแล้วพี่บาสก็พยักหน้ารับและส่งยิ้มให้

“หน้าแดงเลยพี่ เหนื่อยมากเลยเหรอ”

ก็นิดหน่อยครับ

ยูกิหันไปมองถนนดินสายเล็ก ๆ ที่เดินมา ไกลใช่ย่อยเหมือนกันนะนั่น พี่บาสแบกกิเดินมาไกลขนาดนี้ ก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา

กวักมือให้คนที่ยืนหน้าแดงอยู่ก้มหน้าลงมาหา และพี่บาสก็เลิกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะยอมทำตาม

ก้มหน้าลงมาหา และยูกิก็ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ที่หน้าผากของคนที่ยอมก้มลงมาหา

หยดเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ที่ผุดพรายขึ้นที่ใบหน้าของคนที่แบกยูกิมาตลอดทาง ถูกเช็ดออกแล้ว และพี่บาสก็มองหน้าของกิ แบบยิ้มๆ

“ขอบคุณครับ”

เอ่ยปากขอบคุณและยูกิก็ก้มหน้าลง ยิ้มเรื่อย ๆ กับปลายนิ้วของตัวเอง

ไม่รู้นะ บางทีอะไรหลายๆ อย่างมันก็ควรต้องเป็นแบบนี้

ความห่วงหาอาทรกันด้วยเรื่องเรียบง่าย เรื่องง่าย ๆ ที่สองคนอยากทำให้กัน

“ไม่เป็นไรครับ”

ตอบกลับไปแล้วและคนที่มองหน้ากิแบบยิ้ม ๆ ก็ยกมือขึ้นแตะเบา ๆ และเขย่าหัวของยูกิให้โยกไปมา

“กิเอ้ยยยย”

อะไรล่ะพี่บาส กิเอ้ยยย อะไร

“พี่ชอบกิมั้ย”

ชอบสิ จนถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ชอบได้ยังไง

พยักหน้ารับ และก็ส่งยิ้มจางๆ ให้กับคนที่จ้องมองมาและกระพริบตาปริบ ๆ สองสามครั้งรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

“แล้วกิชอบพี่มั้ย”

โดนถามกลับ และคนที่ถูกถามก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาและอมยิ้มอย่างนึกเขิน ไม่นึกว่าจะถูกถามกลับแบบนี้ ก็เลยได้แต่พยักหน้ารับไม่รู้จะตอบยังไงถึงจะดี

“อือ”

ไม่ใช่แค่พยักหน้าแต่เป็นคำตอบรับง่าย ๆ ที่ทำให้คนฟังยิ้มกว้าง

“แล้วรักมั้ย”

ขนาดนี้แล้ว ไม่รักคงไม่ไหวมั้งครับพี่

“อือ”

ตอบไปแบบยิ้ม ๆ และคนฟังก็ไม่ได้คิดอยากจะคาดคั้นเอาคำตอบไปมากกว่านี้

เปิดประตูรถด้านของตัวเอง และกระตุกแขนให้คนที่ยืนอมยิ้มอยู่ข้างๆ เดินไปอีกฝั่ง เปิดประตูรถให้และยูกิก็เข้าไปนั่งที่นั่งของตัวเองเรียบร้อย

และคนที่มีหน้าที่ขับรถในวันนี้ก็ขึ้นมานั่งที่นั่งของตัวเอง จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเอง และไม่ลืมที่จะช่วยคนที่อยู่ข้างๆ คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย

ระยะประชิดที่ใบหน้าอยู่ใกล้กัน และก็เป็นยูกิที่เป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาหาและแตะปลายจมูกเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่ช่วยคาดเข็มขัดนิรภัยให้

“นี่ เป็นไงล่ะ โดนลวนลามซ้า”

จะมาภูมิใจอะไรกับเรื่องแบบนี้ล่ะกิ ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความขำกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ และคนที่ถูกขโมยหอมแก้มก็ทำแบบที่กิทำ กดปลายจมูกหนัก ๆ ที่ข้างแก้มขาวๆ ของคนที่ลวนลามและเอาคืนได้หนักหน่วงกว่าหลายเท่า

“นี่ เป็นไงล่ะ โดนลวมลามคืนซ้า”

จะเป็นยังไงล่ะพี่ ก็ไม่เห็นเป็นไงอีกเลยพี่ ก็แค่โดนลวนลาม

“เฉย ๆ”

เหรอครับ

“เฉย ๆ เหมือนกัน”

ได้ไงล่ะ

“เฉย ๆ ไม่ได้สิ ต้องดีใจสิ”

ดีใจได้ไงล่ะ ก็กิบอกเองว่าเฉย ๆ พี่ก็เฉย ๆ บ้าง

“ดีใจครับ”

ตอบกลับเพราะตามใจคนที่อยากฟังและยูกิ ก็ยิ้มหวานจนตาหยี

“ดีใจเหมือนกันเลย”

ครับ ดีใจเหมือนกันครับ กิดีใจพี่ก็ดีใจ

“เดี๋ยวพาไปนวดตัว นวดเท้า ผ่อนคลายจะได้สบาย ๆ ดีมั้ย”

ดีครับ ดี ๆ

พยักหน้ารับอย่างถูกใจ และพี่บาสก็ออกรถและส่งแผนที่การเดินทางและคู่มือนำเที่ยวให้กิช่วยดูว่าต้องไปที่ไหน และไปเส้นทางไหนถึงจะดี

เที่ยวกันสองคน เที่ยวไปจีบกันไปตลอดทาง

ทริปนี้ยังอีกยาวไกล และคนสองคนก็ใช้ทริปการเที่ยวนี้ซะจนคุ้มค่า กลับมายังพากันมาออดอ้อนกันต่อไม่เลิก

“ตอนไป กูเห็นหน้าเครียดทั้งคู่ ตอนกลับแม่งหน้าระรื่นชิบหาย”

วิเชียรที่กำลังเมามันส์กับการหยิบแคปหมูจิ้มกับน้ำพริกหนุ่มเข้าปาก กำลังนินทาเพื่อนร่วมงานที่แม้จะพยายามเก็กหน้าให้ปกติธรรมดาขนาดไหน แต่ก็มองออกได้ไม่ยากว่าพี่สุรชาติแม่งคงจะโคตรมีความสุขจนแทบสำลัก

“กินของเขาอยู่นะนั่น”

พนักงานใหม่แผนกขนส่ง กำลังเคี้ยวแคปหมูอย่างเพลิดเพลินแต่สายตาก็มองไปที่พี่สุรชาติที่กำลังยืนคุยกับยูกิ แผนกจัดซื้อที่แค่ไปเที่ยวด้วยกันสามวัน ทำไมถึงได้ดูร่าเริงมีความสุขขนาดนั้นได้วะ

ถ้ากูไปเที่ยวกับเพื่อนร่วมงานกลับมาแล้วหน้าจะระรื่นมีความสุขแบบพี่สุรชาติแบบนี้หรือเปล่าวะ ชักสงสัย

“ถ้าคนบอกว่ายูกิ กับพี่สุรชาติเป็นแฟนกันผมก็เชื่อนะ”

แล้วนี่มึงคิดว่าเขาเป็นอะไรกันวะ เขาก็เป็นแฟนกันไง มึงซื่อหรือมึงโง่เนี่ย ดูไม่ออกเลยหรือไงวะ

“ก็เหมือนมึงกับโยธินเป็นแฟนกันไง”

สัด

พี่อย่าพูดถึงชื่อนี้อีกได้มั้ย ผมแม่งโคตรเกลียดมัน

“พี่วิเชียร อย่าพูดชื่อนี้ให้ผมได้ยินได้ป่ะ แสลงหูมาก”

เหรอ แสลงหูเหรอจ๊ะ

มึงแสลงหูมากมั้ยวะบัวลอย

“ต่อไปก็หายแสลงไปเองแหละ ท่าทางจะอีกไม่นาน”

ไม่นานอะไรล่ะพี่ ไม่นานห่าอะไร ผมไม่อยากฟังไม่อยากรับรู้เรื่องอะไรของไอ้โยธินทั้งนั้นแหละ

“ผมไปขึ้นรถก่อนแล้วกันนะพี่ อู้มากินแคปหมูนานแล้ว เก็บส่วนของผมไว้ให้ผมด้วยนะพี่”

เออออออออออ ไอ้งก

“กูยกส่วนของกูให้ด้วยเลย พอใจมั้ย”

พอใจสิครับ พอใจมาก

“พี่วิเชียรนี่สุดยอดความน่ารักของผมแล้ว นี่ถ้าผมชอบผู้ชายผมจะจีบพี่คนแรกเลย”

สัด ไม่ต้องมาจีบกู ขนหัวลุกหมดไอ้ห่า

“กูรุกนะ ให้มึงรับ เอาป่ะล่ะ รับรองมีเสียว”

พี่ครับ........... ต่อปากต่อคำกับพี่ ถือว่าเป็นสิ่งที่อันตรายกับชีวิตผมมาก

“ว่าไงล่ะน้องบัวลอยยยยยยยยยย”

ไม่ไหวแระงานนี้

“ใจเย็นพี่ใจเย็น ผมไปก่อนนะพี่วิเชียร”

ชิ่งหนีมาได้อย่างหวุดหวิด พร้อมกับเสียงหัวเราะดังลั่นอย่างสนุกสนานของพี่วิเชียรที่ดังไล่ตามหลัง

หลอนมาก พี่วิเชียรเล่นกูแล้วไงล่ะ

โลกนี้ไม่มีใครอันตรายเท่าพี่วิเชียรอีกแล้ว โยธินก็โยธินเหอะ ระหว่างโยธินกับพี่วิเชียร

กูชักไม่แน่ใจแล้ว ว่าใครแม่งโคตรไม่น่าเข้าใกล้มากกว่ากัน

END.

[jamlovenami]

ฮื่ออออออ หวานไปนะ ทุกคู่เลยอ่ะ 

ฟินทุกหยดจริงๆๆ โฮะๆๆๆ    

[วัวพันปี]

แผนกเน้

[stickyyrice]

เข้าร่องเข้ารอยกันทุกคู่เเล้วสินะ
ปริ่ม.

ปล.อย่าลืมเปลี่ยนหัวข้อด้วยนะจ๊ะ

[Nus@nT@R@]

   ในที่สุดก็สำเร็จทุกคู่