“บัว....งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ พี่ขอคุยกับหัวหน้าบุ้งก่อน เดี๋ยวพี่โทรกลับนะครับ”
คนที่อยู่ปลายสายกดวางไปเรียบร้อยแล้ว และฮัทก็นั่งนิ่งเงียบอยู่แบบนั้น
พูดไม่ออก พูดอะไรไม่ออก และมีนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้กำลังคีย์บิลไปด้วยก็พูดบางอย่างให้ฮัทได้ยิน
“บัว.........เกลียดพวกเราทุกคนทั้งแผนกจริง ๆ เหรอ แม้แต่ผมบัวก็เกลียดผมเหรอ บัวอยากให้ผมทำยังไง บัวบอกผมได้นะ อะไรก็ได้ที่จะไม่ทำให้บัวเกลียด พวกเราอยากจะทำ พี่บุ้งเป็นคนปากร้าย บางทีเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าแต่ละคนมีเหตุผลของตัวเอง ผมขอโทษแทนพี่บุ้งด้วย แต่สำหรับผมนะ .............. ผมไม่อยากให้บัวลาออกเลยจริง ๆ”
เงยหน้าขึ้นมามองหน้ามีน มองด้วยความรู้สึกวุ่นวายสับสน และหาคำตอบไม่ได้
“เกาหลี....เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกนะ มาลงเวลารถเข้าออกให้หน่อย โรจน์มันไปหาเพื่อนมันที่ขนส่งมันไปเอาข้อมูลรถคู่กรณีของโยธิน พี่ต้องไปขึ้นรถแทนมัน”
พี่วิเชียรเดินหน้าเครียดเข้ามาบอกมีนที่หน้าออฟฟิศ และมีนก็พยักหน้ารับ
“พี่วิเชียร....ผมไปแทนเอง มีนจะได้อยู่คีย์บิล”
หันไปบอกพี่วิเชียร และพี่วิเชียรที่เคยเป็นคนร่าเริงและมีอารมณ์สนุกสนานอยู่ตลอดเวลาก็มองหน้าของฮัทนิ่ง ๆ
มองนิ่ง ๆ และพูดบางอย่างให้ฮัทเข้าใจ
“มึงลาออกแล้วตั้งแต่เช้า กูจะไปกล้าใช้มึงซึ่งเป็นคนอื่นไปแล้วได้ยังไง”
ใช้คำว่าคนอื่น และคำว่าคนอื่นของพี่วิเชียร มันทำให้คนฟัง ถึงกับน้ำตาร่วง.......
ยืนร้องไห้แบบไม่ต้องอาย ยืนร้องไห้ต่อหน้าพี่วิเชียร และก้มหน้าขบริมฝีปากของตัวเองแน่น
พูดไม่ออก พูดอะไรไม่ได้
และพี่วิเชียรก็ไม่รอให้ฮัทพูดอะไรต่อ เตรียมจะหันหลังเดินหนี โดยไม่คิดจะสนใจคนที่ยืนร้องไห้น้ำตาไหลพราก
“ขอโทษ.....พี่วิเชียร...ผมขอโทษ”
ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว ได้แต่พร่ำพูดคำขอโทษเดิม ๆ พูดคำเดิม ๆ อยู่แบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ผมขอโทษพี่.......พี่วิเชียรผมขอโทษ...อึก ฮือออออ”
ขอโทษทำเหี้ยอะไร กูไม่สนใจหรอก มึงขอโทษให้ตายกูก็ไม่สน
“เก็บคำขอโทษของมึงเอากลับบ้านมึงไปเหอะ พวกกูเป็นแบบนี้ไง มันก็สมควรแล้วที่มึงจะรับไม่ได้ แล้วกูอยากถามมึงซักคำ .........มึงคิดว่ากูอยากเป็นแบบนี้มากหรือไง.....ทำมาเป็นสำออย รับเหี้ยอะไรไม่ได้ซักอย่าง มึงมันอ่อน บีบน้ำตาแล้วกูจะเห็นใจเหรอ มึงฝันไปหรือเปล่า....กล้าณรงค์”
ไม่ได้เรียกแบบที่เคยเรียก ไม่ได้หยอกล้อแบบที่เคยหยอก แต่เป็นการเรียกชื่อจริง ที่ทำให้ฮัทรู้สึกถึงความห่างเหินอย่างรุนแรงของรุ่นพี่ที่คอยดูแลมาตลอด และแม้จะทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่การตัดขาดความสัมพันธ์กันแบบนี้
“คิดว่าตัวเองเจ็บปวด คิดว่าตัวเองทรมาน คิดว่าตัวเองน่าสงสาร เหี้ยเหอะ น่าสงสารตายห่าแหละ กูจะบอกให้ ถ้ามึงคิดว่าโดนไอ้โยธินทำอะไรตอนเมาแล้วแค้นใจไม่หาย กูโดนเฮียข่มขืนเป็นร้อยรอบกว่าจะสมยอมได้ ไอ้สัส แล้วทำมาเป็นสำออย กูบอกแล้วใช่มั้ย ให้มึงรักมันซะก็จบ แม่งก็เสือกลีลาอยู่นั่น มึงจะตายหรือไง ชอบผู้ชายด้วยกันแล้วมึงจะตายหรือไง ถ้ามึงจะตาย ก็รีบ ๆ ตายห่าไปซะ คนอย่างมึงมันขวางหูขวางตา รีบ ๆ ตายห่าไปตอนนี้ได้เลยยิ่งดี”
ไม่มีคำว่าเห็นใจ
ไม่มีคำว่าสงสาร
และวิเชียรที่พูดทุกสิ่งอย่างที่ใจคิดออกไปทั้งหมด ก็หันหลังเดินออกจากออฟฟิศแผนกขนส่งไปแล้ว
โดยมีสายตาของฮัทมองตาม และยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“พี่วิเชียรโมโหแรงพอ ๆ กับพี่บุ้ง แต่บัวอย่าไปคิดอะไรมากนะ เดี๋ยวพี่วิเชียรก็หายโกรธ”
ปลอบใจไปเท่าที่ทำได้ และฮัทก็ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา ด้วยความเครียดและกลุ้มใจที่สุด
ทรุดกายลงนั่งที่โซฟาอีกครั้ง และไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือทำยังไงต่อไป
วิเชียรเดินออกมาจากออฟฟิศแผนกขนส่งและมองหน้าของพี่สุรชาติที่เพิ่งกลับเข้ามา
รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏที่มุมปาก และพี่สุรชาติก็ถึงกับส่ายหน้ากับสิ่งที่วิเชียรทำ
“เล่นแรงมากนะคราวนี้”
ก็ต้องแบบนี้แหละ เล่นแล้วต้องเอาให้จบ เอาให้อยู่ จังหวะมันได้ด้วย ทางมันเปิดให้ซะขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องเล่น
“มันเกลียดผมตายห่าแล้ว ร้องไห้ไม่หยุดเลยนั่น พี่ก็เข้าไปเล่นบทคนดีของพี่เร็ว ๆ เข้า ไปปลอบมันโอ๋มันหน่อย เดี๋ยวแม่งฆ่าตัวตายไปก่อน แล้วผมจะซวย”
ส่งไม้ให้คนที่มารับหน้าที่ต่อ และพี่สุรชาติก็มองหน้าของวิเชียรแบบยิ้มๆ
“เพิ่งรู้ว่าโดนข่มขืนเป็นร้อยรอบกว่าจะสมยอม นึกมาตลอดว่าสมยอมตั้งแต่แรกซะอีก”
โดนแซวและวิเชียรก็เบะหน้าใส่คนแซวด้วยความหมั่นไส้
“โอ้ยยยยยยย ใครจะไปเหมือนคนแถวนี้ วางแผนมาซะดิบดี พาเด็กไปเอากันในบรรยากาศเหน็บหนาว โรแมนติกสุด ๆ ไปยาวเลยสามวันสามคืน ผมก็อยากได้อารมณ์แบบนั้นเหมือนกัน แต่มันทำไม่ด้ายยยยยยยยยย เพราะยังไม่ทันได้ขึ้นรถ ผมก็ขึ้นเฮียซะแล้ว เลยไม่ทันได้หนาว มันร้อนไปซะก่อนทู้กกกกกกกกที”
ถามว่าอายมั้ย ตอบเลยว่าไม่ และยังมีการพรีเซ้นต์นำเสนอในเชิงลึกซะอีก
พี่สุรชาติถึงกับส่ายหน้าในความตรงไปตรงมาอย่างเปิดเผยที่เรียกอีกอย่างง่าย ๆ ว่าหน้าด้านของวิเชียร
“ถ้าผมเป็นคุณวิษณุ ผมคงปลื้มใจน่าดู ที่มีเมียร้อนแรงแบบวิเชียร”
ของมันแน่อยู่แล้ว เป็นใครก็ต้องทั้งปลื้มใจ ทั้งภูมิใจกันทั้งนั้นแหละ
“ก็ช่วยไม่ได้ พี่สุรชาติก็น่าจะรู้ว่านี่ใคร ผมวิเชียรนะ เนี่ยอ่ะวิเชียร........รู้แล้วใช่มั้ยว่าวิเชียรเป็นใคร งั้นก็ยอมแพ้ผมซะแล้วเลิกคิดแย่งตำแหน่งมือวางอันดับหนึ่งในการเสือกกับผมซักที”
เอ่อ....... วิเชียรครับ ผมอยากบอกวิเชียรมาก ๆ ผมอยากบอกวิเชียรมานานแล้ว
“คนทั้งแผนกเขายกตำแหน่งนั้นให้วิเชียรไปตั้งนานแล้วครับ มันคือตำแหน่งที่ไม่มีใครอยากแย่ง....วิเชียรเอาไปเลยครับเราทุกคนยินดียกตำแหน่งให้วิเชียร”
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ดีมาก
แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย ในที่สุดกูก็หมดคู่แข่งไปหนึ่งคนแล้ว ที่เหลือก็แค่คู่แข่งหมายเลขหนึ่งที่ต้องหาทางกำจัดให้ได้
.....คู่แข่งที่มีความสามารถในการเสือกแบบแนบเนียนสุด ๆ ต่อไปนี้เราจะได้วัดกันนะครับหัวหน้า
จะได้รู้กันไปว่าระหว่างผมกับหัวหน้า ใครแม่งจะเสือกเรื่องชาวบ้านได้ยอดเยี่ยมกว่ากัน
TBC.
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 755214 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก