หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[aa_mm]

พีทอ้นหมดหรือยังอ่ะ 

จะอ่านอีกจริงเหรอ

[puna]

 เอาอีก เอาอีก เอาอีก !!!

[foolishbeat]

จะมีเรื่องแผนกการเงินกับจัดซื้อไหมคะ อยากอ่านจัง

[aa_mm]

จะมีเรื่องแผนกการเงินกับจัดซื้อไหมคะ อยากอ่านจัง

มี  แต่มันยังไม่จบและไม่รู้จะจบเมื่อไหร่ แน่ใจเหรอว่าจะอ่านจริง ๆ

[boyslover]

ถ้าลงพีทอ้น ขอเชียร์เฮียด้วยได้ป่ะ หรือพี่โป๊ป เอ้ยพี่บาสด้วย ก็ดีนะ เอิ๊กๆ

[aa_mm]

พีทอ้นหมดหรือยังอ่ะ 

ที่จริงมันก็มีอยู่อีกหนึ่งตอน

[aa_mm]

รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาคพิเศษ  วิโรจน์ & กฤษดา.....ตอน  ไม่ธรรมดา

น้ำตาเทียนร้อน ๆ ค่อย ๆ ราดรดลงที่ยอดอกสีชมพูเข้มที่แข็งขืนชูชันของหัวหน้าแผนกขายที่ถูกมัดมือไพล่หลังอยู่บนเตียง ข้อเท้ากับสะโพกถูกมัดเข้าหากันให้มากที่สุดเหลือไว้เพียงช่วงเอวและหน้าท้องที่แอ่นขึ้นโชว์ให้เห็นจุดศูนย์กลางของร่างกายที่กำลังแข็งขืนชูชันและมีหยดน้ำใส ๆ ไหลซึมออกมาตลอดเวลา

หัวหน้าแผนกขายได้แต่ร้องอึกอักไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เพราะท่อนเอ็นขนาดใหญ่กำลังอัดกระแทกเข้ามาภายในโพรงปาก

“กินซะให้พอใจ กลืนเข้าไปอีก อย่างนั้นแหละ อย่างนั้น อืมมมม”

ถูกกลั่นแกล้ง ถูกยั่วยวนให้คลั่งไคล้หลงใหล ร่างกายขึ้นรอยแดงเห่อไปหมดทั้งตัว เพราะน้ำตาเทียนร้อน ๆ ที่ราดรดลงมาบนร่างกาย แม้แต่ปากก็ยังไม่สามารถเป็นอิสระได้ เพราะกำลังถูกท่อนเอ็นขนาดใหญ่กระแทกเข้ามาอย่างรุนแรงไม่หยุด

“อือออออ อึก อื้อออ”

หยดน้ำตายังคลอปริ่ม และวิโรจน์ก็ยิ่งกระแทกสะโพกเข้าไปให้ลึก กระแทกกระทั้นเอวเข้าไปอีก จนหัวหน้าแผนกขายแทบไม่มีอากาศหายใจ

“แอ่ก แอ่ก แค่ก ๆ”

อาการสำลักจนหน้าแดงยังมีให้เห็น และวิโรจน์ที่ถอนร่างกายของตัวเองออกมาแล้ว ก็จ้องมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายอย่างถูกใจ
กดแทรกปลายนิ้วเข้าไปในโพรงปากของหัวหน้าแผนกขายบังคับให้ดูดกลืนและไล้เลียอีกครั้ง

“สะใจหรือยัง ห๊ะ อยากได้อีกใช่มั้ย”

ไม่ ไม่อยากได้อีก หัวหน้าแผนกขายสั่นหน้าไปมา และวิโรจน์ก็ไม่คิดจะสนใจ
ยัดเยียดท่อนเอ็นแกร่งเข้าไปในโพรงปากของหัวหน้าแผนกขายอีกครั้ง และครั้งนี้วิโรจน์กระแทกสะโพกเข้าไปแรง ๆ ยิ่งกว่าเดิม

“กลืนเข้าไปอีก ดีมาก ใช่ แบบนั้นแหละ เข้าไปอีก”

บังคับขู่เข็ญ กลั่นแกล้งจนพอใจ

และวิโรจน์ก็ถอนร่างกายออกมาจากโพลงปากของหัวหน้าแผนกขาย ปล่อยให้หยดน้ำจากส่วนปลายของร่างกายไหลซึมออกมา และกดให้ส่วนหัวของท่อนเอ็นใหญ่เสียดสีไปมาที่ข้างแก้มของหัวหน้าแผนกขายจนเปรอะเปื้อนไปหมดทั้งหน้า

“อยากแล้วใช่มั้ย บอกสิว่าอยากได้แล้ว”

ใช่ อยากได้แล้ว อยากได้ หัวหน้าแผนกขายพยักหน้ารับ ทั้งที่น้ำตายังนองหน้า

“อึก อือ อย่าทรมานอ้นอีกเลย พอแล้ว”

ได้สิ ถ้าไม่อยากให้ทรมาน   งั้นก็ได้

วิโรจน์กดร่างของหัวหน้าแผนกขายให้คว่ำลง ทั้งแขนทั้งขายังถูกมัดเอาไว้แน่น และหัวหน้าแผนกขายก็อยู่ในท่าคุกเข่าทั้งที่ถูกมัดเอาไว้ ช่องทางที่เปิดรับลอยเด่นเห็นชัด และวิโรจน์ก็ค่อยๆ ยัดเยียดแท่งซิลิโคนใสขนาดใหญ่เข้าไปภายในช่องทางนั้น เทเจลหล่อลื่นเข้าไปเพิ่มอีก เพื่อลดความฝืนคับ ก่อนจะดึงแท่งซิลิโคนนุ่มหยุ่นเข้าออกในช่องทางนั้นเบา ๆ และเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในไม่ช้า เมื่อได้ยินเสียงร้องครางของหัวหน้าแผนกขายที่กำลังรู้สึกพอใจกับสิ่งที่วิโรจน์ ทำ

“อาส์ อุก อื้อออออ”

ชอบแบบนี้เหรอ ชอบแบบนี้ใช่มั้ย

“ชอบใช่มั้ย แบบนี้ อยากให้แรงกว่านี้อีกมั้ย”

อือออออออออออ

อยาก

อยากให้แรงกว่านี้ หัวหน้าแผนกขายกัดหมอนเอาไว้เพื่อให้ความรู้สึกไหววูบในอกอย่างรุนแรง คลายลงบ้าง กัดฟันแน่น และร่างกายก็ตอบสนองอย่างรุนแรงเพราะถูกกระทำ

“อือออ อึก อือออ พีท อึก อือ”

ใบหน้าจมอยู่กับหมอน หยดน้ำตามากมายรินไหลจากดวงตาคู่นั้นไม่หยุด แผ่นหลังขาว ๆ ขึ้นรอยแดงเต็มไปหมด ทั้งรอยฟันและร่องรอยแดงเพราความร้อนจากน้ำตาเทียนที่ราดรดลงมา

ก้อนเนื้อแน่นสองข้างถูกแยกออกจากกันให้กว้างมากขึ้น และวิโรจน์ก็พยายามยัดเยียดร่างกายของตัวเองเข้าไปอย่างช้า ๆ
ยึดสะโพกของหัวหน้าแผนกขายเอาไว้และพยายามฝังร่างกายของตัวเองลงไปในช่องทางที่บีบรัดที่ยังมีแท่งซิลิโคนใสแทรกอยู่

“โอ้ยยยยยยย พีท เจ็บ ไม่ไหวแล้ว อือออออออ”

ก็ดีแล้วไงที่เจ็บ อยากให้เจ็บมาก ๆ กว่านี้อีก อยากจะทำให้เจ็บมาก ๆ ขึ้นกว่านี้

ถอนแท่งซิลิโคนออกจากช่องทางที่ขยายได้ตามที่ใจต้องการและวิโรจน์ก็ยัดเยียดท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่แข็งตัวเต็มที่ของตัวเองลงไป กดแทรกลงไปอย่างแรง และขยับเอวเข้าออกก่อนจะโน้มร่างลงไปหาแผ่นหลังบาง ฝังเขี้ยวลงไปที่ไหล่ขาว ๆ ของหัวหน้าแผนกขาย

ขบกัดลงไป เน้นย้ำความรู้สึกลงไป และหัวหน้าแผนกขายที่ถูกกัดอย่างรุนแรงก็ร้องครางดังลั่น พร้อมหยดน้ำตามากมายที่รินไหลออกมาจากดวงตาไม่ขาดสาย

“ซี้ดดดดดด อึก แรงกว่านี้อีก กัดแรง ๆ อืออออ พีทแรงกว่านี้”

ร้องขอและก็ได้อย่างใจต้องการ วิโรจน์ขยับสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
ยิ่งรุนแรง หัวหน้าแผนกขายยิ่งร้องครางเสียงสั่น

“ชอบแบบนี้ใช่มั้ยห๊ะ ชอบให้ทำแรง ๆ แบบนี้ใช่มั้ย นี่ไงล่ะทำให้แล้ว สะใจหรือยัง สะใจใช่มั้ย แบบนี้ไงจะได้สมใจซะที”

++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

แขนสองข้างของวิโรจน์ถูกแยกห่างจากกัน และถูกมัดตรึงเอาไว้กับหัวเตียง
สิ่งที่วิโรจน์เห็นในเวลานี้คือ ร่างกายของใครบางคนขยับเคลื่อนไหวไปมาอยู่เหนือร่างของวิโรจน์
ดวงตาภายใต้กรอบแว่นที่มองมาที่ใบหน้าของวิโรจน์ฉ่ำหวาน ปลายลิ้นสีสด กำลังไล้เลียไปมาที่ริมฝีปากอย่างหิวกระหาย และหัวหน้าแผนกขายก็ส่งยิ้มหวาน ๆ มาให้วิโรจน์อย่างพอใจ

“พีทชอบแบบนี้มั้ย”

ชอบสิ กิริยาท่าทางที่คล้ายกำลังยั่วยวนยิ่งทำให้วิโรจน์จ้องมองทุกการกระทำของหัวหน้าแผนกขายอย่างถูกใจ
สะโพกมนขยับขึ้นลงอยู่เหนือร่างของวิโรจน์

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแหงนเงยขึ้นและก้มกลับลงมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะโน้มกายลงมาหาวิโรจน์และเผยปลายลิ้นออกมาให้วิโรจน์ได้ดูดกลืนปลายลิ้นของหัวหน้าแผนกขายเข้าไป

“อึก อืออออ อืมมม”

ไล้เลียปลายลิ้นกันจนพอใจ ดูดดุนริมฝีปากกันอย่างที่ใจต้องการ และหัวหน้าแผนกขายก็ลากไล้ปลายลิ้นลงมาที่ไหล่ของวิโรจน์ ดูดเม้มขบกัดจนขึ้นรอย และลากปลายลิ้นลงมาที่ยอดอกสีเข้มของวิโรจน์ ปลุกปั่นและดูดกลืนเข้าไปอย่างหิวกระหาย ทิ้งร่องรอยเอาไว้ด้วยการขบเม้มอย่างรุนแรง ก่อนจะผละจากและผุดลุกขึ้นไปขยับกายอยู่เหนือร่างของวิโรจน์อีกครั้ง

สะโพกมนขยับเคลื่อนไหวแรงขึ้น ตามที่เจ้าของร่างต้องการ

เพลิดเพลินกับสิ่งที่ทำ และวิโรจน์ก็เริ่มหอบหายใจหนัก เมื่อมองที่ใบหน้าของหัวหน้าแผนกขายที่กำลังแสดงอารมณ์ความรู้สึกร้อนแรงให้ได้เห็นชัด

“พีทเสียวเหรอ   พีทก็อยากไปแล้วเหมือนกันใช่มั้ย”

ใช่ อยากจะไปแล้ว

ใบหน้าคม พยักหน้ารับ และยิ้มออกมาอย่างสมใจเมื่อดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มปรือปรอยที่มองมา กำลังส่งยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่ทำให้วิโรจน์พอใจ

ขยับกายให้เข้าที่เข้าทาง และหัวหน้าแผนกขายที่คร่อมทับท่อนเอ็นของวิโรจน์เอาไว้ก็เริ่มขยับสะโพกให้เร็วขึ้นอยู่เหนือร่างของวิโรจน์ สองมือวางแนบลงบนหน้าท้องแกร่งของคนที่นอนมองอย่างถูกใจ  และหัวหน้าแผนกขายก็ยิ่งกดสะโพกลงมารุนแรงมากขึ้น   ขยับร่างกายขึ้นลงแรง ๆ โดยมีท่อนเอ็นแข็งเสียบคาและเคลื่อนไหวไปมาอยู่ในช่องทางนั้น

ดวงตาหวานเชื่อมด้วยแรงอารมณ์จ้องมองมาที่ใบหน้าของวิโรจน์ และทำให้วิโรจน์ต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

หัวหน้าแผนกขายหย่อนกายลงมาทั้งหมด และควบคุมทุกจังหวะเคลื่อนไหวขึ้นลงให้เป็นอย่างใจตัวเอง

รุนแรง

เร่งเร้า และคนที่นอนอยู่ก็แอ่นสะโพกขึ้นเพื่อตอบรับความรุนแรงที่ถูกกระแทกลงมา
คนสองคนที่กำลังมีอารมณ์ความรู้สึกอย่างถึงที่สุด กำลังปรนเปรอความรู้สึกให้กัน

ร่างกายสั่นสะท้าน ทุกจังหวะการเข้าออก ล้วนทำให้เกิดเสียงดังลั่น เมื่อร่างกายสอดแทรกเข้าหากันในทุก ๆ ครั้งที่ขยับเคลื่อนไหว ลมหายใจของทั้งวิโรจน์และหัวหน้าแผนกขายเริ่มหอบถี่กระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้จะถึงที่หมายเต็มที

หลังการกระแทกสะโพกกดย้ำลงมาอย่างรุนแรงหลายครั้ง สุดท้ายหัวหน้าแผนกขายก็กรีดร้องออกมาพร้อมกับอาการเกร็งกระตุกไปหมดทั้งร่างอย่างรุนแรง ปลดปล่อยน้ำรักออกมาบนหน้าท้องของวิโรจน์จนฉ่ำเยิ้มเปรอะเปื้อนไปหมด
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่จบแค่นั้น

“อือ อึก อือ”

หัวหน้าแผนกขายแทบหมดแรง แต่ยังไม่สามารถหยุดได้ ยังคงต้องขยับสะโพกต่อไปเพราะรู้ว่าวิโรจน์ก็ใกล้จะถึงจุดหมายแล้ว
ปลายนิ้วบดขยี้ที่ยอดอกของตัวเอง และสะโพกก็กดแทรกลงมาแรง ๆ ในเวลาไม่นาน วิโรจน์ที่กระแทกสะโพกสวนขึ้นไปก็คำรามเสียงต่ำในลำคอ เมื่อกำลังจะถึงจุดหมาย

“เหี้ยเอ้ย โคตรมันส์เลยสัด”

เสียงสบถที่ออกมาจากริมฝีปากของวิโรจน์ยิ่งทำให้หัวหน้าแผนกขายเร่งสะโพกให้แรงขึ้น เพื่อทำให้วิโรจน์ถึงจุดสุดยอดให้ได้

“โอ้ย สัด แตกแล้ว ซี้ดดดส์ อาส์”

วิโรจน์กระแทกสะโพกสวนขึ้นมาในจังหวะสุดท้าย  ปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายในร่างกายให้พุ่งทะยานออกมาจนหมด พร้อมกับการที่หัวหน้าแผนกขายสิ้นเรี่ยวแรง ทรุดกายลงทาบทับอยู่บนร่างของวิโรจน์และดวงตาก็ค่อย ๆ หลับลงพร้อมกับอาการหอบหายใจหนัก ๆ

“เมื่อกี้นึกว่าจะตายแล้วซะอีก เสียวมากเลยพีท”

เสียงบ่นพึมพำของคนที่นิ่งสงบอยู่บนตัวทำให้วิโรจน์อมยิ้มและหัวเราะออกมาเสียงเบา

“ก่อนตายมาแก้เชือกให้ก่อน เจ็บข้อมือไปหมดแล้ว ไม่รู้อ้นทนได้ยังไง”

ได้ยินอย่างนั้น หัวหน้าแผนกขายที่นึกขึ้นได้ก็รีบผุดลุกขึ้นแก้ปมเชือกที่มัดข้อมือของวิโรจน์ออกจากหัวเตียงทันที

ร่องรอยแดงเข้มที่ปรากฏที่ข้อมือของวิโรจน์ทำให้หัวหน้าแผนกขายนึกสงสารคนที่ถูกมัด

แตะริมฝีปากเบา ๆ ที่ข้อมือที่ขึ้นรอย และเอียงหน้าไปมองคนที่กำลังส่งยิ้มน้อย ๆ มาให้

“พีทเจ็บมั้ย”

มันก็เจ็บอยู่หรอก แต่ไม่มาก ก็เลยสงสัยอยู่นี่ไงว่าอ้นทนได้ยังไง ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด ทั้งรอยฟัน รอยดูด รอยกัด ไหนจะรอยแดงๆ เพราะความร้อนจากน้ำตาเทียนอีก

“แล้วอ้นเจ็บมากมั้ยเนี่ย ไหวมั้ย”

ไหวสิ

ทำไมจะไม่ไหว ถึงจะเจ็บ ๆ แสบ ๆ หน่อยก็เถอะ แต่เดี๋ยวก็หาย

“ทิ้งไว้แบบนี้แหละดีแล้ว อ้นจะได้เห็นว่าร่างกายอ้นมีแต่รอยของพีทเต็มไปหมด”

มันใช่ที่ไหนกันล่ะ คิดเข้าไปได้ยังไง

วิโรจน์ได้แต่ส่ายหน้าและกดหัวของคนที่พูดอะไรบางอย่างไปเรื่อยให้มาแนบอยู่ที่อก กอดเอาไว้และประทับปลายจมูกหนัก ๆ ที่หน้าผากของหัวหน้าแผนกขาย และคนถูกกระทำก็ยิ้มออกมาอย่างถูกใจ

“อ่า วันนี้หอมแก้มด้วย หวานนะวันนี้ มีอะไรหรือเปล่า”

ไม่มีอะไรหรอก

ก็อยากทำแบบนี้บ้าง อยากทำเหมือนคนปกติทั่ว ๆ ไปเวลาเขาแสดงความรักกัน  ไม่ใช่แค่เรื่องเซ็กส์อย่างเดียว แต่อยากแสดงความรู้สึกแบบนี้ออกมาให้อ้นรับรู้ด้วย 

“ก็รักอ้นไงถึงได้ทำ ต่อไปจะทำแบบนี้บ่อยๆ เพราะอ้นน่ารัก”

จริงเร้อออออออออออ  หวานไปหรือเปล่าวันนี้  ปกติไม่เห็นเคยพูดแบบนี้ซักที  คิดยังไงถึงได้พูด ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นเคยพูดหรือแสดงท่าทางแบบนี้ให้เห็น

“งั้นทำบ้าง แบบนี้ใช่มั้ย อืมมมมมมมม”

หัวหน้าแผนกขายหยัดกายขึ้นอยู่เหนือร่างของวิโรจน์และกดปลายจมูกลงมาที่หน้าผากของวิโรจน์แรง ๆ

ผละออกและส่งยิ้มให้คนที่นอนอยู่และวิโรจน์ก็ส่งยิ้มตอบกลับมา

“วันหลังเราทำแบบธรรมดากันบ้างดีมั้ย อ้นอยากรู้ว่าจะเป็นยังไง”

บอกให้ทำแบบธรรมดาเดี๋ยวก็กลายเป็นแบบนี้อีกจนได้ อ้นเคยปล่อยให้ทำแบบธรรมดาซะที่ไหน

“อะไรก็ได้ ตามใจหมดแหละ อ้นอยากได้แบบไหน ชอบแบบไหนอ้นบอกมาเลย เดี๋ยวพีททำให้”

โหหหหหหหหหหห อะไรจะใจดีขนาดนี้

“พีทนี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ แบบนี้ก็รักตายกันพอดี”

ก็ดีแล้ว  รักเลยเยอะ ๆ อยากจะรักให้ตายไปข้างก็ไม่ว่าอะไร

“ถ้าพีทธรรมดา...........จะทำให้หัวหน้าแผนกขายเสียน้ำจนแทบหมดตัวขนาดนี้ได้ยังไง.........เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะเป็นแฟนหัวหน้าแผนกขายสุดโหดให้ได้..........พีทก็เลยต้องกลายเป็นคนไม่ธรรมดา

Fin.

[aa_mm]

ที่จริงมีคู่ที่เพิ่มขึ้นมาอีก แต่มันยังไม่จบ แน่ใจแล้วหรือว่าจะอ่านกันจริง ๆ

[maemix]

โอ๊ววววววววววว คู่นี้รักกันรุนแรงขึ้นทุกวัน
SM เข้าสายเลือดแล้วแหละ
 
อ่านไปเลือดกำเดาจะพุ่งทุกที

[greenapple]

 

อยากอ่านอีกค่ะ
จัดมาได้เลยยย

 

[dragon123]

แน่ใจค่ะ อยากอ่านมาก

[Lonelyนู๋โรนลี่]

อ่านนน
อ๊ากกก เอามาให้ฟินและร้อนแรงแบบนี้
//เลือดแทบหมดตัว
พีทอ้นแบบว่า คู่SMของแท้
ว่าแต่พี่โย เป็นเมะที่นิสัยเคะมากๆเลยอะ555 ชอบๆ

[nunda]

กรี๊ดดด นึกในใจว่าอยากอ่านตอนพิเศษของพีทอ้น
แล้วพีทอ้นก็มา ขอบคุณนะค๊าาาาา ^^

[foolishbeat]

เดี๋ยวนะ คู่นี้ไม่เคยมีอะไรกันแบบธรรมดาๆเลยเหรอ
จริงๆแล้วพีทไม่ใช่Sหรอก แต่อ้นเป็นM แกเลยต้องเป็นSให้เมียแกถูกใจ

อยากอ่านเยอะๆเลย ชอบบริษัทนี้มากๆ มันอยู่ที่ใดกัน

คุณเท็นเขียนได้สุดยอดมากๆค่ะ
และขอบคุณคนโพสท์ด้วย รักจังเลยยย

[วัวพันปี]

เรื่องนี้สุดยอดบุพเฟ่ มีหลากหลายรสชาติ

[lizzii]

จมกองเลือดอย่างสงบ อ๊ากกก

[boonpa]

 :pighaun:คู่นี้รักกันไม่ธรรมดารุนแรงจริงๆ ขออีกจ้า

[roseen]

แน่ใจสิว่าอยากอ่าน  จัดมาๆ

[kongxinya]

ฟิน sm เลือดพุ่งเลยยยย 

[meeoldly]

ตอนแรกนึกว่าคู่นี้จะธรรมดาที่ไหนได้ SM ของแท้ 

ส่วนตอนอื่นๆที่ยังไม่จบ... อยากอ่านค่าาาาาา

เอามาลงเถอะ 

 

[little_nok]

อ้นพีท ไม่เคยหวานเลยเหรอ จริงอ่ะ

[seraty]

บ๊ะ!!!!ใส่บาตรอย่าถามพระนะคุณโยม........ :katai3:จัดมาเล้ยยยยยย...เรารอทั้งโรงงานแหล่ะ

[B52]

คู่รัก SM ไม่ธรรมดาอยู่แล้วมาแต่ละที เลือดนอง

[shikyu3211]

ใครจะเป็นคู่ต่อไปหนอ

[Nus@nT@R@]

คู่นี้ธรรมดาไม่เป็นจริงๆ 5555

[tuckky]

   นอนจมกองเลือดตายโดยสงบ ป๊าดดดดดด SM ขนาด
รอคู่อื่นด้วยค่ะ อย่าให้น้อยหน้า 

[ap08572290]

ปลื้มคู่พีทอ้นจริงจริง *0*

[aa_mm]

เรื่องของหัวหน้าแผนกจัดซื้อ ไอศูรย์-จุมพล ตอน เมื่อของหมด

จุมพลหัวหน้าแผนกจัดซื้อถูกขนานนามว่าเป็นมนุษย์ที่มีระบบการทำงานรวนที่สุดเท่าที่บริษัทเคยมีมา

และในเวลานี้ระบบการทำงานของจุมพลยิ่งรวนหนักขึ้นอีกหลายเท่า เพราะกำลังนั่งเถียงกับคุณไอศูรย์เรื่องสินค้าตัวใหม่ที่จะนำมาเสนอ แล้วทำไมคุณไอศูรย์ถึงไม่อยากค้าขายกับบริษัทเราล่ะเว้ย

“คุณมันพูดไม่รู้เรื่อง”

เอ็ดคนที่เจรจาเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล และคุณไอศูรย์ก็ถึงกับนั่งงง

มันหมายความว่ายังไง ไม่ได้มาขายของ แต่มาติดต่อกับคุณณัฐพันธ์เรื่องที่ลูกน้องทำนอกเหนือคำสั่ง มากระทืบคนของแผนกขนส่ง ถึงต้องหิ้วกระเช้าของขวัญแล้วก็เตรียมมาเจรจาให้ทางนี้เห็นใจ

เพราะไม่อยากให้ชื่อเสียงในวงการขนย้ายสินค้าต้องด่างพร้อยไปมากกว่านี้

ลำพังแค่ประมูลงานให้ได้มาก็ยากพออยู่แล้ว คู่แข่งมีมากมาย แล้วต้องมาตายน้ำตื้นเพราะเสียชื่อเสียงมันก็เกินไป
คิดว่าเรื่องนี้น่าจะเจรจากันได้ไม่ยาก แต่พอมาแล้วปรากฏว่าคุณณัฐพันธ์ต้องเข้าประชุมกับคณะผู้ถือหุ้นของบริษัท เลยต้องเตรียมตัวกลับ

เพราะตอนมาก็ไม่ได้บอกก่อนล่วงหน้า ขืนมาแบบบอกกันล่วงหน้าทางนี้คงได้ตั้งแง่ หาทางเลี่ยงไม่ยอมพบ เรื่องมันจะยิ่งไปกันใหญ่ ไม่อยากให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ ถึงต้องมาติดต่อเจรจาด้วยตัวเอง มาแบบเงียบ ๆ

แต่ตอนนี้ชักเงียบไม่ไหวแล้ว เพราะพนักงานบริษัทนี้กำลังพูดจาบ้าบอ พูดในสิ่งที่คุณไอศูรย์ไม่เข้าใจว่าไอ้หมอนี่มันต้องการอะไร

“ผมเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อ คุณไม่ต้องกังวลเรื่องราคา บอกมาเลยตรง ๆ รับได้ไม่ได้แค่ไหน ผมเสนอนายให้ หรือคุณจะไปขายให้บริษัทอื่น แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ท่าทางแบบนี้ไม่ควรเป็นผู้จัดการ เหมือนคนนอนไม่พอ พูดจาก็แปลก ๆ

“ผมไม่ได้มาขายของ ผมมาพบนายคุณ”

ก็รู้แล้ว แต่นายไม่อยู่ ก็คุยกับผมก่อน นี่ใบพีโอผมก็มี ทำไมถึงไม่อยากจะส่งของให้ผมล่ะ

“ขอร้องเถอะครับ จะปีใหม่แล้ว มันจะติดยาว ของในสต๊อกหมดเกลี้ยง ถ้าไม่ซื้อจากคุณแล้วขายต่อ ผมจะไปผลิตเคมีเองได้ยังไงล่ะวะ โธ่โว้ยยย ทำไมคุณถึงเป็นคนพูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้ล่ะ คุณไอศูรย์”

จุมพลไม่รู้ตัวเองว่าพูดอะไรออกไปบ้าง ปกติก็เป็นคนพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่
พูดไปพูดมาชักเริ่มโมโห จนสติแทบจะหลุดอยู่แล้ว

ยังเจรจาได้ในสภาพปกตินี่ก็นับว่าสุด ๆ และคุณไอศูรย์คนที่ไม่เคยพบหน้าค่าตา เคยแต่ติดต่อกันทางโทรศัพท์ก็ยังเล่นแง่กับเรื่องไม่เป็นเรื่องแค่นี้ แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะวะ จะให้ไหว้ก็ยอมแล้วนะงานนี้

“ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ คุณไอศูรย์เห็นใจผมเถอะนะ”

ไม่ไหวจริง ๆ อย่างที่ปากพูด สภาพปัญหาของตัวเองมันหนักหน่วงเอาการ และยิ่งมาเจอปัญหาเรื่องจะไม่มีของส่งให้ลูกค้าก่อนปิดยิ่งไปกันใหญ่

จุมพลรู้สึกคล้าย ๆ เหมือนตัวเองใกล้จะเป็นบ้าเข้าไปทุกที

ให้ขอร้องให้อะไรก็ได้ ตอนนี้ไม่มีมาดเหลือแล้ว ชีวิตรักพังเละไม่เป็นท่า อย่าให้งานต้องพังตามไปด้วยเลย
มันคงเป็นเรื่องที่ตลกมาก ปกติ ซัพ ต้องง้อผู้ซื้อ แต่นี่ผู้ซื้อต้องมาง้อซัพ
เออใช่สิ กูมันบริหารไม่ดีไง กูมันเป็นหัวหน้าฝ่ายที่ห่วยแตกที่สุดเท่าที่มีมา

กูมันแย่
กูมันห่วย
กูมัน.........แม่งงงงงงงง

“ผมไม่มีของส่งแล้วนะ ถ้าคุณไม่ส่งของให้ผม ผมโดนเชือดแน่ ๆ”

ไม่มีอะไรจะพูดอีก ได้แต่นั่งซึม และมองนิ้วของตัวเองสลับกับมองหน้าคุณไอศูรย์ที่ยิ่งงงหนัก
มันจะอะไรกันนักหนา ไม่ได้มาขายของ บอกว่ามาเจรจากับคุณณัฐพันธ์ไอ้ทางนี้ก็ยังไม่ยอมสนใจจะฟัง พูดจาบ้าบออะไรก็ไม่รู้

แล้วยังทำหน้าเหมือนคนกินยาเบื่อหนูเข้าไปแบบนี้อีก แล้วควรทำยังไงดี

“งั้นคุณบอกมา คุณอยากได้อะไร เดี๋ยวผมจะหาให้ก็แล้วกัน”

ตัดสินใจยอมทำตามข้อเรียกร้อง และคนที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้นแล้วก็ยิ้มระรื่นตาเป็นประกายทันที

“จริงนะครับ”

มาถึงขนาดนี้แล้วจะไม่จริงก็คงไม่ไหว

“ปกติผมถนัดแต่ทำสัญญาขนส่ง ถ้าเอาของมาเกลี่ยให้ก่อนก็คงพอได้ เอาแค่พอมีใช้ไปก่อน ตามสูตรนี้ใช่มั้ย แล้วเรื่องสัญญาซื้อขายคุณจะร่างเองหรือจะให้ทางผมร่าง”

ผมร่างไว้แล้ว

“คุณเซ็นได้เลย ไม่ต้องประมูล มีของคุณเจ้าเดียว เจ้าอื่นเขาไม่เอาของมาลง เซ็นเสร็จแล้ว ผมให้นายเซ็นต่อ โอเคนะ”

โอเคได้ยังไง

“นี่มันไม่ใช่บริษัทผม คุณจะให้ผมเซ็นได้ยังไง”

ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่แล้ว มันอะไรยังไงวะ

“คุณไอศูรย์จากบริษัทค้าเคมีไม่ใช่เหรอ”

ใช่ที่ไหนล่ะ

“ผมไอศูรย์ จากบริษัทไอศูรย์ขนส่ง คุณไม่คิดว่ามันผิดคนเหรอ”

เออว่ะ ผิดจริงด้วย ผิดคน......จริง ๆ ด้วยสินะ

นิ่งอึ้งไปสามสิบวินาที และรู้สึกคล้ายโลกกำลังถล่มทลายลงมาอีกแล้ว นี่อย่าบอกนะว่าเจรจามาเป็นชั่วโมงมันล้มเหลวไม่เป็นท่า ไอ้จุ้ม ไอ้จุ้ม ไอ้โง่จุ้ม ชีวิตแม่งบัดซบเกินไปแล้วนะโว้ยยยยยยย

“ฮืออออออออออ กูอยากตาย”

เฮ้ยยยยยยยยย

อะไร มันหมายความว่ายังไงกันวะ ไอ้หัวหน้าแผนกจัดซื้ออยู่ดี ๆ ก็มาพูดจาบ้าบอแล้วก็ซบหน้าลงบนโต๊ะแถมยังโวยวาย

ทำไมถึงได้มีคนแบบนี้อยู่ในโลกด้วยวะ ไม่อยากจะเชื่อ

“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ คุณไอศูรย์ผิดคนครับ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วคุณไอศูรย์ถูกคนเขาหาของไม่ได้ คุณไอศูรย์ผิดคนช่วยหาของให้ผมหน่อยนะครับ ฮือออออ”

ตลกแล้ว นี่ขนาดรู้ว่าผิดคนก็ยังจะให้หาของให้อีกเหรอ

“ผมทำสัญญาจ้างวานชั่วคราวก็ได้ ขอร้องเถอะนะคร้าบบบ”

มันจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว

“นะครับ”

ไม่ใช่แค่พูด แต่นี่มันหมายความว่ายังไงวะ
อยู่ดี ๆ ก็ยื่นมือมากุมมือเอาไว้ แล้วก็ทำหน้าเหมือนคนใกล้ตายแบบนั้น มันไม่ใช่แล้วนะ

“ขอร้องนะครับ ขอร้อง”

อะ.........มัน.........อะไรกันวะ.....เนี่ย

“ช่วยผมนะครับ คุณไอศูรย์ผิดคน”

มันไม่ใช่เรื่องช่วยหรือไม่ช่วย แต่มัน.........

“มือครับ มือ ผมว่าไม่ค่อยดีมั้งครับ”

มือเหรอ มือ

“อ่า ขอโทษทีครับ แหะ แหะ ผมดีใจเยอะไปหน่อยที่คุณจะช่วยผม”

ยังไม่ได้รับปากว่าจะช่วย แต่โดนโมเมว่าจะให้ความช่วยเหลือไปซะแล้ว

เป็นใครก็ต้องอึ้ง เป็นใครก็ต้องงง

และคุณไอศูรย์ที่ตั้งใจมาเจรจาเรื่องคนของตัวเองมาทำร้ายพนักงานขับรถของแผนกขนส่งก็ถึงกับมึน เมื่อมาเจอกับหัวหน้าแผนกจัดซื้อที่ดูไม่ค่อยเต็มเต็งซักเท่าไหร่

งงก็งง อึ้งก็อึ้ง มาเจรจาอีกอย่าง กลับได้อีกอย่าง แบบนี้มันหมายความว่ายังไง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“คุณไอศูรย์ครับ ผมจุมพลนะครับ ของล็อตแรกหมดแล้วนะครับ คุณพอจะหาล็อตสองให้ผมได้มั้ย”

โทรติดต่อโดยตรง และคุณไอศูรย์ที่กำลังเซ็นเอกสารก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น
ไม่ได้เจอหน้าค่าตามาร่วมเดือน หาของให้แล้วก็จบ แต่เป็นการจบที่คล้ายจะเป็นจุดเริ่มต้น

คุณจุมพลแผนกจัดซื้อของบริษัทที่เข้าไปเจรจาเรื่องปัญหาของลูกน้อง ยังโทรมาติดต่ออยู่เรื่อยๆ โทรมาทั้งๆ ที่ก็น่าจะรู้ว่าพวกเราเป็นคู่แข่งกัน แล้วทำไมยังกล้าโทร

“ผมไม่คิดว่าจะหาให้ได้นะครับ ผมคงช่วยได้แค่ล็อตแรกเท่านั้น”

บางทีมันก็เป็นเรื่องคุณธรรมจริยาธรรมของการทำงานด้วย มีอย่างที่ไหนใครมันจะไปบ้าช่วยบริษัทคู่แข่งทำงาน แบบนี้มันก็เกินไป

“เหรอครับ ช่วยไม่ได้เลยเหรอครับ ไม่เป็นไรครับ”

น้ำเสียงจากปลายสายดูคล้ายคนท้อแท้สิ้นหวัง พูดด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ เฉื่อย ๆ พิกล

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคุณจุมพล”

เป็นสิครับ เป็นเยอะมากด้วย แต่จะให้ไปเรียกร้องขอความเห็นใจจากใครได้ ในเมื่อมันเป็นปัญหาของตัวเองทั้งนั้น

“เป็นสิครับ ตอนนี้ผมเหนื่อยมากเลย”

เอาคางเกยไว้ที่โต๊ะ และก็นอนมองปึกเอกสารที่กองทับจนแทบจะท่วม

หาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้ ของก็กำลังจะหมดสต๊อก ลูกค้าก็จะเร่งเอาของ แล้วจะไปมีปัญญาหาของที่ไหนให้ได้
ผมไม่ใช่เทพนะครับ ถึงได้จะหาอะไรให้พวกคุณได้ตามคำขอ

“ผมเหนื่อยมากเลยคุณไอศูรย์ แถมขนมคุกกี้ที่ผมกำลังจะกิน ก็ตกพื้นด้วยครับ”

ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่คุย เป็นการพูดจาที่เหมือนจะหลุดโลกไปไกล

นี่คุณเมากาวหรือไงคุณจุมพล นึกอยากจะถามออกไปแบบนั้น แต่ก็ต้องนิ่งเงียบเอาไว้
คุณจุมพลจากแผนกจัดซื้อของบริษัทคู่แข่ง ดูแปลกประหลาดไม่เหมือนคนอื่น ๆ ที่ได้พบเจอ

ไม่มีมาด ไร้ซึ่งการเสแสร้ง ปกติคนทำงานสายนี้ต้องมีมาด ต้องเสแสร้งเก่ง ต้องไม่เผยไต๋อะไรออกมาให้ลูกค้ารู้ไม่ใช่เหรอ
แต่จุมพลเผยออกมาหมด หมดแบบไม่มีเหลือ ไม่มีการกั๊กเอาไว้ แถมวิธีการพูดจาที่ดูแปลก ๆ แตกต่างนั่นอีก
พูดได้น่าสงสาร จนใครก็อยากจะช่วย แม้กระทั่งคุณไอศูรย์ผู้ที่ไม่ได้มีความสนใจในการหาสินค้ามาเสนอขาย ก็ยังต้องเห็นใจและอยากช่วยเหลือ

“ฮึก อึก ผมไม่รู้จะพึ่งใคร คุณไอศูรย์ช่วยผมได้มั้ย”

บางทีคำว่าไม่ได้ อาจจะเป็นการใจร้ายจนเกินไป

และคุณไอศูรย์ผู้อยู่ในมาดเคร่งขรึมมาตลอด มีลูกน้องเกรงใจและไม่กล้าไม่ให้ความเคารพ กลับต้องมาประสบพบเจอกับคนที่ไม่ได้สนใจหรือยำเกรงรัศมีความนิ่งเฉยของคุณไอศูรย์เลยซักนิด

“ผมยุ่งอยู่ คุณแฟ็กซ์ข้อมูลมาได้มั้ย เดี๋ยวผมจะลองถาม ๆ พรรคพวกให้ก็แล้วกัน แต่คงรับปากไม่ได้”

จริงเหรอ จริง ๆ เหรอ จริงๆ นะครับ คุณไอศูรย์

“ขอบคุณครับที่ช่วยผม ผมรอดตายแล้ว คุณไอศูรย์”

ผมไม่ได้จะช่วยคุณ คุณอย่ามาโมเมแบบนี้

“ผมไม่รับปาก คุณพอจะเข้าใจใช่มั้ยคำว่าไม่รับปาก”

ผมรู้ครับ แต่ผมก็อยากจะหวัง มันผิดด้วยเหรอครับ

“แต่ยังไงผมก็ต้องขอบคุณอยู่ดีล่ะครับ”

แม้จะบอกแบบนั้น แต่น้ำเสียงก็ไม่ใช่ว่าจะดีขึ้นเท่าไหร่ ยังคงเนือย ๆ และเฉื่อยชาเหมือนเดิม

“แล้วทำไมคุณยังต้องทำเสียงแบบนั้นอยู่อีกล่ะคุณจุมพล”

ก็ไม่ทำไมหรอกครับ

“เมื่อคืนผมไม่ได้นอน ผมคิดมาก”

แล้วทำไมถึงได้มาพูดให้ฟัง มันไม่เกี่ยวกับผมไม่ใช่หรือไง

“คุณคิดมากเรื่องงาน”

“เปล่าครับ..ผมคิดมากเรื่องเมีย”

ห๊ะ

แบบนี้ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ มันเกินไป คนแบบนี้ก็เกินไป มันเรื่องส่วนตัวของคุณ มันชีวิตส่วนตัวของคุณ และมันไม่ใช่เรื่องจำเป็นที่ผมต้องมารับรู้ปัญหาชีวิตของคุณ แค่เรื่องที่คุณให้ผมหาของให้ มันก็เกินไปแล้วไม่ใช่หรือไง

“เหรอครับ”

ไม่อยากถามต่อ ไม่อยากคุยต่อ พยายามจะปิดการสนทนาไปซะแบบนั้น แต่จุมพลที่อยู่ปลายสายก็ยังทำเสียงเหมือนคนกำลังจะหมดเรี่ยวหมดแรงใส่ไม่เลิก

“คุณไอศูรย์มีเมียมั้ย”

มันไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาถามผมนะ ผมว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้ว

“ผมขอไม่ตอบแล้วกันนะครับ”

นั่นไง

“แปลว่าไม่มี ผมว่าแล้วว่าคุณไอศูรย์ต้องไม่มี อย่ามีเลยคุณไอศูรย์ มันยิ่งกว่าปวดหัวอีก คุณรู้มั้ย มันบั่นทอนกำลังใจชีวิตมาก”

เฮ้ย นั่นมันปัญหาชีวิตของคุณ ที่ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ทั้งสิ้นที่ผมต้องรับรู้ คุณจะมาบอกผมทำไม
ผมถือเป็นบริษัทคู่แข่งของคุณนะ คุณบ้าไปแล้วเหรอ

“ผมกำลังยุ่งอยู่นะครับ ขอโทษด้วยที่อาจจะไม่มีเวลาคุยต่อ”

ไม่เป็นไรครับ

“ผมเข้าใจครับ ไอซี ไอซี ซียูอะเกน”

พูดจาบ้าบอ และก็ตัดสายกันไปซะดื้อ ๆ และกลายเป็นคุณไอศูรย์ที่ต้องนั่งงง กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
นี่มันหมายความว่ายังไง แน่ใจนะว่านี่คือการเจรจากันด้วยเรื่องงาน แม้แต่คุณไอศูรย์เองยังเรียบเรียงสติแทบไม่ถูก กับวิธีการเจรจาขอความช่วยเหลือของจุมพลหัวหน้าแผนกจัดซื้อจากบริษัทคู่แข่ง มองโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง และคุณไอศูรย์ก็ยิ่งขมวดคิ้วมุ่น และไม่เข้าใจคนที่โทรเข้ามาขอความช่วยเหลือ ส่ายหน้าด้วยความมึน และคุณไอศูรย์ก็พูดบางอย่างกับตัวเองเสียงเบา

“คุณจุมพล คุณนี่มันเป็นคนยังไงของคุณ”

TBC.