หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[roseen]

ตายๆๆๆตายกับคำสุดท้าย... ถ้าคิดถึงมาหาได้ตลอดเวลา


และแล้วน้องจุ้มจะไปไหนรอด


ถูกใจ

[Nus@nT@R@]

โหยยยยยย พี่ไอซ์แกล้งจุ้มโหดมากกกก

[Poes]

จุ้ม เจอหมัดเด็ดไปงานนี้ไม่รอด

[nunda]

"หลงตัวเอง ใครเค้าคิดถึงคุณกัน ชิ" //มโนว่าเป็นจุ้ม อิอิ ^^

[greenapple]

 

[boonpa]

ไอศูรย์ร้ายอ่ะ ถ้าคิดถึงมาหาได้ตลอดเวลา อย่างนี้มาอยู่ด้วยกันเลยดีกว่า

[poppycake]

เล่นอะไรก๊านพวกนี้
อ่านแร้วโหวงเหวงเจงๆ >_<
ตอนหน้า ก้อดีกันได้แล้วนาจร้า

[janezilla]

เขิน....สลบคาที่

[mapreaw]

พี่ไอซ์ทำซะเกือบหัวใจวาย เกือบหน่วงเลยนะเนี่ย

[foolishbeat]

ต่างคนต่างเชิงใส่กัน แต่น้องจุ้มทนไม่ไหวซะเอง น่ารัก

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ใจร้ายมากกกกกกกกกกกก
พี่ไอเล่นแรงงง คือบอกเลยถ้าไม่มีพาร์ทของไอ คิดว่าไอไม่สนใจจุ้มแล้วจริงๆนะเนี่ยยย

[aa_mm]

เรื่องของหัวหน้าแผนกจัดซื้อ ไอศูรย์-จุมพล (ภาคพิเศษไม่เกี่ยวกับตอนหลัก)  เมื่อครั้งเราเป็นเด็ก

“นามสกุลของคุณนี่มันทำให้ไม่มีใครกล้ายุ่งกับคุณเลยจริง ๆ นะ เห็นลือกันว่า มีครั้งหนึ่งที่พวกคุณเริ่มอภิปรายกันด้วยหัวข้ออะไรซักอย่าง โต้เถียงกันโดยเอาข้อมูลของแต่ละคนมาแย้ง พอรู้ว่าคุณนามสกุลอะไร คนที่โต้แย้งกับคุณถึงกับไม่กล้าเอาข้อมูลเหล่านั้นขึ้นมานำเสนอเพราะไม่อยากมีปัญหากับคุณ เรื่องที่ผมได้ยินมามันจริงเปล่า คุณไอศูรย์”

มันเป็นคำแซวที่ไม่รู้ว่าควรยินดีหรือเปล่า

นายไอศูรย์ นักศึกษาปริญญาโท บริหารธุรกิจ และมีแนวโน้มว่าจะได้เกียรตินิยมเมื่อจบการศึกษา ได้แต่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับอาจารย์ที่ทักทายและพูดจาหยอกล้อกัน

“นามสกุลนี้ช่วยให้ผมรอดพ้นจากอะไรบางอย่างหลายครั้ง แต่ในหลายๆ ครั้งมันก็พรากความน่าภูมิใจไปจากผม”

ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับนามสกุลตัวเองซักเท่าไหร่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่คือเรื่องจริง
มาส่งรายงานให้คนที่คบหากันอยู่ และก็ก้าวขาเดินจากห้องพักอาจารย์มาตามทางเดินเรื่อย ๆ

ไอศูรย์เป็นนักศึกษาดีเด่นที่มีครบทุกอย่าง กีฬาดี หน้าตาดี สติปัญญาดี ฐานะดี แต่หลาย ๆ ครั้งสิ่งที่ไอศูรย์ขาดไปคือความภาคภูมิใจ

ต่อให้พยายามมากแค่ไหน และไม่ว่าจะเก่งซักแค่ไหน แต่สิ่งที่ได้มาทั้งหมด ในบางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าทุกคนอ่อนข้อให้เพราะรู้นามสกุลของไอศูรย์หรือเปล่า มันแย่ที่บางครั้งได้รู้ว่า สิ่งที่ตัวเองทำและคิดว่าดีแล้ว แท้จริงมาจากการที่คนหลาย ๆ คนไม่อยากยุ่งด้วย ไม่มีใครกล้าขัดใจ ในความสมบูรณ์แบบหลายครั้งก็เต็มไปด้วยความอ้างว้าง

“พี่ไอซ์ คิดอะไรอยู่พี่”

ได้ยินเสียงเรียกจากรุ่นน้อง และไอศูรย์ที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็เหมือนเพิ่งตื่นจากภวังค์

“ก็เรื่องเดิม ๆ”

บอกรุ่นน้องออกไป และเล้งก็พยักหน้ารับ และส่งยิ้มให้กับรุ่นพี่

“มันเลือกไม่ได้นะพี่ของแบบนี้ ยังไงเราก็เป็นส่วนหนึ่งของเขา เราเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลไปแล้ว ถึงตายไป เราก็ต้องเป็นผีตระกูลนี้อยู่ดี”

เล้งอยู่ในสภาวะที่ใกล้เคียงกับไอศูรย์มากที่สุด เล้งเป็นรุ่นน้อง เพิ่งเข้ามาเรียนปี 1 แต่รู้จักกันเพราะหลาย ๆ ครั้งก็ได้พบเจอกันในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อช่วยส่งเสริมให้ธุรกิจครอบครัวของพวกเรามีช่องทางการเจริญเติบโตมากขึ้น

ชายหนุ่มผิวขาว ที่รอยยิ้มกระจ่างสดใสมากที่สุด แม้จะมีชีวิตที่ใกล้เคียงกัน แต่ไม่เคยมีวันไหนที่เล้งไม่ยิ้ม

“ผมก็เหมือนคุณทุกอย่างนะ แต่ผมต่างจากคุณตรงที่ว่าผมยิ้มได้ไม่เท่าคุณ”

บอกรุ่นน้องออกไปแบบนั้น และเล้งก็ยังคงส่งยิ้มเรื่อย ๆ ให้กับรุ่นพี่

“ทุกข์ของคนเราไม่เหมือนกัน ผมไม่คิดจะทุกข์กับเรื่องที่ไม่สมควรทุกข์ โลกนี้มีคนเป็นทุกข์กว่าเราอีกเป็นร้อยเป็นพันเท่า แต่เขาก็ยังอยู่ได้ ใช่มั้ยพี่ สิ่งที่พี่เรียกว่าทุกข์ ที่จริงมันก็แค่ความขัดใจ ....... อะไรบางอย่างมันแค่ไม่เป็นไปอย่างที่ใจเราคิดแค่นั้นเอง”

ก็คงจะจริง

“คุณเก่งนะ อายุแค่นี้ก็คิดได้แล้ว ผมซะอีก ที่ยังต้องทนทุกข์และคงต้องวนเวียนอยู่กับชะตากรรมแบบนี้ไม่เลิก”

ไม่ใช่แค่พี่ไอซ์หรอก ผมเองก็คงไม่ต่างกัน หลังจากเรียนจบแล้ว ผมคงต้องทำอะไรให้เป็นชิ้นเป็นอันมากกว่านี้
หม่าม๊าอยากจะวางมือ และให้ผมขึ้นมาแทน ชีวิตหลังจากนั้น มันไม่ได้มีความสุขหรอก ผมรู้อยู่ก่อนแล้ว

ตระกูลผมมันเป็นตระกูลเลือด ทุกวันนี้พี่น้องต้องมาหวาดระแวงกันเอง ก็เพราะเงิน เพราะอำนาจ เพราะสมบัติของตระกูลทั้งนั้น
ผมรู้ ถ้าผมจะขึ้นไปยืนบนนั้นได้ ผมจะต้องทิ้งทุกอย่าง และถ้าหากจำเป็นต้องเลือดเย็นกับพี่กับน้อง ผมคงต้องทำ

ภาระของผมมันยิ่งใหญ่นะ ทั้ง ๆ ที่ผมไม่อยากจะไปถึงจุดนั้น แต่จะห้ามได้ยังไงล่ะ ในเมื่อชีวิตของผมมันถูกเขียนให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้ว ทางเดียวที่ผมจะรอดพ้นได้ ก็คงต้องตายไปซะ ซึ่งผมรู้ตัวอยู่ตลอด.....สายตาของญาติ ๆ จ้องมองมาที่ผม และพวกเขารอคอยให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น ถ้าวันไหนความอดทนของพวกเขาสิ้นสุด ไม่ผมก็เขา ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีฝ่ายที่สูญเสีย แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นฝ่ายผมหรือฝ่ายเขาเท่านั้น

“พี่ไอซ์ ถ้าพี่หนีไม่ได้ เลี่ยงไม่ได้ พี่ก็จงใช้ประโยชน์จากนามสกุลของตัวเอง ใช้ประโยชน์จากพวกพ้องจากอำนาจที่พี่มีซะ มันไม่ยากที่จะจัดการหรอก เชื่อผม”

ใช่ บางทีคงต้องทำแบบนั้น ถึงไม่ได้อยากได้อยากมี แต่ถ้ามีแล้ว ก็จงใช้ซะ ใช้ให้มันคุ้ม

“ขอบใจมากที่เตือนสติผม”

เอ่ยขอบใจรุ่นน้อง ที่ยังคงส่งยิ้มให้ และลุกจากเก้าอี้ม้าหินหน้าคณะเศรษฐศาสตร์ เดินกลับไปที่คณะของตัวเอง

“โทษครับ....”

ไอศูรย์รู้สึกว่าไหล่ถูกกระแทกอย่างแรง และเมื่อหันกลับมามอง ก็เห็นนักศึกษาชายคนหนึ่งกำลังก้มลงเก็บหนังสือสองสามเล่มที่หล่นอยู่บนพื้น รวมทั้งแผ่นเกมส์อีกมากกว่าสิบแผ่นด้วย

นี่จะเอาไปเล่นหรือจะเอาไปขาย ไม่เข้าใจ

“อ้าว ยืนอยู่นั่น ไม่ช่วยผมเก็บหน่อยเรอะ”

จุมพลที่ไม่เคยสนใจชีวิตใครใด ๆ ทั้งสิ้นเพราะชีวิตจมอยู่กับโลกออนไลน์ เงยหน้าขึ้นถามคนที่กำลังยืนงง

“คุณชนผมเองนะ”

ใช่

ผมนี่แหละชนคุณ แต่คุณก็น่าจะมีน้ำใจบ้าง ไม่ใช่ยืนมองเฉย ๆ คนอะไรวะแล้งน้ำใจชิบหาย

“แผ่นเกมส์แม่งจะพังเปล่าวะ เกิดเปิดไม่ขึ้นจะทำยังไงวะ”

ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่พอใจเล็ก ๆ ถามอย่างไปพูดอีกอย่าง สติเต็มหรือเปล่า แล้วทำไมต้องใส่ผ้าปิดปากลายประหลาดแบบนั้นด้วย แล้วยังแว่นสายตารูปทรงแปลก ๆ นั่นอีก เด็กติดเกมส์ท่าทางแปลก ๆ พวกนี้ นาน ๆ จะได้เห็นซักที พวกนี้ส่วนใหญ่เป็นมนุษย์จำพวกหมกมุ่นอยู่กับหน้าจอ ไม่สุงสิงหรือสนใจโลกภายนอก
และที่หนักหนากว่าเรื่องอื่นคือ.........ไม่มีแฟน..........

น้องคนนี้ ดูก็รู้ ........ คงจะเข้ารูปแบบสุดท้ายโดยไม่ต้องสงสัย พวกเด็กติดเกมส์ที่ไม่สนใจสภาพตัวเอง
ไอศูรย์กำลังจะก้าวเดินจากไป แต่เพราะได้ยินเสียงพูดคล้ายเสียงบ่นของคนที่กำลังเก็บของ ก็เลยต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง

“หิวก็หิว ขนมก็ไม่มี จะเล่นเกมส์รู้เรื่องได้ยังไง แล้วยังต้องอ่านหนังสือสอบอีก มันอะไรกันนักหนาวะชีวิต”

แล้วมาบ่นให้ผมฟังทำไม ผมไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตคุณสักหน่อยไม่ใช่เหรอครับ

“นี่อีกแผ่น”

ก้มลงไปเก็บแผ่นเกมส์อีกหนึ่งแผ่นส่งให้คนที่กำลังบ่นพึมพำแล้วจุมพลก็เงยหน้าขึ้นมอง

“อันนี้ไม่ใช่ของผม”

ไม่ใช่ของคุณแล้วมันจะเป็นของใครกันล่ะ ผมไม่เล่นเกมส์ พวกนี้หรอกนะ ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้น

“งั้นก็คงเป็นของผมใช่มั้ย”

เอ่ยถามและคนที่เงยหน้าขึ้นมองก็พยักหน้ารับ

“มันอยู่ในมือคุณก็คงเป็นของคุณล่ะมั้ง มาถามผมทำไมวะ”

อ่อ เป็นตรรกะที่แปลก ๆ ดีนะ ผมเกือบจะเข้าใจแล้วเชียว นักศึกษาท่าทางแปลก ๆ จากคณะเศรษฐศาสตร์คนนั้นเดินขึ้นตึกไปแล้ว และไอศูรย์ก็หันไปมองและหัวเราะออกมาเสียงเบา ก้าวขาเดินไปเรื่อยเปื่อย แต่อยู่ ๆ น้องคนนั้นก็วิ่งกลับมาหา และมายืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอยู่ตรงหน้า

“เฮ้ย พี่ ๆ แผ่นเกมส์เมื่อกี้นี้ที่หล่นของผมเองแหละ ผมลืม”

อ่อ.... อย่างนั้นเหรอ

“แต่มันอยู่ในมือผมก็ต้องเป็นของผมสิครับ ก็คุณบอกผมเองไม่ใช่เหรอ”

เออใช่ บอกเองแหละ

“เอาของผมคืนมา”

แบมือขอ และไอศูรย์ก็เลิกคิ้วขึ้นสูง กำลังจะยื่นแผ่นเกมส์ให้กับคนที่อยู่ตรงหน้า และอีกฝ่ายก็ทำตาวาว
มองหน้ากันไม่ชัด ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหน้าตาเป็นแบบไหนด้วยซ้ำ ใส่แว่นรูปทรงประหลาด และยังใส่ผ้าปิดปากเพ้นท์ลายแปลก ๆ ด้วย

“..............”

จุมพลกำลังจะรับแผ่นเกมส์กลับมา แต่อยู่ดี ๆ รุ่นพี่คนนั้นก็ชูแผ่นเกมส์ขึ้นจนสุดแขน

“อ่ะ เอาเกมส์ของคุณคืนไป”

เฮ้ยยยย จะเอาคืนได้ยังไง เล่นชูมือสูงขนาดนั้น มันจะเอาคืนได้ยังไงวะ

“เอาของผมคืนมา เอาของผมมานะเฮ้ย เอามาเดี๋ยวนี้”

รุ่นน้องกระโดดโหยงเหยงไปมา และไอศูรย์ก็แกล้งถือแผ่นเกมส์ไปทางซ้ายและขวาไม่ยอมปล่อย

“แล้วทำไมคุณถึงไม่เอาไปซักทีละ ผมก็ให้ดี ๆ แล้วนี่”

ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ดี ๆ ก็นึกอยากเล่นอะไรสนุก ๆ ขึ้นมา อะไรบางอย่างที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลย แต่น่าแปลกมันทำให้ไอศูรย์อมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก

“ก็พี่เล่นชูซะสูง ผมจะเอาได้ยังไงวะครับ ห๊ะ”

กำลังทะเลาะกับคนแปลกหน้าด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่มันทำให้ชีวิตของไอศูรย์มีสีสันขึ้นมาได้นิด ๆ

“ไอซ์ ทำอะไรอยู่ เร็ว ๆ สิ เย็นนี้มีเลี้ยงครอบครัวนะ”

เสียงหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเอ่ยเรียกและไอศูรย์ก็หันไปมองคนที่เรียก ยอมลดมือลงมาและคืนแผ่นเกมส์ให้กับรุ่นน้องง่าย ๆ

“ตามไปเดี๋ยวนี้แหละ”

ตอบรับเธอไป และจุมพลก็คว้าแผ่นเกมส์ของตัวเอง และวิ่งหนีหายไปอย่างรวดเร็ว
ไวจัง เผลอนิดเดียว โดนแย่งไปซะแล้ว ไม่ได้รู้สึกแย่ ไม่ได้รู้สึกไม่ดี แต่รู้สึกสนุกขึ้นมานิด ๆ ที่ได้ทำเรื่องงี่เง่าบ้าบอแบบนี้

เรื่องที่ไอศูรย์ไม่คิดว่าตัวเองจะทำ เดินตามหญิงสาวคนนั้นมาที่รถ และไอศูรย์ก็มองไปที่คณะเศรษฐศาสตร์อีกครั้ง

มีโอกาสจะแวะเวียนมาใหม่แล้วกันคณะเศรษฐศาสตร์

คณะเศรษฐศาสตร์มีเด็กติดเกมส์แต่งตัวประหลาด.............ที่ทำให้ยิ้มออกมาได้ในวันที่รู้สึกเบื่อหน่ายกับความซ้ำซากจำเจที่เป็นอยู่ทุกวัน

ไว้มีโอกาสหน้า ผมจะแวะมาเยี่ยมอีกนะ
หวังว่าถ้าได้เจอกันอีก น้องคงจะจำพี่ได้.....น้องแว่นใส่ผ้าปิดปาก.........ติดเกมส์

Fin.

[ka[ze]na]

เหอะๆๆๆ โดนจนได้.................

[newyniniw]

 

[aa_mm]

เรื่องของหัวหน้าแผนกจัดซื้อ ไอศูรย์-จุมพล ตอน วิธีปรับความเข้าใจกัน

“เข้าใจที่พูดมั้ย”

คุณไอศูรย์ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย  หลังจากบอกบางอย่างให้จุมพลฟัง   และจุมพลก็ยืนนิ่ง   มองหน้าของคุณไอศูรย์ด้วยความรู้สึกหลากหลาย..................... ไม่เข้าใจ ผมไม่เข้าใจ ผมจะไปเข้าใจได้ยังไงครับ   ไอ้.......................พี่..............ไอซ์
ไม่มีคำพูดใด ๆ อีก และจุมพลก็ได้แต่กระพริบตามองหน้าของคุณไอศูรย์ที่เม้มปากและหันหน้าหนีไปทางอื่น แถมยังมีการยกมือขึ้นเสยผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของตัวเอง และทำท่าจะเดินหนีไปดื้อ ๆ

แล้วแบบนี้ใครจะไปทนไหววะ ใครทนไหวก็บ้าแล้ว คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง คุณทำอย่างนี้กับผมได้ไงวะครับคุณไอศูรย์ ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผม

ไม่พูด ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จุมพลหน้างอ ก้าวขาไปหาคนที่กำลังทำหน้าเฉย และรั้งข้อมือของคุณไอศูรย์ที่กำลังจะก้าวเท้าเดินหนีเอาไว้ จ้องหน้าของคุณไอศูรย์นิ่ง ๆ ด้วยความโมโหและอยากจะถามว่าคุณคิดอะไรของคุณอยู่ครับ ผมไม่เข้าใจ สนุกมากมั้ย สะใจมากมั้ยที่ทำกับผมแบบนี้ ปั่นหัวผมเล่นสนุกมากนักใช่มั้ย ก็ได้ จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย

จัดการรั้งต้นคอของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าลงมาหาและประกบริมฝีปากกับริมฝีปากที่ขบเม้มแน่นคู่นั้น สองแขนโอบรัดที่รอบคอของคนที่อยู่ตรงหน้าเอาไว้แน่น และคุณไอศูรย์ก็ค่อย ๆ รั้งร่างของจุมพลมากอดเอาไว้ ริมฝีปากยังไม่ได้ผละออกจากกัน และเสียงกระซิบที่ข้างหูก็ทำให้รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏที่ใบหน้าของคุณไอศูรย์ได้ง่าย ๆ

“แล้วพี่จะเสียใจที่พูดแบบนี้กับจุ้ม........แล้วพี่จะสำนึกว่าจุ้มคิดถึงพี่ขนาดไหน”

นั่นสินะ อยากเสียใจอยู่เหมือนกัน อยากรู้ว่าจุ้มคิดถึงขนาดไหนด้วย   คนสองคนที่เล่นสงครามประสาทด้วยกันมาสองสัปดาห์เต็มกำลังอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน อาการคิดถึงมันร้ายแรงจริง ๆ อะไรที่ไม่เคยทำ ก็ต้องมาทำในวันนี้

จุมพลซาบซึ้งดีและคุณไอศูรย์ก็ซึ้งใจไม่แพ้กัน ให้ตายเถอะวะ อาการที่เรียกว่าคิดถึง มันอันตรายขนาดนี้เลยนะ มีผลกับสมอง และหัวใจของคนสองคนไม่น้อย และในวันนี้จุมพลก็อยากรู้   ว่าอาการ “คิดถึง” ของใคร มันมากกว่ากัน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

เสื้อผ้าถูกถอดออกและเหวี่ยงทิ้งลงพื้นทีละชิ้น  คนสองคนที่ร่างกายเปลือยเปล่า กำลังกอดรัดและบดเบียดริมฝีปากเข้าหากันอย่างรุนแรง  ต่างฝ่ายต่างหิวกระหายในตัวตนของกันและกัน

จากประตูห้องจนถึงกลางห้องนั่งเล่น  สองร่างไม่ได้ห่างกันแม้สักวินาทีเดียว

จุมพลรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ และต้องผละใบหน้าออกห่างจากริมฝีปากร้อนรุ่มที่บดเคล้าคลึงไม่ห่าง  และกำลังระเรื่อยลงมาที่ต้นคอ  รอยฟันที่ขบกัดเน้นย้ำตามร่างกายยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหว

ใบหน้าที่แดงก่ำแหงนเงยขึ้น และยึดไหล่ของคนที่ไม่ยอมห่างเอาไว้แน่น

ดวงตาหรี่ปรือด้วยแรงอารมณ์  และริมฝีปากคู่นั้นก็ไล้เรื่อยไปที่แผ่นอกที่เปลือยเปล่าของจุมพลและดูดกลืนยอดอกสีแดงเข้มด้วยความหิวกระหาย

“อือ”

น้ำเสียงครางเครือที่ได้ยิน เหมือนเป็นการเร่งเร้าและทุกอย่างก็ดูเหมือนจะหยุดไม่อยู่  จุมพลแตะริมฝีปากเบา ๆ ที่หน้าผากและกลางกระหม่อมของคุณไอศูรย์ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี    คิดถึง..........คิดถึงเหลือเกิน...........คิดถึงพี่ไอซ์มากจนแทบจะขาดใจตาย    เพิ่งรู้สำนึกก็ตอนนี้  ว่าความคิดถึงทั้งของตัวเองและของอีกฝ่ายมากมายท่วมท้นขนาดไหน

“จุ้ม”

ได้ยินเสียงเรียก และเมื่อร่างกายผละออกห่างจากกันจุมพลก็ได้เห็นแววตาของคนที่อยู่ตรงหน้า

“.................”

เรามองตากัน   แต่ไร้คำพูด    แต่ถึงแม้ไม่มีคำพูดออกมาสักคำ  หัวใจก็รู้สึกและสัมผัสได้ ถึงบางอย่างที่อยู่ภายในใจที่ท่วมท้นจนแม้คำพูดมากมายก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกที่มีได้

“ผม....คิดถึงพี่ไอซ์”

ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้พูดจาแบบนั้นออกไป  แต่หลังคำพูดนั้น จุมพลก็ได้เห็นว่าคุณไอศูรย์ขมวดคิ้วมุ่น  และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะประคองที่ข้างแก้มของจุมพลเอาไว้และแตะริมฝีปากลงมาที่เปลือกตาของจุมพลเบา ๆ

“อือ”

จุมพลหรี่ปรือตาขึ้นอีกครั้งและจ้องหน้าของคุณไอศูรย์ตรงๆ   นี่เราคิดถึงกันขนาดนี้เลยเหรอ
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ  ว่าความคิดถึงที่มีให้กันมันจะมากมายขนาดนี้   และคุณไอศูรย์ก็รู้สึกไม่ต่างจากจุมพล

ความคิดถึงมีมากเท่าไหร่คุณไอศูรย์ตอบไม่ได้  บางทีมันอาจจะมากที่สุด   มากชนิดที่คงไม่สามารถหาคำพูดใดมาบรรยายได้จนต้องมอบลมหายใจให้กันอีกครั้ง  จูบกันอย่างที่หัวใจเรียกร้อง

กอดกันให้สมกับที่คิดถึง   รักกันให้สมกับที่ควรทำมานาน

“พี่.........ก็คิดถึงจุ้มจนเหมือนแทบจะขาดใจ”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

สิ่งที่เห็นอยู่มันทำให้จุมพลต้องคิดทบทวนบางอย่างใหม่ตั้งแต่แรก   เหมือนตัวเองกำลังพลาดอะไรไปบางอย่าง    ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น แต่ก่อนหน้านี้ที่เห็นยังรับรู้ได้ว่ายังไงสิ่งนี้มันก็อยู่ในที่ของมัน  ไม่มีทางมายุ่งวุ่นวายกับจุมพลแน่ ๆ

แต่ไม่ใช่ในเวลานี้...............

ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่มันเยิ้มและเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนกำลังจ่ออยู่ที่ช่องทางที่ถูกเตรียมพร้อม   และจุมพลก็มองหน้าของคุณไอศูรย์เป็นครั้งสุดท้าย  จ้องตาของคุณไอศูรย์อย่างชั่งใจ  กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

มันจะเข้าไปได้จริงเหรอวะ  ถึงแม้จะเตรียมตัวพร้อมแล้วก็เถอะ   แต่มันจะเข้าไปได้จริง ๆหรือไง

“พี่ไอซ์  ผม.....ผมว่า..........”

ไม่ต้องว่าแล้ว  มาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องว่าอะไรทั้งนั้น

“คิดจะขัดขืนตอนนี้ก็สายไปแล้วจุ้ม”

ใม่กล้าขัดขืนครับ   หน้าคุณไอศูรย์แสดงอารมณ์ให้เห็นขนาดนี้  เป็นใครจะกล้าขัดขืนวะ  มาถึงขั้นนี้แล้ว

“อย่าให้ต้องบังคับ”

นั่น

มีการข่มขู่กูด้วย  เออออออออออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ  แม่งเอ้ยยยยยยยยยยย จะหวาน ๆ กับคนที่เพิ่งปรับความเข้าใจกันได้หน่อยไม่ได้หรือไง  คุณไอศูรย์แม่งโคตรเย็นชาเลยจริง ๆ   ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้  ทำไมถึงไม่คิดจะสนใจกันบ้าง  ทำไมถึง............อ่ะ.........เฮ้ย..........เฮ้ย เดี๋ยวก่อนนะ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก๊อนนนนนนนนนน พี่ไอซ์

“โอ้ยยยยยยยยย พี่ไอซ์ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน คุณไอศูรย์ครับ เดี๋ยววววววววว”

ช้าไปแล้ว

จุมพลลงไปนอนเรียบร้อย  และขาสองข้างก็ถูกยกขึ้นพาดอยู่บนไหล่ของคุณไอศูรย์ที่โถมกายลงมาหาหมดทั้งตัว

“โอ้ยยยยยยยยยยย พี่ไอซ์ ใจเย็นโว้ยยยยยยยยยย”

แหกปากร้องโวยวาย  แต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะนอกจากไม่ยอมหยุดแล้ว คุณไอศูรย์ยังจัดการประกบริมฝีปากเข้าที่ริมฝีปากของคนที่ร้องโวยวายให้หยุดร้อง    และเปลี่ยนเสียงร้องโวยวายเป็นเสียงครางได้ไม่ยาก

“อึก อือออ อื้อออออออ แอ่ก”

จุมพลได้แต่ร้องอึกอักในลำคอเพราะทำอะไรไม่ได้  และเมื่อได้แกล้งจนพอใจแล้วคุณไอศูรย์ก็ยอมผละใบหน้าออกห่างและส่งยิ้มน้อย ๆ ให้คนที่มองมาด้วยความไม่พอใจ

“ไง....หายเจ็บแล้วใช่มั้ย”

ไม่ใช่แค่พูด  แต่คุณไอศูรย์ยังยักคิ้วให้ และขยับสะโพกเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า   จุมพลกัดฟันและส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ เมื่อบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในร่างกาย   อึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก  ร้อนรุ่มจนแทบจะเผาผลาญให้ร่างกายมอดไหม้ ทุกพื้นที่ของร่างกายถูกฝ่ามือร้อนรุ่ม คลึงเค้นลูบไล้และฝากความรู้สึกเอาไว้ทั่วทั้งร่าง

คุณไอศูรย์ยังคงสบตากับดวงตาของจุมพลนิ่ง ๆ และขยับท่อนเอ็นใหญ่ให้เสียดลึกเข้าไปในช่องทางที่บีบรัดแน่น

“พี่...........ฮึก ไอซ์ พี่ อื้อออออ”

น้ำเสียงครางเครือที่ได้ยิน  ยิ่งเร่งเร้าให้คนที่คร่อมทับอยู่เหนือร่างจุมพลต้องขยับสะโพกเคลื่อนไหวเพื่อสอดใส่ร่างกายของตัวเองเข้าไปให้ลึกที่สุด 
 
“อืออออ”

ร่างกายกำลังปลุกเร้าให้ความต้องการเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ  จุมพลยกแขนขึ้นโอบรัดรอบคอของคุณไอศูรย์แน่น ต่างฝ่ายต่างจ้องมองสีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความต้องการของกันและกัน  ดวงตาคมจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเรื่อ และไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าที่แสดงความรู้สึกทั้งหมดออกมาได้
 
จุมพลรู้สึกคล้ายอยากร้องไห้   ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอย่างนั้น   อยากจะรักให้มาก  อยากถูกรัก
ดวงตาหวานเชื่อมปรือปรอยที่จ้องหน้าของคุณไอศูรย์ยิ่งเป็นการยั่วยวนให้คนที่กำลังขยับร่างกายหยุดความต้องการเอาไว้ไม่อยู่

ริมฝีปากขบเม้มแน่นเข้าหากัน  ลมหายใจหอบหนัก  ทุกครั้งที่ร่างกายขยับไปพร้อมกันยิ่งทำให้คุณไอศูรย์รู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ
 
และเมื่อจ้องมองที่ใบหน้าของจุมพล ความต้องการที่อยู่ภายในยิ่งเพิ่มทวีสูงขึ้นเรื่อย ๆ และจุมพลก็รั้งต้นคอของคุณไอศูรย์ให้ลงมาหาอีกครั้ง

“หือ .....อยากได้อะไรจุ้ม”
 
ก้มหน้าลงไปกระซิบถามและแตะริมฝีปากเบา ๆ กับริมฝีปากที่เผยอขึ้นรับรสจูบที่คุณไอศูรย์มอบให้   คลึงเคล้าคลอเคลียที่ริมฝีปากร้อนรุ่ม ก่อนจะจรดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มขาว ๆที่ในเวลานี้ร้อนระอุ
 
“คิดถึงพี่ไอซ์มากแค่ไหนจุ้ม”
 
ไม่ใช่แค่ถาม  แต่คำถามมาพร้อมกับการที่คุณไอศูรย์กดแทรกร่างกายดำดิ่งลึกเข้าไปอีกและร่างของจุมพลก็ผวาขึ้นและยิ่งเหนี่ยวรั้งลำคอของคุณไอศูรย์ลงมากอดเอาไว้แน่น
 
ริมฝีปากแทบไม่อาจผละจากกันได้  และจุมพลก็แอ่นสะโพกขึ้นเพื่อให้บางสิ่งบางอย่างแทรกลึกเข้าไปอีกเท่าที่จะมากได้
 
“อือออ อึก เข้ามาอีก พี่ไอซ์ เข้ามาอีก”
 
ความรู้สึกไปไกลเกินกว่าจะควบคุมได้ หัวใจเต้นระรัวเมื่อริมฝีปากร้อนรุ่มแนบลงที่ยอดอกสีเข้มและดูดกลืนกินเข้าไปอีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
 
“อ่ะ”

ปลายลิ้นดูดดุนเข้าหากัน  เมื่อร่างกายท่อนร่างเริ่มขยับ  และต่างฝ่ายต่างสนองความรู้สึกให้กันอย่างเต็มที่

“ซี้ดส์ “

จุมพลหอบหายใจหนัก และเหมือนลมหายใจกำลังขาดห้ว เมื่อท่อนเอ็นใหญ่ขยับขึ้นลงด้วยความรุนแรงอยู่ภายในร่างกายและเร่งเร้าให้ถึงจุดหมายปลายทางในไม่ช้า

“อาส์ พี่ไอซ์ พี่ไอซ์”

ร้องครวญครางเสียงลั่น และคนที่กระแทกร่างกายเข้าหาเพื่อบ่งบอกความรู้สึกก็ยิ่งกดย้ำและกระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุด

“จุ้ม  อึก อือออ”

“พี่ไอซ์”

เรียกชื่อของกันและกัน  แยกขาออกให้กว้างขึ้นและเรียวขาก็รัดแน่นที่สะโพกแกร่งที่กระแทกกายกดย้ำเข้าไปอีกหลายครั้ง

“ลองทำเองซิ”

คุณไอศูรย์หยุดการเคลื่อนไหว  และช้อนสะโพกของจุมพลให้ลุกขึ้นคร่อมทับอยู่เหนือร่าง

“อ่ะ....ฮื่ออออ อืออซี้ดส์”

ขึ้นมาเกยอยู่บนร่างของคุณไอศูรย์เรียบร้อย  และจุมพลก็วางมือไว้บนหน้าท้องแกร่ง กดสะโพกลงมาอย่างเชื่องช้า และพยายามขยับร่างกายเคลื่อนไหวไปมา  มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะขยับได้ตามใจชอบ  ไม่คุ้นชินกับการทำแบบนี้  แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำ สัญชาติญาณก็ผลักดันให้ทำได้ไม่ยาก

“อืออ พี่.....เป็นไงบ้าง....เสียวมั้ย”

ไม่รู้ว่าจะทำยังไง  ได้แต่ขยับร่างกายให้แนบประสานกันมากขึ้น และคนที่นอนมองก็ส่งยิ้มให้กับมือใหม่อย่างจุมพลที่ไม่มั่นใจกับการลงมือทำเรื่องบางอย่างในครั้งแรก

“เสียวมาก....ขยับให้แรงกว่านี้สิ  ไหนว่าคิดถึงไง ทำไมไม่ได้เรื่องเลยล่ะ”

ไม่ได้เรื่องได้ไงวะ   นี่กูก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วนะโว้ยยย  จะเอาอะไรอิ๊กกกกกกกกก 
จุมพลพยายามกลั้นเสียงครางเอาไว้  ลมหายใจหอบหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ยังพยายามขยับสะโพกให้เคลื่อนไหวไปตามจังหวะให้ได้

“อาส์  ....... ฮึก อื้ออออ”

ยิ่งทำก็เหมือนจะยิ่งหมดแรง  ยิ่งทำก็ยิ่งกลายเป็นตัวเองที่ทนไม่ไหว

“จะไม่ไหวแล้ว  มันจะไม่ไหว ฮื่ออออออ อึก อื้ออออ”

และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะทนไม่ไหวจริง ๆ คุณไอศูรย์ก็เลยยอมลุกขึ้นและกดร่างของจุมพลให้คว่ำหน้าลง สะโพกมนถูกจับยึดเอาไว้แน่น  และการกระแทกร่างกายเข้ามาอย่างรุนแรงอีกครั้งก็ทำให้จุมพลร้องครางออกมาไม่หยุด

“พี่ไอซ์  พี่  ........... โอ้ยยยยยยยย”

จุมพลได้แต่ร้องครางเมื่อสะโพกถูกรั้งเข้าหาท่อนเอ็นแกร่งนับครั้งไม่ถ้วน ร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกันและทุกครั้งที่ความใหญ่โตแข็งขืนกระแทกเข้าหา จุมพลก็ได้แต่ร้องครางไปพร้อมกับเสียงเนื้อที่กระทบกันอย่างรุนแรง

ริมฝีปากร้อนรุ่ม แนบสัมผัสลงมาที่แผ่นหลังเนียนขาว  ขบกัดและทิ้งร่องรอยแดงช้ำเอาไว้ทั่วทุกส่วน

“จุ้ม....อือ อึก..”

ไม่รู้อะไรอีกแล้ว  จุมพลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง  รู้แค่เพียงอารมณ์ของคุณไอศูรย์กำลังรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และมันมาพร้อมกับจังหวะในการกระแทกกระทั้นถี่รัวขึ้น

“พี่ไอซ์  มันจะแตกแล้ว อื้อออออ ไม่ไหวแล้ว โอ้ย  แตกแล้ว อ๊า ซี้ดส์ อื้อออออ”

จุมพลได้แต่ส่งเสียงร้องครางลั่นเมื่อหยาดหยดในร่างกายพุ่งทะยานหยดลงเปรอะเปื้อนที่พื้น  และร่างกายก็ถูกพลิกให้หันมาเผชิญหน้ากับคนที่อารมณ์ไปไกลเกินจะหยุดเอาไว้ได้   ริมฝีปากแนบสนิทเข้าหากัน  ลมหายใจเป็นของกันและกัน และคุณไอศูรย์ก็กอดรัดร่างกายเปลือยเปล่าของจุมพลเอาไว้แน่น

ขยับร่างกายอย่างรุนแรงในจังหวะสุดท้าย  ความอดทนทั้งหมดพังทลายเป็นคลื่นแห่งความสุขที่พุ่งทะยานเข้าไปในช่องทางที่กำลังบีบรัดความแข็งแกร่งที่หลั่งความรู้สึกร้อนแรงทิ้งเอาไว้   คุณไอศูรย์ทรุดร่างลงทาบทับอยู่บนร่างกายของจุมพลเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์   ความอุ่นซ่านร้อนวาบอยู่ภายในช่องทางด้านหลังทำให้จุมพลรู้ว่าอีกฝ่ายถึงจุดหมายไปเรียบร้อยแล้ว  และจุมพลก็ได้แต่นอนหอบหายใจหนัก   หลังจากความต้องการของร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น

ถึงที่หมายไปก่อนที่คุณไอศูรย์จะถึงไม่นาน  หน้าท้องเนียนขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำรักของตัวเองที่หลั่งออกมาในจังหวะสุดท้ายที่ร่างกายทนไม่ไหว

พายุอารมณ์สงบลงแล้ว  และคุณไอศูรย์ก็ประทับรอยจูบเบา ๆ ที่ดวงตาของจุมพลที่ยังหรี่ปรือ

ปลายจมูกแตะเบา ๆ ที่แก้มขาวทั้งสองข้าง  และจุมพลก็ทำแบบที่คุณไอศูรย์ทำ   ประคองใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้และรั้งให้ลงมาหา ประทับริมฝีปากที่ดวงตา  และข้างแก้มพร้อมกับมอบรอยยิ้มหวาน ๆส่งให้กับคนที่แสนคิดถึง

“...คิดถึงสุด ๆ เลยว่ะพี่ไอซ์”

บอกเพียงเท่านั้น  พูดทุกสิ่งด้วยคำพูดเพียงคำเดียวแต่เต็มไปด้วยความหมายมากมายที่ไม่ต้องมีคำอธิบายให้มากความ และคุณไอศูรย์ก็ส่งยิ้มกลับมา   ปลายนิ้วของจุมพลยังเกลี่ยที่ข้างแก้มของคุณไอศูรย์ที่ยังเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เพราะเพิ่งผ่านช่วงเวลาแห่งความสุขสมอย่างหนักหน่วงมาพร้อม ๆ กัน   แตะปลายนิ้ว ไปที่ปลายจมูกและหน้าผากของคนที่ยังจ้องมองมา  ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง และเต็มไปด้วยความหมายทั้งหมดที่ไม่ต้องอธิบายคำพูดใด ๆ

รอยยิ้มเจือจางที่ปรากฏที่ใบหน้าของคุณไอศูรย์ที่จุมพลได้เห็นมันทำให้ต้องยิ้มตาม  คุณไอศูรย์ทำเพียงแค่พยักหน้าเพื่อบอกให้รู้ว่ารับรู้ทุกความรู้สึกของจุมพลและก็รู้สึกไม่ต่างกัน

คุณไอศูรย์นอนอยู่บนพื้นโดยมีจุมพลนอนอยู่ข้าง ๆ

นอนมองหน้ากันเงียบ ๆ และจุมพลก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นว่าคุณไอศูรย์เลิกคิ้วขึ้นสูง  เหมือนเป็นการตั้งคำถามว่าจะมองหน้ากันมากมายขนาดนี้ทำไม

แขนของคุณไอศูรย์กลายเป็นหมอนสำหรับหนุนนอนของจุมพลไปแล้ว และต่างฝ่ายต่างก็นอนมองหน้ากันไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้พูดคุยกันอีก  มีเพียงรอยยิ้มที่มอบให้กัน  มีเพียงความรู้สึกที่มอบให้กัน

และเมื่อปลายนิ้วของคุณไอศูรย์เกลี่ยเล่นที่ข้างแก้มของจุมพลเบา ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มหวาน ๆ มาให้ก็ทำให้จุมพลต้องกระพริบตามองและส่งยิ้มกลับไป

“ต่อกันอีกรอบในห้องมั้ยจุ้ม”

ก็ดีนะพี่ไอซ์

จุมพลไม่ตอบ  แต่หัวเราะน้อย ๆ ด้วยความขำกับคำชวนของคนที่อยู่ตรงหน้า

อย่าไปหวังความโรแมนติกอะไรเลย  คุณไอศูรย์ไม่เคยมีให้หรอก  ขนาดคิดถึงกันแทบตายขนาดนี้ ยังใจแข็งทำเป็นเมินกันได้ลงคอ  แค่ที่ได้รู้ได้สัมผัสตอนนี้ ก็โคตรจะหวานที่สุดแล้วมั้ง

“ไปทำไม”

แกล้งกวนประสาทเล็กน้อย และคุณไอศูรย์ก็กระพริบตามองหน้าของจุมพลแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะรู้ว่าถูกจุมพลปั่นหัวเข้าให้อีกแล้ว

“งั้นไม่ต้องไป”

อ้าว  ทำไมถึงเลิกล้มได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นล่ะ เป็นฝ่ายชวนเองนะ  แล้วทำไมถึงล้มเลิกง่าย ๆ ขนาดนั้น

เกิดความสงสัยและกำลังจะอ้าปากถาม แต่ข้อสงสัยทั้งหมดที่มีก็ถูกกลืนหายไปจนหมดสิ้น เมื่อคุณไอศูรย์ไม่รอให้สงสัยนาน และดึงแขนจุมพลให้ขึ้นไปคร่อมทับอยู่บนร่างของคุณไอศูรย์เรียบร้อย

แล้วยังไง  แล้วจะยังไง แล้วนี่อะไร

“ก็ทำซะตรงนี้ให้เรียบร้อยไปเลย ถ้าเรื่องมากนัก”

อ่ะ   อ่อ    ก็ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย  ผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว  จุ้มไม่มีปัญหาอยู่แล้ว  พี่ไอซ์จะให้ทำอะไรก็ยอมหมดแหละวะ   จุ้มทำด้ายยยยย

“ดี ๆ นะ”

ดี ๆ เหรอ    อ่า    จุมพลวางมือลงบนแผ่นอกของคนที่นอนมอง อมยิ้มและมองหน้าของคุณไอศูรย์ที่ไม่ว่าเวลาไหนก็ยังเก็กฟอร์มทำหน้าขรึมได้ตลอด  แม้กระทั่งในเวลานี้

“พี่ไอซ์”

“เรียกทำไม”

ได้ฟังการขานรับแบบนี้แล้วจุมพลก็หัวเราะออกมาเสียงเบา ก่อนจะแตะปลายนิ้วไปที่ริมฝีปากของคุณไอศูรย์และไล้เล่น

“เพิ่งได้กันนะเนี่ย  จะโหดอะไรอะไรนักหนาวะ  เดี๋ยวก็ทำให้รักตายซะเลย  จะได้เลิกดุผมซะที”

TBC.

[foolishbeat]

ตอนนี้น่ารักมากและเลือดจะหมดตัว
พี่ไอซ์ก็เก๊กได้เก๊กดี แต่น้องจุ้มไม่ถือ น้องจุ้มจะทำให้รักก

[วัวพันปี]

 

[maemix]

หายคิดถึงกันหรือยัง พี่ไอซ์น้องจุ้ม
 

[nunda]

กรี๊ดดดดดดด ประกาศ ประกาศ ตรงนี้มีปู้จายได้กันเจ้าค่ะ
จุดพลุฉลอง และอินังคนอ่านก็ฟินมากกกกกกก >o<

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ในที่สุด...ก็ถึงตอนนี้เสียที่ 
พี่ไอซ์ยังโหดเหมือนเดิม แต่น่าจะอ่อนลง หรือจะแข็งขึ้นเฉพาะกับคนรักนะ5555 

[Nus@nT@R@]

แสดงความคิดถึงกันน่ารักเนอะ

[ninemilky]

น่ารักอะ 

[newyniniw]

พี่จุ้มมมมมมมมม
 

[sine_saki]

กรี๊ดดดดดด น่ารักอ่ะ

[Scream]

อ้ากกกกกกกกกกกก 
ฟินมากตอนนี้ น้องจุ้มพี่ไอซ์น่ารักจริงๆเลยยยยยยย

[roseen]

พูดกันดีๆหวานๆก็เป็นนี่หว่า

[puna]

ในที่สุด ก็รู้ใจกันแล้วซินะ >//< .......
พี่ไอซ์เล่นแร๊งงงงง!!! ทำจุ้มเกือนน้ำตาตกหนีกลับห้องซะแล้ววววว.....
แต่ก็นะ เสร็จพี่ไอซ์ 
แผนสูงจริง!!!!

[mapreaw]

ไม่ต้องทำอะไรหรอกจุ้มแค่นี้พี่ไอซ์ก็รักตายแล้ว