เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ ตอน เบื้องหลังสิ่งที่เห็น
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน กูขอหื่นหน่อยแล้วกันวะ ปกติคนเป็นที่โต ๆ กันแล้วเขาไม่มานั่งคิดอะไรกับเรื่องแบบนี้หรอก
นอกจากจะขรึม เท่ห์ ต้องเป็นผู้ชายเจ้าสเน่ห์ด้วย
สิ่งที่จะทำต่อจากนี้ก็แค่ของง่าย ๆ ไม่ต้องกลัวไอ้นัท อย่าสั่นแค่เดินไปหอมแก้มพี่ฟ้าหน้าหล่อและดูดียิ่งกว่าใคร
กำไรเห็น ๆ โอกาสแบบนี้ในชีวิตมึงอาจไม่มีอีกแล้วนะ เงินไม่เหลือขนาดนี้แล้ว จะยอมใจดีไม่ขอเศษขอเลยอะไรหรือไง
นัทกดปลายจมูกหนัก ๆ ที่ข้างแก้ม ของใครบางคนที่กำลังนั่งนิ่งและทำหน้าเคร่งขรึม
และฝ่ายนั้นก็เบี่ยงหน้าหลบ และหันไปมองรอบ ๆ ตัวเพราะกลัวว่าจะมีใครเห็น
ไม่ใช่พี่ฟ้าคนเดียวหรอกที่กลัว แต่นัทก็โคตรกลัวเลย
แต่นัทก็ไม่ใช่คนใจดี ที่ไม่อยากได้อะไรตอบแทน ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว จะไม่ให้นัทได้อะไรจากพี่ฟ้าเลยหรือไง
ยังไงพี่ฟ้าก็เกลียดนัทอยู่แล้ว ทำแบบนี้ พี่ฟ้าก็ไม่ได้เกลียดนัทมากขึ้นอีกเท่าไหร่หรอก
“ทำเป็นตื่นเต้นไปได้ ถือว่าเป็นมัดจำน่า”
บทเป๊ะ ซ้อมมาทั้งคืน เท่ห์มากไอ้นัท มันต้องให้ได้อย่างนี้
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพี่ฟ้าจะทำหน้าแบบไหน แม้จะนิ่งเงียบ แต่ก็รู้ว่าพี่ฟ้าคงสะอิดสะเอียนมาก
แล้วยังไงล่ะ ก็นัทอยากทำแบบนี้ เห็นแก่ตัวนัทก็ยอม พี่ฟ้าไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว แถมพี่ฟ้าก็เคยมีแฟนเป็นผู้ชายด้วย ของแค่นี้ นอกจากทำให้เกลียดแล้วพี่ฟ้าก็คงไม่รู้สึกอะไร
“คุณกลัวมากขนาดนั้นเลยหรือไง คุณรัชชานนท์”
ยิ้มระรื่น ทำหน้าตาเหมือนมีความสุขมากทั้งที่ในใจเต้นระส่ำ ใจเย็นไว้มึงนัท ใจเย็นไว้ เดี๋ยวก็สำเร็จ
“ผมเซ็นเช็คให้ก่อนล่วงหน้าแล้วนะ ที่เหลือทางคุณก็จัดการเคลียร์เอง หลังจากนั้น ผมกับคุณ ตามที่ตกลง คุณคงไม่อยากให้ผมทำอะไรร้าย ๆใช่มั้ย ผมก็ไม่ได้อยากให้เช็คเด้งหรอก จริง ๆ นะผมสาบานได้”
โหดได้อีกกู มันต้องแบบนี้ไอ้นัท ภาพพจน์มันไม่ได้ดีมาตั้งแต่แรกแล้ว จะเสียเพิ่มอีกมันจะเป็นอะไรไป
“ยัยหนิงน่ะมันรู้ตั้งนานแล้ว ว่ายังไงคุณก็ต้องเป็นของผมเข้าสักวัน จะไปรู้สึกผิดอะไรก็แค่แต่งไปตามหน้าที่ คุณก็ทำเป็นเฉย ๆ เวลาอยู่ในบ้าน ส่วนผมก็เล่นไปตามน้ำ ผมปิดปากน้องสาวผมได้ คุณยังจะห่วงอะไรมากมายนักหนาคุณรัชชานนท์”
ยัยหนิงมันรู้ตั้งนานแล้วว่านัทชอบพี่ฟ้า ที่มันยอมทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ก็เพราะสมรู้ร่วมคิดด้วย
อีกอย่างยัยหนิงก็รู้ตั้งนานแล้วว่าพี่ฟ้าเป็นอะไร และมันก็พร้อมจะแต่งตามคำสั่งพ่อไม่มีขัดข้อง ร้ายจะตายน้องสาวนัทถ้าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ บอ ๆ ใครก็ไม่มีทางห้ามได้
และตั้งแต่คืนแรกที่เข้าหอ ยัยหนิงก็พูดกับพี่ฟ้าตรง ๆ ว่าแต่งตามหน้าที่ และไม่พร้อมจะมีอะไรด้วย แถมคืนนั้นทั้งคืนยัยหนิงมันยังหนีเที่ยวอีกต่างหาก ทั้งที่เป็นคืนแรกของการแต่งงานแท้ ๆ
“ผมอยากลองกับผู้ชาย คุณเองก็เป็นอย่างว่า ถือว่าเรามาสนุกร่วมกันไง ดีออกจะตาย ค่าตัวคุณมันแพงเหลือเชื่อเลยนะ คุณน่าจะดีใจสิ ไม่ใช่มาทำท่าเหมือนเกลียดผมซะเต็มประดาขนาดนั้น”
มาจนถึงขั้นนี้แล้ว นัทยังมีอะไรต้องเสียใจอีกล่ะ เงินเก็บทั้งหมดที่มี ก็ให้ไปหมดแล้ว ความเกลียดชังที่พี่ฟ้ามีต่อนัท ก็คงเพิ่มขึ้นอีกมากโขแบบไม่ต้องสงสัย
แม้มันจะเป็นการเสียเงินจำนวนมากเพื่อแลกกับเซ็กส์จากคนที่นัทชอบมานาน แต่นัทก็พร้อมจะให้เป็นแบบนั้น
อะไรก็ได้ นัทไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ยังไงพี่ฟ้าก็เกลียดนัทอยู่ดี ไม่ว่าทางไหน
อยากได้ แม้พี่ฟ้าจะเกลียดนัทไปจนตาย แต่นัทก็ได้ในสิ่งที่อยากได้แล้ว แค่เพียงเศษเสี้ยวเล็กน้อย แต่อย่างน้อยนัทก็รู้ว่าเคยได้ครอบครองมาแล้ว แม้จะเป็นเพียงแค่ร่างกาย
“คุณนัทต้องการแบบไหน ยังไง ผมจะได้สนองให้ถูก”
อยากจะร้องไห้ แต่ก็ฝืนยิ้ม เงยหน้าขึ้นมอง ยิ้มและหมุนเก้าอี้เล่นเหมือนเรื่องที่ถูกถามเป็นคำถามชวนให้สนุกสนาน
“ยังไงล่ะ คุณถนัดยังไง ก็เอาตามนั้น บริการผมดี ๆ ด้วยนะผมไม่ค่อยเรื่องมากหรอก ผมให้คุณเลือกเลย ส่วนสถานที่ก็......ผมขอเป็นที่นี่แล้วกันนะ ได้อารมณ์ดีไปอีกแบบ”
คิดอะไรไม่ออก แต่ถ้านัทต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนาน นัทก็อยากให้มีเงาของพี่ฟ้าอยู่ในความรู้สึกตลอดเวลาที่นึกถึง เมื่อล้มตัวลงนอน
“อย่าทำเป็นโกรธเคืองกันขนาดนั้นสิ คุณรัชชานนท์....ไม่ใช่สิ คุณน้องเขย เอ๊ะ หรือว่าจะเป็น...........”
เปล่งเสียงหัวเราะออกมา ทั้งที่อยากจะร้องไห้เมื่อเห็นสายตาเกลียดชังของคนที่อยู่ตรงหน้า
ทำไปไอ้นัท ทำไป เดี๋ยวก็ได้อย่างที่ต้องการแล้ว ทำต่อไป
สิ่งที่ฟ้าทำคือ นั่งมองตัวเลขแปดหลักในเช็ค และท่องจำให้ขึ้นใจว่าที่ทำอยู่ก็เพื่อคนอีกมากมายที่จะได้อยู่รอด
ท่องจำให้ขึ้นใจ ว่ากำลังแบกความหวังของคนทั้งหมดเอาไว้ จะปล่อยให้พังพินาศไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้
นัทกำลังมองหน้าของคนที่นั่งเงียบ ด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยหม่นหมอง
ทำได้แค่นี้นะพี่ฟ้า นัททำให้ได้แค่นี้ และนัทเห็นแก่ตัวมาก ที่ขออะไรพี่ฟ้าแบบนี้ แลกกับการช่วยเหลือ
“เวลาคุณทำหน้าแบบนี้ ยิ่งเป็นการเร่งเร้าผมไปใหญ่เลยนะคุณรัชชานนท์ ดูคุณสิ โกรธก็โกรธไม่ได้ อยากโมโหแทบตายแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง คุณเป็นคนที่เก็บสีหน้าได้เก่งคนหนึ่งเลยนะ จนผมแทบจะไม่รู้เลย ว่าคุณเกลียดผมขนาดไหน”
แค่ไหนล่ะ ที่เกลียด พี่ฟ้าเกลียดนัทมากแค่ไหน
“ผมไปได้หรือยังครับคุณนัท”
.....แหมมาแค่นี้ก็จะไปแล้วเหรอ
คุณจะสร้างมูลค่าให้ตัวเองไปถึงไหนคุณรัชชานนท์….
อยากจะพูดประโยคที่ท่องมาแทบขาดใจ เพื่อให้สมบทบาทแต่เมื่อมองหน้าของพี่ฟ้าแล้ว มันก็ทำให้พูดอะไรไม่ออก
คงจะเจ็บปวดและทรมานมากใช่มั้ยพี่ฟ้า
นัทรู้
นัทเข้าใจว่าพี่ฟ้าคงเกลียดนัทมากจนแทบอยากจะฆ่าทิ้งเลยด้วยซ้ำ
“งั้นเจอกันที่บ้านแล้วกันนะ คุณน้องเขย”
เจอกันที่บ้านงั้นเหรอ นัทไม่เคยกลับบ้าน และพี่ฟ้าก็ไม่เคยอยากอยู่บ้าน ที่นัทไม่กลับก็เพราะไม่อยากให้พี่ฟ้าเห็นหน้า ไม่อยากให้พี่ฟ้าเกลียดชังไปมากกว่านี้
การทำงานหนัก ๆ มันช่วยได้ งานที่โรงงานหนักหนา จนนัทไม่มีเวลากลับบ้าน
หรือบางทีมันอาจจะเป็นเพราะนัทต้องการจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับใครบางคนด้วย นัทก็เลยไม่คิดจะกลับไป
ฟ้าลุกขึ้นแล้ว และหันหลังกำลังจะก้าวขาเดินออกจากห้องโดยมีสายตาของใครบางคนมองตาม และยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
ถูกใจและพอใจเมื่อสิ่งที่ตั้งใจไว้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี น่าสนุกจะตายเวลาที่จะได้เห็นใบหน้าหลากหลายของใครบางคนที่ทำเป็นเพียงแค่นิ่งเงียบ
สีหน้าที่เรียบเฉยแบบนั้น ใครจะไปรู้ว่าแอบแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้มากมาย
ผลประโยชน์มันกลืนกินชีวิตคนเราได้เสมอ และผลประโยชน์มันก็ให้สิ่งที่เราต้องการได้เสมอเช่นกัน
ในเมื่อจะเลวในเมื่อจะร้าย นัทก็จะทำให้มันสุด ทำให้เห็นไปเลยว่านัทเลวและคิดอะไรแย่ ๆ ได้มากขนาดไหน
“เออนี่คุณรัชชานนท์”
ฟ้าถึงกับชะงักเท้าและหันกลับมามองใครบางคนที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่บนเก้าตัวเดิม และส่งยิ้มชวนคลื่นไส้มาให้ไม่เลิก
“มัดใจผมหน่อยเพราะถ้าคุณทำได้นั่นหมายถึงฐานะที่มั่นคงและสภาพคล่องของบริษัทคุณเอง เผื่อคุณลืมผมเลยอยากบอกให้รู้เอาไว้”
กูนี่ก็เล่นบทเหี้ยๆ ได้สมบทบาทดีเหมือนกันนะ อยากจะชมตัวเองใจแทบขาด แต่สิ่งที่ต้องทำคือพยายามปั้นหน้าและฝืนยิ้มเข้าไว้
“ผมจะจำไว้ครับ ผมจะจดจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ”
ได้รับคำตอบ จากคนที่มีสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก
และนั่นก็ยิ่งทำให้นัทเปล่งเสียงหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะที่เยาะเย้ยตัวเอง แต่ไม่เคยมีใครได้รู้
“คุณรัชชานนท์ คุณนี่มันน่าสนใจจริง ๆ ผมหวังว่าการลงทุนของผมจะคุ้มค่านะ คงต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ”
รบกวนเหรอ ช่างเยาะเย้ยกันได้ขนาดนี้เลยนะ
ผมมันก็แค่หมาจนตรอก ส่วนคุณมันคือหมาล่าเหนือ
มันช่วยไม่ได้ที่คนเราต้องสู้เมื่อหลังชนฝา แม้มันจะไร้ศักดิ์ศรีเกินทน
แต่จะสู้หรือถอย มันขึ้นอยู่กับคนเลือก และฟ้าเลือกที่จะสู้ ไม่ใช่ถอย
“ผมจะปฏิบัติหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด สัญญาต่างตอบแทนผมเข้าใจดี และผมมีจรรยาบรรณมากพอที่จะไม่ทำผิดสัญญาขอให้คุณนัทสบายใจได้ ไม่ต้องเป็นกังวล”
สิ่งที่ฟ้าคิด กับสิ่งที่นัทคิดสวนทางกันเสมอ
ฟ้าก้าวขาเดินออกไปแล้ว
สิ่งที่คิดในหัวคือโล่งอก เมื่อเรื่องที่พ่อขอร้องให้ทำ สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี กลับไปพร้อมเช็คที่อยู่ในมือ และคงไม่สามารถบอกใครได้ถึงความวิปริต ของไอ้เด็กนัทที่ให้เช็คมาพร้อมกับการขอทำเรื่องทุเรศ ๆ บางอย่างด้วย
แค่รอเวลา รอเวลาที่จะต้องไปมีความสัมพันธ์กับไอ้เด็กนัท ที่มันทั้งหยิ่งยโสโอหัง และเห็นชีวิตคนอื่นเป็นของเล่น
นิสัยมันเคยแย่ยังไง มันก็ยังแย่อยู่แบบนั้น เคยเกลียดแค่ไหนวันนี้ยิ่งเกลียดมากขึ้นกว่าเดิม
นัทมองตามคนที่เดินจากไปแล้ว และยิ้มกับตัวเองอย่างหมองเศร้า
เท่านี้สิ่งที่นัทหวังก็เป็นจริงแล้ว สิ่งที่นัทอยากได้รับ มันกำลังจะเป็นจริงแล้ว
“นัท”
“คุณนัทครับ”
“คุณนัท”
นัทเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน
“ถ้าไม่กินอะไร นี่คงช่วยได้ อย่างน้อยนมก็ช่วยเคลือบกระเพาะ”
มองไปที่นมช็อคโกแลตหนึ่งกล่อง ที่วางเอาไว้ มันเป็นแบบที่นัทชอบกิน พี่ฟ้ารู้ได้ยังไงว่านัทกินแบบนี้
ไม่ได้ถาม แต่รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะยิ้ม อยากยิ้มแต่ยิ้มไม่ได้ ทำไมพี่ฟ้ารู้ล่ะ นัทไม่เคยบอกนะ บางทีมันอาจเป็นเรื่องของความบังเอิญก็เป็นได้
ไม่กล้าเข้าข้างตัวเอง และฟ้าก็หยิบกล่องนมขึ้นมาและใช้หลอดเจาะไปที่กล่อง และวางเอาไว้ที่เดิม
“หกโมงเย็นแล้ว กินซะหน่อย คิดว่าคุณนัทคงอยู่ทำงานอีกนาน”
ใช่ นัทคงยังนั่งทำงานแต่พี่ฟ้าจะกลับเลยก็ได้นะ นัทไม่ได้ว่า
“เลยห้าโมงเย็นแล้ว เวลาเลิกงานคือห้าโมงเย็น คุณจะกลับก็กลับได้เลยคุณรัชชานนท์ ผมไม่มีอะไรแล้ว เหลือแค่อ่านเอกสารและทำความเข้าใจไปเรื่อย ๆ”
เอ่ยบอกออกไป และคุณรัชชานนท์ก็เลิกคิ้วขึ้นสูง พยักหน้ากับสิ่งที่นัทพูด
“ผมก็มีเอกสารที่ต้องอ่านและทำความเข้าใจเหมือนกัน ผมไม่ค่อยเข้าใจระบบที่นี่เท่าไหร่ ผมเป็นเลขาผมก็ควรต้องปฏิบัติหน้าที่ให้ครบถ้วนสมบูรณ์ ผมไม่ชอบความไม่สมบูรณ์แบบ และผมไม่อยากให้คุณพ่อคุณว่าผมเอาได้ ว่าไม่มีความอดทน”
ไม่เห็นเกี่ยวกับพ่อเลย พ่อจะว่าพี่ฟ้าได้ยังไง ถ้านัทไม่พูด
นัทก้มหน้าก้มตากลับลงไปแล้ว และไม่ลืมจะหยิบกล่องนมที่วางเอาไว้ขึ้นมา
กัดไปที่หลอดและหมุนเล่น ทำเหมือนที่เคยทำ
แต่มันเรียกรอยยิ้มเล็กๆ จากใบหน้าของเลขาหน้านิ่งได้
คุณรัชชานนท์ที่กำลังอมยิ้ม รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ พยายามตีหน้าขรึม และพยายามจะไม่แสดงความรู้สึกใด ๆออกมา
ทำไมจะไม่รู้ว่ากินนมรสชาติไหน ยี่ห้ออะไร แล้วทำไมจะไม่รู้ว่าใครบางคนมีนิสัยชอบกัดหลอด ยากตรงไหนแค่มองไปที่ถังขยะใต้โต๊ะของคุณนัทก็เห็นแล้ว มีแต่กล่องนมยี่ห้อนั้น และสภาพหลอดถูกกัดจนบี้แบน แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพฤติกรรมของใครบางคนเป็นยังไง
กัดจริง ๆ สินะ กัดหลอดเล่น กัดจนหลอดบี้
เด็กยังไงก็ยังเป็นเด็กวันยังค่ำ ต่อให้พยายามปั้นหน้าทำเป็นเคร่งขรึมและรักษาฟอร์มทำเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้
แล้ว....แบบไหนคือตัวจริงของไอ้เด็กนัทกันล่ะ หยิ่ง ยโสโอหัง พูดจาเห็นแก่ตัว
หรือว่าจะเป็น...ไอ้เด็กคลั่งเป็ดหน้าตาน่ารัก ดวงตาใสแจ๋วที่ทำตาโตใส่เมื่อคืน
แบบไหนคือตัวจริงของไอ้เด็กนี่กัน อยากรู้จริง ๆ ว่าแบบไหนคือตัวตนที่แท้จริงของคุณกันล่ะ ...คุณนัธพันธ์....
Ps. เผื่อใครอยากอ่าน เรื่องของฝน น้องชายของฟ้า ปรัชญาช่างกล ปูกับฝน
และเรื่องของ นุชา แฟนเก่าของฟ้าRunning.....นุชากับซ้ง
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 753925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก