หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[maemix]

 พี่ฟ้าถึงกับท่องสูตรคูณผิดกันเลยทีเดียว

นัทนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆ

[roseen]

เป็ดตัวที่1


เป็ดตัวที่2


เป็ดตัวที่3


น้องนัทไหนๆก็จะฆ่าเป็ดแล้วตัดของพี่ฟ้าให้เป็ดกินก่อนดีมั้ย!!!

[lizzii]

เอาเลยน้องนัททททท 5555

[poppycake]

เป็ดน้อย เป็ดน้อย เป็ดน้อย~~~~~~!!!!!!
น่ารักซะจิง อย่าฆ่าเป็ดเรยนะนัท จะได้สมหวังในรักก้อเพราะเป็ดนี่ล่ะ 5555

[aa_mm]

เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ ตอน เพราะคุณนัทเคยขอเอาไว้

ไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ แบบนี้ไม่คิดว่า…มันแปลกหรือไง

นัทกระพริบตาปริบ ๆ และนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น

รู้สติดีทุกอย่างว่าในเวลานี้กำลังนอนเกยอยู่กับใคร ซบหน้าอยู่ที่อกของใคร

รู้ว่าเป็นพี่ฟ้า แต่ไม่ได้ขยับ และไม่ได้ผละจาก ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น

รู้สึกดี เวลาที่ได้อยู่ใกล้หรือสัมผัสกับคนที่รัก แม้ว่าพี่ฟ้าจะไม่รู้สึกอะไรกับนัทก็ตาม แต่นัทก็ยังรู้สึกดี

พี่ฟ้าตัวอุ่น
พี่ฟ้าอบอุ่น
มันคงเป็นความฝันที่นัทได้ใกล้ชิดพี่ฟ้าขนาดนี้ บางทีมันคงเป็นแค่ความฝันและนัทคงกำลังหลับตาอยู่

ถ้านัทตื่นขึ้นมาแล้ว สิ่งที่ได้รู้สึกได้สัมผัสในเวลานี้คงไม่มีจริง คงจะเลือนหายไป

นัทนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นและกระพริบตาอยู่ในความมืด มือพาดไปที่ลำตัวของคนที่นอนให้กอด

อยากหยุดเวลาไว้ อยากให้เวลาหยุดเดิน อยากหยุดเวลาไว้ช่วงที่มีความสุขที่สุด

อยากหยุดเวลานี้เอาไว้

อากาศยามเช้าเย็นจนต้องขยับตัวเพื่อหาไออุ่นจากร่างที่กอด และนัทก็ขยับตัวแนบชิดเข้าไปกับแผ่นอกกว้างนั้นอีก

บางทีนัทก็อยากเจ้าเล่ห์บ้าง บอกว่านอนละเมอ บอกว่าหลับไม่รู้เรื่อง เหตุผลมากมายที่จะใช้อ้าง เหตุผลมีมาก และนัทก็คิดเอาไว้แล้วว่าจะใช้เหตุผลอะไร นัทมีเหตุผลให้พี่ฟ้าแล้ว หลับตาลงอีกครั้ง หลับลงพร้อมกับรอยยิ้ม

รอยยิ้มที่ไม่ได้มีมากเกินร้อย แต่เป็นรอยยิ้มที่เจือจางไปด้วยความเศร้า นัทไม่รู้หรอกว่าจะทำยังไงต่อไป แต่อย่างน้อยในเวลานี้นัทก็ได้รู้แล้วว่าพี่ฟ้าอุ่นขนาดไหน นัทได้รู้แล้วว่าความอบอุ่นจากร่างกายของพี่ฟ้าเป็นยังไง

บอกตัวเองในใจลึก ๆ พูดกับตัวเอง โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าใครบางคนตื่นก่อนนัทตั้งนานแล้ว

ไม่ได้ขยับตัว แต่นอนนิ่ง ๆ ให้กอด ให้ไอ้เด็กเป็ดกอดแน่น และฟ้าก็แตะฝ่ามือเบา ๆ ไปที่เส้นผมของร่างที่กอดรัดเอาไว้แน่น
แตะเบา ๆ และลูบไล้เล่น

ลูบไล้ไปที่เส้นผมนิ่มของเด็กเป็ดหลืองที่แทบจะขึ้นมาเกยอยู่เหนืองร่าง

ลูบด้วยความรู้สึกไหนกันแน่

ด้วยความรู้สึก...ยังไง

ฟ้านิ่งชะงักมือ ไม่ได้ลูบอีก แต่เปลี่ยนเป็นกอดเอาไว้แบบหลวม ๆ และขมวดคิ้วมุ่น จากกอดแค่เล็กน้อย กลายเป็นกอดกระชับแน่นขึ้น และดึงผ้าห่มมาคลุมให้เมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นเพราะอากาศในตอนเช้าที่ฟ้ายังไม่สาง

นัทรับรู้ได้หมดทุกสัมผัส ตั้งแต่ถูกลูบผมแล้ว แค่กอดก็รู้สึกอุ่น แต่ฝ่ามือใหญ่ที่แตะมาที่เส้นผมและลูบไล้แผ่วเบามันให้ความรู้สึกที่มากกว่า

นัทไม่รู้ว่าพี่ฟ้าทำแบบนี้ไปทำไม ไม่รู้เลยสักนิด ไม่รู้เลยจริง ๆ แล้วยังอ้อมแขนที่กอดรัดแน่นนี่ล่ะ ทำไมพี่ฟ้าถึงได้ทำแบบนี้
ทำไมถึงได้กอด บางทีที่กอดก็คงไม่ได้มีความหมายอะไร ไม่มีความหมายเลยสักนิด

นัทไม่เข้าใจหรอกนะว่าพี่ฟ้าคิดอะไรอยู่ถึงกอดนัท บางทีนี่คงเป็นฝันจริง ๆ ฝันดีที่นัทไม่อยากตื่น อยากจะฝันดีแบบนี้ไปนาน ๆ อยากจะฝันดีแบบนี้ตลอดไป

นัทนอนนิ่ง และใครบางคนที่กอดนัทเอาไว้ก็นอนนิ่งเช่นกัน

ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดให้กัน มันทำให้รู้สึกดีเกินกว่าจะมาหาคำตอบ รู้สึกดีเกินกว่าจะมามัวหาคำตอบให้กับความรู้สึกนี้
แค่รู้สึกดีก็เพียงพอแล้วจะต้องวุ่นวายหาคำตอบไปทำไม

“คุณนัทครับ ตื่นหรือยังครับ”

ตื่นหรือยังเหรอ

ตื่นหรือยัง....

นัทตื่นตั้งนานแล้ว ตื่นได้พักใหญ่แล้ว แล้วพี่ฟ้าล่ะตื่นนานหรือยัง

นัทค่อย ๆ ขยับร่างกาย และลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ยกมือขึ้นขยี้ตา และคุณเลขารัชชานนท์ก็ลุกขึ้นตาม

“ยังไม่เช้าเลย นอนต่ออีกนิดก็ได้นะครับเดี๋ยวผมปลุก”

นัทเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาปลุกที่วางเอาไว้บนหัวนอนมากดดูเวลา และก็เห็นว่ายังเป็นเวลาเช้ามาก

04.12 น.

ใบหน้ายุ่งเหยิง และดึงหมอนหนุนขยับออกห่าง กลับลงไปนอนอีกครั้ง และนอนหันหลังให้กับคนที่บอกว่าจะปลุกให้ตื่นเมื่อถึงเวลา

“คุณรัชชานนท์ก็นอนต่ออีกหน่อยเถอะ ผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้ว เดี๋ยวประมาณหกโมงครึ่งค่อยตื่นอาบน้ำก็ได้”

เอ่ยบอกและคุณรัชชานนท์ก็ค่อย ๆ เอนกายลงไปนอนคู่กันแต่ห่างออกไป

เพียงไม่นาน แล้วก็เหลือบสายตาไปมองที่เด็กน้อยที่นอนหันหลังให้ ยังไงล่ะคุณนัท เดาอารมณ์ไม่ถูกหรอกนะ ว่าเป็นอะไร

“โกรธอะไรผมหรือเปล่าครับคุณนัท”

โกรธเหรอ ไม่ได้โกรธนะ นัทจะไปโกรธพี่ฟ้าได้ยังไง

หันกลับไปมองคนที่ถามคำถามบางอย่าง และก็ทันได้สบตากับคุณรัชชานนท์ในความมืด

โกรธเหรอ คนที่ต้องพูดแบบนั้นคือพี่ฟ้าต่างหากล่ะ โกรธหรือเปล่าที่นัทไปนอนเบียดแล้วกอดแน่นแบบนั้นทั้งคืน พี่ฟ้าโกรธหรือเปล่าที่นัททำอะไรเกินพอดี

“ผมจะโกรธคุณรัชชานนท์เรื่องอะไร ผมสิสมควรถูกโกรธที่ไปนอนเบียดคุณรัชชานนท์ให้อึดอัดทั้งคืน”

ผมไม่ได้โกรธคุณนัทหรอกนะ เพียงแต่มันทำให้ผมคิดอะไรเตลิดไปไกลแค่นั้น
ไม่รู้สิ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายยาก เพราะไม่คิดว่าจะรู้สึกอยากเข้าใกล้ใครอีกเลยตลอดชีวิต

แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงอยากเข้าใกล้คนนี้ขึ้นมา ไม่ใช่แค่อยากเข้าใกล้ไม่ใช่แค่อยากเข้าไปหาคุณนัท
แต่อยากให้คุณนัทเข้ามาหามาอยู่ใกล้ ๆ ด้วย

มันเป็นเพราะอะไร ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย

ไม่ว่ากับใครก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ด้วยอีกเลยถึงแม้เปิดใจให้ขนาดไหน แต่ก็ไม่รู้สึกได้เท่าคนนี้

เพราะเจ็บปวดมาจากรักครั้งเก่า อยากปิดตายหัวใจไปซะ แต่เพราะคำขอร้องจากนุชา ฟ้าก็เลยยอมเปิดใจให้คนเข้ามาศึกษานิสัยใจคอบ้าง

แต่ก็ผ่านเลยไป ไม่เคยมีใครทำให้ฟ้ารู้สึกสนใจได้มากเท่าคนนี้

ไม่มีใครทำให้รู้สึกสนใจได้เท่ากับคุณนัทเลย

ไม่มีใครทำให้รู้สึก... หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะ คุณนัทมีบางอย่างที่น่ารักน่าใคร่ กิริยาอาการบางอย่างที่น่ามอง

การแสดงออกที่ได้เห็นทั้งในเวลาที่คร่ำเคร่งกับหน้าที่การงาน และบางเวลาที่เป็นตัวของตัวเอง

ฟ้ากำลังอมยิ้มเล็ก ๆ และรู้สึกว่าอยากจะยิ้มแบบนี้ไปอีกนาน ๆ ยิ้มให้มาก ๆ แต่ก็ไม่สามารถทำได้
พยายามปั้นหน้าให้นิ่งเข้าไว้ทั้งที่อยากจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เพราะการขยับตัวถอยหนีของไอ้เด็กเป็ดนัทที่ในเวลานี้ขยับหนีออกไปซะไกล

“เป็ดอาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมอง...เพราะในคลองมี....อืมมม มีอะไรนะคุณนัทเพราะในคลองมีอะไร”

ไม่ได้ร้องเพลง แต่ฟ้ากำลังท่องบางอย่างให้นัทฟัง ท่องแล้วคนที่นอนหันหลังให้ก็ลุกขึ้นและขยับเข้ามาใกล้ ทำหน้าเหมือนโมโหกันซะขนาดนี้เป็นอะไรล่ะคุณนัท

เพราะคุณรัชชานนท์สมบูรณ์แบบ และไม่มีทางมาพูดอะไรประหลาดแบบนี้ นัทเลยรู้สึกว่านี่อาจเป็นการล้อเลียน

ที่เคยคิดมาตลอดว่าคุณรัชชานนท์ดีด้วย แท้ที่จริงแล้วอาจอยากจะล้อเลียน

อะไรก็ตามที่ผ่านมา นัทคงคิดผิดไป คิดผิดไปเยอะ มีอะไรหลายอย่างที่พี่ฟ้ากล้าทำ แต่นัทไม่รู้ เช่นเรื่องวันนี้
ที่อยู่ดีๆ พี่ฟ้าก็มาค้างด้วยแบบดื้อ ๆ ไม่มีการขอ ไม่มีอะไรเลย อยู่ดี ๆ ก็เป็นอันรู้กันว่าจะขอค้างด้วย

และเราก็ค้างด้วยกัน แถมยังนอนกอดกันจนถึงเช้าอีก แบบนี้แล้ว พี่ฟ้าก็ยังจะบอกว่าทำไปตามหน้าที่อีกมั้ย

“ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลผมจะไปรู้ได้ยังไง ว่ามีอะไรในคลอง”

ตอบออกไปง่าย ๆ และฟ้าก็แอบลอบยิ้มเล็ก ๆ กับคำตอบนั้น

“ที่จริงผมไม่ได้อยากรู้หรอกนะว่าในคลองมีอะไร แต่ผมอยากรู้ว่า.....”

อยากรู้ว่าอะไรเหรอพี่ฟ้า

อยากรู้ว่าอะไร

พี่ฟ้าอยากรู้ว่าอะไรนัทไม่เข้าใจ

ตั้งอกตั้งใจฟัง เพราะความอยากรู้

“คุณอยากจะพูดอะไรคุณรัชชานนท์”

อยากจะพูดอะไรงั้นเหรอ ก็.......อยากจะ....

“เรื่องที่คุณนัทบอกว่าอยากทำอย่างว่ากับผมในห้องนี้ ผมไม่ได้แกล้งลืมหรอกนะ สบายใจได้ เพราะคุณนัทเป็นคนบอกเองว่าผมควรต้องมัดใจคุณนัทให้ได้ งั้นผมจะเริ่มทำแล้ว ที่ตั้งใจค้างด้วยก็เพราะแบบนี้ คุณถอดเสื้อผ้าสิ แล้วเรามาเริ่มทำกัน"

 TBC.

 Ps. เผื่อใครอยากอ่าน เรื่องของฝน น้องชายของฟ้า ปรัชญาช่างกล ปูกับฝน
      และเรื่องของ นุชา แฟนเก่าของฟ้าRunning.....นุชากับซ้ง

[LYNN]

กรี๊ดดดดดดดดดดด ตัดกันดื้อๆเลย T____T
ทำอะไรคะพี่ฟ้าทำอะไรรร ต่อได้ไหมมมต่อเลยยย?
หลงรักเป็ดไปอีกคนแล้วนะคะเนี่ยยยย -//////-

ขอบคุณมากๆนะคะ น้องอ่านจากในบอร์ดมาหมดแล้ว มาเจอพี่ฟ้ากับคุณนัทนี่แหละที่ไม่เจอในบอร์ด

[ultue]

เย้ดีใจที่มาอัพ

[2pmui]

ทวงตอนนี้เลยหรอ จะดีหรอคุณพี่ฟ้า
คนอ่านว่าดีนะ แต่เดี๋ยวเป็ดจะตื่นก่อนมั้ยเนี่ย

[aa_mm]

เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ ตอน อยากได้แต่ไม่อยากได้

แทบอยากร้องไห้เมื่อเจอคำพูดแบบนี้นัทมันโง่ที่คิดอะไรโง่ ๆ และทำอะไรโง่ ๆ อยากจะรู้ว่าถ้าทำเรื่องแบบนั้นกับพี่ฟ้าจะเป็นยังไง จะรู้สึกดีมั้ย แต่ไม่ใช่แบบนี้ เคยคิดว่าแค่สักครั้งก็ได้ แต่ทำไมพอจะได้จริงๆ กลับไม่ได้รู้สึกดีเลย แล้วนัทเป็นอะไร อยากได้ก็กำลังจะได้แล้วนี่ไง แต่ทำไมยังจะเรื่องมากอยู่อีก ทำไม..

“ผม...ไม่….”

ไม่อะไรวะนัท ไม่อะไร พยักหน้าไปสิ ตอบออกไปเลยว่าพร้อม ทำไมถึงไม่อยากได้ล่ะ นั่นน่ะพี่ฟ้าที่เคยชอบมาตลอด
ทำไมถึงเกิดไม่อยากได้ขึ้นมา ทำไมถึง....

“เซ็กส์....แค่เซ็กส์ผมจะใช้เซ็กส์มัดใจอย่างที่คุณเคยเสนอผมเอาไว้”

ใช่แค่เซ็กส์ ที่นัทเสนอ...เอาไว้ ใช่ มันคือสิ่งที่นัทเสนอเอาไว้ นัทไม่ลืมหรอก และนัทยังใจกล้าหอมแก้มพี่ฟ้าวันนั้นเลย นัทจะลืมมันไปได้ยังไง มันควรจะเป็นแค่เซ็กส์ง่ายๆ และจบ ถ้าเราไม่ต้องมาทำงานร่วมกันอีก ถ้าเราไม่ต้องมาร่วมงานกัน นัทคิดว่ามันจะจบ แค่สั้น ๆ ง่าย ๆ และนัทก็จะได้รู้ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลานี้ ไม่ใช่วันนี้ที่นัทรู้สึกว่าไม่อยากได้แค่เซ็กส์ให้จบๆ แล้วเราก็มาทำเป็นปั้นหน้าใส่กันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เรามีอะไรกันไปถึงไหนต่อไหน นัทไม่คิดว่าจะทำใจได้

“ว่ายังไงคุณนัท”

ว่ายังไง ว่ายังไงอะไร เงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยถามและเหมือนเป็นการเร่งเร้าอยู่ในที นัทไม่คิดว่าตัวเองจะว่ายังไง ไม่คิดจริง ๆ ว่าต้องว่ายังไง

“ถ้าคุณจะ...ทำตอนนี้...ผมว่า...ก็ดี”

กลั้นใจพูดออกไป กลั้นใจพูด และฟ้าก็ขยับเข้ามาใกล้ ขยับเข้ามาหา แต่นัทไม่ได้ต้องการอยากจะได้อะไรเลย

ฝ่ามืออุ่น ๆ ของใครบางคนวางลงเบา ๆ อยู่ที่ไหล่ และอาการสะดุ้งน้อย ๆ ก็ทำให้ฟ้าขมวดคิ้วมุ่น

ทำไมต้องสะดุ้งขนาดนั้น ก็อยากได้เองไม่ใช่เหรอ ตั้งแต่แรกที่เสนอมาก็เพราะว่าอยากจะได้ ตอนนี้ก็จะทำให้แล้วนี่ไง
สนองให้ จะสนองให้เท่าที่ต้องการ ร่างกายไม่ได้รับการปลดปล่อยมานานแล้ว จะเสียหายอะไรถ้าในเวลานี้จะทำเรื่องอย่างว่ากับใครสักคนที่พร้อมจะทำด้วย ต่างฝ่ายต่างพอใจ แล้วก็จบๆ กันไป กลับมาทำงานร่วมกันเหมือนเดิม

ทำตามหน้าที่ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วถ้าต้องการจะมีอย่างว่ากันอีกก็แค่ทำอีกเมื่อต้องการ สนองกันด้วยความต้องการของร่างกายล้วน ๆ แล้วก็จบ ..........สนองกันด้วย.... ทำไมต้องสั่น ทำไมแค่จับไหล่เอาไว้แบบนี้ต้องสั่น
ไม่ได้ทำอะไรมากก็แค่วางมือแตะลงที่ไหล่ทั้งสองข้างแค่นั้นแล้วทำไมต้องสั่นขนาดนี้

ทำไม...

ไม่จำเป็นต้องหยุด เพราะไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่ต้องหยุด จะอะไรมากมาย ทางนี้ก็ได้ผลประโยชน์ ทางนั้นก็ได้ปลดปล่อยความต้องการ เท่าเทียมกันทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างได้สิ่งที่ต้องการ ใจแข็งเข้าไว้ อย่าใจอ่อน เคยเกลียดยังไงก็ขอให้เกลียดอย่างนั้น เคยนึกเกลียดชังน้ำหน้าไอ้เด็กนัทยังไงก็ขอให้เกลียดอยู่อย่างนั้น แล้วก็ทำ ๆ ให้มันเสร็จ ๆ ไปซะ เดี๋ยวก็จบ

แล้วก็ดีเอง ไอ้เด็กนี่มันอุตส่าห์พยายามให้เข้าหาขนาดนี้แล้ว ก็ทำไปซะ ทำไปซะให้จบเรื่อง ทำไป....ให้.. จบ..เรื่อง

ก้มหน้าลงไปหา และฟ้าก็กดปลายจมูกเข้าที่ซอกคอของคนที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ตรงหน้า แต่กลับรู้สึก....ว่าคนที่บอกให้ทำบางอย่าง เบี่ยงหน้าหลบ และถอยห่างออกไปเล็กน้อย จนฟ้าต้องบีบไหล่ทั้งสองข้างของอีกนัทเอาไว้ พยายามจะแตะปลายจมูกเข้าไปที่ซอกคอของคนที่ทำเหมือนจะหนี แต่เป็นคนเดียวกับที่บอกให้ทำเรื่องอย่างนี้ได้แท้ ๆ

“คุณนัท ผมปลุกอารมณ์คุณไม่ได้ ถ้าคุณไม่ยอม”

นัทจะยอม ก็ได้... นัทจะยอม พี่ฟ้าจะทำอะไรนัทก็จะยอม นัทจะ...
ใช้มือยันแผ่นอกของฟ้าเอาไว้ และนัทก็พยายามเงยหน้าขึ้น และเมื่อเงยหน้าขึ้นคนที่บอกให้อยู่เฉย ๆ ก็จู่โจมเข้ามาหา กดปลายจมูกแรงๆ เข้าที่ข้างแก้ม และซุกไซร้ลงมาที่ซอกคออย่างรวดเร็ว

พี่ฟ้าไง
พี่ฟ้า

นัท อย่าลืมนี่คือพี่ฟ้า ที่เคยอยากได้มานานจะได้วันนี้ ที่เคยอยากรู้ว่าเซ็กส์จากพี่ฟ้าเป็นยังไงก็จะได้วันนี้ ที่เคยต้องการมานาน ก็จะได้วันนี้

แต่ทำไม ทั้งที่เป็นสัมผัสจากคนที่รักและชอบมานาน แต่ทำไมไม่รู้สึกดีเลย ไม่รู้สึกดีสักนิด ไม่เลยจริง ๆ ทั้งปลายจมูกที่ซุกไซร้เคล้าเคลียอยู่ที่ซอกคอ ทั้งฝ่ามือที่กำลังลากไล้และสอดเข้าไปภายในเสื้อ สัมผัสหยาบกระด้างไม่มีความหมายอะไรเลย นอกจากปลุกเร้าและกระตุ้นให้ร่างกายตื่นตัวเพื่อพร้อมกับการมีเรื่องอย่างว่า แน่ใจแล้วเหรอว่าอยากได้แบบนี้ แน่ใจแล้วใช่มั้ย คิดว่าตัวเองแน่ใจแล้วหรือไงนัท

คิดว่า.....

“อื้ออ ฮึก”

กลั้นเสียงของตัวเองเอาไว้ กลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้ ไม่ใช่เสียงครางเพราะความรู้สึกซาบซ่านจากสิ่งที่กำลังจะได้รับ  แต่เป็นเสียงสะอื้นไห้เล็ก ๆ และพยายามฝืนทนเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ แต่ดูเหมือนกำลังจะทำไม่ได้

น้ำตามันไหล เวลานี้น้ำตากำลังไหล หยดน้ำตาหลั่งริน เพราะความสับสน รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่หวัง
แค่ขอเซ็กส์จากใครบางคน แลกกับการช่วยเหลือเรื่องการเงิน ไหนว่าจะเอาแค่นั้น แล้วทำไมถึงได้โลภมากขนาดนี้
จะเอาอะไรอีกนัท จะเอาอะไร อยากได้อะไรมากกว่านี้หรือไง อยากได้อะไรที่ไม่มีวันได้มาหรือไง จริง ๆ แล้วอยากได้อะไร

นัทกำมือแน่น และปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่นลงอาบแก้ม ไม่อยากร้องไห้ แต่กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ได้

ร่างกายมันสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นเพราะใจลึก ๆ แอบหวังว่าจะได้อะไรที่มากกว่าการพยายามกระตุ้นอารมณ์จากใครบางคน
ความอ่อนโยน สัมผัสแผ่วหวานแบบคนรัก แต่ไม่มีความรู้สึกนั้น ไม่มีเลยสักนิด ไม่มี... แล้วจะให้มีได้ยังไง ในเมื่อพี่ฟ้าไม่ได้คิดอะไรกับนัทเลย จะมีแบบนั้นได้ยังไง มันจะมีทางเป็นไปได้ยังไง คิดแล้วก็ท้อ ท้อและน้ำตาก็ไม่หยุดไหล

เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว และฟ้าที่กำลังซุกไซร้ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของนัทก็หยุดชะงักนิ่ง

หยุด และผละออกห่าง ผละร่างกายห่างออกมา และจับไหล่ทั้งสองข้างของนัทเอาไว้

ทำไม
ร้องไห้ทำไม
แล้วยังตัวสั่นขนาดนี้ เพราะอะไร
ถ้าคุณนัทอยากได้เซ็กส์ผมก็กำลังจะทำให้ แล้วมีอะไรไม่พอใจหรือไง มีอะไรที่ทำให้คุณไม่พอใจอีกหรือไง

“คุณยังอยากได้อะไรอีกคุณนัท คุณอยากได้อะไร”

อยากได้อะไร นัทไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้อะไร บางทีคงเป็นความอ่อนโยนสักเล็กน้อย หรือเศษเสี้ยวสายตาที่มองมาที่นัทบ้าง

“ผมไม่ค่อยมีอารมณ์”

ตอบออกไปง่าย ๆ และฟ้าก็ขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจว่าหมายความว่ายังไง ไม่เข้าใจเลยสักนิด แต่รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ถาโถม....ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว จากคนที่อยู่ตรงหน้า

ไอ้เด็กเป็ดเหลืองที่นั่งก้มหน้าก้มตากำลังตัวสั่น และน้ำตาไหลหยดอาบแก้ม ปากบอกว่าไม่มีอารมณ์ แต่ทำไมต้องร้องไห้ เหมือนกับว่าไม่เต็มใจเลยสักนิด ถ้าไม่เต็มใจทำไมไม่พูด ทำไมไม่บอก ปล่อยให้ทำอะไรบ้าๆ อยู่ได้ตั้งนาน

“คุณนัท”

เรียกชื่อ และคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง

“คุณนัทเงยหน้าซิ”

บอกไปก็เท่านั้น เพราะนอกจากไม่เงยแล้ว ดูเหมือนว่าไหล่ของคนตรงหน้ายิ่งสั่นสะท้านมากขึ้นกว่าเดิม

“คุณนัทครับ”

เรียกกี่ครั้งก็ไม่ขาน เรียกกี่ครั้งก็ไม่ยอมตอบ

สงสาร ทำไมถึงสงสาร แต่เห็นแบบนี้ยิ่งสงสาร จนไม่กล้าจะพูดอะไรอีก ไม่กล้าจะพูดอะไรเลย นอกจากเชยคางของคนที่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้และกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ให้เงยหน้าขึ้นมามองกัน ตากลมโตใสแจ๋วที่เห็นอยู่บ่อย ๆ ยามที่อีกฝ่ายพลั้งเผลอ
ในเวลานี้มีแต่หยดน้ำตา ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ออกให้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่จางหายไปง่าย ๆ

แล้วจะให้ทำยังไง แล้วจะ...ให้ทำยังไงอีก คุณจะให้ผมทำยังไง

รั้งร่างของคนตรงหน้าให้เข้ามาหา ดึงเข้ามากอด กอดเอาไว้แน่น และลูบไล้ฝ่ามือเบา ๆ ไปที่แผ่นหลังของคนที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ หัวใจมันกระตุกวูบ เมื่อรู้ว่าตัวเองคือสาเหตุที่ทำให้คนในอ้อมแขนร้องไห้ไม่หยุด

“คุณนัทครับ คุณนัท ผมขอโทษนะอย่าร้องไห้เลย คุณนัทครับคุณนัท”

เรียกซ้ำ ๆ เรียกชื่อนี้ซ้ำ ๆ และยังคงลูบไหล่ลูบหลังให้คนตัวเล็กกว่าหยุดร้องไห้

ยิ่งลูบ ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ  สงสาร และไม่อยากเห็นแบบนี้ เหมือนหัวใจไหวเอนและกระตุกวูบไปมา ยิ่งเห็นนัทไม่ยอมหยุดร้อง ก็ยิ่งเหมือนจะทำใจไม่ได้

“แล้วคุณรัชชานนท์แกล้งผมทำไม คุณรัชชานนท์แกล้งผมแบบนี้ทำไม ฮือออ อึก ฮือออ”

แกล้งทำไมไม่รู้ ก็ตอนนั้นบ้า คิดอะไรบ้าๆ ทำอะไรบ้า ๆ แต่เห็นแบบนี้แล้วใครจะกล้าคิดแบบนั้นอีก ไม่มีอีกแล้ว ไม่กล้าอีกแล้ว ไม่กล้าทำอะไรแล้วจริง ๆ ไม่กล้าทำหรอกสาบานได้

กอดเอาไว้ และรู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นคนบ้าบอที่ไร้สติ ทำอะไรเหมือนขาดความยั้งคิด แล้วก็ทำให้เด็กคนหนึ่งร้องไห้ ทำให้เสียใจ ทำให้ร้องไห้ไม่ยอมหยุดแล้วแบบนี้จะปลอบใจยังไง จะปลอบใจยังไงถึงจะหยุดร้อง ทำยังไงถึงจะหาย
กอดคนในอ้อมแขนเอาไว้แน่น และขมวดคิ้วมุ่นด้วยความกลุ้มใจ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ปลอบโยนไปตามที่จะคิดได้

“คุณนัทครับ คุณนัท......น้องนัทครับต่อไปพี่ฟ้าไม่กล้าแกล้งนัทแล้วจริง ๆ”

 TBC.

 Ps. เผื่อใครอยากอ่าน เรื่องของฝน น้องชายของฟ้า ปรัชญาช่างกล ปูกับฝน
      และเรื่องของ นุชา แฟนเก่าของฟ้าRunning.....นุชากับซ้ง

[วัวพันปี]

เป็นพี่ฟ้าแล้วเว้ยเฮ้ย

[lizzii]

เด็กเป็ดเอ้ยยยยยยย
โอ๋ๆ พี่ฟ้าไม่แกล้งแล้ว อย่าร้องน๊าา

[newyniniw]

โอ้ย เป็ดน้อย ไม่เป็นไรนะลูกนะ
 

[butter.juliet]

น้องนัทกับพี่ฟ้า ฮอลลลลลลลลลลลล 

[Poes]

  ไม่นานแล้วแบบนี้

[ka[ze]na]

อิๆ ยังมีลุ้นๆๆ

[nunda]

เริ่มเป็นพี่ฟ้ากะน้องนัทแล้ว เดี๋ยวอะไรๆก็จะค่อยๆดีขึ้นใช่ม๊ายยยย
เอ๊ะ รึไม่ใช่?

ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป ^^

[praseat]

บ่องตรง......"ฟิน"...อิอิ

[blanchard]

ว่าจะโกรธอีพี่ฟ้าแล้วที่ทำร้ายจิตใจนุ้งนัทเป็ดน้อย  แต่มาเจอประโยคนี้เข้าไป

“น้องนัทครับต่อไปพี่ฟ้าไม่กล้าแกล้งนัทแล้วจริง ๆ”

     ชั้นจะไม่ทน...   

[FahFon]

กรี๊ดดดดดดด พี่ฟ้าๆๆๆ >/////////<

[~มือวางอันดับ1~]

ลุ้นๆๆๆ น้องเป็ดน้อย น่าสงสาร 

[~มือวางอันดับ1~]

อีกสักตอนดีไหม...น่ะ ลุ้น

[miyaki]

ลุ้นเหมือนกันอะ จะรักกันอะยัง
รอพี่ฟ้ากับน้องนัท 

[stickyyrice]

น้องนัท กับ พี่ฟ้า
คิคิ

[puna]

เป็ดน้อยเริ่มงอแง >//< # พี่ฟ้า โอ๋   

[foolishbeat]

คู่นี้เข้ามาอ่านรวดเดียวเลย
พี่ฟ้าน้องนัท
เด็กเป็ดเหลืองน่ารักจังเนอะ

[poppycake]

น้องนัทที่น่าสงสาร ร้องไห้เลย พี่ฟ้าแกล้ง(??)

แต่ว่านะ เป็นแบบนี้พี่ฟ้าต้องใจอ่อน ยอมน้องนัทแน่เรยยยยย 555555

[maemix]

พี่ฟ้าาาาาาาาา ทำนัทร้องไห้เลย
ปลอบใจด่วนนนนนนน
 

[roseen]

 ไปแกล้งน้องๆร้องเลยเห็ยมั้ย


ทำจริงๆเลยสิน้องนัทจะได้ยิ้ม

[aa_mm]

เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ ตอน คุณรัชชานนท์ก็งอนเป็นเหมือนกัน

“เดี๋ยวคุณนัทไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ”

เด็กเป็ดตาแดงหน้ายุ่ง ยกหลังมือขยี้ตาซ้ำ ๆ และคุณเลขาหน้านิ่งก็ดึงมือเอาไว้ไม่ยอมให้ทำตามใจตัวเอง

“อย่าขยี้ตาครับ”

ยอมหยุดมือเรียบร้อย แต่นัทก็ยังนั่งก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกับคนที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป

โกรธ
แบบนี้ก็คงโกรธ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมากมายเท่าไหร่ และเพิ่งได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ก็รู้ ว่านี่คือการแสดงความรู้สึกโกรธของคนที่นั่งก้มหน้าไม่ยอมพูดด้วย

“คุณนัทกินข้าวต้มนะ เช้า ๆ กินข้าวต้มจะได้อุ่นท้อง ข้าวต้มหมูหรือเป็นข้าวต้มกุ้งดีครับ”

ไม่ตอบ ไม่มีการตอบรับ และคนตั้งคำถามก็เงยหน้าขึ้นก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
คงไม่อยากพูด แต่ว่ากันไม่ได้ เพราะนี่ไม่ใช่เวลางาน ถ้าคุณนัทจะงอนหรือจะโกรธก็สามารถทำได้ เพราะมันนอกเวลางานแล้ว
แบบนี้จะให้ทำยังไง

“ข้าวต้มกุ้งนะครับ”

ถามแต่เน้นเสียงเหมือนเป็นการตัดสินใจแทน และนัทที่ก้มหน้าไม่ยอมพูดก็พยักหน้ารับ

“อย่าโกรธเลยนะครับคุณนัท ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

นัทไม่ได้โกรธพี่ฟ้าหรอก แต่นัทแค่รู้สึกเศร้า และเสียใจ ที่จะต้องมีอะไรกันเพราะความต้องการของร่างกายมันเรียกร้องเท่านั้น แค่มีซะให้มันจบ ๆ มันไม่ยาก

แต่นัทกลับรู้สึกเศร้าใจ

รู้สึกว่าเศร้าใจ

เศร้าใจที่อีกฝ่ายไม่ได้มีความรู้สึกอะไรด้วยเลย  แค่อยากระบายความอัดอั้นออกไปเท่านั้น
เคยคิดว่าได้แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว แต่เอาเข้าจริงกลับทำใจยอมรับมันไม่ได้ ทำใจไม่ได้จน......นั่งร้องไห้เป็นเด็กๆ

ที่ไม่เงยหน้าคุยด้วย ไม่ใช่ว่าโกรธ แต่เป็นเพราะว่าอาย และรู้สึกเสียฟอร์มมากที่อ่อนโลกกับเรื่องแบบนี้จนถึงกับร้องไห้ มันดูไร้สาระและบ้าบอสิ้นดี

แล้วพี่ฟ้าคิดยังไง นัทว่าพี่ฟ้าคงจะนึกขำ ที่นัททำอะไรโง่เง่าและบ้าบอ เรื่องแค่นี้ก็ถึงกับร้องไห้ จนพี่ฟ้าต้องมานั่งปลอบใจเหมือนเด็ก ๆ มันใช่เรื่องที่ไหน เสียฟอร์มก็ว่าแย่แล้วนะ นี่มันเสียความมั่นใจร่วมด้วย จะให้ทำยังไง ใครจะกล้าพูดด้วยใครจะไปกล้าคุยกับคุณเลขาหน้านิ่ง ที่แม้จะปลอบใจก็จริง แต่หน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ก็คงจะปลอบใจไปตามหน้าที่

“คุณนัทครับ”

นิ่งฟัง

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนใครบางคนเรียกชื่อนัทในแบบที่แตกต่างออกไป และก็ทำให้นัทหยุดร้องไห้

คำพูดแทนตัวที่ฟังแล้วหวานหู

“พี่ฟ้า”

คุณรัชชานนท์แทนตัวเองแบบนั้นตอนที่พูด และเพียงแค่ได้ฟังนัทก็หยุดร้องไห้ได้ทันที เหมือนเราใกล้กันขึ้นมาอีกนิด แม้จะแค่นิดเดียว แต่ก็รู้สึกดีที่คล้ายกับว่าเราเริ่มใกล้ชิดกัน อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าน้ำเสียงที่เรียกชื่อในเวลานี้มันคล้าย ๆ กับตอนนั้น เหมือนเป็นการแสดงความรู้สึกว่าเป็นห่วงเป็นใย

คล้าย ๆ กับห่วงใย แล้วจริง ๆ มันคืออะไร

“เดี๋ยวผมจะขับรถไปที่หน้าถนนใหญ่ อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยครับ ขนมหรือของกินเล่น เอามั้ยครับ”

ขนมหรือของกินเล่น นัทไม่เอาหรอก นัทบอกแล้วว่านัทไม่ใช่เด็ก แต่พี่ฟ้าก็ทำเหมือนนัทเป็นเด็ก ขนมอะไร นัทก็ไม่เอา

“ช็อคโกแลตมั้ยครับ หรือเป็นท็อฟฟี่”

นัทไม่กิน หน้านัทมันเหมือนเด็กอายุห้าขวบอย่างที่พี่ฟ้าว่าจริง ๆ หรือไง

“ผมไม่กินของแบบนั้นหรอกครับคุณรัชชานนท์”

ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ และเงยหน้าขึ้นมองคุณเลขารัชชานนท์ที่พยักหน้ารับทำความเข้าใจ
เราเข้าสู่การเป็นเลขากับเจ้านายกันอีกแล้ว นัทเก็กหน้านิ่ง ทำเสียงให้ปกติ และคุณรัชชานนท์ก็พยักหน้ารับ

ไม่กินช็อคโกแลต ไม่กินท็อฟฟี่ ที่ถามไม่ใช่อยากจะให้กินจริง ๆ หรอก แค่อยากให้พูดด้วย ไม่อยากให้เมินกัน

“สรุปว่าข้าวต้มกุ้งอย่างเดียวแล้วกันนะครับ ขนมไม่เอา”

อะไรก็ได้ พี่ฟ้าอยากซื้ออะไรให้นัทกินก็ได้ นัทกินได้หมดนัทไม่เรื่องมาก แค่พี่ฟ้าซื้อให้

“ครับ”

ยอมพูดด้วย ยอมตอบกลับ และฟ้าก็ลุกขึ้นยืน คุณเลขารัชชานนท์หน้านิ่งในชุดนอนสีน้ำเงิน ดูดีกว่าใครบางคนที่สวมเสื้อยืดลายโดนัลดั๊กเน่าคอย้วยและกางเกงลายสก๊อตสีหม่น ๆ หลายร้อยเท่า มองคุณรัชชานนท์แล้วนัทก็รู้สึกว่าสภาพตัวเองในเวลานี้มันดูทุเรศสิ้นดี

เราเพิ่งตื่นนอนกันไม่นาน เล่นสงครามประสาทกันไปอีกเล็กน้อย เพื่อประลองฝีมือกันและในเวลานี้ เราก็นิ่งเงียบแข่งกัน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเรายังนอนกอดกันอยู่เลย ทำไมมันช่างเป็นช่วงเวลาเดียวกันที่มีความหลากหลายเกิดขึ้นได้มากมายขนาดนี้

คุณรัชชานนท์ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ปัดผมเล็กน้อยก็ดูดีแล้ว แต่ดูสภาพนัทสิ หัวคงยุ่งเหยิง และหน้าก็ยับยู่ยี่แถมยังเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอีก แย่เกิน ดูทุเรศและแตกต่างกันจนเกินไป

“คุณนัทครับ”

เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และคนที่เรียกชื่อก็ก้มตัวลงเล็กน้อยพร้อมกับดึงแขนให้นัทยืนขึ้น

“ผมจะเก็บที่นอนให้”

ไม่..........ไม่เป็นไรหรอกพี่ฟ้า เดี๋ยวนัทเก็บเอง ไม่เป็น.....เอ่อ
อยากจะพูดว่าไม่เป็นไรจริง ๆ แต่คุณรัชชานนนท์ก็จัดการพับที่นอนและผ้าห่มให้เรียบร้อยและจัดวางไว้ที่มุมอย่างมีระเบียบ

นัทได้แต่ยืนมอง มองแล้วก็คิดได้ว่า คนที่มาทำหน้าที่เลขาต้องทำงานให้ได้ทุกอย่างเลยหรือเปล่า แต่พี่รัตติไม่เห็นเก็บที่นอนให้นัทเลย แล้วก็....พี่รัตติไม่เคยกอดนัทแล้วก็โอ๋นัทตอนที่ร้องไห้หรอกนะ

ไม่เคย...

นึกแปลกใจที่อยู่ดี ๆ ก็ยิ้มออกมาได้ พี่ฟ้าเป็นเลขาของนัทก็จริง แต่สิ่งที่พี่ฟ้าทำให้ตามหน้าที่มันทำให้นัทมีความสุข มีความสุขมากจนชักจะไม่ดี เริ่มชินกับการถูกปฏิบัติเหมือนเป็นคนสำคัญแบบนี้ แต่พี่ฟ้ามาทำหน้าที่ และพี่ฟ้าไม่ชอบความไม่สมบูรณ์แบบทุกอย่างที่พี่ฟ้าทำ ก็คงอยากได้ความสมบูรณ์แบบสินะ จากยิ้ม กลายเป็นหน้าเศร้าและนัทก็ลอบถอนหายใจเล็ก ๆไม่ให้อีกฝ่ายรู้

“ใส่รองเท้าสิครับ”

รองเท้าเป็ดเหลืองที่ฟ้าจัดการหยิบมาให้ ถูกนำมาวางเอาไว้ให้ และนัทก็มอง มองไปที่รองเท้าตุ๊กตาโง่ ๆ คู่หนึ่งที่คิดเล่น ๆ ว่าใส่ให้มันตลก ๆ เพื่อทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้นมาบ้าง แต่ในเวลานี้ รองเท้าคู่นั้นถูกนำมาวางไว้ให้ที่เท้าและคนที่จัดรองเท้าให้ก็บอกให้นัทใส่รองเท้า

“คุณไม่ต้องทำให้ผมขนาดนี้ก็ได้ คุณรัชชานนท์”

เอ่ยบอกออกไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดีใจนะ แต่แบบนี้สำหรับนัทมันมากไป นัทได้รับมากเกินไป มากเกินจน....

“ผมเต็มใจทำให้”

พี่ฟ้าคงลืมต่อคำว่าตามหน้าที่ไว้ข้างหลังประโยคด้วยหรือเปล่า
พี่ฟ้าคงลืม..............

“คุณเต็มใจทำให้ตามหน้าที่ใช่มั้ยครับคุณรัชชานนท์”

พูดออกไปแล้ว พูดสิ่งที่อยากพูดออกไปแล้ว และฟ้าก็ลุกขึ้นยืน ยืนขึ้นเต็มความสูง และพยักหน้ารับกับสิ่งที่นัทบอก

“คงงั้นมั้งครับ”

ใช่ คงจะเป็นอย่างนั้น ผมคงทำไปตามหน้าที่ คงจะใช่อยู่หรอก ถ้าคุณนัทจะคิดอย่างนั้นมันก็ไม่เห็นแปลก ในเมื่อผมมาทำหน้าที่ผมก็ต้องทำให้ดีที่สุด แล้วผมทำได้ไม่ดีหรือไง หรือว่าผมทำได้ไม่ดี

ฟ้าไม่พูดอะไรอีก ไม่มองหน้าคนที่ถามคำถามบางอย่างเดินลิ่วออกไปจากห้อง ทิ้งให้นัทอยู่คนเดียว

ยืนอยู่เพียงลำพังคนเดียวในห้อง มองไปที่รองเท้าที่ถูกวางเอาไว้ให้ และนัทก็สวมใส่มันอย่างช้า ๆ
เดินออกจากห้องและเห็นคุณเลขาหน้านิ่งกำลังยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงาน

“คุณรัชชานนท์ครับ”

ประหลาดที่สุด คนสองคนที่อยู่ในชุดนอนและมีสภาพไม่พร้อมที่จะเจอหน้าผู้คนเท่าไหร่ กลับพูดกันด้วยภาษาเป็นทางการ
ทั้งที่ไม่ใช่เวลางาน แต่ฟ้าก็รู้สึกไม่ชอบใจกับการที่ต้องพูดคุยกันด้วยคำพูดแบบในเวลานี้

แล้วทำไมต้องไม่ชอบใจ ทำไมต้องรู้สึกไม่ชอบใจ ทำไมต้อง.....

“นัทเรียกพี่ฟ้าเหรอครับ”

เน้นเสียงทุกคำ และนัทก็นิ่งชะงักกับบางอย่างที่ใครบางคนพูดออกมา

“ผม...เอ่อ”

อึ้งและไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง....

“นัท แทนตัวเองว่านัท มันคงไม่ยากเกินไปสำหรับคุณนัทใช่มั้ย”

มันไม่ยาก แต่มันไม่ใช่

“ผมไม่ได้อยากเป็นเลขาให้คุณนัทตลอดเวลาหรอกนะ เรื่องเมื่อกี้ที่ทำให้ด้วย ผมก็ไม่ได้ทำในเวลางาน ผมชอบความสมบูรณ์แบบก็จริง แต่ผมไม่ได้บ้า คุณนัทจะให้ผมใช้ชีวิตเหมือนกำลังทำงานตลอดเวลา ผมทำไม่ได้ ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น”

นัทรู้........... นัทรู้ครับ แต่นัทไม่รู้ว่าพี่ฟ้าคิดอะไร พี่ฟ้าคิดอะไรอยู่นัทไม่รู้

ตอนนี้เหมือนพี่ฟ้าโกรธนัท..........เหมือนพี่ฟ้าโกรธนัทอยู่จริง ๆ แล้วพี่ฟ้าโกรธนัทเรื่องอะไร

“คุณรัชชานนท์”

เรียกแบบนี้อีกครั้ง และคนที่ถูกเรียกก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันหลังให้และหยิบถุงผ้าที่วางเอาไว้บนโต๊ะมาค้นหาแปรงสีฟันและยาสีฟัน เตรียมตัวจะไปอาบน้ำและเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย นี่ไม่ใช่เวลางาน บางครั้งฟ้าก็เป็นคนไร้เหตุผลได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถ้าคิดขึ้นมาได้ว่าไม่เอาแล้ว ยังไงก็ไม่เอา และไม่สนไม่แคร์ทำเหมือนไม่ใส่ใจกันได้แบบง่ายๆ

นอกเวลางานผมจะเป็นยังไงจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม แล้วเรื่องที่คุณนัทหาว่าผมทำไปตามหน้าที่ นั่นผมก็อยากบอกว่าไม่ใช่
ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นทำแบบนั้นไปทำไป รู้แต่ว่าอยากทำ แค่อยากทำให้ ไม่มีเหตุผลอะไรเจือปนเลยสักนิด ไม่มีเลย แล้วทำไมถึงมาแปลค่าเป็นอย่างอื่นไปได้ โกรธ และไม่ชอบกับสิ่งที่คุณนัทพูดออกมา ยอมรับตรง ๆ เลยก็ได้ว่าไม่ชอบจริง ๆ

“พี่ฟ้าครับ นัทไปกินข้าวต้มกับพี่ฟ้าข้างนอกได้มั้ย นัทอยู่แต่ในโรงงานมาเป็นเดือนแล้ว ไม่ได้ออกไปไหนเลย แทนที่จะซื้อมากินที่นี่ เราออกไปกินข้างนอกด้วยกันดีมั้ย”

ฟ้ากำลังค้นหาแปรงสีฟันและยาสีฟันในกระเป๋า แต่ก็หยุดมือลงเพราะคำพูดของใครบางคน เลิกคิ้วขึ้นสูง แต่ไม่ได้หันหน้ามาหา
บางทีคงเป็นเรื่องบ้าบอที่สุด ที่อยู่ดี ๆ ฟ้าก็ยิ้มออกมา ยิ้มกว้าง ยิ้มอย่างพอใจ และนึกชอบคำพูดที่ใครบางคนพูด

ชอบที่เรียกว่าพี่ฟ้า ชอบเวลาที่ฝ่ายนั้นแทนตัวเองว่านัท รู้สึกชอบอย่างไร้เหตุผล ไม่รู้จริง ๆว่าทำไมถึงรู้สึกชอบและทำให้ยิ้มได้ขนาดนั้น หันกลับมาและทำหน้านิ่งใส่ และนัทก็ยืนรอฟังว่าคุณรัชชานนท์จะพูดอะไร

“งั้นนัทก็ไปอาบน้ำสิครับ เดี๋ยวพี่ฟ้าจะพาไปกินข้าว รีบไปอาบน้ำนะครับ เราจะได้ออกไปพร้อมกัน”

 TBC.

 Ps. เผื่อใครอยากอ่าน เรื่องของฝน น้องชายของฟ้า ปรัชญาช่างกล ปูกับฝน
      และเรื่องของ นุชา แฟนเก่าของฟ้าRunning.....นุชากับซ้ง

[jimmyjimmy]

พี่ฟ้า....เริ่มมีใจล่ะซิ ส่วนน้องนัท นะเทให้หมดใจไปนานแล้ว รอ พี่ฟ้า ปล้ำ น้องนัทอยู่นะ 555