เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ ตอน แผนของนัทคือเขียนจดหมายลาตาย
นอนอยู่ภายใต้ผ้าห่ม
นอนคลุมโปงและไม่กล้าโผล่หน้าออกมา สาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีทางโผล่ออกมานอกผ้าห่มเด็ดขาด ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีทางโผล่ออกมาแน่ ๆ ไม่มีทาง
พี่ฟ้าจะพูดจะว่าอะไร จะทำอะไรนัทก็ช่าง แต่นัทจะไม่ออกไป ยังไงก็จะไม่ออกไป
ไม่มีทาง
ยังไงก็ไม่..........
“นัทครับ นัท”
ไม่เอา ฮือออออออออ
ร้องไห้ให้ตายก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีประโยชน์
โง่นัทเอ้ย
คิดจะทำอะไรทำไมไม่รู้จักดูหน้าดูหลังก่อน เป็นแบบนี้ทุกที ถูกเห็นเรื่องอะไรก็ไม่น่าอายเท่าเรื่องนี้
แม่ง กำลังได้ที่เลย.......ไอ้โง่นัทเอ้ยยยยยยยยยย
“ทำซะให้เสร็จ นัท เร็วออกมาคุยกันก่อน”
ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
ให้แม่งค้างตายแบบนี้ไปเลย
นัทจะไม่ช่วยตัวเองไปตลอดชีวิต คอยดูสิโว้ยยยยยยย ไอ้โง่นัท
ถ้าไม่ยอมออกมา ก็ต้องเข้าไปหา สิ่งที่ฟ้าคิดได้ คือถ้าไม่ยอมออกมาก็ต้องเข้าไปหา วิธีการเข้าหามีเยอะแยะ เช่น....สอดมือเข้าไปใต้โปงผ้าห่ม และใช้วิธีการลุกไล่ให้ไม่มีทางต่อสู้
“นัท”
ได้ยินเสียงเรียก และนัทก็พยายามจะหยุดมือที่โผล่เข้ามาหา
“พี่ฟ้า ไม่เอา นัทไม่เอา อย่าทำนัทเลย ไม่เอาแล้ว นัทขอโทษ”
ขอโทษอะไร ขอโทษตอนนี้ก็สายไปแล้ว
“นัทเอาพี่ไปทำอะไรบ้าง นัททำไมทำกับพี่ฟ้าแบบนี้”
ไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นัทสาบานได้ ว่านัทไม่ได้ทำอะไร นัทแค่คิดอะไรไปคนเดียวเฉย ๆ
“ไม่ได้ทำ นัทไม่ได้ทำจริง ๆ พี่ฟ้าอย่าโกรธเลย นัทไม่ได้ทำจริง ๆ”
ยิ่งปฏิเสธยิ่งอยากร้องไห้
อ่อนแรง
กัดฟัน สะกดกลั้นความอับอาย
น้ำตากำลังหยด แต่ก็กัดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้มีเสียง
“ไม่เชื่อ นัททำอยู่ชัด ๆ”
“นัทขอโทษ ฮืออออออออออ”
ไม่ต้องกลั้นน้ำตาอีกแล้ว เพราะทนแรงกดดันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ทั้งอาย ทั้งทุเรศตัวเอง แถมยังโดนคาดคั้นสารพัด จนต้องร้องไห้
“นัทร้องไห้เหรอนัท ร้องไห้ทำไม นัทร้องไห้ทำไม”
ร้องทำไมไม่รู้ แต่กูไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยย
แม่ง...คิดอะไรไม่ออกแล้ว รังแกนัทซะให้พอใจเลยสิโว้ยยยย โชคชะตาบ้าบออะไรเนี่ย
ไม่ต้องเหลืออะไรแล้วชีวิตนี้ ไม่มีอะไรทุเรศได้ขนาดนี้อีกแล้ว
ยังไงก็ไม่มี
เทียบกับสภาพเป็ดเน่าที่เคยคิดว่าทุเรศที่สุดแล้ว ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของความอายในครั้งนี้ มันเทียบกันไม่ได้จริง ๆ
“นัทคุยกับพี่ก่อน”
คุยแล้ว
มา
อยากคุยอะไรก็ว่ามา
เอาให้มันบ้าตายไปข้างเลย คุยเสร็จนัทจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย เดี๋ยวจะเขียนจดหมายอำลาครอบครัวก่อนเลยด้วย
“นัท มันก็แค่อารมณ์ธรรมดา แบบนี้พี่ก็เป็น นัทจะกลัวอะไร กลัวพี่เห็นเหรอ พี่ก็เห็นแล้ว นัทจะกลัวอะไรพี่อีก ไหนบอกพี่สิ นัทกลัวอะไร”
ไม่ได้กลัวอะไรแล้ว ตอนนี้คือช่วงสั่งเสีย ก่อนฆ่าตัวตาย
“นัท.......นัทครับ”
ฮือออออ
ไม่ต้องเรียกแล้วพี่ฟ้า พอแล้ว
นัทร้องไห้ไม่ยอมหยุด และยกหลังมือขึ้นขยี้ตา
เอาเลย
อยากทำอะไรก็ทำ เป็นการทำอย่างว่าครั้งสุดท้ายก่อนตาย โคตรเท่ห์อ่ะ ไอ้นัท มีที่ไหนแบบนี้
อย่างเท่ห์ ตายไปจะได้ไปบอกยมบาลได้ ว่าได้เสียวก่อนตายแล้วนะ หมดห่วงแล้ว
กัดปากไปก็เท่านั้น เพราะใครบางคนไม่ยอมให้ทำอย่างนั้น
โน้มหน้ามาหาและแนบริมฝีปากประกบแนบแน่นกับริมฝีปากของนัท ยึกปลายคางของนัทเอาไว้ ไม่ให้หันหน้าหนี
สอดปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปากที่เม้มแน่น และในเวลาไม่นานแม้จะไม่ยอมให้จูบ แต่สุดท้ายก็ต้องยอม
ทำตัวไม่ถูก อยู่ในสภาพ เก้ ๆ กัง ๆ
พาลจะหายใจไม่ทันอยู่หลายรอบ ดีที่คนที่สอนยอมอ่อนข้อให้ด้วยการผละใบหน้าออกห่างเป็นพัก ๆ เพื่อให้นัทรู้วิธีหายใจ
มือดึงชายเสื้อของคนที่จูบเอาไว้แน่น
ทั้งดึงทั้งขยำ ทำหน้าไม่ถูก อยากหายไปจากโลกนี้ในพริบตา เมื่อรู้ว่าฝ่ามือร้อนรุ่มลากยาวจากขาอ่อนมาหยุดที่กลางหว่างขาและลูบไล้ฝ่ามือไปมาอยู่บริเวณนั้น
มันตื่นไปหนึ่งรอบ แล้วก็หายตัวไปอย่างลึกลับ และตอนนี้มันก็ตื่นขึ้นมาอีกรอบเรียบร้อยแบบไม่ต้องสงสัย
“ครางให้ฟังหน่อยซิ”
ไม่
ผละใบหน้าออกห่างและนัทก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วก็ส่ายหน้า
สายตาร้อนแรงที่มองมามันคืออะไร
หน้าผากที่แตะเข้าหากัน
ปลายจมูกที่โน้มลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอ นัทรู้เลยว่าอาการของคนใกล้ช็อคตายมันเป็นยังไง
“ฮืออออ”
ปิดปากและกลั้นเสียงเอาไว้ เมื่อฝ่ามือร้อน ๆ ลูบเข้าไปภายในกางเกงชั้นในและดึงส่วนที่อยู่ภายในออกมา
“นัทครับ น้องนัท เดี๋ยวพี่ฟ้าทำให้นะ นัทไม่ต้องอายนะครับ ครางให้พี่ฟังหน่อยได้มั้ย นะนัทนะ”
ไม่ไง
บอกว่าไม่
ยังไงก็ไม่
ไม่มีทางหรอกเว้ยยยย
“อึก อือ”
ฝ่ามือที่ขยับขึ้นลง ความร้อนรุ่มของฝ่ามือที่นัทไม่เคยคิดว่าจะได้สัมผัสทำให้สติกระเจิง
ดวงตาลอยคว้าง หยาดน้ำตาที่คลอรินอยู่ที่หน่วยตา หยดลงที่ข้างแก้ม
ร้องไห้ แต่ก็ยอมให้ทำ ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่กันแน่
เห็นแบบนี้แล้วคุณรัชชานนท์ก็นึกสงสาร ทั้งสงสารทั้งอยากแกล้ง
ทั้งที่ตัวเองก็ยังเอาตัวไม่รอด
นัทนอนมองหน้าของคนแกล้งและยังคงร้องไห้ ฝ่ามือยังปิดปากเอาไว้ไม่ยอมส่งเสียง
เสื้อผ้าไม่ได้ถูกถอด แต่เสื้อที่สวมถูกดึงร่นขึ้นไปจนเผยให้เห็นผิวขาว ๆ และยอดอกสีชมพูเรื่อ ยั่วยวนสายตาให้คนที่มองก้มลงไปหา ขบเม้มดูดดุน ไล้เลียเล่น ก่อนจะลากปลายลิ้นลงมาจนถึงหน้าท้อง และขยับฝ่ามือขึ้นลง สัมผัสร่างกายส่วนที่ตื่นตัวเต็มที่ของคนที่นอนร้องไห้ตามไปด้วย
“ฮื่อออ อึก อื้อ”
นัทหลับตาและขบริมฝีปาก ทั้งที่มือยังปิดปากเอาไว้ แต่พยายามไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา
รู้สึกถึงแรงขยับของฝ่ามือที่แรงรัวขึ้นเรื่อย ๆ แรงจนนัทต้องแอ่นสะโพกขึ้นเมื่อรู้สึกว่าความรู้สึกในร่างกายทั้งหมดกำลังจะประทุออกมา
“ไม่เอาแล้วพี่ฟ้า พี่ฟ้าปล่อยนัท ไม่เอา พี่ฟ้า ฮื่ออออออ”
ดึงมือของคนที่กำลังขยับฝ่ามือแรงขึ้นให้ออกห่างจากร่างกาย
กำลังจะทนไม่ไหว เวลานี้กำลังจะทนไม่ไหว แต่คนที่ทำบางอย่างให้ก็ไม่ยอมหยุด
“อยู่เฉย ๆ นัท เดี๋ยวก็ดีเอง รู้มั้ยครับ”
ไม่ได้ อยู่เฉย ๆ ไม่ได้ นัทอยู่เฉย ๆ ไม่ได้ นัทจะเสร็จแล้ว พี่ฟ้าจะให้นัททำยังไง
พี่ฟ้า
จะให้ทำยังไง
อยากร้องก็ร้องไม่ได้
อยากร้องไห้ก็ทำได้ไม่สุด
มือสองข้างถูกรั้งให้โอบรัดรอบคอของคนที่ทำบางอย่างให้
และนัทก็ได้แต่นอนมองหน้าของพี่ฟ้าในระยะประชิดที่สุดแบบไม่คาดฝันว่าในชีวิตจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้
มองตาแล้วก็อยากจะหลบ แต่พี่ฟ้าไม่ยอมให้หลบ และยังดึงให้หันหน้ามาหา ให้มองหน้ากันตรง ๆ
“อึก อื้ออ อื้อ พี่ฟ้า พี่ฟ้า พี่ฟ้า.....อื้อออออ”
ไม่ได้กลั้นเสียง ไม่ได้ทำอะไรอีกแล้ว นอกจากเรียกชื่อของคนที่อยู่ตรงหน้าเสียงดังลั่น
ร้องครางออกมาเพราะสะกดอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ ร่างกายเกร็งไปหมดทั้งร่าง และนัทก็แอ่นเอวขึ้นสูงเมื่อความต้องการในร่างกายพุ่งทะยานถึงขีดสุด และไม่มีอะไรจะฉุดรั้งเอาไว้ได้
ลมหายใจหอบถี่เร็วขึ้น และหรี่ปรือตามองหน้าของคุณรัชชานนท์ด้วยแรงอารมณ์ ดวงตายังมีหยดน้ำคลอริน แต่แก้มขาว ๆ ขึ้นสีแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด
และในจังหวะสุดท้ายของอารมณ์นัทก็ขบริมฝีปากและกำชายเสื้อของคนที่กำลังปรนเปรอความรู้สึกให้เอาไว้แน่น
ดวงตาลอยคว้าง ภายในหัวขาวโพลน ลมหายใจสะดุดและขาดหายไปเป็นบางช่วง
"พี่ฟ้า...อื้อออออออออออ อึก อืออ"
น้ำเสียงครางเครือในจังหวะสุดท้ายทำให้ฟ้าต้องนิ่งมอง เกลี่ยไล้ปลายนิ้วไปที่ความแข็งแกร่งที่อยู่ในมือที่อ่อนแรงลงอย่างช้า ๆ
หยดน้ำขุ่นขาว เปรอะเปื้อนไปหมดทั้งฝ่ามือ และฟ้าก็แกล้งแตะปลายนิ้วไปที่ริมฝีปากของคนที่หันหน้าหนี
“ไม่เอา พี่ฟ้าไม่เอา”
ได้ยังไงล่ะนัท
ถึงขนาดนี้แล้ว
เสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ ทำให้นัทต้องหลับตาแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงปลายจมูกที่กดลงมาที่ข้างแก้ม
“พี่ก็เพิ่งไปทำแบบที่นัททำมารู้มั้ยครับ”
ห๊ะ
ทำอะไรนะ
ทำอย่างที่นัททำ
ทำ.....
พี่ฟ้าทำ.....
“ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วจะเจอแบบนี้ ใครจะบ้าทำคนเดียวกันล่ะกลับมาทำพร้อมนัทซะก็หมดเรื่อง”
ทำพร้อมนัทซะก็หมดเรื่อง....ทำหมายถึง ทำอย่างว่า...
“อยากให้นัทเรียกชื่อพี่ฟ้าเหมือนเมื่อกี้อีกรอบจัง เห็นแล้วจะทนไม่ไหว รู้มั้ยครับ”
ไม่
ไม่รู้
ไม่รู้อะไรทั้งนั้น
ไม่ ไม่ ไม่
นัทนอนนิ่ง ๆ และคนที่บอกบางอย่างก็ช่วยจัดการทำความสะอาดร่างกายให้กับนัทจนเรียบร้อย ก่อนจะลงมานอนข้างกัน และกอดเอวของนัทที่ไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย ไม่ยอมพูด และฟ้าก็ไม่ได้คาดคั้นให้พูด นอกจากรั้งร่างของคนที่นอนหันหลังมากอดแน่น และกดปลายจมูกลงไปที่ข้างแก้มของนัทหนัก ๆ ซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง
ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ นอนกอดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่ม นัทมองไปเรื่อย มองไปที่นอกระเบียง มองไปที่ผ้าม่าน
มองอะไรก็ได้ ที่ไม่ใช่การมองหน้าของคนที่นอนกอดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
“นัท นัท นัท น้องนัท น้องนัท น้องเป็ดเหลืองนัท น้องนัทเป็ดน้อย นัท นัท นัท”
ไม่ต้องมาน้งมานัทอะไรแล้วพี่ฟ้า ไม่มีแล้วพี่ นัทเป็ดน้งเป็ดน้อย มีแต่ไอ้นัทบ้ากาม
ด่าตัวเองในใจ แต่ไม่ยอมพูดออกมา นอนลืมตาเงียบๆ อยู่อย่างนั้นโดยมีใครบางคนนอนซ้อนอยู่ด้านหลัง
แม่งบ้า บ้าไปแล้วไอ้นัท นัทมันบ้า ไอ้นัท มันบ้า มันเป็นบ้า
ยกมือขึ้นปิดหน้าของตัวเองเอาไว้ แล้วอยากจะตะโกนให้ได้ยินกันไปทั้งโลก
แม่งอายที่สุดแล้วในชีวิตนี้ ทำบ้าอะไรยังไม่สำนึก ยังมีหน้ามานอนให้พี่ฟ้ากอดเล่นอยู่ได้ ทำตัวไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยสักนิด
ทำไมเป็นแบบนี้วะ ทำไมถึง....
แต่แม่งอย่างอาย
นัทบอกตรง ๆ ว่าอายยิ่งกว่าอาย โคตรอาย อายมากซะจน....
........นัทอายจนอยากจะตายแล้วจริง ๆ โว้ยยยยยยยยยยย….
TBC.
Ps. เผื่อใครอยากอ่าน เรื่องของฝน น้องชายของฟ้า ปรัชญาช่างกล ปูกับฝน
และเรื่องของ นุชา แฟนเก่าของฟ้าRunning.....นุชากับซ้ง
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 755485 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก