เรื่องของนายกับคุณเลขา..... คุณนัทกับคุณรัชชานนท์ ตอน ฝึก
“ทีนี้สิ่งที่คุณนัทควรทำคือการถามต่อที่ประชุมให้ชัดเจนว่าสุดท้ายแล้วจะใช้แนวทางไหนในการทำงาน ให้ผู้ร่วมประชุมเห็นชอบร่วมกัน”
ครับ
นัทกำลังนั่งหน้าเครียด
พยักหน้ากับสิ่งที่ได้ฟัง และเรียบเรียงหัวข้อที่จะต้องเข้าพูดในที่ประชุมวันพรุ่งนี้ เตรียมตัวมานานก็เพื่อสิ่งนี้ เพื่อวันพรุ่งนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เก็บข้อมูลและทำความเข้าใจกับระบบของโรงงานทั้งหมดก็เพื่อเปิดตัวในที่ประชุม
พรุ่งนี้เป็นวันชี้ชะตา นัทเป็นเด็กน้อยไม่ได้แล้ว การสวมมาดผู้บริหารให้คนเชื่อถือและศรัทธาเป็นเรื่องจำเป็นที่สุด
นัทต้องแสดงให้ทุกคนเห็นว่านัทไม่ใช่เด็ก และเหมาะสมคู่ควรกับการเป็นผู้บริหารโรงงานรุ่นถัดไป
“คุณรัชชานนท์ ในส่วนของการเตรียมงานเบื้องต้นผมคงต้องรบกวนคุณเป็นธุระจัดการให้”
ไม่มีปัญหาครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว
“เอกสารพร้อมเรียบร้อยครับ ทุกอย่างพร้อม เหลือแค่คุณนัทว่ามีความพร้อมกับวันพรุ่งนี้ขนาดไหน”
ก็ตอบได้เลยว่าเต็มร้อย พร้อมแล้ว เต็มที่แล้ว
“ประชุมเก้าโมงตรงครับ”
พยักหน้าอีกครั้ง และนัทก็วางเอกสารทุกอย่างลงอย่างช้า ๆ เก็บรวบรวมเป็นปึกและวางไว้ในตระกร้าเอกสาร
ไม่มีอะไรต้องหวั่นเกรงอีก เหลือแค่ต้องจัดการเรื่องของวันพรุ่งนี้ นัทพร้อมยิ่งกว่าพร้อม
“ไหวนะครับ คุณนัท”
พยักหน้ารับ และคุณเลขารัชชานนท์หน้านิ่งก็สิ่งยิ้มจาง ๆ มาให้
อะไรล่ะพี่ฟ้า นัทก็แค่พยักหน้า พี่ฟ้าจะยิ้มให้นัททำไม เสียมาดหมด เดี๋ยวก็พาลจะทำอะไรไม่ถูกอีกหรอก
“วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ห้าโมงเย็นพอดี ผมคิดว่าต้องตอกบัตรบ้างแล้ววันนี้”
พี่ฟ้าจะทำแบบนั้นเหรอ
“คุณรัชชานนท์ ไม่ได้ตอกบัตรเข้าทำงานมานานแล้ว ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณมาทำงานจริง ๆ”
แกล้งแซวและทำหน้าขรึม เอนหลังพิงพยักเก้าอี้ และใช้สายตาจ้องมองไปที่คนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะของตัวเอง อะไรล่ะนัท คิดจะทำอะไรกันแน่
“ผมจะถูกหักเงินเดือนเหรอครับ”
แกล้งถามและนัทก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะส่งยิ้มน้อย ๆ มาให้ ท่าทางสมกับเป็นผู้บริหาร วางท่าได้ดูดีมากซะจนฟ้าต้องแกล้งทำหน้าขรึมใส่ ทั้ง
ที่อยากจะยิ้มแทบตาย
“ก็ไม่แน่นะครับ ผมรับประกันอะไรไม่ได้ ขึ้นอยู่กับคุณรัชชานนท์เอง”
อ่อ เป็นแบบนั้นเหรอ ขึ้นอยู่กับผมแบบนั้นใช่มั้ยครับ คุณนัท
“ผมเสียใจที่ทำให้คุณนัทไม่พอใจ”
คล้ายจะสำนึกผิด คล้ายจะรู้สึกผิด ทั้งที่ไม่รู้สึกอะไรเลย และฟ้าก็ยังทำเหมือนเดิม คือตีหน้าขรึม ทำเหมือนเคร่งเครียดมากทั้งที่จริง ๆ แล้วไม่
ได้มีความรู้สึกเคร่งเครียดอะไรเลยสักนิด ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูและก็เห็นว่าเป็นเวลาห้าโมงเย็น กับอีกหนึ่งนาที
หมดเวลางานแล้ว
เมื่อหมดเวลางาน ในเวลานี้ก็เป็นเวลาส่วนตัวแล้ว
“ไปกินข้าวข้างนอกกันนะนัทวันนี้”
เปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว และเป็นนัทที่ต้องทำหน้ามุ่ยและเริ่มกลับมาเป็นนัทคนเดิมที่แนบใบหน้ากับโต๊ะและบ่นพึมพำเสียงเบา
“อยากกินอะไรอร่อย ๆ เหนื่อยมากเลยพี่ฟ้า นัทเวียนหัวมากวันนี้”
บ่นไปเรื่อย และคนที่ยืนอยู่ก็อมยิ้มเล็กน้อย พับแขนเสื้อขึ้น และขยับเนคไทน์ออก
“เวียนหัวอะไร เห็นอู้งานทั้งวัน”
ทำไมพี่ฟ้าบ่นนัทแบบนี้ล่ะ นัทอู้งานตอนไหน แค่เผลอหลับไปตอนบ่ายแค่นั้น ก็เมื่อคืนนัทนอนดึก นัทก็ต้องง่วงตอนบ่ายเป็นธรรมดา ทำไม
พี่ฟ้าไม่เห็นใจนัทบ้างเลย พี่ฟ้าใจร้ายกับนัทได้ลงคอหรือไง
“บ่นนัทอีกแล้ว”
ทำเสียงกระเง้ากระงอด น้อยอกน้อยใจ และใช้คางเกยโต๊ะ มองคนที่กำลังถอดเนคไทน์ออกจากคออย่างเพลินตา
พี่ฟ้าเป็นคนที่ดูดีมาก ขนาดแต่งตัวไม่เรียบร้อย ยังดูดีเลย ผิดกับนัท ที่ดูไม่เข้าท่าเอาซะเลย แม้จะพยายามทำหน้าขรึม ๆ ดุ ๆ แต่ก็รู้ตัวเองดี
ว่าหน้านัทไม่ได้ดูดุหรือน่าเกรงขามเลยสักนิดเดียว
“มองอะไรนัท”
มองอะไรเหรอ ก็มองพี่ฟ้านั่นแหละ พี่ฟ้าดูดีนัทก็ต้องมอง
“คิดจะมองพี่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่”
ไม่มองก็ด้ายยยยยยยยยยย เปลี่ยนเป็นแนบแก้มเข้ากับโต๊ะ และนัทก็เมินมองสายตาไปทางอื่น
มองแค่นี้ทำเป็นดุ นัทไม่มองพี่ฟ้าก็ได้ สำหรับนัทคือการงอนเล็ก ๆ และไม่จริงจังนัก แต่สำหรับฟ้า กิริยาท่าทางแบบนั้นของคนบางคน มัน
น่ามองยิ่งกว่าน่ามอง อย่ามาทำอะไรน่ารักแบบนั้นหน่อยเลย มันยิ่งทำให้มองได้ไม่รู้เบื่อเข้าใจมั้ย
“เป็ด”
นั่นไง
เอาอีกแล้ว บอกว่าไม่ได้ชื่อเป็ดก็ยังจะขยันเรียก พี่ฟ้าชอบอะไรชื่อนี้นักหนา ชื่ออะไรก็ไม่รู้ ใครอยากจะชื่อเป็ดกันล่ะ
“ทำไมเหรอ พี่ฟ้าขี้เก็ก”
ตอบกลับเข้าให้ และก็เป็นฟ้าที่ถึงกับหัวเราะลั่น และเดินตรงเข้ามาหาคนที่ทำหน้านิ่ง แต่ก็เหมือนงอนอยู่ในที หยุดยืนอยู่ข้าง ๆ และวางมือ
ไปที่เส้นผมของคนที่ทำเหมือนงอน จัดการขยี้เส้นผมของนัทเล่น และนัทก็แกล้งถอยห่างทันที
“อะไรครับ”
อะไรล่ะ ก็พี่ฟ้านั่นแหละอะไร มาแกล้งนัทแบบนี้ทำไม เดี๋ยวนัทงอนจริงจังนะ
“พี่ฟ้า....”
เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สบสายตากับดวงตาคมที่มองตรงมา
ครับ ว่าไงครับน้องนัท มองพี่แบบนี้ ทำตาละห้อยแบบนี้ อยากได้อะไรครับ
“ครับ...เป็นอะไรนัททำหน้าเหมือนไม่สบายใจ”
ก็มีอยู่หรอกนะความไม่สบายใจนัทก็มีอยู่จริง ๆ
“นัทกังวลเรื่องพรุ่งนี้”
หมายถึงที่ต้องประชุมเหรอ
“นัทเตรียมตัวมาดีแล้ว ไม่ต้องกลัว พี่ก็อยู่ เราก็ช่วยกัน”
เหรอ นัทมีพี่ฟ้าอยู่ คอยเป็นกำลังเสริม งั้นนัทจะไม่กลัว
“ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยครับ”
กำลังใจเหรอ
หมายถึง....
“อะไรดีล่ะ”
แกล้งถามและเป็นนัทที่ต้องเมินหน้าหนี
อะไรก็ได้พี่ฟ้า ที่เป็นกำลังใจน่ะ ไม่ว่าอะไรนัทก็เอาหมดแหละ แค่พี่ฟ้าให้ ไม่ว่าอะไรนัทก็ดีใจหมดทุกอย่างเลย จริง ๆ
“ไม่พูดพี่ก็ไม่รู้นะนัท”
ก็....
“นัทเอ่อ....อยากจะ...”
ครับ
อยากจะอะไร
อยากได้อะไรนัทก็บอกพี่ฟ้ามาเลย
“ครับ”
อย่าเร่งรัดอย่ากดดันนัทเลยพี่ฟ้า ช่างมันเถอะ ช่างมัน ลืมอะไรได้ก็ลืมไปเถอะพี่ฟ้า นัทยังพยายามจะลืมมันเลย
“เลยเวลางานแล้ว นัทอาจจะอึดอัด นัทจะถอดเสื้อมั้ย”
ห๊ะ
ถอดเสื้อ หมายความว่ายังไง ถอดเสื้อที่ว่า
“พี่อยากเห็นนัทไม่ใส่อะไรเลย เวลาทำงาน”
อ๋อได้ ไม่ใส่อะไรเลยเวลาทำงาน ไม่ใส่......... เฮ้ยยยยยยยยยยย แบบนี้ไม่ได้ พี่ฟ้า อย่ามาแกล้งนัทแบบนี้
ไม่ได้ ไม่ได้ แบบนี้มันไม่ได้นะพี่ฟ้า แบบนี้ไม่ได้จริง ๆ
“ง่า...นัทไม่ได้ พี่ฟ้านัท เฮ้ยยยยยยยยย ไม่เอาพี่ฟ้า”
อะไรล่ะ ไม่สะดวกจะถอดเองเหรอ งั้นพี่ช่วยก็ได้
“พี่ฟ้า ไม่เอา.........นัท พี่ฟ้า ปล่อยนัท เถอะ ปล่อยยยยยย”
แล้วจะร้องไปทำไม แล้วจะบ่นไปทำไม แล้วจะดิ้นรนไปทำไม เพราะในเวลาไม่นาน คนที่บอกว่าอยากเห็นนัทไม่ใส่เสื้อผ้าเวลาทำงาน ก็ได้
เห็นจริง ๆ
กระดุมเสื้อเชิตหลุดออกเรียบร้อย เนคไทน์หล่นอยู่บนพื้น เหลือแค่กางเกงที่ยังสวมอยู่และคนที่เดินอ้อมมาอยู่ด้านหลังนัทและเริ่มลงมือปลดเข็มขัดให้ก็ทำให้นัทต้องพยายามยึดแขนของอีกฝ่ายเอาไว้
“พี่ฟ้า ไม่เอาได้มั้ย นัทไม่ทำแบบนี้ได้มั้ย”
ทำไมล่ะครับ พี่ออกจะอยากเห็น
“นัทไม่ต้องถอดก็ได้”
ได้ นัทไม่ต้องถอดก็ได้ ดีแล้วพี่ฟ้า ขืนนัทต้องถอดนัทคงไม่ไหว
หัวใจกำลังเต้นแรง และรู้สึกตื่นตัวกับเรื่องที่กำลังทำอยู่
“งั้น นัทช่วย.....”
ใครบางคนที่เดินอ้อมจากด้านหลังมาอยู่ที่ข้างโต๊ะกำลังบอกบางอย่างกับนัท
ดวงตาคมยังสงบนิ่ง แต่แววตาที่สื่อความหมายชัดเจนกำลังทำให้นัทรู้สึกหวั่นไหว กับความร้อนแรงที่ส่งมาจากดวงตาคมคู่นั้น
“ช่วยถอดเข็มขัดให้พี่หน่อยได้มั้ยครับ”
นัทรู้ว่ามันไม่ใช่แค่เข็มขัด ที่พี่ฟ้าบอก ทำไมนัทจะไม่รู้ เงยหน้าขึ้นและกลืนน้ำลายลงคออย่างช้า ๆ ถูกพี่ฟ้าแกล้งอีกแล้ว แก้มขาว ๆ เริ่มขึ้นสี
แดงเรื่อ และปลายนิ้วแกร่งก็เอื้อมลงมาแตะสัมผัสที่ยอดอกสีแดงเข้มที่ยั่วเย้าสายตา
“อื้ออ พี่ฟ้า”
ถอยหนี และนัทก็รู้ว่าใบหน้าของตัวเองกำลังแดงก่ำ เพราะความร้อนที่กำลังไหลเวียนไปทั่วร่างและร้อนผะผ่าวที่ใบหน้ามากกว่าที่อื่น
หลบสายตาไม่ยอมมอง และก็ต้องสะดุ้งตกใจเพราะว่ามือถูกจับให้สัมผัสกับความแข็งแกร่งที่เริ่มตื่นตัวอยู่ภายใต้กางเกงของคนที่อยู่ตรงหน้า
“น้องนัท”
อือ
เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สบสายตาร้อนแรงคู่นั้นและก็เห็นรอยยิ้มชวนหลงใหลจากดวงตาของพี่ฟ้า ฝ่ามือแกร่งประคองที่ข้างแก้มสองข้างที่ขึ้นสีแดงแดงเรื่อ และคนที่ประคองแก้มของนัทไว้สองข้างก็ย่อตัวลงมาหาและยิ้มใส่ตาเหมือนอยากแกล้ง
พี่ฟ้าทำไมเป็นคนแบบนี้ พี่ฟ้าที่นิ่งเฉย และเย็นชาทำไมเป็นคนแบบนี้ แกล้งได้แกล้งดี คิดจะแกล้งอะไรนัทนักหนา แกล้งอยู่ได้ทุกวัน
“อือออ”
ร้องออกมาเบา ๆ เมื่อปลายจมูกของใครบางคนกดหนัก ๆ ที่หน้าผากของนัทและผละออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นและดึงแขนให้นัทลุกขึ้นยืนด้วยกัน
กอดเอวของนัทเอาไว้แน่น และดึงให้เข้าประชิดตัว
“หน้าแดงหมดแล้วนัท ทำยังไงนัทถึงจะชินซะทีนะ พี่ควรทำยังไงดี”
ไม่เห็นต้องทำยังไงเลยพี่ฟ้า
ก็....
ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ นัทก็คงจะชินเข้าสักวันหรอกมั้ง
ฝ่ามืออุ่น ๆ เริ่มเปะป่ายไปที่สะโพกมนของคนที่ยืนทำหน้าไม่ถูก และบีบเค้นคลึงที่สะโพกของนัทเบา ๆ
“พี่ฟ้า บีบทำไมเนี่ย”
บีบทำไมล่ะ ไม่เห็นแปลกเลย มันน่าบีบพี่ก็บีบสิ ทำไมล่ะนัท
“หรือนัทอยากให้ทำมากกว่าบีบแล้วหรือไง”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่เลย ยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลย
“พี่ฟ้าเป็นแบบนี้เองเหรอ”
ครับ พี่เป็นแบบนี้แหละ นัทไม่รู้เหรอ พี่เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เสียดายที่นัทเพิ่งรู้ คิดจะกลับตัวก็ช้าไปแล้วล่ะครับ
“ถ้านัทไม่ให้พี่จับข้างหลัง งั้นพี่จะได้จับข้างหน้า พอใจมั้ย”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันใช่เรื่องที่ไหนพี่ฟ้า พี่ฟ้าหาเหตุให้นัททำอะไรไม่ถูกอยู่เรื่อย
“ไม่ได้อีก งั้นเอาเป็นว่า พี่ยอมเสียสละ”
เสียสละอะไรล่ะพี่ฟ้า
เสียสละด้วยการที่
นัทเบิกตากว้างขึ้น หวังจะก้าวถอยห่างแต่ก็ติดที่ถูกรั้งเอวเอาไว้ไม่ยอมให้ถอยหนีไปได้ ฝ่ามือถูกดึงให้ไปแตะต้องที่ความแข็งแรงโป่งนูนนั้น และคนที่เอ่ยบอกก็ส่งยิ้มร้อนแรงมาให้
“นัทต้องถอดเข็มขัดให้พี่แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นพี่คงปล่อยมันออกมาไม่ได้”
ไม่ได้ยังไง นัทก็ไม่.....อ่า
“ครับ”
กลายเป็นเด็กน้อยว่าง่าย สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม คือพยักหน้ารับ ขัดเขินทุกครั้งที่จะทำบางอย่างแบบนี้ด้วยกัน
ไม่ชิน ไม่ว่ายังไงก็ไม่ชิน แต่นัทก็พยายามจะเรียนรู้ในทุก ๆครั้ง เช่นครั้งนี้
แม้จะเคยเห็นกันอยู่บ่อยๆ ทำบางอย่างด้วยกันบ่อย ๆ แต่เมื่อเริ่มต้นใหม่ ไม่ว่าอีกกี่ครั้ง ทุกครั้งมักจะสร้างความตื่นเต้นและมักเพิ่มความร้อน
แรงขึ้นเรื่อย ๆ เสมอ
ไม่ต่างจากครั้งนี้ ที่แม้จะขัดเขินจนทำอะไรแทบไม่ถูก จนเมื่อเข็มขัดถูกปลดออกและซิปกางเกงถูกรูดลงช้า ๆ นัทถึงได้เงยหน้ามองคนที่บอก
ให้ทำบางอย่างให้อีกครั้ง
สบตากันตรง ๆ และฟ้าก็พยักหน้าเป็นการอนุญาตให้นัททำบางอย่างได้ นัทสอดมือเข้าไปภายใต้กางเกงชั้นในและรั้งความแข็งแกร่งใหญ่โตที่
อยู่ในนั้นให้ออกมาอย่างช้า ๆ
ทันที่ที่สิ่งนั้นหลุดพ้นมาจากเนื้อผ้า นัทก็ได้เห็นท่อนเอ็นแกร่งอย่างเต็มตา
“นัทครับ”
รู้
รับรู้ได้ว่าต้องทำอะไรบ้าง นั่งลงบนเก้าอี้ และฟ้าก็ขยับเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า
ชัดเจน
เป็นอันรู้กันว่าต้องทำอะไรบ้าง
นัทเงยหน้ามองเจ้าของความแข็งแกร่งนั้นและใบหน้าก็ยิ่งแดงเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกที่ได้เห็นไม่มีการปิดบัง และเมื่อก้มกลับลงมานัท
ตัดสินใจทำบางอย่าง
ค่อย ๆ ครอบริมฝีปากลงไปที่ส่วนนั้นอย่างเชื่องช้า อย่างกลัว ๆ กล้า ๆ และเมื่อความแข็งแกร่งเข้ามาอยู่ในโพรงปากจนเกือบหมด นัทก็รู้สึกถึงความใหญ่โตที่คับแน่นในปากจนไม่มีพื้นที่เหลือ
“ซี้ดดดดส์ นัทครับ น้องนัท เอาเข้าไปลึกๆ เลยครับ เข้าไปอีก”
ก็คงต้องเป็นแบบนั้น
อะไรที่เป็นความพอใจของพี่ฟ้า นัทก็อยากทำให้ ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องนี้ ที่นัทอยากเรียนรู้และทำให้
“อาส์ อีกครับอีก เข้าไปลึกกว่านี้อีก....นัท....น้องนัทครับ”
ส่งเสียงคำรามในลำคอ และขยับสะโพกให้เร็วขึ้น และนัทก็หลับตาแน่นเมื่อความแข็งแกร่งใหญ่โตกระแทกเข้ามาในโพรงปากแรงรัวเร็วขึ้น
"อึก อือ อื้ออออ"
แทบจะหายใจไม่ออกเมื่อถูกกระแทกเข้ามา จนส่วนนั้นลงลึกเข้าไปในลำคอ
"อึก อืออ อืมมม"
น้ำเสียงครางเครือที่ได้ยิน สายตาร้อนแรงที่จ้องมองมาที่ใบหน้าแดงก่ำของคนที่กำลังดูดกลืนท่อนเอ็นแกร่งเอาไว้ในโพรงปากยิ่งทำให้นัท
ต้องหลับตาแน่น
"อาส์ นัท น้องนัทครับ พี่จะเสร็จแล้ว"
เสร็จแล้วเหรอ จะเสร็จแล้วใช่มั้ย
นัทผละใบหน้าออกห่าง และนิ่งมองฝ่ามือแกร่งที่รูดรั้งท่อนเอ็นที่เปียกชุ่มอย่างรุนแรงตรงหน้านัท
นิ่งมองส่วนนั้นที่กำลังขยับไหวไปมา และเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ฟ้าที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาทั้งหมด
"นัท ครับ นัท อาส์ อึก อืมมมมม"
บางสิ่งบางอย่างหลั่งทะลักออกมา และนัทก็ผละใบหน้าออกห่างเล็กน้อย นิ่งมองบางสิ่งบางอย่างที่พุ่งทะลักออกมาจนเปรอะเปื้อนไปที่แก้มขาว ๆ ที่ขึ้นสีแดงเรื่อของคนที่มองมาอย่างตั้งอกตั้งใจ
"อึก อือ"
ส่วนนั้นถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดแล้ว และท่อนเอ็นแกร่ง ก็ถูดกดเข้าไปในโพรงปากของนัทอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนไล้เลียไปที่ส่วนปลาย กลืนกินทุกหยาดหยดที่ยังหลงเหลือเข้าไปจนหมด และก็ผละใบหน้าออกห่างและเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่กำลังจ้องมองมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ๆ ที่ส่งมาให้
"..........."
ไร้ซึ่งคำพูด และฟ้าก็มองที่ใบหน้าของนัทที่กำลังทำหน้าไม่ถูกและยกหลังมือขึ้นเช็ดที่ริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ แก้เขิน
"ต่อไปก็นัทแล้วนะ"
ทำไมเหรอพี่ฟ้า
นัททำไม
ไม่ต้องพูดกันให้มากความ เพราะแค่กำลังจะอ้าปากพูด ข้อมือก็ถูกฉุดรั้งให้ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ
"อะไรพี่ฟ้า"
ไม่ต้องเสียเวลาถามให้มากความ
เพราะร่างกายถูกเอนให้นอนลงบนโต๊ะที่ใช้ทำงานอยู่เป็นประจำ
"พี่ฟ้าไม่เอา แบบนี้ไม่เอา พี่ฟ้า อย่า ไม่เอาพี่ฟ้า"
ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์พูดมากไปก็เท่านั้น เพราะสุดท้ายเมื่อร่างกายเอนลงบนโต๊ะทำงาน นัทก็ร้องไม่ออกอีกเมื่อกางเกงถูกปลดซิปลงและบางอย่างที่อยู่ภายในกางเกงก็ถูกรั้งออกมาอย่างรวดเร็ว
อารมณ์ยังไปไม่ถึงที่สุด แต่เมื่อถูกจ้องมอง ส่วนนั้นก็ตื่นตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและในเวลานี้กำลังถูกจัดการด้วยฝ่ามือที่กำลังรูดรั้งเพื่อปลุกอารมณ์ให้
"ปล่อยตัวตามสบายครับ นัทอย่าเครียด อย่าเกร็ง พี่ฟ้าจะค่อย ๆ ทำให้"
ไม่เครียดเหรอ ไม่เกร็งเหรอ พี่ฟ้าจะค่อยๆ ทำให้เหรอ
"พี่ฟ้า......."
ครับ
ว่าไงครับนัท
ได้แต่ร้องครางในลำคอ และนัทก็ยกหลังมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงครางของตัวเอง
สองขาถูกแยกออกกว้าง และนัทก็นอนมองร่างกายตัวเองที่กำลังถูกทำบางอย่าง
ปลายลิ้นร้อนลากไล้ดูดกลืนที่ยอดอกสีแดงเข้ม และไล้เรื่อยช้า ๆ ลงมาจนถึงกลางลำตัว
"พี่ฟ้า อ๊า อื้อออออออออ พี่ฟ้า"
ส่งเสียงร้องครางเครือ เมื่อความร้อนรุ่มจากปลายลิ้นร้อนกำลังไล่ผ่านลงมาจนถึงจุดกึ่งกลางของร่างกายอย่างช้า ๆ
"พี่ฟ้า ซี้ดดด มันเสียวพี่ฟ้า นัท อื้ออออ"
ร่างกายบิดเร่า และนัทก็สอดฝ่ามือเข้าไปที่เส้นผมของคนที่กำลังครอบปากลงไปที่ร่างกายของนัทและทำบางอย่างให้อย่างที่นัททำ ไม่ไหวแบบนี้ไม่ไหว ร่างกายทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว และนัทก็หลับตาแน่น
ถูกปลุกเร้าอย่างร้อนแรงในเวลาไม่นาน
หัวใจกำลังสั่น หน้าแดง และร่างกายที่ถูกกระตุ้นก็ไม่สามารถต้านทานความรู้สึกทั้งหมดของตัวเองได้
หยดน้ำตาหลั่งรินรดที่ข้างแก้มพร้อมกับอาการเกร็งของร่างกาย เมื่อถูกทำบางอย่างจนถึงที่สุด
"อื้ออออออออ"
หน้าท้องเนียนขาวแอ่นเกร็งขึ้น เมื่อความรู้สึกทั้งหมดถูกดึงให้ไปอยู่ที่จุดเดียวกัน ทุกอย่างดูว่างเปล่า
ลมหายใจที่หอบหนักถี่กระชั้น ยิ่งทำให้คนที่ปรนเปรอความรู้สึกให้ต้องเร่งทำให้เร็วขึ้น
"อ๊า พี่ฟ้า นัท พี่ฟ้า อ๊าส์ นัท แตก แล้ว อื้อออออออ"
ร้องครางออกมาเสียงสั่น และร่างกายเกร็งขึ้นเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย ปลดปล่อยความรู้สึกออกมาและความร้อนในร่างกายก็ถูกกลืนหายเข้าไปหมด
นัทหลับตาแน่น และนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น เป็นนานกว่าที่ลมหายใจจะกลับเป็นปกติ และนัทก็ปรือตามองหน้าของพี่ฟ้าที่ใช้หลังมือเช็ดไปที่ริมฝีปากของตัวเอง
"........."
มีเพียงความเงียบงัน และนัทก็ได้เห็นรอยยิ้มหวาน ๆ ของคนที่ทำบางอย่างให้นัทจนถึงที่สุด
"ผมผ่านฝึกงานหรือยังครับคุณนัธพันธ์"
ผ่านฝึกงานหรือยังเหรอ
ผ่านฝึกงาน
"ฮือออออออออ พี่ฟ้าแกล้งนัท"
แกล้งอะไรครับ ใครจะไปแกล้งนัทล่ะ
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของคนแกล้งทำให้คุณนัธพันธ์ผู้ประเมินการทดลองงานต้องยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองด้วยความอายและไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก
"ประเมินสิครับ ว่าผมผ่านทดลองงานหรือยัง"
จะให้ประเมินยังไงล่ะ จะให้นัทประเมินยังไง
"อ๊า พี่ฟ้า ไม่เอา ไม่เอาแล้ว ผ่านแล้ว ผ่านแล้ว"
ไม่ผ่านก็ต้องให้ผ่านเพราะร่างกายเพิ่งอ่อนแรงไปไม่นาน ฝ่ามือร้อนรุ่มก็กอบกุมส่วนนั้นของนัทเอาไว้และแกล้งรูดรั้งเบา ๆ เหมือนเป็นการแกล้งกันชัด ๆ
"ยินดีครับที่ได้จะได้ร่วมรักอย่างเป็นทางการกับคุณนัธพันธ์ แล้วคุณนัธพันธ์อยากร่วมรักอย่างเป็นทางการกับคุณรัชชานนท์หรือยังครับ"
พี่ฟ้า.......แกล้งนัท
เอาเลย แกล้งกันซะให้พอใจเลยทำให้นัทเขินตายไปเลยก็ได้ ถ้าพี่ฟ้าจะทำกับนัทขนาดนี้ นัทจะไปทำอะไรได้
"คุณนัธพันธ์ไม่รู้ครับ คุณรัชชานนท์ว่ายังไง ก็ว่าตามกัน"
TBC.
Ps. เผื่อใครอยากอ่าน เรื่องของฝน น้องชายของฟ้า ปรัชญาช่างกล ปูกับฝน
และเรื่องของ นุชา แฟนเก่าของฟ้าRunning.....นุชากับซ้ง
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 754113 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก