ปล.ด้วยรักและคิดถึง#เพราะไม่รู้ว่ารัก
“เอ็งหายไปไหนมาหลายวัน บ้านช่องไม่รู้จักกลับ เคยรู้บ้างมั้ยว่าทำให้อาเป็นห่วงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ เมื่อไหร่เอ็งจะสำนึกบ้าง”
กัสยืนนิ่งเงียบ ฟังสิ่งที่อากำลังบ่น
บ่นแบบนี้ทุกที บ่นทุกครั้งที่เห็นหน้ากัน
อาทำหน้าดุ และบ่นอะไรยืดยาวไปเรื่อย จนกัสรู้สึกว่าไม่อยากฟัง ไม่อยากจะฟัง และเบื่อที่จะฟังเต็มที
“กัสไม่อยู่หลายวัน อาก็ไม่ต้องด่ากัสให้เมื่อยปากไม่ดีหรือไง”
น้อยใจ และเสียใจ
มันเป็นอาการปกติ ที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ เวลาที่กลับบ้าน
โชคดีหน่อยที่วันนี้พ่อยังไม่กลับ ไม่อย่างนั้นกลับมาคงโดนด่ายิ่งกว่านี้
อาแค่บ่น จนน่ารำคาญ แต่พ่อด่า ด่าแบบรุนแรง และเหมือนไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่ากัสจะรู้สึกยังไง
“อาเป็นห่วงเอ็งเคยเข้าใจบ้างมั้ยกัส”
ไม่เข้าใจหรอก จะไปเข้าใจได้ยังไง มีแต่ด่าว่ากัสทำตัวมีปัญหาสร้างแต่ปัญหาตลอด แล้วจะให้คิดยังไง
คิดว่าห่วงเหรอ
ถ้าห่วงจริง กลับมาก็น่าจะดีใจ ไม่ใช่บ่นใส่ขนาดนี้
“อาเกลียดกัสมากใช่มั้ย เห็นหน้าทีไรอาก็ด่ากัสตลอด”
พูดออกมาตามที่ใจคิด พูดออกมาตรง ๆ
สีหน้าและแววตาที่แสดงออก ทำให้อาต้องหยุดการบ่นและถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม
“เฮ่ออออออ ไอ้กัสเอ้ยยยย”
นี่ก็อีกอย่าง
อาทำไมต้องถอนหายใจใส่กัสด้วย อาเกลียดอาก็บอกมาตรง ๆ เลย ไม่ต้องถอนหายใจใส่แบบนี้ อาไม่รู้หรือไงว่ากัสเสียใจ
กัสเสียใจมากนะ เวลาที่อาทำแบบนี้ใส่
“ที่ด่ากัสทุกวัน ก็เพราะอาเกลียดกัสนั่นแหละ”
ฝังจิตฝังใจว่าถูกเกลียด และเตรียมจะเดินหนีขึ้นห้อง
“เอ็งกินข้าวมาหรือยัง”
กินแล้ว
กินกับหยกมาแล้ว
“ไอ้กัส”
ได้ยินเสียงเรียก แต่ไม่ยอมพูดด้วย ไม่ยอมตอบ ไม่ยอมพูด
“เฮ่ออออ เอ็งมันก็เอาแต่คิดมาก คิดว่าอาเกลียด เอ็งจะให้อาเกลียดเอ็งเหรอ อาเลี้ยงเอ็งมากับมือนะกัส ตอนเด็ก ๆ เอ็งไม่ใช่เด็กดื้อแบบนี้ แต่พอโตมาทำไมเอ็งเป็นแบบนี้ล่ะ”
ไม่รู้
จะไปรู้ได้ยังไง กัสเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว แต่อานั่นแหละที่เปลี่ยนไป สมัยก่อน ตอนเด็ก ๆ อาใจดีกว่านี้
อาไม่เคยด่าว่ากัสแบบนี้
แล้วทำไมตอนนี้อาถึงได้เอาแต่บ่นเอาแต่ด่าทุกครั้งที่เจอ
อานั่นแหละที่เปลี่ยนไป
ไม่ใช่กัสที่เปลี่ยน แต่เป็นอาต่างหากที่เปลี่ยนไป
“เอ็งก็เป็นแบบนี้เรื่อย ไม่พอใจไม่ชอบ ก็ไม่เคยหัดที่จะเอาใจเขามาใส่ใจเรา เอ็งหัดเปิดใจให้คนอื่นเขาบ้าง คนอื่นเขาก็มีเหตุผลของเขาเหมือนกัน”
แต่อาไม่มีเหตุผล
อาด่ากัสทำไม อาจะบ่นจะด่าจะว่ากัสไปถึงไหน
อาไม่รู้บ้างเหรอ ว่ากัสเสียใจ ไม่รู้เลยหรือไงว่ากัสน้อยใจ
ทำอะไรก็ไม่เคยดีสักอย่าง ขนาดกลับบ้านมา ยังถูกด่าเลย
แล้วจะให้ทำยังไง จะให้อยู่ตรงไหนส่วนไหนของบ้านถึงจะไม่โดนด่า
จะให้ทำยังไงถึงจะพอใจ
“ไม่ต้องไปพูดกับมัน ไอ้เด็กเวร เลี้ยงเสียข้าวสุก เคยทำตัวมีประโยชน์บ้างมั้ย วัน ๆ เอาแต่ซิ่งรถ กวนเมือง หนังสือหนังหาเคยไปเรียนบ้างมั้ย เห็นมีแต่หนังสือจากครูมาตลอด มึงจะเรียนหรือไม่เรียนไอ้กัส ถ้าไม่เรียนก็ออกม ออกไปเป็นโจรให้รู้แล้วรู้รอดไป ไอ้ลูกเหี้ย”
พ่อกลับมาแล้ว
พ่อเดินเข้ามาในบ้านตอนไหนไม่รู้
และเมื่อพ่อมาถึงและเห็นหน้ากัส พ่อก็ชี้หน้าด่า
พ่อด่ากัสอย่างรุนแรง กัสเสียใจ สิ่งที่กัสรู้สึกคือความเสียใจและน้อยใจอย่างรุนแรง มันเจ็บปวดยิ่งกว่าที่อาด่า
เจ็บปวดมาก เพราะทุกถ้อยคำจากพ่อที่สรรหามาด่าให้คนฟังเสียใจ
กัสต้องทนฟังถ้อยคำที่ไม่อยากฟัง
พ่อด่าแบบเสีย ๆ หาย ๆ
พ่อไม่เคยรัก พ่อไม่เคยสนใจ พ่อมีแต่ด่า พ่อเกลียดกัส
พ่อเกลียดกัสมาก ถ้าเกลียดขนาดนี้ ทำไมไม่ฆ่าให้ตายซะ บีบคอให้ตายตั้งแต่เกิดซะสิ จะปล่อยให้โตมาขนาดนี้ทำไม
โตมาให้เป็นภาระของพ่อ
โตมาให้พ่อเกลียด
แล้วพ่อเลี้ยงให้โตขนาดนี้มาเพื่ออะไร
“พูดแล้วยังทำเฉย ทำหูทวนลม ด่าแล้วยังไม่รู้จักสำนึก เพื่อนเหี้ย ๆ เลว ๆ นั่นน่ะคบเข้าไปสิ ไอ้เด็กเหี้ย เมื่อไหร่มึงจะรู้จักสำนึกบ้าง วัน ๆ กูทำงาน งก ๆ เพื่อส่งมึงเรียน แต่มึงไม่เคยตั้งใจเรียน ทำตัวเลว ๆ ได้ทุกวัน หายหัวไปตั้งนานนึกว่าจะตายห่าไปซะแล้ว ยังกลับมาได้อีก ไอ้ลูกเหี้ย”
มันเจ็บปวดที่ได้ฟัง
ทุกถ้อยคำ มันกรีดลึกเข้าไปในหัวใจ
ทุกย่างก้าวที่ขากำลังเดินขึ้นบันไดบ้าน มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
พ่อกำลังโมโห
พ่อด่าไปโมโหไป แล้วพ่อไม่คิดบ้างหรือไงว่ากัสก็โมโหเป็น
โมโห
และ.....เกลียด
เกลียดพ่อที่สุด
หันหน้ากลับมามองหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ
นี่เหรอพ่อ เราเป็นพ่อเป็นลูกกันจริง ๆ ใช่มั้ย
พ่อต้องรักลูกไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ด่าว่ากันแบบนี้
พ่อต้องห่วงลูกไม่ใช่เหรอ
พ่อต้อง.........
“พูดแล้วยังมองหน้า มึงจะมองหน้ากูทำไมไอ้กัส มึงอยากลองดีใช่มั้ย ไอ้ลูกเวร”
กัสไม่รู้ว่าพ่อโมโหอะไร พ่อโมโหมาก
พ่อด่าแล้วพ่อก็โมโห แค่หันไปมอง พ่อก็ตะโกนด่าแรงขึ้นเรื่อย ๆ
สุดท้ายพ่อคว้าหนังสือพิมพ์ขว้างขึ้นไปโดนหน้าของกัส
“พี่ ไปทำมันทำไม พ่อแล้ว พี่ขจร พี่ขจรเลิกด่ามันได้แล้ว”
อารีบมาดึงแขนของพ่อ และกัสที่ถูกหนังสือพิมพ์ขว้างใส่หน้าก็ได้แต่ยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
มองไปที่หนังสือพิมพ์ที่หล่นอยู่ที่ขั้นบันได
มองแล้วก็รู้สึกว่าน้ำตากำลังหยดลงที่ข้างแก้ม
“ไอ้กัส ขึ้นบ้านไป”
อาตะโกนบอก แต่กัสได้แต่ยืนนิ่งเงียบน้ำตาไหล
“ปกป้องมันทำไม ไอ้เด็กเหี้ยนี่โดนแค่นี้ยังน้อยไป มันต้องโดนมากกว่านี้”
พ่อกำลังมองหาบางอย่างที่จะสามารถขว้างปาใส่กัสได้ และเป็นอาที่รีบดึงแขนห้ามพ่อเอาไว้
“ไอ้กัส เอ็งจะยืนอยู่ทำไม ขึ้นห้องไปสิ ขึ้นไป”
ก้มหน้าลง
ก้มหน้าและรู้สึกว่าน้ำตาไม่ยอมหยุดไหล
เสียใจกับสิ่งที่พ่อทำ
น้อยใจเพราะสิ่งที่พ่อทำ
ก้าวขาเดินเงียบๆ เข้าห้อง และปิดประตูเสียงดังสนั่น
“ดูมันทำ ดูมันทำนะ ถ้าไม่มีปัญญาสร้างก็อย่าทำลายของ ๆ กู ไอ้กัส ไอ้เด็กเหี้ยยยย”
เสียงตะโกนดังลั่นโหวกเหวกมาจากชั้นล่าง
พ่อยังตะโกนด่าขึ้นมาด้วยถ้อยคำเลวร้าย
และกัสก็ได้ยินเสียงอาห้ามไม่ให้พ่อด่าอีก
ทำไมวะ
การที่คนเราเกิดมาเป็นคนที่ไม่ดีพร้อม มันเป็นเรื่องที่แย่มากนักเหรอ
การที่อ่านหนังสือไม่ออก พยายามเท่าไหร่ก็จดจำตัวหนังสือพวกนั้นไม่ได้ มันผิดมากนักหรือไง
ปัญหามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เข้าเรียนชั้นประถม และยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ กัสก็ยิ่งสับสนงุนงงกับตัวหนังสือที่เขียนปนเปกันไปหมด จนอ่านไม่ออก
ถูกเพื่อนล้อว่าโง่เป็นควาย
ถูกครูด่าหาว่าไม่ตั้งใจเรียน
ทั้งที่ตั้งใจแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมการอ่านและเขียนหนังสือถึงเป็นเรื่องยากสำหรับกัสมาก
พ่อพยายามจะสอนหนังสือให้กัส เพราะแม่อ่านหนังสือไม่ออก แต่ยิ่งสอนกัสยิ่งอ่านไม่ได้ จนพ่อโมโห
โมโหมากเข้าก็ด่าหาว่าโง่
บ่อยครั้งที่อ่านข้อความเดิม ๆ ไม่ได้ พ่อก็ตี หาว่าสอนเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักจำ
เกลียดการเรียน
เกลียดการอ่าน การเขียน เพราะมันทำให้กัสโดนครูว่า โดนเพื่อนล้อ และโดนพ่อตี
แม่เป็นคนเดียวที่เข้าใจ และแม่บอกให้กัสค่อยๆ อ่าน
ใจเย็น ๆ ค่อยๆ หัด แม่ไม่เคยตี แม่กอดและบอกว่าไม่เป็นไร แม่ก็อ่านหนังสือไม่ออกเหมือนกัน แต่แม่ก็อยู่ได้
แม่เป็นช่างเย็บผ้า
ไม่ต้องรู้หนังสือมากนัก แต่แม่ก็เย็บผ้าให้ลูกค้าได้
แต่กัสไม่ใช่ช่างเย็บผ้าเหมือนแม่ ต่อไปกัสจะทำอะไร ถ้ากัสไม่รู้หนังสือ
กัสไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ใครจะดูแล
ใครจะกอด ใครจะบอกกัสว่าไม่เป็นไร ถ้าไม่มีแม่แล้วกัสจะอยู่ยังไง
นอนร้องไห้ทุกคืน เมื่อแม่จากไปจริง ๆ
เสียใจที่รู้ว่าแม่ทิ้งกัสไป แม่ไม่ยอมกลับมาหากัสอีกแล้ว
แม่ไม่มีทางกลับมา
ทุกวันที่ยังต้องไปโรงเรียน เพื่อนยังล้อว่ากัสโง่เหมือนควาย
ครูยังด่าหาว่ากัสไม่ตั้งใจเรียนหนังสือและเขียนสมุดพกส่งมาที่บ้าน
พ่ออ่านและพ่อด่าว่ากัสทุกครั้ง
หนัก ๆ เข้า พ่อก็ตี
เจ็บไปหมดทั้งตัว แต่ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากร้องไห้
พ่อบอกว่า เพราะทำตัวแบบนี้ แม่ถึงไม่กลับมา
เป็นความผิดของกัสจริง ๆ หรือเปล่า เพราะกัสไม่ดี เพราะกัสอ่านหนังสือไม่ออก แม่เลยจากไป
กัสไม่อยากให้แม่ตาย
แม่ทำไมต้องตาย
ทำไมแม่ต้อง.....จากกัสไปไกลขนาดนี้
นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง
กอดเข่าและซบใบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่คนเดียวเงียบ ๆ
น้ำตาไม่ยอมหยุดไหล
ยิ่งร้องมากเท่าไหร่ยิ่งปวดใจมากเท่านั้น
ตั้งแต่แม่ไม่อยู่ กัสต่อยเพื่อนที่หาว่ากัสโง่ไปหลายคน
ครูเชิญผู้ปกครองมาพบ และบอกว่ากัสมีพฤติกรรมก้าวร้าว เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ไม่ตั้งใจเรียน และรังแกเพื่อน
กลับมาถึงบ้าน พ่อตีกัสจนไม้หัก
ตีและด่า ทั้งตีทั้งด่าว่าไปทำเพื่อนทำไม ไปทำแบบนั้นทำไม
กัสไม่รู้
ทำไมเพื่อนต้องหาว่ากัสโง่ด้วย
ทำไมทุกคนหาว่ากัสโง่ และไม่ตั้งใจเรียน ทั้งที่พยายามแล้วแต่มันทำได้แค่นี้
ทำไมไม่เคยมีใครเข้าใจ
ทำไมพ่อไม่เคยเข้าใจ
มีแค่แม่คนเดียวเท่านั้นที่รักและเข้าใจกัสตลอด
แต่แม่ไม่อยู่แล้ว
แม่ไม่อยู่นานแล้ว
แม่ไม่อยู่.........
น้ำตายังคงรินไหลไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นไห้ที่ไม่เคยส่งไปถึงคนรอบข้าง
กัสกำมือแน่น และซบหน้าร้องไห้เงียบๆ อยู่อย่างนั้น
โดยไม่เคยมีใครรู้หรือเข้าใจเลยสักคน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 753825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก