หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[naruxiah]

อ่านหยก กัส แล้วเดี๋ยวยิ้มเดี่ยวน้ำตาคลอ นี่เป็นอะไร สงสัยจะซึ้ง 

[meeoldly]

อันทันแล้ววว 

อ่านแล้วเหมือนใจจะาด

สงสารจนน้ำตาไหล หวังว่าตอนจบคงไม่มีมาม่ารอนะค่ะ

 

[Scream]

น้ำตาจะไหล 
น้องกัสน่าสงสารจัง หยกรีบกลับมาเลย ฮือ
อีกสองคู่เป็นไงบ้างแล้ว ดูแลกัสดีๆนะ

[puna]

  เป็นอีกเรื่องที่เสียน้ำตา

[~มือวางอันดับ1~]

อ่านไปร้องไห้ไป สลับขำ เราเป็นไรไปเนี่ย

[dragon123]

  รีบอัพไวๆนะคะ รออยู่ สงสารกัสจังงงงง 

[khuan]

พี่หยกค๊าบบบบบ  ทำงานเก็บเงินไวๆ กลับมาหาน้องกัสได้แล้ววววว  ป้าใจจะขาด

[Poseidon]

หยกกลับมาหาน้องไวๆนะ
สงสารน้องมันอ่ะ

[drasil]

โอย หยกนี่เป็นผู้ชายอบอุ่นจริงๆ ใจละลายกันไปเลย

[butter.juliet]

รออยู่น้าาาาาา 

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#พูดไม่คิด

“ยังไง”

อะไรยังไง ไม่ยังไง ก็ไม่ได้อะไรยังไง

“เปล่า”

ไม่ใช่สิ ทำไมต้องเปล่าด้วย ทำไมถึงใช้คำตอบว่าเปล่า

“มึงบอกว่ารอ.....”

เฮ้ย พอ ๆ ไม่พูดแล้วเรื่องนี้ ไม่ต้องพูดมากแล้ว

“ไหนมึงจะอ่านกี่หน้านะเมื่อกี้บอกว่าอ่านเพิ่มกี่หน้า”

ไม่ใช่สิ
ไม่ใช่เรื่องอ่านกี่หน้า แต่ว่า....

“ยังไง”

ยังถามคำถามเดิม และก็เป็นหยกที่เริ่มทำหน้าแปลก ๆ ยังไงอะไรล่ะ เลิกถามได้แล้ว อ่านหนังสือ อ่านหนังสือได้แล้ว

“ไม่มีอะไรน่า”

ไม่อยากตอบเหรอ

“ยังไง”

ยังคงดื้อรั้นจะถามคำถามเดิม และหยกก็มองหน้ากัสตรง ๆ จ้องตรง ๆ ไม่ได้ยิ้มแต่มองตรง ๆ

“อยากรู้มากนักหรือไง”

ก็อยาก.... แต่ก็อาจจะ...ไม่อยากแล้วตอนนี้ กัสหลบสายตาคนที่จ้องมอง และหยกก็ทำแบบเดียวกับที่กัสทำ

“กัส”

ได้ยินว่าอีกฝ่ายเรียก แต่กัสไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามอง เลี่ยงด้วยการลุกขึ้นไปหยิบหนังสือมาเปิดอ่าน
บอกว่าจะอ่านเพิ่มอีกสองหน้า ก็จะพยายามอ่านให้ได้

จะพยายาม...

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ หยกลุกขึ้นยืน ไม่ได้ไปนั่งข้างคนที่เปิดหนังสือภาพการ์ตูนและสะกดคำในใจ
เลี่ยงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ และถอยห่างออกมา ถอยออกมานั่งอยู่ห่าง ๆ ทั้งที่สายตายังมองไปที่คนที่กำลังอ่านหนังสือ

กัสรู้ว่าถูกมอง และการถูกจ้องมองก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยสักนิด

เหลือบสายตาขึ้นมาและก็เห็นว่าอีกฝ่ายมองอยู่จริง ๆ มองแบบตรงๆ และกัสก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง
ทำทีเหมือนสนใจกับการอ่านหนังสือ แต่ใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ทำไมวะ มองหน้าทำไม หน้ากูมีอะไรให้มองวะ จ้องอยู่ได้

เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และหยกก็ยังทำเหมือนเดิมคือจ้องไม่เลิก

มอง.......

“มองกูทำไม”

ถามออกไปเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง มองได้ก็มอง มึงมองกูก็มองบ้างแหละ ไม่ใช่ว่ากูจะต้องกลัว เวลาที่ถูกมอง

“แล้วมึงมองกูทำไมล่ะกัส”

ไม่รู้

ก็มึงมองกูก่อน กูก็มองกลับ

“ไม่รู้”

ใช้คำตอบแบบเดิม และเป็นหยกที่อมยิ้มน้อย ๆ กับคำตอบที่ได้รับ

มึงก็เป็นซะอย่างนี้ ตอบได้แต่แบบนี้ อะไรก็ไม่รู้ไว้ก่อน แล้วมึงจะรู้อะไรบ้างมั้ยเนี่ย ชีวิตมึงอ่ะ

“งั้นกูก็ไม่รู้ว่ามองมึงทำไมเหมือนกัน”

ไอ้หยก

โมโห
โมโห
หงุดหงิด
หงุดหงิด

แล้วทำไมต้องทำตัวไม่ถูกด้วย ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองร้อนรนผิดปกติ

ทำไม....

ปิดหนังสือและวางทิ้งไว้บนเตียง

ไม่ชอบแบบนี้ ไม่ชอบเวลาที่ถูกมองแบบนี้ เหมือนกำลังถูกแกล้ง คล้ายกำลังถูกแกล้ง

ลุกขึ้นและก็เป็นหยกที่เรียกเอาไว้

“กัส”

ไม่ตอบ แต่กำลังจะเดินออกจากห้อง และเป็นหยกที่ได้แต่มองตาม

“ไอ้กัส มึงจะไปไหน”

ไม่รู้

ไปไหนก็ได้
ไปไหนก็แล้วแต่กู

“กัสไปไหน”

ไม่รู้

“ไปไหนกัส”

ลุกขึ้นและมายืนตรงหน้าของคนที่คิดจะเดินหนี ทำไมถึงเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้

ทำไมไม่เคยพูด ทำไมไม่เคยตอบ ทำไมไม่เคยบอกว่าอยากได้อะไร อยากให้ทำอะไร แบบไหนชอบ แบบไหนไม่ชอบ
ทำไมถึงต้องให้เดาความรู้สึก ทำไมถึงชอบให้สังเกตสีหน้า ทำไมถึงไม่พูดอะไรออกมาตรง ๆ

“ไปไหนบอกก่อน”

ไม่บอก
จะบอกได้ยังไง
กูไม่รู้จริง ๆ ว่าจะไปไหน

แค่ไปก่อน เดี๋ยวก็รู้เอง

“กัสจัง”

กูเกลียดวิธีการเรียกแบบนี้ ชื่อประหลาดแบบนี้กูไม่ชอบ กูเกลียดชื่อแบบนี้ กูเกลียด

“หลีก”

ผลักให้อีกฝ่ายออกห่าง และเป็นหยกที่คราวนี้ขมวดคิ้วมุ่น
อะไรอีก
เป็นอะไร

ทำไมถึงต้องโกรธขนาดนี้ ทำไมถึงทำเหมือนโมโหกันแบบนี้ แค่มึงบอกว่าจะไปไหนแล้วกูจะให้ไป บอกมาสักคำไม่ได้หรือไง หรือว่ากูมันไม่เคยมีตัวตนให้มึงต้องสนใจ

“แค่บอกว่าไปไหน บอกกูไม่ได้เลยเหรอกัส”

ก็มันบอกไม่ได้ จะให้บอกยังไง กูก็ไม่รู้ว่าจะไปไหนเหมือนกัน แล้วกูจะบอกได้ยังไง

“ไม่รู้”

ยืนยันคำเดิม และยังพยายามผลักอีกฝ่ายให้ถอยหนี ไม่อยากถูกขวาง ไม่ชอบ ทำไมต้องขวางทาง ทำไมถึงต้องไม่ให้ไป

กูจะไป

หลีก

หลีกเดี๋ยวนี้

ถ้าไม่หลีกนะ ถ้ามึงไม่หลีก......

“มึงจะต่อยกูหรือเปล่า ถ้ากูไม่ทำตามใจมึงบ้าง”

ต่อย

ถ้ามึงไม่หลีกกูจะต่อย

“ไม่รู้ หลีกสิวะ”

เออ ให้มันได้อย่างนี้

ให้มันได้อย่างนี้สิวะ
ทำตัวน่าโมโห กูไม่ใช่คนใจเย็นได้ตลอดเวลาหรอกนะ กูก็คนธรรมดา บางอย่างที่มึงทำ กูไม่เข้าใจ ยิ่งกูไม่เข้าใจ มึงก็ยิ่งไม่ยอมพูด

กูรู้มึงไม่ชอบพูด

แต่อย่างน้อยมึงก็น่าจะบอกอะไรกูบ้าง ว่ามึงไม่ชอบใจอะไร มึงน่าจะบอกกูบ้างว่าไม่พอใจอะไร กูทำตัวไม่ถูก

“มึงไม่มาเป็นอาทิตย์ ระหว่างนั้นมึงเคยนึกถึงกูบ้างมั้ยกัส”

นึกสิ

นึก

ทำไมจะไม่นึกถึงล่ะ มันอาจจะมากกว่าคำว่านึกถึงก็ได้ เพราะกูมาทุกวัน วนรถมอร์เตอร์ไซด์มาที่นี่ทุกวัน แค่กูไม่ขึ้นมาหามึงแค่นั้น

กูมาวันละหลาย ๆ ครั้ง ไม่ใช่มาแค่ครั้งเดียว

มึงไม่รู้หรอก ว่ากูมาที่นี่วันละหลายๆ ครั้ง แต่กูไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรมาหามึงดี กูไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไร

มันจะดีหรือเปล่า ที่มานั่งอยู่เฉย ๆ กูไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง เลยได้แต่แหงนหน้ามองห้องมึง แล้วก็กลับไป

“ไม่รู้”

ยังยืนยันคำเดิม คำตอบที่หยกไม่อยากฟัง แต่ต้องฟัง ทำไมถึงไม่รู้วะ ทำไมถึงไม่รู้ มึงเคยรู้อะไรบ้างกัส มึงเคยรู้อะไรบ้างมั้ย
อะไรบางอย่างที่ผูกเราไว้ด้วยกัน มึงรู้มั้ยว่ามันคืออะไร ถ้ากูจะถามแล้วมึงเคยคิดจะตอบบ้างมั้ย

“มึงเคยรู้อะไรบ้าง”

“ไม่รู้”

“มึง....นี่นะ ทำไมถึงได้ทำตัวกวนตีนขนาดนี้วะ กูไม่ใช่พ่อแม่มึงนะ ถึงจะต้องมาอดทนกับมึง”

นิ่ง

กัสถึงกับหยุดชะงักนิ่งค้างกับสิ่งที่ได้ยิน

มองหน้าของหยกตรงๆ คำพูดบางอย่างบางครั้งคนพูดไม่ทันคิด แต่คนฟังคิดไปไกลแสนไกล

ใช่....

มึงไม่ใช่พ่อ.........กู

แล้วมึงก็ไม่ใช่.....

..............แม่................

สิ่งที่หยกพูด มันทำให้กัสรู้สึกว่าหัวใจหล่นวูบ ลมหายใจกระตุก ชั่วขณะหนึ่งที่สบตากับดวงตาของคนที่จ้องมองมา
สิ่งที่กัสส่งกลับไปถึงหยกคือความปวดร้าว

ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจากภายในใจ

เจ็บปวดเหลือเกิน...กับคำพูดที่หยกไม่ทันรู้ตัวว่าเผลอทำร้ายใครบางคน ด้วยคำพูดเพียงแค่คำเดียวที่ไม่ทันคิด

“มึงไม่ใช่พ่อแม่กูไง เพราะมึงไม่ใช่ไง กูถึงได้มาอยู่ที่นี่”

หมายความว่ายังไงกัส ที่พูดหมายความว่ายังไง

“เพราะมึงไม่ใช่พ่อไง มึง........ไม่เหมือนพ่อเลยสักอย่างเดียว”

ใช่กูไม่ใช่พ่อมึง แต่ว่านะกัส ทำไมมึงถึงต้องทำเหมือนโกรธกูขนาดนี้ ทำไมถึงได้ มองกูแบบนี้

“แล้วก็เพราะมึงไม่ใช่แม่.....มึงไม่ใช่แม่กูด้วย มึงไม่ใช่”

กูไม่ใช่

นั่นถูกแล้ว แต่ว่ากู..........

“เพราะมึงเป็นมึง กูถึงมา ก็เพราะว่ามึงเป็นมึงกูเลยต้องมาอยู่ที่นี่...เพราะว่า....อึก”

หยุดพูด เพราะรู้สึกว่าน้ำตากำลังจะไหล ยกหลังมือปิดปากของตัวเอง และกำลังจะเดินหนีจากไปแต่ช้ากว่าหยกที่คว้าแขนเอาไว้ และดึงให้คนที่เดินหนีหันมาเผชิญหน้ากันตรง ๆ

“ไม่ให้ไป”

จะไป

“กูจะไป”

แล้วถ้าไม่ให้ไป มึงจะทำไมกัส ถ้ากูไม่ให้มึงไป มึงจะทำไม

จะต่อยกูจริง ๆ ใช่มั้ย มึงจะทำแบบนั้นกับกูจริง ๆ ใช่มั้ย

“มึงจะต่อยกูเหรอกัส มึงทำได้ลงคอเหรอ มึงจะทำแบบนั้นกับกูจริง ๆ หรือไง”

กูจะทำ

กูจะทำแน่ ๆ

ยังไงกูก็จะทำ

“ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้จะไปไหน ก็อยู่นี่ ถ้ามึงไม่รู้จะไปไหนก็อยู่ที่นี่ก่อน กูพูดไม่ดีกับมึงกูขอโทษ แต่มึงอย่าไปไหนเลย ได้มั้ย”

ไม่...
กูไม่เข้าใจหรอก
อย่าใจดี

อย่ามาทำเป็นใจดี
อย่าทำแบบนี้
อย่า....

พยายามแล้ว แต่ความรู้สึกมันยากเกินห้ามไหว น้ำตากำลังหยดและเป็นหยกเองที่รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหลุดออกมาจากอกเพราะเห็นน้ำตาของคนที่อยู่ตรงหน้า

กัส...

ไอ้กัส...

ไอ้โง่กัส

ไอ้กัสเอ้ยยยยยยยยย ไอ้.....

คว้ามากอด

รั้งเข้ามากอด

ขัดขืนก็จะกอด ยิ่งหนียิ่งจะกอด จะกอดให้พอใจ จะกอดจนกว่าจะหยุดร้องไห้ จะกอดเอาไว้แบบนี้ แม้ไม่เต็มใจให้กอด ก็จะกอดเอาไว้

“มึงไม่ใช่พ่อแม่กูนะ มึงไม่ใช่ อึก ไม่ใช่นะไม่....ใช่”

กูรู้แล้วกัส
กูไม่ใช่หรอก กูไม่ใช่พ่อแม่มึง กูไม่ใช่ ตอนนี้กูยิ่งกว่ารู้ว่ากูไม่ใช่ เพราะกูไม่ใช่ มึงถึงได้มาหากู เพราะว่ามึงรู้ว่ากูไม่ใช่

“กูขอโทษที่พูดไม่รู้จักคิด แต่มึงจำกูแบบนี้ก็ดีแล้ว กูหยกนะ กูชื่อหยกนะกัส มึงห้ามลืมกูเด็ดขาดนะ กูชื่อหยก อย่าลืมกูเด็ดขาด มึงต้องนึกถึงกูเยอะ ๆ มึงต้องคิดถึงกูที่สุดมากกว่าใคร ๆ มึงต้องจำกูไปจนวันตาย”

ย้ำให้ฟัง

ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำแบบนั้น

แต่กอดเอาไว้ โอบกอดร่างกายที่สั่นสะท้านของคนในอ้อมแขนเอาไว้แน่น

กอดแน่น พูดบางอย่างซ้ำ ๆ ทำอย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และแตะฝ่ามือเบา ๆ ไปที่แผ่นหลังของร่างที่กำลังสั่นสะท้านลูบไล้ปลอบโยนให้อีกฝ่ายคลายจากความรู้สึกเสียใจ

“ทำไมกูต้องอดทนกับมึงขนาดนี้ด้วยวะกัส....กูไม่เคยรู้สึกกับใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ มึงรู้บ้างมั้ยทำไมกูถึงได้รอมึงทุกวันแบบนี้ และอยากให้มึงคิดถึงแต่กูเยอะ ๆ แบบนี้”

เอ่ยบอกถ้อยคำบางอย่างออกไป และกัสก็ตอบอะไรไม่ได้ นอกจากร้องไห้

ทำไมต้องร้องไห้

แค่หยกบอกว่าไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ ไม่เห็นจำเป็นต้องอดทนด้วย แล้วทำไมต้องร้องไห้

ทำไมถึงได้ร้อง

ทำไมถึงได้เสียใจ

ทำไมถึงเสียใจ

ทำไม

“ไม่รู้....กูไม่รู้”

ใช่ มึงไม่รู้ ไม่เป็นไรกัส ไม่ต้องรู้หมดทุกเรื่องก็ได้ กูเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเยอะแยะ เรื่องของโลกใบนี้มีหลายเรื่องที่กูไม่รู้และไม่เข้าใจเต็มไปหมด

“อย่าร้องไห้เลย มึงร้องแล้วกูจะขาดใจ”

ได้แต่พูดซ้ำ ๆ ได้แต่ปลอบใจซ้ำ ๆ ด้วยคำพูดเดิม ๆ และเป็นกัสที่เหมือนจะเข้าใจบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาลาง ๆ
ที่อยากมาหาหยกมันไม่ใช่ความรู้สึกธรรมดา ที่อยากมาเจอ อยากมาอยู่ใกล้ ๆ ไม่ใช่เรื่องธรรมดา

ที่รู้สึกดีเวลาถูกโอบกอด ที่รู้สึกดีเวลาที่หยกยิ้มให้ไม่ใช่ความรู้สึกธรรมดา แต่เป็นความรู้สึกพิเศษที่แตกต่างออกไป

หยกเท่านั้น หยกที่แตกต่างจากคนที่อยู่รอบข้างทั่วไป

……อย่าทิ้งกูนะหยก.......อย่าเมินเฉย อย่าทำเหมือนไม่สนใจ อย่าทำเหมือนกูไร้ค่าไม่มีตัวตน เหมือนที่ใคร ๆ ทำ อย่าทำแบบนั้นกับกู เพราะกูคงทนอยู่ต่อไปไม่ไหว

“ไอ้กัสเอ้ยยยยย มึงนี่นะ อะไรของมึงนักหนาวะ มึงทำให้หัวของกูมีแต่เรื่องของมึงเต็มไปหมด แค่มึงร้องไห้กูก็จะขาดใจตายแล้ว มึงช่วยรู้สักทีเถอะ ว่าที่กูเป็นแบบนี้เฉพาะกับมึงมันเป็นเพราะอะไร มีแต่มึงเท่านั้นแหละที่ตอบได้ จะเพราะอะไรก็เถอะ มึงช่วยบอกที”

อย่าถามเลย เรื่องยาก ๆ แบบนั้น แค่เรื่องง่าย ๆ กูยังไม่มีปัญญาตอบเลย เรื่องยากแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ กูจะเอาปัญญาที่ไหนมาตอบ

แต่แค่มึงกอดกูแบบนี้ มันก็ทำให้กูมีความสุขที่สุดแล้ว แค่มึงทำแบบนี้ กูก็รู้ว่ากูมีความสุขที่สุดแล้ว

“มึงไม่ใช่พ่อแม่กูนะหยก ฮืออออ”

กูรู้แล้ว
กูรู้แล้วว่าไม่ใช่ และกูก็ไม่ได้อยากเป็นพ่อแม่มึงด้วย กูอยากเป็นแบบนี้แหละ อะไรก็ได้ที่มึงตอบว่าไม่รู้

อะไรก็ได้ที่มึงไม่รู้ว่ากูคืออะไรสำหรับมึง อะไรก็ได้ ให้กูเป็นอะไรก็ได้ แล้วแต่มึงจะคิด

“สักวันถ้ามึงตอบได้ มึงต้องบอกกูนะกัส ถ้ามึงตอบได้ว่ากูเป็นอะไรสำหรับมึง มึงต้องบอกกูเข้าใจมั้ย”

เข้าใจ

เข้าใจแล้ว

เข้าใจ

จะตอบ
จะบอกคนแรก จะบอกว่ามึงคืออะไรสำหรับกู ไม่ลืม ยังไงกูก็จะบอกมึงแน่ ๆ แต่ขออย่างเดียว

อย่างเดียวที่ขอ อย่าทิ้งกูไป อย่าจากไปไหน อยู่ตรงนี้ รอคำตอบของกู แค่มึงรอนะหยก แค่มึงรอ

....และกูเชื่อว่าคำตอบที่ได้ มันจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด และเป็นคำตอบของมึงเพียงแค่คนเดียว.....

TBC.

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#(นิว-โจ้) ทะเลาะ

ถ้าใจไม่มีให้ แล้วทำไมยังจะดึงดัน และฝืนจะเข้าใกล้ เข้าไปหา

แบบนี้เรียกว่าเหี้ย แบบนี้เรียกสันดานเสีย เหี้ยแบบรู้ตัว แต่ก็ยังจะทำ

“มึงอยากรู้มั้ยว่าหยกที่ไอ้กัสมันชอบพูดถึงอยู่บ่อย ๆ เป็นใคร”

นิวกำลังอมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก มองหน้าของคนที่นั่งตัวตรง และเมินมองไปทางอื่น เริ่มพูดอะไรไปเรื่อย ๆ แม้อีกฝ่ายไม่อยากฟัง

“อยากได้ไอ้กัสมากล่ะสิ แต่อย่าฝันเลย เมื่อกูไม่ได้ คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ได้ คนที่ควรต้องได้ ก็คือคนที่ควรต้องได้และไม่ใช่ทั้งมึงทั้งกู”

หมายถึงใคร พูดแบบนี้หมายถึงใคร

ไอ้หยกห่าอะไรนั่นเหรอ มีตัวตนจริงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย อย่ามาใช้วิธีการหลอกเด็กให้ยาก กูอาจจะเชื่อ แต่กูไม่ทำตาม แล้วมึงจะทำไม

“แบบมึงนะโจ้ แถวบ้านกูเรียก.....เลว”

ไอ้นิว

โจ้ลุกขึ้นยืนและกระชากคอเสื้อของคนที่พูดบางอย่างให้ลุกขึ้นตาม รอยยิ้มเย็นๆ แต่แววตาดุดัน สำหรับโจ้สิ่งที่เห็น โจ้เรียกสายตาแบบนี้ว่าสายตาที่น่าเกลียดชัง

น่าชิงชัง

“ตั้งแต่คราวตองแล้ว มึงจะเอายังไงกับกูก็ว่ามาไอ้นิว”

คราวตองเหรอ

นั่นกูหลีกทางให้ ทั้งที่ใจกูเจ็บ กี่ครั้งแล้วที่ต้องเป็นแบบนั้น เพราะกูรู้ว่าตองไม่เลือกมึง และตองก็ไม่เลือกกู กูเลยใช้วิธีที่ตัวเองเจ็บปวดน้อยที่สุด

แล้วสิ่งที่มึงทำคืออะไร อยู่ใกล้ ๆ และทำเหมือนตองมีใจให้มึง ถามจริง ๆ เถอะ มึงคิดว่าความใกล้ชิดของมึงจะทำให้ใครบางคนแพ้ใจให้มึงหรือไง การทำแบบนั้น มันเรียกว่าแอบแฝง มึงมีเจตนาอย่างอื่นมากกว่าจะมีน้ำจิตน้ำใจที่ดีให้

ซึ่งกูไม่ชอบ

ไอ้หยกเป็นเพื่อนกู และกูก็ไม่ต้องการให้ใครมาทำให้เพื่อนกูเจ็บปวด ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เพราะมันเป็นเพื่อนกู กูถึงไม่ทำเรื่องเลว ๆ ที่เป็นการทำร้ายและหักหลังมัน

แต่มึงไม่ใช่
เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

มึงก็อยู่ส่วนมึง มึงควรอยู่ในส่วนของมึง แต่มึงไม่อยู่ มึงดิ้นรน จะเข้ามาในพื้นที่ส่วนของเพื่อนกู และมึงดิ้นรนที่จะมายุ่งวุ่นวาย กับของ ของเพื่อนกู มันฝากของกูเอาไว้ กูก็มีหน้าที่ดูแลปกป้องก่อนที่เจ้าของเขาจะกลับมาเอาของเขาไป

ส่วนมึง ที่คิดจะมาคว้าเอาไปง่าย ๆ กูคงไม่ใจดีปล่อยให้มึงทำแบบนั้น

“ความดีในแบบเหี้ยๆ ของมึงไม่มีใครเขาอยากได้หรอก มึงก็อยากได้ แต่ทำเป็นคนดีปกป้อง กูเลวเพราะกูเลว แต่มึงเลวแล้วทำเหมือนตัวเองดี”

โจ้กำลังด่านิว

แต่นิวยิ้ม
แสยะยิ้ม และมองตรงมา

กูไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น นั่นมึงคิดไปเองคนเดียว

“ดีหรือเลว.....มันไม่ได้มีผลอะไรกับของที่มึงอยากได้หรอก ใจมันไม่เคยมีไว้ให้มึง หรือแม้แต่จะมีให้กูแค่เศษเสี้ยวก็ไม่มีขนาดมันจำอะไรไม่ค่อยได้ ใจมันยังคิดถึงแต่ไอ้หยกเลย แล้วมึงจะเอาอะไรมาสู้”

กูมีก็แล้วกัน

“เพราะฉะนั้นนะโจ้ มึงอย่าสะเออะ ยุ่งกับของ ของเพื่อนกู”

นิวจับมือที่ดึงคอเสื้อออก และปัดไปที่ไหล่ของตัวเอง

“เพราะมันจะเป็นเสนียด”

ไอ้นิว

โจ้แทบจะกระโจนเข้าหาคนที่พูดจาบางอย่าง คำพูดที่ไม่น่าจะมีใครทนรับฟังได้ แต่นิวกลับพูดมันอย่างง่ายดาย พร้อมรอยยิ้มหยันที่โจ้ได้แต่กัดฟัน

กูไม่ทน ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะต้องทนฟังคำพูดของมึง

“กูเกลียดมึง”

แล้วคิดว่ากูชอบมึงหรือไง

“โจ้เอ้ยยยย มึงก็น่าจะคิดได้ ว่ากูไม่จำเป็นต้องสนใจที่มึงพูด”

นิวยังคงยิ้มได้เสมอ แต่โจ้กำลงคลุ้มคลั่งเหมือนคนบ้า โมโหจนสั่น แต่ทำได้แค่ยืนกัดฟันและจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย

“ใจเย็น ๆ สิ มึงกับกูยังต้องเจอกันอีกนาน ทะเลาะกันตอนนี้ก็ลำบากแย่สิวะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับกู กูคงต้องบอกไอ้กัสว่า โดนมึงทำอะไรบ้าง”

ใช่

คงต้องบอก

“มึงคงได้บอกแน่ ๆ ถ้ามึงกล้า”

จ้องหน้าของอีกฝ่ายด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย
นิวขมวดคิ้วมุ่น เพราะไม่เข้าใจความหมาย ไม่เข้าใจว่าโจ้กำลังพูดอะไร และกำลังพยายามคาดเดา

“อย่าลืมบอกให้หมดก็แล้วกัน ว่าปากมึงแตกเพราะอะไร”

อะไร

ปากแตกเพราะ........

เป็นโจ้ที่เหลียวมองไปรอบตัว

มืดแล้ว

เป็นเวลาเย็นย่ำ ที่ไม่มีผู้คนหลงเหลืออยู่ภายในที่แห่งนี้อีก สนามฟุตซอลไม่เหลือผู้คน
รอจนมืดค่ำเพื่อส่งใครบางคนกลับบ้าน

ไม่ได้อยากรอพร้อมกับไอ้มนุษย์เหี้ย ที่พูดจากวนตีนและอ้างแต่เรื่องเฝ้าของ ไม่ได้อยากรอและไม่เคยคิดอยากเห็นหน้ามันสักนิด แต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่เคยอยากเห็นหน้ามัน

“บอกให้หมดว่าปากมึงแตกเพราะอะไร”

กระโดดเข้าหา ล็อคคอของอีกฝ่ายเอาไว้ และกระแทกริมฝีปากหนัก ๆ เข้าไปที่ริมฝีปากของคนที่ยังยืนนิ่งทำหน้างง

กระแทกแรงอย่างไม่น่าเชื่อ และนิวก็ผลักอกของอีกฝ่ายออกห่าง ไม่ใช่แค่กระแทกริมฝีปากลงมา แต่ไอ้โจ้มันกัด
มันกัดที่ที่ริมฝีปากและนิวก็รู้สึกถึงอาการเจ็บแปลบ และได้กลิ่นคาวเลือด

“อื้ออออออออออ ไอ้ อื้อออ เหี้ยโจ้”

ผลักใบหน้าของอีกฝ่ายออก และโจ้ก็ยอมปล่อย ผละออกมายืนห่าง ๆ และหอบหายใจหนัก ใช้หลังมือเช็ดถูไปที่ริมฝีปากของตัวเอง และเป็นนิวที่เจ็บจี๊ดจนต้องใช้ลิ้นเลียเลือดที่ริมฝีปากของตัวเอง

“ปัญญาอ่อน ไอ้เหี้ยโจ้”

ตะโกนด่าเสียงดังลั่น และรู้สึกถึงความโมโหอย่างรุนแรงที่ตีตื้นขึ้นมาจนห้ามไม่อยู่

ทำอะไรล่ะ

กูทำอะไร

ต่อยมึงไม่ได้ แล้วยังไง นึกว่ากูไม่กล้าทำอะไรอย่างอื่นหรือไง แค่นี้ ก็ถือว่ากูได้เอาคืน

ปากอย่างมึง มันก็ต้องเจอแบบนี้ เล่นบทคนดีห่าเหวอะไรอยู่ได้ แล้วกูอยากเล่นบทคนดีกับมึงมั้ย

“สะใจมึงมั้ยล่ะ”

นิวกำลังโมโห แต่ต้องพยายามระงับอารมณ์และบังคับใจตัวเอง

ใจเย็นไว้
ใจเย็นไว้

แค่ควบคุมสถานการณ์ไม่ใช่เรื่องยาก ใจเย็นไว้ ใจเย็นไว้ กูต้องคุมสถานการณ์ให้ได้

“สัด”

คิดว่าคุมได้ เหมือนจะคุมได้ แต่ก็เหมือนคุมไม่ได้ ที่คุมไม่ได้ไม่ใช่สถานการณ์ แต่เป็นอารมณ์โกรธของตัวเอง

“แล้วไง ไอ้เหี้ยนิว มึงมันก็คนดีแต่เปลือก แน่จริงมึงก็บอกไอ้กัสมันสิ มึงบอกให้ได้แล้วกัน ว่ามึงปากแตกเพราะอะไร ใครทำมึง”

แน่ล่ะ กูจะบอกได้

ยังไงกูก็บอกได้แน่
ไม่ต้องมาทำเป็นพูดหรอก ยังไงกูก็บอกได้แน่ ๆ

“กูจะบอกว่ามึงอยากได้มันมาก คิดอะไรไม่ออก เลยคลั่ง”

ใช่

กูอยากได้มาก
กูอาจจะคลั่ง

แล้วกูก็หาที่ลงไม่ได้

“แล้วกูก็มาลงที่มึงไง”

แสยะยิ้ม และเหมือนว่าตัวเองจะเป็นผู้ชนะ แต่โจ้คิดผิด เพราะเมื่ออีกฝ่ายควบคุมอารมณ์ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างนั้น

“เปล่า มึงไม่ได้มาลงที่กูหรอก..........กูก็แค่สงเคราะห์หมาขี้เรื้อนตาดำ ๆ ตัวหนึ่งแค่นั้น.....ที่มึงทำมันเด็กๆ กลับบ้านไปนอนคิดมาใหม่นะ ไอ้วิธีการโง่ ๆ แบบมึงเนี่ย ใครรู้เข้าคงสมเพชน่าดู เอาเป็นว่ากูจะไม่พูดอะไรมากนัก ที่แล้วก็แล้วกันไป”

เพราะแบบนี้กูถึงเกลียดมึง
เพราะแบบนี้กูถึงเกลียดมึงมากไงนิว

เพราะมึงเป็นแบบนี้ เพราะมึงมันเย็นยะเยือกและน่าชิงชังแบบนี้ กูถึงได้เกลียดมึงนัก

มึงอาจจะเล่นบทคนดีกับใคร ๆ มึงอาจเป็นเจ้าชายแสนดีกับคนอื่น แต่มึงไม่เคยทำแบบนั้นกับกู

มึงเลวได้ถึงที่สุดเวลาที่อยู่กับกู มึงใช้คำพูดได้เหี้ยที่สุดเวลาที่อยู่กับกู

มึงมัน.............

“โจ้ กูสงสารมึงนะ ที่คิดว่าฉลาดแล้วแต่ที่ไหนได้ มีแต่วิธีการโง่ ๆ ทำอะไรได้แค่ตามอารมณ์ไม่ใช้สมองคิดให้ถี่ถ้วน ไม่เคยมีแผนการณ์ล่วงหน้า ผลสำเร็จมันก็เลยมีแค่นี้”


เป็นโจ้ที่กำลังจะคลั่ง
และนิวก็เดินเข้ามาหา แตะมือที่ริมฝีปากของตัวเองที่ยังมีหยดเลือดและป้ายไปที่เสื้อของโจ้ช้า ๆ สายตาเย็นยะเยือกจ้องมองไปที่ใบหน้าและแววตาที่กำลังวาวโรจน์เพราะอารมณ์โมโหที่กำลังพุ่งทะยานขึ้น

“ไหน ๆ กูก็ได้เลือดแล้ว ก็ฝากไว้กับเสื้อมึงหน่อยแล้วกัน”

ขยะแขยง

กูไม่ได้อยากให้เลือดมึงมาอยู่ที่เสื้อกูสักนิด

“มึงมันน่าสมเพช รักให้ตายก็ไม่มีใครเอาหรอก ตัดใจซะตอนนี้ดีกว่ามั้ง หรือถ้ามันตัดใจยากมากนักก็ไปตายซะ จะได้ไม่ต้องลำบากคนอื่นเขา คนอย่างมึง....ก็ได้แต่แฝงตัวแบบนี้ไปวันๆ แหละวะ .....ขนาดอยู่ใกล้ ตองยังไม่เอามึงเลย แล้วคิดเหรอว่าไอ้กัสมันจะเอา......ฝันไปหรือเปล่า....ถ้ายังไม่ตื่นจากฝันกูจะช่วยปลุกก็ได้นะ”

ไม่ใช่แค่พูด แต่นิวส่งยิ้มให้โจ้

ยิ้มเย็น ๆ

และไม่กี่นาทีถัดมา โจ้ก็ล้มคว่ำลงไปกอง เพราะกำปั้นหนัก ๆ ที่ซัดแรงๆ ไม่ยั้ง ก่อนจะถูกกระชากคอเสื้อขึ้นมา
และนิวก็ชี้หน้าคนที่มีเลือดกลบปาก

“นี่สำหรับวิธีการโง่ ๆ ของมึง แค่สั่งสอนนะ ของจริงเก็บไว้ให้ลุ้น วันหลังถ้าคิดจะทำแบบนี้ก็ปรึกษากันบ้าง ทำแบบนี้กูก็เขินแย่.....ไม่ยักรู้ ว่ามึงอยากดูดปากกู ถ้าอยากขนาดนั้น กูจะสงเคราะห์ให้ก็ได้ แต่เอาไว้วันหลังนะ วันนี้กูไม่ว่างแล้ว นัดเด็กไว้ อย่าลืมบอกไอ้กัสด้วยนะ ว่ากูสงเคราะห์อะไรมึงบ้าง มันจะได้ซึ้งใจว่ามึงรักมันมากขนาดไหน เผื่อบางทีเผลอ ๆ มันอาจจะมีใจให้มึงนิดหน่อยก็ได้ ในฐานะที่มึง.........เสียสละ หน้าให้กูต่อยเล่น....เพื่อมัน”

TBC.

[Lonelyนู๋โรนลี่]

เหยดดดดด
นิวโจ้ๆๆๆๆๆ(อย่าสลับเป็นโจ้นิวนะ เงิบเลยทีเดียว)
รอพี่หยกกลับมาาาาาา
รู้สึกว่าตอนแรกที่อ่านตอนพี่หยกจะไป กัสเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ทำไมพออ่านอดีตก่อนไปแล้ว เราว่าตอนหยกพูดแบบนั้นกัสน่าจะคิดและรู้สึกอะไรบ้างนะ ใจแข็งมากอะ บอกเลย  พี่หยกกลับมาเร็วๆๆๆนะ

[Money11]

พี่หยกกก เมื่อไหร่จะกลับปล่อยให้คู่รองเค้าตีกันจะตายอยู่แล้ว น้องกัสรอยู่

[Nus@nT@R@]

โจ้-นิวตีกันแล้ว

[butter.juliet]

ยังคงบอกตัวเองต่อไปว่านิวโจ้ลูกดก 55555 

[boonpa]

นิวโจ้คู่นี้ดุเดือดถึงขั้นแจกเลือดกันทีเดียว

[roseen]

กัดกันฟัดกันโหดดีคู่นี้

[kongxinya]

หยกเอ๊ยยยย เก็บเงินได้เท่าไหร่แล้ววว เมื่อไหร่จะกลับมาซะที 

โจ้กะนิวนี่รักกันแบบมันส์ดีวุ้ยยย 

[dragon123]

หยกรีบเก็บเงินไวๆนะ น้องกัสจังรออยู่ 

[drasil]

หยกมาหากัสจังเร้วววว

[Scream]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นิวโจ้นี่น่าลุ้นมากกกก
ชอบแนวนี้ อ๋ายยยยยยยย หยกรีบกลับมาหากัสเร็ว T^T

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#(นิว-โจ้) น่าจะบอกตั้งแต่แรก

ปากแตกด้วยกันทั้งคู่ ไม่มีอะไรแตกต่าง ต่างกันอยู่อย่างเดียว คือ นิวยิ้มเย็น ๆ ส่วนโจ้กำลังหงุดหงิดเหมือนหมาบ้า

“อากาศช่วงนี้ร้อนนะว่ามั้ยวะ”

นิวอมยิ้มและเริ่มพูดคุยกับคนที่นั่งตาลอยอยู่ข้าง ๆ พูดให้คนหนึ่งฟัง แต่อีกคนกำลังถลึงตาใส่ เพราะรู้เจตนาคนพูดและต้องพยายามปั้นหน้าและมองหน้ากัสที่กำลังมองคนสองคนที่มีสภาพไม่ต่างกัน

“อ้าวโจ้ มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ยกูเพิ่งเห็น”

กูนั่งอยู่ตั้งนานแล้ว เสือกบอกว่าเพิ่งเห็น ไอ้เหี้ยนิว
นิวนั่งกินข้าวอย่างมีความสุข แต่โจ้กำลังอยากจะเอาจานข้าวยกราดหัวไอ้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“สัดนิว”

ได้แต่สบถและพึมพำเสียงเบา และเป็นนิวที่หัวเราะร่วนชอบใจ

“แหมข้าวมื้อนี้มันอร่อยจังว๊า”

เออมึงอร่อย แต่กูอยากกระทืบมึงให้ตายคาตีนตอนนี้เลย สันดานแบบนี้ แม่งไม่ตายดีแน่ ๆ

“....นิว”

อือ

นิวมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และกัสก็หรี่ตามอง มองหน้าของนิว มองด้วยความสนใจ

“...ใคร...ทำ”

อ๋อ

เนี่ยเหรอ ไม่มีใครหรอก

“โดนไอ้โจ้กัด”

ตอบออกไปง่าย ๆ และเป็นโจ้ที่ถึงกับสำลักข้าว ข้าวพุ่งออกมาจากปากทันที และต้องรีบยกมือทุบหน้าอกตัวเอง สำลักเม็ดข้าวจนหน้าดำหน้าแดง

“แอ่ก แค่ก แค่ก อ่อก แอ่ก”

“พอดีเมื่อวานเรากัดปากกันเล่นนิดหน่อย”

ยังไม่ยอมหยุด ยังไม่ยอมเลิกพูด แถมตีหน้าเฉยเหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องธรรมดา นิวมองโจ้ที่สำลักข้าวเฉย แทนที่จะช่วย กลับเลิกคิ้วขึ้นสูงและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ

“อ้าวสำลักข้าวเหรอ มึงก็ใจเย็นโจ้ ค่อย ๆ เคี้ยวข้าวสิวะ กินไปโมโหไปแบบนี้ ก็สำลักกันพอดี อย่าเพิ่งโมโห”

ไอ้เหี้ยใครไม่โมโหก็บ้าแล้ว มึงเลยคำว่ากวนตีนไปไกลสุดกู่แล้ว มึงมันมนุษย์เหี้ยตัวจริง

“ไอ้แอ่ก แค่ก ๆ”

เหมือนคนบ้าและยกหลังมือขึ้นเช็ดปาก แต่เผลอไปโดนแผลที่ริมฝีปากเต็ม ๆ

“โอ้ยยยยย ไอ้นิว มึง แอ่ก แค่ก แค่ก”

ไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้ปัญหาตรงไหนดี หยุดโมโห หรือหยุดสำลัก เลือกไม่ถูก สุดท้ายเป็นกัสที่ส่งแก้วน้ำให้

“กินก่อน”

แม่ง

รับแก้วน้ำมายกขึ้นดื่มด้วยความโมโห และสายตาก็ยังจับจ้องมองใบหน้าราบเรียบนิ่งสนิทของคนที่ทำให้ต้องสำลักข้าวไม่เลิก

“ก็มึงให้กูบอกได้”

ยังมีหน้ามาทำเหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องปกติธรรมดา มึงพูดได้ยังไง สัดนิว แบบนี้มันตรงเกินไปแบบนี้มันเกินไปแล้ว
แล้วยังจะลอยหน้าลอยตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มึงยังกินข้าวได้เฉย ๆ แต่กูนี่สติแตกไปแล้ว

“โว้ยยยยยยยยย แอ่ก แค่ก ๆ”

ไม่รู้ต้องทำยังไง หันรีหันขวาง และทั้งกัสทั้งนิวก็มองหน้าโจ้พร้อมกัน

คนหนึ่งงงจริง ส่วนอีกคน แกล้ง...งง

“เป็น...อะไร”

เป็นอะไรล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก กำลังจะเป็นบ้า เพราะไอ้สัดนิวนี่แหละ

ยอมสงบสติอารมณ์และลงมานั่งทั้งที่อาการสำลักข้าวยังไม่หายดี มองหน้าของคนที่ตาลอย และหรี่ตาเป็นพัก ๆ ถึงเริ่มตั้งสติได้
มองหน้าของกัส มองนิ่ง ๆ จ้องตรง ๆ และกัสก็มองตอบ มองและกระพริบตาเรื่อย ๆ
พิจารณาที่คิ้ว ดวงตา ข้างแก้ม จมูก เรื่อยมาจนถึงริมฝีปากของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

มองแล้วก็เริ่มยิ้ม

ยิ้มให้โจ้

อะไรวะ

อะไรเนี่ยะ
อะไร....ของมึงวะ
เล่นเอากูไปต่อไม่เป็นเลย โมโหอยู่ดี ๆ ตอนนี้หายโมโหซะงั้น

“เรื่องที่จะไปดูหนังด้วยกัน...เดี๋ยวพ่อมึงมา กูบอกเลยนะ พ่อมึงคงไม่ว่า กลับดึกหน่อย แต่เดี๋ยวกูไปส่ง คงไม่เป็นไร”

ดูหนังเหรอ

ดูหนัง ด้วยกันเหรอ

“จะ...บอก....พ่อ...ให้....ใช่ ใช่ ใช่ มะ มั้ย”

ใช่ จะบอกพ่อมึงแล้วก็ถ้าพ่อมึงไม่ว่าอะไรก็ จะได้ไปกัน

“นิวไป...ด้วย...นะ นะ นะ”

แน่นอนไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก แค่พูดคำว่า "นะ" ครั้งเดียวกูก็ไปแล้ว นี่พูดมาสามครั้งเลยนะ ใครไม่ไปก็บ้าแล้ว

“ไปดิ”

เหี้ยยยยยยย

“มึงจะไปทำเหี้ยอะไรวะ”

โจ้หันไปมองหน้าของคนที่จะไปด้วย แล้วก็ถลึงตาใส่
หงุดหงิด หงุดหงิด มึงเป็นอะไรของมึงนักหนาวะ จะไม่ปล่อยเลยหรือไงแม่ง

“เสือกอะไรกับมึง กูไปดูไม่ได้ไปดูบนหัวมึงแล้วกันไอ้โจ้”

แต่นี่มันยิ่งกว่าไปดูบนหัวกูอีก สัดนิว มึงนี่มัน....มึงทำหน้าที่ผู้พิทักษ์ได้สมบูรณ์แบบมากเกินไปแล้ว

อย่าเผลอเชียวนะมึง

อย่าเผลอก็แล้วกัน

ต่างคนต่างไม่ชอบสิ่งที่อีกฝ่ายทำ คนหนึ่งหงุดหงิด อีกคนไม่พอใจ
โจ้กำลังหงุดหงิดโมโห และนิวก็กำลังรู้สึกไม่พอใจสิ่งที่อีกฝ่ายทำ

มึงก็เอาเลยสิ มึงกล้าขอพ่อไอ้กัสมึงก็ขอเลย กูก็ขอได้เหมือนกัน มึงไปได้กูก็ไปได้ ไปด้วยกันหลายๆ คนไม่สนุกหรอก แค่ประสาทจะแดกตายแค่นั้น ประสาทแดกพร้อมกันหลายคนนี่แหละดี ไม่เหงาด้วย กูนี่แหละจะช่วยประสาทแดกไปพร้อมกับมึง

ไอ้โจ้มึงมันรั้น หาจังหวะตลอด จ้องตลอด

อยากได้นักหรือไงวะ ของที่ไม่ใช่ของตัวเองเนี่ย เตือนก็แล้ว ห้ามก็แล้ว พูดดี ๆ ก็แล้ว ด่าก็แล้ว ยังจะเสือกหน้ามืดตามัวจะเอาให้ได้อีก สามัญสำนึก แม่งตายห่าไปจากหัวแล้วใช่มั้ย คนเรานี่แค่เรื่องสามัญสำนึกคงไม่ต้องสอนกันหรอก

“สัดนิว”

โจ้ยังบ่นพึมพำคนเดียวไม่เลิก และเป็นนิวที่เงยหน้าขึ้นมามอง และใช้เท้าถีบไปที่หน้าขาของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ถีบเสร็จก็รีบลุกขึ้นยืนทันที และโจ้ที่ถีบกลับก็ต้องร้องเสียงดังลั่นเมื่อเท้ากระแทกกับขาโต๊ะแทนที่จะเป็นขาของนิว

“โอ้ยยยยยยยยยย สัดนิว”

“เออ ทำไมเหี้ยโจ้ เป็นอะไร ขาหักแล้วมั้ง ไปห้องพยาบาลมั้ยเดี๋ยวกูพาไป”

กูไม่จำเป็นต้องไปห้องพยาบาล เจ็บแค่นี้ไม่เท่าไหร่ แต่เจ็บใจยิ่งกว่า
มองหน้ากัน โจ้มองหน้านิว และนิวก็ยักคิ้วใส่โจ้ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ และคนที่จับตาดูคนสองคนทะเลาะกันเงียบ ๆ ก็เริ่มอมยิ้มน้อย ๆ

เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“อย่าดื้อ...ให้มาก....นัก...สิวะ”

อยู่ดี ๆ ก็นึกขึ้นได้ ประโยคที่คุ้นเคย และฝังอยู่ในหัว พูดออกมาแล้วก็เงยหน้ามองหน้านิวสลับกับมองหน้าโจ้

“...ชอบกัน...เหรอ..”

ยิ้มเรื่อย ๆ

รอยยิ้มที่ถ้าเป็นเวลาปกติ โจ้คงจะเคลิ้มตาม แต่ในเวลานี้ไม่ทันได้เคลิ้มตามแต่ทำหน้าสงสัยว่ากัสกำลังพูดอะไรและหมายความว่ายังไง

“อะไรนะ...ใคร...ชอบ...”

ถามด้วยความมึนงง และนิวก็เลิกคิ้วขึ้น เพราะคำถามของโจ้ที่ถามคนที่ยังอมยิ้มเรื่อย ๆ ไม่เลิก ยิ้มและหรี่ตามองหน้าของคนสองคนที่ทำเหมือนกำลังสงสัยบางอย่าง

อะไรใครชอบกัน

ใครชอบกันวะ

หมายถึงใคร

“หมายถึง..........กู...กับ”

หยุดแค่นั้น

โจ้หยุดพูดแค่นั้น และก็มองหน้ากันเอง

“ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยย บ้าแล้ว”

ทำท่าขนลุกขนพอง และลุกขึ้นขยับถอยไปห่างจากคนที่ทำหน้านิ่งเฉย

“ขยะแขยงตัวเองก่อนเหอะไอ้โจ้ ก่อนจะทำเป็นขยะแขยงคนอื่น”

เหน็บแนมเข้าให้ และนิวก็แกล้งเบะหน้าใส่โจ้ และส่ายหน้าสองสามครั้ง

เหอะ

ให้ชอบกับเหี้ยโจ้เนี่ยนะ กูยอมเปลี่ยวตายไปตลอดชีวิตดีกว่า

“นิสัยแบบนี้แม่งเอาไม่ลง”

เหรอ ทำอย่างกับว่าตัวเองดีนักหนา

“พวกใช้สมองได้ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ก็ปากดีแบบนี้แหละนะ”

“เหี้ยนิวมึงพูดถึงใคร”

พูดถึงใครเหรอ เปล่านี่

“ร้อนตัวนักก็รับไปไม่มีใครห้าม”

แกล้งพูดลอยลมไปเรื่อย และคราวนี้กัสที่นั่งตาลอยก็หัวเราะออกมาเบา ๆ หัวเราะจนทั้งโจ้และนิวต้องมองตาม และไม่เข้าใจว่าคนที่ทำเหมือนมึนงงตลอดเวลากำลังหัวเราะอะไร

“อะไรมึงไอ้กัส หัวเราะเพื่อ....”

ไม่มีอะไรหรอก แต่ที่หัวเราะเพราะคิดว่า สองคนนี้ ไม่ค่อยพูดกันแต่เวลาพูดกันแล้ว เหมือนไม่อยากหยุด ต่อปากต่อคำกันไปเรื่อย ไม่มีใครอยากหยุด

“...อย่าดื้อสิ...อย่าดื้อ”

พูดประโยคเดิม และเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

ยิ้ม

กัสส่งยิ้มให้กับคนคนสองคนที่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก

อะไรวะ อย่าดื้อสิ อย่าดื้อ คืออะไรวะ

ไม่เข้าใจ

“ถ้า...ชอบ..นิว..โจ้อย่าดื้อสิ”

เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไอ้กัสมึง ….. เอ๋อจริงเปล่าเนี่ย นี่เรียกว่าแซวใช่มั้ย แซวได้น่าขนลุกมาก

“ฮึ่ยยยยย”

มองหน้าของคนที่ไม่ชอบหน้าแล้วโจ้ยิ่งอยากจะบ้า ไม่ไหว แค่คิดยังขนหัวลุก

แบบนี้ท่าจะไม่ไหวจริง ๆ

โจ้พูดไม่ออก

แต่นิวพูดไม่หยุด

“อ้าว มึงชอบกูเหรอ ถ้าชอบกูก็อย่าดื้อสิวะโจ้ แล้วไม่บอกแต่แรกว่าชอบ รู้อย่างนี้เมื่อวานกูให้ดูดปากฟรี ๆ ไม่ต่อยกลับด้วย แล้วไม่บอกแต่แรกว่าชอบวะ เห็นมั้ย เลยเจ็บปากฟรีเลยมึง”

TBC.

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#(นิว-โจ้) อยากรู้เหมือนกัน

ตกลงกันว่าจะไปดูหนังแล้วทำไมโปรแกรมมันพลิกผันได้ขนาดนี้

“อาครับ แล้วเอาหมูเสียบไม้ได้เลยใช่มั้ยครับ”

ไอ้เหี้ยนั่นก็อีก มึงจะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนเกินไปหน่อยแล้ว ทำคะแนนใหญ่เลยนะมึง

“ก็เสียบไม้เลยจ่ะ แล้วก็เอามาเรียงกัน แล้วค่อยย่าง”

อากำลังอธิบายบางอย่างและนิวก็ใช้ไม้เสียบหมูสะเต๊ะและวางเรียงใส่ถาด
อากำลังทำน้ำจิ้มหมูสะเต๊ะ โดยมีลูกมือเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งตั้งใจเสียบหมูสะเต๊ะใส่ไม้เป็นอย่างดี

ผิดกับอีกคนที่........พัดจนมือจะหงิกแล้ว แต่ยังติดเตาถ่านไม่ได้ เตาถ่านนี่มันทำไมติดยากติดเย็นจริงวะ
เหี้ยยยยยยยยยยย

โจ้กำลังหงุดหงิด และใช้กระดาษพัดเตาถ่านอย่างเอาเป็นเอาตาย

แม่ง

ลำบากจริงโว้ยยย กว่าจะได้กิน

“เฮ้ย ไอ้หนุ่ม เอ็งพัดแบบนั้นไม่ได้ เอ็งต้องเอาถ่านสุมก่อนแล้วค่อยจุดไฟ เอ็งเล่นเอาแต่กระดาษใส่ลงไปแล้วไฟมันจะติดตอนไหนวะ”

อ่าครับ

คุณพ่อ

กลายเป็นลูกมือที่น่ารักเรียบร้อย สงบเสงี่ยมเจียมตัว อันที่จริงไม่ได้ช่วยติดเตาถ่าน แต่เป็นการมาสร้างภาระให้ซะมากกว่า
และโจ้ก็ยิ้มแหย ๆ มองวิธีติดเตาถ่านที่พ่อของกัสสอน แล้วถึงได้ทำตาม

“เอ้า ไอ้เจ้าของวันเกิด เสริฟน้ำซิเอ็ง”

พ่อเรียกเด็กเสริฟน้ำท่าทางเฉื่อยชา แต่เต็มใจบริการเป็นอย่างดีให้เสริฟน้ำ

และกัสก็คีบน้ำแข็งใส่แก้วอย่างเชื่องช้า กว่าจะเล็งลงแก้วได้ก็ใช้เวลานาน โดยมีทั้งคนติดเตาถ่าน และคนเสียบหมูสะเต๊ะช่วยลุ้นอยู่เงียบ ๆ

“พ่อ....เอา...น้ำอะไร...คร้าบบบ”

“แล้วแต่เจ้าของวันเกิดสิวะ กัสเอาแก้วไหนให้พ่อล่ะ”

ยืนมองน้ำอัดลมหลากสี และกัสก็ครุ่นคิด
สีอะไร พ่อ....ให้พ่ออันไหนดี

“พ่อ.........อันนี้ของพ่อ”

กัสเทน้ำส้มใส่แก้ว และประคองแก้วอย่างดีเพราะกลัวแก้วหลุดจากมือ ค่อย ๆ ยื่นส่งให้พ่อ และพ่อก็มองภาพที่กัสค่อยๆ ประคองแก้วมาส่งให้

แม้จะต้องใช้มือสองมือช่วยกันประคอง แต่ก็เสริฟน้ำได้แล้ว พัฒนาขึ้นแล้ว ร่างกายของกัสดีขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวัน

“เอ้อเว้ย ขอบใจ ขอบใจ เอาให้อากับเพื่อนเอ็งด้วย”

พ่อรับแก้วน้ำมาถือเอาไว้ และรู้สึกใจชื้นขึ้น ดีใจที่ร่างกายของลูกชายฟื้นตัวได้เร็วขึ้นเรื่อย ๆ ความหวังที่ลูกจะกลับมามีร่างกายเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป คงอีกไม่นาน

“อาเอาเหมือนพ่อเอ็งนะกัส”

เด็กเสริฟน้ำ แม้จะเชื่องช้า ไม่ทันใจ แต่ผู้ร่วมงานวันเกิดทุกคนไม่มีใครว่า มีแต่ช่วยลุ้น และเอาใจช่วย ทุกครั้งที่กัสคีบน้ำแข็งใส่แก้ว

โจ้ขออนุญาตพ่อของกัสในเย็นวันหนึ่งเรื่องจะชวนกันไปดูหนัง แต่ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นพ่อที่คิดจะจัดงานวันเกิดเล็ก ๆ ให้กับลูกชาย และชวนเพื่อนของกัสทั้งสองคนที่มานั่งคอยส่งกัสกลับบ้านตอนเย็น ทุกวันให้มาร่วมงานด้วย

วันนี้จึงเป็นงานวันเกิดเล็ก ๆ ที่ทำอาหารง่าย ๆ กินกันแบบครอบครัว หมูสะเต๊ะย่างและอาหารที่ทำกินกันที่พื้นที่เล็ก ๆ บริเวณหน้าบ้าน

“แตงกวาหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ แบบนี้เหรอครับอา”

โหหหหหห ไอ้พ่อครัวคนเก่ง ไอ้คนดีศรีห้องครัว มึงจะเกินไปหน่อยแล้ว ไหนว่าเป็นผู้พิทักษ์อย่างเดียวไง แบบนี้เรียกว่ามาทำคะแนนชัด ๆ แม่งใครเชื่อเรื่องที่มันบอกว่ารับฝากของโดยไม่หวังผลตอบแทนก็โง่เต็มทีแล้ว

“เดี๋ยวนิว หั่นชิ้นเล็ก ๆ แบบนี้ใส่จานไว้ก็ได้ อาจะผสมน้ำจิ้ม”

แม่ง
ยิ้มแย้มแจ่มใสเชียวนะมึง แต่กูเห็นหรอก บางครั้งที่เผลอมึงก็มองเด็กเสริฟน้ำเหมือนกูแหละวะ มึงแอบมองเด็กเสริฟน้ำบ่อย ๆ นึกว่ากูไม่รู้หรือไง

“เอาเหมือนโจ้ โจ้เอาน้ำอะไร นิวเอาแบบนั้นแหละ”

แล้วมึงจะมาอยากกินแบบกูทำห่าอะไร สรรพนามมึงเปลี่ยนเลยนะ ปกติ เห็นมีแต่แทนตัวเองว่ากูตลอด พ่ออยู่ต่อหน้าพ่อกับอาไอ้กัส เรียกตัวเองว่านิวอย่างนั้นนิวอย่างนี้ขึ้นมาทันทีเลยนะ

สันดาน

“ตะแกรงย่างมันอยู่ไหน เมื่อกี้ก็ว่าเห็นแว่บ ๆ”

อ๋อครับ ตะแกรงย่างเหรอครับ ไม่ต้องห่วงครับพ่อ

“เดี๋ยวโจ้ดูให้ครับพ่อ”

โจ้ลุกขึ้นและมองหาตะแกรงสำหรับย่างหมูสะเต๊ะ และคนที่กำลังหั่นแตงกวาอยู่ห่าง ๆ ก็ถึงกับหลุดขำออกมาเพราะสรรพนามที่เปลี่ยนไปไกลสุดกู่ของใครบางคน

เหี้ยโจ้แม่งก็ตามน้ำชิบหาย

เออว่ะ

แบบนี้มันก็ใช้ได้เหมือนกันนี่หว่า ถึงจะทำอะไรตามอารมณ์ไปบ้าง แต่บางครั้งมันก็ทำตามสถานการณ์ได้ดี

แม้จะฟังขัด ๆ หูไปหน่อยก็เถอะ แต่แบบนี้ก็......

“ขำเหี้ยอะไรมึง สัดนิว”

อ้าว

เมื่อกี้ยังพูดจาไพเราะอยู่เลย พอมาอยู่ใกล้กูนี่ปากหาเรื่องทันทีเลยนะมึง

“ขำโจ้ครับพ่อ.....มั้ง”

เอ่ยบอกเสียงเบา และโจ้ที่กำลังมองหาตะแกรงสำหรับย่างหมูสะเต๊ะ ก็นึกอยากจะเอาตระแกรงฟาดหัวไอ้คนกวนประสาทที่พูดไปยิ้มไปขึ้นมาทันที

ถ้าไม่ติดว่าเป็นงานวันเกิดไอ้กัสนะ กูฟาดไม่ยั้งแล้ว แม่ง

“ก็ยังดีกว่านิวนะครับ นิวอย่างนั้น นิวอย่างนี้”

เหรอ ดีกว่าตรงไหนวะ ก็เหมือนกันชัด ๆ

“ปากแบบนี้น่าดูดปากกันอีกที”

พูดลอย ๆ และโจ้ที่กำลังค้นหาตะแกรงก็ถึงกับชะงักมือนิ่งค้าง ก่อนจะมองหน้าคนที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและตั้งหน้าตั้งตาหั่นแตงกวาไปเรื่อย

สัดนิว นี่มึงจะเอาให้ได้จริง ๆ ใช่มั้ย ไอ้เหี้ยนี่แม่ง ปากสมควรตายมาก ระดับความเฮี้ยนดูเหมือนจะไต่อันดับขึ้นไปเรื่อย ๆ แล้วนะมึง

“กูต่อให้นะรอบนี้ เดี๋ยวกูเปิดก่อนเลย มึงจะได้ไม่ต้องอาย แต่แบบมึงไม่น่าอายนะ ได้ข่าวว่ารู้ว่าเขามีคนของเขาแล้วก็ยังจะเอา”

ไอ้นิว

“เสือก”

ด่าใส่หน้า เป็นการด่าที่เบาที่สุด และต่างฝ่ายต่างก็จ้องหน้ากันเงียบ ๆ โดยไม่มีใครยอมใคร

“ฝากไว้ก่อนเหอะมึง”

ก็ฝากมาสิ กูเป็นคนใจดี เต็มใจรับฝากอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง

นิวไม่ได้พูดโต้ตอบอะไร เพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก ก้มหน้าก้มตาหั่นแตงกวาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โจ้หาตะแกรงเจอแล้ว และเดินหนีไปวุ่นอยู่กับการติดเตาถ่าน ยังคงรอและใช้กระดาษ พัดไปเรื่อย ๆ
และไม่นานเด็กเสริฟน้ำก็ประคองแก้วน้ำมาส่งให้

“โจ้...กินน้ำ”

อ่า

เงยหน้าขึ้นและก็มองคนที่พยายามยื่นแก้วน้ำส่งให้
มองแล้วก็ยิ้ม

ก็เพราะแบบนี้แหละวะ ที่กูรีบมาตั้งแต่สี่โมงเย็น มาก่อนเวลาตั้งนานสองนานก็เพราะสิ่งนี้สิ่งเดียวนี่แหละวะ

รับแก้วน้ำมาถือเอาไว้ แต่สายตายังมองไปที่ใบหน้าของกัสไม่เลิก แม้ว่าดวงตาจะหรี่ปรือลงเป็นพัก ๆ แต่อาการโดยรวมตอนนี้ถือว่าดีกว่าเมื่อก่อนมาก

กัสรู้สึกว่าดวงตาไม่ได้หรี่บ่อย ๆเหมือนช่วงแรก ๆ บางทีกล้ามเนื้อและระบบประสาทอาจกำลังเริ่มทำงานประสานกันได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ ก็เป็นได้

“ขอบใจว่ะ”

น้ำที่กินก็น้ำอัดลมธรรมดา ไม่ใช่ว่าจะมีรสชาติที่ดีกว่าปกติเท่าไหร่ แต่เพราะคนที่ชอบเอามาเสริฟให้ โจ้เลยรู้สึกว่าน้ำแก้วนี้อร่อยยิ่งกว่าน้ำแก้วไหนที่เคยกินมา

“โจ้....หน้าเปื้อน....โจ้”

รอยดำจากการที่เผลอเอามือจับถ่านติดเตาป้ายหน้าโดยไม่รู้ตัว ทำให้ใบหน้าของโจ้มีรอยดำเป็นขีดยาว และโจ้ก็ใช้หลังมือเช็ดไปที่หน้าของตัวเอง ตามจุดที่กัสชี้ให้

เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ถูก เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ถูกจุด สุดท้ายกัสก็เป็นฝ่ายเอื้อมมือเตรียมจะเช็ดรอยดำออกให้
แต่ช้ากว่าใครบางคนที่มาเร็วมาไวโดยมิได้รอให้ใครเชื้อเชิญ

“เปื้อนตรงนี้ มันต้องเช็ดตรงนี้”

สังเกตทุกกิริยาอาการของโจ้อยู่ตลอด จึงไม่ควรที่นิวจะปล่อยช็อตเด็ดช็อตนี้ข้ามผ่านไปได้

“สัดนิว”

ได้แต่บ่นพึมพำเสียงเบาในลำคอ แต่ทำอะไรไม่ได้ เมื่อคนที่ไม่ได้ต้องการให้มาช่วย โดยไม่ได้ร้องขอเลยสักนิด

“ใจเย็นครับโจ้ เดี๋ยวนิวจะเช็ดให้ครับ”

ไอ้..........
โมโห แต่ออกอาการไม่ได้ เพราะไม่ได้อยู่กันแค่นี้ แต่ะมีผู้ใหญ่อยู่ด้วย

นิวแตะปลายนิ้วเบา ๆ ไปที่ข้างแก้มของโจ้ แต่แทนที่จะเช็ดเบา ๆ กลายเป็นขัดถูเต็มแรง จนโจ้ต้องสะบัดหน้าหนี

“ทำเหี้ยอะไรของมึงวะ”

อยากจะชี้หน้าด่า แต่เพราะสายตาของทั้งอาและพ่อของกัสกำลังมองมา

โจ้จึงได้แต่สบถเสียงเบา กัดฟันพูดเสียงรอดไรฟัน และพยายามทำให้อารมณ์เป็นปกติมากที่สุด

“ขอบใจมากนะ........นิว....”

กัดฟันพูดและนิวก็ทำหน้าเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลอยหน้าลอยตาพูด น่าหมั่นไส้ที่สุดในสายตาของโจ้

“ไม่เป็นไร เกรงใจอะไรวะ เราเพื่อนกัน”

เพื่อนกันบ้านมึงสิ ใครเพื่อนมึง เหี้ย กูไปเป็นเพื่อนมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ โธ่โว้ยยยย กูแม่งอยากฆ่าไอ้นิวให้ตายห่าไปจริง ๆ เลยวะ

“จีบกัน....ไปก่อน....นะ เดี๋ยว...มา”

ไปไหนล่ะ
ไปไหนแล้ว จีบกันที่ว่าคือ

จีบกันที่ว่า จีบ..............

เฮ้ยยยยยยยยยย เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าเนี่ย ไม่ใช่นะเฮ้ยกัส เดี๋ยวก่อนสิ มึงฟังกูอธิบายก่อน คือว่านะ........
กำลังจะอ้าปากพูด โดยปกติกัสจะเดินช้าแต่ทำไมในเวลานี้โจ้รู้สึกว่ากัสเดินเร็วเกินไป จนแค่จะอาปากพูดอะไรยังพูดไม่ทัน

“อ่า กัส....คือ มึง เข้าใจผิดแล้ว เฮ้ยยยย”

หมดเวลาอธิบายและเป็นนิวที่แกล้งตีหน้าเฉยและพูดบางอย่างให้โจ้ได้ยิน พูดกันพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

“กูดูมึงอยู่.....อย่าคิดว่ากูจะพลาด”

เหรอ
เหี้ยเหอะ มึงก็จับตาดูต่อไปแล้วกัน ยังไงมึงก็ต้องพลาดเข้าสักวันแหละวะ

กูมั่นใจว่ามึงต้องพลาดสักวัน

นิวเดินออกมาแล้ว และทำทีเหมือนสนใจอยู่กับการเสียบหมูสะเต๊ะใส่ถาดไปเรื่อย ๆ
ทั้งที่ในใจเริ่มเจ็บแปลบ เพราะรู้ว่าความคิดของตัวเองมักทำร้ายตัวเองเสมอ

ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ
ยิ่งเห็นยิ่งเจ็บ

ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหวยิ่งใกล้ยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้มันทรมานเกินไป

ไม่คิดว่าจะต้องมาเสี่ยงแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยจริง ๆ แต่ไหนแต่ไรมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะต้องประเมินสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นข้างหน้าได้ตลอด

และก็เหมือนคราวนี้ที่รู้อยู่แล้วว่าสุดสายปลายทางจะเป็นยังไง

แต่เป็นครั้งแรกที่ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรมาหลีกเลี่ยงได้ นิวแอบลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ก่อนจะเงยหน้าไปมองเด็กเสริฟจำเป็นที่กำลังพยายามตักน้ำแข็งใส่แก้วอีกแก้ว และคงเอามาเสริฟให้นิวแน่ ๆ

เจ็บว่ะ

ยิ่งเห็นยิ่งเจ็บ ขืนต้องอยู่ใกล้แบบนี้ไปเรื่อย ๆ คงมีสักวันที่ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้

โชคดีที่ยังมีไอ้โจ้อยู่ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าโชคดีที่มีไอ้โจ้คอยดึงความสนใจไปได้บ้าง

อย่างน้อยการห้ามไอ้โจ้ก็เหมือนเป็นการเตือนสติตัวเองอยู่กลาย ๆ เตือนเรื่อยๆ แม้จะเตือนไปเจ็บไปเรื่อยๆ ก็ไม่ควรให้สติขาดลงในวันใดวันหนึ่ง

กูไม่ต้องการแย่งของ ของใคร
แม้จะมีอะไรเกิดขึ้น คุณธรรมในจิตใจต้องมาก่อนเสมอ

กูจะไม่มีวันหักหลังเพื่อน และแย่งของรักของเพื่อนมาเป็นของตัวเองเด็ดขาด

นิวกำลังบอกตัวเอง บอกอย่างนี้ทุกวัน บอกไปเรื่อย ๆ ให้หัวใจพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ให้ได้

ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ และคิดว่าคงไม่มีใครรู้ใครเห็น
แต่นิวก็พลาดให้คนที่ไม่ควรเห็น ได้เห็น

โจ้ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อมองไปที่คนที่กำลังเสียบหมูสะเต๊ะและก็เห็นว่านิวถอนหายใจยาว

ถอนหายใจ.... ทำไมวะ

ทำไมถึงได้...........
นิ่งมองอยู่อย่างนั้น และนิวก็เงยหน้าขึ้นทันทีที่รู้สึกตัวว่ากำลังถูกจ้องมองจากคนที่ไม่ปรารถนาจะให้มองมากที่สุด

โจ้รีบหลบตาและทำเป็นสนใจอยู่กับการวางตะแกรงให้พอดีกับเตา
มันอาจเป็นการผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ไปเห็นใจคู่อริเข้า

กูไม่ใช่เพิ่งรู้จักมึงวันนี้หรือเมื่อวาน แต่กูรู้จักมึงมานานหลายปี พฤติกรรมบางอย่างและวิธีคิดบางอย่างของมึง มีหรือกูจะไม่รู้

สิ่งที่เห็นคงไม่ต้องเดาอะไรกันมาก
บางทีมึง.....ก็กำลังคิดไม่ตกเรื่องของคนๆ หนึ่งอยู่เหมือนกันใช่มั้ยวะ

และคน ๆ นั้นก็คงเป็นคนเดียวกับที่กูคิดซะด้วย

มึงอาจแสดงท่าทางนิ่งเฉยได้เนียนจนใครหลายคนจับความรู้สึกที่แท้จริงของมึงไม่ได้
แต่ไม่ใช่กับกูแน่ๆ เพราะในเวลานี้ไม่ว่ามึงหรือกู ก็คงคิดเรื่องเดียวกัน

มึงเองก็คง......กำลังคิดเรื่องของ ไอ้กัส....เหมือนกูใช่มั้ยวะ มึงเองก็คิดเรื่องเดียวกับที่กูคิดอยู่เหมือนกัน นิว

มึงเองคงพยายามตัดใจจากไอ้กัสอยู่
แต่ครั้งนี้มันไม่ง่ายเหมือนก่อน ที่มึงใช้วิธีเลี่ยงได้ เพราะครั้งนี้ มึงต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดบ้าง

กูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่ามึงจะรับได้ขนาดไหน ถ้าไม่หนีเหมือนคราวก่อน ๆ

มึงจะทำยังไงต่อไปวะ

กูก็อยากรู้ว่ามึงจะทำยังไงต่อไปเหมือนกัน.....นิว......

TBC.

[dragon123]

 

[roseen]

หยกปลาย่างกำลังโดนแย่งแล้ว

[ultue]

โจ้นิวคู่กัดที่สมกันมาก

[2pmui]

กัสมันยังร้ายเหมือนเดิมนะ ร้ายแบบน่ารักน่าเอ็นดู
อยากออกตังค์ค่าเครื่องบินให้พี่หยกกลับมาไวๆจริงๆ

[Sbatandty]

เมื่อไรหยกจะกลับมาหากัส

[mildmint0]

ตามอ่าน กัส หยก จนทัน แอบลุ้นคู่ โจ้ นิว กรี๊ดมากกกกก
แล้วเพียรคู่ใครอ่ะะะ สงสัยจุงเบยยย
โจ้ นิวนี่ ให้โจ้เป็นรุกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ นิวต้องโดนเสียบให้จนได้
แต่หยกนี่ ฝากปลาย่างไว้จริงๆ
ถ้าไม่รีบกลับมาล่ะก็ ... หึหึ