หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98

[roseen]

 

[zuu_zaa]

  ลุ้นๆๆๆๆ

[kongxinya]

 

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#(นิว-โจ้) บางทีนิวก็พูดจาบ้า ๆ ไม่มีหัวคิด

ไอ้นิวมันไม่ธรรมดา

มันทำหน้าเฉยก็จริง แต่ก็รู้ว่าหลัง ๆ มานี้มันไม่ธรรมดาเลย

หน้ามันนิ่งก็จริง แต่คำพูดบางคำของมันไม่ได้นิ่งตาม บางครั้งฟังมันพูดอยู่ดีๆ มันจะแถออกไปเรื่องอื่นอย่างรวดเร็ว แล้วก็วกกลับมาเรื่องเดิมที่กำลังคุยกัน

เป็นใครจะไม่งง ชะงักค้างก็หลายหน มันขยันหยอดมาก นิดหน่อยมันก็เอา แต่พอถามจริงจังมันกลับทำเฉย หรือไม่ก็แกล้งทำเป็นไม่ตอบ ปล่อยให้คิดเอาเองฝ่ายเดียวมาตลอด

แล้วมึงอยากจะให้กูคิดยังไงถามจริง ๆ กูเหมือนจะคิดไม่ตกเรื่องของมึงมากขึ้นทุกวันแล้วนะ แล้วทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนวะ หยอดไปหยดมาแบบนี้ กูจะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมไม่บอกว่าตกลงมึงจะเอายังไง

“คุยกับหยกเป็นไงบ้างช่วงนี้”

กูก็อยากรู้ด้วยเหมือนกัน แต่ไม่กล้าถาม คล้าย ๆ จะแบบว่า เกรงใจคนแถวนี้

มั้ง.........

“ดี”

กัสมันตอบแค่นั้น แล้วก็ก้มหน้าลง แล้วมันก็ยิ้มเล็ก ๆ บอกตรง ๆ ว่า โคตรน่ารัก และกำลังจะเคลิ้มไปกับมันอีกรอบถ้าไม่เงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นสายตาของใครบางคนที่ควรมองไอ้กัส แต่แม่งเสือกมองหน้ากูซะงั้น

เวรแล้วมั้ยล่ะ จะเอาอะไรกับกูอีก มองกูทำไม ก็มึงหยอดกูตลอดแต่ไม่ชัดเจน กูก็ต้องมีเผลอมองคนอื่นบ้างแหละ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนี่หว่า
 
“ดีแล้ว”

ตอบไอ้กัส แต่แม่งเมินหน้าใส่กูซะงั้น

อะไรวะ

อะไรยังไง ถามจริง ๆ กูผิดเหรอเนี่ย

กูเปล่านะ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ แค่ไอ้กัสมันน่ารักเฉย ๆ กูพยายามไม่คิดอะไรกับมันแล้วนี่ไง กูบอกว่าไม่ยุ่งแล้วก็คือไม่ยุ่งสิ แล้วจะมาทำหน้าแบบนี้ใส่กูทำไม

อย่าเมินกูแบบนี้สิวะนิว

“กูได้งานแล้ว จะเริ่มไปทำเลย หยกมันกลับมาก็พอดีแหละ”

พอดีเหรอ
พอดีอะไร

กัสเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดบางอย่างด้วย และก็เห็นว่านิวหันมาส่งยิ้ม ให้

ยิ้มและหันหน้าหนีไปมองที่สนาม

เรานั่งอยู่ด้วยกันทุกวัน แม้เราไม่ได้คุยกันมากแต่สิ่งที่กัสรับรู้ได้อยู่เสม

นิวเป็นคนดี
เป็นคน....ที่ดี

แต่ไหนแต่ไรก็เป็นแบบนี้ ก่อนหน้านั้นตั้งแต่ยังไม่มีสภาพแบบนี้ก็รู้มาตลอดว่านิวเป็นคนที่ดี

ถ้าไม่เพราะวันนั้นนิวมันขอเอาไว้ คงได้ตีโจ้จนตายหรือไม่ก็ไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาล

ยอมรับว่าเมื่อก่อนใจร้อน และอารมณ์รุนแรงน่ากลัว เรียกง่าย ๆ ว่าใจถึง ทำอะไรได้ง่าย ๆ แบบไม่กลัวตาย

แต่นั่นไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่ในเวลานี้

นั่นเพราะคิดว่าตัวคนเดียว อยู่หรือตายก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ยิ่งรู้ว่ามีคนรักมากขนาดนี้ยิ่งทำแบบเมื่อก่อนไม่ได้

นิวเป็นคนที่มีแบบแผนในการดำเนินชีวิตสูง มนุษย์สัมพันธ์ดี ใครอยู่ใกล้ก็มีแต่สงบใจลงได้ นิวเป็นรุ่นพี่ในสายวิชา เป็นรุ่นพี่โดยตรง แม้ไม่ให้ความเคารพแต่เรื่องสายรุ่นก็ต้องมีความเกรงใจกันบ้าง

แต่นิวรู้ว่าไม่ได้เกรงใจ แต่ที่ยอมหยุดบางอย่างให้ก็เพราะต้องรักษาหน้าของสายรุ่น

ให้เกียรติในฐานะที่นิวเป็นรุ่นพี่โดยตรง

แต่มันไม่เหมือนในเวลานี้ ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว การเดินคนเดียวทำได้ยาก และช่วงแรกที่เป็นแบบนี้ยิ่งยากมากถ้าเดินคนเดียว

แต่เพราะอยู่ดี ๆ นิวก็มาเดินด้วย นิวยิ้มให้กับทุกคน และขอเอาไว้ เรื่องมันถึงได้นิ่งมาจนถึงป่านนี้

และมันยิ่งนิ่งสงบมากขึ้นเมื่อโจ้มาเดินด้วยอีกคน

รู้อยู่ในใจลึก ๆ ว่าสองคนมาด้วยจุดประสงค์อะไร
แต่เมื่ออยู่ด้วยกันบ่อย ๆ และเรียนรู้นิสัยของกันและกันไปเรื่อย ๆ

ถึงได้รู้บางอย่าง

เราเป็นมากกว่ารุ่นพี่ เราเป็นมากกว่าเพื่อน แต่เราต่างก็รู้ว่าไม่สามารถก้าวข้ามผ่านไปเป็นบางอย่างที่มากกว่านั้นได้

มันเป็นความจริง ที่เราเข้าใจกันดี และปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็นมาตลอด จนถึงวันนี้

วันที่รู้สึกว่า

คนที่เคยอยู่ด้วยกันมาตลอดสองคน น่าจะมีความรู้สึกที่พิเศษต่อกัน แต่ที่ไม่มีอะไรคืบหน้าคงเป็นเพราะต่างฝ่ายต่างสงวนท่าทีต่อกัน

“ไอ้หยกมันโชคดีที่มีคนรอมัน”

เป็นเพียงคำพูดลอย ๆ จากนิวที่ตายังมองที่สนามแต่ก็ชวนกัสคุยอะไรไปเรื่อย แม้ในใจจะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ตัดใจมันไม่ใช่เรื่องง่าย ความรู้สึกดี ๆ ที่มีให้กับใครบางคนมันไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ

และเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว มันก็ไม่ง่ายเหมือนกันที่จะหยุดคิดหรือตัดใจจนไม่เหลือความรู้สึกใด ๆ ไว้เลย

นิวรู้ ความรู้สึกนี้มันยังตัดไม่ขาด

และตราบใดที่มันยังไม่ขาด ก็ยังไม่กล้าจะเดินดิ่งเข้าไปหาใครบางคนแบบเต็มตัว

มันไม่แฟร์กับคนนั้น

มันไม่แฟร์กับ..........

หันกลับมา และมองเลยผ่านไปที่โจ้ ที่นั่งก้มหน้าฟังเงียบ ๆ

ไม่ใช่ว่ากูไม่อยากชัดเจนนะ แต่กูคิดว่ามึงน่าจะรู้ดีว่าเพราะอะไร

“โจ้”

เรียกคนที่นั่งนิ่ง และโจ้ก็เงยหน้าขึ้นมามอง มองและก้มกลับลงไปอีกครั้ง

ไม่ต้องบอกกูก็เข้าใจ

“อือ”

ตอบกลับเพียงง่าย ๆ และนิวก็หันกลับไปมองที่สนามอีกครั้ง

“ลงเล่นบ้างดีมั้ยวะ”

มึงจะลงเหรอ

ถ้ามึงอยากลง ก็เอา

“เดี๋ยวกูลงด้วย”

ตอบกลับ และนิวก็หัวเราะออกมาเสียงเบา

“กูไม่ลงหรอก เดี๋ยวเหม็นเหงื่อ”

เหี้ยยยยยยยยยยยยยย มึงนี่เหลือเกินจริง ๆ มึงจะกลัวเหม็นเหงื่อไปทำไม แม่ง มึงอ่ะตุ๊ดยิ่งกว่ากูอีก ไอ้สำอางค์เอ้ยยยยยย

“แล้วทำมาพูด”

อ้าว กูก็อยากพูดบ้างแล้วทำไมวะ แต่ถ้ามึงอยากลงจริง ๆ กูก็จะนั่งดู

“กูไม่ชอบเตะบอลกลางแจ้ง กูชอบเตะบอลในร่ม”

ในร่มห่าอะไรของมึง

เตะบอลในร่ม..........เตะบอลใน.........ร่ม.........เตะ....

โจ้หันไปมองหน้านิวด้วยความมึนงง

และนิวก็อมยิ้มน้อย ๆ แต่ไม่ยอมพูดอะไร

อะไรของแม่งวะ

กูจะเข้าใจมั้ย พูดแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว

“กัสมึงเข้าใจมันมั้ยวะ ไอ้เหี้ยนี่แม่งประสาท”

ด่านิวแล้วก็ส่ายหน้ากับคำพูดบ้าบอที่ไม่มีที่มาที่ไป

และเป็นกัสที่หันมามองหน้าโจ้และส่งยิ้มให้

“นิว.......คง...อยาก...ชวนโจ้...ไปเตะ...บอลใน...ร่ม”

เหรอ กลางแจ้งก็ได้ จะต้องเจาะจงไปเตะทำไมวะในร่ม

“อะไรของมึง”

ยิ่งไม่เข้าใจหนักเข้าไปใหญ่ พูดอะไรวะ ทั้งคู่เลย
ไอ้กัสก็พูดไปยิ้มไป

ยิ่งไอ้นิวแม่งถึงกับหลุดขำเลย เหี้ยถามจริง มึงตลกมากป่ะ

ขำเหี้ยอะไรกันวะ

“กัสถามไอ้โจ้ดิ ว่ามันจะไปเตะด้วยกันป่ะ”

นิวย้ำคำพูดบางอย่างอีกครั้ง และคราวนี้ทั้งนิวทั้งกัสก็พากันหัวเราะออกมา แต่โจ้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใจ

“เหี้ยยยยยยยยยยยยยย พวกมึงขำห่าอะไรกันเนี่ย”

ขำอะไรล่ะ ก็.....

“น้องโจ้ยังซิง น้องโจ้ไม่เข้าใจหรอก”

แล้วมึงมายุ่งอะไรกับกูวะ จะซิงไม่ซิงมันก็เรื่องของกูนะเนี่ย มึงจะมาพูดจาแบบนี้ทำเหี้ยอะไร

“แม่งเดี๋ยวอีกวันสองวันกูไม่ซิงแล้วก็ได้”

เหรอ

เหรอ

อีกวันสองวันมึงจะไม่ซิงเหรอ แล้วมึงจะทำยังไงมึงถึงจะไม่ซิงไหนลองบอกกูหน่อยซิ

“มึงจะไปเปิดซิงว่างั้น”

เอ้อออออออออออออ

“เรื่องของกู”

เรื่องของมึงไม่ได้ เรื่องของมึงได้ไง ไม่ได้ มึงหยุดเลย อย่าแม้แต่จะคิด

“มึงกล้ามึงก็ลองดู”

กูกล้าอยู่แล้ว มันใช่เรื่องเสียหายที่ไหนล่ะ ของแบบนี้

“เออ กูจะไปขึ้นครูวันนี้เลยเหี้ยนิว”

สัดโจ้ มึงหยุดเลยนะ ขึ้นครูห่าอะไรมึงหยุดเลย อย่าแม้แต่จะคิดมึงหยุดคิดได้เลย

“มึงหยุดไปเลย”

หยุดไปเลยห่าอะไร เรื่องอะไรล่ะ ก็มึงล้อกู ไอ้เรื่องซิงเหี้ยอะไรนี่ล้อกูอยู่ได้ แม่งไปขึ้นครูซะก็จบจะได้เลิกล้อกูซะทีไม่งั้นแม่งก็ล้ออยู่แบบนี้ไม่เลิก

“กูจะไป”

ไม่ให้ไป

ไม่รู้ว่าทำไมอารมณ์โมโหถึงเกิดขึ้นง่ายนัก นิวรู้สึกว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดโมโห กับคำพูดไม่เข้าท่าของคนบางคน บอกแล้วไม่รู้จักฟัง ไอ้เรื่องนั้นน่ะไม่ได้อะไรหรอกนะ จะช้าจะเร็วมันก็เรื่องปกติ แต่ทำไมมันจี๊ดขนาดนี้วะ แม่งโมโหเหี้ย ๆ ยิ่งไอ้โจ้มันพูดไปทำหน้าจริงจังไปด้วย ยิ่งโมโห

โมโหมันทำไมไม่รู้ รู้แค่ว่าโมโหและมันเหมือนจะคุมตัวเองไม่ได้

“สงสัยนิว...หึง”

ใช่

กูหึง

กูหึงมากด้วย กูไม่ชอบ อยู่ใกล้มึงทีไรการควบคุมตัวเองของกูจะลดน้อยลงเรื่อย ๆ มันจะลดลงจนถึงจุดต่ำสุดและพร้อมจะดิ่งลงเหวได้เสมอ

“มึงว่าไงนะกัส”

คนที่นั่งฟังการทะเลาะกันและเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายของคนสองคนกำลังอมยิ้ม และกัสก็เงยหน้าขึ้นมองโจ้และพูดย้ำให้โจ้ฟังอีกครั้ง

“นิว....หวง....โจ้”

หวงกู

หวงกูเนี่ยนะ มาหวงกูทำไม เมื่อกี้มึงยังทำตาละห้อยใส่ไอ้กัสอยู่เลย แล้วทีนี้จะให้เชื่อว่ามึงหวงกูเนี่ยนะ

ไม่ใช่แล้วมั้ง

ไม่ใช่หรอก

“แค่หวงเฉย ๆ เหรอวะ”

ก็อยากจะเข้าใจอยู่หรอกนะ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเข้าใจกันได้ง่าย ๆ

แม้มึงจะหยอดกูบ่อย ๆ ช่วงพักหลัง ๆ มานี้ก็เถอะ แต่ว่า.... มันไม่ชัดเจนเลย ไม่มีอะไรชัดเจนเลยสักนิดว่า มึงคิดอะไรเกินเลยกับกู

ไม่มี...อะไรที่ชัดเจนเลย

“นิว...หึง...ด้วย”

นี่ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ ทั้งหึงทั้งหวงอะไรเนี่ย ไม่ใช่หรอก ยังไงก็ไม่ใช่ ไม่ใช่หรอก ว่ามั้ย

“กัสมึงก็พูดไป เจ้าตัวมันยังไม่พูดเลย มึงก็เล่นตลอดเลยนะ”

จากที่ขึ้นเสียงและหงุดหงิดโมโห คราวนี้โจ้เสียงอ่อยลง

ก็มันจริงนี่หว่า

ให้กูคิดยังไงล่ะ แม่งไม่เคยชัดเจน กูจะจีบต่อแม่งก็ล้อกูจัง แถมบางครั้งยังเสือกหยอดใส่กูแบบหน้ามึนอีก แล้วจะให้ทำยังไงวะ

กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ เลยต้องปล่อยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ กูก็เลย.......ว่าจะปล่อยไปแบบนี้เรื่อย ๆ

“วันนี้กูจะไปเปิดซิง จะได้ไม่ถูกแม่งล้ออีก”

สัด

เป็นนิวที่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และมองหน้าของโจ้ด้วยความโมโห

“ไอ้โจ้มึงหยุดเลย”

เหี้ยอะไรล่ะ นี่มันชีวิตกูนะ ให้กูหยุดได้ยังไงล่ะ มึงจะมาบงการชีวิตกูได้ยังไง แม่งไม่ใช่แล้วนะแบบนี้

“เรื่องของกูเถอะ”   

ยังจะดื้อรั้นไม่เลิก และคราวนี้นิวก็เหมือนจะหมดความอดทน

ตะโกนใส่หน้าโจ้ด้วยความโมโหและรู้สึกเหมือนสติกำลังจะขาดลงง่าย ๆ ไม่มีเหลือ

“กูชอบมึง...มึงจะเอาอะไรอีกไอ้เหี้ย”

เอาอะไร

เอาอะไรล่ะ

กูเปล่าจะเอาอะไรนะ

กูเปล่า

มาตะคอกกูทำไมล่ะ ...... กูไม่ได้ว่าอะไร ไม่ได้จะเอาอะไรเลยนะ

“เหี้ยนิว....”

อะไรอีก มึงจะเอาอะไรอีก

“ไหนมึงจะเอาอะไรอีก มึงอยากได้อะไร”

ไม่ไม่ กูไม่ได้อยากได้อะไรแล้ว แต่ไอ้กัสมันนั่งขำใหญ่เลย มึงไม่คิดอะไร แต่กูอายนะ มึงเข้าใจมั้ย ว่ากูอาย มึงไม่ดูหน้ากูเหรอ หน้ากูแดงเถือกไปหมดแล้วไอ้เหี้ย กูทำตัวไม่ถูกแล้วนะ ใจกูสั่นจะตายห่าแล้วไอ้เหี้ยนิว มึงก็ทำไปได้

“ขำอะไรมึงกัส”

ขำ.....สองคนนี้

ไม่ได้ขำอะไร แค่ขำสองคนนี้แค่นั้น

“นิว.......ร้อนแรง...ดี”

ร้อนแรงดีห่าอะไร

มึงรู้มั้ยตอนนี้กูตั้งสติได้แล้ว เวลาที่สติมากูก็เริ่มรู้แล้วว่าพูดอะไรออกไป

แล้วมึงคิดว่ากูจะมองหน้าไอ้เหี้ยโจ้ที่นั่งอ้าปากค้างกระพริบตาปริบ ๆ นี่ยังไง

มึงคิดว่ากูจะทำหน้ายังไงวะ

มึงคิดว่า

“มาทำเป็นอายห่าอะไรแค่กูบอกชอบแค่นี้ทำเป็นอาย...มึงไม่ได้น่ารักหรอกนะไอ้โจ้”

เห้ยยยยยยยยยยยยยยย มันความผิดกูที่ไหนล่ะ มาลงกับกูแบบนี้ไม่แฟร์เลยนะ กูผิดที่ไหนกันล่ะ ก็มึงไม่เคยเป็นแบบนี้จะให้กูทำหน้ายังไงล่ะ รู้จักกันมาตั้งนาน ใครจะคิดว่ามึงเป็นคนแบบนี้ไปได้

“ร้อนชิบหาย ไปซื้อน้ำแดกดีกว่าแม่ง”

ชิ่งหนีกันไปดื้อ ๆ หมุนตัวแล้วเดินลิ่ว ๆ จากไปทิ้งให้โจ้นั่งอ้าปากค้างหน้าแดงอยู่อย่างนั้น

“กูผิดเหรอเนี่ย ตอนไอ้หยกบอกมึงมันทำแบบนี้เปล่าวะกัส”

ตอนพี่หยกบอกเหรอ พี่หยกไม่ได้ทำแบบนี้หรอก

“พี่หยกบอกว่า.......เหี้ยกัส....รัก..นะ...เข้าใจหรือเปล่า”

เหรอ

ห่านี่ก็เปิดเผยดีเนอะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูคงจี๊ดจนฟังไม่ได้ แต่ตอนนี้แบบว่า.....อืมมมมม

มันพูดแบบนั้นเหรอ

“ก็ยังดีวะ อย่างน้อยแม่งก็ถือว่าใช้คำพูดได้ถ่อยในระดับที่กูรับได้ แต่ไอ้นิวแม่งก็เหลือเกิน มาตะคอกกูซะงั้นแล้วแบบนี้กูควรทำยังไงต่อไปวะ....กูแม่ง...ทำตัวไม่ถูกจริง ๆ”

TBC.

[greenapple]

 

[poppycake]

ชอบกัน ชอบกัน ชอบกัน
^[++++++++]^

[roseen]

กัสอาการดีขึ้นมากแล้วนะ  แซวคนอื่นได้แล้วนิ

[ka[ze]na]

กัสดีขึ้น...ดีใจๆๆๆ

[kongxinya]

แหมมม นู๋กัสเริ่มมีเเซว 

[zabzebra]

กัสน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[nunda]

ย่องมาอ่านตอนดึก ^^

[Poseidon]

นิวหลุดปากมาอีกแล้ว 5555
คราวนี้บอกชอบเลยวุ้ย อิอิ
ดีใจจัง กัสอาการดีขึ้นเยอะเลย มีซงมีแซวเค้าด่วย

[roseen]

 

[puna]

นิวก็พูดหวานๆหน่อยสิ ^^

[Elleelle1234]

 

[~มือวางอันดับ1~]

น้องกัสจัง ไปไหน

[Lonelyนู๋โรนลี่]

นิวโจ้ๆๆๆๆๆๆเย่เย่ๆๆ
พี่หยกจะกลับมาแล้ววว
กัสเปิดเผยนะเราาาา รอวันที่พี่หยกกลับมาจะได้มุ้งมิ้งๆงุ้งงิ้งกันต่อ อิอิ

[drasil]

นิว โจ้ นี่หวานมาแรงแซงทางโค้งจริงๆ แต่ละตอน เขินเลย

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#ถ้าหยกต้องรอ

หยกถึงกับยืนนิ่ง เมื่อมองบเตียงที่ว่างเปล่า

แล้วมันก็หายไป

อยู่ให้ดูแลแค่เพียงห้าวันแล้วมันก็หายไปเงียบ ๆ อีกแล้ว

นิ่งเงียบเมื่อกลับเข้ามาในห้องและพบว่าห้องทั้งห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของคนที่ควรจะนอนหลับอยู่บนเตียงเหมือนเมื่อห้าวันก่อน

มันไปอีกแล้ว ไอ้กัส มันหายไปอีกแล้ว

ได้แต่ทรุดกายลงนั่งและถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทำไมวะ ห้าวันที่อยู่ด้วยกันมันไม่ซึมซับอะไรเข้าไปในหัวบ้างเลยหรือไงวะ

ทำไมถึงได้เมินเฉยกันขนาดนี้ มึงเข้าใจมั้ยกัส มึงเคยเข้าใจอะไรบ้างมั้ย ว่าตอนนี้กูกำลังจะเป็นบ้าเพราะมึง

ไอ้เด็กเวรเอ้ยยยยย

หยกกำมือแน่นและทุบลงไปบนเตียงด้วยความหงุดหงิดโมโห

อยากจะใจเย็นกว่านี้ แต่ดูสิ่งที่มันทำ มันนึกอยากจะมามันก็มา พอมันจะไปมันก็ไป ข้อความอะไรก็ไม่ทิ้งเอาไว้ให้เลย

เสื้อผ้าที่มันใส่ถูกซักแล้วตากไว้ที่นอกระเบียง ของอะไรก็ไม่มี นอกจากแปรงสีฟัน

ทำยังไงถึงจะมัดมันเอาไว้กับตัวได้วะ เบอร์ติดต่อมันยังไม่เคยทิ้งเอาไว้ให้เลย

มันจะเกินไปแล้วนะแบบนี้ มัน..........ทำแบบนี้ก็เกินไป

ไม่รู้บ้างหรือไง ว่าการที่มันทำแบบนี้มันจะทำให้คนรอเป็นบ้าเข้าสักวัน

หยกได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า มองห้องทั้งห้องที่ว่างเปล่าแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง

เอนกายลงนอนบนเตียงและแตะปลายนิ้วเบา ๆ ที่หมอนอีกใบที่คนบางคนที่มาอยู่ด้วยใช้หนุนนอนตลอดทุกคืนที่ผ่านมา
กดปลายจมูกลงที่หมอนและหลับตาลงอย่างช้า ๆ เหมือนร่องรอยการมีตัวตนของคนบางคนมันยังอยู่

ผละใบหน้าออกห่างและดึงหมอนที่กัสใช้หนุนนอนมากอดเอาไว้แน่น

กอดและถอนหายใจยาวเพราะไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่รออีกแล้วใช่มั้ย

ไอ้เด็กเวรนั่นมันทำแบบนี้อีกแล้ว มันทำให้รอด้วยความจนใจแบบนี้ตลอด

แล้วเมื่อไหร่มันถึงจะมาอีก เมื่อไหร่มันจะมา.... ต้องรอถึงเมื่อไหร่กว่ามันจะมาหา

ทำแบบนี้........มึงไม่เข้าใจหรือไง หรือคำว่าชอบของกูมันไม่เคยซึมเข้าไปในสมองของมึงเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

“พี่หยก”

“พี่หยกพี่”

“พี่หยกเอ้ยยยยยยยย”

ห๊ะ ว่าไงนะ
หยกถึงกับสะดุ้ง เมื่อถูกรุ่นน้องตะโกนเรียก รีบดึงความรู้สึกที่หลุดลอยไปกลับมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของรุ่นน้อง

ถึงไหนแล้ววะ

“เออโทษที ช่วงนี้กูนอนน้อยไปหน่อย เลยมึน ๆ”

มันเป็นคำตอบที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลย แต่มันก็ใช่อย่างที่พูดจริง ๆ นอนน้อยมาก นอนน้อยมาหลายคืนจนจะเป็นเดือนแล้ว

ใจมันรอ ได้ยินเสียงย่ำอยู่ที่หน้าประตูห้องบางครั้งก็เผลอคิดว่าเป็นไอ้กัส

แต่ก็ดีใจเก้อ กลับหอก็มองหา มองไปรอบ ๆ บริเวณตลอด และหวังว่าจะได้เจอหน้ากันสักครั้งแต่ก็ไม่เจอ รอนานเป็นเดือน แต่ก็ไม่เจอ ให้รอขนาดนี้ มึงจะให้กูรอจนตายไปข้างเลยหรือไงวะ

มึงจะให้กู...........รอ.........จน...

“พี่หยก ผมว่าพี่กลับหอไปนอนดีกว่ามั้ง พี่ดูมึน ๆ เบลอ ๆ ว่ะ”

เหรอ กูคงดูอาการหนักมากใช่มั้ยวะ

ก็คงงั้น แต่กลับไปก็ใช่ว่าจะนอนหลับลงได้ ทำยังไงก็ไม่สามารถหลับสนิทได้เลย ล้มตัวลงนอนแต่ไม่เคยมีวันไหนที่หลับตาได้สนิท

“มึงเคยคิดถึงใครบางคนแต่รอเท่าไหร่คนที่มึงคิดถึงก็ไม่ยอมมาหาบ้างมั้ยวะ”

เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ยังไงวะพี่
ยังไงเนี่ย
ยางงายยยยยยยยว๊าพี่หยก ไปชอบสาวแถวไหนกันวะพี่ ร้อยวันพันปีพี่กูไม่เคยพูดแบบนี้นี่หว่า

ใครแม่งโชคดีทำให้พี่หยกเป็นได้ขนาดนี้วะ พี่กูใจแข็งจะตาย แล้วอยู่ดีๆ ใครมันขโมยหัวใจพี่กูไปวะ อยากรู้นะเนี่ย

“พี่....คิดถึงสาวที่ไหนว๊า น่ารักขนาดไหนเนี่ยทำพี่กูเป็นได้ถึงขนาดนี้เนี่ยยยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

น่ารักห่าอะไร ทั้งพูดไม่รู้เรื่อง อ่านหนังสือก็ไม่ได้ นิสัยก็ทั้งดื้อทั้งรั้นเอาแต่ใจ แถมตอนนี้แม่ง ทิ้งกูไปอีก มันจะน่ารักไปได้ยังไงวะ

“กูคุยผิดคนจริง ๆ”

เฮ้ยยยยยยยยยยยยย พี่
จะผิดคนได้ไงเนี่ย ไม่ผิดคนหรอก พี่คุยกับผมเนี่ยแหละถูกคนแล้ว ผมนี่เซียนยิ่งกว่าเซียนปรมาจารย์ขั้นเทพเลยพี่ ไม่อยากจะโม้

“เฮ้ยยยยยยยยยยย พี่หยก ความรักมันก็แบบนี้แหละพี่ คนในฝันมันก็คือคนในฝัน มีสิทธิ์แค่คิดถึงแต่ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของหรอกพี่ เหมือนผมกับรันไง เนี่ยผมนะ.............”

เพ้อเจ้ออีกแล้ว เสียเวลาฟังมาก

“กูไปนะ ฟังมึงพล่ามแล้วบอกตรง ๆ ว่ากูง่วงขึ้นมาทันที”

หยกลุกขึ้นยืน ส่ายหน้าและยัดหนังสือใส่กระเป๋า

ไอ้เพียรมันเพ้อ ขืนฟังมันพูดมากเดี๋ยวจะยิ่งเครียดไปกันใหญ่ สาระอยู่ตรงไหนคงไม่ต้องหา เพราะแม่งไม่มี

“อะไรวะพี่ น้องอุตส่าห์หวังดี พี่หยกพี่ ไปไหนวะพี่ พี่หยก”

ตะโกนเรียกไปก็เท่านั้น เพราะนอกจากหยกจะไม่สนใจฟังแล้ว ยังส่ายหน้าด้วยความเอือมระอารุ่นน้องที่หาสาระอะไรไม่ได้ นอกจากทำตัวติงต๊องไปวัน ๆ

“ไอ้เพี้ยนเอ้ยยยยยยยยย”

บ่นออกมาเสียงเบา และหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดูเพราะได้ยินเสียงเรียกเข้า

“เออ.....ว่าไงนิว กูอยู่มหาลัย...มึงอ่ะ เหรอ เอาตังค์เข้าไปให้ที่บ้านก็ได้ ไม่งั้นก็โอนเข้าบัญชีแม่กู เดี๋ยวบอกพ่อกับแม่ให้ว่าเย็น ๆ มึงจะโอนเงินเข้าไปให้”

ตอบกลับคนที่โทรเข้ามา เป็นแบบนี้ทุกสิ้นเดือน นิวจะเป็นคนโอนเงินเข้ามาให้ที่บ้านเพื่อจ่ายค่าอะไรสักอย่าง
เรื่องของผู้ใหญ่ไม่ค่อยรู้เรื่องมากนัก แต่ก็จัดการให้ตามที่ได้รับมอบหมาย

“เออ หนังสือที่มึงให้ช่วยหากูหาไว้แล้วนะ มึงเอาไปถ่ายเอกสารแล้วกันแล้วค่อยเอามาคืน มาเลยมั้ยล่ะเดี๋ยวกูออกไปรอข้างนอก”

มีเรื่องให้ช่วยเหลือกันบ้างเล็ก ๆน้อย ๆ สนิทกันดีในระดับหนึ่ง แต่ไม่มากมายนัก สิ่งที่พอจะรู้บ้างคือไอ้นิวเป็นคนที่คบได้ นิสัยใช้ได้คนหนึ่ง

และวันก่อนมันก็ให้ช่วยหาหนังสือให้ ถือว่าช่วยเหลือกันไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แค่เรื่องเล็กน้อย

“เออ ได้ งั้นมึงรอกูตรงประตูทางออกฝั่งซ้ายแหละ เดี๋ยวกูไปแค่นี้นะ”

นัดหมายกันเรียบร้อยและหยกก็รีบก้าวขาเดินให้เร็วขึ้นเพื่อไปที่ประตูทางออกฝั่งซ้ายของมหาวิทยาลัย

เดินไปเรื่อย

และมีบางครั้งที่คิดอะไรไปเรื่อยระหว่างที่เดิน

ไอ้กัสมันเคยรู้บ้างมั้ยวะ ว่าขนาดเดินกูยังคิดถึงแต่มันเลย บางทีชาตินี้มันคงไม่รู้หรอก ชาตินี้ทั้งชาติต่อให้พูดกรอกหูมันขนาดไหนแม่งก็คงไม่เข้าใจ สิ่งที่ทำได้ก็แค่รอมันอย่างนี้แหละ รอมันไปเรื่อยๆ รอ..........แต่ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะมาซะที

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   

[aa_mm]

“ยังไง จะเอาไปถ่ายเอกสารเลยมั้ย เดี๋ยวกูรอก็ได้ ร้านถ่ายเอกสารอยู่ข้างหน้า แล้วแต่มึงเลย”

แล้วแต่กูได้ยังไงล่ะ มันหนังสือมึงก็ต้องแล้วแต่มึงสิ

“เออ เดี๋ยวไปถ่ายเอกสารเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องลำบากมึงด้วย มึงจะได้เอาไปคืนเลย ขอบใจมาก”

นิวรับหนังสือที่หยกส่งให้ เปิดอ่านสองสามหน้าแล้วก็หยิบเสื้อของตัวเองที่ม้วนและวางเอาไว้เตรียมยัดใส่กระเป๋า
เสื้อชอร์ปที่คุ้นตา ลักษณะคุ้นตาจนหยกต้องขอดู

“เสื้อมึงเหรอ”

อ๋อ เนี่ยเหรอ ใช่ ใส่เฉพาะตอนเข้าโรงฝึก ขืนเอามาใส่ข้างนอกเป็นเรื่องราวใหญ่โตมันจะยุ่ง

“อือ”

พยักหน้าให้และยังเปิดหนังสือหน้าถัดไปเพื่อมองเนื้อหาที่จะนำไปถ่ายเอกสาร

“มึงเรียนที่นี่เหรอ”

ก็ใช่อีกนั่นแหละ มีอะไรหรือเปล่าวะ

“อือ”

ไม่มีอะไรหรอก แค่ตราโรงเรียนมันคุ้น ๆ เหมือนกับ...........

เหมือน..........

“รุ่น ๆ เดียวกับมึงนี่มีคนชื่อกัสป่ะ”

กัสเหรอ ไม่มีหรอก โรงเรียนไม่ใช่ว่าใหญ่โตอะไร รู้จักกันหมดถ้าถามว่าชื่อกัสนี่ไม่ต้องย้ำหรอก รู้เลยว่าไม่มี

“ไม่มีหรอกชื่อน่ารักซะ”

น่ารักเหรอ ชื่อน่ารักเหรอ เออกูก็ว่างั้น ถ้าชื่อมันน่ารักมากไป..........งั้น....

“แล้วชื่อเจ๋งมีมั้ย”

เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

นิวเงยหน้าขึ้นมองคนที่ถามและก็ถึงกับนิ่งอึ้งทันที

“โห...เล่นซะตัวท็อปเลยเนอะ...ของแรงนะนั่น”

พูดแบบนี้ก็แสดงว่า....รู้จักใช่มั้ยวะ แทบจะเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่อยู่ จากซึมเศร้ามาตลอดเกือบเดือน ในเวลานี้หยกกำลังยิ้ม
อยู่ดี ๆ หน้าก็ยิ้มออกมา ยิ้มกว้าง และเหมือนหัวใจที่แห้งเหี่ยวเริ่มจะฟูฟ่องขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย เอาจริงดิ รู้จักจริงป่ะ งั้นช่วยอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยวะ”

ช่วยเหรอ
ได้
ให้ช่วยอะไรล่ะ

ให้ช่วย......... นิวพยักหน้าให้ และหยกก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างช้า ๆ

ดีใจ จะให้บอกยังไงว่าดีใจ

ที่จริงจะไปตามไอ้เด็กเวรนั่นเลยก็ได้ แต่ก็อย่างที่มันเคยบอก มันมีพื้นที่ส่วนตัวของมัน ขืนทะเล่อทะล่าเข้าไปหา คงได้เป็นเรื่อง

ขนาดเบอร์โทรมันยังไม่ยอมให้ เรื่องไปเจอกันข้างนอก ยิ่งเป็นไปได้ยาก ในเมื่อมันแสดงเจตนารมณ์อย่างชัดเจนว่าไม่อยากเจอกันข้างนอกขนาดนั้น ถ้าขืนบุกรุกเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของมัน

คราวนี้แม้แต่รอก็คงไม่ต้องรอ เพราะมันคงหายไปเลยตลอดชีวิต ไม่ยอมเข้ามาใกล้อีกเลย

สิ่งที่ได้รับในวันนี้ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

อย่างน้อยก็ยังได้รู้อะไรบางอย่าง อย่างน้อยก็ยังมีช่องทางให้รับรู้บ้างว่าไอ้กัสมันอยู่ยังไงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

อย่างน้อย การได้รับรู้เรื่องของมันอยู่ห่างๆ แบบนี้

ก็ดีกว่า รอไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้อะไรเลย

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[aa_mm]

หยกกำลังยิ้ม เดินอมยิ้มมาเรื่อย ๆ ตามทางเดิน วันนี้อารมณ์ดี หลังจากยิ้มไม่ออกเลยตลอดหนึ่งเดือน
มีเรื่องดี ๆ หนึ่งเรื่อง เรื่องดี ๆ ที่มันอาจไม่ใช่เรื่องดี ๆ ของคนอื่น แต่เป็นเรื่องดี ๆ ของหยกคนเดียว

อย่างน้อยกูก็ได้รู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับมึงวะ

อย่างน้อยกูก็ได้รู้ว่ามึงสบายดี อย่างน้อยกูก็ได้รู้ว่ามึงไม่เป็นอะไรแล้ว อย่างน้อยกูก็ได้รู้ว่า..........ว่า...

ล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกง หยิบกุญแจออกมาเพื่อจะไขประตูห้อง แต่ประตูห้องไม่ได้ล็อค........

ไม่ได้ล็อค หรือว่าตอนออกไปกูจะลืมล็อคอีกแล้ววะ แบบนี้ไม่ไหว อันตรายเกินไป แบบนี้มันอันตรายหรือไม่ก็...ที่ห้องไม่ได้ล็อค อาจเพราะ..... รีบเปิดประตูอย่างรวดเร็ว และก้าวขาเข้ามาในห้อง

มองไปรอบ ๆ ห้อง แต่ภาพที่เห็นไม่เป็นอย่างที่คิด สิ่งที่คาดหวังคือ อยากจะเห็นใครบางคนนอนคว่ำหน้าหลับสนิทอยู่บนเตียง

แต่ก็ไม่มี.....

ไม่มีเลย

ไม่มีใครอยู่ในห้องเลยสักคน

จากหน้ายิ้ม ๆ กลายเป็นซึมเศร้าและหดหู่อย่างรวดเร็ว แม่ง........กูดีใจเก้อใช่มั้ยเนี่ย
กูดีใจเก้ออีกแล้วใช่มั้ยวะ

ถอนหายใจยาวและเหวี่ยงกระเป๋าทิ้งไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้และยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองด้วยความกลุ้ม

“โว้ยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เหี้ยกัสทำอะไรของมึงอยู่วะ แม่ง”

มันคงเป็นความหงุดหงิดใจอย่างถึงที่สุดและไม่สามารถระบายกับใครได้ แค่เพียงตะโกนเสียงดังด้วยความหงุดหงิดโมโห ก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องน้ำเพราะได้ยินเสียงเปิดประตู

มอง...........และพบว่า มีใครบางคนก้าวขาเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ทั้งหน้าทั้งผมเปียกลู่ไปตามรูปหน้าของคนที่กำลังยืนทำหน้าไม่ถูกห่างออกไป

“โทษที พอดีกู....อยากอาบน้ำ”

ได้
มึงอยากอาบน้ำกูไม่ว่า มึงอยากทำอะไรก็ได้ กูไม่เคยว่าอะไรมึงเลย

มึงอยากจะทำอะไรมึงก็ทำเลย ตามแต่ใจ มึงอยากจะทำอะไรมึงก็ทำ..........มึงทำได้หมดนั่นแหละกัส
ทำไปเลยหมดทุกอย่าง ทำไปให้พอใจมึงเลย ทำซะให้พอใจ

“มึงมัวทำอะไรของมึงอยู่วะ มึงมัวทำอะไรของมึงอยู่ตั้งนานสองนาน”

ไม่ใช่แค่พูดแต่หยกลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาคนที่ยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่หน้าประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ก้าวเข้าไปหา และกระชากตัวของคนที่ยืนนิ่งเงียบเข้ามาหา ดึงให้เข้าหาตัวและกอดเอาไว้แน่น
กอดแน่นจนแทบจะแหลกคามือ กอดจนกัสอึดอัดหายใจแทบไม่ออก

“หยกกกกกกกกก เหี้ยกูเจ็บนะ ”

เออดีเจ็บซะให้พอ ชอบขยันหาเรื่องนักนี่ ให้แม่งตายห่าไปเลยยิ่งดี ตาย ๆ ไปเลยแม่ง

ทำแบบนี้ได้ไง มึงไม่เคยรู้อะไรเลย มึงมันไม่เคยรู้อะไรเลยทั้งนั้นแหละไอ้กัส มึงเคยรู้อะไรบ้างล่ะความรู้สึกของคนที่รอเนี่ย

มึงเคยเข้าใจอะไรบ้างมั้ย

“แม่งคิดถึงชิบหาย คิดถึงจะตายอยู่แล้วมึงเคยเข้าใจอะไรบ้างมั้ยวะ...พูดไปบอกไปมึงเคยเข้าใจอะไรบ้าง กูอยากจะรู้จริง ๆ มึงเคยเข้าใจความรู้สึกกูบ้างมั้ย”

เข้าใจอะไร
เข้าใจว่า.......
เข้าใจความรู้สึกที่ว่าของหยก คือเข้าใจอะไร
เข้าใจที่ว่าของหยกมันคืออะไร........จะให้เข้าใจ....ว่าอะไร

“เหี้ยกัส....รัก..นะ...เข้าใจหรือเปล่า กูรักมึง กูชอบมึง มึงเข้าใจบ้างหรือเปล่าจะให้กูทำยังไง มึงถึงจะเข้าใจกูซะที.....กัสจะให้พี่ทำยังไง กัสจะให้พี่ทำยังไงวะ ถึงจะเข้าใจ จะต้องทำยังไงกัสช่วยบอกพี่ที”

TBC.

[roseen]

ช่วยบอกพี่หยกมันทีกัส 


เพราะอะไรพี่หยกมันบอกเท่าไรก็ยังไปไม่ถึงหัวใจของกัสเลย

[~มือวางอันดับ1~]

  นึกว่าหยกกลับแล้ว

[Poseidon]

หยกน่าสงสารอ่า
กัส ไปๆมาๆแบบนี้ ชิๆ

[poppycake]

อยากอ่านตอนถัดปายยยยยยยยยยย >[  ]<

[koikoi]

คู่นิวโจ้เค้าจะลงเอยกันแล้วนะคู่กัสยังไม่กลับมาเลย

[aa_mm]

ปล.ด้วยรักและคิดถึง#สอนไม่รู้จักจำ

มันคงคิดว่าทำตัวแบบนี้ดีแล้วสินะ มันคงจะคิดแบบนี้ถึงได้ทำแบบนี้

“มีแต่ฟันแล้วทิ้ง นี่ให้ฟันแล้วคิดจะทิ้งกันใช่มั้ย”

อะไรวะ
ไม่ใช่เลย
ไม่ใช่อย่างนั้นเลย หยก........ก็พูดเกินไป

“ไม่ต้องเลยมึงไอ้กัส ไม่ต้องมาทำเป็นเงียบเลย เมื่อไหร่จะเลิกทำแบบนี้ซะที”

เลิกทำอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรเลย อยู่เฉย ๆ แล้ว เปล่าทำอะไรทั้งนั้น แค่.....

“แล้วนี่จะยุกยิกทำไมวะ นิ่ง ๆ ซิ”

ก็อยากจะเฉยหรอก แต่ยังไงล่ะ .........

หยกใช้ขนหนูเช็ดที่เส้นผมของคนที่นั่งก้มหัวอยู่ตรงหน้า อยากจะตีให้ตาย ไอ้เด็กเวรทำกูเป็นบ้า

มันคงเป็นการบ่นที่น่าฟังที่สุดของกัส เงยหน้าขึ้นมามองและท้าวแขนนั่งฟังที่หยกบ่น มองหน้าของคนที่บ่นไปเช็ดผมไปแล้วก็รู้สึกบางอย่าง

จริงด้วย
เวลาอยู่กับหยกแล้วมีความสุขจริง ๆ ด้วย ใจมันสงบลง ไม่ว่าหยกจะพูดอะไร หรือบ่นอะไร แต่เวลาที่ได้ฟังใจมันก็สงบลงอย่างช้า ๆ

เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มที่ไม่ได้ฟังเสียง ไม่ได้เห็นหน้า อยากรู้ว่าถ้าไม่เจอกันแล้วจะเป็นยังไง

สิ่งที่ได้เรียนรู้คืออยู่ได้
ถึงไม่มีหยก ไม่ได้เจอหยกก็ยังอยู่ได้ เจอเรื่องต่าง ๆ มากมายตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ยังซิ่งรถเหมือนเดิม โดนพ่อด่าเหมือนเดิม ไปเรียนก็เรียนไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม

ทุกอย่างยังเหมือนเดิม สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมมีอย่างเดียว ตลอดช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา แม้จะใช้ชีวิตแบบเดิมแต่หลายครั้งที่สมองคิดไปถึงใครบางคนตลอดเวลา

แล้วจะมาหาหยกได้ยังไง จะมาเจอหน้ากันได้ยังไง ในเมื่อรู้อยู่ตลอดเวลาว่าเรื่องบางเรื่องเลยเถิดไปไกลจนไม่รู้จะมองหน้าหยกได้ยังไง ไม่ได้รู้สึกแย่ ที่จริงแล้วรู้สึกดีมากด้วยซ้ำที่ได้กอดกันแบบนั้น ทำไมจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันไม่ถูก และไม่มีผู้ชายที่ไหนทำกันแบบนี้

แต่ก็ยังทำ

หยกรู้มั้ย ทุกวันที่คิดเหตุผลไม่ออกว่าจะใช้เหตุผลอะไรมาหาหยก มันยากที่จะหาเหตุผล และหยกคงไม่รู้ว่าทุกวันที่ผ่านไปแค่ได้มาจอดรถแล้วมองหน้าต่างห้องหยกก็สุขใจที่สุดแล้ว

อยากจะทนให้ไหว แต่มันก็ทนไม่ไหว

และเมื่อถึงที่สุด วันนี้ก็เลยต้องมา ยืนพะว้าพะวงอยู่นานสองนาน และสุดท้ายจึงตัดสินใจเปิดเข้าไป

รอหยกนะ

รอ....แต่ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรในการมาหาครั้งนี้ดี

อยากมาหา แต่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเวลามา

เรื่องนั้นมันไปไกลเกินกว่าที่ควร เพราะอารมณ์ หรือเพราะอะไรกัสก็ไม่แน่ใจ ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ใกล้กัน แน่นอนที่รู้สึกอบอุ่นและมีความสุข หยกเป็นแสงสว่างแสงเล็ก ๆ ที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้พบเจออีก

แต่สิ่งที่ทำให้ไม่เข้าใจคือ

“รัก” คืออะไร

สำหรับหยกคำว่ารักคืออะไร หมายถึงอะไร ต่อให้อยากเข้าใจแต่ในเวลานี้ก็ยังไม่เข้าใจ

ต่อให้ฟังที่หยกพูดอีกกี่สิบครั้ง ไม่ว่ายังไงก็ไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจจริง ๆ

ความรักเหรอ.........ฟัง....แต่ไม่อาจซึมซับเข้าไปในหัวใจได้

รับรู้ แต่ไม่เคยรู้จัก

จริง ๆ แล้ว คำว่ารักมันหมายความว่ายังไง

แม้ในเวลานี้หยกจะพูดอีกกี่ครั้ง ก็ไม่อาจเข้าใจได้ รู้เพียงแค่ว่า เวลาอยู่ด้วยกันมีความสุข ได้เป็นตัวของตัวเอง อยากพูดหรือทำอะไรก็ทำได้อย่างใจคิด และสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่หยกทำให้ในเวลามันทำให้มีความสุข

อุ่นที่ใจ และร่างกายก็อุ่นตามไปด้วยเวลาที่หยกกอด

แค่อยากให้หยก........กอด....ให้หายหนาว อุ่นกายและอุ่นไปถึงหัวใจ ตอนที่หยกดึงเข้าไปหาและกอดแน่น พร้อมทั้งพูดคำว่ารักซ้ำแล้วซ้ำเล่า

อยากจะเข้าใจ แต่ไม่อาจเข้าใจ

“อย่ามาทำมอง ฟังบ้างหรือเปล่าวะ จะให้ทำยังไงไหนบอกมาซิ”

ทำอะไรยังไงเรื่องอะไรเหรอ
ทำอะไรยังไง

“.....กัส....มึงเข้าใจที่พูดบ้างมั้ย”

มองหน้าหยก สบตาหยก และเหมือนว่าหยกพยายามจะสื่อสารบางอย่างออกมา

บางอย่างที่ไม่เข้าใจ

และสายตาก็มองไล่เรื่อยไปที่ใบหน้าของหยก ดวงตาสีดำสนิทที่จ้องนิ่งตรงมา และเหมือนมีแววไหวระริกในดวงตาคู่นั้น
ปลายจมูกโด่งที่อยากจะเกลี่ยปลายนิ้วเล่น ริมฝีปากที่ขยับขึ้นลงทุกครั้งเวลาที่หยกบ่น แค่นี้ที่อยากเห็น แค่นี้เอง ใบหน้าแบบนี้ คน ๆ นี้ที่อยู่ตรงหน้า

ตลอดหนึ่งเดือนเต็มที่ไม่ได้เจอ โหยหาและอยากจะได้พบเจอใบหน้าของคน ๆ คนนี้มาตลอด

“มองทำไม มองแล้วทำไมถึงไม่ยอมพูดวะ”

อยากจะพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไร มันสับสนและตื้อไปหมดทั้งหัว
แค่อยากมอง

“กัส”

ได้ยินเสียงเรียก แต่ไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าของหยกได้

หยก.....

อยากบอกว่าคิดถึง แค่คำว่าคิดถึงพูดไม่ยาก แต่ทำไมไม่สามารถขยับปากและพูดออกไปได้ แค่คำว่าคิดถึงมันง่ายสำหรับคนบางคน แต่สำหรับกัสมันยากเหลือเกินที่จะพูดออกไป

ได้แต่ใช้แววตาสื่อความหมาย และไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจสิ่งที่สื่อออกมาหรือเปล่า

แต่แค่ได้มอง แค่ได้มองเห็นหยกแบบนี้ก็มีความสุขที่สุดแล้ว

“ไปเที่ยวเล่นจนลืมกันไปแล้วจริง ๆ ใช่มั้ยวะ ถึงได้จ้องกันขนาดนี้”

หยกกำลังยิ้ม รอยยิ้มที่มีแววหม่นหมองเล็ก ๆ

อยากจะเข้าใจความคิดและความรู้สึกของคนที่อยู่ตรงหน้า แต่ไม่ว่ายังไงก็เหมือนจะเข้าไม่ถึง

ทำไมมันยากขนาดนี้

กัส.......มึงเป็นคนที่เข้าหายากมาก บทจะเข้าใกล้ได้ง่าย ๆ ก็ง่ายอย่างไม่น่าเชื่อ แต่พอเข้าใกล้ไม่ได้ ต่อให้อยากปีนกำแพงเข้าไปหามากขนาดไหน แต่ก็เข้าไปไม่ได้อยู่ดี

มันก้าวเข้าไปในความคิดของคนตรงหน้าไม่ได้

เข้าไปไม่ได้จริง ๆ

“วันนี้ค้างได้หรือเปล่า นอนที่นี่ได้มั้ย”

อือ

ได้

ที่จริงไม่คิดว่าหยกจะกลับมาเร็ว แต่ว่า....ค้างได้

“เฮ้ย ไม่ใช่อะไรนะ ไม่ใช่ว่าอยากจะอะไรด้วยแล้วมาชวนหรอกนะ”

ออกตัวก่อน และแทนที่คนฟังจะหน้าแดง กลายเป็นหยกเองที่หน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
ใช่ที่ทำเรื่องอะไรเลยเถิดกันไปถึงขนาดนั้น

และมันเป็นเรื่องสำคัญที่ทำให้คิดว่าเพราะแบบนั้นหรือเปล่า ไอ้กัสถึงไม่ยอมมาหาอีกเลย

บางทีมันคงผิดหวังที่ฉวยโอกาสทำกับมันแบบนั้น

แต่.....

ถ้ามันไม่ชอบ และ....การมีอะไรกันมันเป็นการฝืนใจบังคับและเป็นส่วนหนึ่งของการที่กัสมันไม่ยอมมาหาอีกเลย
ไม่อยากให้มันคิดแบบนั้นอีก

“สาบานจะไม่ทำอะไรอีกเด็ดขาด”

แล้ว....ทำไมถึงต้องไม่ทำ

“ทำ...ได้”

มองหน้าของคนที่ตอบบางอย่างออกมาง่าย ๆ และเมื่อสบตากับอีกฝ่ายที่มองมาอย่างจริงจังก็ทำให้หยกยิ่งไม่เข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ

หมายความว่ายังไง

เรื่องอย่างว่าที่เราทำกัน

ทำไมถึงตอบออกมาได้ง่าย ๆ ว่าทำได้

“ไอ้กัส”

อือ

“อย่าให้ใครทำแบบนี้กับมึงเด็ดขาดเลยนะ เข้าใจมั้ย”

เข้าใจ

“หยก....มึงคิดว่ากูจะไปทำอย่างนี้กับคนอื่นได้หรือไง”

ตอบออกมาง่ายแสนง่าย แต่แววตาจริงจังจนหยกยังรู้ ว่าอีกฝ่ายพูดจริง

“ทำไมบางครั้งพี่เหมือนจะเข้าใจกัสวะ แต่ทำไมบางครั้งก็ไม่เข้าใจเลย”

กัสก้มหน้าลงอีกครั้ง และถอนหายใจยาว

ไม่ได้หวังให้ใครมาเข้าใจ ไม่ได้หวัง หรืออยากให้ใครมาเข้าใจสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานี้

ไม่ได้หวัง

แค่เพียงไออุ่นจากหยก อะไรก็ได้ ที่จะตอบแทนคำว่ารักของหยกได้ ไม่ว่าอะไร ก็จะยอมอ่อนข้อให้ ถ้าหยกต้องการ

“.......................”

นิ่งเงียบและก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก แค่นิ่งเงียบและหยกก็ยังคงเช็ดผมให้กัสต่อไปเรื่อย ๆ

มึงนี่นะ

อะไรก็ได้ จะยอมให้ทุกอย่างแต่ขอเถอะอย่าหายไปแบบนี้อีกได้มั้ย กูจะบ้าเอาง่าย ๆ

“แล้วนี่....หายไปไหนมา”

หายไปไหนเหรอ ไม่ได้หายไปไหนหรอก อยู่ตลอด เพียงแค่ไม่เคยเข้ามาหาหยกแค่นั้น

“ทำไมหยกชอบบ่นจังวะ”

แกล้งพูดและอมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก และนั่นก็ทำให้คนที่กำลังเช็ดผมให้กัสชะงักมือนิ่งค้าง ก่อนจะแกล้งเช็ดแรง ๆ จนกัสร้องลั่น

“หยกกกกกก มึงจะฆ่ากูเหรอเนี่ย”

ร้องเสียงดังและหัวเราะออกมาเมื่อมองหน้าของคนที่เช็ดผมให้แต่ขมวดคิ้วมุ่น

ไม่พอใจอะไรนะ

ทำหน้าแบบนี้ เหมือนว่าไม่พอใจ

“กูแก่กว่ามึงกี่ปี อย่าให้ด่า”

อันนั้นรู้แล้ว

รู้ตั้งนานแล้ว

“อยากให้กูเรียกว่าพี่เหรอ”

อยาก แล้วจะทำไม

“หรือมึงอยากเรียกว่าผัวล่ะ”

ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย

กำมือและชกเบา ๆ ที่ท้องของคนที่แกล้งพูดบางอย่างหน้าตาเฉยแต่ก็รู้ว่านั่นคือการหยอกล้อของหยก

“โอ้ยยยยยยยยยยย นี่กูไม่ใช่กระสอบทรายนะ ต่อยมาได้เดี๋ยวฆ่าตายซะเลยไอ้เด็กเวรนี่”

อยากให้กูเรียกพี่ แต่มึงก็ยังเรียกกูว่าไอ้กัสอยู่ดีไม่ใช่หรือไงวะ

“เหี้ยหยก”

ด่าและขบริมฝีปากแน่น และหยกก็เลิกคิ้วขึ้นสูง นั่งจ้องหน้าของคนที่ด่า จ้องนิ่ง ๆ และแกล้งทำหน้าขรึมใส่

“ไหนมึงเรียกทีซิ มึงเรียกว่าไงนะ”

ก็เรียกเหมือนเดิม ฟังแล้วก็น่าจะได้ยินชัด แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินใช่มั้ย

“เรียกว่าเหี้ยหยก”

เหรอ ไหนมึงลองเรียกอีกทีซิ

ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ และจ้องนิ่งไปที่ดวงตาของคนที่เริ่มจะเบนหน้าหลบสายตา

“อีกที”

อีกทีอะไร จะอีกกี่ครั้งกี่หน ก็คงจะเรียกเหมือนเดิม

“ไหนเรียกซิ เรียกอีกที”

ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม และน้ำเสียงที่ถามก็แทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบแผ่ว ๆ ที่ได้ยินกันสองคน

“หยก”

ทำไมสอนแล้วไม่รู้จักจำ นั่นมันเป็นการปีนเกลียวชัด ๆ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาปีนเกลียวเรียกเหมือนเพื่อนแบบนี้
จะให้บอกอีกแค่ไหนถึงจะจำ

“กัสเรียกพี่ว่าอะไรนะ”

ใบหน้าอยู่ห่างกันแค่คืบ สบตากันนิ่ง ๆ และกัสก็ใช้ฝ่ามือผลักอกของคนที่ขยับเข้ามาใกล้ให้ออกห่าง

“ทีมึงยังเรียกกูว่าไอ้กัสเลยนะ”

อ่อ ที่ไม่ยอมเรียกเพราะแบบนี้ใช่มั้ย เพราะมีเรื่องที่ไม่ชอบ ก็เลยไม่ยอมเรียกใช่มั้ย

“พี่ขอโทษ แล้วกัสจะเรียกพี่ว่าพี่หยกมั้ย”

เรียกมั้ยเหรอ

เรียก........มั้ย

ไม่ตอบ แต่นั่งนิ่งเฉยและกระพริบตาปริบ ๆ เมื่อพบว่าใบหน้าของหยกยื่นเข้ามาหา

ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจแผ่ว ๆ ของอีกฝ่ายที่เป่ารดเบา ๆ ที่ข้างแก้มก่อนที่หยกจะกดปลายจมูกลงที่ข้างแก้มขาว ๆ

ทำเพียงแค่นั้นและผละออกห่าง ดึงมือทั้งสองข้างของคนที่นั่งเงียบมากุมเอาไว้
มองที่มือของกัสที่เย็นเฉียบ กุมเอาไว้จนเริ่มรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่เพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ

“อยากเรียกอะไรก็เรียกเถอะ....แต่อย่าหายไปแบบนี้อีกนะ”

อย่าหายไป

แบบนี้อีก

อย่า..........

ทั้งที่ไม่ได้อยากหายไป เพียงแค่ไม่มีเหตุผลที่จะมาหาเท่านั้น

หยก........

คิดถึง.....

คิดถึงหยกมากนะ อย่าไปไหนเลย อย่าไปไหน อยู่ตรงนี้ตลอดไปได้มั้ย

แล้วสัญญาจะไม่สร้างความอึดอัดใจให้หยก จะไม่สร้างปัญหา

แค่หยก....เท่านั้น

แค่มีหยกอยู่ แค่รู้ว่าหยกอยู่ตรงนี้ แม้ไม่รู้จะสื่อความรู้สึกที่มีอยู่ออกไปยังไง แต่หวังจะให้หยกรับรู้เสมอนะ

ว่าหยกคือทุกสิ่งทุกอย่างในเวลาที่ไม่เหลือใคร

หยกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างเสมอ

“มองหน้าอีกแล้ว เป็นแบบนี้เรื่อย มองแล้วก็ไม่ยอมพูด กัสเอ้ยยยย”

แตะเบา ๆ ที่เส้นผมที่ยังเปียกชื้นและหยกก็หัวเราะเสียงเบาเมื่อมองหน้าของคนที่ชอบนั่งจ้องหน้าหยกตลอดเวลาแต่ไม่เคยมีคำพูดอะไรออกมา

“………………….”


“กัสจำได้มั้ย ว่าตอนแรก ๆ พี่ให้กัสเรียกว่าพี่หยกกัสก็ไม่ยอมเรียก”

หยกกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ เก็บของที่จำเป็นต้องใช้ลงกระเป๋าเดินทาง และก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ จากปลายสาย

“จำ...ได้.....”

เดี๋ยวนี้คนที่อยู่ไกลพูดอะไรเก่งขึ้นเยอะ เข้าใจอะไรขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน

หัวเราะง่ายขึ้น และแม้จะอยู่ไกลขนาดไหน แต่รู้สึกเหมือนใกล้กันมากกว่าช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันแต่ไม่เข้าใจกันซะอีก

“จำได้ว่ายังไงนะ ไหนบอกพี่ซิ”

จำได้
จำได้หมดเลย

ทุกอย่าง ทุกสิ่งที่หยกอยากให้ทำ จำได้หมด

“ให้เรียก...พี่หยก.....”

ใช่

ใช่แล้วล่ะ เมื่อก่อนเคี่ยวเข็ญแทบตาย แต่กว่าจะพูดได้แต่ละคำต้องหลอกล่อสารพัด

“เก่งขึ้นเยอะแล้วนะกัส”

เพราะพี่หยก
เพราะอยากคุยกับพี่หยก กัสเลยพยายามพูดให้มากขึ้น พยายาม..........พูด พยายามคิดที่จะพูด

และเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะเริ่มง่ายขึ้น เพราะหยกคือคนที่กัส อยากพูดด้วย จึงมีความพยายาม

“กัสเรียกอีกซิ พี่ชอบฟัง”

ได้

เรียกอีก....

เรียก....

“พี่....หยก....คิด....คิดถึง...พี่หยก...”

เพียงเท่านี้

แล้วคนฟังก็ได้แต่นั่งยิ้ม ยิ้มอยู่คนเดียว ขณะที่ลงมือพับเสื้อผ้าลงกระเป๋าไปเรื่อย ๆ

“คิดถึงเหมือนกัน.....พี่จะไปหาแล้วนะ......พี่กำลังจะกลับไปหาแล้ว......อีกไม่นานเราจะได้เจอกัน”

TBC.

[greenapple]

 

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ยังย้อนอดีตอยู่แสดงว่ายังมีอะไรๆให้รู้
อิอิ รอนิวโจ้ รอหยกกัส กลับมาเร็วๆนะ อยากรู้ว่ากลับมาจะเป็นอย่างไรต่อ
--------------------------เม้นก่อนจะมีตอนใหม่มาสดๆ>W<----------------------------
อ๊ากกก จะกลับมาแล้ววว อย่าดราม่าเครื่องบินตกนะ ไม่เอานะ
เจอกันจะกอดกันกลมดิ๊กไหมนะ
แล้วนิว รุก โจ้ หนักๆเลย