ปล.ด้วยรักและคิดถึง#(นิว-โจ้) ตั้งใจอ่านหนังสือ
“มึงอยู่ไหนเนี่ย”
กูอยู่บ้าน
“โจ้...มึงอยู่ไหนเนี่ย ได้ยินเปล่าวะ”
ได้ยินแล้ว กูอยู่บ้าน มึงไม่ได้ยินเหรอวะ
“สัญญาณมันขาด ๆ ว่ะ ได้ยินยัง”
ได้ยินแล้ว ชัดเจนอยู่
“อยู่บ้าน”
“ไม่มีเรียนเหรอวะ”
มีแต่กูไม่ไป หยุดอ่านหนังสือ จะสอบแล้ว
“เตรียมสอบ”
อ้าวเหรอ
เออ
“แล้ว.........”
แล้วอะไรเหรอ แล้วอะไรวะ
“คิด....................”
อยากถามแต่ไม่กล้าถาม คิดจะพูดแต่ไม่พูด สุดท้ายก็เลยเงียบ
“คิดอะไรวะนิว”
คิดอะไรเหรอ ไม่มีอะไรเหรอก
“แค่นี้นะ”
อือ แค่นี้ก็แค่นี้
ปลายสายวางไปเรียบร้อยแล้ว และโจ้ก็เปิดหนังสือหน้าถัดไป เรียนที่นี่ทำตัวเลื่อนลอยเหมือนเดิมไม่ได้
นิวมันบอกว่ามันไม่มีโอกาสได้เรียน เพราะฉะนั้นถ้าเห็นใจกัน ก็ช่วยตั้งใจเรียนในส่วนของมันด้วย
นิวมันเก่ง หัวดี แต่มันมีภาระทำให้เรียนต่อไม่ได้ ที่ตั้งใจได้ขนาดนี้ก็เพราะมัน จากที่เมื่อก่อนเหลวไหลเรื่อยเปื่อยแต่ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว
คบกันมีแต่เรื่องดี ๆ พยายามทำตัวให้ดีขึ้นเพื่อไม่ให้นิวมันว่าเอาได้
กูอยากดีพอที่มึงจะรัก และเทใจให้ ไม่ใช่เป็นไอ้โจ้คนเก่าที่เหลวไหลเรื่อยเปื่อย ทำอะไรตามอารมณ์ไม่รู้จักคิด
กูอยากจะเป็นคนที่ดี เพื่อมึงด้วย ไม่ใช่แค่เพื่อกูคนเดียว
อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ ขยับแว่นสายตาเพื่อการมองที่ชัดขึ้น กูอ่านมามากกว่าสองชั่วโมงแล้ว อ่านเก็บมาตลอด สุดท้ายเขียนลงในกระดาษทำเป็นเล็คเชอร์เล็ก ๆ สรุปเฉพาะใจความที่สำคัญ ที่เป็นเนื้อหาหลักจริง ๆ วิธีนี้นิวมันเป็นคนสอน อย่าอ่านมั่วไปเรื่อย ให้อ่านเก็บ ๆ และดึงความสำคัญของแต่ละหัวข้อออกมา ถ้ามึงไปเรียนแทน คงจะเก่งน่าดูนะนิว
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดหมายเลขของใครบางคนเพื่อที่จะโทรไปหา
“ฮาโหลนิว”
เออ
“ว่า”
ไม่มีอะไร กูแค่อยากบอกว่ากูอ่านหนังสือจบแล้วนะ
“วันนี้กูไปหานะ มึงหยุดใช่ป่ะ กูเครียด อ่านไปหลายรอบแล้ว ไปนั่งเล่นเกมส์ห้องมึงนะ”
สัด
“อย่าไร้สาระ”
โดนด่า ด่ากูทำไมวะ ก็กูอยากเล่นเกมส์บ้างไม่ได้หรือไง นี่กูเครียดนะ เห็นใจกูบ้าง
“มึงก็แบบนี้ทุกที”
รู้ก็ดีแล้วนี่ แล้วแม่งยังจะพูดห่าอะไรอีกวะ
“จะมาก็มา”
น่านไง ใจดีซะด้วยวันนี้ ใจอ่อนกับกูแล้วล่ะเซ่
ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์
“คิดถึงกูล่ะเซ่ อยากเห็นหน้ากูก็บอกมาเหอะ”
พอ ๆ เพ้อเจ้อตลอด กูไม่อยากฟังหรอก ห่าโจ้
“มึงไม่ต้องมาแล้ว แม่งน่ารำคาญ”
อ้าว เป็นงั้นไป
“กูน่ารำคาญจริงเร้อออออออออ”
ไม่จริงหรอก
“เออ มึงน่ารำคาญ”
จริงหรือครับ ผมน่ารำคาญจริงหรือครับคุณหนูนิว
“ไม่ไปก็ได้วะ”
แกล้งทำเสียงเศร้า ทั้งที่อมยิ้ม เอาไงล่ะมึง เอาไงล่ะทีนี้ ไหนดูซิมึงจะทำยังไง
“เรื่องมากชิบหาย จะมาก็คือมา ถ้าไม่มาก็อย่าพูดเรื่อยเปื่อยตั้งแต่แรก”
เก็กเสียงอีกแล้วนะมึง อยากให้กูไปหาก็พูดดี ๆ ทำเป็นฟอร์มเยอะอยู่ได้
“กูไม่ไปแล้วก็ได้วะ มึงรำคาญกูเรื่อยเลย”
เหี้ยนี่ จะเอายังไงของมันวะ
“เออมึงอยู่บ้านนั่นแหละ”
เฮ้ย ไม่ง้อกูหน่อยเลยเรอะ ง้อกูหน่อยสิ ง้อให้กูไปหาหน่อยเดียวไม่ได้หรือไงวะ ใจแข็งอีกแล้วนะมึง
“เดี๋ยวกูไปหาที่บ้านเอง”
เฮ้ยยยยยย บ้า มึงบ้าแล้ว มึง................. มึงทำให้กูดีใจอีกแล้วนะนิว
“กินข้าวหรือยังล่ะ เดี๋ยวกูซื้อเข้าไปให้ก็ได้”
ใจดีตลอดเลยนะมึง แต่ฟอร์มจัดไม่เคยตกเลย
“มึงมาทำให้กินหน่อยสิ”
อ้าว ไอ้เหี้ยเรื่องมากอีก ซื้อกินก็จบแล้ว ยังจะให้กูถ่อไปทำให้กินถึงบ้านอีกนะ
“อย่าเรื่องมากได้ป่ะ”
ได้
“งั้นไม่กิน”
เฮ้ยยยยยยยยยย
“ไอ้โจ้ เอาดี ๆ พูดมาจะกินอะไร จะได้ซื้อเข้าไปถูก”
กูล้อเล่น
“อะไรก็ด๊ะ....แล้วแต่นิวจะจัดให้”
อย่า อย่า ไอ้เสียงก๊องแก๊งง๊องแง๊งแบบนั้นมึงเลิกซะที ไม่ได้น่ารักเลยจริง ๆ ขอร้องเลิกทำไปเถอะ กูไม่ไหวจะฟัง
“ปัญญาอ่อน”
แต่ก็ชอบใช่ป่ะล่ะ เหอะ มึงอ่ะชอบให้กูง๊องแง๊งใส่ แต่ทำเป็นฟอร์มเยอะ
“ทำไมล่า.....นิวไม่ชอบแบบนี้เหร้ออออออออ”
ขนลุก อันนี้ก็เยอะไป
“ถ้ามึงไม่เลิกทำเสียงแบบนี้กูจะวางนะ”
โห่
“รีบมาเร็ว ๆ นะ”
เออ
“ถ้าหิวมากก็หาอะไรกินรองท้องไปก่อน ไม่ต้องรอ”
ไม่ต้องรอไม่ได้ ต้องรอสิ
“อยากกินข้าวพร้อมนิว งั้นรอนะ”
เหี้ยโจ้
“เรื่องของมึง แค่นี้แหละ”
แค่นี้ก็แค่นี้ โจ้กำลังยิ้ม หลังจากที่ปลายสายวางสายไปเรียบร้อยแล้ว
ไม่รู้นะว่าคบกันหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ นิวมันลดฟอร์มลงเยอะและก็ทำอะไรชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
จากเมื่อก่อนที่ไม่ค่อยง้อ ตอนนี้มันก็เริ่มง้อบ้างแล้ว อยู่ด้วยกันบ่อย ๆ ก็รู้สึกดี แรก ๆ มีเรื่องให้คิดมากไปหมดทุกเรื่อง แต่ตอนนี้มีเรื่องที่ต้องทำเยอะแยะเต็มไปหมดจนไม่เหลือเวลาว่างมาคิดเรื่องไร้สาระ
นิวมันก็ทำงาน มันยุ่ง ส่วนทางนี้ ก็พยายามตั้งใจเรียนและแทบไม่มีเวลาว่างเหลืออยู่เลย
ยุ่งจนลืมคิดเรื่องคบกันหรือไม่คบ ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างยุ่งตลอดเวลา แต่แปลกที่ไม่ลืมจะโทรหากัน
นิวมันจะโทรหาก่อนจะเข้างานทุกวัน ไม่ว่ามันจะเข้าตอนไหน เช้า สาย บ่าย เย็น มันจะโทรมาหาตลอด
ไม่เคยสายเคยเลทสักนาที ถึงเวลาโทรมาตรงเป๊ะ ไม่ต้องให้กูโทรตาม รายงานตัวได้ตลอด
แม้จะโทรมาพูดแค่คำสองคำก็เถอะ แต่มันก็แสดงสปิริตให้เห็นว่ามันไม่เคยลืม และมันใส่ใจที่จะจำ
บางทีแบบนี้มันยิ่งกว่าคืบหน้า ไม่เคยบีบเวลาของกันและกัน อยู่ในสถานะอะไรก็ได้ไม่เคยระบุ เป็นแบบนี้มาเรื่อย นานจนลืม ว่าแรก ๆ เรามีปัญหาเรื่องความไม่ชัดเจนทางความรู้สึกจนทะเลาะกันบ่อย ๆ แล้วปัญหาพวกนั้นมันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กลายเป็นการเรียนรู้สิ่งที่อีกฝ่ายเป็น และปรับตัวเข้าหากันเรื่อย ๆ
ไปนั่งเล่นที่ห้องนิวบ้าง นิวมันมาหาบ้าง เวลาที่มีเวลาว่างตรงกัน
หยอกกัน เล่นกัน ทะเลาะกัน งี่เง่าใส่กัน ดีกัน แต่มันก็เป็นช่วงเวลาดี ๆ ที่น่าจดจำเสมอสำหรับเรา
กูโสดครับ แฟนไม่มี และคนที่มีอยู่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสถานะแฟน เป็นอะไรกันก็ไม่รู้
รู้แค่อย่างเดียว เวลาที่ได้ใช้ร่วมกันมีความสุขที่สุด
ส่วนเรื่องนั้น ที่มึงไม่เคยบอกหรือระบุว่าเรามีสถานะอะไรต่อกันกูไม่สนใจแล้ว
เพราะที่เป็นอยู่ กูว่ามันยิ่งกว่าคนที่เป็นแฟนกันบางคนซะอีก
เราเป็นอะไรกันไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ กูชอบช่วงเวลาที่เราได้ใช้ร่วมกันแบบนี้
นิว...........
ใจอ่อนกับกูขนาดไหนแล้ววะ อย่าฟอร์มเยอะมากนักไม่ได้หรือไง แค่นี้กูก็รักมึงจะตายห่าแล้ว
รีบ ๆ เลิกวางฟอร์มใส่กูซะที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 754229 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก