ปล.ด้วยรักและคิดถึง#(นิว-โจ้) ควันหลง
นิวใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้เบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่นอนคว่ำหน้าหลับตานิ่งอยู่ข้างกาย ใบหน้าของคนหลับยังมีร่องรอยของความเหนื่อยล้าอย่างยาวนานมาตลอดทั้งคืนให้ได้เห็น
“อือ”
โจ้ขยับกายเล็กน้อย ปรือตาตื่นขึ้นและสิ่งแรกที่เห็นก็คือสายตาของนิวกำลังนิ่งมอง มองนิ่ง ๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายหลากหลาย
ปลายนิ้วแกร่งลูบไล้แผ่วเบาไปตามแนวกระดูกสันหลัง แตะสัมผัสแผ่วเบาเรื่อยลงมาจนถึงสะโพกทั้งสองข้าง และฝ่ามือร้อนรุ่มก็บีบเค้นคลึงเคล้าที่สะโพกแน่นเหมือนอยากจะหยอกเย้า
“อย่าเล่น”
เห็นรอยยิ้มหวานเชื่อมจากคนที่ทำบางอย่างแล้วโจ้ก็ต้องรีบหลับตาลงอีกครั้ง
เอาเข้าจริง ๆ นิวไม่ใช่คนช่างพูด แต่สายตามันสื่อความรู้สึกทุกอย่างออกมาได้ทั้งหมด
คืนทั้งคืนจนเกือบเช้าที่เพิ่งผ่านพ้นไป มาพร้อมกับความเมื่อยล้าตามร่างกาย
และตอนนี้โจ้ถึงเพิ่งสำนึกและเพิ่งเข้าใจคำว่า "ฟ้าเหลือง" ว่ามันเป็นยังไง
ยอมรับตรง ๆ เลยก็ได้ว่า กูซึ้งกับคำนี้มาก กูซึ้งกับคำนี้จริง ๆ
ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ของคนที่ยังหยอกเย้าและลูบไล้ฝ่ามือไปตามเนื้อตัวของโจ้ไม่ยอมหยุด สุดท้ายกำลังจะดึงผ้าห่มที่คลุมอยู่ที่สะโพกให้ร่นลง เพียงเท่านั้นโจ้ก็ต้องรีบดึงผ้าห่มเอาไว้
“แข็งอีกแล้วเหรอวะ”
ใช่
ไม่มีคำตอบ แต่เมื่อปรือตาขึ้นก็รู้อย่างชัดเจน
“ถ้ามึงเอากูแบบนี้ทุกวัน กูคงตาย”
บ่นพึมพำออกมาเสียงเบา แต่ก็ไม่ช่วยให้คนที่นอนท้าวแขนมองอยู่ หยุดการลากมือไปตามร่างกายของโจ้ได้
ริมฝีปากร้อน โน้มเข้ามาหา และประทับลงเบา ๆ ที่ลาดไหล่ทั้งสองข้าง แตะแผ่ว ๆ และผละใบหน้าออกห่าง ก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปที่แก้มของโจ้และโน้มใบหน้าเข้าหาและแตะปลายจมูกเบา ๆ ที่ข้างแก้มและริมฝีปากก่อนจะผละออก และนิวยังคงนอนมองหน้าโจ้นิ่งๆ อยู่อย่างนั้น
คนที่ถูกหยอกเย้าหัวเราะออกมาเสียงเบาทั้งที่หลับตา ไม่มีคำพูดเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรในเวลานี้
นิวมันก็คงไม่อยากพูดอะไรเหมือนกัน มันก็เลยทำอย่างที่ทำอยู่ในเวลานี้
“พอทีนี้ล่ะใบ้แดกเลยนะมึงเหี้ยนิว”
แกล้งว่าแล้วก็เรียกเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ ในลำคอของนิวได้
ปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง และนิ่งมองคนที่ยังอมยิ้มน้อย ๆ แต่ยังไม่หยุดลูบไล้ฝ่ามือไปเรื่อย
“มึงจะลูบทำไมนักหนาวะ กูรู้แล้ว”
บ่นได้ไม่เต็มเสียง ขมวดคิ้วมุ่น แต่ก็ค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ
และนิวก็ขยับตัวและค่อย ๆ แยกขาออกกว้าง เพื่อเผยให้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่กำลังตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง
อารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด ปรากฏให้เห็นชัดและโจ้ก็รู้ว่าต้องจัดการยังไงเพื่อให้อารมณ์ของนิวสงบลง
แตะปลายนิ้วเบา ๆ ไปที่ส่วนปลายของท่อนเอ็นแข็งแกร่ง กำเอาไว้ในมือและเริ่มรูดรั้งเพื่อเพิ่มขนาดให้ถึงที่สุด
“อาส์ ซี้ดดดดดดดดส์ อืมมมมม”
มึงครางได้อารมณ์มากนิว แถมยังสูดหายใจและหรี่ปรือตามองมา
ริมฝีปากที่ขบแน่นและใบหน้าที่แสดงอารมณ์ให้เห็นอย่างชัดเจนขนาดนั้น ทำให้โจ้อยากจะมองไม่ให้คลาดสายตา
อย่างเอ็กส์ว่ะ หน้านิวนี่แม่งสุดยอดมาก
กูไม่เคยเห็นมึงทำหน้าแบบนี้มาก่อนเลยนะ แต่เมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่มึงทำหน้าแบบนี้ให้กูเห็นบอกตรง ๆ กูไปไม่เป็นเลยทีเดียว
เซ็กซี่มาก กูเพิ่งจะรู้ ว่าเวลามึงทำหน้าแบบนี้ใส่กู กูเหมือนแทบจะขาดใจตาย
“ดูดให้หน่อยโจ้ ไม่ไหวแล้ว”
คนที่บอกให้ทำบางอย่างให้ แตะปลายนิ้วไปที่ริมฝีปากของโจ้ ก่อนจะสอดปลายนิ้วเข้าไปในโพรงปาก และโจ้ก็ไล้เลียปลายนิ้วที่กดแทรกเข้าไป
“อึก อืมมมม”
หยดน้ำใสไหลลงที่มุมปาก และคนที่บอกให้ทำบางอย่างให้ก็โน้มใบหน้าเข้ามาหาและดึงปลายนิ้วออกมา
อ้าปากและดุนปลายลิ้นออกมาเพื่อให้โจ้เข้าหาและปลายลิ้นของนิวก็ดูดดุนไปที่ริมฝีปากของคนที่กำลังทำอย่างที่นิวทำดูดกลืนปลายลิ้นของกันและกัน
“อา อืมมมมมมมมม อึก อืออออ”
พัวพันปลายลิ้นเข้าหากัน เกี่ยวกระหวัดแนบแน่นจนแทบหยุดหายใจ
นิวขยำฝ่ามือไปที่ก้อนเนื้อแน่นนุ่มหยุ่น คลึงเค้นอย่างรุนแรง และรั้งให้คนที่นั่งอยู่ขยับกายเข้ามาหามากขึ้น
“อือ ไม่ไหวแล้วนิว เจ็บว่ะ ขึ้นให้ไม่ไหวจริง ๆ”
บ่นออกมาและนิ่วหน้า และนิวก็พยักหน้าเข้าใจ
“ขอจับหน่อยไม่เข้าไปหรอก แม่ง มันเสียวว่ะไม่รู้จะทำยังไง”
เออ เข้าใจก็ดีแล้ว รอบนี้ทำอย่างอื่นไปก่อน
“ดูดให้หน่อยได้มั้ย ไม่ไหวแล้ว อยากแตก มันปวดไปหมดแล้วเนี่ย ซี้ดดดดดดดส์”
เข้าใจอยู่หรอก นิวมันก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้ แต่จะโทษใครได้ อย่างน้อยมันก็เข้าใจ และไม่คิดจะดื้อรั้นดึงดัน
โจ้ยอมขยับสะโพกเข้าหาแก่นกายแกร่ง สัมผัสเสียดสีแค่ภายนอกให้เกิดความรู้สึก
“อาส์ อืมมมม”
คร่อมทับร่างของคนที่นอนแยกขากว้างและจับให้แก่นกายอยู่ในแนวราบ เพื่อจะเสียดสีกับช่องทางที่ควรสอดใส่ แต่ทำไม่ได้
นิวกำลังขยับเคลื่อนไหวสะโพกขึ้นลงและแอ่นกายขึ้นเมื่อความตึงแน่นนุ่มหยุ่นเสียดสีขึ้นลงแผ่วเบา
“อาส์”
แหงนเงยใบหน้าและแอ่นสะโพกขึ้นเพื่อให้การเสียดสีสัมผัสแนบชิดกันมากขึ้น
เอื้อมมือไปจับที่แก่นกายของตัวเอง และกดไปที่ส่วนปลายเมื่อน้ำใส ๆ หลั่งรินออกมาจนชุ่มเยิ้ม ลงมือรูดรั้งโดยมีร่างของใครบางคนคร่อมทับและจับจ้องมองที่ความใหญ่โตแข็งขืนที่ขยับขึ้นลงอย่างเชื่องช้าไปตามจังหวะมือ
จากเชื่องช้ากลายเป็นรุนแรงขึ้น และในเวลาไม่นานโจ้ก็ขยับกายออกห่างจากความแข็งขืนนั้น
“อาส์ จะออกแล้ว อาส์ ซี้ดดดดดดดดดด อึก เหี้ยเอ้ยยยยยยย อ๊าส์”
แอ่นสะโพกขึ้นสูง และขบริมฝีปากแน่น ก่อนจะปล่อยมือออกและปล่อยให้หยาดหยดภายในร่างกายประทุและหลั่งรินออกมา
“อ้าปากหน่อยโจ้”
อ้าปากเหรอ
ได้
โจ้ก้มหน้าลงมาให้ตรงกับท่อนเอ็นแกร่งที่กำลังขยับไปมา ครอบริมฝีปากลงไปจนสุดความยาวของท่อนเอ็นแกร่ง ดูดกลืนจนสุดคอ และเมื่อความใหญ่โตกระแทกเข้าไปภายในโพรงปากอีกครั้งก็ถึงกับสำลัก
“แอ่ก แค่ก ๆ”
หยาดหยดที่หลั่งออกมาทะลักเข้าไปในโพรงปาก และยังหลั่งออกมาอีกเล็กน้อย
คายคราบคาวเหนียวข้นออกจากโพรงปากจนหมด ให้ไหลลงเปรอะเปื้อนไปที่หน้าขาของคนที่นอนหอบหายใจหนัก
“แฮ่ก ฮื่อ อือออ”
ก้มหน้าลงไปอีกครั้งเพื่อไล้ปลายลิ้นเบา ๆ ที่ส่วนปลายของความแข็งแกร่งที่ดูเหมือนกำลังอ่อนแรงลงอย่างช้า ๆ ผละใบหน้าออกและมองไปที่คนที่นอนหอบหายใจ และนิวก็กำลังมองตรงมา
“รอบนี้จะหมดหรือยังวะ”
ไม่รู้ ไม่รู้ว่าหมดหรือเปล่า แต่ไม่มีแรงเหลือแล้ว
อยากจะนอนหลับไปซะให้รู้แล้วรู้รอด หลังจากผ่านค่ำคืนแห่งความทรมานมาจนถึงเช้า
“นิว”
โจ้ค่อย ๆ ขยับกายเข้ามาหา และแตะฝ่ามือเบา ๆ ไปที่หน้าผากของคนที่กำลังหรี่ปรือตาและยังมีอาการหอบหายใจหนัก
“พี่มันบอกว่ากินยาเข้าไปแล้วจะปวดหัว แล้วก็มึน ๆ ด้วยเพราะเลือดมันวิ่งลงไปเลี้ยงที่จุดเดียว มันจะมีอาการปวดตัวร่วมด้วยแล้วเขาก็ให้กินยาพาราดักไว้ถ้าเริ่มปวดหัวมาก ๆ ”
อือ
นิวพยักหน้ารับและรู้สึกว่าเริ่มปวดหัวแล้วจริง ๆ
ใช่ มันมีอาการปวดหัวร่วมด้วยและอาการปวดตามร่างกายก็กำลังเล่นงาน
“กินยาพาราไปแล้วหายปวดหัวหรือยัง ดีขึ้นมั้ย”
มันมีอย่างอื่นที่ต้องสนใจมากกว่ามานั่งเขินอายกันเพราะเรื่องที่ทำด้วยกัน
เห็นกันมาหมดแล้วทุกซอกทุกมุม ไม่รู้ว่าจะยังเขินกันอยู่ทำไมในเมื่อมีอย่างอื่นที่น่าเป็นห่วงมากกว่า
“ขนาดนี้แล้วกูคงไม่แข็งขึ้นมาอีกแล้วมั้ง ถ้าอีกรอบกูคงตายคาเตียงแน่ ๆ ว่ะ ไม่ไหวแล้ว”
กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะนิว มึงเท่านั้นแหละที่ตอบได้ ไม่ใช่กู
“แม่ง..น้ำกูออกมาหมดตัวแล้ว....ถ้ายังมีออกมาอีก ก็คงเป็นเลือดแล้วล่ะว่ะ”
ได้ยินเสียงบ่นเบา ๆ และโจ้ก็แตะไปที่ใบหน้าของนิว
กูเป็นห่วงมึงนะ มันก็ดีที่เราก้าวหน้า แต่มันแย่ที่แบบนี้มันก็เกินไป
เซ็กส์ที่แลกกับความทรมานแบบนี้ กูไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นหรอก ถ้าเลือกได้กูก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้
แต่ตอนนี้มันเลือกไม่ได้ ก็เลยต้องทำแบบนี้ จนกว่าจะหมดฤทธิ์ยา
“โจ้ มึงโดนกูเอาไปซะขนาดนั้น เจ็บมากเลยสิ จะอักเสบมั้ยวะ เอายาแก้อักเสบมาด้วยมั้ย”
ไม่ต้องห่วงหรอก กูกินแล้ว เพราะรู้สึกถึงอาการปวดหนึบภายในร่างกาย
“ยังไหวอยู่”
นิวปรือตาตื่นขึ้นและรั้งร่างของโจ้ที่กำลังแตะฝ่ามือไปตามหน้าผากอย่างแผ่วเบาให้เข้ามาในอ้อมแขน
กอดเอาไว้ กอดแน่นและแนบใบหน้าลงที่กลางกระหม่อมของโจ้
“ขอโทษว่ะ ขอโทษจริง ๆ”
ที่ต้องขอโทษคงเป็นกูมากกว่า ถ้าไม่เพราะกูเอากล่องนั่นมาด้วยมึงคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ กว่าจะหมดฤทธิ์ยาแทบตายกันไปข้าง
“มึงไหวป่ะเนี่ย นิว”
อือ ไหว ยังไหวอยู่
“นอนอีกตื่นสองตื่นคงหมดฤทธิ์ยาแล้วมั้ง”
ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ เจอมึงสภาพหน้าซีดหน้าเซียวหมดเรี่ยวหมดแรงแบบนี้กูก็ไม่ได้รู้สึกดีนักหรอก
“มึงก็นอนก่อนเถอะ โดนกูเอาไปทั้งคืนแล้วมึงก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
นิวนี่แม่งก็เหลือเกิน กูห่วงมึงหรอกสัด ถึงได้ถ่างตาลุกขึ้นมาช่วยมึง ยังจะเสือกพูดจาห่าอะไรอยู่ได้
“สัดนิว”
ด่าออกมาเสียงเบา และนิวที่หลับตาอยู่ก็หัวเราะออกมา
“โจ้เอ้ย มึงนี่ก็เนอะ เขินกูดิ”
เขินเหี้ยอะไร กูไม่มีหรอกมาเขินเอาป่านนี้ เอากันไปไม่รู้กี่รอบแล้ว มึงยังจะให้กูเขินอีกหรือไง
“อะไรมึงนิว”
เงยหน้าขึ้นมองคนที่หลับตาและนิวก็ปรือตาตื่นขึ้นมามองหน้าของคนที่กำลังพูดอะไรบางอย่าง
มึงเขินกูเหอะ แล้วมึงยังจะกล้าเงยหน้ามามองกูอีกนะ
“แล้วอะไรของมึงล่ะโจ้”
อะไรของกูล่ะ อะไรของกูไม่เห็นจะมีอะไรเลย อะไรล่ะไม่เห็นจะมีอะไรสักนิด
“โง่เอ้ย มึงอ่ะเขินกูหน้าแดงหมดแล้วโจ้”
เขินเหี้ยอะไร ไม่มีหรอก
โจ้ก้มหน้าลงมา และพยายามบังคับหน้าตัวเองไม่ให้ยิ้ม
อะไร กูเนี่ยนะเขิน กูเขินก็ยังดีกว่ามึงแหละวะ
“นิวแม่งกวนตีน”
แล้วไงวะ กูก็กวนตีนแค่กับมึงคนเดียวไม่ใช่หรือไง แล้วกูก็รู้เวลากวนตีนมึงด้วยเพราะตอนนี้มึงเขิน กูเลยกวนตีนใส่ มึงจะได้ไม่ต้องเขินมากไปกว่านี้
“โจ้....”
เออ
“รับผิดชอบกูเลยนะ กูคงไปจากมึงไม่ได้แล้ว”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย นั่นมันต้องเป็นกูพูดไม่ใช่เหรอวะ มึงเอากูแล้ว แต่กูต้องรับผิดชอบมึงเนี่ยนะ มึงพูดผิดไปหรือเปล่านิว
“มึงบ้าเปล่าเนี่ย กูต้องรับผิดชอบมึงเนี่ยนะ”
เออใช่ มึงนั่นแหละต้องรับผิดชอบกู
“ให้กูเอาแล้วนี่ มึงจะทำอะไรกับจิตใจกูก็ได้ ต่อไปกูคงไม่มีปัญญาจะควบคุมความรู้สึกตัวเองได้อีกแล้ว”
เหี้ยยยยยยยยย นั่นมันต้องเป็นกูที่พูดเปล่าวะ หรือยังไง
“นิวแม่งบ้า”
เออสิ กูบ้า
“นอนไปเหอะมึงอ่ะ นอนเอาแรงไป เผื่อต้องลุกมาช่วยกูอีกรอบ”
โห แม่งยังไม่หมดอีกเหรอวะ
มึงสะสมน้ำเก็บไว้ตั้งแต่ชาติไหน มึงจะเก็บไว้เอารางวัลหรือไง ยังจะเหลือให้ออกมาอีกเหรอ
แต่ก็ช่วยไม่ได้ ถ้ามันต้องทำอีก กูก็ต้องลุกขึ้นมาช่วยอีกรอบแหละวะ
“มึงยังจะช่วยกูอีกหรือเปล่า”
เออ ไม่ให้กูช่วยแล้วมึงจะให้ใครช่วย
“อือ”
ตอบอะไรเสียงเบาขนาดนั้นวะ ไม่เห็นได้ยินเลย
“โจ้....มึงจะช่วยกูป่ะ”
เอออออออออออออ
“กูจะลุกขึ้นมาขย่มมึงเองเลย พอใจมั้ยสัด”
โจ้ผุดลุกขึ้นนั่งและแกล้งตะคอกใส่หน้าคนที่นอนหลับตาและอมยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
“ปากดีนักนะมึง ยังจะกล้า”
ก็กล้านั่นแหละ ยังไงกูก็คงต้องกล้า
“ว่าแต่มึงไม่เป็นอะไรแน่ ๆ จริง ๆ นะนิว”
เออ ไม่เป็นไรหรอก กูไม่เป็นไรจริง ๆ แค่ใช้แรงมากไปหน่อย ไม่เป็นอะไรน่า อย่ากังวลเลย
“ห่วงกูเหรอ”
เออ ไม่ให้ห่วงมึงแล้วจะให้ไปห่วงใคร
“มึงอยากให้กูขึ้นให้ กูก็จะขึ้นให้ กูพูดจริง ๆ นะ”
พอแล้วโจ้ มึงเองก็สะบักสะบอมไปหมด เนื้อตัวเป็นรอยช้ำที่กูทำรอยไว้เมื่อคืน จนป่านนี้รอยก็ยังไม่จางหายไปไหน
“ขอโทษนะ ทำมึงลำบากไปด้วย”
ไม่หรอก ก็แค่เอากันไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหมดฤทธิ์ยา มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มึงอย่าเครียด อย่าคิดมากเลย
“กูก็ห่วงมึงนิว”
รู้แล้ว
กูรู้แล้วว่ามึงห่วง กูรู้หมดแล้ว กูรู้หมดทุกอย่างเลย
“ไม่ต้องพูดแล้ว กูซึ้ง เดี๋ยวกูร้องไห้”
บ้า มึงก็เว่อร์ จะร้องไห้ทำไมวะ จะร้องไห้อะไรไม่เห็นเข้าท่า
นิวรั้งร่างของโจ้เข้ามากอดอีกครั้ง กอดแน่น และลูบไล้ฝ่ามือไปมาที่แผ่นหลังเปลือยเปล่า
จูบซ้ำเบา ๆ ที่หน้าผากและค่อย ๆ หรี่ปรือตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
“นอนซะนะ นอนซะ”
ก็นอนอยู่นี่ไงวะ กูก็นอนให้มึงกอดอยู่นี่ไง
“ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วมีแรง เราไปดูพระอาทิตย์ตกดินกันนะ”
ได้ ตื่นขึ้นมาเราไปดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน
โจ้กำลังยิ้ม ยิ้มกว้างอย่างดีใจ และไม่ต่างจากนิวที่มีรอยยิ้มจุดขึ้นที่ใบหน้า
บางอย่างมันผิดแผนไปไกล แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไรมากนัก บางทีถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดแบบนี้
กูคงไม่ได้รู้ว่าที่จริงแล้ว กูอยากได้มึงและก็คลั่งมึงมากขนาดไหนนะโจ้
อย่างน้อยตอนนี้กูก็เริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่ากูรู้สึกกับมึงยังไง
และมันก็ชัดเจนขึ้น จนถึงตอนนี้กูมั่นใจเกินร้อยแล้ว กูมั่นใจมากขึ้นแล้วจริง ๆ นะโจ้ว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง
ความรู้สึกที่กูมีให้มึงตอนนี้ มันเลยคำว่าชอบไปไกลแล้วจริง ๆ
TBC. 
หัวข้อ: @@รักเกิดในแผนกขนส่งby aoikyosuke ภาคพิเศษวิโรจน์ผู้กอบกู้โลก p.98 (อ่าน 755258 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก